Originally posted by jeronimo
Quote:
Originally posted by shadowΕίμαι γύρω στα 40, έχω τελειώσει το πανεπιστήμιο αλλά για πολλούς και διάφορους λόγους έχω χάσει τις ευκαιρίες μου για να κάνω καριέρα, να στεριώσω σε μια δουλειά… έχω μια καλή οικογένεια, έναν άνδρα που με στηρίζει αλλά λόγω οικονομικών δυσχερειών αισθάνομαι δυστυχισμένη γιατί δεν αναταποκρίθηκα,… δεν πέτυχα.
Αισθάνομαι αποτυχημένη και τρομερά ένοχη, νιώθω ανασφάλεια και φοβάμαι..
Νιώθω αποτυχημένη γιατί δεν έχω δουλειά, γιατί έχασα τις ευκαιρίες που μου δόθηκαν και γιατί στις δύσκολες εποχές δεν μπορώ να στηρίξω το σπιτικό μου.
Shadow,
Τα δύο μηνύματά σου που διάβασα τα βρήκα πολύ συγκινητικά, όλο συναίσθημα. Λίγα μηνύματα θα μπορούσαν να είναι τόσο περιγραφικά, όχι των συνθηκών κάτω από τις οποίες ζεις, αλλά τόσο γεμάτες συναίσθημα, ενδεικτικό μια συναισθηματικής νοημοσύνης που δύσκολα συναντάς σήμερα.
Η ηλικία σου των 40 χρόνων, είναι για όλους, νομίζω μια ηλικία προβληματισμού, για το «ποιος είμαι;» και «τι έκανα μέχρι σήμερα;». Αν έχω ερμηνεύσει σωστά τα στοιχεία που έδωσες, έχεις σπουδάσει και χάνοντας «ευκαιρίες», αν είναι αλήθεια τα λεγόμενά σου, δεν σταδιοδρόμησες σε κάποιο επάγγελμα, αλλά μετά το γάμο σου και τον ερχομό των παιδιών σου, αφοσιώθηκες στην οικογένειά σου.
Θα ήσουν μια αξιαγάπητη ίσως μητέρα και σύζυγος, και τώρα που έφτασες στην ηλικία του προβληματισμού, από τον οποίο δεν ξεφεύγει κανένας, λές πως «νιώθεις αποτυχημένη» (και εξηγείς το γιατί), «ένοχη», «ανασφάλεια», «πως φοβάσαι».
Φαντάζομαι πως δεν θα με θεωρήσεις αδιάκριτο, αν προσπαθήσω να σου βάλω ορισμένα στοιχεία για να σκεφτείς πάλι τις διάφορες πλευρές, χωρίς να μπορώ να σου πω απευθείας «όχι, έχεις άδικο, είναι έτσι, πάει τελείωσε».
α. «Αποτυχημένη». Επειδή:
(1) «Δεν έχεις δουλειά». Λογικό επιχείρημα. Μήπως όμως είναι απόλυτο;
- Ερωτήματα:
Ποιο είναι το επάγγελμα που είχες ονειρευτεί, ή είχες κατά νουν όταν σπούδαζες τη συγκεκριμένη επιστήμη στο πανεπιστήμιο;
Αν είχες μπει σε κάποια δουλειά όπως οι άλλοι/άλλες που αποφοίτησαν μαζί σου, πόσες πιθανότητες θα είχες να είσαι ευχαριστημένη με τη δουλειά που σου προσφέρθηκε, με τις ευκαιρίες που σου δόθηκαν, με την εξέλιξη του επαγγέλματος αυτού στη συνέχεια, και αν όσοι μπήκαν αμέσως στη δουλειά δεν απογοητεύτηκαν από αυτή.
