Μη βιάζεσαι να \"συγχωρέσεις\"

Μία πολύ ενδιαφέρουσα τοποθέτηση γνωστής ψυχοθεραπεύτριας,της Suzan Forward η παραπάνω,του τίτλου του topic.
Κάποια θύματα κακοποίησης,\"βιάζονται\"πο� �ύ να συγχωρέσουν,ώστε να περάσουν στη συναισθηματική απεξάρτηση από έναν/ή και τους δύο κακοποιητικούς γονείς.Και θέτει το εξής ερώτημα:γιατί πρεσβεύεται από ψυχολόγους η συγχώρεση ως πανάκεια;H ίδια διαπίστωσε από την εμπειρική/θεραπευτική προσέγγιση θυμάτων πως ήταν ανασταλτικός παράγοντας στον εσωτερικό κόσμο του θύματος,που απομάκρυνε από τη θεραπεία,παρά έπαιζε ουσιαστικό ρόλο σε αυτήν.Επιμένει πως πρέπει να γίνει σωστή διαχείριση της συγγνώμης από την πλευρά του θύματος,καθώς μπορεί να είναι μία προσπάθεια κάλυψης του θύτη.Πώς να συγχωρέσεις έναν βιαστή πατέρα,ρωτά.Ή μία μητέρα που ξυλοκοπούσε;

Σκέψεις δικές σας;

Απο την προσωπικη μου εμπειρια δεν πιστευω στην τεραστια δυναμη της συγνωμης.Προσπαθουσα πολλα χρονια να συγχωρεσω κ το αποτελεσμα ηταν να ειμαι κολλημενη κ να μην προχωρω την ζωη μου.Να νιωθω θυμο κ να μην μπορω να τον διαχειριστω
Η λυτρωση ηλθε οταν αποφασισα οτι δεν δεν θελω να συγχωρεσω κανενα,οτι δεν ειμαι Παπας να μοιραζω συγχωροχαρτια κ οτι θελω να ζησω.Απλα προσπερασα μια κατασταση κ δεν θελω να ασχολουμαι με αυτην πλεον

Quote:

---

Originally posted by mariafound
Απο την προσωπικη μου εμπειρια δεν πιστευω στην τεραστια δυναμη της συγνωμης.Προσπαθουσα πολλα χρονια να συγχωρεσω κ το αποτελεσμα ηταν να ειμαι κολλημενη κ να μην προχωρω την ζωη μου.Να νιωθω θυμο κ να μην μπορω να τον διαχειριστω
Η λυτρωση ηλθε οταν αποφασισα οτι δεν δεν θελω να συγχωρεσω κανενα,οτι δεν ειμαι Παπας να μοιραζω συγχωροχαρτια κ οτι θελω να ζησω.Απλα προσπερασα μια κατασταση κ δεν θελω να ασχολουμαι με αυτην πλεον

---

Mαρια, η δικη σου αποψη κ το δικο σου βιωμα ερχεται να συμφωνησει πολυ, με τις αποψεις ανθρωπων που ακουσα, με αλλων ανθρωπων τις αποψεις των οποιων διαβασα κ με την αποψη της Alice Miller. Η τελευταια υποστηριζει οτι η συγχωρεση οχι μονο δεν βοηθα αλλα στεκεται ως σοβαροτατο εμποδιο στην αντιμετωπιση κ επουλωση τραυματων. Θεωρει μαλιστα πώς εντεινει την ψυχαναγκαστικη επαναληψη.

Νομιζω πώς ειναι ανακουφιστικο κ ανθρωπινο, να αφηνεται ο καθενας μας να αισθανθει τον εαυτο του, τα δικα του συναισθηματα, χωρις την ακλονητη απαιτηση κ τεραστιο ταμπου της κοινωνιας μας που ειναι η αγαπη ανευ ορων στους γονεις μας. Κ στην συγχωρεση, ανεξαρτητα απο γεγονοτα, συμπεριφορες.

Καταρχήν σας εύχομαι να έχετε μια πολύ καλή χρονιά!Σας διαβάζω και χωρίς να το ξέρετε με έχετε βοηθήσει πολύ...
Σε οτι αφορά στη συγχώρεση...συμφωνώ κι εγώ με τους/τις προλαλήσαντες.Διαπίστωσα μετα πόνου πως η συγχωρεση δεν πρέπει να δίνεται ανευ όρων,γιατι τότε γίνεται αντικείμενο στυγνής εκμετάλλευσης ,κοινώς γινόμαστε προβλέψιμοι...
Αααα, για να μη το ξεχάσω (άσχετο βέβαια) ο ίδιο ισχύει και με τη χρήση του \"ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ\".

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Μία πολύ ενδιαφέρουσα τοποθέτηση γνωστής ψυχοθεραπεύτριας,της Suzan Forward η παραπάνω,του τίτλου του topic.
Κάποια θύματα κακοποίησης,\"βιάζονται\"πο� �ύ να συγχωρέσουν,ώστε να περάσουν στη συναισθηματική απεξάρτηση από έναν/ή και τους δύο κακοποιητικούς γονείς.Και θέτει το εξής ερώτημα:γιατί πρεσβεύεται από ψυχολόγους η συγχώρεση ως πανάκεια;H ίδια διαπίστωσε από την εμπειρική/θεραπευτική προσέγγιση θυμάτων πως ήταν ανασταλτικός παράγοντας στον εσωτερικό κόσμο του θύματος,που απομάκρυνε από τη θεραπεία,παρά έπαιζε ουσιαστικό ρόλο σε αυτήν.Επιμένει πως πρέπει να γίνει σωστή διαχείριση της συγγνώμης από την πλευρά του θύματος,καθώς μπορεί να είναι μία προσπάθεια κάλυψης του θύτη.Πώς να συγχωρέσεις έναν βιαστή πατέρα,ρωτά.Ή μία μητέρα που ξυλοκοπούσε;

Σκέψεις δικές σας;

---

Δεν το ήξερα αυτό που λες, ότι δηλαδή οι ψυχολόγοι πρεσβεύουν πως η συγγνώμη είναι πανάκεια... Λογική μού ακούγεται η τοποθέτηση της Σούζαν Φόργουορντ. Κατά τη γνώμη μου, ο λόγος που οι περισσότεροι βιαζόμαστε να συγχωρέσουμε ή να απωθήσουμε την κακοποίηση που δεχτήκαμε από τους γονείς μας (και δε μιλάω αναγκαστικά για σωματική κακοποίηση - και η ψυχολογική κακοποίηση, όπως π.χ. ο περιορισμός στην ανάπτυξη της προσωπικότητάς μας, είναι εξίσου καθοριστική για την εξέλιξή μας) είναι η ανάγκη μας να εξιδανικεύουμε τους γονείς μας, να πιστεύουμε πως κι εμάς μας φρόντισαν και μας αγάπησαν όταν ήμασταν μικροί. Το κακό μ\' αυτό είναι ότι φορτωνόμαστε μ\' ένα σωρό ενοχές: \"Ντροπή μου που τους φέρομαι επιθετικά ενώ αυτοί οι καημένοι μού έδωσαν τα πάντα\"... Η εσωτερική σύγκρουση που νιώθουμε όμως οφείλεται στο ότι ακριβώς δεν μας έδωσαν \"τα πάντα\", αλλά αντίθετα εμπόδισαν -άθελά τους ίσως- την ανάπτυξή μας.
Έχεις προσέξει πως όταν διάφοροι διάσημοι με... ταραχώδη βίο αναφέρονται στη ζωή τους, μιλάνε λες και η ζωή τους ξεκίνησε από την εφηβεία; Για τα πρώτα τους χρόνια λένε απλώς \"είχα ευτυχισμένη παιδική ηλικία\" ή \"μεγάλωσα όπως όλα τα παιδιά\". Σαν να μην έχουν καθόλου μνήμες από αυτό το πρώτο και τόσο καθοριστικό κομμάτι της ζωής τους...

