"Xαμένη"

Σήμερα "πλήρωσα"το φιλί που είχα δώσει στον πατέρα μου.Με αποκάλεσε χαμένη.Μάιστα.Όχι ότι δεν ήξερα πως θα το πληρώσω,να δείχνεις και το απλούστατο ανθρώπινο ενδιαφέρον είναι απαγορευτικό σε τέτοιου είδους σχέσεις,κακοποιητικές στη βάση τους.Αυτό που με αποκάλεσε δεν είναι διαφορετικό από αυτά που ακούγαμε τα παιδιά σε όλη μας τη ζωή,η υποτίμηση είναι συνδεδεμένη με την έκφραση και καλά του"ενδιαφέροντος".Η διαφορά είναι πως τώρα του είπα πως χαμένος είναι αυτός και σαν γονιός και σαν άνθρωπος.:P
Πολύ το χάρηκα.Και μάλιστα είχε την απαίτηση να μείνω εκεί για να συνεχίσει,όταν πήρα την τσάντα μου και σηκώθηκα να φύγω με ρώτησε γιατί φεύγω.Του είπα γιατί δε γουστάρω να αυτοτιμωρούμαι.
Πικρό ξεπικρό,το μάθημα το πήρα,δεν κάνουμε πίσω σε σχέσεις κακοποιητικές,όταν μπαίνουμε στο τριπάκι να δειχτούμε αληθινοί και καλοί,ο θύτης παίρνει τη δικαίωση που τον συμφέρει,δηλαδή να περάσει σε περαιτέρω κακοποίηση.

Όχι,δε μένω μαζί τους,απλά είμαι αναγκασμένη σε κάποιες περιπτώσεις να έχω κάποιου είδους επαφή,λόγω του ενός αδερφού μου.Αλλά καλό θα είναι να απέχω,δε με βοηθά αυτό,όσο και να επιθυμώ την επαφή,είναι άρρωστη,δεν έχει ίχνος ισορροπημένης και υγιούς μορφής επικοινωνία.Kgana,τα κακοποιημένα παιδιά πάντα επιθυμούν,πρέπει να ξεχωρίζουμε αν η επιθυμία μας για επαφή περνάει σε αυτοτιμωρίες.Απέκτησα τη δυνατότητα να μπορώ να το δω,πότε αλλάζει,αλλά βλέπεις πως κι εγώ ακόμη κάνω λάθη...Nevermind,όσο τραγικά και να βλέπω τα πράγματα τώρα,μπορώ να τροποποιήσω,να πάρω απόσταση και να χειριστώ με ικανότερο τρόπο.Πρέπει.Δεν αλλάζει τίποτε,άρα αλλάζω εγώ.Μου έχω εμπιστοσύνη,δεν την παίρνουνε αυτή μου την ικανότητα να βλέπω τον εαυτό μου όπως εγώ τον γουστάρω να είναι,no cry babies here.:P

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Πικρό ξεπικρό,το μάθημα το πήρα,δεν κάνουμε πίσω σε σχέσεις κακοποιητικές,όταν μπαίνουμε στο τριπάκι να δειχτούμε αληθινοί και καλοί,ο θύτης παίρνει τη δικαίωση που τον συμφέρει,δηλαδή να περάσει σε περαιτέρω κακοποίηση.

---

Καλά τώρα το κατάλαβες ;)
Το no retreat no surrender γιατί το βγάλανε? :P

Rain, έχεις σκεφτεί ότι έχουν το ακαταλόγιστο?
Το ότι είναι γονείς ξέρεις πολύ καλά ότι δεν τους απαλλάσσει από αυτό.
Πώς μπορείς να περιμένεις καλή, υγιή και λογική γονεϊκή συμπεριφορά από αυτούς, που σου έχουν αποδείξει τόσα χρόνια ότι δεν τη διαθέτουν?
Αν δεχτείς ότι έχουν το ακαταλόγιστο, θα μπορείς ακόμα και αν βρίσκεστε στον ίδιο χώρο κάποιες φορές, να μην σε αγγίζουν οι μ@@κίες τους.
Αν είχαν αλτσχάϊμερ, τι θα έκανες?

Aυτο και αν θελει \"guts\" και κουραγιο για να γινει.

nice!!

Μπραβο για την αποφασιστηκοτητα σου...! ;)

Το ακαταλόγιστο για τη μητέρα μου,ναι.Πάσχει από ψυχική νόσο από τα νιάτα της,πολύ πριν κάνει οικογένεια.Αλλά ο πατέρας μου,παρόλο που αντιμετωπίζει προβλήματα,δεν έχει το ακαταλόγιστο.Είναι ένας πανέξυπνος άνθρωπος,ικανότατος επιχειρηματίας αλλά εντελώς ανίδεος στο πώς να χειρίζεται τις άλλου είδους σχέσεις,τις ουσιαστικότερες,τις απαραίτητες.Nature,ο πατέρας μου με πονάει,πάντα εκεί πόναγα,αυτή είναι η σχέση που με προβλημάτιζε μια ζωή.Τον δικαιολογούσα πάντα(τι κοινότυπο,να εφευρίσκεις πατήματα για να συνεχίσεις να αυτοτιμωρείσαι,να βρίσκεις λόγους να συνεχίσεις να κακοποιείσαι)...Χεμ.Προτιμο� �σα το altzheimer nature.Ενώ δίχως τους βαρβάρους,λολ,πώς το καταπίνεις το καταπότι πως απλά δεν θα το έχεις αυτό το ρημάδι το μπράβο,ό,τι κι αν έχεις πετύχει,όσο κι αν πάλεψες.Θα μου πεις,το μπράβο το έχεις για σένα την ίδια,ναι,το έχω,αυτή την επιθυμία να το βρω εκεί που ποτέ δε θα υπάρξει είναι που πρέπει να αντιπαλεύω μια ζωή.Μπράβο για τίποτε,ποτέ,όλο βρισιές,όλο υποβιβασμούς,πώς διάολο γεννιέται τόσο δηλητήριο σε αυτούς τους ανθρώπους,που αισθάνονται τόσο μεγάλη την ανάγκη να πληγώνουν ανεξέλεγκτα για να παίρνουν ένα είδος αρρωστημένης ικανοποίησης,ένα ψεύτικο μεγαλείο δύναμης που τους είναι αναγκαίο για να μην εκμηδενιστούν.

Quote:

---

Originally posted by Boltseed
Aυτο και αν θελει \"guts\" και κουραγιο για να γινει.

nice!!

