Φίλοι μου θα ήθελα να μάθω εμπειρίες παιδιών που εχουν τα παραπάνω προβλήματα και έχουν υπηρετήσει στο στρατό.Εγω αντιμετωπίζω αυτά τα προβλήματα και πλησιάζει ο καιρός που θα πρέπει να παρουσιαστώ και γίνονται χειρότερα τα πράγματα.
Printable View
Φίλοι μου θα ήθελα να μάθω εμπειρίες παιδιών που εχουν τα παραπάνω προβλήματα και έχουν υπηρετήσει στο στρατό.Εγω αντιμετωπίζω αυτά τα προβλήματα και πλησιάζει ο καιρός που θα πρέπει να παρουσιαστώ και γίνονται χειρότερα τα πράγματα.
Αγαπητέ φίλε, έχω περάσει απο εκεί που θα πάς και θα ήθελα να σου πώ κάποια πράγματα..
Καταρχάς, σε καταλαβαίνω απόλυτα, θα είναι κάτι εντελώς νέο για σένα, μια κατάσταση εντελώς διαφορετική απο τη καθημερινότητά σου..
Θα βρεθείς σε ένα μέρος άγνωστο για σένα, με πολλά παιδιά που θα περάσουν ακριβώς ότι και εσύ..
Όμως, δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς..
Καταρχάς, η θητεία έχει μειωθεί κατά πολύ σε σχέση με το παρελθόν, αν δεν κάνω λάθος είναι δώδεκα μήνες, οπότε θα σκέφτεσαι κάθε μέρα που περνά ότι σε ένα χρόνο θα είσαι κάπου αλλού..
Σίγουρα θα περάσεις και δύσκολες στιγμές, δεν μπορώ να σου πώ κάτι παραπάνω, καθένας αντιμετωπίζει αυτή τη κατάσταση διαφορετικά..
Πάντως, να ξέρεις ότι, όπως και εγώ έτσι και όσους έχω ρωτήσει, θα θέλαμε να ξαναπάμε..Οχι για μόνιμα βέβαια!!!:cool:
Και να θυμάσαι: Εκεί που είσαι ήμουν και εδώ που είμαι θα \'ρθεις:P
Οτι θέλεις γράψε...
Κατ\' αρχάς harrys σ\' ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο να καταθέσεις και εσύ την άποψη σου στο topic που έχω ανοίξέι.Αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι δεν θα είχα πρόβλημα να πάω στρατό απλά με τα προβλήματα που αντιμετωπίζω (κρίσεις πανικού,φοβίες) πολύ φοβάμαι ότι θα καταρεύσω.Θέματα που με απασχολούν είναι:
-Θα πρέπει να τα δηλώσω αυτά τα θέματα υγείας όταν παρουσιαστώ;
-Αν τα δηλώσω θα με βγάλουν ψυχασθενή;
-Θα με κατατάξουν Ι1,Ι2,Ι3,Ι4 ή Ι5;
-Όταν παρουσιαστώ και κάνω ήδη θεραπεία με φάρμακα θα με αφήσουν να τα πάρω μαζί μου;
-Οι υπόλοιποι φαντάροι που θα το μάθουν πώς θα με αντιμετωπίσουν;
-Και γενικότερα θα αντέξω εκεί μέσα...;
painkiller σου έστειλα στο u2u εναν συνδεσμο που μπορεις να βρεις αρκετα απο αυτα που ρωτας. Όσον αφορά για φάρμακα στην περίπτωση που θες να πάρεις μαζί σου δεν θα στο απαγορέψει κανένας, θα ενημερώσεις όμως τους γιατρούς την ημέρα που θα παρουσιαστείς, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.
Για το τελευταίο που ρωτάς δε μπορώ να σου απαντήσω φίλε μου δυστυχώς, καθένας βλέπει τα πράγματα απ τη δική του σκοπιά.
Για οποιαδήποτε άλλη απορία, γράψε στο forum..
:cool:
Γειά σου και πάλι painkiller...
Καταρχάς, δεν χρειάζεται να ευχαριστείς για οτιδήποτε, γι\' αυτό υπάρχει το forum..
Έχω λίγο διαφορετική άποψη απο το katharmataki..
Θέλω να σε ρωτήσω, τις φοβίες και τις κρίσεις, ο λόγος είναι αποκλειστικά η θητεία ή υπάρχει και κάτι άλλο;
Τώρα, για τις απορίες σου:
-Θα πρέπει να τα δηλώσω αυτά τα θέματα υγείας όταν παρουσιαστώ;
*ʼν ήμουν στη θέση σου, δεν θα δήλωνα κάτι τέτοιο..Δεν πρόκειται να σου δώσουν ιδιαίτερη προσοχή, δηλαδή, να μπούν στη διαδικασία να εξετάσουν απο κοντά το θέμα σου..ο λόγος είναι ότι θα έχουν να ασχοληθούν με τόσο κόσμο που θα είναι πρακτικά αδύνατο..
