Θα παει μακρια η βαλιτσα???

Η απελπισια χτυπαει κοκκινο.Δεν ξερω τι να κανω με μενα...Εχω αρχισει να μην μπορω να βγω απο το σπιτι μερικες φορες...Κανονικα δεν θα επρεπε να με βοηθαει η ψυχαναλυση?Γιατι γινομαι χειροτερα?Εχω αρχισει να φοβαμαι να μενω μονη μου,και δεν θελω να γινομαι βαρος και στο φιλο μου οποτε οι τυψεις με κανουν χειροτερα...
Δεν εχω βρει ακρη τι μου φταει...Ωραια ειχα δυσκολα παιδικα χρονια,ωραια εχω κενο στη σχεση μου με τη μανα μου,ωραια βιωσα ασχημους καβγαδες,ειμαι ανασφαλης και τελειομανης,εχω νευρωσουλες ΚΑΙ???ολα αυτα τα ξερω, ΠΑΡΑκατω τι γινεται???
Δεν μπορω να αποβαλλω απο το μυαλο μου οτι τρελαινομαι και τα χανω.Σημερα πηγα να παρω κατι απο το περιπτερο, και ενω την πληρωσα τη γυναικα και περιμενα ρεστα,εψαχνα στο μπουφαν να βρω λεφτα να την πληρωσω....Αν ημουν στα καλα μου θα ελεγα, "τι να κανουμε ρε παιδια,δεν εχω πιει καφε ακομα και υπολειτουργω"
τωρα που δεν ειμαι στα καλα μου ομως λεω "ενταξει,ειναι αρχη αλτσχαιμερ,ειναι ογκος στο κεφαλι,ειναι τρελα,ειναι απωλεια μνημης,ειναι κι εγω δεν ξερω τι."
Χθες ενιωθα σαν να ειχα καταθλιψη,μιλαμε δεν μπορουσα να απαντησω ενα ναι η ενα οχι,τοσο βαρος.Μετα απο κανενα μισαωρο συνηλθα και πηγα να παρω μασκες να ντυθω καρναβαλος.Κατα τις 2 παλι το συναισθημα της καταθλιψης.

Μηπως φταιει που τελευταια το εχω ριξει στην κουλτουρα,τη φιλοσοφια?Εγω δεν ημουν ετσι...Απο περισυ αρχισα να εχω τις απιστευτες ανησυχιες θες κοινωνικες,θες καλλιτεχνικες,θες μεταφυσικες???Ετσι ξαφνικα ολα μαζι,αυτα που δεν εψαξα στην εφηβεια μου τα ψαχνω τωρα....Και παω να σκασω ρε παιδια....
Τι εχω....?Ας με λυπηθει καποιος, πειτε μου,κοριτσακι, στριβει η βιδα,αφου δεν μπορεις να το αποφυγεις χαλαρωσε κι απολαυσε το...Οχι πια η καραμελα γυρνα την πλατη στις σκεψεις σου,δεν μπορω να το κανω αυτο, παει και τελειωσε.
Φοβαμαι γαμωτο,τρεμω,τι να κανω???



Με συγχωρειτε αν σας φορτωνω κι εσας,ομως ελπιζω πως καποιος θα καταλαβει.

χαλι μαυρο


χα τονισμενο


ψυχαναλυση κανεις η ψυχοθεραπεια?


η ψυχαναλυση δε βοηθα

βοηθα ομως μια καλη ψυχοθεραπεια και μια καλη ψυχοθεραπευτικη σχεση η ενας καλος-ανθρωπινος ψυχοθεραπευτης.


τι σε χαλαει περισσοτερο στην κατασταση σου? ειπες πολλα μαζι

και σημαντικα βεβαια αλα τι σου λειπει πιο πολυ?

Με χαλαει που εξαιτιας ολων αυτων δεν απολαμβανω τιποτα απολυτως.Που ο ιδιος μου ο εαυτος με φρεναρει......
Να σου πω δεν ξερω ακριβως τι κανω δεν ξερω τη διαφορα,αν μπορεις εξηγησε μου.
Πηγαινω σε καποια ψυχολογο και της περιγραφω τα συναισθηματα μου και συζηταμε.

ψυχαναλυση οταν μιλας εσυ και ο αλλος ψυχροτητα ανωτεροτητα και μουγγα

γνωστικη οταν μιλαει μονο ο αλλος και εσυ αναρωτιεσαι γιατι δεν μπορεις να κανεις αυτα που σου λεει

και γενικως ψυχοθεραπεια

ειναι μια ομορφη σχεση που συζητας ανθρωπινα αποδεχεσαι δυο τρια πραγματα και γενικως την ανθρωπινοτητα σου και πας λιγο παρακατω με την εννοια ψιλοκαταλαβαινεις λιγο ποιος εισαι και τι θελεις και οτι αυτο και ειναι σταθερο και μεταβαλλεται

οσον αφορα το δευτερο κομματι


συνηθως νομιζουμε οτι ειναι τα αλλα προσωπα

αλλα τελικα ειναι πολυ σοφο

να συνειδητοποιουμε οτι ο ιδιος μας ο ευατος ειναι που μας φρεναρει

μολις καταλαγιασει αυτη η συνειδητοποιηση βλεπεις

προς το παρον απολαυσε την

δεν την κανουν πολλοι ανθρωποι

μπραβο σου

Δεν υπαρχει πιο δυσκολος αντιπαλος απο τον εαυτο μας...Και στην περιπτωση μου,με νικαει.Και δεν μπορω να απολαυσω τη νικη του.
Υποθετω οτι ειμαι σε φαση ψυχοθεραπειας λοιπον,και οχι ψυχαναλυσης...

