νεο μελος... πολυ απελπισμενο...

Καλησπερα σε ολους και σε ολες εδω στο φορουμ.
Σας διαβαζω εδω και μερικες μερες και μπορω να πω πως βρισκω αρκετη βοηθεια διαβαζοντας τις προσωπικες σας ιστοριες και τους αγωνες σας για τα διαφορα προβληματα που αντιμετωπιζετε.
Ετσι αποφασισα να γραψω (με πολυ δυσκολια βεβαια) και για το δικο μου αγωνα και προβληματα που αντιμετωπιζω εδω και αρκετα χρονια και ξεροντας πως θα με καταλαβετε πολυ καλυτερα απο οποιονδηποτε αλλο.
Ειμαι 32 χρονων και τα ψυχολογικα μου προβληματα ξεκινησαν οταν ημουν περιπου 20 χρονων.
Πρωτη διαγνωση "ψυχαναγκαστικη διαταραχη" με αρκετα φαρμακα και διαφορους ψυχιατρους γιατι δεν μπορουσα να απαλλαγω απο το προβλημα και πολλες φορες που απελπιζομουν τα παρατουσα ολα, φαρμακα και γιατρους.
Καποια στιγμη μπορεσα να απαλλαγω τελικα απο αυτη τη διαταραχη αλλα στα 23 μου και μετα απο μια μεγαλη και σοβαρη εγχειρηση που εκανα, επαθα καταθλιψη και ετσι ξεκινησα παλι τα ψυχοφαρμακα.
Ευτυχως αρκετα συντομα με τη φαρμακευτικη αγωγη μπορεσα να ξεπερασω τη καταθλιψη ομως λιγο καιρο μετα με επισκεφθηκαν και παλι οι ψυχαναγκαστικες διαταραχες οποτε και το ιδιο μοτιβο, παλι φαρμακα παλι γιατροι.
Ολα αυτα μεχρι τα 28 μου χρονια γιατι απο εκει και περα αρχιζω να ειμαι πολυ καλα, να τα εχω ξεπερασει σχεδον ολα και απλα να συνεχιζω να παιρνω τα φαρμακα μεχρι τα 32 που ειμαι τωρα.
Ομως πριν κανα 8μηνο σκεπτομενος οτι ειναι αρκετος ο καιρος που παιρνω φαρμακα και νιωθωντας οτι ειμαι πληρως καλα αρχισα τη σταδιακη μειωση και πριν απο κανα 4μηνο τα εκοψα εντελως.
Δυστυχως ομως πριν απο ενα μηνα ξαφνικα μαυρισαν ολα μεσα μου, αρχισα παλι να τα βλεπω ολα μαυρα, να νιωθω απελπισια, να κλαιω , να φοβαμαι για το αυριο και πως αυτο θα εξελιχθει. Να μην εχω ορεξη να μιλησω σε κανενα, να μη θελω να κανω τιποτε, να μη θελω να βγω απο το σπιτι ( και τωρα που σας γραφω εχω να βγω 2 ημερες εξω απο το σπιτι) και γενικα να νιωθω οτι δεν εχω κουραγιο να κανω ουτε και τα πιο απλα πραγματα.
Ξυπναω και κοιμαμαι με χιλιες δυο σκεψεις που δε σταματουν σχεδον ποτε. Πριν λιγες μερες επισκεφθηκα ξανα ενα ψυχιατρο οπου δε θυμαμαι ακριβως τη διαγνωση που εκανε γιατι μου ειπε εκτος απο τη καταθλιψη και κατι για συναισθηματικες διαταραχες, αν θυμαμαι καλα. Μου ειπε να ξαναξεκινησω τα ιδια φαρμακα που επαιρνα δηλαδη zoloft και tavor και μου συνεστησε και ψυχοθεραπεια για μονιμα αποτελεσματα. Μεχρι στιγμης βεβαια δεν εχω δει διαφορα με τα φαρμακα αν και ξερω πως χρειαζονται μερικες εβδομαδες για να δρασουν.
Αυτα εν ολιγοις με μενα... θα ηθελα να γραψω πολλα ακομα που εχω μεσα μου και με βασανιζουν αλλα δε θελω να γινω και κουραστικος.
Το τελευταιο που θελω να πω ειναι οτι κοιταζοντας τη ζωη μου μεχρι τωρα ειναι ολα χαλια. Δεν εχω κανει τιποτα αξιολογο στη ζωη μου και σχεδον παντα οτι και να κανω, μετα απο καποιο διαστημα το μετανιωνω και απογοητευομαι, δεν εχω παρει ποτε μου μια αποφαση σταθερη .
Παντα οτι και αν κανω, οποια αποφαση και αν παρω μετα απο λιγο καιρο απογοητευομαι,απελπιζομαι και τα παραταω.
Αυτος ισως ειναι και ο λογος που ζω μεσα στο πονο και στη μοναξια...
Συγνωμη για το μεγαλο κειμενο αλλα ειναι πολλα αυτα που με βασανιζουν και νιωθω την αναγκη να τα πω εδω γιατι ξερω πως πολλοι απο εσας θα μπορεσετε, εστω και λιγο, να με καταλαβετε και αυτο ειναι για μενα μια ανακουφιση.
Ευχαριστω ολους προκαταβολικα που θα εχουν την υπομονη να με διαβασουν!

