Printable View
Σαν σαλέψει; Πιστεύετε πως υπάρχει όριο σε αυτό που "κοινώς" ονομάζουμε τρέλα; Τι θα κάνατε αν φτάνατε στην αναγνώριση του προβλήματος και πηγαίνατε ένα βήμα παραπέρα;
Θέλετε τα καλά νέα; υπάρχει, μερικη έστω, ίαση. Η αποδοχή, η κατανόηση στην ευαισθησία που φέρουν κάποιοι συνάνθρωποι μας έρχοντας αντιμέτωποι με τέτοιου είδους θεματα. Λίγη αγάπη μπορεί να κάνει θαύματα. Θυμηθήτε το.
Σκάσε και κολύμπα!
Προφανώς αυτό το κομμάτι έχει πρόβλημα. Είχα παρακολουθήσει ένα μάθημα παλαιότερα, αφορά τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου. Το λογικό και το συναισθηματικό.
Ο κάθε άνθρωπος απο την αρχή της γένηησης του έχει δύο ημισφαίρια στον εγκέφαλο του. Στην εξέλιξη της ενηλικίωσης του ο νους μαθαίνει να χρησιμοποιεί καλύτερα συνήθως ένα απο τα δύο ημισφαίρια. Πως γυμναζεις τα μπράτσα σου; ε, κάπως έτσι, αν γυμνάζεις περισσότερο το ένα ημισφαίριο περισσότερο απο το άλλο θα γυμνάσεις καλύτερα την συναισθηματική σου εφυία η την υπολογιστική σου εφυία, αναλόγως τα ερεθίσματα. Μην σε ενοχλεί επομένως. Τα συναισθήματα είναι για τους ανθρώπους, όπως και η λογική. Όλοι έχουν απο λίγη.
Το παιδί μιας φίλης μου έχει ψύχωση.Αυτό που παρατήρησα είναι η απαξίωση από μέλη του στενού του περιβάλλοντος.Τη φυγή του,την έκαναν όπλο εναντίον του,κατατάσσοντάς τον σε μία κατηγορία ατόμων με μία συμπεριφορά απέναντί του υποτίμησης με σκεπτικό\"άιντε πάλι τα ίδια,δεν ασχολούμαι\".Ο πατέρας εκφράζει την απογοήτευσή του γιατί ο γιος δεν είναι υγιής,το άτομο που μέσω του ο πατέρας θα ένιωθε ο ίδιος ικανοποίηση για τον εαυτό του.Το εισπράττει ως \"προδοσία\",φέρεται με έναν τρόπο που δείχνει να προσπερνά και να διαγράφει το παιδί,σαν αυτό να γίνεται αόρατο,όταν δεν ανταποκρίνεται στις προδιαγραφές.Το παιδί έχει εφεύρει ένα δικό του σύστημα σκέψης-φυγής,όπου εκεί μέσα είναι ανώτερο,έχει δυνάμεις που ο πατέρας δεν κατανοεί,δεν έχει,ίσως για να αποσβέσει το πλήγωμα μιας ζωής από μία εξουσία τύπου \"γίνε αυτό που εγώ θέλω για σένα,γιατί μόνο έτσι σε αγαπώ,μόνο τότε σε βλέπω\".
Βρίσκω σκληρό να σε αποδέχονται μόνο όταν είσαι τέλειος,βρίσκω ανάλγητη την θέσπιση προδιαγραφών στους ανθρώπους,αντί για την αποδοχή και τη στήριξη.Σκέφτηκα πως ίσως η φυγή να ήταν μονόδρομος απέναντι σε μία πραγματικότητα που πίεζε εξουθενωτικά,το να μην είναι ποτέ αγαπημένος δίχως όρους.Και θεωρώ πως η ίδια μας η κοινωνία σαν σώμα φταίει,που πάντα το διαφορετικό το απαξιώνει,το απαλείφει με ένα μεγάλο Χ,όταν δεν μας μαθαίνει να αγκαλιάζουμε,αλλά να κάνουμε αόρατους τους ανθρώπους που είναι αλλιώς από τη μάζα.Βιάζουμε άτομα καθημερινά,βιάζουμε προσωπικότητες,μυαλά και κορμιά,γιατί θέλουμε να είμαστε ίδιοι,γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ οτιδήποτε μπορεί να μας δείχνει πως κάτι δεν κάνουμε σωστά.Την ευθύνη μας φοβόμαστε να αντικρίσουμε και είναι ευκολότερο να βαφτίζουμε \"προβληματικές\"τις φυγές,παρά να αναρωτηθούμε τα γιατί(εκεί μέσα,στα γιατί αυτά που αναδύονται,μπορεί να κρύβονται οι μεγάλοι μου φόβοι,άρα δε σε βλέπω,γιατί κι εγώ τρέμω να μη με απογοητεύσω).