συγχωρεση? δεν το εχω σκεφτει ποτε ετσι, ορισμενα πραγματα γινονται κ συ πρεπει απλα να συνεχισης να ζεις, οτι κ αν περιλαμβανει αυτο. θα θελα να συγχωρεσω τον εαυτο μου καποια στιγμη που του φερομαι σαν να εχει κανει τη μεγαλυτερη αμαρτια κ το μεγαλυτερο κακο. δεν ξερω αν συγχωρεις ή εμμεσως αδιαφορεις για να μπορεσεις να ανταπεξελθεις, σιγουρα ομως θυμωνεις που σου συνεβησαν καποια πραγματα. τωρα τι λενε οι ειδικοι, καραμελιτσες με διαφορετικες γευσης θα ελεγα.

Quote:

---

Originally posted by mstrouf
...... θα θελα να συγχωρεσω τον εαυτο μου καποια στιγμη που του φερομαι σαν να εχει κανει τη μεγαλυτερη αμαρτια κ το μεγαλυτερο κακο. ......σιγουρα ομως θυμωνεις που σου συνεβησαν καποια πραγματα...

---

\'\'σιγουρα ομως θυμωνεις που σου συνεβησαν καποια πραγματα\'\'

Άραγε με ποιον θυμώνουμε??Προσωπικά επειδή είμαι σε φάση που προσπαθώ να δω γιατί μου φέρομαι κ ειδικά μου φέρθηκα τόσο άσχημα,βλέπω πως δεν τίθεται σ\'αυτήν την περίπτωση ζήτημα συγχώρεσης αλλά διαστρέβλωσης.Τιμωρούσα-ώ τον εαυτό μου για πράγματα που αυθαίρετα κ παραλογα θεωρούσα πως έφταιγα ενώ στην ουσία όχι μόνο δεν έφταιγα αλλά επωμίστηκα τις ευθύνες άλλων.
Αλλά ακόμα και γι\'αυτή τη διαστρέβλωση δε φταίω εγώ γιατί ήταν ανάγκη επιβίωσης.

Είναι δύσκολο να αποδοθούν ευθύνες.
Για το λόγο ότι καπάκι αποκαλύπτεται η αλήθεια,τα πρόσωπα των πιο αγαπημένων μας ανθρώπων κ η άθλια συμπεριφορά τους απέναντί μας που δε χωράει συγχώρεση.....
Κ αυτό πονάει πολύ.
Προσωπικά αυτό ένιωσα.

Ο θυμός είναι ένα πολύ υγιές συναίσθημα,όταν μάθουμε να το χρησιμοποιούμε σωστά.Όταν τον εκφράζουμε,αντί να τον αφήνουμε να μας δηλητηριάζει,όταν δεν τον στρέφουμε εναντίον του ήδη κακοποιημένου μας εγώ.Πάντως είναι μεγάλη κουβέντα το συγχωρώ,έχει να μας δώσει θετικά όταν έχουν προηγηθεί άλλα απαραίτητα βήματα.Πριν συγχωρέσεις πρέπει να έχεις αποδώσει ευθύνες,αλλά και να έχουν γίνει αποδεκτές από τον θύτη.Τότε αξίζει τη μεγαλόπνοη κίνησή σου.Ποιο το νόημα να συγχωρέσεις κάποιον που συνεχίζει πχ να κακοποιεί;Μάλλον πρόκειται για έντεχνη κάλυψη ευθυνών σε τέτοια περίπτωση,που πολύ εύκολα μας κρατάει σε θέση επίκυψης.;)

Rain, δεν ξέρεις πόσο συμφωνώ….
Γράφεις σε 5 γραμμές ένα βιβλίο ολόκληρο. Όλα αυτά που λες είτε τα έχω ζήσει είτε τα έχω παρατηρήσει γύρω μου στα 46 χρόνια που υπάρχω. Οσο ήμουν μικρότερη, τα ένιωθα χωρίς να όμως να μπορώ πλήρως να τα ερμηνεύσω. Τώρα τα έχω ερμηνεύσει και κατανοήσει και είναι ακριβώς έτσι, όπως τα λες.

Kάτι άλλο που θέλω να προσθέσω είναι ότι πλέον τώρα που τα βλέπω πιο καθαρά λόγω πείρας και ωριμότητας, οι περιπτώσεις κακοποίησης είναι πολύ περισσότερες από αυτές που καταγγέλονται. Θέλω να πω πως πολλοί άνθρωποι κακοποιούνται σε καθημερινή βάση με διάφορους τρόπους και δεν το αντιλαμβάνονται ούτε οι ίδιοι. Παιδιά, σύζυγοι, υπάλληλοι, ανύποπτοι πολίτες που περιμένουν σε μια ουρά του ΙΚΑ ή της εφορίας και πάει λέγοντας. Εχει μπερδευτεί ο κόσμος και νομίζει ότι η κακοποίηση είναι νορμάλ κατάσταση.

Quote:

---

Originally posted by nature
Rain, δεν ξέρεις πόσο συμφωνώ….
Γράφεις σε 5 γραμμές ένα βιβλίο ολόκληρο. Όλα αυτά που λες είτε τα έχω ζήσει είτε τα έχω παρατηρήσει γύρω μου στα 46 χρόνια που υπάρχω. Οσο ήμουν μικρότερη, τα ένιωθα χωρίς να όμως να μπορώ πλήρως να τα ερμηνεύσω. Τώρα τα έχω ερμηνεύσει και κατανοήσει και είναι ακριβώς έτσι, όπως τα λες.

Kάτι άλλο που θέλω να προσθέσω είναι ότι πλέον τώρα που τα βλέπω πιο καθαρά λόγω πείρας και ωριμότητας, οι περιπτώσεις κακοποίησης είναι πολύ περισσότερες από αυτές που καταγγέλονται. Θέλω να πω πως πολλοί άνθρωποι κακοποιούνται σε καθημερινή βάση με διάφορους τρόπους και δεν το αντιλαμβάνονται ούτε οι ίδιοι. Παιδιά, σύζυγοι, υπάλληλοι, ανύποπτοι πολίτες που περιμένουν σε μια ουρά του ΙΚΑ ή της εφορίας και πάει λέγοντας. Εχει μπερδευτεί ο κόσμος και νομίζει ότι η κακοποίηση είναι νορμάλ κατάσταση.

---

Φύση μου, σου προτείνω να διαβάσεις, αν δεν το έχεις ήδη κάνει, το \"οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας\" της alice miller.. θα βρεις πολλά απο αυτά που λες εκεί μέσα.

Πολλές μορφές κοκοποίησης, δεν γίνονται καν αντιληπτές απο τον αποδέκτη τους, γιατί ο τελευταίος δεν έχει την συναισθηματική εγρήγορση που απαιτείται για να τις βιώσει.

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Ο θυμός είναι ένα πολύ υγιές συναίσθημα,όταν μάθουμε να το χρησιμοποιούμε σωστά.Όταν τον εκφράζουμε,αντί να τον αφήνουμε να μας δηλητηριάζει,όταν δεν τον στρέφουμε εναντίον του ήδη κακοποιημένου μας εγώ.Πάντως είναι μεγάλη κουβέντα το συγχωρώ,έχει να μας δώσει θετικά όταν έχουν προηγηθεί άλλα απαραίτητα βήματα.Πριν συγχωρέσεις πρέπει να έχεις αποδώσει ευθύνες,αλλά και να έχουν γίνει αποδεκτές από τον θύτη.Τότε αξίζει τη μεγαλόπνοη κίνησή σου.Ποιο το νόημα να συγχωρέσεις κάποιον που συνεχίζει πχ να κακοποιεί;Μάλλον πρόκειται για έντεχνη κάλυψη ευθυνών σε τέτοια περίπτωση,που πολύ εύκολα μας κρατάει σε θέση επίκυψης.;)

---

Να αποδώσεις τις ευθύνες, και αυτές να γίνουν αποδεκτές.
Κι όχι μόνο θεωρητικά ή στα λόγια, αλλά στην πράξη.
Να δεις τον άνθρωπο που σε έχει κακοποιήσει να συνειδητοποιεί πώς ακριβώς το έκανε αυτό και να αλλάζει στάση απέναντί σου.

Αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο να γίνει.
Δεν μπορώ να περιμένω οτι ένας άνθρωπος που με κοκοποιούσε λόγω των αδούλευτων θεμάτων του και επιμένοντας οτι θέλει το καλό μου, θα αλλάξει έυκολα τη φιλοσοφία του και την θεώρησή του των πραγμάτων.
Θα αντιμετωπίσει εύκολα την αλήθεια του και την ευθύνη του...
Και δυστυχώς, αν η συγχώρεση δοθεί πριν ή χωρίς να προηγηθούν όλα αυτά, τότε είναι γράμμα κενό.

Είναι μια συγνώμη βολική, που προσπαθεί να οικοδομήσει ( σε σαθρά θεμέλια) αυτό που θα έπρεπε να είναι η αιτία της.

Χμ δυσκολη ερωτηση...το ευκολο θα ηταν να πεις ναι κανει καλο το να συγχωρεις ή οχι δεν κανει καλο να συγχωρεις.
Δεδομενου οτι πρεπει να λαβεις υποψιν την ψυχοσυνθεση του θυματος,την ψυχοσυνθεση του θυτη και τις υπαρχουσες συνθηκες...εμ καλο ειναι να πεσεις σε \"εξυπνο-διαισθητικο\" ατομο...ειτε φιλο ειτε ψυχοθεραπευτη ή οτι αλλο χρειαζεται.
Δεν μπορεις να θεσεις κανονες.
Ισως η αδυναμια της ψυχαναλυσης ειναι οτι 1+1 δεν κανουν δυο οπως ειναι σε πολλες επιστημες....δηλαδη δεν υπαρχουν κανονες.
Ναι μπορεις να μαθεις καποια θεωρητικα,καποιους κανονες...απο κει και περα καλο ειναι να αποκτησεις εμπειρια και να εχεις τις ικανοτητες να το κανεις.

\'... Να αποδώσεις τις ευθύνες, και αυτές να γίνουν αποδεκτές.
Κι όχι μόνο θεωρητικά ή στα λόγια, αλλά στην πράξη.
Να δεις τον άνθρωπο που σε έχει κακοποιήσει να συνειδητοποιεί πώς ακριβώς το έκανε αυτό και να αλλάζει στάση απέναντί σου.

Αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο να γίνει.
Δεν μπορώ να περιμένω οτι ένας άνθρωπος που με κοκοποιούσε λόγω των αδούλευτων θεμάτων του και επιμένοντας οτι θέλει το καλό μου, θα αλλάξει έυκολα τη φιλοσοφία του και την θεώρησή του των πραγμάτων.
Θα αντιμετωπίσει εύκολα την αλήθεια του και την ευθύνη του...
Και δυστυχώς, αν η συγχώρεση δοθεί πριν ή χωρίς να προηγηθούν όλα αυτά, τότε είναι γράμμα κενό.

Είναι μια συγνώμη βολική, που προσπαθεί να οικοδομήσει ( σε σαθρά θεμέλια) αυτό που θα έπρεπε να είναι η αιτία της...\'


... και μάλιστα να έχεις ήδη αναλάβει το δικό σου μερίδιο ευθυνών προτού προχωρήσεις στη... μοιρασιά. Ένα τόσο βαρύ φορτίο που όταν σε βρίσκει εξαντλημένο όπως στην περίπτωσή μου, είναι για να αναρωτιέσαι αν τελικά μπορείς να το αντέξεις για άλλη μια φορά, για όλες τις προηγούμενες φορές, ποιούς τελικά έχει αποδέκτες και μέχρι πού μπορεί να φτάσει. Δε πρόκειται ποτέ να δω τον άνθρωπο αυτό να παραδέχεται ο,τιδήποτε συνειδητά. Συνεχίζει ακάθεκτος να με κακοποιεί με βάση τη δική του αντίληψη για τα πράγματα, μια αντίληψη διαστρεβλωμένη για την οποία μόνο \'ευχαριστώ\' στον εαυτό μου μπορώ να πω, που παρόλο που τη βίωσε και τη βιώνει ακόμη δε την έκανε ποτέ κομμάτι του, συνεχίζοντας να την ακυρώνει και να την αποποιείται με όσες δυνάμεις έχουν απομείνει. Ένας άνθρωπος που μου συμπεριφέρεται χειρότερα από τότε που ήμουν εξαρτημένη, γιατί απλά καταλαβαίνει υποσυνείδητα πλέον πως \'τελειώνουν τα ψωμιά του\' και δεν υπάρχει περίπτωση να τα βγάλει πέρα με τον υγιέστατο θυμό μου και την αλήθεια μου. Έδινα συχωροχάρτια με τη σέσουλα, ορμώμενη απ\' το αδιαμφισβήτητο γεγονός της σχέσης αίματος και ταυτόχρονα κατάφερνα να βγαίνω πάνω από τη σχέση αυτή και να \'βλέπω\' την κακοποίηση που με τη σειρά της οδηγούσε στην αυτοκαταστροφή. Είναι εξαιρετικά αντιφατικό να βιώνεις και να παρατηρείς ταυτόχρονα.

Αν υπάρχει κάτι που με χαροποιεί έστω και στο ελάχιστο στο σήμερά μου είναι που δεν έχω να συγχωρέσω κανέναν και για τίποτα, γιατί όσοι μας κάνουν κακό απλά είδαν φως και μπήκαν... για το συγκεκριμένο άνθρωπο δε θέλω να κάνω καμιά \'προσπάθεια\' προκειμένου να κατανοήσει πράγματα, δε πρόκειται να αναλωθώ ούτε στο ελάχιστο γιατί απλούστατα έχω να συγχωρέσω τον εαυτό μου και μόνο. Έχω να κάνω το πιο δύσκολο πράγμα με το οποίο ήρθα ποτέ αντιμέτωπη. Προς το παρόν βιώνω την απόσυρσή μου σα μια κατάσταση που την είχε ανάγκη ο οργανισμός μου. Δε με κατηγορώ, σα να πρόκειται για ακόμη ένα είδος αυτοτιμωρίας. Είμαι φάτσα - κάρτα με όλες μου τις πλευρές, χωρίς πατερίτσες, χωρίς στήριξη γνωρίζοντας ενστικτωδώς πως ο κύκλος θέλει ακόμη για να κλείσει. Η μόνη συγγνώμη που οφείλω είναι σε μένα που με καταπόνησα όσο δε πήγαινε. Τα σαθρά θεμέλια είναι πολύ γερά τελικά. Φτιάχνονται με μεράκι και θέλουν ζήλο και δύναμη για να γκρεμιστούν...

Quote:

---

Originally posted by keep_walking
Χμ δυσκολη ερωτηση...το ευκολο θα ηταν να πεις ναι κανει καλο το να συγχωρεις ή οχι δεν κανει καλο να συγχωρεις.
Δεδομενου οτι πρεπει να λαβεις υποψιν την ψυχοσυνθεση του θυματος,την ψυχοσυνθεση του θυτη και τις υπαρχουσες συνθηκες...εμ καλο ειναι να πεσεις σε \"εξυπνο-διαισθητικο\" ατομο...ειτε φιλο ειτε ψυχοθεραπευτη ή οτι αλλο χρειαζεται.
Δεν μπορεις να θεσεις κανονες.
Ισως η αδυναμια της ψυχαναλυσης ειναι οτι 1+1 δεν κανουν δυο οπως ειναι σε πολλες επιστημες....δηλαδη δεν υπαρχουν κανονες.
Ναι μπορεις να μαθεις καποια θεωρητικα,καποιους κανονες...απο κει και περα καλο ειναι να αποκτησεις εμπειρια και να εχεις τις ικανοτητες να το κανεις.

