γεια σας..ειμαι η στασα και προσπαθω να μαι καλα..αν και ειναι λιγο δυσκολο.Ειναι δυσκολο οχι γιατι προσπαθω αλλα πολεμαω τον ιδιο μου τον εαυτο..δεν ξερω για ποσο ακομα..
Printable View
γεια σας..ειμαι η στασα και προσπαθω να μαι καλα..αν και ειναι λιγο δυσκολο.Ειναι δυσκολο οχι γιατι προσπαθω αλλα πολεμαω τον ιδιο μου τον εαυτο..δεν ξερω για ποσο ακομα..
Ολοι προσπαθουμε και πολεμαμε.Δεν εισαι μονη.Το για ποσο ακομα ουτε και αυτο το γνωριζουμε.
Αλλα δεν βαριεσαι,το καλυτερα ειναι να προσπαθεις να επιλυσεις προβληματα που αφορουν τοιν εαυτο σου παρα προβληματα που εχεις με τους αλλους.Οταν τα εχεις καλα με σενα το βγαζεις και στους αλλους.
Ποιο ειναι το προβλημα;Τι δεν σε αφηνει και πολεμας;
το προβλημα ειμαι εγω...εχω μαθει να μην μιλαω γενικως ακομα και τωρα μου ειναι δυσκολο..ειμαι αρκετα χρονια στη καταθλιψη και πασχω ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχη. τα 2 τελευταια χρονια κανω ψυχαναλυση και ακολουθω φαρμακευτικη αγωγη..ζητω συγνωμη αν ειμαι αποτομη στο λογο μου αλλα θελω λιγο χρονο.. νιωθω λιγο οικεια μαζι σας ..δεν ξερω γιατι
Νιωθεις οικειοτητα γιατι δεν μας γνωριζεις..και μπορεις ισως να εκφραστεις πιο ελευθερα.Να ξερεις πως εδωμεσα ποτε δεν θα εισαι μονη.Καλα εκανες και μπηκες..ισως ετσι νιωσεις και ετοιμη να μιλησεις,να ξεσπασεις.Τι συνεβη στην ζωη σου;..
καλημερα..αυτο αναρωτιεμαι και γω μερικες φορες τι μου συμβαινει΄και δεν μπορω να ξεφυγω απο μενα..προσπαθω να αντιμετωπισω τις φοβιες μου,τις αγωνιες μου και μερικες φορες την αναγκη μου να πεφτω τοσο πολυ ψυχολογικα που βρισκω τον εαυτο μου,τον πραγματικο εαυτο μου..εδω και 10 μερες αλλαξα τα φαρμακα και ολα γυρω μου εχουν δυναμωσει...το μισος για τον εαυτο μου εχει μεγαλωσει με αποτελεσμα να θελω μερικες φορες να τον τιμωρισω..δεν με νοιαζει για μενα ακομα και να πεθανω αρκει να μην χασω τους ανθρωπους που αγαπω,αυτη ειναι η αγωνια μου..τα τελευταια 11 χρονια πολεμαμε την ασθενεια της μητερας μου,φοβαμαι για την μητερα μου και για αυτους που αγαπω,αυτη ειναι η μεγαλυτερη φοβια μου..μερικες φορες σκεφτομαι οτι αν δεν κανω κατι π.χνα πλυνω κατι,να παρω ενα τηλ καποιος δικος μου θα πεθανει,αυτη ειναι η μεγαλυτερη εμμονη μου..με μισω...με μισω...εχω χασει τα καλυτερα χρονια της ζωης μου...αναρωτιμαι πως ειναι καποιος χαρουμενος.ξενοιαστος..ελε� �θερος....ομορφος..ηρεμος..δε� � ξερω γιατι εγραψα τοσα πολλα και εβγαλα ενα κομματι μου προς τα εξω αλλα δεν μπορουσα να σταματησω..συγγνωμη αν σας κουρασα
γειά σου....
γιατί δεν προσπαθείς να προσδιορίσεις τί είναι ακριβώς αυτό που πολεμάς στον εαυτό σου..
