αποδεχομαι ή με αλλαζω ?

Μπορει κανεις να προσδιορισει ποιο ειναι το οριο/κριτηριο αναμεσα στο να αποδεχτω ή να θελω να αλλαξω κατι που εχει να κανει με μενα ?Δε μιλαω για θεματα εξω απο εμας, πχ μια απωλεια ενος προσωπου που δε μπορεις να κανεις κατι.
Αναγνωριζω μια συμπεριφορα μου ή ενα χαρακτηριστικο μου ( πχ τεμπελια ή απαθεια ) . Απο κει και περα εγω βλεπω μονο μια επιλογη : αποδεχομαι οτι ειμαι ετσι και ζω ειρηνικα με τον εαυτο μου ή προσπαθω να με αλλαξω κ βρισκομαι σε μια συνεχη μαχη με τον εαυτο μου ?

Δλδ Η προσπαθεια να αλλαξεις τον εαυτο σου ειναι δημιουργικη ? ή μια παρεκκλιση , απομακρυνση απο τη σωστη πορεια ? Η απαντηση εξαρταται απο το χαρακτηριστικο ? χμ τι λετε?:)

Εγώ θα έλεγα ότι μπορούμε να διορθώσουμε κάποια πράγματα στον χαρακτήρα μας που δεν μας αρέσουνε και όχι να τα αποδεχτούμε.
Και ναι, πιστεύω ότι η προσπάθεια να διορθώνουμε πράγματα είναι δημιουργική!

σιγουρα αλλα μηπως μερικα ειναι στη φυση μας, στο dna μας ? μηπως αλλαζουν μονο οσα αποκτησαμε αφοτου γεννηθουμε?μηπως ειναι συναρτηση του τι θελω να κανω στη ζωη μου και τι θυσιες διατιθεμαι να κανω ?
απο ερωτηματα ειμαι αλλο τπτ, απο απαντησεις ομως..:p

Quote:

---

Originally posted by Lef
σιγουρα αλλα μηπως μερικα ειναι στη φυση μας, στο dna μας ?

---

Σίγουρα είναι μερικά στο dna μας Lef!

Όταν όμως δεν νιώθουμε καλά για κάτι με τον εαυτό μας και ξέρουμε κατα βάθος ότι δεν είναι και σωστό, δεν είναι καλά να προσπαθήσουμε να το διορθώσουμε αντί να το αποδεχτούμε;

Quote:

---

Originally posted by Lef
μηπως ειναι συναρτηση του τι θελω να κανω στη ζωη μου και τι θυσιες διατιθεμαι να κανω ?
απο ερωτηματα ειμαι αλλο τπτ, απο απαντησεις ομως..:p

---

Ναι, αυτό που ρωτάς, πιστεύω ότι έχει βάση. Χρειάζεται να το σκεφτώ όμως περισσότερο...

ναι και πιστευω οτι αλλαζει κ το dna, αν οχι το δικο μας αυτο που θα περασουμε στους απογονους μας! κατι ειναι κ αυτο :P
σκεφτομαι οτι το κριτηριο ειναι να εισαι καλα, αλλα οταν δεν εισαι καλα δε το ξερεις παντα.

Quote:

---

Originally posted by Lef
ναι και πιστευω οτι αλλαζει κ το dna, αν οχι το δικο μας αυτο που θα περασουμε στους απογονους μας! κατι ειναι κ αυτο :P

---

Πολύ σωστό. Εγω θα έλεγα όχι \"κάτι είναι και αυτό\" αλλά ότι είναι πολύ σημαντικό. Αυτό και αν είναι δημιουργικό λοιπόν:=)

Αλλαζεις οτιδηποτε θεωρεις πως ειναι λαθος και με κριτηριο οτι αυτη η αλλαγη δεν θα επηρεάσει αλλα θετικα στοιχεια του χαρακτηρα σου προς το χειροτερο

Quote:

---

Originally posted by Lef
μηπως ειναι συναρτηση του τι θελω να κανω στη ζωη μου και τι θυσιες διατιθεμαι να κανω ?
απο ερωτηματα ειμαι αλλο τπτ

---

είναι και αυτά που λες πιστεύω. Και συνάρτηση του τι θέλω να κάνω στη ζωή μου και τι θυσίες διατίθεμαι να κάνω. Όχι όμως μόνο αυτά θα έλεγα.

