Oriaki proswpikothta???

Καλησπέρα,
Διαβασα αρκετα απο τα θεματα των αλλων μελών και αν και εναι αρκετα παρομοια με καποιες η δικη μου περιπτωση αισθανομαι την αναγκη καποιος να μου πει τι πως πρεπει να το αντιμετωπισω κ τι πρεπει να κανω για να απαλλαγω απο αυτο που με κραταει πισω κ στασιμη..
Ειμσι 23 ετων και απο τα 18 ζω μονη μου με καθε ευθυνη που εχει αυτο να επιβαρυνει μονο εμενα. Δουλευω οσες ωρες χρειαζεται για να ανταπεξελθω στις υποχρεωσεις μου αν και το τελευταιο διαστημα πολυ δυσκολα καταφερνω να τα φερω εις περας και οχι λογο κρισης αλλα καθαρα λογο διαφορων επιλογων που εχω κανει. Γενικα εχω καποια ενδιαφεροντα,που ειλικρινα κ κυριολεκτικα δεν εχω χρονο για αυτα, αλλα και ασχολιες που μου γεμιζουν την μερα αλλα οχι εμενα σαν προσωπικοτητα και με κουραζουν και με φθιρουν αλλα πρεπει να γινονται. Τους τελευταιους μηνες μου συνεβησαν διαφορα.Η μητερα μου πασχει απο καρκινο του μαστου σε πολυ προχωρημενο σταδιο και ειχαμε και πολλες περιπετειες λογω ανευθυνοτητας των γιατρων. Ο πατερας μου βρεθηκε να ειναι στη φυλακη διοτι καλιεργουσε καναβη στην αυλη του σπιτιου του για προσωπικη του χρηση, ηταν πλεον το μονο πραγμα που του ειχε απομεινει. Οι γονεις μου ειναι χωρισμενοι και δεν εχουν καλες σχεσεις αλλα ο πατερας μου εννιοτε ηταν μοναχικος κ φαινομενικα απομακρος ανθρωπος οποτε δεν ειχε ιδιαιτερα ανθρωπους γυρω του, ουτε καν εμας τα παιδια του. Δεν υπηρξε πατερας αλλα τον καταλαβαινω κ τον αγαπαω κ τον αποδεχομαι οπως ειναι γιατι με κανει να αισθανθω οτι με αγαπαει. Με την μητερα μου ασχολουμε πολλες φορες γιατι ειναι μητερα μου κ οχι γιατι το αισθανομαι να παραμελω εμενα για εκεινη. Το νιωθω σπανια γιατι φαινομενικα μου εχει δειξει οτι ποτε δεν ημουν αρκετη για εκεινη οτι κ αν εκανα. Προσπαθω να κρατησω μια δυναμικη σταση απεναντι σε ολα, σκεπτομενη θετικα οπως επισης οτι υπαρχουν κ χειροτερα κ δεν θα πρεπει να με καταβαλουν και ετσι ειναι. Παρ' ολα αυτα πιστευω οτι επιδρουν ασυνειδητα επανω μου. Για μεγαλο χρονικο διαστημα δεν μπορω να συγκεντρωσω το μυαλο μου σε κατι, ειμαι μονιμα αφηρημενη γιατι συγχεονται οι σκεψεις μου κ κολλαει το μυαλο μου κ δεν μπορω να προχωρησω την σκεψη μου, δεν θυμαμαι τι εχω πει και τι εχω κανει μου μιλανε κ δεν ακουω η δεν μπορω να καταλαβω τι μου λενε που μπορει να ειναι κατι απλο.Δεν ημουν ετσι ποτε παντα το μυαλο μου ετρεχε κ επιανα πραγματα που αλλοι δεν αντιλαμβανοντουσαν και ειχα απιστευτη παρατηρητικοτητα. Αυτο τις τελευταιες μερες το αντιμετωπιζω και προσπαθω αρκετα ωστε να επανελθω. Αυτο που δεν μπορω να ελεγξω με τιποτα ειναι καποιες κρισεις που παθαινω με ενα συγκεκριμενο θεμα.
Ημουν με εναν ανθρωπο που πιστευω εχει οσα θελω και ειναι ο τελειος για τα δικα μου κριτηρια.Και τα ελαττωματα του ειναι κατι που μπορω κ εχω την διαθεση να τα χειριστω και να τα καταλαβω.Περναω μαζι του αδιανοητα καλα αισθανομαι ανετα κ ειναι καποιος που θα ηθελα να κανω μαζι του οικογενεια (ημουν εναντια σε γαμο κ οικογενεια γιατι θεωρουσα απιθανο να βρεθει καποιος με τον οποιο θα επικοινωνουμε,που θα θελει τον ιδιο τροπο ζωης, θα εχει ιδια ενδιαφεροντα, τις ιδιες βλεψεις, ιδια ονειρα κ τις ιδιες ιδιοτροπιες με εμενα και θα περναμε ευχαριστα)
Ειμασταν χωρισμενοι για 6 μηνες για διαφορους λογους παρ'όλα αυτα ειχαμε μια ιδιαιτερη επικοινωνια. Ηξερα οτι θελει να ειναι μαζι μου κ παντα στις δυσκολες στιγμες του ηθελε εμενα διπλα και ημουν εκει. Η πρωτη κριση ηρθε την πρωτη φορα που μου ειπε να χωρισουμε κ εκανα σαν υστερικη κ ενω μου ελεγε δεν θελω να ειμαστε μαζι εγω φωναζα κ προσπαθουσα με καθε τροπο να τον κανω να μεινει μαζι μου.Δεν σκεφτομουν και τον πιεζα επι ωρες να το ξανασκεφτει κ παλι τα ιδια. Ελεγα στον εαυτο μου κ σε εκεινον οτι ειναι αδιανοητο να θελει καποιον κ να μην μενει μαζι του κ το συνεχιζα ακαθεκτη ωσπου εφυγε. Απο τοτε κ για αυτους τους 6μηνες με το μονο πραγμα που ζουσα καθε μερα ηταν οτι θα με παρει καποια στιγμη τηλ. η θα μου στειλει μηνυμα κ περνουσαν ετσι οι μερες.Οποτε 1 φορα το μηνα τον εβλεπα για εκεινη την ημερα γινομουν αλλος ανθρωπος μετα παλι τα ιδια. Το μονο που περιμενα καθε μερα ειναι να ξαναγυρισει και να ειμαστε μαζι.Δεν εβγαινα δεν ετρωγα δεν ζουσα.Περιμενα με ενα κινητο μονιμα στο χερι να με παρει. Μετα τους 6 μηνες μια μερα πηρα την αποφαση κ του ειπα η να γυρισει κ να με αφησει ησυχη. Γυρισε. Ξαναειμασταν μαζι. Ειχαμε διαφορα μικροπροβληματακια αλλα μολις αισθανομουν οτι μπορει να με σφησει η ελεγε δεν ξερω αν μπορουμε να ειμαστε μαζι με επιαναν παλι οι κρισεις οχι σε παρακαλω κ θα ειναι καλυτερα τα πραγματα κ γενικα ατελειωτες ωρες πιεση,παραλυρημα, πνιξιμο κ δεν μπορουσα να με ελεγξω. Αυτο εγινε αλλες 2-3 φορες.Το παθαινα μονο στην ιδεα οτι μπορει να θελει να με αφησει και καθε μερα προσπαθουσα να κανω οτι πιστευα οτι θελει εκεινος για να μην του περασει απο το μυαλο να με χωρισει. Ξαναεγινε. Λογω των προβληματων που ειχα αν και με ρωτουσε κ εκανε προσπαθεια να με πλησιασει δεν τα μοιραστηκα ποτε μαζι του γιατι ενιωθα οτι μπορει να με λυπηθει η οτιδηποτε κ πιστευα οτι θα τα βγαλω περα κ δεν θα με επηρεασουν στην καθημερινοτητα αλλα οπως ανεφερα πριν με επηρεασαν κ εβλεπε καποια που δν αναγνωριζε κ τον εξεθετε συνεχεια. Ημουν στον κοσμο μου κ αγανακτησε μαζι μου αφου δεν μοιραζομουν τιποτα μαζι του και μου ειπε οτι θελει χρονο κ οταν βρω τον εαυτο μου θα ειμαστε κ παλι μαζι. Δεν αντεξα,δεν κοιμομουν παλι κ δεν περνουσαν τα λεπτα.Κοιτουσα το ρολοι ατελειωτα κ περνουσε βασανιστικα στην κυριολεξια η καθε μερα οπως τοτε που 6 μηνες περιμενα. 3 μερες το περασα αυτο και για να ηρεμησω εγω τον πηρα τηλ ενα βραδυ κ παλι οχι πες μου τι θα γινει με εμας κ θελω να ξερω κτλ. Με παρακαλουσε να κλεισω το τηλ γιατι ειχε κουραστει κ ηθελε να κοιμηθει και να μιλησουμε αυριο κ εγω οχι επεμενα να μου δωσει τωρα απαντηση (μεχρι 4 το πρωι δεν το εκλεινα κ ηξερα οτι 6 δουλευει με μεγαλο αγχος κ βαρος επανω του κ σχολαει 9 το βραδυ, σε δικη του επιχερηση αλλα ακαθεκτη εγω παραλυρουσα κ ηθελα απαντηση) ωσπου με χωρισε για αλλη μια φορα. Ναι αλλα εγω τι εκανα? Επειδη την επομενη μερα μου εστειλε μηνυμα οτι καποια στιγμη θα μου φερει τα γυαλια μου αρχισα παλι τα ιδια δεν κοιμομουν δεν ετρωγα η κοιμομουν 18-20 ωρες για να περναει ο χρονος μεχρι να με ξαναπαρει κ αποβλακονομουν στην ΤV για να μην σκεφτομαι κ φυσικα παλι τον πηρα τηλ κ τον παρακαλεσα να ερθει να μιλησουμε για να ηρεμησω. Ηρθε του ζητησα χρονο να ηρεμησουμε να σκεφτουμε καθαρα να παμε να ξεκουραστουμε κ επιστρεφουμε για μια λυση. Συμφωνησε εδειξε θετικη διαθεση κ ηρεμησα γα καποιες μερες γιατι μου εδειχνε οτι ειναι εδω. 10 μερες διακοπες ενιωθα καλα μεχρι την 9 αλλα δεν κοιμομουν σχεδον καμια μερα απο το αγχος του τι θα γινει. Την 9+ την10 +2μερες ,αφοτου γυρισα, που καταφερα να αντεξω επειδη δεν εστειλε τον πηρα εγω κ παλι να συναντηθουμε.Δεν αντεχα να μετραω λεπτα κυριολεκτικα κ να τρελαινομαι μεχρι να περασει η μερα και εκτος αυτου εψαχνα σαν ντεντεκτιβ να καταλαβω αν γυρισε, αν βρηκε η γνωρισε κατι αλλο συνδυαζοντας ασχετα πραγματα κ με μανια να βρω οτιδηποτε τον αφορα μεχρι κ να τον παρακολουθησω σκεφτηκα... Πηγαινα με την προυποθεση οτι σημερα δινουμε οριστικη λυση κ η ειμαστε μαζι η τελος κ να του πω να μην με ξαναενοχλησει για να ηρεμησω και να μην περιμενω ποτε οτι θα ξαναγινει κατι. Κ μηπως ετσι αποβαλλω αυτες τις μανίες. Ελα ομως που εκεινος μου εδειχνε οτι θελει να συναντιομαστε να κανουμε πραγματα κ γενικα πολυ θετικη διαθεση χωρις ομως κατι ξεκαθαρο. Κ ενω ολα ηταν καλα μολις τον ρωτησα τι θα γινει με εμας κ μου ειπε αστο δεν θελω να το κουβεντιασουμε σημερα με επιασε παλι οχι θα μου πεις κ δεν μπορω να ειμαι σε αναμονη κ να μην ξερω κ 1 ωρα παραλυρημα κ πιεση κ πιεση ωσπου εφυγε καποια στιγμη κ με πηρε τηλ μετα απο λιγα λεπτα κ μου ειπε τελος δεν θελω να γινει κατι. Αλλο ενα διωρο παραλυρημα εγω οχι ας προσπαθησουμε κ σιγα σιγα οπως θελεις εσυ και οτι θες εσυ κ φυσικα μου ελεγε οχι δεν θελω. Τον ικετευα να μου υποσχεθει οτι δεν θα με ξαναενοχλησει για να μην περιμενω παλι οτι μπορει καποια στιγμη να με παρει κ να περασω οτι περασα 6 μηνες.Δεν θα το αντεχα κ νομιζω αυτο ειναι που δεν αντεχω κ οποτε ακουω κατι απο εκεινον που μπορει να σημαινει και να μου θυμισει οτι πρεπει να περασω παρομοια κατασταση με τοτε με πιανει πανικος κ οδυρομαι και παθαινω κριση κ δεν ελεγχω καθολου τιποτα ουτε τα λογια μου ουτε το μυαλο μου ουτε τις κινησεις μου...Αφου μου το εκλεισε ετσι του εστειλα 2 τεραστια μηνυματα με οτι προσβλητικο μου ηρθε στο μυαλο αλλα ταυτοχρονα του ζητουσα κ παλι αν θελει να αλλαξει κατι να με παρει μεχρι αυριο 12 το μεσημερι. Την επομενη μερα περιμενα δεν με πηρε. Και ναι ακριβως οπως το σκεφτηκες τον πηρα παλι κ του ζητησα να βρεθουμε απο κοντα να μιλησουμε κ ναι επεμενα να μου πει κ ακριβως ποτε, ημερα κα ωρα κ οταν μου εξηγησε οτι δεν μπορει να ειναι σιγουρος ποτε μπορει κ να σταματησω να επιμενω να παρω απαντηση το εκλεισα για να μην με πιασει κριση.
Την στιγμη που με πιανει δεν καταλαβαινω ποσο ζημια μου κανει ολο αυτο ουτε καταλαβαινω τι κανω. Την επομενη μερα οταν συνειδητοποιω τι εκανα τον παιρνω τηλ κ του ζηταω να βρεθουμε γιατι καταλαβαινω και ντρεπομαιγια την συμπεριφορα μου κ θελω να επανορθωσω εχοντας μια κανονικη συμπεριφορα.. Αντιλαμβανομαι οτι κ εγω στην θεση του θα παρατουσα τον αλλον. Και οταν βρισκομαστε παντα του δικαιολογουμαι κ του λεω οτι την προηγουμενη φορα με συγχωρεις το τραβηξα αλλα καταλαβε με και το κανω για να με συγχωρεσει για την κριση κ να εξιλεωθω.. Φοβαμαι παρα πολυ τον εαυτο μου πλεον, θελω να απαλλαγω απο ολο αυτο κ θελω αν ειναι να χωρισω να μην περασω τα ιδια με τοτε δεν ξερω πως να το σταματησω κ να το αντιμετωπισω δεν ειμαι εγω εκεινη την ωρα κ τρομαζω τις μισες ωρες οτι αν με χωρισει πραγματικα κ φυγει ισως εγω να μην ξεπερασω ποτε αυτην την μανια κ τι θα κανω κ τις αλλες μισες ειμαι γεματη αυτοπεποιθηση κ ειμαι ο εαυτο μου, δυναμικη, ετοιμη να κανω πραγματα στη ζωη και ειμαι μονιμα σε μια ψυχολογικη εναλλαγη. Tο προβλημα ειναι οτι δεν μπορω να δω κ να αντιληφθω τα λαθη του. Τον δικαιολογω συνεχεια.... Και για εναν ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΟ λογω δεν μπορω να σταματησω να τον κηνυγαω ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ νιωθω στερηση οταν δεν ειμαστε μαζι και ηρεμω μονο οταν τον περνω τελικα τηλ. Αν ειμαστε μαζι κ εχω να τον δω 4-5 μερες δεν με πειραζει κ δεν ειμαι προσκολυμενη πανω του και μου περναει κ απο το μυαλο να τον χωρισω αλλα μολις με αφηνει εκεινος αναβουν ολα τα κοκκινα λαμπακια. Δεν μπορω μαλλον να αποδεχτω την απορριψη απο εναν ανθρωπο που του εχω δωσει αξια. Γιατι απο τους αλλους, δεν με αγγιζει τοσο.Οταν τους αφηνω εγω ειτε φιλους, φιλες γνωστους κτλ δεν αισθανομαι κατι ισως και ικανοποιηση. Αν ομως αυτο συμβαινει απο εκεινους ακομη κ αν καθυστερησουν σε ραντεβου αισθανομαι οργη κ θυμο αλλα δεν παρακαλαω καθε αλλο, δειχνω οτι εξοργιζομαι.
Νομιζω οτι με τον Αλλον πρεπει να το ξεφτυλισω να φτασω πολυ πιο κατω μεχρι να αηδιασω.. Φοβαμαι....Πολυ.... Θελω να απαλλαγω και να προχωρησω σαν Σονια να μην τρεμω για το μηπως κ δεν τα καφερω κ πως θα αντεχω να κυλανε παλι ετσι οι μερες μου χωρις να τον παιρνω τηλ... Αυριο η μεθαυριο θα ξανασυνανηθουμε, θα καταφερω να με ελεγξω? Κ εγω στην θεση του θα με παρατουσα πιστευω αλλα τι ειναι αυτο που θα με βοηθησει τελικα...?

