μια νεα αρχη με τα παλια αγχη

καλησπερα σε όλους!
ειμαι 27 ετων και υποφέρω κατα διαστήματα απο κρίσεις πανικού και αγοραφοβία.είναι η πρωτη φορα που το λέω έτσι ανοιχτά....δεν επισκεύπτηκα ποτέ κάποιον ειδικό και πάντα τα έβγαζα πέρα με τη μέθοδο της φυγής.η τελευταία φορά που μου παρουσιάστηκε ήταν πριν ένα χρόνο αλλά κατάφερα μόνη μου να το ξεπεράσω.τους τελευταίους μήνες επανήλθε χειρότερο απο ποτέ.υποφέρω πραγματικά.έχω γίνει ο περίγελος της μικής πόλης στην οποία ζω και εργάζομαι.η δουλειά μου απαιτεί να βρίσκομαι καθημερινά σε τράπεζες και δημόσιους οργανισμούς και να περιμένω σε "ουρές".αυτός είναι και ο μεγαλύτερος φόβος μου.εμφανίζονται όλα τα συμπτώματα και καταλήγω να τρέχω πανικόβλητη να σωθώ.μόλις βγώ έξω είμαι και πάλι καλά μετά απο μερικά λεπτα.σε λίγους μήνες είναι ο γάμος μου και πολύ φοβάμαι πως θα καταρρεύσω στην εκκλησία μπροστά σε όλους.είναι αδύνατο να σταθώ τόση ώρα όρθια ανάμεσα σε τόσο κόσμο χωρίς να μου έρθει ζαλάδα,χωρίς να πάθω δύσπνοια και χωρίς να τρέμω και να ιδρώνω.δεν μπορώ πλέον να το αντιμετωπίσω μόνη.ποτέ στα 12 χρόνια που το παθαίνω αυτό δεν έχω μιλήσει σε κανενα φίλο ή συγγενή.ούτε και ο αρραβωνιαστικός μου το ξέρει.απλά νομίζει πως έχω έλκος και για αυτό τρέχω συνεχεια στις τουαλετες να κυφτώ.μήπως ήρθε η ώρα να δώ έναν ψυχολόγο;να πάρω κάποια φάρμακα;ο χρόνος με πιέζει.πρέπει να είμαι καλά μέχι το νοέμβρη..................

αγαπητη κανελλα
ακομα και να το πεις στον αρραβωνιαστικο σου δεν προκειται να σε καταλαβει,ξερεις ποσες φορες εγω φωναξα οτι εχω κοινωνικη φοβια και καταθλιψη ακομα και τους γονεις μου και κανενας δεν με ακουσε.
ουτε μια καλη κουβεντα δεν ακουσα ετσι για συμπαρασταση.
οσο για τον νοεμβρη που λες μπορεις να ρωτησεις καποιον ειδικο.
αν θελεις ψαξε στον τηλεφωνικο καταλογο της περιοχης σου ολο και κατι θα υπαρχει.
αλλα να ξερεις οτι μονο ο ψυχιατρος μπορει να γραψει φαρμακα,οχι ο ψυχολογος.
καλη επιτυχια!!!!

Quote:

---

Originally posted by kanella
καλησπερα σε όλους!
ειμαι 27 ετων και υποφέρω κατα διαστήματα απο κρίσεις πανικού και αγοραφοβία.είναι η πρωτη φορα που το λέω έτσι ανοιχτά....δεν επισκεύπτηκα ποτέ κάποιον ειδικό και πάντα τα έβγαζα πέρα με τη μέθοδο της φυγής.η τελευταία φορά που μου παρουσιάστηκε ήταν πριν ένα χρόνο αλλά κατάφερα μόνη μου να το ξεπεράσω.τους τελευταίους μήνες επανήλθε χειρότερο απο ποτέ.υποφέρω πραγματικά.έχω γίνει ο περίγελος της μικής πόλης στην οποία ζω και εργάζομαι.η δουλειά μου απαιτεί να βρίσκομαι καθημερινά σε τράπεζες και δημόσιους οργανισμούς και να περιμένω σε \"ουρές\".αυτός είναι και ο μεγαλύτερος φόβος μου.εμφανίζονται όλα τα συμπτώματα και καταλήγω να τρέχω πανικόβλητη να σωθώ.μόλις βγώ έξω είμαι και πάλι καλά μετά απο μερικά λεπτα.σε λίγους μήνες είναι ο γάμος μου και πολύ φοβάμαι πως θα καταρρεύσω στην εκκλησία μπροστά σε όλους.είναι αδύνατο να σταθώ τόση ώρα όρθια ανάμεσα σε τόσο κόσμο χωρίς να μου έρθει ζαλάδα,χωρίς να πάθω δύσπνοια και χωρίς να τρέμω και να ιδρώνω.δεν μπορώ πλέον να το αντιμετωπίσω μόνη.ποτέ στα 12 χρόνια που το παθαίνω αυτό δεν έχω μιλήσει σε κανενα φίλο ή συγγενή.ούτε και ο αρραβωνιαστικός μου το ξέρει.απλά νομίζει πως έχω έλκος και για αυτό τρέχω συνεχεια στις τουαλετες να κυφτώ.μήπως ήρθε η ώρα να δώ έναν ψυχολόγο;να πάρω κάποια φάρμακα;ο χρόνος με πιέζει.πρέπει να είμαι καλά μέχι το νοέμβρη..................

