Printable View
Σε μία συζήτηση που είχα με τον Keep, μου ανέφερε ότι ανέκαθεν είχε υπαρξιακές ανησυχίες.
Κάπως έτσι λειτουργώ και εγώ.
Θα ήθελα όποιος ενδιαφέρετε να εκθέσει τις απόψεις του πάνω σε αυτό το θέμα και σε τι ποσοστό τον έχει καταβάλει ή μπορεί να τον έχει επηρεάσει.
;)
Πάντα με ενδιέφερε να δω τι είναι αυτό που μπορεί να υπάρχει μετά τον θάνατο.
Τι μπορεί να σημαίνει άραγε θάνατος.
Πάντα με γοήτευε το άπειρο. Αλλά είναι τόσο δύσκολο να το χωρέσει ανθρώπινος νους.
Σκεφτόμουνα πολλές φορές τι υπάρχει πέρα από το σύμπαν.
Τι μπορεί να έχει προκαλέσει όλα αυτά που μπορούμε με τις αισθήσεις μας να ανιχνεύσουμε.
Τι είναι αυτό που μπορεί να κρύβεται πίσω από τις αισθήσεις μας και να μην είναι κατανοητό για εμάς.
εμενα προσωπικα με φοβιζει το αν δεν υπαρχει τιποτα μετα το θανατο,το αν απλα μας σκεπαζει το χωμα και σαπιζουμε βυθισμενοι στο απολυτο σκοταδι..
θελω να πιστευω οτι η ψυχη μας καπου συνεχιζει να υπαρχει..
Για μενα ο θανατος ειναι αλλαγη ενεργειας...το σωμα μας γινεται ενα με την γη και σκορπαει παντου...το ζητημα το δικο μου ειναι που παει η ψυχη, τι ειναι, τι θελει...κτλ... :)...αρχιζει το δικο μου υπαρξιακο...
Quote:
Originally posted by olgaki82
εμενα προσωπικα με φοβιζει το αν δεν υπαρχει τιποτα μετα το θανατο,το αν απλα μας σκεπαζει το χωμα και σαπιζουμε βυθισμενοι στο απολυτο σκοταδι..
θελω να πιστευω οτι η ψυχη μας καπου συνεχιζει να υπαρχει..
Κάπως έτσι θα ήθελα και εγώ να είναι τα πράγματα.
Κάπως έτσι θα ήθελα και εγώ να πιστεύω ότι μπορούμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε.
Quote:
Originally posted by anoiksi
Για μενα ο θανατος ειναι αλλαγη ενεργειας...το σωμα μας γινεται ενα με την γη και σκορπαει παντου...το ζητημα το δικο μου ειναι που παει η ψυχη, τι ειναι, τι θελει...κτλ... :)...αρχιζει το δικο μου υπαρξιακο...
Εσύ τι πιστεύεις ότι γίνεται.
με την ψυχη η με το σωμα;;;
H λογικη μου δεν με αφηνει να πιστεψω οτι θα υπαρχει συνεχεια για μενα μετα το θανατο.
Θανατος και τελος...και μου ειναι δυσκολο να το χωνεψω....δεν ξερω ειμαι ακομα νεος αλλα τι θα γινει οταν θα ειμαι στα προθυρα?
Ματαιοτητα...πολυ σκληρο αληθεια.
Irvin D. Yalom: Το άγχος του θανάτου
Γράφει: Γεώργιος Kωμαΐτης*
24/04/2009
Θεωρώ υποχρέωσή μου να μεταφέρω σ’ αυτό άρθρο, το νόημα της θαυμάσιας ομιλίας του ψυχιάτρου υπαρξιακά και ψυχαναλυτικά προσανατολισμένου Irvin D. Υalom, καθώς και του βιβλίου του στον «Κήπο του Επίκουρου» ή «Αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου».
«Κανείς δεν μπορεί να κοιτάξει κατάματα τον ήλιο, ούτε το θάνατο» (Francis delaRoche). Κι αυτό είναι αλήθεια. Οι υπαρξιστές ψυχίατροι και φιλόσοφοι πιστεύουν ότι η ψυχοπαθολογία του ατόμου πηγάζει από το εμφανές ή απωθημένο άγχος του θανάτου. Ο φόβος του θανάτου μπορεί να πάρει τη μορφή μιας διάχυτης ανησυχίας ή να γίνει ψυχοπαθολογικό σύμπτωμα. Για άλλους πάλι, κατά τον Yalom, ο φόβος του θανάτου ξεσπάει σ’ ένα τρόμο, που αρνείται κάθε ευτυχία και επιτυχία, ανοίγοντας μια θανάσιμη πληγή. Ο συγγραφέας με τον τίτλο του βιβλίου του «Στον κήπο του Επίκουρου», αναγνωρίζει τον αρχαίο φιλόσοφο Επίκουρο ως τον πρώτο υπαρξιακό ψυχοθεραπευτή.
Ο Επίκουρος στην πραγματικότητα, δεν υποστήριζε την αισθητική απόλαυση αλλά πολύ περισσότερο τον απασχολούσε η κατάκτηση της γαλήνης. Ο φιλόσοφος θεραπεύει την ψυχή. Και στ’ αλήθεια, η φιλοσοφία είναι το βάλσαμο, που μπορεί να μαλακώσει την ανθρώπινη δυστυχία που πηγάζει από την ενατένιση του θανάτου.
Αυτή η ενατένιση εμπεριέχει φόβο για την ανυπαρξία, αγωνία για τη μοναξιά, τρόμο για τον σκοτεινό δρόμο που θα ακολουθήσει η ψυχή του ανθρώπου, την ενδεχόμενη τιμωρία, το σκοτάδι, τη θρησκευτική αγωνία, την απώλεια της συνειδητότητας.
