Ζητώ βοήθεια

Καλησπέρα σας,

Είμαι η frei και είμαι καινουριο μέλος. Μου άρεσε πάρα πολύ το σάιτ και θεώρησα οτι ειναι ευκαιρία να γράψω κι εγώ το πρόβλημά μου.

Είμαι 29 χρονών και εδώ και 2 χρόνια παρακολουθώ ψυχολογική υποστήριξη από μια φανταστική ψυχολόγο, την οποία ευχαριστώ πολύ γιατί μου άνοιξε τα μάτια σε πολλά πραγματα.

Δυστυχώς οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 9 χρονών και απο τοτε η μητέρα μου αντικατέστησε τον πατέρα μου με μένα, δηλ αν ηθελε να βγει, να πάει διακοπές κτλ χρησιμοποιούσε εμένα μεχρι ακόμα και σήμερα. Ο υπερπροστατευτικός της χαρακτηρας μου δημιουργησε μια άρνηση των δυνατοτήτων μου και των ικανοτήτων μου και κυρίως στον τομέα των σχέσεων. Θεωρούσε ότι αν είχα ακόμα και έναν μικρό τσακωμό ο άλλος δεν ήταν καλός για μένα. Η μάνα μου γενικά εχει μίσος προς τους άντρες από τοτε που χώρισε. Ακόμα και τώρα έμαθε οτι αρραβωνιάστηκα (το οποίο το κατάφερα μεσω της ψυχολογικής υποστήριξης, αφού δεν μπορούσα να κρατήσω σχέση μιας και μου γινόταν πλυση εγκεφάλου οτι όλοι ήταν άχρηστοι για μένα) και εκτός από την έκφραση πόνου και θυμού που πήρε, η πρώτη της ερωτηση ήταν γιατι δεν την ρώτησα.

Γενικά εχω μεγαλώσει με μεγάλα συναισθήματα ανασφάλειας γιατί ότι κι αν εκανα για το οποίο δεν συμφωνουσε η μητέρα μου ήταν λαθος.

Αυτή τη στιγμή εχω μεγάλο θυμό μέσα μου και γενικά δεν είμαι καλή στις διαπροσωπικές σχέσεις. Πληγώνομαι και κλαίω πολύ ευκολα (η ψυχολογος μου έχει πει οτι εχω ταση κατάθλιψης), βασανίζομαι για ασήμαντα πράγματα, ακόμα και αν κάποιος απο ζήλεια μου πει πχ ωχ πάχυνες. Γενικά βασανίζομαι. Σκέφτομαι πολλα, και δυστυχώς έχω και μια δουλειά που βοηθάει πολύ σε αυτο αφού τις περισσότερες ωρες κάθομαι.

Δεν μπορώ να ανταπεξέλθω ακόμα και στηνπιο απλή κατάσταση. Νιώθω οτι ειμαι μαγνήτης προβλημάτων. Γενικά επειδή δεν μου αρέσει να πληγώνω τον αλλον είμαι αρκετα χαρουμενη στις επαφές μου μέχρι την στιγμή που ο άλλος θεωρεί οτι ειμαι το παιδάκι ή το παιχνιδάκι του. Εκεί θυμώνω πολύ και το εκφράζω σαν θυμο. Δεν μπορώ να χειριστω τα θέματα διπλωματικά και πληγώνομαι. Δεν βάζω όρια γενικά γιατί θεωρώ οτι ο άλλος θα με σεβαστεί οπως τον σέβομαι εγω και τελικά απογοητεύομαι.

Υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να με βοηθήσει ώστε να μην πέφτω συνέχεια σε αυτή τη λανθάνουσα ψυχολογική κατάσταση? Δεν θέλω φάρμακα, κάνω γιογκα..... αλλά και πάλι έχω θυμό όταν πρέπει να συναναστραφώ. Τώρα τελευταία εχουν γινει και πολλα σκηνικά αλλα ο θυμός δεν περνάει ευκολα. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ αλλού παρα μονο στα προβλήματα. Τις τελευταίες 2 βδομάδες ουτε με το σπίτι μου μπορώ να ασχοληθω που τόσο αγαπάω. Ο σύντροφός μου είναι πολύ υποστηρικτικός. Τι να κάνω?

