Απογνωση και ελλειψη κινητρου

Καλησπερα σε ολους. Γνωριζω το Forum εδω και χρονια αλλα ποτε δεν πηρα την αποφαση να γινω μελος και να μοιραστω τους προβληματισμους μου. Αυτο τη περιοδο βιωνω ξανα ενα προβλημα που μοιαζει να ειναι χρονιο για μενα. Ειμαι 21 χρονων κ ειναι η 3η φορα που το βαζω στα ποδια. Θα εξηγησω γιατι. Το προβλημα μου ανεκαθεν ηταν τι θα κανω μετα το λυκειο.Το οποιο ειναι λογικο εν μερη. Γραφοντας Πανελληνιες ενιωσα απιστευτη αγωνια και στρες. Τελικα δεν περασα γιατι τα μορια μου δεν επαρκουσαν. Τοτε αποφασισα να ξαναδοκιμασω. Η αποφαση μου ομως δεν ηταν καθ'ολα υγιης. Ηθελα να 'διαπρεψω!', να καταφερω οσα δεν ειχα καταφερει να αποδειξω τα προηγουμενα χρονια.Οτι εχω δυναμη και μπορω να ανεξαρτητοποιηθω στη ζωη. Ειχα βαλει μεσα μου αυτο το 'στοιχημα', και τελικα το εχασα γιατι το αγχος μου κορυφωθηκε τοσο πολυ που εφτασα σε σημειο να μην δωσω καθολου. Αφου συγγενεις κ φιλοι, ολοι μαζι με σχολιασαν αρνητικα, θεωρησαν πως εγω δεν μπορω να τα βγαλω περα με το θεμα 'εξετασεις'. Ετσι λοιπον εφυγα για την Αγγλια, οπου υπηρχαν ναι μεν εξετασεις αλλα ηταν τυπικες. Και εκει ομως μετα απο ενα διαστημα παραιτηθηκα. Εφτασα σημερα να φοιτω σε ενα απο τα γνωστοτερα κολλεγια την Ελλαδας και ενω εχουν περασει δυο χρονια, ο ιδιος φοβος ξαναβγαινει πιο δυνατος απο ποτε. Πρωτα ερχεται η ακινητοποιηση και μετα η παραιτηση, οτι δεν μπορω να συνεχισω. Και πραγματι εχω αρχισει να κουραζομαι. Επιρρεαζομαι παρα πολυ απο τις αντιδρασεις των γονιων μου, πως θα με κρινουν, αν θα με επιβραβευσουν. Σκεφτομαι πολυ σοβαρα να μην ξανα ασχοληθω με το κομματι εκπαιδευση, να δουλεψω για καποιο διαστημα σε οτι βρω. Νιωθω οτι ο εαυτος μου, μου φωναζει 'βοηθεια' κ εγω δεν τον ακουω! Το ονειρο μου ειναι να καταφερω να ζησω μονη μου, χωρις γονεις που να με επιρρεαζει η κριση τους, να σταθω επιτελους στα ποδια μου..Εχω αρχισει τελευταια να πιστευω οτι εχω καταθλιψη, γιατι μολις νιωθω παλι οτι ο φοβος με κυριευει, αρχιζω χανω την ορεξη, δεν κοιμαμαι καλα(κοιμαμαι δηλαδη και ξυπναω κατι τρεις κ λιγο) και γενικα το μυαλο μου γινεται τοσο θολο, που ουτε να σκεφτω μπορω, ουτε να απομνημονευσω κατι. Πολλες φορες μιλαω για αυτη μου την αδυναμια σε αλλους και κλαιω. Μοιαζει να μην υπαρχει τπτ να με ηρεμησει πλεον. Μετα απο τετοια κριση, μονο οταν ειμαι στο σπιτι μου ηρεμω λιγο και αν αποφασισω να βγω, δεν εχω δυναμεις. Η ψυχολογος μου, μου ειπε πως αν δεν κανω κατι για να αισθανθω καλυτερα θα πλησιαζω πλεον τη βαρια καταθλιψη. Νιωθω πονο και θλιψη στη ψυχη μου. Δεν υπαρχει ομως κατι να με βγαλει απο αυτο. Παντα θα εμφανιζεται μπροστα μου..

