σε λιμνάζοντα νερά...

Γεια σας, είμαι νέο μέλος στο forum, το ανακάλυψα τυχαία πριν κανα 2βδόμαδο, και αφού το ξεσκόνισα λιγάκι ως επισκέπτρια αποφάσισα να κάνω εγγραφη και να μιλήσω για θέματα που με απασχολούν, να ακούσω και άλλες απόψεις, να πάρω και να δώσω γνώμες...

Γενικά μου λένε ότι δεν μιλάω πολύ, ότι κρατάω αυτά που με ενοχλούν για μένα και είναι αλήθεια ότι νοιώθω άβολα να ανοίγομαι στους ανθρώπους (πολλές φορές γιατί φοβάμαι ότι ξέρω εκ των προτέρων τι θα πουν- αυτό που και γω πολλές φορές γνωρίζω αλλά δεν παραδέχομαι). Γι'αυτό ίσως να είναι πιο εύκολο για αρχή να μιλήσω με ανθρώπους που δεν γνωρίζω, αντικειμενικους και χωρίς να μπορώ να προβλέψω τις αντιδράσεις τους :Ρ

Χώρισα λίγο μετά το πάσχα μετά από σχεδόν 2 χρόνια σχέσης... Τα πράγματα ήταν περίεργα, ειδικά για μένα γιατί είχα ήδη δει ότι δεν μπορούσα να προχωρήσω με αυτόν τον άνθρωπο. Το δέσιμο ήταν πολύ μεγάλο, ίσως είχε γίνει σχέση εξάρτησης για μένα αλλά έβλεπα πράγματα που δεν μου άρεσαν.. Και το κακό ήταν ότι τα έβλεπα από πολύ νωρίς αλλά ήμουν πολύ ερωτευμένη και έπεσα στη λούμπα του "θα φτιάξουν τα πράγματα στην πορεία"
Δεν θα μπω σε πολλές λεπτομέριες της σχέσης (στο τέλος θα γίνει μυθιστόρημα το post :P) αλλά θα επικεντρωθώ στην περίοδο του χωρισμού και μετά.

Η επιλογή ήταν δική μου, είχα σταματήσει να είμαι καλά σε αυτή την σχεση από καιρό, αλλά είχα γαντζωθεί πάνω του. Είχα απομακρύνει ανθρώπους από κοντά μου, είχα παραμελήσει τις υποχρεώσεις μου και τη ζωή μου, τον ίδιο μου τον εαυτό και όσο αυτά συνεχίζονταν, τόσο ένοιωθα ότι εκείνος ήταν το μόνο μου στήριγμα, παρόλλο που ήξερα ότι ήταν ο λόγος που είχα αλλάξει τη ζωή μου σε τέτοιο βαθμό, που πλέον ούτε εγώ δε με αναγνώριζα...

Στην προσπάθεια να πλησιάσω σε αυτό που εκείνος μου ζητούσε να είμαι, έχασα τον εαυτό μου, άλλαξα, και πλέον δεν μου άρεσε αυτό που είχα γίνει... Και εκείνος βέβαια έβλεπε την αλλαγή αλλά τον βεβαίωνα ότι είναι κάτι παροδικό, ότι έχω τις μαύρες μου, ότι με απασχολούν άσχετα με αυτόν θέματα κλπ... Και η αλήθεια είναι ότι δεν αποτελούσε το μοναδικό μου πρόβλημα η σχέση μας, αλλά ήταν ένας ισχυρός κρίκος της αλυσίδας...

Μέχρι που δεν άντεξα, αποφάσισα να αλλάξω πράγματα στη ζωή μου, να κάνω ένα βήμα παραπέρα, είχα πέσει σε αδράνεια για πάνω από ένα χρόνο, είχα παρατήσει τα πάντα και τους πάντες, ήμουν κακόκεφη και χωρίς όρεξη να κάνω τπτ, τα πάντα με ενοχλούσαν και στην ουσία με ενοχλούσε το ότι δεν έκανα κάτι για να τα αλλάξω....

Ο χωρισμός δεν ήταν εύκολος, τον νοιάζομαι πάρα πολύ και ξέρω ότι πονάει και δεν μπορεί να καταλάβει το γιατί έγιναν έτσι τα πράγματα... Ξέρω ότι εκείνος πονάει πιο πολύ από μένα, με αγαπάει ειλικρινά, απλά η υπερπροστασία και το υπερβολικό δέσιμο μπορεί να πνίξει τον άλλον... εγώ έτσι ένοιωσα...