---

Καλωςήρθες κανέλλα,
Να ρωτήσω και εγώ κάτι αντί να απαντήσω?(όχι ότι αυτά που περνάς είναι λιγότερο σοβαρά)
Μήπως ήρθε ο καιρός να μιλήσεις στον αραβωνιαστικό σου?

Κανέλλα καλησπέρα! καλωςήρθες και απο μένα..
Θα συμφωνήσω με τον ex_hus, οτι πρέπει να το πεις στον αρραβωνιαστικό σου...Γιατί βασανίζεσαι έτσι, προσπαθώντας να ξεπεράσεις κάτι τέτοιο τελείως μόνη σου? Νομίζω πως πρέπει να ζητήσεις βοήθεια για να μπορέσεις να το ξεπεράσεις. Γιατί να κρύβεσαι με τέτοιο τρόπο ενώ με τον κατάλληλο ειδικό και με την κατάλληλη υποστήριξη και κατανόηση απο το περιβάλλον σου μπορούν όλα να πάνε καλα? δεν σου ζητώ να μου απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις απλά να τις σκεφτείς..για σένα..Εύχομαι όλα να πανε καλα..!

Οπως λέει και η sandy25 είναι δύσκολο να καταλάβουν οι άλλοι τι περνάμε.Γι\'αυτό κι εγώ πάντα το έκρυβα από όλους,μόνο οι γονείς μου το ξέρουν κι αυτοί δυσκολεύονται να με καταλάβουν.
Ομως αφού με αυτόν τον άνθρωπο ετοιμάζεσαι για γάμο πιστεύω ότι θα είναι καλύτερα να του το πεις.Αν σε αγαπάει πραγματικά θα σου συμπαρασταθεί και θα προσπαθήσει να σε βοηθήσει.Και θα νιώθεις κι εσύ πολύ πιο άνετα.

είναι ώρες που θέλω πραγματικά να του μιλήσω και να του τα πώ όλα...και φτάνω τόσο κοντά αλλά την επόμενη στιγμή κάτι συμβαίνει και με κοιτάει με εκείνο το βλέμμα του και χαμογελάει και λέω: εμένα το μυαλό μου είναι χάλια.εκεί είναι το πρόβλημά μου.εκείνος είναι μια χαρά.είναι ευτυχισμένος,ανέμελος.γιατ ί να τον βάλω μέσα σε αυτή τη φρικτή,σε αυτή την άρρωστη κατάσταση που βιώνω;δε θέλω να του το κάνω αυτό.δεν του αξίζει.πρέπει να το ξεπεράσω κάπως αλλά μόνη.προσπαθώ να θυμηθώ πως το έκανα παλιά αλλά έχω ξεχάσει.είναι ένας αληθινός εφιάλτης αυτήν τη φορά.άλλωστε ο λόγος που σας γράφω έχω καταλάβει πως είναι για να προετοιμάσω τον εαυτό μου να μιλήσει σε κάποιον ειδικό.σας ευχαριστώ όλους που με βοηθάτε.ελπίζω να το καταφέρω σύντομα.....

κανελλα, καταρχήν καλώς ήρθες....

