ψυχικες διαταραχες

γεια σας
σκεφτομουνα κατι για τις ψυχικες διαταραχες που παρατηρουνται ολοενα και με πιο μεγαλη συχνοτητα τα τελευταια χρονια,αγχωδης διαταραχη,διαταραχη πανικου,αγοραφοφια,διπολικ η κτλ..

αληθεια γιατι οι ανθρωποι πριν 50-100 χρονια δεν ειχαν τετοιου ειδους διαταραχες?η μηπως ειχαν?μηπως δεν ειχαν την πολυτελεια να εχουν τετοιου ειδους <<προβληματα>>?
μηπως εμεις που τα σκεφτομαστε συνεχεια και εχουμε το χρονο να ασχοληθουμε με τις διαταραχες μας τοσο πολυ, μεγαλοποιουμε και αναλυουμε το καθε τι ,κανουμε ακομη χειροτερα τα πραγματα?

όταν καποιος δεν ελέγχει τα νεύρα του είναι καμια διαταραχή ψυχική αυτό;

Quote:

---

Originally posted by Calin
όταν καποιος δεν ελέγχει τα νεύρα του είναι καμια διαταραχή ψυχική αυτό;

---

Τι εννοείς με αυτο σαλ?
Βλέπω πως ανοίγεις συνέχεια θέματα, μπαίνεις και γράφεις στα περισσότερα. Νιώθω πως θες να ανοίξεις την καρδιά σου και κάτι σε μπλοκάρει.
Θες να μας μιλήσεις λίγο για σένα? Να θυμάσαι πάντα πως δεν σε ξέρει κανείς εδώ μέσα και θα μπορούσες να βρεις βοήθεια, φτάνει να τη ζητήσεις.

Quote:

---

Originally posted by Calin

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία

Quote:

---

Originally posted by Calin
όταν καποιος δεν ελέγχει τα νεύρα του είναι καμια διαταραχή ψυχική αυτό;

---

Τι εννοείς με αυτο σαλ?
Βλέπω πως ανοίγεις συνέχεια θέματα, μπαίνεις και γράφεις στα περισσότερα. Νιώθω πως θες να ανοίξεις την καρδιά σου και κάτι σε μπλοκάρει.
Θες να μας μιλήσεις λίγο για σένα? Να θυμάσαι πάντα πως δεν σε ξέρει κανείς εδώ μέσα και θα μπορούσες να βρεις βοήθεια, φτάνει να τη ζητήσεις.

---

οχι και σε όλα μόνο σε 4 το περισσότερο δεν είναι πολλα ε; απλά όταν έχω νεύρα το δείχνω δεν μπορώ να προσποιηθώ

---

Quote:

---

Originally posted by Calin

Quote:

---

Originally posted by Calin

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία

Quote:

---

Originally posted by Calin
όταν καποιος δεν ελέγχει τα νεύρα του είναι καμια διαταραχή ψυχική αυτό;

---

Τι εννοείς με αυτο σαλ?
Βλέπω πως ανοίγεις συνέχεια θέματα, μπαίνεις και γράφεις στα περισσότερα. Νιώθω πως θες να ανοίξεις την καρδιά σου και κάτι σε μπλοκάρει.
Θες να μας μιλήσεις λίγο για σένα? Να θυμάσαι πάντα πως δεν σε ξέρει κανείς εδώ μέσα και θα μπορούσες να βρεις βοήθεια, φτάνει να τη ζητήσεις.

---

οχι και σε όλα μόνο σε 8 το περισσότερο δεν είναι πολλα ε; απλά όταν έχω νεύρα το δείχνω δεν μπορώ να προσποιηθώ

---

---

Δεν ήταν μομφή καλή μου. Απλά νιώθω πως θες να μιλήσεις και κατι σε μπλοκάρει και δεν το κάνεις. ¨Οταν είσαι έτοιμη, εδώ είμαστε.

