Τα κακοποιημένα παιδιά σαν αδέρφια

Κάποια παιδιά κακοποιημένα σαν ενήλικες δεν καταφέρνουν να έχουν υγιείς αδερφικές σχέσεις.Δεν έμαθαν την εμπιστοσύνη,το μοίρασμα και τη συνύπαρξη με άνοιγμα καρδιάς.Δεν έμαθαν τη στήριξη του άλλου,ούτε τη συμπάθεια για τα λάθη του.Δεν έμαθαν να μιλάνε με ειλικρίνεια,ούτε να έχουν σαφή όρια.Η παραμέληση και η βία,απλά κάνουν κύκλους γύρω τους και στην ενήλικη ζωή τους,φορώντας διαφορετικά προσωπεία.
Οι τύποι κρατιούνται,όσο δεν τους βλέπουν καθαρά ως τέτοιους,αλλά όλα γίνονται λάθος.Η εκδήλωση ενδιαφέροντος ξεφεύγει στην κριτική και στον έλεγχο,η αγάπη χάνεται μέσα σε δρόμους αδειανούς.Οι λαβύρινθοι της βίας.

Υπάρχει κανείς από τα μέλη που να βιώνει αυτή την τεράστια απόσταση μεταξύ των αδερφών στην οικογένειά του;Που όσο κι αν το επιθυμεί να μη βρίσκει κοινούς τόπους,ούτε σχέση ουσίας με τ\'αδέρφια του;
Aπλά άλλη μία επιβεβαίωση των θλιβερών μας ιστορικών.Καβγάδες,απωθημέ να και σκληρά λόγια...:(

Τεράστια απόσταση και λόγω διαφοράς ηλικίας, λόγω διαφορετικού φύλου, αλλά κυρίως η ισορροπία χάθηκε, η ζυγαριά έγειρε, αφού ο ένας γονιός προσκολήθηκε στον έναν μας κι ο άλλος στον άλλο. Ποιος θα αναδειχθεί καλύτερος; Ποιανού παιδί θα διακριθεί λες και δεν είμασταν και των δύο. Ακόμη και οι τωρινές επιλογές μας μπαίνουν στη ζυγαριά τους. Δεν θέλω να μετέχω στον αγώνα τους κι απομακρύνομαι μοιραία κι από τον αδερφό μου, που όμως πάντα νιώθω σαν το λιμάνι μου, απόκρυμνο, άφταστο, μακρινό μα είναι εκεί στο τέλος του ταξιδιού να με περιμένει απάνεμο κι ασφαλές.

δεν ξερω τι εννοει κανεις με τον ορο κακοποιηση.
ισως ο καθενας εννοει διαφορετικα πραγματα.
ισως η ρειν μιλαει για αλλο βαθμο κακοποιησης απο αυτον που εχω εγω στο μυαλο μου, αν κρινω και απο διηγησεις για τα παιδικα της χρονια.
για μενα, ειναι κακοποιηση αυτο που στα παιδικα μου χρονια θεωρουνταν διαπαιδαγωγηση. δηλαδη η τιμωρια με βια (ξυλο,φωνες) στην ανυπακοη.
τετοιου ειδους κακοποιηση εχω υποστει κι εγω με την αδερφη μου κι αυτο ηταν κατι που μας ενωνε αντι να μας χωριζει, απεναντι στον κοινο μπαμπουλα :την αυταρχικη και ευεξαπτη μαμα...υπηρχε αλληλουποστηριξη και αλληλοκαλυψη στο να γλυτωσουμε την τιμωρια οταν αυτο ηταν δυνατον, αλληλοπαρηγορια στα δεινα μας και κοινη κατηγορια για τις αθλιες πρακτικες της μαμας.

Δεν έχει σημασία ο ορισμός Rem,η βία είναι βία έτσι κι αλλιώς,ελάχιστη διαφορά έχει το να της προσδώσουμε ποσοτικές βαθμίδες και κριτήρια.Αφήνει σημάδια.Εάν κατορθώσατε να διατηρήσετε επαφή ουσιαστική με την αδερφή σου είστε πράγματι τυχερές.Στη δική μου περίπτωση δεν υπάρχει παρά ένα κέλυφος άδειο,που με θλίβει.Άλλες φορές κατορθώνω να το βάζω στην άκρη και να το απομυθοποιώ ακόμη κι αυτό,άλλες φορές με βαραίνει.Σήμερα είναι μία από τις δεύτερες μέρες.
Δεν ξέρω γιατί με θλίβει τόσο,μάλλον γιατί αποτελεί τη ζωντανή υπενθύμιση του παρελθόντος μέσα στο τώρα,την επιβίωσή του στο σήμερα,με τρόπους που δεν συζητιούνται,γιατί αποτελούν οικογενειακό taboo.O ένας μου αδερφός έχει τόση άρνηση,που φτάνει κάποιες φορές να λέει πως δε μεγαλώσαμε κι άσχημα...:P
Γελώ πικρά όταν τον ακούω να λέει τέτοια.Κι ενώ δεν μπορούμε να βρούμε σημείο επαφής,να ισχυρίζεται πως το θέμα είναι γιατί δεν τρώμε μαζί τις γιορτές και τις επετείους.Τι να πεις και τι να μολογήσεις.Να του πεις γιατί απλά δε γουστάρεις να ξαναζείς σκηνές πολυπαιγμένες,εις το άπειρον,το εκλαμβάνει πως δεν τον αγαπάς.Του εξηγείς πως τον αγαπάς αλλά αγαπάς κι εσένα,πάλι τίποτε.Του λες πως αρνείται,λέει όχι,εσύ απομακρύνθηκες.Ψυχολογική συγχώνευση ακόμη με τους γονείς ναζί.:P
Ο άλλος λέει τη μαμά μανούλα.Ωιμέ.Αν οι μανούλες ήταν έτσι,προτιμώ την ορφάνια,μα τον τουτάτη.:P
Επικεντρώνομαι στα βασικά,που είναι η αποφυγή των ξαναζεσταμένων πιάτων και η αποδέσμευση,απλά κάποιες φορές νοσταλγώ αυτό που δεν υπάρχει μεταξύ μας,γιατί δεν του δόθηκε η ευκαιρία να υπάρξει.

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Σήμερα είναι μία από τις δεύτερες μέρες.
Δεν ξέρω γιατί με θλίβει τόσο,μάλλον γιατί αποτελεί τη ζωντανή υπενθύμιση του παρελθόντος μέσα στο τώρα,την επιβίωσή του στο σήμερα,με τρόπους που δεν συζητιούνται,γιατί αποτελούν οικογενειακό taboo.O ένας μου αδερφός έχει τόση άρνηση,που φτάνει κάποιες φορές να λέει πως δε μεγαλώσαμε κι άσχημα...:P
Του λες πως αρνείται,λέει όχι,εσύ απομακρύνθηκες.Ψυχολογική συγχώνευση ακόμη με τους γονείς ναζί.:P
,απλά κάποιες φορές νοσταλγώ αυτό που δεν υπάρχει μεταξύ μας,γιατί δεν του δόθηκε η ευκαιρία να υπάρξει.

