Παιδική ηλικία σχφ

μικρή είχα παραισθήσεις!

αυτά... τώρα γιατί δεν έχω? Στο βαθμό που είχα...

πλακα μασ κανεισ?
θελεισ να ειχεσ?..

τωρα ειπες πως εχεις παραισθησεις? δηλαδη τι συμβαινει?

τώρα βλέπω αστραπιαίες μπαρούφες... και όχι τόσο συχνά... χρόνο με το χρόνο νιώθω την διαφορά. την καταλαβαίνω.

μικρή στο δημοτικό είχα λίγο από όλα, και σχεδόν κάθε μέρα, ή έρχονταν μόνες τους ξαφνικά, ή τις καλούσα εγώ...
(ήξερα ότι αν κάνω υσηχία για λίγο και μείνω ακίνητη σε ένα μέρος, περιμένοντας κάτι... ήταν σίγουρο πως κάτι θα άκουγα, ή θα έβλεπα... κάτι σαν παιχνίδι για μοναχικά παιδιά...)

(είχα και ένα άλλο παιχνίδι, αυτό των ψευδαισθήσεων... άφηνα το βλέμα μου κάπου, πάνω σε οπιαδήποτε επιφάνια και δημιουργούσα μία εικόνα, ή άλλες φορές εξαφανιζόταν)

στο θεμα μας... τα ποιο δυνατά και έντονα ήταν αυτά που ήταν οπτικοακουστικά ή είχαν να κάνουν με την αφή,
και αυτά που με ενοχλούσαν λιγότερο, ήταν οι φωνές και η οσφρηση(μύριζα ότι φαγητό έδιχνε η τηλεωραση ω ναι)... δεν μπορώ να καταλάβω γιατί εξασθένησε, αφού το έβρισκα ενδιαφέρον.... έπαιζα μαζί του και δεν με ενοχλούσε, δεν με τρόμαζε συνήθως, αφού δεν καταλάβαινα αμέσως τι γινόταν... αλλά πάντα ήξερα πως αυτό ήταν ένα ψέμα, έστω και αργότερα... και ας μην μπορούσα να δώσω μια εξήγησει το γιατί το έβλεπα... απλός το θεωρούσα απόλυτα λογικό να μπερδεύει ένας άνθρωπος την πραγματικότητα με το ψέμα... πίστευα ότι ήταν φυσιολογικό... αλλά όχι...
κάποτε σε μία συζήτηση (έτσι από περιέργια.. γελούσα κιόλας) με την οικογένειά μου έφαγα το πρώτο χαστούκι και ξύπνησα... όταν ξαφνικά έμαθα ότι κανείς τους δεν έχει δει και δεν έχει ακούσει ποτέ τίποτα το μη αληθινό... και ότι δεν συνηθήζετε κάτι τέτιο... μου φάνηκε τόσο παράξενο... νόμιζα ότι υποκρινόντουσαν... (εκεί αμέσως σταμάτησα της ερωτήσεις... ίσως για να μην με πάρουν χαμπαρι...ότι όταν ήμουν μικρό από κάπου έχανα)

ναι τον τελευταίο καιρό, κάτι λίπει από τον εαυτό μου, ναι μου λείπουν, οι παραισθήσεις που είχα, αφού κοντέβουν να εξαφανιστούν...

ομολογώ ότι μικρή δεν ήμουν και στα καλά μου... έκανα περίεργα πράγματα... και αυτά τα θεωρώ ποιο σοβαρά από τις παραισθήσεις.... (οι παραισθήσεις ένιωθα ότι με σώζανε και ας δίνανε μερικές φορές λάθος διαταγές)
κάποια από τα περίεργα πράγματα που έκανα μικρή ήτνανε: περπάταγα κουτσά επιτιδες για να με λυπούνται οι άλλοι, χτύπαγα το κεφάλι μου στο κρεβάτι... ήθελα να πεθάνω και χαράκονα το χέρι μου με ότι βρω για ευχαριστηση, δεν άκουγα καλά αλλά πάντα ήμουν υπάκουη, ντρεπόμουν να μιλήσω δυνατά και καθαρά, δυσκολεβόμουν να γράψω, ότι έκανα το έκανα αργά, δεν ήμουν σίγουρη για τίποτα, δεν είχα γνώμη και ήμουν ανήκανη, κλειστή στον κόσμο μου, στη φαντασία μου, ήθελα να ενιλικιωθώ και να φύγω, συγκέντρωση καμία και κοιτούσα σαν χάνος γενικά... ενώ ήμουνα και μυστικοπαθεις... με τα παραπάνω...

οπτικουακουστίκη παραίσθηση ενοώ, πχ μία γυναίκα μαυροντυμένη ξαφνικά δίπλα σου που σε διατάζει νευριασμένη να σταματήσεις να κλαις και να μιλάς και μετά φεύγει κάπου και την χάνεις...

αυτό τώρα δεν το έχω...

