Αδερφή με διπολική διαταραχη..Υπομονή?

Printable View

06-07-2010, 10:29
Nikakikoukou

Αδερφή με διπολική διαταραχη..Υπομονή?

2 μήνες πάει αυτή η κατάσταση.Ίσως και παραπάνω.Η διάγνωση είναι υπομανία με τάση προς κατάθλιψη.Υπομονή,υπομονή υπομονή..Έχουμε χάσει τον ύπνο μας.Εγώ και ο πατέρας μου..άντε και η μαμά μου που βέβαια όπως έχω πει σε άλλο θέμα είναι η προσωποποίηση του πανικού.Ίσψς θα νια καλύτερα να δει λίγο η ίδια να συνέλθει.Μπορεί και να βοηθήσει περισσότερο αυτό.

2 μήνες και η αδερφή μου είναι άλλος άνθρωπος.Τα πάντα γίνονται για να παίρνει λεφτά και αυτοκίνητο.Δεν παίρνει τίποτα απο τα 2 ...για προστασία...Το συμφέρον ξαφνικά έχει γίνιε η ρποτεραιότητα της.Αλλά για την ασθένειά της ούτε λόγος.
Φάρμακα?"Οχι αγάπη μου εγω είμαι μια χαρά δεν θέλω φάρτμακα.Εσείς έχετε το πρόβλημα οχι εγω.Τόσα βιβλία ψυχολογίας εχω διαβάσει και ξέρω ακριβώς τι μου συμβαίνει.Ξεσπάω για την καταπίεση(συναισθηματική) που ένιωθα τόσα χρόνια.Δεν είμαι άρρωστη.."

4 ψυχίατροι,2 ψυχολόγοι..η ίδια διάγνωση!ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΣΑΣ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΕΞΕΛΙΧΘΕΙ ΠΟΛΥ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ.

Το χαρτί του Εισαγγελέα ακόμα το περιμένουμε..Γαμημένη γραφειοκρατία.Το ξέρω οτι θα μας μισήσει για αυτό αλλά ξέρω οτι είναι για το καλό της.

Σήμερα είχα το πρώτο μου μεγάλο ξέσπασμα.Αισθάνομαι πολύ άσχημα για αυτό αλλά έχασα την υπομονή μου τελείως.Με το ζόρι πριν πάω στη δουλειά μου μπήκε στο αυτοκίνητό μου να την πάρω μαζί να την πάω κάπου.Ήταν άϋπνη όλο το βράδυ..άκουγε μουσική.Εγω ήδη είχα ξυπνήσει ταραγμένη.Λίγο η ένταση της, λίγο το οτι οι γάτες δεν είχαν φαγητό, λιγο το οτι έχουν σπάσει τα νεύρα μου έκανα μπαμ..
Έτσι κατέληξα να ορίομαι μόνη μου και να βρίζω..κάποια στιγμή έφυγα σπινιάροντας όταν η ίδια ήταν εκτός του αυτοκινήτου.Μου εξφενδίνησε ενα καφέ πάνω μου.Μπήκε μέσα και άρχισε να ορίεται και να με βρίχει..Εγω έτρεχα με υλιγγιώδη ταχύτητα.Τα λάστιχα μου μύρισαν.Φοβόμουν τις αντιδράσεις μου.Ένιωθα οτι ήθελα να στουκάρω σε μια κολώνα.Έτσι..για να τελειώσει όλο αυτό..
Φτάσαμε στη δουλειά μου.Ένιωθα οτι θα εκραγώ.Έβλεπα μπροστά μου εναν άλλο άνθρωπο.Τρόμαξα..
Ανέβηκε πα΄νω και ζήταγε απελπισμένα το κλειδί του αυτοκινήτου.Έλεγε οτι ήθελε να πάει σπίτι να πάρει το κινητό της που το είχε ξεχάσει..Όχι οχι...ήθελε να πάρει το αυτοκίνητο και να εξαφανιστεί.Ο θείος μου μπήκε στη μέση,έχασε και αυτός την υπομονή του.Η ίδια άρχισε να ορίεται και πήγε σε ενα καφέ λίγο πιο δίπλα.Δν ήθελε να την αγγίξει κανείς.Μόνο τώρα η θεία μου την ηρεμήσε λίγο.Δεν το πιστεύω οτι έχουμε φτάσει ως εδω...

