Printable View
Ο ρολος των ψυχιατρων, αν ειναι θετικος η αρνητικος, ειναι απο καιρο σε καιρο αμφιλεγομενος.
Ετσι αποφασισα να μαζεψω οτι βρω για να υπαρχει περισσοτερη γνωση για το θεμα μιας και υπαρχει αρκετη αγνοια.
Αρχιζω με καποια βιντεο και βλεπουμε.
Ελπιζω ολα αυτα να βοηθησουν στο να αποκτησει οποιος ενδιαφερεται λιγο παραπανω γνωση για το ζητημα.
Το θεμα εχει ανοιχτει και παλιοτερα αλλα ποιος ψαχνει ειχαν υποθει ορισμενα πραγματα.
Βασικα δεν ειναι ψυχιατρικη αντιψυχιατρικη ειναι περισσοτερο φαρμακα ---οχι φαρμακα το ολο θεμα.
[flash=425x344]http://www.youtube.com/v/AuHOWuHygRY&hl=en_US&fs=1&[/flash]
[flash=425x344]http://www.youtube.com/v/Dob2lpvv-zY&hl=en_US&fs=1&[/flash]
[flash=425x344]http://www.youtube.com/v/cVmRW7osOzw&hl=en_US&fs=1&[/flash]
Quote:
Originally posted by keep_walking
Το θεμα εχει ανοιχτει και παλιοτερα αλλα ποιος ψαχνει ειχαν υποθει ορισμενα πραγματα.
Βασικα δεν ειναι ψυχιατρικη αντιψυχιατρικη ειναι περισσοτερο φαρμακα ---οχι φαρμακα το ολο θεμα.
τετραδια αντιψυχιατρικης δεν υπαρχουν εδω μεσα.
Εκτος αν το βρηκες εσυ, οποτε να βαλεις το λινκ.
Για τα υπολοιπα εχω αλλη αποψη.
Ουπς μπήκε μάλλον άλλος κρίνο. Καλώς ήρθες. Ο προηγούμενος, (συνονοματός σου), μας είχε απειλήσει πως θα μπαίνει μόνο για να μας τη λέει.
Quote:
Originally posted by Θεοφανία
Ουπς μπήκε μάλλον άλλος κρίνο. Καλώς ήρθες. Ο προηγούμενος, (συνονοματός σου), μας είχε απειλήσει πως θα μπαίνει μόνο για να μας τη λέει.
δεν εχω απειλησει κανενα στη ζωη μου,
μονο προειδοποιώ.
Η απειλη δειχνει απογνωση.
Ναι εχει ανοιχτει παλιοτερα αλλα δεν ονομαζοταν τετραδια...καλα επικοινωνια below zero.Quote:
τετραδια αντιψυχιατρικης δεν υπαρχουν εδω μεσα.
Εκτος αν το βρηκες εσυ, οποτε να βαλεις το λινκ.
Για τα υπολοιπα εχω αλλη αποψη.
Αν εσυ τωρα θες να τα ονομασεις τετραδια εχει καλως...α και κατι ακομα δεν μετραει η ποσοτητα αλλα η ποιοτητα παντα...μην νομιζεις οτι θα τρωμε απο κανα 7 λεπτο σε καθε βιντεο.
Quote:
Originally posted by keep_walking
Ναι εχει ανοιχτει παλιοτερα αλλα δεν ονομαζοταν τετραδια...καλα επικοινωνια below zero.Quote:
τετραδια αντιψυχιατρικης δεν υπαρχουν εδω μεσα.
Εκτος αν το βρηκες εσυ, οποτε να βαλεις το λινκ.
Για τα υπολοιπα εχω αλλη αποψη.
Αν εσυ τωρα θες να τα ονομασεις τετραδια εχει καλως...α και κατι ακομα δεν μετραει η ποσοτητα αλλα η ποιοτητα παντα...μην νομιζεις οτι θα τρωμε απο κανα 7 λεπτο σε καθε βιντεο.
αν εννοεις οτι υπαρχει παρομοιο θρεντ,
γιατι δεν βαζεις το λινκ να τελειωνουμε και μετα κανουμε τις μετρησεις?
Οσο για τα βιντεο, εσυ μην δεις τιποτα, θα σου ειναι αχρηστα,
συμβουλη για να μην χανεις το χρονο σου.
http://www.e-psychology.gr/forum/viewthread.php?tid=2194#pid39363
http://criticalpsygreece.blogspot.com/2007/10/blog-post_21.html
To blog και μια συζητηση που συμετειχα και εγω και κρινο.
http://criticalpsygreece.org/
και η νεα τους διευθυνση...
Quote:
Originally posted by keep_walking
http://www.e-psychology.gr/forum/viewthread.php?tid=2194#pid39363
μαστα....
μονο που εδω δεν μαζευονται λινκς.
Προφανως ήσουν σε απόγνωση, γιατί εδώ και κάμποσους μήνες μας τσαμπουνούσες πως θα έμπαινες μόνο για να \"μας τη λες\" και δεν θα έγραφες ούτε ένα ποστ συμπαράστασης ή συμμετοχής.Quote:
Originally posted by krino
Quote:
Originally posted by Θεοφανία
Ουπς μπήκε μάλλον άλλος κρίνο. Καλώς ήρθες. Ο προηγούμενος, (συνονοματός σου), μας είχε απειλήσει πως θα μπαίνει μόνο για να μας τη λέει.
δεν εχω απειλησει κανενα στη ζωη μου,
μονο προειδοποιώ.
Η απειλη δειχνει απογνωση.
Τι έγινε ξαφνικά? αυτό μήπως που γίνεται τον τελευταίο καιρό αλλα κανείς δεν στην είπε?
Πως γουστάρεις τον χώρο, αλλα όπως σε βολεύει? Πχ, \"θελω να περναει το δικο μου αλλιως θα σας γμω\"?
Προφανώς δεν πέρασε και επιστρέφεις ως μέλος?
Σόρι, αλλα δεν έχω καταλάβει ακόμη. Γιατί μέχρι χτες απειλούσες και έλεγες τα δικά σου, αλλα όλο και έχωνες τη μουσούδα σου μήπως και νιώσεις πως ακόμη υπάρχεις....
Quote:
Originally posted by Θεοφανία
Προφανως ήσουν σε απόγνωση,
ευχαριστω για την γνωματευση.
γιατί εδώ και κάμποσους μήνες μας τσαμπουνούσες πως θα έμπαινες μόνο για να \"μας τη λες\" και δεν θα έγραφες ούτε ένα ποστ συμπαράστασης ή συμμετοχής.
και αυτο συνεχιζω να λεω.
Τι έγινε ξαφνικά?
ολα καλα - ολα ανθηρα.
αυτό μήπως που γίνεται τον τελευταίο καιρό αλλα κανείς δεν στην είπε?
αδιαφορω οπως παντα, για το αν θα μου την πει κανεις η οχι.
Πως γουστάρεις τον χώρο, αλλα όπως σε βολεύει?
φυσικα.
Πχ, \"θελω να περναει το δικο μου
και γιατι να μην περναει το δικο μου?
που ειναι το κακο?
αλλιως θα σας γμω\"?
μισο γιατι μπερδευομαι,
αυτο το γμω σημαινει γαμω η κατι αλλο?
Προφανώς δεν πέρασε και επιστρέφεις ως μέλος?
οχι και οτι εχω πει ισχυει εκτος αν αλλαξουν οι συνθηκες.
Κατι που θα σημαινει οτι αποψεις και στυλ οπως τα δικα σου θα εξαφανιστουν απο το φορουμ.
Σόρι, αλλα δεν έχω καταλάβει ακόμη.
και δεν νομιζω να γινει ποτε.
Γιατί μέχρι χτες απειλούσες και έλεγες τα δικά σου,
παλι τα ιδια με τις απειλες....
αλλα όλο και έχωνες τη μουσούδα σου μήπως και νιώσεις πως ακόμη υπάρχεις....
σορρυ που σε ενοχλει η παρουσια μου.
Δεξου τις συνταγες που εσυ εχεις προταξει.
Κατι για ξυδι θυμαμαι....
και ενα πολυ ενδιαφερον κειμενο,
χωρισμενο σε δυο μερη.
Φαρμακευτικές εταιρείες, κράτος και ψυχιατρική. Οι επικίνδυνες παρενέργειες της σύγχρονης έρευνας, παραγωγής και διάθεσης των ψυχοφαρμάκων
του Θ. Μεγαλοοικονόμου
Η ανάγκη για το άνοιγμα μιας σοβαρής συζήτησης για το ζήτημα των ψυχοφαρμάκων ξεπερνά τα όρια της ψυχιατρικής. Aφορά την κοινωνία στο σύνολό της. Μια κοινωνία που καθοδηγείται και χειραγωγείται με τρόπο ώστε να πνίγει και να ναρκώνει την δυσφορία και τον πόνο που αναβλύζει στα σπλάγχνα της, μεταξύ άλλων και με ηρεμιστικά, αντικαταθλιπτικά και κάθε είδους «νόμιμες» φαρμακευτικές ουσίες.
Το κοινωνικό πρόβλημα από την τρέχουσα χρήση του ψυχοφάρμακου είναι διττό : αφορά, αφενός, τα οικονομικά συμφέροντα και την κερδοφορία των γιγάντιων φαρμακευτικών εταιρειών και αφετέρου, τη χρήση του ψυχοφάρμακου ως ενός εργαλείου κοινωνικού ελέγχου. Το πρόβλημα αυτό και στις δύο του διαστάσεις, αντανακλάται και επικαθορίζει το ίδιο το θεραπευτικό πεδίο.
Το γεγονός ότι τα ψυχοφάρμακα είναι ένα σημαντικό εργαλείο για την θεραπευτική αντιμετώπιση της ψυχικής διαταραχής είναι πέραν πάσης αμφισβήτησης - αρκεί να είναι σαφές ότι είναι ένα εργαλείο ανάμεσα σε άλλα (που βοηθάει, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο) και όχι η μόνη απάντηση στο πρόβλημα της ψυχικής διαταραχής.
Το πρόβλημα αρχίζει από το σημείο που εγκαθιδρύεται και κυριαρχεί μια κακοήθης διαπλοκή ανάμεσα στην συγκρότηση και επικράτηση ενός «βιολογικού μοντέλου» στην ψυχιατρική (που μεταφράζεται, στο θεραπευτικό πεδίο, ως ένα «φαρμακευτικό μοντέλο») και στην επιδίωξη των φαρμακευτικών εταιρειών να αυξήσουν όσο γίνεται περισσότερο τις πωλήσεις και τα κέρδη τους από την με κάθε τρόπο προώθηση των προϊόντων τους.
ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΩΣ ΠΡΟΪΟΝ ΠΟΥ ΑΠΟΦΕΡΕΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟ ΚΕΡΔΟΣ
Είναι γνωστό ότι η έρευνα των δραστικών/θεραπευτικών ουσιών, η παραγωγή και η εμπορική τους διάθεση δεν ήταν ποτέ στα χέρια του κράτους, ούτε (η έρευνα) στα χέρια των πανεπιστημίων ως ανεξάρτητων φορέων. Γινόταν, πάντα, από ιδιωτικές επιχειρήσεις (σήμερα μερικές από αυτές είναι από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές παγκοσμίως) με κίνητρο το κέρδος.
Όπως έγραψε ο Irvin Cohen, που πρώτος έθεσε σε δοκιμή το Librium, η ιστορία των βενζοδιαζεπινών (Valium κλπ) αποτελεί, βασικά, ένα μοντέλο του πώς ένας θεραπευτικός παράγοντας επινοείται και προωθείται από ένα φαρμακοβιομήχανο, που απλώς αναζητάει ένα φάρμακο ανώτερο από άλλα που είναι ήδη στην αγορά (1). Η έρευνα των πανεπιστημιακών επιστημόνων ήταν πάντα, στον ένα στον άλλο βαθμό, χρηματοδοτημένη από τις εταιρείες, σε μια σχέση αμοιβαίου οφέλους.
Μόνο όποιος εθελοτυφλεί, δεν μπορεί να δει τον καθοριστικό ρόλο που παίζει η νομοτελειακή ανάγκη της εταιρείας να προωθήσει το προϊόν της και να κερδίσει από αυτή την προώθηση. Και όχι απλώς να κερδίσει, αλλά και να εξάγει ένα αυξημένο ποσοστό κέρδους σε σχέση με το κεφάλαιο που έχει επενδύσει. Είναι επόμενο ότι, όπως συμβαίνει σε κάθε καπιταλιστική εταιρεία, θα γίνει η κάθε δυνατή προσπάθεια να πεισθεί ο καταναλωτής για την ποιότητα του προϊόντος και ότι θα χρησιμοποιηθεί κάθε δυνατό μέσο επηρεασμού της «επιλογής» του, θεμιτό και αθέμιτο.
Το γεγονός ότι μεσολαβούν ελεγκτικοί μηχανισμοί για την καταλληλότητα του φαρμάκου, τις παρενέργειές του και τους κινδύνους από τη χρήση του (έτσι ώστε να δοθεί ή όχι άδεια κυκλοφορίας με συγκεκριμένες, κάθε φορά, ενδείξεις), δεν αποτελεί ασφάλεια για τον καταναλωτή, δεδομένου ότι η φαρμακευτική εταιρεία έχει τα μέσα να επηρεάζει όχι μόνο την έρευνα και την παραγωγή επιστημονικών εργασιών, που επιβεβαιώνουν την αποτελεσματικότητα του φαρμάκου, ελαχιστοποιώντας ή και αποκρύπτοντας τις παρενέργειες και τους κινδύνους, αλλά και τους ίδιους τους ελεγκτικούς / αδειοδοτικούς μηχανισμούς, μέσα από ένα πολυδαίδαλο δίκτυο διαπλοκής και διαφθοράς, που υφαίνεται γύρο από τα τεράστια κονδύλια των εταιρειών για δωροδοκία και εξαγορά όλων των κομβικών σημείων στην διακίνηση και προώθηση του φαρμάκου με πρώτους, μια μεγάλη μερίδα γιατρών.
Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΑΧΥΣΗ ΤΩΝ ΨΥΧΟΦΑΡΜΑΚΩΝ
Δεν είναι μόνο ότι οι πολυεθνικές του φαρμάκου έχουν συμβάλλει στην πρωτοκαθεδρία, στις μέρες μας, της βιολογικής κατεύθυνσης στην ψυχιατρική, αλλά έχουν, επίσης, συμβάλλει και στον αποικισμό της ίδιας της λεγόμενης «κοινωνικής» ψυχιατρικής από την πρωτοκαθεδρία του φαρμάκου. Η πλειοψηφία των ψυχιάτρων, αλλά και των γιατρών άλλων ειδικοτήτων, είναι πεπεισμένη (και εκπαιδεύεται να είναι πεπεισμένη) για την μονοδιάστατη βιολογική βάση της ψυχικής δυσφορίας / αρρώστιας / διαταραχής, ως δυσλειτουργίας του εγκεφάλου, την οποία μπορεί κανείς να επιδιορθώσει διαμέσου του φαρμάκου. Αυτή η «προδιάθεση» (που στην ακραία, δογματική εκδοχή της, ισοδυναμεί με καθαρή δειδαιμονία και προκατάληψη) παγιώνεται από τη δράση των εταιρειών και των τεράστιων κονδυλίων που διαθέτουν για τον επηρεασμό των γιατρών.
Το αποτέλεσμα είναι ότι, στις μέρες μας, αυτά τα ψυχοφάρμακα έχουν τέτοια πέραση, που η πλειοψηφία των ασθενών βλέπει τους γιατρούς κυρίως ως «ενδιάμεσους» διαρκώς νεότερων προϊόντων με μαγικές δυνατότητες, παρά ως θεραπευτές, ικανούς να χρησιμοποιήσουν την ίδια τη σχέση γιατρού - ασθενή θεραπευτικά.
Σκοπός των εταιρειών δεν είναι, φυσικά, απλώς η μονοπώληση, από το φάρμακο, της θεραπείας των επίσημα διαγνωσμένων ως πασχόντων από μια ψυχική διαταραχή, αλλά η διάχυση του φαρμάκου στον γενικό πληθυσμό, διαμέσου όλων των ιατρικών ειδικοτήτων και ιδιαίτερα αυτών που εμπλέκονται στην πρωτοβάθμια υγεία και στη λειτουργία των εξωτερικών ιατρείων. Ένα μεγάλο μέρος της λεγόμενης «κοινωνικής ψυχιατρικής» δεν ανάγεται σε τίποτα περισσότερο «από την αδιαφοροποίητη και εκτεταμένη συνταγογράφηση των ψυχοφαρμάκων στον πληθυσμό», (2) μέσα από τις ίδιες τις κοινοτικές υπηρεσίες, που υποτίθεται ότι θα αναδείκνυαν, στην αντίληψη και στην πρακτική τους, τον πολυδιάστατο χαρακτήρα του ψυχικού πόνου (ενάντια στην αναγωγική/απλοποιητική προσέγγιση της ιδρυματικής - νοσοκομειακής ψυχιατρικής).
ΨΥΧΟΦΑΡΜΑΚΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ-ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΜΠΟΥΣ
Η επιδίωξη των φαρμακευτικών εταιρειών να διαδώσουν όσο γίνεται περισσότερο και να κάνουν απαραίτητο για τον καθένα, το κάθε είδους «χάπι της ευτυχίας», συμπίπτει με τις κεντρικές κατευθύνσεις της σύγχρονης βιοπολιτικής, για τον έλεγχο του πληθυσμού. Μέσα στον ορυμαγδό των διεθνών οικονομικών και κοινωνικοπολιτικών γεγονότων της φετινής χρονιάς, δεν έγιναν όσο έπρεπε αντιληπτές μερικές εξαιρετικά επικίνδυνες εξελίξεις, που έχουν σχέση με την επιδίωξη της περαιτέρω ενδυνάμωσης της παντοκρατορίας των πολυεθνικών του φαρμάκου, διαμέσου της διαπλοκής τους με μια από τις πιο αντιδραστικές κυβερνήσεις στην ιστορία του καπιταλισμού, την κυβέρνηση Μπους.
Ήδη πριν από τις πρόσφατες εκλογές στις ΕΠΑ, η κυβέρνηση Μπους ανακοίνωσε ότι προωθεί ένα υποχρεωτικό πρόγραμμα «ψυχικής υγείας», που αφορά τον έλεγχο όλου του πληθυσμού των ΕΠΑ, συμπεριλαμβανόμενων όλων των παιδιών - και αυτών της προσχολικής ηλικίας - για την πιθανότητα «ψυχικών διαταραχών», ήδη παρόντων, ή με προδιάθεση ν΄ αναπτυχθούν στο μέλλον, έτσι ώστε τα παιδιά αυτά να κάνουν «έγκαιρη θεραπεία» με ψυχοφάρμακα, αντιψυχωσικά και αντικαταθλιπτικά.(3)
Όπως αποκάλυψε το περιοδικό British Medical Journal (BMJ), στις 19 Ιουνίου, η κυβέρνηση Μπους είχε ορίσει, τον Απρίλιο του 2002, μια Επιτροπή, με το όνομα «Πρωτοβουλία Νέας Ελευθερίας» (New Freedom Initiative) με σκοπό να κάνει μια πλήρη μελέτη του συστήματος παροχής υπηρεσιών ψυχικής υγείας των ΕΠΑ. Η Επιτροπή εξέδωσε τις συστάσεις της, τον Ιούλιο του 2003 και η κυβέρνηση Μπους έδωσε οδηγίες σε περισσότερους από 25 ομοσπονδιακούς φορείς ν΄ αναπτύξουν ένα σχέδιο εφαρμογής βασισμένο πάνω σ΄ αυτές τις συστάσεις. (4)
Οι προτάσεις της Επιτροπής συνοψίζονται στον ολοκληρωτικό έλεγχο (screening), από πλευράς ψυχικής υγείας, των «καταναλωτών όλων των ηλικιών». Σύμφωνα με την Επιτροπή, αυτό είναι αναγκαίο γιατί «παρά την συχνότητά τους, οι ψυχικά διαταραχές συχνά δεν διαγιγνώσκονται». (5)
Ο πρόεδρος της Επιτροπής, ψυχίατρος Graham Emslie, δήλωσε ότι «κάθε χρόνο μικρά παιδιά διώχνονται από το νηπιαγωγείο και τους παιδικούς σταθμούς λόγω εξαιρετικά διαταρακτικών συμπεριφορών και συναισθηματικών διαταραχών». «Υπάρχουν αξιόπιστα στοιχεία ότι αν ταυτοποιήσεις, σ΄ ένα πρώιμο στάδιο, τα παιδιά που είναι επιθετικά, μπορείς να παρέμβεις και ν΄ αλλάξεις την διαδρομή της ζωής τους». (6)
ΤΟ TEXAS PROJECT
Ο Gr. Eslie είναι αυτός που είχε επιμεληθεί της ανάπτυξης του γνωστού ως «πιλοτικού προγράμματος του Τέξας», πάνω στο οποίο βασίζεται το σχέδιο της κυβέρνησης Μπους.(7) Το πιλοτικό αυτό πρόγραμμα είναι γνωστό ως Texas Medication Algorithm (TMAP) και είχε εφαρμοστεί από τον Μπους, όταν ήταν κυβερνήτης του Τέξας, στις υπηρεσίες ψυχικής υγείας και στο σωφρονιστικό σύστημα (φυλακές) της πολιτείας αυτής, με την χρηματοδότηση, μεταξύ άλλων και αρκετών μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών και με τη θερμή υποστήριξη της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας (ΑΡΑ), που είχε καλέσει για την αύξηση της χρηματοδότησης για την εφαρμογή του σχεδίου αυτού. Όπως δήλωσε ο διευθυντής του τομέα έρευνας της ΑΡΑ, «αυτό που είναι καλό με το ΤΜΑΡ, είναι ότι αποτελεί ένα λογικό σχέδιο βασισμένο πάνω σε στοιχεία για την αποτελεσματικότητα από κλινικές δοκιμές».
Το ΤΜΑΡ προωθεί τη χρήση των νέων και πανάκριβων αντιψυψωσικών και αντικαταθλιπτικών για την θεραπεία, μεταξύ άλλων, των παιδιών σχολικής ηλικίας, στα οποία έχει τεθεί η διάγνωση «προβλήματα συμπεριφοράς».
