Μανα

απο παιδι με θυμαμαι καθε φορα που αρρωσταινα να χαιρομαι.
καθε φορα που κατι κακο εμφανιζοταν και ειχε σχεση με την υγεια μου να με κανει πανευτυχη.ηθελα να τραβηξω την προσοχη,ετσι ανακαλυψα,τον λογο,δεν τον ηξερα.Καθε φορα καθε συνεδρια με τον θεραπευτη μου ειχε σαν επιλογο την αναγκη μου να τραβαω την προσοχη καθως και τον φοβο της απορριψης.

στα 19 μου μετα απο διαφορες αρρωστιες,μεχρι και ελκη στον οισοφαγο ειχα απο παλλινδρομηση,παθαινω την πρωτη κριση πανικου μου.χμμμ εφταιγαν οι καφεδες,το αδειο μου στομαχι,η ελλειψη υπνου αλλα σιγουρα οχι η οικογενεια μου,η μανα μου.

συνειδητοποιω σχεδον 2 χρονια μετα την πρωτη κριση πανικου για ποιο λογο ειχα αυτο το ξεσπασμα.δεν ειναι τιποτα παραπανω
απο μια ακομη απελπισμενη προσπαθεια του εαυτου μου να ζητησω την προσοχη.απο ποιον?απο τη μανα μου.

απο παιδι, μανα και πατερας για εμενα ηταν ο πατερας μου τον οποιο δυστυχως και εχασα πριν αρκετα χρονια.ποτε δεν πηρα την προσοχη,ισως αγαπη που ηθελα απο αυτην,την μητερα μου.
και επιστρεφω παλι στο σημερα με μια μανα η οποια συνεχεια με κατηγορει που επισκεφτομαι ψυχιατρους και ψυχολογους,με μια μητερα που με κατηγορει λεγοντας μου πως στερω απο την οικογενεια,με μια μητερα η οποια συνεχως με μειωνει και μου λεει πως την ζηλευω.μια μητερα με την οποια οι σχεσεις μας ειναι καθαρα οικονομικες.

τι διατηρει το προβλημα μου?το οτι δεν το αποδεχεται και ετσι δεν αποδεχεται εμενα την ιδια...με απορριπτει με καθε της κουβεντα, με καθε της κινηση.με ακυρωνει.

μα ειναι η μανα μου..η γυναικα που οταν θα γελασει θα γελασω και εγω,οταν θα κλαψει θα υποφερω..

μα ειναι η μανα..και για την μανα δεν μιλαμε ετσι,σωστα?η μανα ειναι ο μονος ανθρωπος που μας αγαπαει πραγματικα που θα θυσιαζζοταν,ετσι δεν λενε?ειναι ετσι?

ντρεπομαι που τα λεω ολα αυτα μα δεν αντεχω.ξερω θα το μετανιωσβ και καποια στιγμη θα το σβησω γιατι δεν κανει να μιλαω ετσι για την μαμα,τοσο κοπο εκανε για να μεγαλωσει μονη της τα παιδια της.

στο μυαλο μου εχουν τεκμηριωθει παρα πολλα με απο αυτη μου την ανακαλυψη,νιωθω πιο δυνατη απο ποτε.ομως τι κανω?μενω?που?εκει?μαζι της?ειμαι αχαριστη?μα δεν εχω στερηθει τιποτα τοσα χρονια...

Την προσοχή που εσύ θα ήθελες ίσως;

ειναι ικανο ομως κατι τετοιο να με κανει να αγνοω ολα τα αλλα που εχει κανει για εμενα?με μεγαλωσε..ειμαι τοσο μπερδεμενη..

Quote:

---

Originally posted by melene
απο παιδι με θυμαμαι καθε φορα που αρρωσταινα να χαιρομαι.
καθε φορα που κατι κακο εμφανιζοταν και ειχε σχεση με την υγεια μου να με κανει πανευτυχη.ηθελα να τραβηξω την προσοχη,ετσι ανακαλυψα,τον λογο,δεν τον ηξερα.Καθε φορα καθε συνεδρια με τον θεραπευτη μου ειχε σαν επιλογο την αναγκη μου να τραβαω την προσοχη καθως και τον φοβο της απορριψης.

στα 19 μου μετα απο διαφορες αρρωστιες,μεχρι και ελκη στον οισοφαγο ειχα απο παλλινδρομηση,παθαινω την πρωτη κριση πανικου μου.χμμμ εφταιγαν οι καφεδες,το αδειο μου στομαχι,η ελλειψη υπνου αλλα σιγουρα οχι η οικογενεια μου,η μανα μου.

συνειδητοποιω σχεδον 2 χρονια μετα την πρωτη κριση πανικου για ποιο λογο ειχα αυτο το ξεσπασμα.δεν ειναι τιποτα παραπανω
απο μια ακομη απελπισμενη προσπαθεια του εαυτου μου να ζητησω την προσοχη.απο ποιον?απο τη μανα μου.

απο παιδι, μανα και πατερας για εμενα ηταν ο πατερας μου τον οποιο δυστυχως και εχασα πριν αρκετα χρονια.ποτε δεν πηρα την προσοχη,ισως αγαπη που ηθελα απο αυτην,την μητερα μου.
και επιστρεφω παλι στο σημερα με μια μανα η οποια συνεχεια με κατηγορει που επισκεφτομαι ψυχιατρους και ψυχολογους,με μια μητερα που με κατηγορει λεγοντας μου πως στερω απο την οικογενεια,με μια μητερα η οποια συνεχως με μειωνει και μου λεει πως την ζηλευω.μια μητερα με την οποια οι σχεσεις μας ειναι καθαρα οικονομικες.

τι διατηρει το προβλημα μου?το οτι δεν το αποδεχεται και ετσι δεν αποδεχεται εμενα την ιδια...με απορριπτει με καθε της κουβεντα, με καθε της κινηση.με ακυρωνει.

μα ειναι η μανα μου..η γυναικα που οταν θα γελασει θα γελασω και εγω,οταν θα κλαψει θα υποφερω..

μα ειναι η μανα..και για την μανα δεν μιλαμε ετσι,σωστα?η μανα ειναι ο μονος ανθρωπος που μας αγαπαει πραγματικα που θα θυσιαζζοταν,ετσι δεν λενε?ειναι ετσι?

ντρεπομαι που τα λεω ολα αυτα μα δεν αντεχω.ξερω θα το μετανιωσβ και καποια στιγμη θα το σβησω γιατι δεν κανει να μιλαω ετσι για την μαμα,τοσο κοπο εκανε για να μεγαλωσει μονη της τα παιδια της.

στο μυαλο μου εχουν τεκμηριωθει παρα πολλα με απο αυτη μου την ανακαλυψη,νιωθω πιο δυνατη απο ποτε.ομως τι κανω?μενω?που?εκει?μαζι της?ειμαι αχαριστη?μα δεν εχω στερηθει τιποτα τοσα χρονια...

---

Μελ...δεν πρέπει να σβήσεις τίποτα. Είσαι εσυ.
Πρέπει να σκεφτεις όμως. Λες όλα αυτά για τη μαμά σου, όμως, λες πως παρόλες τις δυσκολίες, σας μεγάλωσε.
Σκέφτηκες ποτέ τον πόνο της για το χαμό του πατέρα σου?
Πως ήταν μόνη και έπρεπε να σας μεγαλώσει?
Πως μπορεί να μην αντιλαμβάνεται τις δικές σου φρίκες μπροστά σε όλα αυτά που ήρθε αντιμέτωπη?
Πως οι δυσκολίες τη λύγισαν και δεν έχει πια υπομονη?

θεοφ ναι,τα σκεφτομαι και τα ανγνωριζω και αυτη ειναι η φωνη της λογικης που με κανει και αισθανομαι ασχημα που την \'\'εκθετω\'\'.ομως ετσι νιωθω.το συναισθημα και η λογικη μου ερχονται σε πολυ μεγαλη αντιθεση και αυτος και ειναι ο λογος που δεν ξερω πως να το χειριστω..

Quote:

---

Originally posted by melene
θεοφ ναι,τα σκεφτομαι και τα ανγνωριζω και αυτη ειναι η φωνη της λογικης που με κανει και αισθανομαι ασχημα που την \'\'εκθετω\'\'.ομως ετσι νιωθω.το συναισθημα και η λογικη μου ερχονται σε πολυ μεγαλη αντιθεση και αυτος και ειναι ο λογος που δεν ξερω πως να το χειριστω..

---

Σήμερα....για άλλους λόγους, σκεφτόμουν πως όσο καλός και να είναι ένας γονιός, όσες προσπάθειες και αν κάνει για να είναι δίπλα στο παιδί του, δεν παύει να είναι άνθρωπος.
Τι σημαίνει αυτό?
πως η διαφορετικότητα των ανθρώπων, ο τρόπος που αντιλαμβάνοται τα πράγματα, μπορεί πολλές φορές να γίνει τροχοπέδη στη σχέση με το παιδί του.
Έχεις σκεφτεί ποτέ, αν εσύ και η μητέρα σου ταιριάζετε σε σχέση με το πως αντιλαμβανόσαστε τα πράγματα?