κατάλαβα ότι δεν είναι μομφή απλά τα \" προβλήματα \" μου τα έχω θέσει σε κάποιο αλλα threat και σε πολλά από αυτά πήρα ικανοποιητικές απαντήσεις. γενικώς δεν είμαι ικανοποιημένη με τον εαυτό μου και μου βγαίνουν νεύρα

Quote:

---

σκεφτομουνα κατι για τις ψυχικες διαταραχες που παρατηρουνται ολοενα και με πιο μεγαλη συχνοτητα τα τελευταια χρονια,αγχωδης διαταραχη,διαταραχη πανικου,αγοραφοφια,διπολικ η κτλ..
αληθεια γιατι οι ανθρωποι πριν 50-100 χρονια δεν ειχαν τετοιου ειδους διαταραχες?η μηπως ειχαν?μηπως δεν ειχαν την πολυτελεια να εχουν τετοιου ειδους <<προβληματα>>?

---

Η σκέψη κάποιων ότι δεν υπήρχαν πριν 50-100 χρόνια απλά είναι ένας μύθος. Ψάξε και θα το δεις.
Εσύ τώρα βλέπεις τις διαταρραχές γιατί έχεις \"ευαισθησία\" σε αυτές, αφού τώρα φαίνεται ότι ήρθαν και σε εσένα. Πριν που δεν είχες κάτι δεν τις έβλεπες. Νομίζω ότι τώρα είναι που παρατηρείς καλύτερα!

Εγώ πιστεύω πως παίζει πολύ σημαντικό ρόλο ότι πλέον οι άνθρωποι ανοίγονται. Οι ψυχικές διαταραχές δεν είναι κάτι ξένο για ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Πριν 100 χρόνια αν έβλεπες έναν άνθρωπο για παράδειγμα να μιλάει μόνος του θα έλεγες είναι τρελός και τέρμα.

Νομίζω ότι έχουμε κάνει προόδους από τότε και γνωρίζουμε καταρχάς ότι ο ψυχικά ασθενής δεν είναι τρελός αλλά ένας άνθρωπος που για κάποιους προσωπικούς λόγους δεν άντεξε τις πιέσεις που δεχόταν.

Αυτό δε σημαίνει ότι και σήμερα δεν υπάρχει ρατσισμός και απομόνωση του ψυχικά πάσχοντα αλλά η γνώση σίγουρα είναι δύναμη. Και το ότι οι άνθρωποι πλέον συζητάνε πιο ανοιχτά για όλα αυτά είναι σημάδι ότι κάνουμε βήματα σε αυτόν τον τομέα. Πιθανότατα οι άνθρωποι που έπασχαν παλιότερα δεν ένιωθαν καλά αλλά δεν ήξεραν τί έχουν και πώς να το εκφράσουν, ενώ τώρα ξέρουν ότι για παράδειγμα οι διαταραχές πανικού είναι κάτι συνηθισμένο. Ο ψυχίατρος τότε ήταν μόνο για όσους πχ δεν είχαν καμμιά επαφή με το περιβάλλον, κάνανε κάποια απόπειρα αυτοκτονίας ή δεν μπορούσαν να συντηρήσουν τον εαυτό τους.

Χώρια που πιθανόν να φοβούνταν το κοινωνικό στίγμα. Ακόμα και σήμερα η επίσκεψη σε έναν ψυχίατρο ή ψυχολόγο ξενίζει τους περισσότερους την πρώτη φορά. Σκέφτονται:μήπως είμαι τρελός? Αυτό είναι το στίγμα που πρέπει να εξαλείψουμε. Το \"πρόβλημα\" ξεκινά πρώτα από μέσα μας. Όταν το αποδεχτεί ο καθένας μεμονωμένα ως μια κατάσταση που μπορεί να βρεθεί ανά πάσα στιγμή τότε μόνο θα το δεχτεί πραγματικά και η κοινωνία. Και ίσως σιγά σιγά κάνουμε μικρά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση.

Διαταραχές που είναι ποιο νευρο-ψυχιατρικές/νευρο-ψυχολογικές (οι \"ψυχώσεις που λέγανε παλιά) όπως η σχιζοφρένεια και η διπολική υπήρχαν/υπάρχουν παντού και πάντα (στο στανταρ 1%) γιατί έχουν πολύ μεγάλη νευρολογική βάση.