Μπραβο για την αποφασιστηκοτητα σου...! ;)

---

Boltseed,θα σου φανεί εντελώς άκυρο,αλλά θα ήθελα να ήταν αχρείαστο.:P
Παλεύω όλη μου τη ζωή απέναντι στους ίδιους και τους ίδιους ανθρώπους,κάποιες φορές θα ήθελα να μην τους ξαναδώ ποτέ και δεν πιστεύω πως έχω άδικο,ειλικρινά.Πολύς ο πόνος.

Αυτά τα γενικά που σκιαγραφείς για τον πατέρα σου, ισχύουν και για τη μητέρα μου.
Πιστεύω πως το ότι δεν έχουν διαγνωστεί με κάτι που να δικαιολογεί τη συμπεριφορά τους, δεν σημαίνει ότι αυτό δεν υπάρχει.
Μπορεί απλά να μην δέχτηκαν ποτέ να πάνε στον ψυχίατρο......

Αρα, η διάγνωση εναποτίθεται στα δικά μας ερασιτεχνικά χέρια. Εδώ ταιριάζει αυτό που είπε η Σοφία (στο θέμα του ιντερνετ): actions speak louder than words.....
Οπότε, καταλήγω: Εχουν το ακαταλόγιστο, απλά χωρίς την επίσημη σφραγίδα του \"ειδικού\".
Αυτό το ακαταλόγιστο είναι και πιο δύσκολο, γιατί πρέπει να το διαχειριστούμε αυτοσχέδια και ερασιτεχνικά.

Είμαι εξπέρ στα ερασιτεχνικά,λολ,δίνω και μαθήματα αν θέτε.χαχα:D

Υπομονή,θα περάσει και αυτό και τ\'άλλο.Απόσταση.Μάθαμε να μετράμε αποστάσεις εκεί που ήταν απαραίτητο αντί για απόσταση να έχουμε εγγύτητα.

Ρειν ,υπομονή..
Καλά για το \"χαμενη\" τα λόγια ειναι περιττά..
Το θυμάμαι οταν έγραψες για το φιλί στο μάγουλο..πόσο χαρούμενη ησουν..
Ξέεεερω αααακριβώς πως νιώθεις,αλλα τι να κάνω?Να σου στείλω ενα φιλί ηλεκτρονικό?Μάκια..

παντα το φοβάμαι αυτό.Το σκηνικό που γεμίζω ελπίδα απο τυχαίες διαλείψεις αγάπης και (ακόμα και αυτο μου έφτανε κάποτε) καλής συμπεριφοράς..Μετά έρχεται η πραγματικότητα..Η ερώτηση παντα η ιδια : \"Γιατι αφήνω να με τουμπάρουν,γιατι με \"χειρίζονται ακόμα,γιατι ενω ξέρω πως οσες φορές και να \"ξεχασω\" αυτοι θα μου \"θυμίσουν\" και στο τέλος θα ειμαι στο ιδιο ακριβώς σημείο?????Και εσύ μου το απάντησες αυτο!
Εγω ακόμα ειμαι μακριά,την μόνη υποχώρηση που έκανα (και εγω σήμερα) ειναι να τους μιλήσω στο τηλέφωνο.Μεσολάβησαν δυο αποπειρες εκβιασμού απο μέρους τους αλλα το έπαιξα αδιάφορη..Οι αδερφές μου απούσες,βλέπεις στεναχωρω τους \"κριμα\" γονείς.Σε αυτες τι εκανα?Δεν πρόκειται να κάνω πίσω.Απλα δεν πιστεύω σε αλλαγές απο μέρους τους και αποδέχομαι πως δεν εχω άδικο.

Rain,

η σχεση μου με τον πατερα μου, ειναι πλεον ανυπαρκτη. Καταλαβαινω τις προσπαθειες σου για επικοινωνια, την ελπιδα που μπορει να τρεφεις μεσα σου για καποια στιγμη αληθινης επικοινωνιας και απο την πλευρα του.

Αληθεια νομιζω πώς ακομα και αυτο το \"δεν γουσταρω να αυτοτιμωρουμαι\" που ειπες στον ιδιο, εχει κομματια μιας τετοιας αναγκης. Το να το αναγνωριζεις στον εαυτο σου, πιστευω πώς μονο κακο δεν ειναι.

Στο γραφω μονο γιατι αισθανομαι - μπορει εσφαλμενα- οτι γινεσαι αυστηρη με τον εαυτο σου. Και ισως να βλεπω πανω σου κ δικες μου συμπεριφορες.

Να σαι καλα...καλη συνεχεια:)

Quote:

---

Originally posted by nature
Πιστεύω πως το ότι δεν έχουν διαγνωστεί με κάτι που να δικαιολογεί τη συμπεριφορά τους, δεν σημαίνει ότι αυτό δεν υπάρχει.
Μπορεί απλά να μην δέχτηκαν ποτέ να πάνε στον ψυχίατρο......

---

Δεν μπορω να ξερω για τους γονεις της Rain, μιλωντας ομως γενικα ειναι απολυτα εφικτο και πολυ συνηθισμενο ενας ανθρωπος να ειναι απλως βλαμμενος η και σ\' ορισμενους τομεις ελαττωματικος ακομη, χωρις απαραιτητα να πασχει απο κατι. Ας μην το ριχνουμε στην παθολογια τοσο ευκολα, δεν δικαιολογει κανεναν.

ουφ ασ\'το

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
η υποτίμηση είναι συνδεδεμένη με την έκφραση και καλά του\"ενδιαφέροντος\".

---

Σε καταλαβαίνω.

Κι αυτό πονάει.
Έτσι μόνο ξέρουν κάποιοι γονείς να εκδηλώνουν το ενδιαφέρον τους, με τάχα σκληρή αγάπη.
Κι όποτε το έβλεπα αυτό, από τη μία απαλύνε τον πόνο μου γιατί το εκλάμβανα ως ένα είδος ενδιαφέροντος, \"αγάπης\" και έτσι παρηγοριόμουν.
Από την άλλη αυτη η παρηγοριά οδηγέί στην άρνηση της σκληρής πραγματικότητας, που είναι ότι όχι, η αγάπη και το ενδιεφέρον δεν είναι έτσι, δεν εκδηλώνεται έτσι. Δεν το αξίζω να μου εκδηλώνεται έτσι.