Όντας σε ηλικία 40 ετών, παντρεμένη και με παιδιά (μικρά ή μεγάλα), έχεις εξετάσει ποιες δυνατότητες θα είχες για να βρεις μια δουλειά; Έχεις κάποια δεξιότητα, που ίσως δεν έχουν οι άλλοι, μπορείς να κάνεις κάτι που να μην μπορούν οι άλλοι, ιδιαίτερα μαθήματα, μεταφράσεις, να κρατάς κάποια παιδιά για μερικές ώρες (θα υπάρξουν δυσκολίες εργαζόμενων μητέρων αφού δεν έχουμε επάρκεια δημόσιων βρεφονηπιακών σταθμών και δεν έχουν όλοι χρήματα για ιδιωτικά κλπ). Είναι δύσκολοι οι καιροί και η ανεργία αυξάνεται, αλλά έλεγα μήπως μπορείς να ψάξεις για κάτι που δεν θα μπορούσαν να κάνουν άλλοι που έχουν μια βάση υποστήριξης στο σπίτι τους όπως εσύ («..έχω μια καλή οικογένεια, έναν άνδρα που με στηρίζει».
(2) «Έχασα τις ευκαιρίες που μου δόθηκαν».
Το πιστεύω ότι έτσι θα είναι αφού το λες. Όμως δεν είναι πολύ απόλυτο αυτό που λές, χάθηκαν όλες οι ευκαιρίες; Οι ευκαιρίες ήταν εκείνων των χρόνων, όμως όλα αλλάζουν, δεν μπορείς να τα κρίνεις πάντα με εκείνες τις συνθήκες. Μήπως υπάρχουν και άλλες ευκαιρίες τώρα, έστω και αν δεν είναι για όλες τις προσδοκίες που είχες τότε;
- Ευκαιρίες για δουλειά (τα ανέπτυξα παραπάνω).
- Ευκαιρίες για προσωπική ενασχόληση, με θέματα ή αντικείμενα που σε ενδιαφέρουν. Πως αισθανόσουν όταν ήσουν φοιτήτρια; Ένιωθες ωραία ή άσχημα όταν πιεζόσουν να ανταποκριθείς στις απαιτήσεις των εξετάσεων και της φοίτησης γενικά; Αν ήταν ωραία τα συναισθήματά σου τότε, γιατί δεν βάζεις τον εαυτό σου σε μία διαδικασία, έκφρασης βελτίωσης και εκμετάλλευσης των νοητικών, πνευματικών και συναισθηματικών δυνατοτήτων, που βλέπω από τα λόγια σου, έχεις ήδη αυξημένες; Αν είχες κάτι που σε απασχολούσε αρνητικά, δεν θα το ξέχναγες αν ξαφνικά σου τύχαινε μια πιο δυσάρεστη έγνοια; Γιατί δεν το δοκιμάζεις αυτό και από τη θετική πλευρά; Από το να μπείς σε μια απλή «ομάδα ανάγνωσης» όπου θα διαβάζεις μαζί με άλλους ορισμένα λογοτεχνικά βιβλία σε τακτική βάση και θα δείχνεις αλλά και θα οξύνεις συνεχώς τη συναισθηματική νοημοσύνη σου, θα μπορούσες να προχωρήσεις σε προγράμματα των δήμων ή άλλων οργανώσεων για ζωγραφική, μουσική, πιάνο ή άλλο όργανο κλπ. Σκέφτηκες ακόμα και το αδιανόητο, να γραφτείς σε ένα Ωδείο, και αντί να κάνεις αυτές τις σκέψεις που κάνεις, να διαμαρτύρεσαι που δεν σε καταλαβαίνει ο δάσκαλος ή η δασκάλα του πιάνου για το πώς θα πατάς τα πλήκτρα με το σωστό κύρτωμα των δακτύλων σου ή αν παίζεις σωστά και να αγωνιάς να τα πετύχεις; Αλλά αν ήδη έχεις οικονομικό πρόβλημα, ίσως να μην αντιμετωπίζεις κάτι τέτοιο. Στο λέω απλά επειδή οι άνθρωποι συνήθως δεν θέλουν τέτοιες λύσεις, επειδή έχουν συνηθίσει και αρνούνται στο να μπουν στη λογική στην οποία θα έμπαιναν όταν ήσαν 18-20 χρονών (και αυτό είναι πολλές φορές το αδιέξοδο με τη σκέψη «έχασα τις ευκαιρίες»). Υπάρχουν οργανώσεις όπως το «Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες» και «Ύπατη Αρμοστεία για τους Πρόσφυγες» και άλλες για τους μετανάστες, που ζητούν εθελοντές. Θα μπορούσες να τους έστελνες ένα βιογραφικό με τις σπουδές και τις ικανότητές/δεξιότητές σου; Στα χωριά SOS, μητέρες που έχουν και δικές τους οικογένειες, εργάζονται και ως θετές μητέρες σε παιδιά που βρίσκονται εκεί, συνήθως λόγω κακών οικογενειών τους ή εγκατάλειψής τους. Έχουν δυσκολίες ακόμα και στην απλή μελέτη.
