ΑΔΙΕΞΟΔΟ..... ΒΟΗΘΕΙΑ!!!!!

Θεωρώ ότι υπάρχουν σοβαρότερα προβλήματα από τα δικά μου... αλλά πραγματικά έχω φτάσει σε αδιέξοδο. Νιώθω ότι δεν έχω να δώσω αγάπη γιατί ποτέ δε θυμάμαι να μου έδωσαν και αγάπη..... αντιδρώ άσχημα και επιθετικά σε όλο το κόσμο, με ειρωνεία και γενικότερα έχω ένα ασχημο ύφος το οποίο δε με αντιπροσωπεύει. ένα τρανταχτό παράδειγμα είναι ότι έχω μια ξαδέρφη πολύ μικρότερη μου και ενώ σε εκείνη φαίρονται λες και είναι εύθραυστο υλικό εμένα με χτυπάνε λες και είμαι ντουβάρι. νιώθω ζήλια όχι γιατί αντιμετωπίζουν εκείνη έτσι αλλά γιατί εμένα έτσι δεν μου έχει φερθεί κανείς..... και ακόμα και τώρα μου μιλάνε όλοι άσχημα και δεν με συμβουλεύουν π.χ. αλλα με κατακρίνουν και με άσχημο τρόπο μάλιστα. το αποτέλεσμα είναι να ψάχνομαι και να πέφτω πάντα σε λάθος σχέσεις αναζητώντας λίγη αγάπη..... δεν μπορώ να συκεντρωθώ στην ομιλία μου στη δουλειά μου.... αποσυντονίζομαι.... νιώθω να χάνομαι εγώ η ίδια σε ένα χάος που δεν το θέλω...... αλλα τι να κανω δεν έχω σε ποιον να μιλήσω...... γι αυτο απευθύνομαι σε εσας.....

Τι σε έχει κάνει να αντιδράς άσχημα και επιθετικά, γεμάτη ειρωνία; Το δεν μου έδωσαν αγάπη είναι πολύ αόριστο. Η αγάπη κι αν ακόμα δίνεται απλόχερα χρειάζεται έμπειρο μάτι για να τη διακρίνει. Μήπως η ξαδέρφη δεν δείχνει απλά εύθραυστο υλικό αλλά είναι και από τέτοιο υλικό;
Μίλησε με πιο συγκεκριμένα παραδείγματα. Μην τα βάζεις πάλι με τον εαυτό σου γιατί αυτό έκανες πάντα κι αυτό κάνεις και τώρα. Αν δεν αγαπάμε μόνοι μας τους εαυτούς μας δεν μας αγαπάει κανείς.

οι γονείς μου ήταν πάντα αυστηροί μαζί μου και ποτέ δεν με άφησαν ελεύθερη ακόμα και τις πιο απλές αποφάσεις ζωής. φαντάσου ότι ξεκίνησα να βγαίνω στα 20 μου. μου έλεγε πάντα ο μπαμπάς πως οι περέες δε χρειάζονται και ότι έχω τα αδέρφια μου για παρέα. εργάζομαι από τα 18 μου, δε κατάφερα να σπουδάσω γιατί δεν ήθελα να επιβαρύνω τους γονείς μου οικονομικά και έχω βγάλει ένα ιδιωτικό ιεκ. δεν είναι αυτό το πρόβλημά μου, αλλά των άλλων. στην οικογένεια του μπαμπά μου μόλις πω ότι έμαθα κάτι ή ότι ψάχνω κάτι πάνω στη δουλειά μου η γενικότερα με αντιμετωπίζουν με υπεροψία. είμαι αρκετά δυναμική αλλά μου κόβουν τα φτερά οι γονείς μου ψυχολογικά. ειλικρινα έχω αρχίσει και χάνω τον έλεγχο του εαυτού μου. πολλές φορές εκεί που μιλάω με κάποιον πετάω μια λέξη άσχετη με τη κουβέντα..... και χάνω όλη τη σοβαρότητα..... τι άλλο να πω δε ξέρω....