Quote:

---

Originally posted by Nolita
Καλησπέρα,
Διαβασα αρκετα απο τα θεματα των αλλων μελών και αν και εναι αρκετα παρομοια με καποιες η δικη μου περιπτωση αισθανομαι την αναγκη καποιος να μου πει τι πως πρεπει να το αντιμετωπισω κ τι πρεπει να κανω για να απαλλαγω απο αυτο που με κραταει πισω κ στασιμη..
Ειμσι 23 ετων και απο τα 18 ζω μονη μου με καθε ευθυνη που εχει αυτο να επιβαρυνει μονο εμενα. Δουλευω οσες ωρες χρειαζεται για να ανταπεξελθω στις υποχρεωσεις μου αν και το τελευταιο διαστημα πολυ δυσκολα καταφερνω να τα φερω εις περας και οχι λογο κρισης αλλα καθαρα λογο διαφορων επιλογων που εχω κανει. Γενικα εχω καποια ενδιαφεροντα,που ειλικρινα κ κυριολεκτικα δεν εχω χρονο για αυτα, αλλα και ασχολιες που μου γεμιζουν την μερα αλλα οχι εμενα σαν προσωπικοτητα και με κουραζουν και με φθιρουν αλλα πρεπει να γινονται. Τους τελευταιους μηνες μου συνεβησαν διαφορα.Η μητερα μου πασχει απο καρκινο του μαστου σε πολυ προχωρημενο σταδιο και ειχαμε και πολλες περιπετειες λογω ανευθυνοτητας των γιατρων. Ο πατερας μου βρεθηκε να ειναι στη φυλακη διοτι καλιεργουσε καναβη στην αυλη του σπιτιου του για προσωπικη του χρηση, ηταν πλεον το μονο πραγμα που του ειχε απομεινει. Οι γονεις μου ειναι χωρισμενοι και δεν εχουν καλες σχεσεις αλλα ο πατερας μου εννιοτε ηταν μοναχικος κ φαινομενικα απομακρος ανθρωπος οποτε δεν ειχε ιδιαιτερα ανθρωπους γυρω του, ουτε καν εμας τα παιδια του. Δεν υπηρξε πατερας αλλα τον καταλαβαινω κ τον αγαπαω κ τον αποδεχομαι οπως ειναι γιατι με κανει να αισθανθω οτι με αγαπαει. Με την μητερα μου ασχολουμε πολλες φορες γιατι ειναι μητερα μου κ οχι γιατι το αισθανομαι να παραμελω εμενα για εκεινη. Το νιωθω σπανια γιατι φαινομενικα μου εχει δειξει οτι ποτε δεν ημουν αρκετη για εκεινη οτι κ αν εκανα. Προσπαθω να κρατησω μια δυναμικη σταση απεναντι σε ολα, σκεπτομενη θετικα οπως επισης οτι υπαρχουν κ χειροτερα κ δεν θα πρεπει να με καταβαλουν και ετσι ειναι. Παρ\' ολα αυτα πιστευω οτι επιδρουν ασυνειδητα επανω μου. Για μεγαλο χρονικο διαστημα δεν μπορω να συγκεντρωσω το μυαλο μου σε κατι, ειμαι μονιμα αφηρημενη γιατι συγχεονται οι σκεψεις μου κ κολλαει το μυαλο μου κ δεν μπορω να προχωρησω την σκεψη μου, δεν θυμαμαι τι εχω πει και τι εχω κανει μου μιλανε κ δεν ακουω η δεν μπορω να καταλαβω τι μου λενε που μπορει να ειναι κατι απλο.Δεν ημουν ετσι ποτε παντα το μυαλο μου ετρεχε κ επιανα πραγματα που αλλοι δεν αντιλαμβανοντουσαν και ειχα απιστευτη παρατηρητικοτητα. Αυτο τις τελευταιες μερες το αντιμετωπιζω και προσπαθω αρκετα ωστε να επανελθω. Αυτο που δεν μπορω να ελεγξω με τιποτα ειναι καποιες κρισεις που παθαινω με ενα συγκεκριμενο θεμα.
Ημουν με εναν ανθρωπο που πιστευω εχει οσα θελω και ειναι ο τελειος για τα δικα μου κριτηρια.Και τα ελαττωματα του ειναι κατι που μπορω κ εχω την διαθεση να τα χειριστω και να τα καταλαβω.Περναω μαζι του αδιανοητα καλα αισθανομαι ανετα κ ειναι καποιος που θα ηθελα να κανω μαζι του οικογενεια (ημουν εναντια σε γαμο κ οικογενεια γιατι θεωρουσα απιθανο να βρεθει καποιος με τον οποιο θα επικοινωνουμε,που θα θελει τον ιδιο τροπο ζωης, θα εχει ιδια ενδιαφεροντα, τις ιδιες βλεψεις, ιδια ονειρα κ τις ιδιες ιδιοτροπιες με εμενα και θα περναμε ευχαριστα)
Ειμασταν χωρισμενοι για 6 μηνες για διαφορους λογους παρ\'όλα αυτα ειχαμε μια ιδιαιτερη επικοινωνια. Ηξερα οτι θελει να ειναι μαζι μου κ παντα στις δυσκολες στιγμες του ηθελε εμενα διπλα και ημουν εκει. Η πρωτη κριση ηρθε την πρωτη φορα που μου ειπε να χωρισουμε κ εκανα σαν υστερικη κ ενω μου ελεγε δεν θελω να ειμαστε μαζι εγω φωναζα κ προσπαθουσα με καθε τροπο να τον κανω να μεινει μαζι μου.Δεν σκεφτομουν και τον πιεζα επι ωρες να το ξανασκεφτει κ παλι τα ιδια. Ελεγα στον εαυτο μου κ σε εκεινον οτι ειναι αδιανοητο να θελει καποιον κ να μην μενει μαζι του κ το συνεχιζα ακαθεκτη ωσπου εφυγε. Απο τοτε κ για αυτους τους 6μηνες με το μονο πραγμα που ζουσα καθε μερα ηταν οτι θα με παρει καποια στιγμη τηλ. η θα μου στειλει μηνυμα κ περνουσαν ετσι οι μερες.Οποτε 1 φορα το μηνα τον εβλεπα για εκεινη την ημερα γινομουν αλλος ανθρωπος μετα παλι τα ιδια. Το μονο που περιμενα καθε μερα ειναι να ξαναγυρισει και να ειμαστε μαζι.Δεν εβγαινα δεν ετρωγα δεν ζουσα.Περιμενα με ενα κινητο μονιμα στο χερι να με παρει. Μετα τους 6 μηνες μια μερα πηρα την αποφαση κ του ειπα η να γυρισει κ να με αφησει ησυχη. Γυρισε. Ξαναειμασταν μαζι. Ειχαμε διαφορα μικροπροβληματακια αλλα μολις αισθανομουν οτι μπορει να με σφησει η ελεγε δεν ξερω αν μπορουμε να ειμαστε μαζι με επιαναν παλι οι κρισεις οχι σε παρακαλω κ θα ειναι καλυτερα τα πραγματα κ γενικα ατελειωτες ωρες πιεση,παραλυρημα, πνιξιμο κ δεν μπορουσα να με ελεγξω. Αυτο εγινε αλλες 2-3 φορες.Το παθαινα μονο στην ιδεα οτι μπορει να θελει να με αφησει και καθε μερα προσπαθουσα να κανω οτι πιστευα οτι θελει εκεινος για να μην του περασει απο το μυαλο να με χωρισει. Ξαναεγινε. Λογω των προβληματων που ειχα αν και με ρωτουσε κ εκανε προσπαθεια να με πλησιασει δεν τα μοιραστηκα ποτε μαζι του γιατι ενιωθα οτι μπορει να με λυπηθει η οτιδηποτε κ πιστευα οτι θα τα βγαλω περα κ δεν θα με επηρεασουν στην καθημερινοτητα αλλα οπως ανεφερα πριν με επηρεασαν κ εβλεπε καποια που δν αναγνωριζε κ τον εξεθετε συνεχεια. Ημουν στον κοσμο μου κ αγανακτησε μαζι μου αφου δεν μοιραζομουν τιποτα μαζι του και μου ειπε οτι θελει χρονο κ οταν βρω τον εαυτο μου θα ειμαστε κ παλι μαζι. Δεν αντεξα,δεν κοιμομουν παλι κ δεν περνουσαν τα λεπτα.Κοιτουσα το ρολοι ατελειωτα κ περνουσε βασανιστικα στην κυριολεξια η καθε μερα οπως τοτε που 6 μηνες περιμενα. 