(3) Αισθάνεσαι «ένοχη».
Νομίζω ότι η τάση της ενοχής, για άλλους λόγους, είτε παιδικούς είτε πρόσφατων γεγονότων ή καταστάσεων, εμφανίζεται με την πρώτη ευκαιρία και συσκοτίζει την ήρεμη και ψύχραιμη εξέταση των σημερινών καταστάσεων. Δεν μπορώ να πω πολλά, δεν σε ξέρω, και δεν είμαι επαγγελματίας ψυχικής υγείας. Τους τελευταίους δεν τους εμπιστεύομαι, κυρίως γιατί δεν έχουν κανένα κίνητρο να τελειώσουν τις θεραπείες τους αλλά και επειδή οι πελάτες τους, συμπληρώνουν την άγνοιά τους με το δικό τους συναίσθημα, με τη δική τους συναισθηματική ανάγκη, με την «ενοχή» τους, από την οποία κερδίζουν άλλοι τα λεφτά τους χωρίς να την απαλύνουν και να την εξηγήσουν να την εκλογικεύσουν.
(3) «Στις δύσκολες εποχές δεν μπορείς να στηρίξεις το σπιτικό σου». Ίσως κάποιες οικονομικές συνθήκες, μείωση μισθού ή άλλων αποδοχών ή κερδών που στήριζαν την οικογένεια, μειώθηκαν. Έτσι λες εσύ «τι κάνω εγώ, δεν είμαι τίποτα, αν δεν φέρω λεφτά». Τι να σου πω, δεν σε ξέρω, είναι και δύσκολες οι συνθήκες. Τουλάχιστον εξέτασες το θέμα από όλες τις πλευρές; Μήπως το μυαλό σου και η ενσυναίσθησή σου θα σε έκαναν ικανή να οργανώσεις καλύτερα τον προϋπολογισμό του σπιτιού. Κόβωντας τα περιττά έξοδα, κάνοντας ορισμένες κοινωνικές συγκεντρώσεις, π.χ. με μπύρα και μερικά μεζεδάκια, αντί για εξόδους σε ταβέρνες; Επισκεπτόμενη σαν εκδρομέας ή εξερευνητής τα στέκια στο κέντρο της Αθήνας, με τις ευκαιρίες και τις φτηνές τιμές ή εναλλακτικά προϊόντα «ετικέττας» γύρω από την Κεντρική Αγορά; Αν έφτιαχνες ένα βιβλίο οδηγό επιβίωσης για τη γυναίκα σε περίοδο οικονομικής κρίσης και με την ιδιότητα του υποψήφιου συγγραφέα/ ερευνητή, εξέταζες τις δυνατότητες αυτές; Και φυσικά ισχύουν και αυτά που έγραψα παραπάνω για τη δυνατότητα δουλειάς.
Δεν ξέρω αν σου πρόσφερα τίποτα.
Καλή τύχη!
Υ.Γ. Το Shadow το διάλεξες επειδή έτσι νιώθεις συναισθηματικά, με βάση όσα ανέφερες στα δύο μηνύματά σου, έτσι δεν είναι;