Γεια σου Ρέγκε. Εγώ δεν έχω καταλάβει τί ακριβώς σου συμβαίνει. Απ\' τη μια λες ότι ξέρεις όλα αυτά που συνέβησαν στη ζωή σου και στο παρελθόν σου, απ\' την άλλη λες ότι δεν έχεις βρει την άκρη για το τί σου συμβαίνει. Είναι σίγουρο τελικά αυτό το \'ξέρω\' που λες; Μου δίνεις την αίσθηση ότι \'ξέρεις\' μεν, αποφεύγεις δε και τα σμπρώχνεις πίσω στις κρυφές γωνιές του μυαλού σου. Μήπως δε τα έχεις αποδεχτεί ακόμη όμως; Όσο για την κατάθλιψη, υπάρχουν συμπτώματα, είναι σίγουρο ότι τα έχεις; Ας μην αφορίζουμε την ψυχανάλυση. Δεν είναι για όλους και δεν είναι εύκολη. Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν χρόνια ψυχανάλυση αλλά δε τολμάνε να ακουμπήσουν ούτε για αστείο στα πιο οδυνηρά τους σημεία. Δε φταίει η ψυχανάλυση για αυτό όμως. Αν ο εαυτός σου σε νικάει, όπως λες, μήπως είναι επειδή δε τον ξέρεις ακόμη καλά; Η ψυχανάλυση βοηθά στη βαθιά επίγνωση του εαυτού. Όταν ξέρεις τα \'τρωτά\' του κακού σου εαυτού, χρησιμοποιείς άλλα σου κομμάτια για να τα εξουδετερώσεις. Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται να τον δεις κατάμουτρα κι αφού έχεις ξεφορτωθεί όλα τα μαραφέτια που τον κρατούσαν στην αδράνεια.

Προσπαθω να το θεσω απλα.Ναι λοιπον ΞΕΡΩ οτι το κακο παρελθον επηρεασε τον ψυχισμο μου.ΞΕΡΩ οτι οι κακες σκεψεις που εγω κανω με καταβαλλουν.Αλλα ειμαι σε συγχιση.Και αυτο που δεν ξερω ειναι πως να το χειριστω,και πως νη μη νιωθω ολα αυτα που νιωθω.Και ειναι στιγμες που λυγιζω και φοβαμαι,και τοτε ερχεται ο πανικος και λεω οτι ολα αυτα που ΞΕΡΩ ειναι μια μπουρδα και μιση,και οτι απλα \"το χανω\".
Μπορω να αποφασισω εγω αν ειναι καλυτερα να κανω ψυχοθεραπεια η ψυχαναλυση??
Δωστε μου τα φωτα σας.

Quote:

---

Originally posted by reggaeM
Προσπαθω να το θεσω απλα.Ναι λοιπον ΞΕΡΩ οτι το κακο παρελθον επηρεασε τον ψυχισμο μου.ΞΕΡΩ οτι οι κακες σκεψεις που εγω κανω με καταβαλλουν.Αλλα ειμαι σε συγχιση.Και αυτο που δεν ξερω ειναι πως να το χειριστω,και πως νη μη νιωθω ολα αυτα που νιωθω.Και ειναι στιγμες που λυγιζω και φοβαμαι,και τοτε ερχεται ο πανικος και λεω οτι ολα αυτα που ΞΕΡΩ ειναι μια μπουρδα και μιση,και οτι απλα \"το χανω\".
Μπορω να αποφασισω εγω αν ειναι καλυτερα να κανω ψυχοθεραπεια η ψυχαναλυση??
Δωστε μου τα φωτα σας.

---

Ναι ,μάλλον κάνεις ψυχανάλυση η \"Ψυχοδυναμικού\" τύπου ψυχοθεραπεία όπως λέγεται και ναι σε αυτού του είδους την θεραπεία πας συχνά \"πίσω\". Όλα αυτοί οι μέθοδοι που μιλάς με ένα ψυχοθεραπευτή (συνήθως ψυχολόγος αλλά και ψυχίατρος) λέγονται \"Ψυχοθεραπείες\". Η ψυχοθεραπεία δηλαδή δεν είναι ενός είδους αλλά υπάρχουν κάποιες προσεγίσεις. Υπάρχουν διάφορα είδη ψυχοθεραπείας που κάνουν οι ψυχολόγοι αλλά και κάποιοι ψυχίατροι με τις πιο γνωστές να είναι η ψυχοδυναμική/ψυχαναλυτική (που μάλλον κάνεις τώρα), η γνωσιακή-συμπεριφορική και κάποιες φορές η χιουμανιστική/ροτζεριανή (αλλά αυτή είναι κυρίως για πιο καθημερινά προβλήματα και μέσα σε συμβουλευτικά πλαίσα παρά για αντιμετώπιση κατάθλιψης η/και του άγχους).