---

Καλή μου Ρειν,αυτή ειναι και η δική μου ιστορία..
Η μία αδερφή λεει \"ελα μωρε πως κανεις ετσι\" καλα περάσαμε!!Ρηξη τυμπάνου είχε πάθει απο τις σφαλιάρες,και αυτη το εθαψε η τουλάχιστον ετσι λέει,αλλα εγω το θυμάμαι σαν τώρα..
Η αλλη εχει προσκολληθει για να γιατρέψει τις πληγές της..Για να πάρει πίσω οσα της λείπουν ,χρονια προσπαθεί,με διαφορους τροπους,ακόμα και υποτιμώντας τις αλλες δυο μας,(εχει μπει στο τριπακι εγω ειμαι η καλή οι αλλες δυο κακες).
Και εγω χρόνια τωρα τις παρακολουθώ και τους προσφέρω την ανάγκη μου για δέσιμο,αλλα τώρα πια ξέρω πως εχουμε διαφορετικές ανάγκες..Με πλήγωνε και εμενα πολύ αυτό γιατι την αγάπη την νιώθεις,και δεν μπορώ να αγνοήσω τα μάτια τους οταν με κοιτουν και βουρκώνουν..Ξέρω οτι δεν εχουν βρεί τον τροπο να ειναι κοντά ,γιατι πολύ απλα οι πληγές τους δεν ΦΩΝΑΖΟΥΝ μεσα τους οπως κάνουν οι δικές μου..

Φωτεινή...:)
Πάρε ένα χαμογελάκι να πάνε κάτω τα φαρμάκια.;)

σε ευχαριστω ψυχη μου, ηδη βουρκωσα..Μου λειπουν τοσο πολυ..Τις αγαπώ αφάνταστα..

Κι εμένα ρε Φωτεινή,για τι λες να άνοιξα αυτό το thread...Μας στερήσανε τόσα πολλά,που δεν θα τα αναγνωρίσουν ποτέ τους.Μας στερήσανε και την παρηγοριά μέσα από το αδερφικό λόγο,ή το χάδι,βεβηλώνοντας και αυτή μας τη δυνατότητα στην επαφή.Τέσπα,άλλο ένα κάτι που δε θα έχουμε.Σαφώς και δε θα μείνουμε ούτε σε αυτό το πένθος,φυσικά και θα πάμε παρακάτω.Κάποιες όμως στιγμές,να,σαν αυτή εδώ,θα το νιώθουμε πάλι,θα ξαναβουρκώνουμε.
Όσο υπάρχει η άρνηση δε θα την μπορέσουμε την επαφή,γιατί απαιτεί αλήθεια,όχι μάσκες η αληθινή επικοινωνία.Θέλει τόλμη μάτια μου η ελευθερία,αυτό εδώ είναι απλά ένα από τα τιμήματα.Τίποτε δεν είναι δίχως κόστος.Ξέρεις Φωτεινή,έχω ακούσει και το τραγικό,στενοχωρείς τους γονείς μας,έκλαιγε λέει ο μπαμπάς που δεν ήρθες στο γιορτινό τραπέζι.Η απάντησή μου φαντάζει σκληρή,αλλά είμαι βέβαιη πως ήταν πέρα για πέρα αληθινή.\"Ο μπαμπάς δεν κλαίει για μένα,αλλά για εκείνον\"...;)

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind

Όσο υπάρχει η άρνηση δε θα την μπορέσουμε την επαφή,γιατί απαιτεί αλήθεια,όχι μάσκες η αληθινή επικοινωνία.Θέλει τόλμη μάτια μου η ελευθερία,αυτό εδώ είναι απλά ένα από τα τιμήματα.Τίποτε δεν είναι δίχως κόστος.Ξέρεις Φωτεινή,έχω ακούσει και το τραγικό,στενοχωρείς τους γονείς μας,έκλαιγε λέει ο μπαμπάς που δεν ήρθες στο γιορτινό τραπέζι.Η απάντησή μου φαντάζει σκληρή,αλλά είμαι βέβαιη πως ήταν πέρα για πέρα αληθινή.\"Ο μπαμπάς δεν κλαίει για μένα,αλλά για εκείνον\"...;)

---

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ.Ακόμα και τώρα, εχθές ,με πηρε ο πατερας μου και με πιεσε να παρω τη μαμα γιατι ειναι λεει χαλια.Ειναι παντα χαλια.Πάντα αυτος ηταν ο τροπος για να νιωσουν αυτοι καλύτερα.Οχι και πάλι οχι .Δεν θα συμμασχω αλλο σε αυτο το θεατράκι που με πνίγει..

Ναι,πάντα έτσι γίνεται.Το ενήλικο παιδί καλείται πάλι να είναι ο παρηγορητής,ο διαμεσολαβητής,πάλι να γίνει ο χαλίφης στη θέση του χαλίφη.Ακριβώς αυτό τσούζει στην περίπτωσή μου,ότι αρνούμαι να παίξω το θύμα,τους χάλασε η μαγιά.:P
Κι εσένα με τις ενοχές επιχειρούν να σε τουμπάρουν,μη νομίζεις πως το καταλαβαίνουν,αυτό τους έχει γίνει μία συνήθεια,μακρόχρονη και αποτελεσματική για όσο τους κράτησε δηλαδή.Θα έρθει ξανά η Φωτεινούλα,να μας φτιάξει τα ελλείμματα,ακόμη και εις βάρος της ηρεμίας,της υγείας της,των δικών της προτεραιοτήτων,της οικογένειάς της.Μη μασάς Φωτεινή,κάνε την αποδέσμευση.Δεν είναι ποτέ εύκολη,αλλά μέσα από τα δύσκολα περνάει ο δρόμος.
Και να επιμένεις,για όσο πάρει.:)

Εγω πάλι, πέρασα όλη την ταλαιπωρία μόνη μου στην εφηβεία, (ο αδελφός μου είναι τρία χρόνια μικρότερος).
Η μαμά μου κουβαλούσε ένας ωραιότατο επαρχιώτικο κάλο που μεταφραζόταν σε στερήσεις εξόδου, ούτε κουβέντα για αγόρια γιατί \"τι θα πει ο κόσμος\", σκοτωμός για τους βαθμούς στο σχολείο κλπ. Ευτυχώς τα αναθεώρησε όλα στην πορεία της ζωής της αλλα μετά από τρομερές μάχες με θύμα πάντα εμένα, ο αδελφός μου απίστευτο καρφί για να τα έχει καλά με τους γονείς και το αποτέλεσμα? Οι δικές μου μάχες του άνοιξαν το δρόμο και βρήκε έτοιμη την ελευθερία του.
Τώρα καμιά φορα τα θυμόμαστε και γελάμε, αλλα εκείνη την εποχή δεν είχαν καθόλου πλάκα για μένα.
Ευτυχώς η ζωή μας έδεσε, αν και νομίζω πως είχαμε την ευλογία να πάρουμε και να παίρνουμε πολύ αγάπη απ τους δικούς μας, γεγονός που από μόνο του μας οχύρωσε απέναντι στις κακές στιγμές που όλοι λίγο-πολύ περνάμε στη ζωή μας.

Θεοφανία,
Τον κάλο αυτό οι δικοί μου (και ειδικά ο μπαμπάς μου) τον κουβαλάνε ακόμα,έστω και σε μικρότερες δοσεις.
\"Οι δικές μου μάχες ανοιξαν τον δρόμο και βρήκε την ελευθερία του\".Αυτό συνέβη και σε εμένα.Αρκεί να σου πώ πως για ενα μεγάλο χρονικό διαστημα επειδη οι αδερφές μου δεν σήκωναν το αναστημα τους (απο φόβο),βγαίναμε ολες μαζί κομπανία!!Χαχαχαχα.Κι εμείς γελάμε με αυτα.Με τα αλλα δεν γελάμε και τόσο..

