Μια φορα κι εναν καιρο...

Η αληθεια ειναι οτι κανει πολυ ησυχια και φοβαμαι να μιλησω.
Ακουω την φωνη μου πολυ δυνατα και με ενοχλει αυτο, γιατι ειναι η δικη μου φωνη και δεν ξερω τι να την κανω και πως να αντιδρασω. Σε γενικες γραμμες ο τιτλος ειναι ευστοχος γιατι νιωθω καπως σα να βρισκομαι σε παραμυθι. Δεν με παιρνω στα σοβαρα, δεν ξερω πως να το κανω αυτο και επιθυμω και οι αλλοι να μη με παιρνουν στα σοβαρα. Δεν εννοω να με υποτιμουνε αλλα μαλλον να με κατανοουνε. Οτι ειμαι αερας δηλαδη. Παλια ειχα περασει καταθλιψη, εβλεπα γιατρο κι επαιρνα αντικαταθλιπτικα, τωρα δεν ξερω τι περναω. Με διασκεδαζω αρκετα, ξερω να με κανω να γελαω, αλλα γιατι γελαω; εγω γελαω;... μοιαζει με παραμυθι.
Ανεμοι ισχυροι, λαμψεις βαρυτατες με φοβιζουν μηπως χαθω, η ασυναρτησια σε ολο της το μεγαλειο ειμαι, μου αρεσει το ποτο αρκετα, χωρις να ειμαι αλκοολικη, μου αρεσει να με κοβω καμια φορα, ετσι απο αννοια και για να αισθανθω κατι, παρδαλα πραγματα σε γενικες γραμμες που δεν ξερω τι να τα κανω.

....αν μπορουσες να μεταφρασεις το παραπανω στην γλωσσα των ανθρωπων?

:)

Αμεσως:
υεθφηιε[οδπιψοθ;ε08οιβηπ]οσερθβ ρηγωοθεγ;ςυπςφ;ι
δγθφωιλες ς;εφξηφ΄;εςκ ;ςξκρηυγςιοη ξυφδθ;ςεηφ ξς;φυπ;θες2 β ρςουεφ[οη ;ςξφυ1θπ΄ςι ;ςθεφειο;ς ς;υεφός3η ? ςφε\'[;ιςοη! φηέηφψ΄?? ςρξ;υε;ό...:P

yooosh!

επιτελους ενα ατομο που μιλαει στην γλωσσα μου!!

Bolt,δεν έχεις φαντασία παιδί μου!:P

Kαλωσήρθες Betty.Λοιπόν,λίγη έλλειψη σοβαρότητας την θέλει η ζωή.Aέρας δεν ξέρω αν είσαι,μπορεί όμως να θεωρηθεί πλεονέκτημα να είναι κάποιος ευάερος σαν χαρακτήρας.(Είχα έναν καθηγητή που μας είχε τρελάνει στα ευάερος και ευήλιος,από τότε κόλλησα και κάθε φορά που το σκέφτομαι γελάω).

Δεν μπορώ να τον κατηγορήσω τον αέρα,τον έχω και στο username μου,αντρουπίς πράματα.:P

Δώσε κι άλλες πληροφορίες αν θέλεις,γίνε πιο συγκεκριμένη.Τι σε απασχολεί,τι θα ήθελες;

Αα ειναι η μονη γλωσσα που ξερω να μιλω απταιστα. Ειναι ομορφη γλωσσα και ευγλωττη :)

Ουτε κι εγω ξερω αν ειμαι αερας... Τι θα ηθελα? Μερικες φορες θα ηθελα να μιλουσα την γλωσσα των ανθρωπων. Μερικες φορες πεφτω πολυ και οταν πεφτω, πεφτω ασχημα. Δεν θελω να ξαναπαω στον γιατρο. Τα φαρμακα με ειχαν βοηθησει την πρωτη φορα που πηγα, οχι τοσο η συζητηση μαζι του, νομιζω. Δεν ξερω καν αν θα χρειαζοταν να παω. Δεν ξερω που σταματω εγω και που ξεκινα η παθολογια, αν υπαρχει τετοιο θεμα. Δεν ξερω αν γινομαι κατανοητη. Δεν ξερω τι θα ηθελα. Κυμαινομαι διαρκως αναμεσα σε πολυ διαφορετικα πραγματα.
Παιζω πολυ με την φαντασια και η φαντασια παιζει μαζι μου:)
Νιωθω να εχω υπερβολικη ενταση συχνα, η οποια εκτονωνεται πικοιλοτροπως. Συνηθως ξεσπαω πανω μου, χαστουκιζομαι, κοβομαι κτλ. Τα σημαδια ειναι ενας μπελας.
Και σεξουαλικα εκτονωνεται αυτην η ενταση μερικες φορες.
Νιωθω σα παμφαγο, μου αρεσουν και οι αντρες και οι γυναικες. Και τα συννεφα. Αυτα περιππου :)

Επισης με ενοχλει το να μιλαω. Νιωθω οτι γινομαι εκκωφαντικη. Παροτι δε νιωθω οτι οταν μιλαω λεω, με ενοχλει η προθεση μου. Η μπερδεμενη διαθεση μου. Νιωθω οτι φλυαρω, οταν κανενας δεν ακουει. Φλυαρω με εναν εσωτερικο τροπο που μου προκαλει εγκεφαλικη συμφοριση και με θυμωνει.