Συγχώρεσε με βέβαια αλλα εγώ δεν κατάλαβα πιο είναι το πρόβλημα σου. Έχεις πανικούς? Η αισθάνεσαι ότι έχεις κατάθλιψη η κάτι τέτοιο. Αν αυτό συμβαίνει ίσως να επωφεληθείς καλύτερα από μια γνωσιακή-συμπεριφορική τύπου ψυχοθεραπεία. Είναι μια άλλη ψυχοθεραπεία από την ψυχανάλυση/ψυχοδυναμική που επικεντρώνεται πιο πολύ στο \"εδώ και τώρα\", πάνω στο πρόβλημα και σε ότι σχετίζεται με αυτό. Είναι πιο ενεργητική, μιλάς συνέχεια με τον θεραπευτή γύρω από αυτά που αισθάνεσαι και σκέφτεσαι κάθε φορά που νιώθεις άσχημα (άγχος, πανικό, χαμηλή διάθεση, ανηδονία κλπ.). Προσπαθείτε μαζί να βρείτε τις προβληματικές σου σκέψεις και ερμηνείες των καταστάσεων και να τις αλλάξετε σε πιο θετικές. Συνήθως ο θεραπευτής σου βάζει και \"δοκιμασίες\", σε εκθέτει π.χ. σταδιακά σε καταστάσεις και πράγματα που φοβάσαι η που θα φοβόσουν αλλά θα ήθελες να βιώσεις ώστε να εξοικιωθείς με αυτά. Είναι δηλαδή και βιωματική, όχι μόνο \"talk therapy\". Έχει την μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα σε καταστάσεις άγχους και διάθεσης. Η ψυχοδυναμική/ψυχαναλυτική έίναι συνήθως καλύτερη σε πιο \"προχωρημένο επίπεδο\" (η σε προβλήματα προσωπικότητας), όταν έχεις ξεπεράσει τα πιο δυσλειτουργικά προβλήματα και θέλεις να αποκτήσεις μια γνώση για τα στοιχεία της προσωπικότητα σου και για το πως διαμορφώθηκε, ώστε να μάθεις για το πια πράγματα μπορούν να είναι \"κακά\" για σένα και να προφυλαχτείς. Αν και δεν χρειάζεται απαραίτητα (η μπορεί εν μέρη να τα ξέρεις ήδη). Μερικές φορές η πολύ ανάλυση μπορεί να καταλήξει σε παράλυση (όπως λένε) και όχι σε βελτίωση. Αν ξέρεις αγγλικά ρίξε μια ματιά στην γνωσιακή-συμπεριφορική θεραπεία (cognitive-behavioural therapy-CBT).

http://en.wikipedia.org/wiki/Cognitive_behavioral_therapy

Υπάρχουν και βιβλία αυτοβοήθειας CBT όπως το \"σκέφτομαι άρα αισθάνομαι\"

http://www.books.gr/ViewShopProduct.aspx?Id=4316494

Που πιστεύω ότι είναι καλό για αρχή ώστε να καταλάβεις περι τίνως πρόκειται. Ρώτα τον ψυχολόγο σου αν κάνει αυτή την θεραπεία. Σε περίπτωση που δεν κάνει και θες να δοκιμάσεις ψάξε για κάποιον έμπειρο ψυχολόγο που να την ασκεί.

Σε καταλαβαινω απολυτα, γιατι και εγω ειχα (και εχω, αλλα σε πολυ μικροτερο βαθμο), αυτα που εγραψες. Λοιπον, προσωπικα θα σου συνιστουσα να πας σε εναν ψυχιατρο, να σε διαγνωσει και να σου δωσει (αν χρειαζεσαι) φαρμακευτικη αγωγη. Μετα να πας σε ψυχολογο, να κανεις συμπεριφορικη (ετσι λεγεται?) και γνωστικη ψυχοθεραπεια. Προσωπικα μετα απο 5 μηνες, ειμαι πολυ καλυτερα, λειτουργω, βγαινω εξω, δεν αποφευγω τον κοσμο, χαιρομαι, απολαμβανω μεν, αλλα οχι οπως παλια. Ομως δε διαβεβαιω, οτι \"ουτε τα εχεις χαμενα, ουτε τρελαινεσαι\".
Εχω ακομα τα \"πανω-κατω\" μου, αλλα σε πολυ περιορισμενη ενταση, και διαρκεια.

Quote:

---

Originally posted by PETRAN

Μερικές φορές η πολύ ανάλυση μπορεί να καταλήξει σε παράλυση (όπως λένε) και όχι σε βελτίωση.

---

lol lol! :)

Εχω αναφερθει ξανα με post μου στο προβλημα μου το οποιο ειναι φοβοι,αγχος,φοβιες, καταθλιπτικη διαθεση (δεν μου εχει διαγνωστει καταθλιψη αλλα εγω πιστευω οτι εχω).
Ηθελα απλα να επικεντρωθω στο οτι δεν βλεπω φως στο τουνελ και νιωθω παγιδευμενη μεσα στις σκεψεις μου και παρ\'ολο που η ψυχολογος μου λεει ¨δοκιμασε να μην δινεις σημασια στις σκψεις σου\" εγω δεν μπορω να το κανω και χειροτερευω.Και ταυτοχρονα νομιζω οτι δεν υπαρχει περιπτωση να γινω καλα.
Τωρα,οσον αφορα τον τυπο θεραπειας,συμφωνα με την περιγραφη σου, νομιζω πως ακολουθουμε αυτο τον τυπο,της γνωσιακης.Δηλαδη συζηταμε το \"εδω και τωρα\" ,τι μου προκαλεσε αγχος κλπ αλλα γινεται και αναδρομη στο παρελθον....

Καλησπέρα και από εμένα! ReggaeM, παρόμοια αντιμετωπίζω και εγώ. Άσχημα παιδικά χρόνια και τώρα σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις που σου τρυπάνε το μυαλό. Σαν πρώτη αντίδραση ήταν ο ύπνος...Δεν ξέρω, λες και ο οργανισμός μου δεν άντεχε τις τόσες σκέψεις και με \"έβαζε\" σε λήθαργο, μιλάμε για 20ωρα ύπνου..Και χωρίς φάρμακα.. Όχι ότι γινόταν τίποτα αλλά τουλάχιστον δε σκεφτόμουν.. Μην προσπαθήσεις να πολεμήσεις τις σκέψεις σου, είναι μάταιο.. Βίωσε τις, όσο οδυνηρές και εάν είναι. Εάν έχεις κάποια διέξοδο, έχει καλώς.. Τώρα για την ψυχανάλυση, αρκετές φορές θα γυρνάς στο σπίτι σου χειρότερα από ότι έφυγες, μη σε φοβίζει, είναι μέρος της διαδικασίας. Αγγίζεις θέματα που πονάνε, είναι φυσικό να νιώθεις άσχημα μετά τη συζήτηση. Με τον καιρό ο πόνος θα απαλύνει..