Άλλες καταστάσεις όπως οι λεγόμενες \"νευρώσεις\" που λέγανε παλιά (αγχώδεις διαταραχές και κατάθλιψη), αν και γενικά υπάρχουν σε διάφορες μορφές και εκδηλώσεις, ίσως όντως να μην ήταν τόσο συχνές όσο σήμερα. Για αυτό το φαινόμενο πιστεύω ότι σίγουρα συμβάλει η δομή της κοινωνίας που επηρεάζει τον τρόπο που μεγαλώνει κάποιος. Αν και υπάρχουν πολύ παράγωντες (π.χ. βιολογικοί-ψυχολογικοί κλπ.) για το πως πάρα πολλοί περνάνε και από μερικές κρισούλες πανικού/γενικευμένα άγχη/ανυσηχία/φοβίες για το οτιδήποτε και κατάθλιψη, δυσθυμία και υπερ-ευαισθησία με το παραμικρό, περιβαλλοντικοί παράγοντες όπως ο τρόπος οργάνωσης και δομής των λεγόμενων \"δυτικοποιημένων\" κοινωνιών (που τελική περνάει σε κάθε οικογένεια, στην τάξη κλπ.)πιστεύω ότι επηρεάζει σε πολύ μεγάλο βαθμό την πιθανότητα εμφάνισης τέτοιων καταστάσεων μέσω της αρνητικής επιρροής τους στους ποιο \"βιολογικά\" και \"ψυχολογικά\" \"ευαίσθητους\". Αν και υπάρχουν διάφορες ψυχο-κοινωνικές θεωρίες για το θέμα, μερικές θεωρίες είναι οι εξείς


Πρώτον, ο \"εγωκεντρικός\" τρόπος οργάνωσης των δυτικοποιημένων κοινωνιών σε αντίθεση με τον ποιο \"αλλοκεντρικό\" που έχουν οι ανατολικές. Ο δυτικός τρόπος οργάνωσης θέλει το άτομο \"ανεξάρτητο\", \"δυναμικό\", \"αυτόνομο\", \"μοναδικό\", \"ανταγωνιστικό\" κλπ. σε εγκληματικά θα λέγαμε επίπεδα σε σχέση ίσως με τις συμπεριφορές και τα ένστικτα που μας έχει προικίσει η εξέλιξη, που θέλει τον άνθρωπο ένα απόλυτο κοινωνικό ον που πάντα ζει σε συνάρτηση και αρμονία με τους άλλους (π.χ. οι φυλές της παλαιολιθηκής εποχής και ο τρόπος οργάνωσης του προιστορικού ανθρώπου). Στα μοντέρνα πλαίσια, λόγω της κοινωνικής απομάκρυνσης (για χάρη της ανταγωνιστικότητας και ατομικής εξέλιξης), οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν γίνει ποιο \"πλαστικές\" και \"επιφανειακές\" σε σημεία που οι δεσμοί μπορούν να είναι πολύ χαλαροί (ποιος μένει δίπλα μου στην πολυκατοικία ρε παιδιά? Και γιατί έχω χαθεί με τόσα φιλαράκια που είχα κατα καιρούς τόσο εύκολα?) οπότε και να μην υπάρχει φιλία, αγάπη, συμπαράσταση και ουσιαστικές σχέσεις, στα σημεία τουλάχιστον που υπήρχαν αυτά παλιότερα. Λογω αυτής της κοινωνικής και διαπροσωπικής άμβλυνσης το άτομο δεν έχει τα \"στεγανά προστασίας\" που άλλοτε θα τον προστάτευαν από την κατρακύλα, με αποτέλεσμα να...κατρακυλάει ποιο συχνά...