Ωραία τα ερωτήματά σου Lef:=)
Σε σκέψη που με έβαλες τώρα... ουουου σε πολύ σκέψη.

Quote:

---

Originally posted by Lef
Μπορει κανεις να προσδιορισει ποιο ειναι το οριο/κριτηριο αναμεσα στο να αποδεχτω ή να θελω να αλλαξω κατι που εχει να κανει με μενα ?Δε μιλαω για θεματα εξω απο εμας, πχ μια απωλεια ενος προσωπου που δε μπορεις να κανεις κατι.
Αναγνωριζω μια συμπεριφορα μου ή ενα χαρακτηριστικο μου ( πχ τεμπελια ή απαθεια ) . Απο κει και περα εγω βλεπω μονο μια επιλογη : αποδεχομαι οτι ειμαι ετσι και ζω ειρηνικα με τον εαυτο μου ή προσπαθω να με αλλαξω κ βρισκομαι σε μια συνεχη μαχη με τον εαυτο μου ?

Δλδ Η προσπαθεια να αλλαξεις τον εαυτο σου ειναι δημιουργικη ? ή μια παρεκκλιση , απομακρυνση απο τη σωστη πορεια ? Η απαντηση εξαρταται απο το χαρακτηριστικο ? χμ τι λετε?:)

---

Εγώ θα΄λεγα ανάδειξη(όχι αλλαγή) του εαυτού,του θετικού εαυτού.
Αποδοχή του εαυτού μας φυσικά κ μέσα απ\'την αναγνώρισή του σε όσο ποσοστό μπορούμε βέβαια καλλιέργεια κ προσοχή στα θετικά μας κομμάτια.
Έτσι,τα αρνητικά μας θα ατροφούν κ θα καλλιεργούνται όλο και πιο πολύ τα θετικά:)

Επίσης πιστεύω πως νιώθουμε καλά σύμφωνα με αυτό που είμαστε και όχι με γενικά κριτήρια.Και αυτό που είμαστε δεν έχει μόνο καλά,έχει κ κακά αλλά είναι οκ όταν είμαστε με τον εαυτό μας.
Το μπέρδεμα έρχεται όταν δεν είμαστε καλά με κάποια χαρακτηριστικά μας.Τότε ή δεν είναι δικά μας κ απλά νομίζουμε πως είναι ή επιμένουμε ντε κ καλά να βλέπουμε τον μισό καλό εαυτό μας κ να μην τον αποδεχόμαστε ολοκληρωτικά.Αν τα αναγνωρίσουμε σαν δικά μας δε θα μας ενοχλούν.

Με άλλα λόγια ψηφίζω όχι στην αλλαγή(εδώ λέμε πως κ πως να συμφιλιωθούμε με αυτό που είμαστε)αλλά ένα γενικότερο χειρισμό(που δεν ξέρω πως γίνεται:mad:)αυτού που είμαστε ώστε να ζούμε όσο πιο καλά γίνεται τη ζωή μας.

Quote:

---

Originally posted by Arsi
Με άλλα λόγια ψηφίζω όχι στην αλλαγή

---

Γι\' αυτό και δεν έγραψα \"να αλλάξουμε...\" αλλά \"να διορθώσουμε\" κάτι που δεν μας αρέσει στον χαρακτήρα μας και όταν ξέρουμε κατά βάθος ότι δεν είναι και σωστό ότι είναι καλά να προσπαθήσουμε να το διορθώσουμε Arsi:=)

Επίσης όταν λέμε ότι αλλάζουμε ή το νιώθουμε ή φαίνεται τέλος πάντων δεν πιστεύω ότι αλλάζουμε απλά \'\'μεγαλώνουμε\'\',εμπλουτιζ� �μαστε,βγάζουμε κι άλλα στοιχεία μας στην επιφάνεια.