3 μερες το περασα αυτο και για να ηρεμησω εγω τον πηρα τηλ ενα βραδυ κ παλι οχι πες μου τι θα γινει με εμας κ θελω να ξερω κτλ. Με παρακαλουσε να κλεισω το τηλ γιατι ειχε κουραστει κ ηθελε να κοιμηθει και να μιλησουμε αυριο κ εγω οχι επεμενα να μου δωσει τωρα απαντηση (μεχρι 4 το πρωι δεν το εκλεινα κ ηξερα οτι 6 δουλευει με μεγαλο αγχος κ βαρος επανω του κ σχολαει 9 το βραδυ, σε δικη του επιχερηση αλλα ακαθεκτη εγω παραλυρουσα κ ηθελα απαντηση) ωσπου με χωρισε για αλλη μια φορα. Ναι αλλα εγω τι εκανα? Επειδη την επομενη μερα μου εστειλε μηνυμα οτι καποια στιγμη θα μου φερει τα γυαλια μου αρχισα παλι τα ιδια δεν κοιμομουν δεν ετρωγα η κοιμομουν 18-20 ωρες για να περναει ο χρονος μεχρι να με ξαναπαρει κ αποβλακονομουν στην ΤV για να μην σκεφτομαι κ φυσικα παλι τον πηρα τηλ κ τον παρακαλεσα να ερθει να μιλησουμε για να ηρεμησω. Ηρθε του ζητησα χρονο να ηρεμησουμε να σκεφτουμε καθαρα να παμε να ξεκουραστουμε κ επιστρεφουμε για μια λυση. Συμφωνησε εδειξε θετικη διαθεση κ ηρεμησα γα καποιες μερες γιατι μου εδειχνε οτι ειναι εδω. 10 μερες διακοπες ενιωθα καλα μεχρι την 9 αλλα δεν κοιμομουν σχεδον καμια μερα απο το αγχος του τι θα γινει. Την 9+ την10 +2μερες ,αφοτου γυρισα, που καταφερα να αντεξω επειδη δεν εστειλε τον πηρα εγω κ παλι να συναντηθουμε.Δεν αντεχα να μετραω λεπτα κυριολεκτικα κ να τρελαινομαι μεχρι να περασει η μερα και εκτος αυτου εψαχνα σαν ντεντεκτιβ να καταλαβω αν γυρισε, αν βρηκε η γνωρισε κατι αλλο συνδυαζοντας ασχετα πραγματα κ με μανια να βρω οτιδηποτε τον αφορα μεχρι κ να τον παρακολουθησω σκεφτηκα... Πηγαινα με την προυποθεση οτι σημερα δινουμε οριστικη λυση κ η ειμαστε μαζι η τελος κ να του πω να μην με ξαναενοχλησει για να ηρεμησω και να μην περιμενω ποτε οτι θα ξαναγινει κατι. Κ μηπως ετσι αποβαλλω αυτες τις μανίες. Ελα ομως που εκεινος μου εδειχνε οτι θελει να συναντιομαστε να κανουμε πραγματα κ γενικα πολυ θετικη διαθεση χωρις ομως κατι ξεκαθαρο. Κ ενω ολα ηταν καλα μολις τον ρωτησα τι θα γινει με εμας κ μου ειπε αστο δεν θελω να το κουβεντιασουμε σημερα με επιασε παλι οχι θα μου πεις κ δεν μπορω να ειμαι σε αναμονη κ να μην ξερω κ 1 ωρα παραλυρημα κ πιεση κ πιεση ωσπου εφυγε καποια στιγμη κ με πηρε τηλ μετα απο λιγα λεπτα κ μου ειπε τελος δεν θελω να γινει κατι. Αλλο ενα διωρο παραλυρημα εγω οχι ας προσπαθησουμε κ σιγα σιγα οπως θελεις εσυ και οτι θες εσυ κ φυσικα μου ελεγε οχι δεν θελω. Τον ικετευα να μου υποσχεθει οτι δεν θα με ξαναενοχλησει για να μην περιμενω παλι οτι μπορει καποια στιγμη να με παρει κ να περασω οτι περασα 6 μηνες.Δεν θα το αντεχα κ νομιζω αυτο ειναι που δεν αντεχω κ οποτε ακουω κατι απο εκεινον που μπορει να σημαινει και να μου θυμισει οτι πρεπει να περασω παρομοια κατασταση με τοτε με πιανει πανικος κ οδυρομαι και παθαινω κριση κ δεν ελεγχω καθολου τιποτα ουτε τα λογια μου ουτε το μυαλο μου ουτε τις κινησεις μου...Αφου μου το εκλεισε ετσι του εστειλα 2 τεραστια μηνυματα με οτι προσβλητικο μου ηρθε στο μυαλο αλλα ταυτοχρονα του ζητουσα κ παλι αν θελει να αλλαξει κατι να με παρει μεχρι αυριο 12 το μεσημερι. Την επομενη μερα περιμενα δεν με πηρε. Και ναι ακριβως οπως το σκεφτηκες τον πηρα παλι κ του ζητησα να βρεθουμε απο κοντα να μιλησουμε κ ναι επεμενα να μου πει κ ακριβως ποτε, ημερα κα ωρα κ οταν μου εξηγησε οτι δεν μπορει να ειναι σιγουρος ποτε μπορει κ να σταματησω να επιμενω να παρω απαντηση το εκλεισα για να μην με πιασει κριση.
Την στιγμη που με πιανει δεν καταλαβαινω ποσο ζημια μου κανει ολο αυτο ουτε καταλαβαινω τι κανω. Την επομενη μερα οταν συνειδητοποιω τι εκανα τον παιρνω τηλ κ του ζηταω να βρεθουμε γιατι καταλαβαινω και ντρεπομαιγια την συμπεριφορα μου κ θελω να επανορθωσω εχοντας μια κανονικη συμπεριφορα.. Αντιλαμβανομαι οτι κ εγω στην θεση του θα παρατουσα τον αλλον. Και οταν βρισκομαστε παντα του δικαιολογουμαι κ του λεω οτι την προηγουμενη φορα με συγχωρεις το τραβηξα αλλα καταλαβε με και το κανω για να με συγχωρεσει για την κριση κ να εξιλεωθω.. Φοβαμαι παρα πολυ τον εαυτο μου πλεον, θελω να απαλλαγω απο ολο αυτο κ θελω αν ειναι να χωρισω να μην περασω τα ιδια με τοτε δεν ξερω πως να το σταματησω κ να το αντιμετωπισω δεν ειμαι εγω εκεινη την ωρα κ τρομαζω τις μισες ωρες οτι αν με χωρισει πραγματικα κ φυγει ισως εγω να μην ξεπερασω ποτε αυτην την μανια κ τι θα κανω κ τις αλλες μισες ειμαι γεματη αυτοπεποιθηση κ ειμαι ο εαυτο μου, δυναμικη, ετοιμη να κανω πραγματα στη ζωη και ειμαι μονιμα σε μια ψυχολογικη εναλλαγη. Tο προβλημα ειναι οτι δεν μπορω να δω κ να αντιληφθω τα λαθη του. Τον δικαιολογω συνεχεια.... Και για εναν ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΟ λογω δεν μπορω να σταματησω να τον κηνυγαω ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ νιωθω στερηση οταν δεν ειμαστε μαζι και ηρεμω μονο οταν τον περνω τελικα τηλ. Αν ειμαστε μαζι κ εχω να τον δω 4-5 μερες δεν με πειραζει κ δεν ειμαι προσκολυμενη πανω του και μου περναει κ απο το μυαλο να τον χωρισω αλλα μολις με αφηνει εκεινος αναβουν ολα τα κοκκινα λαμπακια. Δεν μπορω μαλλον να αποδεχτω την απορριψη απο εναν ανθρωπο που του εχω δωσει αξια. Γιατι απο τους αλλους, δεν με αγγιζει τοσο.Οταν τους αφηνω εγω ειτε φιλους, φιλες γνωστους κτλ δεν αισθανομαι κατι ισως και ικανοποιηση. Αν ομως αυτο συμβαινει απο εκεινους ακομη κ αν καθυστερησουν σε ραντεβου αισθανομαι οργη κ θυμο αλλα δεν παρακαλαω καθε αλλο, δειχνω οτι εξοργιζομαι.
Νομιζω οτι με τον Αλλον πρεπει να το ξεφτυλισω να φτασω πολυ πιο κατω μεχρι να αηδιασω.. Φοβαμαι....Πολυ.... Θελω να απαλλαγω και να προχωρησω σαν Σονια να μην τρεμω για το μηπως κ δεν τα καφερω κ πως θα αντεχω να κυλανε παλι ετσι οι μερες μου χωρις να τον παιρνω τηλ... Αυριο η μεθαυριο θα ξανασυνανηθουμε, θα καταφερω να με ελεγξω? Κ εγω στην θεση του θα με παρατουσα πιστευω αλλα τι ειναι αυτο που θα με βοηθησει τελικα...?