και βεβαια το εχω σκεφτει και εχω καταληξει πως ειμαστε η μερα με τη νυχτα..ομως και παλι,δεν μπορω να την συγχωρεσω μεσα μου.

\'... ειναι ικανο ομως κατι τετοιο να με κανει να αγνοω ολα τα αλλα που εχει κανει για εμενα?με μεγαλωσε..ειμαι τοσο μπερδεμενη...\'

Μελέν δε τα αγνοείς. Νομίζω ότι σε θυμώνει που ενώ γνωρίζεις ότι σε αγαπάει - η αγάπη της για σας της έδινε κουράγιο να τα καταφέρνει μόνη της - νιώθεις ωστόσο ότι απορρίπτει αυτό ακριβώς για το οποίο μόχθησε. Εσένα δηλαδή. Είναι ο τρόπος της όμως Μελέν και αλλάζει πολύ σπάνια αυτό. Η απώλεια είναι πολύ δύσκολη και για την ίδια. Ίσως κιόλας να νιώθει πως εσύ την ακυρώνεις με όλα αυτά που αντιμετωπίζεις. Σε θέλει ίσως πιο δυνατή μετά από όλο αυτό για να τη στηρίζεις αλλά στο βγάζει με τρόπο που δείχνει το αντίθετο...

Quote:

---

Originally posted by Alobar
\'... ειναι ικανο ομως κατι τετοιο να με κανει να αγνοω ολα τα αλλα που εχει κανει για εμενα?με μεγαλωσε..ειμαι τοσο μπερδεμενη...\'

Μελέν δε τα αγνοείς. Νομίζω ότι σε θυμώνει που ενώ γνωρίζεις ότι σε αγαπάει - η αγάπη της για σας της έδινε κουράγιο να τα καταφέρνει μόνη της - νιώθεις ωστόσο ότι απορρίπτει αυτό ακριβώς για το οποίο μόχθησε. Εσένα δηλαδή. Είναι ο τρόπος της όμως Μελέν και αλλάζει πολύ σπάνια αυτό. Η απώλεια είναι πολύ δύσκολη και για την ίδια. Ίσως κιόλας να νιώθει πως εσύ την ακυρώνεις με όλα αυτά που αντιμετωπίζεις. Σε θέλει ίσως πιο δυνατή μετά από όλο αυτό για να τη στηρίζεις αλλά στο βγάζει με τρόπο που δείχνει το αντίθετο...

---

omως ολη αυτη η κασταση με αρρωσταινει.πολλες φορες σκεφτομαι πως αν εφευγα,αν μπορουσα να φυγω απο το σπιτι,δεν ξερω αν θα ξαναγυρνουσα,σε τετοιο σημειο με επιβαρρυνει.
ενας γονιος,οταν το παιδι του χαπακωνεται με ψυχοφαρμακα απο τα 19,δεν κανει καποια αυτοκριτικη?η εστω δεν μπορει να δειξει ενα ενδιαφερον?να παρει ενα τηλ.να ρωτησει,γιατρε,το παιδι μου ειναι καλα?
αυριο δυστυχως σταματαω την ψυχοθεραπεια μεχρι να καταφερω να πληρωνω μονη μου τα εξοδα..

Quote:

---

Originally posted by melene
απο παιδι, μανα και πατερας για εμενα ηταν ο πατερας μου τον οποιο δυστυχως και εχασα πριν αρκετα χρονια.ποτε δεν πηρα την προσοχη,ισως αγαπη που ηθελα απο αυτην,την μητερα μου.
και επιστρεφω παλι στο σημερα με μια μανα η οποια συνεχεια με κατηγορει που επισκεφτομαι ψυχιατρους και ψυχολογους,με μια μητερα που με κατηγορει λεγοντας μου πως στερω απο την οικογενεια,με μια μητερα η οποια συνεχως με μειωνει και μου λεει πως την ζηλευω.μια μητερα με την οποια οι σχεσεις μας ειναι καθαρα οικονομικες.

Ίσως γι\'αυτούς τους λόγους να έχεις αρνητικά συναισθήματα για τη μητέρα σου


μα ειναι η μανα μου..η γυναικα που οταν θα γελασει θα γελασω και εγω,οταν θα κλαψει θα υποφερω..

μα ειναι η μανα..και για την μανα δεν μιλαμε ετσι,σωστα?η μανα ειναι ο μονος ανθρωπος που μας αγαπαει πραγματικα που θα θυσιαζζοταν,ετσι δεν λενε?ειναι ετσι?

τοσο κοπο εκανε για να μεγαλωσει μονη της τα παιδια της.

με μεγαλωσε..

κ ίσως γι\'αυτούς θετικά.

---

Δεν είναι κακό melene μου να έχεις και κάποια αρνητικά συναισθήματα για τη μαμά σου.Το ότι το αντιλαμβάνεσαι και το παραδέχεσαι σημαίνει απομυθοποίηση και συνεπώς ωρίμανση,εξέλιξη.Ίσως να είδες κάποια πράγματα πιο καθαρά κι αυτό σου έδωσε δύναμη.
Απο κει και πέρα όλα τα συναισθήματα χωράνε μέσα μας,αρκεί να μη \'μαλώνουν\' να είναι ξεκαθαρισμένα.Σαφώς και αγαπάς τη μητέρα σου αλλά είδες και μια άλλη πλευρά σου,ένα άλλο κομμάτι σου που κάτι του έλειψε,ίσως και να θύμωσε.
Για διαφορετικούς λόγους την αγαπάς και για διαφορετικούς νιώθεις αρνητικά απέναντί της.Δεν είναι σώνει και ντε να νιώθεις μόνο ένα απ\'τα δύο...

Προσωπικά πιστεύω πως αυτή σου η παραδοχή είναι πολύ σημαντικό βήμα και να είσαι περήφανη γι\'αυτό:)που έφτασες να το δεις.

Όσο για το αν την εκθέτεις.Όχι,δεν την εκθέτεις γιατί δεν είναι Θεός,άνθρωπος είναι και σίγουρα θα έχει κ αρνητικά κ θα έχει κάνει κ λάθη.

Μελ θίγεις ένα ευαίσθητο θέμα.Ξέρω πως οι γονείς μου με αγαπούσαν πολύ.Ξέρω πως η μάνα μου τρέμει μην πάθω τίποτε και απο την άλλη υπήρξε πολύ σκληρή απέναντί μου.Με είδε να λιώνω,να έχω αρρωστήσει σωματικά απο στενόχώρια μόλις 20 χρόνων και να σκεφτεί το τι θα πεί ο κόσμος σε περίπτωση που διέλυα τον αρραβώνα.Ζήτησα την βοήθειά της 2 φορές για το ίδιο θέμα και δεν μπόρεσε να μου σταθεί.Για μένα είναι αδιανόητο να το έκανα στο παιδί μου ΄σε όποια εποχή κι αν ζούσαμε.Εκ των υστέρων το έχει μετανιώσει,λέει ότι με κατέστρεψε ότι εκείνη φταίει και πάλι στενοχωριέμαι γιατί βρίσκεται στη δύση της ζωής της.Το ότι έχω παράπονο και θυμό μέσα μου δεν το κρύβω.Το ότι στερήθηκα πολλά και το ότι στέρησα με την σειρά μου και τα παιδιά μου απο μια πιο νορμάλ κατάσταση με πονάει πολύ.Επινα 5 αντικαταθλιπτικά την ημέρα, αγχωλυτικο,και πάλι ήμουν άϋπνη.Την άκουγα και την ακούω να λεει, αχ τι έπαθα δεν κοιμήθηκα ή ξύπνησα το βράδυ άσχετα αν έχει κοιμηθεί και 2 ώρες το μεσημέρι, ενώ ξέρει ότι το παιδί της έχει χρόνια να κοιμηθεί φυσιολογικά.Το να πάρει μισό αγχωλυτικό το θεωρεί πολύ σημαντικό και μου το λέει, όταν εγώ επι 10 χρόνια παλεύω με την κατάθλιψη.και αυτό δεν συμβαίνει τώρα που βρίσκεται σε προχωρημένη ηλικία αλλά πάντα.Παρ΄όλα αυτά με αγαπάει με το δικό τρόπο που ειλικρινά είναι καταπιεστικός.

Αν αυτό που θα σου πω, υπάρχει περίπτωση να σε κάνει έστω να νιώσεις λιγότερο μόνη μέσα σε όσα περνάς, να σου πω ότι η δική μου μητέρα έχοντας ζήσει και η ίδια τους λόγους για τους οποίους στράφηκα στο ποτό - και κατά βάθος καταλαβαίνει μια χαρά -, ποτέ δε ζήτησε κάποια βοήθεια, δε πήγε σε ένα γιατρό να το εκμηστηρευτεί, ακόμη και σε έναν παθολόγο απλό. Δε με έχει αγγίξει ποτέ, δε με έχει φιλήσει ποτέ. Στον καρκίνο μου μουρμούριζε συνέχεια για τα... λεφτά που ξοδεύτηκαν. Άμα σου πω ότι τώρα στην απεξάρτηση μου φέρεται χειρότερα θα το πιστέψεις; Κι άμα σου πω ότι πηγαίνω ακόμη στο πατρικό για να φάω και να βάλω πλυντήριο επειδή δεν έχω χρήματα; Δεν έχει καν καταλάβει ότι υποφέρω από έντονα ψυχοσωματικά αυτό το διάστημα - ύπνος, φαγητό - και με κατηγορεί για πράματα που δε θέλω να γράψω αυτή τη στιγμή.
Δε θέλει να δείξει ενδιαφέρον Μελέν και να ρωτήσει αν είσαι καλά, γιατί δε δέχεται ως \'προβλήματα\' αυτά που αντιμετωπίζεις...

