Σχεση πατερα-γιου

Με τον πατερα μου μια ζωη δεν εχουμε επικοινωνια. Με εχει χτυπησει πολλες φορες μερικες και με ζωνη. Η τελευταια φορα που με χαστουκισε ηταν πριν 4 χρονια κ ειμαι 27 τωρα. μια ζωη αποφευγουμε τα βλεματα , τις γιορτες φιλιομαστε αμηχανα, φωνες νευρα ολα σε μενα ταβγαζε, μια ζωη μου αγοραζε παιχνιδια γιατι απουσιαζε, μεχρι τα 20 σιγουρα τον εβριζα απο μεσα μου και τον μισουσα. Ολα αυτα μεχρι πριν απο λιγο καιρο.. Εδω και κατι μηνες προσπαθει να με προσεγγισει... φαινεται να ενδιαφερεται ... να προσπαθει, να εχει αλλαξει. Εγω κανω ψυχοθεραπεια 3 χρονια , εχω αλλαξει πολυ και νομιζω εχουν συμβαλλει οι δικες μου αλλαγες κ στις δικες του. Παραδειγμα μεχρι πριν 2 χρονια ελεγε οτι δε θα βγαλω τη σχολη μου και με το ζορι καταφερα να μην επιστρεψω αθηνα. Τωρα περιμενει τα νεα μου και ποτε θα τελειωσω.. Αποκορυφωμα το πασχα ερχοταν κατα πανω μου με τα χερια ψηλα να \"τα κολλησουμε\"...ή οσες φορες με εχει ακουμπησει στην πλατη ή στον ωμο τον τελευταιο χρονο δε τοχει κανει ολη του τη ζωη. οκ ολα αυτα αλλα εγω δε μπορω να τον ακολουθησω σαυτην την χαρουμενη παιδικοτητα που μου βγαζει.. Αισθανομαι και ενοχες που θελει να επικοινωνησουμε και να μιλησουμε και δεν ανταποκρινομαι.. Η μητερα μου που μια ζωη προσπαθει να μας φερει κοντα με τεχνασματα μου λεει γιατι τον αποφευγω. Εχει δικιο οτι το κανω τωρα αλλα δε ξερω τι να πω.. 2-3 μηνες τωρα που εχει αλλαξει εγω δεν εχω καταφερει να \"προσαρμοστω\". Οταν παει να με ακουμπησει αισθανομαι οτι θα παθω σοκ οπου με πιασει και σφιγγομαι. τι να πω .. νομιζει οτι ολα οκ ? εγω δεν αισθανομαι ετσι. Μηπως οντος ειμαι κολλημενος στο παρελθον ? μηπως ειμαι αχαριστος που αυτος ο ανθρωπος αλλαξε και εγω δε μπορω να τον δεχτω? Μηπως ειναι θεμα συγχωρεσης τελικα ? καμια ιδεα?:-p
Ευχαριστω για το χρονο σας

γεια σου lef ,θα μιλησωτο πως το αντιλαμβανομαι εγω,και το πως το εχω δουλεψει,μεσα στην ψχθ μου
Τα ιδια ακριβως συναισθηματα εχω και γω,οταν θελουν μετα απο ολα αυτα που περασα,και βιωσα,να με αγγιξουν,να με αγκαλιασουν ,να αρχιζουν να πλεκουν εγκωμια ,σαν να συνεβει τιποτα και ποτε.Δεν ξερω τι κολλημα τρωνε,και ξαφνικα δεν θυμουνται τιποτα ,ολα καλα.
Αλλα πρεπει να ξεχασω και γω??και να ηθελα ,το ιδιο μου το συναισθημα μου με προδιδει και μαζι και το σωμα μου σε καθε επαφη μαζι τους
Αυτην την τρυφεροτητα ,το χαδι ,την καλη κουβεντα, την ηθελα τοτε .
Δεν ηθελα την απαξιωση ττο ξυλο και τη υποτιμηση,δεν υπηρξα ποτε σαν μελος της περιβοητης οικογενεις που θελαν αυτοι να ονομαζουν ετσι
Δεν εχω συνηθησει τετοιες συμπεριφορες απο αυτους ,με ξενιζουν,και με κανουν να αισθανομαι αβολα ,μου δημιουργουν αμηχανια αλλα για μενα το λεω ,και απεχθεια
Τα νιωθω μου ενοχικα παντα,σφιξιμο και ανατριχιλα αηδια,καθε φορα,και ελεγα ,οχι δεν πρεπει να νιωθω ετσι
Σημερα χαρηκαν πολυ που με ειδαν,εσπευσαν για εκδηλωσεις αγαπης,και γω παγωμενη,χωρις ουτε ενα μικρο ιχνος απο ολο αυτο
Μου σμιλεψαν το παγωμα της ψυχης μου απεναντι τους,για μενα ας το θαυμαζουν
Δεν αισθανομαι τον εαυτο μου αχαριστο,ο εαυτος μου εχει μνημες και πληγες,στο χερι μου,ειναι να τις δουλεψω,οχι γ αυτους αλλα για μενα μονο
Την βρισκω την αντιδραση μου πολυ φυσιολογικη,θα ηταν αφυσικη αν ξεχνουσα και γω,και ελεγα ξαφνικα αχ τη ωραια που περναμε!!! τη αγαπημενη οικογενει που ειμαστε!!! ελατε για φιλακια και αγαπες,οταν καθε φορα που με πλησιαζαν ηταν για τιμωριες και υποβιβασμο :(