Πολύ καλά έκανες και έβαλες για μία ακόμη φορά σαφή τα όριά σου. Και πολύ καλά έκανες που τις προάλλες ένιωσες την ανάγκη και που τόλμησες, δε φοβήθηκες, να δώσεις, για να δοκιμάσεις, να απλώσεις το χέρι.

Αλλά δυστυχώς κάποιοι άνθρωποι όταν δε θέλουν να αλλάξουν, δεν προκειται να αλλάξουν. Όχι γιατί εμείς δεν το αξίζουμε ή δεν είμαστε ικανοί να τους αλλάξουμε. Αλλά γιατί δεν το θέλουν και κατά συνέπεια δεν μπορούν.

Κι ίσως, με τέτοιους γονείς, η αρμονική συνύπαρξη να είναι η όσο το δυνατόν οριοθετημένη συνύπαρξη...με συρματοπλέγματα...που ενίοτε περιλαμβάνει και πλήρη απόσταση...
Τι κρίμα κάποιοι άνθρωποι να μην μπορούν να πλησιάσουν πραγματικά ο ένας τον άλλο. Νομίζω πως νιώθω αυτή την πικρία σου Ρέιν...

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Το ακαταλόγιστο για τη μητέρα μου,ναι.Πάσχει από ψυχική νόσο από τα νιάτα της,πολύ πριν κάνει οικογένεια.Αλλά ο πατέρας μου,παρόλο που αντιμετωπίζει προβλήματα,δεν έχει το ακαταλόγιστο.Είναι ένας πανέξυπνος άνθρωπος,ικανότατος επιχειρηματίας αλλά εντελώς ανίδεος στο πώς να χειρίζεται τις άλλου είδους σχέσεις,τις ουσιαστικότερες,τις απαραίτητες.Nature,ο πατέρας μου με πονάει,πάντα εκεί πόναγα,αυτή είναι η σχέση που με προβλημάτιζε μια ζωή.Τον δικαιολογούσα πάντα(τι κοινότυπο,να εφευρίσκεις πατήματα για να συνεχίσεις να αυτοτιμωρείσαι,να βρίσκεις λόγους να συνεχίσεις να κακοποιείσαι)...Χεμ.Προτιμο� �σα το altzheimer nature.Ενώ δίχως τους βαρβάρους,λολ,πώς το καταπίνεις το καταπότι πως απλά δεν θα το έχεις αυτό το ρημάδι το μπράβο,ό,τι κι αν έχεις πετύχει,όσο κι αν πάλεψες.Θα μου πεις,το μπράβο το έχεις για σένα την ίδια,ναι,το έχω,αυτή την επιθυμία να το βρω εκεί που ποτέ δε θα υπάρξει είναι που πρέπει να αντιπαλεύω μια ζωή.Μπράβο για τίποτε,ποτέ,όλο βρισιές,όλο υποβιβασμούς,πώς διάολο γεννιέται τόσο δηλητήριο σε αυτούς τους ανθρώπους,που αισθάνονται τόσο μεγάλη την ανάγκη να πληγώνουν ανεξέλεγκτα για να παίρνουν ένα είδος αρρωστημένης ικανοποίησης,ένα ψεύτικο μεγαλείο δύναμης που τους είναι αναγκαίο για να μην εκμηδενιστούν.

---

Πόσο μα πόσο σε καταλαβαίνω, δεν μπορείς να φανταστείς.
Κι εμένα αυτή η σχέση με τον πατέρα... μέ έχει σημαδέψει.
Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο με τον τίτλο αυτό και ίσως το κάνω.
Σχέση αρρωστημένη. Βρισιές, υποβιβασμοί, μίσος, λόγια βαριά, λόγια που πονάνε. Το έχω νοιώσει το είδος εκείνο αρρωστημένης ικανοποίησης που νοιώθει όταν με πληγώνει. Νοιώθει ηδονή. Το λέω και μου σηκώνεται η τρίχα.
Και μετά απο τόσους και τόσους αγώνες, ακόμα τον αφήνω να το κάνει ενίοτε. Είναι εκείνες οι φορές που θέλω να τον προσεγγίσω, που έχω την ελπίδα οτι θα μπορέσω να έχω το στοιχειώδες μαζί του...Αυτό κι εγώ αντιπαλεύω, την εσώτερη επιθυμία μου να το ψάχνω εκεί που ξέρω πως ποτέ δεν θα υπάρξει.

Ξέρεις κι ο δικός μου ο πατέρας είναι \"πετυχημένος\" κοινωνικά και επαγγελματικά. Έχει ένα έξυπνο, δυνατό μυαλό και μεγάλη καταξίωση στον χώρο του. Κατάφερε να βγάζει ένα εισόδημα αντάξιο των φιλοδοξιών που είχε απο μικρός.
Πάντα κρατούσε απόσταση απο εμάς. Μόνο κάτι στιγμές, με έναν αναπάντεχο τρόπο, επικοινωνούσε το βαθύτερο είναι του μαζί μου. Κατά τα άλλα η συναισθηματική του πλευρά γενικώς μένει καλά σφραγισμένη. Κλειστός χαρακτήρας, βρήκε καταφύγιο για την διαφορετικότητα που εκ φύσεως έχει σαν ψυχοσύνθεση πίσω απο την κοινωνική ταμπέλα και τη σιγουριά.

\"Συνδέεσαι με τον ήλιο και την ελευθερία\" μου έγραψε κάποτε σε μια αφιέρωση σε βιβλίο του Ελύτη και μου το χάρισε.
Ή άλλοτε θα με έπαιρνε όταν ήμουν χάλια, χωρίς να του έχω πει τίποτα και θα με στήριζε πολύ έμμεσα, θα μου έδειχνε οτι είναι εκεί.
Ήρθαμε κοντά απο μικρά πράγματα, ταινίες, βιβλία που ανταλλάξαμε, κουβέντες ειπωμένες ασήμαντα αλλά που το βάρος τους ήταν μεγάλο. Υπήρχαν και αυτά. Αυτές οι σπάνιες νότες στον όλο μαυρισμένο πίνακα της κακοποίησης και της απαξίωσης.