αρσι σε ευχαριστω.και για την απαντηση και που με ανακουφιζεις με τα λογια σου.
η αληθεια ειναι πως ειμαι υπερηφανη που καταφερα μονη μου να συνειδητοποιησω κατι τετοιο ομως η συνειδητοποιηση αυτη ειναι και λιγο δικοπο μαχαιρι γιατι τωρα,καθε φορα που με κανει να νιωθω πως με απορριπτει το υπεραναλυω τοσο πολυ και ανησυχω σκεπτομενη τις επιπτωσεις που ισως εχει αυτο στην ψυχικη μου ισορροπια,νιωθω πως με παει πισω
μα να της μιλησω,δεν μπορω,δεν ειναι απο τους ανθρωπους που ακουνε..δυστυχως και να το αποδεχτω μου φαινεται ακατορθωτο αλλα και αδικο..

Μελ έκανε 25 χρόνια να παραδεχτεί η μάνα μου ότι έχει και αυτή ευθύνες γιατί ήταν και εξακολουθεί να είναι ισχυρογνώμων.Απο ένα εγωϊσμό και μόνο,έγιναν τόσοι άνθρωποι δυστυχισμένοι.καμμιά φορά βλέπω τα μάτια της σαν να θέλουν να της πω:μάνα όλα καλά εσύ δεν φταίς πουθενά ή άλλες να με κοιτούν σαν να λένε συγγνώμη και τότε με πονάει πολύ.Το πόσο με εχει αμφισβητήσει εγώ το ξέρω.Το μόνο που άκουγα, είσαι ίδια ο πατέρας σου.Βαριέσαι τα πάντα πως θα κάνεις οικογένεια, άσε τις ενοχές που με γέμιζε.Εγώ όμως κατάφερα να μεγαλώσω δυο παιδιά με τόσα προβλήματα που δεν φαντάζεσαι και χωρίς την βοήθεια κανενός μάλλον με πολύ κυνήγι θα έλεγα.πολλές φορές αναρωτιέμαι πως άντεξα και άλλες τόσες τι θα μπορούσα να είχα κάνει ακόμη.

Quote:

---

Originally posted by melene
δυστυχως και να το αποδεχτω μου φαινεται ακατορθωτο αλλα και αδικο..

---

Αποδέξου το συναισθημά σου.Υπάρχει είναι δικό σου,αληθινό...


Σου φαίνεται άδικο,γιατί?
Μα δεν είσαι θυμωμένη μαζί της επειδή είναι η μαμά σου και έκανε τόσα για σένα αλλά είσαι θυμωμένη μόνο γιατί σου έλειψε.
Τόσο κακό είναι?πιστεύω πως είναι ανθρώπινο.
Έκανε πολλά,στάθηκε πλάι σας κ.λ.π. για όλους αυτούς τους λόγους την λατρεύεις αλλά ..... σου έλειψε κιόλας σε κάποια συναισθηματικά κομμάτια,στην ενθάρρυνση,εμπιστοσύνη,επι κοινωνία δεν ξέρω τι άλλο κ αν ισχύουν κι αυτά..

Γιατί νομίζεις πως την αδικείς?λες κάτι που δεν ισχύει?

Quote:

---

Originally posted by melene
. γιατι δεν κανει να μιλαω ετσι για την μαμα
. τοσο κοπο εκανε για να μεγαλωσει μονη της τα παιδια της
. μα δεν εχω στερηθει τιποτα τοσα χρονια...
. η μανα ειναι ο μονος ανθρωπος που μας αγαπαει πραγματικα
. που θα θυσιαζοταν,ετσι δεν λενε?

---

τα προηγούμενα είναι απλά προκαταλήψεις, και \"προπαγάνδα\".
Και ξέρεις πόσος κόσμος πιστεύει στην προπαγάνδα;

\"Μα είναι η μάνα μου...και για τη μάνα δε μιλάμε έτσι,σωστά;\"

Ναι θύμα.Ναι κορόιδο.

Αυτό δε θες ν\'ακούσεις;Έλα τώρα melene,κατά βάθος όλα τα παιδιά των ανώριμων γονέων,ξέρουμε.Κι εσύ το ξέρεις πως δεν αρκεί να σε μεγαλώνει κάποιος για να του χρωστάς ευγνωμοσύνη.Υιοθετώ αδέσποτα ζώα και ποτέ δεν πίστεψα πως μου χρωστάνε ευγνωμοσύνη για οτιδήποτε.

Όχι,δεν φτάνει το ότι σε μεγάλωσε κάποιος για να συγχωρέσεις την αδιαφορία του.

Όχι,δεν είναι δικαιολογία πως έχασε τον άντρα της για να αφήνει το παιδί της να προσπαθεί να της τραβήξει την προσοχή που αποζητούσε απελπισμένα αρρωσταίνοντας.

Όχι,δεν είναι δικαιολογία το είναι μάνα και η μάνα είναι το πλάσμα που γελάει και κλαίει μαζί μας και θα θυσιαζόταν τάχαμου τάχαμου για μας.Εδώ δε θυσιάζει ένα μέρος του χρόνου της να σε αγκαλιάσει,να σου ζητήσει μία έντιμη συγγνώμη και αντί να κοκκινίσει από ντροπή που τρέχεις να βρεις τι σου φταίει,σου τονίζει πως της ξοδεύεις τα λεφτά.Να της πεις να τα βάλει εκεί που ξέρει,εγώ το έκανα στην δική μου.Αν τα χρήματα σημαίνουν περισσότερα από το να βρει το παιδί μου την υγεία του,τότε δεν αξίζω να λέγομαι μάνα.

Πώς είπατε;Eίμαι κάθετη;Πολύ σωστά.Με τους μαλάκες είμαι κάθετη.Δικαίωμά μου να μην ποτίζομαι με ψέματα στυλ\"τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου\".Τίμα τους αν το αξίζουν,όπως θα έκανες με τον οποιονδήποτε γύρω σου.Πάψε να προσφέρεις δικαιολογίες για να συνεχίσεις να έχεις συγκρούσεις.Και τα είπες και αντίστροφα.Η λογική σου δεν είναι αυτή που λέει το τσιτάτο\"μα με μεγάλωσε\".Το συναίσθημά σου το λέει.Η λογική σου είναι αυτή που σου λέει αυτό που ξέρεις μια χαρούλα,πως η ταμπελίτσα γονιός δεν αρκεί για να αγαπάμε κάποιον.

Προσωπικά δεν αγαπώ τη μητέρα μου.Είναι μία αμόρφωτη,στενόμυαλη,μικροπ ρεπής,κακεντρεχής γυναίκα.Όπως δε διαλέγω φίλους στενόμυαλους,κακεντρεχείς και ασυνείδητους,έτσι είδα κάποια στιγμή πως η μάνα μου δε μου ταιριάζει και πως πιθανότατα αν δε με είχε γεννήσει δε θα της έριχνα δεύτερη ματιά,θα προσπέρναγα δίχως καμία ενοχή.

Εσύ όμως ενοχοποιείσαι ακόμη για τα κουσούρια της μάνας σου.Τι μπορείς να κάνεις γι αυτό;Nα την πετάξεις από το θρόνο της,που έφτιαξες μέσα στο μυαλό σου,για να ανταπεξέλθεις.Εσύ τα δημιούργησες όλα αυτά τα περί προσφοράς και μεγαλώματος,γιατί τα παιδιά των ανίδεων γονέων το χρειάζονται.ΟΣΟ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΑ.Μετά μεγαλώνουν συναισθηματικά,κρίνουν και βγάζουν συμπεράσματα όχι αλλοιωμένα από τις ανάγκες τους,αλλά ειλικρινή και θαρραλέα προχωράνε να ορίζουν τα νέα τους όρια.

ενταξει βρε RainAndWind,
η μανα σου (μου - του - τους) ειναι κακια, απονη, ψυχρη και δολια.

So what?
ποσα χρονια θες να σερνεις αυτο το κομποσκοινι αναθεματος?



Τους αφορισμους πασης κατευθυνσης δεν τους μπορω.
Ολα μου φταινε, εκτος του εαυτου μου.

Για εξήγησέ μου πού ακριβώς φταίει το παιδί που ξέρει ότι θα φάει ξύλο γιατί έτσι,γιατί ο γονιός σηκώθηκε από τη λάθος πλευρά του κρεβατιού και θα σου εξηγήσω μετά τους αφορισμούς.

η μητερα σου σε αγαπαει απλα με τον τροπο της melene. ισως αυτα που της ετυχαν στη ζωη να την εκαναν πιο σκληρη. πολλοι ανθρωποι κρυβουν την ευαισθησια τους πισω απο την επιθετηκοτητα... το εχετε συζητησει ποτε ηρεμα οι δυο σας? καθεται να ακουσει αυτα που εχεις να της πεις?