Lef Νομιζω οτι το διαστημα ειναι πολυ μικρο για να συγχωρεσεις,ισως να γινει αργοτερα ισως ποτε.Οι πληγες ειναι ανοιχτες ακομα.Μην κατηγορεις τον εαυτο σου για τα αισθηματα σου.
Τωρα αν ο πατερας σου εχει αλλαξει δεν ξερω,ειμαι λιγο δυσπιστη.Θα πρεπει ομως ο ιδιος να προσπαθησει να σου το αποδειξει ,μερικες χειραψιες δεν ειναι αρκετες.

λευτερη,
πιστευω οτι πρεπει να κρατας αποστασεις για δικη σου αυτοαμυνα και να νιωθεις πανω απο ολα ασφαλης.
Ο πατερας σου εκανε λαθη και δεν διορθωνονται ολα τοσο ευκολα με μια χειραψια.

Κανε ξεκαθαρο λοιπον προς ολους για την τρεχουσα περιοδο τι σοι σχεσεις θες να εχεις με τους γονεις σου.
Οπως λεει και η μαρια, με το καιρο ισως καταφερεις να το δουλεψεις και να το ξεπερασεις.


Παντως εκεινο που προεχει ειναι η ψυχικη σου ηρεμια και οχι η ηθικη αποκατασταση της συνειδησης των γονιων σου.

Lef μασ..ειναι απολυτως φυσιολογικη η αντιδραση σου.. οπωσ λεει και η Μαρια ειναι θεμα χρονου..ακομη ειναι πολυ νωρις... αν κρατησει η συμπεριφωρα του μπαμπα σου..για καιρο...θα αρχισεισ να νιωθεισ εμπιστοσυνη και ασφαλεια στο να μαλακωσεισ και να δωθεισ..να ανοιχτεις... τωρα ειναι η σειρα του να κανει υπομονη και επιμονη...

η ψυχη σου κανει αμυνα απλωσ γιατι δεν θελει να ξαναπληγωθει απο τον πατερα..ειναι λογικο ειδεσ? μην εχεισ τυψεις..ολα ειναι δραση αντιδραση.. τοσα χρονια πονου και λυπησ πωσ να διαγραφουν μεσα σε 3 μηνεσ?..θελει τον χρονο του... το μονο που θα σου πω ειναι απλωσ να μην του το-τον δυσκολευεισ κι αλλο...ειδη του ειναι δυσκολο..δεν ειναι ευκολο να προσεγγισεισ ενα παγοβουνο..:):):)..αλλα προφανοσ το εχει αναγκη..μετανιωσε..σκευτηκε ..καταλαβε..ι ισωσ τρομαξε πωσ θα φυγει απο την ζωη και δεν θα ξερει το παιδι του.. και τωρα το παλευει..ετσι πρεπει.. ολοι κανουμε λαθη.. και ολοι δικαιουμαστε μια 2ρη ευκαιρια... αλλα με το μαλακο..λιγο λιγο...πρεπει να νιωθεισ ασφαλης...

ξερω πωσ μπορει να σου βγαινει αντιδραση εκεινη την ωρα..να δεισ πωσ ισωσ τελικα δεν τον εχεισ συγχωρεσει....ειναι το πιο πιθανο.. μπορω να μπω στην θεση σου μιασ και δεν εχω καταφερει να συγχωρισω την μαμα μου ακομη.. αλλα μαθαινουμε την ωρα που περναμε μαζι..να ζουμε μαζι..δεν τα εχουμε καταφερει ακομη αλλα το παλευουμε.. τησ εκανα ερωτησεισ για την ζωη τησ..τησ ειπα δικα μου πραγματα... χωρισ αγγιγματα..εκει δεν εχω φτασει ακομη... ειχε να με αγγιξει απο τοτε που ημουν 7 -8 χρονων... τωρα μου ειναι πολυ δυσκολο... δινω ολεσ τισ αγκαλιεσ στον αντρα και το παιδακι μου..

ειναι καλο να πλησιαζουμε τουσ γονεισ μασ..στην τελικη καποια στιγμη θα φυγουν απο την ζωη... και θελουμε να ξερουμε γι αυτουσ..να τουσ εχουμε γνωρισει εστω και λιγο... υστερα ειναι και το αλλο..θα γινεισ γονιοσ.. θα θελεισ τα παιδακια σου να εχουν παπουδες... μεχρι τοτε καλο θα ηταν να εχετε δημιουργησει μια καποια επαφη...

