πώς μένεις πιστός σε μία απόφαση?

Καλησπέρα σε όλους-ες! Αυτό που παρατηρώ στον εαυτό μου τον τελευταίο καιρό είναι ότι ενώ παίρνω μία απόφαση η οποία μου φαίνεται ως η σωστότερη επιλογή αυτήν τη στιγμή, δε μπορώ να την υποστηρίξω και να νιώθω καλά με την επιλογή μου. Έχω εξετάσει όλες τις παραμέτρους και πραγματικά δε γίνεται διαφορετικά. Γιατί γεμίζω τύψεις όμως? Γιατί δε μπορώ να σταθώ δυνατή στα πόδια μου και να την υποστηρίξω? Γιατί έστω και ένα βλέμμα μπορεί να με κάνει να στενοχωριέμαι και να πανικοβάλλομαι ότι κάνω λάθος και να αισθάνομαι άχρηστη??:(





:(:(

σε ολους μας συμβαινει να ειμαστε σε ενα σημειο που να εχουμε αυτου του ειδους τη ασταθεια στις αποφασεις,εγω για να σου πω απο παιδι το εχω δηλαδη δεν μπορω να αποφασισω χωρις να γυρνα μια εμμονη ιδεα στο μυαλο οτι κακος το εκανα και επρεπε να κανω το αλλο,θελει δουλεια με το εαυτο σου πρωτα

Βασικά αυτό που με πειράζει περισσότερο είναι το ότι επηρεάζομαι από τους άλλους, πράγμα που δε μου συνέβαινε παλιότερα. Και το αστείο της υπόθεσης είναι ότι επηρεάζομαι από ανθρώπους που είναι άσχετοι με το όλο θέμα. Με 1 κουβέντα ή με μόλις ένα βλέμμα - όπως είπα πριν - είναι ικανοι να μου καταρρακώσουν το ηθικό. Και το θέμα δεν είναι οι γύρω μου...αλλά ο εαυτός μου. Πώς το φτιάχνεις αυτό?

Quote:

---

Originally posted by chr1986
Καλησπέρα σε όλους-ες! Αυτό που παρατηρώ στον εαυτό μου τον τελευταίο καιρό είναι ότι ενώ παίρνω μία απόφαση η οποία μου φαίνεται ως η σωστότερη επιλογή αυτήν τη στιγμή, δε μπορώ να την υποστηρίξω και να νιώθω καλά με την επιλογή μου. Έχω εξετάσει όλες τις παραμέτρους και πραγματικά δε γίνεται διαφορετικά. Γιατί γεμίζω τύψεις όμως? Γιατί δε μπορώ να σταθώ δυνατή στα πόδια μου και να την υποστηρίξω? Γιατί έστω και ένα βλέμμα μπορεί να με κάνει να στενοχωριέμαι και να πανικοβάλλομαι ότι κάνω λάθος και να αισθάνομαι άχρηστη??:(





:(:(

---

Να σου προτείνω κάτι?
Μη πάρεις κάποια απόφαση που θα πρέπει να ολοκληρώσεις σε βάθος χρόνου, ξεκίνα με πιο απλές αποφάσεις.
Πχ αν καπνίζεις, πες αύριο δεν θα κάνω δέκα τσιγάρα, θα κάνω πέντε.
Δηλαδή ξεκίνα με απλά πράγματα και στόχους που μπορείς να υλοποιήσεις άμεσα και πιο εύκολα και έτσι θα πάρεις δύναμη από αυτό.

Θεοφανία, ευχαριστώ για τη συμβουλή σου. Ναι, μου φαίνεται σωστό αυτό που μου λες. Πώς αντιμετωπίζεις τη δυσπιστία των άλλων? Πώς σταματάς να τους ακούς?

Quote:

---

Originally posted by chr1986
Θεοφανία, ευχαριστώ για τη συμβουλή σου. Ναι, μου φαίνεται σωστό αυτό που μου λες. Πώς αντιμετωπίζεις τη δυσπιστία των άλλων? Πώς σταματάς να τους ακούς?

---

Τι εννοείς αμφισβήτηση? Δεν πιστεύουν στις δυνάμεις σου?Πχ, τους λες \"εγώ θα σπουδάσω το οτιδήποτε\" και σε αμφισβητούν με τον τρόπο τους? Νομίζεις/υποψιάζεσαι πως σε αμφισβητούν, ή στο λεν ξεκάθαρα?
Και πάντα έχει σημασία ποιοι είναι αυτοί.