να σου εξηγησω,


εστω οτι εχουμε ενα παιδι που μεχρι τα 18 του, δεχεται κακοποιηση λεκτικη η σωματικη.

Το παιδι αυτο προχωραει την ζωη του,
ολοκληρωνεται σαν ανθρωπος, κανει δικη του οικογενοια, γινεται ενας επιτυχημενος επαγγελματιας,
ολα οκ εκτος απο κατι: εχει πισω του ολο αυτο το σκηνικο της κακοποιησης το οποιο το
παει και το φερνει μεσα του.


Η δαιμονοποιηση εκεινης της στιγμης ειναι ο προμαχωνας του για ολες τις δυσκολιες που εχει μεσα του.
Ειναι ενα διπολο που δεν μπορεις ευκολα να δεις με ψυχρη λογικη ολες τις πλευρες εξισου αντικειμενικα.
Γιατι ο ανθρωπος αυτος δεν ξεκαθαριζει τι ακριβως συμβαινει με αυτο που δυσκολευει την διαχειριση της ζωης του?
Η μια πλευρα μπορει να θεωρηθει οτι φυσιολογικα εμποδιζεται απο τα συμπλεγματα κατωτεροτητας απεναντι στο γονιο του, μια αλλη ομως εμενα μου λεει οτι βολευεται απο το συγκεκριμενο καθεστως για να εχει μπροστα του ενα ακαταρριπτο οχυρο που μπορει να βαλει κατα το δοκουν οταν βρισκεται σε αδιεξοδο.
Για τα προβληματα μου, φταιει η μανα μου που με εδερνε αρα εγω μπορω να ειμαι ενας κακομοιρης και να συνεχιζω ετσι. Οταν φτανω σε ενα επιπεδο που ο συναισθηματισμος μου ειναι στα κατω του, παιρνω το κομποσκοινι απο το μπαουλο και αρχιζω το αναθεμα.
Μπορω να κανω οτι θες, εκτος απο το να ληξω ολη αυτη την υποθεση που με ταλανιζει.


Τωρα,
με βαση τα οσα διαβασα,
εσυ αγαπητη rain,
νομιζεις οτι εχεις ξεμπερδεψει με το θεμα γονεις?
οχι βεβαια!
Εχεις βεβαια καταληξει οτι δεν τους ωφειλω τιποτα (και σε αυτο παιζει να εχεις δικαιο)
αλλα δεν εχεις καταληξει στο πως θα το διαχειριστεις ολο αυτο και πως θα απελευρωθεις,
για να προχωρησεις μπροστα χωρις βαριδια του παρελθωντος.
Βεβαια δεν μπορω να ξερω το γιατι συμβαινουν ολα αυτα,
δεν μπορεις να το κανεις η σε βολευει να ειναι ετσι?
αυτο εσυ το γνωριζεις και εσυ θα το ληξεις.

Παντως ειναι σαφες, οτι οσο η καταγγελιολογια ειναι ισχυρη μεσα σου,
το θυμικο σου θα σε επηρεαζει σε οτι σκεφτεσαι γιατι η οργη σου δεν θα εχει μετατραπει σε θετικη ενεργεια.


Οποτε συμπερασματικα,
φταιει το παιδι που εφαγε ξυλο,
γιατι μεγαλωσε και πορευεται με τα ιδια υλικα οπως τοτε που ηταν παιδι.
Και αν φταιει, αυτο εχει να κανει με το οτι αδικει τον εαυτο του και κανενα αλλο.
Ο εαυτος μας οπως εχω ξαναπει, ειναι ο μεγαλυτερος τιμωρος...




Τωρα, μπορεις να μου εξηγησεις οτι σου κανει κεφι,
καλημερα.

Βροχούλα μου,
συμφωνω με τον Κρίνο,και σκέφτομαι εδώ και λιγες μέρες να στο πώ και εγώ.
Οκ .Δεν διαφωνώ ουτε στο ελαχιστο ,οτι στη διαμόρφωση της αυτοιδέας μας επαιξε ρόλο σημαντικό η κακοποίηση που δεχτήκαμε.
Εισαι ομως -στο λεω με τρυφερότητα- κλεισμένη μεσα σε αυτό και στην αναλυσή του.Το ζητούμενο ειναι να βρουμε τον τρόπο να το αλλαξουμε αυτό το σκεπτικο, να μη μας καθορίζει.
Ρε συ Κρίνο,α να χαθείς,με συγκίνησε αυτη η κινησή σου.

nama η μητερα μου ειναι απο τους ανθρωπους που θα θεσουν μια ερωτηση μονο και μονο για να το κανουν,δεν θα κατσει ποτε να με ακουσει,δεν το χει κανει δλδ μεχρι σημερα..
καθε φορα που βγαινω απο τον ψυχολογο ειναι περιεργο μα καθε φορα την παιρνω τηλ. καθε φορα λοιπον που συμβαινει αυτο και παω να της πω ποσο πολυ χαρουμενη ειμαι εκεινη τη στιγμη θα μου πεταξει παντα κατα του στυλ \'\'ξερεις οτι αυριο εχει απεργια?\'\' η \'\'κατσε να σου πω τι εγινε στη δουλεια\'\'. δεν ειναι λιγες μαλιστα οι φορες που την εχω παρει ΕΓΩ τηλ για να της πω κατι και μου λεει πανω που ξεκιναω \'\'δεν ΣΕ ΠΗΡΑ για να σου πω αυτο,ακου...\'\'

διαβαζω την αρσι και χαμιγελαω λεγοντας \'\'μωρε ναι,εχει δικιο\'\' μετα ομως διαβαζω και την ρειν και κλαιω λεγοντας στον εαυτο μου και παλι ποσο δικιο εχει..γενικα δεν ξερω τι να πιστεψω,τι να νιωσω,τι θα πρεπε να νιωθω.
θελω απλα να προχωρησω,θελω για εμενα το καλυτερο και οχι κρινο,ποτε προσωπικα δεν χρησιμοποιησα τις καταστασεις που εχω περασει για να δικαιολογηθω στον εαυτο μου και να κρυφτω πισω απο το δαχτυλο μου.

ωχχχχ τι λες?
και εγω που νομιζα οτι θα ακουσω κανα μπινελικι....

:D:D:D

Θα σου πω οτι σε οτι οταν σκεφτομαι ενα προβλημα,
αυτο που με απασχολει ειναι πως θα το λυσω,
και οχι να το κανω πιο περιπλοκο.
Νομιζω οτι αυτη πρεπει να ειναι η βασικη αρχη, σε οτι σκεφτομαστε.
Αλλιως πελαγοδρομούμε, να χαμε - να λεγαμε.....

Τελος κρατα κατι ακομα,
η ζωη μας ρεει καθημερινα, και καθε μερα ειναι μια μερα συν στη ζωη μας και μειον στο υπολοιπο της.
Εαν σκοπευει κανεις να περναει τις μερες της ζωη του και να φευγουν με αρνητικο προσημο ας το κανει.
Στο απογειο της ζωης του ομως, θα αναλογιστει, ποσο λαθος εκανε που την σπαταλησε ετσι.
Αν τα δευτερολεπτα της ζωης μου, δεν ειναι στιγμες εμπνευσης και εμπειριας, τοτε το μονο που κανω ειναι να καταναλωνω οξυγονο και να ειμαι αχθος αρουρης.


Αλα οπως εχω ξαναπει,
ο καθενας ειμαστε ο εαυτος μας και οι επιλογες του.

μαλλον ακι η μαμα σου πρεπει να δει ψυχολογο, αλλα ποιος θα την πεισει για να το κανει.... δεν νομιζω οτι ειναι αδιαφορη, σαν να πολεμαει μεσα της και να το παιζει αδιαφορη μου φαινεται... κλεινει τα ματια στα προβληματα γιατι ετσι νομιζει οτι δεν υπαρχουν.... ετσι μου φαινεται..

Μέχρι πόσο είπες Κρίνο πως κακοποιεί ο γονέας,μέχρι τα 18;


.......


Nαι.Βέβαια,δε γνωρίζεις πως η μητέρα μου με κακοποίησε πριν δύο χρόνια,όταν μπήκα στο νοσοκομείο μετά από απόπειρα δολοφονίας,που ευτυχώς δεν έλαβε τέλος με μένα να βλέπω τα ραδίκια ανάποδα.Ο γονέας που κακοποιεί δεν γνωρίζει τον κανόνα μέχρι τα 18.Κι εγώ έχω χρόνια που πέρασα τα 18.Η κακοποίηση συνεχίζεται όσο ο γονέας μπορεί να κακοποιεί,συνήθως μέχρι να μην μπορεί,από γεράματα.Για να σου δώσω μία εικόνα,με χτύπαγε στο κεφάλι με γυάλινο βάζο.Περιμένω εναγωνίως την επόμενη ανάλυσή σου.Ξεχνάς κάποιους βασικούς παράγοντες,που είναι πως ο θυμός δεν ξεπερνιέται γιατί μας το λένε οι άλλοι,ξεπερνιέται όταν η κακοποίηση σταματήσει,εντελώς,και διαχειριστείς τα τραύματά της.Εγώ δεν τα έχω διαχειριστεί,γιατί να είσαι σίγουρος πως ο κακοποιητικός γονέας για να καλύψει ανάγκες του σε αντικειμενοποιεί,για όσο καιρό γουστάρει αυτός και όσο βρίσκει τις ευκαιρίες.Τα σχωροχάρτια μας τέλειωσαν.