Quote:

---

Originally posted by krino


Παντως εκεινο που προεχει ειναι η ψυχικη σου ηρεμια και οχι η ηθικη αποκατασταση της συνειδησης των γονιων σου.

---

να και μια φωρα που συμφωνουμε. ΑΜΗΝ

Quote:

---

Originally posted by Adzik


ΑΜΗΝ

---

προσευχομαι για αυτο,



Πιστεύω εις ένα Θεόν,
Πατέρα, παντοκράτορα, ποιητήν ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων .
Και εις ένα Κύριον Ιησούν Χριστόν, τον Υιόν τον Θεού τον μονογενή,
τον εκ του Πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων .
ως εκ φωτός, Θεόν αληθινόν εκ Θεού αληθινού, γεννηθέντα, ου ποιηθέντα,
ομοούσιον τω Πατρί, δι\' ου τα πάντα εγένετο .
Τον δι\' ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν κατελθόντα εκ των ουρανών
και σαρκωθέντα εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου και ενανθρωπήσαντα .
Σταυρωθέντα τε υπέρ ημών επί Ποντίου Πιλάτου και παθόντα και ταφέντα .
Και αναστάντα τη τρίτη ημέρα, κατά τας Γραφάς .
Και ανελθόντα εις τους ουρανούς και καθεζόμενον εκ δεξιών του Πατρός .
Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς, ου της βασιλείας ουκ έσται τέλος .
Και εις το Πνεύμα το Άγιον, το κύριον, το ζωοποιόν, το εκ του Πατρός εκπορευόμενον,
το συν Πατρί και Υιώ συμπροσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον, το λαλήσαν δια των προφητών .
Εις μίαν, αγίαν, καθολικήν και άποστολικήν Εκκλησίαν .
Ομολογώ εν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών .
Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών .
Και ζωήν του μέλλοντος αιώνος .
Αμήν

φυσικα και δεν εισαι αχαριστος και μη το ξαναπεις ποτε αυτο στον εαυτο σου.ο πατερας σου εχει κανει τρομερα λαθη και δεν μπορει να αποκαταστησει τις σχεσεις σας και να σβησει τα λαθη του αυτοματως με μια χειραψια.δεν ειναι δυνατο επειδη τωρα σου φερεται φαινομενικα καλα να σε κανει να νιωθεις και ενοχες απο πανω.
μπορει να φανω σκληρη αλλα δεν σημαινει οτι πρεπει να δικαιολογουμε τα παντα στους γονεις μας επειδη ειναι γονεις μας..υπαρχουν γονεις που χουν κανει τρομερα λαθη,και δεν υπαρχει καμια πιθανοτητα να αλλαξουν,τοτε για μενα καλυτερα ειναι να κοβουμε καθε ομφαλιο λορο και καθε σχεση απο το να σκεφτομαστε σε τι μπορει να φταιξαμε.ετσι μονο προχωραμε και συνεχιζουμε φυσιολογικα...

Lef,σαν άτομο που έχει περάσει από αρκετά λούκια λόγω της μαλακίας των γονέων του,γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε,λολ,σε καταλαβαίνω απόλυτα.Βέβαια,εγώ καν δεν έχω διαπιστώσει ποτέ ούτε διάθεση για αλλαγή,ούτε για προσέγγιση,οπότε ούτε καν με απασχολούν τύψεις(ευχάριστο,ε;):P:P

Διάβασε προσεχτικά αυτή την παρακάτω φράση.

ΕΧΕΙΣ ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΘΥΜΩΜΕΝΟΣ.

Επίσης έχεις κάθε δικαίωμα να δώσεις όοολο τον χρόνο που σου χρειάζεται για να ξεπεράσεις,καθώς και να επιλέξεις εσύ το είδος της σχέσης που σκοπεύεις να έχεις με τον πατέρα σου από δω και στο εξής.
Εμένα προσωπικά ο πατέρας μου είναι αυτός που κάποιες-ελάχιστες βέβαια-φορές είναι που δείχνει κάποια διάθεση να το μπαλώσουμε,αλλά είναι ο χαρακτήρας του τόσο άστατος,που γρήγορα το γυρνάει ξανά στα παλιά μονοπάτια,της υποτίμησης και της χειραγώγησης με τύψεις και έλεγχο.Να μου λείπει το βύσσινο.Σταθερότητα και οι τύψεις να πάνε να κουρεύονται.Βρες εσύ τον εαυτό που γουστάρεις και άστον να αναλάβει τις φυσικές συνέπειες της γονεικής συμπεριφοράς του.Δεν είσαι καθόλου άδικος,ούτε εκδικητικός,μην το βλέπεις έτσι,για να μην δημιουργείς μόνος σου συγκρούσεις που σε αυτομπουκοτάρουν.Μια χαρά σκέφτεσαι και κρίνεις,αισθάνεσαι και πράττεις.Δεν μπορεί επειδή ο κάθε ένας γύρω σου αποφάσισε να αλλάξει,εσύ να αισθάνεσαι υποχρεωμένος να το σεβαστείς,καμία υποχρέωση δεν υπάρχει πουθενά,πίστεψέ το(που και πάλι μπορεί να είναι ένας έντεχνος τρόπος χειραγώγησης,δεν είμαι καθόλου σίγουρη για τις αλλαγές των ανθρώπων έτσι στο τσακ μπαμ,εδώ παλεύουμε χρόνια με τον εαυτό μας ν\'αλλάξουμε σημεία,ο άλλος ξαφνικά μεταμορφώθηκε ας πούμε σε καλό πατέρα?).
Είμαι δύσπιστη,αναγνωρίζω την ανάγκη σου να πιστέψεις στην αλλαγή,όμως θεωρώ σημαντικότερη την προάσπιση των ορίων σου,που δεν μπορεί να τροποποιούνται με το πάτημα ενός κουμπιού,χρειάζεται χρόνος,να διαπιστώσεις κι εσύ αν η μεταστροφή του πατέρα σου είναι ειλικρινής,μόνιμη για να κρίνεις και να πράξεις ανάλογα.:)