-Αν τα δηλώσω θα με βγάλουν ψυχασθενή;
*Δεν νομίζω..
-Θα με κατατάξουν Ι1,Ι2,Ι3,Ι4 ή Ι5;
*Ίσως ναί, ίσως όχι, καλύτερα όμως να μην ξέρουν για να μήν σε κατατάξουν..
-Όταν παρουσιαστώ και κάνω ήδη θεραπεία με φάρμακα θα με αφήσουν να τα πάρω μαζί μου;
*Δεν το γνωρίζω, ίσως εάν προσπαθούσες να έρθεις σε επαφή με κάποιο στρατιωτικό ιατρό, πχ στο 401 να μάθεις πολλά περισσότερα..
-Οι υπόλοιποι φαντάροι που θα το μάθουν πώς θα με αντιμετωπίσουν;
*Σίγουρα θα υπάρξουν άτομα που θα σε στηρίξουν και θα σε βοηθήσουν, αλλά πιθανόν να υπάρξουν και άτομα που θα σε κρίνουν \"διαφορετικά\"..
-Και γενικότερα θα αντέξω εκεί μέσα...;
*Στην αρχή, θα σου φανεί πολύ δύσκολο, ίσως να έρθουν στιγμές που θα θέλεις να τα παρατήσεις..
Θα πρέπει όμως να κάνεις υπομονή, να παλέψεις και κυρίως, να σκέφτεσαι ότι δεν είναι κάτι μόνιμο..και θα δείς ότι θα τα καταφέρεις..
Θα περάσει και θα βγείς πιό δυνατός, (Ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό) αρκεί όμως να μην ξεχάσεις απο που ήρθες..(να μην καβαλήσεις το καλάμι)
Τα φάρμακα για μένα δεν είναι η λύση..
Η λύση υπάρχει μέσα μας, αρκεί να θέλουμε να την ανακαλύψουμε και να την εφαρμόσουμε..:)
harrys οι κρίσεις πανικού και οι φοβίες δεν είναι λόγω της ιδέας του στρατού.Υποφέρω έντονα τα 2 τελευταία χρόνια.Βέβαια το πρόβλημα είχε πρωτοεμφανιστεί πριν από 4 χρόνια αλλά λόγω άγνοιας επί του θέματος νόμιζα ότι ήταν κάτι που έτυχε σε μια ιδιαίτερα αγχωτική κατάσταση(πανελλήνιες) και ότι δεν πρόκειται να ξανασυμβεί.Δυστυχώς όμως πρίν από 2 χρόνια (περίοδος εξεταστικής Τ.Ε.Ι) και ζώντας μακριά από την οικογένειά μου έπαθα κρίση πανικού και από τότε υποφέρω.Η ζωή μου έχει αλλάξει, έχει περιοριστεί αφάνταστα, οι αρνητικές σκέψεις με κατακλύζουν και μου έχουν δημιουργηθεί πολλές φοβίες για τα πιο απίστευτα πράγματα.Αγχώνομαι υπερβολικά για όλα και αυτό με εμποδίζει από το να χαρώ τη ζωή.Έχω απογοητευθεί από πολλούς ανθρώπους και το μόνο στήριγμά μου είναι οι γονέις μου και η κοπέλα μου που είμαστε μαζί πολλά χρόνια και έχουμε περάσει μαζί όλες αυτές τις δύσκολες στιγμές (απορώ πάντως γιατί κάθεται μαζί μου).
Όσον αφορά το θέμα της στρατιωτικής θητείας αυτό που με αγχώνει είναι αν κάτω από τις πιέσεις που θα δεχτώ καταφέρω να ανταπεξέλθω.Αν πάθω κρίσεις πανικού τι θα κάνω;Τουλάχιστον όταν είμαι σπίτι μου ξαπλώνω και προσπαθώ να χαλαρώσω όσο γίνεται, αν όμως μου συμβεί σε χώρο εξωτερικό και ιδιαίτερα μέσα στο στρατόπεδο τι θα γίνει;Φοβάμαι ότι τα συμπτώματα θα γίνουν ακόμη χειρότερα...
Καλημέρα painkiller!
Σου έστειλα ένα u2u
Painkiller, είναι αρκετός καιρός τα δύο χρόνια.
Είναι άσχημο όταν άνθρωποι που βασίζεσαι να σε απογοητεύουν..
Είσαι όμως τυχερός που έχεις τη κοπέλα και τους γονείς σου..
Και μην κάνεις σκέψεις του τύπου, πως σε αντέχει!Φρόντισε με τη συμπεριφορά σου να μην χρειάζεται να σε αντέχει αλλά να χαίρεται που είναι μαζί σου!