Γεια σου.Μα,δεν είναι αξιόλογο το ότι ζεις;Τη θεωρούμε δεδομένη τη ζωή,συνέχεια σκεφτόμαστε απλά ζω.Είναι υπέροχο από μόνο του το να ζεις,το έχεις σκεφτεί ποτέ;Αν όχι,γιατί;
Τι ορίζεις ως αξιόλογο που θα ήθελες να κάνεις και δεν το έχεις κάνει;Mη σε νοιάζει αν γίνεσαι κουραστικός,κούρασέ μας,δεν πειράζει καθόλου,μίλα για ό,τι θες εσύ,όσο το θες,μην στέκεσαι καθόλου σε τύπους.Γι αυτό είναι και το forum,οπότε βγάλε ό,τι έχεις μέσα σου δίχως καμία ενοχή.:)

Σ\'ευχαριστω rain για τα καλα σου λογια και τη κατανοηση που δειχνεις!
Με ρωτας αν ειναι αξιολογο το οτι ζω. Κανονικα θα επρεπε να απαντησω ναι αλλα δεν μπορω να το κανω γιατι εχω τοση θλιψη και στεναχωρια μεσα μου που δεν ξερω αν θελω αλλο να ζω. Βλεπω και τους γονεις μου ποσο στεναχωριουνται για τη κατασταση μου και αυτο με κανει πιο χαλια γιατι βασανιζω και αλλους.
Οσο για το τι αξιολογο θα ηθελα να εχω κανει, νομιζω πως αυτο που θα ηθελα θα ηταν να εχω παρει μια σωστη και σταθερη αποφαση στη ζωη μου κατι που δεν εχω κανει μεχρι τωρα που ειμαι 32χρονων.

Κοίτα πως σε ενοχοποιείς.Βασανίζεις κι άλλους λες.Μα η ζωή κρύβει και την ασθένεια,κρύβει και την υγεία,κρύβει και τη χαρά,όσο και τη λύπη.Γιατί δε θεωρείς απλά ένα κομμάτι της ζωής αυτό που τώρα σου συμβαίνει;Κανέναν δε βασανίζεις,δεν βασανίζουμε τους άλλους όταν δεν είμαστε καλά,εσύ βασανίζεσαι κι εσύ να κοιτάς μόνο τον εαυτό σου,δίχως να νιώθεις ενοχές για τίποτε γύρω από την κατάθλιψη.Είναι μία φάση σου που θα περάσει.;)
Έχω περάσει κι εγώ,ναι,δεν ήταν ροδοζάχαρη,σκατά ήταν,λολ,αλλά μη λέμε και υπερβολές,δεν είναι αξεπέραστη.Θα σου περάσει και θα ξανανιώσεις μια χαρούλα!:)

Περνόντας μία παρόμοια κατάσταση σε πολύ μικρότερο όμως χρονικο διάστημα, αποφάσισα αν και τα είχα κανει όλα χάλια τα τελευταία χρόνια στην ζωή μου, να κοιτάξω και να βρω κάτι που άξιζε τον κόπο... Αυτό που βοήθησε εμένα ήταν οτι τελικά .. είχα επηρεάσει θετικά τις ζωές κάποιον ανθρώπων .. Κατάλαβα οτι δεν περνάω από αυτόν τον κόσμο χωρίς κανέναν λόγο και κατάλαβα επίσης οτι είναι στο χέρι μου να διορθώσω ένα πολύ μεγάλο μέρος των λαθών που έχω κάνει. Να κοιτάξω την ζωή μου κατάματα και να προσπαθήσω με μικρά και σταθερά βήματα να διορθώσω ότι με κάνει να νοιώθω χάλια.
Λες οτι είσαι ήδη 2 μέρες μέσα.... περνούσαν εβδομάδες που με εξαίρεση τις υποχρεώσεις μου (δουλειά, σχολή, κτλ) δεν κουνιόμουν από τον καναπέ.Δεν ξέρω στην περίπτωση μου αν με βοήθησαν τα φάρμακα καθώς είναι νωρίς ακόμα, ή απλά το οτι κατάλαβα οτι έχω πρόβλημα. .. το σίγουρο είναι οτι με βοήθησαν πολύ οι άνθρωποι γύρω μου. Μονο το οτι με είδαν καλά οι δικοί μου μετά από 2 χρόνια .. έστω και για λίγο με έκανε να νοιώθω πολύ καλύτερα για πολύ μεγάλο διάστημα.
Το οτι βλέπω τους φίλους μου χαρούμενους που με βλέπουν πάλι κοντά τους... και ας το κάνω μερικές φορές με το ζόρι .. με βοηθάει..
Είναι αυτό που λέμε ... να βρούμε τις μικρές χαρές τις ζωής...
Χωρίς να ξέρω τίποτα απολύτος για σένα πιστεύω οτι κάτι αξιόλογο έχεις κάνει .. ίσως να μην είναι αξιόλογο για σένα ... αλλά για κάποιον άλλον...

haris,μπράβο σου για ό,τι κατάφερες.Μπράβο σε όλους μας που αγωνιζόμαστε σε τούτη τη ζωή.Με τα λίγα ή τα πολλά μας εφόδια,δεν έχει σχέση,σημασία έχει που δεν παραδινόμαστε,δεν αφηνόμαστε στην ασφάλεια ενός τίποτα.;)
Σκέψου κι αυτό.Ο πόνος μας δίνει ένα μήνυμα,πως κάπως αλλιώς πρέπει να μας φερθούμε,γιατί μας ζορίζουμε.Mπορεί δίχως αυτόν να συνεχίζαμε να μας κακοποιούμε,καταπιέζουμε και να μην το καταλαβαίναμε ποτέ,παρά αργά.Άρα καλά κάνει ο οργανισμός μας και μας ειδοποιεί,κοίτα,δεν περνάω καλά ρε φίλε,με πιέζεις,άσε με σου λέω,θέλω το χώρο μου,την άπλα μου,την ανάσα μου κι εγώ.

Impossible,έχεις σκεφτεί πως εκτός από\"βάσανο\"η κατάθλιψη μπορεί να είναι στην πραγματικότητα φιλαράκι σου;
Εγώ μετά την κατάθλιψη άλλαξα τη ζωή μου προς το καλύτερο,γιατί μέσα από τον πόνο κατάλαβα πως βίαζα καθημερινά τον εαυτό μου,μέσα σε αυτοτιμωρίες και ενοχές για πράγματα που δεν είχα καν επιλέξει να μου συμβούν.

