Πάσχω εδώ και αρκετούς μήνες από φοβία σεισμών...κάθε στιγμή νομίζω ότι γίνεται σεισμός...έχω φτάσει σε σημείο να μην μπορώ να ξαπλώσω να κοιμηθώ γιατί με πιάνει ταχυπαλμία και κουνιέμαι ολόκληρος...τι να κάνω...?
Printable View
Πάσχω εδώ και αρκετούς μήνες από φοβία σεισμών...κάθε στιγμή νομίζω ότι γίνεται σεισμός...έχω φτάσει σε σημείο να μην μπορώ να ξαπλώσω να κοιμηθώ γιατί με πιάνει ταχυπαλμία και κουνιέμαι ολόκληρος...τι να κάνω...?
Cyberian,
όπως θα έλεγαν κάποιοι γνωσιακοί ψυχολόγοι,
βομβαρδίζεις τον εαυτό σου με αυτόματες σκέψεις ΜΗ ρεαλιστικές.
Αν υπάρχει λοιπόν ένα κλειδί στην κατάσταση αυτή, είναι να εντοπίσεις αυτές τις μη ρεαλιστικές πεποιθήσεις και να προσπαθήσεις να τις αντικαταστήσεις με άλλες, πιο ρεαλιστικές και ταυτόχρονα πειστικές για σένα.
Ακόμη, υπάρχει ένα \"φαινόμενο\" που το ονομάζουμε \"χιονοστοιβάδα της σκέψης\".
Δηλαδή, η μια αρνητική σκέψη φέρνει την δεύτερη, η δεύτερη την τρίτη και στο τέλος.... μας παίρνει η μπάλα (της χιονοστοιβάδας) και καταλήγουμε να αισθανόμαστε χάλια.
Είναι βοηθητικό να βρεις τρόπους, δικους σου, προσωπικούς, που να σταματούν τη χιονοστοιβάδα πριν αυτή πάρει μεγάλες διαστάσεις.
ΥΓ. Δεν θα ήταν κακή η ιδέα να συμβουλευτείς και κάποιον ψυχολόγο ο οποίος θα σε στηρίξει και ενδεχομένως θα σου προτείνει πράγματα ώστε να ξεπεράσεις την φοβία σου.
Ευχαριστώ για την βοήθεια.αλλά έχω μια απορία.πώς είναι μη ρεαλιστική σκέψη η πιθανότητα σεισμού και ενδεχόμενου θανάτου?
Κάθε μέρα κάνεις μερικές δεκάδες σκέψεις σεισμού και άλλες τόσες για τον κίνδυνο θανάτου από τον σεισμό.
Σε ένα χρόνο, οι σκέψεις αυτές κάνουν ένα άθροισμα.... εκατοντάδων.
Πόσες από αυτές τις φορές όπου σε έπιασε ταχυκαρδία και αυπνία λόγω φόβου για επικείμενο σεισμό,
όντως έγινε σεισμός.... και πέθανες?
Καμία. Μιλάμε δηλαδή για μια σκέψη που δεν επιβεβαιώνεται ή που αν θέλεις, η πιθανότητα της να πραγματοποιηθεί είναι απειροελάχιστη και σαφώς μικρότερη από ένα σωρό άλλα επικίνδυνα πράγματα που μπορούν να συμβούν στην καθημερινότητα μας.
Η πραγματικότητα σου λοιπόν είναι αυτή που επιβεβαιώνει το μη ρεαλιστικό της σκέψης σου.
Χρήσιμες ερωτήσεις που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου κάθε φορά που κάνεις φοβικές σκέψεις
[list=1]Τι πιθανότητες υπάρχουν για να συμβεί αυτό που σκέφτομαι?
Έχω αποδείξεις για την σκέψη που κάνω?
Σκέφτονται άραγε οι περισσότεροι άλλοι άνθρωποι όπως εγώ? Κι αν όχι, για ποιο λόγο?[/list=1]
Τα έχω σκεφτεί αυτά.σύμφωνα με επίσημα στατιστικά στοιχεία η πιθανότητα να πεθάνει κάποιος στην Ελλάδα από σεισμό είναι 1/40.000. :) Άρα μάλλον η φοβία είναι αβάσιμη.αυτό το κατανοώ αλλά παρόλα αυτά,δε φεύγει ο φόβος.ίσως είναι το συμβάν που με φοβίζει και όχι ο θάνατος,τελικά.
Φόβος = το συναίσθημα που γεννιέται όταν υπάρχει αληθινός/υπαρκτός κίνδυνος. πχ. είμαι στο δάσος και βλέπω μπροστά μου μια αρκούδα.
Φοβία = το συναίσθημα που γεννιέται όταν δεν υπάρχει πραγματικός κίνδυνος.
Ουσιαστικά, η φοβία είναι ένα παινχίδι του μυαλού μας, ένα παιχνίδι που ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ για κάποιο λόγο να παίξουμε με τον εαυτό μας.
ΥΓ. Μην με ρωτήσεις γιατί και πως το επιλέγουμε, δεν θα έχω απάντηση να σου δώσω διότι αυτό αποτελεί πολύ διαφορετικό θέμα για κάθε άνθρωπο ξεχωριστά.
Αρχίζω να είμαι καλύτερα...εγώ το προκαλώ ή φεύγει προσωρινά η φοβία?
Καμία φοβία και κανένα συναίσθημα δεν έρχεται, ούτε φεύγει.. από μόνο του.
Η φοβία/συναίσθημα δεν είναι κάτι σαν ιός που τον κολλάμε και μας \"αρρωσταίνει\", δεν είναι κάτι που \"φυτρώνει\" ξαφνικά μέσα μας.