Εισαι περισσοτερο ευτυχισμενη τωρα ή παλιοτερα με τις παραισθησεις?
Αν θες και τους δυο κοσμους μαλλον ειναι ανεφικτο, δεν ξερω και πολλα πανω σε αυτο.

τωρα είμαι σε πολύ περίεργη φάση... παλιά είχα ενδιαφέρων για κάτι και στοχους (το να μεγαλώσω και να φύγω)... παρόλι την τρέλα... αλλά έκλεγα που ήμουνα μόνη μου.. τώρα έχω συμφιλιωθεί με την μοναξια και την προτιμώ...
αλλά είμαι σε μία κατάσταση πλήρης αδιαφορίας, για μένα, για άλλους, για όλα γενικός... (το εννοω)
γελαω περίεργα... και λέω σοφίες που συνήθως τελιώνουν ασχημα... ή προκαλούν απαισιοδωξία
έχω γενικά Φόβο σχεδόν για τα πάντα... πχ να βγώ από το σπιτι, φόβο του να έχω ανιχτές κουρτίνες, το σκοτάδι, και όταν οι άνθρωποι εμφανίζονται ή κάνουν θόρυβο, απότωμα μπροστά μου χωρίς ειδοπίηση... ή όταν μου μιλάνε εκεί ταράζομαι... δεν ξέρω αυτό μάλλον στοχεύει την πραγματηκότητα, αφού στις παραισθήσεις γνωρίζω πως αντιδράω κάπως αλλιώς...
άλλοτε με πιάνει απογωήτευση, άλλοτε πνίγομαι και άλλοτε ξεσπάω ή κλαίω, ή μισό... ένα χρόνιο μπάχαλο... αλλά συναιχίζω να μην μιλάω... παρά να σκέφτομαι....
δεν ξέρω αν γίνομαι καλά ή χειροτερεύω... δεν έχω πάει και ποτέ γιατρό, δεν έχω πάρει χάπια... ψαχνοντας για παραισθήσεις, μετά από καιρό βρέθηκα εδώ και σχφ.... έχω τι εντύπωση ότι δεν είναι σχφ... αλλά δεν μπορώ να βρω την ονομασία... ούτε το πρόβλημά μου στο ιντερνετ, ούτε να το εξηγήσω...
τώρα στο θέμα της βοήθειας παρότι δεν ζήτησα ποτέ... και αυτό γιατί οι γονείς μου με έχουνε κατάμπερδέψει.. αφού η μάνα μου λέει ότι είμαι καλά... ο πατέρας μου λέει ότι δεν είμαι καλα.. οι αδερφές μου προσπαθούν να με κάνουν καλά... αλλά δεν έχω ιδέα τι κάνουνε... εγω προτιμώ την υσηχία.... και να συνεχίζω να μην λέω τίποτα
εγώ στην αρχή δεν ήξερα ότι δεν είμαι καλά... όταν κατάλαβα ότι πράγματι δεν είμαι κάλα... το βασανιστίριο στο μυαλό μου μεγάλωσε.. παραπάνω... γιατί μπερδεύτικα... και δεν μπορώ να προσαρμοστώ στον κόσμο...
η μόνη αγωνία μου τώρα και περιέργεια είναι που θα οδηγήσει αυτο... αναρωτιέμε...

σημερα είχα μια παρ. μικρή... άκουσα το γέλιο ενώς συγκεκριμένου μωρού... εκείνο που φροντίζει η μάνα μου... νόμιζα ότι το είχε φέρει σπίτι μας... (το σπίτι άδειο εντομεταξυ...κανονικά δεν θα έπρεπε να χαιρομε... αλλα...μ\'αρεσε) :Ρ

helena23,, δεν ξερω αν διαβασες παρακατω ενα ποστ σχετικο που ειχα βαλει προ μηνων,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, μεχρι και το 16% των υγιων παιδιων ακουν φωνες μεχρι καποια ηλικια ! μετα το ξεχανε ! ,,,,,,,,Εσυ τωρα τι ηλικια εχεις ?

23 ειμαι... εισαι σιγουρη? μπορεί να μην νιωθω ακόμα ενίληκη, εχω μίνει πίσω... παντως είμαι σίγουρη ότι δεν το ξεχνανε! ξέρω ότι ήταν σπάνιο για φωνές (λύκειο...και μετά) συμφωνω... θυμάμαι μόνο λίγες και συγκεκριμένες μέρες όπου αυτός που μίλαγε απέναντί μου... εγώ άκουγα ακατανόητα πράγματα και γρήγορα.. όπως όταν κάποιος παραμηλά στον ύπνο του... και ήμουνα συνέχια τι είπες? και το μωρο που είπα ότι άκουσα γήγορη παραισθηση ήταν και αυτη... τζούφια πράμματα...