Γίνεται να αλλάξουμε αυτό που είμαστε????

Το πολύ πολύ να κάνουμε κάποιες διορθωτικές κινήσεις συμπεριφοράς,χειρισμών αλλά όχι να αλλάξουμε χαρακτηριστικά μας νομίζω.
Να βγάλουμε κι άλλα στη επιφάνεια όμως ναι.

Quote:

---

Originally posted by Arsi
Το πολύ πολύ να κάνουμε κάποιες διορθωτικές κινήσεις χειρισμών συμπεριφοράς

---

Ακριβώς αυτό!

Το όριο/κριτήριο είναι το κατά πόσο ένα μου χαρακτηριστικό μου προκαλεί δυσφορία,γιατί επηρεάζει σημαντικούς τομείς της ζωής μου.Εάν είμαι τεμπέλα αλλά έχω βρει τις συνθήκες να μπορώ να είμαι δίχως συνέπειες σοβαρές,τότε παραμένω έτσι.Αν όμως αυτό έχει επιπτώσεις,τότε θα πρέπει όχι να το ανατρέψω(δύσκολο),απλά να το \"συμμαζέψω\"λιγάκι,όσο μπορώ και χωρίς να με μαστιγώνω και να με πιέζω υπερβολικά για να το κάνω.Δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι,ούτως ή άλλως,δε χρειάζεται να αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να φτιάξουμε τα πάντα λοιπόν.Μόνο όσα μπορούμε και όσο τα μπορούμε,δίχως ενοχές,γιατί είμαι έτσι και όχι αλλιώς.Προσπαθώ δηλαδή να ενσωματώσω κάποιο σκεπτικό που να μου αφήνει περιθώρια,όχι να με βάζω συνέχεια στο κρεβάτι του Προκρούστη.Ίσως γιατί με έβαζαν και με απωθεί εξαιρετικά τέτοιο είδος προκρούστειας λογικής.;)

Μου αρέσει να είναι ψηλά ο πήχυς, μέχρι του σημείου να μη με κάνει δυσλειτουργική ή δυστυχή. Με ευχαριστούν οι νέες και καλύτερες κατακτήσεις και η ανίχνευση των δυνατοτήτων των δικών μου αλλά και κάθε ανθρώπου.
Είναι τόσο όμορφο να αφήνεις πίσω σου μια παλιά λάθος συμπεριφορά ή αντίληψη, απλά και μόνο γιατί έτσι σου την είχαν μάθει και να πηγαίνεις κάπου καλύτερα.....

Quote:

---

Originally posted by nature
Είναι τόσο όμορφο να αφήνεις πίσω σου μια παλιά λάθος συμπεριφορά ή αντίληψη, απλά και μόνο γιατί έτσι σου την είχαν μάθει και να πηγαίνεις κάπου καλύτερα.....

---

Πολύ ωραίο αυτό που λες nature:=)

νομιζω το \"οριο\" ειναι να μη θελεις να μεταμορφωθεις σε καποιον αλλο , σε κατι εξω απο σενα.
ναι ειναι ομορφο να αφηνεις πισω σου.. εξαρτησεις θα πω εγω ή πραγματα που γραπωνεσαι.

ισως εδω κολλαει η αυτογνωσια κ το να μαθεις τα ορια σου , βεβαια κ αυτο δε γινεται 100%

Quote:

---

Originally posted by Lef
Απο κει και περα εγω βλεπω μονο μια επιλογη : αποδεχομαι οτι ειμαι ετσι και ζω ειρηνικα με τον εαυτο μου ή προσπαθω να με αλλαξω κ βρισκομαι σε μια συνεχη μαχη με τον εαυτο μου ?