Ευχαριστω

Μπιμπο καποιοι ειμαστε καλοι σε καποιους τομεις καποιοι σε αλλους, μπορει η εκπαιδευση να μην σ παει και μπορεις να ασχοληθεις με κατι αλλο οπως η δουλεια και να φανεις και χρησιμη, ισως πολυ το αντικειμενο που εχεις διαλεξει να μην σ παει και να εισαι καλυτερη σε καποιο αλλο..ας πουμε εγω δεν μπορω τα μαθηματικα ειμαι σκραπας αλλα στα θεωρητικα μια χαρα..οι πανελληνιες ειναι οντως πολυ δυσκολες και χασιμο χρονου για οσους ειναι μετριως μελετηροι και αγχωδεις γιαυτο μην σκας και οσοι σε κριτικαρουν εχουν οντως κανει κατι καλύτερο στη ζωη τους η ονειρευονται να κανεις εσυ οτι δεν εκαναν εκεινοι?

Το τελευταιο που ειπες το εχω σκεφτει πολλες φορες. Το αν δηλαδη οι γονεις η οι συγγενεις μου δινουν συμβουλες για πραγματα που ουτε εκεινοι μπορεσαν να κανουν στο παρελθον. Δεν με αποθαρρυνουν οι κριτικες που εχουν ως στοχο να με κανουν καλυτερη. Αυτο που με πληγωνει ειναι να με συγκρινουν οι αλλοι με τον εαυτο τους. Αυτο ειναι που με εχει χαλασει και εμενα τελικα. Συνεχως μπαινω στη διαδικασια της συγκρισης για να \'εμπιστευτω\' τον εαυτο μου.

Καλε ας τους να λενε καθενας ειναι μοναδικος, γιαυτο δεν πρεπει να συγκρινουμε εκτος αν ειναι μιλαμε για υποψηφιους συντροφους το πα κομψα..

Οχι δεν ειναι συντροφοι!:D Σε διαβεβαιωνω! Αν και σε αυτο το τομαια εχω προβλημα. Φοβαμαι να δωθω σε μια σχεση λογω της ψυχολογικης ασταθιας μου.

Μπορεις να δωθεις μερικως και να περνας απλα καλα με τον συντροφο σου, μα ολα πια τα θελουν οι αντρες; σου εχει τυχει να μπεις σε σχεση και να διακοψεις γιατι φοβασαι μην πληγωθεις;

Κ εγω συμφωνω με την ιολη και εγω στο κολλεγιο τα βρηκα πολυ ευκολα περνας ευκολα τα μαθηματα και επαιρνα και 5 καθε σεμεστερ, τωρα εσυ αν τα βρηκες τοσο σκουρα κανε οτι σ λεει η ιολη παιρνε λιγα μαθηματα κ αν εχεις και επιλογης παιρνε τα πιο ευκολα και θα πας μια χαρα//

Χαιρομαι πολυ που βρισκω ατομα που εχουν φοιτησει στο κολλεγιο(το οποιο και θεωρω πως ολοι εχουμε καταλαβει ποιο ειναι, απλως για λογους καθαρα νομικους δεν μου επιτρεπεται να αναφερω το ονομα). Εγω παιρνω μεχρι 4, αλλα στο προηγουμενο semester πιεστηκα αρκετα με συνεπεια να ζητησω παραταση για να δωσω αργοτερα. Επιπλεον αυτο το διαστημα βιωσα μια κατασταση πολυ ασχημη μεσ\'το σπιτι μου, με τον πατερα μου να κανω δυο χειρουργια τους τελευταιους μηνες και στη συνεχεια, το θειο μου να αρρωσταινει απο καρκινο. Παντα επιρρεαζομαι απο τους εξωγενεις παραγοντες και φορτιζομαι συναισθηματικα. Τους τελευταιους μηνες εφτασα στα ορια μου..Δεν πιστευω οτι πρεπει να παρατησω το κολλεγιο για παντα. Ηταν ομως λαθος μου που το εβαλα σε τοσο μεγαλη προτεραιοτητα λογω του English major που διαλεξα να ακολουθησω, και σιγα σιγα το θεοποιησα στο μυαλο μου. Αυτες τις μερες εστειλα μια επιστολη για να με αποδεσμευσουν απο τα μαθηματα αυτου του τετραμηνου, ετσι ωστε να μπορεσω να σιγα σιγα τα πραγματα σε μια σειρα και να δω τι θα κανω. Λετε να δειξουν κατανοηση και δεχτουν την επιστολη? Εχω αναφερει και τα οικογενειακα ζητηματα(αυτα που αφορουν στις εγχειρησεις του πατερα μου).

*ασχημη κατασταση

Ζητω συγνωμη για τις λεξεις που παραλειπω στο κειμενο μου. Ειναι απο κεκτημενη ταχυτητα..