εγω πιστευω πως πρεπει και η μαμα σου να μιλησει εστω μια φορα με την ψυχολογο σου και να κατανοησει την κατασταση ωστε να αλλαξει καπως η συμπεριφορα της και να ελαφρυνεις ..νομιζω οτι εισαι σε σωστο δρομο με την ψυχοθεραπεια συνεχισε θα σε βοηθησει να δεις τι πραγματικα συνεβαινει και συμβαινει..

Η αληθεια να λέγεται δεν με ενδιαφέρει τοσο πολυ τι θα κάνω με την μανα μου..... τα εχω συζητησει με την γιατρο μου και η λυση ειναι μια...απόσταση! και στο κατω κατω και στην γιατρο να την παω θα παιξω παλι το παιχνιδι της μαμας μου....δηλ παλι εγω θα παιξω τη μανα και αυτη την κορη..... και επισης θα εχουμε τα μυξοκλαμματα που εχουμε συνηθως και το στυλ...εγω ειμαι μανουλα της και την αγαπαω και τα κανω ολα για το καλο της!

Εμενα με ενδιαφερει αλλο...εγω πως θα αντιμετωπισω αυτο το θυμό που μου καθοριζει την καθημερινοτητα και εχει αρχισει και με κουραζει παρα πολυ!

Σε ευχαριστώ για την απάντηση!

Έτσι όπως διαβάζω θεωρώ ότι υποστήριξη χρειάζεται και η μητέρα σου... που είναι ένα θέμα πολύ σημαντικό απλά και μόνο επειδή είναι μητέρα σου. Από την άλλη ο θυμός σου είναι αποθηκευμένη ενέργεια που τρέφεται ουσιαστικά από τα καθημερινά σου βιώματα.
Έχεις 2 πυλώνες στήριξης: τη σχέση σου και τον θεραπευτή σου. Από εκεί θα πρέπει να αντλήσεις \"πληροφορίες\" σχετικά με το επόμενο βήμα πιο πολύ και όχι με αυτό που σε θύμωσε. Τα κατευθυντήρια θα υπάρχουν αλλά για να αποδώσουν νομίζω ότι θα πρέπει να ανοίξεις λίγο παραπάνω τις κεραίες σου, πράγμα δύσκολο πολλές φορές. Αλλά σαν είδος είμαστε φτιαγμένοι να βαδίζουμε μέσω εμπειριών.
Είπες είσαι 29 ετών... Είσαι σε μια ηλικία που θα πρέπει να απολαμβάνεις όλα τα + αυτής...

ο θυμος σου ειναι προαφανως γιατι καποιος

και μαλιστα καποιος που ειναι τοσο σημαντικο προσωπο για σενα

σε χρησιμοποιησε για να καλυψει βασικες συντροφικες του αναγκες

ειναι ενας πολυ υγειης θυμος

ποιος δεν θα θυμωνε με αυτο

ολοι θυμωνουμε οταν καταλαβουμε πως μας χρησιμοποιουν και μαλιστα ενα τοσο σημαντικο προσωπο

σου ζητησε και σου ζητα να εισαι εκει για αυτην

ειναι τοσο δυσκολο

πιστευω πως ειναι ενα καλο βημα που ανγνωριζεις τον θυμο σου

αλλο ενα καλο βημα ειναι να τον αποδεχτεις

να μην προσπαθεις να τον διωξεις

ο θυμος σου ειναι εκει

και σε βοηθησε ουσιαστικα πολυ μεχρι τωρα

σε βοηθησε να δεις την αληθεια και να απαλλαγεις απο μια τοσο εξαρτητικη σχεση και να σταθεις λιγο στα ποδια σου και να κανεις επιλογες

οποτε μη θυμωνεις με το θυμο σου

υπαρχει και σου εκανε πολυ καλο μεχρι εδω. εγω αυτο βλεπω

απο κει και περα δες παραλληλα με το θυμο τι αλλα συναισθηματα υπαρχουν και καλλιεργησε εκεινα

δεν μπορει δε θα υπαρχει μονο θυμος
εγω παντως βλεπω πολυ ωραια πραγματα αν και ο θυμος ειναι το πιο ωραιο και πραγματικα βλεπω πως σε βοηθησε

εισαι πολυ τυχερη που εκανες ολη αυτην την καλη δουλεια με την ψυχολογο σου!