Όταν μας αισθανόμαστε τόσο σημαντικούς,τότε για να κρατήσουμε εμάς στην σημαντικότητα και να μην πέσουμε στο κενό,να μην δούμε τις ελλείψεις,θα προτιμάμε πάντα ό,τι μας τις επισημαίνει να το βαφτίζουμε τρελό,να γίνεται αόρατο, με μία επιλεκτική όραση που κατασκευάζουμε και να ξεμπερδεύουμε.
Κάποιες μου σκέψεις πάνω σε όσα γύρω μου παρατηρώ να συμβαίνουν.Πάνω σε συμπεριφορές που με παγώνουν.
RainAndWind
Παλι δικιο σου δινω...μου αρεσε πολυ το κειμενο σου...:)
Βασικά ήθελα πολύ να τον δείρω αυτόν τον πατέρα,κάθε φορά που τον βλέπω θέλω να τον πλακώσω στις γρήγορες.Πειράζει;:P
στη γειτονια που εμενα στη Θεσσαλονικη
ενας γατος επνιξε ολα τα αρσενικα γατακια που γεννησε η γατα του μεσα σε μια νυχτα
αυτο το αγριο παιχνιδι της φυσης
με εκανε να συνηδητοποιησω
πως πολλοι
που δεν ειναι γατοι
αλλα ανθρωποι με αισθηματα γεματοι
για καποιο λογο πνιγουν τεχνιεντως και με τακτ
χωρις να θεωρηθουν δολοφονοι
τα δικα τους γεννηματα
πολυ σπανια
εχω δει
μπαμπαδες που δεν κανουν κακο στα αρσενικα παιδια τους
προχωρούσα χθες στο δρόμο και είδα ένα σχετικά ηλικιωμένο ζευγάρι. τη μάνα \"παραδοσιακή\" άσχημη και χαμηλοβλεπούσα. τον \"συζυγο\" άξεστο, λειψο τσιγγούνη. (θα μου πεις πως τα καταλαβες ολα αυτα με μια ματια).
Η κόρη τους πρέπει να ηταν στα τριάντα.
Είχαν κάποιο διαπληκτισμό.
Φευγαλέα περνώντας γύρισα λίγο να κοιτάξω.
Η κόρη απηυδησμένη είπε \"φεύγω\". Ο πατέρας με ένα μείγμα υπεροψίας αλλά και κακίας γνωρίζoντας προφανώς κάποιο \"έλεγχο\", εξουσια που είχε στη κόρη του, της λέει \"θες να φύγεις?\"
περιμενει μερικα κλασματα του δευτερολέπτου κι εκεί ηταν η σιχασια.
σαν καποια σαυρα χαμογελάει ανεπαίσθητα με μια κακια που με ταραξε και λέει \"φυγε\" γνωριζωντας ομως ποσο θα πονουσε την κορη του μ αυτο που ελεγε και απολαμβανοντας το...
strange lives
δεν ειναι τοσο η φιγουρα του πατερα πιστευω, οσο το ανθρωπινο...δεν εχει κανεις δικαιωμα να πιεζει καποιον να ζει μια ζωη που εκεινος δεν θελει, να κανει πραγματα που καποιος αλλος του επιβαλλει...πιστευω οτι ειναι συσωρευμενη πιεση που διακατειχε το παιδι και αυτοκτονησε...δεν φταιει απολυτα μονο ο πατερας, αλλα και ο ιδιος που το αφησε να εξελιχτει ως εκει...οπως και το περιβαλλον του...οι γονεις τωρα απο την αλλη ειναι υποχρεωμενη να στηριζουν το παιδι τους με οποια αποφαση και αν αυτα παρουν για το επαγγελματικο τους μελλον...πρεπει να ειμαστε ελευθεροι να κανουμε οτι θελουμε και να το διεκδικουμε αυτο...να μην φτανουμε στα ακραια...