ΕΧΕΙΣ ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΘΥΜΩΜΕΝΟΣ.




εγω παλι σαν αιρετικος,
θα πω οτι το δικαιωμα του θυμου υπαρχει,
δεν υπαρχει ομως η χρησιμοτητα του.


Ετσι λοιπον εκεινο που λεω,
ειναι καταρχην να κρατειται η αποσταση με σκοπο να εξατμιστει ο θυμος και οτι παραγει αυτο το θυμο.


Λευτερη,
αν δεν καταφερεις να δημιουργησεις ενα πλαισιο ισορροπιας, δεν θα συμφιλιωθεις ποτε σου ουτε με τους γονεις σου αλλα το κυριοτερο ουτε με τον εαυτο σου που ειναι το μειζον....
Ετσι λοιπον θυμωσε οσο σου κανει κεφι, κανενα προβλημα με αυτο.
Ομως μην μεινεις σε ΑΥΤΟ.
Εχεις αρκετη και σημαντικη δουλεια να κανεις και πρεπει να την κανεις απερισπαστος και συγκεντρωμενος.



Χμμμ good luck!

Χιλιάδες επαναστάσεις και εξεγέρσεις των καταπιεζόμενων ενάντια σε κατακτητές και εκμεταλλευτές,αφεντικά και αγύρτες του συμφέροντος,είναι έτοιμες να σε διαψεύσουν πάνω στη μη χρησιμότητα του θυμού.:D
Πάντα είναι κινητήριος μοχλός και εργαλείο ικανότατο για λύσιμο γόρδιων δεσμών,όταν είναι σωστά στοχευμένος,όχι έτσι απροσδιόριστα και στο περίπου.;)

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Χιλιάδες επαναστάσεις και εξεγέρσεις των καταπιεζόμενων ενάντια σε κατακτητές και εκμεταλλευτές,αφεντικά και αγύρτες του συμφέροντος,είναι έτοιμες να σε διαψεύσουν πάνω στη μη χρησιμότητα του θυμού.:D
Πάντα είναι κινητήριος μοχλός και εργαλείο ικανότατο για λύσιμο γόρδιων δεσμών,όταν είναι σωστά στοχευμένος,όχι έτσι απροσδιόριστα και στο περίπου.;)

---

δεν πειραζει ας με διαψευσουν,
εγω αυτο που ειπα, ειναι βασισμενο σε αυτα που εγραψε ο λευτερης.

Αν ηταν να δωσω συμβουλες για επανασταση, θα ελεγα εντελως αλλα πραγματα.
Παντως αν σε ενδιαφερει το πακετο, εχω αρκετη γνωση στο θεμα, μπορουμε σε αλλο θεμα να το αναπτυξουμε.

Εμ,καταπιεζόμενος ήταν και ο Λευτέρης,για να βρει την ισορροπία του μέσα στη λευτεριά πασχίζει.Ποιο αίσθημα εκτός του θυμού είναι άραγε καλύτερος δείκτης για να μας υποδείξει τι δημιουργεί η καταπίεση στο άτομο;
Λευτέρη,λευτεριά ρε!:P:P

Εγώ νομίζω πρέπει να τον συγχωρέσεις, είναι εγωιστικό να σκέφτεσαι μόνο εσένα. Το γεγονός ότι έκανε ένα λάθος τώρα δείχνει ότι το ξεπέρασε προσεγγίζοντάς σε. Με τη μητέρα σου πως τα πάει;

Εγώ πιστεύω πως αυτό που περιμενεις από τον πατέρα σου είναι μια συγνώμη.
Όχι προφορική, αλλά ουσιαστική.
Κρίνοντας από αυτά που μας λες, έχει αρχίσει να το κάνει. Ο χρόνος είναι ο μόνος που θα σου φέρει ηρεμία και ίσως να τον καταλάβεις όσο λάθος και αν υπήρξε.
Άλλωστε, το ότι πήγες κόντρα στις προβλέψεις του, είναι από μόνο του μια απόδειξη πως ήθελες να επιβεβαιωθείς στα μάτια του.