Quote:

---

Originally posted by melene
θελω απλα να προχωρησω,θελω για εμενα το καλυτερο και οχι κρινο,ποτε προσωπικα δεν χρησιμοποιησα τις καταστασεις που εχω περασει για να δικαιολογηθω στον εαυτο μου και να κρυφτω πισω απο το δαχτυλο μου.

---

αν θες να προχωρησεις προχωρα.
Ο δρομος ειναι μπροστα σου και ορθανοιχτος.
Εσυ απλως δεν περπατας και εισαι στασιμη.
Οσο στεκεσαι κατσε και σκεψου.
Βρισε, κατηγορησε, συζητα κιολας αν πρεπει.
Κοινοποιησε την σκεψη σου εκει που πρεπει,
παρε τις απαντησεις που εχεις να λαβεις,
και στο τελος προσδιορισε στο 100% τις σχεσεις που μπορεις να εχεις.

Τα δικαστηρια ομως καποια στιγμη πρεπει να ληξουν με μια αποφαση, η οποια δεν ειναι απαραιτητο οτι θα πρεπει να ειναι κοινη.
Αλλο αυτο ομως, και αλλο τα κραταω στο μυαλο μου και τα κανω κομποσκοινι.
ΟΧΙ!
πες αυτα που νομιζεις οτι δικαιουται ο καθενας να ακουσει, ακου τις απαντησεις του και εκ νεου επαναδιαχειρισου τις σχεσεις σου σε νεα βαση.


Υπαρχει μια αυταπατη,
σε καποιο κοσμο (και εκμεταλευση φυσικα) που μπερδευει την αγαπη με την λογικη.
Εγω σε αγαπω γιατι εισαι παιδι μου, αρα οτι παπαρια εχω κανει διαγραφεται.
Εγω ειμαι κορη και επειδη εσυ εισαι μανα, θα κατσω να τρωω το σκατο σου.
Δεν ειμαστε ανθρωποι, ειμαστε μανα - κορη.
Αυτη η τεραστια παγιδα ψυχαναγκασμων την εφαρμοζει αρκετος κοσμος οπως και οταν τον βολευει.
Κανε περα την μανα και την κορη, και μιλα σαν ανθρωπος προς ανθρωπο.
Αφου τα βρειτε σε αυτο το επιπεδο, βρειτε τα και σε οποιο αλλο.
Αν δεν τα βρειτε, ολα τα υπολοιπα περισευουν.

rain μου, πως μπορεσε να σου κανει τετοιο πραγμα....... ειναι δυνατον? δηλαδη προσπαθησε να σε σκοτωσει...?

Η γυναίκα είναι καλά;μήπως νοσεί;δεν υπάρχουν στιγμές που να ηρεμεί και να σκέφτεται τι κάνει;

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Μέχρι πόσο είπες Κρίνο πως κακοποιεί ο γονέας,μέχρι τα 18;


ναι μεχρι εκει, γιατι μεχρι εκει εχει την νομικη σου ευθυνη.




.......


Nαι.Βέβαια,δε γνωρίζεις πως η μητέρα μου με κακοποίησε πριν δύο χρόνια,όταν μπήκα στο νοσοκομείο μετά από απόπειρα δολοφονίας,που ευτυχώς δεν έλαβε τέλος με μένα να βλέπω τα ραδίκια ανάποδα.Ο γονέας που κακοποιεί δεν γνωρίζει τον κανόνα μέχρι τα 18.Κι εγώ έχω χρόνια που πέρασα τα 18.



κατσε μισο λεπτο.
Ειχες αποπειρα δολοφονιας οπως λες,
και εσυ τι εκανες για αυτο?





Η κακοποίηση συνεχίζεται όσο ο γονέας μπορεί να κακοποιεί,συνήθως μέχρι να μην μπορεί,από γεράματα.



παλι λαθος κανεις.
ο γονεας συνεχιζει να κακοποιει οσο τον αφηνεις εσυ.
Συνεχιζεις να ριχνεις 100% τις ευθυνες στο κακο γονεα,
ενω εσυ εισαι ανυπαρκτη, δειχνοντας μου οτι συνεχιζεις να εισαι μια ανυπερασπιστη παιδουλα, στα 10 της....
Δειχνεις οτι καποιο μερος του μυαλο σου, αρνειται να μεγαλωσει.




Για να σου δώσω μία εικόνα,με χτύπαγε στο κεφάλι με γυάλινο βάζο.Περιμένω εναγωνίως την επόμενη ανάλυσή σου.


αναλυση?
δεν ειμαι ψυχολογος καλη μου.....
σου χτυπαγε λοιπον το κεφαλι με βαζο,
οποτε να φανταστω οτι πριν σου χτυπησει το κεφαλι ειχες βγαλει τα λουλουδια για να μην χαλασουν και μετα της το εδωσες?





Ξεχνάς κάποιους βασικούς παράγοντες,που είναι πως ο θυμός δεν ξεπερνιέται γιατί μας το λένε οι άλλοι,ξεπερνιέται όταν η κακοποίηση σταματήσει,εντελώς,και διαχειριστείς τα τραύματά της.


και πως σκοπευεις να σταματησεις την κακοποιηση?
αφου ηδη το κεφαλι σου το εχεις κανει ναααααααα απο τα καρουμπαλα?




Εγώ δεν τα έχω διαχειριστεί,γιατί να είσαι σίγουρος πως ο κακοποιητικός γονέας για να καλύψει ανάγκες του σε αντικειμενοποιεί,για όσο καιρό γουστάρει αυτός και όσο βρίσκει τις ευκαιρίες.Τα σχωροχάρτια μας τέλειωσαν.



παλι τα ιδιααααααααααααα!!!!
ο γονεας ειναι κακος, και η ρειν ειναι η καλη.....
οπως νομιζεις.....

δεν θα κατσω να σου βαλω μυαλο εγω,
αν δεν καταλαβαινεις το σκεπτικο μου, μεινε με το δικο σου και φωναζε ετσι μεχρι να πεθανει η μανα σου.
Εσυ φθειρεις την ζωη σου, οχι εγω.

---

πες μου και αν μενεις εδω κοντα,
οποτε αμα εχω νευρα, να σου χωνω κανα βαζο....
:P:P:P

Quote:

---

Originally posted by krino

Quote:

---

Originally posted by melene
θελω απλα να προχωρησω,θελω για εμενα το καλυτερο και οχι κρινο,ποτε προσωπικα δεν χρησιμοποιησα τις καταστασεις που εχω περασει για να δικαιολογηθω στον εαυτο μου και να κρυφτω πισω απο το δαχτυλο μου.

---

αν θες να προχωρησεις προχωρα.
Ο δρομος ειναι μπροστα σου και ορθανοιχτος.
Εσυ απλως δεν περπατας και εισαι στασιμη.
Οσο στεκεσαι κατσε και σκεψου.
Βρισε, κατηγορησε, συζητα κιολας αν πρεπει.
Κοινοποιησε την σκεψη σου εκει που πρεπει,
παρε τις απαντησεις που εχεις να λαβεις,
και στο τελος προσδιορισε στο 100% τις σχεσεις που μπορεις να εχεις.

Τα δικαστηρια ομως καποια στιγμη πρεπει να ληξουν με μια αποφαση, η οποια δεν ειναι απαραιτητο οτι θα πρεπει να ειναι κοινη.
Αλλο αυτο ομως, και αλλο τα κραταω στο μυαλο μου και τα κανω κομποσκοινι.
ΟΧΙ!
πες αυτα που νομιζεις οτι δικαιουται ο καθενας να ακουσει, ακου τις απαντησεις του και εκ νεου επαναδιαχειρισου τις σχεσεις σου σε νεα βαση.


Υπαρχει μια αυταπατη,
σε καποιο κοσμο (και εκμεταλευση φυσικα) που μπερδευει την αγαπη με την λογικη.
Εγω σε αγαπω γιατι εισαι παιδι μου, αρα οτι παπαρια εχω κανει διαγραφεται.
Εγω ειμαι κορη και επειδη εσυ εισαι μανα, θα κατσω να τρωω το σκατο σου.
Δεν ειμαστε ανθρωποι, ειμαστε μανα - κορη.
Αυτη η τεραστια παγιδα ψυχαναγκασμων την εφαρμοζει αρκετος κοσμος οπως και οταν τον βολευει.
Κανε περα την μανα και την κορη, και μιλα σαν ανθρωπος προς ανθρωπο.
Αφου τα βρειτε σε αυτο το επιπεδο, βρειτε τα και σε οποιο αλλο.
Αν δεν τα βρειτε, ολα τα υπολοιπα περισευουν.