Μα δεν άντεχε ποτέ του το πολύ κοντά. Κάποια σπασμωδική κίνηση έκανε ξαφνικά, μου έμπηγε κάποιο λεπίδι, και τα κατέστρεφε όλα.
Πέρυσι με φώναξε να φάμε μαζί μεσημεριανό, οι δυο μας, μετά απο μια συγκυρία που μας είχε φέρει κοντά. Θυμάμαι πόσο ευτυχισμένη βαδιζα το μεσημέρι εκείνο που πήγαιναν καλύτερα οι σχέσεις μας. Μέχρι που κάτσαμε και σιγά σιγά πήγε την κουβέντα στο οτι αν δεν είχαμε γεννηθεί εγώ και η αδερφή μου, η μητέρα μας θα ζούσε, έτσι μου είπε. Ήταν ευαίσθητη και δεν άντεχε τους καβγάδες μας, μου έλεγε απόλυτα με ένα ύφος που δεν σήκωνε κουβέντα. Κι όταν αγανάκτησα απόρησε κιόλας!

Πριν λίγες μέρες σκεφτόμουν πόσο απόσταση έχω πάρει πια απο αυτόν και πόσο σκληρά του μιλάω. Εξω απο τα δόντια. Του έχω βγάλει το μεγαλύτερο μέρος του θυμού μου κατάμουτρα. Και κάπου εκεί με επιασε το άγχος. Οτι είναι 70. Οτι θα τον χάσω. Οτι θέλω, όπως του έχω πει τα λόγια του θυμού μου, πριν τον χάσω, να του πω λόγια αγάπης. Κι έτσι του έστειλα ένα μειλ, ουδέτερο, μην τον τρομάξω, οτι θέλω απλά να τα λέμε που και που, σε μια νότα ζεστασιάς.

Την επόμενη μέρα, έγινε μια πολύ μεγάλη ζημία στο σπίτι ( το οποίο μένω και που είναι παμπάλαιο και όλο βλάβες παρουσιάζονται) και τον παρακάλεσα να συνδράμει, λέγοντάς του οτι δεν μπορώ να σηκώσω στους ώμους μου το κόστος συντήρησης ενός τεράστιου σπιτιού κι ας μου τα δώσει δανεικά. Άρχισε να ουρλιάζει οτι δεν έχει λεφτά. Πήρα τον άνθρωπο που ξέρει τα κατατόπια του σπιτιού γιατί είναι παλιό και δεν μπορεί ο καθένας να ασχοληθεί και τον παρακάλεσα, με κάποια δυσκολία, να έρθει και θα του τα χρωστούσα εγώ και η αδερφή μου..είχε προλάβει όμως να τον πάρει εκείνος και του είπε \" εγώ δεν έχω να σου δώσω λεφτά και μην τυχόν και πας αν δεν βρουν αυτές να σε πληρώσουν. \" Το αποτέλεσμα ήταν ο άνθρωπος να μην έρχεται κι εμείς να παγώνουμε αφού μείναμε χωρίς θέρμανση.
Ο πατέρας μου ατάραχος μέσα στο πολυτελέστατο σπίτι του, με το τζάκι του κτλ χαλάρωνε, έχοντας δώσει εντολή στον κοινό γνωστό μας που ξέρει τον καυστήρα και μπορεί να τον διαχειριστεί να μην τυχόν έρθει αν δεν τον πληρώσουμε αυθημερόν. Ένιωσα ντροπή και ταπείνωση όταν μου το είπε αυτό ενας ξένος.

Απο τότε έχει τρελαθεί να με παίρνει τηλέφωνα να δει τι κάνω και δεν το σηκώνω. Και απορεί κιόλας με το τι έχω πάθει. Δεν θα του δώσω τη χαρά να νιώσει τον θυμό μου.
Εγώ δεν πλήρωσα το φιλί, πλήρωσα το μειλ που του έστειλα.


Τραγικό το ξέρω. Παλιότερα ήταν ακόμα πιο τραγικό, όταν ήμουν στην εφηβεία. κάνω κουράγιο. Ο δρόμος της ολοκληρωτικής οικονομικής ανεξαρτησίας είναι πιο κοντά απο ποτέ.
Για τη συναισθηματική ανεξαρτησία δεν ξέρω... ίσως αν δεν ήταν ο μόνος που μου έχει απομέινει, ίσως αν δεν ήταν σε τόσο μεγάλη ηλικία, να ήταν πιο έυκολη υπόθεση.

Quote:

---

Originally posted by weird
Μέχρι που κάτσαμε και σιγά σιγά πήγε την κουβέντα στο οτι αν δεν είχαμε γεννηθεί εγώ και η αδερφή μου, η μητέρα μας θα ζούσε, έτσι μου είπε. Ήταν ευαίσθητη και δεν άντεχε τους καβγάδες μας, μου έλεγε απόλυτα με ένα ύφος που δεν σήκωνε κουβέντα. Κι όταν αγανάκτησα απόρησε κιόλας!

---

Ρε παιδιά... έλεος!
Θολώνει το μυαλό

Quote:

---

Originally posted by Sofia
Rain,

η σχεση μου με τον πατερα μου, ειναι πλεον ανυπαρκτη. Καταλαβαινω τις προσπαθειες σου για επικοινωνια, την ελπιδα που μπορει να τρεφεις μεσα σου για καποια στιγμη αληθινης επικοινωνιας και απο την πλευρα του.

Αληθεια νομιζω πώς ακομα και αυτο το \"δεν γουσταρω να αυτοτιμωρουμαι\" που ειπες στον ιδιο, εχει κομματια μιας τετοιας αναγκης. Το να το αναγνωριζεις στον εαυτο σου, πιστευω πώς μονο κακο δεν ειναι.

Στο γραφω μονο γιατι αισθανομαι - μπορει εσφαλμενα- οτι γινεσαι αυστηρη με τον εαυτο σου. Και ισως να βλεπω πανω σου κ δικες μου συμπεριφορες.

Να σαι καλα...καλη συνεχεια:)

---

Μα φυσικά έχει κομμάτια ανάγκης Sofia,εκεί είναι το θέμα και γι αυτό με επηρεάζει ακόμη,με τη διαφορά πως κάποτε θα το βούλωνα για την ανάγκη αυτή,ενώ τώρα προτιμώ να δείχνω πόσο με θυμώνει η στάση του.Ήμουν ένα από τα παιδιά που σε κάθε αντίδραση έτρωγαν ξύλο ή τιμωρία,άρα έχω και αρκετό θυμό μέσα μου ακόμη που προσπαθώ να διαχειρίζομαι δίχως να γίνεται αυτοκαταστροφικός.Ανίδεοι γονείς,άσχετοι με το ρόλο τους,πάντα με το φόβο και την ανηλεή κριτική προσπαθούν να κερδίσουν υπακοή,αντί γι αγάπη.
Θα ήθελες να μου εξηγήσεις το κομμάτι της αυστηρότητας γιατί δεν το κατάλαβα;

Διαβάζοντας όλα αυτά που γράφτηκαν στο θέμα αυτό, αλλά κυρίως και από τις παρατηρήσεις που έχω κάνει τριγύρω στη ζωή, καταλήγω ότι οι γονείς που κακοποιούν \"στο όνομα της αγάπης και του ενδιαφέροντος\" είναι πολύ περισσότεροι από αυτούς που τελικά κατονομάζουμε......