Quote:

---

Originally posted by reggaeM
Η απελπισια χτυπαει κοκκινο.Δεν ξερω τι να κανω με μενα...Εχω αρχισει να μην μπορω να βγω απο το σπιτι μερικες φορες...Κανονικα δεν θα επρεπε να με βοηθαει η ψυχαναλυση?Γιατι γινομαι χειροτερα?Εχω αρχισει να φοβαμαι να μενω μονη μου,και δεν θελω να γινομαι βαρος και στο φιλο μου οποτε οι τυψεις με κανουν χειροτερα...
Δεν εχω βρει ακρη τι μου φταει...Ωραια ειχα δυσκολα παιδικα χρονια,ωραια εχω κενο στη σχεση μου με τη μανα μου,ωραια βιωσα ασχημους καβγαδες,ειμαι ανασφαλης και τελειομανης,εχω νευρωσουλες ΚΑΙ???ολα αυτα τα ξερω, ΠΑΡΑκατω τι γινεται???
Δεν μπορω να αποβαλλω απο το μυαλο μου οτι τρελαινομαι και τα χανω. Σήμερα πηγα να παρω κατι απο το περιπτερο, και ενω την πληρωσα τη γυναικα και περιμενα ρεστα,εψαχνα στο μπουφαν να βρω λεφτα να την πληρωσω....Αν ημουν στα καλα μου θα ελεγα, \"τι να κανουμε ρε παιδια,δεν εχω πιει καφε ακομα και υπολειτουργω\"
τωρα που δεν ειμαι στα καλα μου ομως λεω \"ενταξει,ειναι αρχη αλτσχαιμερ,ειναι ογκος στο κεφαλι,ειναι τρελα,ειναι απωλεια μνημης,ειναι κι εγω δεν ξερω τι.\"
Χθες ενιωθα σαν να ειχα καταθλιψη,μιλαμε δεν μπορουσα να απαντησω ενα ναι η ενα οχι,τοσο βαρος.Μετα απο κανενα μισαωρο συνηλθα και πηγα να παρω μασκες να ντυθω καρναβαλος.Κατα τις 2 παλι το συναισθημα της καταθλιψης.

Μηπως φταιει που τελευταια το εχω ριξει στην κουλτουρα,τη φιλοσοφια?Εγω δεν ημουν ετσι...Απο περισυ αρχισα να εχω τις απιστευτες ανησυχιες θες κοινωνικες,θες καλλιτεχνικες,θες μεταφυσικες???Ετσι ξαφνικα ολα μαζι,αυτα που δεν εψαξα στην εφηβεια μου τα ψαχνω τωρα....Και παω να σκασω ρε παιδια....
Τι εχω....?Ας με λυπηθει καποιος, πειτε μου,κοριτσακι, στριβει η βιδα,αφου δεν μπορεις να το αποφυγεις χαλαρωσε κι απολαυσε το...Οχι πια η καραμελα γυρνα την πλατη στις σκεψεις σου,δεν μπορω να το κανω αυτο, παει και τελειωσε.
Φοβαμαι γαμωτο,τρεμω,τι να κανω???



Με συγχωρειτε αν σας φορτωνω κι εσας,ομως ελπιζω πως καποιος θα καταλαβει.

---

καλησπερα ρεγκε.
Ηθελα να σου πω οτι εχω πάθει άπειρες φορές ,αντίστοιχα \"κουλά\".Οταν σκέφτομαι κατι άλλο και με εχει απορροφήσει τοτε καποια πραγματα επειδή τα κάνω μηχανικά,τα ξεχνάω.Πχ εβγαλα εξω τον σκύλο?
Νομίζω οτι αδικα σε στεναχωρούν τέτοια γεγονότα.Ε ,ησουν αφηρημένη,σκεψου οτι ειναι κατι που συμβαινει..

Εχεις συνειδητοποιήσει οτι καποια πραγματα στη ζωη σου ηταν προβληματικά και προσπαθεις με τη βοήθεια ειδικού να βρεις μια ακρη.Κάνε λίγο υπομονη.Ποσο καιρο προσπαθείς?Μπορεί να ειναι ενα δυσκολο στάδιο και να ακολουθει η ηρεμία..και οταν ηρεμήσεις να \"δεις\" τις λύσεις που ψάχνεις.

Quote:

---

Originally posted by reggaeM
Εχω αναφερθει ξανα με post μου στο προβλημα μου το οποιο ειναι φοβοι,αγχος,φοβιες, καταθλιπτικη διαθεση (δεν μου εχει διαγνωστει καταθλιψη αλλα εγω πιστευω οτι εχω).
Ηθελα απλα να επικεντρωθω στο οτι δεν βλεπω φως στο τουνελ και νιωθω παγιδευμενη μεσα στις σκεψεις μου και παρ\'ολο που η ψυχολογος μου λεει ¨δοκιμασε να μην δινεις σημασια στις σκψεις σου\" εγω δεν μπορω να το κανω και χειροτερευω.Και ταυτοχρονα νομιζω οτι δεν υπαρχει περιπτωση να γινω καλα.
Τωρα,οσον αφορα τον τυπο θεραπειας,συμφωνα με την περιγραφη σου, νομιζω πως ακολουθουμε αυτο τον τυπο,της γνωσιακης.Δηλαδη συζηταμε το \"εδω και τωρα\" ,τι μου προκαλεσε αγχος κλπ αλλα γινεται και αναδρομη στο παρελθον....