Όπως έγραψε το British Medical Journal, το σχέδιο που προτείνει η Επιτροπή που όρισε ο Μπους, ξεκινά με μια μεγαλόστομη διακήρυξη υπέρ της «πλήρους ενσωμάτωσης των ψυχικά πασχόντων στην κοινότητα, με την παροχή υπηρεσιών στην κοινότητα, παρά σε ιδρύματα» («Progress Report της New Freedom Initiative , Μαρτίου 2004).(8) Και προχωρά να εξηγήσει τι εννοεί με αυτό.
Προτείνει την «σύνδεση του ελέγχου (screening) με θεραπεία και υποστηρικτικά συστήματα , μεταξύ άλλων και legge artis θεραπείες , που χρησιμοποιούν «ειδικά φάρμακα για ειδικές συνθήκες». Η Επιτροπή συστήνει το ΤΜΑΡ, ως ένα μοντέλο σχεδίου φαρμακευτικής θεραπείας, που δείχνει μια «βασισμένη στη εμπειρία πρακτική (evidence based practice) που οδηγεί σε καλλίτερα αποτελέσματα στους καταναλωτές».(9)
ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ
Ωστόσο, το Texas project ήρθε μ΄ ένα εκκωφαντικό τρόπο στο προσκήνιο της δημοσιότητας στις ΕΠΑ όταν φέτος, στις 15 Μαΐου, ο Allen Jones, ένας αξιωματούχος του Γραφείου του Γενικού Επιθεωρητή (Inspector General) στην Πενσυλβάνια, που συμμετείχε στην εφαρμογή, σ΄ αυτή την πολιτεία, μιας εκδοχής αυτού του προγράμματος, αποκάλυψε ότι «ανώτεροι υπάλληλοι σε κρίσιμα πόστα για την υλοποίηση του σχεδίου χορήγησης των φαρμάκων, έλαβαν χρήματα και δώρα από τις φαρμακευτικές εταιρείες που ενδιαφέρονται για τον φαρμακευτικό αλγόριθμο». (10) O Jones απολύθηκε, γι΄αυτές τις αποκαλύψεις του, στα μέσα του Ιουνίου.
Ο Jones είχε δηλώσει, τότε, ότι «η ίδια πολιτικο-φαρμακευτική συμμαχία, που βρίσκονταν πίσω από το ΤΜΑΡ, χρησιμοποιούσε την «New Freedom Commission», για να ενισχύσει το ΤΜΑΡ ώστε να γίνει ολοκληρωμένη εθνική πολιτική για την θεραπεία των ψυχικών διαταραχών με ακριβά και πατενταρισμένα φάρμακα, που έχουν αμφίβολα αποτελέσματα και θανάσιμες παρενέργειες και να αναγκάσει τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες να πληρώνουν αυτά τα φάρμακα».
Η ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΕΡΔΗ
Για να καταλάβει κανείς τι διακυβεύεται στο ζήτημα της φρενήρους προσπάθειας των φαρμακευτικών εταιρειών για την αύξηση της διάδοσης των νεότερων ψυχοφαρμάκων, αρκεί να συγκρίνει το κόστος της θεραπείας με ένα παλιό αντιψυχωτικό (το Aloperidin), με αυτό των νεότερων, λεγόμενων «άτυπων» αντιψυχωτικών, τα οποία, ενώ δεν έχουν μεγαλύτερη (αντίθετα, συνήθως, ίση ή μικρότερη) αποτελεσματικότητα από το Aloperidin (το οποίο χρησιμοποιούν πάντα ως σημείο αναφοράς και μέτρο σύγκρισης), παρουσιάζουν το πλεονέκτημα ότι δεν έχουν, ή έχουν σε μικρό βαθμό, τις πολύ ενοχλητικές παρενέργειες του πρώτου, ιδιαίτερα αυτές που προέρχονται από το εξωπυραμιδικό σύστημα (τρόμος, ακαθησία, δυστονία κλπ, αλλά και την εξαιρετικά σοβαρή όψιμη δυσκινησία) και έτσι γίνονται περισσότερο ανεκτά από τους ασθενείς (χωρίς αυτό, φυσικά, να είναι πάντα ο κανόνας, δεδομένου ότι και αυτά έχουν παρενέργειες και, εν πάσει περιπτώσει, ακόμα και γι΄ αυτά τα «άτυπα», που κυκλοφορούν αρκετά χρόνια τώρα, χρειάζεται περισσότερος χρόνος για να διαπιστωθεί πραγματικά η τυχόν δυσμενής επίδρασή τους). Υπολογίζοντας την αντιστοιχία της δοσολογίας ανάμεσα στα διαφορετικά φάρμακα, με ισοδύναμη δοσολογία, η μηνιαία θεραπεία με Aloperidin στοιχίζει 5 Ε, ενώ με τα νεότερα Risperdal και Zyprexa στοιχίζει 189 και 330 Ε αντίστοιχα.
Για να δώσουμε ένα παράδειγμα, η ολανζαπίνη (Zyprexa), που φιγουράρει ως πρώτης γραμμής φάρμακο στο ΤΜΑΡ, είχε έσοδα από τις παγκόσμιες πωλήσεις της, το 2003, 4.28 δισ. δολάρια, αποτελώντας το πρώτο σε πωλήσεις φάρμακο της Elli Lilly. Τα έσοδα από την ολανζαπίνη ανήλθαν σε περισσότερο από το ένα τρίτο των εσόδων από τις συνολικές πωλήσεις της Lilly. Σύμφωνα με τους New York Times (περσινό άρθρο του Gardiner Harris), 2.63 δισ. δολάρια ήταν τα έσοδα από τις πωλήσεις της ολανζαπίνης στις ΕΠΑ, εκ των οποίων, το 70% πληρώνεται από κρατικές υπηρεσίες (Medicare, Medicaid). (11)
ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ
Κύκλοι μέσα από το ίδιο το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα (γύρο από τον γερουσιαστή Ron Paul), δήλωναν, το Σεπτέμβρη, ευθαρσώς ότι «η φαρμακευτική βιομηχανία έπεισε τον πρόεδρο Μπους να υποστηρίξει τον υποχρεωτικό έλεγχο της κατάστασης ψυχικής υγείας κάθε παιδιού στις ΕΠΑ, συμπεριλαμβανόμενων αυτών της προσχολικής ηλικίας και συνεχίζει τώρα τις προσπάθειές της για να πείσει το Κογκρέσο...Το σχέδιο αυτό δεν είναι παρά μια δυσκόλως υποκρυπτόμενη προσπάθεια των φαρμακευτικών εταιρειών να επιτύχουν μιαν ευρύτερη αγορά για τα πανάκριβα αντικαταθλιπτικά και αντιψυχωτικά τους φάρμακα, βάζοντας την κυβέρνηση σε περιοχές της ζωής των Αμερικανών που μέχρι τώρα δεν της ανήκαν...Το πραγματικό όφελος για τις φαρμακευτικές εταιρείες θα είναι η αναγκαστική χορήγηση φαρμάκων στα παιδιά, την οποία θα έχει ως αποτέλεσμα όπως μάθαμε μ΄ ένα τραγικό τρόπο με τη Ritalin ακόμα και όταν οι γονείς αρνούνται» (Kent Snyder, εκ μέρους της Liberty Committee, που ίδρυσε ο Paul).(12) Μάλιστα ο Paul επρόκειτο να καταθέσει μια τροπολογία ενάντια στην συμπερίληψη στον σχετικό οικονομικό προϋπολογισμό για το 2005, του σχεδίου για τον υποχρεωτικό έλεγχο και χορήγηση ψυχοφαρμάκων στα παιδιά. (για την ριταλίνη βλέπε παρακάτω, με αφορμή την επαναφορά της στη θεραπευτική πρακτική στην Ιταλία).
Γενικά, τα σχέδια του Μπους έχουν ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων από όλο το πολιτικό φάσμα. Χαρακτηρίστηκαν ως η πιο ολοκληρωτικού χαρακτήρα προσπάθεια για να αναχθεί η διαφωνία, ή η «παρέκκλιση», σε παθολογία (σε ψυχική διαταραχή) δεδομένου ότι, όπως υπολογίζει η επιτροπή, που συγκρότησε την πρόταση, διαμέσου των σχολείων και μόνο, θα μπορούν να ελέγξουν 52 εκατομμύρια μαθητές και 6 εκατομμύρια ενήλικες που δουλεύουν στα σχολεία. (13) Άλλοι τόνισαν ότι «αμφισβητούνται τα γονικά δικαιώματα πάνω στα παιδιά», ότι «επιβάλλεται ένας πολιτικά σωστός , αντι-αμερικανικός τρόπος ζωής» κλπ (14)
Η ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΪΟΝΤΟΣ . ΠΡΩΤΟ ΜΕΤΡΟ, Η ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΠΟΥΣ
Καταλαβαίνει κανείς ότι οι φαρμακευτικές εταιρείες, όπως θα φανεί παρακάτω, θα χρησιμοποιήσουν οποιοδήποτε μέσο στη διάθεσή τους, από τη μια, για να μεγαλοποιήσουν τη δραστικότητα και να πολλαπλασιάσουν τις ενδείξεις χρήσης του φαρμακευτικού τους προϊόντος και από την άλλη, για να μειώσουν ή και να εξαφανίσουν τη δημοσιοποίηση των κινδύνων από τη χρήση του.
Ο Jones δεν είχε παραλείψει να σημειώσει ότι οι εταιρείες που συμμετείχαν στο ξεκίνημα του Texas project ήταν και οι μεγάλοι χρηματοδότες της προεκλογικής εκστρατείας του Μπους την ίδια στιγμή που μέλη της παραπάνω αναφερθείσας New Freedom Commission είχαν χρηματίσει μέλη συμβουλευτικών επιτροπών των ίδιων αυτών εταιρειών και άλλα είχαν άμεση σχέση με το ΤΜΑΡ.(15)
Είναι γνωστό ότι οι φαρμακευτικές εταιρείες συνεισέφεραν στην προεκλογική εκστρατεία του Μπους τρεις φορές περισσότερα χρήματα απ΄ ό, τι σ΄ αυτήν του Κέρι. Από τα 1.6 δισ. δολάρια των εισφορών της Eli Lilly στα πολιτικά κόμματα, το έτος 2000, το 82% πήγε στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και στον Μπους. Ήταν τότε που ο Μπους, στην προεκλογική του εκστρατεία, υποστήριζε ανοιχτά το Texas project και, επίσης, το γεγονός ότι η νομοθεσία που είχε περάσει, επεξέτεινε την κάλυψη των ψυχοφαρμάκων από το ομοσπονδιακό πρόγραμμα Medicaid.
Αλλά και άλλες φαρμακευτικές εταιρείες, που βρίσκονται πίσω από το Texas project, χρηματοδοτούσαν γενναία (και εξακολούθησαν και το 2004) την προεκλογική εκστρατεία του Μπους (είχαν δώσει, μέχρι τον Απρίλη φέτος, 764.274 δολ. στον Μπους και μόλις 149.400 δολ. στον Κέρι).
ELI LILLY ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΠΟΥΣ : ΜΙΑ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΗ ΣΧΕΣΗ ΑΓΑΠΗΣ
Ειδικότερα, για τις σχέσεις της Eli Lilly με την οικογένεια Μπους, πολλοί μιλούν για δεσμούς που ισοδυναμούν με ένα Lillygate (τα στοιχεία από το άρθρο του Bruce Levine).
Για να γίνει ανάγλυφα κατανοητό πώς ασκούνται οι επηρεασμοί και τι πραγματικά είναι η περίφημη «διαπλοκή», αρκεί να δει κανείς ποιοι βρίσκονται ή βρίσκονταν στις μισθοδοτικές καταστάσεις της Eli Lilly:
- ο πατήρ Μπους, πρώην πρόεδρος των ΕΠΑ, πρώην αρχηγός της CIA, πρώην μέλος του συμβουλίου των διευθυντών (Board of Directors) της Lilly.
- ο Sidney Taurel, γενικός διευθυντής (chief executive officer-CEO) της Lilly, που διορίστηκε από τον πρόεδρο Μπους το νεότερο, μέλος του Homeland Security Council (Υπηρεσία Εσωτερικής Ασφάλειας).
- ο Ken Lay, πρώην CEO της Enron και πρώην μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Lilly.
- ο Mitch Daniels, πρώην διευθυντής Διαχείρισης και προϋπολογισμού του Μπους και πρώην αντιπρόεδρος της Lilly.
- η Εθνική Συμμαχία για τους Ψυχικά Ασθενείς (Νational Alliance for the Mentally Ill - NAMI). (16)
Επιπλέον, μερικά από τα μέλη της New Freedom Commission, ήταν μέλη των διοικητικών συμβουλίων των εταιρειών αυτών, ενώ άλλα είχαν άμεσους δεσμούς με το ΤΜΑΡ.
Για να επανέλθουμε στο παράδειγμα της ολανζαπίνης (Zyprexa), η σημασία της είναι ζωτική για την Lilly, δεδομένου ότι το πλέον φημισμένο προϊόν της, το Prozac, έχει πάρει την κατιούσα στις πωλήσεις, μετά την απώλεια της προστασίας της ευρεσιτεχνίας (patent) και από 2 δισ. δολ. ετήσια έσοδα κάποτε, έπεσε, το 2003, στα 645.1 εκατ. δολάρια. Οι προειδοποιήσεις ότι η ολανζαπίνη μπορεί να προκαλεί διαβήτη (αρχικά από βρετανικές και ιαπωνικές υπηρεσίες και το 2003 και από το Food and Drug Admonistration-FDA- των ΕΠΑ) δεν την εμπόδισε να παρουσιάζει αύξηση κατά 16% στις πωλήσεις της, το 2002, ενώ την ίδια στιγμή που η Lilly προωθούσε τις πωλήσεις των αντιδιαβητικών της φαρμάκων (Actos, Humulin, Humalog), που απέφεραν 2.51 δισ. δολάρια το 2003, προκαλώντας εύλογα σχόλια (με το ένα φάρμακο προκαλούμε διαβήτη και με το άλλο τον θεραπεύουμε).
Θα αναφέρουμε μερικά συγκεκριμένα παραδείγματα για το πώς η Εli Lilly αξιοποιεί και χρησιμοποιεί τις σχέσεις διαπλοκής.
Οταν το 2002 ο Μπους υπέγραψε την Homeland Security Act για να «θωρακίσει», υποτίθεται, την χώρα απέναντι στη «τρομοκρατία» (μετά την 11η Σεπτέμβρη 2001), δεν παρέλειψε, όπως αποκάλυψαν οι New York Times, στις 25 Νοέμβρη 2002, να περάσει, την τελευταία στιγμή, με τον γνωστό τρόπο που περνούν οι τροπολογίες και στην ελληνική Βουλή, ένα πρωτοφανές άρθρο, θαμμένο μέσα στον όγκο του νομοσχεδίου, που προστατεύει την Eli Lilly και μερικές άλλες γιγάντιες φαρμακευτικές εταιρείες από μηνύσεις γονέων, που θεωρούν ότι τα παιδιά τους είχαν βλαφθεί από το thimerosal. Το thimerosal είναι ένα συντηρητικό που περιέχει υδράργυρο και χρησιμοποιούνταν από την Eli Lilly και άλλες εταιρείες στην Παρασκευή εμβολίων. Το 1999, η Αμερικάνικη Ακαδημία Παιδιάτρων και η Υπηρεσία Δημόσιας Υγείας ζήτησαν από τους κατασκευαστές εμβολίων να πάψουν να χρησιμοποιούν συντηρητικά που περιέχουν υδράργυρο. Και ενώ, ήδη το 2002, υπήρχαν μια σειρά από μηνύσεις που έσυραν την Lilly στα δικαστήρια, ο πρόεδρος Μπους διόρισε τον γενικό διευθυντή της Sidney Taurel, ως μέλος της Homeland Security Advisory Council (17)
Ένα άλλο παράδειγμα είναι το πώς η Lilly προσπάθησε να πλασάρει το Prosac Weekly, όταν το κλασικό της Prosac άρχισε, για τους λόγους που αναφέρθηκαν παραπάνω, να πέφτει σε πωλήσεις. Οι αντιπρόσωποι της Lilly στην Φλόριντα κατάφεραν ν΄ αποκτήσουν πρόσβαση σε φακέλους ασθενών που, προφανώς, περιείχαν εμπιστευτικές πληροφορίες γι΄ αυτούς και, χωρίς καμιά άδεια, ταχυδρόμησαν σ΄ αυτούς τους ασθενείς δείγματα του Prosac Weekly. Πώς η Lilly βρήκε αυτούς τους φακέλους και τα στοιχεία τους; Είναι απλό : η κυβέρνηση Μπους έβαλε σε εφαρμογή ρυθμίσεις που είχε ετοιμάσει ως πρόταση η κυβέρνηση Κλίντον (για να επιβεβαιωθεί η ανυπαρξία διαφορών μεταξύ των δύο κομμάτων σε όλα τα βασικά ζητήματα) ότι αυτοί που παρέχουν υπηρεσίες υγείας και φροντίδας έχουν το δικαίωμα να πωλούν εμπιστευτικές ιατρικές πληροφορίες σε εμπορικές φίρμες και σε φαρμακευτικές εταιρείες.(18)
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΜΗ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΗΣ «ΝΑΜΙ»
Σε μιαν άλλη περίπτωση, όταν η πολιτεία του Κεντάκυ προσπάθησε να κόψει το Zyprexa (ολανζαπίνη) από την λίστα των προτιμώμενων φαρμάκων (αφού το πρόγραμμα Medicaid της πολιτείας είχε έλλειμα, το 2002, 230 εκ. δολλάρια και δαπάνες μόνο για το Zyprexa, 36 εκ. δολάρια). Τότε, η μη κερδοσκοπική ΝΑΜΙ (Εθνική Συμμαχία για τους Ψυχικά Ασθενείς) έκανε μια τεράστια εκστρατεία κατά της περικοπής με έξοδα πληρωμένα από την Eli Lilly.
Η ΝΑΜΙ πήρε, στο διάστημα 1996-99 συνολικά 11.7 εκ. δολάρια από φαρμακευτικές εταιρείες, μεταξύ των οποίων και από τη Lilly, η συνεισφορά της οποίας έφτασε τα 2.87 εκ δολάρια. Στη χρηματοδότηση της Lilly περιλαμβανόταν και ένας δικός της διοικητικός, που εργαζόταν στα γραφεία της ΝΑΜΙ, αλλά έπαιρνε το μισθό του από την Lilly (αναφέρεται στο άρθρο του Ken Silverstein στο περιοδικό Mother Jones, 1999). H NAMΙ είναι μια μεγάλη μη κερδοσκοπική εταιρεία που περιλαμβάνει ψυχικά ασθενείς (χρήστες) και θεωρείται ότι αγωνίζεται για τα δικαιώματά τους.(19)
Η ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΪΟΝΤΟΣ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ
Ένα παράδειγμα του τρόπου που οι γιγάντιες φαρμακευτικές εταιρείες χειραγωγούν τα δικαστήρια είναι ο τρόπος που η Lilly χειρίστηκε στα δικαστήρια την μήνυση που της έκαναν τα θύματα του Josheph Wesbecker, που, το 1989, μετά από λήψη γα ένα μήνα Prosac, τράβηξε το όπλο του, σκότωσε 8 άτομα και τραυμάτισε 12 πριν αυτοκτονήσει. Όπως είναι γνωστό, υπήρξε και εξακολουθεί να υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση για την πιθανότητα το αντικαταθλιπτικό Prosac (φλουοξετίνη) να προκαλεί έκρηξη βίας κατά του εαυτού και άλλων. Πάνω από 150 μηνύσεις για το Prosac είχαν τεθεί στο αρχείο ήδη μέχρι το 1994. Η Lilly θεωρούσε βέβαιη τη νίκη της και αυτή τη φορά. Ήδη από το 1991 όταν μια επιτροπή του FDA (του Φορέα που δίνει την άδεια κυκλοφορίας και τις ενδείξεις, προειδοποιήσεις κλπ για τα φάρμακα στις ΕΠΑ) που ερευνούσε την πιθανή σχέση μεταξύ Prosac και βίας είχε αποφασίσει ότι δεν χρειάζεται για το Prosac να έχει επιγραφή που να προειδοποιεί για πιθανότητα πρόκλησης βίας. Αλλά το 1994 φημολογούνταν ότι πέντε από τα εννέα μέλη της επιτροπής του FDA είχαν δεσμούς με τις μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες, δύο, δε, εξ αυτών ήταν ερευνητές για μελέτη του Prosac, χρηματοδοτούμενη από τη Lilly. Όταν στη διαδικασία της δίκης η Lilly τα βρήκε κάποια στιγμή σκούρα , πλήρωσε μάρτυρες για να μην εμφανιστούν στο δικαστήριο, κάτι που, όταν ερευνήθηκε σε βάθος, μετέτρεψε την αναμενόμενη νίκη σε συμβιβασμό (20).
Μονολότι η Eli Lilly δεν έχει καταδικαστεί, μέχρι τώρα, στις δίκες στις οποίες σύρθηκε, με την κατηγορία ότι το Prosac ενοχοποιείται για περιστατικά βίαιης και αυτοκτονικής συμπεριφοράς από άτομα που το ελάμβαναν ως αντικαταθλιπτική αγωγή, μερικά δικαστήρια πήραν αποφάσεις που ενοχοποιούσαν την λήψη, από δράστες βίαιων εγκλημάτων, του Zoloft (Αυστραλία) και του Paxil της GlaxoSmithKline (παροξετίνη, στην Ελλάδα εμπορική ονομασία Seroxat) στο Γουαϊόμινγκ των ΕΠΑ. Οπως το Prosac, ανήκουν και αυτά στους SSRI (αναστολείς της επαναρρόφησης της σεροτονίνης).
Ήδη το 1999, είχαν αναφερθεί στη FDA 2000 αυτοκτονίες από χρήστες Prosac, από τις οποίες, τουλάχιστον το ένα τέταρτο, φαινόταν να οφείλεται σε ακαθησία και διέγερση. Αν, όπως αναφέρει η FDA, μόνο το ένα εκατοστό των σοβαρών παρενεργειών αναφέρεται σ΄ αυτήν, τότε υπολογίζεται ότι, μέχρι το 1999, είχαν υπάρξει 50.000 αυτοκτονίες σχετιζόμενες με την ακαθησία. Για το σύνολο των SSRI s ο αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος.