---

Σόνια μου,

Είσαι μόνο 23 χρονών και για να είμαι αντικειμενική, η οικογενειακή σου κατάσταση δεν είναι και η καλύτερη στον κόσμο. Μην αναφέρεις τόσο αβασάνιστα αυτά που γίνονται γύρω σου.
Η μητέρα βαριά άρρωστη και η σχέση σου μαζί της προβληματική.
Ο πατέρας χριστής (οκ δεν το καταδικάζω για κανένα τσιγαράκι, αλλά καταλαβαίνεις τι θέλω να πω) και με περιπέτειες με τον νόμο. Σαφώς τον αγαπάς και δεν αρνούμαι ότι μπορεί να είναι και πολύ στοργικός μπαμπάς, αλλά δεν παύει να τον έχεις βιώσει ως ανίσχυρο πρότυπο.
Αποτέλεσμα: Αρρώστιες, φυλακές… Εσύ μέσα σε όλα αυτά που να βασιστείς; Που να ακουμπήσει η πλάτη σου για να νιώσει την ασφάλεια που δικαιούται;
Η ανασφάλεια και η απεγνωσμένη ανάγκη σου για ένα ασφαλές συναισθηματικό καταφύγιο, σε κάνει να βιώνεις αυτά τα ακραία συναισθήματα με τον σύντροφό σου. Η μνήμη της «απώλειας» ή κάποιου είδους «προδοσίας» που κουβαλάς στην ψυχούλα σου, σε οδηγεί σε τέτοιες κρίσεις.
Είμαι σίγουρη ότι η σχέση σου με την μητέρα σου κρύβει πολλά στοιχεία και διαπίστωσα ότι δεν αναφέρεις αρκετά για εκείνη. Είμαι σίγουρη ότι η μητέρα σου θα μιλούσε σκληρά και επικριτικά για τον πατέρα σου μέσα στο σπίτι και μπροστά σου. Ίσως να είχες ενοχές στην παιδική σου ηλικία και να μην εξέφραζες την αγάπη σου για εκείνον μπροστά της, ώστε να μην θεωρηθείς σύμμαχός του.
Λυπάμαι που δεν είμαι ψυχολόγος για να σε βοηθήσω περισσότερο, αλλά αυτό που θα ήθελα να σου πω είναι πως πρέπει να σταθείς στα πόδια σου με κάθε τρόπο! Να ανακτήσεις τον χαμένο σου αυτοσεβασμό και να καταλάβεις ότι κάθε άνθρωπο που οι πράξεις μας τον πνίγουν, απλώς φεύγει.
Έχεις κρεμάσει την ελπίδα σου για αγάπη, που αυτό τον καιρό την έχεις ανάγκη πιο πολύ από κάθε άλλη φορά (η αρρώστια της μητέρας σου δεν σε αφήνει τόσο ανεπηρέαστη όσο θέλεις να λες και η αποστασιοποίησή σου μπορεί να είναι ένας τρόπος αντίδρασης) στον εν λόγο άνθρωπο και κάθε σκέψη απώλειας της πηγής αγάπης στη ζωή σου αυτή την στιγμή, ισοδυναμεί με έναν μικρό θάνατο.
Πρόσεχε κοριτσάκι μου! Την μεγαλύτερη αγάπη θα την πάρεις από τον εαυτό σου και όταν το κάνεις αυτό, οι άνθρωποι γύρω σου θα είναι πρόθυμοι να σου γυρίσουν περισσότερη αγάπη! Θυμήσου με!

ΥΓ: Το κείμενό σου ήταν τεράστιο και χωρίς διαστήματα ανάμεσα. Αυτό έκανε την ανάγνωσή του δύσκολη. Την επόμενη φορά προσπάθησε να χωρίζεις προτάσεις και παραγράφους.

Molis ksekinisa na diavazw tin apantisi sou ksespasa se klamata pieriegrapses auto akrivws pou sumvainei kai kaneis ews twra den mporese na mou pei ta pragmata ws exoun k isws k egw i idia polles fores apofeugw na ta dw katamata k paxnw alles aities i pisteuw oti eimai anaisthiti...
Einai alitheia, exw kremasei kathe elpida agapis epanw tou k epeidi exei deiksei kapoio endiaferon epimenw na meinei giati k auto me voithaei na stekomai sta podia mou..
Einai o monos anthrwpos pou otan uparxei sti zwi mou exw tin dunami na antimetwpisw ta panta.
Kserw oti ton pnigw para polu kai o logos pou to kanw, pou omws ekeinos fusika den mporei na to katalavei einai giati auto to diastima (kai edw k ton enan xrono pou sumvainoun polla diafora k asxima pragmata) ton exw anagki gia na aisthanomai oti exw enan anthrwpo pou tha mou dwsei apla mia agkalia k tha mou pei oti ola tha pane kala kai tha to aisthanetai auto pou kanei k oxi apla epeidi etsi prepei na kanei.

Den kserw pws tha toy dwsw na katalavei oti ton xreiazomai xwris na xreiazetai na toy pw ola osa sumvainoun. Giati opws kathe anthrwpos me sunaisthimata fovamai oti tha meinei giati tha ton sugkinisoun ola auta kai oxi kathara k mono epeidi noiazetai gia mena k mono. Den thelw na meinei apo upoxrewsi.
Eimai sigouri oti suntoma tha epanelthw kai tha eimai kalutera kai tha ksanavrw gia alli mia fora tin dunami na stekomai sta dika mo podia k mono k na min xreiazomai kanenan gia na kremastw epanw tou akomi k gia tin agkalia!

YΓ. Euxaristw gia tin sumvouli, tha diamorfwsw k tha ksanadimosieusw to keimeno...

Quote:

---

Originally posted by Nolita
Molis ksekinisa na diavazw tin apantisi sou ksespasa se klamata pieriegrapses auto akrivws pou sumvainei kai kaneis ews twra den mporese na mou pei ta pragmata ws exoun k isws k egw i idia polles fores apofeugw na ta dw katamata k paxnw alles aities i pisteuw oti eimai anaisthiti...
Einai alitheia, exw kremasei kathe elpida agapis epanw tou k epeidi exei deiksei kapoio endiaferon epimenw na meinei giati k auto me voithaei na stekomai sta podia mou..
Einai o monos anthrwpos pou otan uparxei sti zwi mou exw tin dunami na antimetwpisw ta panta.
Kserw oti ton pnigw para polu kai o logos pou to kanw, pou omws ekeinos fusika den mporei na to katalavei einai giati auto to diastima (kai edw k ton enan xrono pou sumvainoun polla diafora k asxima pragmata) ton exw anagki gia na aisthanomai oti exw enan anthrwpo pou tha mou dwsei apla mia agkalia k tha mou pei oti ola tha pane kala kai tha to aisthanetai auto pou kanei k oxi apla epeidi etsi prepei na kanei.

Den kserw pws tha toy dwsw na katalavei oti ton xreiazomai xwris na xreiazetai na toy pw ola osa sumvainoun. Giati opws kathe anthrwpos me sunaisthimata fovamai oti tha meinei giati tha ton sugkinisoun ola auta kai oxi kathara k mono epeidi noiazetai gia mena k mono. Den thelw na meinei apo upoxrewsi.
Eimai sigouri oti suntoma tha epanelthw kai tha eimai kalutera kai tha ksanavrw gia alli mia fora tin dunami na stekomai sta dika mo podia k mono k na min xreiazomai kanenan gia na kremastw epanw tou akomi k gia tin agkalia!

YΓ. Euxaristw gia tin sumvouli, tha diamorfwsw k tha ksanadimosieusw to keimeno...

---

Σόνια μου,

Εγώ θα έλεγα ότι δεν είναι και τόσο κακό να εκφράσεις στον άνθρωπό σου αυτά που σου συμβαίνουν.
Δεν σου είπα να αρχίσεις τις κλάψες, αλλά με τον ίδιο τρόπο που μου λες ότι δεν θέλεις να σε λυπηθεί, γιατί δεν σκέφτεσαι ότι του στερείς το δικαίωμα να ξέρει τι του γίνεται; Να ξέρει ποιος ο λόγος των ξεσπασμάτων σου;
Μάθε ότι κανείς δεν μένει από λύπηση! Για να συμβεί αυτό πρέπει να υπάρχουν βαθύτεροι λόγοι. (γάμος, παιδιά, πολλά χρόνια σχέσεις, αρρώστιες κτλ)
Να του μιλήσεις κοριτσάκι μου και να του ζητήσεις να σου σταθεί σε αυτή την δύσκολη στιγμή σου, με το να σε βοηθήσει να ξεπεράσεις αυτή την ανάγκη σου για συνεχή έλεγχο.
Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με το να συζητάτε ανοιχτά και να ενημερώνεται ο ένας τον άλλον για τα συναισθήματά του. Με το να υπάρχει μια συνέπια στον τρόπο επικοινωνίας (που θα σε περιορίζει από τα αλλεπάλληλα τηλ. ή sms αφού προηγουμένως θα έχετε συμφωνήσει συγκεκριμένες ώρες) και έτσι, σιγά-σιγά θα νιώσεις πιο ασφαλής και θα ανακτήσεις την χαμένη σου αυτοπεποίθηση.