---

Το τι σου προκάλεσε το άγχος θα το καλύψεις σε κάθε είδους ψυχοθεραπεία, το θέμα είναι ότι στην σωστή γνωσιακή θεραπεία υπάρχει συνεχής αλληλεπίδραση με τον θεραπευτή. Δηλαδή δεν είναι ένα \"αυτή είναι η κακή σκέψη, αστην πάμε παρακάτω\" γιατί προφανώς δεν γίνεται τίποτα έτσι, αυτή πάλι εκεί θα είναι. Στην σωστή γνωσιακή μέσω της συζήτησης-εκλογίκευσης αλλα και της έκθεσης σε αυτά που φοβάσαι πρέπει να υπάρχει (σταδιακή) αλλαγή στην προβληματική σκέψη και στο συναίσθημα όχι΄απλά αναγνώριση και \"πάμε γι΄άλλα\". Προφανώς αυτό δεν θα ήταν ψυχοθεραπεία.



Πολύ σημαντικό κομμάτι στην γνωσιακή είναι το λεγόμενο \"homework\", στο οποιό σε ένα ειδικό χαρτί που σου δίνει ο ψυχοθεραπευτής γράφεις κάθε φορά που αισθάνεσαι άσχημα, το συναίσθημα, πόσο έντονα το αισθάνεσαι, αν υπάρχουν σωματικές αλλαγές και τι σκέψεις που έκανες εκείνη την στιγμή. Αυτό το \"πάγωμα\" η η\"φωτογράφηση\" της ψυχολογίας σου που γίνεται συχνά μπορεί να σε βοηθήσει στο να κατανοήσεις ακριβώς τις ψυχολογικές στιγμές που σου συμβαίνει αυτή η άσχημη εμπειρία (άγχος, σκέψη ότι θα πεθάνεις κλπ.) αλλά και το πιο σημαντικό, να σου δώσει την αίσθηση του ελέγχου ότι εσύ είναι \"in charge\" της ψυχολογίας σου και ότι οι σκέψεις και τα συναισθήματα είναι αύτά που είναι, δηλαδή απλά σκέψεις και συναισθήματα που σου δημιουργεί το μυαλό σου όχι πραγματικότητα ούτε αντικείμενα που είναι \"ένα με σένα\". Έτσι μαθαίνεις σταδιακά να αναρωτιέσαι για το πόσο \"στέκουν\" αυτές οι σκέψεις και για το καταπόσο άσχημο η έντονο είναι το αντίκτυπό που έχουν σε σένα. Έτσι όταν γυρνάς στο γραφείο του ψυχολόγου, με την βοήθεια του (μέσω της συζήτησης) τις \"επανερμηνεύεις\" η τις \"αναδομείς\". (εκεί παίζει πολύ ρόλο πόσο έμπειρος είναι ο θεραπευτής και την σχέση που έχεις μαζί του). Π.χ. αν το πρόβλημα που έχεις σχετίζεται με υποχονδρίαση (π.χ. \"έχω όγκο στον εγκέφαλο\") η συζήτηση πρέπει να σε βοηθήσει να συνειδητοποιήσεις για το κατα πόσο μια τέτοια σκέψη βοηθάει την κατάσταση σε περίπτωση που όντως είχες καρκίνο, όπως και για το τι θα σήμαινε να είχες καρκίνο και για το πιο θα ήταν το χειρότερο σενάριο (θάνατος, ο πόνος του θανάτου) και το πως θα μπορούσες να το διαχειριστείς.


Το πιο \"ενεργητικό\" μέρος είναι πολύ σημαντικό, το συμπεριφορικό μέρος δηλαδή (το βιωματικό μέρος-οι \"δοκιμασίες\" που είπα πριν). Αν δηλαδή νιώθεις ότι έχεις ζαλάδες το πιο πιθανό είναι ότι θα \"σαρώνεις\" (\"΄σκανάρεις\") το σώμα σου συχνά ψάχνωντας να βρεις συμπτώματα και μόλις με το παραμικρό αναγνωρίζεις κάποιο, ίσως να το καταστροφοποιείς κάνοντας 1000 σενάρια. Η συζήτηση μπορεί να σε βοηθήσει πολύ, αλλά κάποιες φορές \"το σώμα σου και τα συναισθήματα σου\" δεν κατανοούν το πρόβλημα στο λογικό επίπεδο. Εδώ έρχεται το συμπεριφορικο κομμάτι. Εδώ ο θεραπευτής πρέπει να σου κάνει \"έκθεση\". Π..χ αν το πρόβλημα είναι υποχονδριακό (φόβος για σωματική η ψυχική ασθένεια) μπορεί να σε ζαλίσει στο γραφείο του η να σε βάλει να αναπνέεις γρήγορα. Το πιο πιθανό είναι ότι τα συμπτώματα που βιώνεις θα αναδυθούν. Εκεί λοιπόν πρέπει να μάθεις να τα ελέγχεις η να τα απο-δεχθείς χωρίς να τα καταστροφοποιείς και υπάρχουν διάφορες ψυχολογικές και σωματικές τεχνικές για αυτό το κομμάτι (ασκήσεις σωματικής χαλάρωσης-αναπνοής, ασκήσεις φαντασίας, εκπαίδευση στο πόσο άσχημα το αισθάνεσαι, έλεγχος της προσοχής κ.α.). Αν το πρόβλημα σου είναι πιο ψυχοκοινωνικό όπως πρόβλημα χαμηλής αυτοπεποίθησης τότε η δοκιμασία-έκθεση θα είναι πιο σύνθετη και ο θεραπευτής ίσως σταδιακά σου βάλει \"ασκήσεις\" που θα σε κάνουν να βιώσεις εναλακτικές ψυχολογικές καταστάσεις που θα απορρίπτουν την χαμηλή σου αυτοπεποίθηση. Π.χ. αν ντρέπεσαι να μιλήσεις σε κάποια συγεκριμένα πλαίσια ίσως- πρώτα μέ τον θεραπευτή ύστερα σε πραγματικές καταστάσεις-δοκιμάσεις να μιλήσεις η να πεις την γνώμη σου σε καταστάσεις που θα φοβόσουν να το έκανες και να αξιολογήσεις ύστερα τα αποτελέσματα από όλο αυτό.