Συμφωνω μαζι σου σε οσα γραφεις κ προσθετω καθως σκεφτομαι: αραγε κανουμε εμεις αυτο στον ιδιο μας τον εαυτο? αγκαλιαζουμε τον εαυτο μας οταν βλεπουμε πώς διαφερουμε? υποστηριζουμε την διαφορετικοτητα μας? γιατι πώς να έρθει μια κοινωνικη αλλαγή αν δεν υπάρξει και ατομικη? Αν δεν σκεφτουμε πώς σκεφτομαστε ο καθενας ατομικα για τον εαυτο μας πρωτα? Αυτο πιστευω πώς καθρεφτιζει κ μερος του τροπου που κρινουμε τους γυρω μας.Κ του τροπου συμπεριφορας μας.Quote:
Originally posted by RainAndWind
Και θεωρώ πως η ίδια μας η κοινωνία σαν σώμα φταίει,που πάντα το διαφορετικό το απαξιώνει,το απαλείφει με ένα μεγάλο Χ,όταν δεν μας μαθαίνει να αγκαλιάζουμε,αλλά να κάνουμε αόρατους τους ανθρώπους που είναι αλλιώς από τη μάζα.
Υποκρίσου για μια στιγμή πως τα δυο παραπάνω μυνήματα απο το ψευδώνυμα Φιλότεχνος δεν τα έγραψε κάποιος άνθρωπος με ψύχωση αλλά ένας άνθρωπος με ίδιες πιθανότητες να φθαρεί ψυχικά όπως εσύ η τα τα παιδιά του οποιουδήποτε τυχαίου ανθρώπου.Quote:
Originally posted by RainAndWind
Το παιδί μιας φίλης μου έχει ψύχωση.Αυτό που παρατήρησα είναι η απαξίωση από μέλη του στενού του περιβάλλοντος.Τη φυγή του,την έκαναν όπλο εναντίον του,κατατάσσοντάς τον σε μία κατηγορία ατόμων με μία συμπεριφορά απέναντί του υποτίμησης με σκεπτικό\"άιντε πάλι τα ίδια,δεν ασχολούμαι\".Ο πατέρας εκφράζει την απογοήτευσή του γιατί ο γιος δεν είναι υγιής,το άτομο που μέσω του ο πατέρας θα ένιωθε ο ίδιος ικανοποίηση για τον εαυτό του.Το εισπράττει ως \"προδοσία\",φέρεται με έναν τρόπο που δείχνει να προσπερνά και να διαγράφει το παιδί,σαν αυτό να γίνεται αόρατο,όταν δεν ανταποκρίνεται στις προδιαγραφές.Το παιδί έχει εφεύρει ένα δικό του σύστημα σκέψης-φυγής,όπου εκεί μέσα είναι ανώτερο,έχει δυνάμεις που ο πατέρας δεν κατανοεί,δεν έχει,ίσως για να αποσβέσει το πλήγωμα μιας ζωής από μία εξουσία τύπου \"γίνε αυτό που εγώ θέλω για σένα,γιατί μόνο έτσι σε αγαπώ,μόνο τότε σε βλέπω\".
Βρίσκω σκληρό να σε αποδέχονται μόνο όταν είσαι τέλειος,βρίσκω ανάλγητη την θέσπιση προδιαγραφών στους ανθρώπους,αντί για την αποδοχή και τη στήριξη.Σκέφτηκα πως ίσως η φυγή να ήταν μονόδρομος απέναντι σε μία πραγματικότητα που πίεζε εξουθενωτικά,το να μην είναι ποτέ αγαπημένος δίχως όρους.Και θεωρώ πως η ίδια μας η κοινωνία σαν σώμα φταίει,που πάντα το διαφορετικό το απαξιώνει,το απαλείφει με ένα μεγάλο Χ,όταν δεν μας μαθαίνει να αγκαλιάζουμε,αλλά να κάνουμε αόρατους τους ανθρώπους που είναι αλλιώς από τη μάζα.Βιάζουμε άτομα καθημερινά,βιάζουμε προσωπικότητες,μυαλά και κορμιά,γιατί θέλουμε να είμαστε ίδιοι,γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ οτιδήποτε μπορεί να μας δείχνει πως κάτι δεν κάνουμε σωστά.Την ευθύνη μας φοβόμαστε να αντικρίσουμε και είναι ευκολότερο να βαφτίζουμε \"προβληματικές\"τις φυγές,παρά να αναρωτηθούμε τα γιατί(εκεί μέσα,στα γιατί αυτά που αναδύονται,μπορεί να κρύβονται οι μεγάλοι μου φόβοι,άρα δε σε βλέπω,γιατί κι εγώ τρέμω να μη με απογοητεύσω).