Μην υποτιμάς τον εαυτό σου. Προσπάθησε μόνη σου να διακρίνεις ότι αξίζεις κι όσα λες αξίζουν να ειπωθούν. Νιώθεις για κάποιο λόγο μειονεκτικά γιατί δεν σπούδασες κάτι. Είχες όνειρα που απέρριψες; Έχεις φίλους να μοιραστείς, να ανοιχτείς, να κλαφτείς και να πάρεις μια αγκαλιά γιατί... την αξίζεις;

μπορεί όντως να υποτιμάω τον εαυτό μου αλλά το κάνω εδώ και 27 χρόνια, τώρα τι μπορώ να αλλάξω? τελευταία είχα και μια σχέση 2,50 χρόνια και παρολίγο να με βγάλει τρελή, είχα πάρα πολλά όνειρα τα οποία με αναγκάσανε να απορρίψω για διάφορους λόγους. Οι φίλες μου παντρεύτηκαν όλες.... ή έχουν και αυτές τα προβλήματά τους. δε μπορώ να μπάινω πλέον στη ζωή τους και να τις προβληματίζω με τα δικά μου. Να κλαίγομαι συνέχεια δε μου αρέσει.... αλλά νιώθω ότι αν δε κάνω κάτι τώρα για τη ψυχολογία μου.... θα χαθώ τελείως....

Quote:

---

Originally posted by ΜΑΙΡΟΥΛΑ
Θεωρώ ότι υπάρχουν σοβαρότερα προβλήματα από τα δικά μου... αλλά πραγματικά έχω φτάσει σε αδιέξοδο. Νιώθω ότι δεν έχω να δώσω αγάπη γιατί ποτέ δε θυμάμαι να μου έδωσαν και αγάπη..... αντιδρώ άσχημα και επιθετικά σε όλο το κόσμο, με ειρωνεία και γενικότερα έχω ένα ασχημο ύφος το οποίο δε με αντιπροσωπεύει. ένα τρανταχτό παράδειγμα είναι ότι έχω μια ξαδέρφη πολύ μικρότερη μου και ενώ σε εκείνη φαίρονται λες και είναι εύθραυστο υλικό εμένα με χτυπάνε λες και είμαι ντουβάρι. νιώθω ζήλια όχι γιατί αντιμετωπίζουν εκείνη έτσι αλλά γιατί εμένα έτσι δεν μου έχει φερθεί κανείς.....

---

Μαιρούλα νομίζω πως το τι εισπράτουμε έχει να κάνει με αυτό που εκπέμπουμε.Πως περιμένεις να παίρνεις αγάπη και θετική αντιμετώπιση όταν μόνη σου παραδέχεσαι ότι η ίδια αντιδράς άσχημα,ειρωνικά,επιθετικά σε όλον τον κόσμο?
Όσον αφορά την αγάπη τώρα,δε νομίζω πως για να δώσουμε αγάπη πρέπει να έχουμε πάρει πρώτα.Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα δικό μας που υπάρχει μέσα μας,τώρα αν θέλουμε να τη δώσουμε υπό όρους ή υπερτερεί ο θυμός κατά πολύ και την πνίγει είναι άλλο θέμα(ή οτιδήποτε άλλο τέλος πάντων).
Εσύ γιατί είσαι επιθετική,μη δοτική με όλον τον κόσμο?Γιατί υιοθετείς ένα ύφος που δε σε αντιπροσωπεύει??