Τι θέμα ανοίξατε;αυτό είναι και το πρόβλημα του άνδρα μου με όλα όσα επακολούθησαν και βρέθηκα στην κατάσταση αυτή.Αδέλφια κακοποιημένα λεκτικά,αδέλφια που βίωσαν την παντελή αδιαφορία απο τους γονείς.Τέσσερα αδέλφια τα ενα ήταν το αγαπημένο παιδί τα άλλα τρία τα αποπαίδια.Το΄αγαπημένο ενας τεμπέλης ,φαταούλας,αδιάφορος,συμφε� �οντολόγος,άπονος.Τα τρία παρατημένα στην μοίρα τους,κλεισμένα σε παραπήγματα για να τελειώσουν το σχολείο.Στο αγαπημένο νοικιαζαν ξενοδοχείο γιατί όσο φτωχοί κι αν ήταν πάντα για τον αγαπημένο τους κάφρο είχαν.Το αποτέλεσμα τρεις ενήλικες να κυνηγούν τους γονείς,να πάρουν λίγο αγάπη.Τρείς ενήλικες με οικογένεια την οποία εβαζαν σε δεύτερη και τρίτη μοίρα,προκειμένου να πάρουν λίγο αποδοχή.Ποτέ δεν την πήραν μέχρι που πέθαναν οι γονείς.Ποτέ δεν άλλαξαν στάση,αν και έβλεπαν πόσο άδικοι είναι με τα τρια παιδιά τους.Τα πάντα τα περίμεναν απο τους τρείς για να τα δώσουν στον κάφρο τους.Ο μικρότερος ο δικός μου να δουλεύει για να ζει σαν πασάς ο κατά 10 χρόνια μεγαλύτερος αδελφός.Το περίεργο είναι ότι αυτά που πέρασαν τα τρία αδέλφια δεν τους ένωσαν ουσιαστικά αλλα επιφανειακά.Το μόνο που έλεγαν ήταν πόσα προσέφεραν και ότι ζητούσαν την αγάπη των γονιών.μεταξύ τους όμως δεν έχουν μια πραγματικά αδελφική σχέση.Είναι μυστικοπαθείς, δεν ανοίγουν την καρδιά τους ,δεν λένε τα προβλήματά τους, κάτι που για μένα που δεν εχω δυστυχώς αδέλφια, είναι αδιανόητο.Το αποτέλεσμα να κάνουν όλοι δυστυχισμένες οικογένειες,και παιδιά που έχουν και αυτά με την σειρά τους ψυχολογικά τραύματα απο την γονεϊκή έλλειψη.Δυστυχώς όσο και να προσπάθησα το κενό του πατέρα δεν μπόρεσα να αναπληρώσω.δεν γίνεται να πας κόντρα στην φύση.

Quote:

---

Originally posted by Αφωτεινή
Θεοφανία,
Τον κάλο αυτό οι δικοί μου (και ειδικά ο μπαμπάς μου) τον κουβαλάνε ακόμα,έστω και σε μικρότερες δοσεις.
\"Οι δικές μου μάχες ανοιξαν τον δρόμο και βρήκε την ελευθερία του\".Αυτό συνέβη και σε εμένα.Αρκεί να σου πώ πως για ενα μεγάλο χρονικό διαστημα επειδη οι αδερφές μου δεν σήκωναν το αναστημα τους (απο φόβο),βγαίναμε ολες μαζί κομπανία!!Χαχαχαχα.Κι εμείς γελάμε με αυτα.Με τα αλλα δεν γελάμε και τόσο..

---

Αυτό που σκέφτομαι πολλές φορές, είναι, πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή όλων μας, αν οι γονείς μου και περισσότερο η μητέρα μου δεν ήρθε απ το χωριό με όλα αυτά μες στο κεφάλι της.
Μεσα από όλες αυτες τις ξεπερασμένες ηθικές παγίδες χάσαμε τόσα πράγματα και εμείς και οι δικοί μας, αλλάξαμε πορεία, (ή μάλλον τη χάσαμε για αρκετό καιρό) και ήρθε η στιγμή που εκείνη μόνη της κατάλαβε πόσο ανώφελα και ψεύτικα ήταν όλα αυτά.
Φαντάζομαι πως στην ίδια παγίδα έχουν πέσει πολλές οικογένειες, άλλες με λιγότερα και άλλες με περισσότερα θύματα.

Kαταλαβαινω με ολα οσα λες, πώς δεν υπήρξαν οι καταλληλες προυποθεσεις για να δημιουργησεις μια ζεστη επαφη με τον αδερφο σου. Κ οπως τα περιγραφεις, σιγουρα ολο αυτο το σκηνικο, ειναι το πλεον ακαταλληλο.

Ειστε ομως ενηλικες πλεον Rain. Και φυσικα, δεν μπορεις να επιβάλεις στον αδερφο σου να βλεπει, οπως βλεπεις. Προφανως ο ιδιος εχει αναγκη να βλεπει τη μαμα, τρυφερη μανουλα, τον μπαμπα, εναν ταλαιπωρημενο απο τη ζωη ανθρωπο. Αφου εχεις νιωσει στο πετσι σου τοση βια, ισως να θυμασαι οτι πολυ πιθανον να ειχες κ εσυ την αναγκη να δωσεις πατήματα, δικαιολογιες στους γονεις σου. Να δεις οτι κ αυτοι δεν φταινε....Καποια στιγμη, ειχες την αναγκη να απαλλαγεις απο κατι που μαλλον δεν σε επειθε πια. Για τον αδερφο σου, αυτη η στιγμη δεν εφτασε. Και μπορει να μην φτασει ποτε.

Εχει ενηλικιωθει και πλεον κ εχει το δικαιωμα να ζει οπως θελει, με οποιες αυταπατες κ οποιες αμυνες. Ισως αυτο να ειναι μια πικρη διαπιστωση για σενα, ομως μπορει να ειναι κατι που βοηθαει τον ιδιο. Οσο παραλογο κ αν σου φανταζει.

Οι γονεις σας στερησαν την ευκαιρια να δημιουργησετε ισχυρους δεσμους. Ως ενηλικες, δεν σας εμποδιζει κανεις να χτισετε την σχεση σας οπως θελετε. Μπορει το παρελθον να ειναι ενα εμποδιο, αλλα δεν ειστε πλεον παιδια.Εχετε αλλη συνειδηση κ αλλες ευθυνες. Πρωτα απο ολα, αυτη του εαυτου σας.

Ηθελα να αναφερω κατι τελευταιο με αφορμη αυτο που γραφεις: οι ισχυρες σχεσεις δεν εχουν παντα την σφραγιδα του δεσμου αιματος. Ουτε οι δεσμοι αιματος υπαγορευουν ισχυρες σχεσεις. Ειτε με τον παραγοντα της βιας, ειτει χωρις αυτον.Μια ματια και εξω απο το δικο σου οικογενειακο περιβαλλον, νομιζω θα επιβεβαιωσει κατι τετοιο.

Ναι Σοφία μου,κατανοώ πως δεν γίνεται πάντα να έχουμε την ποιότητα των σχέσεων που επιθυμούμε,ιδιαίτερα σε τόσο δυσλειτουργικές οικογένειες θα ήταν μάλλον αξιοθαύμαστο ή κάνα ρεκόρ γκίνες να ήταν αρμονικές.Απλά το γαμώτο που μου βγαίνει μερικές φορές,όταν ξαναζώ τον χειρισμό,μέσω του χειρισμού που βλέπω να ισχύει ιδιαίτερα στον έναν μου αδερφό.Μπορεί να μην χειρίζονται πλέον εμένα,αλλά δεν παύω να πονάω για ό,τι ακόμη υφίστανται οι άλλοι.Ίσως τελικά η αδικία να πονάει ακόμη περισσότερο όταν έχεις αποκτήσει την \"ικανότητα\"να την αντικρίζεις κατάματα.Να της έχεις πετάξει τα πέπλα.
Ακόμη,πονά να αναγνωρίζω και την παραμέληση που υφίστανται τα παιδιά των παιδιών,με το μένουν οι ενήλικοι στην κοσμάρα τους.Αυτό πού το πας;Tα παιδιά που ζητάνε αλλά δεν παίρνουν,δεν θα έχουν και αυτά το δικό τους μερτικό στο οικογενειακό δράμα;Ελπίζω να κατορθώσουμε την επικοινωνία κάποια στιγμή,κανείς δεν ξέρει.