Στην αντιρροπιστική δράση του, για να ξεπεράσει ο άνθρωπος το φόβο του θανάτου, περιλαμβάνονται συμπεριφορές που έχουν να κάνουν με την αναζήτηση της αιωνιότητας μέσω της θρησκευτικότητας, της υστεροφημίας, της απόκτησης πλούτου και δύναμης ή κοινωνικής καταξίωσης. Όμως, το άγχος του θανάτου είναι παρόν, καραδοκεί σε κάποια κρυφή ρεματιά του μυαλού μας. Όλα αυτά τα λόγια και οι πεποιθήσεις του μεγάλου ψυχιάτρου, που αναφέρουμε, είναι στηριγμένα σε στοχασμούς των αρχαίων φιλοσόφων και ιδιαίτερα του Επίκουρου.
Η συνάντηση με το θάνατο, λέει ο μεγάλος δάσκαλος, δεν καταλήγει υποχρεωτικά σε απόγνωση που θα στερήσει τη ζωή από κάθε σκοπό. Αντίθετα, είναι μία εμπειρία που θα μας ξυπνήσει και θα μας οδηγήσει σε μια ζωή πιο πλήρη. «Κοιτάξτε το θάνατο κατάματα». Στην ουσία, ο θάνατος είναι μια αυταπάτη. Οι υπαρξιστές φιλόσοφοι λένε «όπου είναι ο θάνατος, δεν είμαι εγώ και όπου είμαι εγώ, δεν υπάρχει ο θάνατος». Φυσικά αυτό προϋποθέτει την αντίληψη ότι και το σώμα και η ψυχή είναι θνητά. Όμως ο συγγραφέας έχει μια θαυμάσια ιδέα για την αθανασία. Είναι η ιδέα των κυματισμών. Η λέξη κυματισμός αναφέρεται στο γεγονός ότι ο καθένας από μας παράγει συχνά, χωρίς συνειδητή πρόθεση, ομόκεντρους κύκλους επιρροής, που επηρεάζουν άλλους ανθρώπους για πολλά χρόνια και για πολλές γενιές. Η επίδραση, δηλαδή που έχουμε στους άλλους ανθρώπους, μεταβιβάζεται στους άλλους σαν να πέφτει ένα πετραδάκι σε μια λιμνούλα και δημιουργεί κυματισμούς. Οι κυματισμοί αφήνουν πάντα πίσω μας κάτι από την εμπειρία της ζωής μας. Έτσι, προκύπτει αθανασία όχι φυσικά για την υλική μας υπόσταση, αλλά για την προσωπική μας εμπειρία. Θα πρόσθετα ότι σε ενεργειακό επίπεδο, η θεωρία των κυματισμών μπορεί να λάβει τη μορφή μιας αέναης μετατροπής και διατήρησης της δικής μας φυσικής δραστηριότητας. Εξασφαλίζει μια μορφή αθανασίας. Ο εγκέφαλός μας παράγει ηλεκτρικά δυναμικά που μεταφέρονται με τον προφορικό λόγο στην ακουστική αντίληψη του άλλου συνομιλητή μας, εγγράφονται μνημονικά στο δικό του εγκέφαλο, ενσωματώνονται στη διάνοιά του και η εμπειρία μας αποκτά έτσι μια μεταφυσική δραστηριότητα και προβολή στο μέλλον εξασφαλίζοντας μία μορφή «αθανασίας» για τη σκέψη και εμπειρία μας.
O Υalom θεωρεί ότι μπορεί να ξεπεράσουμε τον τρόμο του θανάτου μέσα από τον ανθρώπινο σύνδεσμο. Η μοναξιά αυξάνει σε πολύ μεγάλο βαθμό την αγωνία του θανάτου. Και ο πολιτισμός μας ορθώνει δυστυχώς, παραπέτασμα σιωπής και απομόνωσης γύρω από τον άνθρωπο που πεθαίνει. Εκτός από την ψυχολογική μοναξιά, τονίζει ο συγγραφέας, υπάρχει και η υπαρξιακή απομόνωση, που πηγάζει από το αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στο άτομο και άλλους ανθρώπους. Το χάσμα αυτό πηγάζει από την πεποίθηση ότι ο καθένας είναι πεταμένος έτσι τυχαία μέσα στην «ύπαρξη» και πρέπει να βρει το δρόμο μόνος του. Επίσης, πηγάζει από το ότι ο καθένας από μας ζει χωρίς ουσιαστική συντροφικότητα και αγάπη σ’ ένα κόσμο, που βιώνει ολομόναχος τα καθημερινά και υπαρξιακά προβλήματα της ζωής του.
*Ο Γεώργιος Kωμαΐτης είναι Ψυχίατρος.
http://www.emprosnet.gr/Opinions/articles/?EntityID=b25804a6-cb1a-4632-a8e5-00382ee818c7
http://www.athinorama.gr/book/file/default.aspx?i=1662&c=yalom
Quote:
Originally posted by anoiksi
με την ψυχη η με το σωμα;;;
Νομίζω ότι το σώμα έχει προδιαγεργαμμένη πορεία.
Μάλλον για την ψυχή θα ήταν καλό να συζητήσουμε.
Αειζωϊα σημαίνει να ζεις για πάντα, να μην πεθάνεις ποτέ, αλλά να έχεις το προνόμιο να πεθάνεις εάν το θελήσεις! Δεν είναι αναγκαίο ούτε αναπόφευκτο να γερνάει και να πεθαίνει ο άνθρωπος! Ανέκαθεν οι άνθρωποι ερευνούσαν τρόπους, που θα τους χάριζαν την αθανασία ή την αιώνια νεότητα. Ο άνθρωπος από την γέννησή του περιμένει τον θάνατο, γιατί έτσι του έμαθαν. Οι θρησκείες καλλιεργούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο την ιδέα του θανάτου! Καθώς κι οι επιστήμες! Επομένως υπάρχει εγγεγραμμένη στο ανθρώπινο DNA η πληροφορία του θανάτου! Ο άνθρωπος ζει περιμένοντας τον θάνατο! Γίνεται όπως χαρακτηριστικά λέει και Αργύρης Τσακαλίας, ο άνθρωπος που έχει δημιουργήσει την πρώτη σχολή αειζωϊας στην Ελλάδα, θανατοκαρτέρης! Περιμένει την απροσδιόριστη ημέρα του θανάτου του, χωρίς αντίσταση!