Δυστυχώς, σε τέτοιες καταστάσεις πρέπει να βρούμε τη λύση μόνοι μας..
Χρειάζεται να έχουμε ανθρώπους δίπλα μας. Όμως, το μόνο που μπορούν να μας προσφέρουν είναι στήριξη και όχι να μας σηκώσουν..Αυτό μόνο εμείς μπορούμε να το κάνουμε!
Καλησπέρα!Quote:
Originally posted by painkiller
-Θα με κατατάξουν Ι1,Ι2,Ι3,Ι4 ή Ι5;
-Θα πρέπει να τα δηλώσω αυτά τα θέματα υγείας όταν παρουσιαστώ;
- Σε ενδιαφέρει πολύ για κάποιο λόγο τι Ι θα βγείς?
- Από τη στιγμή που παίρνεις φάρμακα, υποθέτω έχεις και κάποιον που σε παρακολουθεί και τα συνταγογραφεί. Νομίζω είναι και ο πιο κατάλληλος να απαντήσει για το αν θα το δηλώσεις ή όχι.
Είναι πολύ σοβαρό θέμα για να μην ζητάς γνώμες ειδικών, τόσο στην ψυχολογία όσο και στο σχετικό θέμα της στράτευσης.
Είμαι απ\'έξω από τον χορό, αλλά η αίσθησή μου είναι ότι αν θεωρείς ότι το πρόβλημά σου είναι τόσο μεγάλο που σου δημιουργεί βάσιμες αμφιβολίες για το αν θα μπορέσεις να ανταπεξέλθεις, καλύτερα να το δηλώσεις. Και μάλιστα με συνδρομή επιστήμονα επαγγελματία που σε παρακολουθεί.
Γιατί νομίζω ότι έτσι θα έχεις πιθανότητα να σε προσέξουν κατάλληλα, ως επίσης αν -ό μη γένοιτο- υπάρξει κάποιο πρόβλημα να μπορέσουν να ζητηθούν και να αποδοθούν ευθύνες.
Ο πατέρας μου (που έκανε 3 χρόνια στρατό τόοοτε!) έλεγε ότι τον στρατό πρεπει να τον πάρεις στην πλάκα. Αν τον πάρεις σοβαρά, θα σε πάρει από κάτω, έχεις-δεν έχεις πρόβλημα!
Πάντως, αφού φαίνεσαι σίγουρος και αποφασισμένος να πάθεις κρίσεις όσο είσαι στον στρατό, καλό είναι να προσπαθήσεις να μειώσεις τις πιθανότητες εμφάνισης \"επικίνδυνων\" περιστάσεων από πριν, είτε δηλώνοντάς το, είτε ζητώντας \"ειδική εκπαίδευση\" από τον ψυχολόγο (ή τι) που σε παρακολουθεί, είτε ακόμα καλύτερα και τα δυο μαζί.
Σε παρακαλώ, φρόντισε να μη γίνεις στατιστική.
:)
tc πολύ σωστά αυτά που λες και να είσαι σίγουρος ότι τα έχω σκεφτεί και εγώ.Δυστυχώς όμως έχει επικρατήσει στην κοινωνία μας, τέτοια προβλήματα όπως και το δικό μου να είναι παρεξηγημένα και οι άνθρωποι μόνο και μόνο στο άκουσμα των λέξεων Ψυχολόγος, ψυχίατρος, ψυχοφάρμακα να αντιδρούν περίεργα.
Δεν κατηγορώ τους ανθρώπους διότι και εγώ αν δεν είχα βιώσει αυτού του είδους το πρόβλημα μπορεί να αντιδρούσα έτσι.
Όσον αφορά το ερώτημά σου για το λόγο που με ενδιαφέρει το \"Ι\" ανησυχώ πρώτα από όλα αν θα επηρεάσει την πολιτική μου ζωή (και ας λένε ότι πλέον είναι απόρρητα τέτοια πράγματα λόγω προσωπικών δεδομένων) και επιπλέον θα ήθελα να περάσω όλη την εκπαίδευση όπως και όλα τα παιδιά γιατί θα μου έδινε δύναμη και θα μου ανέβαζε την ψυχολογία που τα κατάφερα.Σε αντίθετη περίπτωση θα αισθάνομαι άσχημα και υποδεέστερα από τους υπόλοιπους.
harrys πιστεύω ότι θα ήταν καλύτερα να επικοινωνούμε μέσω U2U ή e-mail.Έχουμε πολλά να συζητήσουμε τα οποία είναι λίγο άσχετα με αυτό το topic.Επίσης, για λόγους τους οποίους ακόμη ψάχνω έχω μείνει και εγω μόνος από φίλους...