ίσως ο γάμος σου είναι μία καταπληκτική αφορμή για να δώσεις στον εαυτό σου τη σημασία που του χρειάζεται. Δλδ να δεις στα μάτια το πρόβλημα σου και έτσι μόνο να το αντιμετωπίσεις. Οπότε είναι προφανώς για να νιωσεις εσύ καλύτερα να δεις άμεσα εναν ειδικο και στη συνέχεια κ με τη βοήθεια του να το πεις όπου νιώθεις ασφαλής να το πεις.

Προσωπικά, θεωρώ αυτονόητο να το πεις στον άντρα σου αφου φανταζομαι τον αγαπάς κ σε αγαπάει. Ακομα κι αν δεν σε καταλάβει θα έχει τη διάθεση να το κανει. Ποιος ο λογος να κρύβεσαι?

kanella μου ούτε εσένα σου αξίζει όμως να το περνάς όλο αυτό μόνη σου και να προσπαθείς να το κρύβεις.Καταλαβαίνω ότι δεν θέλεις να το πεις για το καλό του,για να μην τον στεναχωρέσεις αλλά αν το μάθει αργότερα θα στεναχωρεθεί πολύ περισσότερο που θα ξέρει ότι του έκρυψες κάτι τόσο σημαντικό και δεν τον άφησες να σε βοηθήσει.

τελικά όσα πιο πολλά διαβάζω τόσο περισσότερο μπερδεύομαι.να ζητήσω τη βοήθεια ειδικού και τι ειδικού;ψυχολόγου;ψυχιάτρο υ;στην περιοχή μου ψυχολόγο δεν έχουμε και από την πόλη μου φοβάμαι να βγώ μόνη.δεν με εμπιστεύομαι να οδηγήσω αλλά ούτε και συγκοινωνία να πάρω.μήπως να προσπαθήσω πάλι μόνη;ίσως περάσει με τον καιρό.δεν υπάρχει κάποιος ειδικός εδώ μέσα;αρχίζω να απελπίζομαι.βρήκα μια ψυχίατρο στην πόλη μου αλλά διστάζω να πάω γιατί άκουσα πως με μία και μόνη συνεδρία σου δίνει χάπια για έξι μήνες και μετά σε ξαναβλέπει και απλά αν καλυτερεύεις τα κόβεις αν όχι τα συνεχίζεις.........στο μεταξύ τα συμπτώματα εμμένουν και χειροτερεύουν.το σκέφτομαι που θα πάω και ζώ με το μυαλό μου από πριν τη σκηνή του πως θα είμαι εκεί μέσα για να την οικοιοποιηθώ και κάπως να ηρεμήσω τον εαυτό μου αλλά πολύ λίγο βοηθάει.

Αφού δεν υπάρχει ψυχολόγος εγώ θα έλεγα να πας στην ψυχίατρο,έστω να συζητήσεις μαζί της,να δεις τι θα σου πει.Δεν έχεις να χάσεις τίποτα.

μηπως θες να ανοιξεις εδω αυτο που σε απασχολει??

Και τι πειραζει αν σου συνταγογραφησει χαπια σαμπως εισαι υποχρεωμενη να τα παρεις?
Και εντελει μπορει να χρειαζεσαι φαρμακα αν θελεις μια \"δυναμικη\" προσεγγιση στο προβλημα σου...μπορει και οχι παντως οπως λεει η Dalia δεν εχεις να χασεις τιποτα.
Ειδικοι εδω μεσα υπαρχουν αλλα ποσο μπορουν να βοηθησουν μεσω ενος forum?