Αλήθεια αναρωτηθήκατε ποτέ, γιατί ο άνθρωπος δεν αντιστέκεται στον θάνατο, αλλά τον δέχεται με μοιρολατρική ευλάβεια, σαν κάτι απόλυτα φυσικό; Οι «μεγάλοι» επιστήμονες, οι περισσότεροι στρατευμένοι στο κατεστημένο και τα συμφέροντά του (φαρμακευτικές εταιρείες, γιατροί, παραϊατρικά επαγγέλματα, φαρμακοβιομηχανίες, παπάδες, γραφεία τελετών κ.λ.π.) βρήκαν τρόπους ολοκληρωτικής καταστροφής της ζωής με τα υπερόπλα τους. Δεν μπόρεσαν όμως να νικήσουν την ασθένεια, το γήρας, το θάνατο και βολεύτηκαν στην καραμέλα της θρησκοληψίας, περί της δήθεν θνητής φύσης του ανθρώπου κι ίσως της μετά θάνατον ζωής. Ρωτήστε τους λοιπόν, όλους αυτούς τι συνέβη κύριοι, μήπως σταμάτησε η εξέλιξη των ειδών; Μόλις ο άνθρωπος απέκτησε ανώτερη ευφυΐα, γιατί σταμάτησε η ζωή την ανοδική της πορεία ,για την αρτιώτερη εκδήλωσή της; Ποιό θα έπρεπε να είναι το επόμενο εξελικτικό στάδιο; Μήπως η μακροζωϊα και η αειζωϊα;
Ο πλανήτης Γη έχει τα πάντα, μας παρέχει τα πάντα. Η ψυχή μας έχει τα πάντα. Η ικανότητά μας μπορεί τα πάντα. Η δυνατότητα του ανθρώπου μπορεί να φθάσει σ’ όλες τις διαστάσεις της γνώσης. Συνεπώς ο άνθρωπος πεθαίνει, από άγνοια και από επίκτητη προσωρινή βλακεία! Γηρατειά και άγνοια; Θάνατος από νοητικές προσκολλήσεις; Αρρώστεια από ενοχές; Ας πάψουμε επιτέλους να υποτιμούμε τον εαυτό μας. Ας διατηρήσουμε πρώτα τη νεότητα στην ψυχή μας. Ας διαλέξουμε την ομορφιά της υγείας! Είμαστε και θα είμαστε καλά. Ας εγκαταλείψουμε την αφύσικη παρόρμησή μας ν’ αρρωσταίνουμε, να γερνάμε και να πεθαίνουμε. Αισθανόμαστε και θα αισθανόμαστε θαυμάσια! Μεταβόλισε το πεπερασμένο σε άπειρο, το εφήμερο σε αιώνιο, το φθαρτό σε άφθαρτο, το χρόνο σε ανέλιξη, το θνητό σε αείζωο, απειροδύναμο, συνειδητό, φωτοβόλο αγαποβόλο! Μην κρατάς τίποτα από τα παλιά. Πέταξε από πάνω σου και από μέσα σου, οτιδήποτε μυρίζει αρρώστεια, γηρατειά, θάνατο, προσκόλληση. Κανένας δεν μπορεί να περάσει στη χώρα των αθανάτων, αν δεν αποτινάξει όλα τα φορτία – προγράμματα που του στοίβαξε στο νου η δήθεν επιστημονική, παλαιοεποχική κουλτούρα.
http://helectra.wordpress.com/2009/11/25/
;)
O θάνατος, μοίάζει όλο και πιο τρομακτίκος, όταν συσσωρεύεται μέσα μας αβίωτη ζωή.Quote:
Originally posted by keep_walking
H λογικη μου δεν με αφηνει να πιστεψω οτι θα υπαρχει συνεχεια για μενα μετα το θανατο.
Θανατος και τελος...και μου ειναι δυσκολο να το χωνεψω....δεν ξερω ειμαι ακομα νεος αλλα τι θα γινει οταν θα ειμαι στα προθυρα?
Ματαιοτητα...πολυ σκληρο αληθεια.
Μα σαν ένας άνθρωπος έχει ζήσει έντονα την ζωή του( με ότι σημαίνει για τον καθένα έντονα), όσο πιο ολοκληρωμένος προλάβει να νιώσει και γεμάτος, τόσο λιγότερο θα τον τρομάζει η ανυπαρξία.
Η ανυπαρξία τρομάζει πιότερο τους ζωντανόυς νεκρούς και κατά τα λόγια του Γιάλομ, μερικοί, αρνιούνται το δάνειο της ζωής για να μην έχουν να ξεπληρώσουν μετά το χρεός του θανάτου.
Κι όμως, η ζωή είναι το ισχυρότερο όλπο που διαθέτουμε κατά του θανάτου.
Και την κρατάμε στο ζωντανό παρόν μας.
Όποιος ζει στο παρόν, κι όχι στο παρελθόν ή στο εικαζόμενο μέλλον, φοβάται λιγότερο το θάνατο.
Το μοίρασμα, η ανθρώπινη επαφή και η επικοινωνία, οι πολύτιμες ανθρώπινες στιγμές, είναι επίσης αντίδοτα κατά του θανάτου. Μου έχει τύχει να νιώσω την αχρονία, μέσα απο την βαθιά επαφή των ψυχών, είναι σαν τα λεπτά να καταργούνται κι ο χρόνος να εξατμίζεται. Εάν η ζωή μου συντίθεται απο τέτοιες έντονα βιωμένες στο παρόν τους στιγμές, νιώθω λιγότερο ανολοκλήρωτη και ανυπεράσπιστη μπροστά στην ανυπαρξία.