Rain, ομως τώρα πια δεν προκειται για παιδι...σωστα? Τώρα ο χειρισμος που συνεχιζεται, ειναι επειδη ο αδερφος σου τον αφηνει να συνεχιζεται. Αυτο σου φαινεται αδιαννοητο να συμβαινει? Σου ειναι αδιαννοητο να νιωσεις, οτι παιρνει κατι σε ανταλλαγμα, αφηνωντας να τον χειριζονται? Ως θυμα, έστω?

Εσύ πονας, για τους λογους σου. Ο ιδιος ομως, πιθανοτατα να ποναει για σενα που εχεις παρει αποστάσεις. Ο καθενας με την δικη του αλήθεια. Οσο κι αν τα γεγονοτα, ειναι τα ιδια.

Παρολα αυτα σου ευχομαι να επικοινωνησετε.:) Ακομα και τωρα, μπορει να υπάρχει πιθανοτητα να επικοινωνησετε στα μικρα κ οχι ουσιαστικα. Εκτος αν αφηνεις τις προσδοκιες σου, να πνιγουν κ αυτη την μικρη επικοινωνια...

Είναι γόνιμη η κριτική σου.:)Τη λαμβάνω υπόψη μου.Αλλά όχι,δε μου αρκούν τα τσουγκρίσματα των ποτηριών σε τραπέζια όπου ανοίγουν ακόμη μύτες και καλούμαι να γίνομαι blind,deaf and speechless για να μη χαλάσω το ρυθμό της παραμύθας.Πρόσφατα,ένα πάσχα,σε τραπέζι τέτοιο,ο αγαπητοί γονείς έριξαν το ξύλο της αρκούδας,και τ\'αδέρφια ξαναγύρισαν στο ψητό αρνί,μετά τη διακοπή για χαδάκια παρηγοριάς,ψελλίσματα ενοχών και σους ντροπή,μην ακούσουν οι γείτονες.Δε θέλω να συμμετάσχω,προτιμώ να με κατηγορούν ως το μαύρο πρόβατο.Εξάλλου αυτά τα μαύρα πρόβατα,πάντα τους είχα μεγάλη αδυναμία ρε γμτ.:D
Τα καθημερινά,να ξέρω πως είναι καλά(λέμε τώρα,γιατί το καλά όταν πχ ο ένας προτιμάει για να πάει σπίτι να είναι μεθυσμένος)τα πράττω.Αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δε συνιστά πραγματική επαφή.Πάλι τύποις \"καλά?καλάθια\" ρωτάμε κι απαντάμε.

Rain, δεν εννοουσα επικοινωνια με γονεις. Αναφερομουν στην επικοινωνια με τον αδερφο σου, μιας κ που αισθανθηκα πως ειναι αυτο που σε στεναχωρει παραπανω. Φανταζομαι πώς αυτη δεν χρειαζεται να επελθει μεσω τριτων (πχ γονιων). Ειναι κατι που θα το διεκδικησετε μονοι σας. Ουτε συνεπαγεται πως η επικοινωνια με τον αδερφο, μπορει να σημαινει κατι και για την επικοινωνια με τους γονεις. Ή κάνω λάθος?

Και σιγουρα δεν αναφερομαι σε καμια δραστηριοτητα που νιωθεις οτι κατι, καποιος σε πιέζει ή σε κανει να ανεχεσαι καταστασεις. Αλλοι ομως νιωθουν πώς ζουν καλα μεσα απο αυτο που εσυ πια δεν ανεχεσαι. Ειναι για άλλους τροπος ζωης, οπως ξερεις:(

Υπάρχει ένα θέμα πολύ ακάνθινο εδώ Σόφη μου,είναι η συγκατοίκηση.Και για να έχεις επαφή με τον αδερφό,αυτό περνάει αναγκαστικά μέσω των γονιών.Αλλά σ\'ευχαριστώ πολύ,έχεις τον τρόπο να βοηθάς μέσα από την εύρεση άλλων οπτικών,οπότε με έκανες να ανασκουμπωθώ λιγάκι,και να σκεφτώ και λίγο πάνω σε δικές μου δυνατότητες προσέγγισης εκτός των καθιερωμένων.Ευχαριστώ.:)

Να εισαι καλα και εσυ Rain:)

Aφου εκανες τοσα άλλα σπουδαια βήματα, μεχρι να φτασεις εδω που εφτασες, θα βρεις την δυναμη να προχωρησεις και προς εκει που θες να φτασεις:) Στο ευχομαι ετσι κ αλλιως ομως!

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
................
Δεν ξέρω γιατί με θλίβει τόσο,μάλλον γιατί αποτελεί τη ζωντανή υπενθύμιση του παρελθόντος μέσα στο τώρα,την επιβίωσή του στο σήμερα,με τρόπους που δεν συζητιούνται,γιατί αποτελούν οικογενειακό taboo.

Rαιν, μπορώ να γράφω σελίδες ολόκληρες για το θέμα αυτό αλλά θέλω να είμαι λακωνική. Αυτή την απομόνωση μεταξύ των μελών της οικογένειας λόγω του τραυματικού παρελθόντος, την έχω ζήσει στο πετσί μου. Είναι δύσκολο τα χέρια να ενωθούν, όταν μπαίνει στη μέση η άρνηση. Όταν για κάποιους το θέμα, παραμένει ταμπού.



O ένας μου αδερφός έχει τόση άρνηση,που φτάνει κάποιες φορές να λέει πως δε μεγαλώσαμε κι άσχημα...:P
Γελώ πικρά όταν τον ακούω να λέει τέτοια.Κι ενώ δεν μπορούμε να βρούμε σημείο επαφής,να ισχυρίζεται πως το θέμα είναι γιατί δεν τρώμε μαζί τις γιορτές και τις επετείους.Τι να πεις και τι να μολογήσεις.Να του πεις γιατί απλά δε γουστάρεις να ξαναζείς σκηνές πολυπαιγμένες,εις το άπειρον,το εκλαμβάνει πως δεν τον αγαπάς.Του εξηγείς πως τον αγαπάς αλλά αγαπάς κι εσένα,πάλι τίποτε.Του λες πως αρνείται,λέει όχι,εσύ απομακρύνθηκες.Ψυχολογική συγχώνευση ακόμη με τους γονείς ναζί.:P
Ο άλλος λέει τη μαμά μανούλα.Ωιμέ.Αν οι μανούλες ήταν έτσι,προτιμώ την ορφάνια,μα τον τουτάτη.:P
Επικεντρώνομαι στα βασικά,που είναι η αποφυγή των ξαναζεσταμένων πιάτων και η αποδέσμευση,απλά κάποιες φορές νοσταλγώ αυτό που δεν υπάρχει μεταξύ μας,γιατί δεν του δόθηκε η ευκαιρία να υπάρξει.