---

κρινο,μισο λεπτο,δεν ειπα σε καμια περιπτωση οτι παραμενω στασιμη,αντιθετα για να γινω αποδεκτη ενα κουσουρι που απεκτησα ειναι να θελω να ασχολουμαι με πολλα καθως και για να τραβαω την προσοχη \'\'εντυπωσιαζοντας\'\'.προχω� �αω εκτος και αν εννοεις μονο το συναισθηματικο κομματι,τη συναισθηματικη ωριμανση..εκει η αληθεια ειναι οτι πασχω ελαφρως μιας και παλευω ματαια να παραμεινω παιδακι μπας και..

οσο για την συζητηση ανθρωπου πως ανθρωπο και οχι μανας-κορης,εχω τις αμφιβλολιες μου.
αυτο που προτεινεις ειναι το ιδεατο,ομως στα αληθεια μπορω να αποφορτιστω τοσο πολυ,το ιδιο και εκεινη για να καταφερουμε να κανουμε μια τετοια κουβεντα?

Καταρχήν το ότι είμαι θυμωμένη,από πού κι ως πού θεωρείς Κρίνο,πως αυτό σημαίνει πως φθείρω τη ζωή μου;Φυσικά και έχω βρει τρόπους αυτοπροστασίας,απλά δεν διάλεξα τον κοινό δρόμο,του μου επιτέθηκες,άρα σε κλείνω σε ένα ψυχιατρείο να σε φυτοποιήσουν,επειδή αρρώστησες.Προτίμησα να πάρω αποστάσεις,συναισθηματικέ� �,να βλέπω πλέον τους γονείς μου σε αραιότατα διαστήματα,με άλλους γύρω μου,αλλά να μην διαλέξω ούτε να μισήσω όλους τους ανθρώπους με ψυχική νόσο,κατάσταση,όπως θες το ονομάζεις,αλλά ούτε να λέω σ\'αγαπώ γιατί είσαι μητέρα μου.Λέμε αλήθειες,δε βαυκαλιζόμαστε,με εννοείς.Ο πατέρας μου,ο υπεύθυνος κατά το νόμο για το άτομο με το οποίο ζει,δεν σκοπεύει,ούτε σκόπευε ποτέ να τη συνοδέψει σε έναν ψυχίατρο,οπότε πάει μόνη της σε διάφορους,όποτε το θυμάται και όποτε το νιώθει επίσης.Αν σε ενδιαφέρει,πάσχει από διπολική.Δε νιώθω να με απειλεί,παρόλο που ξέρω πως στις περιόδους μανίας της γίνεται επικίνδυνη,γιατί βγάζει έντονη επιθετικότητα.Μέρος της ευθύνης λοιπόν μοιράζεται και ο πατέρας μου,ο οποίος στρουθοκαμηλίζει,λόγω δικών του θεμάτων επίσης.Αυτό τι σημαίνει,πως αυτοτιμωρούμαι λοιπόν παίρνοντας τις αποστάσεις μου,αποδίδοντας τις ευθύνες όπου αναλογούν,αντί να φορτώνομαι ενοχές στυλ,δεν ήμουν καλό παιδί,κλαψ λυγμ;
Mια χαρά είμαι,έχω τη ζωή μου,και με όσο νιονιό διαθέτω προσπαθώ να την καλυτερεύω και όχι να την χειροτερεύω φτιασιδώνοντας τις καταστάσεις και μη βλέποντάς τις ως έχουν.Δεν είμαι υπεύθυνη για το τι κάνουν οι γονείς μου στις δικές τους ζωές,εγώ είμαι υπεύθυνη για τη δική μου ευτυχία.

Στο θέμα της Μελένε,(που συγγνώμη που της το ξεσκίσαμε ολίγον τι),η σύγκρουση προέρχεται από το τι της έμαθε η κοινωνία,η οικογένεια και η εκπαίδευση για τους γονείς,ιδιαίτερα για τη μάνα.Πως θα είναι ένα αχάριστο παιδί,αν κρίνει τη μητέρα της,αφού αυτή της πρόσφερε το δώρο της ζωής,την ανέθρεψε και τα λοιπά γραφικά.Κάλλιστα μπορεί να σε κακοποιεί αυτός που σε αναθρέφει,που σου έδωσε το δώρο της ζωής κουλουπού.Να διαχωρίζουμε και να αποδίδουμε τα του καίσαρος τω καίσαρι.Δεν φταις για τις νοητικές κατασκευές που έπλασαν άλλοι για να σε χειραγωγούν,αλλά το να τις συντηρείς σημαίνει πως δεν έμαθες πως θα τις ανατρέψεις.Ανατρέπω στη συγκεκριμένη,σημαίνει δε νιώθω ενοχές πια για κάτι που ήταν έξω από τη σφαίρα της ευθύνης μου,άρα τη συμπεριφορά της μητέρας σου melene,βάζω τα όρια της αυτοπροστασίας μου,θωρακίζοντας τον εαυτό μου,ώστε να απαλλαχτώ από τζάμπα ταλαιπωρίες.:)

Quote:

---

Originally posted by melene
απο παιδι με θυμαμαι καθε φορα που αρρωσταινα να χαιρομαι.
καθε φορα που κατι κακο εμφανιζοταν και ειχε σχεση με την υγεια μου να με κανει πανευτυχη.ηθελα να τραβηξω την προσοχη,ετσι ανακαλυψα,τον λογο,δεν τον ηξερα.Καθε φορα καθε συνεδρια με τον θεραπευτη μου ειχε σαν επιλογο την αναγκη μου να τραβαω την προσοχη καθως και τον φοβο της απορριψης.

στα 19 μου μετα απο διαφορες αρρωστιες,μεχρι και ελκη στον οισοφαγο ειχα απο παλλινδρομηση,παθαινω την πρωτη κριση πανικου μου.χμμμ εφταιγαν οι καφεδες,το αδειο μου στομαχι,η ελλειψη υπνου αλλα σιγουρα οχι η οικογενεια μου,η μανα μου.

συνειδητοποιω σχεδον 2 χρονια μετα την πρωτη κριση πανικου για ποιο λογο ειχα αυτο το ξεσπασμα.δεν ειναι τιποτα παραπανω
απο μια ακομη απελπισμενη προσπαθεια του εαυτου μου να ζητησω την προσοχη.απο ποιον?απο τη μανα μου.

απο παιδι, μανα και πατερας για εμενα ηταν ο πατερας μου τον οποιο δυστυχως και εχασα πριν αρκετα χρονια.ποτε δεν πηρα την προσοχη,ισως αγαπη που ηθελα απο αυτην,την μητερα μου.
και επιστρεφω παλι στο σημερα με μια μανα η οποια συνεχεια με κατηγορει που επισκεφτομαι ψυχιατρους και ψυχολογους,με μια μητερα που με κατηγορει λεγοντας μου πως στερω απο την οικογενεια,με μια μητερα η οποια συνεχως με μειωνει και μου λεει πως την ζηλευω.μια μητερα με την οποια οι σχεσεις μας ειναι καθαρα οικονομικες.

τι διατηρει το προβλημα μου?το οτι δεν το αποδεχεται και ετσι δεν αποδεχεται εμενα την ιδια...με απορριπτει με καθε της κουβεντα, με καθε της κινηση.με ακυρωνει.

μα ειναι η μανα μου..η γυναικα που οταν θα γελασει θα γελασω και εγω,οταν θα κλαψει θα υποφερω..

μα ειναι η μανα..και για την μανα δεν μιλαμε ετσι,σωστα?η μανα ειναι ο μονος ανθρωπος που μας αγαπαει πραγματικα που θα θυσιαζζοταν,ετσι δεν λενε?ειναι ετσι?

ντρεπομαι που τα λεω ολα αυτα μα δεν αντεχω.ξερω θα το μετανιωσβ και καποια στιγμη θα το σβησω γιατι δεν κανει να μιλαω ετσι για την μαμα,τοσο κοπο εκανε για να μεγαλωσει μονη της τα παιδια της.

στο μυαλο μου εχουν τεκμηριωθει παρα πολλα με απο αυτη μου την ανακαλυψη,νιωθω πιο δυνατη απο ποτε.ομως τι κανω?μενω?που?εκει?μαζι της?ειμαι αχαριστη?μα δεν εχω στερηθει τιποτα τοσα χρονια...

---

νομιζω μελενε πως ολα αυτα τα αρνητικα σου συναισθηματα ειναι δικαιολογημενα.σαφως και η μητερα σου περασε πολλα ,πονεσε,σε μεγαλωσε μονη της,δεν σου στερησε τιποτα οπως λες.θα πρεπε κατα τη γνωμη μου ομως αυτο να την κανει να ερθει πιο κοντα σου στηριζοντας σε,και οχι απαιτοντας με τον τροπο της να δειξεις δυναμη.

εκτιμω το γεγονος οτι οι γονεις μας στηριζουν οικονομικα κτλ κτλ.ομως που να παρει δεν ζηταμε μονο αυτο.θελουμε μια τρυφερη αγλαλια,μια ζεστη κουβεντα,μια ομορφη συζητηση,ενα χαδι,κατανοηση.,στηριξη.και ναι αυτα τα χρειαζομαστε ειτε ειμαστε 5 ειτε 35 και ανεξαρτητοι.