Πως έχασα εγώ την υπομονή μου?Ένιωθα οτι θα μπορούσα να τη σκοτώσω.Τώρα με μισεί δεν θέλει να με βλέπει μπροστά της.Απλά δεν θέλει..Και δεν ξέρω πως να τη βοηθήσω και τρελαίνομαι.

Πότε θα τελειώσει όλο αυτό?Και τι πρέπει να κάνουμε για να μη λαλίσουμε όλοι?
06-07-2010, 10:40
RainAndWind

Θέλει ψυχραιμία.Τα ξεσπάσματα δε βοηθούν να χειριστείτε την κατάσταση αποτελεσματικά.Όλα τα μέλη της οικογένειάς σας χρειάζονται συμβουλευτική,γιατί όταν ένα μέλος του οικογενειακού συστήματος πάσχει,όλο το οικοδόμημα τραντάζεται.Τα ξανάπαμε,θέλει υπομονή,θέλει να δεχτείτε πράγματα,όχι να οργίζεστε και να ξεσπάτε ο ένας στον άλλον,προσθέτοντας κι άλλα αγκάθια στην ήδη τεταμένη και με ένταση πραγματικότητα.
Καλημέρα.:)
06-07-2010, 10:51
researcher

εγω με τον αδελφο μου εχω στενοχωρηθει και τρελαθει τοσο πολυ και πολλες φορες του θανατα (διαγνωση διπολικη)

που και να μην τον ξαναβλεπα νομιζω δε θα μου ελλειπε πλεον

το λεω με ενοχες αλλα ειναι πολυ βαθυ αυτο που λεω

δεν το λεω με μισος

αλλα κουραστηκα

νομιζω το ιδιο θα ελεγα και για τον μπαμπα μου (εχει καταθλιψη αδιαγνωστη)

ειμαι τοσο ευαισθητη τοσο τρομοκρατημενη με την παρουσια τους

τοσο καταβαλομενη καθε φορα που τους βλεπω

τοσο πολυ τους ειχα εσωτερικα αναλαβει στο παρελθον σαν να τους γεννησα

τοσο πολυ εχασα απο τη ζωη μου με το να σκεφτομαι γιατι δεν κανουν το ενα γιατι επιλεγουν το αλλο

γιατι ο ενας προκαλει τον αλλο

γιατι συμπεριφερονται ετσι

τι θα ηταν το καλυτερο...κ.τ.λ.

τοσο πολυ εχω κλαψει σαν να εχουν πεθανει και χειροτερα

που το σιχαθηκα ολο αυτο

απλα δεν ασχολουμαι πλεον

δεν ωφελει...ο ενας να κυνηγαει τον αλλον

βεβαια απο την αλλη υπαρχει και αυτο που λεμε αλληλεγγυη

αυτο που λεμε π.χ. που κανουν τα athensiblings

κοιτα το site τους! πολυ αξιολογη ομαδα

βοηθουν τα αδελφια τους...καλα κανουν!

οπως μπορει ο καθενας..δεν ξερω...

μπορει να ειμαι και λαθος

δεν θελω να πεθανουν

θελω να ζησουν καπου μακρυα και ευτυχισμενοι....!

και αν δεν τους ξαναεβλεπα νομιζω δεν θα με ενοχλουσε πολυ!!!

ε ας μαθαινα κανενα καλο νεο τους!

απο το να τους κλαιω ολη την ωρα χιλιες φορες!!!!!!!πραγματικα!
06-07-2010, 10:59
researcher

ξεχασα να πω οτι δεκα χρονια παει αυτη η κατασταση.....(διπολικη διαγνωση)

χα χα! πριν βεβαια πηγαιναν αλλες!