αν δεν μας πείς κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει τί είναι αυτό που σε φοβίζει...???γιατί επιθετικοί γινόμαστε σε κάτι που φοβόμαστε....τί σε φοβίζει λοιπόν στον εαυτό σου....??/
τί είναι αυτό που σε χαλάει...?
πώς πολεμάς δηλαδή τον εαυτό σου....??
απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου μεχρι και τωρα ειμαι βουτηγμενη μες στη σιωπη..ειμαι κλειστη και απροσιτη..στην εφηβεια ανελαβα ευθυνες μεγαλυτερες απο μενα..οταν οι αλλοι ειχαν προβληματα ερχοντουσαν σε μενα και γω εδινα τα παντα..ποτε δεν ειπα τι με απασχολει,τι με φοβηζει,τι με ανχωνει σε κανεναν.δεν ηθελα να γινομαι βαρος..ειχα φτιαξει μια εικονα ενος σκληρου ανθρωπου χωρις να δειχνω τιποτα σε κανεναν..ακομα καο οταν ανακαλυψα οτι η μητερα μου ειναι αρρωστη δε ειπα τιποτα.δεν ηθελα να φερω τους δικους μου σε δυσκολη θεση κι ετσι εκανα υπομονη και περιμενα..απο κεινο το σημειο αρχησα να βουλιαζω..δεν μιλαγα για μενα επαιζα θεατρο οτι ημουν μια χαρα και μεσα μου εκαιγα..οταν εφτασε η ωρα να παω σε ψυχολογο ηταν πλεον δυσκολα τα πραγματα...η μητερα μου ειχε αρρωστησει για δευτερη φορα οπ το ιδιο πραγμα και γω ημουν αυτη που εμεινα διπλα της λεπτο προς λεπτο..ημουν μονη ο πατερας μου δεν ερχοταν γιατι δεν μπορουσε τα νοσοκομεια και η αδελφη μου ειχε επαναπαυτει γιατι ηξερε οτι ημουν εγω μπροστα..σαν τοιχος..ποσα ενα παιδα μπορει να αντεξει??ποση ευθυνη μπορει να σηκωσει??ειναι πολυ σκληρο να λες σ ενα παιδι οτι κινδυνευει η ζωη της μητερας του και μετα να πηγαινει στο δωματιο και να χαμογελα αλλα μεσα του να ζηταει βοηθεια..παλι ομως σιωπη..ολοι προφυλασαν τον εαυτο τους εκτος απο μενα..ολοι βαζαν εμενα μπροστα χωρις να μπουν στο κοπο να ρωτησουν μπορεις??ο πονος που ενιωθα ητν μεγαλοςκαι το χειροτερο οτι δεν μπορουσα να τον ελενξω..ετσι αρχισα να κλεινωμαι σπιτι,να κλαιω και να χασω τις φιλες μου..τοτε εμφανιστηκαν τα πρωτα σημαδια..ηθελα να καω,να κοπω..να δωσω τελος.δεν μπορουσα αλλο...το πολεμαω 2 χρονια με συνεδριες και φαρμακα..πολεμαω να αλλαξω αυτο που ειμαι..με φοβιζει ετσι που κανταντησα τον εαυτο μου..με χαλαει που μεγαλωσα και εχω μαθει να λειτουργω ετσι..με μισω που καταστρεψα τη ζωη μου...θελω μονο την ελευθερια μου
ελεύθεροι είμαστε όταν συνειδητοποιήσουμε οτι δεν πρέπει και δεν υπάρχει τελικά κάτι που να μας κρατάει....όλα είναι ένα κλίκ....!!!!!ένα κλίκ του μυαλού....
δεν ξέρω πώς έφτασες εδώ...και εγώ στην εφηβεία είμαι σε λίγες μέρες ενηλικιώνομαι,οπότε μπορώ να καταλάβω όσα μου λές χωρίς κόπο.....!!!!κοίτα και εμένα μου έχουν φορτώσει ευθύνες και τύψεις για πράγματα που καν δεν πρέπει να με αφορούν...αλλά αυτό δεν με ρίχνει,ίσως γιατί έχω συνηθίσει....