Γιατί πρωτοπήγες στο γιατρό;Με ποιο σκεπτικό ξεκίνησες τότε;

Τοτε ημουνα 16, πονουσα και εκλαιγα ολη την ωρα, με γρατσουνουσαν τα παντα, ολες οι επιφανειες, ανθρωπινες και μη, ενιωθα το τιποτα στα παντα, εκοβα συχνα τα χερια μου. Με πηγαν οι γονεις μου. Με τα φαρμακα ηρεμησα, τα επαιρνα και με παρακολουθουσε ο γιατρος για δυο χρονια κι απο τοτε δεν ξαναπηγα. Δεν ειμαι οπως ημουνα, δεν κλαιω συνεχεια. Σπανια θα ελεγα. Ειμαι διαφορετικη. Δεν νομιζω οτι εχω καταθλιψη. Δεν ξερω καν αν με προβληματιζει ο εαυτος μου, αυτο που νιωθω ειναι οτι μου φαινεται πολυ διαφορετικος- με εναν οχι παντα ευχαριστο τροπο- ο εαυτος μου, απο τους εαυτους που διαθετουνε οι περισσοτεροι :)

To ότι είσαι διαφορετική σου δημιουργεί θέμα στις σχέσεις σου και στην επικοινωνία σου με τους γύρω;Γιατί αν όχι,δε βλέπω το λόγο να θεωρηθεί αυτό ως μείον.Μια χαρά είναι η διαφορετικότητα του καθενός όταν γνωρίζει πως να την υπερασπιστεί και θέτει τα όριά του σωστά.Πάντα θεωρούσα πως στην ομοιομορφία κρύβονται περισσότεροι κίνδυνοι,παρά στη διαφορετικότητα.

Η διάγνωση ήταν κατάθλιψη;Συνυπήρχε κάποια διατροφική διαταραχή ή όχι;

Καταθλιψη ηταν η διαγνωση, ειχα καποια προβληματα βουλιμιας, για ενα διαστημα αρκετα εντονα, αλλα εχει σχεδον φυγει τωρα αυτο. Δεν διαφωνω μαζι σου για τα οσα λες περι διαφορετικοτητας. Δεν ερχομαι σε συγκρουση με τους αλλους, ουτε δυσκολευομαι ιδιαιτερα στην επικοινωνια, κρυβομαι αρκετα ομως. Καποιες συμπεριφορες μου απλα ξερω οτι δεν θα επρεπε να ειναι αυτες που ειναι, δεν ειναι φυσιολογικο να θελει να κοβεται και να κοβεται καποιος ετσι δεν ειναι? Και να θελει να κλωτσησει, να δαγκωσει, να νιωθει σα θηριο σε κλουβι.
Αλλα δεν ψαχνω λυση, νιωθω οτι τουλαχιστον επιπλεω. Δεν ξερω αν υπαρχει ή θα μπορουσε να υπαρξει λυση, γιατι δεν ξερω αν ειναι προβλημα ή αν ειμαι εγω.

Quote:

---

Originally posted by Betty85
Δεν νομιζω οτι εχω καταθλιψη. Δεν ξερω καν αν με προβληματιζει ο εαυτος μου, αυτο που νιωθω ειναι οτι μου φαινεται πολυ διαφορετικος- με εναν οχι παντα ευχαριστο τροπο- ο εαυτος μου, απο τους εαυτους που διαθετουνε οι περισσοτεροι :)

---

οι περισσοτεροι μπορουν να διαθετουν οτι θελουν ,και να δειχνουν οτι εαυτο νομιζουν ,αλλα θα σου πω απλα ,οτι καποιοι δειχνουν αυτο που ειναι αμεσως ,χωρις ευχαριστο τροπο,και πιστεψεμε για μενα ,μ αρεσει απο το να μπω σε περιεργες διαδικασιες αναλυσεις :) το προτιμω !

Quote:

---

Originally posted by Betty85
Καποιες συμπεριφορες μου απλα ξερω οτι δεν θα επρεπε να ειναι αυτες που ειναι, δεν ειναι φυσιολογικο να θελει να κοβεται και να κοβεται καποιος ετσι δεν ειναι? Και να θελει να κλωτσησει, να δαγκωσει, να νιωθει σα θηριο σε κλουβι.
Αλλα δεν ψαχνω λυση, νιωθω οτι τουλαχιστον επιπλεω. Δεν ξερω αν υπαρχει ή θα μπορουσε να υπαρξει λυση, γιατι δεν ξερω αν ειναι προβλημα ή αν ειμαι εγω.