να χαμε να ασχολουμαστε...

δεν λεω ποιος φταιει και ποιος δε φταιει κατ εμε

απλα δεν ειναι μονο η διπολικη

ειναι τοσο περιπλοκες οι σχεσεις και τοσα πολλα τα μπερδεματα

τοσο πολυ παρ τον ενα και χτυπα τον αλλον που δεν βγαζω ακρη

και γι αυτο ειπα ο,τι ειπα

αυτα.

υπομονη? ρωτας αν πρεπει να κανεις υπομονη?

εγω θα συστηνα να σταματησεις να τους κυνηγας και να ζησεις

απο τωρα!

δεν γεννησες κανεναν τους...δεν αναλαμβανεις κανεναν τους! τελος!

καταλαβες?
06-07-2010, 11:09
Sepia

Καλημέρα. Νομίζω πώς κατα ένα μεγάλο βαθμό η researcher έχει δίκιο..Νομίζω οτι όλο αυτο που σου λέει, ίσως σου φένεται ακατανοήτο και αδύνατο να συμβεί. Δεν ξέρω τι ηλικία έχεις, αλλά πρέπει σιγά σιγά να αρχίσεις να απαγκιστρώνεσε απο όλο αυτό.χώρις να νιώθεις τύψεις, χώρις ενοχές.Πρέπει να βρείς μια φόρμουλα να αρχίσεις να ζείς και σύ τη ζωή σου. Όλο αυτο ίσως δεν τελειώσει ποτέ..ίσως χειροτερέψει, ίσως καλυτερέψει..Δεν βρίσκω όμως το λόγο του να το ζείς ξανά και ξανά.Δυστυχώς πολλές φορές δεν μπορούμε να ζώζουμε πάντα αυτούς που αγαπάμε. Ισως αν έβλεπες και συ ένα ψυχολόγο; Κάποιον να σε βοηθήσει να βρείς ενα δρόμο? Κουράγιο.
06-07-2010, 11:12
researcher

Quote:

Originally posted by Sepia
Καλημέρα. Νομίζω πώς κατα ένα μεγάλο βαθμό η researcher έχει δίκιο..Νομίζω οτι όλο αυτο που σου λέει, ίσως σου φένεται ακατανοήτο και αδύνατο να συμβεί. Δεν ξέρω τι ηλικία έχεις, αλλά πρέπει σιγά σιγά να αρχίσεις να απαγκιστρώνεσε απο όλο αυτό.χώρις να νιώθεις τύψεις, χώρις ενοχές.Πρέπει να βρείς μια φόρμουλα να αρχίσεις να ζείς και σύ τη ζωή σου. Όλο αυτο ίσως δεν τελειώσει ποτέ..ίσως χειροτερέψει, ίσως καλυτερέψει..Δεν βρίσκω όμως το λόγο του να το ζείς ξανά και ξανά.Δυστυχώς πολλές φορές δεν μπορούμε να ζώζουμε πάντα αυτούς που αγαπάμε. Ισως αν έβλεπες και συ ένα ψυχολόγο; Κάποιον να σε βοηθήσει να βρείς ενα δρόμο? Κουράγιο.

βρε sepia

ξερεις ποσο χαιρομαι που καταλαβαινεις?!!!!

δηλαδη δε με θεωρεις σκληρη?
06-07-2010, 11:16
researcher

σε καταλαβαινω που λες πως δεν αναγνωριζεις την αδελφη σου

αρα πρωτα κλαψε και μετα φυγε απο ολο αυτο

κλαψε οσο θελεις

δεν κανω πλακα

θρηνησε και μετα γεια!