αυτό που με ρίχνει είναι ο εαυτός μου και αυτός είναι που με τρομάζει....
ψάξε να βρείς αυτό που είσαι..και να είσαι περήφανη που έχεις φτάσει εδώ...θα μπορούσες να είχες δώσει τέος,αλλά άντεξες...άρα γιατί να μην αντέξεις και τώρα...!!!!
δες το σαν πρόκληση...!!!!
έχεις αποδείξει οτι μπορείς σωστά...??
τότε κάντο ακόμα μια φορά...!!!!!
πάψε να ζείς στη σιωπή και μοιράσου τις σκέψεις σου με όσους εσύ νιώθεις οτι μπορείς...
όταν δυο+...άτομα μοιράζονται τη χρά,αυτή πολλαπλασιάζεται...
κ όταν δυο+...άτομα μοιράζονται τη λύπη....??????
ΑΥΤΗ ΔΙΑΙΡΕΙΤΑΙ...
μοιράσου λοιπόν όσα σε πάνε πίσω και άνοιξε τα φτερά σου...!!!!
αγαπητη lill τα χρονια περνουσαν και δεν καταλαβαινα οτι κατι μου συνεβαινε..ειμαι 30 χρονων και παλευω κατι που εγινε κομματι μου..εμαθα να τα περναω ολα μονη μου..μου λειπει η εφηβεια μου..μου λειπει γιατι τη στερηθηκα..ειναι τοσα πολλα που ξερω τι να πρωτογραψω....εσενα τι σου συμβαινει???μπορω να βοηθησω??
κοίτα...ειδικά στη φάση που είσαι,δεν είναι ώρα να βοηθήσεις εμένα,θα μου πείς τότε γιατί συζητάω και εγώ μαζί σου το πρόβλημά σου....?
οκ!απλά άσε εμένα για λίγο,είναι μεγάλη κουβέντα και πές μου για σένα,άρχισε να γράφεις και πίστεψέ με θα σου βγούν όλα σιγά σιγά....!!!!!
δεν ξέρω γιατί έφτασες εδώ,αυτό που ξέρω είναι οτι όλα μα όλα γίνονται για κάποιο λόγο,έχουν ένα \"τέλος\" όπως λέει και ο αριστοτέλης,ένα σκοπό....
κράτα αυτό για αρχή και προσπάθησε να δείς τί θα κάνεις απο εδώ και πέρα...και που ξέρεις ίσως το οτι πέρασες όσα πέρασες στην εφηβεία σου είχε ένα σκοπό...ωρίμασες!!!!έτσι οπλισμένη με ωριμότητα απο μικρή ηλικία,μπόρεσες να ξεπεράσεις κινδύνους και καταστάσεις που άλλα παιδιά στην ηλικία σου έφαγαν στη μάπα και βούλιαξαν μαζί τους...!!!!
καλώς ή κακώς ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω....
είσαι στα τριάντα και πρέπει να τα ΖΗΣΕΙΣ γιατί αργότερα ασχολούμενη μόνο με το παρελθόν,θα φτάσεις να λές οτι δεν έζησες ούτε τα τριάντα....
ζήσε με αυτά που έχεις και κοίτα να ζήσεις όπως εσύ θες...
η εφηβεία πάει...τί να κάνουμε...?
τώρα τι κάνεις....είναι το θέμα....!!!
θα σου πώ κάτι πολύ όμορφο...
γεννήθηκα χωρίς να το θέλω,θα πεθάνω χωρίς να το θέλω,άρα τί μου μένει..>>??/
να ΖΗΣΩ όπως θέλω.....
τί περιμένεις λοιπόν?άρχησε απο τώρα....!!!!!!