Μεγαλη βοηθεια τα λογια σας και το ενδιαφερον σας... ευχαριστω ειλικρινα!
Ισως να με ενοχοποιω οπως λες rain.. αλλα οταν βλεπω τους γονεις μου να αναστεναζουν συνεχεια, τη μητερα μου να κλαιει και να με ρωταει τι εχω παλι και ειμαι ετσι, δεν μπορω να σκεφτω διαφορετικα. Και να με πιανει και ζηλεια βλεποντας τους αλλους γυρω μου που βρισκονται στη ιδια ηλικια με μενα και εχουν κανει τοσα πραγματα στη ζωη τους, οικογενεια,δουλεια και ζουν χαρουμενοι.
Μακαρι να μπορουσα και γω να κανω αυτο που λες harry και να κοιταξω τη ζωη καταματα και να αλλαξω οτι δε μου αρεσει. Δεν μπορω να το κανω και δεν ξερω αν θα μπορεσω και ποτε να το κανω.
Θελω να ρωτησω αν το να παιρνει καποιος αποφασεις για τις οποιες μετα απο ενα διαστημα μετανιωνει και τα παραταει, ειναι καποιου ειδους διαταραχη?

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
haris,μπράβο σου για ό,τι κατάφερες.Μπράβο σε όλους μας που αγωνιζόμαστε σε τούτη τη ζωή.Με τα λίγα ή τα πολλά μας εφόδια,δεν έχει σχέση,σημασία έχει που δεν παραδινόμαστε,δεν αφηνόμαστε στην ασφάλεια ενός τίποτα.;)
Σκέψου κι αυτό.Ο πόνος μας δίνει ένα μήνυμα,πως κάπως αλλιώς πρέπει να μας φερθούμε,γιατί μας ζορίζουμε.Mπορεί δίχως αυτόν να συνεχίζαμε να μας κακοποιούμε,καταπιέζουμε και να μην το καταλαβαίναμε ποτέ,παρά αργά.Άρα καλά κάνει ο οργανισμός μας και μας ειδοποιεί,κοίτα,δεν περνάω καλά ρε φίλε,με πιέζεις,άσε με σου λέω,θέλω το χώρο μου,την άπλα μου,την ανάσα μου κι εγώ.

Impossible,έχεις σκεφτεί πως εκτός από\"βάσανο\"η κατάθλιψη μπορεί να είναι στην πραγματικότητα φιλαράκι σου;
Εγώ μετά την κατάθλιψη άλλαξα τη ζωή μου προς το καλύτερο,γιατί μέσα από τον πόνο κατάλαβα πως βίαζα καθημερινά τον εαυτό μου,μέσα σε αυτοτιμωρίες και ενοχές για πράγματα που δεν είχα καν επιλέξει να μου συμβούν.

---

θα ηταν πολυ ωραιο να μπορουσα να δω την καταθλιψη ως φιλαρακι μου...

impossible καλημερα.

Κατ \'αρχην θα σου πω πως μετα απο τετοιες δυσκολιες, σιγα σιγα κανουμε μικρα βηματακια. Μην περιμενεις αμεσως να γινεις καλα ή να σου περασει ετσι αμεσως η καταθλιψη. Εκτος απο το σωμα μας αρρωστενει και η ψυχη μας. Και οπως περιποιουμαστε το σωμα μας, ετσι πρεπει να ξεκουραστεις και στη ψυχη

Επισης μη νομιζεις πως και οι υπολοιποι ειμαστε καλα. Ολοι εχουμε τα μικροπροβληματακια μας και τις ανησυχιες μας. Αυτο που θα σου προτεινα, ειναι να ασχοληθεις με διαφορες δραστηριοτητες αν μπορεις. Και να μη κλεινεσε στο σπιτι. Οσο κλεινεσε στο σπιτι, τοσο θα σκεφτεσε ασχημα πραγματα..

Αυτα και ελπιζω να αλλαξεις γρηγορα διαθεση :)

Είναι απλά ένας από τους θαυμαστούς τρόπους του σώματός μας να μας χτυπήσει καμπανάκι για αλλαγή.Τη θαυμάζω την κατάθλιψη,εμένα μου έκανε μεγάλο καλό.Μου άνοιξε τα μάτια,πως ήμουν με έναν σύντροφο που δεν τον ήθελα πια,σε μια ζωή που δε με γέμιζε και με επαφές με άτομα που δε με αφορούσαν.Μετά απ\'αυτή την αργή διαδικασία αναγνώρισης,δεν ήμουν πια ένα φοβισμένο παιδί που αποσυρόταν,γυρεύοντας τη φροντίδα άλλων,αλλά μία γυναίκα που έμαθε τα όριά της,αυτά που δεν της δίδαξε μία χάλια οικογένεια στην παιδική της εποχή.:)
Τροποποιούμε,μαθαίνουμε,αλ λάζουμε,προχωράμε,έτσι μπαίνουμε σε έναν κόσμο που μάθαμε να φοβόμαστε,αντί να μας περιέχει και να τον περιέχουμε,κι έτσι αγαπάμε απ\'την αρχή τον εαυτό μας με όσα κουβαλά.

Quote:

---

Originally posted by Mariah
impossible καλημερα.

Κατ \'αρχην θα σου πω πως μετα απο τετοιες δυσκολιες, σιγα σιγα κανουμε μικρα βηματακια. Μην περιμενεις αμεσως να γινεις καλα ή να σου περασει ετσι αμεσως η καταθλιψη. Εκτος απο το σωμα μας αρρωστενει και η ψυχη μας. Και οπως περιποιουμαστε το σωμα μας, ετσι πρεπει να ξεκουραστεις και στη ψυχη

Επισης μη νομιζεις πως και οι υπολοιποι ειμαστε καλα. Ολοι εχουμε τα μικροπροβληματακια μας και τις ανησυχιες μας. Αυτο που θα σου προτεινα, ειναι να ασχοληθεις με διαφορες δραστηριοτητες αν μπορεις. Και να μη κλεινεσε στο σπιτι. Οσο κλεινεσε στο σπιτι, τοσο θα σκεφτεσε ασχημα πραγματα..