---

Ναι εώς ένα σημείο είσαι σωστός.


Ίσως να μην υπάρχει στανταρ \"χρυσός κανόνας\" που να λέει \"συγχωρώ\"-κακό, \"δεν συγχωρώ\"-καλό, όμως σίγουρα υπάρχουν παράγοντες που σχετίζονται με το πότε (είναι καλό?) να ακολουθούνται αυτές οι δύο συμπεριφορές. Το αν θα συγχωρήσει κάποιος και το αντίκτυπο που θα έχει αυτή του η πράξη στον ίδιο εξαρτάται από πάρα πολλούς παράγοντες συμπεριλαμβανομένων, τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του ατόμου, το \"βάρος\" της άσχημης πράξης που κατεθύνθηκε πάνω του, το πόσο \"άσχημες\" τις αντιλαμβάνεται τις πράξεις των άλλων πάνω του (η θυμάται η νομίζει πως θυμάται η οτιδήποτε), το αν έχει περάσει παρόμοιες καταστάσεις η αν επαναλαμβάνονται κάποια μοτίβα (οπότε και γίνονται γνώμονες σύγκρισης, συνειδητά η ασυνείδητα-αυτόματα), το ευρύτερο περιβάλλον του, την συναισθηματική του κατάσταση την συγκεκριμένη χρονική στιγμή που συνέβει αυτό κλπ.




Συνήθως είναι εύκολο να συγχωρέσει κάποιος όταν αξιολογεί το αντίκτυπο του δυσχερούς γεγονότος που κατευθύνθηκε πάνω του να ήταν \"μικρής σχετικά σημασίας\" η ότι έστω το άτομο αισθάνθηκε ότι έχει τους \"συναισθηματικούς πόρους διαχείρισης\" (resources) να το διαχειριστεί οπότε και δεν χρειάζεται μια \"εξωτερική πηγή να πάρει το βάρος\". Όταν όμως το άτομο αντιλαμβάνεται το γεγονός (άσχημη πράξη?) που ως στόχο είχε αυτόν, να \"υπερβαίνει\" τους συναισθηματικούς πόρους διαχείρισης του, τότε συνήθως τα άτομα από άμυνα δεν συγχωρούν γιατί θα πρέπει να αποδώσουν μέρος του πόνου που νιώθουν σε μια \"εξωτερική αιτία\" για να δικαιολογήσουν την δυσχερή κατάσταση που έχουν βρεθεί.


Παραιτέρω γνώμονες σύγκρισης μπορούν να γίνουν και άλλες αιτιακές παράμετροι όπως πόσο σταθερά η όχι το άτομο αντιλαμβάνεται την άσχημη συμπεριφορά του \"θήτη\" να κατευθύνεται πάνω του ,το αν η κακή συμπεριφορά του \"θήτη\" κατευθύνεται μόνο πάνω του η γενικά σε όλους, κατά πόσο ηθελημένα πράτει την \"άσχημη\" συμπεριφορά ο \"θήτης\" προς το (\"θύμα\") άτομο κα. (και φυσικά αυτές οι αντιλήψεις και συγκρίσεις θα κατευθύνονται τόσο από τα \"Real-life\" περιβαλλοντικά στοιχεία που θα λαμβάνει το άτομο την συγκεκριμένη στιγμή σε σύγκριση φυσικά με τις προηγούμενες εμπειρίες του, την ιδιοσυγκρασία του κλπ. που καθορίζουν τους \"συναισθηματικούς πόρους διαχείρισης\" που αντιλαμβάνεται να έχει το άτομο)


Αν και όπως είπα πριν σε καμιά περίπτωση δεν είναι κανόνας, τα άτομα που αποδίδουν τις αιτίες \"των άσχημων πραγμάτων/πράξεων\" σε εξωτερικούς, στιγμιαίους, τυχαίους, τοπικούς παράγοντες έχουν και συνήθως και καλύτερη συναισθηματική κατάσταση (παρ\'όλο που αυτές οι αξιολογήσεις μπορεί να μην αντιστοιχούν στην πραγματικότητα). Το να μην \"συγχωρέσεις\" όντως μπορεί να \"ξαλαφρώσει\" από το βάρος γιατί συνάδει με αυτό τον τρόπο συμπεριφοράς που \"κατευθύνεται\" πρως τα έξω από το άτομο και το απαλλάσει εν μέρη από το συναισθηματικό βάρος. Άτομα αντίθετα που αποδίδουν τις αιτίες των \"άσχημων πραγμάτων\" σε εσωτερικούς, σταθερούς, καθολικούς κλπ. παράγοντες, μπορούν να πάρουν το φταίξιμο πάνω τους επιβαρύνοντας την συναισθηματική τους κατάσταση. Τα άτομα τότε μπορούν να να συγχωρήσουν γιατί μάλλον δεν \"βλέπουν\" τον θήτη \"να φταίει\" πολύ και παίρνουν μέρος της ευθύνης πάνω τους. Φυσικά όπως ειπώθηκε και πριν, μιλάμε για καταστάσεις που το αντίκτυπο του γεγονότος υπερβαίνει τους \"πόρους διαχείρισης\" του θύματος.

Άτομα συνήθως με κατάθλιψη παρουσιάζουν ποιο ακραίους \"ενοχικούς\" τρόπους σκέψης που κατευθύνονται προς τον εαυτό τους. Φυσικά μεταξύ αυτών των δύο ακραίων ψυχολογικών τρόπων υπάρχουν πολές \"μεσαίες βαθμίδες\" αλλά σίγουρο κάθε άτομο έχει την \"τάση\" τους προς κάποιον πόλο.



Οπότε ναι, σε περίπτωση που νιώθει κάπιος το βάρος της οικογένειάς του να υπερβαίνει τα στανταρ του και να του προκαλεί πόνο, τότε θα ήταν καλό να μπορεί να αποδόσει όσο ποιο σωστά μπορεί το μέρος της ευθύνης που του αναλογεί. Φυσικά με τον καιρό, ίσως αλλάζοντας τρόπο σκέψης και μαθαίνοντας να τα βγάζει πέρα ποιο αποτελεσματικά με αυτό, τότε ίσως να αισθανθεί ποιο έτοιμος/η και να τους συγχωρέσει (και αυτό ισχύει με οποιονδήποτε όχι μόνο με την οικογένεια)

Quote:

---

Originally posted by PETRAN

Ίσως να μην υπάρχει στανταρ \"χρυσός κανόνας\" που να λέει \"συγχωρώ\"-κακό, \"δεν συγχωρώ\"-καλό, όμως σίγουρα υπάρχουν παράγοντες που σχετίζονται με το πότε (είναι καλό?) να ακολουθούνται αυτές οι δύο συμπεριφορές.

---

δλδ εννοεις οτι υπάρχουν παραγοντες που οριζουν ποτε καποιος και πολυ συγκεκριμενα το παιδι ειτε ως ενηλικας ειτε οχι, \"πρεπει\" και ποτε οχι, να συγχωρεσει τον γονιο του?και αυτοι εχουν να κανουν με τους παραγοντες που παραθετεις κατω? δλδ το βαρος της πραξης, την επαναληψη κλπ?

Quote:

---

Originally posted by PETRAN
Συνήθως είναι εύκολο να συγχωρέσει κάποιος όταν αξιολογεί το αντίκτυπο του δυσχερούς γεγονότος που κατευθύνθηκε πάνω του να ήταν \"μικρής σχετικά σημασίας\" η ότι έστω το άτομο αισθάνθηκε ότι έχει τους \"συναισθηματικούς πόρους διαχείρισης\" (resources) να το διαχειριστεί οπότε και δεν χρειάζεται μια \"εξωτερική πηγή να πάρει το βάρος\". Όταν όμως το άτομο αντιλαμβάνεται το γεγονός (άσχημη πράξη?) που ως στόχο είχε αυτόν, να \"υπερβαίνει\" τους συναισθηματικούς πόρους διαχείρισης του, τότε συνήθως τα άτομα από άμυνα δεν συγχωρούν γιατί θα πρέπει να αποδώσουν μέρος του πόνου που νιώθουν σε μια \"εξωτερική αιτία\" για να δικαιολογήσουν την δυσχερή κατάσταση που έχουν βρεθεί.