Προφανώς, έχεις ήδη αρχίσεις να αναθεωρείς/αμφισβητείς κάποιες από τις πρότερες σκέψεις σου που σε οδηγούσαν στην σεισμοφοβία.
Επέμεινε.
Συνέχισε την καλή δουλειά!!!
Πιστεύω ότι επιτέλους επικράτησα...στον πρόσφατο σεισμό της Εύβοιας παρόλο που εκεί που μένω ήταν πολύ ισχυρός,δέν σηκώθηκα καν από το κρεββάτι... :D
TextText Καλησπέρα σε όλα τα μέλη. Όσον αφορά το θέμα, εγώ παλιότερα δεν είχα σεισμοφοβία. Απέκτησα ωστόσο όταν βίωσα το φοβερό σεισμό του 1999 (αν δεν κάνω λάθος) στην Αθήνα, προερχόμενο από το ρήγμα της Πάρνηθας. Θυμάμαι το σπίτι μας να είναι μισο-γκρεμισμένο & να κοιμόμαστε στο αυτοκίνητο για 1 εβδομάδα ... επειδή μόνον εκεί ήταν ασφαλές. Ευτυχώς, με το πέρασμα του χρόνου, ξεπέρασα το σοκ...Αλλά όποτε κάνει μικρο-δονήσεις, το παίρνω αμέσως χαμπάρι, & με καταλαμβάνει τρομερή αδυναμία & φόβος!
Γενικά πιστεύω πως για να νικήσεις μια φοβία, χρειάζεται πολλή δύναμη & θάρρος, ακριβώς επειδή έχεις να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου!! & δεν μπορείς να κρυφτείς ή να τον ξεγελάσεις. Ως άτομο με πολλές φοβίες & ανασφάλειες, κατάφερα μερικά πράγματα να τα νικήσω σε στιγμές που ένιωθα δυνατή!!
Σεισμοφοβία?? Χμμμ, σίγουρα πολλοί άνθρωποι φοβούνται τον σεισμό, άλλοι τόσοι όμως τον καλλιεργούν αυτόν τον φόβο (βλέπε ΜΜΕ) και άλλοι τόσοι σπεύδουν να πάρουν μερίδιο \"δόξας\" και προβολής φυσικά(βλέπε σεισμολόγους)..αα ξέχασα και φυσικά να εκφοβίσουν κ αυτοί με τη σειρά τους..
\"ΜΠΟΡΕΙ να γίνει σεισμός εκεί, ΜΠΟΡΕΙ να σηκωθεί παλλιροϊκό κύμα πιο πέρα\", γενικά στο ΜΠΟΡΕΙ είναι όλοι τους κι αν τους πάρει κάποιος στα σοβαρά βέβαια, μόνο ασφάλεια δεν αισθάνεται(ευτυχώς ο λαός μας το ρίχνει πολύ και στην πλάκα, οπότε όλα αυτά δεν τα λαμβάνει πάντα υπόψη) λες και οι σεισμοί και τα τσουνάμι είναι καινούργια εφεύρεση (καλά για τα ελληνικά κανάλια σίγουρα)
Προσωπικά έχω μάθει αρκετά απ τους σεισμούς(ήμουν και στο σεισμό του 99), κι αν είσαι σε καλό κτίριο no problem, αλλά και να μην είσαι πάλι ξέρεις πως να προφυλαχθείς, άλλωστε ένα σωρό κόσμος έχει τις άμυνές του σε τέτοια φαινόμενα, ξέρει τί να κάνει κατα τη γνώμη μου.
Για...τσουνάμι όμως??? Εδώ με θέλω κι είναι και καλοκαίρι, την τύχη μου με τις φοβίες μου μέσα...
Ωρες ώρες μου ρχεται να τη σπάσω την καταραμένη την τηλέοραση, αλλά λυπάμαι τα λεφτά της..(στην τελική πού θα βλέπω dvd?:P)
Προσθέτω κι εγώ την απάντησή μου κάπως καθυστερημένα. Δυστυχώς τώρα είδα το συγκεκριμένο post.
Ο σεισμός του 1999 στην Αθήνα με έκανε να καταλάβω πολλά πράγματα. Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά μέχρι στιγμής, που \"πέρασε όλη η ζωή μπροστά από τα μάτια μου\". Πίστεψα οτι ζούσα τα τελευταία μου δευτερόλεπτα, τρέχοντας προς την έξοδο.
Όταν είμουν μικρότερος, δεν φοβόμουν ιδιαίτερα τους σεισμούς. Ο σεισμός που μου ξύπνησε το φόβο ήταν του Αιγίου. Ειδικά οι σκηνές της διάσωσης του παιδιού από την πολυκατοικία που είχε πέσει. Από τότε άρχισα να είμαι επιφυλακτικός με το φαινόμενο αυτό. Ο σεισμός της Πάρνηθας το \'99 ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Από τότε, σε κάθε δόνηση, ανοίγω την τηλεόραση για να μάθω τα νέα και τι λένε οι ειδικοί (όπως οι περισσότεροι Αθηναίοι μετά το 1999) και μόλις αυτό γίνει ηρεμώ. Μέχρι το 2002 είχα κι εγώ ακριβώς την ίδια φοβία. Έφτανα σε σημείο να ηρεμώ στο κρεβάτι μου και επειδή η καρδιά μου χτυπούσε και μετέφερε τη δόνηση στο υπόλοιπο σώμα μου, νόμιζα ότι έκανε σεισμό. Τα τελευταία 3 χρόνια το έχω ξεπεράσει τελείως! Πέφτω να κοιμηθώ και το τελευταίο πράγμα που με απασχολεί είναι αν κάνει σεισμό ή όχι. Αν βέβαια κάνει, ακούω τις ειδήσεις, αλλά μέχρι εκεί.
Τι να πω; Εύχομαι να το ξεπεράσεις γρήγορα.