μπίμπο επειδή την έχω πάθει πάρα πολύ παρομοίως, ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ. Να πηγαίνεις, να διαβάζεις, να δίνεις, ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ. Η λύση είναι το κυνήγι ΤΟΥ ΜΕΤΡΙΟΥ. άσε τις μεγάλες προσδοκίες, και θα σου φύγει μεγάλο μέρος του βάρους. ΑΝ δεν αλλάξεις νοοτροπία, το επόμενο semester τα μαθήματα σου θα είναι εκεί, και θα σου φαίνονται ακόμα πιο δύσκολα γιατί θα έχεις πίσω σου αυτή την εμπειρία του withdrawal.

Σε ευχαριστω πολυ που εστειλες απαντηση. Ειναι ομως ενας φοβος που προυπαρχει μεσα μου, τον νικησα καποιες φορες αλλα τωρα παλι ξαναβγηκε στην επιφανεια. Μολις παω να τον αντιμετωπισω ορμαει πανω μου να με φαει. Παθαινω κρισεις πανικου και κλαιω με αναφιλητα. Δεν μπορω να ζησω παλι το ιδιο μαρτυριο...Δεν θελω να θυμαμαι τα ασχημα. Θελω να ηρεμησω μεσα, να φτιαξω ενα καινουργιο \'ειναι\'. Ειμαι πολυ θυμωμενη με τον εαυτο μου σε αυτη τη φαση. Δεν μου φταιει κανεις αλλος. Μονο εγω..

Quote:

---

Το προβλημα μου ανεκαθεν ηταν τι θα κανω μετα το λυκειο.Το οποιο ειναι λογικο εν μερη. Γραφοντας Πανελληνιες ενιωσα απιστευτη αγωνια και στρες. Τελικα δεν περασα γιατι τα μορια μου δεν επαρκουσαν. Τοτε αποφασισα να ξαναδοκιμασω. Η αποφαση μου ομως δεν ηταν καθ\'ολα υγιης. Ηθελα να \'διαπρεψω!, να καταφερω οσα δεν ειχα καταφερει να αποδειξω τα προηγουμενα χρονια.

---

Quote:

---

Οτι εχω δυναμη και μπορω να ανεξαρτητοποιηθω στη ζωη.

---

ε?
τι σχεση εχει το ενα με το αλλο?

.

Αυτο που καταλαβα ειναι οτι θετεις μεγαλους στοχους στην ζωη σου και πονταρεις ...την ιδια σου την ζωη σε αυτους(!)

Ειναι σαν να πω και εγω \"αμα δεν γινω αστροναυτης σε 3 χρονια, τοτε θα ειμαι ενας αποτυχημενος τιποτενιος πιθηκος\".


Ισως αμα εβαζες πιο συγκεκριμενους και κοντινους στοχους να γεμιζε η αναγκη σου της \"επιτυχιας\" και να γινοσουν πιο χαρουμενη ετσι, με μεγαλυτερη ελπιδα και αρα με καλυτερη διαθεση, και αρα με πιο καθαρο τροπο σκεψης κτλ κτλ κτλ και αρα .... καλυτερη ζωη..!

;)

Νομιζω οτι εχεις δικιο σε αυτο που λες.Θα πρεπει να αντιληφθω καποια στιγμη ποια πραγματικα ειμαι και ποιες ειναι οι δυνατοτητες μου.

χμμμμ να σου πω την αληθεια δε μου πολυαρεσουνε αυτα τα \"θα\" και το \"καποια στιγμη\" που λες...

http://www.geekologie.com/2007/07/16/now-watch.jpg




Eλα Βιβη, ξεκινα το ΤΩΡΑ!

στο σημείο που σχολιάζεις τη δεύτερη φορά που έδωσες πανελλήνιες, νομίζω έβαλες πολύ ψηλή προσδοκία στον εαυτό σου και γι αυτό πιέστηκες.
και πολύ άσπρο μαύρο βλέπω, η όλα η τίποτα, η έπρεπε να διαπρέψεις η δεν κατέβηκες να δώσεις καθόλου. η τακτική σου αυτή δεν θα σε βοηθήσει καθόλου.

άλλο σημείο που χρήσιμο θα ήταν να κοιτάξεις είναι η γνώμη τον άλλων για εσένα. γιατί αφήνεις τις γνώμες να σε επηρεάζουν τόσο?
αν οι γνώμες ζητάνε να γίνεις ο πύρρος δήμας στην άρση βαρών, τι θα κάνεις?

