Διαταραχη ναι, αλλα ποιας μορφης;

Σας χαιρετω ολους. Ειμαι καινουργια και ονομαζομαι Σιλβια. Ειμαι 41 χρονων και εχω ενα γιο 21 χρονων, που σπουδαζει.
Το προβλημα μου, ειναι οτι ειναι ενα παιδι αρνητικο στα παντα. Μισει ολο τον κοσμο, ζηλευει, δεν εχει σταθερους φιλους και δεν εχει κοπελα. Εμεις σαν γονεις, ειμαστε διπλα του, ισως παραπανω απο οσο θα επρεπε, αλλα εχει μονιμως παραπονα και απο μας. Οτι δεν τον καταλαβαινουμε, δεν τον υποστηριζουμε κλπ. Θα μπορουσα να πω οτι περναει μια παρατεταμενη εφηβεια, αλλα δεν ειναι ετσι. Ειναι αυτοκαταστροφικος. Τον τελευταιο χρονο εχει παχυνει αρκετα, και ενω το αναγνωριζει, συνεχιζει να τρωει, σχεδον χωρις αισθηση του κορεσμου. Στην σχολη του παει σχεδον σαν επισκεπτης, δεν εχει φιλους απο εκει, και αυτους που εκανε στο πρωτο ετος, τους εκανε περα, γιατι δεν "τον καταλαβαιναν".Τελαυταια ανακαλυψα, οτι λεει απιστευτα ψεματα σε φιλους, με αποτελεσμα σιγα σιγα να απομακρυνονται απο κοντα του. Του ζηταω με τροπο να ερθει να παμε σε εναν ψυχολογο, αλλα αρνειται κατηγορηματικα, αφου θεωρει οτι ο ιδιος δεν εχει καποιο προβλημα, αλλα ολοι οι υπολοιποι!!Ειναι ονειροπολος μεν, αλλα βαζει ο ιδιος κακη εκβαση στα ονειρα του. Τι εννοω μ'αυτο. Π.χ. ερωτευεται γυναικες με τις οποιες δεν υπαρχει ποτε περιπτωση να γινει κατι. Γιατι ή θα ειναι παντρεμενες, ή ηδη καπαρωμενες.
Ανησυχω πραγματικα και δεν ξερω πια πως να χειριστω την κατασταση.Τωρα τελευταια μετακομησαμε, αλλα το παλιο το σπιτι μας επειδη ειναι δικο μας, το κρατησαμε, και μενει εκεινος εκει 5 μερες την εβδομαδα. Εδω και τρεις μερες επειδη θυμωσε με μας-χωρις λογο-, μας δηπωσε οτι για μια εβδομαδα, δεν θα ερθει και μας απαγορεψε ακομη και τηλεφωνο να τον παρουμε, γιατι δεν θα το σηκωσει.
Συγνωμη αν σας κουρασα, αλλα θα εκτημουσα πολυ να ακουσω τις αποψεις σας, και γιατι οχι, τις προτασεις σας.

silvia.d. γεια σου.
Γιατί δεν πάτε σε έναν ψυχολόγο να πάρετε συμβουλές για το θέμα?
Προσωπικά,μου δίνεται η εντύπωση πως δεν υπάρχει καλή επικοινωνία μεταξύ σας οπότε με εφαλτήριο αυτό πως θα μπορούσατε να βοηθήσετε???
Ίσως θα πρέπει να δείτε κ την δική σας πλευρά.Πως θα μπορέσετε να ρθείτε καταρχάς πιο ουσιαστικά κοντά του γιατί μου φαίνεται πως ενώ μπορεί να είστε υπερπροστατευτικοί στην πραγματικότητα ψυχικά είστε μακριά(δική μου αίσθηση απ\'αυτά που γράφεις).

Για μένα ένα πρώτο βήμα λοιπόν είναι η επίσκεψη σε έναν ειδικό(χωρίς το γιο σας).