[quote]Originally posted by Giorgos
Έφτανα σε σημείο να ηρεμώ στο κρεβάτι μου και επειδή η καρδιά μου χτυπούσε και μετέφερε τη δόνηση στο υπόλοιπο σώμα μου, νόμιζα ότι έκανε σεισμό.
Afto akrivws to pragma pathainw ki egw merikes fores...!To thema einai oti den mporw na apokleisw tis arnitikes skepseis...alla...an zouse olos o kosmos me ena \"Kai an ginei afto?\" sto myalo tou...den tha eixame anakalypsei oute kan alles ipeirous...swsta? :D Stin seismo tis 8is Ianouariou...parolo pou tromaksa poly...eida polla atoma na katevainoun sto dromo...kai itan i 1i fora pou den eniwsa afti tin anagki...kai emeina sto spiti...! :o Telos pantwn...an einai na pethanw apo seismo,as pethanw...de tha katsw na skasw gi\'afto :cool:
Etsi einai enas ksaderfos mou...egine o seismos tou 99 kai den katevike kan apo to spiti...! :oQuote:
Originally posted by Orion
Cyberian.
Δοκίμασες να κάνεις κάτι απο αυτά που σου είπε η Dodoni;
Εγώ δεν ξέρω γιατί ,δεν φοβάμαι καθόλου τους σεισμούς.Την τελευταία φορά που έγινε ειλικρινά γέλαγα.[Και αυτό πρόβλημα είναι]
Epistrefw sto thread pou ksekinisa prin 5 mines...H katastasi exei kalyterefsei para poly :) An kai akoma yparxoun kapoia lepta taxypalmias mesa se mia vdomada...Anakalypsa oti afto pou me fovize den itan o fovos tou thanatou...alla to fainomeno...diladi tromokratomoun stin skepsi oti tha ginei seismos...xwris na skeftomai tin synepeia...opote ola vadizoun mia xara twra!To palevw :)
Μπράβο cyberian μου!! αυτό σημαίνει ότι είσαι σε καλό δρόμο!! Μην το σκέφτεσαι τόσο. Με το φόβο σου άλλωστε δεν αποτρέπεις έναν σεισμό να συμβεί αν είναι να συμβεί μελλοντικά .Σιγά μην φάμε όλη μας τη ζωή όσοι είμαστε σε ιδιαίτερα σεισμογενείς περιοχές με το φόβο μήπως μας συμβεί κάτι σε περίπτωση σεισμού, το οποίο μπορεί να μην είναι καν καταστρεπτικό... Πάει αλίμονό μας !! Θα χάναμε όλο μας το χιούμορ, τη ζωντάνια και τη δημιουργικότητά μας.ʼλλωστε μόνο οι σεισμοί είναι καταστρεπτικοί? Τί να πουν και αυτοί οι έρημοι στις ασιατικές χώρες που διαρκώς υποφέρουν από πλημμύρες αλλά παρά τ\'αύτα τους βλέπεις να γελάνε και να συνεχίζουν ακάθεκτα τη ζωή τους.. Τελικά όλα είναι μια ιδέα...ακόμα και οι φοβίες μας...
Φιλιά μωρό.......;)
Akyro olo to thread...to pira apofasi pleon...an einai na pethanw tha pethanw...kai de mporw na kanw kati ep\'aftou,kalws i kakws....opote...Fovies...get the fuck outtah here... :cool:
χρειαζομαι βοηθεια........:(
ειμαι 39 ετων και εχω ενα μωρακι,
καταπιεζομαι ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ
κοινως κοροιδευω τον εαυτο μου
ζω δυτικη ελλαδα και μεχρι τα 26 χρονια μου πριν ακομα τελειωσει ενας σεισμος τον ειχε ηδη ξεχασει, κοινως χαλαρα συνηθησμενη,
μετα απο ενα συγκεκρμενο ομως πριν τεσσερα χρονια που εκανε συνεχεια την ιδια μερα
ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ!!!αλλαξε ολοκληρη η ζωη μου,δεν ειμαι εγω!!!!
ολη μα ολη την μερα αυτο σκεφτομαι!!!και ειδικα σπιτι μου????σα ταφοπλακα το νιωθω,εξω ειμαι καλυτερα!!!
ζω μονιμα με αυτο το αγχος, οταν εχω ρεπο και δουλευει ο αντρας μου, περνω απο τις 8 το πρωι το μωρο και κοβω βολτες σα τη τρελη!!!
ειλικρινα περνόντας τα χρονια η εμμονη δεν υποχωρει καθολου, ηρεμω μεν ανα περιοδους αλλα οποτε κουναει κανω κανα τριμηνο να συνελθω!!
εχω σοβαρο προβλημα με το σπιτι,
πριν το μωρο ημουνα συνεχεια αλλου το απεφευγα οπως ο διαβολος το λιβανι(εννοειται οτι πολυ κακο αυτο που εκανα), τωρα με το παιδι, αναγκαστικα που ειμαι μεσα ειμαι με ενα μονιμο πλακωμα
δε ζω τη ζωη, δε χαιρομαι το παιδακι μου, και ειμαι ενας πολυ θετικος και αυχαριστημενος ανθρωπος απο τη ζωη μου χωρις κανενα προβλημα με ενα υγιεστατο σπιτι και πολυ καλα παιδικα χρονια,
το μονο που λεω στον εαυτο μου συνεχεια ειναι "κριμα"........ετσι οπως εχω καταντησει
υ.γ συγνωμη για το μεγαλο ποστ και ευχαριστω
Δεν είναι περίεργο που ένα φυσικό φαινόμενο τέτοιας κλίμακας μας δημιουργεί φοβίες. Το θέμα είναι τί κερδίζεις σκεπτόμενη έτσι; Θα σε προστατεύσει από έναν επικείμενο σεισμό;Ή απλά υποβαθμίζει την ποιότητα ζωής σου χωρίς κανέναν λόγο; Τα μέτρα προφύλαξης από έναν επικείμενο σεισμό είναι συγκεκριμένα και μέσα σε αυτά δεν περιλαμβάνεται η συνεχής αγωνία για τον επόμενο. Πρέπει να επιστρατεύσεις την κοινή λογική σε αυτό, ίσως με την βοήθεια ενός ψυχολόγου.