Είχαμε 2 επανασυνδέσεις πολύ σύντομες μέσα σε 2 μήνες αλλά πάντα το διέλυα... Στην ουσία όταν είμασταν face to face δεν είχα το κουράγιο να τον δίωξω, να του πω ότι δεν μπορώ μαζί του, ότι νοιώθω ότι μου κάνει κακό αυτή η σχέση... Πονούσα να τον βλέπω να πονά και η αλήθεια είναι ότι δεν μου ήταν εύκολο να του πω όχι... Είναι και για μένα ένας άνθρωπος που σημαίνει πολλά, νοιώθω οικεία μαζί του αλλά έχω πλέον αποφασίσει τι θέλω.... η μάλλον τι δεν θέλω...
Ξαναβρεθήκαμε άλλες 2 φορές από τότε αλλά του είπα να μην περιμένει τπτ... Το ξέρω ότι του κάνω κακό, όπως και σε μένα, ότι είναι σαν να προσπαθούμε να γλυψουμε ότι απέμεινε από ένα πεσμένο στο πάτωμα μπουκάλι κρασί.... Το να βρισκόμαστε περιστασικά μας κρατάει και τους 2 πίσω, εκέινος δεν θέλει να το παραδεχτεί, μου λέει ότι θέλει απλά να με βλέπει, γιατί με αγαπάει ακόμα... ότι δεν τον νοιάζει ο εαυτός του.... Αυτό με κάνει να νοιώθω ακόμα χειρότερα, ότι του προξενώ μεγαλύτερο κακό, του το είπα και του είπα να μην ξαναβρεθούμε... Πιστεύει ότι δεν τον αγάπησα ποτέ...

Επιμένει ακόμα να βρεθούμε, εγώ είμαι σε κατάσταση συναισθηματικής κατάρρευσης, παλεύω να κρατήσω μια ισορροπία, προσπαθώ να τελειώσω τις σπουδές που είχα παρατήσει, δεν μου είναι εύκολο, μου λείπει η συγκέντρωση, η διάθεση, και γενικά αισθάνομαι ότι χάνω χρόνο από τη ζωή μου. Από την άλλη, ξέρω ότι αντιμετωπίζει και κείνος προβλήματα, πολλών ειδών (που δεν αισθάνομαι ότι είναι σωστό να μιλήσω για αυτά- θα ήταν σαν να τον εκθέτω) και η κατάσταση του χωρισμού τον έχει καταρρακώσει.. Δεν ξέρω για πόσο θα αντέξουμε και οι δύο το μια κρύο-μία ζέστη, εγώ πάντως νοιώθω ότι με εξασθενεί τελείως...

Δεν ξέρω τι περιμένω γράφοντας όλα αυτά, ίσως και απλά να τα βγάλω από μέσα μου, ξέρω ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, αλλά μερικές φορές νοιώθω ότι τα πάντα γύρω μου είναι ένα τεράστιο βουνό...

Αυτά... Λυπάμαι αν είναι πολλά και κουραστικά αυτά που γράφω, προσπάθησα να είμαι όσο το δυνατόν σύντομη και περιεκτική παντως :)

Καταρχήν καλώς ήρθες....:)

Πιστεύω πως για να πάρεις την απόφαση να φύγεις σου έχει τελειώσει.
Έφυγες όμως γι αυτό, ή γιατί ήθελες με τον τρόπο σου να τον εκδικηθείς για όλα όσα πέρασες, (από δική σου επιλογή φυσικά), μαζί του?
Το έχεις σκεφτεί αυτό?

καλώς σας βρήκα :)

Όχι καμία διάθεση εκδίκησης, αντιθέτως δεν αντέχω να ξέρω ότι πονά...εξάλλου δεν του ρίχνω εξολοκλήρου το φταίξιμο... Δεν ήμουν χαζή, έβλεπα τι γινότανε, ήταν λαθος μου που δεν έφυγα πιο νωρίς... Απλά εγώ το έχω συνειδητοποιήσει αυτό πλέον,ότι δεν ταιριάζαμε, ενώ εκείνος ψάχνει να βρει που ήταν το λάθος....