---

Το θέμα με την δική μου την αδερφή βέβαια είναι άλλο.
Δεν είναι λίγες οι φορές που θα προβάλλει πάνω μου κομμάτια του παρελθόντος, του εαυτού της ή μορφών άλλων. Δεν είναι λίγες φορές που η διχόνοια μας θερίζει...
Που δεν μπορούμε να βρούμε επαφή, που μου βγάζει ένα θυμό και ένα μίσος, σαν να με βάζει σε μια μορφή που την βολεύει μέσα.

Έχουμε κάνει όμως τρελές προσπάθειες, κι έχουνε έρθει και δύσκολες μέρες που λέω πως δεν αντέχω και δεν θέλω να την ξαναδώ μπροστά μου.

Όμως αυτά είναι η εξαίρεση. Ευτυχώς εδώ και αρκετό καιρό, έχουμε αρχίσει να μπορούμε να βλέπουμε η μία την άλλη, να δίνουμε τα χέρια, να κάνουμε ένα κοινό μέτωπο... μπορεί το παρελθόν με μπλέκεται που και που στα πόδια μας αλλά δεν είναι όπως παλιά.
Τώρα πια είμαστε πολύ κοντά η μία στην άλλη, και αυτό το αίσθημα είναι για μένα πολύτιμο και σημαντικό.


Καταλαβαίνω οτι υπάρχει μια μεγάλη διαφορά βημάτων και οπτικών απέναντι σε εσένα και τον αδερφό σου.
Αναρωτιέμαι, αφήνοντας στην άκρη το θέμα των γονιών, αν είναι εφικτό εσείς οι δυο να δώσετε χώρο σε αυτή την \"διαφωνία\" και να αφήσετε τα άλλα κοινά σας όπως και τα συναισθήματα που νιώθετε μεταξύ σας να σας δέσουν σε μια σχέση.

Το πιστεύω οτι είναι εφικτό και σου το εύχομαι πραγματικά.

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Ναι Σοφία μου,κατανοώ πως δεν γίνεται πάντα να έχουμε την ποιότητα των σχέσεων που επιθυμούμε,ιδιαίτερα σε τόσο δυσλειτουργικές οικογένειες θα ήταν μάλλον αξιοθαύμαστο ή κάνα ρεκόρ γκίνες να ήταν αρμονικές.Απλά το γαμώτο που μου βγαίνει μερικές φορές,όταν ξαναζώ τον χειρισμό,μέσω του χειρισμού που βλέπω να ισχύει ιδιαίτερα στον έναν μου αδερφό.Μπορεί να μην χειρίζονται πλέον εμένα,αλλά δεν παύω να πονάω για ό,τι ακόμη υφίστανται οι άλλοι.Ίσως τελικά η αδικία να πονάει ακόμη περισσότερο όταν έχεις αποκτήσει την \"ικανότητα\"να την αντικρίζεις κατάματα.Να της έχεις πετάξει τα πέπλα.
Ακόμη,πονά να αναγνωρίζω και την παραμέληση που υφίστανται τα παιδιά των παιδιών,με το μένουν οι ενήλικοι στην κοσμάρα τους.Αυτό πού το πας;Tα παιδιά που ζητάνε αλλά δεν παίρνουν,δεν θα έχουν και αυτά το δικό τους μερτικό στο οικογενειακό δράμα;Ελπίζω να κατορθώσουμε την επικοινωνία κάποια στιγμή,κανείς δεν ξέρει.

---

Όταν πέφτουν τα πέπλα Ρειν μου, πολλά πονάνε πιο πολύ... οδυνηρή η θέαση της αλήθειας.
Και η μοναξιά μεγαλώνει περισσότερο, όχι πάντα, καμία φορά όμως, έχεις πραγματικά την αίσθηση οτι η \"όραση\" είναι πράγμα σπάνιο.

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Είναι γόνιμη η κριτική σου.:)Τη λαμβάνω υπόψη μου.Αλλά όχι,δε μου αρκούν τα τσουγκρίσματα των ποτηριών σε τραπέζια όπου ανοίγουν ακόμη μύτες και καλούμαι να γίνομαι blind,deaf and speechless για να μη χαλάσω το ρυθμό της παραμύθας.Πρόσφατα,ένα πάσχα,σε τραπέζι τέτοιο,ο αγαπητοί γονείς έριξαν το ξύλο της αρκούδας,και τ\'αδέρφια ξαναγύρισαν στο ψητό αρνί,μετά τη διακοπή για χαδάκια παρηγοριάς,ψελλίσματα ενοχών και σους ντροπή,μην ακούσουν οι γείτονες.Δε θέλω να συμμετάσχω,προτιμώ να με κατηγορούν ως το μαύρο πρόβατο.Εξάλλου αυτά τα μαύρα πρόβατα,πάντα τους είχα μεγάλη αδυναμία ρε γμτ.:D
Τα καθημερινά,να ξέρω πως είναι καλά(λέμε τώρα,γιατί το καλά όταν πχ ο ένας προτιμάει για να πάει σπίτι να είναι μεθυσμένος)τα πράττω.Αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δε συνιστά πραγματική επαφή.Πάλι τύποις \"καλά?καλάθια\" ρωτάμε κι απαντάμε.

---

Καλή μου Ρειν, βγάλε απο τη μέση τους γονείς, για εσένα και τον αδερφό σου μιλάμε.
Για το αν αντέχεις το οτι δεν βλέπει και μπορείς παρόλη την ασυμφωνία σας να κάνεις μια σχέση μαζί του, για το αν χωρα σε αυτή τη σχέση αυτή του η εθελοτύφλωση, αυτό είναι το θέμα.

Είναι δύσκολο να δεχόμαστε την άρνηση, την εθελοτυφλία και το αυτομαστίγωμα όσων αγαπάμε, αλλά το να μπορούμε να το βάζουμε στην άκρη και να διατηρούμε μια κάποια έστω επικοινωνία, μπορεί να απαλύνει την δυσκολία πιστεύω.

Το θέμα είναι weird μου πως αυτό που με χαλάει,είναι πως στο δικό μου πρόσωπο βλέπει πολλές φορές ένα άτομο που \"διασπά\"την υποτιθέμενη αρμονία της οικογένειας,με την άρνησή μου να συμμετέχω σε οικογενειακά εθιμοτυπικά.Εντελώς υποκριτικά και ολοσχερώς ψεύτικα,όπου τα παιδιά ξαναγινόμαστε παιδιά,ενώ οι \"μεγάλοι\"εισπράττουν την ικανοποίηση πως συγχωρούμε τα πάντα δίχως συγγνώμη,τα ξεχνάμε και πάμε γι άλλα.Οι γονείς μου εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τους τρόπους διάσπασης μεταξύ μας,μια χαρά.Άλλοτε κατηγορούν τον έναν στον άλλον,άλλοτε δικαιολογούν,αναλόγως τη συμμαχία που είναι επιθυμητή ανά εποχή και συνθήκες.Ακόμη έτσι είναι και δεν πιστεύω πως αυτό ποτέ θα αλλάξει.