Πάντως, αν το καλοσκεφτούμε, στην πλειονότητά τους τα ελληνικά σπίτια είναι κατασκευασμένα λες και θα ζήσουμε αιώνια. Αντί να χρησιμοποιούμε ελαφρότερα υλικά και κατασκευές χωρίς θεμέλια (εξάλλου δεν έχουμε τυφώνες και ανεμοστρόβιλους, για να κινδυνεύσουμε απο αυτά) χτίζουμε τάφους από μπετόν και γουστάρουμε κιόλας... Την παρατήρηση αυτή μου έκανε ένας Γάλλος θείος... Εμείς οι Έλληνες τρώμε σαν να μην υπάρχει αύριο και χτίζουμε σαν να έχουμε κατακτήσει την αιωνιότητα! :-D
να σου πω το γελοιο της υποθεσης????
ειμαι γεωλογος και η επομενη κινηση μου μετα τις σπουδες για μεταπτυχιο στη σεισμολογια, αλλα προεκυψε η οικογενεια!!!
θεωρουσα το φαινομενο φυσιολογικότατο, ακινδυνο και και πολυ ελκυστικο για να ασχοληθω περαιτερω, οχι οτι ειχα κανα κολλημα αλλα ταιριαζε με τις σπουδες μου!!
οι κατασκευες μας ειναι βαση του αντισεισμικού κανονισμου, και σιγουρα καποιος λόγος θα υπάρχει που χρησιμοποιουνται αυτα τα υλικά,
ενας φιλος μηχανικός μου λεει συνεχεια..."βρε τι σκας?τα μπετα εχουν φιλοτιμο"
εγω πιστευω οτι το ζω σαν μετατραυματική εμπειρία, εγινε πολυς ντορος τοτε στη πολη μου, ακουστηκαν παρα πολλά (ξερετε ερχεται μεγαλυτερος κλπ, οι κλασσικες αρβυλες)
δεν εχω και ιδιατερα προβληματα σαν ανθρωπος και κολλησε εκει το κεφαλι μου?!!!
γενικως εκεινη την ωρα που γινετε ειμαι ψυχραιμη, ειδικα και αν ειμαι σε αλλο χωρο εκτος απο το σπιτι μου ακομα πιο μαλακα το παιρνω,
το κακο ειναι οτι βιωνω εντονα αυτη την εμοννη οταν ειμαι σπιτι και ειδικα μονη με το μωρο????ουφφφφφ
παντως παραδεχομαι οτι ειμαι σοβαρα κ οπου να ναι θα μου στριψει
επισκεφτηκα ψυχολογο περισυ, μου μιλησε ο ανθρωπος σαν να μου μιλαγε και ενας νορμαλ ανθρωπος, τι αλλο θα μπορουσε να μου πει ο χριστιανος " μην αγχωνεσαι θα κραταω γω τις πλακες??" λολ.....
ηρεμησα λιγο μεν αλλα κ παλι!!!
το προβλημα μου ειναι οτι ολο σκεφτομαι πως θα γινει να ειμαι αλλου και να μη με πετυχει σπιτι,
ευτυχως λογο αντικειμενου δεν εχω φοβιες οτι θα πεσει τι σπιτι κ τετοια,
προσπαθω να αποφυγω να το βιωσω και το ποτε θα κανει με τρελαινει............
Tυχαίνει να έχω σπουδάσει και εγώ γεωλόγος.Quote:
Originally Posted by gi.gi
Μου θυμίζει αυτό που είχε γράψει κάποιος ψυχολόγος: εμείς οι ψυχολόγοι είμαστε το ίδιο πράγμα με όλους τους ανθρώπους. Η μόνη διαφορά μας είναι πως λόγω αντικειμένου δεν φοβόμαστε μήπως τρελαθούμε γιατί έχουμε γνώση της κατάστασης.Quote:
ευτυχως λογο αντικειμενου δεν εχω φοβιες οτι θα πεσει τι σπιτι κ τετοια!!
Οι φόβοι είναι φυσιλογικό πράγμα, άλλο αν δεν μας αρέσουν...! Όταν ένας φόβος γίνει μεγάλος (πανικός) οι ψυχολόγοι και ο περισσότερος κόσμος τον ονομάζει φοβία (συνήθως με αρεκτά υποτιμητικό τρόπο). Είπες ότι επισκέφθηκες ψυχολόγο γι' αυτό το θέμα. Μπορεί οι περισσότεροι ψυχολόγοι να ασχολούνται ή να έχουν ασχοληθεί με το θέμα, αλλά αμφιβάλω αν υπάρχει κάποιος ψυχολόγος που να μπορεί να εξαλείψει ή να μειώσει έναν φόβο (ούτε δικό του/της, ούτε άλλου). Αυτό ας είναι και πρόκληση για τους 4-5 ψυχολόγους που υπάρχουν σε αυτό το forum. Ας μην ασχοληθούμε με τη γέννεση ενός φόβου. Ξέρεις όμως τι αυξάνει έναν φόβο; Θέλεις να το κουβεντιάσουμε;
Πράγματι, έχεις δίκιο δεν μπορείς να κρυφτείς ή να ξεγελάσεις έναν φόβο. Αλλά αυτό που λες ότι κατάφερες να τα νικήσεις, σβήσε το κατάφερες. Γιατί δεν το κατάφερες, απλά επειδή είσουνα "δυνατή" δεν υπήρξαν. Συνέβη δηλαδή το ανάποδο, έχει εξαιρετικά μεγάλη διαφορά. Δεν κατάφερες κάτι με την προσπάθεια, απλά συνέβη λόγω του "δυνατή" (ας το πούμε μια διαφορετική κατάσταση). Συμφωνείς;Quote:
Originally Posted by efoulinaki
φυσικά:)Quote:
Originally Posted by John11
ολες οι αποψεις και οι γνωμες και ειδικα απο ανθρωπους που ηταν σαν εμενα και το ξερπερασαν δεκτες:)
Ξέρεις όμως τι αυξάνει έναν φόβο; Θέλεις να το κουβεντιάσουμε;
> φυσικά:)
> ολες οι αποψεις και οι γνωμες και ειδικα απο ανθρωπους που ηταν σαν εμενα και το
> ξερπερασαν δεκτες:)
>> Kατ' αρχή να πω ότι έχω φόβους και μάλιστα εντονότατους που δεν έχω ξεπεράσει.