Δεύτερον (και επίσης πολύ σηαντικό πιστεύω), τα άτομα στις ποιο πλούσιες δυτικές κοινωνίες μεγαλώνουν σε εντελώς \"αποστειρωμένα\" περιβάλλοντα κυριολεκτικά και μεταφορικά. Έχει ακούσει κανείς για την επίσης κατακόρυφη αύξηση των αλλεργιών? Γιατί μπορεί να συμβαίνει άραγε κάτι τέτοιο? Μα φυσικά γιατί το παιδιά μεγαλώνουν σε περιβάλλοντα στα οποία οι χλωρίνες και τα σαπούνια υπάρχουν παντού, με αποτέλεσμα το ανοσοποιητικό τους σύστημα να μην \"μαθαίνει\" τι είναι κακό και τι όχι, οπότε σε κάποια φάση γίνεται υπερ-ευαίσθητο και επιτίθεται στον εαυτό του. Σε παρόμοιο επίπεδο, η θεωρία των \"golden boys & girls\" λέει ότι τα άτομα πλέον μεγαλώνουν σε υπερ-προστατευτικά περιβάλλοντα στα οποία πολλές φορές δεν χρειάζεται να κουνήσουν ούτε το δαχτυλάκι τους για να έχουν κάτι. Το θέμα όμως είναι ότι τα άτομα δεν μαθαίνουν να ανταπεξέρχονται σε στρεσαριστικές καταστάσεις αφού τα έχουν όλα έτοιμα. Σε αναλογία μα το ανοσοποιητικό σύστημα, το \"στρες σύστημα\" του εγκεφάλου δεν μαθαίνει ποιο ερέθισμα είναι πραγματικά σοβαρό και επικίνδυνο, με αποτέλεσμα όταν το άτομο ενηλικιωθεί και πρέπει να βγει στην κοινωνία να μην έχει τους πόρους να ανταπεξέρθει. Έτσι το \"αμάθευτο\" στρες σύστημα τους είναι υπερ-ευαίσθητο και αντιδράει με το παραμικρό.


Σε συνδιασμό με τα μεγάλα \"πρέπει\" και τους γιγάντιους \"στόχους\" που φορτώνουν στον καθένα από μικρή ηλικία χωρίς όμως να του μαθαίνουν ουσιαστικά πως να ανταπεξέρχεται μόνος του σε δυσκολίες, οδηγεί σε γενικευμένο στρες/πανικούς (όταν το άτομο νιώθει ότι μπορεί να κάνει κάτι) η κατάθλιψη (όταν το άτομο \"παραδίνεται\"). Είναι ακόμα μια περίπτωση που η δομή της κοινωνίας έρχεται σε αντίθεση με την εξελιγμένη συμπεριφορά, στην οποία το άτομο στα πλαίσια των απλών μικρών κοινωνιών θα εκτίθονταν από μικρή ηλικία σε δυσκολίες και δοκιμασίες (π.χ. τα αγόρια για κυνήγι με τους ενήλικες άντρες, τα κορίτσια θα μάζευαν τροφή με τις ενήλικες γυναίκες κλπ.) με όλους τους κινδύνους που υπάρχουν σε αυτές τις φυσιολογικές δραστηριότητες.


Φυσικά υπάρχει και το αντίθετο, η κακοποίηση κατά την παιδική ηλικία μπορεί να οδηγήσει σε τράυματα και ψυχικές διαταραχές (συνήθως μετατραυματικό στρες η διάφορες διασχιστικές και ψυχο-σωματικές καταστάσεις) όμως αυτά υπήρχαν πάντα σε στανταρ ποσοστά.

και πριν 100 χρονια υπηρχαν προβληματα,αλλα τοτε πρωταρχικο μελειμα του ανθρωπου ηταν η επιβιωση και πιστεψτε οτι ηταν πολυ πιο δυσκολη απο οτι ειναι σημερα.Οταν εχεις να αντιμετωπισεις καταστασεις δυσκολες οπως πεινα πολεμος κρυο κτλ.δεν εχεις την πολυτελεια να σκεφτεις πολυ γιατι πρεπει να επιβιωσεις εσυ η οικογενεια σου τα παιδια σου κτλ.

Quote:

---

Originally posted by ΜΕΛΙΝΑ10
και πριν 100 χρονια υπηρχαν προβληματα,αλλα τοτε πρωταρχικο μελειμα του ανθρωπου ηταν η επιβιωση και πιστεψτε οτι ηταν πολυ πιο δυσκολη απο οτι ειναι σημερα.Οταν εχεις να αντιμετωπισεις καταστασεις δυσκολες οπως πεινα πολεμος κρυο κτλ.δεν εχεις την πολυτελεια να σκεφτεις πολυ γιατι πρεπει να επιβιωσεις εσυ η οικογενεια σου τα παιδια σου κτλ.