Μεταξύ του εαυτού σου και της κοινωνικής προκατάληψης προτιμώ τον εαυτό σου!Quote:
Originally posted by painkiller
Δυστυχώς όμως έχει επικρατήσει στην κοινωνία μας...
Υπέροχα!Quote:
...θα ήθελα να περάσω όλη την εκπαίδευση όπως και όλα τα παιδιά γιατί θα μου έδινε δύναμη και θα μου ανέβαζε την ψυχολογία που τα κατάφερα.Σε αντίθετη περίπτωση θα αισθάνομαι άσχημα και υποδεέστερα από τους υπόλοιπους.
Χρησιμοποίησε λοιπόν τον στρατό σαν το σκαλοπάτι που θα σε οδηγήσει σε καλύτερα πράγματα, για μια συνέχεια απαλλαγμένη από άσχημα του παρελθόντος!
Όμως, να είσαι σίγουρος.
painkiller, το πρόβλημά σου δεν είναι αμελητέο σε καμιά των περιπτώσεων, ότι περνάς εσύ τώρα να ξέρεις οτι το περνάνε ένα σωρό φαντάροι που υπηρετούν τη θητεία τους τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια.
Για το Ι:
Επηρεάζει ΜΟΝΟ το Δημόσιο τομέα, δηλαδή αν αύριο μεθαύριο διοριστείς στο δημόσιο, υπάρχουν πιθανότητες να αντιμετωπίσεις πρόβλημα, μπορεί όμως και όχι(ανάλογα την περίσταση-εδώ είχα φίλο μου με Ι3 που δεν είχε πρόβλημα όταν μπήκε σε τράπεζα)
Για τον ιδιωτικό τομέα, οι πιθανότητες είναι κατά τη γνώμη μου ελάχιστες, καθώς δεν είναι υποχρεωτικό να προσκομίσεις χαρτί αν σου ζητηθεί(αρχή προσωπικών δεδομένων). Τώρα βέβαια θα μου πεις στην Ελλάδα είμαστε. όλα μπορούν να συμβούν. Ναι, συμφωνώ αλλά απο τη στιγμή που ΚΑΝΕΙΣ δεν κουνά το δαχτυλάκι του για να υπερασπιστεί έστω τα στοιχειώδη(τα δικαιώματά του δηλαδή, ααααν ενδιαφερθεί να τα μάθει)δε κάνουμε και τίποτα(γενικά μιλάω, μην παρεξηγηθώ).
Για την \"κακούργα κενωνία\"στην οποία αναφέρεσαι, θα συμφωνήσω με τον TC. Σε ενδιαφέρει το τι θα πεί η κοινωνία ή το τί λέει η καρδιά σου?? Δηλαδή ένα σωρό άνθρωποι με ψυχοσωματικά, πρέπει να αισθάνονται στιγματισμένοι και να έχουν ενοχές επειδή αντιμετωπίζουν κάποιες άλλες καταστάσεις? Μήπως να ξαναγυρίζαμε στις εποχές του 50 όπου τα άτομα που αντιμετώπιζαν τέτοιου είδους καταστάσεις, τα απομονώνανε σε ιδρύματα , μακριά απο τον υπόλοιπο κόσμο(αφού θεωρούνταν \"τρελλοί\")?
Και ο Χίτλερ, παρεπιπτόντως, θανάτωνε όσους στρατιώτες του είχαν άγχη, φοβίες στη μάχη, αφού τους θεωρούσε άχρηστους...Η κατάληξη βέβαια του Χίτλερ, απέδειξε ότι μάλλον κάποιος άλλος ήθελε εγκλεισμό σε ψυχιατρείο...
Τώρα θα μου πεις ο Χίτλερ πού κολλάει. Μα αναφέρομαι σε αυτούς που \"χουντικά\" απαξιώνουν όλους όσους βιώνουν άγχη και φοβίες, κατηγορώντας τους για απαράδεκτη αντιμετώπιση της ζωής, λες και οοοοοολοι οι άνθρωποι σ αυτη τη γή γεννήθηκαν με την ίδια ιδιοσυγκρασία, τον ίδιο χαρακτήρα, την ίδια ευαισθησία σε πράγματα και καταστάσεις.
Αν πιστεύεις ακράδαντα στο οτι ο στρατός θα σε απαλλάξει απ\' τον \"φαύλο κύκλο\" των φοβιών, μη διστάσεις. Τόλμησέ το.
Στην τελική δώσε στον εαυτό σου μια χαριστική περίοδο κάποιων ημερών, για να δεις κατα πόσο ανταποκρίνεται. Αν δεις οτι φτάνεις τα όριά σου, ζήτησε γιατρό, είναι βλακεία να υποφέρεις και να καταπιέζεσαι χωρίς λόγο.