ΚΑΙ ΕΠΑΦΕΣ ΤΡΙΤΟΥ ΤΥΠΟΥ
Στο διεθνή Τύπο μπορεί να βρει κανείς πλήθος πληροφοριών για τις σχέσεις των πολυεθνικών του φαρμάκου με το κράτος για την κοινή και με αμοιβαίο όφελος συνεργασία τους όπως πχ η προμήθεια, το 1953, της CIA από την Eli Lilly με LSD προκειμένου η πρώτη να κάνει πειράματα πλύσης εγκεφάλου (John Marks : The search for the Manchurian Candidate : the CIA and the mind control-the secret history of the behavioral sciences, 1979, Washington Post, 1985, New York Times, 1988). (21)
ΠΩΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΤΑΙ ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΠΡΟΒΟΛΗΣ ΕΝΟΣ ΨΥΧΟΦΑΡΜΑΚΟΥ
Μια άλλη πτυχή του σκανδαλώδους τρόπου με τον οποίο πλαστογραφούνται και πλασάρονται τα ερευνητικά δεδομένα για τις ενέργειες και τις παρενέργειες των ψυχοφαρμάκων είναι η αποκάλυψη, πριν ένα χρόνο (7 Δεκέμβρη 2003) του βρετανικού «Observer» για την απάτη, που συχνά κρύβεται, πίσω από επιστημονικά, υποτίθεται, άρθρα για τη δράση και τα οφέλη των φαρμάκων, που δημοσιεύονται σε γνωστά ιατρικά περιοδικά και υπογράφονται από γνωστούς επιστήμονες, γιατρούς και μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας, ενώ έχουν γραφτεί από «συγγραφείς φαντάσματα», που πληρώνονται από φαρμακευτικές εταιρείες.(22)
Σύμφωνα με εκτιμήσεις, τα μισά από τα άρθρα που δημοσιεύονται στα επιστημονικά ιατρικά περιοδικά είναι γραμμένα από «συγγραφείς- φαντάσματα». Γνωστοί γιατροί βάζουν το όνομά τους κάτω από το άρθρο και πληρώνονται αδρά γι΄ αυτό, ενώ οι πραγματικοί συγγραφείς παραμένουν άγνωστοι. Αυτά τα άρθρα, γράφει ο «Observer», αναφερόμενος στην εμπειρία της Βρετανίας, παρελαύνουν μπροστά από τους γενικούς γιατρούς (GP-general practitioners) για τους πείσουν να συνταγογραφήσουν τα παρουσιαζόμενα φάρμακα.
Όπως ανέφερε μια υπάλληλος του εκδοτικού μηχανισμού μιας εταιρείας που ειδικεύεται στην συγγραφή ιατρικών άρθρων (που εν συνεχεία υποβάλλει για δημοσίευση σε ιατρικά περιοδικά) «αυτό που έκανε ο βοηθός σύνταξης δηλ. η ίδια- ήταν, πριν υποβληθεί ένα άρθρο σ΄ ένα περιοδικό ηλεκτρονικά ή σε δισκέτα, ν΄ ανοίγει τις «ιδιότητες φακέλου» (file properties) στον υπολογιστή και να σβήνει τα ονόματα των συγγραφέων φαντάσματα ή της εταιρεία συγγραφής ιατρικών άρθρων και να τα αντικαθιστά με το όνομα ενός προσώπου, που είχε προσκληθεί από μια φαρμακευτική εταιρεία να μπει ως συγγραφέας, αλλά ο οποίος δεν είχε καμιά πραγματική συνεισφορά στο κείμενο» (επιστολή της Susanna Rees, British Medical Journal website).
Το άρθρο του «Observer» αποκαλύπτει περιπτώσεις από όλο το φάσμα των ιατρικών επιστημονικών δημοσιεύσεων, αλλά αυτό που τονίζει, είναι ότι το πρόβλημα έχει γίνει τεράστιο στον τομέα της ψυχιατρικής. Αναφέρει το παράδειγμα ενός ψυχιάτρου, του David Healy, στο πανεπιστήμιο της Ουαλλίας που έκανε έρευνα για τους πιθανούς κινδύνους των αντικαταθλιπτικών, όταν πήρε ένα e-mail από μια φαρμακευτική εταιρεία, που του έστελνε ένα 12σέλιδο κείμενο «βασισμένο σε ό, τι έχετε δημοσιεύσει, για να ελαφρύνουμε το φορτίο της δουλειάς σας».
Στο κείμενο, που επρόκειτο να παρουσιαστεί σ΄ ένα επικείμενο συνέδριο, εμφανιζόταν το όνομα του ως άνω ψυχιάτρου ως μόνου συγγραφέα. Όταν αυτός, επειδή θεώρησε ότι η παρουσίαση του συγκεκριμένου φαρμάκου ήταν υπέρ το δέον ευνοϊκή, πρότεινε μερικές αλλαγές, η εταιρεία απάντησε λέγοντας ότι «παρέλειπε μερικά σημαντικά από εμπειρική άποψη σημεία». Τελικά, το ίδιο αυτό κείμενο, εμφανίστηκε, στη αρχική του μορφή, στο συνέδριο και εν συνεχεία δημοσιεύτηκε σ΄ ένα ψυχιατρικό περιοδικό με το όνομα άλλου συγγραφέα. (23)
Ο ίδιος ο Healy δήλωσε εν συνεχεία ότι, κατά τη γνώμη του, ένα μεγάλο μέρος των άρθρων που δημοσιεύονται σε περιοδικά, όπως το New England Journal of Medecin, το British Medical Journal και το Lancet, συγγράφονται από εταιρείες συγγραφής ιατρικών άρθρων .
Ο ίδιος ο εκδότης του British Medical Journal, Richard Smith, παραδέχεται ότι τα άρθρα από «συγγραφείς-φαντάσματα» (ghostwriting) είναι ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα...Πολιορκούμαστε από τις φαρμακευτικές εταιρείας. Τα άρθρα έρχονται με τα ονόματα γιατρών και συχνά βρίσκουμε ότι δεν έχουν ιδέα τι έχουν γράψει. Όταν το ανακαλύπτουμε, απορρίπτουμε το άρθρο, αλλά είναι πολύ δύσκολο. Έχουμε ζητήσει, όταν υπάρχει εμπλοκή μιας εταιρείας, αυτό να αναφέρεται. Αλλά έχουν βρει τρόπους να το παρακάμπτουν και να λειτουργούν συγκαλυμμένα . (24)
Τέλος, στις ΕΠΑ, όταν σε μια δίκη κατά της Pfizer, η εταιρεία αναγκάστηκε να παρουσιάσει εσωτερικά της έγγραφα, φάνηκε ότι χρησιμοποιούσε εταιρείες συγγραφής ιατρικών άρθρων. Ένα από τα ντοκουμέντα αναλύει άρθρα για το αντικαταθλιπτικό Zoloft. Αλλά από μερικά από τα άρθρα έλειπε το όνομα του συγγραφέα. Στο περιθώριο υπήρχαν τα αρχικά «ΤBD , που εικάζεται ότι σήμαινε To Be Determined (δηλαδή, πρέπει να καθοριστεί). (25)
ΟΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΗΣ ΠΡΟΩΘΗΣΗΣ ΤΩΝ ΨΥΧΟΦΑΡΜΑΚΩΝ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
Η σημασία των παραπάνω αποχτά την πραγματική της διάσταση στο φως της προσπάθειας των εταιρειών να αντιμετωπίσουν τις αυξανόμενες ενδείξεις (που διαρκώς νέες κλινικές έρευνες φέρνουν στην επιφάνεια) για την περιορισμένη αποτελεσματικότητα και τους μεγαλύτερους κινδύνους, απ΄ ό, τι αρχικά νομιζόταν, των νέων προϊόντων τους, αντιψυχωτικών και αντικαταθλιπτικών, ιδιαίτερα σε σχέση με τα τεράστια κόστη τους. Η προσπάθεια των εταιρειών είναι να πάρουν ένδειξη για την χορήγησή τους στα παιδιά, παρά τα ερευνητικά δεδομένα ότι η χρήση τους στις μικρές ηλικίες είναι επικίνδυνη, ή, πάντως, αδιευκρίνιστης επικινδυνότητας και επομένως τυχοδιωκτική και άρα ..επικίνδυνη. Γίνεται, έτσι, φανερή η σημασία που αποκτά και το σχέδιο Μπους για μαζική χορήγηση αυτών των φαρμάκων σε όλο τον πληθυσμό, που συλλαμβάνεται από τα τεστ να έχει πρόβλημα ήδη από την προσχολική ηλικία....
Τον περασμένο Μάρτιο, το FDA στις ΕΠΑ συνέστησε να μπει εμφανής προειδοποίηση ότι η χρήση των νεότερων αντικαταθλιπτικών (SSRIs) στα παιδιά «μπορεί» να εντείνει την αυτοκτονική συμπεριφορά σε παιδιά και εφήβους, ύστερα από μια δημόσια ακροαματική διαδικασία, όπου πολλά μέλη οικογενειών και παθόντες έδωσαν μαρτυρίες για αυτοκτονική και βίαιη συμπεριφορά από άτομα που έπαιρναν αυτά τα φάρμακα. Η προειδοποίηση αφορά φάρμακα όπως το Prosac, το Remeron, το Zoloft, το Effexor, το Paxil, το Celexa, το Luvox κλπ. Σύμφωνα με μια επιπρόσθετη προειδοποίηση του FDA, ορισμένες συμπεριφορές είναι γνωστό ότι συνδέονται με αυτά τα φάρμακα, συμπεριλαμβανομένου του άγχους, της διέγερσης, των κρίσεων πανικού, της αϋπνίας, της εχθρότητας, της παρορμητικότητας, της ευερεθιστότητας, της ακαθησίας, της υπομανίας και της μανίας .Τα ερευνητικά δεδομένα, ωστόσο, που είχε το FDA στη διάθεσή του, επέβαλλαν μια πιο απαγορευτική απόφαση. (26)
Σύμφωνα με μια έρευνα (2003) του Andrew D. Mosholder, επιδημιολόγου του FDA, 22 μελέτες έδειχναν ότι παιδιά που παίρνουν αντικαταθλιπτικά γίνονται δύο φορές πιο αυτοκτονικά απ΄ αυτά που παίρνουν placebo (αδρανής ουσία). Αυτή η έρευνα δεν άρεσε στους επικεφαλής του FDA (με τις προαναφερθείσες διασυνδέσεις με τις εταιρείες) και γι΄ αυτό την απέκρυψαν. Εν συνεχεία, ανέθεσαν στο πανεπιστήμιο του Κολούμπια να αναλύσει εκ νέου τα δεδομένα που είχε χρησιμοποιήσει ο Mosholder.(27)
Οι ερευνητές του Κολούμπια έφτασαν στα ίδια συμπεράσματα. Το Paxil (Seroxat στη Ελλάδα) της GlaxoSmithKline και το Effexor της Wyeth βρήκαν ότι μπορεί να κάνουν τα παιδιά ακόμα περισσότερο αυτοκτονικά απ΄ ό, τι βρήκε η έρευνα του Mosholder. (28)
Με αυτά τα δεδομένα, η μεσοβέζικη (στη ουσία επιτρεπτική) στάση του FDA απέναντι στη χορήγηση των αντικαταθλιπτικών στα παιδιά, είναι σε αντίθετη κατεύθυνση με την απόφαση της βρετανικής κυβέρνησης, πέρσι, να απαγορεύσει την χρήση όλων των αντικαταθλιπτικών στα παιδιά, εκτός από το Prosac.
Υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις ότι τα φάρμακα αυτά προκαλούν απρόβλεπτες αντιδράσεις διαμέσου της σεροτονίνης, ενός νευρομεταβιβαστή, την δράση, ακριβώς, του οποίου επηρεάζουν προκειμένου να επιτύχουν το αντικαταθλιπτικό αποτέλεσμα που επικαλούνται. Όλες οι παρενέργειες που επικαλείται το FDA, από τη διέγερση και την εχθρότητα μέχρι την παρορμητικότητα και την μανία, είναι ταυτόσημες με τις ενέργειες του PCP, της μεθαμφεταμίνης και της κοκαϊνης, που είναι γνωστό ότι προκαλούν επιθετικότητα και βία. Τόσο τα παλιότερα διεγερτικά, όπως και τα νεότερα αντικαταθλιπτικά προκαλούν παρόμοια αποτελέσματα ως αποτέλεσμα της επίδρασής τους στην σεροτονίνη. (29)
Αν και είναι δύσκολο να καθοριστεί το ποσοστό που τα νεότερα αντικαταθλιπτικά προκαλούν δραματικά γεγονότα, όπως αυτοκτονία και βία, είναι γνωστό το ότι προκαλούν διεγερτικά αποτελέσματα, όπως ευερεθιστότητα και ανησυχία σε πάνω από το ένα τρίτο των ασθενών που τα λαμβάνουν. Μερικές φορές οι γιατροί που δεν αναγνωρίζουν τα συμπτώματα αυτά ως αποτέλεσμα του αντικαταθλιπτικού τείνουν ν΄ ανεβάσουν τη δόση του αντικαταθλιπτικού, επιδεινώνοντας την κατάσταση. Αλλά ακόμη και η διακοπή της λήψης των νεότερων αντικαταθλιπτικών χρειάζεται προσοχή, δεδομένου ότι μπορεί να εμφανιστεί σύνδρομο απόσυρσης, προκαλώντας κατάθλιψη, αυτοκτονική διάθεση και βία. (30)
Η ΕΠΑΝΑΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΡΙΤΑΛΙΝΗΣ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ
Στην Ιταλία έχει ξεσπάσει ένας μεγάλος αγώνας από επαγγελματίες ψυχικής υγείας ενάντια στην επάνοδο στην κυκλοφορία της ριταλίνης, που αποφασίστηκε από το Μάρτιο του 2003, αλλάζοντας τον χαρακτηρισμό της, από διεγερτικό (είναι ένα παράγωγο της αμφεταμίνης) σε ψυχοφάρμακο. Η ένδειξή της είναι η θεραπεία της διαταραχής της ελλειμματικής προσοχής με υπερκινητικότητα (Αdhd), από την παιδική ηλικία μέχρι την εφηβεία μια διάγνωση της σύγχρονης ψυχιατρικής που αμφισβητείται από πολλούς. Μάλιστα, στα ιταλικά σχολεία έχει δοθεί ένα ερωτηματολόγιο για να ταυτοποιηθούν τα παιδιά που πάσχουν από το σύνδρομο Adhd, έτσι ώστε, στη βάση των αποτελεσμάτων, να χορηγείται το φάρμακο.
Στις ΕΠΑ η ριταλίνη έχει χαρακτηριστεί κοκαΐνη των μωρών και χορηγείται στα σχολεία σε εκατομμύρια παιδιών, πολλά από τα οποία ανέπτυξαν εξάρτηση από φάρμακο. Έχει σοβαρές παρενέργειες, από την αρτηριακή πίεση, την καρδιά και την απώλεια βάρους, έως την τοξική ψύχωση, την βαριά κατάθλιψη, την χρόνια υπερκινητικότητα και κίνδυνο αυτοκτονίας στη φάση της στέρησης.
Παρόλα αυτά, η χορήγηση συνεχίζεται γιατί ανταποκρίνεται σε μιαν ορισμένη πολιτική και κουλτούρα ελέγχου της συμπεριφοράς των παιδιών και αντίληψης για τις αιτίες των δυσπροσαρμοστικών και παρεκκλινόντων συμπεριφορών τους. Όπως έχει επισημανθεί από κινήσεις γονέων που αντιδρούν στη ριταλίνη,(31) στην υγεία, όπως και στην εκπαίδευση και στις κοινωνικές υπηρεσίες, η πολιτική της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι είναι να μειώσει τα κόστη καταστρέφοντας τις υπηρεσίες. Και στον τομέα της ψυχικής υγείας, προωθείται προνομιακά το φαρμακολογικό μοντέλο ενάντια σε παρεμβάσεις πιο πολύπλοκες, που θέτουν στο κέντρο το παιδί και τις ανάγκες του. Ζούμε σε μια κοινωνία που έχει κάνει δύσκολο να διατηρηθεί μια ισορροπία όπου τα παιδιά έχουν αναγνωρισμένους τους χώρους τους και τις δραστηριότητές τους, και, ως εκ τούτου, φαίνεται πιο εύκολο να καταστείλουμε (με φάρμακα) αυτά τα αιτήματα, βάζοντας διαγνώσεις αμφισβητούμενες και χρήσιμες μόνο στις λογικές του σχολείου-εταιρεία και του κοινωνικού κομφορμισμού .
Για μια ακόμη φορά, το φάρμακο προωθείται ως η απάντηση σ΄ ένα πολύπλοκο πρόβλημα. Μετατρέπεται, έτσι, το φάρμακο σε εργαλείο ανάγνωσης της πραγματικότητας, περιορίζοντας το φάσμα των παρεμβάσεων, σ΄ ένα τύπο μονοδιάστατων και απλοποιητικών απαντήσεων. Όσο περισσότερο δίνεται ως απάντηση στην πολυπλοκότητα και το πολυδιάστατο της ύπαρξης, των αισθημάτων, των ατομικών επιλογών, που πηγάζουν μέσα από το ιδιαίτερο πλαίσιο στο οποίο ζει και την ανεπανάληπτη χρονικότητα που βιώνει το υποκείμενο, τόσο περισσότερο επηρεάζει τις σχέσεις ανάμεσα στα άτομα, την ανάπτυξη των υπηρεσιών, τις οργανωτικές επιλογές, τα θεραπευτικά προγράμματα.(32) Τα φτωχαίνει, υλικά και πνευματικά.
Έτσι και η ριταλίνη χορηγείται ως η γρήγορη απάντηση, που σιωπηλά και αποτελεσματικά θα λύσει το πρόβλημα του τι σημαίνει να είναι ένα παιδί ανήσυχο στην τάξη, να μην προσέχει το μάθημα, να μην υπακούει, να μην ακολουθεί τις οδηγίες που του δίνονται, ή να φέρει σε πέρας αυτό που του αναθέτουν, που είναι απρόθυμο, που χάνει τα πράγματά του, είναι παρορμητικό, άτακτο, ενοχλητικό, που μιλάει πολύ, που διακόπτει τους άλλους, που ανακατεύεται στα των άλλων. Όλα αυτά, όπως τονίζεται στον έντονο διάλογο που έχει ανοίξει στη Ιταλία, δεν είναι παρά χαρακτηριστικά της σχολικής τάξης, αλλά θα μπορούσαν ν΄ αποτελούν πιο ανεκτές συμπεριφορές σε ανοιχτό χώρο, όπως πχ στο παιχνίδι σε μια πλατεία ή το καλοκαίρι στη θάλασσα.
Το ταξινομικό σύστημα της αμερικάνικης ψυχιατρικής εταιρείας, το γνωστό DSM IV, βάσει του οποίου τίθεται η διάγνωση του Adhd, δείχνει πώς είναι δύσκολο να τεθεί αυτή η διάγνωση κάτω από την ηλικία των 4-5 ετών, δεδομένου ότι, μέχρι τότε, τα συμπτώματα αυτά αποτελούν συχνό χαρακτηριστικό των παιδιών. Αυτό, αντίθετα, που πρέπει να μπει σε ερωτηματικό είναι το πώς το σχολικό σύστημα της συγκεκριμένης κοινωνίας αντιλαμβάνεται και δίνει υπερβολική έμφαση σε μια πραγματικότητα που δεν είναι πάντα παθολογική. Τα αποτελέσματα της αμφεταμίνης μπορεί ν΄ ανταποκρίνονται στο όνειρο ενός δασκάλου να έχει παιδιά με επάρκεια, εύστροφα, προσεχτικά. Αυτό που χρειάζεται, επομένως, ν΄ αναρωτηθεί κανείς - και όχι μόνο στην Ιταλία - είναι πώς λειτουργεί το σχολείο, τα επίπεδα της ανεκτικότητας του, οι ακαμψίες του, έτσι ώστε να μπορεί πραγματικά ν΄ αναγνωριστεί ο πληθυσμός που έχει πραγματικά παθολογικό πρόβλημα, στο οποίο, εν πάσει περιπτώσει, δεν μπορεί να είναι η ριταλίνη η πρώτη επιλογή, αλλά ούτε και η τελευταία (ψυχολογικές και οικογενειακές θεραπείες φαίνεται να έχουν καλύτερα αποτελέσματα, ιδιαίτερα στην παιδική ηλικία).
Αλλά, προφανώς και στην Ιταλία η επανείσοδος της ριταλίνης στην κυκλοφορία δεν είναι, όπως φαίνεται, παρά η αρχή. Οι φαρμακευτικές εταιρείες, σε συνεργασία με πανεπιστημιακές κλινικές, έχουν ήδη αρχίσει εκστρατεία για την δοκιμασία της χρήσης των αντιψυχωτικών και των αντικαταθλιπτικών στα παιδιά και στους εφήβους, όπως αναφέρει το ντοκουμέντο του Οκτώβρη 2003 του Forum Salute Mentale, μιας πανιταλικής συσπείρωσης επαγγελματιών ψυχικής υγείας, που προέρχονται από το κίνημα της Δημοκρατικής Ψυχιατρικής, που ιδρύθηκε την εποχή του Franco Basaglia στη δεκαετία του 70.
«Το φαρμακολογικό μοντέλο , λέει το ντοκουμέντο, έχει καταντήσει κάθε άλλη θεραπευτική παρέμβαση απλή γαρνιτούρα στο «κύριο πιάτο» που είναι το φάρμακο. Μερικοί γιατροί έχουν αρνηθεί να εφαρμόζουν πιο συνθετικές θεραπείες, με αντάλλαγμα μια, πέραν αμφισβήτησης, πρωτοκαθεδρία του φαρμάκου μέσα στις υπηρεσίες και μια νέα επαγγελματική εικόνα «λευκής μπλούζας» και «ειδικού του εγκεφάλου». Επιπρόσθετα, πέραν αυτών, οι πολυεθνικές του φαρμάκου, χρηματοδοτώντας πανεπιστημιακές έρευνες, παρεμβαίνουν ακόμα και στα στατιστικο-διαγνωστικά εγχειρίδια». (33)
ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΚΑΙ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΕΣ ΔΙΑΓΝΩΣΕΙΣ
Αυτό το τελευταίο είναι εξαιρετικά σημαντικό γιατί δείχνει πώς οι πολυεθνικές του φαρμάκου επηρεάζουν και διαμορφώνουν την ίδια την σύγχρονη ψυχιατρική νοσολογία, τον τρόπο που αρθρώνεται σε νοσολογική οντότητα ο ανθρώπινος ψυχικός πόνος, έτσι ώστε να ταιριάζει στα επενδυτικά τους σχέδια και στην κερδοφορία των επιχειρήσεών τους. Δείχνει πώς οι φαρμακευτικές εταιρείες συμμετέχουν στην διαμόρφωση της τρέχουσας κουλτούρας, όχι μόνο των ψυχιάτρων, αλλά και του τρόπου (μονοδιάστατου και απλοποιητικού) που οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την ίδια τους τη δυσφορία και τον ψυχικό τους πόνο : ως αντικείμενο και όχι ως αντίφαση της ύπαρξης.