Αυτα και ελπιζω να αλλαξεις γρηγορα διαθεση :)

---

Σ\'ευχαριστω

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Είναι απλά ένας από τους θαυμαστούς τρόπους του σώματός μας να μας χτυπήσει καμπανάκι για αλλαγή.Τη θαυμάζω την κατάθλιψη,εμένα μου έκανε μεγάλο καλό.Μου άνοιξε τα μάτια,πως ήμουν με έναν σύντροφο που δεν τον ήθελα πια,σε μια ζωή που δε με γέμιζε και με επαφές με άτομα που δε με αφορούσαν.Μετά απ\'αυτή την αργή διαδικασία αναγνώρισης,δεν ήμουν πια ένα φοβισμένο παιδί που αποσυρόταν,γυρεύοντας τη φροντίδα άλλων,αλλά μία γυναίκα που έμαθε τα όριά της,αυτά που δεν της δίδαξε μία χάλια οικογένεια στην παιδική της εποχή.:)
Τροποποιούμε,μαθαίνουμε,αλ λάζουμε,προχωράμε,έτσι μπαίνουμε σε έναν κόσμο που μάθαμε να φοβόμαστε,αντί να μας περιέχει και να τον περιέχουμε,κι έτσι αγαπάμε απ\'την αρχή τον εαυτό μας με όσα κουβαλά.

---

Μακαρι να μπορουσα να το δω ετσι rain αλλα μαλλον ειναι τοσα τα προβληματα μου που δε μ\'αφηνουν...

Σημερα με το ζορυ βγηκα εξω για να κανω καποιες δουλειες που επρεπε και το απογευμα που με πηρε τηλεφωνο ενας φιλος να παμε για καφε, το αρνηθηκα λεγοντας οτι δεν εχω διαθεση. Δεν εχω διαθεση για τιποτε και δεν βρισκω ευχαριστηση σε τιποτε.
Το οτι νιωθω απαισια οταν βρισκομαι σε κοσμο μπορει να ειναι αγοραφοβια η κοινωνικη φοβια?

Φίλε είμαι της ίδιας ηλικίας και έχω κάνει διάφορα πράγματα πάντα σε κίνηση (η κατάθλιψη να ελοχεύει βέβαια πάντα από κάτω). Ακόμα δεν είμαι σίγουρος για το που πάω! Δεν πειράζει! Δεν ήθελες να βγεις με το φίλου σου για κάποιο λόγο. Μπορεί να θέλεις κάτι άλλο τώρα. Κάτι που αν το δεις θα σε κινητοποιήσει. Κάτσε και άκου τον εαυτό σου. Και ό,τι θέλει δώσ\' του το.
Αυτά από μένα και με όλο το θάρρος. Ξέρω και ανθρώπους μεγαλύτερους σε ηλικία από εμάς που και πάλι δεν ξέρουν τι θέλουν. Είναι πολύ γοητευτικό αυτό!

alexandros3 ισως να ειναι και ετσι αλλα οταν αυτο το \"δεν ξερω τι θελω\" σε επηρεαζει τοσο πολυ ωστε ακομη και καποια δουλεια που εχεις επιλεξει να κανεις, μετα απο ενα διαστημα να το μετανιωνεις και να μη θελεις να συνεχισεις να την κανεις, τοτε τι γινεται...? Πως το αντιμετωπιζεις? Ειναι δυσκολο πολυ...

Δεν το αντιμετωπίζεις. Το αγκαλιάζεις!
Η αλλαγή είναι δύσκολη πολύ. Σύμφωνοι. Αλλά δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Μόνο μπροστά.
Αυτό πιστεύω εγώ τουλαχιστον.
Τις περισσότερες φορές θα μπορείς να διορθώσεις λάθη σου. Αν όντως είναι λάθη σου. Αλλά χωρίς να δεις πως θα ξέρεις;
Απλώς αν μπορείς έχε όλους τους τομείς της ζώης σου \"ενεργοποιημένους\". (σχέση, ζωή, φίλους, δουλειά...)
Είναι δύσκολο, δεν αντιλέγω...
Αλλά κοίτα τι εξυπηρετεί εσένα πρωτίστως. (πέρνα μεταξύ των διαφόρων τομέων, δώσε περισσότερο βάρος σε αυτόν που νομίζεις εσύ κάθε φορά)
Και προχώρα μπροστά.
Τα λάθη, αν τα αναγνωρίσεις ως τέτοια, μπορούν να διορθωθούν. Αν όχι, δεν πειράζει και πάλι.
Μην κάθεσαι να τα πολυσκέφτεσαι.
Μην ενοχοποιείς τον εαυτό σου. Δώσ\' του χαρά, όσο μπορείς, στο μέτρο που μπορείς. Μόνο αυτόν έχεις.

Quote:

---

Originally posted by impossible
αλλα οταν βλεπω τους γονεις μου να αναστεναζουν συνεχεια, τη μητερα μου να κλαιει και να με ρωταει τι εχω παλι και ειμαι ετσι, δεν μπορω να σκεφτω διαφορετικα.

---

Νομίζω ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι αυτό. Εξηγώ.
Ότι μας συμβαίνει είναι φυσικό, δηλαδή προέρχεται από τη φύση που είμαστε εμείς. Σωστά;
Ότι και να ακούσω, για κάποιον άνθρωπο, κατανοώ ότι έχει λόγους που συμβαίνει. Αν δεν καταλαβαίνω το γιατί, ή δεν καταλαβαίνω τους λόγους δεν έχει σημασία. Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν λόγοι γι\' αυτό.
Τώρα, αν δω κάποιον άνθρωπο να είναι δυστυχισμένος για οποιοδήποτε λόγο το πρώτο που συμβαίνει είναι να λυπηθώ (ανεξάρτητα αν και εγώ είμαι δυστυχισμένος).
Πάμε τώρα στο πιο σημαντικό. Αν είμαι κοντά σε κάποιον άνθρωπο που είναι δυστυχισμένος και δεν μπορώ να κάνω κάτι (γιατί δεν ξέρω ή δεν έχω τις δυνάμεις ή δεν θέλω) απλά στέκομαι λυπημένος. Αν όμως, θυμώνω μέσα μου για το ότι είναι δυστυχισμένος τότε η βία που ασκώ είναι μεγάλη. Δεν έχω δικαίωμα να θυμώνω σ\' αυτή την περίπτωση.
Αυτό το \"πάλι\" που ανέφερες είναι το καθοριστικό για να καταλάβω πώς σκέφτεται η μητέρα σου. Τ \"πάλι\" είναι που με εκνεύριζε παλιά και τώρα (σε αντίστοιχες περιπτώσεις σε εμένα). Το \"πάλι\" δείχνει ότι δεν μπορεί να αποδεχθεί το ότι δεν είσαι καλά, δεν το κατανοεί. Έστω κι αν υπάρχουν πραγματικοί λόγοι γι\' αυτό. Και δεν τους βλέπει, με αποτέλεσμα να παρασύρει και εσένα να μην βλέπεις ότι υπάρχουν πραγματικοί λόγοι.
Και το λές, \"δεν μπορώ να σκεφτώ διαφορετικά\". Δηλαδή η συμπεριφορά σε ενοχοποιεί, και έτσι η λύση των προβλημάτων δυσχεραίνεται.