Το θεωρώ πολύ άδικο να γίνεται η αυτοπροστασία μου,αναγκαία για μένα για να διατηρήσω την αποδέσμευση που πόνεσα για να μπορέσω,μπούμερανγκ,όπλο στην κριτική κάποιου που βολεύεται μέσα σε παραμυθάκια.Ο αδερφός μου πάσχει από ocd,ο έλεγχος πάει χεράκι με την αυστηρότητα και την κριτική,όλα αυτά με κάνουν ενώ θέλω να μην μπορώ να τον προσεγγίσω με διαφορετικό τρόπο παρά να του αντιγυρίζω την κριτική.
Και ξέρω καλά πως αυτή η αυστηρότητά μας προέρχεται και συνδέεται στενά με τη βία που εισπράξαμε.Είναι πολύ δύσκολο να αποτινάξουμε το αλληλοφάγωμα,αφού το βιώσαμε κατά κόρον.Αλλά δε θέλω πλέον να με αφορά σαν τρόπος επικοινωνίας με τους άλλους γύρω μου.Και με στενοχωρεί που ο αδερφός μου γίνεται φερέφωνο των ανθρώπων που μας κακοποιούσαν με το να με βάζει στη θέση του υπόλογου για πράγματα που δεν έχω τη δυνατότητα-προς το παρόν-ούτε τη θέληση να αλλάξω.Πχ μου τονίζει πως η αγάπη για τους γονείς μας είναι ανεξάρτητη των παιδικών μας βιωμάτων.Εχμ,sorry,δεν είναι καθόλου.Ή με ενοχές τύπου\"πόσο θα ζήσουν οι γονείς μας,δε τους λυπάσαι\".Όχι ιδιαίτερα.Θεωρούμαι κανένα τέρας της φύσεως που δε λυπάμαι τους θύτες;Aυτό μου έλειπε τώρα,να αρχίσω να αισθάνομαι ενοχές πως είμαι υπεύθυνη για την μακροημέρευσή τους ή όχι.

Προσωπικα με βοηθησε πολυ η συνειδητοποιηση πως η αδερφη μου, περα απο συναισθηματικα απ\' τους γονεις μας κατεστραμμενη (πραγματικα ενα αδειο κελυφος μισους και απαξιας τις περισσοτερες φορες), ειχε και εναν προβληματικο χαρακτηρα ετσι και αλλιως. Λιγο ακραια προβληματικο σε πολλες περιπτωσεις, αλλα γενικα ο δρομος προς το σπασιμο των τοξικων δεσμων πιστευω περναει και απο τη συνειδητοποιηση του χαρακτηρα του Αλλου, οχι μονο του δικου μας και της δικης μας δυναμης. Ξενα και τοξικα δεν ειναι μονο τα επιβεβλημενα απο το προβληματικο περιβαλλον στοιχεια, ειναι και τα εγγενη στοιχεια του αλλου που απλως αδυνατουν να κανουν τη διαφορα. Ας την κανουμε εμεις.

Πού\'σαι ρε Ob,σε πεθύμησα!:)
Όλα καλά;
Έχεις δίκιο,μπορούμε να το κάνουμε αυτό.Φαντάζομαι πως θα είχα άλλη αντιμετώπιση εάν μπορέσω να τον συναντήσω εκτός σπιτιού,το περιβάλλον εκεί δεν είναι ιδανικό για μία έξω καρδιά συζήτηση,κουβαλά πολύ πόνο(μένει στο πατρικό μας).
Ίσως του προτείνω κάποια στιγμή να πάμε για ένα καφεδάκι οι δυο μας.Πάντως με βοηθήσατε,και σας ευχαριστώ πολύ όλους σας,γιατί χτες το βράδυ,αν και είχαμε λογομαχήσει το πρωί και είχα πέσει αρκετά,κατάφερα να πάω να δω τα ανηψούδια μου,να τα βοηθήσω σε κάποια μαθήματα,να τα αγκαλιάσω,χωρίς να αναφερθώ σε τίποτε από τα πρωινά στον bro.Τα προσπέρασα,είπα στον εαυτό μου πως δεν έγινε τίποτε το τραγικό,πως είμαστε έτσι γιατί κουβαλάμε βαρύ φορτίο και οι δύο και πως μας συγχωρώ γι αυτό.
Βρίσκετε αυτή την τακτική καλή;Πάντως λειτούργησε.:)
Εμένα ο αδερφός μου μπορεί να είναι προβληματικός χαρακτήρας,να αρνείται και να έχει τον έλεγχο σαν αξία ζωής,αλλά τον αγαπώ και θα ήθελα να έρθω κοντύτερά του.Θα μου κάνει και μένα καλό αυτό,να αισθανθώ πως δεν χάθηκαν όλα στη σχέση μας.

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Το θέμα είναι weird μου πως αυτό που με χαλάει,είναι πως στο δικό μου πρόσωπο βλέπει πολλές φορές ένα άτομο που \"διασπά\"την υποτιθέμενη αρμονία της οικογένειας,με την άρνησή μου να συμμετέχω σε οικογενειακά εθιμοτυπικά.

Πάλι καλά.Υπάρχουν και καλύτερα.Εγω ειμαι η προβληματική με κοιτούν με αηδία και αποδοκιμασία.Στην καλύτερη περίπτωση πλησιαζουν τον \"καημένο\" το μπαμπα ή την \"καημένη\" τη μαμά με προστατευτικό υφος και λένε \"μη σε νοιζει εσενα αστη την αυτη ,ειμαστε εμεις εδώ\"

Εντελώς υποκριτικά και ολοσχερώς ψεύτικα,όπου τα παιδιά ξαναγινόμαστε παιδιά,ενώ οι \"μεγάλοι\"εισπράττουν την ικανοποίηση πως συγχωρούμε τα πάντα δίχως συγγνώμη,τα ξεχνάμε και πάμε γι άλλα.

Ασφαλώς αυτό που μας κάνει να νιώθουμε καλά ειναι να ξεχνούν οι αλλοι (εν ριπη οφθαλμου)οτι προηγήθηκε ακομα και αν αυτο εγινε την ιδια ωρα.

Οι γονείς μου εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τους τρόπους διάσπασης μεταξύ μας,μια χαρά.Άλλοτε κατηγορούν τον έναν στον άλλον,άλλοτε δικαιολογούν,αναλόγως τη συμμαχία που είναι επιθυμητή ανά εποχή και συνθήκες.Ακόμη έτσι είναι και δεν πιστεύω πως αυτό ποτέ θα αλλάξει.

Βρε μπας και εισαι εγω?

Πχ μου τονίζει πως η αγάπη για τους γονείς μας είναι ανεξάρτητη των παιδικών μας βιωμάτων.Εχμ,sorry,δεν είναι καθόλου.Ή με ενοχές τύπου\"πόσο θα ζήσουν οι γονείς μας,δε τους λυπάσαι\".Όχι ιδιαίτερα.Θεωρούμαι κανένα τέρας της φύσεως που δε λυπάμαι τους θύτες;Aυτό μου έλειπε τώρα,να αρχίσω να αισθάνομαι ενοχές πως είμαι υπεύθυνη για την μακροημέρευσή τους ή όχι.

Τα ιδια ακούω κι εγω.Απλά δεν μου μένει κάτι απο αυτο,δεν θα με πεισουν οι αλλοι να μη νιώθω ή να νιώσω αλλιώς επειδή αυτοι δεν θέλουν να μπούν στη δική μου θέση.Δεν κρατώ κακία στα αδερφια μου οι γονείς ειναι αυτοί που ακομα και σήμερα ενθαρρύνουν τον αγώνα δρόμου..

---

Αυτό που θα ηθελα να σου πω γλυκειά μου Ρειν ειναι κατι που για τα αδέρφια μας λειτούργησε σαν βάλσαμο και βοήθησε να ξεχάσουν.Πήραν την πολυπόθητη \"συγνώμη\".
Οι γονείς επανορθώνουν το \"κακό\" που έκαναν,ειτε με μεταμέλεια ειτε με την προσφορά της αγάπης τους.
Εγω δεν την εχω πάρει και ουτε την περιμένω..
Μπορεί να εγινε κατι παρόμοιο και στη δική σου περίπτωση..