αγαπητη lill σ ευχαριστω για τα ωραια λογια σου και για τα χρονο σου αλλα ειναι λιγο δυσκολο ολο αυτο..δεν μπορω να σε αφησω στην ακρη θελω να σε βοηθησω οπως μπορω...δεν μου αρεσουν οι <<μονολογοι>>δεν τους μπορω..εφτασα ως εδω απ τη σιωπη μου και αυτο θελω να πολεμησω..σαφως καποια πραγματα γινονται για καποιο λογο αλλα βαρεθηκα να τον ψαχνω...ο πονος που ενιωσα ηταν τοσο εντονος που τον νιωθω ακομα..μερικες φορες ακομα βασανιζομαι τα βραδια..επανηλθαν οι κρισεις πανικου αλλα και παλι κανω υπομονη και λεω θα περασει..ως ποτε..σε παρακαλω πες μου τι σου συμβαινει???δεν θελω να περασει αλλος αυτο που περναω εγω..΄ --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------\'\'\'θεωρω γενναιο αυτον που κυριαρχει τα παθη του οχι αυτον που κυριαρχει τους εχθρους του.Η δυσκολοτερη νικη ειναι εκεινη εναντια στον ιδιο σου τον εαυτο\'\'\'
ακριβώς...ενάντια στον ίδο σου τον εατό....αυτό προσπαθώ να καταφέρω...
εγώ είμαι κάπου 3 χρόνια βουλιμική,έχω περάσει απο πολλά στάδια...είμαι 1,70 και κιλά το κατώτερο που έχω φτάσει 49 και το ανώτερο 58 που είμαι τώρα πάνω κάτω...
τώρα πολεμάω να ξεφύγω απο όλο αυτό..γιατί μου έχουν χτυπήσει τη πόρτα και άλλα πράγματα,γαστροραγία,πόνοι στο στομάχι,έλλειψη συγκέντρωσης λόγω έλλειψης βιταμινών κλπ και όλα αυτά μέσα στα πλαίσια και των πανελληνίων που αρχίζουν σε δύο μήνες....
όπως καταλαβαίνεις δεν έχω άλλα περιθώρια και προσπαθώ να κάνω κάτι για να σώσω τον εαυτό μου.....
όμως επιμένω οτι το θέμα είσαι εσύ....
εχεις καποιον διπλα σου??μιλησες με καποιο ψυχολογο??σε παρακαλω ΣΤΑΜΑΤΑ να βαζεις τον εαυτο σου πισω..για μενα ειναι σημαντικο..θελω να μαθω για σενα..θελω να <περπαταμε> παραλληλα μπορουμε??καταλαβαινω η αυτοεκτιμηση που εχεις δεν ειναι και η καλυτερη οπως δεν ειναι και η δικια μου..αν ομως θελεις να βαζεις τον εαυτο σου στην ακρη εγω δεν μπορω να σε ακολουθησω..συγνωμη αν γινομαι πιεστικη..εσυ αποφασιζεις
δεν γίνεται να μη με αφήνω πισω,αφού για σένα μιλάμε,εδώ δεν είναι το δικό μου θέμα και νιώθω κάπως άσχημα που σε επισκιάζω....
δεν έχω κάποιον δίπλα μου,όχι πέρα απο εσάς στο σάιτ....
πήρα απόφαση εχθές και μίλησα σήμερα το πρωί με κάποιον ειδικό όμως όπως περίμενα και είναι λογικό δυστυχώς δεν μπορεί να κάνει κάτι μέσω τηλεφώνου....ειδικά εφόσον δεν το ξέρουν και οι γονείς μου,για να βρισκόμασταν απο κοντά...
για αρχή μου είπε να φτιάξω λίγο τη διατροφή μου σιγά σιγά,να μη κάνω εμετούς και απο εκεί και πέρα βλέπουμε .....!!!
οκ αν αυτό έχεις ανάγκη,να περπατάμε μαζί,και σε κάνει να νιώθες καλύτερα και να ανοίγεσαι,δεν έχω κανένα πρόβλημα όπως θές....
όμως μιάς και σου είπα,ας πάμε και λίγο σε εσένα,ξέρεις ούτε εμένα μου αρέσει ο μονόλογος....και όπως προανέφερα τώρα συζητάμε για το δικό σου θέμα...