ΥΓ: Μπράβο που έσπασες το δεύτερο κείμενό σου, αλλά γιατί λατινική γραφή και όχι Ελληνικά; Δεν μπορείς να τα κάνεις και τα δύο; Κάνουν το κείμενο πιο ευχάριστο!

Εφτιαξα το κειμενο με αλλο θεμα. ΟΡΙΑΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ? \'Η ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ???

Με βοηθας παρα πολυ να συγκεντρωθω και να σκεφτω. Να ξερω απο που θα ξεκινησω τις σκεψεις μου κ πως θα χειριστω αυριο καλυτερα τα πραγματα. Μεχρι πριν 1 ωρα απλα το μυαλο μου αιωρειτο κ δεν εβρισκα τροπο και αδυνατουσα να σκεφτω εστω κ ενα πραγμα μονο.
Ημουν απο τις καλυτερες μαθητριες στην εκθεση. Οταν διαβασα το πρωτο κειμενο που εγραψα ειδα ποσο με εχει επηρεασει η ψυχολογια μου ακομη και εκει. Χαος...
Θελω να σκεφτω εναν τροπο να μην τον φοβισω και κατι με το οποιο θα σταματαω την κριση μολις αντιλαμβανομαι οτι παει να με καταβαλλει.

Ευχαριστω, μου κανει πολυ καλο η κουβεντα μας γιατι εντοπισες την πραγματικοτητα και δεν χρειαζονται διευκρινησεις. Που σαν Σονια με κουραζει παρα πολυ να προσπαθω να εξηγησω τι εννοω. :)

Quote:

---

Originally posted by Nolita
Εφτιαξα το κειμενο με αλλο θεμα. ΟΡΙΑΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ? \'Η ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ???

Με βοηθας παρα πολυ να συγκεντρωθω και να σκεφτω. Να ξερω απο που θα ξεκινησω τις σκεψεις μου κ πως θα χειριστω αυριο καλυτερα τα πραγματα. Μεχρι πριν 1 ωρα απλα το μυαλο μου αιωρειτο κ δεν εβρισκα τροπο και αδυνατουσα να σκεφτω εστω κ ενα πραγμα μονο.
Ημουν απο τις καλυτερες μαθητριες στην εκθεση. Οταν διαβασα το πρωτο κειμενο που εγραψα ειδα ποσο με εχει επηρεασει η ψυχολογια μου ακομη και εκει. Χαος...
Θελω να σκεφτω εναν τροπο να μην τον φοβισω και κατι με το οποιο θα σταματαω την κριση μολις αντιλαμβανομαι οτι παει να με καταβαλλει.

Ευχαριστω, μου κανει πολυ καλο η κουβεντα μας γιατι εντοπισες την πραγματικοτητα και δεν χρειαζονται διευκρινησεις. Που σαν Σονια με κουραζει παρα πολυ να προσπαθω να εξηγησω τι εννοω. :)

---

Από όσα σου έγραψα και πριν, το πρώτο βήμα είναι να σταματήσεις να έχεις ενοχές!
Δικαιούσαι να είσαι σε κατάσταση θλίψης, αλλά δεν δικαιούσαι να εγκαταλείπεις τον εαυτό σου!
Όταν σε πιάνει αυτή η μανία να θες να τον κυνηγήσεις και να τον ψάξεις με κάθε τρόπο, σκέψου:
1) Γιατί το κάνω; 2) Τι νομίζω ότι σημαίνει η μη επικοινωνία μας αυτές τις ώρες; 3) Μου έχει δώσει δικαίωμα να σκεφτώ ότι με εξαπατά; 4) Τι κάνω για να θέλει να είναι μαζί μου; (εννοώ, τι θετικό προσφέρω σε κάποιον ώστε να θέλει να είναι μαζί μου) 5) Τι είναι αυτό που με κάνει να πιστεύω ότι δεν αξίζω ώστε να είναι αφοσιωμένος σε εμένα;

Επίσης, σαν πρακτική αντίδραση: Πήγαινε έξω. Μίλα με μια φίλη\\φίλο . Δες μια καλή ταινία. Γράψε τις σκέψεις σου σε ένα κομμάτι χαρτί (όταν τις διαβάσεις αργότερα θα εκπλαγείς!).

Όλοι έχουμε περάσει από μια τέτοια κατάσταση, αν αυτό σε κάνει να νιώθεις λίγο καλύτερα. Όλοι!

ΥΓ: Μην στεναχωριέσαι για τα κείμενα βρε χαζό. Στο είπα για να κάνουμε πιο εύκολη την επικοινωνία μας.

Η συζήτηση με φιλους δεν βοηθανε γιατι το μονο πράγμα που ακουω ειναι \"δεν φταις... αυτος φταιει..σταματα να τον κηνυγας αφου δεν σε θελει..\" δεν μπορω να σε καταλάβω.. και σταματα να ασχολείσαι κτλ...\" και γενικα τιποτα ουσιωδες.! Οπότε κουράζομαι πιο πολυ και εκνευρίζομαι και προτιμω να μην ...
Οσο για τις σκέψεις παντα το κανώ..Παντα τις γραφω απο μικρο παιδακι, ειναι κατι που με βοηθάει παρα πολυ όντως.
Τα ερωτήματα που έθεσες ειναι πολύ εύλογα. Οσο σκεφτομαι τις απαντησεις τους \"ανεβαίνω\" :)

Quote:

---

Originally posted by Nolita
Η συζήτηση με φιλους δεν βοηθανε γιατι το μονο πράγμα που ακουω ειναι \"δεν φταις... αυτος φταιει..σταματα να τον κηνυγας αφου δεν σε θελει..\" δεν μπορω να σε καταλάβω.. και σταματα να ασχολείσαι κτλ...\" και γενικα τιποτα ουσιωδες.! Οπότε κουράζομαι πιο πολυ και εκνευρίζομαι και προτιμω να μην ...
Οσο για τις σκέψεις παντα το κανώ..Παντα τις γραφω απο μικρο παιδακι, ειναι κατι που με βοηθάει παρα πολυ όντως.
Τα ερωτήματα που έθεσες ειναι πολύ εύλογα. Οσο σκεφτομαι τις απαντησεις τους \"ανεβαίνω\" :)

---

Αν οι φίλοι δεν βοηθάνε, ας το τότε. Μπορεί βέβαια να μην θέλουν να καταλάβουν γιατί αισθάνονται ότι ο άνθρωπος αυτός δεν σου κάνει καλό. Αυτό εγώ δεν το ξέρω.
Μην ξεχνάς πως όσο πιο μεγάλη είναι η συναισθηματική μας ανάγκη, τόσο πιο θολωμένη είναι η κρίση μας.
Σε αισθάνομαι ώριμη κοπέλα και πιστεύω ότι έχεις ευθυκρισία. Ωστόσο ρώτα ξανά τον εαυτό σου αν ο άνθρωπος αυτός είναι πραγματικά αυτό που χρειάζεσαι και σου ταιριάζει. Μην απαντήσεις αμέσως. Ας το να κάτσει μέσα σου.
Να θυμάσαι ότι το πιο δύσκολο πράγμα είναι να φτάσουμε στο σημείο να ξέρουμε (να ανακαλύψουμε) τι πραγματικά θέλουμε.
Μου πήρε πολλά χρόνια εμπειριών για να καταλάβω ότι αυτό που νόμιζα ότι θέλω, δεν ήταν αυτό που χρειαζόμουν.

Quote:

---

Originally posted by Nolita
Καλησπέρα,
Διαβασα αρκετα απο τα θεματα των αλλων μελών και αν και εναι αρκετα παρομοια με καποιες η δικη μου περιπτωση αισθανομαι την αναγκη καποιος να μου πει τι πως πρεπει να το αντιμετωπισω κ τι πρεπει να κανω για να απαλλαγω απο αυτο που με κραταει πισω κ στασιμη..

Ειμσι 23 ετων και απο τα 18 ζω μονη μου με καθε ευθυνη που εχει αυτο να επιβαρυνει μονο εμενα. Δουλευω οσες ωρες χρειαζεται για να ανταπεξελθω στις υποχρεωσεις μου αν και το τελευταιο διαστημα πολυ δυσκολα καταφερνω να τα φερω εις περας και οχι λογο κρισης αλλα καθαρα λογο διαφορων επιλογων που εχω κανει.

Γενικα εχω καποια ενδιαφεροντα,που ειλικρινα κ κυριολεκτικα δεν εχω χρονο για αυτα, αλλα και ασχολιες που μου γεμιζουν την μερα αλλα οχι εμενα σαν προσωπικοτητα και με κουραζουν και με φθιρουν αλλα πρεπει να γινονται. Τους τελευταιους μηνες μου συνεβησαν διαφορα.Η μητερα μου πασχει απο καρκινο του μαστου σε πολυ προχωρημενο σταδιο και ειχαμε και πολλες περιπετειες λογω ανευθυνοτητας των γιατρων.
Ο πατερας μου βρεθηκε να ειναι στη φυλακη διοτι καλιεργουσε καναβη στην αυλη του σπιτιου του για προσωπικη του χρηση, ηταν πλεον το μονο πραγμα που του ειχε απομεινει. Οι γονεις μου ειναι χωρισμενοι και δεν εχουν καλες σχεσεις αλλα ο πατερας μου εννιοτε ηταν μοναχικος κ φαινομενικα απομακρος ανθρωπος οποτε δεν ειχε ιδιαιτερα ανθρωπους γυρω του, ουτε καν εμας τα παιδια του.

Δεν υπηρξε πατερας αλλα τον καταλαβαινω κ τον αγαπαω κ τον αποδεχομαι οπως ειναι γιατι με κανει να αισθανθω οτι με αγαπαει. Με την μητερα μου ασχολουμε πολλες φορες γιατι ειναι μητερα μου κ οχι γιατι το αισθανομαι να παραμελω εμενα για εκεινη. Το νιωθω σπανια γιατι φαινομενικα μου εχει δειξει οτι ποτε δεν ημουν αρκετη για εκεινη οτι κ αν εκανα. Προσπαθω να κρατησω μια δυναμικη σταση απεναντι σε ολα, σκεπτομενη θετικα οπως επισης οτι υπαρχουν κ χειροτερα κ δεν θα πρεπει να με καταβαλουν και ετσι ειναι.
Παρ\' ολα αυτα πιστευω οτι επιδρουν ασυνειδητα επανω μου. Για μεγαλο χρονικο διαστημα δεν μπορω να συγκεντρωσω το μυαλο μου σε κατι, ειμαι μονιμα αφηρημενη γιατι συγχεονται οι σκεψεις μου κ κολλαει το μυαλο μου κ δεν μπορω να προχωρησω την σκεψη μου, δεν θυμαμαι τι εχω πει και τι εχω κανει μου μιλανε κ δεν ακουω η δεν μπορω να καταλαβω τι μου λενε που μπορει να ειναι κατι απλο.