Η μεπροβαμάτη (Miltown της Wallace, Equanil της Wyeth) πρώτα, στη δεκαετία του 50 και το Valium (της Hoffmann-La Roche) και οι αδελφές του βενζοδιαζεπίνες, στη δεκαετία του 60, είχαν προκαλέσει, στην εποχή τους, μια φρενίτιδα για το μαγικό χάπι που αντιμετωπίζει το άγχος και ηρεμεί . Μια φρενίτιδα που, ωστόσο, σε τίποτα δεν συγκρίνεται με την εποχή του Prosac (Ladose).(34)
Εκείνη την εποχή, η ένδειξη για τις βενζοδιαζεπίνες ήταν το άγχος και η ήπια κατάθλιψη. Ενώ, όμως, η δημοτικότητα του Valium είχε φτάσει στα ύψη (παρά τις παρενέργειες των βενζοδιαζεπινών, που, στο μεταξύ, ήρθαν στη επιφάνεια κυριότερη, ανάμεσά τους, ο εξαρτησιογόνος χαρακτήρας τους) οι φαρμακοβιομήχανοι άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι εδώ ήταν οι αγορές του μέλλοντος. Καθώς γινόταν φανερό ότι είχε ανοίξει μια χρυσοφόρα εποχή για τις πολυεθνικές του φαρμάκου, που στρέφονται, πλέον, όλο και περισσότερο στα ψυχοφάρμακα, άρχισαν, παράλληλα, να παρεμβαίνουν και να διαστρέφουν το ίδιο το διαγνωστικό σύστημα της ψυχιατρικής. Στην προσπάθειά τους ν΄ ανοίξουν χώρους στην αγορά, οι φαρμακευτικές εταιρείες άρχισαν να φουσκώνουν κάποιες διαγνωστικές κατηγορίες. Μια ορισμένη διαταραχή θα μπορούσε να έχει παρατηρηθεί σπάνια, μέχρις ότου μια φαρμακοβιομηχανία ανακοινώνει ότι κατέχει το φάρμακο για την θεραπεία της, μετά το οποίο, η διαταραχή γίνεται ξαφνικά επιδημία. Όπως έχει γράψει ο βρετανός David Healy : Όπως συχνά συμβαίνει στην ιατρική, η διαθεσιμότητα μιας θεραπείας, οδηγεί στην αύξηση της αναγνώρισης της διαταραχής, που θα μπορούσε να ευεργετηθεί από αυτή τη θεραπεία. (35)
Eίναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της διαταραχής πανικού, όπως το αφηγείται ο ο E. Shorter. (36) Παραδοσιακά η ψυχιατρική θεωρούσε τον πανικό μέρος της αγχώδους νεύρωσης (χαρακτηριζόμενης ως υπερβολικό άγχος, που μπορεί να φτάσει μέχρι τον πανικό και συνδεόμενης, συχνά, με σωματικά συμπτώματα), σύμφωνα, τουλάχιστον, με το ταξινομικό σύστημα DSM II (1968). Το 1964, μια εργασία ενός αμερικανού πανεπιστημιακού ερευνητή, του Donald Klein, που χρηματοδότησαν η Geigy και η SmithKline & French, συμπέρανε ότι ο πανικός είναι μια διαφορετική νοσολογική οντότητα από το άγχος και ότι θα μπορούσε να προλάβει κανείς τις κρίσεις, αν συνέχιζε να παίρνει φαρμακευτική αγωγή. Ο Klein ήταν μέλος της ομάδας εργασίας για την συγκρότηση του DSM III, που δημοσιεύτηκε το 1980 και στο οποίο κατάφερε να περάσει την διαταραχή πανικού ως ξεχωριστή νοσολογική οντότητα, χαρακτηριζόμενη από αιφνίδια έναρξη έντονου τρόμου, με φυσικά σημεία, όπως εφίδρωση και λιποθυμία .
Τον επόμενο χρόνο, η Upjohn Company του Michigan έριξε στην αγορά μια νέα βενζοδιαζεπίνη, την αλπραζολάμη (Xanax), και καθώς η αγορά των βενζοδιαζεπινών βούλιαζε, εκείνη τη περίοδο, η Upjohn παρουσίασε την δική της βενζοδιαζεπίνη ως ειδική για την «διαταραχή του πανικού». Στην δεκαετία του 80, η Upjohn χρηματοδότησε εκτεταμένες έρευνες για να εγκαθιδρύσει την διαταραχή πανικού ως πραγματικά ανεξάρτητη διαταραχή, για την οποία η αλπραζολάμη έκανε θαύματα χωρίς, ωστόσο, τα αποτελέσματα των ερευνών να είναι και πολύ πειστικά. Στην δεκαετία του 90, το Xanax ήταν ένα από τα πιο χρησιμοποιούμενα φάρμακα στις ΕΠΑ και οι ψυχίατροι το χορηγούσαν πιστεύοντας ότι ενεργούν επιστημονικά και ότι το Xanax έδινε την μοναδική ελπίδα στην επιδημία διαταραχής πανικού , που είχε, σαρώσει τις ΕΠΑ. Πολλοί ονόμασαν, τότε, τον πανικό νόσο της Upjohn .(37)
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΝΟΙΚΟΚΥΡΙΟ
Καθώς η ψυχιατρική διάγνωση χειραγωγούνταν, όλο και περισσότερο, από τις φαρμακευτικές εταιρείες, ήρθε το Prosac, που έμελλε να γίνει το φάρμακο που δεν έλειπε από κανένα νοικοκυριό αφού, μεταξύ άλλων, αδυνατίζει (και μάλιστα διαφημίστηκε ως τέτοιο). (38) Όταν κυκλοφόρησε το Valium, τόσο οι ασθενείς, όσο και οι γιατροί τους ήταν πρόθυμοι ν΄ αναγνωρίσουν τη δυσφορία τους ως άγχος, αφού υπήρχε ένα αποτελεσματικό φάρμακο να το καταπολεμά. Όταν έφτασε στο προσκήνιο το Prosac, ένα φάρμακο για την κατάθλιψη, η έμφαση έπεσε στην κατάθλιψη ως την κύρια μορφή δυσφορίας. Με το Prosac, τον πρώτο από τους SSRI s, είναι που η χημεία της σεροτονίνης έρχεται στο κέντρο του ενδιαφέροντος των εταιρειών (αν και η σημασία της για την ψυχιατρική διαπιστώνεται από το 1953 και ψυχοφάρμακα, που επιδρούν σ΄ αυτήν, κυκλοφορούν, ήδη, από την δεκαετία του 50, πχ το αντιψυχωτικό ρεζερπίνη κλπ). Τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία του Prosac, δημοσιεύονται εργασίες που το βρίσκουν αποτελεσματικό σε μια σειρά διαταραχές, όπως διαταραχή πανικού, καταπληξία (drop attac). Αφού όλα αυτά απαντούν στο Prosac, πρέπει να έχουν κάτι κοινό, ίσως ν΄ αποτελούν μέρος μιας Διαταραχής του Συναισθηματικού Φάσματος (Affective Spectrum Disorder ASD).(39)
Αυτό που ακολούθησε ήταν μια ενορχηστρωμένη, από τα ΜΜΕ, εκστρατεία, ότι το Prosac ήταν η πανάκεια για την αντιμετώπιση όλων των προβλημάτων ζωής, ακόμα και με απουσία ψυχικής αρρώστιας. Η περίπτωση του Prosac και όλων των SSRI s δείχνει πώς ένα φάρμακο, που μπορεί να είχε προσόντα σε σχέση με τα προηγούμενα (κυρίως όσον αφορά τις παρενέργειες), μπορεί να μετατραπεί στο μαγικό χάπι που θεραπεύει κάθε αρρώστια και κάθε ανθρώπινη οδύνη. (40) Αυτό δεν θα ήταν δυνατό χωρίς την ενσωμάτωση της κλινικής ψυχιατρικής στην εταιρική κουλτούρα των φαρμακοβιομηχανιών, με συνέπεια ν΄ αποτελεί (η ψυχιατρική) τον κύριο προαγωγό της κουλτούρας του φαρμακολογικού ηδονισμού, που είναι μια μορφή κοινωνικού ελέγχου- καθώς εκατομμύρια άνθρωποι, που δεν είχαν καμιά επίσημη ψυχιατρική διαταραχή, εκλιπαρούσαν για την νέα ουσία γιατί ελάφρυνε το βάρος της αυτοσυνείδησης και της προσωπικής τους ευθύνης, ενώ, ταυτόχρονα, τους επέτρεπε ν΄ αδυνατίσουν....
Όπως αναφέραμε παραπάνω, ο μήνας του μέλιτος των SSRI s φτάνει στο τέλος του: άρχισαν να έρχονται στο κέντρο της προσοχής οι επικίνδυνες παρενέργειές τους, εξ ου και ο αγώνας τους ν΄ αυξήσουν τα μερίδιά τους στην αγορά με νέα, εξίσου αβέβαια (πέραν πάσης δυνατότητας για μια πραγματικά ασφαλή και αδέκαστη επιστημονική τεκμηρίωση) σκευάσματα, με την φρενήρη είσοδο στην αγορά ολοένα καινούργιων αντιψυχωτικών (με δραστικότητα πολύ κατώτερη των προσδοκιών) και με την κρατική ενίσχυση (σχέδιο ΤΜΑΡ του Μπους) για την περαιτέρω προώθηση των πωλήσεών τους σε ολοένα ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού.
....ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Στην Ελλάδα λείπει, δυστυχώς, ο ευρύτερος και πολυεπίπεδος προβληματισμός γύρο από το ψυχοφάρμακο, όπως και γύρω από πολλά άλλα. Παρά τις εξαιρέσεις, η πλειοψηφία του ψυχιατρικού νοσοκομειακού και εξωνοσοκομειακού συστήματος (δημόσιου και ιδιωτικού) λειτουργεί διαμέσου του ψυχοφαρμάκου ως του «κύριου (και συχνά, μόνου) πιάτου».
Εκτός από μεμονωμένες φωνές, το πράγμα λειτουργεί χωρίς θεαματικές καταστάσεις, με το πανεπιστήμιο να προβάλλει μονόπλευρα τα «νέα ατράνταχτα δεδομένα» της βιολογίας και τις φοβερές ιδιότητες του τάδε νέου ψυχοφάρμακου (που, φυσικά, σπανίως έχει και κάποια παρενέργεια), με το σύνηθες πλέγμα για τον επηρεασμό των ψυχιάτρων (του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα) από τις εταιρείες, με τα δωράκια, τα ταξιδάκια, την ψευδοεπιστημονική ενημέρωση μετά γευμάτων σε κοσμικά εστιατόρια, με τα πρωτόκολλα δοκιμής των νέων (ή και λίγο παλιότερων) φαρμάκων στους ασθενείς (με την παρότρυνση να διακοπεί το φάρμακο που έπαιρναν έως τώρα για να δοκιμαστεί το καινούργιο), ενίοτε και με «άλλα» .
ΤΟ ΣΥΝΤΟΜΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Όσο το φάρμακο παραμένει μια καπιταλιστική επιχείρηση με σκοπό το κέρδος και όσο δεν αναπτύσσεται μια αντίσταση των επαγγελματιών ψυχικής υγείας και της ευρύτερης κοινωνίας, η κατάσταση αυτή όχι μόνο δεν πρόκειται ν΄ αλλάξει, αλλά, αντίθετα, θα επιδεινωθεί - με σοβαρές συνέπειες για την σύγχρονη ψυχιατρική, τον κοινωνικό της ρόλο και το πραγματικό θεραπευτικό της δυναμικό, αλλά και για την κοινωνία ολόκληρη.
ΥΓ. Στις 15 Φεβρουαρίου 2005 η «Ελευθεροτυπία» δημοσίευσε την είδηση της κυκλοφορίας και στην Ελλάδα, μετά από έγκριση του ΕΟΦ, της μορφής της ριταλίνης που χορηγείται μια φορά την ημέρα (Μεθυλφαινιδάτη OROS), σε παιδιά 6 έως 12 ετών και εφήβους, όπου τίθεται η διάγνωση της «Διαταραχής Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας» (Adhd). Yπολογίζεται ότι το 3-7% του μαθητικού πληθυσμού πάσχει από Adhd δηλαδή ένας στους είκοσι μαθητές πρέπει να πάρει το φάρμακο (!!!), «διαφορετικά θα έχουν επιπτώσεις στην μετέπειτα ενήλικη ζωή τους».
ΠΗΓΕΣ :
1. Irvin M. Cohen, The benzodiazepines , in Ayd Discoveries in Biological Psychiatry , σελ 130.
2. Εισήγηση στην πρώτη σύνοδο του Forum Salute Mentale, 16 Οκτώβρη 2003, στη Ρώμη.
3. Jeanne Lenzer, Bush plans to screen whole US population for mental illness , British Medical Journal, 19 Ιουνίου 2004, 328:1458.
4. oππ
5. oππ
6. The New American No child left unmedicated? , 12 Ιουλίου 2004.
7. Jeanne Lenzer, BMJ, oππ
8. oππ
9. oππ
10. The Allen Jones whistleblower report, 20 Γενάρη 2004 & ΒΜJ, οππ
11. Βruce Levine Eli Lilly and the Bush family the deseasing of our malaise στην ιστοσελίδα La leva Di Archimede.
12. Ron Strom, Forced mental screening hits roadblock in House , 9 Σεπτέμβρη 2004, WorldNetDaily.com.
13. οππ
14. οππ και Τhe New American , οππ
15. Bruce Levine, οππ
16. οππ
17. οππ
18. οππ
19. οππ
20. οππ
21. οππ
22. Antony Barnett, Revealed : how drug firms hoodwink medical journals / Pharmaceutical giants hire ghostwriters to produce articles-then put doctors names on them , The Observer, 7 Δεκέμβρη 2003.
23. οππ
24. οππ
25. οππ
26. FDA talk paper, 22 Μάρτη 2004, FDA issues Public Health Advisory on Cautions for the use of Antidepressants in Adults and Children .
27. Marilyn Elias, USA TODAY, 18 Οκτώβρη 2004.
28. Gardiner Harris, Antiderpessant study seen to back Expert , New York Times,20 Αυγούστου 2004.
29. Peter R. Breggin : Suicidality, violence and mania caused by serotonin reuptake inhibitors (SSRI s) : a review and analysis .
30. Peter R. Breggin : The proven dangers of antidepressants , στην ιστοσελίδα La Leva Di Archimede .
31. Coordinamento Genitori Democratici e Psichiatria Democratica. Ανακοίνωση Τύπου, 22 Οκτώβρη 2004, Ρώμη : « Οχι ναρκωτικά στα παιδιά, όχι στην κατάχρηση των ψυχοφαρμάκων».
32. Eισήγηση στη πρώτη σύνοδο του Forum Salute Mentale, οππ
33. Gli argomenti del Secondo Forum Per La salute Mentale, στην ιστοσελίδα www.Forum Salute Mentale.it
34. Edward Shorter : A History οf Psychiatry , ed. John Wiley & Sons, Inc. 1997.
35. David Healy : The History of British Psychopharmacology , in Hugh Freeman and German E. Berrios, eds, 150 Years Of British Psychiatry , Vol II, The Aftermath (London, Athlon, 1996).
36. Ed. Shorter, οππ
37. οππ
38. οππ
39. οππ
40. οππ
http://www.scribd.com/doc/4987705/-
Quote:
Originally posted by krino
Quote:
Originally posted by Θεοφανία
Προφανως ήσουν σε απόγνωση,
ευχαριστω για την γνωματευση.
γιατί εδώ και κάμποσους μήνες μας τσαμπουνούσες πως θα έμπαινες μόνο για να \"μας τη λες\" και δεν θα έγραφες ούτε ένα ποστ συμπαράστασης ή συμμετοχής.
και αυτο συνεχιζω να λεω.
Τι έγινε ξαφνικά?
ολα καλα - ολα ανθηρα.
αυτό μήπως που γίνεται τον τελευταίο καιρό αλλα κανείς δεν στην είπε?
αδιαφορω οπως παντα, για το αν θα μου την πει κανεις η οχι.
Πως γουστάρεις τον χώρο, αλλα όπως σε βολεύει?
φυσικα.
Πχ, \"θελω να περναει το δικο μου
και γιατι να μην περναει το δικο μου?
που ειναι το κακο?
αλλιως θα σας γμω\"?
μισο γιατι μπερδευομαι,
αυτο το γμω σημαινει γαμω η κατι αλλο?
Προφανώς δεν πέρασε και επιστρέφεις ως μέλος?
οχι και οτι εχω πει ισχυει εκτος αν αλλαξουν οι συνθηκες.
Κατι που θα σημαινει οτι αποψεις και στυλ οπως τα δικα σου θα εξαφανιστουν απο το φορουμ.
Σόρι, αλλα δεν έχω καταλάβει ακόμη.
και δεν νομιζω να γινει ποτε.
Γιατί μέχρι χτες απειλούσες και έλεγες τα δικά σου,
παλι τα ιδια με τις απειλες....
αλλα όλο και έχωνες τη μουσούδα σου μήπως και νιώσεις πως ακόμη υπάρχεις....
σορρυ που σε ενοχλει η παρουσια μου.
Δεξου τις συνταγες που εσυ εχεις προταξει.
Κατι για ξυδι θυμαμαι....
Συμπέρασμα: εκεί που φτύνεις, γλύφεις με ευλάβεια.
Και όσο γι αυτό:
\"Κατι που θα σημαινει οτι αποψεις και στυλ οπως τα δικα σου θα εξαφανιστουν απο το φορουμ\".
Έχεις πολύ πλάκα.
τα συμπερασματα αυτα, ειναι δικα σου παντελως.
Ουτε φτυνω - ουτε γλειφω κανενα.
Απορω που εμαθες τετοιες τακτικες.... let me guess...
Σαφως και εχω πολυ πλακα,
ειμαι γνωστος αστιεμπορας.
Το θέμα που άνοιξε ο Κρίνος είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον.Θα το ψάξω,γιατί δεν έχω ιδιαίτερη γνώση πάνω στο κίνημα της αντιψυχιατρικής,ούτε στην φιλοσοφία/αρχές που έχει θεμελιωθεί.
Θεοφανία,ο καθένας μπορεί να βάζει οποιοδήποτε θέμα γουστάρει,αν δεν αντιτίθεται στους κανόνες του forum,δε βλέπω το λόγο να γίνεσαι εριστική ή να ασκείς έλεγχο.Μακάρι να υπήρχαν περισσότερα άτομα που να βάζουν θέματα που να άπτονται του χαρακτήρα του forum με τόσο καίριο τρόπο.Το θέμα αυτό απασχολεί πολλά μέλη φαντάζομαι,οπότε και χρήσιμο είναι και ιδιαίτερα ενδιαφέρον.
Βομβαρδισμός με φάρμακα... λαϊφστάιλ
Τα τελευταία χρόνια οι έρευνες των φαρμακοβιομηχανιών στρέφονται στην προσοδοφόρο «ανακάλυψη» νέων ασθενειών
Του Γιαννη Ελαφρου
Mήπως πάσχετε από το σύνδρομο των ανήσυχων ποδιών, καθώς τα κάτω άκρα σας έχουν μια ακατανίκητη τάση να κινούνται νευρικά; Παρουσιάζει το παιδί σας ψυχολογικές μεταπτώσεις μέσα στην ημέρα; Mήπως πάσχει από διπολική διαταραχή και πρέπει να πάρει ψυχοφάρμακα; Eίστε γυναίκα και δεν είστε ικανοποιημένη από την ερωτική σας ζωή; E, τότε είστε βαριά άρρωστη! Εχετε πληγεί από την ασθένεια της «γυναικείας σεξουαλικής δυσλειτουργίας». Ολες οι παραπάνω «ασθένειες» είναι μόνο ορισμένες από τις «κατασκευασμένες» ή «ξεχειλωμένες», από φαρμακευτικές εταιρείες, αρρώστιες.
Tα τελευταία χρόνια οι μεγάλες πολυεθνικές φαρμακοβιομηχανίες δεν επιδίδονται μόνο στον αγώνα για την ανακάλυψη νέων φαρμάκων, αλλά και σε κάτι ακόμα πιο προσοδοφόρο: στην «ανακάλυψη» ασθενειών, έτσι ώστε να παρουσιαστούν ανάγκες για νέα φάρμακα. Πρόκειται για τη λεγόμενη ασθενοκαπηλία (ή καλύτερα καπηλεία του φόβου του υγιούς για την ασθένεια), από τους πιο ενεργητικούς τομείς μάρκετινγκ των εταιρειών.
H ασθενοκαπηλία διευρύνει τα όρια της ασθένειας και κατά συνέπεια τα όρια της φαρμακοθεραπείας και των κερδών. «Kαταστάσεις της φυσιολογικής ζωής, όπως η εμμηνόπαυση, αντιμετωπίζονται ως ασθένειες. Ηπια προβλήματα παρουσιάζονται ως σοβαρές αρρώστιες από καμπάνιες χρηματοδοτούμενες από τις εταιρείες, όπως το σύνδρομο του ευερέθιστου εντέρου. Παράγοντες κινδύνου, όπως η χοληστερόλη και η οστεοπόρωση, αντιμετωπίζονται ως αρρώστιες» σημειώνουν οι Pέι Mόινιχαν και Nτέιβιντ Xένρι στη διαδικτυακή επιθεώρηση «PLOS Medicine».