μπραβο σου! και καλη συνεχεια!

καλωσορισες!

πιστευω πολυυυυ αργοτερα

εαν η μητερα σου το θελησει

και σου το προτεινει η ιδια

να της προτεινεις και συ καποιον καλο ψυχολογο

αλλιως πραγματικα σοφη η ιδεα να μην την μπλεξεις

αλλιως παλια μου τεχνη κοσκινο

δε λεω εχει και κεινη τις αναγκες της

αλλα καλο ειναι και συ να ζησεις καποια στιγμη

Γεια σου researcher,

Η μητέρα μου πανω σε ενα μεγάλο μου ξεσπασμα μου ειπε οτι μπορει να θελει και αυτή ψυχολογο ..... την δική μου ψυχολογο. Οπως ηθελε το δικό μου ρολόι, το δικό μου βιβλίο μαγειρικής, τις δικές μου φίλες. Γιατί η πρώτης της ατάκα στη ζωή μας ήταν οτι ειμαστε φίλες και σαν φίλες πρεπει να της τα λεω ολα-ασχετο με το αν αυτή ειχε πολλα κρυμμενα στη ζωή της. Μια ζωή τα ιδια εκανε.... ηθελε πάντα ότι είχα! ΤΟ συζήτησα με την γιατρό μου, η αντίδρασή της ήταν ακριβώς η ιδια με τηνδική μου, οτι και πάλι η μητέρα μου προσπαθεί να οικειοποιηθεί κάτι που είναι \'δικό μου\' χωρίς ομως στην ουσία να έχει ανάγκη να αλλάξει.

Πάντα οταν αντιδρουσα σε καταστάσεις ή απόψεις που δεν μου άρεσαν κατηγορούσε τους εκαστοτε συντροφους. Ποτε δεν αποδεχεται οτι μπορει κατι να μην μου αρεσει απο την στιγμή που αρεσει σε αυτήν.

Η αλήθεια ειναι οτι ειμαι παρα πολυ ευχαριστημένη με την γιατρό μου, κάνω μεγάλη πρόοδο γιατι για μένα ειναι πολύ σημαντικό να συνειδητοποιώ καταστάσεις για να μπορέσω να τις αλλάξω.

Και εχεις δίκιο. Ισως ουσιαστικά θυμώνω γιατί προσπαθώ να ακυρώσω αυτό το θυμό... το θέμα είναι να προσπαθήσω να τον τροποποιήσω σε ένα θετικό για μένα συναίσθημα, γιατί στην ουσία του αυτός ο θυμός τωρα απλώς με αποξενωνει! Εχω μια ταση να απομονώνομαι. Και δεν είναι λίγες οι μέρες που καταφευγω στην βαλεριανα για να ηρεμώ, γιατί το άγχος μου ξεπερνάει τα όρια.

Εκτιμάω πάρα πολύ τον τρόπο που γράφεις. Ηταν καθησυχαστικός.

Ισως ο θυμός είναι και κουραση γιατί πραγματικά κουράστηκα απλώς να δίνω, και όταν χρειάζομαι κι εγώ να πάρω να ακούω μονο μουρμούρα του στυλ δεν γίνεται, δεν μπορω να σε βοηθήσω!

Αυτά ελεγα κι εχθές στη γιατρό μου...Κουράστηκα...και το χειροτερο ειναι οτι τα μοτιβα της σχεσης με την μανα μου τα διεκδικούσα και στις φιλίες μου...... Τωρα που τα βλέπω καταλαβαίνω πολλα!

φυσικα ειναι και κουραση!

ειναι πολυ κουραστικο να σου ζηταει συνεχως καποιος και συ απο ενα σημειο και μετα να ανακαλυπτεις οτι δεν ησουν υποχρεωμενη μονο να δινεις

το θεωρω οχι κουραστικο μονο εξαντλητικο!

παντως πολυ ομορφα εχεις συνηδειτοποιησει πολλα πραγματα! πιστευω οτι εχεις βοηθηθει πολυ!