Ο θυμός δεν εξατμίζεται ως δια μαγείας, απλά κρατώντας μια απόσταση.
Απωθείται μάλλον, και στρέφεται κατά κάποιου άλλου ή άλλων, συχνά κατά του ίδιου μας του εαυτού.
Στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να βρει πιο χρήσιμες και δημιουργικές διεξόδους.

Ευχαριστω για τις απαντησεις ολους :)

η μητερα μου λεει οτι κανει σα γελοιος για να με πλησιασει.. τι να πω μια ζωη ειναι ενα ερωτηματικο αυτος ο ανθρωπος, ενα αινιγμα.. Ισως οντως να τον εχει πιασει οτι γερναει και τωρα να καταλαβαινει μερικα πραματα. εγω ημουν ενταξει στην προηγουμενη κατασταση του, κοιταζα τον εαυτο μου και δεν ειχαμε πολλα πολλα, τωρα ομως τι να πω.. και ναι 2-3 μηνες δεν ειναι πολυς καιρος αλλα φαινεται να τα νιωθει οσα κανει και λεει.. κοντευει 60 δε θελω κ να φυγει κ να του εχω κλεισει την πορτα.. κλαιω τωρα. δε ξερω αν ευχομαι να μην αλλαζε ( αν αλλαξε πραγματικα ) ή να εμενε οπως ηταν ωσπου να φυγει.. Μηπως ειναι μια 2η ευκαιρια? ειμαι σιγουρος οτι το σωμα μου και η ψυχη μου διαφωνουν στο να ανταποκριθω στο καλεσμα.. Ξερω οτι θελω και πρεπει να κοιταξω τον εαυτο μου και θα το κανω , δε μπορω να μη συγχωρω καποιον ομως ρε παιδια ..δε μπορω.. δε ξερω αν ειναι αδυναμια ή με κοροιδευω αλλα οτι κ αν μουχει κανει καποιος δε μπορω να του γυρισω την πλατη....;\'(

Lef,τέτοιοι προβληματισμοί όλα τα κακοποιημένα παιδιά ως ενήλικες τα έχουν περάσει και όσα δεν τα έχουν περάσει θα τα περάσουν.Όμως το αποτέλεσμα είναι να περνάμε εμείς πίσσα και πούπουλα τους εαυτούς μας,να είμαστε τραγικά βολικοί για όσους μας πούλαγαν ευκολότατα από ελλείμματα και παπαριές τους,κι εμείς εκεί,τα ευαίσθητα πλάσματα που πάντα αναμένουν την πολυπόθητη αλλαγή για να προσφέρουν τη συγχώρεση,με λίγα λόγια να αγαπήσουν ξανά τον εαυτό τους μέσα από τους γονείς.Πάλι μπέρδεμα ορίων δεν είναι;Aγάπα τον εαυτό σου ανεξάρτητα από τη στάση του πατέρα σου,αν αλλάξει καλώς,αν δεν πάλι,έχασ\' η Βενετιά βελόνι.:P
Στα γράφω να τα διαβάζω κι εγώ,γιατί κι εγώ τιμωρός δε θέλω να γίνω,αλλά μου βγαίνει φυσικά ρε γαμώτο,λοολ.:P

Εγώ θα έλεγα να μην πιέζεσαι, βρίσκεσαι σε μια πορεία που παλεύεις κι εσύ ακόμα.
Πιστεύω ότι σε μεγάλο βαθμό η αλλαγή η δικιά σου έχει κάνει τον πατέρα σου να αλλάξει κι αυτός.
Κι εμένα μετά την ψυχοθεραπεία άλλαξαν οι σχέσεις με τους γονείς μου εντυπωσιακά.
Βέβαια, δεν μπορώ να πω ότι υπήρχαν τραγικά προβλήματα.
Μέχρι να γίνει αυτό πέρασαν από μύρια κύματα και πολλές εντάσεις.
Όταν αλλάζουμε εμείς και οι συμπεριφορές μας συμπαρασύρουμε και αυτούς που βρίσκονται κοντά μας.
Δεν ξεχνάω αυτό που έλεγε ο ψυχοθεραπευτής μου μισοαστεία μισοσοβαρά και τελικά διαπίστωσα πόσο αλήθεια είναι:
\"Ένας πληρώνει για την ψυχοθεραπεία, αλλά πολλοί θεραπεύονται\".

Quote:

---

Originally posted by Lef


η μητερα μου λεει οτι κανει σα γελοιος για να με πλησιασει..

---

φαινεται οτι η μητερα σου ειναι μια καλη γεφυρα διαλογου.