Για τους γονείς μου μιλάω κυρίως. Όσο και να προσπαθώ να τους εξηγήσω την κατάσταση και τους λόγους που με οδηγούν σε κάποιες αποφάσεις εκείνοι το βιολί τους... Λες και μιλώ σε τοίχο, λες και δεν με έχουν δει στον πάτο, λες και δεν ξέρουν όσα πέρασα... Δε φεύγουν από το δικό τους με τίποτα.

Κοίτα, αν είχες επικοινωνία με τους δικούς σου, το πιθανότερο θα ήταν πως δεν θα αντιμετώπιζες τέτοιο πρόβλημα. Αφού όμως ξέρεις πως είναι έτσι η κατάσταση, τι σε κάνει να πιστεύεις πως θα γίνει κάτι διαφορετικό?
Χαραξε τη δική σου πορεία και κοίτα μόνο μπροστα.

Αυτό προσπαθώ να κάνω, απλά δεν ξέρω πώς να αντιδράσω όταν μου πετούν μπηχτές, δήθεν για το καλό μου... Συνήθως φωνάζω ή κλαίω και έτσι χάνω το δίκιο μου.

Να σε ρωτήσω κάτι? Επειδή δεν ξέρω τι αντιμετωπίζεις, αλλα απ τα συμφραζόμενα καταλαβαίνω πως είσαι σε κατάθλιψη. Ψυχοθεραπεία κάνεις?

Είμαι σε κατάθλιψη εδώ και 2μιση χρόνια περίπου. Αν θέλεις διάβασε το \"κατάθλιψη και κρίσεις πανικού\" νομίζω 01-02-2010, περιγράφει όλη την κατάσταση. Ναι, συνεχίζω κανονικά.

Οπότε επιστρέφουμε στην αρχική μας συζήτηση. Ξεκίνα με μικρές και \"εύκολες\" νίκες και κλείσε τα αυτιά σου.

Διάβασες το όλο ιστορικό? Πραγματικά θα ήθελα τη γνώμη σου..υπάρχει ελπίδα για ανάκαμψη? Γιατί η θλίψη δεν παλεύεται..

Καλή μου δεν είμαι γιατρός. Απλά σου λέω την άποψη μου. Θα το διαβάσω.

Δεν είπα κάτι τέτοιο, απλά προσπαθώ να βρω και εγώ μια άκρη, μαζεύω γνώμες...Αν θέλεις βοηθάς..

Αν με δείτε, δε θα καταλάβετε ότι τραβάω τέτοιο ζόρι, ειλικρινά. Είμαι κοινωνική, έχω φίλους και μάλιστα αληθινούς, και έχω σχέση εδώ και 6μιση χρόνια. Αν δεν έιχα την υποστήριξη του φίλου μου ειλικρινά μπορεί και να μη ζούσα.. Τη σχολή μου παλεύω να την τελειώσω...Οι κρίσεις πανικού που είχα με καθυστέρησαν αρκετά. Δουλεύω και σε μία ιδιωτική εταιρεία. Φαινομενικά δηλαδή όλα είναι καλά. Η θλίψη που νιώθω όμως δεν παλεύεται.


Αν διαβάσεις ιστορίες παιδιών εδώ μέσα θα δεις πως είσαι πραγματικά αξιοζήλευτη. Περνάς κάτι τόσο δύσκολο και όμως δουλεύεις, σπουδάζεις και έχεις σχέση. Αυτά από μόνα τους είναι πολύ σημαντικές νίκες και ας κουράζεσαι/ταλαιπωρείσαι να τα φέρεις εις πέρας. Μη θυσιάσεις τίποτε από τα τρία.


Επίσης, έχω σοβαρό πρόβλημα με τους γονείς μου και ειδικά με τον πατέρα μου. Οι γονείς μου χώρισαν στα 14 μου, υπήρχε ένας πανικός στο σπίτι, συνεχώς καβγάδες και όχι σπανίως ξύλο.. Στη μητέρα μου, όχι σε μένα. Αυτό που με κάνει να απορώ είναι γιατί τώρα, οι γονείς μου έχουν 10 χρόνια που είναι χωρισμένοι. Τώρα όλη αυτή η στενοχώρια??