---

+1

αυτή είναι μια συχνή πεποίθηση που πιστεύω ότι ισχύει και έρχεται σε απόλυτη συνάρτηση με τον δεύτερο λόγο που ανέφερα πριν. Ότι το άτομο δεν \"εκπαιδεύει\" το στρες σύστημα του με αποτέλεσμα να γίνεται υπερ-ευαίσθητο. Η ευημερία μάλλον φέρνει άγχος και κατάθλιψη

συμφωνω και εγω,πλεον τα εχουμε ολα και τιποτα δεν μας ευχαριστει...νιωθουμε συνεχως οτι κατι μας λειπει,σκεφτομαστε παρα πολυ για ολα,ειμαστε αποξενωμενοι καχυποπτοι με τους αλλους,μεινιαγκιχτοι,και πολλες φορες αχαριστοι με το δωρο της ζωης.
ολα αυτα και πολλα αλλα μας οδηγουν στο αγχος.

θεωρια μου ειναι οτι τα βλεπουμε ολα δεδομενα.Δεδομενο το σχολειο ,τοσπιτι το αυτοκινητο το φαγητο τα ρουχα και μαλιστα τα(καλα ρουχα) τους φιλους τους συγγενεις την υγεια μας κτλ.πριν οχι απο 100 χρονια πριν 50 τιποτα απο αυτα δεν ηταν δεδομενα.επρεπε να παλεψεις.petran λεμε τα ιδια αλλα εσυ τα λες πιο καλα αλλα η ουσια ειναι ιδια.Η ευημερια σου δινει χρονο για σκεψει και πραξη αν δεν την χρεισημοποιησεις ..............θετικα.................... καηκες...

... θα συμφωνήσω μαζί σας, αλλά ως καταθλιπτική νομίζω ότι είναι άδικο να μη συμπεριλάβουμε και ανθρώπους που μόνο \'δεδομένους\' δε θεωρούν εαυτούς. Μεγάλο ρόλο στην εμφάνιση της συγκεκριμένης διαταραχής παίζει μια σοβαρή απώλεια ή ασθένεια. Καθώς και κάτι που προσωπικά εγώ το θεωρώ σημαντικό.
... το να πονάς από πολύ μικρός για πράγματα που στην ουσία δεν ευθύνεσαι... καμιά φορά, το να έχεις διευρυμένη αντίληψη, είναι εις βάρος σου... καλησπέρα!...

:)

Θα συμφωνήσω και εγώ μαζί σας. Είμαστε φίλοι τώρα?

... Βινς καλώς ήρθες ξανά κι από μένα...

:)

Thanks, το εκτιμώ.

... αυτό το κείμενο το έχω ποστάρει παλιότερα. Πιστεύω στην ουσία του κι επειδή ξέρω ότι τη διαταραχή μου θα την κουβαλάω σα καβούκι, πραγματικά νομίζω ότι μια ζωή μακριά όσο γίνεται απ\' αυτό που λέγεται εν γένει \'υλισμός\', θα είναι το καλύτερο φάρμακο για ανθρώπους σαν εμένα...

\'... \'Η έλλειψη πνευματικού προσανατολισμού, δηλαδή εσωτερικού προσανατολισμού προς το Θείον ή τον Εαυτό ή τη Πηγή, είναι εκείνη που προκαλεί σύγχυση στη ψυχή του ανθρώπου και τον οδηγεί να προσπαθεί να ‘πιαστεί’ από υλιστικές αξίες, από αποκτήματα, απολαύσεις, από το φαγητό, τις σχέσεις, το σεξ, τα χρήματα κλπ, δηλαδή από τις λεγόμενες προσκολλήσεις.

Αυτό άλλωστε είναι και ο υλισμός, η ταύτιση με τα εξωτερικά φαινόμενα και η εντύπωση ότι αυτά είναι η ‘πραγματικότητα’.

Έτσι αν επιχειρήσει κάποιος να μας πάρει ένα αντικείμενο, μια εξάρτησή μας, μια κατάσταση ή έναν άνθρωπο στον οποίο είμαστε προσκολλημένοι, βιώνουμε ένα χάος, καθώς νιώθουμε ότι δεν έχουμε από πού να ‘πιαστούμε’. Αν η προσωπικότητα του ατόμου είναι πιο συγκροτημένη και θέσει νέους στόχους και έχει ιδανικά, θα ξεπεράσει πιο γρήγορα και εύκολα το τραύμα της διάλυσης της προσκόλλησης. Αν όμως για κάποιους λόγους η προσωπικότητα δεν είναι συγκροτημένη, διατρέχει το κίνδυνο να εισέλθει στη χαοτική κατάσταση της ψυχασθένειας.