H διεθνής βιβλιογραφία έχει γεμίσει νέα σύνδρομα· το «κατάλληλο φάρμακο» συνήθως έχει βρεθεί… νωρίτερα. H ασθενοκαπηλεία στηρίζεται στη λογική των φαρμάκων λαϊφστάιλ, των φαρμάκων δηλαδή που δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας, αλλά υπόσχονται εκπλήρωση επιθυμιών (κυρίως στον σεξουαλικό τομέα), αντιμετωπίζουν τα γηρατειά ως ασθένεια, ενώ μόνο δρόμο αντιμετώπισης των ψυχικών προβλημάτων και νοσημάτων βλέπουν τον χημικό βομβαρδισμό. H υστερία της ατομικής υγείας και η φαρμακολατρεία, την ώρα που καταρρέουν τα δημόσια συστήματα υγείας και η πρόληψη υποβαθμίζεται σε απλούς κανόνες ατομικής υγιεινής, οδηγεί σε απίστευτες καταναλώσεις φαρμακευτικών σκευασμάτων.
H ασθενοκαπηλεία έχει σημαντικές αρνητικές επιπτώσεις. Eνισχύει την ιατρικοποίηση της κοινωνικής ζωής, προκαλεί μεγάλη σπατάλη κονδυλίων, τόσο από τους πολίτες όσο και από τους ασφαλιστικούς οργανισμούς, καθώς και κινδύνους για την υγεία, ακόμα και τη ζωή, όσων παίρνουν τα μαγικά χαπάκια, ειδικά εάν πρόκειται για παιδιά.
H απειλή της χημικής λοβοτομής και της δημιουργίας μιας «χαπακωμένης γενιάς» δεν είναι τόσο μακρινή…
Μαζική χημική λοβοτομή σε μια ολόκληρη γενιά
Διπολική διαταραχή, διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητα, γυναικεία σεξουαλική δυσλειτουργία, στυτική δυσλειτουργία, είναι μερικές από τις ασθένειες που σήμερα υπερ-διαγιγνώσκονται ή τους αποδίδονται μια σειρά από άλλες παθολογικές καταστάσεις (συνήθως ήπιες) με τελικό αποτέλεσμα την αύξηση των πωλήσεων φαρμάκων για την υποτιθέμενη θεραπεία τους. Oι φαρμακευτικές εταιρείες δεν διστάζουν ακόμα και να δημιουργούν ιατρικά σύνδρομα, όπως το σύνδρομο ανήσυχων ποδιών, το σύνδρομο άρρωστων κτιρίων ή τη μεικτή αγχώδη και καταθλιπτική διαταραχή.
Πριν από ένα μήνα πραγματοποιήθηκε στο Nιούκαστλ της Aυστραλίας το πρώτο διεθνές επιστημονικό συνέδριο με θέμα την καπηλεία των ασθενειών. Στην εναρκτήρια ομιλία του ο ψυχίατρος Ντέιβιντ Χίλι, καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Kάρντιφ και γνωστός για τον αγώνα του ενάντια στις φαρμακευτικές εταιρείες (ενέπνευσε τον Tζον Λε Kαρέ στη συγγραφή του «Eπίμονου Kηπουρού») τόνισε ότι αναπτύσσεται η εσφαλμένη διάγνωση διπολικής διαταραχής σε παιδιά έως δύο ετών. Παλαιότερα δεν γινόταν τέτοια διάγνωση πριν από την ώριμη εφηβεία. Σήμερα στις HΠA εντάσσονται στη διπολική διαταραχή ακόμα και παιδιά προσχολικής ηλικίας ή και έμβρυα. «Σύμφωνα με τις οδηγίες της Aμερικανικής Ενωσης Ψυχιάτρων, για να διαγνωσθεί διπολική διαταραχή οι περίοδοι διαφορετικής συμπεριφοράς πρέπει να εναλλάσσονται για βδομάδες. Ενώ τώρα γίνονται διαγνώσεις σε παιδιά που η διάθεσή τους μεταβάλλεται μέσα σε ένα 24ωρο, κάτι το οποίο είναι φυσιολογικό. Διαρκώς προστίθενται άτομα με συνήθως ήπιες διαταραχές», τονίζει ο κ. Xίλι.
Θανατηφόρες παρενέργειες
«Aυτή τη στιγμή γίνεται μια συντονισμένη προσπάθεια ώστε μια σειρά από καταστάσεις όπως η οριακή διαταραχή και η κυκλοθυμία να ενταχθούν ως μορφές ή υποκατηγορίες της διπολικής διαταραχής (σε ενήλικες)», υπογραμμίζει στην «Κ» ο κ. Γιώργος Nικολαΐδης, ψυχίατρος και διευθυντής Oικογενειακών Σχέσεων του ερευνητικού Iνστιτούτου Yγείας του Παιδιού. «Tο τελικό αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας θα είναι να αυξηθούν οι πωλήσεις κάποιων φαρμάκων με πολύ περιορισμένα, ωστόσο, αποτελέσματα. Επίσης, γεννιέται ένα πραγματικό ερώτημα σε σχέση με τη διεύρυνση της έννοιας και του φάσματος της διπολικής διαταραχής: πού τραβάμε τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην φυσιολογική διακύμανση του συναισθήματος και την ψυχική παθολογία; Ή μήπως όλοι θα πρέπει πάντα να έχουμε ίδιες και ομοιόμορφες συναισθηματικές αντιδράσεις;».
Tο αποτέλεσμα στις HΠA, σύμφωνα με τον δρα Xίλι, είναι να «χορηγούνται στα παιδιά φάρμακα, που προορίζονται μόνο για ενήλικες και παρουσιάζουν πολλές παρενέργειες». Ερευνα της εφημερίδας «USA Today» στα επίσημα αρχεία του 2000 – 2004 κατέγραψε τουλάχιστον 45 θανάτους παιδιών, για τους οποίους θεωρείται «πρώτος ύποπτος» σκεύασμα που αφορά τη διπολική διαταραχή. Υπήρχαν ακόμα 1.328 περιπτώσεις σοβαρών παρενεργειών, όπως διαβήτης, απόκτηση βάρους, τρέμουλο, δυστονία, ελαφρά νάρκωση, νευρολογικές καταστάσεις, όπως βραδύτητα κλπ. Mάλιστα, όπως σημειώνει η εφημερίδα, το αρχείο αυτό δεν είναι πλήρες και μπορεί να περιλαμβάνει λιγότερο από το 1% των περιστατικών!
Eνδεικτικό είναι ότι από το 2001 έως το 2005 σχεδόν διπλασιάστηκε στις HΠA ο αριθμός των ατόμων κάτω των 19 ετών που έχουν πάρει τουλάχιστον μία συνταγή ψυχοφαρμάκων (από 0,36% σε 0,65%).
«Eπιχειρείται μια μαζική χημική λοβοτομή σε μια ολόκληρη γενιά στην Aμερική», υπογραμμίζει ο κ. Nικολαΐδης. «Αυτό γίνεται λόγω μιας αντίστοιχης διεύρυνσης της έννοιας της Διαταραχής ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας».
«Δεν είναι μια φανταστική διαταραχή· υπάρχει», σημειώνει ο κ. Nικολαΐδης. «Aλλά ποιος θα τη διαγνώσει με ακρίβεια και τι θεραπεία θα δώσει; Πολύ συχνά, δυστυχώς, λίγο να διαφέρει ένα παιδί από τα άλλα, λίγο να είναι πιο ανήσυχο παρουσιάζει αυξημένες πιθανότητες να χαρακτηρισθεί ως ψυχικά άρρωστο και να υποβληθεί σε μακρόχρονη θεραπεία με αμφεταμινούχα σκευάσματα»!
Υπερσυνταγογράφηση
«Στην Eλλάδα ακόμα δεν έχουμε παρόμοια φαινόμενα. Eδώ υπάρχει το φαινόμενο της υπερβολικής χρήσης ψυχοφαρμάκων, στους ενήλικες, αλλά για άλλους λόγους. Κυρίως λόγω της ευρείας διάδοσης της πολυφαρμακίας και της υπερδοσολόγησης από τους ίδιους τους γιατρούς».
«Τι είναι διαταραχή, τι είναι φυσιολογικό; Δεν είναι εύκολο να τραβήξεις μια διαχωριστική γραμμή», σημειώνει ο κ. Nικολαΐδης. Aρκεί να μην γίνεται με κίνητρο το εμπόριο σκευασμάτων. «Δεν είναι τυχαίο ότι στο Διαγνωστικό και Στατιστικό Eγχειρίδιο των Ψυχικών Διαταραχών (DSM IV) αναγράφηκε ως ιδιαίτερη νόσος η Μεικτή Αγχώδης και Καταθλιπτική Διαταραχή μια κατάσταση πολύ αμφισβητήσιμη. Αυτό, βέβαια, είχε ως αποτέλεσμα μια τεράστια ώθηση στις πωλήσεις συγκεκριμένων φαρμακευτικών σκευασμάτων. Είχε όμως και το αποτέλεσμα πολλές κοινωνικές καταστάσεις που απλά βρίσκονται λίγο έξω από το “κανονικό” να ιατρικοποιούνται».
Οσο για το σύνδρομο των ανήσυχων ποδιών, μεγάλη φαρμακευτική εταιρεία υποστήριξε το 2003 ότι αποτελεί μια διαδεδομένη αλλά μη αναγνωρισμένη ασθένεια. Tο 2005 μάλιστα πήρε την άδεια για την κυκλοφορία αντίστοιχου φαρμάκου. «Είναι ένα σύμπτωμα βέβαια, αλλά στο πλαίσιο άλλων διαταραχών. Για ιδιαίτερη νόσο ούτε λόγος. Οσο για τη θεραπεία, αρκεί η θεραπεία της υποκείμενης νόσου –δεν υπάρχει ανάγκη για κάποια ειδική αγωγή γι’ αυτό το “σύνδρομο”», σημειώνει στην «Κ» ο κ. Nικολαΐδης.
Αγώνας δρόμου των πολυεθνικών κολοσσών για το «ρόζ» βιάγκρα
Aίσθηση προκλήθηκε όταν ανακοινώθηκε στην Eπιθεώρηση της Aμερικανικής Iατρικής Ενωσης ότι το 43% των γυναικών στις HΠA δεν είναι ικανοποιημένες από τη σεξουαλική τους ζωή. Πολλοί ανακάλυψαν το… σύνδρομο της γυναικείας σεξουαλικής δυσλειτουργίας. Σε κάθε περίπτωση, μετά τον εμπορικό θρίαμβο του βιάγκρα, το χάπι του γυναικείου οργασμού είναι το «ιερό δισκοπότηρο» της φαρμακοβιομηχανίας. Tο πρόβλημα είναι ότι η γυναικεία σεξουαλική λειτουργία είναι σε μεγάλο βαθμό εγκεφαλική. Αρα το «θηλυκό βιάγκρα» πρέπει να ερεθίσει τα κατάλληλα σημεία του γυναικείου εγκεφάλου, του οποίου τις αντιδράσεις προσπαθούν να «ακτινογραφήσουν» οι ερευνητές. Η Tζέμα O’ Mπράιαν, του Πανεπιστημίου της Nέας Aγγλίας, πιστεύει ότι υπάρχει γενετική αιτία στο γεγονός ότι κάποιες γυναίκες απολαμβάνουν το σεξ περισσότερο από κάποιες άλλες. «Mπορούμε να το ρυθμίσουμε με κάποιο σκεύασμα», σημειώνει. O Aντρέας Mπάρτελς, ερευνητής εγκεφάλου στο γερμανικό Iνστιτούτο Mαξ Πλανκ, συμφωνεί: «H αγάπη είναι απλά ένας βιολογικός μηχανισμός», λέει στο «Wired». «Eάν δώσουμε ωκυτοκίνη σε ένα ζώο ζευγαρώνει αμέσως»!
Πού μπορεί να οδηγήσει όμως αυτή η λογική; Θα αγαπάμε με ένα χάπι; Θα αντικαταστήσει ο… χαπακόπληκτος έρωτας τον «κεραυνοβόλο»; Πού μπορεί να οδηγήσει η επέμβαση στον εγκέφαλο; Σε μια κοινωνία χαπιών, όπου θα ρυθμίζονται τα αισθήματα και οι αντιδράσεις; Kρίσιμα ερωτήματα που η φαρμακοβιομηχανία φυσικά ούτε καν θέτει.
Πριν από το «ροζ βιάγκρα» η βιομηχανία φαρμάκων αντιμετωπίζει ως αρρώστια την… εμμηνόπαυση, την οποία καταπολεμά με βομβαρδισμό οιστρογόνων, που όμως ενοχοποιούνται για καρκινογενέσεις.
H Pfizer έκανε τρελά λεφτά με το βιάγκρα και την αντιμετώπιση της στυτικής δυσλειτουργίας. Tώρα η νέα «αρρώστια» είναι η πρόωρη εκσπερμάτωση. H δρ Λεονόρ Tιέφερ, του Πανεπιστημίου της Nέας Yόρκης, τόνισε στο συνέδριο για την ασθενοκαπηλία στην Aυστραλία ότι η πρόωρη εκσπερμάτωση «είναι η επόμενη σεξουαλική δυσλειτουργία», στην οποία θα στοχεύει η φαρμακοβιομηχανία. Bεβαίως, τονίζει, «δεν είναι αρρώστια, ούτε κάτι παθολογικό».
Πρόκειται για μια περίπτωση αποκαλυπτική για το πώς προωθείται η ασθενοκαπηλία. Κατ’ αρχήν, οι φαρμακευτικές εταιρείες εισάγουν στα MME «πληροφορίες», σύμφωνα με τις οποίες η πρόωρη εκσπερμάτωση αναγνωρίζεται ως πρόβλημα από τους ειδικούς, οι οποίοι τη μετρούν, την προσδιορίζουν και προετοιμάζουν θεραπείες. «Pωτήστε τον γιατρό σας», καταλήγουν. Σε αυτή τη φάση δεν τους ενδιαφέρει το χαπάκι, αλλά να διαμορφωθεί η αντίληψη ότι πρόκειται για ασθένεια.
Αν και ακόμα δεν υπάρχει κάποιο φάρμακο, αρκετοί γιατροί συνταγογραφούν άσχετα σκευάσματα, που είναι γνωστό ότι έχουν σαν παράπλευρη συνέπεια την επιβράδυνση της εκσπερμάτωσης.
Ποιο είναι όμως το φυσιολογικό; Πρόκειται για μέγεθος που αλλάζει από τόπο σε τόπο και από εποχή σε εποχή, κυρίως για κοινωνικούς λόγους. Πώς θα αποδειχθεί λοιπόν το νέο σύνδρομο;
Πάντως ήδη έχει καταρρεύσει ένα άλλο υπό κατασκευή σύνδρομο. Tο σύνδρομο των άρρωστων κτιρίων, το οποίο εμφανιζόταν να προκαλεί πονοκεφάλους, αδιαθεσία κ.λπ. Αποδείχθηκε τελικά ότι δεν ήταν τίποτα άλλο από τις συνέπειες του εργασιακού στρες, των εντατικών ρυθμών εργασίας.
Eπιπλέον, τα τελευταία χρόνια έχει επιβληθεί επίσης μια μείωση των επιτρεπτών, φυσιολογικών ορίων των τιμών της χοληστερίνης, του ζαχάρου, της αρτηριακής πίεσης κ.λπ. Aν και οι προσαρμογές αυτές στηρίζονται σε κλινικές μελέτες, δεν είναι λίγοι οι γιατροί που αμφισβητούν τη χρησιμότητα της διεύρυνσης της ζώνης επιφυλακής, που συχνά οδηγεί σε φαρμακευτική αγωγή.
Ιατρικά συνέδρια μετά πληρωμένων πολυτελών διακοπών
Tο 56% των 170 ειδικών που συνεργάστηκαν για την τελευταία έκδοση του βασικού εγχειριδίου των ψυχιάτρων είχαν οικονομικές σχέσεις με τις φαρμακοβιομηχανίες. Πρόκειται για σοβαρότατη καταγγελία Αμερικανών ερευνητών, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα σε έγκριτο επιστημονικό περιοδικό. Πρόκειται για το DSM, που θεωρείται ο «μπούσουλας» των γιατρών του κλάδου. Oι οικονομικές σχέσεις αφορούσαν αμοιβές για ομιλίες ή συμβουλές στις επιχειρήσεις, κατοχή μετοχών, ακριβά δώρα ή καταβολή χρημάτων για επαγγελματικά ταξίδια και έρευνα. Μάλιστα όλοι όσοι είχαν ασχοληθεί με τη σχιζοφρένεια και άλλες ψυχιατρικές διαταραχές, «των οποίων η λήψη φαρμάκων θεωρείται η πρώτη θεραπεία», είχαν σχέση με τις εταιρείες. H καταγγελία αυτή αποκαλύπτει το μέγεθος κηδεμονίας της ιατρικής έρευνας από τα συμφέροντα των φαρμακευτικών εταιρειών.
H Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία (APA), που εκδίδει και το DSM, αντέδρασε, με τρόπο που αποδεικνύει όμως τον βαρύνοντα ρόλο των εταιρειών. Προσπαθούν να ενοχοποιήσουν τη σύνδεση με τη φαρμακευτική βιομηχανία, είπε εκπρόσωπος της APA. Oι όποιες σχέσεις δεν επηρεάζουν το Eγχειρίδιο. Eξάλλου, «εάν οι ερευνητές δεν είχαν σχέση με τη βιομηχανία δεν θα ήταν μέσα στις εξελίξεις»! Πάντως η APA ξεκαθάρισε ότι θα ζητήσει οικονομική διαφάνεια από τους συγγραφείς του DSM για το 2011.
«Δυστυχώς σήμερα η ενημέρωση των γιατρών για τις επιστημονικές εξελίξεις γίνεται μέσω των “ιατρικών επισκεπτών” των φαρμακευτικών εταιρειών ή των ιατρικών συνεδρίων που χρηματοδοτούνται από τη φαρμακοβιομηχανία, έμμεσα ή άμεσα», λέει ο κ. Nικολαΐδης. «Oι εταιρείες έχουν εισβάλει και στη βασική έρευνα, εγείροντας ερωτήματα για το πόσο τεκμηριωμένες και αξιόπιστες είναι».
Διαφήμιση
Σήμερα είναι όλο και πιο συνηθισμένο οι «καμπάνιες ενημέρωσης για νέες ασθένειες να είναι υπαγορευμένες από τα τμήματα μάρκετινγκ των φαρμακευτικών εταιρειών και όχι από οργανώσεις που ενδιαφέρονται για τη δημόσια υγεία», γράφουν οι Pέι Mόινιχαν και Nτέιβιντ Xένρι. Yπάρχει μέχρι και κλάδος στο μάρκετινγκ για την «ονομασία μιας κατάστασης», για τη δημιουργία ενός νέου συνδρόμου δηλαδή, κάτι σαν τα εμπορικά brand name. Kείμενο του Reuters Business Insight σημείωνε ότι «τα επόμενα χρόνια θα υπάρξουν περισσότερες μαρτυρίες της δημιουργίας ασθενειών με χρηματοδότηση ασθενειών»!
H υπερβολική κατανάλωση φαρμάκων κάτω από την επιρροή της φαρμακοκαπηλίας δυστυχώς διευκολύνεται στην Eλλάδα από τον πρόσφατο νόμο «περί μεταρρυθμίσεως του συστήματος φαρμακευτικής περίθαλψης», σύμφωνα με την κ. Ολγα Kοσμοπούλου, παθολόγο και πρώην μέλος του Δ.Σ. του Iατρικού Συλλόγου Aθηνών: «Yπάρχουν κενά που επιτρέπουν τη διαφήμιση φαρμακευτικών ουσιών αλλά και την πώληση φαρμάκων χωρίς ιατρική συνταγή. Δημιουργείται δηλαδή ένας “ελεύθερος χώρος”, όπου ο ασθενής μετατρέπεται σε καταναλωτή, ενώ ο γιατρός καταργείται. Οχι τυχαία, στην αιτιολογική έκθεση αναφέρεται ότι θα πρόκειται για φάρμακα που αφορούν “ενδείξεις του σύγχρονου τρόπου ζωής”, τον κατ’ εξοχήν χώρο όπου αναπτύσσεται η σχετική προπαγάνδα των εταιρειών».
Hμερομηνία : 20-08-2006
Copyright: http://www.kathimerini.gr
http://news.kathimerini.gr/4Dcgi/4Dcgi/_w_articles_civ_11_20/08/2006_194572
ειναι πολλα τα λεφτα αρη....
Ενδιαφέρον θέμα. Γενικά είμαι και εγώ εναντίων των φαρμάκων, ιδιαίτερα όταν αυτά γράφονται αλόγιστα σε ποιο \"νευρωσικές\" καταστάσεις με τις γνωστές ψευδο-υποθέσεις από πίσω ότι αυτά τα φάρμακα \"διορθώνουν\" χημικές ανισορροπίες στον εγκέφαλο (κάτι που θυμίζει ιατρική εποχής ιπποκράτη με τα 4 στοιχεία που ορίζουν το άτομο μόνο που εδώ αντί για \"φλέγμα\" και \"χολή\" έχουμε \"σεροτονίνη\" και \"νορεπινεφρίνη\" ξέρω γω). Έχω δει και τα ανάλογα διαφημιστικά των εταιρειών σε περιοδικά ψυχιατρικής και η όλη κατάσταση είναι όντως αηδιαστική θα έλεγα(π.χ. \"find your balance\", \"effexor is prozac with a twist\", \"your patient needs a happy life-ladose\" κλπ. νομίζεις ότι διαφημίζουν καλλυντικά. Κάποιοι πιστεύουν ότι όλο αυτό με τα SSRI-αντικαταθλιπτικά είναι ίσως το μεγαλύτερο φιάσκο της ιατρικής αφού πλασάρονται πολλά φάρμακα σαν \"πανάκεια στα ψυχολογικά σου\" χωρίς να ξέρουν (στην κυριολεξία) πως δρουν στον εγκέφαλο (με αντίθετες υποθέσεις για τους πιθανούς μηχανισμούς). ΄
ενώ τα αποτελέσματα είναι συνήθως πολύ μακριά από τα υποσχόμενα (όπως λένε \"anti-depressants make you feel better but not well\").