χαρηκα που χαρακτηρισες καθησυχαστικο το μυνημα μου

και βλεπω πως εχεις αρχισει και μαθαινεις να παιρνεις και λιγα

οχι μονο να δινεις και να δινεις

τι ομορφο πραγμα οταν υπαρχει ισσοροπια σε αυτα! δε λεω λιγο πανω λιγο κατω ενταξει αλλο το ολο εχω αναγκη και θα μου δινεις θες δε θες...αυτο ειναι παρα πολυ κουραστικο!

Καλημέρα frei,

περιγράφεις μια μητέρα και κάποια παιδικά βιώματα τα οποία μοιάζουν πολύ με δικά μου. Θα μπορούσα κάποιες προτάσεις σου να τις είχα γράψει εγώ...
Απο πολύ μικρή με θυμάμαι να είμαι ένα θυμωμένο και δύστροπο παιδί το οποίο όμως αισθανόταν ενοχές για αυτά του τα ξεσπάσματα. Με τον καιρό κατάπια κυριολεκτικά το θυμο μου σε σημείο πρίν απο μερικά χρόνια να πιστεύω οτι εγώ δεν θυμώνω ποτέ.
Τώρα που ο θυμός μου επέστρεψε είμαι ευγνώμων. Ανακάλυψα οτι όσο τον κατέκρινα ή ντρεπόμουν για αυτόν, όσο δεν τον αποδεχόμουν γενικά, με βασάνιζε και ήθελα να τον εξαφανίζω.
Απο τη στιγμή που τον αποδέχτηκα, δεν τον αλλάζω με τίποτα! Η ενέργειά του είναι το κάτι άλλο! Η αίσθηση που έχω όταν θυμώνω είναι οτι αδιαμφισβήτητα έχω δίκιο. Χωρίς αμφιβολία πρέπει να γίνει το δικό μου. Για ποιό λόγο? Γιατί έτσι! Είναι σωστό? Εκείνη τη στιγμή μου είναι αδιάφορο!
Ο θυμός μου δίνει αυτό το δώρο. Να νιώθω μέσα μου οτι έχω προτεραιότητα και οτι οι ανάγκες μου έχουν τη μεγαλύτερη σημασία του κόσμου. Κάτι που η μητέρα μου ακύρωσε απο τα πολύ μικρά μου χρόνια ξανά και ξανά.
Και η δική μου μητέρα ήθελε ό, τι είχα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν της ανακοίνωσα οτι ξεκίνησα σπουδές. Ήθελε κι εκείνη, στο ίδιο αντικείμενο, λέγοντας μου παράλληλα πόσο πιστεύει οτι της ταιριάζει...
Και φυσικά ήμουν η φιλενάδα που άκουγε τα πάντα απο παιδί...όλα τα προβλήματα που είχε με τον πατέρα μου, μα όλα όμως.
Χώρος για μένα δεν υπήρχε ποτέ και πουθενά παρουσία της.
Τον βρίσκω τώρα σιγά σιγά και χαίρομαι που ακούω οτι τον βρίσκεις και εσύ.
Ο θυμός σου κάνει πολύ καλά και είναι εκεί. Και το κλάμα σου και η κατάθλιψή σου. Είναι τρόποι, οι καλύτεροι, που έχεις βρει για να καταφέρεις να επιβιώσεις έως τώρα. Σου έχουν σώσει τη ζωή.
Θέλω πολλά ακόμα να πω, αλλά δυστυχώς δεν έχω χρόνο. Ίσως επανέλθω.
Σου δίνω μια πολύ ζεστή αγκαλιά, αυτή που δίνω και στο πληγωμένο παιδί μέσα μου.

frei γιατί τόση αποστασιοποίηση από τη μητέρα σου; Δε νομίζω ότι σου έκανε ιδιαίτερο κακό, και σίγουρα σε έχει ανάγκη. Δεν την αγαπάς καθόλου; Αυτή η γυναίκα βασανίζεται γι\'αυτό τα κάνει αυτά. Ίσως σε ζηλεύει, αλλά ανθρώπινο είναι αυτό, ίσως πάλι θέλει να σε προστατεύσει από το να πάθεις τα ίδια. Για το θυμό σου δεν ξέρω, ειλικρινά δεν έχω εμπειρία σε αυτό.