Δεν με πειράζει να πεθάνω, αρκεί να έχω προλάβει πρώτα να ΖΗΣΩ.
Είμαστε αναπόφευκτα μάζες ενεργειακές και πιστεύω πολύ στο φαινόμενο των κυματισμών.
Μάλιστα, πιστεύω οτι και η γραφή του καθενός μας στο φόρουμ αυτό, παράγει ένα είδος κυματισμών, αφήνει στο αιώνιο διαδικτυακό γίγνεσθαι ένα αποτύπωμα-προέκταση του εαυτού του, που μπορεί να επιδράσει πάνω σε άλλους.
υγ. Κηπ πολύ συγκινητικά όσα έγραψες σε άλλο θρεντ για το νόημα που δίνει στη ζωή η αλληλεπίδραση. :)
Κι εγώ πιστεύω ότι τελικά αυτό που φοβόμαστε είναι το ακριβώς \'πριν το θάνατο\'. Το πώς είμαστε εκείνη την ώρα δηλαδή, πώς θα μας βρει. Η πλάκα δηλαδή, είναι ότι στην ουσία αυτό που τρέμουμε είναι ένα χρονικό σημείο κι όχι ο θάνατος αυτός καθαυτός. Ο θάνατος δεν είναι κατάσταση για μένα, γιατί φοβόμαστε ενόσω είμαστε εν ζωή. Είναι η αυλαία της θα έλεγα...
:)
εγω θα προσθεσω οτι απο το πουθενα ερχομαστε στο πουθενα πηγαινουμε,αρα ειμαστε μια γυαλι:D
Με ποιόν τρόπο δηλαδή η ζωή αποτελεί όπλο εναντίον του θανάτου.??
Πως μπορεί να έχει κανείς το βλέμμα του στραμμένο στο εδώ όταν το χθες και το αύριο είναι αρκούντως υπαρκτά.
Πως μπορεί κανείς να σβήσει τις θύμισες και την νοσταλγία των ετών που πέρασαν.
Τα καλοκαίρια που δεν θα ξαναέρθουν.
Την χαρά που κάθε ημέρα φεύγει μέσα από τα χέρια μας.
Την ζωή που κυλάει δαιμονισμένα χωρίς κανένα φραγμό.
Σαν ροκ συγκροτημα...ναι η αυλαια γιατι μετα φυσικα δεν σε ενδιαφερει περνας στην ανυπαρξια.
Το πριν παντα εχει σημασια...τι θα σκεφτεις εκεινη τη στιγμη,ποια θα ειναι η τελευταια σου σκεψη?
Εζησα καλα?Εζησα ασχημα?Με αγαπανε?Αφησα κατι πισω μου? Τι θα σκεφτεις αραγε?
Γαληνη?
Ποιος ξερει...και η υπερβολικη σημασια που δινουμε στην τελευταια σκεψη μπορει να μη μοιαζει λογικη αλλα ετσι ειναι...οπως ηταν η αρχη που δεν θυμομαστε ετσι ειναι και το τελος της υπαρξης μας....σημαντικο.
Άρα μάλλον τη ζωή φοβόμαστε...
:)
Quote:
Originally posted by Alobar
Κι εγώ πιστεύω ότι τελικά αυτό που φοβόμαστε είναι το ακριβώς \'πριν το θάνατο\'. Το πώς είμαστε εκείνη την ώρα δηλαδή, πώς θα μας βρει. Η πλάκα δηλαδή, είναι ότι στην ουσία αυτό που τρέμουμε είναι ένα χρονικό σημείο κι όχι ο θάνατος αυτός καθαυτός. Ο θάνατος δεν είναι κατάσταση για μένα, γιατί φοβόμαστε ενόσω είμαστε εν ζωή. Είναι η αυλαία της θα έλεγα...
:)
με τρομαζει αφανταστα το πως θα νιωθω εκεινη την ωρα..θα ποναω?θα μαι τρομαγμενη?θα φοβαμαι?η θα νιωθω αγαλιαση?πως ειναι εκεινη η ωρα που ξερεις οτι αφηνεις τα παντα?οτι θα ναι ο τελευταιος χτυπος της καρδιας και μετα το τιποτα?
σκεφτομαι πολλες φορες αυτα τα πραγματα καθε βραδυ...
Όσο περισσότερο ζεις κοιτώντας το ρολόι σου και βουλιάζοντας στην ρουτίνα, τόσο λιγότερο χρόνο θα νιώθεις οτι έχεις.Quote:
Originally posted by knoulp
Με ποιόν τρόπο δηλαδή η ζωή αποτελεί όπλο εναντίον του θανάτου.??
Πως μπορεί να έχει κανείς το βλέμμα του στραμμένο στο εδώ όταν το χθες και το αύριο είναι αρκούντως υπαρκτά.
Πως μπορεί κανείς να σβήσει τις θύμισες και την νοσταλγία των ετών που πέρασαν.
Τα καλοκαίρια που δεν θα ξαναέρθουν.
Την χαρά που κάθε ημέρα φεύγει μέσα από τα χέρια μας.
Την ζωή που κυλάει δαιμονισμένα χωρίς κανένα φραγμό.
Η αίσθηση οτι ο χρόνος τρέχει είναι η ασθένεια του δυτικού πολιτισμού. Ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ πάνω στο θέμα είναι το dealing with time που αναφέρεται μάλιστα και στο κίνημα της βραδύτητας.Στο συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Ζούμε στην εποχή της ταχύτητας και ο χρόνος γλιστρά μέσα απο τα χέρια μας σαν νερό.
Αντίθετα, όταν οι ρυθμοί ήταν πιο αργοί, όλη η μέρα έμοιαζε ένα επαρκές σύνολο στιγμών.