Σορρυ για το ύφος μου σε κάποια σημεία,
Φιλικά:);)
katharmataki συμφωνώ μαζί σου και είναι αλήθεια ότι από την εποχή του xίτλερ τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ, ευτυχώς προς το καλύτερο.Είναι γεγονός όμως ότι ακόμη και στις μέρες μας εξακολουθεί να υπάρχει προκατάληψη απέναντι στις ψυχικές ασθένειες.Είτε πρόκειται για μια απλή αγχώδη διαταραχή είτε πρόκειται για πιο σοβαρές καταστάσεις όπως η σχιζοφρένεια ο κόσμος αντιδρά περίεργα στο άκουσμά τους.Συμφωνώ ότι πρέπει να ακούμε την καρδιά μας και όχι την κοινωνία αλλά μην ξεχνάμε ότι ανήκουμε και ζούμε μέσα σ\' αυτή και οι απόψεις,οι στάσεις και οι προκαταλήψεις της μας επηρεάζουν άμεσα.
Όσον αφορά το στρατό, που είναι και το κύριο θέμα αυτού του topic θα έβρισκα πολύ χρήσιμο να καταθέσουν τις εμπειρίες τους και άτομα που ταλαιπωρούνται από κάποιο πρόβλημα και έχουν εκπληρώσει τη θητεία τους.
μην σε νοιάζει τι λέει ο κόσμος
είναι ο ίδιος κόσμος που σε έφτασε εδώ
θα σου έλεγα τι να τους κάνεις όλους αλλά δεν είναι sic :P
Τι γίνεται βρε παιδιά κάποιος με εμπειρίες από τη στρατιωτική του θητεία δεν υπάρχει.Να υποθέσω ότι τα πράγματα στο στρατό είναι τόσο άσχημα που σας οδήγησαν να απωθήσετε αυτή τη χρονική περίοδο από τη μνήμη σας;
Προμηθέα πιστεύω ότι είναι η εύκολη λύση να κατηγορούμε τους άλλους για ότι μας συμβαίνει.Σίγουρα ο περίγυρος μας παίζει σπουδαίο ρόλο στην ψυχοσύνθεσή μας από εκέι και πέρα όμως πιστεύω ότι εξίσου σημαντικό είναι εμείς οι ίδιοι να αποκτήσουμε άμυνες και αντισώματα απέναντι στους κακούς ανθρώπους και στις κακές προθέσεις.
ΕΓΩ ΥΠΗΡΕΤΗΣΑ ΣΑΝ Ι4 ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΜΕ ΤΗΝ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΙΒΑΣΤΗ.
painkiller τι φανταζεσαι οτι γινεται και σε τρομαζει η θητεια ?
κανεις δεν θελει να παει εσυ σε σχεση με τις φοβιες σου που νομιζεις οτι δεν θα τα καταφερεις?Αυτο εχει σημασια, αγχος και φοβο ολοι νιωθουν πριν μπουν στα ειδικοτερα μπες για να παρεις και πιο συγκεκριμενη απαντηση.
Σε σχεση με γιατρους ,φαρμακα κλπ δεν το κυνηγησα καθολου πηγα κανονικα,ενοπλος και θεωρω οτι με ψιλοβοηθησε κιολας αν και εγω πριν παω δεν ενιωθα και τοσο ανετος
Αν θες να ρωτησεις κατι ειδικοτερο ρωτα
Painkiller ένα πράγμα,just do it!
Θα ήθελα πολύ να κουβεντάσουμε private.Δεν ξέρω όμως άμα γίνεται απο αυτό το site.
Φιλε painkiller να ξερεις οτι σε νιωθω απολυτα και γραφω για να προσθεσω μια νοτα αισιοδοξιας!
Κι εγω ειχα τα ιδια προβληματα με σενα (κρισεις πανικου, αγχωδεις διαταραχες) πριν το στρατο (ακριβως οπως λες κι εσυ σε περιοδους εξεταστκες και ευρισκομενος μακρια απο το σπιτι μου , χωρις μαλιστα να εχω οπως εσυ μια κοπελα να με στηριζει, αν εχεις τετοιας φυσεως προβληματα και γενικοτερα αν εισαι ατομο ευαισθητο δεν ειναι και οτι ευκολοτερο)
Οταν λοιπον πλησιαζε ο καιρος να παω φανταρος φοβουμενος οτι θα ειχα προβληματα επισκεφτηκα επιτελους καποιον ειδικο(ψυχιατρο) , και με την καταλληλη αντιμετωπιση (αντικαταθλιπτικα) οχι απλα ξεπερασα τα οπιοα προβληματα αλλα περασα και υπεροχα για 19 μηνες θητειας!
Πρεπει να ξερεις οτι οι κρισεις πανικου αντιμετωπιζονται πανευκολα με αντικαταθλιπτικα!