Οπότε άσε το χρόνο να δουλέψει για σένα. Προφασίσου πως έχεις πολύ διάβασμα και αν σε αγαπάει όπως λέει, πρέπει να σε στηρίξει σε αυτό και να μη σου δημιουργεί ενοχές ούτε πισωγυρίσματα.......:)

Αυτό κάνω... Απλά κάθε τηλεφώνημα καταλήγει εκεί, στην ίδια συζήτηση, στα γιατί, στο αφού δεν είσαι καλύτερα γιατί με χώρισες, στο αφού νοιάζεσαι για μένα γιατί να μη βρεθούμε και πάει λέγοντας... Και δεν είναι πάντα εύκολο να λέω όχι (εξάλλου φαίνεται και από τις 2 επανασυνδέσεις και τις έξτρα συναντήσεις...)... Πολλές φορές γίνομαι σκληρή και μετά το μετανοιώνω γιατί τον πληγώνω παραπάνω... Αλλά δεν θα μπορούσα να είμαι μαζί του... θα ξαναγίνονταν τα ίδια και με πολύ χειρότερες συνέπειες και για τους 2 μας...

Γι αυτό σου λέω να μη τον αποφεύγεις με τέτοιου είδους δικαιολογίες αλλά με την πιο δυνατή: θέλω επιτέλους να ασχοληθώ με τον εαυτό μου, αν νιώθεις κάτι για μένα άσε με να το κάνω....

Ευχαριστώ πάντως που αφιέρωσες χρόνο να διαβάσεις όσα έγραψα και που ασχολήθηκες :)

Quote:

---

Originally posted by mesmerize
Ευχαριστώ πάντως που αφιέρωσες χρόνο να διαβάσεις όσα έγραψα και που ασχολήθηκες :)

---

....:)

Και το κυριότερο: αν είσαι εντελώς σίγουρη πως δεν θες να γυρίσεις μη τον αφήνεις να σε γεμίζει ενοχές. Σκέψου πως σημασία έχουμε πρώτα εμείς και η εσωτερική μας ηρεμία.
Οι ενοχές ούτε τη σχολή θα σε βοηθήσουν να τελειώσεις, ούτε θα τα ξαναβρεις με τον εαυτό σου...:)

Δεν είναι εγωιστικό αυτό?... ενώ ξέρω ότι έχει και κείνος προβλήματα να του πω στην ουσία ότι θέλω να κοιτάξω τον εαυτό μου... ξέρω τι περνάει και χωρίς να μου το πει...κάθε του αντρίδραση... και πολλές φορές φοβάμαι για κείνον... μην πάθει κάτι... Δεν θέλω να πιστεύει ότι δεν με ενδιαφέρει τι περνάει....

Όπως έγραψα και στο θέμα μου..παρόμοια ιστορία.Όπως τα περιγράφεις,και σε διάρκεια σχέσης και οι συνθήκες,και σχετικά με τη σχολή.Μόνο που εμένα τώρα που χωρίσαμε τη μία με βρίζει και την άλλη λέει πως θέλει να είμαστε μαζί.Και νιώθω απίστευτες ενοχές,γιατί μου φορτώνει πολλά.
Καταλαβαίνω περίπου τι περνάς...Και εμένα με περιμένει μια εξεταστική που μάλλον δε θα μπορώ να βγάλω εις πέρας.Μα δυστυχώς,συν τοις άλλοις έχω και να αντιμετωπίσω και μια περίεργη οικογενειακή ατμόσφαιρα...Εκεί που θα έπρεπε να έχω στήριγμα..

Ελένη και μένα ΄μου λέει πως είμαι για βρίσιμο αλλά μετά μου λέει πως με αγαπάει τόσο πολύ που δεν θα μπορόυσε να με πλήγώσει... και ξέρω ότι ανησυχεί και κείνος που δεν είμαι καλα...
Όσο για την οικογένεια τους έχω αφήσει απέξω, όχι γιατι δεν θα είχα στήριξη, αλλά γιατί ξέρω πως θα ήταν κατηγορηματικά εναντίον του και όσο και αν εγώ ξέρω τα λάθη του και τα δικά μου, δεν θα μου άρεσε τα μιλήσουν άσχημα για εκείνον....
Το ίδο ισχύει και για φίλους... Μέσες άκρες ξέρουν, με έχουν πιέσει να μιλήσω, αλλά δεν μπορώ, είναι πολύ νωπά τα πράγματα ακόμη...

Kι εγώ δεν αφήνω να μιλήσουν άσχημα.Μου έχει πει τόσα,μα δεν έχω ανοίξει το στόμα μου.Δε μου βγαίνει κι ας μου έχει πει πολλά.Και σκέφτομαι,πως αν με αγαπούσε δε θα μου έλεγε τόσα...Εσένα σε αγαπάει τουλάχιστον

Αντιθέτως Ελένη... Και αυτά που σου λέει, λόγια πληγωμένου είναι... δεν είναι ότι δε σ\'αγαπάει... απλά δεν μπορεί να διαχειριστεί τον πόνο του και του βγαίνει θυμός... και μεις περάσαμε από αυτό το στάδιο...