συμβουλες


1 ) χαρειτε με πραγματα και περα απο την υπαρξη του

2) χαρειτε και με την υπαρξη του ως εχει

3) αγαπηστε γενικα τη ζωη ...μη μιζεριαζετε με τις αναποδιες

4) πειτε συγγνωμη και συνεχιστε

5) κυβερνειστε τη ζωη σας εσεις και οχι το ενηλικο παιδι σας

6) ευκαιριες για χιουμορ και οχι ευκαιριες για γκρινια

7) η αρνητικη ενεργεια απο σας ξυπνα αρνητικη

και αντιστοιχα η θετικη ενεργεια θετικη

8) επισκεφειτε εναν καλο ζεστο ευχαριστο και προσηνη ψυχολογο ετσι για να γουσταρετε λιγο περισσοτερο την μεταξυ σας (του ζευγαριου επικοινωνια)

9) εαν ολοι βαζαμε διπλα διπλα τα παθηματα μας στη σειρα , ο καθενας θα ξαναπαιρνε τα δικα του πισω


με πολλη αγαπη η μαλον ενδιαφερον και φιλικοτητα στη silvia. d.

Επειδη εχω περασει απο αυτο το σταδιο μαλλον εχει δικα του προβληματα καλιτερα να του δωσετε λιγο χωρο για να τα ωρει με τον εαυτο του δεν εχει να κανει με θεματα αγαπης αλλα με καταπιεσης νομιζω

θα χαρακτηριζατε τους εαυτους σας υπερπροστατευτικους γονεις;
που ειναι το κακο να μην επικοινωνησει μαζι σας για μια βδομαδα;ενηλικος ειναι απο οτι καταλαβα.
μηπως πιστευετε πως με τα λογια θα αλλαξει;μαλλον οχι.
αν δεν φαει τα μουτρα του οπως ολος ο κοσμος δεν προκειται να μαθει.
και αν συνεχεια ειστε απο πανω του δεν προκειται να φαει ποτε τα μουτρα του αρα συνεχεια θα ειναι κακομαθημενος.
αφηστε το παιδι λιγο ελευθερο να αναπνευσει...να βρει το δρομο του και οχι τον δικο σας...

κατ\'αρχην, να σας ευχαριστησω ολους, μεσα απο την καρδια μου, για τις αμεσες απαντησεις σας. Ναι, θα μας θεωρουσα υπερπροστατευτικους σαν γονεις, με τον πατερα του νομιζω περισσοτερο απο μενα. Ισως αυτο ειναι το κακο του να εχεις μονο ενα παιδι.....
Οσο για το θεμα του ψυχολογου, εχετε να μου συστησετε καποιον στη Θεσσαλονικη; Γιατι σε κανα δυο που απευθηνθηκα, μου ειπαν οτι αν δεν θελει ο ιδιος να παει, δεν μπορουν να μας δεχτουν!!!!!

Σύλβια τι είπατε στους ψυχολόγους δλδ?ότι θέλετε να πάτε γιατί έχει πρόβλημα ο γιος σας?
Γιατί υποθέτω ότι αν λέγατε αυτό ακριβώς που κάπου είπες

\'\'Ανησυχω πραγματικα και δεν ξερω πια πως να χειριστω την κατασταση.\'\'

δε νομίζω να έπαιρνες άρνηση.

Δλδ στην ουσία θα πας για την αντιμετώπιση του δικού σου κομματιού.

Arsi, ακριβως αυτο ειπα. Οτι θελω βοηθεια στο πως να χειριστω την κατασταση, και εναν τρικ επαγγελματικο, για το πως να τον πεισω να παει κι εκεινος. Ακομη περιμενω απαντηση....

Quote:

---

Originally posted by silvia.d.
και εναν τρικ επαγγελματικο, για το πως να τον πεισω να παει κι εκεινος.

---

ε αυτό τι το ήθελες.....
η αλήθεια είναι από όσα ξέρω πως αν ο ίδιος δε θέλει δε θα βγει απολύτως κανένα αποτέλεσμα ούτος ή άλλος.