Προφανως και σου προτεινω να επισκεφθεις καποιον ειδικο , να παρεις οποια φαρμακευτικη θεραπεια σου προτεινει και περνοντας μαζι στον στρατο αυτα τα φαρμακα να μην τα δηλωσεις σε κανενα!
Εξαλλου πιστεψε με κανεις δεν θα αντιληφθει το παραμικρο , οπως θα διαπιστωσεις κι εσυ ο ιδιος μπαινοντας στρατο δεν αξιζει να ανησυχεις πολυ γι αυτο!
Καταλαβαινω απολυτα πως τωρα σου φαινεται πολυ δυσκολο εως ακατορθωτο , εμπιστεψου ομως οταν σου λεω πως δεν αξιζει να ανησυχεις !
Με την καταλληλη αντιμετωπιση δεν θα εχεις ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
...Trust me...
Πρεπει ομως να σταθεις απεναντι του και να το αντιμετωπισεις!
Εξαλλου ο στρατος ουτως ή αλλως θα διαρκεσει μονο 12 μηνες , τα δυσκολα ομως ερχονται μετα ...στην ζωη , δες το ομως σαν μια καλη ευκαιρια εναρξης της προσπαθειας αντιμετωπισης των προβληματων σου !
Εγω σου ευχομαι να πανε ολα καλα και να μην χρειαστει να συνεχιζεις αυτη την προσπαθεια και μετα το στρατο -οπως εγω-
Οτιδηποτε αλλο θελεις στειλε μου και mail
Και να ξερεις οτι δεν εισαι μονος ...τετοια προβληματα εχει ενα σωρο κοσμος!
Νίκο μπορούμε να κουβεντιάσουμε private ανταλλάσοντας u2u messages.Quote:
Originally posted by Nίκος
Θα ήθελα πολύ να κουβεντάσουμε private.Δεν ξέρω όμως άμα γίνεται απο αυτό το site.
painkiller ο χρόνος είναι νέρο και περνάει όσο για τι στρατιωτική θητεία κάνεις λίγο το κορόιδο και περνάς καλά:) εγώ πέρασα μια θητεία χάρμα, είχε πλάκα πάντως ξαναπήγενα χαλαρά:) άντε και καλόσ φαντάρος
Αντιμετωπίζω προβλήματα με κρίσεις πανικού, φοβίες και γενικά έντονότατο άγχος από το 2000. Το 2003 ήρθε η στιγμή (μετά από πολλές αναβολές και σε σχετικά μεγάλη ηλικία) να παρουσιασθώ στο στρατό. Πάντα για εμένα ο στρατός ήταν το \"μέγιστο\" των προβλημάτων. Το αντιμετώπιζα σαν μια ανυπέρβλητη διαδικασία. Όποτε το σκεφτόμουν το στομάχι μου ανακατεύονταν και οι πανικοί κατέφθαναν. Πίστευα ότι θα βγω Ι5 ή ότι θα \"αποκαλυφθούν\" οι ψυχικες διαταραχές μου. Έβλεπα εφιάλτες και ρωτούσα με αγωνία τον κάθε ένα που είχε υπηρετήσει, σχετικά με τις εμπειρίες του. Ο καθένας έλεγε το μακρύ και το κοντό του και μου δημιουργούσαν περισσότερο άγχος.
Οι μέρες πριν την κατάταξη ήταν μαρτυρικές. Τα πόδια μου κοβόνταν και οι πανικοί πηγαιναν και έρχονταν. Την ημέρα της κατάταξης ήμουν \"αλλού\". Δεν αντιλαμβανόμουν που βρισκόμουν. Το ταξίδι (με τη συνοδεία του πατέρα μου) μέχρι το κέντρο παρουσίασης ήταν εφιαλτικό. Στο δρόμο πήρα κάποια ομοιοπαθητικά χάπια που \"υπόσχονταν\" άμεση βοήθεια. Όταν έφτασα στην πύλη, από το άγχος μου, προσπάθησα αμέσως να πιάσω κουβέντα με άλλους προκειμένου να απαλύνω το μαρτύριο μου. Γνώρισα δύο παιδιά (με τα οποία είμαστε πολύ καλοί φίλοι ως σήμερα). Εκεί διαπίστωσα ότι δεν ήμουν ο μόνος που αγχώνονταν. Από τη στιγμή που πέρασα την πύλη οπλίστηκα με μεγάλη δύναμη. Όχι μόνο δεν υποτροπίασα αλλά βοηθούσα και άλλους που \"δεν την πάλευαν\" (ορολογία στρατού:)) Ιδιαίτερα μετά το κέντρο, όταν κατάλαβα ότι ο στρατός δεν ήταν και τόσο σπουδαίο πράγμα, όπως εγώ περίμενα, τα πράγματα κύλησαν ακόμη πιο ομαλά.