απο κει και περα ναι το ιδεατο ειναι να φευγουμε απο το σπιτι να αναλαμβανουμε τη ζωη μας μετα την ενηλικιωση,δεν γινονται ομως τα πραγματα πολλες φορες ετσι οπως τα θελουμε.νιωθουμε ενοχες επειδη μας στηριζουν οικονομικα και δεχομαστε πολλες ασχημες αντιδρασεις.

Έχεις τη δυνατότητα να παίρνεις τις δικές σου αποφάσεις,δίχως να υποχωρείς στα θέλω σου,για να μη σε κρίνει η μητέρα σου melene;Έχεις σκεφτεί πως οι ενοχές που προσπαθεί να σου εμφυτεύσει,πως ξοδεύεις τα λεφτά σε μη-σημαντικούς κατ\'αυτήν προορισμούς,βασικά είναι ένας τρόπος να σε απωθήσει από τον εαυτό που επιθυμείς;Mένοντας αυτή που είσαι,μη βρίσκοντας τις λύσεις,δεν την φοβίζεις,γιατί ξέρει πως λειτουργείς.Αυτό το σκέφτηκες,του δίνεις μία βάση;Γιατί κάποιος δε θέλει να βρω τις λύσεις μου,τι φοβάται εκεί;Φοβάται την ανεξαρτητοποίησή σου από αυτήν.

RainAndWind wrote:

\'... Όχι,δεν είναι δικαιολογία το είναι μάνα και η μάνα είναι το πλάσμα που γελάει και κλαίει μαζί μας και θα θυσιαζόταν τάχαμου τάχαμου για μας.Εδώ δε θυσιάζει ένα μέρος του χρόνου της να σε αγκαλιάσει,να σου ζητήσει μία έντιμη συγγνώμη και αντί να κοκκινίσει από ντροπή που τρέχεις να βρεις τι σου φταίει,σου τονίζει πως της ξοδεύεις τα λεφτά.Να της πεις να τα βάλει εκεί που ξέρει,εγώ το έκανα στην δική μου.Αν τα χρήματα σημαίνουν περισσότερα από το να βρει το παιδί μου την υγεία του,τότε δεν αξίζω να λέγομαι μάνα.

Πώς είπατε;Eίμαι κάθετη;Πολύ σωστά.Με τους μαλάκες είμαι κάθετη.Δικαίωμά μου να μην ποτίζομαι με ψέματα στυλ\"τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου\".Τίμα τους αν το αξίζουν,όπως θα έκανες με τον οποιονδήποτε γύρω σου.Πάψε να προσφέρεις δικαιολογίες για να συνεχίσεις να έχεις συγκρούσεις.Και τα είπες και αντίστροφα.Η λογική σου δεν είναι αυτή που λέει το τσιτάτο\"μα με μεγάλωσε\".Το συναίσθημά σου το λέει.Η λογική σου είναι αυτή που σου λέει αυτό που ξέρεις μια χαρούλα,πως η ταμπελίτσα γονιός δεν αρκεί για να αγαπάμε κάποιον.

Προσωπικά δεν αγαπώ τη μητέρα μου.Είναι μία αμόρφωτη,στενόμυαλη,μικροπ ρεπής,κακεντρεχής γυναίκα.Όπως δε διαλέγω φίλους στενόμυαλους,κακεντρεχείς και ασυνείδητους,έτσι είδα κάποια στιγμή πως η μάνα μου δε μου ταιριάζει και πως πιθανότατα αν δε με είχε γεννήσει δε θα της έριχνα δεύτερη ματιά,θα προσπέρναγα δίχως καμία ενοχή...\'

... στην αρχή μπερδεύτηκα και νόμιζα ότι τα έγραφα εγώ... λολ!... τί διάολο, με καρμπόν τις βγάζουν τις μανάδες μας;... όσες φορές μου έχει τύχει να δω ανθρώπους να κλαίνε, άγνωστους σε μένα και μου συμβαίνει κυρίως με ηλικιωμένες γυναίκες, πάντα τρέχω να δω τί συμβαίνει. Αυτές οι γυναίκες μπορεί να έχουν κάνει πολύ χειρότερα στη ζωή τους από τη δική μου μητέρα, αλλά μπορεί να είναι και οι καλύτεροι άνθρωποι τούτου του ντουνιά. Εγώ όμως δε το ξέρω. Παλιότερα που την έβλεπα να κλαίει πολλές φορές, πήγαινα και σκοτωνόμουν με τον \'κακό\' μου πατέρα που θεωρούσα υπεύθυνο για όλα. Είχα γίνει ο μαλάκας, η κορόϊδα κι έτσι η ίδια βολεύτηκε και σκοτωνόμουν μόνο εγώ. Σήμερα, δε νιώθω τίποτα πια όταν τυχαίνει να τη δω να κλαψουρίζει, γιατί σήμερα ξέρω. Θα είχε περισσότερη τύχη η ίδια ως προς το να την αγγίξω ή να της πιάσω το χέρι, αν ήταν μια από τις παραπάνω κυρίες που ανέφερα. Της έδωσα πολλά συχωροχάρτια. Όσες και οι μπύρες που ήπια στη ζωή μου...

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Έχεις τη δυνατότητα να παίρνεις τις δικές σου αποφάσεις,δίχως να υποχωρείς στα θέλω σου,για να μη σε κρίνει η μητέρα σου melene;Έχεις σκεφτεί πως οι ενοχές που προσπαθεί να σου εμφυτεύσει,πως ξοδεύεις τα λεφτά σε μη-σημαντικούς κατ\'αυτήν προορισμούς,βασικά είναι ένας τρόπος να σε απωθήσει από τον εαυτό που επιθυμείς;Mένοντας αυτή που είσαι,μη βρίσκοντας τις λύσεις,δεν την φοβίζεις,γιατί ξέρει πως λειτουργείς.Αυτό το σκέφτηκες,του δίνεις μία βάση;Γιατί κάποιος δε θέλει να βρω τις λύσεις μου,τι φοβάται εκεί;Φοβάται την ανεξαρτητοποίησή σου από αυτήν.

---

den μπορεις να φανταστεις ποσο πολυ με επηρεαζει απο το πιο απλο αμα αγορασω ενα ρουχο που μου αρεσει πολυ τη ρωτησω τη γνωμη της(οπως παντα) και ειναι αντιθετη απο τη δικη μου τοτε η το ρουχο θα παει για επιστροφη η θα καταληξει στα αφορετα της ντουλαπας μου.

οσο για ενοχες,συνειδητα παραδοξως δεν εχω.αναγνωριζω ποσο παραλογα ειναι ολα οσα μου καταλογιζει κατα καιρους.λεει πως η γκρινια μου και η τεμπελια μου φταινε για ολα,αστειο κατα τη γνωμη μου.αυτο που δεν αντεχω ειναι οτι το θεωρω αδικο.σε καμια περιπτωση δεν κατηγορω τον εαυτο μου ουτε κουβαλαω τις ενοχες που θελει να μου φορτωσει,ολο το προβλημα στην περιπτωση μου ειναι πως νιωθω αδικημενη και αυτο με πνιγει γιατι ειναι η μανα μου και θα επρεπε να ειναι αλλιως..

Έτσι Alobar.Eπίσης είναι σημαντικό να καταλάβουμε πως δεν είναι η ψυχική ασθένεια δικαιολογία για τις κακές ποιότητες ενός χαρακτήρα,ούτε μπορούμε κάτω από αυτό το χαλί να σκουπίζουμε οτιδήποτε στραβό κουβαλάει ο καθένας σαν χαρακτηριστικά του,ως ποιότητες του χαρακτήρα του.Και πριν την ψυχική της νόσο,που φυσικά εντείνει ή αμβλύνει ποιοτικά χαρακτηριστικά,αλλά δεν τα πλάθει εκ του μη όντος,πάλι ίδια ήταν η μητέρα μου σύμφωνα με τις εξιστορήσεις μελών της οικογένειάς της.Άλλο λοιπόν το ένα,άλλο τ\'άλλο.;)
Τα συναισθήματά μας απέναντι στους γονείς μας δε γεννιώνται γιατί έτσι,πλάθονται μέσα από τις συμπεριφορές τους απέναντί μας,οπότε το να μυθοποιούμε(συντηρώντας ψευδείς ηθικές κανονoλογίες της κοινωνίας ηρωοποίησης της μάνας και του πατέρα),βλάπτει.Μας παίρνει μακριά από την αλήθεια,που είναι πως δε θάβουμε πληγές εμμένοντας σε αυτοτιμωρίες,αλλά τις ξεσκεπάζουμε,ώστε να τις διαπραγματευτούμε κάποια στιγμή.
Γνωρίζω πως εάν η μητέρα μου ή ο πατέρας μου τροποποιούσαν,θα άλλαζα κι εγώ στάση,αλλά δεν αλλάζω όσο δεν τροποποιούν.Είναι δυαδική σχέση η αλληλεπίδραση γονέα παιδιού και δεν μπορεί να σηκώνει το βάρος του καθορισμού της σχέσης μονόπαντα η μία πλευρά,ενώ η άλλη κοιμάται τον του δικαίου ύπνο.Όσο οι ευθύνες δεν αποδίδονται,αλλά τις κρατώ γιατί έτσι διδάχτηκα μέσω βιωμάτων και διαπαιδαγώγησης στο ρόλο του συγχωρώ τα πάντα,τότε δεν αυτοπροσδιορίζομαι ποτέ.