Αλλά Σύλβια πάλι ο τρόπος που το ανέφερες αλλά κ ο σκοπός σου φαίνεται ξεκάθαρα πως είναι ο ψυχολόγος να αντιμετωπίσει κομμάτι του γιου σας.
Κάντο για σένα.Για τις ελλείψεις που έχεις απέναντι στην επικοινωνία με το γιο σου,για την αγωνία κ την \'απόγνωση\' που νιώθεις κ.λ.π.

Αν πας με σκοπό το δικό σου κομμάτι τότε δεν υπάρχει παρίπτωση να μη σε δεχτούν.
Μπορείς να δεις εσένα,να αλλάξεις εσένα όχι το γιο σου αλλά μέσα απ\'τη δική σου αλλαγή 1ον θα βοηθήσεις τον εαυτό σου να μη νιώθει όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα και κατ επέκταση υπάρχει περίπτωση να μπορέσεις να βοηθήσεις κ το γιο σου.

Το πιθανότερο είναι το πρόβλημα να αντιμετωπιστεί και να δείτε αλλαγές στη συμπεριφορά του παιδιού σας,όταν εσείς πάτε σε ψυχολόγο,όχι όταν πάει αυτός.;)
Μην τον καταπιέζετε,αφήστε τον να αναπνεύσει,έχει στήσει μάλλον τείχη για να αντιμετωπίσει τον έλεγχο,αυτό κατάλαβα απ\'όσα διάβασα εγώ.

Αχ βρε παιδια, ισως να εχετε δικιο οτι αν παμε εμεις στον ψυχολογο θα βοηθησουμε τους εαυτους μας και ισως και εκεινον. Οσο για για την καταπιεση, δεν υφησταται, και μιλαω αμερολυπτα. Ειναι γενικοτερα ελευθερος να κανει και να πει ο,τι θελει. Δεν τον ελεγχει κανεις. Ειμαστε κοντα του, ακριβως οσο χρειαζεται, για να μη νιωθει ουτε πνιγμενος, ουτε παραμελημενος.
Με στεναχωρει ομως ολη αυτη η κατασταση, οχι για μενα, αλλα για κεινον. Ειναι σε μια ηλικια, στην οποια πρεπει να μαζευει εμπειριες καλες και κακες. Οχι να ταμπουρωνεται πισω απο εναν υπολογιστη, να χανεται στο διαδυκτιο, και για συντροφια του να εχει δυο πιτογυρα....
Και το κακο ειναι, πως οταν βαριεται σ\'αυτην την μοναξια, δεν αναζητα διεξοδο σε γνωστους, ή φιλους, αλλα απευθηνεται σε εμας να τον διασκεδασουμε. Και τι εννοω μ\'αυτο; Οταν βαριεται, αρχιζει και ζηταει να παμε βολτα ολοι μαζι, ή ζηταει απο τον πατερα του, να πανε για καφε.
Ποσο φυσιολογικο ειναι αυτο; Και πως να το αντιμετωπησουμε; Να βγουμε μαζι του, θα ειναι σαν να του φερομαστε οπως σε ανηλικο. Να αρνηθουμε, ειναι σαν να τον αποριπτουμε.
Ενας φαυλος κυκλος.

Νομίζω πως σας χρειάζεται μία γνώμη ειδικού.Ελπίζω η Μαρίνα να δει το μήνυμα και να σου απαντήσει πως μπορείτε να το χειριστείτε.Σίγουρα η απομόνωση,ο αρνητισμός αποτελούν σημάδια ανησυχίας,αλλά με προβλημάτισε και μία άλλη σκέψη.Το\"παιδί\"σας ζήτησε να βγαίνετε μαζί;Πώς είναι η σχέση σου με τον άντρα σου;

Η σχεση μου με τον αντρα μου ειναι φανταζομαι μια φυσιολογικη σχεση. Με τα πανω της και τα κατω της. Για να ειμαι ειλικρινης, τις περισσοτερες φορες που μαλωνουμε ειναι για το \"παιδι\". Τι σχεση μπορει να εχει αυτο; Ρωταω, ψαχνοντας κι εγω τις αιτιες......