Και όντως, έχω νιώσει τον χρόνο να διαστέλλεται απολαυστικά όταν ξεχνώ να τρέχω και να τον μετρώ με αριθμούς και αφήνομαι ανέμελη στον δικό μου εσωτερικό ρυθμό.
Οι στιγμές πλατιάζουν...
Ίσως αν αλλάξεις ρυθμούς η ζωή σου να μην τρέχει τόσο δαιμονισμένα. Δύσκολο στην εποχή μας, αλλά γίνεται.
Δεν μπορέι κανείς να έχει το βλέμμα του στραμμένο στο παρόν, αν το χθες και το παρελθόν τον κρατούν δέσμιο.
Είναι ωραίο να νοσταλγείς, αρκεί να μην ξεχνάς να ζεις.
Αν ο χώρος σου είναι γεμάτος με πράγματα παλιά, πού θα βάλεις τα καινούργια?
Σίγουρα η αναπόληση των στιγμών σου έχει μια ιδιαίτερη γοητεία και σου δίνει μια ισχυρή αίσθηση εαυτού.
Μα αν βυθίζεσαι στην αναπόληση, μάλλον κάτι στο παρόν σου σε ταράζει επικίνδυνα.
Όλοι οι άνθρωποι αναπολούμε την ανεμελιά της παιδικής μας ηλικίας και πιο πέρα, των πρώτων εφηβικών χρόνων. Μπορεί ωστόσο να εγκλωβιστεί κανείς στο παρελθόν και η φάκα να είναι ο φόβος του για τα μελλούμενα, την ενηλικίωση, την ευθύνη, την ελευθερία, την φθορά.
βάλε. τοποθέτησε, το παρελθόν εκεί που ανήκει, ώστε να έχεις πρόσβαση, χωρίς όμως να μπλέκεται όλη την ώρα στα πόδια σου.
Και μην περνάς τη ζωή σου θρηνώντας για το εφήμερο της.
όλα χάνονται, όλα σβήνουν, όλα ξεθωριάζουν.
Αυτά είναι τα δεδομένα εντός των οποίων γεννήθηκες και κανείς δεν μπορεί να τα αλλάξει.
Αποδέξου ότι να αλλάξεις δεν μπορείς, είναι ο μόνος σοφός τρόπος να το αξιοποιήσεις.
Μα μέσα σε όλα αυτά, το παρόν σου είναι χειροπιαστό, να το κάνεις ότι θέλεις, να το ζήσεις στο έπακρο.
Κι όσο τρομακτικό κι ακούγεται αυτό, είναι και το αντίδοτο που θα κάνει τον θάνατο να μοιάζει ένας καλοδεχούμενος επισκέπτης, παρά κάποιος που ήρθε να κλέψει κάτι πολύτιμο ( την ύπαρξή σου ήδη εσύ θα την έχεις στραγγίσει).
:)
Η πλάκα επίσης Ολγάκι, είναι πως ό,τι και να λέμε δε ξέρουμε πώς θα είναι εκείνη η στιγμή για τον καθένα...
... τελικά αυτή είναι η δύναμή του... τον σκεφτόμαστε και μάλλον χάνουμε το παρόν...
;)
To be or no to be?
Η ζωη ειναι το μονο που εχουμε...να δωσω μια αισιοδοξη νοτα.Μερικοι σκεφτονται πηγε στραφι η ζωη μου γιατι δεν εκανα εκεινο,δεν εκανα το αλλο κλπ.
Γιατι βλεπουμε καποιους που φαινεται να ζουν το καθε δευτερολεπτο εντονα.
Μπορει εγω να γραφω εδω και καποιος αλλος να τρεχει με 1000, να κανει μπαντζι τζαμπινγκ ή δεν ξερω τι αλλο και να νοιωθει εντονες συγκινησεις.
Ναι ζηλευω αλλα αυτοι την στιγμη σκεφτομαι...και αυτος σκεφτεται,ολοι οι ανθρωποι σκεφτομαστε συνεχεια 24 ωρες το 24ωρο σε οποιαδηποτε κατασταση βρισκομαστε.
Δεν θα επρεπε να ζηλευουμε...για τις εντονες στιγμες που δεν ζησαμε γιατι τις ζησαμε σε αλλη μορφη απλως μες στο μυαλο....κοσμοι μες το μυαλο.
Απλως διαφορετικα.
Δεν θα με χαλαγε βεβαια λιγο παθιασμενο σεξ τωρα:P
Όλγα, εκείνη τη στιγμή, είναι λογικό κάποιες φορές όλοι να την φανταζόμαστε.Quote:
Originally posted by olgaki82
Quote:
Originally posted by Alobar
Κι εγώ πιστεύω ότι τελικά αυτό που φοβόμαστε είναι το ακριβώς \'πριν το θάνατο\'. Το πώς είμαστε εκείνη την ώρα δηλαδή, πώς θα μας βρει. Η πλάκα δηλαδή, είναι ότι στην ουσία αυτό που τρέμουμε είναι ένα χρονικό σημείο κι όχι ο θάνατος αυτός καθαυτός. Ο θάνατος δεν είναι κατάσταση για μένα, γιατί φοβόμαστε ενόσω είμαστε εν ζωή. Είναι η αυλαία της θα έλεγα...
:)
με τρομαζει αφανταστα το πως θα νιωθω εκεινη την ωρα..θα ποναω?θα μαι τρομαγμενη?θα φοβαμαι?η θα νιωθω αγαλιαση?πως ειναι εκεινη η ωρα που ξερεις οτι αφηνεις τα παντα?οτι θα ναι ο τελευταιος χτυπος της καρδιας και μετα το τιποτα?
σκεφτομαι πολλες φορες αυτα τα πραγματα καθε βραδυ...
Βέβαια, κανείς δεν ξέρει πώς θα τα φέρει η ζωή.
Πχ μπορεί να πάθει κανείς άνοια, οπότε, θα έχει \"πεθάνει\" ψυχικά πολύ νωρίτερα απο τον βιολογικό του θάνατο.