Μελένε,είναι η μάνα σου και θα έπρεπε να είναι αλλιώς.Αν το δούμε λίγο διαφορετικά,είναι η μάνα μου,αυτή είναι,χωρίς το έπρεπε;

Quote:

---

Originally posted by melene

κρινο,μισο λεπτο,δεν ειπα σε καμια περιπτωση οτι παραμενω στασιμη,αντιθετα για να γινω αποδεκτη ενα κουσουρι που απεκτησα


κακο κουσουρια αποκτησες, με πολλα προβληματα.
Σταματα να θες να γινεις αποδεκτη,
και αστο να εισαι αποδεκτη, οπου κατσει.
Πολυ απλα σταματα να ασχολεισαι με κατι τετοιο.



ειναι να θελω να ασχολουμαι με πολλα


πιστευεις οτι αμα ασχοληθεις με λιγα θα τα καταφερεις στο 100% του?




καθως και για να τραβαω την προσοχη


αλλο προβλημα και αυτο, ιδιο με το παραπανω.




\'\'εντυπωσιαζοντας\'\'.προχω� �αω εκτος και αν εννοεις μονο το συναισθηματικο κομματι,τη συναισθηματικη ωριμανση..εκει η αληθεια ειναι οτι πασχω ελαφρως μιας και παλευω ματαια να παραμεινω παιδακι μπας και..



αυτο ειναι μονο ενα μερος των προβληματων που εχεις.
Δυστυχως πρεπει να μεγαλωσεις, οσο σκληρο και δυσκολο και αν ακουγεται.
Θα λυσεις καποια προβληματα και φυσικα θα αποκτησεις καποια καινουρια.




οσο για την συζητηση ανθρωπου πως ανθρωπο και οχι μανας-κορης,εχω τις αμφιβλολιες μου.


δεν αμφιβαλλω.




αυτο που προτεινεις ειναι το ιδεατο,ομως στα αληθεια μπορω να αποφορτιστω τοσο πολυ,το ιδιο και εκεινη για να καταφερουμε να κανουμε μια τετοια κουβεντα?


καταρχην μην ασχολεισαι με το τι κανει η αλλη,
παρα αρχικως με το τι θες - μπορεις να κανεις εσυ.

Αν γινει η συζητηση θα ειναι καταρχην για δικο σου κερδος.
Και ναι, ξεκιναμε για το ιδεατο και στην συνεχεια βλεπουμε και κανουμε ποσο μπορουμε να ειμαστε κοντα σε αυτο.

---

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Καταρχήν το ότι είμαι θυμωμένη,από πού κι ως πού θεωρείς Κρίνο,πως αυτό σημαίνει πως φθείρω τη ζωή μου;


γιατι αυτο σημαινει.
Δεν ξερω αν θα βοηθησει την κουβεντα μας, να σου αναλυσω τα αυτονοητα.
Αν εξακολουθεις και κρατας αμυνες απεναντι μου,
τοτε φαντασου το τι γινεται με την μητερα σου.

Και οχι δεν θα γινω ο ψυχαναλυτης σου,
για να σε αναγκασω να δεις κατι. (ασχετως αν μπορω να το κανω και να σε κανω να δεις αυτο που αρνεισαι)
Η σε ενδιαφερει να εμβαθυνεις σε κατι να βρεις ακρη, σε κατι που ακους η αλλιως πηγαινε να πληρωσεις.




Φυσικά και έχω βρει τρόπους αυτοπροστασίας,



οι τροποι αυτοπροστασιας που εχεις, ξεκινουν και τελειωνουν με τον εαυτο σου και οχι με την μητερα σου.
Απο εσενα προσπαθεις να φυλαχτεις, και το εχεις μαγειρεψει ετσι για να πιστευεις οτι ειναι αλλιως.
Σορρυ αλλα με αναγκαζεις να γινομαι ωμος.



απλά δεν διάλεξα τον κοινό δρόμο,του μου επιτέθηκες,άρα σε κλείνω σε ένα ψυχιατρείο να σε φυτοποιήσουν,επειδή αρρώστησες.


δεν υπαρχει μονο αυτος ο δρομος, του ψυχιατρειου.
Μαλλον θα ελεγα οτι αυτος ειναι ο ευκολος που προτεινεις.





Προτίμησα να πάρω αποστάσεις,συναισθηματικέ� �,να βλέπω πλέον τους γονείς μου σε αραιότατα διαστήματα,με άλλους γύρω μου,αλλά να μην διαλέξω ούτε να μισήσω όλους τους ανθρώπους με ψυχική νόσο,κατάσταση,όπως θες το ονομάζεις,αλλά ούτε να λέω σ\'αγαπώ γιατί είσαι μητέρα μου.


να μην μισησεις?
μα ο θυμος και το μισος που βγαζεις κανει μπαμ καλε κοπελα!!!
να σου πω....
εμενα δουλευεις η τον εαυτο σου?




Λέμε αλήθειες,δε βαυκαλιζόμαστε,με εννοείς.


καλα για αυτο μην παιρνεις ορκο.....




Ο πατέρας μου,ο υπεύθυνος κατά το νόμο για το άτομο με το οποίο ζει,δεν σκοπεύει,ούτε σκόπευε ποτέ να τη συνοδέψει σε έναν ψυχίατρο,οπότε πάει μόνη της σε διάφορους,όποτε το θυμάται και όποτε το νιώθει επίσης.Αν σε ενδιαφέρει,πάσχει από διπολική.


οκ και τι να γινει για αυτο?
λυπηρο που εχει προβληματα,
αλλα αυτα θα τα λυσει η ιδια.
Εμεις μιλαμε για την σχεση σας και οχι για τα ψυχολογικα της μητερας σου.




Δε νιώθω να με απειλεί,παρόλο που ξέρω πως στις περιόδους μανίας της γίνεται επικίνδυνη,γιατί βγάζει έντονη επιθετικότητα.


σαφως και νιωθεις να σε απειλει,
γιατι πολυ απλα δεν μπορεις να το διαχειριστεις.
Προς το παρον φαινεται οτι προτιμας να το αποφευγεις να το δεις καταματα.....




Μέρος της ευθύνης λοιπόν μοιράζεται και ο πατέρας μου,ο οποίος στρουθοκαμηλίζει,λόγω δικών του θεμάτων επίσης.


δικαιωμα του.




Αυτό τι σημαίνει,πως αυτοτιμωρούμαι λοιπόν παίρνοντας τις αποστάσεις μου,αποδίδοντας τις ευθύνες όπου αναλογούν,αντί να φορτώνομαι ενοχές στυλ,δεν ήμουν καλό παιδί,κλαψ λυγμ;


το αντιθετο.
Στηνεις ενα κατηγορητηριο που δεν εχει τελος.
Και αυτο γιατι σε βολευει να ειναι ετσι.





Mια χαρά είμαι,έχω τη ζωή μου,και με όσο νιονιό διαθέτω προσπαθώ να την καλυτερεύω και όχι να την χειροτερεύω φτιασιδώνοντας τις καταστάσεις και μη βλέποντάς τις ως έχουν.


αν εισαι καλα στη ζωη σου,
προς τι οι καταρες και οι γκρινιες?
κατι δεν παει καλα στο βασιλειο της Δανιμαρκιας αν με εννοεις....




Δεν είμαι υπεύθυνη για το τι κάνουν οι γονείς μου στις δικές τους ζωές,εγώ είμαι υπεύθυνη για τη δική μου ευτυχία.


σωστα,
αρα γιατι μπλεκεις τους γονεις σου στις σκεψεις σου?




Στο θέμα της Μελένε,(που συγγνώμη που της το ξεσκίσαμε ολίγον τι),η σύγκρουση προέρχεται από το τι της έμαθε η κοινωνία,η οικογένεια και η εκπαίδευση για τους γονείς,ιδιαίτερα για τη μάνα.Πως θα είναι ένα αχάριστο παιδί,αν κρίνει τη μητέρα της,αφού αυτή της πρόσφερε το δώρο της ζωής,την ανέθρεψε και τα λοιπά γραφικά.Κάλλιστα μπορεί να σε κακοποιεί αυτός που σε αναθρέφει,που σου έδωσε το δώρο της ζωής κουλουπού.Να διαχωρίζουμε και να αποδίδουμε τα του καίσαρος τω καίσαρι.Δεν φταις για τις νοητικές κατασκευές που έπλασαν άλλοι για να σε χειραγωγούν,αλλά το να τις συντηρείς σημαίνει πως δεν έμαθες πως θα τις ανατρέψεις.Ανατρέπω στη συγκεκριμένη,σημαίνει δε νιώθω ενοχές πια για κάτι που ήταν έξω από τη σφαίρα της ευθύνης μου,άρα τη συμπεριφορά της μητέρας σου melene,βάζω τα όρια της αυτοπροστασίας μου,θωρακίζοντας τον εαυτό μου,ώστε να απαλλαχτώ από τζάμπα ταλαιπωρίες.:)


το θεμα της μελενε ε?
ρειν,
παρτη την σκουφια σου και βαρα την.....

:P :P :P

---