Μπορεις μεσω αυτης της γεφυρας λοιπον,
να περασεις καποια μυνηματα στο πως πιστευεις οτι η επαφη σας θα αποκατασταθει βημα βημα....
Σιγα σιγα λοιπον και χωρις πιεση θα την βρεις την ακρη.


Εκεινο που πρεπει να κανεις σαφες,
ειναι οτι πρεπει να εχετε συμφωνησει στον αμοιβαιο σεβασμο στις επιλογες του καθενος και στο πως θελεις να πορευτεις στη ζωη σου.

Πιστευω οτι οταν αντιληφθεις οτι ολα αυτα θα εχουν γινει κτημα και των δυο σας, θα εχετε ξεπερασει ενα μεγαλο σκοπελο.
Η εμπιστοσυνη ειναι κατι που χτιζεται με αργες ταχυτητες λευτερη αυτο να το θυμασαι.

Quote:

---

Originally posted by Lef
εγω ημουν ενταξει στην προηγουμενη κατασταση του, κοιταζα τον εαυτο μου και δεν ειχαμε πολλα πολλα, τωρα ομως τι να πω.. και ναι 2-3 μηνες δεν ειναι πολυς καιρος αλλα φαινεται να τα νιωθει οσα κανει και λεει.. κοντευει 60 δε θελω κ να φυγει κ να του εχω κλεισει την πορτα.. κλαιω τωρα. δε ξερω αν ευχομαι να μην αλλαζε ( αν αλλαξε πραγματικα ) ή να εμενε οπως ηταν ωσπου να φυγει.. Μηπως ειναι μια 2η ευκαιρια? ειμαι σιγουρος οτι το σωμα μου και η ψυχη μου διαφωνουν στο να ανταποκριθω στο καλεσμα.. Ξερω οτι θελω και πρεπει να κοιταξω τον εαυτο μου και θα το κανω , δε μπορω να μη συγχωρω καποιον ομως ρε παιδια ..δε μπορω.. δε ξερω αν ειναι αδυναμια ή με κοροιδευω αλλα οτι κ αν μουχει κανει καποιος δε μπορω να του γυρισω την πλατη....;\'(

---

Lef(....:)),

απο οσα λες, γραφεις κ νιωθω πώς νιωθεις μπορω να καταλαβω, πώς με την τοση σου προσπαθεια εντος κ εκτος ψυχοθεραπειας εχεις καταφερει διαφορα πραγματα. Ενα απο αυτα, ηταν στο να μαθεις να προσαρμοζεσαι και να παιρνεις αποστασεις απο τον πατερα σου. Αυτον τον πατέρα με τον προτερο τροπο συμπεριφορας. Τώρα ο πατερας σου, μοιαζει να κανει αλλαγες οπως λες. Κ ειναι σαν να εχεις μπροστα σου νέα δεδομενα, με τον ιδιο ανθρωπο. Και ισως ετσι να σου δημιουργειται μεσα σου μια κατασταση, του \"πριν\" κ \"μετα\".

Καταλαβαινω πολυ καλα, πώς θελουμε να αγαπησουμε τους γονεις μας κ να ξεπερασουμε ενα τραυματικο γεγονος που προερχεται απο αυτους. Ομως νομιζω πώς δεν μπορουμε να το κανουμε πάντα. Γιατι τετοια τραυματα, εχουν μια αλλη δυναμικη, ακριβως επειδη προερχονται απο αυτους. Πιστευω επισης πώς ολα τα συναισθηματα εχουν χρησιμοτητα. Εχοντας προσωπικα δουλεψει οσο μπορω με το θεμα του θυμου, πιστευω πολυ στην χρησιμοτητα του. Στις πληροφοριες που μπορει να μας δωσει αλλα και στην προστασια που μπορει να μας προσφερει, αν τον χειριστουμε καταλληλα.

Δεν εισαι λοιπον θεος, κ εχεις το δικαιωμα να γυρνας την πλατη, οταν καποιος σε βλαπτει. Εχεις μάλλον οχι το δικαιωμα, αλλα την υποχρεωση στον εαυτο σου να προστατευεσαι. Για να νιωσεις κ να προστατευσεις ολα οσα αισθανεσαι κ οσα μπορεις κ θελεις να δωσεις κ να παρεις:)

Lef,
σε καταλαβαινω...ειμαι κι εγω στην ιδια φαση..εδω και λιγες μερες ο πατερας μου που ποτε δεν ειχαμε πολλα πολλα ,που εδω και 10 χρονια αδιαφορουσε εντελως ,ξαφνου με παιρνει και μου λεει ποσο του λειπω!!!!!!!!!!!!!ποσο με πεθυμησε!!!!!!!!!!!!!!!!!ποσο θελει να με δει!!!!!!!!!!!
Το συναισθημα σου και δικο μου φιλε μου..Οσες φορες εχει απλωσει το χερι του να με αγκαλιασει ενιωθα αυτο που περιγραφεις,ποτε δεν νιωθω ανετα κοντα του..δεν μου βγαίνει..με τιποτα..
Και οχι μονο αυτο..εγω πιεζομαι με την συμπεριφορα αυτη που \"απαιτει\" ανταποκριση..εχω ανοιξει και αναλογο θεμα,αλλα εκει εχουμε πιασει μονο ενα πλοκαμι.