>> Φυσικά θα υπάρχουν και φόβοι τους οποίους ξεπέρασα, γιατί δεν υπάρχουν αφού
>> αυτούς δεν τους σκέφτομαι.
>> Καταλαβαίνω ότι η απάντηση είναι μακροσκελής. Και δεν έχω καμμιά τεχνική για να διώξω τους φόβους. Αλλά με τις σκέψεις αυτές μπορεί κάποιος να δημιουργήσει τις συνθήκες για να μειωθούν οι φόβοι του. Ο γραπτός λόγος δεν είναι το φόρτε μου, έτσι δώσε μια μεγαλύτερη προσοχή.
>> Ας υποθέσουμε για παράδειγμα ότι μια μέρα πέφτει ένα κομμάτι μάρμαρο από ένα μπαλκόνι και σκάει δίπλα σου. Φοβάσαι στιγμιαία, όλοι θα φοβηθούν.
Και είναι δίπλα κάποιος φιλος σου που σε κοροϊδεύει γιατί φοβήθηκες. (Μπορεί και εκείνος να φοβήθηκε ή και όχι, αλλά να συμπεριφερθεί έτσι, δεν έχει σημασία). Τότε εσύ αν νομίσεις ότι λέει το σωστό, μπορεί να αισθανθείς λίγο άσχημα που φοβήθηκες. Και προσπαθείς να διώξεις τη σκέψη του φόβου. Όσο όμως προσπαθείς να διώξεις μια σκέψη (τώρα του στιγμιαίου φόβου) τόσο η σκέψη επανέρχεται. Και όσο πιο πολύ διώχνεις το φόβο (τη σκέψη) τόσο η σκέψη αυτή μεγαλώνει και τραβά την προσοχή σου ακόμα περισσότερο. Αυτό το σημείο είναι σημαντικό γι' αυτό το εξηγώ.
Ελπίζω να με παρακολουθήσεις με προσοχή.
Προσπαθείς να συγκεντρωθείς σε μια δουλειά. Και λίγο πιο πέρα κάποιος κάνει μια εργασία που σου φαίνεται ενδιαφέρουσα και παρατηρείς. Εσύ θες να συγκεντρωθείς στη δουλειά που κάνεις και επιστρέφεις την προσοχή σε αυτό που κάνεις. Αλλά όσο συνεχίζεται να σου αποσπά την προσοχή η ενδιαφέρουσα εργασία του άλλου η προσοχή σου πάλι πηγαίνει στην εργασία του άλλου. Δεν μπορείς να ελέγξεις τη σκέψη σου και πηγαίνει μια στην ενδιαφέρουσα εργασία και μια σε αυτό που κάνεις. Όσο καταπιέζεις τη σκέψη τόσο δυσκολότερο είναι να συγκεντρωθείς. Μόνο αν άφηνες τη σκέψη να παρατηρήσει την ενδιαφέρουσα εργασία, μόλις τέλειωνε το ενδιαφέρον θα μπορούσες να συγκεντρωθείς στη δουλειά που κάνεις. Η καταπίεση της σκέψης-προσοχής φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα.
Για τον ίδιο λόγο, η προσπάθεια να στρέψεις την προσοχή σου μακριά από το συναίσθημα του φόβου, οδηγεί το μυαλό ακόμα περισσότερο στη σκέψη του φόβου. Αυτό αυξάνει τη σκέψη του φόβου, συνεπώς και του φόβου.
Δεν αρκεί όμως αυτό για να δημιουργήσει τη λεγόμενη φοβία.
Ελπίζω ακόμα να συνεχίζεις να παρακολουθείς τη σκέψη μου.
Αν για παράδειγμα μια άλλη μέρα πέσει πάλι ένα μάρμαρο δίπλα σου. Θα επαναληφθεί η διαδικασία. Αυτή τη φορά όμως θα έχεις πρόσθετα και τη σκέψη της σκέψης του φόβου που είχες την προηγούμενη φορά. Έτσι το όλο σκηνικό επαναλαμβάνεται αλλά πιό έντονα.
Πάλι όμως αυτό δεν αρκεί για τη δημιουργία φοβίας.
Σε ένα τέτοιο ασήμαντο επεισόδιο φόβου, υπάρχουν και διάφορα εξωτερικά συμβάντα. Π.χ. να βρέχει ή να είναι ένα συγκεκριμένο άτομο δίπλα σου. Αν την επόμενη φορά τύχει να υπάρχουν ίδια συμβάντα, θα πυροδοτήσουν τη σκέψη να είναι ακόμα πιο "ευάλωτη" στο φόβο.