Βέβαια όπως και το panadol, έτσι και αυτά μπορούν να βοηθήσουν κάπως με τα συμπτώματα ώστε το άτομο να ξεκολλήσει λίγο από την άσχημη κατάσταση και να δει τα πράγματα ποιο καθαρά, ίσως και να τον κάνουν ποιο αποδοτικό και συνεργάσιμο στα πλαίσια ψυχοθεραπείας. Όμως όλη αυτή η \"πολυφαρμακία\" που βρίσκουμε συχνά σε άτομα με ψυχοπαθολογία (1 αντιψυχωσικό, 1 αντικαταθλιπτικό, 1 ηρεμιστικό και άντε και 1 αντι-επιληπτικό bonus ξέρω γω...) που δεν έχει καθαρή αιτιολογία από πίσω είναι όντως έγκλημα και πρέπει να σταματήσει. Οκ για 1 φάρμακο σε υποστηρικτικά πλαίσια αλλά όχι 3-4 την ημέρα. Δηλαδή αυτό θυμίζει αλχημεία παρα ιατρική. Μιλάμε πάντα για αγχώδεις διαταρχές και διαταραχές διάθεσης. Ένα ακόμα καλό είναι ότι αυτά τα φάρμακα είναι ποιο φτηνή λύση σε σχέση με τις ψυχοθεραπείες και έτσι ένας αριθμός ποιο φτωχών ανθρώπων μπορούν να πάρουν βοήθεια και ανα ανακουφιστούν (σε αυτό το σκάρτο σύστημα υγείας που έχει στηθεί).
Τώρα βέβαια αυτή είναι η γνώμη μου για τις αγχώδεις διαταραχές και την ελαφριά-μεσαία κατάθλιψη. Όταν όμως έχουμε να κάνουμε με ψυχωσικές καταστάσεις και σχιζοφρένεια η ακόμα και με διπολική διαταραχή, δυστυχώς δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να γίνει εκεί πέρα. Αν και τα αντι-ψυχωτικά έχουν πολλές αντενδείξεις, τουλάχιστον επαναφέρουν ένα μεγάλο αριθμό ατόμων στην πραγματικότητα. Μετά τα αντιψυχωτικά, τα λεγόμενα \"άσυλα\" που ήταν γεμάτα με αβοήθητους τροφίμους άδειασαν και μετά το 60 υπήρξε μαζική απο-ιδρυματοποίηση. Όσο άσχημα και να είναι τα αντι-ψυχωτικά και όσο και σε λάθους και ψευδείς υποθέσεις και αν στηρίχτηκαν (π.χ. ανισορροπία στην ντοπαμίνη-whatever), είναι αλήθεια ότι βοήθησαν χιλιάδες ανθρώπους να \"επανέλθουν\" και να ζήσουν φυσιολογικές ζωές στον έξω κόσμο.
Οπότε η γνώμη μου είναι όχι στα φάρμακα σαν πρώτη λύση σε διαταραχές άγχους και μεσαία κατάθλιψη (η έστω με μέτρο) που είναι καταστάσεις που σχετίζονται με ποιο ψυχολογικές και κοινωνικές παραμέτρους, αλλά αναγκαστικά ναι στις ποιο \"βαριές\" καταστάσεις όπως τις ψυχώσεις που είναι ποιο \"νευρολογικές\".
Όσο για την ψυχιατρική πιστεύω και εγώ ότι επιστημονικά μιλώντας είναι η \"ποιο χαλαρή\" από όλες τις ιατρικές ειδικότητες (δεν υπάρχει κανένα αντικειμενικό τεστ να αποδεικνύει κάτι ενώ οι περισσότεροι ψυχίατροι δεν χρησιμοποιούν καν τα λεγόμενα ψυχομετρικά τεστ των ψυχολόγων για να πάρουν έστω μια ιδέα, απλά ακούνε τι λέει το άτομο και γράφουν αυτά τα φάρμακα που οι ίδιοι θεωρούν κατάλληλα για την περίπτωση του). Βέβαια υπάρχει έντονη έρευνα και τώρα τελευταία υπάρχει μαι σύγκλιση πολλών επιστημών (κυρίως από βιολογικής και ψυχολογικής πλευράς, όχι τόσο κοινωνικής) και έτσι έχουν αναπτυχθεί αρκετά υποσχόμενες \"νευροψυχολογικές\" θεωρίες (ποιες περιοχές του εγκεφάλου λειτουργούν διαφορετικά σε συνάρτηση με βιολογικές και ψυχολογικες μεταβλητές). Δυστυχώς όμως, αυτά που υπάρχουν θεωρητικά και ερευνητικά σε σχέση με αυτά που γίνονται στην πράξη είναι μέρα με την νύχτα. Ωστόσο σίγουρα θα καλυτερεύουν και θα \"επιστημονικοποιούνται\" όλο και ποιο πολύ τα πράγματα΄από εδώ και πέρα. Ίσως στο μέλλον να γίνει μια κάπως πιο evidence-based ειδικότητα αλλά τώρα ακόμα τα πράγματα είναι πιστεύω σε προιστορικό στάδιο.
Τέλος θα ήθελα να πω ότι γενικά οι πιο \"βιολογικές θεωρίες\", αν και πολλές φορές ήταν γελοία απλοικές και το μόνο που κάναν ήταν ίσως να \"εξυπηρετούν\' τις φαρμακοβιομηχανίες να βγάζουν όλα αυτά τα σκευάσματα (όχι τόσο πλέον, ευτυχώς), πιστεύω ότι συνέβαλαν και συμβάλουν στο να εξαφανιστεί η να μειωθεί το στίγμα από τον ψυχικά ασθενή. Ιδιαίτερα στις ψυχώσεις, το βάρος όλο πήγαινε παλιά στον ασθενή τον ίδιο (τρελάθηκε, ήταν χαζός κλπ.) και στην οικογένεια του (ε με τέτοια μάνα πως να μην τρελαθεί?) ενώ τα πράγματα τελικά-μιλάω για τις ψυχώσεις κυρίως- αποδείχθηκαν ότι δεν ήταν έτσι και ότι όντως οι συγκεκριμένες διαταραχές έχουν να κάνουν με την νευροπλαστικότητα και την δυλειτουργική ανάπτυξη του εγκεφάλου και όχι τόσο με τις σφαλιάρες της μαμάς και τον αυστηρό μπαμπά ( η με τα \"κακά δαιμόνια\" παλιότερα). Πιστεύω ότι αυτό είναι παρα πολύ σημαντικό αφού φεύγει ένα τεράστιο βάρος από την οικογένεια και τον ασθενή τον ίδιο, σε μια κατάσταση που είναι ήδη πολύ \"βαριά\" από την φύση της.
Ρειν δεν είμαι αστυφύλακας του φόρουμ. Το ρόλο αυτό προσπάθησε να πάρει ο κρίνο αλλα απέτυχε παταγωδώς. Δεν θα πω εγώ σε κανενα αν θα ανοίγει θέματα ή όχι και απορώ που μου ζητάς εξηγήσεις για τόσο προφανή ζητηματα.Quote:
Originally posted by RainAndWind
Θεοφανία,ο καθένας μπορεί να βάζει οποιοδήποτε θέμα γουστάρει,αν δεν αντιτίθεται στους κανόνες του forum,δε βλέπω το λόγο να γίνεσαι εριστική ή να ασκείς έλεγχο.Μακάρι να υπήρχαν περισσότερα άτομα που να βάζουν θέματα που να άπτονται του χαρακτήρα του forum με τόσο καίριο τρόπο.Το θέμα αυτό απασχολεί πολλά μέλη φαντάζομαι,οπότε και χρήσιμο είναι και ιδιαίτερα ενδιαφέρον.
Αφού όμως τις ζητάς έχω υποχρέωση να απαντήσω καθώς εκτιμώ την παρουσία σου εδώ μέσα.
Το μέλος αυτό λοιπόν έχει πεντ-εξι μήνες τώρα που μπαίνει εδώ και μας λέει πως σιχάθηκε το φόρουμ, δεν το γουστάρει, το έχουμε κάνει μπουρδελο και ο μονος λόγος που θα συμμετέχει είναι για να καταδεικνύει τα κακώς, (σύμφωνα με τους παραλογισμούς του), κείμενα.
Απο κει και πέρα ο καθένας βγάζει τα συμπεράσματα του
Το ευτυχές είναι πως απο τη συμπεριφορά του και μόνο προκύπτει πως όσο και να χτυπήθηκε και όσο και αν προσπάθησε να διαλύσει το φόρουμ δεν τα κατάφερε.
Απο κει και πέρα ας ανοίξει και 122 θέματα. Νο πρόμπλεμ.
ειναι πολυ ενδιαφερον που κανεις τη παπια,
ακομα και οταν σου λενε τα αυτονοητα.
Quote:
Originally posted by Θεοφανία
Ρειν δεν είμαι αστυφύλακας του φόρουμ.
σωστο, ο ρατσισμος και η κατινια που βγαζεις χαρακτηριζεται αλλιως.
Το ρόλο αυτό προσπάθησε να πάρει ο κρίνο αλλα απέτυχε παταγωδώς.
Λες επειδη μας φωτισες με την παρουσια σου,
να εχω αναγκη να παρω τετοιο ρολο?
Ακριβως επειδη σεβομαι το φορουμ και τα οσα μυνηματα - συζυτησεις εχω καταθεσει, ακριβως για αυτο εχω την σταση που εχω τους τελευταιους μηνες.
Σαφως και δεν θα αφησω να το καταντησεις κατιναριο επειδη ετσι θελησες εσυ και η παρεουλα σου.
Το αν θα αποτυχω η οχι, θα το δειξει η ιστορια.
Δεν θα πω εγώ σε κανενα αν θα ανοίγει θέματα ή όχι και απορώ που μου ζητάς εξηγήσεις για τόσο προφανή ζητηματα.
ειδες? ειδες?
η απορια σου εχει ξαφνιασει απαντες....
Αφού όμως τις ζητάς έχω υποχρέωση να απαντήσω καθώς εκτιμώ την παρουσία σου εδώ μέσα.
Το μέλος αυτό λοιπόν έχει πεντ-εξι μήνες τώρα που μπαίνει εδώ και μας λέει πως σιχάθηκε το φόρουμ, δεν το γουστάρει, το έχουμε κάνει μπουρδελο και ο μονος λόγος που θα συμμετέχει είναι για να καταδεικνύει τα κακώς, (σύμφωνα με τους παραλογισμούς του), κείμενα.
το φορουμ δεν ειναι κατι που σιχαίνεσαι,
αυτο που ειναι σιχαμερό ειναι σε ενα φορουμ ψυχολογιας να προσπαθει να επικρατει ο κατινισμος και ο ρατσισμος οπου οπως.
Το παρον θρεντ ειναι ενα ακομα θεμα που εναντιωνεται και στον ρατσισμο και στις φοβιες που εντεχνως καποιοι δημιουργουν.
Απο κει και πέρα ο καθένας βγάζει τα συμπεράσματα του
σαφως και τα συμπερασματα εχουν βγει, για αυτο δεν υπαρχει αμφιβολια.
Το ευτυχές είναι πως απο τη συμπεριφορά του και μόνο προκύπτει πως όσο και να χτυπήθηκε και όσο και αν προσπάθησε να διαλύσει το φόρουμ δεν τα κατάφερε.
δεν το νομιζω,
ηδη εχετε παρει τις απαντησεις που επρεπε να παρετε,
με αυτη την εννοια θεωρω οτι ολα εχουν γινει οπως πρεπει.
Τα υπολοιπα περι διαλυσης του φορουμ, κατοικουν μονο σε αρρωστημενα μυαλα.
Απο κει και πέρα ας ανοίξει και 122 θέματα. Νο πρόμπλεμ.
αει γεια σου....
ξεκουβαλα απο την πλατη μου να τελειωνουμε.
Το θεμα θα συνεχιστει και με κειμενα και με αποψεις σχετικες με το θεμα, οσο και να προσπαθεις να τρολαρεις.
ΥΓ....... ετσι για την ιστορια, θα σου θυμισω την ανεπαρκεια σου,
Αυτο για να διαπιστωσεις ποιος χτυπιεται, ποιος γινεται φραπε κλπ κλπ....Quote:
Originally posted by Θεοφανία
Αυτό έκανα και γω αγαπητή ρεμ, αλλα με έπιασε κορόιδο κανά-δυο μέρες τώρα. Βλέπεις και η υπομονή καμιά φορά έχει όριο. Συμφωνώ 100% με αυτό που λες και δεν υπάρχει περίπτωση να του ξανά απαντήσω όσο και να χτυπιέται.
Δυστυχως εχεις εμμονη και δεν ξερεις πως να την λυσεις.
Θα ηθελες να με προσπερνας, αλλα μολις διαβαζεις κειμενα μου, κατι παθαινεις και δεν μπορεις να αυτοσυγκρατηθεις, παρολο που θα το ηθελες οπως γραφεις παραπανω.
Λυσε το προβλημα σου, για να γινεις πιο λειτουργικη,
αλλα δεν ειναι και απαραιτητο κιολας ε?
:P:P:P
Ξεκαρδιστικα με αυτο λολ...αν ειναι δυνατον...χαχαχαχα...συνεχισ ε το νημα κρινο χαιρομαι που βλεπεις ως εκει οταν προκειται για δικο σου νημα:)Quote:
Το θεμα θα συνεχιστει και με κειμενα και με αποψεις σχετικες με το θεμα, οσο και να προσπαθεις να τρολαρεις
Ε ας τρολλαρω και εγω λιγο...ψυχη εχω και εγω λολ.
Quote:
Originally posted by keep_walking
Ξεκαρδιστικα με αυτο λολ...αν ειναι δυνατον...χαχαχαχα...συνεχισ ε το νημα κρινο χαιρομαι που βλεπεις ως εκει οταν προκειται για δικο σου νημα:)Quote:
Το θεμα θα συνεχιστει και με κειμενα και με αποψεις σχετικες με το θεμα, οσο και να προσπαθεις να τρολαρεις
Ε ας τρολλαρω και εγω λιγο...ψυχη εχω και εγω λολ.
το προβλημα σου φιλε μου,
ειναι αλλο και το γνωριζουμε εξισου....
Μονο που δεν μπορω να στο λυσω εγω.
Αλλωστε εσυ το κουβαλας και οχι εγω,
οποτε γιατι να κατσω να ασχοληθω αν δεν σε ενδιαφερει εσενα?
Εισαι ελευθερος να τρολαρεις,
αν αυτο κατευναζει τα προβληματα σου....
;)
\'... Αυτό, βέβαια, είχε ως αποτέλεσμα μια τεράστια ώθηση στις πωλήσεις συγκεκριμένων φαρμακευτικών σκευασμάτων. Είχε όμως και το αποτέλεσμα πολλές κοινωνικές καταστάσεις που απλά βρίσκονται λίγο έξω από το “κανονικό” να ιατρικοποιούνται»...\'
Αυτή η τελευταία πρόταση με βρίσκει να ταυτίζομαι. Και δεν ταυτίζομαι απλώς, εκνευρίζομαι κιόλα!... λολ! Φτάνει στα όρια του τραγελαφικού να γίνεται μια \'προσπάθεια\' να ενταχθεί πίσω από μια \'ταμπέλα\' οποιαδήποτε συμπεριφορά ή προσωπικότητα που απλά είναι κάπως διαφορετική σε σχέση με το μεγαλύτερο ίσως μέρος του συνόλου. Προσωπικά το βρίσκω αστείο και δε πέφτω σε τέτοιες παγίδες. Δε νομίζω να χρειάζεται ιδιαίτερο μυαλό για να καταλάβει κανείς ότι πίσω απ\' αυτό κρύβεται σκοπιμότητα, κέρδος και πλουτισμός σε βάρος ημών των... αδαών. Νομίζω το έχω ξαναπεί, δεν είμαι σίγουρη, αλλά αν ρίξει κανείς μια ματιά στα χαρακτηριστικά για παράδειγμα που αναφέρονται σε κάθε μια απ\' τις λεγόμενες \'διαταραχές προσωπικότητας\' όλο και θα βρει κάτι δικό του. Λογικό και επόμενο είναι. Δεν έχουν αφήσει χαρακτηριστικό για χαρακτηριστικό που να μη το έχουν καλουπώσει. Εξού και η αδυναμία αρκετών επιστημόνων με αποτέλεσμα το \'λάθος\'. Αν πάει κανείς σε 5 ψυχιάτρους για παράδειγμα, οι 3 μπορεί να του φορέσουν στο κεφάλι την οριακή, και οι 2 την ψυχαναγκαστική. Λοιπόν; Θεωρώ εμμονή και ανοησία προσωπικά το να θεωρώ \'κάπως\' τη διαφορετικότητα του καθενός. Δυστυχώς ζούμε σ\' ένα κόσμο που δε \'σηκώνει\' όμως τη διαφορετικότητα με αποτέλεσμα να τη στιγματοποιεί ακόμη κι όταν δε συντρέχει λόγος. Για μένα \'πρόβλημα\' είναι όταν γίνεται δυσλειτουργική η ζωή του ατόμου, σε σχέση με τον εαυτό του και τους γύρω του. Κατ\' τ\' άλλα, ας είμαστε σε εγρήγορση και ας παίρνουμε την ανάλογη γνώση προκειμένου να αποφεύγουμε τις κακοτοπιές... ;) ...
\'... Οπότε η γνώμη μου είναι όχι στα φάρμακα σαν πρώτη λύση σε διαταραχές άγχους και μεσαία κατάθλιψη (η έστω με μέτρο) που είναι καταστάσεις που σχετίζονται με ποιο ψυχολογικές και κοινωνικές παραμέτρους, αλλά αναγκαστικά ναι στις ποιο \"βαριές\" καταστάσεις όπως τις ψυχώσεις που είναι ποιο \"νευρολογικές\"...\'
Θα συμφωνήσω με τον Πετράν. Και με βάση βέβαια την προσωπική μου εμπειρία. Τώρα σκέφτομαι και το άλλο. Είναι επίσης αστείο απ\' τη μια να μην υπάρχει ορισμός του \'φυσιολογικού\' και απόλυτα λειτουργικού ατόμου - ο καθένας έχει τη γνώμη του γι\' αυτό -, κι απ\' την άλλη ακόμη κι αν... βήξεις διαφορετικά σε σχέση με τους υπόλοιπους 100 για παράδειγμα, να σου έχουν ήδη έτοιμη την... ταμπελίτσα σου επειδή ντε και καλά πρέπει να \'ανήκεις\' κάπου... :P ...
Μερικοι πρεπει να καταλαβουν οτι δεν ειναι υποχρεωμενοι να παρουν τα...φαρμακα.Λιγοι ειναι αυτοι που \"πιεζονται\" και ατυχοι ναι.
Αν νομιζεις οτι μπορεις...το κανεις. Δεν σε οριοθετει ο κακος ψυχιατρος.
Αν ομως βλεπεις οτι τα πραγματα δεν βαινουν καλως...δηλαδη εισαι ετοιμος να σαλταρεις απο ενα μπαλκονι γιατι η ζωη ειναι μια κολαση τοτε καλο ειναι να πας σε εναν απο τους \"κακους\" και να εξετασεις τις ...εναλλακτικες.
Τωρα βεβαια αν σε εχουν κλεισμενο καπου για να προστατευσουν το κοινωνικο συνολο ή εσενα απο τον εαυτο σου και σε ταϊζουν ενα καρο χαπια τοτε τα πραγματα δεν ειναι καθολου μα καθολου απλα.
Quote:
Originally posted by krino
Quote:
Originally posted by keep_walking
Ξεκαρδιστικα με αυτο λολ...αν ειναι δυνατον...χαχαχαχα...συνεχισ ε το νημα κρινο χαιρομαι που βλεπεις ως εκει οταν προκειται για δικο σου νημα:)Quote:
Το θεμα θα συνεχιστει και με κειμενα και με αποψεις σχετικες με το θεμα, οσο και να προσπαθεις να τρολαρεις
Ε ας τρολλαρω και εγω λιγο...ψυχη εχω και εγω λολ.
το προβλημα σου φιλε μου,
ειναι αλλο και το γνωριζουμε εξισου....
Μονο που δεν μπορω να στο λυσω εγω.
Αλλωστε εσυ το κουβαλας και οχι εγω,
οποτε γιατι να κατσω να ασχοληθω αν δεν σε ενδιαφερει εσενα?
Εισαι ελευθερος να τρολαρεις,
αν αυτο κατευναζει τα προβληματα σου....
;)
Τελικα είσαι πολύ άρρωστος.
εγω παντος περιμενω την συνεχεια του θεματος.Πολυ κατατοπιστικο και ενδιαφερων.
Ιστορίες (και καθημερινής) τρέλας
«...μετεβλήθη εντός μου ο ρυθμός του κόσμου»
ΚΕΙΜΕΝΟ | ΝΤΙΝΑ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ ([email protected]) ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΣΗ | ΕΚΤΟΡΑΣ ΔΗΜΗΣΙΑΝΟΣ ([email protected])
Σ\' αυτήν τη χώρα, που είναι απέραντο φρενοκομείο, η ιστορία της αντιμετώπισης της τρέλας έχει περάσει από 40 κύματα. Η εξευτελιστική ιστορία της Λέρου, πριν από 25 χρόνια, έδωσε το έναυσμα για ψυχιατρική μεταρρύθμιση. Η οποία ξεκίνησε με τις καλύτερες προθέσεις εκ μέρους ψυχιάτρων και ασθενών, αλλά στο δρόμο σκάλωσε στην αδιαφορία, την αναλγησία, την υποκρισία, τις εργολαβίες και την υποχρηματοδότη- ση, αφήνοντας χιλιάδες εύθραυστες ψυχές κυριολεκτικά στο δρόμο.
Η μέρα που τρελάθηκε ο αδελφός μου δεν ήταν μία μέρα. Ηταν πολλές, που έχανε το μυαλό του ήσυχα κι αθόρυβα, ανεπαίσθητα. Και κανείς μας δεν το καταλάβαινε, γιατί δεν μας εξήγησε κανείς πώς αυτό συμβαίνει. Υπήρχε ο αγροτικός γιατρός του χωριού, βεβαίως, που έλεγε πως έχουν πειραχτεί τα νεύρα του, και μετά ο ιδιώτης ψυχίατρος στην πρωτεύουσα του νομού, που έλεγε πως θα χρειαστεί χρόνια ψυχοθεραπεία. Και υπήρχε η ντροπή, ο τρόμος, η ανάγκη να παραστήσουμε όλοι οι υπόλοιποι πως τίποτα δεν συμβαίνει. Μέχρι που έδειρε τη μάνα μας και όρμηξε στον πατέρα με μια καρέκλα. Πρέπει να σου διηγηθώ εκείνη τη μέρα, για να καταλάβεις τι είναι και αν πραγματικά κάποτε έγινε ψυχιατρική μεταρρύθμιση σ\' αυτήν τη χώρα».