Οσο με αφορά, η μητέρα μου, δεν σήκωσε ποτέ χέρι στα παιδιά της. Παρόλα αυτά, θεωρώ ότι η συμπεριφορά της υπήρξε κακοποιητική.

Πιστεύω ότι μάλλον θα έπρεπε να κατονομάζουμε όσους ΔΕΝ ήταν κακοποιητικοί, γιατί πάρα πολλοί γονείς ήταν, με τον Α ή Β τρόπο.
Απλά πάρα πολλά \"παιδιά\", δεν μπόρεσαν ποτέ να αντιληφθούν πόσο ελλειματικοί ή προβληματικοί ή ακατάλληλοι ήταν οι γονείς τους. Μάλλον γιατί αυτή η συνειδητοποίηση είναι πολύ επώδυνη. Γιατί απαιτεί πλέον να κάνει κανείς μια νέα αρχή στη ζωή του. Συνειδητοποιώντας ότι είναι μόνος. Χωρίς αποκούμπι εξ αίματος.

Και επειδή ...ουδέν κακόν αμιγές καλού ας το αξιοποιήσουμε με κατάλληλη επεξεργασία στο μυαλό μας ώστε να γίνουμε σωστοί με τα παιδιά μας, ανήψια, κλπ.

Nature,εγώ ακόμη απορώ,έχοντας μεγαλώσει μέσα σε μία οικογένεια που η κακοποίηση ήταν καθημερινή,με μία μητέρα ανίκανη να μας καλύψει την παραμικρή ανάγκη στον συναισθηματικό τομέα, με απίστευτες αλλαγές διάθεσης και ανεξέλεγκτες κρίσης οργής που κατέληγαν σε εξευτελισμό των παιδιών,απειλές,βία και φυσικά έντονο φόβο από μεριά των παιδιών,έναν πατέρα που είχε βρει καταφύγιο από τον ορυμαγδό στην εργασία του όπου διέπρεπε,δίχως καμία ικανότητα να προστατέψει,ενώ ενίοτε γινόταν κι ο ίδιος ένας κακοποιητής μέσω της τελειομανίας και του ελέγχου και άλλοτε επίσης με βία,ΠΩΣ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ δε βρέθηκε μία κοινωνική υπηρεσία να μας πάρει από εκεί.Ένας συγγενής δεν έβλεπε τι γινόταν,ένας γείτονας δε νοιάστηκε,ένα κοντινό άτομο δεν είχε την απορία όταν άκουγε φωνές,βρισίδια και απειλές,τι θα κάνουν αυτά τα παιδιά με τέτοιους γονείς.
Δεν μιλάμε για απλή κακοποίηση,μιλάμε για συστηματικό εκμηδενισμό προσωπικοτήτων,που όπως ανέφερες κι εσύ,αυτοσχέδια πάλευαν να επιβιώσουν,σε έναν αγώνα που δεν είχε τέλος.
Όλοι έκλειναν τα μάτια.Τώρα αρνούμαι να κλείνω τα δικά μου τουλάχιστον.

Rain, πάρα πολύ εύλογες οι απορίες σου.
Σχετικά με αυτές θα σου πω μια ιστορία που συνέβη πέρσι, στο Λονδίνο, που είναι πολύ πιο οργανωμένη κοινωνία από τη δική μας.
Ηταν μια απαράδεκτη οικογένεια, που έπιναν, έπαιρναν ναρκωτικά, κλπ και είχαν ένα κοριτσάκι. Διαπίστωσαν όπως λες, οι κοινωνικοί λειτουργοί ότι εκεί μέσα τα πράγματα δεν είναι καλά. Εστειλαν έγγραφο στην αρμόδια υπηρεσία του δήμου. Ο Δήμος έστειλε τα ανάλογα έγγραφα στους αρμόδιους υπαλλήλους. Αυτοί έκαναν τις ανάλογες επισκέψεις στο σπίτι. μόνο που για να πάρουν το παιδί από τους γονείς, χρειάζονταν 3 επισκέψεις.... Μετά την 1η ή 2η, δεν θυμάμαι ακριβώς, το παιδί βρέθηκε νεκρό, από βασανιστήρια. μέχρι του είχαν βγάλει τα νύχια και νομίζω πως του είχαν κόψει και κάποια ακροδάκτυλα.....
Εγινε στο δήμο του Camden Town και βούηξε η πόλη. Εκλαψε όλη η πόλη.... Έτριξαν καρέκλες και \"αποκεφαλίστηκαν\" ανευθυνοϋπεύθυνοι που πίσω από τη γραφειοκρατεία δεν πήραν μια πρωτοβουλία για τον άμεσο κίνδυνο που διέτρεχε το κοριτσάκι.....

Γενικά πιστεύω πως οι κοινωνίες είναι αδιάφορες. Καλύπτονται πίσω από \"καθωσπρεπικές\" συμπεριφορές του τύπου \"παιδί του είναι, δεν μπορώ να επέμβω\".
Προσωπικά επεμβαίνω και ας γίνομαι κακιά. Εχω απευθυνθεί 2 φορές στο χαμόγελο του παιδιού για περιπτώσεις που έπεσαν στην αντίληψή μου. Η μια αφορούσε γείτονα και η άλλη συγγενή. το χαμόγελο μου είπε ότι χρειάζεται χαρτί εισαγγελέα.
Χρειαζόντουσαν αποδείξεις....
Η μαγνητοφώνηση δεν μετράει.
Μάρτυρες.....
Ποιος θα πάει να ανοίξει πόλεμο με το γείτονα?
Πρώτα γιατί όλοι έχουν τις δουλειές τους και τη καθημερινότητά τους και δεύτερο γιατί δεν θέλουν μπελάδες.....