Quote:

---

Originally posted by impossible
Παντα οτι και αν κανω, οποια αποφαση και αν παρω μετα απο λιγο καιρο απογοητευομαι,απελπιζομαι και τα παραταω.
Αυτος ισως ειναι και ο λογος που ζω μεσα στο πονο και στη μοναξια...

---

Να σχολιάσω εδώ ότι αυτό είναι γνωρισμα της κατάθλιψης. Και μάλιστα όταν πάρεις μια απόφαση (αρχικά) να πέφτεις και με τα μούτρα. Και μετά βέβαια να απογοητεύεσαι, ίσως γιατί δεν έχει φροντίσει να κρατήσεις ισσοροπίες.
Και μετά να θέλεις κάτι άλλο. Είναι δύσκολο.
Από αυτή την κεκτημένη ταχύτητα έχω χάσει κι εγώ πράγματα, αλλά λέω κάπου με πήγαινε αυτό το πράγμα, κάποια πράγματα έμαθα. Δεν μπορώ να το δω αλλιώς γιατί αν κάτσω σοβαρά και σκεφτώ θα λυπηθώ πολύ.

κι αυτό που με πειράζει είναι ότι πάντα η κατάληξη είναι λίγο πολύ ίδια. Και βάζουμε τους εαυτούς μας σε τόσο δύσκολες θέσεις ξανά και ξανά. Τι να πω... Να ρίξουμε λίγο τις ταχύτητες? Να προσπαθήσουμε να είμαστε ικανοποιημένοι μ αυτό που έχουμε και να ομορφύνουμε τα άλλα όσο μπορούμε;
Είναι δύσκολο.

και κατι ακομα, αν και δεν ξερω πως ακριως να το εκφρασω.
τουλαχιστον εγω ελεγα, θα γινει το αλφα, θα γινει το βητα και τοτε θα γινει και το γαμμα και το δελτα.
ειχα βαλει ας πουμε στοχους, ορια, και με τον ενα η τον αλλο τροπο τα καταφερα και οταν διαπιστωσα οτι τα εχω καταφερει ολα αυτα που ηθελα, ειδα οτι τελικα αυτο που με κραταει πισω δεν ειναι η μια συνθηκη, η αλλη συνθηκη (που εφυγαν) αλλα τελικα ο ιδιος μου ο εαυτος. αυτο ηταν τρομερα επωδυνο σαν συνειδητοποιηση. και μαλλον εχει να κανει με το \"ζησε το τωρα\" που λενε συχνα πυκνα.
αλλα και παλι δεν εχω αλλαξει. παλι εχω βαλει νεους στοχους να τους κηνυγησω να δω τι παιζει να τρεξω να τρεξω να τρεξω.
τι να πω.
οπως εχω ξαναγραψει ισως τελικα δεν γνωριζουμε πραγματικα τους εαυτους μας αλλα τις συνθηκες υπο τις οποιες δρουμε και λειτουργουμε και αισθανομαστε καλυτερα. οποτε οταν τις αναγνωρισουμε (αλλα για να τις αναγνωρισουμε θα πρεπει να εχουμε ταξιδεψει σε ολο το φασμα των δυνατων εκβασεων) τοτε προσπαθουμε να τις αναπαραγουμε.
τελος παντων μπορει να τα γραφω και μπερδεμενα
δηλαδη δες αυτες τις αλεπαλληλες αλλαγες σαν ενα test drive της ζωης που για καποιο λογο ο εαυτος σου σου λεει οτι πρεπει να το κανεις. αυτες οι αλλαγες σου αφηνουν πισω εμπειριες, γνωσεις, βιωματικες. ξερεις τι ειναι για σενα. κι αυτο ειναι πολυ σημαντικο νομιζω.
οταν και εαν θα ηρεμησεις/ουμε καπου θελω να πιστευω οτι αυτο θα ειναι μια συνειδητοποιημενη πραξη και οχι κατι που απλα \"ετυχε\". δεν ειναι σπουδαιο αυτό;
υπαρχουν βεβαια και αανθρωποι που ειναι \"οτι τους τυχει\" δεν το πολυψαχνουν, δεν το πολυσκεφτονται. ισως να ειναι πιο χαρουμενοι απο μας. αλλα επειδη για μας μιλαμε, ετσι οπως το βλεπω εγω τουλαχιστον ειναι μια δινη στην οποια συλλεγεις εμπειριες ωστε καποια στιγμη να πεις, εδω ειμαι, αραζω, ξερω τα ορια μου, τα θελω μου, τη ζωη μου... εχοντας δοκιμασει διαφορες καταστασεις για να δεις αν σου πανε.
αυτο παει παντου, στις δουλειες, στις σχεσεις... δυστυχως η ευτυχως για καποιο λογο ο εαυτος μας μας λεει οτι αυτο πρεπει να γινει. τον σεβομαι και σεβομαι τα θελω του. καμια φορα μου ερχεται να του ριξω καμια σφαλιαρα γιατι διελυσε κατι που μπορει να ηταν πολυ καλο αλλα κατι εμαθα παρ ολα αυτα.