σε αυτό που λες συμφωνώ κι εγώ πως πέρνουμε αυτό που δίνουμε στη ζωή μας.... πάντα βοηθούσα τους πάντες. έτσι μου είχαν μάθει. κι ας μην εισέπραττα εγώ. στα πάντα όμως. πάντα έδινα αγάπη σε όλους μέχρι που κάποιοι μου έδειχναν κακή συμπεριφορά και αντιμετώπιση χωρίς λόγο. με εκείνους σταμάτησα να ασχολουμαι και τσατίστηκαν ακόμα περισσότερο μαζί μου. η άασχημη, ειρωνική, επιθετική και κατά καποιο τρόπο αμυντική συμπεριφορά μου είναι γιατί κουράστηκα να δίνω αγάπη και βοήθεια στο κόσμο και να πέρνω από εκείνους όλα τα παραπάνω. τα υιοθετεί ο εγκέφαλός μου όλα αυτά προφανώς από αντίδραση. δεν το θέλω. ένα άλλο που πιστεύω πως παίζει ρόλο είναι ότι η μητέρα μου πάντα μου φερόταν απότομα, άσχημα. δεν είναι κακή απλά κι εκείνη έχει τέτοια βιώματα και δεν το καταλαβαίνει.

Έχεις σκεφτεί να πας σε ψυχολόγο?
Είναι κρίμα να νιώθεις έτσι κ να γίνεται όλο αυτό το μπέρδεμα στις σχέσεις σου..

είχα πάει σε κάποια κυρία ψυχίατρο γιατί κάποια στιγμή από τη στεναχώρια και το άγχος είχα βγάλει ψωρίαση.... ευτυχώς το ξεπέρασα.... αλλά θεωρώ πως αν πάω πρέπει να δοκιμάσω και κάποιον άλλον.... για την ώρα όμως δεν έχω την οικονομική άνεση οπότε περιμένω λίγο.... αλλά παιδιά νομίζω πως όλα είναι εναντίον μου..... δε γίνεται κάποιο λάθος πρέπει να κάνω κι εγώ. αλλά τι?

Πήγες σε ψυχίατρο εξαιτίας της ψωρίασης και όχι για το γεγονός ότι δε νιώθεις καλά?Δηλαδή πιστεύω ανεξαρτήτου ψωρίασης που ήταν ένα σήμα για το άγχος σου βέβαια,έπρεπε να απευθυνθείς σε ειδικό για βοήθεια.
Τώρα από κει και πέρα ...υπάρχουν και οικονομικοί τρόποι ή και δωρεάν για ψυχοθεραπεία,το έψαξες καθόλου?π.χ. σε κέντρα ψυχικής υγιεινής.

Εσύ τι θεωρείς ότι κάνεις λάθος??

πήγα στη ψυχίατρο πριν 3 χρόνια 1 εβδομάδα πριν κάνω μια βάφτιση, γιατί η ψωρίαση από το άγχος που μου προκαλέσανε τότε η μαμά μου γιατί ήθελε να τρέξω τελευταία στιγμή είχε απλωθεί πάρα πολύ. σε σημείο που έλεγα ότι δε κάνω τη βάφτιση ενώ ήταν όλα έτοιμα. τέλοσπάντων ξεκίνησα κάποιες συνεδρίες μετά πάλι σταμάτησα.....συζητούσαμε, μου έδινε και κάτι χάπια κατά καιρούς αλλά δεν τα έπαιρνα.... τα φοβαμαι αυτού του είδους τα φάρμακα.... τα μόνα που πήρα ήταν τα αγχολητικά για εκείνη την εβδομάδα της βάφτισης.

τι κάνω λάθος έλα ντε? δεν μπορώ ναπω ότι γενικότερα έχω κρίση γι ανα σου πω.... ειλικρινά δεν είμαι σε θέση να πω τη γνώμη μου για τίποτα. νομίζω πως θα είναι λάθος.

Γιατί δεν πήγες σε δερματολόγο για την ψωρίαση?
Στο ρωτάω γιατί γενικά κάτι δε μου κολάει
στον ψυχίατρο για την ψωρίαση,για τα ψυχολογικά που?ή μήπως χρειάστηκε να βγει η ψωρίαση για να καταλάβεις πως είσαι αγχωμένη?

Λάθος η γνώμη σου για ποιον?