Κορίτσι μου, όσες φορές όμως και να την φανταστείς, το να την βιώνεις, θα είναι κάτι τελείως διαφορετικό.
Σε αυτή την \"παράσταση\", οι πρόβες δεν έχουν καμία απολύτως σημασία.
Παίζεται μόνο μια φορά και το αποτέλεσμα είναι απρόβλεπτο.
τα βράδια που κλείνεις τα μάτια σου, να σκέφτεσαι τη ζωή που έχεις μπροστά.
Μην φοβάσαι να την ζήσεις, μόνο ζώντας μπορεί κανείς να νικήσει τον θάνατο :)
Να διαβάσεις βιβλία του Γιαλομ, είναι πολύ διαφωτιστικά πάνω στο θέμα.
Πολλοί επιλέγουν \"να μην είναι\", κάνοντας την ζωή τους μια αδιέξοδη πρόβα θανάτου....Quote:
Originally posted by Calin
To be or no to be?
Είναι η απώλεια ελέγχου που δεν αντέχει ο άνθρωπος.
Τουλάχιστον, όταν χαραμίζει τη ζωή του, έχει τον έλεγχο.
... κι όπως έχει πει και κάποιος - δε θυμάμαι - \'ο θάνατος αρχίζει με \'θα\' και η ζωή τελειώνει με...\'ήττα\'\'...
;)
Ακριβώς, η ζωή είναι το μόνο που έχουμε και όταν έρθει ο θάνατος, εκεί πια δεν θα είμαστε εμείς. Θα απουσιάζουμε.Quote:
Originally posted by keep_walking
Η ζωη ειναι το μονο που εχουμε...να δωσω μια αισιοδοξη νοτα.Μερικοι σκεφτονται πηγε στραφι η ζωη μου γιατι δεν εκανα εκεινο,δεν εκανα το αλλο κλπ.
Γιατι βλεπουμε καποιους που φαινεται να ζουν το καθε δευτερολεπτο εντονα.
Μπορει εγω να γραφω εδω και καποιος αλλος να τρεχει με 1000, να κανει μπαντζι τζαμπινγκ ή δεν ξερω τι αλλο και να νοιωθει εντονες συγκινησεις.
Ναι ζηλευω αλλα αυτοι την στιγμη σκεφτομαι...και αυτος σκεφτεται,ολοι οι ανθρωποι σκεφτομαστε συνεχεια 24 ωρες το 24ωρο σε οποιαδηποτε κατασταση βρισκομαστε.
Δεν θα επρεπε να ζηλευουμε...για τις εντονες στιγμες που δεν ζησαμε γιατι τις ζησαμε σε αλλη μορφη απλως μες στο μυαλο....κοσμοι μες το μυαλο.
Απλως διαφορετικα.
Δεν θα με χαλαγε βεβαια λιγο παθιασμενο σεξ τωρα:P
Το κλειδί είναι αυτό που λες.
Το να ΝΟΙΩΘΕΙ κανείς συγκινήσεις.
Το νιώσιμο του παρόντος είναι το παν.
Το συναίσθημα συνδέεται με το σώμα.
Την ώρα του σεξ και της ηδονής, ο χρόνος εξατμίζεται.
Χάνεται η αίσθησή του.
Η φθορά μοιάζει μακριά, το εγώ χάνεται μέσα στο εσύ.
Πιστεύω οτι ο έρωτας συνδέεται με το θάνατο αντιστρόφως ανάλογα :)
Ο έρωτας είναι όχι μόνο ένα κίνητρο ζωής, αλλά και ένα αντικίνητρο θανάτου.
Όσον αφορά το cogito ergo sum,η παραλλαγή αισθάνομαι άρα υπάρχω, νομίζω είναι πιο εύστοχη ;)
Και σίγουρα η ζήλια δεν ωφελεί.
Το τέλειο απλά δεν υπάρχει.
η προσωπική κινητοποίηση για το καλύτερο όμως, είναι πάντα προσιτή.
... νομίζω πως αν είμαι σε θέση να σκεφτώ κάτι πριν πεθάνω, και το εύχομαι για όλους, θα διαλέξω αυτή τη σκέψη... ότι κατάφερα έστω και για μια μέρα στη ζωή μου να νιώσω ευτυχισμένη... θα φέρω στο μυαλό μου την υπέροχη γαλαζοπράσινη λιβελλούλα που την έχω συνδέσει με παιδικές ευχάριστες εικόνες... ζει μόνο για μια μέρα!... :) ...
http://www.youtube.com/watch?v=VvC_KHU4AqE
:)
Νομίζω οτι αυτά που μένουν
είναι το έντονα
εκείνα που ένιωσες απρόσμενα
ανεπιτήδευτα
απλά και ωραία
κάτι στιγμές γαλήνης
επαφής
απώλειας ελέγχου
απώλειας του εαυτού του ίδιου
όμορφες στιγμές
αυτό είναι ότι έχουμε
οι στιγμές μας.