Κανέλα η αδράνεια είναι το καλύτερο έδαφος για τις διαταραχές. Μην αδρανείς λοιπόν. Κάνε ότι περνάει από το χέρι σου τα πάντα για να βγεις από αυτή την κατάσταση. Καταρχήν μίλησε στον μέλλοντα σύζυγό σου, μίλησε σε καλούς φίλους, στους γονείς σου, μίλησε για το πρόβλημα σου θα σου κάνει πολύ καλό. Πήγαινε οπωσδήποτε σε γιατρό, οι γιατροί και τα φάρμακα υπάρχουν γοα να σε βοηθήσουν. Πάνε σε ένα γιατρό της εμπιστοσύνης σου , έστω και σε άλλη πόλη από αυτή που μένεις, αν μιλήσεις στον άντρα σου θα σε πάει αυτός. Αν μπορείς σταμάτησε τη δουλειά για λίγο καιρό , έστω μέχρι το γάμο και ασχολήσοπυ με το γάμο σου και με πρ΄γματα που σε ευχαριστούν. Δόσε την ενέργεια σου σε πράγματα που σου αρέσουν. Σκέψου και αν΄λυσε την κατάσταση σου και τους φόβους σου, θα δεις ότι δεν μπορεί να σου κάνει μεγαλύτεο κακό από αυτό που ήδη έχει κάνει, δεν είναι παντοδύναμη εσύ είσαι πιο δυνατή γι αυτό σταμάτα να φοβάσαι και να αγχώνεσαι. Πίστεψε ότι θα περάσει, για΄τι θα περάσει. Ονειρεψου όπτι ποθείς και αυτό θα έρθει. Διάβασε βιβλία αυτοβοήθειας, θα σε βοηθησουν απίστευτα, εμε΄να τουλάχισοτν με βοηθούν περισσότερο και από την ψυχανάλυση. Κατάλαβε ότι είσια άρρωστη και πρέπει να βοηθπησεις τον εαυτό σου. Αν σε πονούσε η καρδιά σου τι θα έκανες, θα καθόσουν μόνη να το σκεφτόσουν όχι , κάνε λοιπόν το ίδιο και τώρα, πες όχι δεν θα είμαι άρρωστη θα γίνω καλά υπάρχουν τα μέσα σήμερα για να γίνω καλά και θα κλάνω τα πάντα για΄τι το αξίζω. Φιλιά

σας ευχαριστώ όλους τόσο πολύ που ασχολείστε μαζί μου.έχετε απόλυτο δίκιο σε όλα.όσο το σκέφτομαι τόσο νιώθω περισσότερο πως πρέπει να χαλαρώσω λίγο τις καταστάσεις στη ζωή μου.τη δουλειά δεν μπορώ να τη σταματήσω με τίποτα.τρέχουν καθημερινά χίλια έξοδα που τι να σας λέω....μπορώ όμως να μεταβιβάσω κάποιες ευθύνες σε συναδέλφους και να να αναλάβω δική τους δουλειά γραφείου.ήδη το συζήτησα με μια κοπέλα και δεν έχει πρόβλημα.κουράστηκε λέει στο γραφείο και θέλει να βγαίνει.φυσικά δεν της είπα την αλήθεια,απλά πως έχω κάποιο πρόβλημα ορθοστατικής πίεσης.πως μου ήρθε αυτό μη με ρωτάτε.λέω να κλείσω και ραντεβού με την ψυχολόγο τη δευτέρα.το μόνο πράγμα που μου είναι αδύνατο να κάνω είναι να μιλήσω στον άντρα μου.δεν μου βγαίνει ρε παιδιά.ίσως είμαι πολύ εγωίστρια...δεν ξέρω.πιστεύω πως κάποια στιγμή αργότερα που θα έχω απομακρυνθεί κάπως απο το πρόβλημα ίσως να γίνει και αυτό.δεν έχω μάθει να ζητάω βοήθεια,συνήθως δίνω και ποτέ δεν κάθομαι να συζητάω τα σοβαρά μου προβλήματα.το ξέρω πως είναι λάθος αλλά και να αλλάξει αυτό ειλικρινά δεν βλέπω πως θα με βοηθήσει.μπορεί σε άλλους να λειτουργεί θετικά όμως εγώ δεν είμαι έτσι.μετά σκέφτομαι \"συγχαρητήρια ηλίθιο,τώρα κατάφερες να κάνεις και κάποιον άλλο να υποφέρει\".σας ευχαριστώ και πάλι όλους.μου κάνει καλό που σας μιλάω έτσι απρόσωπα.

Και μόνο το ότι δεν θα χρειάζεται πια να βρίσκεις δικαιολογίες να πεις στον άντρα σου όταν δεν θα νιώθεις καλά αλλά θα μπορείς να του πεις τι πραγματικά σου συμβαίνει πιστεύω ότι αυτό θα σε βοηθήσει.Είναι ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα όταν πρέπει συνέχεια να κρύβεσαι.
Ισως το ότι δεν το λες να είναι περισσότερο ανασφάλεια και φόβος ότι θα αλλάξει η εικόνα που έχει για σένα?Μια υπόθεση κάνω.

kanella, πήγαινε αρχικα στην ψυχίατρο και σιγά σιγά θα βρεις τη δύναμη κ τον τρόπο να το πεις στον άντρα σου. Το πρωταρχικο δεν ειναι να το πεις -θα γίνει κι αυτο-αλλα να νιώσεις ΕΣΥ καλύτερα:)...