Γεια σου Φοίβη μου,

όντως εχουμε αρκετά κοινά βιώματα. ΟΥσιαστικα με τον θυμό μου αποτινάζω ζυγους.

Δεν θέλω να ακουω την μάνα μου να κλαιγεται στο τηλ οτι δεν πάω να την δω (αλλα αμα της πω ελα δεν κουνιεται-και μενουμε 3 τετραγωνα αποσταση) , δεν μου αρεσει να με προσβαλλει στον κοσμο οτι περναω εξω απο το σπιτι και δεν μπαινω μεσα (αρα ειμαι κακια κορη) και το εκανε τελευταια στον συντροφό μου. Με παιρνει τηλ να παμε για καφε (οτι και καλα το εχουμε κανονισει ενω εγω δνε εχω πει τιποτα) και αν εχω κανονισει αρχιζει και κλαιγεται, ενω αν θελω εγω να παμε για καφε και αυτη εχει κανονισει εγω ειμαι -δεν πειραζει τα λεμε αλλη φορα. Γενικά ειναι μεσα στην κλαψα για να της προσφερουμε χωρις να δινει.

Αυτη τη φορα το παρατραβηξε βεβαια γιατι οταν εμαθε οτι δωσαμε λογο με τον συντροφο μου, εδειξε πολυ εντονα την αρνηση της, οχι ομως με λογια αλλα με την εκφραση του προσωπου της. Μετά προσπαθησε μεσα απο την συζητηση να τον βγαλει αχρηστο, οτι οι αποψεις του ειναι παραλογες και μετα επιασε τον συντροφο μου να του γκρινιαζει οτι δεν παω να την δω και να με πεισει αυτος να πηγαινω,....

Με εξοργιζει.....

φρει....διαβάζοντας όσα έχεις γράψει, θεωρώ πως κουβαλάς πολλών χρόνων πίεση. Δεν νομίζω πως είναι θυμός, είναι πίεση και βάρος. Σα να ...κληρονόμησες άγαρμπα τη μητέρα σου και να την κουβαλάς στην πλάτη σου.
Πιστεύω πως το μόνο που θα σε βοηθήσει είναι η εντατική ψυχοθεραπεία. Μην παρατάς τις συνεδρίες σου, ούτε τη γιόγκα σου και έχε υπομονή. Ο δρόμος είναι μακρύς, αλλα όπως σε διαβάζω είσαι ένα έξυπνο και προσγειωμένο άτομο.
Από τη μεριά σου, το μόνο που θεωρώ πως μπορείς να κάνεις, είναι να κρατάς κάποια απόσταση.
Δες περισσότερο τον σύντροφο ή τις φίλες σου και απόκτησε άλλη μια δραστηριότητα.
Πιστεύω πως αυτό θα σε βοηθήσει.

Συμφωνώ με τον τρόπο ανάλυσης που έκανε η Φοίβη.Ο θυμός είναι εξαιρετικό εργαλείο.Μπορείς να μάθεις να τον χρησιμοποιείς θετικά και αποτελεσματικά.Είναι χρήσιμος και ωφέλιμος,όταν δεν καταπιέζεται διαρκώς και όταν μπορέσει κάποιος να βρει τον τρόπο να τον καναλοποιήσει σε διαδρομές υποστήριξης των δικαιωμάτων του,μπορεί να αποβεί ανεκτίμητος.Μην τον βαφτίζεις καταστρεπτικό,αποδέξου τον.Απλά θα χρειαστεί να μάθεις να τον εκφράζεις την ώρα που πρέπει και προς το άτομο του οποίου η συμπεριφορά σε χαλάει.Έχεις δοκιμάσει ποτέ να τον χρησιμοποιήσεις έτσι,ή τον θάβεις όταν γεννιέται και συσσωρεύεται;Θεωρείς πως αν περάσεις στην έκφρασή του απέναντι στη μητέρα σου θα χάσεις τον έλεγχο,σε φοβίζει μήπως κάτι τέτοιο;

lightbluepath,

το να βασανιζεις εναν ανθρωπο επειδη εσυ ο ιδιος βασανιζεσαι ειναι καθαρα σαδιστικο! Κι εγω τοσο καιρο ειχα περασει σε μια μαζοχιστική αποδοχη. Οταν βασανιζεσαι και εχεις προβλημα προσπαθεις να το λυσεις. Σιγουρα η λυση δεν ειναι το 9χρονο-15χρονο -20χρονο παιδί σου. Ειναι ενας γιατρός, μια καλη φίλη, ενας ανθρωπος που μπορείς να εμπιστευτεις και θα εχει τις καταλληλες γνωσεις και εμπειριες για να σε βοηθησει.