Τα παραπάνω δεν αποτελούν σίγουρη αιτία δημιουργίας μιας φοβίας, αλλά η επανάληψη της αποφυγής της σκέψης του φόβου σε συνδυασμό με κάποιες καταστάσεις-συμβάντα γύρω πυροδοτούν ακόμα πιο πολύ τη σκέψη του φόβου.
Το προηγούμενο ξεκινά από την αρχή. Ένα παράδειγμα αύξησης του ήδη υπάρχοντος φόβου:
Γίνεται ένας σεισμός και φοβάσαι. Προσπαθείς μετά να διώξεις την σκέψη του φόβου που έχει ήδη "εδραιωθεί". Αυτή είναι η συνηθισμένη διαδικασία που ακολουθείται για σένα. Ας βάλουμε ένα λίγο διαφορετικό σενάριο: Ας υποθέσουμε τώρα ότι κάποιος γνωστός σου την ίδια στιγμή σε κοροϊδεύει ή σου δίνει συμβουλές για το παράλογο του φόβου σου. Τότε η ένταση του να διώξεις τη σκέψη του φόβου αυξάνει. Από τη μία γιατί θες εσύ η ίδια να διώξεις τη σκέψη του φόβου (όπως στο πρώτο σενάριο) και από την άλλη γιατί νιώθεις ακόμα πιο μεγάλη πίεση από τον γνωστό.
Και όπως είπα πριν, κάθε προσπάθεια στρέψης της σκέψης σε κάτι άλλο από αυτό που πάει να στραφεί οδηγεί στο αντίθετο αποτέλεσμα.
Το ίδιο συμβαίνει και με άλλα θέματα εκτός του φόβου. Με την αηδία μας για ένα φαγητό ή μια κατάσταση, με τους ψυχαναγκασμούς μας, με τη δίαιτα που προσπαθούμε, με το να προσπαθούμε να γλιτώσουμε από κάθε "λάθος". Το ίδιο επίσης συμβαίνει και με τη στάση ζωής μας στο ψέμα, στο πώς συμπεριφερόμαστε, κλπ, κλπ.
καταρχην γιαννη σε ευχαριστω παρα παρα πολυ για τον χρονο σου και για τον κοπο σου,
διαβασα με προσοχη και κατεληξα
οτι η προσπαθεια και η αναζητηση που κανω στο να απαλλαγω απο αυτη τη φοβια
με κανει να την σκεφτομαι πιο εντονα!!!
χμμμ δεν εχεις και αδικο......ισως οντως να λειτουργει τελικα αντιστροφα!!
δηλ αντι να ψαχνω λυσεις πως να απαλλαγω, απλα να προσπαθω να μη το σκεφτομαι???
Ναι. Και χαίρομαι που το βλέπεις και εσύ.Quote:
Originally Posted by gi.gi
Με βοηθάς να προχωρήσω. Χωρίς όμως να προσπαθείς. Αφού πάλι η προσπάθεια θα είναι να στρέψεις τη σκέψη αλλού. Είδες τι είναι το μυαλό; Επιστρέφει εκεί που θέλει δεν μπορούμε να το καθοδηγήσουμε. Σκέφτομαι ότι η καλύτερη λύση είναι, αν έρχεται ο φόβος να τον αφήνουμε να έρχεται χωρίς να προσπαθούμε να καθοδηγήσουμε το μυαλό οπουδήποτε αλλού.Quote:
δηλ αντι να ψαχνω λυσεις πως να απαλλαγω, απλα να προσπαθω να μη το σκεφτομαι???
Θα αναρωτηθεί κανείς και τι να κάνει; Θα μένει πάλι με τους φόβους του;
Και έχοντας εγώ ο ίδιος φόβους θα σκεφτεί κανείς αν έχω "λύση".
Σκέφτομαι. Ας υποθέσουμε ότι βρίσκεσαι κάποια στιγμή με κάποιον άνθρωπο. Και εκείνος έχει τους δικούς του φόβους και εσύ τους δικούς σου. Και εκείνος φοβάται κάποια πράγματα και εσύ φοβάσαι κάποια άλλα πράγματα. Και όσο ο ένας βλέπει τον άλλο να φοβάται, η ανάγκη να φύγει το μυαλό από τη σκέψη του φόβου μειώνεται (η πίεση που είπα στο προηγούμενο μήνυμα). Νιώθετε ίδιοι (με παρόμοιους φόβους) και αυτό βοηθάει, σωστά;
Πάμε τώρα σε ένα άλλο σενάριο. Αν ο άλλος για κάποιο δικό του λόγο (ίσως γιατί έχει κουραστεί από την ταλαιπωρία του φόβου) γίνει για λίγο "ξύπνιος" και αισθανθεί ότι αυτός δεν έχει "τόσους φόβους όσο εσύ". Τότε η εσφαλμένη αντίληψή του, κάνει εσένα να έχεις αυξημένη την πίεση που προανέφερα. Δηλαδή η δική του προσπάθεια να ξεφύγει από τους φόβους του γίνεται αιτία να μεγαλώσουν οι δικοί σου φόβοι. Το καταλαβαίνεις αυτό; (Απάντησέ μου σε αυτό). Αν ναι, να πω κάτι ακόμα:
Στην ουσία, ο τρόπος σκέψης και αντίδρασης όλης της κοινωνίας, που είναι ο τρόπος σκέψης και αντίδρασης του καθενός μας ιδιωτικά, είναι που δημιουργεί και αυξάνει το φόβο.
Αυτά έχω σκεφτεί ως τώρα. Μπορεί να υπάρχει και συνέχεια -και κάποιο κομμάτι μικρό ή πολύ μεγάλο να μου ξεφεύγει-. Αλλά με βάση αυτά κάνω τις επιλογές μου (ο θεός να τις ονομάσει επιλογές!!).