Δλδ Η προσπαθεια να αλλαξεις τον εαυτο σου ειναι δημιουργικη ? ή μια παρεκκλιση , απομακρυνση απο τη σωστη πορεια ? Η απαντηση εξαρταται απο το χαρακτηριστικο ? χμ τι λετε?:)

---

Nομιζω οτι η οποιαδηποτε αλλαγη προυποθετει αποδοχη. Ή τουλαχιστον συνιστα αποδοχη. Η αλλαγη δεν πιστευω οτι μπορει να ερθει οταν δεν αποδεχομαστε τα στρεβλα μας κομματια. Αλλα οταν τα καταννοησουμε, τα αποδεχτουμε κ τοτε ισως συμβαινει η αλλαγη.

Σε οτι αφορα μια αλλαγη εαυτου, δεν πιστευω κ παλι οτι αλλαζουμε εαυτο. Οτι γινομαστε καποιοι αλλοι. Δεν εχω παρατηρησει ποτε καποιο ανθρωπο να γινεται καποιος αλλος. Εχω δει ομως ανθρωπους να αλλαζουν επι μερους. Να αποκτουν διαφορετικη ματια στη ζωη ή να λυνονται παραπανω. Κ φυσικα υπαρχουν κ πραγματα που δεν αλλαζουν νομιζω. Κι αλλα στα οποια αντιστεκομαστε πολυ στο να τα αλλαξουμε.

Quote:

---

Originally posted by nature
Είναι τόσο όμορφο να αφήνεις πίσω σου μια παλιά λάθος συμπεριφορά ή αντίληψη, απλά και μόνο γιατί έτσι σου την είχαν μάθει και να πηγαίνεις κάπου καλύτερα.....

---

Ε ναι πολύ όμορφο και μάλιστα επιβάλλεται ώστε να μπορέσουμε να \'αποκαλύψουμε\' και να ζήσουμε με τον εαυτό μας και όχι μέσω των άλλων.
Ναι,συμπεριφορές,συνήθειες αλλάζουν αλλά όχι ο εαυτός μας,αυτό που είμαστε πραγματικά κι όχι το επιφανειακό ψεύτικο περίβλημα που αρκετές φορές είναι απλά δημιουργημένο κ δε χαρακτηρίζει την ίδια μας την ύπαρξη.

Αποδέχομαι ή με αλλάζω;

Αποδέχομαι για να με βελτιώσω.
:)

Quote:

---

Originally posted by Lef
Μπορει κανεις να προσδιορισει ποιο ειναι το οριο/κριτηριο αναμεσα στο να αποδεχτω ή να θελω να αλλαξω κατι που εχει να κανει με μενα ?Δε μιλαω για θεματα εξω απο εμας, πχ μια απωλεια ενος προσωπου που δε μπορεις να κανεις κατι.
Αναγνωριζω μια συμπεριφορα μου ή ενα χαρακτηριστικο μου ( πχ τεμπελια ή απαθεια ) . Απο κει και περα εγω βλεπω μονο μια επιλογη : αποδεχομαι οτι ειμαι ετσι και ζω ειρηνικα με τον εαυτο μου ή προσπαθω να με αλλαξω κ βρισκομαι σε μια συνεχη μαχη με τον εαυτο μου ?

Δλδ Η προσπαθεια να αλλαξεις τον εαυτο σου ειναι δημιουργικη ? ή μια παρεκκλιση , απομακρυνση απο τη σωστη πορεια ? Η απαντηση εξαρταται απο το χαρακτηριστικο ? χμ τι λετε?:)

---

Νομίζω οτι τον εαυτό, πέρα απο μια ρευστότητα, τον χαρακτηρίζει η εξέλιξη.
Εξελισσόμαστε, αλλάζουμε μεγαλώνοντας, τα χρόνια και οι εμπειρίες ασκούν επίδραση πάνω μας.