επίσης μην μπερδεύεις κάποια πράγματα. αν παρατήσεις τη σχολη αυτή κ πιάσεις μια δουλειά, αλλα πάρεις την ίδια νοοτροπία κ στη δουλειά κ κάνεις τα ίδια μεθοδολογικά λάθη, τα ίδια προβλήματα θα έχεις κ στη δουλειά. δεν θα σε σώσει μια τέτοιου τύπου αλλαγή (εκτός κι αν η αιτία όλου του κακού είναι ότι δεν σου αρέσει το αντικείμενο). αλλά όλα τα υπόλοιπα, τελειοθηρία, άσπρο/μαύρο σκέψη, η αρνητική γνώμη των άλλων για σένα κ πως αυτό σε επηρεάζει, και ό,τι άλλο, θα τα κουβαλάς μαζι σου. εδώ ολόκληρη χωρα άλλαξες κ από ότι θα διαπίστωσες, τα χούγια σου τα πήρες μαζί σου!!!

αν το course load που έχεις τώρα σου πέφτει βαρύ, κράτα ένα ρεαλιστικό κομμάτι, πχ δώσε ένα μάθημα κ ας πάρεις κ C, αν στοχεύεις μόνο στα A κ όλα τα αλλα τα μηδενίζεις, θα σε τσακίσει ψυχολογικά, στο λέω από πείρα.

Ναι ειναι αληθεια. Πολλες φορες σκεφτομαι πως θα ηταν αν εφευγα απο το σπιτι μου, για μην εισπραττω συνεχως κριτικη. Ειναι ομως πολυ δυσκολο μεχρι να το κανεις πραξη..
Απο μικρη ημουν πολυ κλειστη σαν ατομο και αδυνατουσα να παρω πρωτοβουλιες για το μελλον, πιστευοντας οτι θα ζημιωθω με τη πρωτη ευκαιρια. Δεν νιωθω οτι με καταλαβαινει κανεις απο οσους ανθρωπους ειναι κοντα μου. Ουτε καν η ιδια μου η ψυχολογος. Αισθανομαι σαν να μου ασκειται ενας ψυχολογικος πολεμος. Το χειροτερο ομως ειναι πως ετσι ειναι η κοινωνια που ζουμε.
Εγω καθε φορα που παω να ξεπερασω ενα φοβο/εμποδιο, νιωθω πως αν δεν τα καταφερω θα επακολουθησει κατι σαν θανατος.

Βασικα ξερεις τι, τωρα που ξαναδιαβαζω τι γραφεις, πιστευω οτι εχεις και ενα αλλο μικρο θεματακι που πρεπει να εστιασεις την προσοχη σου : Βαφτιζεις σαν αποτυχια-επιτυχια φασεις της ζωης σου και οχι σαν αποτελεσματα που ειναι πολυ πιο αντικειμενικο.


Εγω πριν κατι αιωνες οταν εδινα πανελληνιες δεν περασα την πρωτη φορα. Το βαφτισα αποτελεσμα. Αν το βαφτιζα αποτυχια τοτε θα ημουν down και δεν θα ξαναεδινα δευτερη φορα για να ξαναπερασω. Εξαλου τωρα λεω ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΡΑΣΑ , αρα τελικα ηταν αποτυχια ή επιτυχια ολο το σκηνικο που δεν ειχα περασει πανελληνιες πρωτη φορα?

Εξαρταται απο ποια μερια θα το δεις. Οχι ποια μερα, απο ποιες μεριες. Πληθος. Αν κοιτας τα πραγματα απο πολλες οπτικες γωνιες θα δεις θα αρχισεις να γινεσαι οχι μονο πιο αντικειμενικη και δικαιη με τον εαυτο σου αλλα θα νοιωθεις παραλληλα και πιο...... up.

Θα προσπαθησω να ερθω σε επαφη με καθηγητες που γνωριζω ηδη. Να τους μιλησω για τις ανησυχιες μου. Θελω να αφησω ενα παραθυρο ανοιχτο, μηπως τελικα μπορεσω να δω τα πραγματα απο μια πιο θετικη οπτικη γωνια.

Εισαι ακομη φοιτητρια στο κολλεγιο?

Ποσο σε ζηλευω που το λες \'Ιθακη\'. Εγω δυσκολευομαι πολυ στο να βρω τη δικη μου. Μενεις κοντα στο Κολλεγιο?Θα ηθελα πολυ να σε γνωρισω, απο αυτα που μου λες.