Για να βρεις τι σου φταίει,τι χολαίνει και δεν πάει καλά η ζωή σου θέλει δουλειά Μαιρούλα.Δε γίνεται με 5 συνεδρίες και φόβο για ακολούθηση θεραπείας.Για μένα χρειάζεται πρώτη εσύ να θελήσεις να αντιμετωπίσεις το πρόβλημά σου κι επειδή είσαι τόσο μπερδεμένη και χωμένη σε αδιέξοδο όπως γράφεις χρειάζεται και βοήθεια ειδική έξω από σένα.
Μην αμελείς την ψυχολογία σου και τη θεωρείς κάτι τόσο παρακατιανό σε σημείο που ακόμα και η ψωρίαση(που εν τέλει είναι δερματολογικό πρόβλημα)σε κάνει να δεις ψυχίατρο αλλά όχι το ότι νιώθεις αδιέξοδο και εγκλωβισμένη όπως γράφεις και στο θέμα σου.

όχι παράλληλα με το δερματολογο πήγαινα και στη ψυχίατρο.... κακώς που δεν το ανέφερα.

Quote:

---

Originally posted by ΜΑΙΡΟΥΛΑ
.... αλλά θεωρώ πως αν πάω πρέπει να δοκιμάσω και κάποιον άλλον.... για την ώρα όμως δεν έχω την οικονομική άνεση οπότε περιμένω λίγο.... αλλά παιδιά νομίζω πως όλα είναι εναντίον μου..... δε γίνεται κάποιο λάθος πρέπει να κάνω κι εγώ. αλλά τι?

---

Βάλε πρώτη προτεραιότητα την υγεία σου και \'κόψε\' από αλλού αν γίνεται,διαφορετικά πάρε τηλ.σε ένα κ.ψ.υ.
κ από εκει κ πέρα μπορούμε να κάνουμε γενικές συζητήσεις για τα προβλήματά σου αλλά μέσω του ιντερνετ μη νομίζεις ότι θα μπορεσεις να λύσεις προβλήματα που σε δυσκολεύουν τόσο.Αυτή είναι η γνώμη μου.

σ\' ευχαριστώ άρση μου που μου αφιέρωσες το χρόνο σου.... καλο μεσημερι....

Kαλό μεσημέρι,σου εύχομαι τα καλύτερα
...κ δε χρειάζεται ευχαριστώ:)

Μαιρούλα, για τις σχέσεις, είναι πολλά που μπορεί να συμβαίνουν, ίσως γίνεσαι πιεστική άθελα σου επειδή μεγάλωσες πιεσμένη, ίσως απογοητεύεσαι πολύ εύκολα από τους άλλους, ίσως επιλέγεις \'δύσκολους\' ανθρώπους. Το βέβαιο είναι ότι υποτιμάς τον εαυτό σου και αντιμετωπίζεις το όλο θέμα με ηττοπάθεια...\'το κάνω εδώ και 27 χρόνια, τώρα τι μπορώ να αλλάξω;\'. Πάρα πολλά και προτού αλλάξεις, μπορείς να αξιοποιήσεις όσα ήδη έχεις. Σίγουρα δεν είναι εύκολο να πιστέψει κανείς στις δυνάμεις του όταν έχει μεγαλώσει σε περιβάλλον που του \'κόβουν τα φτερά\', αλλά πλέον, μιας και δεν είσαι παιδί, έχεις πολύ περισσότερες επιλογές. Είπες ότι εργάζεσαι...άρα έχεις ένα δικό σου εισόδημα. Μένεις μόνη ή με τους γονείς?

Quote:

---

Originally posted by Arsi

Quote:

---

Originally posted by ΜΑΙΡΟΥΛΑ
Θεωρώ ότι υπάρχουν σοβαρότερα προβλήματα από τα δικά μου... αλλά πραγματικά έχω φτάσει σε αδιέξοδο. Νιώθω ότι δεν έχω να δώσω αγάπη γιατί ποτέ δε θυμάμαι να μου έδωσαν και αγάπη..... αντιδρώ άσχημα και επιθετικά σε όλο το κόσμο, με ειρωνεία και γενικότερα έχω ένα ασχημο ύφος το οποίο δε με αντιπροσωπεύει. ένα τρανταχτό παράδειγμα είναι ότι έχω μια ξαδέρφη πολύ μικρότερη μου και ενώ σε εκείνη φαίρονται λες και είναι εύθραυστο υλικό εμένα με χτυπάνε λες και είμαι ντουβάρι. νιώθω ζήλια όχι γιατί αντιμετωπίζουν εκείνη έτσι αλλά γιατί εμένα έτσι δεν μου έχει φερθεί κανείς.....