Όταν μας αισθανόμαστε τόσο σημαντικούς,τότε για να κρατήσουμε εμάς στην σημαντικότητα και να μην πέσουμε στο κενό,να μην δούμε τις ελλείψεις,θα προτιμάμε πάντα ό,τι μας τις επισημαίνει να το βαφτίζουμε τρελό,να γίνεται αόρατο, με μία επιλεκτική όραση που κατασκευάζουμε και να ξεμπερδεύουμε.
Κάποιες μου σκέψεις πάνω σε όσα γύρω μου παρατηρώ να συμβαίνουν.Πάνω σε συμπεριφορές που με παγώνουν.
Μετά την παράκλιση μου δοκίμασε να απαντήσεις ξανά! Αν δεν σε ενοχλεί βεβαίως.
Σορη, αλλά εμείς δεν είμαστε γάτοι. Είμαστε άνθρωποι. Το Α και το Ω των πάντων! η απόλυτη βλαστηση του σύμπαντος!Quote:
Originally posted by researcher
στη γειτονια που εμενα στη Θεσσαλονικη
ενας γατος επνιξε ολα τα αρσενικα γατακια που γεννησε η γατα του μεσα σε μια νυχτα
αυτο το αγριο παιχνιδι της φυσης
με εκανε να συνηδητοποιησω
πως πολλοι
που δεν ειναι γατοι
αλλα ανθρωποι με αισθηματα γεματοι
για καποιο λογο πνιγουν τεχνιεντως και με τακτ
χωρις να θεωρηθουν δολοφονοι
τα δικα τους γεννηματα
πολυ σπανια
εχω δει
μπαμπαδες που δεν κανουν κακο στα αρσενικα παιδια τους
(ειρωνία για τον άνθρωπο, όχι για σένα ρισεαρτσερ)
Και θεωρώ πως η ίδια μας η κοινωνία σαν σώμα φταίει,που πάντα το διαφορετικό το απαξιώνει,το απαλείφει με ένα μεγάλο Χ,όταν δεν μας μαθαίνει να αγκαλιάζουμε,αλλά να κάνουμε αόρατους τους ανθρώπους που είναι αλλιώς από τη μάζα.Βιάζουμε άτομα καθημερινά,βιάζουμε προσωπικότητες,μυαλά και κορμιά,γιατί θέλουμε να είμαστε ίδιοι,γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ οτιδήποτε μπορεί να μας δείχνει πως κάτι δεν κάνουμε σωστά.Την ευθύνη μας φοβόμαστε να αντικρίσουμε και είναι ευκολότερο να βαφτίζουμε \"προβληματικές\"τις φυγές,παρά να αναρωτηθούμε τα γιατί
Θα συμφωνησω απολυτα...
Φιλότεχνε,ευχαρίστως να ανταποκριθώ στην παράκλησή σου.Το παράδειγμα που έθεσα ήταν απλώς μία δική μου ματιά,βασισμένη σε βίωμα,πάνω στο πώς ακόμη και κοντινά άτομα ενός ατόμου που χρειάζεται τη στήριξη,δέχεται την άρνηση αντί για την αποδοχή.Επίσης να σου πως η μητέρα μου πάσχει από πολύ νέα από ψυχική διαταραχή,άρα έχω και πιο στενή επαφή με αυτό που ο κόσμος ονομάζει τρέλα.Μόνο που αυτό που ρωτάς,δεν κατάφερε ποτέ να το κάνει,τη συνειδητοποίηση.Η κατανόηση δεν αρκούσε,γιατί η ίδια δεν έκανε καμία προσπάθεια για συνειδητοποίηση.Το ερώτημα αφορά εσένα τον ίδιο,αν μου επιτρέπεις να ρωτήσω;Στα γενικά σου συμπεράσματα,όσον αφορά τα θετικά που αποβαίνουν από το να έχει το άτομο με ψυχικές ιδιαιτερότητες(ή ακόμη και ικανότητες αν κάποιος το σκεφτεί έξω από το κουτί),την αποδοχή και την κατανόηση από τον οικογενειακό και κοινωνικό του περίγυρο.Απέχουμε παρασάγγας ακόμη,παρόλα τα βήματα που έχουν γίνει,γιατί μην ξεχνάς πως ο φόβος για καθετί διαφορετικό,έχει γερές ρίζες στην ελληνική κοινωνία(και γιατί κάποιοι εντέχνως τον συντηρούν βεβαίως-βεβαίως).