γεια σου lill μεσα σ αυτα τα 3 χρονια δεν εχουν καταλαβει τιποτα,,κανενας??3 χρονια ειναι αρκετα..ο χρονος για μας ειναι εχθρος αν δεν κανουμε κατι..εχεις σκεφτει να πας σε ψυχολογο?
[quote]Originally posted by lill
πήρα απόφαση εχθές και μίλησα σήμερα το πρωί με κάποιον ειδικό όμως όπως περίμενα και είναι λογικό δυστυχώς δεν μπορεί να κάνει κάτι μέσω τηλεφώνου....ειδικά εφόσον δεν το ξέρουν και οι γονείς μου,για να βρισκόμασταν απο κοντά...
για αρχή μου είπε να φτιάξω λίγο τη διατροφή μου σιγά σιγά,να μη κάνω εμετούς και απο εκεί και πέρα βλέπουμε .....!!!
όχι δεν το έχει καταλάβει κανείς γιατί εγώ φρόντιζα να το κρύβω καλά....όσο για τον ψυχολόγο αυτό σου λέω οτι μίλησα σήμερα...
μπορει το προβλημα σου να ειναι η διατροφη αλλα αυτο μπορει να ειναι η βιτρινα και το προβλημα να ειναι πιο βαθυ..δεν ειναι ευκολο να κρυβεσε αλλα δεν απορω πως το καταφερες..ση δουλεια που ειμουνα ηταν μια κοπελα που αντιμετωπιζε κι αυτη καποια προβληματα μεσο αυτης της κοπελας πηγα σε ψυχολογο..και χαιρομαι που ηρθε στη ζωη μου...εχεις αναρωτηθει ποτε πως ειναι λες αληθειες??αναρωτηθηκες γιατι σου ειπε ο γιατρος οτι δεν μπορει να κανει μεσω τηλεφωνου εφοσον δεν το ξερουν οι δικοι σου?
για το πρώτο όχι δεν αναρωτιέμαι γιατί πάντα λέω αλήθειες...και αν δεν λέω τουλάχιστον δεν λέω ψέματα άρα κάτι τέτοιο δεν είναι καινούριο σε εμένα...!!!!!
για το δεύτερο το οτι δεν μπορεί δλδ να κάνει κάτι μέσω τηλεφώνου,το βρίσκω λογικό,αν δεν έχεις τον άλλο απέναντί σου τί επικοινωνία μπορείς να έχεις αλλά παρ\'όλα αυτά δεν μου είπε οτι δεν θα ξαναμιλήσουμε,απλά οτι δεν μπορεί να κάνει και πολλά μου είπε...οπότε οκ
και ξαναλέω,το θέμα ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ....!!!!!
και εγω το ιδιο αντε να δουμε ποιος απο τους δυο μα θα σπασει πιο γρηγοραQuote:
Originally posted by stasa
γεια σας..ειμαι η στασα και προσπαθω να μαι καλα..αν και ειναι λιγο δυσκολο.Ειναι δυσκολο οχι γιατι προσπαθω αλλα πολεμαω τον ιδιο μου τον εαυτο..δεν ξερω για ποσο ακομα..
hornet τι σου συμβαινει?
διαβασε το τευλεταιο μυνημα μου για τον εθισμοQuote:
Originally posted by stasa
hornet τι σου συμβαινει?
lillακι δεν εννοουσα οτι λες ψεμματα αλλα να λες τι σου συμβαινει π.χ στους δικους σου.αυτες ειναι οι αληθειες που εννοω.μεγαλο ρολο σε μια θεραπεια παιζει και το περιβαλλον σου.εμενα ο συντροφος μου με βοηθησε παρα πολυ...ενημερωθηκε απ τη ψυχολογο μου για το τι ακριβως συμβαινει και ετσι με στηριζει...σημερα για αλλη μια φορα απογοητευτηκα,πηγα στο Mall και εφυγα στο 20λεπτο..εφαγα μια φρικη,με επιασε ταραχη...νομιζα οτι ζουσα σε 2 παραλληλους κοσμους..τον δικο μου και ολων των υπολοιπων..τρελαθηκα..αρχισ α να νιωθω θεατρο.ντρεπομουν και ετσι η βολτα μου τελειωσε..γυρισα σπιτι και μουροχαυλιασα στη tv,τωρα τι εβλεπα δεν θυμαμαι..