[/quote]
Το \"πάλι\" δείχνει ότι δεν μπορεί να αποδεχθεί το ότι δεν είσαι καλά, δεν το κατανοεί. Έστω κι αν υπάρχουν πραγματικοί λόγοι γι\' αυτό. Και δεν τους βλέπει, με αποτέλεσμα να παρασύρει και εσένα να μην βλέπεις ότι υπάρχουν πραγματικοί λόγοι.
Και το λές, \"δεν μπορώ να σκεφτώ διαφορετικά\". Δηλαδή η συμπεριφορά σε ενοχοποιεί, και έτσι η λύση των προβλημάτων δυσχεραίνεται. [/quote]
Αυτο ακριβως john... δεν το κατανοουν και ενω υπαρχουν και πραγματικοι λογοι και ναι η συμπεριφορα αυτη μου δημουργει ενοχες ... ειναι ακριβως ετσι οπως τα λες.

Quote:

---

Originally posted by alexandros3
κι αυτό που με πειράζει είναι ότι πάντα η κατάληξη είναι λίγο πολύ ίδια. Και βάζουμε τους εαυτούς μας σε τόσο δύσκολες θέσεις ξανά και ξανά. Τι να πω... Να ρίξουμε λίγο τις ταχύτητες? Να προσπαθήσουμε να είμαστε ικανοποιημένοι μ αυτό που έχουμε και να ομορφύνουμε τα άλλα όσο μπορούμε;
Είναι δύσκολο.

---

Ειναι οντως πολυ δυσκολο ρε γμτ..

Quote:

---

Originally posted by alexandros3
οταν και εαν θα ηρεμησεις/ουμε καπου θελω να πιστευω οτι αυτο θα ειναι μια συνειδητοποιημενη πραξη και οχι κατι που απλα \"ετυχε\". δεν ειναι σπουδαιο αυτό;
υπαρχουν βεβαια και αανθρωποι που ειναι \"οτι τους τυχει\" δεν το πολυψαχνουν, δεν το πολυσκεφτονται. ισως να ειναι πιο χαρουμενοι απο μας. αλλα επειδη για μας μιλαμε, ετσι οπως το βλεπω εγω τουλαχιστον ειναι μια δινη στην οποια συλλεγεις εμπειριες ωστε καποια στιγμη να πεις, εδω ειμαι, αραζω, ξερω τα ορια μου, τα θελω μου, τη ζωη μου... εχοντας δοκιμασει διαφορες καταστασεις για να δεις αν σου πανε.
αυτο παει παντου, στις δουλειες, στις σχεσεις... δυστυχως η ευτυχως για καποιο λογο ο εαυτος μας μας λεει οτι αυτο πρεπει να γινει. τον σεβομαι και σεβομαι τα θελω του. καμια φορα μου ερχεται να του ριξω καμια σφαλιαρα γιατι διελυσε κατι που μπορει να ηταν πολυ καλο αλλα κατι εμαθα παρ ολα αυτα.

---

Μιλας πολυ ωραια alexandros και με εκφραζουν αυτα που γραφεις εστω και αν καποιες φορες ειναι δυσκολο να τα νιωσω.
Πραγματι οταν και αν ηρεμησουμε, το καλυτερο θα ειναι αυτο να εχει γινει συνειδητοποιημενα και οχι γιατι ετσι ετυχε η γιατι λειτουργησαν τα φαρμακα απλα.
Οσο για το αλλο που λες οτι θελεις να ριξεις πολλες φορες σφαλιαρα στον εαυτο σου επειδη διελυσε κατι που μπορει να ηταν πολυ καλο... αυτο μου συμβαινει και μενα πολλες φορες και μου δημιουργει μεγαλη απογοητευση γιατι νιωθω οτι εχασα κατι σημαντικο που δεν θα μπορεσω να ξαναεχω και επισης ειναι αυτο που με φοβιζει να παρω αποφασεις για τη ζωη μου... αλλα ως ποτε θα συνεχιζω ετσι... δεν αντεχεται αυτη η κατασταση.

ΥΓ. ειλικρινα ευχαριστω για οτι γραφεται... ειναι μεγαλη συμπαρασταση για μενα

Impossible,

πολλοι ανθρωποι αν οχι ολοι, εχουμε περασει απο το σταδιο που περιγραφεις. Κλαιω, δεν θελω να βγω, με πιανει απελπισια, τα βλεπω ολα μαυρα... κλπ.

Νομιζω πώς μια τετοια κατασταση μπορει να λειτουργησει με δυο τροπους. Ο ενας ειναι να συνηθισεις αυτη την κατασταση κ να την χρησιμοποιησεις ως εναν γνωριμο δρομο και για την συνεχεια της πορειας σου. Ο άλλος ειναι να λειτουργησει καπως αφυπνιστικα αυτο το \"δεν αντεχω, ολα μαυρα\". Κ να δοκιμασεις αλλους δρομους. Ο δευτερος δρομος εχει ρισκο, δυσκολιες, ειναι αγνωστος. Αλλα εχει κ το πλεονεκτημα, οτι σε οδηγει σε πλευρες του εαυτου σου, που ουτε καν γνωριζεις οτι υπαρχουν. Οπως κ σε αλλες δυνατοτητες ζωης.

Αυτο το δευτερο δρομο που λες Σοφια θελω να ακολουθησω αλλα δεν ξερω αν αντεχω το ρισκο και το αγνωστο που κρυβει...

Κανεις δεν λεει οτι ειναι απλα τα πραγματα, αλλα μπορουν να γινουν:)

Κι αν δεν παρεις το ρισκο? Η ασφαλεια της στεναχωριας - οσο γνωριμη κι αν ειναι- ειναι δυσβασταχτη, δεν νομιζεις?

Quote:

---

Originally posted by Sofia
Κανεις δεν λεει οτι ειναι απλα τα πραγματα, αλλα μπορουν να γινουν:)

Κι αν δεν παρεις το ρισκο? Η ασφαλεια της στεναχωριας - οσο γνωριμη κι αν ειναι- ειναι δυσβασταχτη, δεν νομιζεις?

---

Το μονο σιγουρο ειναι αυτο Σοφια, ειναι δυσβασταχτη πολυ...
Σ\'ευχαριστω για τη βοηθεια

οσα περισσοτερα βαρη αφηνεις να σ αφησουν, τοσο μεγαλυτερη δυναμη θα βρισκεις για να συνεχιζεις. δωσε την ευκαιρια στον εαυτο σου να ψαχτει.