Θεωρώ οτι αυτό που έκανε η μητέρα μου, έστω και άθελα της ηταν πολύ εγωιστικό.....

Αν ηταν να λειτουργουσαμε όλοι έτσι τοτε θα έπρεπε κι εγω αφου βασανίζομαι απο την μητέρα μου, να βρω ένα θύμα (το πιο ευκολο τον σύντροφό μου \'η τα παιδιά μου στο μέλλον) και να το βασανίζω για αυτά που πέρασα εγώ!

Οχι, αυτό το θεωρώ ανώριμο και απάνθρωπο. Κανένας άνθρωπος δεν μας φταίει για το πως επιλέξαμε εμεις να λειτουργούμε στην ζωή μας.

Και οι ρόλοι μας στη ζωή ειναι ρόλοι..... εγώ απο που κι ως που να μπω στον ρόλο της μητέρας ή και του συντρόφου της μητέρας μου?????? Γιατί να έχω τοσες ευθύνες από 9 χρονων????

Εγω αυτή τη στιγμή εχω επιλέξει να απελευθερωθώ από αυτό το ζυγό. Ο σκοπός μου είναι να κάνω οικογένεια και να μπορώ να την κρατήσω και αυτή η οικογένεια θα έχει σαν συντροφό μου τον άντρα μου και όχι την μητέρα μου!

Rain and wind,

τον εκφράζω τον θυμό μου στο ατομο που πρεπει αλλα αυτό που με προβληματίζει έιναι οτι δεν ξεσπάω και ηρεμώ αλλά ειμαι γενικά σε ενταση..... αυτό με ενοχλεί περισσότερο....δηλαδή δεν μου περνάει......

Η γιατρός μου μου ειπε οτι θα κάνουμε καποιες \'νευροφυτικες\' αν το λεω σωστα ασκήσεις που θα με βοηθήσουν να εξαλείψω αυτή την ένταση.

lightbluepath,
Δυστυχώς και η μητέρα μου με την ίδια τακτίκή παίζει το παιχνιδι των τυψεων οπως αυτό που έγραψες..... ΔΕΝ ΜΕ ΑΓΑΠΑΣ? Αν το πάρουμε έτσι.... ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΜΕ ΑΓΑΠΑΕΙ? Δεν με ενδιαφερει να μπω σε αυτο το τρυπάκι..... Κι εγω θα μπορουσα να παιζω με τις τυψεις αλλα δεν μου αρεσει να εκμεταλλευομαι τον αλλον για να εξασφαλιζω τις δικές μου αναγκες.

Εντάξει βρε συ, δεν νομίζω ότι σε βασανίζει κιόλας anyway. Δεν είπες και κάτι για τον πατέρα σου ότι αυτός σε είχε αντικαταστήσει με τη μητέρα σου; Τώρα λες ότι η μητέρα σου στα έκανε αυτά; Anyway, πάω για ύπνο άμα καταφέρω να κοιμηθώ θα τα δω μετά.

Θεοφανία μου

Η ψυχοθεραπεία μου ήταν ειλικρινά λύση ζωής, δεν θα μπορούσα να την σταματήσω γιατι πραγματικά με βοηθάει.


Είναι μεγάλη βάση στήριξης.

φρει,
η αγαπη και πως αυτη παιρνει σαρκα και οστα,
ειναι πολυ διφορουμενη σαν εννοια.

Υπαρχει αγαπη που οταν υπαρχει ικανοποιει εσενα,
και υπαρχει αγαπη που ικανοποιει τριτους.
Την δευτερη ειναι πολυ δυσκολη να την βρεις.
Και αυτο γιατι ξερεις, την πρωτη ειναι πολυ ευκολη να την στησεις...

Το ξέρω κρίνο

το θέμα είναι να μην είμαι μόνο στην αγάπη που ικανοποιεί μόνο τους άλλους αλλά να ικανοποιεί λίγο κι εμένα.