Κι εγω μπορω να σχετιστω με την κατασταση. Το βεβαιο ειναι πως ο χωρισμος ποναει, ακομα κι αν ειναι η σωστη επιλογη. Ειναι λογικο να μην εισαι καλα και να μην ειναι καλα, αυτο δε σημαινει οτι θα επρεπε να συνεχισετε μαζι. Θελει σιγουρα το χρονο του. Καταλαβαινω πως ειναι να χωριζεις ενω αγαπας τον αλλον και ειναι δυσκολο. Θα επρεπε να καταλαβει πως δεν μπορεις να τον βοηθησεις, οχι γιατι δεν ενδιαφερεσαι, αλλα γιατι δεν υπαρχει ανωδυνος τροπος. Ο μονος τροπος να τον βοηθησεις εναι να τον αφησεις μονο του να συνειδητοποιησει την κατασταση. Μονο αν το συνειδητοποιησει θα βοηθησει κι ο ιδιος τον εαυτο του.
Απο περιεργεια κι αν θελεις απαντας, ποσο χρονων εισαστε;

Το θέμα είναι ότι εκείνος πιστεύει πως όταν αγαπάς κάποιον είσαι μαζί του... Δεν μπορεί να καταλάβει πως τα πράγματα δεν είναι πάντα άσπρα ή μαύρα...
Όταν λες να τον αφήσω να το συνειδητοποιήσει μόνος του, λες να κόψω κάθε επαφή?

(Εγώ είμαι 26 και εκείνος 35...)

Καταλαβα οτι αυτος το προσεγγιζει ετσι, καταβαθως ισως καταλαβαινει οτι δεν ειναι ετσι, αλλα μαλλον αρνειται να το δει.
Ξερω οτι ειναι σκληρο και δυσκολο να κοψεις επαφη, κι εσενα θα σου στοιχισει, απλα νομιζω πως στην συγκεκριμενη περιπτωση κατι τετοιο μονο μπορει να γινει. Εννοω οτι θα μπορουσατε να διατηρησετε μια \'\'φιλικη\'\' επαφη, μονο αν κι αυτος καταλαβαινε οτι τελειωσε, οτι δεν θα ειστε ξανα μαζι, αν συνεχιζετε η επικοινωνια κι αυτος ρωταει συνεχως \'\'γιατι;\'\', δεν θα μπορεσει να ξεκολλησει κι εσενα θα σου κανει κακο αυτο το μπρος πισω.
Αν μπορουσε δηλαδη ο ιδιος να μιλατε πχ μια φορα την εβδομαδα και να βρισκεστε μια φορα στο τοσο, δεν θα χρειαζοταν να ξεκοψετε εντελως, αλλα ετσι νομιζω οτι ειναι βασανιστικο και για τους 2.
Η θα μπορουσες να του πεις, οτι θελω να μιλαω μαζι σου και να σε βλεπω, αλλα αυτο θα μπορει να γινει μονο αν καταλαβεις πως εχει η κατασταση και την δεχτεις.

Curtains λέει ότι το δέχτηκε και μάλιστα ότε δεν θα μπορούσε να μου έχει εμπιστοσύνη γιατι ταλαιπωρήθηκε από τα σκαμπανευάσματα αλλά μετά τα αλλάζει πάλι και αρχίζουν τα γιατί...Και η τελευταία φορά που βρεθήκαμε είχε άσχημη επίδραση πάνω μου... πιστεύω και πάνω του και ας λέει ότι του φτάνει απλά να βλεπόμαστε χωρίς να περιμένει κάτι, δεν τον πιστεύω...

Ελένη, το θέμα σου το βρήκα αλλά νομίζω αποσπασματικά, μόνο σχόλια άλλων... είναι σε ένα post, ή έχει ξεκινήσει σε κάποιο παλιότερο??

Αν μετα αρχιζουν τα γιατι, ουσιαστικα δυστυχως δεν το εχει δεχτει.

Έλένη ναι οκ, καταλαβαίνω, γι\'αυτό και γω δεν μπαίνω σε περισσότερες λεπτομέριες

Curtains , ναι έτσι δείχνει...

Σήμερα πάντως τον απέτρεψα από το να έρθει να με δει... Με πήρε τηλ από τον δρόμο... πανικοβλήθηκα και έβαλα τα κλαματα... Τελικά δεν ήρθε... Ήθελε να με δει επειδή δεν ήμουν καλά... Μετά από χτεσινή μας συνομιλία που έλεγα ότι δεν μπορώ να βλεπόμαστε και εξηγούσα ότι μας κάνει κακό, κλείσαμε το τηλ και οι 2 ράκη.... Και ήθελε να έρθει να με δει επειδή δεν ήμουν καλα.... Απλά σκέφτομαι ότι μου ήταν τόσο εύκολο να του πω έλα...Στο τσακ δεν το είπα....