Αν βέβαια το φιλοσοφίσεις θα δεις ότι οι περισσότεροι ζούμε χάρη στη θεά Τύχη. Αλλος από μας τη γλύτωσε από το άγριο ξύλο του βλαμμένου γονιού, άλλος κατά τύχη δεν πνίγηκε από εκείνο το κομματάκι μήλο, άλλος όπως εγώ τη γλύτωσε από τις μ@@κίες που έκανε με τα μηχανάκια, άλλος επειδή οδηγούσε μεθυσμένος στα 16 του.....
Πιστεύω πως κατά τύχη ζούμε όλοι γενικά. Ας την αξιοποιήσουμε λοιπόν και ας τη χαρούμε.

Aπό τύχη δε λες τίποτε.Με θεωρώ ένα από τα παιδιά της τύχης,γιατί γλύτωσα δεκάδες φορές από τα χέρια του θανάτου,λόγω παραμέλησης,λόγω χτυπημάτων,λόγω ανευθυνότητας,λόγω και λόγω.
Πότε θα καταλάβουμε ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ικανοί να γίνονται γονείς;Θίγω ένα τσουχτερό θέμα,αλλά το δικαίωμα κάθε παιδιού να μεγαλώνει σε ένα υγιές περιβάλλον ποιος το διασφαλίζει;
Οκ,η μητέρα μου έκανε την κοινωνική επιταγή της ή υπάκουσε στο ένστικτό της(εδώ γελάμε),να γίνει μάνα,εμένα ποιος με ρώτησε αν επιθυμούσα να με μεγαλώσουν δύο γονείς που δεν άξιζαν το δικαίωμα αυτό;

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Πότε θα καταλάβουμε ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ικανοί να γίνονται γονείς;Θίγω ένα τσουχτερό θέμα,αλλά το δικαίωμα κάθε παιδιού να μεγαλώνει σε ένα υγιές περιβάλλον ποιος το διασφαλίζει;
Οκ,η μητέρα μου έκανε την κοινωνική επιταγή της ή υπάκουσε στο ένστικτό της(εδώ γελάμε),να γίνει μάνα,εμένα ποιος με ρώτησε αν επιθυμούσα να με μεγαλώσουν δύο γονείς που δεν άξιζαν το δικαίωμα αυτό;

---

Αυτά τα λέει η 14 χρονη ανηψιά μου στους γονεις της που την παράτησαν μικρή στη γιαγια και την ανακάλυψαν στα 7,απο τότε το παιδί γυρίζει απο σπιτι σε σπιτι γιατι η μαμα ειναι \"αρρωστη\" και δεν θέλει τα παιδια στα πόδια της να λερώνουν το αποστειρωμένο σπίτι της!!!και περσυ την πρόλαβε η γιαγια πριν πηδήξει στο κενό..
Κάθε φορά που με βλέπει με ρωτάει αν η ζωή στην πολη θα την βοηθήσει να γλυτώσει,ειμαι αρρωστη οταν φευγω,αλλα πως να επέμβω?Μόνο να της μιλάω μπορώ.

Εμένα η μητέρα μου στα δέκα μου,με έβαλε στο αμάξι ενός αγνώστου με ωτοστόπ,ο οποίος ήταν παιδόφιλος και με πήγε στο σπίτι του να με βιάσει.Τι να λέμε ρε Φωτεινή τώρα...Φυσικά το κοριτσάκι που ανέφερες υποφέρει,φυσικά κι εγώ υπέφερα,πέρασα τα καλύτερά μου υποτίθεται χρόνια,παιδικά και εφηβικά μέσα στα σκατά,για να κάνουν οι άλλοι το καθήκον τους στα μάτια του κόσμου,πως έγιναν και καλά γονείς.Ένα κλαπ κλαπ και δύο ζειμπέκικα για το κατόρθωμα.:P

Σχετικά με αυτό έχω σκεφτεί και το εξής οξύμορο (επειδή έχω φίλους που είτε υιοθέτησαν είτε προσπαθούν να υιοθετήσουν παιδιά):
Για μια υιοθεσία σε ξεψαχνίζουν....
Σου βγάζουν κυριολεκτικά τον πάτο. Ακόμα και αν πας στο Βιετνάμ, στην Καμπότζη,κλπ....
Οχι μόνο τα εκεί υπουργεία εσωτερικών και οι διάφορες υπηρεσίες αλλά και κατόπιν αν έρθεις στη ελλάδα με το παιδί σε παρακολουθεί κοινωνικός λειτουργός για 3 χρόνια στο χώρο σου σε τακτά διαστήματα.
Αν τα περάσεις όλες τις δοκιμασίες επιτυχώς, τότε το δικαστήριο αποφαίνεται ότι μπορείς να πάρεις το παιδί τελεσίδικά.
Ενώ αν το παιδί είναι δικό σου, το κάνεις ό,τι θέλεις χωρίς να δίνεις αναφορά σε κανέναν. Το δέρνεις, το χτυπάς, το κλείνεις σε ντουλάπες, το απαξιώνεις, το μελανιάζεις......
Πραγματικά οξύμορο.
Πράγματι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μην κωφεύουμε όταν πέφτουν στην αντίληψή μας τέτοια περιστατικά και να κινητοποιούμε όσους μπορούμε.

Πέστα nature.Άλλο ένα μέγιστο δείγμα υποκρισίας.Το δικό σου παιδί γίνεται το αντικείμενό σου,γιατί θεωρείται ιδιοκτησία σου,οπότε τράβα βρες.Έχεις απόλυτο δίκιο σ\'αυτό που σημείωσες.Κανένας στην ουσία δεν ελέγχει το φυσικό γονέα για το τι κουβαλάει,οπότε τι θα φορτώσει στο παιδί του επαφίεται στον παράγοντα τύχη.Εάν είσαι τυχερός τη γλύτωσες.Εάν δεν είσαι,τη γάμησες,με απλά λογάκια.:D

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
.............Με θεωρώ ένα από τα παιδιά της τύχης,..............

---

Κράτα αυτό Ρέιν για να παίρνεις δύναμη :))))

Η αδελφή μου λέιε αστειευόμενη για τη περίπτωσή μας, που βέβαια δεν φτάνει τη δική σου:
\"τη γλυτώσαμε φτηνά. Πήραμε μόνο λίγο σασί, αλλά η μηχανή γλύτωσε\" lol

Ναι, πως γίνεται αυτομάτως ο φυσικός γονιός και ικανός δεν ξέρω..
Αχ βρε Ρειν γαμώτο ,ακόμα υποφέρεις (δεν φτάνουν τόσα που πέρασες )...