Αργά ή γρήγορα ΟΛΕΣ μας οι προσκολλήσεις θα πρέπει να διαλυθούν, γιατί η εξέλιξη και η ανανέωση της ζωής είναι νόμος της δημιουργίας.

Οι προσκολλήσεις μας αντιτίθονται στο νόμο αυτό, καθώς είναι παγιωμένες ενέργειες ή θέσεις ή αντιλήψεις ή συναισθήματα που προσπαθούν κατά κάποιο τρόπο να σταματήσουν τη ροή της ενέργειας και να την παγιώσουν. Προσπαθούμε δηλαδή μέσα από την εξάρτησή μας σε ανθρώπους, καταστάσεις, σχέσεις, αποκτήματα, δουλειές, ιδεολογίες, εξαρτήσεις κλπ, να εξασφαλίσουμε μια επίπλαστη αίσθηση σταθερότητας, που όμως δεν μπορεί να υπάρξει.

Αργά ή γρήγορα κάποιες σχέσεις θα τελειώσουν, κάποια αγαπημένα μας πρόσωπα θα πεθάνουν, το πολύ ή το λάθος φαγητό θα μας φέρει ασθένεια και θα πρέπει να αλλάξουμε, και θα ανακαλύψουμε ότι σε τίποτα δεν μπορούμε να ‘πιαστούμε’ – τότε είναι που έρχεται το αίσθημα ματαιότητας σε όσους δεν έχουν σαφές πνευματικό όραμα και προσανατολισμό.

Αλλά αυτή η συνειδητοποίηση μπορεί να γίνει και η απαρχή μιας επιτυχημένης πνευματικής πορείας. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι τελικά είναι τυχεροί όσοι βιώνουν απώλειες στη ζωή τους, σε αντίθεση με όσους είναι ‘βολεμένοι’ στην υλική πραγματικότητα, γιατί έχουν τη δυνατότητα να συνειδητοποιήσουν το μάταιο του υλισμού πιο γρήγορα και να επαναπροσανατολίσουν τον εαυτό τους προς το Αληθινό.

Ειδικά στις μέρες μας όπου η αναβίβαση της ενέργειας γίνεται με πιο ταχείς ρυθμούς (το λεγόμενο shift) υπάρχει αυξανόμενος κίνδυνος για εμφάνιση ψυχικών ασθενειών, καθώς όλο και πιο πολύς κόσμος νιώθει ότι δεν μπορεί να κρατηθεί από πουθενά, ενώ του λείπει ο πνευματικός προσανατολισμός που θα δώσει διέξοδο από τη σύγχυση. Και στα επόμενα χρόνια οι ψυχικές ασθένειες θα παρουσιάσουν ραγδαία αύξηση, καθώς οι ενέργειες της γης επιταχύνονται ενώ ο προσανατολισμός των κοινωνιών παραμένει υλιστικός.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ψυχασθένεια είναι το σχίσμα μεταξύ του υλιστικού εαυτού (του εγώ) και της υπερβατικής τάσης του ανθρώπινου πνεύματος.

Στον εσωτερικό μας ορίζοντα, ψηλά πάνω από το κεφάλι μας, υπάρχει ένα Αστέρι. Ας κλείσουμε τα μάτια και ας προσπαθήσουμε να το προσεγγίσουμε. Ας καθοδηγήσουμε το πνεύμα μας προς το Θείον, προς τη Πηγή. Με την εξάσκηση στο διαλογισμό αργά ή γρήγορα θα βρούμε τον τρόπο να κατευθυνόμαστε προς τη Πηγή του Φωτός, που είναι το μόνο πράγμα στο οποίο μπορούμε πραγματικά να ‘πιαστούμε...\'

Πηγή: http://ianisdo-anando.blogspot.com/2009/07/blog-post.html

:)

Quote:

---

Originally posted by Alobar
... θα συμφωνήσω μαζί σας, αλλά ως καταθλιπτική νομίζω ότι είναι άδικο να μη συμπεριλάβουμε και ανθρώπους που μόνο \'δεδομένους\' δε θεωρούν εαυτούς. Μεγάλο ρόλο στην εμφάνιση της συγκεκριμένης διαταραχής παίζει μια σοβαρή απώλεια ή ασθένεια. Καθώς και κάτι που προσωπικά εγώ το θεωρώ σημαντικό.
... το να πονάς από πολύ μικρός για πράγματα που στην ουσία δεν ευθύνεσαι... καμιά φορά, το να έχεις διευρυμένη αντίληψη, είναι εις βάρος σου... καλησπέρα!...

:)

---

Ναι αυτό που λες είναι πολύ σωστό και μάλλον πάει στα ποιο \"τραυματικά\" αίτια που δυστυχώς υπάρχουν και αυτά. Γενικά τα άκρα δεν είναι καλά, ούτε η πολύ \"ασφάλια\", αλλά ούτε και η \"αν-ασφάλια\". Όταν υπάρχει \"τιμωρία\" (στην συμπεριφορική ψυχολογία \"Τιμωρία\" είναι όποιο ερέθισμα έχει αρνητικό αντίκτυπο στον οργανισμό και μειώνει την συμπεριφορά του) που δεν έχει καθαρή αιτιολογία από πίσω και το άτομο περνάει άσχημα όχι λόγω δικών του λανθασμένων συμπεριφορών αλλά λόγω εξωτερικών παραγόντων (π.χ. οικογένεια η άλλων διαπροσωπικών σχέσεων) τότε είναι πολύ πιθανό το άτομο να αισθάνεται \"αβοήθητο\" και να αναπτύξει \"απ-ελπισία\" για την ζωή κάτι που μεταφράζεται μακροπρόθεσμα σε κατάθλιψη. Αυτό είχε αποδειχθεί και στο διάσημο πλεον πείραμα του κλινικού ψυχολόγου Seligman για την \"μαθημένη\" αβοηθησία\" (\"learned helplessness\"). Σε αυτό, ένας σκύλος είχε τον έλεγχο για το πότε θα λάβει ηλεκτροσοκ και πότε όχι. Κάθε φορά όμως που λάμβανε ηλεκτροσοκ, λάμβανε και ένας δεύτερος σκύλος που όμως δεν είχε τον έλεγχο και εξαρτιόταν εξ ολοκλήρου από τον πρώτο για το πότε θα \"τιμωρηθεί\" με αυτόν τον τρόπο. Αν και τα δυο ζώα λάβαν ακριβώς τον ίδιο αριθμό τιμωριών (ηλεκτροσοκ) την ίδια ακριβώς χρονική στιγμή, ο σκύλος που είχε τον έλεγχο ήταν μια χαρά μετά το τέλος της διαδικασίας, ο σκύλος όμως που δεν τον είχε, έδειχνε αβοήθητος, απαθής και ακίνητος, σε μια κατάσταση που θύμιζε έντονα την βαριά κατάθλιψη τους ανθρώπους. Ο λόγος ήταν ότι ο δεύτερος σκύλος δεν είχε τον έλεγχο για το πότε έπαιρνε την τιμωρία, ούτε για τους λόγους που γινόταν όλο αυτό (ο πρώτος έκανε την σύνδεση ότι το πάτημα του κουμπιού σήμαινε ηλεκτροσοκ η παύση του ηλεκτροσοκ οπότε είχε \"καταλάβει\" την σχέση των δυο ερεθισμάτων και μπορούσε να \"προβλέψει\" την κατάσταση).


Γενικά, όταν το άτομο μαθαίνει να ανταπεξέρχεται στις δυσκολίες, να επιβραβεύεται για τις επιτυχίες και να μην \"τιμωρείται\" (με την ευρύτερη έννοια) χωρίς εμφανή λόγο, σίγουρα θα αναπτύξει τις κατάλληλες άμυνες και τους πόρους διαχείρισης για να ανταπεξέλθει καλύτερα σε δύσκολα μελλοντικά γεγονότα.

... εντελώς \'δυστυχώς\' Πετράν...

:)