Γενικά στα λέω όλα αυτά για να σου δώσω να καταλάβεις ότι αυτή η θεραπεία είναι μια συνεχής ενεργητική βιωματική και ερμηνευτική διαδικασία που εσύ, μαζί με έναν έμπειρο θεραπευτή, ανα-κατασκευάζεις συνέχεια (και έξω από το γραφείο) τον κόσμο σου και τις εμπειρίες όπως τις βλέπεις και έτσι τις αισθάνεσαι προς το καλύτερο. Δυστυχώς στην ελλάδα όλοι μπορούν να γίνουν ψυχολόγοι με το πρώτο πτυχίο χωρίς να έχουν τις κατάλληλες μεταπτυχιακές σπουδές και εμπειρία(π.χ. στην αγγλία είναι με την μορφή 3ετούς διδακτορικού-στην κλινική η συμβουλευτική ψυχολογία κλπ.) Μετά μερικοί απλά δεν \"μας κάνουν\", δεν είναι \"για μας\" γιατί για κάποιο λόγο δεν έχουμε πολύ καλή επικοινωνία. Δεν ξέρω το κατα πόσο τα κάνεις όλα αυτά με την θεραπεύτρια σου. Ίσως αν τα κάνεις όλα αυτά, η θεραπεία αυτή να μην είναι για σένα οπότε ίσως να δοκιμάσεις κάτι άλλο. Απλά αν κάποιος λέει ότι κάνει μια χ θεραπεία δεν πάει να πει ότι έχει εκπαιδευτεί επίσημα σε αυτή και ότι έχει την κατάλληλη εμπειρία. Η διαφορά είναι όπως μεταξύ των χειρουργών. Κάποιος έχει γνώσεις ανατομίας αλλα σε σχέση και με μεγάλη εμπειρία \"με τα χέρια του\", κάποιος έχει τις γνώσεις ανατομίας αλλά σε σχέση με ακόμα μεγαλύτερη εμπειρία \"με τα χέρια του\" και κάποιος έχει μόνο τις γνώσεις και ασκεί την χειρουργική από...τα βιβλία ανατομίας. (και δεν νομίζω να ήταν πολύ καλός αυτός...)


Δοκίμασε και το βιβλίο που σου λέω.

Κανονικα δεν θα επρεπε να με βοηθαει η ψυχαναλυση?
Και η πίστη στο Θεό λένε πως βοηθάει, αλλά δεν θα πάρω. Γιατί θα πρέπει να δεχόματε ότι λέει η κοινωνία; Αν βλέπεις ότι δεν βοηθάει, αυτό είναι. Δεν σε βοηθάει. Τότε αρχίζεις να ψάχνεις αλλού. Προσωπικά νομίζω ότι μόνο στο 1% των περιπτώσεων θα μπορούσε η ψυχανάλυση να βοηθήσει (συμπεριλαμβάνονται όλοι οι ψυχο-τάδε όροι). Γιατί ποιός ξέρει την αλήθεια για τη ζωή; Την ξέρει ο ψυχολόγος; Αφήστε με να αμφιβάλλω.

Χθες ενιωθα σαν να ειχα καταθλιψη,μιλαμε δεν μπορουσα να απαντησω ενα ναι η ενα οχι,τοσο βαρος.Μετα απο κανενα μισαωρο συνηλθα και πηγα να παρω μασκες να ντυθω καρναβαλος.Κατα τις 2 παλι το συναισθημα της καταθλιψης.
Τη μια στιγμή δεν έχεις όρεξη να πεις ναι/όχι και μετά αποφασίζεις να ντυθεις καρνάβαλος. Ταιριάζει;

Ετσι ξαφνικα ολα μαζι,αυτα που δεν εψαξα στην εφηβεια μου τα ψαχνω τωρα...
Αυτό δεν με παραξενεύει απλά ακούγεται η αλήθεια. Γιατί να το θεωρήσουμε λάθος; Μου φαίνεται φυσιολογικό ότι αφήσαμε στην άκρη, μετά να έρχεται μαζεμένο.