Να σαι καλα:)

Quote:

---

Originally posted by impossible
Αυτο ακριβως john... δεν το κατανοουν και ενω υπαρχουν και πραγματικοι λογοι και ναι η συμπεριφορα αυτη μου δημουργει ενοχες ... ειναι ακριβως ετσι οπως τα λες.

---

Kαι δεν είναι μόνο θέμα έλλειψης κατανόσης. Απ\' ότι διαπίστωσα για ανάλογα θέματα σε εμένα (αργότερα όμως), είναι θέμα του: \"για να σωθώ κατά 1 μονάδα δεν πειράζει να καταστρέψω τον άλλον δέκα μονάδες\". Συγνώμη που θα το πω, αλλά μου δείχνει συμπεριφορά απατεώνα, εγκληματία. Τώρα μου θύμισες μια εικόνα με τη μάνα μου πριν περίπου δέκα χρόνια: \"προσευχόταν\" δυνατά (τόσο ώστε να ακούω και εγώ), λέγοντας: \"Θεέ μου βοήθησέ τον να γίνει καλά\". Οι απατεώνες έχουν κάνει και το Θεό λάστιχο για να ταιριάξει στις ανάγκες τους... Για γέλια ή για κλάματα;

impossible hello και απο δω;)
βασικα διαβασα τα περισσοτερα απο οσα γραφεις και εχω να σου πω οτι μοιαζουμε αρκετα.

και γω βαζω στοχους που συντομα τους παραταω.
για παραδειγμα εχω παρατησει 2 διαφορετικα πανεπιστημια, δουλειες, το δε proficiency κρατιεμαι με νυχια και με δοντια να μην το παρατησω...σε αυτο με βοηθησε πολυ στο chat ο κιπ,οποιος μου ειπε οτι αν το παρατησω θα αρχισω παλι τα γνωστα \"που παω?τι κανω?κλπ κλπ.

επισης ενα αλλο κοινο μας σημειο ειναι οτι ζηλευω και γω δυστυχως τους συνανθρωπους μου για διαφορα πραγματα που δεν εχω.

συμβουλες δεν ξερω αν ειμαι σε θεση να σου δωσω γιατι και εγω και εγω δεν τις εφαρμοζω...

το μονο που εχω να σου πω ειναι οτι σε συμπαθησα γιατι εισαι ενα ευφυες ατομο,εκφραζεσαι πολυ ωραια και εχουμε κοινα σημεια...

keep on my friend;)

γεια, να μετανοιωνεις δεν ειναι διαταραχη, ειναι καλο για εμενα, γιατι δειχνει ανθρωπο που εχει ενσυναισθηση του εαυτου του (ισως και φιλοτιμο) και δεν δισταζει να παραδεχτει ενα λαθος. το θεμα σου νομιζω ειναι οτι εισαι μπερδεμενος, θελεις να μοιραστεις το βαρος σου αλλα δεν θελεις να κουρασεις κανεναν και γιαυτο κρινεις τον εαυτο σου αυστηρα. σου προτεινω να το μοιραστεις το θεμα σου με το γιατρο σου, γιατι εκεινος θα καταλαβει ολον τον πονο και το μπερδεμα σου και θα σε βοηθησει αποτελεσματικα.

γιατι αν δεν σηκωσει καποιος τον πονο σου μαζι σου δεν προκειται να τον βγαλεις απο μεσα σου, αυτο και οτι σε βασανιζει. γιαυτο μην ανησυχεις αυτη ειναι η δουλεια των γιατρων.

Quote:

---

Originally posted by amelie74
impossible hello και απο δω;)
βασικα διαβασα τα περισσοτερα απο οσα γραφεις και εχω να σου πω οτι μοιαζουμε αρκετα.

και γω βαζω στοχους που συντομα τους παραταω.
για παραδειγμα εχω παρατησει 2 διαφορετικα πανεπιστημια, δουλειες, το δε proficiency κρατιεμαι με νυχια και με δοντια να μην το παρατησω...σε αυτο με βοηθησε πολυ στο chat ο κιπ,οποιος μου ειπε οτι αν το παρατησω θα αρχισω παλι τα γνωστα \"που παω?τι κανω?κλπ κλπ.

επισης ενα αλλο κοινο μας σημειο ειναι οτι ζηλευω και γω δυστυχως τους συνανθρωπους μου για διαφορα πραγματα που δεν εχω.

συμβουλες δεν ξερω αν ειμαι σε θεση να σου δωσω γιατι και εγω και εγω δεν τις εφαρμοζω...

το μονο που εχω να σου πω ειναι οτι σε συμπαθησα γιατι εισαι ενα ευφυες ατομο,εκφραζεσαι πολυ ωραια και εχουμε κοινα σημεια...

keep on my friend;)