εχει παραπονα

αισθανεται δυσαρεστα

τρωει πολυ και παχαινει


ειναι ολη μερα στον υπολογιστη

ζει με λεφτα αλλων (εννοειται)

λεει πολλα ψεμματα

και απευθυνεται για παρεα μονο στους ανθρωπους με τους οποιους τις υπολοιπες μερες και ωρες ειναι θυμωμενος (σε εσας)


ειναι πολυ καιρο σε αυτη τη συναισθηματικη φαση? προεκυψε ξαφνικα η ολοι μεσα στην οικογενεια κινειστε πανω κατω ετσι?

Γιατί αν η σχέση ανάμεσα στους γονείς είναι κακή,το παιδί μπορεί να χρησιμοποιήσει και έμμεσους τρόπους να έρθουν πιο κοντά.
Όταν λες τσακώνεστε για το παιδί,τι απόψεις έχεις εσύ και τι ο σύζυγος;

αχ ευχαριστω που μου απαντατε αμεσα. Νιωθω οτι προσπαθητε κι εσεις μαζι μου, να λυσουμε τον γριφο. Λοιπον, εν πρωτης, εγω ειμαι απο φυση ενα υπεραισιοδοξο ατομο, που μου αρεσει το \"μισογεματο\" ποτηρι. Ο αντρας μου οχι και τοσο. Ειναι του \"μισοαδειου\". Θα μπορουσα να πω οτι ειναι λιγο \"αρνητικος\", αλλα σε καμμια περιπτωση οσο ο γιος μας!!
Σ\'αυτη τη κατασταση ειναι εδω και δυο χρονια περιπου, αλλα με μεγαλα φωτεινα διαλειματα. Ενω τον τελευταιο χρονο περιπου, ολο και μικραινουν τα φωτεινα διαλειματα. Θα ελεγα οτι ειναι σπανια τον τελευταιο καιρο.

Παρακαλουμε Συλβια!

σου ευχομαι να βρεις ο,τι ψαχνεις

επι του προκειμενου


δεν ξερω

εγω ζω σε οικογενεια μπαμπα ψιλοκαταθλιψη γιου καργα καταθλιψη
μαμας (Thanks God) αισιοδοξης

εννοω τον μπαμπα τη μαμα και τον αδελφο μου

εγω την παλευω..μια ετσι μια γιουβετσι


αυτο που βλεπω ειναι τι τα πραγματα δεν προκυπτουν τυχαια αλλα μεσα απο σχεσεις που διαμορφωνονται και διαμορφωνουν (αναλογως)

Καταρχήν θα συμφωνήσω ότι θα ήταν καλό να πάτε να μιλήσετε από κοντά με έναν ψυχολόγο και ομολογώ ότι μου φαίνεται περίεργο που δεν σας δέχτηκαν. Βέβαια κι εγώ έχω αρνηθεί σε γονείς ενηλίκων να έρθουν και αυτοί για συζήτηση περί χειρισμών, αλλά συνήθως σε περιπτώσεις που είχε προηγηθεί ραντεβού με το ίδιο το παιδί.

Το γενικό θέμα πώς πείθεις έναν άνθρωπο που πιστεύεις ότι θα ωφελούνταν από μερικές συνεδρίες να έρθει, είναι κάτι που δεν έχει γενική συνταγή και δεν βασίζεται σε τεχνάσματα ή \'πειθώ\', ούτε έχει οπωσδήποτε το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Γι\' αυτό ωφελούν μερικές διεξοδικές συζητήσεις με ειδικό ώστε να εκφράσεις τις σκέψεις, τις επιθυμίες σου, τον τρόπο επικοινωνίας στην οικογένεια και πολλά άλλα. Θα πρότεινα απλά να κλείσεις ένα ραντεβού με τον ψυχολόγο που θα επιλέξεις, χωρίς να ξεκινήσεις να εξηγείς το θέμα από το τηλέφωνο.