Οχι πια η καραμελα γυρνα την πλατη στις σκεψεις σου,δεν μπορω να το κανω αυτο, παει και τελειωσε.
Ειλικρινά χαίρομαι με το \"πάει και τέλειωσε\". Αφού λοιπόν αυτή η καραμέλα \"μας τέλειωσε\", πας να δεις τι χρειάζεται. Προσωπικά εκνευρίζομαι αφάνταστα όταν κάποιος μου υποδεικνύει να σταματήσω να σκέφτομαι. Πρώτον γιατί το χρειάζομαι, δεύτερον γιατί νομίζω ότι μόνο μ\' αυτό τον τρόπο θα βρω λύση, και τέλος γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Και πράγματι νομίζω είναι καραμέλα (και μάλιστα άσχημη γεύση) γιατί ο περισσότερος κόσμος αυτό λέει. Βλέπει ένα πρόβλημα και γυρνά την πλάτη. Υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία; Γίνεται να γίνει κάτι τέτοιο;
Αυτές οι ανοησίες είναι που και εμένα με έχουν κάνει να περνώ άσχημα. Οι ανοησίες που σε καταπιέζουν να είσαι κάτι διαφορετικό από αυτό που είσαι. Χωρίς τις ανοησίες θα μπορούσαμε να βρούμε άκρη πιό εύκολα. Το νιώθεις αυτό; Αυτό ψάχνω στη ζωή μου τώρα. Κάποιον που να έχει τελειώσει με αυτές τις ανοησίες (ή να μπορεί να κουβεντιάσει δευτερόλεπτα και να τελειώνει μ\' αυτές), ώστε σε ένα \"καθαρό\" από ανοησίες περιβάλλον να μπορώ να βρω αυτά που χρειάζομαι. Να μπορώ να σκεφτώ καθαρά.
Αν κάποιος δει ότι περισσότερο από το 99% των ανθρώπων σκέφτεται και κάνει ανοησίες (συμπεριλαμβανομένου φυσικά και εμένα ;) ), ότι περισσότερο από το 99% των ανθρώπων είναι δυστυχισμένοι, τότε αρχίζει να αμφιβάλει για πολλά πράγματα. Και η αμφιβολία οδηγεί στην αλήθεια.

Νιώθω την ανάγκη για διακωμώδση. Επιτρέψτε μου...
Εκατομμύρια, δισεκατομμύρια άνθρωποι ψάχνουν τη λύση σε ψυχαναλυτές, ψυχολόγους. Και αυτοί ο κακόμοιροι ψυχολόγοι, κλπ, με τη σειρά τους ψάχνουν τις ίδιες λύσεις σε άλλους ψυχολόγους. Και λύση δεν βρίσκεται.
Και έχω πάει και γω σε δαύτους.
Και άλλα δισεκατομμύρια ψάχνουν τη λύση στο Θεό. Που έχουν φτιάξει κατ\' εικόνα και καθ\' ομοίωση. Ένας Θεός λάστιχο, να καλύπτει το φθόνο, το μίσος, που υποτίθεται βοηθά στο φόβο και σε κάνει καλό άνθρωπο. Και κανείς δεν έχει καταφέρει να γίνει καλός άνθρπωπος. Μόνο κάποιοι που απλά το πιστεύουν και νομίζουν ότι έγιναν. Και έχω πιστέψει και εγώ στο Θεό που μου έμαθαν να πιστεύω.
Και δισεκατομμύρια ανθρώπων να θέλουν να κλείσουν το μυαλό τους, αλλά διακόπτης να μην υπάρχει. Και ευτυχώς που δεν υπάρχει...
Και δισεκατομμύρια ανθρώπων να έχουμε σπαταλήσει χρόνο και κόπο, πολύ κόπο για να φύγουμε. Να φύγουμε, να ξεφύγουμε, ξανά-μανά. Και διάφορες μέθοδοι έχουν επινοηθεί για το σκοπό αυτό. Διασκέδαση, γίνε σκληρός, γίνε τάδε, κάνε έτσι, το ψέμα. Να κυνηγάμε τη δόξα, τη δύναμη, τα χρήματα, την επιτυχία, την ευχαρίστηση.
Κι αν το πέτυχε κανείς να μου το πει να το κάνω και εγώ.
Αυτά ξέρω εγώ. Λύση δεν βρήκα, αλλά αυτά που τα βρήκα τα λέω.
Κι αν κάποιος σκεφτεί με τι ηρεμία τα λέω, ή πόσο \"έξυπνος\" είμαι, ή τι ευτυχισμένος που είμαι θα του πω ότι η καρδιά μου χτυπά με 100-110 παλμούς το λεπτό (σε ηρεμία και πάντα). Και ότι έτυχε για αρκετό χρονικό διάστημα να δουλεύεω 16 ώρες τη μέρα, αλλά τόση κούραση όσο τώρα δεν την έχω ξαναζήσει. Αν μετά από αυτά συνεχίσει να σκέφτεται τα ίδια να του καεί το pc! Αν πάλι σκεφτεί \"τι βλάκας Θεέ μου\", δεν θα με πειράξει, ίσως να το χαρώ κι όλας.
.

reggaeM,τα συμπεράσματα που προκύπτουν από την κατανόηση των αιτίων,πονάνε.Μας γυρίζουν συναισθηματικά σε ένα παρελθόν που πόναγε,οι εμπειρίες εκείνες κουβαλάνε το φορτίο τους στο τώρα.Δώσε χρόνο στον εαυτό σου,τον χρόνο που δικαιούσαι ώστε να περάσεις από την απλή κατανόηση στην αποσύνδεσή των άσχημων εμπειριών από το συναισθηματικό φορτίο τους.Βιάζεσαι και γι αυτό γίνεσαι αυστηρή με τον εαυτό σου.\"Αφού τα ξέρω τώρα,γιατί δεν κάνω αυτό που πρέπει,γιατί δε σταματώ τις σκέψεις,γιατί δεν κάνω αυτό κι εκείνο\".
Ποιος λέει πως αυτόματα η κατανόηση συνδέεται με γιατρειά;Δεν είναι μία απλή παραγγελιά ξέρω άρα ισορροπώ,από το ξέρω μέχρι το ισορροπώ υπάρχει ένα χρονικό κενό,ένα χάσμα,που θα πρέπει να διανύσεις.
Οπότε συνιστώ να ζήσεις τον πόνο,γιατί έχει το νόημά του,να μη σε τρομοκρατεί,γιατί θα περάσει κι αυτός και γιατί το να πονάω μπορείς να το δεις ως ένα ενοχλητικό συνοδευτικό μιας διαδικασίας που θα οδηγήσει σε απαλοιφή του πόνου στο μέλλον.:)

