Quote:
Originally posted by afrula
Δυστυχως μου μειωσε ο γιατρος τα φαρμακα και επανηλθαν ολες μαζι οι ιδεες και δεν αντεχω αλλο με τους καταγκασμους.Να κοιταω π.χ.ποια ειναι πιο ανοιχτοχρωμη απο μενα,αν με βλεπουν κατασπρη σα βαμβακι,γιατι χαμογελανε ,γιατι με κοιτανε η δε με κοιτανε και αν γινει κατι το παιρνω δυστυχως πολυ μεσα μου.Προσπαθω με τη λογικη και με τη προσευχη και με ωριμοτητα αλλα μεχουν ριξει.ΠΩΣ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΩ ΕΤΣΙ?ΤΟ ΧΑ ΣΚΟΠΟ, ΤΩΡΑ ΘΑ ΜΕ ΠΕΤΑΞΟΥΝ. ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΟΥ ΜΙΛΑΝΕ ΕΓΩ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΤΙς ΙΔΕΕΣ Η ΝΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΟ ΚΑΘΡΕΠΤΗ Η ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΜΟΥ?τι πραγματα ειναι αυτα?Πρεπει να παω σε ψυχολογο ειδικο τερμα ο φοιτητης, ας τα παρει τα λεφτα εγω λιωνω μερα με τη μερα, με κατατρωνε η ψυχη μου εχει μια στεναχωρια και ενα βαρος ασηκωτο.Θα παθω τιποτα στο τελος να λυτρωθω καλυτερα να παω στον παραδεισο αν αξιζω για εκει.Απο την αλλη σκεφτομαι θα παιρνω τα χαπια μια ζωη??τοσα χημικα που εχουν δε θα παθω κανενα καρκινο?