χαχαα,το κρατάω nature.:P
Kαλά κουράγια και σ\'εσένα,έχω διαβάσει παλιότερα posts σου για το ζήτημα της μητέρας σου.Εύχομαι να είναι καλύτερα τα πράγματα στην τωρινή φάση της ζωής σου.:)

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Μα φυσικά έχει κομμάτια ανάγκης Sofia,εκεί είναι το θέμα και γι αυτό με επηρεάζει ακόμη,με τη διαφορά πως κάποτε θα το βούλωνα για την ανάγκη αυτή,ενώ τώρα προτιμώ να δείχνω πόσο με θυμώνει η στάση του.Ήμουν ένα από τα παιδιά που σε κάθε αντίδραση έτρωγαν ξύλο ή τιμωρία,άρα έχω και αρκετό θυμό μέσα μου ακόμη που προσπαθώ να διαχειρίζομαι δίχως να γίνεται αυτοκαταστροφικός.Ανίδεοι γονείς,άσχετοι με το ρόλο τους,πάντα με το φόβο και την ανηλεή κριτική προσπαθούν να κερδίσουν υπακοή,αντί γι αγάπη.
Θα ήθελες να μου εξηγήσεις το κομμάτι της αυστηρότητας γιατί δεν το κατάλαβα;

---

Nιωθω οτι σε \"μαλώνεις\" γι αυτη σου την αναγκη, σαν να σε στηνεις σε τοιχο. Αυτο εννοω μιλώντας για αυστηροτητα. Δεν ξερω πώς ακουγεται. Ειναι απλα η δικη μου αισθηση. Kαι ειναι κ ο τιτλος του θεματος σου \"χαμενη\". Το να τιτλοφορεις ολο το συμβαν ετσι, να ναι τυχαιο?

Μπα,ο τίτλος ήταν έτσι γιατί αυτή ακριβώς τη λέξη χρησιμοποίησε ο πατέρας μου όταν με έβριζε.Συνέχισε με άι στο διάολο,είσαι μόνο για να καθαρίζεις μαγαζιά(λες και όσοι καθαρίζουν μαγαζιά είναι χαμένοι,λολ,ρατσιστής του κερατά),\"την ακούτε πως μου μιλάει\"έλεγε στον αδερφό μου εν τω μεταξύ,θα ειδοποιήσω και τον άλλο σου αδερφό για τη στάση σου,και τέτοια γραφικά.Πώς να μη με στήνω στον τοίχο,άμα ένα καλό ταξίδι κι ένα φιλί φτάνει για να σε ξανακάνει ο άλλος σκουπίδι,ναι,τότε θα με στήσω και στον τοίχο για να με προστατέψω από τη φθορά των πισωγυρισμάτων.

Πολλοί γονείς είναι ανίκανοι να γεννήσουν και να μεγαλώσουν παιδιά.
Του το έχω πει του δικού μου πάρα πολλές φορές όσο σκληρό κι αν ακούγεται γιατί εντάξει, κλήθηκε να παίξει και έναν διπλό ρόλο.
Απο εκεί και πέρα, μήπως πρέπει κάποια στιγμή κι εμείς απλά να προχωράμε?
Να ξεκολλήσουμε απο το γεγονός οτι μας μεγάλωσαν άνθρωποι με πολλές αδυναμίες, φόβους, ατέλειες, απωθημένα, να δεχθούμε οτι αν και ιδανικοί γονείς δεν υπάρχουν, εμείς δεν είχαμε καν το στοιχειώδες αλλά εντάξει, συμβαίνουν αυτά?

Ναι, συμβαίνουν αυτά. Κανείς δεν σου εγγυάται με τι στάνταρ θα έρθεις σε αυτή τη ζωή.
Υπάρχουν παιδιά που βίωσαν πολύ χειρότερα και προχώρησαν.

Ας προχωρήσουμε κι εμείς λοιπόν.


Εμένα ο μεγάλος μου, εκρηκτικός θυμός για τον πατέρα μου, έχει καταλαγιάσει, ειδικα απο τη στιγμή που εκφράστηκα άμεσα.
Και πάλι θα με συγχήσουν οι συμπεριφορές του αλλά το εντονότερο συναίσθημά μου, είναι άλλο.

Κοιτώντας να προστατεύω με όποιον τρόπο τον εαυτό μου ( κρατώντας υγιείς αποστάσεις, αποφεύγοντας φιλιά και μειλ - οχι πάντα), νοιώθω μια μεγάλη λύπη για τον πατέρα μου.

Λύπη για την αδυναμία του να διαχειριστεί όλο αυτό.
Να είναι εντάξει με τον εαυτό του, να είναι καλός γονιός.

Τον βλέπω με συμπόνια, αυτή έχει πάρει την θέση του παλιότερου θυμού μου.

Κι όσο περισσότερο είμαι σε θέση να προστατεύω τον εαυτό μου απο παρελθοντικά συναισθηματικά παράπονα και απο παρούσες εκδηλώσεις απαξίωσης και κακοποιητικής παρέμβασης, τόσο μεγαλύτερη συμπόνια νοιώθω.

Όσο λιγότερο οικτίρω τον εαυτό μου για ότι πέρασε και νοιώθω ακέραιη μπροστά σε όλα αυτά, έχοντας βρει τον δικό μου δρόμο , τόσο περισσότερη συμπόνια νοιώθω.

Και πραγματικά, αυτή η στάση, προσθέτει στην εσωτερική μου ηρεμία και την διαύγεια της ματιάς μου πάνω στα πράγματα.

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Μπα,ο τίτλος ήταν έτσι γιατί αυτή ακριβώς τη λέξη χρησιμοποίησε ο πατέρας μου όταν με έβριζε.

---

Το ξέρω, το διάβασα οτι ο πατερας σου σε χαρακτηρισε ετσι. Αλλα εσυ ησουν αυτη που το επελεξε ως τιτλο στο περιστατικο που περιγραφεις.

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Πώς να μη με στήνω στον τοίχο,άμα ένα καλό ταξίδι κι ένα φιλί φτάνει για να σε ξανακάνει ο άλλος σκουπίδι,ναι,τότε θα με στήσω και στον τοίχο για να με προστατέψω από τη φθορά των πισωγυρισμάτων.

---

Αληθεια, περιμενες πώς το φιλι και ενα ταξιδι θα δημιουργουσε καποια διαφορετικη αντιδραση στον πατερα σου? Σε εχει συνηθισει ετσι?Ή ηλπιζες σε μια αλλαγη που πολυ θες?