---

Μαιρούλα νομίζω πως το τι εισπράτουμε έχει να κάνει με αυτό που εκπέμπουμε.Πως περιμένεις να παίρνεις αγάπη και θετική αντιμετώπιση όταν μόνη σου παραδέχεσαι ότι η ίδια αντιδράς άσχημα,ειρωνικά,επιθετικά σε όλον τον κόσμο?
Όσον αφορά την αγάπη τώρα,δε νομίζω πως για να δώσουμε αγάπη πρέπει να έχουμε πάρει πρώτα.Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα δικό μας που υπάρχει μέσα μας,τώρα αν θέλουμε να τη δώσουμε υπό όρους ή υπερτερεί ο θυμός κατά πολύ και την πνίγει είναι άλλο θέμα(ή οτιδήποτε άλλο τέλος πάντων).
Εσύ γιατί είσαι επιθετική,μη δοτική με όλον τον κόσμο?Γιατί υιοθετείς ένα ύφος που δε σε αντιπροσωπεύει??

---

Arsi, αν δεν μας έχουν αγαπήσει και δεν μας το έχουν δείξει, είναι αδύνατο να αγαπήσουμε.
χρειάζεται να μας μάθει κάποιος από την αρχή να αγαπάμε.
και αυτό είναι δύσκολο.
για μένα τουλάχιστον εξακολουθεί να είναι.

Quote:

---

Originally posted by arktos
Arsi, αν δεν μας έχουν αγαπήσει και δεν μας το έχουν δείξει, είναι αδύνατο να αγαπήσουμε.
χρειάζεται να μας μάθει κάποιος από την αρχή να αγαπάμε.
και αυτό είναι δύσκολο.
για μένα τουλάχιστον εξακολουθεί να είναι.

---

Ειναι δυσκολο, πολυ δυσκολοτερο απο καποιον που εχει νιωσει να τον αγαπουν. Αλλα δεν ειναι αδυνατον. Εχω δει πολυ ομορφους ανθρωπους γυρω μου, που χωρις να εχουν παρει αγαπη, απλοχερα την δινουν. Κ γενναιοδωρα επισης.

Quote:

---

Originally posted by arktos
Arsi, αν δεν μας έχουν αγαπήσει και δεν μας το έχουν δείξει, είναι αδύνατο να αγαπήσουμε.
χρειάζεται να μας μάθει κάποιος από την αρχή να αγαπάμε.
και αυτό είναι δύσκολο.
για μένα τουλάχιστον εξακολουθεί να είναι.

---

Aυτό που είπα είναι ότι πιστεύω πως η αγάπη είναι ένα συναίσθημα δικό μας,που υπάρχει( μου είναι αδύνατο να φανταστώ άνθρωπος που δεν πήρε ίχνος αγάπης γι\'αυτό το λόγο να μην υπάρχει καθόλου αγάπη μέσα του ή η δυνατότητα να την προσφέρει).Δλδ δεν υπάρχει ένα άδειο δοχείο τη στιγμή που γεννιόμαστε κ περιμένουμε να γεμίσει από αγάπη από άλλους ώστε να έχουμε να προσφέρουμε διαφορετικά είμαστε καταδικασμένοι.Το συναίσθημα της αγάπης νομίζω πως μπορεί να υπάρξει μέσα μας ανεξάρτητα απ\'το αν πάρουμε.Αυτό εννοούσα.