Τώρα σε όσα έγραψες, διακρίνω μια αντίφαση: λες ότι είσαστε δίπλα του παραπάνω απ\' όσο θα έπρεπε και ότι θεωρείστε υπερπροστατευτικοί, από την άλλη όμως λες ότι δεν υφίσταται καταπίεση και είστε κοντά του ακριβώς όσο χρειάζεται. Τι ακριβώς εννοείς με αυτά? Μήπως χαρακτηρίζεις υπερπροστασία την έντονη ανησυχία για την πορεία και τις επιλογές του και τη φροντίδα που παρέχετε αμέσως μόλις τη ζητήσει, ενώ έλλειψη καταπίεσης τη δυνατότητα να ζει μόνος του? Μήπως δεν αντιλαμβάνεσαι τη σχέση υπερπροστασίας-καταπίεσης? Γράψε πως εσύ το σκέφτεσαι. Συχνά οι γονείς δηλώνουν ότι επιθυμούν το παιδί να λειτουργεί αυτόνομα και να είναι ευτυχισμένο, όμως έχουν στο μυαλό τους μια συγκεκριμένη - δική τους - κατεύθυνση.

Επίσης, να πω ότι ναι μεν ο γιος σου είναι ενήλικος, αλλά σπουδάζει, μένει σε σπίτι δικό σας, υποθέτω ότι καλύπτετε εσείς όλα τα έξοδα, υπάρχει λοιπόν ακόμα μια σχέση εξάρτησης, αλλά και ψυχοσυναισθηματικά είναι ακόμα σε ένα μεταβατικό στάδιο. Η ενηλικίωση δεν σημαίνει πως πατάς ένα κουμπάκι τη μέρα που κλείνεις τα 18. Μερικές φορές, ενώ κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας και της εφηβείας υπήρχε υπερπροστασία (που σημαίνει ότι το παιδί δεν είχε την ευκαιρία να αναπτύξει τις δικές του δυνατότητες και να πιστέψει στον εαυτό του), μετά οι γονείς αναρωτιούνται γιατί το παιδί δεν συμπεριφέρεται σαν ενήλικος και τους έχει ακόμα ανάγκη. Είναι λογικό, οι περισσότερες εσωτερικές αλλαγές γίνονται σταδιακά, υπάρχουν ακόμα και παλινδρομήσεις, φόβοι, ανασφάλεια και ταυτόχρονα επιθυμία αυτονόμησης. Όπως εκφράζεται και από αυτό που λες ναι μεν \'δεν θα μιλήσουμε ούτε στο τηλέφωνο\' (δεν σας έχω ανάγκη), αλλά \'θέλω να βγούμε μαζί\' (σας έχω ανάγκη).

Μη φοβάσαι την \'απόρριψη\', η ματαίωση της ικανοποίησης των αναγκών μας από τους άλλους μας φέρνει συχνά σε κρίση, αλλά τελικά συνήθως πάμε μπροστά μόνοι και στην πορεία αναζητούμε την παρέα που μας εκφράζει. Από την άλλη, ίσως δεν είναι σκόπιμο να αρχίσεις ξαφνικά να αρνείσαι πάντα, στο μεταξύ χρειάζεται και να ξεδιαλύνεις - με τη βοήθεια του ειδικού - κάποιους δικούς σου φόβους, αλλά και αυτό που αναφέρεις για τη σχέση με το σύζυγο (που έχει ως επίκεντρο το \'παιδί\').

Μαρινα, νομιζω οτι εχεις πεσει εντελως μεσα! Υπηρξε πραγματικα-σαν μοναχοπαιδι, και μοναδικο εγγονι- ενα υπερπροστατευμενο παιδι. Με μια γιαγια-τη δικη μου μανα- η οποια τον υπερ-αγαπαει, σε σημειο ακομη και να κατηγορει εμας σε εκεινον καποιες φορες. ναι, εχεις δικιο. Πρεπει να παμε εμεις σε ψυχολογο, γιατι εγω προσωπικα κοντευω να σαλταρω με την συμπεριφορα-δε σου μιλαω-αρα σε τιμωρω -με το μυαλο μου.
Και παλι ευχαριστω.