Υπάρχει ωστόσο ένας πυρήνας εαυτού, όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ τουλάχιστον, που είναι ανεπηρέαστος μπροστά σε αυτές τις επιδράσεις ( εκτός κι αν γίνει κάτι πολύ σοβαρό, όπως ένα δυστύχημα απο το οποίο σώζεται κανείς τελευταία στιγμή, οπότε εκεί βλέπουμε ανθρώπους να αλλάζουν δραματικά).

Αυτός ο πυρήνας, έχει κάποια κοινά με αυτό που λέμε, ο χαρακτήρας. Σοφά λέει το τραγούδι οτι \" Δεν αλλάζει ο κόσμος και ο χαρακτήρας μας\".

Στον χαρακτήρα κατοικούν τόσο θετικα στοιχεία του εγώ όσο και κουσούρια.
Και φυσικά η δύναμη της θέλησης δεν πρέπει να υποβαθμίζεται. Μπορεί κάποιος με σκληρή προσπάθεια να αμβλύνει ακόμα και τα χειρότερα κουσούρια του.

Δεν είμαι σίγουρη για το μέχρι πού μπορεί να φτάσει κανείς όμως, ειδικά αν μιλούμε για εξάλειψη, μου φαίνεται μάλλον απίθανο.

Το ερώτημα που θέτεις ωστόσο είναι πιο συγκεκριμένο.

Πώς θα καθορίσω τί θα βάλω μέσα στον στόχο μου για αλλαγή?

Μέχρι ποιού σημείου ( και ποιά στοιχεία) αξίζει να προσπαθώ και απο πότε και μετά πρέπει να πω ένα στοπ. Αυτό είναι το όριό μου, δεν μπορώ παραπέρα. Δέξου με έτσι όπως είμαι. ( πρώτα στον εαυτό σου, γιατί δεν αποδεχόμαστε με την ίδια ευκολία όλα τα κομμάτια μας και μετά στον Άλλο).

Τα όριά μας τα γνωρίζουμε στην πορεία.
Δεν μπορούμε να τα μάθουμε, αν δεν προσπαθήσουμε να τα φτάσουμε ή ακόμα καλύτερα να τα ξεπεράσουμε.

Εδώ πολλές φορές πρέπει να στοχεύσουμε το ανέφιτκο για να κατακτήσουμε απλά και μόνο το εφικτό.

δεν υπάρχουν εκ των προτέρων απαντήσεις λοιπόν.


Εαν εσύ ζεις ειρηνικά με τον εαυτό σου, αλλά οι άλλοι δεν μπορούν να ζήσουν ειρηνικά μαζί σου, αυτό είναι μάλλον περισσότερο πρόβλημά δικό τους ( και δικό σου, όταν η ειρήνευσή σου εξαρτάται απο τις σχέσεις σου με τους άλλους).

οπότε βλέπεις οτι ακόμα κι αν είχες εξασφαλίσει μια ιδανική εσωτερική κατάσταση για εσένα, κάποια στιγμή θα γύρευες τον άλλο, την συντροφία του και εκεί αρχίζουν οι αναταράξεις και οι επανοριοθετήσεις. Κάθε τριβή τα έχει μεσα της αυτά.

Απο την άλλη αν πρώτα απο όλα εσύ θέλεις να αλλαξεις- βελτιώσεις κάποια κομμάτια σου, αφού τα έχεις αποδεχτεί ( πιστεύω οτι έτσι βοηθά καλύτερα), τότε οι άλλοι μπορούν να είναι αρρωγοί σου, με κατανόηση όμως και χωρίς επικρίσεις. Είπαμε, δεν μπορούμε να εξαλείψουμε παρά μόνο να αμβλύνουμε.