Τώρα από κει κ πέρα άλλοι λόγοι μπορεί να μπλοκάρουν την έκφραση ή την βίωση της αγάπης όπως η αμάθεια στην προσφορά της,της αποδοχής της,ο θυμός,ο φόβος κ.λ.π.


(αλλά κι εσύ το είπες...να μας μάθει κάποιος απ\'την αρχή να αγαπάμε,αυτό προυποθέτει όμως την ύπαρξη του συναισθήματος.Εκτός κ αν πρέπει να μας αγαπήσουν πρώτα ώστε να μπορέσει να αναπτυχθεί μέσα μας.Αυτό δεν το πιστεύω.Για μένα το να αγαπήσω δεν προυποθέτει να με αγαπήσουν πρώτα.)

υ.γ.το σχόλιο μου βασικά αφορούσε τη φράση της Μαιρούλας
Νιώθω ότι δεν έχω να δώσω αγάπη γιατί ποτέ δε θυμάμαι να μου έδωσαν και αγάπη..... ε κι αυτό το δεν έχω δε μου έκατσε καλά.Άλλο δεν έχω κι άλλο δε μπορώ να το διαχειριστώ ή αδυνατώ να το νιώσω.

εχεισ ρωτησει ποτε καποιον που σε ειδε πρωτη φορα πωσ του φανηκεσ η καποιον που σε ξερει καιρο το ιδιο γιατι μαλλον κατι κανεισ λαθοσ πχ μπορει να εισαι πολυ νευρικη κι αυτο να τα χαλαει ολα μπορει να αγχωνεσαι γενικα εχεισ επιγνωση τησ εικονα σου στουσ αλλουσ; γενικα πιστευω ενασ ψυχολογοσ θα σε βοηθουσε να ξεμπερδευτεισ

Μαρίνα: η αλήθεια είναι ότι προσπαθώ να πιαστώ από όποιον γνωρίσω για να μου δώσει
αγάπη.... μια αγκαλιά... να αισθανθώ εγώ καλά..... και αυτό είναι κακό.... ναι, έχω
δικό μου εισόδημα και μένω με τους γονείς μου και τα αδέρφια μου. Το θεωρώ
παρακινδυνευμένο να φύγω από το σπίτι μου με αυτό το τρόπο γιατί τα αδέρφια μου
(άλλα 3) θα το εκλάβουν αρνητικά. ότι και καλά αφού μπορεί η Μαίρη μπορούμε κι
εμείς. Και αυτά επειδή εξαρτώνται ακόμα από τους γονείς μου παρότι εκείνα
εργάζονται δε θα τα βγάλουν πέρα και θα δημιουργηθεί μεγαλύτερο πρόβλημα.
Προσωπικά έχω τη δυνατότητα.

arktos + Sofia: Είναι πολύ δύσκολο όντως να προσπαθείς να δώσεις αγάπη όταν δεν έχεις
λάβει και ειδικά όταν δέχεσαι όλο και περισσότερο αρνητική συμπεριφορά.

Arsi : Υπάρχει υπερβολικά πάρα πολύ αγάπη να δώσω.... παντού.... αλλά πλέον δε ξέρω το
τρόπο και αυτό γιατί φοβάμαι την αντίδραση των ανθρώπων πλέον. και όπως είπες
υπάρχει και ο θυμός μου απέναντι σε κάποιους που με εμποδίζει..... αυτό να σημειωθεί
ξεκίνησε το 2010.... Νωρίτερα ότι και να μου κάνανε που μου κάνανε πολλά δεν έδινα
σημασία και συνέχιζα να δίνω απλόχερα την αγάπη μου και να βοηθάω το καθένα όπου
ήθελε. όπως είπες κι εσύ.... αδυνατώ να διαχειριστώ την αγάπη από μεριά μου....

Pad: είμαι τρομερά εκδηλωτική, παρορμητική, χαρούμενη, δραστήρια, δυναμική......

