δεν θα συνεχίσω να παίρνω τίποτα απ' όσα πήρα τα τελευταία 2 χρόνια. δεν είμαι καλύτερα, ξέρω ότι η αίσθηση είναι ψεύτικη, αλλά δεν είμαι κ όπως πριν μπω σε όλη αυτή τη διαδικασία. αν αναρωτιέστε αν συμβουλεύτικα τη γιατρό μου πριν το κάνω, θα πω ναι, αλλά οι 2 βδομαδες για τη διακοπή, έγιναν 4, πέρασε ο μήνας, δεν αντεχαν άλλο τα νεύρα μου να περιμένω ποτε θα πάρω το οκ. ξεκίνησα σταδιακά να μειώνω, ώσπου κατάφερα να μην τα χρειάζομαι.
φοβάμαι αλήθεια μην ξαναβρεθώ στην αναγκη τους, είναι κάτι στιγμές που νομίζω πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
ειναι περίεργα, θυμάμαι πως μετρούσα τα βήματα μου, τις κινήσεις μου.. νιώθω τυχαία αν συναντήσω κάποιον στο δρόμο που "παίρνει" τέτοιου είδους φάρμακα τι προσπάθεια καταβάλει για να μπορέσει να "φαίνεται" οκ. όχι δεν έχω ανακτήσει την αντοχή μου, τιποτα δεν μοιάζει όπως πριν, όλα κινούνται πολύ γρήγορα κ προσπαθω να τρεξω να προλάβω τη ζωη, ομως δεν γινεται, μοιάζει αδύνατο, δεν μπορώ καν να τρέξω. σε αργη πλεον κινηση, η προσπάθεια κ μόνο με εξαντλει, ώρες ατέλειωτες στο κρεββάτι ζητώντας απεγνωσμένα να με πάρει για λίγο ο ύπνος, να πάψουν οι σκέψεις που με δυσκολία μου επιτρέπουν να ανασάνω κ άλλες φορές κινούνται με τέτοια ταχύτητα που δεν μπορώ να ακουσω ούτε τις σκέψεις μου, παρα μόνο τον ήχο της καρδιας μου που είναι τόσο γρήγορος ώστε δεν προλαβαίνω να μετρήσω τους χτύπους κ περιμένω, τωρα πια περιμένω ώσπου να περάσει, δεν έχω υπομονή, δεν έχω όμως κ αλλη επιλογή.
τώρα πια σκέφτομαι αν θα σταθεροποιηθώ ποτέ; μοιάζει σαν να περνώ απο μια φάση σε μια άλλη χωρίς δυνατότητα να μπορέσω να επέμβω στη ζωή μου, χωρίς καν την έννοια του ελέγχου να μπορέσω να φερθώ έστω φυσιολογικά. νιώθω χαμένη σε μια πληθώρα συναισθημάτων που δεν μπορώ να εκφράσω ποιο συναίσθημα με οδηγεί σε μια ανάλογη συμπεριφορά, το μόνο που διακρίνω πιο έντονα είναι ο φόβος κ όταν έρχεται, τρέμω κ τη σκιά μου.
φάρμακα τέλος, δεν θέλω πια να ξαναπάρω, θέλω μόνο να αντέξω κ χωρίς αυτά. αφήνω τον χρόνο να κυλήσει, να νιώσω οτι δεν δρω πια υπο την επήρειά τους κ όμως μοιάζει σαν να τα παίρνω ακόμα.