αυτη ειναι η γνωμη μου! παθουσα γαρ!
06-07-2010, 11:26
mauroaspros

1. koitakse to eauto sou an den eisai kala den mporeis na voithiseis. An theleis xrono vale apostasi.
2 koitakste to sistima tis oikogenias an oi simaxies, oi diamaxes, kai i arrostia tou enos eksipiretei kapoies apo tis sxeseis!!!
3. An einai se upotropi prepei na paei protes voitheies...Xtes!!! ekei o on call psixiatros prepei na kanei tin douleia tou..
4. i dipoliki me mia kali farmakotherapeia kai enan kalo kliniko psixologo einai sigouro oti tha isorropisei...kai mporei na parameinei statheri se isorropia gia panta..
06-07-2010, 11:32
Sepia

Quote:

Originally posted by researcher

Quote:

Originally posted by Sepia
Καλημέρα. Νομίζω πώς κατα ένα μεγάλο βαθμό η researcher έχει δίκιο..Νομίζω οτι όλο αυτο που σου λέει, ίσως σου φένεται ακατανοήτο και αδύνατο να συμβεί. Δεν ξέρω τι ηλικία έχεις, αλλά πρέπει σιγά σιγά να αρχίσεις να απαγκιστρώνεσε απο όλο αυτό.χώρις να νιώθεις τύψεις, χώρις ενοχές.Πρέπει να βρείς μια φόρμουλα να αρχίσεις να ζείς και σύ τη ζωή σου. Όλο αυτο ίσως δεν τελειώσει ποτέ..ίσως χειροτερέψει, ίσως καλυτερέψει..Δεν βρίσκω όμως το λόγο του να το ζείς ξανά και ξανά.Δυστυχώς πολλές φορές δεν μπορούμε να ζώζουμε πάντα αυτούς που αγαπάμε. Ισως αν έβλεπες και συ ένα ψυχολόγο; Κάποιον να σε βοηθήσει να βρείς ενα δρόμο? Κουράγιο.

βρε sepia

ξερεις ποσο χαιρομαι που καταλαβαινεις?!!!!

δηλαδη δε με θεωρεις σκληρη?

τι σκλήρη ρε συ? ΛΟΓΙΚΟΤΑΤΗ σε βρίσκω...Κοίταξε να δείς..όλοι αγαπάμε τους γονείς μας και τα αδέρφια μας...Αλλα απο ένα σημείο και μετά, μπορεί κάπως να μπερδεύονται οι ρόλοι και να γινόμαστε γονείς. Και αυτό είναι λάθος. Πρέπει να κλάψεις, όπως είπες..να χτυπηθείς, να νιώσεις τύψεις, αλλά να αρχίσεις να ζείς...ΔΕΝ δίνεται αλλιώς..και να συνεχίσεις να τους αγαπάς. Μπορεί να έτυχε...δεν γίνεται να μένεις μεσα σε αυτό..και δεν γίνεται να μην είσαι \"σκληρη\" κάπου κάπου..Δηλαδή αμα μπορείς να ζήσεις και έχεις το υπόβαθρο, γιατί να μένεις πισω...? είναι ομως πολύ δύσκολο όλο αυτο.Είναι εντελώς άλλη στάση ζωής..
06-07-2010, 11:37
researcher

ακριβως sepia!

χαιρομαι και παλι που καταλαβαινεις!

σε ευχαριστω!
06-07-2010, 11:41
researcher

Quote:

Originally posted by mauroaspros
1. koitakse to eauto sou an den eisai kala den mporeis na voithiseis. An theleis xrono vale apostasi.
2 koitakste to sistima tis oikogenias an oi simaxies, oi diamaxes, kai i arrostia tou enos eksipiretei kapoies apo tis sxeseis!!!
3. An einai se upotropi prepei na paei protes voitheies...Xtes!!! ekei o on call psixiatros prepei na kanei tin douleia tou..
4. i dipoliki me mia kali farmakotherapeia kai enan kalo kliniko psixologo einai sigouro oti tha isorropisei...kai mporei na parameinei statheri se isorropia gia panta..

αν μπορεις γραφε Ελληνικα!