Quote:

---

Originally posted by ΜΑΙΡΟΥΛΑ
.... πάντα βοηθούσα τους πάντες. έτσι μου είχαν μάθει. κι ας μην εισέπραττα εγώ. στα πάντα όμως. πάντα έδινα αγάπη σε όλους μέχρι που κάποιοι μου έδειχναν κακή συμπεριφορά και αντιμετώπιση χωρίς λόγο. με εκείνους σταμάτησα να ασχολουμαι και τσατίστηκαν ακόμα περισσότερο μαζί μου.

---

Καταρχήν σε έμαθαν?δεν θες πραγματικά να βοηθάς?

Γιατί πιστεύεις πως εισέπραξες κακή συμπεριφορά από ανθρώπους που έδωσες αγάπη?
Εντομεταξύ αυτοί ήταν κάποιοι,οι υπόλοιποι?που δέχτηκαν θετικά τα όσα έδωσες?

Καλησπέρα Μαιρούλα,
Νομίζω οτι ολες οι αποψεις που εχουν ειπωθει εχουν σιγουρα κατι θετικο να σου δωσουν. Απο εκει και περα θα ηθελα να σε ρωτησω γιατι νομιζεις οτι αν φυγεις απο το σπιτι σου θα αλλαξει κατι? Αν τρέξεις μακρια απο το προβλημα (που απο οτι καταλαβα ειναι ο τροπος που σε αντιμετωπιζει η οικογενεια σου αλλα πανω απο ολα ο τροπος που αντιμετωπιζεις εσυ τον εαυτο σου) δεν θα το κανεις να εξαφανιστει. Και σε οτι αφορα αυτο που λες οτι ψαχνεις αγαπη και μια αγκαλια νομιζω οτι πρωτα εσυ η ιδια θα επρεπε να αγκαλιασεις και να πεις στον εαυτο σου ποσο τον αγαπας και μετα θα ακολουθησουν και οι αλλοι.
Το πιο μεγαλο και ειλικρινες σ\' αγαπω ειναι αυτο που θα πεις στον εαυτο σου και μονο τοτε (τουλαχιστον αυτο πιστευω) θα μπορεσεις να αλλαξεις και αυτα που σε ενοχλουν στον εαυτο σου.
Εισαι ανεξαρτητη / παραγωγικη στην κοινωνια σωστα? Τι ειναι αυτο που σου¨\"κανουν\" οι αλλοι και ¨ακυρωνουν\" την θετικη αποψη που εχεις ή τουλαχιστον θα επρεπε να εχεις για τον εαυτο σου?

γιατί πολύ απλά δε μου μιλάνε ωραία, και μπροστά σε κόσμο.... σαν να έχω κάνει κάτι.... το ότι βοηθάω δε βοηθάω αναγκαστικά..... αλλά επειδη το θέλω

οταν θα φυγεις απο το σπιτι και θα ξεκαθαρισεις τις σχεσεις σου με απαντες,
τοτε θα μαθουν γραμματα και θα σε εχουν με το σεις και το σας....

Μεχρι τοτε ο καθενας θα παταει τις αναγκες του στη πλατη του αλλου.
Αν μαλιστα του πεις, παρε ρε φιλε τα ποδια σου απο την πλατη μου επιτελους,
παιζει και να παρεξηγηθει.

παιδιά δε ξέρω αλλά νομίζω ότι έχω υπερβολικά νεύρα για την ηλικία μου.... δε σηκώνω πλέον και πολλά πολλά..... νιώθω υπερβολικά κουρασμένη..... γενικότερα δε τη παλεύω.....

Αν εκτός από τα υπόλοιπα που αναφέρεις (για το όλο ψυχολογικό κλίμα και το δικό σου ιστορικό ως σήμερα), όπως λες μένετε 6 μεγάλοι άνθρωποι σε ένα σπίτι, δεν είναι περίεργο να έχεις νεύρα και κούραση. Ο καθένας μας χρειάζεται το χώρο του και είναι πολύ φυσιολογικό να προσπαθούμε να τον δημιουργήσουμε έξω από την οικογένεια που μεγαλώσαμε.