---

Συνηθως τα παιδια κανουν τα παντα ωστε να συγχωρεσουν τους δικους τους, να θαψουν ολο τον θυμο που εχουν γι αυτους διοχετευοντας τον αλλου ή στρεφοντας τον στον ιδιο τον εαυτο τους. Ακομα κ οταν αφεθουν στο να νιωσουν στιγμιαια οτι αυτο που τους συνεβη απο τους γονεις τους ειναι κατι πολυ ασχημο.

Θα ελεγα μαλιστα, πώς οταν τα παιδια υποτιμουν το γεγονος, την βαρυτητα που ειχε ή ακομα κ την επιδραση σ αυτα τα ιδια, τοτε ειναι κ πιο ευκολο να συγχωρεσουν τους γονεις τους.

Η καταννοηση, η γνωση κ η επαρκεια της αναφορικα με ενα ασχημο γεγονος δεν συνεπαγεται κ την αποδοχη του, ή την συγχωρεση του απο το παιδι ή τον ενηλικα.

Quote:

---

Originally posted by Sofia

δλδ εννοεις οτι υπάρχουν παραγοντες που οριζουν ποτε καποιος και πολυ συγκεκριμενα το παιδι ειτε ως ενηλικας ειτε οχι, \"πρεπει\" και ποτε οχι, να συγχωρεσει τον γονιο του?και αυτοι εχουν να κανουν με τους παραγοντες που παραθετεις κατω? δλδ το βαρος της πραξης, την επαναληψη κλπ?

---

Ναι όλα αυτά και άλλοι παράμετροι παίζουν ρόλο κυρίως στους ενήλικες.

Quote:

---

Originally posted by PETRAN


Συνηθως τα παιδια κανουν τα παντα ωστε να συγχωρεσουν τους δικους τους, να θαψουν ολο τον θυμο που εχουν γι αυτους διοχετευοντας τον αλλου ή στρεφοντας τον στον ιδιο τον εαυτο τους. Ακομα κ οταν αφεθουν στο να νιωσουν στιγμιαια οτι αυτο που τους συνεβη απο τους γονεις τους ειναι κατι πολυ ασχημο.

Θα ελεγα μαλιστα, πώς οταν τα παιδια υποτιμουν το γεγονος, την βαρυτητα που ειχε ή ακομα κ την επιδραση σ αυτα τα ιδια, τοτε ειναι κ πιο ευκολο να συγχωρεσουν τους γονεις τους.

Η καταννοηση, η γνωση κ η επαρκεια της αναφορικα με ενα ασχημο γεγονος δεν συνεπαγεται κ την αποδοχη του, ή την συγχωρεση του απο το παιδι ή τον ενηλικα.

---

Ναι δεν μιλάω για τα παιδιά μίλησα κυρίως για τους ενήλικες. Σίγουρα τα παιδιά είναι πολύ ποιο δύσκολο (ακατόρθωτο)να μην συγχωρέσουν τους γονείς, αλλά έρχεσαι ακριβώς στα λόγια μου. Επειδή ακριβώς τα παιδιά δεν μπορούν να το κάνουν αυτό τότε \"υποτιμούν\" το γεγονός ώστε αυτό να βρεθεί μέσα στο εύρος των συναισθηματικών τους πόρων. Φυσικά για να το υποτιμήσουν πρέπει να προσεγγίσουν το βάρος του γεγονότος πρώτα, π.χ. πόσο \"άσχημα\" αισθάνονται/αισθάνθηκαν όταν συμβαίνει/συνέβει. Δεν χρειάζεται πλήρη αναλυτική κατανόηση.

Quote:

---

Originally posted by PETRAN

Ναι δεν μιλάω για τα παιδιά μίλησα κυρίως για τους ενήλικες. Σίγουρα τα παιδιά είναι πολύ ποιο δύσκολο (ακατόρθωτο)να μην συγχωρέσουν τους γονείς, αλλά έρχεσαι ακριβώς στα λόγια μου. Επειδή ακριβώς τα παιδιά δεν μπορούν να το κάνουν αυτό τότε \"υποτιμούν\" το γεγονός ώστε αυτό να βρεθεί μέσα στο εύρος των συναισθηματικών τους πόρων. Φυσικά για να το υποτιμήσουν πρέπει να προσεγγίσουν το βάρος του γεγονότος πρώτα, π.χ. πόσο \"άσχημα\" αισθάνονται/αισθάνθηκαν όταν συμβαίνει/συνέβει. Δεν χρειάζεται πλήρη αναλυτική κατανόηση.

---

Νομιζω πώς εχεις δει πολλους ενηλικες να υποτιμουν γεγονοτα κακοποιησης κ να μην τα αναγνωριζουν ως καν τετοια. Ειτε ως \"θυτες\", ειτε ως \"θυματα\". Οπως επισης θα χεις δει πολλους ενηλικες να μην εχουν ωριμασει ποτε κ να παραμενουν για παντα, τα παιδια των γονιων τους. Ακομα κ οταν οι τελευταιοι εχουν πεθανει.

Quote:

---

Originally posted by Sofia

Νομιζω πώς εχεις δει πολλους ενηλικες να υποτιμουν γεγονοτα κακοποιησης κ να μην τα αναγνωριζουν ως καν τετοια. Ειτε ως \"θυτες\", ειτε ως \"θυματα\". Οπως επισης θα χεις δει πολλους ενηλικες να μην εχουν ωριμασει ποτε κ να παραμενουν για παντα, τα παιδια των γονιων τους. Ακομα κ οταν οι τελευταιοι εχουν πεθανει.

---

Εντάξει ναι θα υπάρχουν. Δεν κατάλαβα βέβαια το κατα πόσο σχετίζεται αυτά που λέμε με τα προηγούμενα αλλά οκ λολ. Τώρα δεν ξέρω κατά πόσο κάποιος ενήλικας παραμένει για πάντα \"παιδί των γονιών του\" τέτοιες απόψεις είναι αρκετά μονόπλευρες και κάθε χαρακτήρας είναι ένα συνοθύλευμα παραμέτρων. Σίγουρα θα υπάρχουν κάποια άτομα που κάποιες πτυχές τους να έχουν \"παγώσει\" (π.χ. κάποιοι να αποζητάνε συνέχεια την προσοχή επειδή έτσι ήταν η παιδική του ηλικία αν και πάλι κάποιοι μεγαλώοντας θα προσαρμοστούν πιο πολύ σε σχέση με άλλους) αλλά το θεωρώ απίθανο το άτομο να μένει το ίδιο σε όλους τους τομείς, είναι πρακτικά αδύνατο. Εκτός και αν μιλάμε για τον τύπο που μια ζωή έμενε με την μάνα του στο στο ξενοδοχείο στο \"ψυχώ\".

Quote:

---

Originally posted by PETRAN
Εντάξει ναι θα υπάρχουν. Δεν κατάλαβα βέβαια το κατα πόσο σχετίζεται αυτά που λέμε με τα προηγούμενα αλλά οκ λολ. Τώρα δεν ξέρω κατά πόσο κάποιος ενήλικας παραμένει για πάντα \"παιδί των γονιών του\" τέτοιες απόψεις είναι αρκετά μονόπλευρες και κάθε χαρακτήρας είναι ένα συνοθύλευμα παραμέτρων. Σίγουρα θα υπάρχουν κάποια άτομα που κάποιες πτυχές τους να έχουν \"παγώσει\" (π.χ. κάποιοι να αποζητάνε συνέχεια την προσοχή επειδή έτσι ήταν η παιδική του ηλικία αν και πάλι κάποιοι μεγαλώοντας θα προσαρμοστούν πιο πολύ σε σχέση με άλλους) αλλά το θεωρώ απίθανο το άτομο να μένει το ίδιο σε όλους τους τομείς, είναι πρακτικά αδύνατο. Εκτός και αν μιλάμε για τον τύπο που μια ζωή έμενε με την μάνα του στο στο ξενοδοχείο στο \"ψυχώ\".