Καλα εκανες, θα ηταν ευκολο ενα \'\'ελα\'\', αλλα δε θα βοηθουσε καθολου τα πραγματα. Με την τακτικη αυτη απλα θα παρατεινεται η στεναχωρια.Θελει δυναμη αυτην η περιοδος.
Αν θελεις να αναφερεις, χωρισατε επειδη δεν ταιριαζατε σα χαρακτηρες, επειδη θελατε διαφορετικα πραγματα, επειδη καποια στιγμη εσυ τον βαρεθηκες \'\'ερωτικα\'\' ;

Επειδή πήρα απόφαση ότι δεν ταιριάζαμε, έπαψα να είμαι καλά μέσα στη σχέση, από καιρό δλδ, αλλά το πήρα πλέον απόφαση να κάνω κάτι από το να νοιώθω ότι βουλιάζω όλο και πιο πολύ... Ερωτικά δεν τον βαρέθηκα αν και εκείνος συνεχώς επεσήμανε ότι δεν τον ήθελα όπως πριν... Αλλά είχε να κάνει με καταστάσεις που μου έριχναν τη διάθεση γενικά, και όχι ότι δε με έλκυε ερωτικά πια... Ότι είχα κουραστεί γενικά έφταιγε...

Και πιθανα συνεβαλε και η αισθηση οτι σε πηγαινει πισω, ή μαλλον οχι αυτος (πισω δεν μας πηγαινουν οι αλλοι, μενουμε εμεις), αλλα οτι δεν σε κινητοποιουσε οπως θα ηθελες και θα επρεπε. Ισως αυθαιρετω, αλλα επειδη κι εγω στις σχεσεις μου γενικα ειμαι υπερβολικα δοτικη και συναισθηματικη, επισης δυσκολευομαι να φυγω, εχω την ταση να παραμελλω τον εαυτο μου και τις υποχρεωσεις μου. Κι εγω εχω καθυστερησει τη σχολη μου και θεωρω οτι εφταιξε κι αυτο.

ναι έτσι είναι, ένοιωθα ότι χάνω πράγματα από τη ζωή μου, ότι βουλιάζω στην αδράνεια... Και είχα αρχίσει να βλέπω τη σχέση σαν ένα επιπλέον φορτίο, και όχι σαν κάτι που μου ομόρφαινε τη ζωή...

mesmerize η δική μου άποψη είναι πως αν είσαι σίγουρη πως δεν ταιριάζετε όπως λες, να κόψεις κάθε μα κάθε επαφή: μηνύματα, τηλέφωνα, συναντήσεις, τα πάντα. Δεν είναι περίεργο ούτε κακό που υπήρχαν επανασυνδέσεις και σκαμπανεβάσματα ως τώρα, ελάχιστες είναι οι σχέσεις που τελειώνουν μαχαίρι, ειδικά αν ο ένας δεν το θέλει και ο άλλος είναι μόνος κι επιρρεπής στο να κρατά επαφή για χίλιους δυο λόγους.

Ξέρω πως είναι πολύ επώδυνο και καθόλου εύκολο συναισθηματικά, αλλά το βέβαιο είναι πως δεν είναι βοηθητικό για κανέναν. Με κάθε επικοινωνία, οι ελπίδες αναπτερώνονται. Κι εξάλλου, ειλικρινά δεν πιστεύω πως είναι μόνο θέμα \'αγάπης\' η επιμονή μας να διεκδικούμε έναν άνθρωπο που δεν μας θέλει και που πολύ περισσότερο δηλώνει πως πιστεύει ότι δεν ταιριάζουμε. Σίγουρα το νοιάξιμο και το ενδιαφέρον για έναν άνθρωπο που ζήσαμε κάποια πράγματα μαζί μπορεί να υπάρχει για πολύ καιρό, αυτό όμως δεν επαρκεί.

Και ναι, χρειάζεται να σκεφτεί κανείς όχι εγωκεντρικά, αλλά σαφώς εγωιστικά, εφόσον το \'μαζί\' δεν υπάρχει πλέον.

Quote:

---

Originally posted by marina38
Κι εξάλλου, ειλικρινά δεν πιστεύω πως είναι μόνο θέμα \'αγάπης\' η επιμονή μας να διεκδικούμε έναν άνθρωπο που δεν μας θέλει και που πολύ περισσότερο δηλώνει πως πιστεύει ότι δεν ταιριάζουμε.