Καλησπέρα Bibo!
Κάποια πράγματα στο χαρακτήρα σου μου θυμίζουν εμένα. Για παράδειγμα, ένα χαρακτηριστικό που μου λένε συχνά είναι ότι είμαι τελειομανής. Παλιότερα η σκέψη μου ήταν ότι δεν είμαι τελειομανής γιατί αν αναζητούσα το τέλειο πραγματικά, τότε θα το κατάφερνα κιόλας. Επίσης σκεφτόμουν ότι αν σε κάτι είμαι καλή και μπορώ να πετύχω το τέλειο, που είναι το πρόβλημα;
Τώρα που αποδέχτηκα ότι οκ, μπορεί και να είμαι, η σκέψη μου επικεντρώνεται περισσότερο στο τί το προκάλεσε αυτό.
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που προσπάθησε να μη με συγκρίνει με τη \"αριστούχα όλων των εποχών\" αδελφή μου (δεν το λέω ειρωνικά-κανείς μαθητής καλύτερος δεν πέρασε από τα χέρια τους, έλεγαν οι δάσκαλοι, κάτι που την καθιστά όχι απλώς καλύτερη από μένα αλλά και άπιαστη από τον καθένα). Η σύγκριση όμως ήταν κάτι που μπορεί και να μην κατάφερε να κρύψει η οικογένεια. Ή αν όντως δεν υπήρχε, εστω δεν κατάφερε να σβήσει τις απροκάλυπτες φωνές των κακόβουλων ξένων. Όχι ότι τους κατηγορώ. Άλλα έτσι μάλλον ξεκίνησε και η τελειομανία-προφανώς αισθανόμουν ότι δεν είμαι αρκετή, κάτι που μου έβγαινε σε άρνηση κυρίως όταν επρόκειτο για το διάβασμα στο σχολείο. Μου έλεγαν ότι ήμουν τεμπέλα κι όχι ανίκανη όσον αφορά τα μαθήματα, αλλά εγώ ήξερα ότι δεν ήθελα να με κρίνουν δια του αποτελέσματος. Αισθανόμουν μια ρετσινιά, ότι δηλαδή αν δεν τα καταφέρω, είμαι χαζή. Πιο συγκεκριμένα, φοβόμουν ότι θα ρεζιλευτώ στους άλλους αλλά το χειρότερο θα αναγκαστώ να παραδεχτώ και στον εαυτό μου ότι δεν ήμουν αρκετή αν αποτύγχανα. Και έτσι δεν προσπαθούσα, για να μην αποτύχω. Παράλληλα, ο ανύπαρκτος δυναμισμός της μητέρας μου, ίσως να πρόσθεσε ένα αντιφατικό χαρακτηριστικό στο χαρακτήρα μου. Έτσι μια ζωή έβρισκα τον εαυτό μου να μην προσπαθεί και να μη ζεί ώστε να μην έχει τον κίνδυνο να αποτύχει. Κι όταν προσπαθούσα, δεν πίστευα ότι θα τα καταφέρω κι έτσι...συνήθως δεν τα κατάφερνα. Πανελλήνιες όχι δεν έδωσα. Εκεί δεν προσπάθησα καν. Ικανότητες; Έχω πολλές. Πολλά ταλέντα μου βγήκαν στην επιφάνεια τελειώνοντας το σχολείο, τα οποία θα μπορούσα να εκμεταλλευτώ όσο λίγοι αν δεν έκανα το καλύτερο μποϊκοτάζ...αλλά τεσπα!