Για να συνοψίσω γιατί πολύ ανοίχτηκα, κάθε σχέση με τον άλλο σε θέτει μπροστά στο δίλημμα του να κάνεις κάποιες υποχωρήσεις. Το ποιές είσαι διατεθειμένος και ποιές όχι, θα το καθορίσεις εσύ με βάσει τα θέλω, τις επιθυμίες και την αυτογνωσία σου. Ώστε κάποια χαρακτηριστικά σου τα οποία τα δέχεσαι και είσαι εντάξει με αυτά, ο άλλος οφείλει να τα δεχθεί ως έχουν. Και εσύ να δεχθείς το οτι εσύ τα δέχεσαι, ο άλλος ενδεχομένως όχι.

Συνήθως όσο πιο αμοιβαία καταδεκτικά είναι τα μέρη της σχέσης, τόσο πιο ελεύθερα να είναι ο εαυτός τους ( με τα καλά και τα στραβά) νιώθουν.
Και όσο πιο πολύ αποδέχεται κανείς τον εαυτό του τόσο πιο μεγάλη ανεκτικότητα έχει για τον άλλο.


Τέλος αναφέρεσαι μάλλον στον φόβο της αλλοτρίωσης μεσα απο την αλλαγή.

κι εγώ έχω νιώσει και έχω δεχθεί οτι αν πειραχθούν κάποια στοιχεία μου που θεωρώ ζωτικά, θα αλλοτριωθώ. Ακόμα και αν αυτά τα στοιχεία δεν είναι κι ότι καλύτερο πάνω μου.
Το σημαντικό είναι να είσαι δεκτικός και ανοικτός στην αλλαγή που έρχεται με την εμπειρία ( ή μέσα απο την αυτογνωσία) και όχι να αποφασίζεις να αλλάξεις θέτοντάς το σαν αυτοσκοπό.

Το σημαντικό είναι να επιλέγεις με βάση εσένα κι όχι τους άλλους.

Εσύ έχεις τις απαντήσεις.

:))

Καλα αποδοχη του εαυτου μου και να μη θελω να βλετιωθω δεν νοειται για μενα.
Νομιζω θα ηταν και εξαιρετικα βαρετο και αντιθετο στη φυση μου οπως και στην φυση των περισσοτερων αν οχι ολων.
Παρε για παραδειγμα το οσο ζω μαθαινω,εαν δεν ηθελες να μαθεις τιποτα ποια ποιο το νοημα να συνεχιζεις?

Φυσικα εχουν ολα τα ορια τους....θελω αυτοβελτιωση αλλα δεν βγαζω και ενα μαστιγιο να αυτομαστιγωνομαι καθε βραδυ επειδη δεν μπορω να φτασω ορισμενα στανταρ ή επειδη κανω διαιτα και εφαγα πιτες με γυρο για βραδυνο...καπως ετσι.

Μια χρυση τομη που ειναι διαφορετικη απο ανθρωπο σε ανθρωπο.

http://www.e-psychology.gr/forum/viewthread.php?tid=3742#pid82968


Διαβαστε ενα νημα που ειχα ανοιξει παλιοτερα πανω σε αυτο με τιτλο \"αυτοβελτιωση μεχρι τα ορια της τρελλας\"...μελοδραματικος παντα λολ

Αν εχεις βρεί στοιχεία που δεν σε ευχαριστούν,τότε ψάχνεις τον τρόπο να τα φτιάξεις..για να νιώσεις καλύτερα..
Αν όμως εσυ νιωθεις καλά με αυτα ,και η ενδεχόμενη αλλαγή τους θα σημάνει και επανασταση μεσα σου,τοτε απλά τα κρατάς και τα προσαρμόζεις ,αναλογα με την περιπτωση.

Υ.Σ Δεν διαβασα τα προηγούμενα ποστ,ισως να επαναλαμβάνομαι..