Alterego. Εξαρτάται. Όταν, λόγου χάρη, σου λένε, γενικά ή ειδικά μιλώντας, και επισήμως πως δεν έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο μπροστά σου, ο χρόνος σου φαίνεται πολύτιμος. Όχι η απρόσωπη κοινωνία, ούτε το αφιλότιμο χρήμα, μήτε η σπατάλη αλλά ο χρόνος. Να τον περάσεις περισσότερο σε πράγματα που σου αρέσουν, με τους ανθρώπους που θέλεις να συναναστρέφεσαι, και εκτός αυτών, να μιλήσεις και λίγο με τον κόσμο. Απο την άλλη αν προσπαθούσα να μάθω το πρόβλημα που έχω [και τι θέλω να κάνω στον υπολοίποντα χρόνο] και δεν είχα εν τέλη τίποτα το φυσικά/ βιολογικά άρρωστο [καθότι μέσω αρρώστειας μεταβαλλόμαστε όλοι μας απο κλειστοί και άτολμοι/ αδιάφοροι σε ανοικχόκαρδοι άνθρωποι που θέλουν να μοιραστούν τις εμπειρίες τους, τις γνώσεις τους, τον χρόνο τους, δίχως να ζητήσουν κάτι περισσότερο απο λίγο ενδιαφέρον [αγάπη*]] , την δεδομένη χρονική περίοδο, παρόλο που επισήμως δεν θα είχα πολύ ελέυθερο χρόνο, τότε μάλλον θα είχα πέσει σε μια ύπουλη λακούβα, έρμαιο ενός άψυχου καθεστώτος.
Rain. Ο άνθρωπος συνήθως στα δύσκολα φαίνεται. Πάρε ως παράδειγμα τις ψυχασθένιες. Αν μια μέρα, μετά απο εκτεταμένη περίοδο στρές και νεύρων, σου έλεγαν πως πάσχεις και μάθαινες στην συνέχεια οτι οι ελπίδες σου να απεγκλωβιστείς απο ένα προδιεγραμένο περιθώριο είναι λιγοστές. Τι θα έκανες τότε. Θα το δεχόσουν ή θα έκανες κάτι για να το αλλάξεις; Επομένως δεν το δέχομαι το σκεπτικό που λέει πως για όλα φταίει η επιθυμία να συνειδητοποιήσει ένας ψυχικά άρρωστος το πρόβλημα του. Αν δεν βρεθούν άνθρωποι που ενδιαφέρονται να τον ξυπνήσουν, δίχως να τον βλάψουν, να του μιλήσουν, προφανώς δεν είναι όλοι ίδιοι. Θυμάμαι έναν άνθρωπο παλαιότερα που είχε δείξει ενδιαφέρον στον τρόπο που σκέφτομαι. Αναρρωτιόταν γιατί εφόσον πεινούσα εκείνη τη μέρα είχα όλη την διάθεση να μοιραστώ το φαγητό, που είχα διαθέσημο μπροστά μου, μαζί του. Σου λέει, τι έχει να κερδίσει αυτός, ούτε που με ξέρει. Κι όμως την επόμενη μέρα με είχε καλέσει και στην κατοικία που διέμενε τότε. Δεν μιλούσα πολύ όμως, τότε, και αυτό του άρεσε. Ε, κάπως έτσι, κάποια στιγμή ο κάθε άνθρωπος ανοίγει το στόμα του. Όταν ανακαλύπτει ίσως έχει στόμα και για να μιλάει, εκτός απο το να τρώει.
Εκτός απο αυτό που ανέφερα νature, δηλαδή το πόσο πολύτιμος είναι ο χρόνος για όλους μας [με την διαφορά ότι άλλοι βλέπουν τον χρόνο σαν χρήμα και άλλοι σαν ευκαιρία για καλοπέραση] υπάρχει πάντοτε και η μεσσαία κατάσταση. Ίσως όχι με κοινωνικά-κοινονιολογικά/ στατιστικά στοιχεία αλλά μπορεί να υπάρξει και στην φαντασία, ασχέτως δισυδαιμονίας, ένα όμορφο παραμύθι μπορεί να φαίνεται πολύ βαρετό για έναν άσχημο παραμυθά και πολύ όμορφο για ένα χαρούμενο παιδάκι.
Το στόμα που μπορεί και μιλάει, και τρώει, και δαγκώνει δεν είναι μυστήριο. Μερικά ζώα, εκτός και απο τους ανθρώπους, που λίγο πολύ όλι θα καταλάβουν αναλόγως το λεγιλόγιο τους, καταλαβαίνουν σαν καθήσεις και τα μιλήσεις. Περίεργο δεν είναι;