Όλα αυτά στα λέω για να σου δείξω πόσο μεγάλο ρόλο μπορεί να παίξει ο περίγυρος. Να γίνει η φωνή τους φωνή σου. Δεν ήταν καλό που ασχολήθηκαν τόσο με το τί έκανες με τις πανελλήνιες. Προφανώς σου πέρασαν με κάποιο τρόπο το πόσο σημαντικό είναι αυτές οι πανελλήνιες για τη ζωή σου ή την αξία σου. Αυτό το γεγονός πιστεύω σε ζόρισε τόσο. Ίσως όσο διάβαζες πριν δώσεις να μην σε πίεζαν λεκτικά, αλλά σάμπως δεν ξέρουμε τί σκέφτονται για μας οι δικοί μας άνθρωποι; Μου θυμίζεις, σε εξετάσεις πτυχίου πήρα Λίαν καλώς, στο τσακ ήταν η βαθμολογία από το άριστα, μόνο και μόνο επειδή έπρεπε να αποδείξω στους γονείς μου ότι διάβαζα κι ότι ο δάσκαλος με κατηγορούσε άδικα ότι δήθεν θα πατώσω και θα τον κάνω ρεζίλι στους εξεταστές. Με θυμάμαι στην τάξη -δίναμε μόνοι μας σε κάθε αίθουσα- να χτυπιέμαι επί ώρα μακριά από το γραπτό μου κολλημένη στον τοίχο και να κλαίω ότι δε θα τα καταφέρω να τους το αποδείξω. Αν δεν είχα αυτό τον ψυχικό φόρτο, τώρα θα είχα έναν καλύτερο βαθμό στο πτυχίο. Αντί να συγκεντρωθώ στο γραπτό μου, το πρόβλημά μου είχε γίνει η γνώμη των άλλων.
Έτσι κι εσύ. Ένα γραπτό ήταν... όχι η αξία σου. Θέλω να πω, το βάρος που έζησες ήταν ένα βουνό που προστέθηκε στο ελάχιστο που έπρεπε. Η ζωή δεν αρχίζει και δεν τελειώνει στις πανελλήνιες. Σπούδασα 3 πράγματα στη ζωή μου, κι αν δε λέγομαι πανεπιστημιακή, τί σημασία έχει αν μπορώ να ξεκινήσω να δουλεύω σε κάτι που μου αρέσει; Τί προβάδισμα μου δίνει από τη στιγμή που έψαξα ποιό επάγγελμα μου κάνει και ποιό όχι και τώρα ξέρω; Τί έχει να μου πει η γνώμη των άλλων για μια απόφαση που πήρα στα 17 μπροστά στη γνώμη τη δική μου για τη συνειδητή απόφαση και γνώση που απέκτησα ψάχνοντας μόνο με γνώμονα το πώς θα ζώ τη μέρα μου για τα επόμενα 40 χρόνια;

Τέλος πάντων, πολλά είπα. Όλη η ουσία είναι ότι βασανιζόμαστε μια ζωή για λάθος πράγματα και όταν το συνειδητοποιήσουμε, πρέπει να εργαστούμε διπλά για να ξεπεράσουμε το γεγονός...
Ας πράξουμε μόνο με αγάπη προς τις ανάγκες μας και όλα θα πάνε καλά -πιστεύω...

Επίσης πρέπει να σου πω ότι αν φύγεις από το σπίτι σου, η κριτική μπορεί να μην πάψει εντελώς, αλλά δε θα είναι καθημερινή κι αυτό πίστεψέ με κάνει ΟΛΗ τη διαφορά. Είναι η μέρα με τη νύχτα. Στο λέω γιατί το ζω, και πλέον μια απλή επίσκεψη των δικών μου είναι τόσο αφόρητη που σκέφτομαι ότι δεν ξέρω σε τί κατάσταση θα ήμουν αν εξακολουθούσα να μένω μαζί τους. Δε θα τα κατάφερνα ψυχολογικά.
Ίσως, το να σκεφτείς το καλό σου και να βάλεις σα στόχο το να φύγεις κάποια στιγμή στο μέλλον. Αυτός θα είναι κι ένα καλό κίνητρο στο να προετοιμάζεις το έδαφος σιγά σιγά, όπως το να μαζεύεις λεφτά ή να στοχεύεις σε ένα επάγγελμα που θα σου αποφέρει πολλά χρήματα. Και μια καλή σκέψη που θα σε βοηθήσει να εστιάζεις μόνο στο στόχο σου, είναι το που θα σε οδηγήσει η κριτική σε 10 χρόνια από τώρα. Προσωπικά δεν είμαι ανεξάρτητη μια και το σπίτι που μένω δεν είναι δικό μου. Όμως μένω μακριά τους εδώ και 13 χρόνια και τον περισσότερο καιρό είμαι αυτάρκης και ΗΡΕΜΗ!

Σε ευχαριστω πολυ υφακι. Ο πρωτος μου στοχος απο σημερα κιολας, ειναι να τα βρω με τον εαυτο και ποτε μα ποτε να μην ξανακατηγορησω τους γονεις μου. Οχι γιατι μπορει να μην μου περασει απο το μυαλο, αλλα γιατι ετσι τους θυμιζω ποσο αδυναμη ειμαι και ποσο εχω την αναγκη τους για να προχωρησω. Θελω τη βοηθεια τους ως ενα σημειο πλεον, μεχρι να καταφερω να ορθοποδησω..