Το να σε στηνεις στον τοιχο, εσενα πρωτιστως, σε βοηθαει να κανεις τί? Να πας μπροστα? Να σε τιμωρησεις? Να σε πεις \"χαζή\" κλπ? Θεωρεις οτι δεν υπάρχει κι αλλος τροπος να προσεγγισεις εσενα? Αυτο που κανεις? Κ αρα ενας αλλος τροπος ωστε να λειτουργησεις προστατευτικα εσυ σε εσενα?Αν εκανε ενας ανθρωπος που αγαπα κατι αναλογο, θα τον εστηνες στον τοιχο ή θα ακολουθουσες καποιο αλλο δρομο? Πιο προστατευτικο, με περισσοτερη αγαπη?

Το θέμα weird είναι πως δε σε αφήνουν να ξεπεράσεις,γιατί η κακοποίηση συνεχίζεται.Για να ξεπεράσεις,υποτίθεται πως έχει σταματήσει και γιατρεύεις πληγές,στη δική μου περίπτωση κακοποίηση ήταν και το χτεσινό βρισίδι,που μάλιστα ήταν και απρόκλητο.Ο θυμός που βγάζει ο πατέρας μου πάνω μου,προέρχεται από δικά του θέματα,δικά του κολλήματα και έχω κάθε δικαίωμα να μην γίνομαι ξανά και ξανά ο σάκος μποξ για εκτόνωση της ηλιθιότητας που τους δέρνει.

Sofia,δε με λέω χαζή,γιατί απλά δεν είμαι.Τους λέω μαλάκες γιατί απλά είναι.:P

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Το θέμα weird είναι πως δε σε αφήνουν να ξεπεράσεις,γιατί η κακοποίηση συνεχίζεται.Για να ξεπεράσεις,υποτίθεται πως έχει σταματήσει και γιατρεύεις πληγές,στη δική μου περίπτωση κακοποίηση ήταν και το χτεσινό βρισίδι,που μάλιστα ήταν και απρόκλητο.Ο θυμός που βγάζει ο πατέρας μου πάνω μου,προέρχεται από δικά του θέματα,δικά του κολλήματα και έχω κάθε δικαίωμα να μην γίνομαι ξανά και ξανά ο σάκος μποξ για εκτόνωση της ηλιθιότητας που τους δέρνει.

---

Ναι καλή μου, έτσι είναι όπως τα λες.
Το θέμα είναι, εφόσον ξέρεις την κατάσταση, γιατί δεν κρατάς αποστάσεις ασφαλείας?

Προσωπικά με δυσκόλεψαν να κρατήσω αποστάσεις τα συναισθηματικά μου κενά που έχω απο αυτούς τους ανθρώπους.

Φαντάζομαι το ίδιο πράγμα ίσως να δυσκολεύει και εσένα...


Ένα φιλί, μια αγκαλιά, ένα μειλ, μια χειρονομία, δεν αλλάζουν αυτό που γίνεται χρόνια τώρα.

Η κακοποίηση συνεχίζεται αλλά ΕΣΥ δεν είσαι το παιδί που ήσουν κάποτε.
ΕΣΥ τώρα μπορείς να την σταματήσεις.

Δεν το κάνεις, επειδή το \"επιλέγεις\", όσο οξύμωρο κι αν σου ακούγεται...

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Sofia,δε με λέω χαζή,γιατί απλά δεν είμαι.Τους λέω μαλάκες γιατί απλά είναι.:P

---

ok πάσο:)

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Μπα,ο τίτλος ήταν έτσι γιατί αυτή ακριβώς τη λέξη χρησιμοποίησε ο πατέρας μου όταν με έβριζε.Συνέχισε με άι στο διάολο,είσαι μόνο για να καθαρίζεις μαγαζιά(λες και όσοι καθαρίζουν μαγαζιά είναι χαμένοι,λολ,ρατσιστής του κερατά),\"την ακούτε πως μου μιλάει\"έλεγε στον αδερφό μου εν τω μεταξύ,θα ειδοποιήσω και τον άλλο σου αδερφό για τη στάση σου,και τέτοια γραφικά.Πώς να μη με στήνω στον τοίχο,άμα ένα καλό ταξίδι κι ένα φιλί φτάνει για να σε ξανακάνει ο άλλος σκουπίδι,ναι,τότε θα με στήσω και στον τοίχο για να με προστατέψω από τη φθορά των πισωγυρισμάτων.

---

Α καλά, τόσα αντιλαμβάνεται τόσα λέει και του δικού μου του ξινίζει το επάγγελμα που έχω επιλέξει. Βλέπεις δεν προσφέρει κύρος και αίγλη και ταράζεται... Με άλλα μέτρα και σταθμά κρίνει εκείνος με άλλα εγώ. Όταν του λέω ας πούμε οτι δεν θέλω να ποντάρω απαραίτητα στην καριέρα μου αλλά σε άλλα πράγματα με κοιτά με απορία. Σαν να μην μπορεί να καταλάβει πώς είναι δυνατόν να έιμαι παιδί του.
Στενόμυαλη αντίληψη, τι να πεις?
Το χειρότερο που μπορείς να κάνεις είναι να πας να πείσεις έναν στενόμυαλο οτι είναι τέτοιος. Τζάμπα θα ταλαιπωρηθείς.


Όσο για τις βρισιές, είναι το κλασικό, όταν τελιώνουν τα επιχειρήματα αρχίζουν οι χαρακτηρισμοί. Θλιβερότατο.

Εμένα έχει άλλο στυλ, μιλάει στον τρίτο ενικό \" Δεν μιλάνε έτσι στον πατέρα\"(!)...

Έχμ... έχουμε και ένα χάσμα γενεών.

Επειδή η κατάσταση είναι για γέλια και για κλάματα, φόρεσε κι εσύ το καλύτερο χαμόγελό σου και κρατήσου μακριά απο περιττά και ανούσια πλησιάσματα.

Χωρίς να σε κολλάς στον τοίχο όμως. Βρες τι ακριβώς παίρνεις, τι ενδόμυχα ζητάς ( πχ κάποια στιγμή ανακάλυψα οτι ήθελα να τον εκδικηθώ, να τον πονέσω, αν τον κάνω να \"δει\", να καλύψω κενά μου μελάθος τρόπο) κάθε φορά που πλησιάζεις. Με αγάπη, κατανόηση και αποδοχή, έτσι θα καταφέρεις να μετριάσεις αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές σου κι όχι με μαστίγωμα.

Καλή δύναμη :))