---

εισαι πολυ αισιοδοξος.

Υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα κι αν ανεξαρτητοποιήθηκαν οικονομικά, αντιμετωπίζοντας πολλές δυσκολίες, να είναι ακόμα συναισθηματικά εξαρτημένοι από τους γονείς τους, ακόμα κι αν επιφανειακά τίποτε από τη συμπεριφορά τους δεν καταμαρτυρεί κάτι τέτοιο.
Κι ίσως, γιατί βιάστηκαν να συγχωρέσουν, εκείνους τους γονείς, τους τότε θεούς τους, και όχι τον εαυτό τους.
Γιατί πίστευσαν ότι έτσι πρέπει να γίνει, ότι έτσι θα είναι πιο ψυχικά ήρεμοι, ότι έτσι επιτέλους θα προχωρήσουν μπροστά.

Quote:

---

Originally posted by Sofia


εισαι πολυ αισιοδοξος.

---

Κοίτα δεν είναι θέμα αισιοδοξίας η όχι απλά γράφω ότι ξέρω. Απλά αυτά τα πράγματα δεν μονόπλευρα και γραμμικά όπως κάποτε πίστευε η εκλιπούσα ψυχοδυναμική σχολή στις αρχές-μέσα του 20ου αιώνα, δηλαδή γονείς χ- παιδί/άτομο έτσι, γονείς ψ-παιδί/άτομο γιουβέτσι. Είναι παρα πολοί παράμετροι που καθορίζουν αυτά τα πράγματα και αυτοί οι παράμετροι βρίσκονται σε δυναμική αλλαγή. Είναι μη-γραμμικό, πιθανοκρατικό και διαδραστικό το όλο θέμα.

Και για να μιλήσω πιο προσωπικά, το παράδοξο είναι όταν όλο το οικογενειακό περιβάλλον μου ζήτησε, ως ενήλικα, να παίξω για χιλιοστή φορά το ρόλο της μητέρας και όχι της κόρης , σε μια πολύ δύσκολη για μας εποχή, ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που τον αρνήθηκα αυτό το ρόλο που δε μου αναλογούσε, μιας και ως παιδί μου τον είχαν φορτώσει πολλές φορές...
Και γι\'αυτό, ήταν η πρώτη φορά ίσως που αντιμετωπίστηκα ως κόρη και όχι ως μάνα.
Και γι\'αυτό, δεν πρόκειται να το μετανιώσω ποτέ.

Quote:

---

Originally posted by PETRAN

Quote:

---

Originally posted by Sofia


εισαι πολυ αισιοδοξος.

---

Κοίτα δεν είναι θέμα αισιοδοξίας η όχι απλά γράφω ότι ξέρω. Απλά αυτά τα πράγματα δεν μονόπλευρα και γραμμικά όπως κάποτε πίστευε η εκλιπούσα ψυχοδυναμική σχολή στις αρχές-μέσα του 20ου αιώνα, δηλαδή γονείς χ- παιδί/άτομο έτσι, γονείς ψ-παιδί/άτομο γιουβέτσι. Είναι παρα πολοί παράμετροι που καθορίζουν αυτά τα πράγματα και αυτοί οι παράμετροι βρίσκονται σε δυναμική αλλαγή. Είναι μη-γραμμικό, πιθανοκρατικό και διαδραστικό το όλο θέμα.

---

Κάποια βιώματα μπορεί να επιδράσουν διαφορετικά σε δύο πρόσωπα.
Ένα χοντρικό παράδειγμα, αν ο ένας γονέας αντιπροσωπεύει το άσπρο και ο άλλος το μαύρο, το παιδί μπερδεύεται. Και αυτή η εσωτερική σύγχυση μπορεί σε δύο διαφορετικά παιδιά να επιδράσει διαφορετικά.

Όμως, δεν υπάρχει περίπτωση να μην επιδράσει, και δεν υπάρχει περίπτωση να επιδράσει εξ\'ολοκλήρου ευεργετικά. Το πιθανότερο είναι αρνητικά. Ίσως το μόνο θετικό είναι ότι από άσχημες εμπειρίες, ακόμα και παιδικές, μαθαίνουμε, με σκληρό τρόπο μεν, αλλά μαθαίνουμε.
Ωστόσο, η άσχημη εμπειρία, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, κάνει την παρουσία της στή συμπεριφορά μας.

Η ουσιαστική συγχώρεση του εαυτού μας μπορεί να μας απελευθερώσει από την παρουσία των άσχημων εμπειριών στη μετέπειτα συμπεριφορά μας.

Ανωνυμη γιατι θεωρεις αναγκαια την συγχωρεση του εαυτου σου?Αυτο σημαινει ενοχες,Που θεωρεεις οτι φταις?

Μαρία μου με βάζεις τώρα σε πολύ προσωπικές εξομολογήσεις:)
Χαχα μάλλον έχω γίνει το σλόγκαν της ημέρας: \"η ανώνυμη πιστεύει ότι φταίει\"-help! Μου αρέσει πάντως που το προσέχετε, δεν μπορώ να πω,

Αυτά τα έχω καταθέσει στη θεραπεία και τα επεξεργάζομαι. Αν νιώσω κάποια στιγμή ότι θα με ωφελήσει να τα καταθέσω και εδώ, ίσως το κάνω.

Το μόνο που θα σου πω είναι ότι όταν σου μαθαίνουν πως φταις, είτε κάνεις αυτό που θέλουν, είτε όχι, καταλήγεις να το πιστεύεις.

Εντάξει αλλά Anwnimi αυτά δεν είναι στανταρ για όλους. \"Συγχωρεσε τον εαυτό σου για να σωθείς\" σαν θρησκευτικό μοτο ακούγεται. Ούτε όλοι οι γονείς είναι τέρατα. Φυσικά και η συμπεριφορά των γονιών επηρεάζει την ψυχολογία μας, αλλά φυσικά και δεν μας καθορίζει ούτε και μας επηρεάζει όλους στον ίδιο βαθμό.

Δεν χρειαζεται να το πεις εδω αν δεν εισαι ετοιμη.Εμενα μου αρκει οτι ηδη εχεις αρχισει κ αμφιβαλλεις γιαυτη την πεποιθηση που σου δημιουργησαν κ την επεξεργαζεσαι.Αυτο σημαινει οτι ηδη εισαι πολυ κοντα στη λυση της.
Κ ναι καταληγεις να την πιστευεις ,δεν σημαινει ομως οτι δεν μπορεις ν απαλλαγεις απο αυτη.
Κατι αλλο ανωνυμη.Δεν φταις εσυ για τιποτα.Τι νομιζεις οτι θα σου προσφερει μια συγχωρεση?Θα γινεις καλυτερος ανθρωπος?Θα σβησεις το παρελθον?Θα το αλλαξεις?Θα τους αλλαξεις?Εαν οι ιδιοι δεν θελουν να αλλαξουν δεν θα το κανουν ποτε.
Σε περιπτωση που εχουν δει τα λαθη τους τοτε η συγχωρεση ειναι περιττη.Κατανοεις την ανθρωπινη φυση κ προχωρας.

Μάλλον εννοεί ότι άμα σε γεμίζουν ενοχές τότε το να συγχωρέσεις τον εαυτό σου (και όχι απαραίτητα τους γονείς η τον οποιοδήποτε) μπορεί να σε απαλλάξει από συναισθηματικό βάρος, ότι δηλαδή δεν έφταιγες εσύ στην τελική γι\'αυτά/ά που σου λέγαν ότι έφταιγες. Μπορεί όντως να βοηθήσει. Το θέμα είναι να μπορέσεις να συμβιβαστείς με την δύσκολη παρελθοντική κατάσταση και η αποδοχή του εαυτού είναι σημαντική.