---

Ναι, οταν καποιος επιμενει να επιμενει συνηθως ειναι είτε πολυ εγωιστης ή πολυ ανασφαλης.

Έχετε δίκιο, απλά δεν είναι τόσο εύκολο στην εφαρμογή... Θα προσπαθήσω και γω να είμαι πιο απόμακρη και όχι τόσο συναισθηματική απέναντι του για να το πάρει απόφαση.. ίσως έτσι πρέπει...

Quote:

---

Originally posted by curtains

Quote:

---

Originally posted by marina38
Κι εξάλλου, ειλικρινά δεν πιστεύω πως είναι μόνο θέμα \'αγάπης\' η επιμονή μας να διεκδικούμε έναν άνθρωπο που δεν μας θέλει και που πολύ περισσότερο δηλώνει πως πιστεύει ότι δεν ταιριάζουμε.

---

Ναι, οταν καποιος επιμενει να επιμενει συνηθως ειναι είτε πολυ εγωιστης ή πολυ ανασφαλης.

---

Κι αν τελικά με την επιμονή πετύχει την επανασύνδεση, συχνά το όλο θέμα καταλήγει στο να χαλάσουν αργότερα, ακόμα περισσότερο τις καρδιές τους και να λήξει η σχέση με μεγαλύτερες εντάσεις και δράματα.

Ναι Μαρίνα, αυτό είχε γίνει τις προηγούμενες φορές... γι\'αυτό τώρα τα πράγματα είναι τόσο χάλια πιστεύω... επειδή δεν το λήξαμε όταν έπρεπε...

Quote:

---

Originally posted by mesmerize
Έχετε δίκιο, απλά δεν είναι τόσο εύκολο στην εφαρμογή... Θα προσπαθήσω και γω να είμαι πιο απόμακρη και όχι τόσο συναισθηματική απέναντι του για να το πάρει απόφαση.. ίσως έτσι πρέπει...

---

Σαφώς και δεν είναι εύκολο, αλλά αν το έχεις με βεβαιότητα πάρει εσύ απόφαση (το έχεις?) η λύση δεν είναι το \'πιο απόμακρη\', αλλά το \'πλήρως απόμακρη\'. Δε είναι ανάγκη να ειπωθούν σκληρά λόγια, αλλά σταθερά \'δεν θέλω να ξαναεπικοινωνήσουμε\' και να υλοποιηθεί. Υπάρχουν περιπτώσεις που η επικοινωνία μπορεί να είναι εφικτή, ευχάριστη ή και ωφέλιμη μετά από έναν χωρισμό και άλλες (όπως εδώ), που καλό είναι να χωρίσουν εντελώς οι δρόμοι (τουλάχιστον σε αυτή τη φάση).

Quote:

---

Originally posted by mesmerize
Ναι Μαρίνα, αυτό είχε γίνει τις προηγούμενες φορές... γι\'αυτό τώρα τα πράγματα είναι τόσο χάλια πιστεύω... επειδή δεν το λήξαμε όταν έπρεπε...

---

Ε δεν πειράζει...αυτά συμβαίνουν, κάλλιο αργά παρά...αργότερα όμως ε?

Ναι εγώ το έχω πάρει απόφαση... Αλλά ακόμα και μετά από ένα μήνα που δε μιλιόμαστε, μόλις μιλήσαμε άρχισε πάλι η ίδια ιστορία... Φταίω και γω που δεν έχω την αποφασιστικότητα να ξεκόψω τελείως, δεν μου είναι εύκολο... Ξέρω τι πρέπει να κάνω... Απλά μερικές φορές δεν κάνουμε αυτά που ξέρουμε ότι είναι για καλό μας γιατί φοβόμαστε ή γιατί πονάει...

Ναι σε καταλαβαίνω...μου έχει τύχει και για πολύ πάνω από μήνα να μη μιλιόμαστε και μετά όπως λες ξανά η ίδια ιστορία. Δυστυχώς ως γνωστόν, χρειάζονται αρκετές επαναλήψεις μέχρι να εμπεδώσουμε το μάθημα... :)

Ναι, απλά είναι ψυχοφθόρο.... Τι να πω... Κάποια στιγμή θα γίνουν πιο εύκολα τα πράγματα, αυτό περιμένω, αυτό ελπίζω να καταφέρω, αρκεί να μη λυγίσω πάλι και βρεθούμε... Ελπίζω πως όχι :)

Quote:

---

Originally posted by marina38

Και ναι, χρειάζεται να σκεφτεί κανείς όχι εγωκεντρικά, αλλά σαφώς εγωιστικά, εφόσον το \'μαζί\' δεν υπάρχει πλέον.