Δεν ημουν ετσι ποτε παντα το μυαλο μου ετρεχε κ επιανα πραγματα που αλλοι δεν αντιλαμβανοντουσαν και ειχα απιστευτη παρατηρητικοτητα. Αυτο τις τελευταιες μερες το αντιμετωπιζω και προσπαθω αρκετα ωστε να επανελθω. Αυτο που δεν μπορω να ελεγξω με τιποτα ειναι καποιες κρισεις που παθαινω με ενα συγκεκριμενο θεμα.

Ημουν με εναν ανθρωπο που πιστευω εχει οσα θελω και ειναι ο τελειος για τα δικα μου κριτηρια.Και τα ελαττωματα του ειναι κατι που μπορω κ εχω την διαθεση να τα χειριστω και να τα καταλαβω.Περναω μαζι του αδιανοητα καλα αισθανομαι ανετα κ ειναι καποιος που θα ηθελα να κανω μαζι του οικογενεια (ημουν εναντια σε γαμο κ οικογενεια γιατι θεωρουσα απιθανο να βρεθει καποιος με τον οποιο θα επικοινωνουμε,που θα θελει τον ιδιο τροπο ζωης, θα εχει ιδια ενδιαφεροντα, τις ιδιες βλεψεις, ιδια ονειρα κ τις ιδιες ιδιοτροπιες με εμενα και θα περναμε ευχαριστα)

ιμασταν χωρισμενοι για 6 μηνες για διαφορους λογους παρ\'όλα αυτα ειχαμε μια ιδιαιτερη επικοινωνια. Ηξερα οτι θελει να ειναι μαζι μου κ παντα στις δυσκολες στιγμες του ηθελε εμενα διπλα και ημουν εκει. Η πρωτη κριση ηρθε την πρωτη φορα που μου ειπε να χωρισουμε κ εκανα σαν υστερικη κ ενω μου ελεγε δεν θελω να ειμαστε μαζι εγω φωναζα κ προσπαθουσα με καθε τροπο να τον κανω να μεινει μαζι μου.

Δεν σκεφτομουν και τον πιεζα επι ωρες να το ξανασκεφτει κ παλι τα ιδια. Ελεγα στον εαυτο μου κ σε εκεινον οτι ειναι αδιανοητο να θελει καποιον κ να μην μενει μαζι του κ το συνεχιζα ακαθεκτη ωσπου εφυγε. Απο τοτε κ για αυτους τους 6μηνες με το μονο πραγμα που ζουσα καθε μερα ηταν οτι θα με παρει καποια στιγμη τηλ. η θα μου στειλει μηνυμα κ περνουσαν ετσι οι μερες.

Οποτε 1 φορα το μηνα τον εβλεπα για εκεινη την ημερα γινομουν αλλος ανθρωπος μετα παλι τα ιδια. Το μονο που περιμενα καθε μερα ειναι να ξαναγυρισει και να ειμαστε μαζι.Δεν εβγαινα δεν ετρωγα δεν ζουσα.Περιμενα με ενα κινητο μονιμα στο χερι να με παρει. Μετα τους 6 μηνες μια μερα πηρα την αποφαση κ του ειπα η να γυρισει κ να με αφησει ησυχη. Γυρισε. Ξαναειμασταν μαζι. Ειχαμε διαφορα μικροπροβληματακια αλλα μολις αισθανομουν οτι μπορει να με σφησει η ελεγε δεν ξερω αν μπορουμε να ειμαστε μαζι με επιαναν παλι οι κρισεις οχι σε παρακαλω κ θα ειναι καλυτερα τα πραγματα κ γενικα ατελειωτες ωρες πιεση,παραλυρημα, πνιξιμο κ δεν μπορουσα να με ελεγξω. Αυτο εγινε αλλες 2-3 φορες.

Το παθαινα μονο στην ιδεα οτι μπορει να θελει να με αφησει και καθε μερα προσπαθουσα να κανω οτι πιστευα οτι θελει εκεινος για να μην του περασει απο το μυαλο να με χωρισει. Ξαναεγινε. Λογω των προβληματων που ειχα αν και με ρωτουσε κ εκανε προσπαθεια να με πλησιασει δεν τα μοιραστηκα ποτε μαζι του γιατι ενιωθα οτι μπορει να με λυπηθει η οτιδηποτε κ πιστευα οτι θα τα βγαλω περα κ δεν θα με επηρεασουν στην καθημερινοτητα αλλα οπως ανεφερα πριν με επηρεασαν κ εβλεπε καποια που δν αναγνωριζε κ τον εξεθετε συνεχεια. Ημουν στον κοσμο μου κ αγανακτησε μαζι μου αφου δεν μοιραζομουν τιποτα μαζι του και μου ειπε οτι θελει χρονο κ οταν βρω τον εαυτο μου θα ειμαστε κ παλι μαζι.

Δεν αντεξα,δεν κοιμομουν παλι κ δεν περνουσαν τα λεπτα.Κοιτουσα το ρολοι ατελειωτα κ περνουσε βασανιστικα στην κυριολεξια η καθε μερα οπως τοτε που 6 μηνες περιμενα. 3 μερες το περασα αυτο και για να ηρεμησω εγω τον πηρα τηλ ενα βραδυ κ παλι οχι πες μου τι θα γινει με εμας κ θελω να ξερω κτλ.

Με παρακαλουσε να κλεισω το τηλ γιατι ειχε κουραστει κ ηθελε να κοιμηθει και να μιλησουμε αυριο κ εγω οχι επεμενα να μου δωσει τωρα απαντηση (μεχρι 4 το πρωι δεν το εκλεινα κ ηξερα οτι 6 δουλευει με μεγαλο αγχος κ βαρος επανω του κ σχολαει 9 το βραδυ, σε δικη του επιχερηση αλλα ακαθεκτη εγω παραλυρουσα κ ηθελα απαντηση) ωσπου με χωρισε για αλλη μια φορα. Ναι αλλα εγω τι εκανα? Επειδη την επομενη μερα μου εστειλε μηνυμα οτι καποια στιγμη θα μου φερει τα γυαλια μου αρχισα παλι τα ιδια δεν κοιμομουν δεν ετρωγα η κοιμομουν 18-20 ωρες για να περναει ο χρονος μεχρι να με ξαναπαρει κ αποβλακονομουν στην ΤV για να μην σκεφτομαι κ φυσικα παλι τον πηρα τηλ κ τον παρακαλεσα να ερθει να μιλησουμε για να ηρεμησω.

Ηρθε του ζητησα χρονο να ηρεμησουμε να σκεφτουμε καθαρα να παμε να ξεκουραστουμε κ επιστρεφουμε για μια λυση. Συμφωνησε εδειξε θετικη διαθεση κ ηρεμησα γα καποιες μερες γιατι μου εδειχνε οτι ειναι εδω. 10 μερες διακοπες ενιωθα καλα μεχρι την 9 αλλα δεν κοιμομουν σχεδον καμια μερα απο το αγχος του τι θα γινει. Την 9+ την10 +2μερες ,αφοτου γυρισα, που καταφερα να αντεξω επειδη δεν εστειλε τον πηρα εγω κ παλι να συναντηθουμε.Δεν αντεχα να μετραω λεπτα κυριολεκτικα κ να τρελαινομαι μεχρι να περασει η μερα και εκτος αυτου εψαχνα σαν ντεντεκτιβ να καταλαβω αν γυρισε, αν βρηκε η γνωρισε κατι αλλο συνδυαζοντας ασχετα πραγματα κ με μανια να βρω οτιδηποτε τον αφορα μεχρι κ να τον παρακολουθησω σκεφτηκα...

Πηγαινα με την προυποθεση οτι σημερα δινουμε οριστικη λυση κ η ειμαστε μαζι η τελος κ να του πω να μην με ξαναενοχλησει για να ηρεμησω και να μην περιμενω ποτε οτι θα ξαναγινει κατι. Κ μηπως ετσι αποβαλλω αυτες τις μανίες. Ελα ομως που εκεινος μου εδειχνε οτι θελει να συναντιομαστε να κανουμε πραγματα κ γενικα πολυ θετικη διαθεση χωρις ομως κατι ξεκαθαρο. Κ ενω ολα ηταν καλα μολις τον ρωτησα τι θα γινει με εμας κ μου ειπε αστο δεν θελω να το κουβεντιασουμε σημερα με επιασε παλι οχι θα μου πεις κ δεν μπορω να ειμαι σε αναμονη κ να μην ξερω κ 1 ωρα παραλυρημα κ πιεση κ πιεση ωσπου εφυγε καποια στιγμη κ με πηρε τηλ μετα απο λιγα λεπτα κ μου ειπε τελος δεν θελω να γινει κατι. Αλλο ενα διωρο παραλυρημα εγω οχι ας προσπαθησουμε κ σιγα σιγα οπως θελεις εσυ και οτι θες εσυ κ φυσικα μου ελεγε οχι δεν θελω.

Τον ικετευα να μου υποσχεθει οτι δεν θα με ξαναενοχλησει για να μην περιμενω παλι οτι μπορει καποια στιγμη να με παρει κ να περασω οτι περασα 6 μηνες.Δεν θα το αντεχα κ νομιζω αυτο ειναι που δεν αντεχω κ οποτε ακουω κατι απο εκεινον που μπορει να σημαινει και να μου θυμισει οτι πρεπει να περασω παρομοια κατασταση με τοτε με πιανει πανικος κ οδυρομαι και παθαινω κριση κ δεν ελεγχω καθολου τιποτα ουτε τα λογια μου ουτε το μυαλο μου ουτε τις κινησεις μου...

Αφου μου το εκλεισε ετσι του εστειλα 2 τεραστια μηνυματα με οτι προσβλητικο μου ηρθε στο μυαλο αλλα ταυτοχρονα του ζητουσα κ παλι αν θελει να αλλαξει κατι να με παρει μεχρι αυριο 12 το μεσημερι. Την επομενη μερα περιμενα δεν με πηρε. Και ναι ακριβως οπως το σκεφτηκες τον πηρα παλι κ του ζητησα να βρεθουμε απο κοντα να μιλησουμε κ ναι επεμενα να μου πει κ ακριβως ποτε, ημερα κα ωρα κ οταν μου εξηγησε οτι δεν μπορει να ειναι σιγουρος ποτε μπορει κ να σταματησω να επιμενω να παρω απαντηση το εκλεισα για να μην με πιασει κριση.