παντως κατα τη γνωμη μου ισχυουν ολα αυτα που γραφεις!

ολα! σε μεγαλο βαθμο τουλαχιστον στην οικογενεια μου!

πολυ καλο!
06-07-2010, 12:47
researcher

Νικακι κουκου!

εφυγες?
06-07-2010, 13:22
pelariry

Quote:

Originally posted by Nikakikoukou
2 μήνες πάει αυτή η κατάσταση.Ίσως και παραπάνω.Η διάγνωση είναι υπομανία με τάση προς κατάθλιψη.Υπομονή,υπομονή υπομονή..Έχουμε χάσει τον ύπνο μας.Εγώ και ο πατέρας μου..άντε και η μαμά μου που βέβαια όπως έχω πει σε άλλο θέμα είναι η προσωποποίηση του πανικού.Ίσψς θα νια καλύτερα να δει λίγο η ίδια να συνέλθει.Μπορεί και να βοηθήσει περισσότερο αυτό.

2 μήνες και η αδερφή μου είναι άλλος άνθρωπος.Τα πάντα γίνονται για να παίρνει λεφτά και αυτοκίνητο.Δεν παίρνει τίποτα απο τα 2 ...για προστασία...Το συμφέρον ξαφνικά έχει γίνιε η ρποτεραιότητα της.Αλλά για την ασθένειά της ούτε λόγος.
Φάρμακα?\"Οχι αγάπη μου εγω είμαι μια χαρά δεν θέλω φάρτμακα.Εσείς έχετε το πρόβλημα οχι εγω.Τόσα βιβλία ψυχολογίας εχω διαβάσει και ξέρω ακριβώς τι μου συμβαίνει.Ξεσπάω για την καταπίεση(συναισθηματική) που ένιωθα τόσα χρόνια.Δεν είμαι άρρωστη..\"

4 ψυχίατροι,2 ψυχολόγοι..η ίδια διάγνωση!ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΣΑΣ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΕΞΕΛΙΧΘΕΙ ΠΟΛΥ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ.

Το χαρτί του Εισαγγελέα ακόμα το περιμένουμε..Γαμημένη γραφειοκρατία.Το ξέρω οτι θα μας μισήσει για αυτό αλλά ξέρω οτι είναι για το καλό της.

Σήμερα είχα το πρώτο μου μεγάλο ξέσπασμα.Αισθάνομαι πολύ άσχημα για αυτό αλλά έχασα την υπομονή μου τελείως.Με το ζόρι πριν πάω στη δουλειά μου μπήκε στο αυτοκίνητό μου να την πάρω μαζί να την πάω κάπου.Ήταν άϋπνη όλο το βράδυ..άκουγε μουσική.Εγω ήδη είχα ξυπνήσει ταραγμένη.Λίγο η ένταση της, λίγο το οτι οι γάτες δεν είχαν φαγητό, λιγο το οτι έχουν σπάσει τα νεύρα μου έκανα μπαμ..
Έτσι κατέληξα να ορίομαι μόνη μου και να βρίζω..κάποια στιγμή έφυγα σπινιάροντας όταν η ίδια ήταν εκτός του αυτοκινήτου.Μου εξφενδίνησε ενα καφέ πάνω μου.Μπήκε μέσα και άρχισε να ορίεται και να με βρίχει..Εγω έτρεχα με υλιγγιώδη ταχύτητα.Τα λάστιχα μου μύρισαν.Φοβόμουν τις αντιδράσεις μου.Ένιωθα οτι ήθελα να στουκάρω σε μια κολώνα.Έτσι..για να τελειώσει όλο αυτό..
Φτάσαμε στη δουλειά μου.Ένιωθα οτι θα εκραγώ.Έβλεπα μπροστά μου εναν άλλο άνθρωπο.Τρόμαξα..
Ανέβηκε πα΄νω και ζήταγε απελπισμένα το κλειδί του αυτοκινήτου.Έλεγε οτι ήθελε να πάει σπίτι να πάρει το κινητό της που το είχε ξεχάσει..Όχι οχι...ήθελε να πάρει το αυτοκίνητο και να εξαφανιστεί.Ο θείος μου μπήκε στη μέση,έχασε και αυτός την υπομονή του.Η ίδια άρχισε να ορίεται και πήγε σε ενα καφέ λίγο πιο δίπλα.Δν ήθελε να την αγγίξει κανείς.Μόνο τώρα η θεία μου την ηρεμήσε λίγο.Δεν το πιστεύω οτι έχουμε φτάσει ως εδω...