---

μαρινα ποια η διαφορα του \"εγωκεντρικα\" κ του \"εγωιστικα\"?

εντιτ: εγωκεντρικο ειναι το υπερμετρα εγωιστικο?

Θα μπορούσες να το πεις κι έτσι...αλλά θα έλεγα ότι ο εγωισμός είναι να δίνουμε προτεραιότητα στον εαυτό μας, να κοιτάμε πρωτίστως το ατομικό μας συμφέρον (αυτό δεν αποκλείει το να νοιαζόμαστε ταυτόχρονα για τους άλλους).

Στον εγωκεντρισμό όμως αντιλαμβανόμαστε και ερμηνεύουμε τα πάντα με άξονα τον εαυτό μας. Μας είναι αδύνατον να αντιληφθούμε πως ένας άλλος άνθρωπος βλέπει τα πράγματα τελείως διαφορετικά απ\' ότι εμείς, από μια άλλη οπτική, έχει μια άλλη \'αλήθεια\' και το επίκεντρο είναι αποκλειστικά οι δικές μας επιθυμίες κι ανάγκες.

Φυσικά με μια τέτοια προσέγγιση, ο σύντροφος που επιμένει να λέει πως μας θέλει ενώ εμείς δεν τον θέλουμε πια, είναι μάλλον εγωκεντρικός παρά εγωιστής :)

Και γω πιστεύω πως αν λειτουργούσε ο εγωισμός δεν θα υπήρχε τόση επιμονή... Στην ουσία είναι σαν ψυχολογικός εκβιασμός.... Ακόμα και αν δεν γίνεται επίτηδες...

Καλημέρα.:)
Κατά την άποψή μου εφόσον με τη συναίνεσή σου άφησες να γίνει αυτή μία σχέση εξάρτησης(καθώς όπως ανέφερες ο κόσμος όλο κι έκλεινε και μίκραινε,οι κοινωνικές επαφές χάνονταν,όλο και περισσότερο γινόσασταν ο ένας για τον άλλον το μόνο σημείο αναφοράς),ήταν θέμα χρόνου να \"στραγγίξει\"αυτή η σχέση,καθώς της έλειπαν τα ερεθίσματα,η συναλλαγή/το πλησίασμα με το κοινωνικό περιβάλλον,οι εναλλαγές,η τροφοδότηση.

Ωραία τα φαντασιακά εγώ για σένα,εσύ για μένα αλλά ζούμε σε κοινωνία,και δεν μπορούμε να ξεκόβουμε απ\'αυτήν δίχως να έχει η κίνηση αυτή κάποιες συνέπειες.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω,είναι γιατί η λύση που προτιμήθηκε ήταν η\"σπάω το γόρδιο δεσμό και απομακρύνομαι\",αντί να διορθώσω το σχέση εξάρτησης,να παλέψω για τη βελτίωση της σχέσης μέσα από τη βελτίωση του εαυτού μου,προσθέτοντας πρωτοβουλία και εισάγοντας στοιχεία ελευθερίας στην επικοινωνία και την καθημερινότητά μας,ξεκινώντας τη διαδικασία να αποκτώ συνείδηση των επιπέδων ανεξαρτησίας που μου αναλογούν ώστε να μην καταπιέζομαι και να μην καταπιέζω μέσα στις σχέσεις μου.

Αν δε δουλευτούν αυτά δεν υπάρχει μεγάλη πιθανότητα και η επόμενη/ες σχέσεις να κινηθούν σε ανάλογα μοτίβα και να οδηγηθούν σε παρόμοια αδιέξοδα;

RainAndWind έχεις δίκιο λέγοντας ότι όλα ήταν θέμα χρόνου να γίνουν όπως έγιναν... Το θέμα είναι ότι και η κοινωνικοποίηση μας έπρεπε να γίνεται πάντα μαζι...Μα πάντα...
Αυτό με κούραζε και δεν ήταν και πάντα εφικτό (π.χ. οικογενειακές υποχρεώσεις) με αποτέλεσμα να δημιουργούνται εντάσεις... Εμένα οι εντάσεις και οι καυγάδες με κούρασαν, με στράγγιξαν, η έλλειψη συνεννόησης, ο διαφορετικός τρόπος προσέγγισης και αντιμετώπισης των πραγμάτων ήταν κάτι εξοντωτικό.... Σιγά σιγά όλα αραίωσαν, στην αρχή υποσυνείδητα, μετά πιο συνειδητά γιατί πλέον δεν υπήρχε και η διάθεση να κάνω πράγματα, ακόμα και μαζί του. Μέγα λάθος, τώρα το ξέρω....
Έφτασα σε σημείο να μην έχω όρεξη ούτε να καυγαδίσω, ούτε να υποστηρίξω αυτά που πίστευα, να διεκδικήσω αυτά που ήθελα, απλά γιατί είχα κουραστεί....