έχεις αγοραφοβεία μήπως...???για αυτό αισθάνθηκες έτσι...?
δεν μπορείς το πολύ κόσμο,τί!??
Stasa καλώς ήρθες...
Με αγγίζουν αυτά που γράφεις γιατί βρίσκω πολλές ομοιότητες...
Όχι, δεν κουράζεις, γι\'αυτό άλλωστε είναι το site αυτό. Μη ζητάς συγνώμη για το δικό σου χώρο και χρόνο, σου αξίζει όπως και σε κάθε μέλος.Quote:
Originally posted by stasa
εχω χασει τα καλυτερα χρονια της ζωης μου...αναρωτιμαι πως ειναι καποιος χαρουμενος.ξενοιαστος..ελε� �θερος....ομορφος..ηρεμος..δε� � ξερω γιατι εγραψα τοσα πολλα και εβγαλα ενα κομματι μου προς τα εξω αλλα δεν μπορουσα να σταματησω..συγγνωμη αν σας κουρασα
Έχεις χάσει τα καλύτερα χρόνια της ζωής σου... Εϊναι πολύ δύσκολο, σίγουρα νιώθεις πολύ πόνο που έγινε αυτό. Μα δεν τελείωσε η ζωή καλή μου. Είσαι μόνο 30, μόνο. Πολλά όμορφα σε περιμένουν σήμερα, αύριο, μεθαύριο, μπορεί χτες να πέρασες πολύ δύσκολα, μπορεί σήμερα το ίδιο, αλλά να ζήσεις ότι δεν έζησες, αρκεί να το θελήσεις. Αρκεί να έχεις μάτια και καρδιά ανοιχτά. Αρκεί να συγχωρέσεις πρώτα εσένα την ίδια για όλα αυτά που έχασες.
\"πολεμαω να αλλαξω αυτο που ειμαι\"
Για να αλλάξεις αυτό που είσαι πρέπει πρώτα να το αποδεχτείς, ότι πέρασες τόσο δύσκολα και μπράβο που έφτασες ως εδώ και έγινες η Στάσα που είναι σήμερα. Θέλεις να γίνεις καλύτερη. Αλλά αγάπα αυτό που ήδη είσαι και έτσι θα γίνεις καλύτερη.
\"εμαθα να τα περναω ολα μονη μου..\"
Οπότε καλή μου χρειάζεται να φροντίσεις τον εαυτό σου αντί να τον πολεμάς. Δε χρειάζεται να τα περνάς όλα μόνη σου. Αξίζεις όπως όλοι οι άνρθωποι την προσοχή και την στήριξη όταν την χρειάζονται. Πάνω από όλα πρώτα από εσένα και έπειτα από τους άλλους. Δεν είναι αδυναμία να την αναγνωρίσεις αυτή σου την ανάγκη.
Δεν είναι ανάγκη να λες ναι εκεί που θέλεις να πεις όχι. Δεν είναι ανάγκη να είσαι πάντα η Στάσα που δινει χωρίς να παίρνει ή η Στάσα που δίνει όποτε της το ζητούν ακόμα κι αν καταβάλλει υπεράνθρωπες προσπάθειες για αυτό. Κάνοντας το αντίθετο κακοποιείς τον εαυτό σου.
Και δεν είναι αδυναμία ή εγωισμός το να μιλάς για σένα. Πιστεύεις ότι δεν το αξίζεις; Ή ότι δεν πρέπει;
στάσα μου όλα καλά....???
έχεις καιρό να μπείς και να μιλήσεις.....έγινε κάτι άλλο,δεν θές να μιλήσεις για όσα σκέφτεσαι,τί..../???