Πως έχασα εγώ την υπομονή μου?Ένιωθα οτι θα μπορούσα να τη σκοτώσω.Τώρα με μισεί δεν θέλει να με βλέπει μπροστά της.Απλά δεν θέλει..Και δεν ξέρω πως να τη βοηθήσω και τρελαίνομαι.

Πότε θα τελειώσει όλο αυτό?Και τι πρέπει να κάνουμε για να μη λαλίσουμε όλοι?

Nikakikoukou, τα ξεσπάσματα είναι αναμενόμενα. είναι αδύνατο να τα αποφεύγεις πάντα. άνθρωποι είμαστε και έχουμε συναισθήματα και έχουμε ανάγκη να τα εκφράζουμε, μερικές φορές και με αυτόν τον τρόπο. η εισαγγελική εντολή σε αυτήν την περίπτωση άργησε δραματικά.

υγ:εντάξει παιδιά το είπαμε η κοπέλα να μην παραλείψει τη φροντίδα του εαυτού της αλλά ΝΙΣΑΦΙ οι διπολικοί είναι ασθενείς και δεν είναι για τον καιάδα. η κοπέλα μπήκε εδώ μέσα να ζητήσει συμβουλές πως να φροντίσει την αδερφή της και την έχουμε ταράξει στο πως να την εγκαταλείψει.
υγ.α:\"σήμερα εσύ, αύριο εγώ\": ποιος το θυμάται άραγε αυτό;
06-07-2010, 17:12
researcher

ουτε οι ζωες των αδελφων των διπολικων ασθενων ειναι για τον καιαδα!

γιατι εγω αυτο νομιζα για μενα μεχρι τωρα.

και απο αυτο θα ηθελα να την σωσω εντος εισαγωγικων

δεν λεω να καταδικασει την αδελφη της

λεω να μην καταδικασει τον εαυτο της

ειναι δυο διαφορετικα πραγματα
06-07-2010, 22:45
pelariry

Quote:

Originally posted by researcher
ουτε οι ζωες των αδελφων των διπολικων ασθενων ειναι για τον καιαδα!

κανείς δεν είπε κάτι τέτοιο. όταν της λες να τρέξει μακριά της δίχως δεύτερη σκέψη, την καταδικάζεις μια χαρά την αδερφή της. και είναι πάρα πολύ άσχημο πράγμα αυτό.
06-07-2010, 22:53
researcher

εσυ τι θα της προτεινες?

δεν το λεω για αντιπαραθεση αλλα για να ξερω

εγω ειμαι της αποψης του να φυγει γιατι και εγω που δεν εφυγα δεν ειδα προκοπη

και παλι δεν ειμαι αρνητικη στο να βοηθησω

π.χ. να παμε για κανενα καφεδακι με τον αδελφο μου

απλα η ολη και μεγαλη συναισθηματικη εμπλοκη με φοβιζει πολυ και γι αυτο τα λεω αυτα!