Επίσης, ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του. Δεν είναι δυνατόν να κουβαλάς το βάρος των επιλογών των αδελφών σου. Καταρχήν αυτό που λες οτι ΘΑ το εκλάβουν αρνητικά αν φύγεις, είναι ένα υποθετικό σενάριο. Αλλά, γιατί είναι αρνητικό να κινητοποιηθούν κι εκείνα προς την κατεύθυνση της ανεξαρτησίας; Ποιος είναι αρμόδιος να κρίνει αν τα έσοδα και οι δυνατότητες τους είναι αρκετά για να κάνουν ένα τέτοιο βήμα; Ποιο είναι το \'μεγαλύτερο πρόβλημα\' που θα δημιουργηθεί και σε ποιον; Θέλω να πω ότι, όπως εσύ έχεις υποστεί την καταπίεση και την αποθάρρυνση από τους γονείς σου, με αυτό το σκεπτικό υιοθετείς παρόμοια στάση απέναντι στα αδέλφια σου και μάλιστα προβλέπεις ότι \'δεν θα τα βγάλουν πέρα\'. Και ταυτόχρονα περιορίζεις και τον εαυτό σου, λέγοντας ότι το κάνεις για το καλό των άλλων. Μα Μαίρη, και οι γονείς σου χωρίς αμφιβολία θα πουν το ίδιο πράγμα για την αυστηρότητα που σου έχουν δείξει και για τη συμπεριφορά που σου \'κόβει τα φτερά\'...ότι είναι για το καλό σου. Εσύ όμως νιώθεις ευτυχισμένη;

Ζήτα βοήθεια, γιατί είναι κρίμα να έχεις πρακτικά όλες τις προϋποθέσεις, αλλά να μην μπορείς να τις αξιοποιήσεις, να τις αναπτύξεις και να νιώθεις καλά με τον εαυτό σου και τις σχέσεις σου.

Quote:

---

Originally posted by ΜΑΙΡΟΥΛΑ
Το θεωρώ
παρακινδυνευμένο να φύγω από το σπίτι μου με αυτό το τρόπο γιατί τα αδέρφια μου
(άλλα 3) θα το εκλάβουν αρνητικά. ότι και καλά αφού μπορεί η Μαίρη μπορούμε κι
εμείς.

---

μηπωσ οι γονεισ σου σε μαθαν να αναλαμβανεισ ευθυνεσ που δεν ειναι δικεσ σου; δηλαδη ποτε θα φυγεισ απο το σπιτι οταν ο μικροτεροσ ειναι ετοιμοσ;αν δεν τη παλευεισ τριημερα σε παραλια τωρα ανοιξε ο καιροσ

Επειδή πάσχω κι εγώ απο ψωρίαση ( αυτοάνοσο νόσημα) εδώ και 11 χρόνια.. γνωρίζω πόσο επιδρά στην ψυχολογική κατάσταση του ασθενούς.
Δεν υπάρχει θεραπεία για την ψωρίαση.Συνεπώς οι δερματολόγοι προτείνουν στους ασθενείς να δουν κάποιο ψυχολόγο διότι η έξαρση της ψωρίασης σχετίζεται άμεσα με την ψυχολογική κατάσταση του ψωρισιακού.
Σκεφτείτε πως η γιατρός μου ( Δ. στο Νοσ.Συγγρός ) μου πρότεινε να επισκεφθώ ψυχίατρο και να ζητήσω αντικαταθλιπτικά φάρμακα.Αφενώς γιατι θα με βοηθούσαν να μην αισθάνομαι άσχημα με το πρόβλημα, και αφετέρου θα βοηθούσαν και την ίδια την ασθένεια.
Οταν έχεις ψωρίαση μπορεί να γεμίσεις απο τα μαλλιά μέχρι τα πόδια με κόκκινα σημάδια με λέπια και να φαίνεσαι σαν τέρας.Δε γίνεται λοιπόν να αισθάνεσαι ωραια.Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να ζήσουν με την ψωρίαση και κλείνονται στο σπίτι τους για πάντα.