Το μοίρασμα
το χάδι
οι μυρουδιές του πρωινου
τα χρώματα έξω απο το παράθυρο
την ώρα που το τρένο διασχίζει
κοιλάδες
η γλυκιά αναμονή
ενός γεγονότος σημαντικού
στο στομάχι σου
η αίσθησή του γεμάτου και
του πλήρους
μετά απο ένα εξαίσιο γεύμα
Το άγγιγμα του απαλού
μάγουλου ενός μωρού
ή του εραστή σου
το τραγούδι που
άκουσες στο ραδιόφωνο
ή που τραγούδησες εσύ
ο μάης που πέρασες στο χέρι
το τρέξιμο πάνω στην άσφαλτο
και το δροσερό νερό όταν
μπήκες να βουτήξεις στην θάλασσα
του καλοκαιριού
το βότσαλο που πέταξες
η αγωνία σου που ένιωσες
ανάκατη με μια αίσθηση περιπετειώδη
στην κρυψώνα του δέντρου
ο τρόπος που σε κοίταξε εκείνος
ένα δυνατό καλωσόρισμα
η έκληξη που ένιωσες
οι πυρσοί που άναψες
στην παραλία
το βράδυ που αναρωτιόσουν
κάτω απο τα άστρα
τα βράχια
που έκαστες πάνω
στην αιχμηρή τους όψη
το λύκνισμά σου
στον ρυθμό ενός χορού
τα κεριά που έκαιγαν
στο δείπνο σας
η αίσθηση της νύχτας
με το γλυκό κρασί στα χείλη
ότι έχουμε
είναι οι στιγμές μας
οι λιγοστές
οι ελάχιστες
οι πολύτιμες
αυτές μένουν
τα άλλα ξεθωριάζουν
αυτό είναι το εφήμερο
ότι έχουμε
είναι οι στιγμές μας
οι λιγοστές
οι ελάχιστες
οι πολύτιμες
αυτές μένουν
τα άλλα ξεθωριάζουν
Δεν μας φοβιζει ο θανατος, ισως μονο η στιγμη πριν απο εκεινον...το κυριοτερο ομως που μας τρομοκρατει δεν ειναι αν θα προλαβουμε να κανουμε ολα αυτα που θελουμε, αν θα ζησουμε, αν θα αγαπησουμε και θα αγαπηθουμε, αν θα αφησουμε και τι στον κοσμο, αν η ζωη μας τελικα προλαβε να εχει καποιο νοημα;;;
\'... τιμωρία είναι ο Θάνατος.
Να περιμένω το τελευταίο σου φιλί
κάθε βράδυ πριν την καληνύχτα.
Πολιορκημένος και πολιορκητής.
Και μάρτυρας αδιάψευστος...΄
Alobar
... κι εδώ η ολοκληρωμένη έκδοση της διαφήμισης με την υπέροχη μουσική...
http://www.youtube.com/watch?v=6FyDSbc9XR0&feature=related
:)
Χμ,μάλλον δεν είμαι η κατάλληλη να γράψω σε αυτό το thread,γιατί τη μεταφυσική αγωνία δεν την έχω-προς το παρόν λολ.
Παρολαυτά,πιστεύω πως δεν είναι κακό να υπάρχουν και οι απόψεις της \"άλλης\"πλευράς.Δε με νοιάζει το μετά το θάνατο,με νοιάζει το τώρα της ζωής.
Εξάλλου γιατί να αγωνιώ για κάτι που δεν εξαρτάται από εμένα,όπως ο θάνατος,κάτι που αποτελεί ένα γεγονός ανεξάρτητο της θέλησής μου,άρα αγωνιώ δεν αγωνιώ κακό της καμπούρας μου κάνω και προβλήματα μόνο μου φέρω.
Με το να αποδέχομαι τη θνητότητά μου δίχως να αναρωτιέμαι τι μετά,έχω την ευχέρεια να ασχολούμαι με πιο σημαντικά για μένα θέματα.Πώς θα βελτιώσω το εδώ και τώρα μου,δικό μου και άλλων.
Εξάλλου,σύμφωνα με τους νόμους διατήρησης της ενέργειας(ποσότητα,ποιότητ α/εντροπία),δε θα χαθώ,θα μεταφέρω τη σοφία μου επ\'άπειρον στο σύμπαν(όχι ρε γμτ,ούτε ο καρατζαφύρερ ο πλεύρης και οι τοιαύτοι θα χαθούν;)
Eνίσταμαι!Να αλλάξουν οι νόμοι αμέσως!Δέχομαι και να χαθεί η δική μου ενέργεια άμα είναι έτσι.
No Pasaran!
... έλα μωρέ!... έτσι κι αλλιώς αγωνιούμε για κάτι που δεν αποτελεί καν κομμάτι της ζωής...
;)
Waste not fresh tears over old griefs...Quote:
Originally posted by knoulp
Με ποιόν τρόπο δηλαδή η ζωή αποτελεί όπλο εναντίον του θανάτου.??
Πως μπορεί να έχει κανείς το βλέμμα του στραμμένο στο εδώ όταν το χθες και το αύριο είναι αρκούντως υπαρκτά.
Πως μπορεί κανείς να σβήσει τις θύμισες και την νοσταλγία των ετών που πέρασαν.
Τα καλοκαίρια που δεν θα ξαναέρθουν.
Την χαρά που κάθε ημέρα φεύγει μέσα από τα χέρια μας.
Την ζωή που κυλάει δαιμονισμένα χωρίς κανένα φραγμό.
Η ζωή κυλάει,ούτε δαιμονισμένα,ούτε αγγελικά.Απλά κυλάει.Αυτή είναι και η μαγεία της,το κάθε δευτερόλεπτο φέρνει μία αλλαγή.Αν μπορείς να γεύεσαι τη στιγμή,τότε η στιγμή θα σου δώσει την αίσθηση της μη ματαιότητας.
Quote:
Originally posted by RainAndWind
Waste not fresh tears over old griefs...Quote:
Originally posted by knoulp
Με ποιόν τρόπο δηλαδή η ζωή αποτελεί όπλο εναντίον του θανάτου.??
Πως μπορεί να έχει κανείς το βλέμμα του στραμμένο στο εδώ όταν το χθες και το αύριο είναι αρκούντως υπαρκτά.
Πως μπορεί κανείς να σβήσει τις θύμισες και την νοσταλγία των ετών που πέρασαν.
Τα καλοκαίρια που δεν θα ξαναέρθουν.
Την χαρά που κάθε ημέρα φεύγει μέσα από τα χέρια μας.
Την ζωή που κυλάει δαιμονισμένα χωρίς κανένα φραγμό.
Η ζωή κυλάει,ούτε δαιμονισμένα,ούτε αγγελικά.Απλά κυλάει.Αυτή είναι και η μαγεία της,το κάθε δευτερόλεπτο φέρνει μία αλλαγή.Αν μπορείς να γεύεσαι τη στιγμή,τότε η στιγμή θα σου δώσει την αίσθηση της μη ματαιότητας.