Petran ποιος από εμάς γράφει ότι όλοι οι γονείς ειναι τέρατα;
Επίσης, κάποια άσχημη συμπεριφορά του γονέα τον κάνει αυτόματα τέρας;

Καλά, ούτε κι εμένα μου αρέσουν τα θρησκευτικά μοτό.
Σίγουρα δεν υπάρχουν συνταγές για όλους. Άλλωστε και η ψυχολογία στο συμβουλευτικό της κομμάτι είναι εμπειρική. Και αν η εμπειρία δείχνει αυτό, τότε ίσως αυτό συμβαίνει στην πλειονότητα των περιπτώσεων (όχι πάλι σε όλες).

Ο καθένας είναι ελεύθερος να επιλέξει το δικό του δρόμο, και αν τον βγάλει και κάπου, ακόμα καλύτερα.

Quote:

---

Originally posted by mariafound
Δεν χρειαζεται να το πεις εδω αν δεν εισαι ετοιμη.Εμενα μου αρκει οτι ηδη εχεις αρχισει κ αμφιβαλλεις γιαυτη την πεποιθηση που σου δημιουργησαν κ την επεξεργαζεσαι.Αυτο σημαινει οτι ηδη εισαι πολυ κοντα στη λυση της.
Κ ναι καταληγεις να την πιστευεις ,δεν σημαινει ομως οτι δεν μπορεις ν απαλλαγεις απο αυτη.
Κατι αλλο ανωνυμη.Δεν φταις εσυ για τιποτα.Τι νομιζεις οτι θα σου προσφερει μια συγχωρεση?Θα γινεις καλυτερος ανθρωπος?Θα σβησεις το παρελθον?Θα το αλλαξεις?Θα τους αλλαξεις?Εαν οι ιδιοι δεν θελουν να αλλαξουν δεν θα το κανουν ποτε.
Σε περιπτωση που εχουν δει τα λαθη τους τοτε η συγχωρεση ειναι περιττη.Κατανοεις την ανθρωπινη φυση κ προχωρας.

---

Μαρία μου με κάλυψε ο Petran...

Πετραν νομιζω οτι προυποθεση για να εχεις ενοχες ειναι να πιστευεις οτι φταις .Εχεις δικιο οτι συγχωρεση κ αποδοχη ειναι εννοιες εξαρτημενες μεταξυ τους ως ενα βαθμο.Η αναγκη της συγχωρεσης εξαφανιζεται οταν συνηδειτοποιησουμε οτι δεν φταιμε..Η αποδοχη του εαυτου ερχεται πολυ ευκολοτερα μετα.

Όχι εντάξει απλά καμια φορά έχω την εντύπωση ότι οι γονείς παρουσιάζονται πάντα ως πιθανή πηγή τραυμάτων και κομπλεξ κάτι που υποστήριζε η μιζερη και κυνική ψυχοδυναμική θεωρία και δεν συμφωνώ με τίποτα με κάτι τέτοιο. Εννοείται πως κάποιοι γονείς δεν είναι καλοί και τότε το άτομο είναι καλό να ζητήσει βοήθεια για παρελθοντικά βιώματα που δεν έχει καταφέρει να \"καταπιεί\". Αλλά όχι ότι αυτά είναι στανταρ και τα ίδια για όλους. Ο καθένας όπως λες χαράζει τον δικό του δρόμο σε θέματα αναζήτησης του εαυτού.

Quote:

---

Originally posted by mariafound
Πετραν νομιζω οτι προυποθεση για να εχεις ενοχες ειναι να πιστευεις οτι φταις .Εχεις δικιο οτι συγχωρεση κ αποδοχη ειναι εννοιες εξαρτημενες μεταξυ τους ως ενα βαθμο.Η αναγκη της συγχωρεσης εξαφανιζεται οταν συνηδειτοποιησουμε οτι δεν φταιμε..Η αποδοχη του εαυτου ερχεται πολυ ευκολοτερα μετα.

---

Mαρία το ίδιο λέμε με διαφορετικά λόγια. Όταν συνειδητοποιούμε ότι δε φταίμε, δεν έχουμε ουσιαστικά συγχωρέσει τον εαυτό μας;

Quote:

---

Originally posted by mariafound
Πετραν νομιζω οτι προυποθεση για να εχεις ενοχες ειναι να πιστευεις οτι φταις .Εχεις δικιο οτι συγχωρεση κ αποδοχη ειναι εννοιες εξαρτημενες μεταξυ τους ως ενα βαθμο.Η αναγκη της συγχωρεσης εξαφανιζεται οταν συνηδειτοποιησουμε οτι δεν φταιμε..Η αποδοχη του εαυτου ερχεται πολυ ευκολοτερα μετα.

---

Σίγουρα η αποδοχή του εαυτού μπορεί να έρθει και χωρίς την εξωτερικά δοθείσα συγχώρεση .
Σε κάποιες περιπτώσεις όμως, προκειμένου να συνεχιστεί κάποια σχέση με σένα και τον άλλο, η διαδικασία της συχώρεσης, ώστε εσύ να τον αποδεχθείς τον άλλο, είναι αναγκαία.

Ισως να λεμε το ιδιο,ισως να το βλεπω εγω διαφορετικα .Δεν εχουμε συγχωρεσει αλλα εχουμε απαλλαξει τον εαυτο μας απο ενοχες.Ενοχες που εχουν φροντισει ολοι απο οικογενεια εως περιβαλλον να μας γεμισουν απο πολυ μικρους.
Αλλα εχεις δικιο ,το αποτελεσμα ειναι το ιδιο

Weird συμφωνω μαζι σου μονο ομως οταν ο αλλος εχει δει τα λαθη του ,εχει αλλαξει κ εχει ζητησει συγνωμη με καποιο τροπο εμμεσο η αμεσο

Quote:

---

Originally posted by mariafound
Πετραν νομιζω οτι προυποθεση για να εχεις ενοχες ειναι να πιστευεις οτι φταις .Εχεις δικιο οτι συγχωρεση κ αποδοχη ειναι εννοιες εξαρτημενες μεταξυ τους ως ενα βαθμο.Η αναγκη της συγχωρεσης εξαφανιζεται οταν συνηδειτοποιησουμε οτι δεν φταιμε..Η αποδοχη του εαυτου ερχεται πολυ ευκολοτερα μετα.

---

Ναι έτσι είναι, απλά τα παιδιά σε μικρές ηλικίες μάλλον δεν κατανοούν ότι μπορεί να μην φταίνε αυτά και αν μια άσχημη συμπεριφορά επαναλαμβάνεται για χρόνια και λένε στο παιδί \"Φταις\", \"φταις\" τότε είναι πιθανό το παιδί να το πιστέψει και να το κουβαλάει και στην ενήλικη ζωή του (και να του επηρεάζει τον τρόπο σκέψης του και συμπεριφοράς του). Η \"συγχώρεση του εαυτού\" έρχεται μάλλον στο ότι αμα γίνεται για χρόνια και έχει μπει στο \"πετσί\" του μυαλού του ατόμου, τότε ίσως αν το δει ως ενήλικας σαν \"συγχώρεση του εαυτού\" να καλυτερεύσει. Δηλαδή να πει \"εντάξει δεν έφταιγα εγώ για αυτή την κατάσταση οι γονείς μου κάνανε λάθος και αυτοί άνθρωποι είναι κλπ\" ώστε να αποδεχθεί ποιο πολύ τον εαυτό του.

Quote:

---

Originally posted by PETRAN
Όχι εντάξει απλά καμια φορά έχω την εντύπωση ότι οι γονείς παρουσιάζονται πάντα ως πιθανή πηγή τραυμάτων και κομπλεξ κάτι που υποστήριζε η μιζερη και κυνική ψυχοδυναμική θεωρία και δεν συμφωνώ με τίποτα με κάτι τέτοιο.