Γινεσαι χειροτερα γιατι συνειδητοποιεις στην πραγματικη τους διασταση τα θεματα σου. Οσο ηταν μεσα σου τα ειχες συνηθισει κ παθητικοποιησει. Τωρα τα εβγαλες στο φως τα μυριζεις τα νιωθεις οπως οντως ειναι και μαλλον η διαπιστωση τους εχει παρενεργειες. Ετσι ομως μονο εχεις τη δυνατοτητα να τα αντιμετωπισεις πραγματικα κ οχι να τα θαψεις. Ειναι αναποφευκτο σταδιο νομιζω. Καλυτερα στην πραγματικοτητα κ ασχημα παρα τεχνητα κ καλα εε?:). υπομονη τωρα φανταζομαι η ψυχ θα σου δειξει τη συνεχεια.

Σας ευχαριστω πολυ.Και για της πληροφοριες,το χρονο σας, τις απαντησεις,ολα.
Ευχομαι να ειναι απλα ενα σταδιο που θα περασει.Απλα δεν μπορω να το σχηματισω σαν σκεψη το μετα....
Και περα απο την θλιψη και τα συναισθηματα κενου και βαρους που νιωθω και κατα διαστηματα τα παλευω,το πιο οδυνηρο συναισθημα ειναι αυτο του οτι κατι δεν παει καλα, του να μιλαω και να λεω \"εγω μιλησα τωρα?\" η \"εγω το ειπα αυτο?\" η αισθηση του οτι παρατηρω μια παρεα απο μακρια πχ ενω ειμαι κι εγω εκει και μιλαω....τι να σας πω για μενα ειναι το χειροτερο ολων...απο εκει και μετα ξεκινανε κ ερχονται παλι και τα υπολοιπα και ο φοβος και το αγχος και κλεινομαι στον εαυτο μου και δεν εχω θαρρος να κανω τιποτα.
Ισως τα ξαναγραφω ολα αυτα γιατι αναζητω ξανα και ξανα την επιβεβαιωση οτι δεν \"το χανω\",δεν ξερω....

Όλα μας τα προβλήματα που έχουν σχέση με δικές μας νοητικές κατασκευές μπορούν να λυθούν μέσω της αντικατάστασης των νοητικών κατασκευών που μας προκαλούν ανισορροπίες από νέες,περισσότερο ευέλικτες,λιγότερο αυστηρές και \"στεγανοποιημένες\".Και,αντ ίθετα με τον John11,που σέβομαι πως έχει αντίθετη άποψη,θεωρώ πως για να γίνει η αποδόμηση αυτή των παλιών νοητικών κατασκευών με νέες,καταλληλότερες και εξατομικευμένες φυσικά,δεν αρκεί το δικό μου θέλω.Χρειάζεται το μπορώ,μέσω της γνώσης.Αν τη γνώση δε τη διαθέτω,δε με μειώνει σε τίποτε να αναζητήσω αυτόν που την έχει και να τον\"χρησιμοποιήσω\"ως ένα μου εργαλείο για (αυτο)γνωσία και (αυτο)βελτίωση.

Έτσι,με το σκεπτικό αυτό,που θεωρώ πιο ευέλικτο από την καταδίκη κάθε άλλου εκτός από εμένα ως μέσου(εξ ου και η αντίρρησή μου στην υποτίμηση της ψυχολογίας και των φορέων γνώσης της,των ψυχολόγων),πιστεύω πως ο καθένας έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να φτάσει στο επιθυμητό.
Ο εαυτός μόνο μπορεί να μην αρκεί ως εργαλείο,γιατί το εργαλείο μου αυτό μπορεί να στόμωσε/σκούριασε/έχασε κάποιες του ιδιότητες μέσα στην τριβή του με παράγοντες που ήταν έξω από τη δική του θέληση/κρίση/γνώση.

Ποτέ δεν υποτιμώ κανένα εργαλείο που μπορώ να χρησιμοποιήσω,ούτε εμένα,ούτε τους άλλους.Δανείζομαι ό,τι μπορώ,όταν δε μου αρκώ.Όπως για μία απονεύρωση χρειάζομαι τις γνώσεις ενός οδοντίατρου,για μπει γύψος σε σπασμένο κόκκαλο χρειάζομαι τον ορθοπεδικό,με την ίδια λογική χρειάζομαι τον ψυχολόγο.Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως σε ένα φόρουμ ψυχολογίας κάποιος που για να είναι εδώ την αποδέχεται ως επιστήμη(ή όχι?λολ)αμφισβητεί την ίδια στιγμή την ωφελιμότητα των γνώσεων των φορέων της,των ατόμων που την κατέχουν γιατί την σπούδασαν.:o

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind


(ή όχι?λολ)

---

οχι.


λολ

Παντως ειδικα η πρωτη παραγραφος του τελευταιου μηνυματος σου διαπνεεται απο ιδιαιτερα \"γνωσιακο\" πνευμα, Rain :P Το \'χεις ψαξει??


Εγω ειμαι περισσοτερο υπερ της απελευθερωσης των συναισθηματων και των διεργασιων μεσα μας που εχουν φρακαρει (μαντεψτε σε ποια προσεγγιση αναφερομαι...)