γιαννη καλησπερα:)Quote:
Originally Posted by John11
περασα ενα χαλαρο ομορφο τριημερο μεσα σε τροχοσπιτο(αχ τι ωραια, μακαρι να εμενα εκει, αντισεισμικο φουλ)
το κομματι που παρεθεσα μου θυμνισε τα λογια του ψυχολογου που ειχα επισκεφτει,
κοινως μου ειπε, μην προσπαθεις να ξεφευγεις απο τον φοβο, να κατσεις και να τον ανιμετωπισεις!!!
το παραδειγμα που μου εδωσες με τους φιλους , δε ξερω, δε βγαζω νοημα, με μπερδεψες:confused:, χιλια σορυ.....
εσυ τι φοβιες εχεις , αν θες βεβαια λες...εχεις και τους σεισμους?
να πω και κατι αλλο επι ευκαιριας τωρα που το σκεφτομουν το ΣΚΔ....που ημουν στην εξοχη
σχεδον από 23-24 χρονω εως 27 που ημουν, στο ξεκαρφωτο με ειχε πιασει μια απιστυευτη φοβια για τις αραχνες,
μα παρα πολυ !!!!δεν ηθελα εξοχη με τιποτα!!!μονο σπιτι ηθελα, ετρεμα στην ιδεα να μου ζητουσε ο αντρας μου να παμε σκ εξοχη-θαλασσα κλπ!!!εβλεπα και εμ ελουζε κρυος ιδρωτας
ε με το που ηρθε η φοβια με τους σεισμους εξαφανιστηκε η φοβια με τις αραχνες!!!!ντοινγ!!!!!!!!!!!!!!!!δε παλευομαι λεμε......
το τι μαρμαγκες περασαν το τριημερο διπλα απο τα ποδια δε λεγεται, και οχι απλα δε τι ςφοβομουν αλλα λυπομουνα και να τις πειραξω παρολο που ειχα το μωρο μαζι μου!!!
τι σκ@ατα???με το που τελειωνει μια φοβια ερχεται μια αλλη???δηλ, πρεπει να μου τυχει κατι αλλο να ασχοληθω για να ηρεμησω???
ο ερωτας με ερωτα περναει ειναι η φοβια???λολ
Καλά μην σε απασχολεί. Είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσω γράφοντας, προφορικά θα ήταν πολύ πιο εύκολο. Με μια πρόταση, αυτό που νομίζω είναι πως τους φόβους μας, τους δημιουργούν οι άλλοι όταν μας πιέζουν να μην τους έχουμε. Αν υπήρχε αποδοχή των φόβων μας από τους γύρω, νομίζω δεν θα είχαμε φόβους.Quote:
Originally Posted by gi.gi
> εσυ τι φοβιες εχεις , αν θες βεβαια λες...εχεις και τους σεισμους?
Αγοραφοβία με μια λέξη, αλλά επειδή είναι ακαταλαβίστικο για όποιον δεν το γνωρίζει είναι κάτι σαν ντροπή σε κόσμο. Σε γενικές γραμμές δεν φοβάμαι τους σεισμούς.
Θέλω να σε ρωτήσω κάτι. Ο άνδρας σου σε πίεζε (έμμεσα ή άμεσα) να μην φοβάσαι τις αράχνες;
οχι,
ο αντρας μου ποτε δε με πιεσε ουτε με τις αραχνες ουτε με τους σεισμους,
απλα σταματησα εδω κ παρα πολυ καιρο να του μιλαω για αυτο, θεωρω οτι τον ειχα κουρασει πολυ,
κ γενικοτερα με κανεναν δε μιλαω για τη φοβια μου, νομιζω οτι αν το κουβεντιασω θα το κανω χειροτερα,
γενικως ειμαι πολυ δυνατος ανθρωπος και δεν επηρεαζομαι απο κανεναν, με τον εαυτο μου τα εχω που δε με ακουει,
αγοραφοβια ε????μμμμμμ
τι αχημο ρε γμτ!!!
(σε εισαγωγικα οτι γραψω παρακατω ετσι?μη παρεξηγηθω κιολας,λολ)
εσενα να σου ρχεται "χαζο" που φοβαμαι τους σεισμους και μενα να μου ρχεται "χαζο" η αγοραφοβια......
εργαζεσαι?εκει πως νιωθεις?
Γιατί όταν το κουβεντιάζεις με άλλους γίνεται χειρότερα; To έχεις σκεφτεί; Δεν ρωτάω από περιέργεια το θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό. Και τι εννοείς θεωρείς ότι τον έχεις κουράσει; Θεωρείς δηλαδή δεν το έχεις κουβεντιάσει ή δεν έχεις πάρει απάντηση. Και έχει κουραστεί από τι;Quote:
Originally Posted by gi.gi
> εσενα να σου ρχεται "χαζο" που φοβαμαι τους σεισμους και μενα να μου ρχεται "χαζο"
> η αγοραφοβια......
> εργαζεσαι?εκει πως νιωθεις?[/QUOTE]
"Χαζό"; Θα έλεγα σκέψου το ως άδικο. Είναι "χαζό" κάποιος να παθαίνει ατύχημα αλλά συμβαίνει σε πολύ κόσμο, είναι "χαζό" να γράφει κανείς εδώ μηνύματα (χάσιμο χρόνου δεν θεωρείται; ), είναι "χαζό" να ανεβαίνει κανείς στην κορυφή του Έβερεστ για ευχαρίστηση, αν ψάξεις υπάρχουν πολλά "χαζά".
Εργάζομαι, αλλά όχι σε δημόσιο χώρο. Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα, μπορεί κάποιος να φοβάται τις αράχνες αλλά να μην φοβάται τα φίδια ή κάτι άλλο. Επίσης προσωπικά δεν θεωρώ την αγοραφοβία σαν κάτι χαζό, αλλά σαν αποτέλεσμα συνθηκών. Ακόμα και μια οποιαδήποτε ασθένεια (γρίπη, κλπ) είναι ένα αποτέλεσμα και μάλιστα αναγκαίο.