---

ξερεις οτι καποιες συμπεριφορες δεν επρεπε να ειναι αυτες και οχι για τι το λεν οι αλλοι αλλα γιατι το καταλαβαινεις απο μονη σου ,ενα θετικο βημα
αρκετη οργη ,αρκετος θυμος ,θερια ανημερα,δαμασετα λιγο ,δεν εισαι εσυ το προβλημα ,αυτα ειναι ,αλλα εσυ εισαι ολα αυτα .....ξεχωρισε τα λιγο

Καλημέρα σου. Μια χαρά είναι η γλώσσα που μιλάς, αλλά παρά είναι ανθρώπινη και οι άνθρωποι αυτό τό \'χουν ξεχάσει... ;) ... μακάρι να υπήρχε και στη ζωή λίγη ποίηση παραπάνω, μια μυρωδιά από σύννεφο και λίγη τζούρα από βροχή να χοροπηδά πάνω στα περβάζια των ψυχών μας... με ενέπνευσες!... ;). Θα πιαστώ απ\' αυτή σου τη φράση και θα σου πω αυτό που εισπράττω.

\'... Δεν ξερω αν υπαρχει ή θα μπορουσε να υπαρξει λυση, γιατι δεν ξερω αν ειναι προβλημα ή αν ειμαι εγω...\'

Νομίζω ότι αυτό είναι το \'πρόβλημα\'. Κι αυτό σε κάνει να θυμώνεις και να ξεσπάς πάνω σου. Αν όλο αυτό είσαι εσύ η ίδια, θα χρειαστεί να το μάθεις και να το γνωρίσεις. Μόνο έτσι θα σε αγαπήσεις και θα σε αποδεχτείς. Κι αν ακόμη υποθέσουμε ότι μπορείς να το αλλάξεις και να το χειριστείς κατά πώς εσύ θέλεις, πάλι πρέπει να συμφιλιωθείς. Ίσως ασυνείδητα αποφεύγεις τη διαδικασία, γιατί όλες αυτές οι διαδρομές είναι επίπονες. Αλλά αν βρεις το κουράγιο να μάθεις, και έναν άνθρωπο κατάλληλο για να σε βοηθήσει, καλό θα είναι να το κάνεις. Και να συμπορευτείς με τον εαυτό σου όποιος κι αν είναι αυτός. Μόνο έναν έχεις και δεν είναι εχθρός σου... :).
Και μια φιλική συμβουλή στην κλασσική γλώσσα των ανθρώπων, δηλαδή την... ξύλινη!... νά \'βλεπες λίγο και το θέμα του αλκοόλ αν όντως πίνεις αρκετά. Δε σε βοηθά καθόλου όταν νομίζεις ότι καταλαγιάζει το θυμό σου ή όταν κουράζεσαι να σκέφτεσαι και θέλεις να ηρεμίσεις. Θα έλεγα ότι είναι επικίνδυνο εφόσον έχεις αυτή την τάση να σου συμπεριφέρεσαι βίαια. Αν διακατέχεσαι από άρνηση για σένα, θα στην κάνει πολύ μεγαλύτερη. Καλή σου μέρα!

:)

betty

ο τροπος που επικοινωνεις με συγκινησε πολυ

δεν ειναι καταθλιψη η κατι τετοιο

ειναι μια απροσδιοριστια εαυτου στα ματια μου αυτο που νιωθεις

μια απροσδιοριστια

σαν αυτο που σε πονα να μη διαφοροποιειται

και αυτο που σε χαροποιει να μην εχει σχημα επισης

δεν ξερω

θα πω τι βοηθα εμενα


με βοηθα οταν προσδιορισω ακριβως τι με πονα


τι σε πονουσε τοτε ...τοτε που ησουν δεκαξι και εκλαιγες ολη μερα?

σιγουρα σιγουρα κατι θα τραυματιζε την ευαισθητη εφηβικη ψυχη σου...

πιστεψε με πιστευω ειναι πολυ σημαντικο να προσδιοριστει

δεν ξερω

ξαναλεω οτι ειναι πολυ σημαντικος ο προσδιορισμος του τι ακριβως μας πονεσε του τι ακριβως απο αυτο το ολο που ζησαμε και που ζουμε μας πονα

εστω κι αν φαινεται χαζο η τετριμενο

εστω κι αν κι εμεις οι ιδιοι σνομπαρουμε τον εαυτο μας και λεμε ελα μωρε τωρα...

αυτο που μας πονεσε την ψυχη μας ειναι παντα κατι

κατι που αν προσδιοριστει αν παρει σαρκα και οστα

τοτε αυτο το κατι, αυτα τα κατι

παυουμε να ειμαστε εμεις...παυει να στρεφεται η οργη και ο πονος εναντιον μας

προσδιοριζομαστε πιο πολυ

χωρις βεβαια να χανουμε την αερινη ευαερη ευηλια μοναδικοτητα μας!

Μια απροσδιοριστία εαυτού.....
Ψάχνω λόγια να εκφράσω το λάθος συναίσθημα. Τη δυσπλασία...
Πολύ μου άρεσε αυτό researcher.
Betty ο εαυτός σου, σου ζητάει βοήθεια, μην πανικοβάλεσαι αλλά μάθε να τον ακούς και να βρίσκεις την πηγή των δεινών σου που δεν είναι πάντα ορατή.