Πως μπορεί κανείς να το καταφέρει αυτό.
Ειλικρινά μου φαίνεται αδύνατο.
Σε κάποιους έρχεται πολύ φυσιολογικά και σχεδόν αυτόματα.
Σε εμένα είναι ιδιαίτερα κουραστικό και από όσο μπορώ να θυμάμαι είναι πολύ λίγες οι στιγμές που το έχω καταφέρει.
Ανέκαθεν μου ήταν αδύνατο να εναρμονιστώ με το περιβάλλον μου.
Πάντα πίστευα ότι υπάρχει μία υπέρτατη αλήθεια.
Υπάρχει σίγουρα κάτι που μας ενώνει και μας καθορίζει.
Σε αυτά που βλέπω και σε αυτά που σκέφτομαι.
Προσπάθησα να βρω την άκρη μέσα από βιβλία και μέσα από την αναζήτηση.
Ατέρμον αγώνας. Φιλοσοφία, ψυχολογία, θρησκεία, επιστήμη.
Όλα έχουν ένα όριο.
Όλα κάπου καταλήγουν.
Και αυτή η υπέρτατη αλήθεια δεν βρίσκετε πουθενά στον ορατό ορίζοντα.
Πάντα έβρισκα πληκτική την καθημερινότητα.
Το όριο αυτό μεταξύ του ταξιδιού και της προσγείωσης ήταν πάντα το πιο δυσάρεστο.
Και τις περισσότερες φορές ήμουν στο έδαφος.
Ο μόνος χρόνος ο οποίος αποκτούσε την διάσταση της σχετικότητας και ξέφευγε από την αυστηρά ανθρώπινη αντίληψη ήταν ο χρόνο μπροστά σε μια λευκή σελίδα ή μπροστά σε έναν λευκό καμβά.
Ακόμη και η ίδια η εντροπία όπως την περιγράφει η αγαπητή βροχούλα αποκτά άλλες ιδιότητες όταν φτάνουμε σε ταχύτητες κοντά σε αυτές του φωτός.
Ας ελπίσουμε ότι το πείραμα του CERN θα καταφέρει να αποκαλύψει κάποιες από τις υπέρτατες αλήθειες και ίσως καταφέρει να ενοποιήσει τις πολλά υποσχόμενες δυνάμεις που καθορίζουν τον ορατό μας κόσμο.
τι μανια που εχει ο κοσμος να μαθει αληθειες.....
Ας πω και εγω κατι...περι φυσικης.
Η διατηρηση της ενεργεια ισχυει...αλλα συμφωνα με την εντροπια αλλαζει μορφες...και συνεχεια υποβιβαζεται απο την αποψη οτι μεγαλωνει η αταξια της.
Πχ η ηλεκτρικη ενεργεια ειναι μια οργανωμενη μορφη ενεργειας. Για να παραχθει δαπανωνται πολυ μεγαλυτερα ποσα ενεργειας που συνηθως εκλυονται σαν θερμοτητα πχ οταν καιμε λιγνητη.
Οταν χρησιμοποιουμε αυτην την ενεργεια συνηθως μετασχηματιζεται παλι σε θερμοτητα.
Ειναι αδυνατο πχ αναβοντας μια λαμπα να παρουμε τη θερμοτητα που εκλυεται στο περιβαλλον...στους τοιχους ενος διαμερισματος πχ και να την χρησιμοποιησουμε χωρις να καταναλωσουμε πολυ μεγαλυτερα ποσα ενεργειας...μπλα μπλα μπλα...η αταξια του συμπαντος ανεβαινει μεχρι να νεκρωσουν τα παντα μετα απο παρα παρα παρα πολλα χρονια.
Quote:
Originally posted by keep_walking
Ας πω και εγω κατι...περι φυσικης.
Η διατηρηση της ενεργεια ισχυει...αλλα συμφωνα με την εντροπια αλλαζει μορφες...και συνεχεια υποβιβαζεται απο την αποψη οτι μεγαλωνει η αταξια της.
Πχ η ηλεκτρικη ενεργεια ειναι μια οργανωμενη μορφη ενεργειας. Για να παραχθει δαπανωνται πολυ μεγαλυτερα ποσα ενεργειας που συνηθως εκλυονται σαν θερμοτητα πχ οταν καιμε λιγνητη.
Οταν χρησιμοποιουμε αυτην την ενεργεια συνηθως μετασχηματιζεται παλι σε θερμοτητα.
Ειναι αδυνατο πχ αναβοντας μια λαμπα να παρουμε τη θερμοτητα που εκλυεται στο περιβαλλον...στους τοιχους ενος διαμερισματος πχ και να την χρησιμοποιησουμε χωρις να καταναλωσουμε πολυ μεγαλυτερα ποσα ενεργειας...μπλα μπλα μπλα...η αταξια του συμπαντος ανεβαινει μεχρι να νεκρωσουν τα παντα μετα απο παρα παρα παρα πολλα χρονια.
Άρα που καταλήγουμε βρε Keep….???
Εάν κανείς ακολουθήσει την Νευτώνεια φυσική οδηγείτε στο πουθενά.
Και φυσικά η εντροπία είναι αυτή που μας έχει στοιχειώσει την ζωή μας.
Άραγε να υπάρχει αντίθετη θεωρεία από αυτήν της εντροπίας.
Δηλαδή η εντροπία εξηγεί γιατί ένα ποτήρι όταν πέφτει σπάει και γίνεται κομμάτια.
Πως να μπορεί άραγε να γίνετε το αντίθετο.
Και εδώ μπαίνει μία ακόμη ανθρώπινη εφεύρεση.
Ο ΓΑΜΗΜΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ.
Ποιος ******* τον ανακάλυψε να τον φέρεται εδώ μπροστά μου αμέσως.