Ο Παύλος είναι 40 χρονών κι ο αδελφός του τα τελευταία 10 χρόνια παθαίνει ψυχωσικά επεισόδια. Είναι από τους πρώτους ανθρώπους που συναντώ, στην προσπάθειά μου να ξεμπερδέψω αυτό το κουβάρι που έχει τρέλα και οδύνη, περιθώριο κι ελπίδα, καταστολή και χειραφέτηση. Ολα αυτά που κλείνουν εντός τους δυο μικρές και τόσο βαριές λέξεις: «ψυχιατρική μεταρρύθμιση».
«Οι γονείς μου είναι αγρότες κι εγώ σπούδασα μηχανικός υπολογιστών. Ο Γιάννης ήταν περίεργος, κολλημένος με τη θρησκεία, εσωστρεφής κι εξαιρετικά επικριτικός με τους γύρω του. Αν κάποιος μας είχε μιλήσει εγκαίρως, αν μας είχε διδάξει να αναγνωρίζουμε τα σημάδια, δεν θα φτάναμε ποτέ σ\' εκείνη τη μέρα». Εκείνη τη μέρα ο αδελφός του (που κάποιος ιδιώτης γιατρός δεν είχε κάνει σωστή διάγνωση, δεν του έδινε τα σωστά φάρμακα και, φυσικά, τον έβλεπε μόνο μια φορά στο δίμηνο) σάλταρε εντελώς. Τότε, λοιπόν, τηλεφώνησαν στο ψυχιατρείο του νομού.
«Ηρθαν οι μπάτσοι και του φόρεσαν χειροπέδες. Τον έκλεισαν στο κρατητήριο για τρία 24ωρα, μέχρι να μπορέσουν να τον πάνε στο νοσοκομείο. Από τότε η ζωή μας είναι αυτό ακριβώς: εξάρσεις και υφέσεις της αρρώστιας του Γιάννη, νοσηλείες και αναγκαστικές εισαγωγές. Μετά τον μπουκώνουν τα φάρμακά του και μας τον στέλνουν πάλι πίσω, σπίτι. Καμία μέριμνα, καμία φροντίδα, καμία υποστήριξη. Ποια μεταρρύθμιση; Απλώς έκλεισαν ορισμένα ψυχιατρεία. Αλλαξε η νοοτροπία μας; Αλλαξε η κουλτούρα μας; Αλλαξε ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία την ψυχική νόσο; Το 60% των ψυχιατρικών εισαγωγών στη χώρα μας γίνεται με εισαγγελική εντολή, όταν στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες το αντίστοιχο ποσοστό είναι 5% έως 8%. Οι ασθενείς μεταφέρονται με περιπολικά και όχι -όπως προβλέπεται- από το ΕΚΑΒ».
Παραπάνω από 20 χρόνια πέρασαν από τότε που οι εικόνες των «γυμνών», όπως αποκαλούσαν γιατροί και νοσηλευτές τους «ανίατους» της Λέρου, έκαναν το γύρο του κόσμου και ανάγκασαν την Ελλάδα να δει κατά πρόσωπο το πώς αντιμετωπίζει την ψυχική ασθένεια. Από τότε η χώρα «μεταρρυθμίζει» αδιαλείπτως το χώρο της ψυχικής υγείας, με σωρεία προγραμμάτων αποασυλοποίησης των ασθενών και έναν πακτωλό ευρωπαϊκών κονδυλίων. Από τη δεκαετία του \'90, με το πρόγραμμα «Ψυχαργώς», η ελληνική πολιτεία διακήρυξε ότι θα κλείσει σταδιακά όλα τα ψυχιατρεία και θα εγκαταστήσει τη δημόσια ψυχιατρική μέσα στον κοινωνικό ιστό με κέντρα ψυχικής υγείας, εξωτερικά ιατρεία, κέντρα ημερήσιας φροντίδας. Ολα έδειχναν να πηγαίνουν κατ\' ευχήν και, όντως, 3.000 από τους συνολικά 5.000 ξεχασμένους ασθενείς των ψυχιατρείων άρχισαν να επανεντάσσονται στον κοινωνικό ιστό.
«Από την κόλαση στον παράδεισο», «Ελπίδα στο σκοτάδι», «Καινούργια ζωή» ήταν μερικοί από τους τίτλους των εφημερίδων, συνοδευόμενοι απαραιτήτως από συγκινητικές προσωπικές ιστορίες, μέχρι που η ιστορία στράβωσε. Από το 2005 τα προγράμματα άρχισαν να υποχρηματοδοτούνται σε βαθμό ασφυκτικό: απλήρωτοι επί μήνες εργαζόμενοι, ξενώνες υπό κατάρρευση και δεκάδες ασθενείς να διατρέχουν τον κίνδυνο να μείνουν στο δρόμο ή να ξαναπάρουν το δρόμο για τα ψυχιατρεία. Και καταγγελίες για δεμένους και κακοποιημένους ασθενείς, οικονομικά σκάνδαλα και ιδιώτες εργολάβους (και) στο χώρο της ψυχικής υγείας.
Είναι ένα γλυκό χειμωνιάτικο απόγευμα όταν περνάω την είσοδο του ψυχιατρικού νοσοκομείου στο Δαφνί - αυτήν που γιατροί και ασθενείς χαρακτηρίζουν «κόκκινη γραμμή», που χωρίζει τους «απ\' έξω» από τους «από μέσα». Το ψυχικό νόσημα στην Ελλάδα φέρει ακόμα το στίγμα του επονείδιστου, κι αυτό το βιώνουν καθημερινά ασθενείς και εργαζόμενοι εδώ. Στο μικρό γυμνό γραφείο του, δίπλα από την αίθουσα όπου μια φορά την εβδομάδα ασθενείς, γιατροί και προσωπικό κάνουν τη συνέλευσή τους και συναποφασίζουν για τη συμβίωσή τους, συναντώ το διευθυντή της 9ης κλινικής.
Γι\' αυτήν ακριβώς τη συνέλευση -και επειδή αυτή η κλινική δεν έχει ούτε κλειδωμένη πόρτα, ούτε κάγκελα στα παράθυρα, ούτε δεμένους ασθενείς- επέλεξα να συναντήσω τον Θοδωρή Μεγαλοοικονόμου. «Αν ήθελε κανείς να περιγράψει την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το σύστημα των υπηρεσιών ψυχικής υγείας στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, ο όρος ή η εικόνα που έρχεται στο μυαλό είναι αυτή του \"κραχ\". Παρ\' όλα τα καλά παραδείγματα, όπως των Χανίων, η ψυχιατρική μεταρρύθμιση είναι μια χαμένη υπόθεση για την Ελλάδα» θα μας πει ο ψυχίατρος.
Η Νικολέτα Κυράνα είναι μια νέα κοινωνιολόγος, που εδώ και εφτά χρόνια εργάζεται σε αυτό που η ίδια αποκαλεί «χώρο του κοινωνικού αποκλεισμού». Από το 2006 είναι η πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στις Κοινωνικές Υπηρεσίες Ιδιωτικών Φορέων. «Δεν είναι απλώς μια χαμένη υπόθεση, είναι μια υποδειγματική ιστορία της ελληνικής ιδιαιτερότητας, της βαλκάνιας λογικής μας, και ένα σκάνδαλο πρώτης γραμμής. Σε όλες τις άλλες χώρες της δυτικής Ευρώπης όπου έχουν κλείσει τα άσυλα από το \'50 και το \'60, η ψυχιατρική μεταρρύθμιση επήλθε γιατί οι ίδιες οι κοινωνίες αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν την τρέλα διαφορετικά. Εδώ, κατά κάποιον τρόπο, μας επιβλήθηκε όταν αποκαλύφθηκε η αθλιότητα της Λέρου. Και, όπως κάνουμε συνήθως, κοιτάξαμε να ξεπλύνουμε την ντροπή, να γίνουμε τα καλά παιδιά της Ευρώπης, αλλάζοντας την επιφάνεια των πραγμάτων. Και, όπως επίσης κάνουμε συνήθως, κάποιοι έγιναν πάμπλουτοι από αυτήν την ιστορία».
Στο πρώτο μας ραντεβού είμαι πολύ μπερδεμένη ήδη από την ονομασία του σωματείου της Νικολέτας. Πώς μπορεί μια κοινωνική υπηρεσία να ανήκει σε ιδιωτικό φορέα; Και πώς γίνεται να έχουν μπει εργολάβοι και στο χώρο της υγείας; «Εδώ και 25 χρόνια η \"ψυχιατρική μεταρρύθμιση\" ταυτίστηκε με τα συγχρηματοδοτούμενα προγράμματα της Ε.Ε.» μου εξηγεί η Νικολέτα. «Δεν υπήρξε καμία άλλη χρηματοδότηση της ψυχικής υγείας από καθαρά ελληνικούς πόρους. Το 10ετές πρόγραμμα \"Ψυχαργώς\", που ξεκίνησε το 1997, προέβλεπε την κατάργηση όλων των ψυχιατρείων - των τεσσάρων μικρότερων μέχρι το 2006 και των τεσσάρων μεγαλύτερων (συμπεριλαμβανομένης και της Λέρου) μέχρι το 2015. Ενα μέρος της μετεγκατάστασης των χρονίων εγκλείστων στα δημόσια ψυχιατρεία (το 30% του \"έργου\") ανατέθηκε σε ιδιωτικές μη κερδοσκοπικές εταιρείες».
Στεγαστικές δομές, οικοτροφεία, ξενώνες και διαμερίσματα αρχίζουν να λειτουργούν στις γειτονιές της χώρας, υποδεχόμενα τους ξεχασμένους, χρόνια έγκλειστους ασθενείς των μεγάλων ψυχιατρείων. Για εκατοντάδες νεαρούς επιστήμονες, αλλά και για μεγαλύτερους, που είχαν ζήσει από κοντά την αθλιότητα των ασύλων, ήταν ένας κανούργιος γενναίος κόσμος που ευαγγελιζόταν μια σαρωτική κοινωνική αλλαγή. Από τότε μέχρι σήμερα έκλεισαν 4 ψυχιατρεία, δημιουργήθηκαν ψυχιατρικές κλινικές στα Γενικά Νοσοκομεία και ο αριθμός των έγκλειστων ασθενών μειώθηκε κατά 50%. Σταδιακά, σε όλη τη χώρα αναπτύχθηκαν 400 προστατευόμενα διαμερίσματα, ξενώνες, οικοτροφεία και κέντρα ημέρας από τον δημόσιο τομέα και από μη κυβερνητικούς φορείς.
«Οι ιδιωτικές εταιρείες ξεκίνησαν με τις καλύτερες προϋποθέσεις: προσωπικό όλων των ειδικοτήτων (νοσηλευτές, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, εργοθεραπευτές κ.ά.), οι ασθενείς από την απάνθρωπη κατάσταση των μεγάλων ψυχιατρείων βρέθηκαν στο κέντρο της προσοχής, αναγνωρίζονταν ως άτομα και είχαν προσωπικό πλάνο θεραπείας. Εβγαιναν στην κοινότητα, συμμετείχαν σε δράσεις κοινωνικοποίησης» συμπληρώνει η Νικολέτα. Πώς φτάσαμε, όμως, από αυτό το ειδυλλιακό τοπίο σε μια ζοφερή κατάσταση, με απλήρωτους επί μήνες εργαζομένους, με μαζικές απολύσεις προσωπικού, με καταγγελίες για κακοποίηση ασθενών και κατασπατάληση δημόσιου χρήματος σε ιδιωτικές δομές; Και πώς οι δημόσιες δομές βρέθηκαν ανήμπορες να πληρώσουν ακόμα και τα ενοίκια για τους ξενώνες ή τα φάρμακα; Πώς γέ- μισαν ξανά ράντζα οι δημόσιες ψυχιατρικές κλινικές και γιατί ξεφυτρώνουν συνεχώς σαν τα μανιτάρια δεκάδες ιδιωτικές;
Ο Νικηφόρος είναι ακτιβιστής των δικαιωμάτων των ψυχικά ασθενών. «Δεν μου αρέσει αυτή η ορολογία. Θα προτιμούσα τον όρο χρήστης των υπηρεσιών ψυχικής υγείας ή επιζήσας της ψυχιατρικής». Ολοι οι άνθρωποι που συνάντησα στο ρεπορτάζ επέμεναν πως η ιστορία θα ήταν λειψή αν δεν μιλούσε ο Νικηφόρος. Κατά τη λαϊκή έκφραση, ο Νικηφόρος είναι σχιζοφρενής. Για εκατοντάδες ασθενείς και για τις οικογένειές τους, αλλά και για πολλούς ψυχιάτρους, ο Νικηφόρος προσωποποιεί την ελπίδα.
«Μπήκα για πρώτη φορά αναγκαστικά στο ψυχιατρείο στα 30 μου και τώρα κοντεύω τα 60. Ο πρώτος μου εγκλεισμός ήταν αναγκαστικός, όλοι οι άλλοι εκούσιοι. Δεν είμαι κάτι ξεχωριστό, ούτε θα ήθελα να με παρουσιάσεις ως τέτοιον. Είμαι ένας άνθρωπος, όμως, που αποφάσισε συνειδητά να μελετήσει την αρρώστια του, να μάθει να ζει μ\' αυτήν και να διευρύνει την προσωπικότητά του. Η σχιζοφρένεια είναι ένα στοιχείο της προσωπικότητάς μου, δεν είμαι εγώ ολόκληρος. Είμαι άνθρωπος, έχω δικαιώματα και τα διεκδι- κώ, έχω λόγο και για τον εγκλεισμό μου, και για τα φάρμακά μου, και για τη θεραπεία μου. Αυτή είναι μια θεμελιώδης αρχή και πάνω σ\' αυτήν όφειλε να στηριχτεί η ψυχιατρική μεταρρύθμιση. Ομως, η όλη ιστορία χάθηκε από την ελληνική λαμογιά. Την ημέρα που παίρνεις τη διάγνωση, σταματάει το βιογραφικό σου. Ολη η ζωή σου αναφέρεται στο πριν και το μετά τη διάγνωση. Υποτίθεται πως ο στόχος της μεταρρύθμισης ήταν να κλείσουν τα ψυχιατρεία και η τρέλα -απ\' το περιθώριο της κοινωνίας, από μια προβληματική κατάσταση που την κλείνουμε σ\' ένα ίδρυμα και απλώς δεν τη βλέπουμε- να γίνει ένα βίωμα που θα εκφραστεί και θα συζητηθεί εντός κοινωνίας. Αυτό ήταν το νόημα των ξενώνων και των ανοιχτών δομών. Τελικά, με τον τρόπο που έγινε εδώ, το κράτος πρώτα εκχώρησε τις αρμοδιότητές του σε ιδιώτες και τώρα βρίσκεται όμηρός τους».
Ολην αυτή την περίοδο μέχρι το 2000, τα περισσότερα από τα μεταρρυθμιστικά προγράμματα σταματούσαν τη λειτουργία τους όταν τελείωνε η κοινοτική χρηματοδότηση. «Η συγχρηματοδότηση για κάθε δράση διαρκεί για 12 ώς 18 μήνες, μετά τους οποίους έπρεπε να αναλάβει ο ελληνικός κρα- τικός προϋπολογισμός· όμως, το ελληνικό κράτος δεν αναλάμβανε καμία ευθύνη για τη συνέχιση της χρηματοδότησής τους και την παγίωσή τους» εξηγεί ο κ. Μεγαλοοικονόμου. «Το κράτος άλλοτε άφηνε να καταρρεύσουν οι δομές, άλλοτε τις άφηνε να φυτοζωούν και άλλοτε έψαχνε νέα κοινοτική χρηματοδότηση για να κρατήσει στη ζωή όσες από τις νεοδημιουργούμενες υπηρεσίες δεν μπορούσε -χωρίς σοβαρό τίμημα- να αφήσει να καταρρεύσουν. Ομως, από το \"Ψυχαργώς\" και μετά, αναφερόμαστε σε ένα μεγάλης έκτασης πρόγραμμα μετεγκατάστασης 3.000 ανθρώπων, από το σύνολο των 5.000 που ήταν έγκλειστοι στα δημόσια ψυχιατρεία, σε περίπου 400 στεγαστικές δομές στην κοινότητα, ξενώνες, οικοτροφεία και προστατευόμενα διαμερίσματα. Μην αναλαμβάνοντας τη χρηματοδότηση ή μειώνοντάς τη στο ελάχιστο, το κράτος τινάζει στον αέρα ολόκληρη την επιχείρηση, την οποία έστησε την προηγούμενη περίοδο».
Μια επιχείρηση μεγαλόπνοη, μεγαλόστομη και αρκούντως αποδοτική - αν όχι για τους ασθενείς, σίγουρα για αρκετούς ιδιώτες, που εν μιά νυκτί και εκ του μηδενός ανακάλυψαν ένα εξαιρετικό όχημα για την απορρόφηση κοινοτικών κονδυλίων. «Γιατροί όλων των ειδικοτήτων, ψυχίατροι, δικηγόροι, τηλεοπτικοί παραγωγοί, άλλοι επί ΠΑΣΟΚ και άλλοι επί Ν.Δ., έγιναν ιδιοκτήτες μικρών ψυχιατρικών μονάδων με παραρτήματα ανά την Ελλάδα, λες και είναι αλυσίδα σούπερ μάρκετ!» λέει η πρόεδρος των εργαζομένων Νικολέτα Κυράνα. «Οι εταιρείες και οι εταιρειάρχες \"διάλεγαν\" τους ανθρώπους από τα ψυχιατρεία, όπως τα αγαθά τους από το μανάβη! Φυσικά, έπαιρναν τους πιο λειτουργικούς, τους πιο εύκολους ασθενείς».
Θα ήταν άλλη μια ιστορία για το φαινόμενο των εργολαβιών κι ετούτη εδώ, με το κράτος να πληρώνει τους εργολάβους και οι εργαζόμενοι να εργάζονται σε καθεστώς επισφάλειας, να μένουν απλήρωτοι για μήνες ή να υφίστανται μόνο στις λίστες μισθοδοσίας («κλωνοποιημένους» τους αποκαλούν οι εργατολόγοι). Ομως, η μαύρη ιστορία της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης πάει ακόμα πιο βαθιά, όπως καταγγέλλει η πρόεδρος των εργαζομένων: «Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν 67 ιδιωτικές εταιρείες που απασχολούν 2.657 εργαζομένους και οι καθυστερήσεις των μισθών τους είναι πολύμηνες. Και την ίδια ώρα... σολομοί στις αποδείξεις των προμηθευτών - αλλά όχι στην παράδοση. Τιμολόγια για βάψιμο κτηρίων που δεν βάφτηκαν ποτέ. Τηλεοράσεις plasma, που υπάρχουν μόνο στα χαρτιά.
»Το καλοκαίρι η προηγούμενη ηγεσία του υπουργείου αφαίρεσε την άδεια λειτουργίας μιας εταιρείας, στην οποία υπάρχει μια \"τρύπα\" 600.000 ευρώ για το έτος 2008, τα οποία το υπουργείο ισχυρίζεται ότι έχει αποδώσει. Η νέα ηγεσία του υπουργείου δήλωσε ότι δεν οφείλει τίποτα στον ιδιοκτήτη της εταιρείας και άρα οι εργαζόμενοι, στους οποίους οφείλει τους μισθούς 3 μηνών, θα πρέπει να καταφύγουν στα δικαστήρια κατά του \"επιχειρηματία\"! Το κράτος έδωσε τους μισθούς στον εργολάβο και τώρα οι εργαζόμενοι ας πάνε στα δικαστήρια να τα διεκδικήσουν!»
Και οι ασθενείς; Δυστυχώς, πολλοί ψυχίατροι μιλούν για μετεγκατάσταση και όχι για αποϊδρυματοποίηση. Ο κ. Μεγαλοοικονόμου εξηγεί: «Η αποϊδρυματοποίηση έχει την έννοια του μετασχηματισμού των σχέσεων εξουσίας, την ανάδυση των νέων υποκειμένων, τη δημιουργία υπηρεσιών και πρακτικών ριζικά εναλλακτικών στον εγκλεισμό. Απλώς, οι έγκλειστοι μεταφέρθηκαν από τις πτέρυγες χρόνιας παραμονής των ψυχιατρείων σε στεγαστικές μονάδες του Δημοσίου ή ιδιωτικών μη κερδοσκοπικών εταιρειών, όπου αλλού η ζωή τους βελτιώθηκε σημαντικά και αλλού (το συνηθέστερο) βρέθη- καν σε συνθήκες κοινωνικού περιθωρίου, παρόμοιες με τα ψυχιατρεία».
Καταγγελίες για ιδρυματική βία, μηχανικές καθηλώσεις, απομονώσεις, κλειδωμένες πόρτες, επιτήρηση από κάμερες, θεραπείες με ψυχοφάρμακα (συχνά υπό την ασφυκτι- κή χειραγώγηση των φαρμακοβιομηχανιών): φαίνεται λες και κανένα βήμα δεν διανύθηκε, κανένα στοίχημα δεν κερδήθηκε ουσιαστικά μέσα σε τόσα χρόνια. Φαίνεται σαν όλη η ελληνική στρατηγική για την ψυχική υγεία να συνοψίζεται στη φράση «κρύψτε, χαπακώστε, τελειώσατε!».
Ο κοινωνικός λειτουργός (και ένας από τους υπεύθυνους του προγράμματος αποασυλοποίησης του ΠΙΚΠΑ της Λέρου) Χάρης Ασημόπουλος πρόσφατα δημοσίευσε μια συγκλονιστική έρευνα υπό τον τίτλο «Η καθημερινή ζωή στο ψυχιατρείο». Ψήγματα από αυτήν τη ζοφερή πραγματικότητα που φωτίζει στο βιβλίο του μας μεταφέρει εδώ: «Η κουλτούρα των φαρμάκων είναι κυρίαρχη στα ψυχιατρεία και μέχρι πρόσφατα αποτελούσε τη μοναδική \"θεραπευτική\" προσέγγιση. Επιβαλλόταν από τον εναγκαλισμό της βιολογικής ψυχιατρικής και των φαρμακευτικών εταιρειών και την απουσία θεσμικού πλαισίου και ελεγκτικών μηχανισμών. Κάθε κλειστό ίδρυμα, όπως είναι το ψυχιατρείο, λειτουργεί σαν μια μικρή, απομονωμένη, αυταρχική κοινωνία. Επικρατούν συνθήκες κοινωνικής αποστέρησης και αποκλεισμού, κλειστές πόρτες, φτωχό περιβάλλον, ελλείψεις βασικών αγαθών, ανικανοποίητες βασικές ανθρώπινες ανάγκες και πλήρης εξάρτηση. Οι ασθενείς δεν αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι με προσωπική ιστορία και εξατο- μικευμένες ανάγκες, αλλά αδιαφοροποίητα ως μάζα. Το προσωπικό πρώτης γραμμής αναπτύσσει στάσεις αυταρχικές, εξουσιαστικές και τιμωρητικές προς τους ψυχικά ασθενείς. Δημιουργείται έτσι μια ατμόσφαιρα που αναιρεί τις ηθικές αναστολές και λειτουργεί ως ενεργοποιός μηχανισμός της βίας, που εκδηλώνεται ως κατάχρηση εξουσίας, κακομεταχείριση, εκμετάλλευση, παραμέληση και κακοποίηση».