Την στιγμη που με πιανει δεν καταλαβαινω ποσο ζημια μου κανει ολο αυτο ουτε καταλαβαινω τι κανω. Την επομενη μερα οταν συνειδητοποιω τι εκανα τον παιρνω τηλ κ του ζηταω να βρεθουμε γιατι καταλαβαινω και ντρεπομαιγια την συμπεριφορα μου κ θελω να επανορθωσω εχοντας μια κανονικη συμπεριφορα.. Αντιλαμβανομαι οτι κ εγω στην θεση του θα παρατουσα τον αλλον. Και οταν βρισκομαστε παντα του δικαιολογουμαι κ του λεω οτι την προηγουμενη φορα με συγχωρεις το τραβηξα αλλα καταλαβε με και το κανω για να με συγχωρεσει για την κριση κ να εξιλεωθω..


Φοβαμαι παρα πολυ τον εαυτο μου πλεον, θελω να απαλλαγω απο ολο αυτο κ θελω αν ειναι να χωρισω να μην περασω τα ιδια με τοτε δεν ξερω πως να το σταματησω κ να το αντιμετωπισω δεν ειμαι εγω εκεινη την ωρα κ τρομαζω τις μισες ωρες οτι αν με χωρισει πραγματικα κ φυγει ισως εγω να μην ξεπερασω ποτε αυτην την μανια κ τι θα κανω κ τις αλλες μισες ειμαι γεματη αυτοπεποιθηση κ ειμαι ο εαυτο μου, δυναμικη, ετοιμη να κανω πραγματα στη ζωη και ειμαι μονιμα σε μια ψυχολογικη εναλλαγη. Tο προβλημα ειναι οτι δεν μπορω να δω κ να αντιληφθω τα λαθη του. Τον δικαιολογω συνεχεια.... Και για εναν ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΟ λογω δεν μπορω να σταματησω να τον κηνυγαω ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ νιωθω στερηση οταν δεν ειμαστε μαζι και ηρεμω μονο οταν τον περνω τελικα τηλ.

Αν ειμαστε μαζι κ εχω να τον δω 4-5 μερες δεν με πειραζει κ δεν ειμαι προσκολυμενη πανω του και μου περναει κ απο το μυαλο να τον χωρισω αλλα μολις με αφηνει εκεινος αναβουν ολα τα κοκκινα λαμπακια. Δεν μπορω μαλλον να αποδεχτω την απορριψη απο εναν ανθρωπο που του εχω δωσει αξια. Γιατι απο τους αλλους, δεν με αγγιζει τοσο.Οταν τους αφηνω εγω ειτε φιλους, φιλες γνωστους κτλ δεν αισθανομαι κατι ισως και ικανοποιηση. Αν ομως αυτο συμβαινει απο εκεινους ακομη κ αν καθυστερησουν σε ραντεβου αισθανομαι οργη κ θυμο αλλα δεν παρακαλαω καθε αλλο, δειχνω οτι εξοργιζομαι.

Νομιζω οτι με τον Αλλον πρεπει να το ξεφτυλισω να φτασω πολυ πιο κατω μεχρι να αηδιασω.. Φοβαμαι....Πολυ.... Θελω να απαλλαγω και να προχωρησω σαν Σονια να μην τρεμω για το μηπως κ δεν τα καφερω κ πως θα αντεχω να κυλανε παλι ετσι οι μερες μου χωρις να τον παιρνω τηλ... Αυριο η μεθαυριο θα ξανασυνανηθουμε, θα καταφερω να με ελεγξω? Κ εγω στην θεση του θα με παρατουσα πιστευω αλλα τι ειναι αυτο που θα με βοηθησει τελικα...?

---

Συγνώμη που στο κομάτιασα, αλλά το έκανα για να το διαβάσω πιο άνετα..:)

Δεν ξέρω γιατί έγραψες τη λέξη οριακή προσωπικότητα.
Εγώ θα έγραφα ....απελπισία.
Έχεις από τη μία την αρρώστια της μητέρας σου και από την άλλη τον πατέρα σου στη φυλακή. Ψάχνεις εναγωνίως να βρεις κάτι να πιαστείς και το πιο εύκολο είναι ο φίλος σου. Εκεί βγάζεις όλη την απελπισία για την πορεία της ζωής σου.
Απ όσα έχεις γράψει για εκείνον νιώθω πως σε αγαπάει, πως σε νοιάζεται, πως όσο μπορεί σε στηρίζει.
Σταμάτα να γίνεσαι υστερική και να ξεσπάς πάνω του για όλα αυτά που δεν ήταν ούτε επιλογή σου, ούτε επιλογή του.
Γι αρχή θα σου έλεγα να επισκεφτείς έναν ειδικό, να βγάλεις αυτά που σε βαραίνουν, να βρεις εσένα. Είναι κρίμα να κουράσεις και στο τέλος να διώξεις το σύντροφο σου από λάθος χειρισμό της...απελπισίας σου...:)

ΥΓ. Καλώς ήρθες.

Το επαναδημοσιευσα κομματιασμενο για να ειναι πιο ευαναγνωστο.

Το προβλημα είναι οτι ειχα τετοια ξεσπασματα σε εκεινον και οταν δεν υπηρχαν αυτα τα προβληματα.
Και εγω πιστευω οτι με νοιαζεται κ προσπαθει με τον τροπο του να με στηριξει γι\'άυτο και τον ξαναπερνω και τον ξαναπερνω και τον ξαναπερνω... Αυτο που με τρομαζει ειναι γιατι χανω τον εαυτο μου, γινομαι αλλος ανθρωπος για καποια ωρα και κανω σαν υστερικη καθε φορα που εστω σκεφτεται να με αφησει η θα βρισκομαι σε αναμονη.
Την επομένη αντιλαμβανομαι τι εκανα και τι φταιει που εξοργιζεται και με παραταει τελικα και προσπαθω να επαορθωσω...
Ψαχνω την ψυχολογο που ειχα αλλα δεν... αλλα και επειδη δεν υπαρχει δυνατοτητα για ιδιωτικο στο δημοσιο ολο κατι δεν βολευει. Οι ωρες στο Ικα κ τα κεντρα ψυχικης υγειας κλεινουν ραντεβου μετα απο μηνα...

Χαιρομαι πολυ που βρισκομαι εδω και συζηταω μαζι σας... :)

Μιλησα μαζί του και ήμουν απόλυτα ειλικρινής κ ξεκάθαρη.
Του ειπα οτι αντιλαμβάνομαι κάθε λαθος συμπεριφορά μου, του ειπα οτι ενιωσα ανασφάλεια και γενικα ακριβως οτι ισχυει και συμβαινει...
Πριν συναντηθουμε στο τηλ μου ξεκαθαρισε οτι ερχετε αλλα δεν θα αλλαξει κατι σημερα θα μπει το τέλος.
Μολις το ακουσα με επιασε πανικος παλι. Πηρα εναν ανθρωπο που ηξερα οτι μονο εκεινη θα μπορεσει να με βοηθησει να ηρεμησω. Τα καταφερε.
Το αποτέλεσμα εν τέλει ηταν οτι είδα οτι πραγματικά νοιάζεται για μένα κ σημαίνω πολλά για εκείνον αλλα δεν με αντέχει.
Του ζήτησα να προσπαθήσουμε ακόμη μια φορα ετσι ωστέ αν δεν προχωράει και δεν περνάμε καλα θα ξενερώσουμε ο ενας απ τον αλλόν κ θα τελείωσει. Επέμενε ότι ειναι φαύλος κύκλος κ οτι πρέπει να τελειώνει εδω.
Του ειπα πως θεωρω οτι αν το σταματήσουμε ετσ,ι εχοντας αισθήματα τοσο εντονα ακομη, θα είναι ενας φαύλος κύκλος που δεν θα κλεισει ποτε γιατι οποτε εχουμε ο ένας την ανάγκη του άλλου θα ξαναεπικοινωνουμε κ παλι τα ίδια.
Ημουν καλή μαθήτρια :).
Του ζήτησα να με βοηθήσει με τις κρισεις πανικου. Οποτε με βλέπει να ξεφεύγω με ήρεμο τροπο να αναβάλει για αργότερα την κουβέντα. Οπως επίσης να με βοηθήσει να αισθανθώ την ασφάλεια που αυτή τη στιγμή εχω ανάγκη ξεροντας οτι μπορώ να επικοινώνω μαζί του όποτε θέλω.
Στην αρχη δεν ήθελε, επέμενε να τελειώσει. Του ειπα οτι ειναι κατι που θα βοηθήσει και θα κάνει καλό και σε έμενα και μονο ετσι ή θα απάλλαγούμε ο ένας απο τον άλλον η θα παε ενα βήμα πιο πανώ.
Στο τέλος δέχτηκε. Τον φίλησα κ έφυγα.
Αισθάνομαι πολύ καλά κ ανακουφισμένη σε σημείο που δεν ξερώ αν θέλω να τον ξαναπαρώ τηλ.. Αλλά είναι νωρίς για συμπεράσματα...

Quote:

---

Originally posted by Nolita
Ειμαι 23 ετων και απο τα 18 ζω μονη μου με καθε ευθυνη που εχει αυτο να επιβαρυνει μονο εμενα.

---

Nolita, διαβάζοντας αυτά που γράφεις είναι ολοφάνερο ότι είσαι μόνη σου. Ότι κι αν σου πει κάποιος (εγώ ή οποιοσδήποτε) δεν θα αλλάξει αυτό το πράγμα. Τα λόγια δεν το αλλάζουν.
Διαβάζω για τη σχέση που αναφέρεις. Δεν θα μιλήσω με λεπτομέρειες. Αλλά θα σου πω κάτι, που μακάρι να το ήξερα στο παρελθόν. Αυτόν τον άνθρωπο που είναι/ήταν η σχέση σου κράτησέ τον, αλλά σαν φίλο. Αργότερα βλέπεις τι θα γίνει.
Για την ώρα χρειάζεσαι ανθρώπους, και γι\' αυτό μην χάσεις κάποιους ζητώντας τους περισσότερα απ\' όσα γίνεται να κάνουν.
Οι σχέσεις μας είναι ερωτικές, συντροφικές, φιλικές, κλπ. Αυτή τη στιγμή, είναι σίγουρο ότι χρειάζεσαι φιλικές σχέσεις. Μην εκβιάσεις ερωτική σχέση αν δεν γίνεται (τουλάχιστον προς το παρόν). Και η μεγαλύτερη ανάγκη σου αυτή τη στιγμή είναι η φιλική σχέση. Δεν είναι συμβιβασμός αυτό που σου λέω, το αντίθετο μάλιστα. Δεν είμαι από τους ορθολογιστές ανθρώπους. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορούμε να έχουμε 40 ή 100. Μερικοί άνθρωποι προτιμούν να ρισκάρουν και να πάνε για τα 100, ακόμα κι αν αυτό θα σημαίνει ότι μπορεί να χάσουν και τα 40. Αλλά όσοι το κάνουν, συνήθως κινούνται από θέση \"ισχύος\", δηλαδή η ανάγκη τους δεν είναι μεγάλη. Ή κινούνται με εγωϊστικά κριτήρια.
Μπορώ να σου πω λόγια παρηγοριάς, μπορώ να σου πω πόσο σε καταλαβαίνω, μπορώ να σε κάνω προσωρινά να ξεχάσεις τα προβλήματα. Αλλά θα σε οδηγήσω σε λάθος δρόμο.
Αυτή ήταν η γνώμη μου.