Συμφωνώ απόλυτα με olgaki82. Lef, και εγώ με τους γονείς μου προβλήματα έχω. Δε μου έχουν σταθεί καθόλου στο γολγοθά που περνάω, απεναντίας μου έχουν φερθεί με χλευασμό, αδιαφορία και απίστευτη σκληρότητα. Και φυσικά αρνούνται οποιαδήποτε ευθύνη. Εμένα κάνουν και το άλλο: όταν όλα πάνε καλά τότε ξαφνικά με αγαπούν, με χρειάζονται, είμαι η καλύτερη κόρη. Όταν φτάνω στον πάτο, τότε απλά δεν καταλαβαίνουν δήθεν τί μου συμβαίνει και τι έχω. Σκέφτομαι ειλικρινά σε λίγα χρόνια όταν μπορέσω να ορθοποδήσω να κόψω κάθε επικοινωνία μαζί τους. Γιατί κάθε φορά που πιστεύω στα δήθεν χάδια τους πληγώνομαι όταν μετά βλέπω την απόρριψη. Όχι, δε μπορώ να τους συγχωρήσω γι\' αυτά που με ανάγκασαν να ζήσω σαν παιδί ούτε για το γεγονός ότι δε μου στάθηκαν. Νιώθω απίστευτη πικρία. Γι\' αυτό παλεύω να ξεφύγω από όλα αυτά και μια μέρα να είμαι μακριά... Δεν αξίζει να νιώθουμε ενοχές, το λέω και στον εαυτό μου μπας και το πιστέψω..

Γεια σου βρε Lef παλιόφιλε :)

... κάποτε που ήταν δυνατός , μεγάλος , ψήλος με εξουσία και είχε τον απόλυτο έλεγχο της κατάστασης τότε που έπρεπε να ήταν πατέρας να πάρει τον πιτσιρίκι από το χέρι να τον σφίγγεις στον αγκαλιά του όλο αγάπη , στοργή και περηφάνια … φορούσε τη μάσκα του τύραννου και τίναζε το μεγάλο χοντρό κρύο χέρι … όλο δύναμη στο μικρό προσωπάκι … και το πιτσιρίκι έτρεμε … τώρα που γέρασε και ζητά αγάπη ,σεβασμό , αναγνώριση … ξεχνώντας ασφαλώς πως με τα χεράκια του τσαλάκωνε μέρα με την ημέρα την παιδική αθώα ψυχούλα, και ιδικά το μέρος που είχε την αγάπη για σένα … και ο πιτσιρικάς έγινε άντρας και ο πατέρας γέρος , και στο βλέμμα του δυστυχία που δεν αγαπήθηκε από το παιδί του και δεν πείρε την χαρά που θα έπρεπε να απολαμβάνει όπως άλλοι γονείς , που δεν έχει την αναγνώριση που θα έπρεπε να έχει … και το παιδί άντρας τώρα πλέον βουλιάζει ξανά στις τύψεις και τις ενοχές που ενώ θα ήθελε τόσο πολύ να ήταν διαφορετικά τα πράγματα και να μοιραστεί με το τον πατερά του τόσα μα τόσα πολλά νιώθει απλά ότι δεν …δεν μπορεί … το αποδέχτηκε το πείρε απόφαση, το συγχώρεσε λέγοντας απλά \'\'οι άνθρωποι δεν είναι τέλει και τελικα αυτό που παίρνουν, είναι ότι τους αξίζει … οπως και στη ζωή ... ότι σπείρεις θα θερίσεις …\'\'

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
τέτοιοι προβληματισμοί όλα τα κακοποιημένα παιδιά ως ενήλικες τα έχουν περάσει και όσα δεν τα έχουν περάσει θα τα περάσουν.

---

?? may be , mey be not, perhaps.
τιποτα δεν ειναι απολυτο
μπορει να φτασουμε στα βαθια γεραματα και να μην εχουμε κανει, και να εχουμε να λεμε για τις τις ψχθ τις ζωης μας,αλλα το αποτελεσμα να ειναι?
παντα εμεις τα κακοποιημενα παιδια,δεν νομιζεις??
Θελω λιγη βεντζινη,μερικες φορες για να βγαλω την κολλα,απο πανω μου,και μονο απο μενα,δεν μπορω να μιλησω για κανεναν αλλων,γιατι ολοι διαφορετικοι και με διαφορετικο τροπο σκεψεις
Σκεψεις δικες μου,ισως περιεργες

φαινεται οτι ειμαστε πολλοι σαυτην την κατασταση..
chr1986 πρεπει να εισαι πολυ δυνατη για να το αντεχεις αυτο..
Hey thessalo :) λυπητερη η ιστορια σου .. αλλα αληθινη

Ναι,είμαστε πολλοί lef.κ εγώ σε καταλαβαίνω....