Πιστεύω ότι η πεποίθηση μου ότι θα αντιμετωπίσω τα πάνδεινα, με θωράκισε ώστε να ανταπεξέλθω σε καταστάσεις που αποδείχθηκαν πιο ανώδυνες από τις αναμενόμενες.
Φίλε μου είμαι σίγουρος ότι τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα απ\' ότι τα περιμένεις. Πιστεύω ότι θα ανταπεξέλθεις στις \"δυσκολίες\" της θητείας. Καταλαβαίνω ότι η αναμονή για την παρουσίαση είναι επώδυνη και εξαντλητική. Σκέψου πως θα είσαι μετά από δύο μήνες από την παρουσίαση σου, όπου θα έχεις πια προσαρμοστεί και όλα θα φαίνονται πιο εύκολα
(Σε συνέχεια με το προηγούμενο αφού διάβασα πιο προσεκτικά κάποιες από τις απορίες σου)
Κάποιος γιατρός μου είχε προτείνει να μην πάω καθόλου (σε τέτοια κατάσταση ήμουν). Μου είπε ότι θα μου έδινε και \"χαρτί\". Του απάντησα ότι δεν ήθελα να τα παρατήσω τόσο εύκολα, ήθελα να το παλέψω γιατί πίστευα ότι θα τα καταφέρω (όπως και εσύ).
Δεν ήθελα να αποκαλύψω το πρόβλημα μου, γιατί πίστευα ότι θα είχα ιδιαίτερη μεταχείριση, γεγονός που θα με έκανε να νιώσω άσχημα. Επίσης, φοβόμουν ότι κάποιοι φαντάροι δεν θα είχαν την ωριμότητα να αντιμετωπίσουν το θέμα και αυτό θα επιδρούσε αρνητικά στην ήδη ευαίσθητη και ταλαιπωρημένη ψυχολογική μου κατάσταση.
Στις βολές είχα πάρα πολύ άγχος (στις πρώτες στο κέντρο) αλλά όταν είδα ότι τα κατάφερνα πολύ καλύτερα από πολλούς \"υγιείς\" η αυτοπεποίθηση μου ανέβαινε και με ωθούσε στο να συνεχίσω.
Επίσης, σημαντικό είναι ότι για να επιβιώσω, σταμάτησα να σκέφτομαι μακροπρόθεσμα και με απασχολούσε τι θα συμβεί στα επόμενα λεπτά και μόνο (πρώτη φορά το ένιωθα στη ζωή μου!!!). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ελαχιστοποιείται το άγχος μου.
Παρόλο που είμαι μικρόσωμος, με άσχημη φυσική κατάσταση, το πρόβλημα μου αποδείχθηκε σωτήριο σε στίβους μάχης και πορείες, μιας και με πείσμωνε να προσπαθώ όλο και περισσότερο.
Από αυτά που διάβασα σχετικά με εσένα, πιστεύω ότι μοιάζουμε σε αρκετά και νομίζω ότι θα τα καταφέρεις πάρα πολύ καλά φίλε μου!!!
ΠΗΓΑ ΤΟ 2000 ΦΙΛΕ ΜΕ ΕΝΑ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗΣ ΠΑΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΟΒΟΥΣ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥ ΦΟΡΤΩΜΕΝΟΥΣ.ΕΚΑΝΑ 20 ΜΗΝΕΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ
ΑΥΤΑ ΓΙΑ Ι4 ΕΙΝΑΙ ΜΑΛΑΚΙΕΣ. ΑΜΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΛΕΨΕΙΣ ΠΑΡΕ ΜΙΑ ΑΝΑΒΟΛΗ.
Παιδιά μην χαμπαριάζετε! Στον στρατό υπάρχει ένα σημείο κλειδί που λέγεται βασική εκπαίδευση. Εκεί συνυπάρχεις με πολλούς άλλους και λόγω κοινών προβλημάτων και καταστάσεων δένεστε με ένα κοινό σκοπό. Είχα και εγώ πολλά προβλήματα όταν πήγα στο στρατό αλλά το δέσιμο της βασικής εκπαίδευσης και τους ανθρώπους που γνώρισα θα τους θυμάμαι για πάντα.
GEIA..eimai nea sto forum kai fovamai poly giati meta apo 10 xronia pathainw kriseis paniku...pali..fovamai oti tha trelathw..exw trelofovia..ute na faw den mporw apo ton tromo...fovamai mipws den exw arketi thelisi na paw mprosta
niwthei kai kanenas allos etsi?opote einai na paw na kanw vimata mprosta pathainw trelofovia...kanw kai psyxotherapeia edw kai 7 xronia...to erwtima mu einai: yparxei periptwsi na xasw epafi me to parivallon?dil na klatarw?na apoktisw psyxwseis?o giatros mu mu leei pws den prokeitai alla egw thelw na mathw pws niwthun kai oi alloi pu ypoferun apo afto...fovaste mi kanente kanena kako se kapoios kai tetoia?xwris vevaia na to thelete....