Έχεις σκεφτεί ποτέ πως ζούσες όλη σου τη ζωή με ένα άτομο θυμωμένο;(o θυμός της ήταν ο τρόπος της να αντιμετωπίσει την ακύρωση που εισέπραξε από τη διάλυση του γάμου της).Δε σου φαίνεται λογικό να έχεις \"ρουφήξει\"σαν παιδί το πρότυπο αυτό της αιώνια θυμωμένης γυναίκας;Θα χρειαστεί να κάνεις υπομονή μέχρι να μάθεις καινούργια μοντέλα συμπεριφοράς.Δε θα φύγει αυτό που έμαθες με τη μία,απλά σταδιακά θα εξασθενίζει καθώς τη θέση του παλιού μοντέλου θα πάρουν άλλες δικές σου συμπεριφορές,που στην ουσία τώρα τις διδάσκεσαι.Μαθήτρια είσαι,μην περιμένεις να γίνεις καθηγήτρια με τη μία.:P

μα εσυ εισαι ο θερμαστης που βαζει την φωτια μεσα σου,
η και εκεινος που την παραταει και σβηνει....


Πριν αρχισεις να κοιτας απεναντι σου με παραπονεμενο βλέμμα,
κοιτα μεσα σου.

Rain and wind

Είμαι πολύ χαρούμενη που εχω μπεί εστω και σε αυτή τη διαδικασία της εκμάθησης!!!! Και που έχω την δυνατότητα να αλλάξω αυτά που προγραμματίστηκα λάθος.

Απλώς στενοχωριέμαι (αν και παράλογα το ξέρω) που δεν είναι αλλιώς τα πράγματα.

κρινο μου

αυτό κάνω πλέον, κοιτάω μέσα μου....κοιτάω και τις δικές μου αναγκες.... απλώ ακόμα είμαι στην προσπαθεια να βρω ισορροπία στα καινουρια δεδομένα! Για να αγαπάς σωστα πρεπει να υπάρχει εσωτερική ισορροπία.

Quote:

---

Originally posted by frei

Απλώς στενοχωριέμαι (αν και παράλογα το ξέρω) που δεν είναι αλλιώς τα πράγματα.

---

Όχι παράλογα.....Ξέρεις πόσες φορές έχω προβληματιστεί πόσο διαφορετικός άνθρωπος θα ήμουν αν ήταν αλλιώς τα πράγματα στα παιδικά μου χρόνια? Νιώθω πολύ παραπονεμένη κάτι τέτοιες στιγμές...
Απο την άλλη, τις προάλλες αισθάνθηκα οτι αν δεν είχα περάσει όλα αυτά δεν θα ήμουν σίγουρα ο άνθρωπος που είμαι σήμερα. Και τώρα πια δεν θα με άλλαζα με τίποτα.

ακριβως!
η εσωτερικη ισορροπια ειναι η βαση για να μπορεσεις να αποκτησεις οτι ζητας.
Εισαι σε καλο δρομο, συνεχισε ετσι.

frei καλώς ήρθες:)

διαβασα τα οσα εγραψες και νιωθω πώς εχεις κανει την δικη σου εσωτερικη διαδρομη, ψαχνωντας κ ανακαλυπτοντας εσενα και την σχεση σου με τον πρωτο στενο ανθρωπο που μαθαινουμε να συμβιωνουμε (συνηθως), την μητερα μας. Απο προσωπικη εμπειρια, νιωθω πώς αυτο σαν διαδικασια εχει σημαντικη δυσκολια. Καταρχην στην αναγνωριση των συναισθηματων που μας κατακλυζουν.

Ειναι λοιπον πολυ σημαντικο, κατα την γνωμη μου, να ανακαλυπτεις κ να βλεπεις καθε φορα τι νιωθεις μεσα σου ζωντας με την μητερα σου. Ο θυμος, γενικα κατατασσεται στα απαγορευμενα συναισθηματα, ομως μπορει να ειναι κ ενας πολυ χρησιμος οδηγος για το πώς βλεπεις καταστασεις, τί σου ταιριαζει και τί οχι. Τί σε εκφραζει μεσα στις σχεσεις κ τι σε κρατα δεσμια.