Η αλήθεια είναι πως αρκετές από τις συμπεριφορές που περιγράφεις εμπίπτουν στο φάσμα των εκδηλώσεων μίας οριακής προσωπικότητας.Έχεις αναζητήσει βοήθεια από ειδικό ή είναι αυτοδιάγνωση;

Aυτή η κίνηση που έκανες στο τέλος,να του \"αποσπάσεις\"μία τύποις υπόσχεση πως θα είναι εκεί για σένα,ήταν πραγματικά έξυπνη και κατάλληλη για την περίπτωση,καθώς όπως είδες κι εσύ ανακουφίστηκες από το αίσθημα του\"κατεπείγοντος\" και της φρενιασμένης προσπάθειας να γαντζωθείς πάνω του,ενώ τούμπαρες την παγίδα της οριακής,αυτό το \"μη με αφήνεις,σε μισώ,σ\'αγαπώ,σε χρειάζομαι,αγάπη μου,ηλίθιε\",δίνοντας στον εαυτό σου ένα μήνυμα πως δε φεύγει πραγματικά ο άλλος,δε σε εγκαταλείπει,κι έτσι αποφορτίστηκες.Ήταν διπλωματικό και έφερε αποτέλεσμα.

Τώρα,έχεις διαπιστώσει κι η ίδια πως δε σε νοιάζει να εγκαταλείπεις,μόνο να μη σε εγκαταλείπουν.Εκεί εισπράττεις το τέλειωμα μίας σχέσης(με πρωτοβουλία του άνδρα)ως απειλή για τη συνοχή του Εγώ σου,κι εφόσον αυτό το θεωρείς απειλή,μπαίνεις σε φάση fight of flight,πανικοβάλλεσαι και αρχίζεις να συμπεριφέρεσαι σπασμωδικά και \"παράλογα\",κάνοντας απελπισμένες προσπάθειες,που κάνουν και τον άλλον να τρομάζει ίσως,να εκπλήσσεται,να βγαίνει έξω από τα νερά του,γιατί δεν μπορεί να είναι ο άλλος γνώστης του συναισθηματικού σου κόσμου.

Θα σε βοηθούσε να προσπαθήσεις να ανατρέψεις κάποια συνηθισμένα γνωστικά λάθη που κάνεις επανειλημμένα,αυτό το γνωστό σου μοτίβο που σε βασανίζει,προσπάθησε να μην εκλαμβάνεις τις κινήσεις των ανθρώπων ως \"ενάντιες\"στο εγώ σου,μην προσωποποιώντας τις συμπεριφορές τους,δηλαδή μην σκέφτεσαι\"κάνει ΑΥΤΟ σε ΜΕΝΑ\",αλλά \"κάνει ΑΥΤΟ για τον ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ\".Επίσης να μην περνάς σε γενικεύσεις,καταστροφολογ� �ες και βιαστικά συμπεράσματα,γιατί αυτές οι γνωστικές διαστρεβλώσεις είναι ένα κομμάτι που πάνω του στηρίζονται οι κινήσεις πανικού και που λίγο λίγο φθείρουν την ποιότητα στις σχέσεις σου,κουράζοντας και \"λυγίζοντας\"τις διαθέσεις της άλλης πλευράς να σου σταθεί.

Εύχομαι να σου πάνε όλα καλά.:)

Θα συμφωνήσω με την Ηρώ πως πολλά από τα στοιχεία της συμπεριφοράς σου παραπέμπουν σε οριακή προσωπικότητα. Εννοείται πως τη διάγνωση μπορεί να την κάνει μόνο ειδικός, αλλά καθώς πάσχω κι εγω από τη συγκεκριμένη διαταραχή, πιστεψέ με οι δικές σου συμπεριφορές μου είναι πολύ οικείες...Δεν θα σου πω πόσο καταστροφικές είναι για εμάς τέτοιου είδους συμπεριφορές-το γνωρίζεις καλά κι επίσης ξέρω από πρώτο χέρι πως είναι σχεδόν αδύνατον να τις ελέγξεις. Μπορεί όμως να σε οδηγήσουν στο τέλμα της κατάθλιψης και εκεί τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Να απευθυνθείς σε κάποιον ειδικό-ψάξε να βρεις κάποιον καλό, λάθος χειρισμοί μπορεί να έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα, το γνωρίζω από πρώτο χέρι. Στο αιγινήτειο νοσοκομείο έχουν κλινική που ασχολείται με τη συγκεκριμένη διαταραχή, ρώτα εκεί. Η αποψή μου είναι πως το διαλυμένο και αδύναμο εγώ μας, θα το ξαναχτίσουμε μόνες μας μέσα από τη ψυχοθεραπεία. Κανένας άλλος, όσο κι αν μας αγαπήσει δεν μπορεί να το κάνει για εμάς. Ξέρω το μέγεθος του πόνου, έχω ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ.

Δεν μπορω άλλο.... Στο Αιγινήτειο μου εκλεισαν ραντεβού στις 29 οκτώβρη.... Μεχρι τότε δεν θέλω να φανταστώ σε τι σημείο θα έχω φτάσει....
Πηγα σήμερα στη ψυχίατρο του ΙΚΑ περίμενα και της ζήτησα βουρκωμένη απο την ψυχολογική φόρτιση να την απασχολήσω για 15 λεπτά και το μόνο που είχε να μου πει ηταν \" λυπάμαι σχόλασα δεν σκοπεύω να δω άλλον\".
Και κανένα εφημερεύον νοσοκομείο δεν έχει ψυχιατρικό τμημα. Ετσι τουλάχιστον μου είπαν οταν πήρα να ενημερωθώ...

ΔΕΝ ΜΕ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ....! Δεν μπορώ αλλο έτσι τον εαυτό μου. Θέλω να απαλλαγωώ.. Πονάω όλη μερα...Τι άλλο να κάνω?
Δεν θέλω να φτάσω σε ακραίες λύσεις. Παλέυω όλη μερα με τον εαυτό μου..

Εχω κουραστεί, δεν μπορω να φάω (επιβάλλω στον εαυτό μου κάτι με το ζόρι). Θέλω να κοιμάμαι όλη μέρα. Νιωθώ απίστευτα κουρασμένη κ εξαντλημένη. Στιγμες που κάθε 5 λεπτά αλλαζει η ψυχολογία μου και με κουράζει αυτό ακόμη περισσότερο.
Δεν μπορω να σηκωθώ απο τον καναπέ μου να κάνω τίποτα στο σπίτι έστω για να ξεχαστώ λίγο..Τιποτα. Δεν θέλω να ζω έτσι θέλω να βρώ τον αισιόδοξο εαυτο μου. Να ανέβω και να ξαναρχίσω να ζω φυσιολογικά...

Nolita μου, υπομονή. Ξέρω πως νιώθεις. Ξέρω τον πόνο. Όλα αυτά που περιγράφεις τα έχω περάσει. Θα νιώσεις καλύτερα, θα περάσει, θέλει κουράγιο και δύναμη. Τα έχεις.
Ο πόνος που περιγράφεις με έφτασε πολλές φορές στα επείγοντα τους τελευταίους μήνες. Όμως τώρα είμαι καλύτερα, ούτε εγω το πίστευα ότι θα μπορούσα να ξανανιώσω καλά και δυνατή. Πρέπει να βρεις ειδικούς να σε βοηθήσουν. Καλά έκανες και έκλεισες ραντεβού στο αιγηνίτειο, έστω και τότε. Μπορείς επίσης να δεις πότε εφημερεύει-σίγουρα μέσα στην εβδομάδα-και να πας στα εξωτερικά ιατρεία ή να πάρεις τηλ και να ζητήσεις να μιλήσεις με έναν γιατρό. Αν θελήσεις περισσότερη βοήθεια στείλε μου προσωπικό μήνυμα. Δεν είσαι μόνη.

Αλλη μια μέρα πέρασε, έλπιζω η αυριανή να είναι καλύτερη... Αυτη τη στιγμη αισθάνομαι αισιόδοξα κ προσπαθώ να ηρεμώ μόνη μου τον εαυτό μου.. Θα το παλέψω όσο ακόμα αντέχω...

Quote:

---

Originally posted by Nolita
Πηγα σήμερα στη ψυχίατρο του ΙΚΑ περίμενα και της ζήτησα βουρκωμένη απο την ψυχολογική φόρτιση να την απασχολήσω για 15 λεπτά και το μόνο που είχε να μου πει ηταν \" λυπάμαι σχόλασα δεν σκοπεύω να δω άλλον\".

---

Γνωστός μου ψυχίατρος που τυχαίνει να δουλεύει στο ΙΚA. Αφού δουλέψει το ωράριό του στο ΙΚA, τα απογεύματα δουλεύει στο προσωπικό του ιατρείο. Και δουλεύει ως τις 10 το βράδυ, πολλές φορές και αργότερα. Είναι τόσο απασχολημένος που δεν έχει ούτε 15 λεπτά χωρίς να χτυπήσει το τηλέφωνό του. Κυκλοφορεί μόνιμα με ακουστικό στο αυτί. Δέχεται ραντεβού στο ιατρείο του και σε κάθε 45-λεπτο ραντεβού το τηλέφωνο χτυπά 4-5 φορές και συνολικά μιλάει περίπου 5-20 λεπτά της ώρας στο τηλέφωνο (στο 45-λεπτο εννοώ). Ο άνθρωπος αυτός δεν έχει χρόνο να ακούσει κανέναν, πόσο μάλλον να προσέξει κάποιον. Πληρώνεται 70 ευρώ την επίσκεψη στο ιατρείο του. Φαντάζεσαι τώρα, αν για 70 ευρώ δεν μπορεί να δώσει προσοχή για 45 λεπτά, πόσο μάλλον στο IKA που δεν κερδίζει τίποτα παραπάνω από το μισθό του που έτσι κι αλλιώς τον έχει σίγουρο. Η ψυχίατρος που σου απάντησε \"λυπάμαι σχόλασα δεν σκοπεύω να δω άλλον\", φαντάζομαι σε παρόμοιο επίπεδο θα είναι.
Μην σου πω επίσης ότι έχουν δει τόσα δύσκολα περιστατικά, τόσα προβλήματα, που έχουν κατά κάποιο βαθμό αναισθητοποιηθεί (κάποιοι το ονομάζουν έντεχνα \"απ-ευαισθητοποίηση\"). (Είναι μια έκφραση που άκουσα από κάποια: προσπαθώ να κάνω \"σταδική απευαισθητοποίηση\").
Άποψή μου: μην πας.
Τώρα μπορώ να σου πω και προσωπικά, ότι με όμοιο τρόπο βασίστηκα σε ανάλογους ανθρώπους. Τελικά περισσότερο κακό έπαθα παρά καλό.