Εγώ πάλι το πιστεύω, για την πλειονότητα των περιπτώσεων, μιας και δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε απόλυτοι, αφού παίζει το κοινωνικό και βιολογικό υπόβαθρο, σε άλλους περισσότερο, σε άλλους λιγότερο.
Αλλά ίσως, κάποιοι άνθρωποι που αρνούνται αυτή την πιθανότητα της επίδρασης του γονεϊκού περιβάλλοντος, μέσω της άρνησης, επιλύουν με το δικό τους τρόπο το αντίκτυπο που είχε πάνω τους, ακυρώνοντάς το, ενώ υπάρχει.
Κάποιοι, όχι όλοι.



Εννοείται πως κάποιοι γονείς δεν είναι καλοί και τότε το άτομο είναι καλό να ζητήσει βοήθεια για παρελθοντικά βιώματα που δεν έχει καταφέρει να \"καταπιεί\". Αλλά όχι ότι αυτά είναι στανταρ και τα ίδια για όλους. Ο καθένας όπως λες χαράζει τον δικό του δρόμο σε θέματα αναζήτησης του εαυτού.

---

Συμφωνώ.

Quote:

---

Originally posted by Alobar
\'... Να αποδώσεις τις ευθύνες, και αυτές να γίνουν αποδεκτές.
Κι όχι μόνο θεωρητικά ή στα λόγια, αλλά στην πράξη.
Να δεις τον άνθρωπο που σε έχει κακοποιήσει να συνειδητοποιεί πώς ακριβώς το έκανε αυτό και να αλλάζει στάση απέναντί σου.

Αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο να γίνει.
Δεν μπορώ να περιμένω οτι ένας άνθρωπος που με κοκοποιούσε λόγω των αδούλευτων θεμάτων του και επιμένοντας οτι θέλει το καλό μου, θα αλλάξει έυκολα τη φιλοσοφία του και την θεώρησή του των πραγμάτων.
Θα αντιμετωπίσει εύκολα την αλήθεια του και την ευθύνη του...
Και δυστυχώς, αν η συγχώρεση δοθεί πριν ή χωρίς να προηγηθούν όλα αυτά, τότε είναι γράμμα κενό.

Είναι μια συγνώμη βολική, που προσπαθεί να οικοδομήσει ( σε σαθρά θεμέλια) αυτό που θα έπρεπε να είναι η αιτία της...\'


... και μάλιστα να έχεις ήδη αναλάβει το δικό σου μερίδιο ευθυνών προτού προχωρήσεις στη... μοιρασιά. Ένα τόσο βαρύ φορτίο που όταν σε βρίσκει εξαντλημένο όπως στην περίπτωσή μου, είναι για να αναρωτιέσαι αν τελικά μπορείς να το αντέξεις για άλλη μια φορά, για όλες τις προηγούμενες φορές, ποιούς τελικά έχει αποδέκτες και μέχρι πού μπορεί να φτάσει. Δε πρόκειται ποτέ να δω τον άνθρωπο αυτό να παραδέχεται ο,τιδήποτε συνειδητά. Συνεχίζει ακάθεκτος να με κακοποιεί με βάση τη δική του αντίληψη για τα πράγματα, μια αντίληψη διαστρεβλωμένη για την οποία μόνο \'ευχαριστώ\' στον εαυτό μου μπορώ να πω, που παρόλο που τη βίωσε και τη βιώνει ακόμη δε την έκανε ποτέ κομμάτι του, συνεχίζοντας να την ακυρώνει και να την αποποιείται με όσες δυνάμεις έχουν απομείνει. Ένας άνθρωπος που μου συμπεριφέρεται χειρότερα από τότε που ήμουν εξαρτημένη, γιατί απλά καταλαβαίνει υποσυνείδητα πλέον πως \'τελειώνουν τα ψωμιά του\' και δεν υπάρχει περίπτωση να τα βγάλει πέρα με τον υγιέστατο θυμό μου και την αλήθεια μου. Έδινα συχωροχάρτια με τη σέσουλα, ορμώμενη απ\' το αδιαμφισβήτητο γεγονός της σχέσης αίματος και ταυτόχρονα κατάφερνα να βγαίνω πάνω από τη σχέση αυτή και να \'βλέπω\' την κακοποίηση που με τη σειρά της οδηγούσε στην αυτοκαταστροφή. Είναι εξαιρετικά αντιφατικό να βιώνεις και να παρατηρείς ταυτόχρονα.

Αν υπάρχει κάτι που με χαροποιεί έστω και στο ελάχιστο στο σήμερά μου είναι που δεν έχω να συγχωρέσω κανέναν και για τίποτα, γιατί όσοι μας κάνουν κακό απλά είδαν φως και μπήκαν... για το συγκεκριμένο άνθρωπο δε θέλω να κάνω καμιά \'προσπάθεια\' προκειμένου να κατανοήσει πράγματα, δε πρόκειται να αναλωθώ ούτε στο ελάχιστο γιατί απλούστατα έχω να συγχωρέσω τον εαυτό μου και μόνο. Έχω να κάνω το πιο δύσκολο πράγμα με το οποίο ήρθα ποτέ αντιμέτωπη. Προς το παρόν βιώνω την απόσυρσή μου σα μια κατάσταση που την είχε ανάγκη ο οργανισμός μου. Δε με κατηγορώ, σα να πρόκειται για ακόμη ένα είδος αυτοτιμωρίας. Είμαι φάτσα - κάρτα με όλες μου τις πλευρές, χωρίς πατερίτσες, χωρίς στήριξη γνωρίζοντας ενστικτωδώς πως ο κύκλος θέλει ακόμη για να κλείσει. Η μόνη συγγνώμη που οφείλω είναι σε μένα που με καταπόνησα όσο δε πήγαινε. Τα σαθρά θεμέλια είναι πολύ γερά τελικά. Φτιάχνονται με μεράκι και θέλουν ζήλο και δύναμη για να γκρεμιστούν...

---

Αλόμπαρ, όταν μιλούμε για την κακοποίηση στην παιδική ηλικία, θαρρώ η ευθύνη βαραίνει τις πλάτες των γονιών, κι όχι του παιδιού, ακόμα κι αν ήταν \"ζόρικο\" ή \"δύσκολο\" ή ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, παιδί.

Δεν θα συμφωνήσω οτι τα σαθρά θεμέλια είναι γερά.
Βλέπω μια αντίφαση στα γραφόμενά σου.
Απο την μια λες \"δεν με κατηγορώ\"
απο την άλλη λες οτι η μόνη συγχώρεση που οφείλεις, είναι σε σένα...
και κατι τελευταίο. Λες οτι δεν πρόκειται να κάνεις καμιά προσπάθεια για να κατανοήσει πράγματα αυτός ο άνθρωπος που σε κακοποίησε.
Προσωπικά δεν κάνω κάποια προσπάθεια για κέινον, αλλά για μένα.
Ανοίγω το κουτί της Πανδώρας για να το βγάλω απο μέσα μου, να είμαι εγώ πιο καλα, κι όποιος αντέξει.
Κι αν αποφασίσει να αναθεωρήσει κιόλας, ακόμα καλύτερα. Είναι δικό του θέμα το αν θα ωφεληθεί.
Αφήνω πάντως ανοιχτό το ενδεχόμενο συγχώρεσης, σε μια τέτοια περίπτωση.

Φυσικά συνταγές δεν υπάρχουν και ο καθένας κρίνει βάσει της δικής του περίπτωσης, απλά ήθελα να σου κανω περισσότερο σαφή την θέση μου. :)

Quote:

---

Originally posted by mariafound
Weird συμφωνω μαζι σου μονο ομως οταν ο αλλος εχει δει τα λαθη του ,εχει αλλαξει κ εχει ζητησει συγνωμη με καποιο τροπο εμμεσο η αμεσο

---

Ναι βεβαίως. Συμφωνώ και επαυξάνω :)