Το είχα διαβάσει σε ένα site και προσπάθησα να το αποδώσω όσο ποιο πιστά μπορούσα , όταν το είχα πρωτοδιαβάσει ανατρίχιασα ...

Μήπως είναι πιο βάλσαμο να είσαι με άνθρωπους που ξέρουν τι νοιώθεις παρά να κυνηγάς χείμερες?
Χωρίς αυτο να σημαίνει ότι κλείνεις καμία πόρτα.

Αχ παιδιά, και έγω στην ίδια κατάσταση είμαι....Τον πατέρα μου από λύπη γιατί είναι γέρος τον ανέχομαι, τη μητέρα μου όμως, ΟΧΙ.Όταν κάνει κάτι ψευτοπροσπάθειες ξεκινώ να κάνω σκέψεις προσέγγισης αλλά ΟΧΙ.Με πάτησε αλύπητα όταν είχα ανάγκη από αγάπη.Τώρα τρέχω στους γιατρούς γιά να μάθω να μη φοβάμαι την αγάπη.Ίσως κάποτε τη συγχωρέσω όμως δε με ενδιαφέρει οποιαδήποτε προσέγγιση.Είναι πιά πολύ αργά.Σα να την ακούω...ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ.

Σα να την ακούω...ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ.




Βέβαια είναι η καραμέλα για να κρύψουν τις δικές τους ευθύνες............................

Ξέρεις, από τότε που ξεκίνησα ψυχοθεραπεία, έχω αρχίσει να βλέπω πιό ψύχραιμα τα πράγματα.Σκέφτομαι δηλαδή ότι και αυτοί οι δύο άνθρωποι είχαν τα δικά τους ψυχικά θέματα τα οποία αναγνωρίζω συγκρίνοντας τα με τα συμπτώματα μου.Γιαυτό και λέω ότι ίσως κάποτε τους συγχωρήσω.Όμως δεν θέλω να τους προσεγγίσω πέρα από το τυπικό ούτε το χρειάζομαι.Αυτό που χρειάζομαι και δεν μου το καλλιέργησαν είναι να μάθω ότι το δείχνεις την αγάπη που νοιώθεις δεν είναι ντροπή και το να αγαπάς δεν σε μειώνει ούτε σε εξευτελίζει.

Quote:

---

Originally posted by zinovia
Αυτό που χρειάζομαι και δεν μου το καλλιέργησαν είναι να μάθω ότι το δείχνεις την αγάπη που νοιώθεις δεν είναι ντροπή και το να αγαπάς δεν σε μειώνει ούτε σε εξευτελίζει.

---

Ουτε σε κανει αδυναμο,αντιθετα πολυ δυνατο.Και σου χαριζει μια ομορφια μεσα σου,και μια ηρεμια,γιατι για μενα αυτο σημαινει αγαπη. :)

Πολλοι γονεις οπως φαινεται ειτε με το πως μεγαλωσαν οι ιδιοι τους ειτε επειδη ετσι το σκεφτονται ταλαιπωρουν τα παιδια τους και οταν το καταλαβαινουν ειναι αργα. Δεν εισαι υποχρεωμενος ουτε να συγχωρεσεις ουτε και να ερθεις πιο κοντα, ναι το καταλαβαινω οτι ισως δειχνει οτι μετανιωσε , κατι που δε θα στο πει απαραιτητα, αλλα υπαρχει παντα η πιθανοτητα να αλλαξει παλι συμπεριφορα χωρις να σε χτυπησει κιολας γιατι πλεον εισαι και τοσο χρονων. Κ αν γινει τετοια μεταστροφη μαλλον θα σε πληγωσει πιο πολυ. Το θεμα ειναι να εισαι εσυ καλα οτι και αν σημαινει αυτο, ειτε το να τον πλησιασεις ειτε το να εισαι σε αποσταση

η ψυχ μου ειπε να του πω καπως οτι δεν ειμαι ετοιμος για το \"καλεσμα\" του. Οπως μπορω απο τηλεφωνο γραπτα οτιδηποτε. Και δεν εχει σημασια αν το καταλαβει ή οχι αλλα για μενα. Και οτι το σωμα δε ξεχνα , γιαυτο σφιγγομαι οταν παει να με πιασει φιλικα. 4 χρονια ειναι πολυ νοπο για να ξεχαστει απτο σωμα. μου προτεινε κ της Alice Miller το \"το σωμα δεν ψευδεται ποτε\"

Α,πρέπει να είναι πολύ ενδιαφέρον το βιβλίο που σου πρότεινε η ψυχολόγος σου Lef,ήδη από τον τίτλο του φαίνεται.Θα το πάρω κι εγώ,ό,τι έχω διαβάσει από Miller είναι πολύ καλό.

Μμμμ..θα το παρω κι εγω αυτο το βιβλίο.
Ευχαριστουμε για την αναφορά σε αυτό.