---

Γλυκεια μου amelie, κι εγω διαβαζοντας σε ενιωσα πως εχω πολλα κοινα στοιχεια μαζι σου γι\'αυτο πηρα και το θαρρος να γραψω στο θεμα σου.
Βεβαια, δεν παρατησα δυο διαφορετικα πανεπιστημια οπως εσυ (γιατι και στο ενα που μπηκα, με χιλια ζορια μπορεσα να μπω ) αλλα γενικα αντιμετωπιζω αυτη την ασταθεια σχεδον σε ολους τους τομεις της ζωης μου. Περυσι μαλιστα ειχα ξεκινησει κι εγω τα παρατημενα πριν χρονια αγγλικα μου και μπορω να πω οτι πηγαινα και καλα, μιας και ηθελα πολυ να τα τελειωσω αλλα δυστυχως μετα απο λιγους μηνες τα παρατησα. Τωρα βεβαια το εχω μετανιωσει φρικτα αλλα δεν ξερω αν θα μπω ξανα στη διαδικασια να ξεκινησω παλι.
Εμ... οριακη διαταραχη και μεταιχμιακη προσωπικοτητα διεγνωσε ο γιατρος.:)
Οσο γι\'αυτο που ανεφερες σχετικα με αυτα που σου ειπε ο κιπακος για τα αγγλικα, νομιζω κι εγω πως πρεπει να τον ακουσεις γιατι ξερει πολλα και παντοτε οι απαντησεις του ειναι πολυ ευστοχες. Ασε που μπορει να παθεις οτι επαθα κι εγω... να το μετανιωσεις φρικτα... Αλλα εντελως φιλικα σου λεω να το δεις και ως μια ευχαριστη και δημιουργικη απασχοληση και που ισως και στο μελλον να γινει και επαγγελματικη απασχοληση.:)
Σ\'ευχαριστω και για τα καλα σου λογια εστω και αν δεν ανταποκρινονται στη πραγματικοτητα (τελικα διαπιστωνω το ποσο ωραιο ειναι να λες μια γλυκεια κουβεντα σε καποιον και ποση δυναμη του δινει) .
Ααα και κατι ακομη... να ξερεις οτι κι εγω σε συμπαθω πολυ και οπως σου εγραψα και στο θεμα σου, πιστευω πως εισαι ενα δυνατο κοριτσι και θα καταφερεις να νικησεις αλλα και θα δωσεις δυναμη σε πολλους αλλους που σε διαβαζουν ή θα σε διαβασουν να δωσουν το δικο τους αγωνα!
Ασε που εχω την εντυπωση πως εχεις και κοινα στοιχεια με την ταινια της amelie,(ενα πολυ γλυκο και συναισθηματικο παιδι) η οποια, παρεπιπτοντως, ειναι απο τις πιο αγαπημενες μου ταινιες!!!:)

Quote:

---

Originally posted by dimitrios
γεια, να μετανοιωνεις δεν ειναι διαταραχη, ειναι καλο για εμενα, γιατι δειχνει ανθρωπο που εχει ενσυναισθηση του εαυτου του (ισως και φιλοτιμο) και δεν δισταζει να παραδεχτει ενα λαθος. το θεμα σου νομιζω ειναι οτι εισαι μπερδεμενος, θελεις να μοιραστεις το βαρος σου αλλα δεν θελεις να κουρασεις κανεναν και γιαυτο κρινεις τον εαυτο σου αυστηρα. σου προτεινω να το μοιραστεις το θεμα σου με το γιατρο σου, γιατι εκεινος θα καταλαβει ολον τον πονο και το μπερδεμα σου και θα σε βοηθησει αποτελεσματικα.

---

Γεια σου dimitrios!
Συμφωνω με αυτα που γραφεις αλλα εμενα δυστυχως αυτη μου η ασταθεια ή το οτι μετανιωνω για διαφορες επιλογες στη ζωη μου, ειναι διαταραχη και λεγεται οριακη.
Οσο γι\'αυτο που μου προτεινεις, το κανω ηδη και πιστευω και ελπιζω οτι θα εχει αποτελεσμα...:)
Σ\'ευχαριστω για τη βοηθεια!

impossible εχεις u2u (προσωπικο μηνυματακι).
ειναι μολις μπαινεις στο φορουμ πανω δεξια.
να εισαι καλα:)

μολις τωρα το ειδα amelie.
Να εισαι κι εσυ καλα!

Καλό κουράγιο φίλε μου, έυχομαι τα καλύτερα νά\'ρθουν σύντομα.
Να ρωτήσω κάτι, όταν έχεις κατάθλιψη, πώς νοιώθεις? Ειναι η φάση που κάθε πρωϊ ξυπνάς αποδιοργανωμένος, δεν έχεις διάθεση για τίποτα και κάνεις κ σκέψεις αυτοκτονίας ή να κάνεις κακό σε κάποιον άλλον? Που γενικά δεν αντιλαμβάνεσαι την ζωή/πραγματικότητα όπως όταν ήσουν καλα και έχεις συνεχείς άσχημες σκέψεις?

Quote:

---

Originally posted by Konstantinoss
Καλό κουράγιο φίλε μου, έυχομαι τα καλύτερα νά\'ρθουν σύντομα.
Να ρωτήσω κάτι, όταν έχεις κατάθλιψη, πώς νοιώθεις? Ειναι η φάση που κάθε πρωϊ ξυπνάς αποδιοργανωμένος, δεν έχεις διάθεση για τίποτα και κάνεις κ σκέψεις αυτοκτονίας ή να κάνεις κακό σε κάποιον άλλον? Που γενικά δεν αντιλαμβάνεσαι την ζωή/πραγματικότητα όπως όταν ήσουν καλα και έχεις συνεχείς άσχημες σκέψεις?

---

Είναι τόσα πολλά τα συμπώματα της κατάθλιψης και εκδηλώνονται τόσο διαφορετίκά στον κάθε άνθρωπο, που θα ήθελα σελίδες ολόκληρες να γράφω. Σου παραθέτω λοιπόν τον παρακάτω σύνδεσμο, ελπίζω να σε βοηθήσει λιγάκι.
www.depressionanxiety.gr/4/article/greek/4/72/index.htm

Πολυ ωραιο το αρθρο!!!
Νομιζω οτι αναφερει ολα τα συμπτωματα της καταθλιψης.
Διαβασε το φιλε μου και θα καταλαβεις:)

Ευχαριστώ παιδιά, τον τελευταίο καιρό ξυπνάω το πρωϊ κ δεν ξέρω που πάνε τα τεσσερα, όλη την ημέρα έχω απαισιόδοξες σκέψεις κ νιώθω απίστευτα ανασφαλής για το μέλλον, οικογένεια κλπ., με αγχώνει κ βλέπω το κάθετι μάυρο.. η κρίση των 30? :(
Όλοι οπως βλέπεις φίλε impossible τραβάμε ζόρια με τα ψυχολογικά μας κ είναι φυσικό σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε, πίεση, άγχος, πίεση, τι να σου κάνει δεν είμαστε απο μέταλλο, χαίρομαι πολλές φορές αυτους που δνε τους αγγίζει τίποτα κ τάχουν γραμμένα όλα στα..., μπόρα είναι όμως κ θα περάσει, κ ίσως μας κάνει κ καλό όλο αυτο, ίσως ξυπνήσουμε μια μέρα κ αντιμετωπίζουμε διαφορετικα τη ζωή ;)