Με λένε Κώστα και μένω στην Αθήνα (Γαλάτσι)
Η Κ. είναι συμμαθήτρια μου από την Α' Γυμνασίου (τώρα είμαστε Β' Λυκείου)
Πότε δεν είμασταν "κολλητοί", απλά μεταξύ μας υπήρχε μια πιο χαλαρή σχέση. Πάντα την συμπαθούσα, κι αυτή το ίδιο (είμαι μέσα στις μεγάλες τις συμπάθειες) και την σεβόμουν σαν άτομο, όπως κι αυτή. Υπήρχε με λίγα λόγια, αλληλό-εκτίμηση (χωρίς όμως το μεγάλο κολλητιλίκι)
Η Κ. λοιπόν είναι άνθρωπος ευαίσθητος, γλυκύτατος, και πολύ κλειστή. Ανοίγεται πολύ δύσκολα και σε ελάχιστα άτομα. Να φανταστείτε με θεωρεί από τα πιο κοντινά της άτομα, ενώ δεν έχουμε όπως είπα, και την καλύτερη σχέση.
Εμένα μου άρεσε καιρό τώρα. Δεν ήθελα να το παραδεχτώ όμως. Έλεγα: "Με την Κ.; Αποκλείεται, αυτή τη κοπέλα απλά την συμπαθώ πάρα πολύ, και τίποτα παραπάνω". Ε κάποια στιγμή δεν άντεξα άλλο, εκδηλώθηκα (πέρασε 1 μήνας και κάτι μέρες).
Είχα τρελαθεί. Δεν άντεχα. Το σκεφτόμουν συνέχεια. Ήξερα ότι δεν έχω και πολλές ελπίδες. Και παράλληλα πνιγόμουν από αυτό που ένιωθα. Μετά από πολύ σκέψη και ενδοσκόπηση (για να καταλάβω τι μου συμβαίνει) το πήρα απόφαση. Θα της ζητήσω να βγούμε. Ήταν η προτελευταία μέρα πριν κλείσουμε για Πάσχα. Της το είπα λοιπόν. Συμφώνησε. Τελικά όμως, κάπου χάλασε και το ακύρωσε.
Είχε φτάσει και η ώρα να περάσω τις άγιες ημέρες του Πάσχα (sic) στα πάτρια εδάφη.
Επιστρέφοντας, σκέφτηκα να την πάρω τηλέφωνο.
Και το έκανα τελικά. Ε δε κανονίσαμε κάτι συγκεκριμένο, απλά το αφήσαμε για τις επόμενες μέρες (θα με ειδοποιούσε). Τελικά δεν έγινε αυτό, και όπως καταλαβαίνετε όλοι, είχα αρχίσει να απελπίζομαι. Όμως μου έρχεται ένα μήνυμα μια μέρα, όπου μου ζήταγε συγγνώμη που δεν καταφέραμε να βρεθούμε. Έμαθα ότι είχε πάρα πολλές υποχρεώσεις στις διακοπές (όχι ότι αν ήθελε όπως & δήποτε να βρεθούμε δε θα έβρισκε χρόνο). Ε τελος πάντων, ανοίγουν τα σχολεία, την ξαναβλέπω επιτέλους. Πρώτη μέρα δεν πολύ-μιλήσαμε, σχεδόν καθόλου. Την δεύτερη μέρα, είχε έρθει η στιγμή. Φεύγοντας από το σχολείο μαζί, μέχρι να φτάσουμε σπίτι της, έψαχνα τα λόγια, αλλά δεν έβγαιναν. Πάνω που πήγαινε να με χαιρετήσει, για να την κρατήσω, την ρωτάω αδιάφορα "θα βγούμε κάποια στιγμή"; Και άρχισε να μου λέει, εγώ δεν άκουγα τίποτα! Τελειώνει, και της το λέω: "Μου αρέσεις."
Αυτή με κοίταξε, και αφού με έλιωσε με το βλέμμα της, με πήρε αγκαλιά. Θα μπορούσα να γράψω 2-3 παραγράφους για το πώς ένιωσα τότε, αλλά δεν έχει σημασία.
Με χαιρέτησε, και μου είπε "Θα τα πούμε" ή κάτι τέτοιο, δεν είχα σταθερή επικοινωνία με το περιβάλλον.
Μετά από 5 ώρες, μου ήρθε ένα μήνυμα.
Σε βλέπω φίλικα ήταν το συμπέρασμα του μηνύματος. Επίσης το είμαι αλλού αυτήν την περίοδο ήταν κάτι ακόμα που αξίζει αναφορά. Μετά από 4-5 μηνύματα που ανταλλάξαμε, τα άξια αναφοράς ήταν τα προηγούμενα και τα:
"Σε εκτιμώ πολύ σαν άτομο, και χαίρομαι γι αυτές τις σκέψεις σου, αλλά δε νομίζω ότι θα αλλάξει τη σχέση μας αυτό"
"Θέλω να παραμείνουμε 2 πολύ καλοί φίλοι, ειλικρινά αυτή τη στιγμή δεν θα ήθελα κάτι παραπάνω"
Το ξέρω ότι σας κούρασε η έκθεσή μου. Αν κάνει κάποιος τον κόπο και το διαβάσει όλο αυτό, θα ήθελα να μου πει, έστω κάτι, ό,τιδήποτε θα ήταν ευπρόσδεκτο. :)