σε μενα π.χ. τι θα προτεινες?
06-07-2010, 23:10
pelariry

οι προτάσεις μου είναι γραμμένες στα ποστ που έχω κάνει στα θέματα της Nikakikoukou. προς το παρόν, δεν έχω κάτι να προσθέσω. όσον αφορά τον αδερφό σου, όπως ξέρεις, η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και άρα καμμία πανάκεια. δεν μπορείς να κρίνεις πάντα και τα πάντα με βάση τη σχέση σου με τον αδερφό σου. δεν μπορώ να προτείνω κάτι συγκεκριμένο μιας και γράφεις σκόρπια πράγματα για τη σχέση σας. αν θέλεις, άνοιξε ένα θέμα να το συζητήσουμε.
06-07-2010, 23:12
researcher

σωστα

εαν ειναι θα ανοιξω θεματακι

αν και δεν με επηρεαζει πια τοσο

οποτε θα τα πουμε αλλου γι αυτο που σε ρωτησα

:)
06-07-2010, 23:15
pelariry

αναφέρεσαι συχνά σε αυτόν οπότε με κάποιον τρόπο θα σε επηρρεάζει. τα λέμε αλλού λοιπόν.:)
08-07-2010, 09:44
Nikakikoukou

Παιδια Παιδια!!!!!Ευχαριστω για το ενδιαφερον και ειναι ενδιαφερον που βλεπω τοσες διαφορετικες αποψεις για αυτο το θεμα!Ειναι γεγονος οτι πρεπει να στηριξω την αδερφη μου με τον ενα η τον αλλο τροπο.Ειναι γεγονος επισης οτι πρεπει να κοιταξω και τον εαυτο μου για να μη λαλισω!Οπως εχω αναφερει δυστηχως οι ρολοι στην οικογενεια μου για το θεμα εχουν παρθει κατα βουληση και καθολου αντικειμενικα.Ετσι λεμε να αρχισουμε οικογενειακως Συμβουλευτικη Ψυχαναλυση για να μαιθουμε αφενως πως να το διαχειριστουμε αφετερου να βρουμε τις ισορροπιες μεταξυ μας για να μη γινουμε και εμεις κωλος και αν μη τι αλλο να αναλαβει ο καθενας το μεριδιο της ευθυνης που μπορει και επιβαλλεται να αναλαβει.Ειναι στιγμες που θελω να φυγω να παω στο διαολο να μη βλεπω κανεναν τους.Απο την αλλη αισθανομαι αισιοδοξη οτι ρε παιδι μου θα δουμε φως καποια στιγμη,οτι στοπ νοσοκομειο θα ηρεμησει και οτι ολα θα μπουν σε μια σειρα.Εγω σαν μικρη αδερφη τη θεση μου την εχω ξεκαθαρισει στους γονεις μου.Προσπαθω ως εκει που αντεχω και μπορω.Προσπαθω να συνεχισω να κανω τη ζωη που εκανα,κανονιζω(με επιφυλαξεις παντα βεβαια διακοπες κλπ).Δεν ειμαι αναισθητη που κανονιζω διακοπες απλως πιστευω οτι επειδη ολοι ηδη ταλαιπωρουμαστε και θα ταλαιπωρηθουμε κι αλλο καλο θα ναι με βαρδιες εννοειται να γεμιζσουμε μπαταριες και να ξεκουραστουμε γιατι μας περιμενει δυσκολο φθινωπορο.Προσπαθω να ειμαι αισιοδοξη αλλα δε παιρνω πολλες ελπιδες.Τη μια μερα ειναι ηρεμη την αλλη τα σπαει ολα.Αλλα νιωθω να συνηθιζω σιγα σιγα.Της δωσαμε και χθες να διαβασει τον οδηγο που μου στειλε ο pelariry σε αλλο ποστ για τη διπολικη διαταραχη(thanksss).Στην αρχη αντεδρασε και ειπε\"καλα ειστε τρελοι?εχω εγω διπολικη διαταραχη?\"Καποια ωρα αργοτερα την ειδα να το ξεφυλλιζει.Μπορει τωρα να μη καταλαβει πολλα αλλα θελω να πιστευω οτι σιγα σιγα θα αρχισει ειδικα οταν νοσηλευτει.Δε ξερω τι αλλο να πω.Εχει να πει κανεις κατι επι του θεματος?

Thanks guys for the support :)