καλησπερα john,
οσο το συζητάω τοσο περισοτερο μετα το σκεφτομαι,
θα μου πεις κ εδω το ιδιο δεν κανω?δε το βλέπω ομως ετσι, εδω μου ερχεται οτι απαλυνω τη φοβια μου,
οταν γκρινιαζεις σε εναν ανθρωπο και κλαιγεσαι ολη την ωρα για ενα πολυ φυσικό φαινόμενο αναποφευκτο,κ αλλος σε εχει στηρίξει χιλιαδες φορες κ εσυ συνεχιζεις, ε δεν κατανταει κουραστικό?
ειμαι σιγουρη οτι δεν παρεξηγηθηκες με την λεξη "χαζο" ετσι δεν ειναι?
με συγχωρεις αν ναι οκ?
κ θα συμφωνησω 1000% μαζι σου οτι ειναι οντως ΑΔΙΚΟ!!!
εντωμεταξυ παρατηρω οτι το συγκεκριμενο θεμα δεν εχει κ πολυ κινηση αλλα παρα παρα πολλες αναγνωσεις αρα φαινεται δεν ειμαι η μονη υπερβολικη με αυτη τη φοβια
[QUOTE=gi.gi;258960]καλησπερα john,
> οσο το συζητάω τοσο περισοτερο μετα το σκεφτομαι,
> θα μου πεις κ εδω το ιδιο δεν κανω?δε το βλέπω ομως ετσι, εδω μου ερχεται οτι
> απαλυνω τη φοβια μου,
Έτσι σιγά-σιγά έρχεται η ερώτηση, γιατί με κάποιους όταν το κουβεντιάζεις γίνεται χειρότερα, ενώ εδώ απαλύνεται η φοβία;
> ειμαι σιγουρη οτι δεν παρεξηγηθηκες με την λεξη "χαζο" ετσι δεν ειναι?
> με συγχωρεις αν ναι οκ?
> κ θα συμφωνησω 1000% μαζι σου οτι ειναι οντως ΑΔΙΚΟ!!!
όχι δεν παρεξηγήθηκα.
> εντωμεταξυ παρατηρω οτι το συγκεκριμενο θεμα δεν εχει κ πολυ κινηση αλλα παρα
> παρα πολλες αναγνωσεις αρα φαινεται δεν ειμαι η μονη υπερβολικη με αυτη τη φοβια
Ξέρεις πόσους φόβους έχουμε οι άνθρωποι; Άλλοι τους λένε και άλλοι όχι. Στην ουσία οι περισσότεροι δεν τους λένε. Πολλοί όμως αναγκάζονται γιατί φτάνει σε υψηλό βαθμό και δεν μπορούνε να το αντέξουν (αν θές βάζεις και πληθυντικό "να τους αντέξουμε").
Quote:
Originally Posted by John11
μμμμ....ξερεις τι νομιζω,
οτι με οποιον και να το εχω συζητησει η να θελω να το συζητησω, δεν το εχει σα φοβια οπως εγω και το παιρνει λιγο στο χαλαρο, κ λογικό ειναι,ειναι απλα ενα φυσικο φιανομενο,οποτε νιωθω "πιο κατω" απο το συνομιλητη μου, κοινως πιστευω οτι ο απέναντι δε μπορει να με καταλάβει, σα να λεει αντε πες τα να τελειωνουμε κλπ
ενω μεσα απο το νετ με καποιο αλλο προβλημα καθαρα γυναικειο που ειχα, ειμαι τωρα ηδη σε ενα φορουμ 5 χρονια, εχω κανει πολυ καλες φιλες βρισκομαστε ακομα απο κοντα οποτε μπορουμε με στηριξαν και τις στηριξα απιστευτα και ακομα συνεχιζουμε
και ισως εχω συνδιασει το νετ και την ανωνυμοτητα στο οτι οποιος θελει με βοηθησει θα με βοηθησει επειδη το θελει οχι επειδη πρεπει επειδη ειναι φιλος-συγγενης η με βλεπει σα πελατη(ψυχολογος π.χ)
και ενα αλλο που σκεφτομαι ειναι οτι εδω συγκεκριμενα το θεμα μου ειναι λιγοστό σε σχεση με αλλα προβληματα που διαβαζω
ισως να ακουγεται κακό οτι "α ωραία εσυ εισαι πιο χαλια από μενα"
αλλα δε ξερω εμενα μου κατευναζει τη φοβια
Καλησπέρα διαβάζω όλα όσα λέτε και εάν σας πω τη δική μου φοβία θα καταλάβετε ότι δεν έχετε τίποτα. Μετά από ένα μεγάλο σεισμό έχω αποκτήσει τρομερή φοβία για τους σεισμούς όταν ανεβαόινω σε ψηλά κτήρια. Ιδρώνουν οι παλάμες μου ,ζαλίζομαι ,εχω ταχυπαλμία, νομίζω ότι κουνάει και εάν μου μιλάει κάποιος δυσκολεύομαι να τον παρακολουθήσω.
Αποτέλεσμα?
Έχω κάνει τη ζωή μου δύσκολη , δεν ανεβαίνω σε πολυκατοικίες , δεν πάω σε φίλους που μένουν σε όροφο, σε γιορτές σε πάρτυ , ακόμα και στη δουλειά βρίσκω συνέχεια προφάσεις να βγω έξω . Η πρώτη πρωινή μου σκέψη είναι τι δικαιολογία θα βρω για να κατέβω κατω......έχω μεγάλο πρόβλημ!!!