Είμαι καθηγητής. Κάνω φροντιστήρια.
Πριν απο ένα μήνα σκοτώθηκε σε τροχαίο ένας μαθητής μου.
Τον ήξερα από μικρό παιδί. Του έκανα μαθημα 5 χρόνια.
Τον αγαπούσα σαν παιδί μου, σαν αδερφό μου. Όπως και να 'χει, μου φύγε μέσα απο τα χέρια έτσι εντελώς ξαφνικά και αναπάντεχα. Μου μίλαγε για τον εαυτό του, πηγαίναμε για καφέ, του μάθαινα πράγματα, τον εκτιμούσα, με εκτιμούσε, με υπολόγιζε, μου εκμηστηρευόταν ότι τον απασχολούσε, του μάθαινα πράγματα, είχα παίξει σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση του χαρακτήρα του, φέτος είχε δώσει Πανελλήνιες, βγήκαν τα αποτελέσματα, πέρασε, αλλά δεν είναι εδώ να του το πω. Τόσος κόπος, τόσο δέσιμο, τόσο καλό παιδί και τώρα που ήρθε η ώρα να φύγει, να σπουδάσει, ΝΑ ΖΗΣΕΙ ήρθε το τέλος.
Δεν μου ειχε ξανασυμβεί κάτι τόσο απαίσιο, τόσο σκληρό, τόσο ΑΔΙΚΟ. Δεν μπορώ ακόμα να το "χωνέψω". Του έκανα μάθημα μαζί με άλλα δυο παιδιά. Αυτά προσπαθούν απο έμένα να πάρουν κουράγιο και δεν έιμαι σε θέση να τους συμπαρασταθώ. Για πρώτη φορά στην ζωή μου αισθάνομαι ότι δεν έχω τα ηνία της ζωής μου στα χέρια μου. Αυτό που με ενοχλέι όμως και μου είναι αφόρητο είναι ότι αυτός δεν είναι εδώ, δεν θα είναι ποτέ εδώ, δεν ζει, δεν χαίρεται, δεν έχει μέλλον. Αυτο με σκοτώνει.... Πέρασε τόσος καιρός και ανησυχώ γιατί (το ξέρω θα ακουστεί κάπως) κάπου βαθιά μέσα μου νομίζω ότι ..... ότι θα τον ξαναδώ, ότι ίσως όλο αυτό να είναι ένα κακό όνειρο... είναι;