Quote:

---

Originally posted by Αφωτεινή

Αυτό που θα ηθελα να σου πω γλυκειά μου Ρειν ειναι κατι που για τα αδέρφια μας λειτούργησε σαν βάλσαμο και βοήθησε να ξεχάσουν.Πήραν την πολυπόθητη \"συγνώμη\".
Οι γονείς επανορθώνουν το \"κακό\" που έκαναν,ειτε με μεταμέλεια ειτε με την προσφορά της αγάπης τους.

---

Aφωτεινη, ξερεις πιστεύω πώς την \"συγγνωμη\" την ακολουθει ενας μυθος. Παρουσιάζεται κάπως σαν πανάκεια. Δεν λειτουργει πάντα θεραπευτικα, πιστευω. Ουτε φερνει πάντα τις αλλαγες που φανταζομαστε.

Απο την άλλη καταλαβαινω, οτι υπάρχουν ατομα που την εχουν αναγκη.

Quote:

---

Originally posted by Sofia

Quote:

---

Originally posted by Αφωτεινή

Αυτό που θα ηθελα να σου πω γλυκειά μου Ρειν ειναι κατι που για τα αδέρφια μας λειτούργησε σαν βάλσαμο και βοήθησε να ξεχάσουν.Πήραν την πολυπόθητη \"συγνώμη\".
Οι γονείς επανορθώνουν το \"κακό\" που έκαναν,ειτε με μεταμέλεια ειτε με την προσφορά της αγάπης τους.

---

Aφωτεινη, ξερεις πιστεύω πώς την \"συγγνωμη\" την ακολουθει ενας μυθος. Παρουσιάζεται κάπως σαν πανάκεια. Δεν λειτουργει πάντα θεραπευτικα, πιστευω. Ουτε φερνει πάντα τις αλλαγες που φανταζομαστε.

Απο την άλλη καταλαβαινω, οτι υπάρχουν ατομα που την εχουν αναγκη.

---

Σοφία μου,
εφόσον αυτά που εγιναν στο παρελθόν ΔΕΝ αλλάζουν,κάθε προσπάθεια να διορθώσεις τα λάθη ειναι ευπρόσδεκτη..
Πιστεψέ με ,εγω αγαπώ ακόμα τους γονείς μου.ενιωσα την αδιαφορία,την παραμέληση της αναγκης να ασχολούνται ΚΑΙ μαζί μου (εκείνοι πιστευαν οτι ειμαι δυνατότερη των αδερφών μου και πρέπει να υποστηρίζουμε αυτους που εχουν ανάγκη),την προσοχή στα διλημματά μου,ενιωσα τη βία στην εφηβεία μου,και την απολυτη αναισθησία στην ενήλικη ζωή μου..
Αν έβλεπα στα μάτια τους την αλήθεια,αν σταματούσαν τα μυστικά,αν παραδέχονταν οτι δεν φταιω ΜΟΝΟ εγώ..θα ενιωθα οτι απαλύνονται οι πληγές μου..

Ρειν μου συγνωμη που προβάλλω τα δικά μου μεσω του θεματός σου,ξέρεις ..

θα ήθελα να προσθέσω τη δική μου εμπειρία πάνω στο θέμα, αν κ ομολογώ ντρέπομαι πολύ. ο αδερφός μου είναι εκείνος που με στιγμάτισε, δεν θα μπορούσε να υπάρξει αληθινή σχέση μεταξύ μας. προσπαθώ να μου είναι αδιάφορος κ τυπικά να βγάζουμε περα τα κοινά ζητήματα που αφορούν την \'οικογένεια\', ποια \'οικογένεια\', καμία σχέση η έννοια. τεσπα, αστο διαλο, παρακάτω.. το μόνο που ενώνει υποτίθτεται ειναι το ίδιο αίμα, τώρα αν περιμένω οποιοδήποτε δεσμό αυτο κ να το βράσμο στους 100 βαθμούς δεν πρόκειται να πήξει. υπάρχουν πολλά κενα αναμεσα στις σχεσεις, γιατι έτσι είναι οι ανθρωποι, τπτ παραπάνω. στην υγειά μας κ αν κανουμε κατι για τον εαυτό μας, τοτε να ειναι για να νιώσουμε εμεις καλα.. αρκετα η προσποιήση!

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Το θέμα είναι weird μου πως αυτό που με χαλάει,είναι πως στο δικό μου πρόσωπο βλέπει πολλές φορές ένα άτομο που \"διασπά\"την υποτιθέμενη αρμονία της οικογένειας,με την άρνησή μου να συμμετέχω σε οικογενειακά εθιμοτυπικά.Εντελώς υποκριτικά και ολοσχερώς ψεύτικα,όπου τα παιδιά ξαναγινόμαστε παιδιά,ενώ οι \"μεγάλοι\"εισπράττουν την ικανοποίηση πως συγχωρούμε τα πάντα δίχως συγγνώμη,τα ξεχνάμε και πάμε γι άλλα.Οι γονείς μου εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τους τρόπους διάσπασης μεταξύ μας,μια χαρά.Άλλοτε κατηγορούν τον έναν στον άλλον,άλλοτε δικαιολογούν,αναλόγως τη συμμαχία που είναι επιθυμητή ανά εποχή και συνθήκες.Ακόμη έτσι είναι και δεν πιστεύω πως αυτό ποτέ θα αλλάξει.

Εντάξει, σε ενοχλεί το οτι δεν σε \"βλέπει\". Δεκτόν, μα πιστεύω πως μπορεί μια σχέση να αντέξει και υπο αυτές τις συνθήκες, δηλ χωρίς ο άλλος να σε βλέπει σε πολλά σημεία σου. Είναι μια σχέση που θέλεις να κρατήσεις έστω και με μικρή επικοινωνία μέσα, ένας οικογενειακός δεσμός που θέλεις να διασώσεις. Πιστεύω οτι κάθε κριτική που αγγίζει κάτι μέσα μας, έχει κάτι να μας πει. Καταλαβαίνω οτι ο μη ημερωμένος θυμός σου δυσκολεύει την κατάσταση. Δεν νομίζω όμως οτι είναι ανέφικτο να κάνεις μια τέτοια προσέγγιση με τον αδερφό σου, ώστε να αφήσετε στην άκρη τις καυτές περιοχές όπου οι οπτικές σας έιναι ημέρα με την νύχτα. Αρκεί να υπάρχει αμοιβαία καλή θέληση. Το να βγείτε για καφεδάκι οι δυό σας συζητώντας σε ουδέτερο τόνο φαίνεται μια καλή αρχή.