Πώς λοιπόν είναι δυνατόν να σωθεί μια σχέση όταν φτάνει σε αυτό το σημείο? (Και δεν αποποιούμαι των ευθυνών μου - ΚΑΙ εγώ την άφησα να φτάσει σε αυτό το σημείο)

Και να σημειώσω ότι έχω μεγαλώσει ως ένα πολύ ανεξάρτητο άτομο, μένω μόνη από τα 18 μου, είχα πάντα τους φίλους μου, μικτές παρέες, είχα αρκετά μεγάλη ανεξαρτησία από το σπίτι και απόλυτη εμπιστοσύνη... Ποτέ δεν ένοιωθα την ανάγκη να είμαι με κάποιον για να είμαι καλά, μπορούσα να μείνω μόνη μου καιρό, και να περνάω καλά, παρά να είμαι με κάποιον απλά για να είμαι... (και το τονίζω αυτό διότι πλέον ξέρω ότι κάποιοι δεν αντέχουν χωρίς να είναι με κάποιον ούτε μια βδομάδα...) Πολλές φορές μου έλεγε και ο ίδιος ότι έχω μάθει να είμαι υπερβολικά ανεξάρτητη... Στο τέλος έγινα το αντίθετο και αυτό με θύμωνε και με απογοήτευε και δεν ήμουν καλά και φαινότανε... Και φαινόταν και σε κείνον χωρίς να διαπιστώνει την αιτία και αναρωτιόταν γιατί άλλαξα... Ειρωνικό ε?:)

Επίσης πιστεύω ότι κάποιον πρέπει να τον δεχόμαστε όπως είναι, όπως τον γνωρίσαμε και τον ερωτευτήκαμε και να μην του ζητάμε να αλλάξει, γιατί κάποια στοιχεία του απλά δεν μας αρέσουν.... Να τον αφήνουμε να αναπνέει μέσα στη σχέση, να έχει τον χρόνο του και τις στιγμές του να τις διαθέσει όπως θέλει και όπως κρίνει... Και να μη φοβόμαστε ότι στα πάντα κρύβονται σκιές... Αγαπώ για μένα σημαίνει εμπιστεύομαι, σέβομαι, και αφήνω τον άλλον ελεύθερο να έρθει σε μένα... Δεν τον πνίγω με την αγάπη μου...

Παλιότερα έβλεπα αυτά τα στοιχεία σε άλλες σχέσεις και έλεγα: μα πώς κάθεται με αυτές τις συνθήκες??? Όταν όμως έγινε με μένα (και το είδα ότι γινότανε, το διαπίστωσα) , πραγματικά αισθάνθηκα ανίκανη να αντιδράσω.... Ένοιωσα ότι έχανα τη μπάλα και απλά αφέθηκα.... Μου έλειψε όμως το πως ήμουν, το οτι είχα αυτοπεποίθηση, κέφι, δραστηριότητες, κοινωνικότητα, μου έλειψε ακόμη και το να μην έχω όρεξη να μιλήσω σε άνθρωπο και να μη χρειάζεται να δώσω λογαριασμό σε κανέναν γι\'αυτο.... Προσπαθώ λοιπόν να ξαναβρώ τον εαυτό μου, να ξεπεράσω τις δυσκολίες που εγώ επέβαλα στον εαυτό μου, να φέρω σε πέρας τις υποχρεώσεις μου και να συνεχίσω τη ζωή μου αντλώντας ικανοποίηση από αυτήν, και όχι πλέον απογοήτευση...

Και όχι δεν πιστεύω ότι θα επαναλάβω τα ίδια λάθη, το καλό είναι ότι τα έχω διαπιστώσει και επιτέλους έκανα κάτι γιάυτα, από το κάθομαι και να λυπάμαι τον εαυτό μου... Μια αρχή δεν είναι και αυτό??

Απλά τα πισογυρίσματα με κουράζουν, και ήδη νοιώθω στραγγισμένη για να μπορώ να δώσω και άλλη ενέργεια σε αυτήν την κατάσταση....αλλά δεν μπορώ και να τον βλέπω να υποφέρει... Πραγματικά θέλω ηρεμία...

Και καλημέρα επίσης! Ξεχάστηκα... :P