τα παιδια εχουν τρομερη δυναμη στην φαντασια τους και μερικες φορες την μπερδευουν με την πραγματικοτητα και ειδικα χρησιμοποιουν αυτες τις παραισθησεις για να μην νιωθουν μονα τους. η βιβλιογραφια δειχνει πως ειναι φυσιολογικο στην παιδικη ηλικια να υπαρχουν φανταστικοι φιλοι και λιγες παραισθησεις, αλλα καταλαβαινω πως χρειαζεσαι βοηθεια να ξεμπερδευτεις επειδη δεν ειναι καλο να συμβαινει αυτο στα 23 σου, σε ανησυχει και σου προκαλει ενταση, ζεις στον κοσμο σου και οπως λες και εσυ εισαι μπερδεμενη. αυτα ειναι σημαδια πως χρειαζεσαι βοηθεια για να ξεμπερδευτεις και ειδικα να ανακουφιστεις και να μπεις ενεργητικα στον κοινωνικο κοσμο . για μενα πρεπει να επισκεφτεις εναν ειδικο για να παρεις γνωμη και να ανακουφιστεις.

Σε μικρή ηλικία είναι φυσιολογικό να υπάρχουν κάποιες παραισθήσεις. Επίσης αυτό που λες ότι μύριζεις τα φαγητά νομίζω ότι είναι συναισθησία. Ένα μικρό ποσοστό του πληθυσμού το έχει και έχει σχέσει ότι \"μπλέκονται\" έντονα οι αισθήσεις λόγω του ότι έτσι τυχαίνει να \"καλωδιώνεται\" κατα την ανάπτυξη ο εγκέφαλος. Μπορείς να μυρίζεις αυτόματα ότι φαγητό σου δείχνουν, να \"βλέπεις\" τον ήχο σαν χρώμα, να \"ακούς\" την ζωγραφική, να \"γεύεσαι\" σκέψεις κλπ. Δεν έχει σχέση με παραισθήσεις και ψύχωση και δεν είναι απαραίτητα κακό (ίσα ίσα το έχουν πολλοί καλλιτέχνες!). Επίσης είναι πιο έντονο στα παιδιά και στα πιο πολλά εξαφανίζεται (αν και σε κάποιους μένει για μια ζωή) Από αυτά που λες δεν νομίζω να έχεις ψύχωση η κάτι τέτοιο αφού στην ψύχωση το στοιχείο που ξεχωρίζει δεν είναι μόνο οι παραισθήσεις-που αυτές μπορεί να είναι παρούσες σε πολλές καταστάσεις- αλλά ο παρανοικός ιδεασμός (π.χ. συνωμοτούν εναντίον μου, με ελέγχουν με κάποια ραδιοσυχνότητα, η tv απευθύνεται σε μένα) και επίσης μπορεί να υπάρχει και διαταραχή στην σκέψη (αν και δεν είναι απαραίτητο), π.χ. το άτομο να χάνεται σε συνειρμούς και τέτοια. Γενικά η εικόνα είναι πολύ πιο έντονη στην ψύχωση και το άτομο συνήθως χάνει επαφή με τον κόσμο δεν είναι έτσι κάτι απλό. Επίσης η παιδική σχιζοφρένεια είναι πανσπάνια και αποτελεί εξαίρεση στον κλινικό κανόνα, ενώ όταν συμβαίνει είναι πολύ σοβαρή με πολύ κακή πρόγνωση. Με λίγα λόγια αν είχες τέτοιο πράγμα μάλλον δεν θα έγραφες εδώ μέσα! Όμως τώρα αυτό με την μοναξιά που λες είναι άλλο ενώ αν όντως αυτοτραυμαίζεσαι (αν διάβασα καλά?) θα έπρεπε να το κοιτάξεις γιατί μπορεί να δίνει στοιχεία για μια άσχημη διάθεση, δυσθυμία κλπ. Οπότε γιατί να μην πας σε ένα ψυχολόγο να μιλήσεις? Να \"βγάλεις\" και όλα αυτά που έχεις από μέσα σου ;)

Και εγω σε βλεπω πολυ συγκροτημενο ατομο...αν ειχες ψυχωση και ηταν ας πουμε την λεξη \"ενεργη\"...τουλαχιστον οπως ειχε χτυπησει εμενα τοτε τρεις λαλουν και δυο χορευουν θα εγραφες....ή μπορει και να μην ησουν σε θεση να γραψεις καθολου.

εδω που τα λεμε και για κάποιες απαντήσεις μου πηρε κάποιες ωρίτσες.... ναι είμαι σκεπτούμενο άτομο... αν και όχι πολύ δυνατό... ναι αυτοτραυματίζομαι, μόνο μία φορά το χρόνο.... νομίζω ότι έχετε δικιο... για αυτό για φανταστικούς φίλους... σήμερα ανάκάληψα πως μάλον βαριέμαι για αυτό ψάχνομαι και θέλω αυτό που είχα παλιά...

δεν το ειχα καταλαβει οτι ήταν φανταστικοί φίλοι... τώρα μάλλον ειμαι σίγουρη... συγνώμη που εγραψα εδώ:)

ελα βρε ελενα τωρα που ζητας συγνωμη ,,,,και μεις φανταστικοι φιλοι σου ειμαστε ,,δεστο κιετσι !!!