αυτες τις μερες εχω μια απιστευτη αρνηση για ολα..βασανιζομαι...εκει που σκεψεις καταστροφης μου ηταν μερικα λεπτα τωρα εχουν γινει ωρες...συνεχεια το ιδιο και το ιδιο..ως ποτε...ειχα φαει ενα κολλημα να χαραξω τα χερια μου...σημερα ειμαι λιγο καλυτερα..με βλεπω να την αυξανω τη δοση...σας παρακολουθω ομως να το ξερετε..σας ευχαριστω για το ενδιαφερον σας...
μικρη μου lill τι εκανες με το γιατρο??
φιλη anwnimi χαιρομαι που σε γνωριζω...πες μου κατι για σενα
τελικά τίποτα ουσιαστικό!!!!
εχουν περασει 3 βδομαδες που ξεκινησα το ladose αλλα σκατα...καμια βελτιωση..στο μυαλο μου γυριζουν αυτοκαταστροφικες σκεψεις...για ωρες..Σημερα μου ρθε να καρφωθω αλλα δεν το εκανα γιατι δεν ηθελα να ντραπει ο συντροφος μου επειδη ηταν ενας φιλος μας σπιτι...ελεος..εχω χασει καθε επαφη με τον εαυτο μου...μεχρι που θα παει αυτο..ποιος θα νικησει τελικα???αυτο που θελω να ειμαι ή αυτο που πραγματικα ειμαι????πως εφτασα εδω????γιατι να γινεται αυτο???θελω πισω τη ζωη μου..θελω πισω εμενα..αλλα δεν μπορω να με βρω..νιωθω οτι ειμαι σ ενα δρομο σκοτεινο και δεν βλεπω που παω...μεσα μου πιστευω οτι καποια στιγμη θα ερθει το τελος..νωριτερα..η δυναμη μου λιγοστευει
Βλέπω ότι η στάση σου ήταν ανθρώπινη. Πονάς σαν άνθρωπος, υπάρχει κάτι πιο φυσιολογικό απ\' αυτό; Δυστυχώς, μερικές φορές στη ζωή μας τυχαίνει να μην έρχονται τα πράγματα όπως θα περιμέναμε να έρθουν. Δυστυχώς, σε όλη αυτή την διαδικασία δεν είχεις φίλους ή ανθρώπους για να μην \"σκληρύνει\" ο πόνος και αυτά που πέρασες μέσα σου. Και η μεγάλη ευθύνη των καταστάσεων, σε συνδυασμό με την έλλειψη ανθρώπων ήταν μεγάλο φορτίο. Αν το φορτίο είναι μεγαλύτερο από αυτό που αντέχουμε, τότε με κάποιο τρόπο καταρρέουμε. Και η κατάρρευση, μας κάνει να καταλάβουμε την \"αδυναμία\" μας (η αδυναμία σε εισαγωγικά, γιατί δεν είναι αδυναμία, αλλά η ανθρώπινη φύση είναι εύθραυστη. Το καταλαβαίνουμε όταν μας τύχει κάτι). Αυτό που μας \"χαλάει\" δεν είναι η \"αδυναμία\" μας, αλλά ο τρόπος που την βλέπουν οι άλλοι. Οι άλλοι αν είναι στην \'τρελή χαρά\', δεν καταλαβαίνουν και δεν θέλουν να καταλάβουν ούτε το 1/100 αυτών που εμείς περνάμε. Και η άποψή τους είναι που μας κάνει άσχημα, όχι η κατάσταση που περνάμε.Quote:
Originally posted by stasa
απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου μεχρι και τωρα ειμαι βουτηγμενη μες στη σιωπη..ειμαι κλειστη και απροσιτη..στην εφηβεια ανελαβα ευθυνες μεγαλυτερες απο μενα..οταν οι αλλοι ειχαν προβληματα ερχοντουσαν σε μενα και γω εδινα τα παντα..ποτε δεν ειπα τι με απασχολει,τι με φοβηζει,τι με ανχωνει σε κανεναν.δεν ηθελα να γινομαι βαρος..ειχα φτιαξει μια εικονα ενος σκληρου ανθρωπου χωρις να δειχνω τιποτα σε κανεναν..ακομα καο οταν ανακαλυψα οτι η μητερα μου ειναι αρρωστη δε ειπα τιποτα.δεν ηθελα να φερω τους δικους μου σε δυσκολη θεση κι ετσι εκανα υπομονη και περιμενα..απο κεινο το σημειο αρχησα να βουλιαζω..δεν μιλαγα για μενα επαιζα θεατρο οτι ημουν μια χαρα και μεσα μου εκαιγα..οταν εφτασε η ωρα να παω σε ψυχολογο ηταν πλεον δυσκολα τα πραγματα...η μητερα μου ειχε αρρωστησει για δευτερη φορα οπ το ιδιο πραγμα και γω ημουν αυτη που εμεινα διπλα της λεπτο προς λεπτο..ημουν μονη ο πατερας μου δεν ερχοταν γιατι δεν μπορουσε τα νοσοκομεια και η αδελφη μου ειχε επαναπαυτει γιατι ηξερε οτι ημουν εγω μπροστα..σαν τοιχος..ποσα ενα παιδα μπορει να αντεξει??ποση ευθυνη μπορει να σηκωσει??ειναι πολυ σκληρο να λες σ ενα παιδι οτι κινδυνευει η ζωη της μητερας του και μετα να πηγαινει στο δωματιο και να χαμογελα αλλα μεσα του να ζηταει βοηθεια..παλι ομως σιωπη..ολοι προφυλασαν τον εαυτο τους εκτος απο μενα..ολοι βαζαν εμενα μπροστα χωρις να μπουν στο κοπο να ρωτησουν μπορεις??ο πονος που ενιωθα ητν μεγαλοςκαι το χειροτερο οτι δεν μπορουσα να τον ελενξω..ετσι αρχισα να κλεινωμαι σπιτι,να κλαιω και να χασω τις φιλες μου..τοτε εμφανιστηκαν τα πρωτα σημαδια..ηθελα να καω,να κοπω..να δωσω τελος.δεν μπορουσα αλλο...το πολεμαω 2 χρονια με συνεδριες και φαρμακα..πολεμαω να αλλαξω αυτο που ειμαι..με φοβιζει ετσι που κανταντησα τον εαυτο μου..με χαλαει που μεγαλωσα και εχω μαθει να λειτουργω ετσι..με μισω που καταστρεψα τη ζωη μου...θελω μονο την ελευθερια μου
Και λες για την εφηβεία, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Σκέφτηκα πολλές φορές με τον ίδιο τρόπο με εσένα. Εφηβεία είναι ένας τίτλος μόνο. Η ζωή δεν χωρίζει καταστάσεις και δεν προσδιορίζεται από τίτλους. Αυτό που λες εφηβεία, είναι αυτά τα πράγματα που σου λείπουν.
Το πιο σημαντικό πράγμα που θέλω να πω είναι ότι δεν έχεις στην ουσία πρόβλημα (δεν εννοώ τα αποτελέσματα που είναι η ΙΨΔ και τα υπόλοιπα). Υπάρχει μόνο ένα ή δύο μικρότερα προβλήματα. Αυτό είναι οι άνθρωποι γύρω σου και η σκλήρυνση του πόνου.
Stasa μου,
μου λες να σου πω κάτι για μένα.
Σου λέω καλή μου ότι έχω νιώσει όπως εσύ.
Πολλές φορές.
Για να γίνεσαι τόσο αυτοκαταστροφική με τον εαυτό σου, κάποιος λόγος θα υπάρχει. Θες να σου κάνεις κακό, σου είσαι θυμωμένη. Γιατί; Μήπως εξακολουθείς να αναλαμβάνεις ευθύνες περισσότερες από αυτές που σου αναλογούν; Όπως κάποτε;
Τι σε εμποδίζει να ζήσεις αυτά που έχασες;
στάσα μου τί έγινε που έχεις χαθεί...??