Ζωη ξερεις ποσες φορες νιωθω ετσι? Αλλα ειναι απο εντονο αγχος. Κ μενα ωρες ωρες μου ερχοντουσαν πραγματα στο μυαλο περιεργα ενιωθα τα πραγματα και τους ανθρωπους γυρω μου σαν να μην ηταν αληθινοι δηλαδη σαν ολα να εχουν χασει τη ζωντανια τους ενα περιεργο αισθημα το οποιο ηταν απο το εντονο αγχος και οποτε το ενιωθα ελεγα παει τωρα αυτο στανταρ ειναι κατι σοβαρο, φοβομουν για ψυχωση και τετοια... Αλλα δεν ειναι ετσι κ μενα μου το ειπε ο ψυχολογος και εχω διαβασει κ απειρα πανω σε αυτα...
Ναι καλή μου Ζωή, ο χειρότερος φόβος μου ήταν αυτός, μην τρελαθώ μην πάθω ψύχωση κλπ. Σε σημείο που πάθαινα απανωτές κρίσεις πανικού. Και αυτές είναι οι χειρότερες γιατί όταν φοβάσαι μην τρελαθείς ή ότι τρελένεσαι δεν έχεις να τρέξεις πουθενά να \"κρυφτείς\" και να σου περάσει.Quote:
Originally posted by ζωη
GEIA..eimai nea sto forum kai fovamai poly giati meta apo 10 xronia pathainw kriseis paniku...pali..fovamai oti tha trelathw..exw trelofovia..ute na faw den mporw apo ton tromo...fovamai mipws den exw arketi thelisi na paw mprosta
niwthei kai kanenas allos etsi?opote einai na paw na kanw vimata mprosta pathainw trelofovia...kanw kai psyxotherapeia edw kai 7 xronia...to erwtima mu einai: yparxei periptwsi na xasw epafi me to parivallon?dil na klatarw?na apoktisw psyxwseis?o giatros mu mu leei pws den prokeitai alla egw thelw na mathw pws niwthun kai oi alloi pu ypoferun apo afto...fovaste mi kanente kanena kako se kapoios kai tetoia?xwris vevaia na to thelete....
Το να φοβάσαι (και να πανικοβάλεσαι) για το αν θα πάθεις \"ψύχωση\" είναι πολύ χειρότερο από αν θα πάθαινες πραγματικά. Γιατί αν την πάθαινες δεν θα σε ένοιαζε ούτε θα το καταλάβαινες και δεν θα φοβόσουν τόσο!
Αγαπητέ painkiller,
το αγχος που περνάς όντως είναι κάτι γνώριμο σε όσους είναι έτοιμοι να πάνε στρατό (είτε το παραδέχονται είτε όχι). Όσον αφορά τις ερωτήσεις σου, οι απαντήσεις μου φαίνεται είναι λίγο υποκειμενικές.
Πιστεύω καλύτερα να μην δηλώσεις κάποιο πρόβλημά σου στην αρχή, την μέρα της καταταγής. Εκείνη τη μέρα μαζί με σένα μπαίνουν χιλιάδες άλλα άτομα, γίνεται ένας πανικός και δεν νομίζω να σε προσέξουν ιδιαίτερα. Αργότερα, κατά τη διάρκεια της θητείας σου, μπορείς να μιλήσεις με τους γιατρούς ή όποιον άλλο εσύ κρίνεις (θα το δεις κατά τη διάρκεια).
Αν ακολουθείς φαρμακευτική αγωγή θα πρέπει να το συζητήσεις με το γιατρό σου για το αν θα το δηλώσεις ή όχι.
Να θυμάσαι οτι ο στρατός είναι ένα θέατρο του παραλόγου. Πρέπει απλά να παίξεις έναν ρόλο και να τον παίξεις καλά. Κράτα στο μυαλό σου οτι είναι όλα ένα show, και οτι για τον καθένα η θητεία είναι διαφορετική. Είναι μια περίοδος που στην τελική την περνάς μόνος σου αλλά έχε κοντά σου όσους ανθρώπους πιστεύεις οτι μπορούν να σε στηρίξουν και μην ντραπείς για το πως νιώθεις, απλά μην το εκφράσεις στον οποιονδήποτε εκεί μέσα.
Το αγχος που νιωθεις τωρα είναι δικαιολογημενο αλλά είμαι σίγουρος οτι θα βρεις τις απαντήσεις, και τον δικό σου τρόπο να ανταπεξέλθεις στις δυσκολίες.
Επισκέπτεσαι κάποιον ψυχολόγο;