Τελος να σου πω, πώς ισως ο θυμος σου να εκφραζει κ μια πτυχη του εαυτου σου που ακομα δεν μπορει να αποδεχτει την υπάρχουσα σχεση με τη μαμα σου. Πολλες φορες θυμωνουμε, οταν τα πραγματα δεν γινονται ή δεν ειναι οπως θα θελαμε να ειναι. Ποσο μαλλον, οταν αυτο αφορα κατι τοσο σημαντικο, τη σχεση με την μανα.Ισως βοηθαει να σκεφτεις αλλα κ να νιωσεις, οτι σε μια σχεση πραγματικα δεν μπορεις να κανεις ολη τη δουλεια. Δεν εξαρτωνται ολα απο 1. Ξερω οτι ειναι πιο απλο σαν σκεψη κ πολυ πιο δυσκολο σαν αισθηση.

Καλη συνεχεια στην προσπαθεια σου που μοιαζει να εχει καρπους:)

Σας ευχαριστώ παρα πολύ όλους σας για την υποστηριξη!

Kαλημέρα σας.

Εχθές είχα καινουριο επεισόδιο με την μάνα μου.

Εχω μετακομίσει εδώ και 2 χρόνια από το πατρικό μου, ο παππούς μου δεν ξέρει οτι εχω μετακομίσει αφου μένει στον κάτω όροφο, γιατί η μάνα μου τον γεμίζει με ψέμματα για να μην ακουει την μουρμουρα του. Θα εβρισκε λεει τροπο να του το πει. Αυτη τη στιγμή ειμαι αρραβωνιασμένη και θέλω να του μιλησω, και εχω την μάνα μου να με πιεζει να το αφησουμε λιγο ακομα και η ερωτηση της ήταν \'Μα καλα τωρα ξαφνικά σε επιασε?\' \'Τι ξαφνικά, εδω και 2 χρόνια σου αφήνω το περιθώριο να του το πεις\'

Ειχαμε τρικουβερτο τηλεφωνικο καβγα μιαμισης ωρας εχθες, με ακουσε η γειτονια ολη. Μετα απο μιαμιση ωρα αποφασιζει να του το πω εγω αλλα με τον δικό της τροπο, να παω δηλ απο το σπιτι να δολιοπλοκησουμε παρεα, για να βρουμε εναν τροπο που ουσιαστικα θα βολευει τη μανα μου! Τοσα χρόνια όλα γινονται για να βολευτει η μάνα μου! Μου παρουσιαζει τον παππου μου ως μπαμπουλα (ο οποιος ποτε δεν μου εχει πει τιποτα, δεν εχει γκρινιαξει, δεν εχει φωνάξει, δεν με εχει κριτικαρει), οποτε κραταμε μυστικα. Κρατάμε και καλα μυστικά απο ολους, σαν τα παιδάκια. Παιζουμε σαν τα παιδάκια!!!!! Κανουμε συμμαχίες!

Κι εγω ειμαι θυμωμένη μαζι μου γιατί ουσιαστικά απο τα 9 μου χρόνια παιζω το παιχνίδι της χωρις ποτε να το εχω θεωρησει σωστο. Αντιδρω πολυ έντονα τα τελευταία χρόνια και της κακοφαίνεται. Στο τέλος φαίνομαι εγώ η κακιά, η αντιδραστική, η υπερβολική, γιατί η μάνα μου παιρνει αυτο το κακόμοιρο υφος και αρχιζει την κλάψα του στυλ, σε αγαπάω πολύ, εισαι το παιδάκι μου, εγω τα παιδιά μου δεν τα πετάω και τετοιου ειδους σάχλες.

Πάλι εκνευρισμένη είμαι! Και είμαι ουσιαστικά με μένα, γιατί αντί να πάω μια και καλη στον παππού μου να του πω πως είναι η κατάσταση, την πήρα τηλ να την ρωτήσω αν ειναι κάτι που θα κάνει αυτή (αφου αυτή το ξεκίνησε) ή εγω.....! Και η απάντηση που πήρα είναι οτι θα το κανεις εσυ αλλα με τον δικό μου τρόπο γιατι εγω ξέρω καλύτερα!!!!!!