Τι μέριμνα λαμβάνει το υπουργείο Υγείας; Οι εποπτικοί μηχανισμοί της Πολιτείας; Η Νικολέτα είναι κατηγορηματική: «Στη δυτική Ευρώπη υπάρχει θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας και ελεγκτικοί μηχανισμοί που παρακολουθούν την πορεία των αντίστοιχων οργανισμών. Επιστήμονες, πολιτικοί και ιδιώτες ελέγχουν τη χρηματοδότηση και το παραγόμενο αποτέλεσμα. Εδώ το υπουργείο είναι θεατής της ασυδοσίας. Ούτε, ώς σήμερα, υπάρχουν ουσιαστικοί και συνεχείς μηχανισμοί που να παρακολουθούν τις εταιρείες αυτές και να ελέγχουν πού πάνε τα χρήματα, πόσοι εργάζονται εκεί, ποιο θεραπευτικό πλάνο ακολουθούν, με ποια αποτελέσματα». Με προσωπικό κάτω από το όριο ασφαλείας και ούτε καν εξειδικευμένο (στους ιδιωτικούς φορείς) και με εργαζόμενους εξουθενωμένους (στους δημόσιους), με τους ασθενείς αφημένους στη μοίρα τους, δεν είναι ν\' απορεί κανείς που πολλοί από τους συνομιλητές μας χρησιμοποίησαν την έκφραση «φιάσκο».
«Για μία ακόμη φορά αντιμετωπίζουν τους ασθενείς κι εμάς, που τους φροντίζουμε, σαν κοινωνικό βάρος» λέει ο Παύλος. «Δεν τους δίνουν ευκαιρίες για κοινωνική ένταξη, εργασία και αξιοπρεπές εισόδημα και η Πολιτεία αποποιείται την όποια ευθύνη, απόλυτα ευθυγραμμισμένη στη λογική της συρρίκνωσης του κοινωνικού κράτους. Εγώ φροντίζω τον αδελφό μου που παίρνει μόνο ένα μικρό επίδομα. Πληρώνω ιδιώτη ψυχίατρο, αφού το νοσοκομείο μετά την κάθε νοσηλεία του τον αφήνει στην τύχη του με τα χάπια του. Δεν έχω πια προσωπική ζωή, όλη μου η ζωή είναι αφιερωμένη στον Γιάννη».
Γιατί, ενώ άλλες χώρες φαίνεται να έχουν κερδίσει το στοίχημα της αποασυλοποίησης, στην Ελλάδα έχουμε μείνει πίσω; Φταίει μόνον ο βαλκάνιος τρόπος μας, όπως υποστηρίζει η Νικολέτα; Φταίει μόνο η λαμογιά μας, όπως λέει ο Νικηφόρος; Φταίει μόνο η νεοφιλελεύθερη πολιτική, όπως ισχυρίζεται ο Παύλος; Ο κ. Ασημόπουλος αναδεικνύει και μιαν άλλη, βαθύτερη ερμηνεία: «Στο πλαίσιο της παραδοσιακής ελληνικής αντίληψης, το άτομο με ψυχική ασθένεια θεωρείται μίασμα για τη γενεαλογική συνέχεια μιας οικογένειας. Ετσι, τα υπόλοιπα μέλη, των οποίων ο εαυτός στο ελληνικό πολιτισμικό πλαίσιο ετεροπροσδιορίζεται από την οικογενειακή καταγωγή, για λόγους αυτοπροστασίας και συνέχειας της οικογένειας, τείνουν προς την απομάκρυνση και τον ιδρυματικό αποκλεισμό των συγγενών τους. Εξαιτίας της άγνοιας και των προκαταλήψεων, παραμένει ακόμα ισχυρός ο φόβος της ψυχικής ασθένειας. Είναι φόβος για την απώλεια της λογικής, που για τη σημερινή κοινωνία ισοδυναμεί με κοινωνικό θάνατο».
Στο ίδιο επιμένει και ο κ. Μεγαλοοικονόμου: «Η ψυχική οδύνη ερμηνεύεται ως απλό \"βιολογικό γεγονός\", πράγμα που οδηγεί σε πτώχευση του νοήματός της. Ο προπατορικός μύθος της επικινδυνότητας των ασθενών αγκυροβολεί και πάλι στην έννοια και στην πραγματικότητα της διαφορετικότητας. Οι προϋποθέσεις της θεραπείας είναι συνυφασμένες με το δικαίωμα των ανθρώπων που σκέφτονται διαφορετικά να υπάρξουν μέσα στην κοινωνία. Η Λέρος έδειξε ακριβώς ότι το \"ανίατο\" είναι μια κατασκευή της ψυχιατρικής, των ψευδοεπιστημονικών της σχημάτων και των ψευδογνώσεών της.
»Ανθρωποι -που η κοινωνία, το κράτος και οι ψυχίατροι είχαν καταδικάσει σε συνθήκες βάρβαρου και ασφυκτικού εγκλεισμού επί 50 χρόνια- κατάφεραν να επανενταχθούν και να ζουν αυτόνομα. Η τρέλα δεν είναι απλώς μια αρρώστια. Είναι μια συνθήκη οδύνης, αλλά και ένας εναλλακτικός λόγος, που θα πρέπει να ακουστεί και να κατανοηθεί το νόημά του. Είναι και μια άλλη ανάγνωση ενός κόσμου άρρωστου από την πολλή \"κανονικότητα\"».
Διαβάστε
Erving Goffman, «Ασυλα. Δοκίμια για την κοινωνική κατάσταση των ασθενών του ψυχιατρείου και άλλων τροφίμων», μτφρ. Ξενοφών Κομνηνός, εκδ. Ευρύαλος
Η περιήγηση του Γκόφμαν στο εσωτερικό του κόσμου των τρελών θέτει ένα τεράστιο ερώτημα. Διότι, μελετώντας τα ψυχιατρικά ιδρύματα, τελικά ανακαλύπτει κανείς ότι η τρέλα και η «αντικανονική συμπεριφορά» που αποδίδεται στον ασθενή είναι κατά πολύ προϊόν -όχι της αρρώστιας του, αλλά- της κοινωνικής απόστασης που χωρίζει τον άρρωστο από αυτόν που τον χαρακτηρίζει έτσι.
Φράνκο Μπαζάλια, «Εναλλακτική ψυχιατρική ενάντια στην απαισιοδοξία της λογικής - Για την αισιοδοξία της πράξης», επιμέλεια Φράνκα Ονγκαρο Μπαζάλια, Μαρία Γκράτσια Τζανικέντα, πρόλογος-μετάφραση Γιώργος Αστρινάκης, εκδόσεις Καστανιώτη
Ο ιταλός ριζοσπάστης ψυχίατρος ασκεί κριτική που δεν εξαντλείται μόνο στον ψυχιατρικό, αλλά και σε άλλους κοινωνικούς θεσμούς, όπως το σχολείο, η οικογένεια, η φυλακή - που και εκεί διακρίνει τις ιδρυματικές διαδικασίες ως προοίμιο υποταγής, αποπροσωποποίησης και, τελικά, αρρώστιας του κοινωνικού σώματος στη δεδομένη τάξη πραγμάτων, στην παραγωγική διαδικασία, στο κέρδος και στην αλλοτρίωση.
Φράνκο Μπαζάλια, «Οι θεσμοί της βίας», εκδ. «Τετράδια Ψυχιατρικής»
Δέκα κείμενα που περιγράφουν το όραμα για μια «απελευθερωτική ψυχιατρική», η οποία αμφισβητεί τον κατεστημένο ψυχιατρικό θεσμό.
Χάρης Ασημόπουλος, «Η καθημερινή ζωή στο ψυχιατρείο. Μορφές ιδρυματισμού και ιδρυματικής κακοποίησης», εκδ. Καστανιώτη
Το βιβλίο αναφέρεται στη ζωή στο ψυχιατρείο, στον ψυχιατρικό ιδρυματισμό και στην ψυχιατρική ιδρυματική κακοποίηση. Στις σελίδες του περιγράφεται ο κόσμος της καθημερινής ζωής εβδομήντα οκτώ ανδρών κλεισμένων στην πτέρυγα ενός ψυχιατρείου της Ελλάδας.
Μισέλ Φουκό, «Η ιστορία της τρέλας», μτφρ. Φραγκ. Αμπατζοπούλου, εκδ. Ηριδανός
Η αναζήτηση του σημείου μηδέν της ιστορίας της τρέλας.
Τι μας είπε το κράτος
ΚΕΙΜΕΝΟ | ΝΤΙΝΑ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ ([email protected]) ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΣΗ | ΕΚΤΟΡΑΣ ΔΗΜΗΣΙΑΝΟΣ ([email protected])
* Η μεταρρύθμιση στον τρόπο παροχής υπηρεσιών ψυχικής υγείας προχωρά με ικανοποιητικούς ρυθμούς, παρά τα μεγάλα και δυσεπίλυτα προβλήματα που εμπεριέχουν τέτοιου είδους μεταρρυθμίσεις.
* Το υπουργείο Υγείας μέσα από ένα πλήρες θεσμικό πλαίσιο αναθέτει σε κρατικές υπηρεσίες και σε αστικές μη κερδοσκοπικές εταιρείες τη σύσταση και λειτουργία στεγαστικών δομών, αξιολογώντας τις επιστημονικές και λειτουργικές προϋποθέσεις για την ανάπτυξη τέτοιων δράσεων. Ο έλεγχος της σύνθεσης των εταιρικών σχημάτων των αστικών μη κερδοσκοπικών εταιρειών είναι πολύ σημαντικός, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν είναι δυνατόν να τεθούν επαγγελματικά κριτήρια σε δραστηριότητες της κοινωνίας των πολιτών, που έχει την ευαισθησία και εκφράζει την ανάγκη να μετέχει σε συλλογικές εκφράσεις υποστήριξης ατόμων που απειλούνται από -ή βιώνουν- κοινωνικό αποκλεισμό. Στο βαθμό που τηρούνται διαχρονικά με συγκεκριμένες διαδικασίες ελέγχου τα επιστημονικά και διαχειριστικά κριτήρια που θέτει το υπουργείο στους φορείς αυτούς (κρατικούς ή μη κρατικούς), δεν υφίσταται κανένα πρόβλημα. Τα προβλήματα δημιουργήθηκαν από την ανυπαρξία ελέγχων που εμείς είμαστε αποφασισμένοι να επιβάλουμε. Ελεγχοι θα γίνονται συστηματικά, εργαλεία υπάρχουν και θα τα βελτιώσουμε και, όπου χρειάζεται, οι υπηρεσίες του υπουργείου θα παρεμβαίνουν αποτελεσματικά. Τα τελευταία χρόνια υπήρχαν αρκετά προβλήματα με τη χρηματοδότηση των μονάδων ψυχικής υγείας που λειτουργούν υπό τη διοικητική και επιστημονική ευθύνη σωματείων και αστικών μη κερδοσκοπικών εταιρειών. Τα προβλήματα αυτά αφορούσαν κυρίως καθυστερήσεις στη χρηματοδότηση, που ορισμένες φορές ήταν για σημαντικό χρονικό διάστημα, και αποτέλεσαν μία από τις σοβαρότερες αιτίες που έφεραν τη χώρα μας στη δυσμενή θέση της «επιτήρησης» στην ψυχιατρική μεταρρύθμιση από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που χρηματοδοτεί ένα τμήμα των δραστηριοτήτων αυτών.
* Τα προβλήματα αυτά κληροδοτήθηκαν στη νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.Από τη στιγμή που αναλάβαμε, κάναμε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τα ελλείμματα στη χρηματοδότηση του συστήματος ψυχιατρικής φροντίδας και καταφέραμε αρκετά σε ελάχιστες ημέρες. Με αποτελεσματικούς χειρισμούς σε επίπεδο εξασφάλισης αναγκαίων οικονομικών πόρων, σε επίπεδο εξορθολογισμού των δαπανών, αλλά και σε επίπεδο διοίκησης και εμβάθυνσης των στόχων της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης. Πολιτική του υπουργείου είναι η διασφάλιση αυτής της ποιότητας στη λειτουργία των δομών και η συνεχής βελτίωσή της. Με τα κατάλληλα διοικητικά, θεσμικά και οικονομικά μέτρα, οι δομές της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης και του προγράμματος «Ψυχαργώς» όχι μόνο δεν πρόκειται να κλείσουν, αλλά αντίθετα θα επεκτείνονται και διαρκώς θα βελτιώνονται.
Φώφη Γεννηματά, υφυπουργός Υγείας & Κοινωνικής Αλληλεγγύης
http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=121533
ΥΓ....... μνημονευω την εκδοση του Μπαζαλια οπως επισης και του Φουκω σαν πολυ ενδιαφερουσες.
Τα σεντόνια είναι κουραστικά για διάβασμα στο computer,θα προτιμούσα να ανταλλάσαμε απόψεις,όχι να δίνουμε links.Τίποτε δεν μπορεί να είναι τόσο ουσιαστικό όσο η ανταλλαγή απόψεων πάνω σε ένα καυτό θέμα.Η παράθεση δεν είναι το ίδιο με την επικοινωνία.Μη σου πω πως η παράθεση είναι ο στεγνότερος τρόπος επικοινωνίας,μονομερούς και σχετικά απωθητικής.Μία αντιπρόταση λοιπόν είναι Κρίνο να γράψεις τη δική σου ανάλυση,θα με ενδιέφερε περισσότερο.Κυρίως με ενδιαφέρουν τα γιατί του κάθε ατόμου,εκεί είναι το ζουμί.Τι σε έκανε να αμφισβητείς την ψυχιατρική,ποιες εμπειρίες σε οδήγησαν να αποκτήσεις συγκεκριμένες απόψεις και οπτικές.
τα σεντονια ειναι οντως κουραστικα, πλην ομως αναγκαια για την συλλογη πληροφοριων.
Απο την αλλη σαφως και δεν ανοιξα ενα θρεντ για να μαζευω αρθρα και να τα διαβαζει κοσμος και τελος.
Σαφως και το ενδιαφερον υπαρχει οταν ανοιξει αυτο που λες και εσυ, ο διαλογος.
Προσωπικα εχω ψαξει αρκετα το ζητημα, εδω και χρονια.
Σαφως και εχω αποψη και θα την καταθεσω.
Ομως για να γραψω ενα αρθρακι, χρειαζομαι τα στοιχεια (αυτα που διαβαζεις και καμποσα ακομα) και επισης αρκετο χρονο μπροστα μου κατι που εν ωρα εργασιας δεν εχω.
Πιστευω οτι αν αργοτερα υπαρχει χρονος θα το ανεβασω,
ελπιζω στην συνεχεια να ανοιξει διαλογος.
Το θεμα ειναι αρκετα σοβαρο, ιδιως οταν μιλαμε για την ψυχιατρικη υγεια στην ελλαδα του σημερα,
με τα παρα πολλα προβληματα που υπαρχουν.
«Οταν ο άρρωστος είναι δεμένος, ο ψυχίατρος είναι ελεύθερος. Οταν ο άρρωστος είναι ελεύθερος, ο ψυχίατρος είναι στη δουλειά του».
Φράνκο Μπαζάλια
συμφωνω απολυτα.Quote:
Originally posted by RainAndWind
Τα σεντόνια είναι κουραστικά για διάβασμα στο computer,θα προτιμούσα να ανταλλάσαμε απόψεις,όχι να δίνουμε links.Τίποτε δεν μπορεί να είναι τόσο ουσιαστικό όσο η ανταλλαγή απόψεων πάνω σε ένα καυτό θέμα.Η παράθεση δεν είναι το ίδιο με την επικοινωνία.Μη σου πω πως η παράθεση είναι ο στεγνότερος τρόπος επικοινωνίας,μονομερούς και σχετικά απωθητικής.Μία αντιπρόταση λοιπόν είναι Κρίνο να γράψεις τη δική σου ανάλυση,θα με ενδιέφερε περισσότερο.Κυρίως με ενδιαφέρουν τα γιατί του κάθε ατόμου,εκεί είναι το ζουμί.Τι σε έκανε να αμφισβητείς την ψυχιατρική,ποιες εμπειρίες σε οδήγησαν να αποκτήσεις συγκεκριμένες απόψεις και οπτικές.
προσωπικα δεν τα διαβασα τα σεντονια.
αν ηθελα αρθρα δημοσιευμενα στο διαδικτυο θα γκουγκλαρα το θεμα, να διαβαζω 10 μερες..
το θεμα ειναι σαφως ενδιαφερον, και πιστευω οτι δεν ανοιγει ο διαλογος γιατι κανεις δεν καθεται να διαβασει τις αναδημοσιευσεις των κατεβατων.
αν σας ενδιαφερει ενας διαλογος καντε καποιες προσωπικες τοποθετησεις..
το να συμβουλευτει καποιος αρθρα για να αποκτησει αποψη, μπορει καλλιστα να το κανει στον δικο του υπολογιστη και να τα βαζει σαν παραθεση με απλο λινκ εδω,γραφοντας προσωπικη αποψη, αντι να γεμιζει σελιδες που κανεις δεν διαβαζει...
ειλικρινα δεν καταλαβαινω,
τα αρθρα υπαρχουν εδω μαζεμενα, για οσους τυχον θελουν να αντλησουν καποιες πληροροφοριες, οχι για αναγκαστικη αναγνωση.
Ειπα οτι συντομα θα κατσω να γραψω αναλυτικα την γνωμη μου,
απλα χρειαζομαι αρκετο χρονο για αυτο, και απο την δουλεια μου ειναι αδυνατο κατι τετοιο.
Φαντασου να πληρωνατε το σερβερ του φορουμ....
Τωρα βεβαια το οτι καποιος δεν εχει να συνεισφερει κατι στο παρον θεμα, αλλα παρολα αυτα εχει αποψη,
αυτο δεν μπορει να το ερμηνευσει, ουτε η ψυχιατρικη αλλα ουτε η αντιΨυχιατρικη. ==============> λαθος νομιζω λεγεται ψυχαναγκασμος......
Μερος 1ο
Εισαγωγη
Ξυσε τον ψυχιατρο και θα βρεις μεσα του τον παπα!
Η ψυχιατρικη σαν \"επιστημη\" κλεινει 150 χρονια ζωης.
Μια επιστημη που αμφισβητηται στο κατα ποσο δικαιουται να εχει θεση στον κλαδο της ιατρικης.
Και τουτο διοτι, δεν καταθετει επιστημονικες αποδειξεις, δεν εχει καμια συνεκτικη και περιεκτικη θεωρια.
Μετα απο ενα αιωνα ερευνων για την σχιζοφρενεια δεν υπαρχει κανενα διαγνωστικο τεστ η για τις αλλες διανοητικες διαταραχες.
Οι λιστες του Diagnostic and Statistic Manual of Mental Disorders ειναι μια σειρα ηθικολογιων που κατα καιρους εκδιδει η αμερικανικη ψυχιατρικη ενωση και αυτο αποτελει την παγκοσμια βιβλο της ψυχιατρικης.
Η επομενη αναθεωρηση του αναμενεται το 2013 και εκει θα δουμε τι θα βγει και τι θα μπει.
Επισης εχει ενδιαφερον να αναλυθει τι συμφεροντα εξυπηρετουνται απο ολη αυτη την υποθεση.
Οι ψυχιατροι σαν επιστημη ακολουθουν μεθοδους που σαφως δεν εχουν την συναινεση του ασθενους ενω δεν ειναι απαραιτητο να εχουν την τακτικη να αναρωσει ο ασθενης τους οσο το να εξυπηρετηθει η επιστημη τους.
Το ενα δεν ειναι παντα στον ιδιο αξονα με το αλλο.
Ετσι ο κυριος τους σκοπο ειναι καταρχην να επιβληθουν στον \"ασθενη\" στην χειροτερη περιπτωση αν μιλαμε για εγκλειστους, με τον φοβο η στην συνεχεια με αυξηση των νευροληπτικων η με πιο βαρια αντικαταθλιπτικα.
Υπαρχει μια αντιληψη οτι η περιπτωση της Λερου που εμεις γνωριζουμε απλα ξεφυγε της καταστασης και δεν ηταν μεσα στα πλαισια της επιστημης.
Ειναι λαθεμενη εντυπωση κατι τετοιο, μιας και η ψυχιατρικη επιστημη εχει χτιστει πανω σε αυτα τα θεμελια: Αυτα του φοβου και του τρομου, ο B. Ruth (ο πρωτος προεδρος της APA) τα ειχε σαν ευαγγελιο και αυτες ηταν οι μεθοδους που ακολουθησαν οι μετεγενεστεροι μετα απο αυτον.
Με μια πρωτη ματια αυτο δεν γινεται κατανοητο, ουτε ο ασθενης γνωριζει πως ο ψυχιατρος εφαρμοζει τους μεθοδους του.
Ακομα πο σαφες ειναι οτι ο ασθενης δεν γνωριζει τιποτα για το τι ακριβως ουσιες καταπινει καθως η υποθεση φαρμακα ειναι μια ξεχωριστη υποθεση που θελει ξεχωριστη ερευνα.
Οι σχεσεις θεαραποντος - ασθενη ειναι διττη:
Απο την μια πλευρα ο θεράπων ιατρος ειναι στο πλευρο του ασθενη και αγωνιζεται για την αποκατασταση της υγειας του αλλα απο την αλλη ο ασθενης εχει να αντιμετωπισει την αυθεντια και την εξουσια του γιατρου.
Η σχεση αυτη ενιοτε ειναι συγκρουσιακη και ακομα και σημερα δεν υπαρχει καποιο ξεκαθαρο συμπερασμα στην υπαρχουσα βιβλιογραφια.
(Θα συνεχισω αυριο γιατι ηδη με πηγε καπως αργα....)