Ναι. Ξέρεις γιατί? Η θλίψη και η φρίκη έρχεται όταν καταλαγιάζουν τα γεγονότα. Εκεί βγαίνουν όλα. Για πες μου όμως? Τι φταις εσύ για τα κατορθώματα των γονιών σου? Γιατί θυσιάζεις όλα αυτά που με κόπο έφτιαξες επειδή εκείνοι δεν ήταν καλοί γονείς?
Όσοι αιώνες και να περάσουν, εκείνοι δεν θα αλλάξουν, μόνο εσύ. Εσύ που θα γίνεσαι όλο και χειρότερα. Πάλεψε το όσο μπορείς. Είναι κρίμα να πληρώνεις για όλη σου τη ζωή συμπεριφορές άλλων.

Ευχαριστώ που είδες το όλο θέμα, πραγματικά μου δίνεις κουράγιο.. Το ερώτημα που έχω είναι το εξής: παλεύεις ενάντια στην κατάθλιψη ή υπομένεις μέχρι να..περάσει? Μήπως η πάλη οδηγεί σε αντίθετα αποτελέσματα..

Κοίτα, αν θες την άποψη μου, πρώτα πρεπει να βρεις γιατί επαθες κατάθλιψη και μετά να την πολεμήσεις.

Δεν ξέρω αν θα σε βοηθήσουν οι σκέψεις , απόψεις , βιωματικές εμπειρίες μου όσο οι δικές σου που βρίσκονται ήδη μέσα σου και μέσα στην σύνχιση δεν καταφέρνεις να αντιληφθείς , προσωρινά
Και λέω προσωρινά γιατί ήδη θες να γίνεις αυτό που ήσουν (το λες στην διάθεσή σου) γιατί προσπαθείς να ακολουθήσεις τα όνειρά σου (το λες στα αγγλικά ) γιατί ήδη έχεις βιώσει παραδείγματα προς αποφυγή (γονείς ) και πλέων ξέρεις τι ΔΕΝ πρέπει να κάνεις αργότερα στα δικά σου
Γνώμη μου είναι χωρίς να είμαι ειδικός (άλλωστε ποιος είναι περισσότερο ειδικός από εσένα ? ) αυτό που περνάς είναι το αποτέλεσμα απο αυτά που καταπιέζεις μέσα σου και που με κάποιον τρόπο ψάχνουν τρόπο να βρουν διέξοδο να σου δώσουν να καταλάβεις πως είναι να φέρεσαι άσχημα στον ίδιο σου τον εαυτό
Μην δίνεις την χαρά σε εκείνους που δεν τα κατάφεραν και προσπαθούν με τα εμπόδια που σου βάζουν να σε κάνουν να μην προχωρήσεις και με αυτόν τον τρόπο να δικαιώσουν τις δικές τους αποτυχίες
Προσπάθησε να μην σε επηρεάζει αυτό που αισθάνεσαι και δώσε λίγο περισσότερο προσοχή στο τι σκέφτεσαι σε σχέση με αυτά που θα ήθελες να καταφέρεις
Η επιτυχία είναι επιλογή και έρχεται μετά απο αρκετή προσπάθεια και δουλειά για αυτό και έχει μεγάλη αξία
Μην κάνεις την χάρη σε κανέναν ακόμα και στον ¨¨ κακό σου εαυτό¨¨
Λοιπάμε που δεν μπορώ να συνεχίσω αλλά είμαι ψηλοκομμάτια το σίγουρο είναι ότι όσο περισσότερο το βγάζεις απο μέσα σου τόσο το καλύτερο δώρο κάνεις σε εσένα
Τα λεμε τον νου σου

έχεις δίκιο fevgate67. Αυτό το \'ΠΡΟΣΩΡΙΝΆ\" δεν το είχα σκεφτεί, είναι μια πιο αισιόδοξη οπτική. Απλά αυτό που νιώθω το τελευταίο διάστημα είναι σαν τα νεύρα μου να είναι σπασμένα, δε μπορώ να επιμείνω στους στόχους μου, νιώθω ότι έχω χάσει την εσωτερική μου ηρεμία, και μαζί με αυτήν κάθε διάθεση για προσπάθεια και δουλειά.

Γειά σου Φευγάτε,καλά ταξίδια να εχεις.