Το θεωρώ πολύ άδικο να γίνεται η αυτοπροστασία μου,αναγκαία για μένα για να διατηρήσω την αποδέσμευση που πόνεσα για να μπορέσω,μπούμερανγκ,όπλο στην κριτική κάποιου που βολεύεται μέσα σε παραμυθάκια.Ο αδερφός μου πάσχει από ocd,ο έλεγχος πάει χεράκι με την αυστηρότητα και την κριτική,όλα αυτά με κάνουν ενώ θέλω να μην μπορώ να τον προσεγγίσω με διαφορετικό τρόπο παρά να του αντιγυρίζω την κριτική.
Ωραία, η αυστηρότητα και η κριτική είναι τα όπλα του αδυνάτου. Το έχω περάσει και με την αδελφή μου αυτό και το στοίχημα για μένα ήταν να μην αντιγυρνώ πίσω συμπεριφορές που δεν ενέκρινα. Να μην χτυπώ κι εγώ κάτω απο τη μέση... δύσκολο. Γενικότερα όταν επιλέγεις να συσχετιστείς με έναν άνθρωπο που κουβαλά γερά θέματα και παραμυθάκια βολέματος και απωθημένα μαζί σου απο το παρελθόν, δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο. Θέλει επιμονή, υπομονή...για να μην σπάσουν τα νεύρα σου, για να μην αρρωστήσεις κι εσύ, για να μην ουρλιάζετε κι οι δυο, να μην αδικήσεις κι εσύ... το θέμα είναι κάποια στιγμή, χωρίς να τον φέρνεις σε θέση άμυνας,ώστε να μπορεί να βλέπει πιο καθαρά, να καθρεπτίσεις στα μάτια του την συμπεριφορά του... τουλάχιστον προσωπικά αυτό με βοήθησε πάρα πολύ. Αυτό όλο προυποθέτει να έχει εγκαθιδρυθεί μια κοντινή σχέση ( δηλ να έχουν υπάρξει στιγμές έντονης ψυχικής επαφής) ανάμεσά σας για να μπορέσει κάποια στιγμή να μπει στην θέση σου όταν σου επιτίθεται με κριτικές κτλ



Και ξέρω καλά πως αυτή η αυστηρότητά μας προέρχεται και συνδέεται στενά με τη βία που εισπράξαμε.Είναι πολύ δύσκολο να αποτινάξουμε το αλληλοφάγωμα,αφού το βιώσαμε κατά κόρον.Αλλά δε θέλω πλέον να με αφορά σαν τρόπος επικοινωνίας με τους άλλους γύρω μου.
Αυτό μάθατε ναι, κι εμείς αυτό μάθαμε και αμαν και πώς κάναμε και κάνουμε να ξεφύγουμε. Επειδή όμως η επικοινωνία θέλει δύο κι επειδή ο τρόπος σου μπορεί να μην έχει υιοθετηθεί απο τον άλλο, θα πρέπει να βρεις τρόπο να προστατεύεσαι χωρίς να επιτίθεσαι ( λεπτό το θέμα) μέχρι ο άλλος να πειστεί οτι η δική σου γραμμή είναι πιο λειτουργική και ωφέλιμη - όσο αντέχεις! Δεν είναι εύκολο καλή μου το να μάθεις μια άλλη επικοινωνία στον άλλο, ειδικά όταν ο άλλος έχει μάθει να επικοινωνεί με φωνές και κριτική και έχει αναπτύξει φυσικές αντιστάσεις στην αμεσότητα και την αγάπη... θα σου πω μόνο οτι σε νοιώθω. Κουράγιο.

Και με στενοχωρεί που ο αδερφός μου γίνεται φερέφωνο των ανθρώπων που μας κακοποιούσαν με το να με βάζει στη θέση του υπόλογου για πράγματα που δεν έχω τη δυνατότητα-προς το παρόν-ούτε τη θέληση να αλλάξω.Πχ μου τονίζει πως η αγάπη για τους γονείς μας είναι ανεξάρτητη των παιδικών μας βιωμάτων.
Νομίζω οτι το να συμφωνήσετε οτι διαφωνείτε, πάυοντας να προπαθείτε να φέρει ο ένας τον άλλο στην οπτική του, θα είναι πολύ καλύτερο. Δώστε χώρο στην διαφωνία μέσα στην σχέση σας.



Εχμ,sorry,δεν είναι καθόλου.Ή με ενοχές τύπου\"πόσο θα ζήσουν οι γονείς μας,δε τους λυπάσαι\".Όχι ιδιαίτερα.Θεωρούμαι κανένα τέρας της φύσεως που δε λυπάμαι τους θύτες;Aυτό μου έλειπε τώρα,να αρχίσω να αισθάνομαι ενοχές πως είμαι υπεύθυνη για την μακροημέρευσή τους ή όχι.

---

Το τελευταίο είναι ένα θεματάκι, το να μην σε παρασύρει έστω και στιγμιαία, έστω και υπο την μορφή μιας απλής αυτοερώτησης, σε προηγούμενα ενοχικά μοτίβα ( όχι απλά ο ίδιος να αρνείται την αλλαγή δηλ αλλά να θέλει να συμπαρασύρει κι εσένα σε αυτό το μοτίβο σκέψης για να αυτοεπιβεβαιώνεται και να μην αμφιταλαντεύεται τίποτα μέσα του!).

Κοίτα, όταν αντιμετωπίζεις την αλήθεια, πολλοί οι οποίοι εθελοτυφλούν, θα σε βρουν δυσάρεστη γιατί φαγουρίζεις ευάλωτα σημεία τους...

Σε σχέση με τον αδερφό σου, μια διπλωματική προσέγγιση που θα αφήνει στην άκρη τα καυτά ζητήματα ( και για δική σου και για δική του ευκολία) και θα περιορίζει τα θέματα που θέλεις να τον αλλάξεις μόνο στο κομμάτι της μεταξύ σας επικοινίας όπου θα θέτεις και τους όρους σου, είναι η λύση για μια αρχή πιστεύω.

Αρκεί να έχεις αντοχές.

Καλή προσπάθεια εύχομαι :)

Φωτεινή,μη σ\'απασχολεί καθόλου για τέτοιες τυπικούρες,χρήση του thread και μαλακίες.Κάντο ό,τι γουστάρεις,αρκεί που σου είναι χρήσιμο.:)
Όσο για την πολυπόθητη συγγνώμη που οι αδερφές σου απολαμβάνουν,μη σου κάνει εντύπωση που δε θεωρώ πως απολαμβάνουν κάτι.Το ψέμα είναι βολικό,αλλά ποτέ ο δρόμος που μας πάει μπροστά.Μένουν παιδιά,ευάλωτα στο χειρισμό και την κακοποίηση.Εμμένουν σε θυματοποίηση.Εγώ προσωπικά ποτέ δεν θα το προτιμούσα,για την έγκριση και την σφραγίδα αποδοχής κανενός γύρω μου.Γονιού ή οποιουδήποτε άλλου.;)

Mstroumf,να μην ντρέπεσαι καθόλου,δεν ήταν δική σου επιλογή,ούτε το διάλεξες,ούτε το θέλησες.Πάμε δίχως ενοχές,να αντικρίζουμε την πραγματικότητα κατάματα,χωρίς σάλτσες.

θα ηθελα να καταλάβετε (ειναι πραγματικός διάλογος μεταξύ της αδερφής μου και της μανας μου)
- \"Μανα με εδερνες με τη λωριδα επειδή δεν ηθελα να κοιμηθω\"
- \"Ποιος εγω?δεν ειμαστε καλα!!\"
-\"το ξεχασες ?σκετος κιλερ ησουν,με το παραμικρο τα παιζες και μας τρομοκρατούσες\"
-\"Συγχώραμε παιδάκι μου ειχα τόσα στο κεφάλι μου και αυτον τον τρόπο μου μαθαν οι δικοι μου\"
Αντε ρε τουλάχιστον το αναγνωρίζει ,κριμα η μαμα..Εγώ δεν την κατηγορώ την αδερφή μου που συγχωρεί..Χαίρομαι που δεν υποφέρει οπως εγώ.Θα ήθελα να ξεχάσω μονο ή ( ευσεβής πόθοι )να εκανε και με εμένα το ιδιο..

Τελοσπάντων,αυτες τις μέρες κατάλαβα αυτο που νιώθω χρόνια τωρα,είμαι κοτζαμ μουλάρα δεν θα ασχολούμαι αλλο με πράγματα που δεν αλλάζουν..Βγαίνω απο αυτο..Νιωθω καλα με αυτη την απόφαση!!