Βοηθάνε τα φαρμάκα τελικά;

καλησπέρα σε όλους τους φίλους του forum παραθέτω τη δική μου ιστορία:

Όλα υποθέτω ξεκίνησαν 30 χρόνια πριν όταν γεννήθηκα (θέλει και λίγη πλάκα η ζωή ακόμη κι αν δεν αισθάνεσαι ότι τη χρειάζεσαι... την πλάκα εννοώ... anyway) και φτάσανε στο απροχώρητο 1 χρόνο πριν όταν και έπαθα την πρώτη κρίση πανικού και τα επακολουθά της, τα οποία εγώ εξέλαβα ως το 'τελευταίο αντίο' και έκτοτε κάθε μέρα μου την αντιμετωπίζω ως τέτοια... Ως την τελευταία μου! Ως τη μέρα που αυτό που έχω μέσα μου (ένας θεός ξέρει τι;) θα απελευθερωθεί και θα με αποτελειώσει... Βλακώδες έτσι; Αν ήτανε αλλιώς τα πράγματα πιθανότατα δε θα ήμουν εδώ να τα γράφω...

Ευτυχώς που η φύση/ο Θεός/η τύχη με προίκισε με μια τεράστια αγάπη για τον εαυτό μου (οκ μπορεί να είναι κι αυτό κομμάτι του προβλήματος) και δεν παραιτήθηκα ποτέ από τον αγώνα της ανάκαμψης και πιθανότατα δε θα το κάνω και ποτέ ακόμη κι αν δεν καταφέρω να βγω από το αδιέξοδό μου! Το τι με οδήγησε εκεί είναι λίγο πολύ γνωστό σε όλους: οικονομικά προβλήματα (σχεδόν ανύπαρκτα βέβαια), αδυναμία συνεννόησης στο εργασιακό και οικογενειακό μου περιβάλλον, χρόνια θλίψη, νεύρα, στεναχώρια, που όμως όλα οφείλονταν σε μία σεξουαλική φαντασίωση που είχε φτάσει στο επίπεδο της εμμονής και δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι άλλο πέραν αυτής κάνοντάς με να ζω σ' έναν κόσμο ενοχών και άγχους... Την κατάσταση επιδείνωσε η χρήση κάνναβις τον τελευταίο χρόνο, ως το μόνο μέσο επίτευξης ηρεμίας στο 'φλεγόμενο' νου μου και κάποια συμπτωματάκια (πιθανότατα κάποια εποχική ίωση) που ήρθαν να αποτελειώσουν την ιδέα της κλονισμένης υγείας που είχα για τον εαυτό μου, λόγω μιας εγχείρισης προ 10ετίας στο νεφρό μου και μίας ύστερης επιπλοκής.

Να μην τα πολυλογώ αφού πέρασα από όλες τις ιατρικές ειδικότητες κατέληξα στον ψυχίατρο, ο οποίος με το καλημέρα μου χορηγεί 1/2 bespar 3 φορές ημερησίως και Valdoxan πριν τον ύπνο... Σε 15 μέρες τα πράγματα γίνανε τραγικά! Το άγχος και η κούραση δώσανε τη σειρά τους στην υπέρμετρη κατάθλιψη και τα σωματικά συμπτώματα. Φταίγανε τα φάρμακα ή θα γινότανε ούτως ή άλλως; Δεν ξέρω... Η ψυχανάλυση δε φαινότανε να βοηθά και το ίδιο κι ο γιατρός... Σε μία από τις τόσες εξετάσεις που είχα κάνει εντοπίζεται μία (καλοήθης) υπερπλασία του θύμου αδένα (ούτε εγώ τον γνώριζα τότε) και οδηγούμε στο χειρουργείο για την αφαιρεσή του αφού έχω αλλάξει γιατρό και αγωγή... Το Valdoxan έγινε Effexor XR 75 μία φορά την ημέρα... Και τότε ξεκινήσανε τα άλλα προβλήματα... Πνευματική σύγχυση, αδυναμία συγκέντρωσης και απόσπαση προσοχής, καψίματα στο λαιμό και η τελειωτική αποπραγματοποίηση που ευτυχώς κράτησε λίγες ώρες... Μετά το χειρουργείο δε και τον συνδυασμό αναισθησίας, παυσίπονων, αντικαταθλιπτικών, αγχολυτικών και πόνου, έπαθα κάτι που δεν το εύχομαι ούτε σε εχθρό μου: δεν μπορούσα να μείνω ξύπνιος, αλλά ούτε και να κοιμηθώ... Ήμουν για 2 μέρες στην ενδιάμεση κατάσταση μεταξύ πραγματικότητας κι ονείρου... Και το χειρότερο είχα πλήρη συνείδηση αυτού! Όταν απευθύνθηκα τηλεφωνικά στον γιατρό μου για το τι να κάνω με συμβούλεψε να πάρω υπνωτικά και φυσικά στην απελπισία μου τα πήρα... ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΣΥΝΕΒΗ... Κρίση πανικού μέσα σε μια κατάσταση αποπροσωποποίησης, εγχειρισμένος (κομμένος ολότελα στο στέρνο) και μη μπορώντας καν να κουνηθώ... Αυτό ήταν... από τότε το μόνο πράγμα που βιώνα για μήνες ήταν μια αίσθηση μη πραγματικού (με διακυμάνσεις), φόβο απώλειας της συνείδησης, κτλ...

Βγήκα τελικά από το νοσοκομείο ξεπερνώντας και τις όποιες επιπλοκές και γυρνώντας στον γιατρό μου σταδιακά καλυτέρευα συναισθηματικά (βασικά απάθεια είχα πάθει παρά γινόμουνα καλά)... Τα νοητικά προβλήματα όμως γινόντουσαν χειρότερα: σχεδόν μηδενική βραχυπρόθεσμη μνήμη, αδυναμία έκφρασης ιδεών, μπέρδεμα γραμμάτων στο διάβασμα ή το γράψιμο, αδυναμία ανάγνωσης (βλέπεις τη λέξη μόνο ως σχήμα ή ως γραμμένη λάθος!) για μερικά δευτερόλεπτα, αδυναμία να θυμηθώ πως γράφεται μια λέξη (ειδικά λέξεις με διπλά γράμματα ή συνεχόμενα ακουστικά ίδια φωνήεντα) κάτι που ποτέ δεν έκανα, διαστρέβλωση της περιμετρικής όρασής μου (μαύρες κηλίδες που εξαφανίζονται ξαφνικά, μικρές φωτεινές λάμψεις, όχι όμως παραισθήσεις) και φυσικά η σκέψη μου έγινε τέτοια που δεν μπορώ να την περιγράψω με λόγια... μοιάζει περισσότερο με μία ονειρική συμβολική κατάσταση παρά με συμπαγείς σκέψεις και ιδέες, ενώ δεν υπάρχει περίπτωση να κοιμηθώ ΜΕΣΗΜΕΡΙ (ναι μόνο το μεσημέρι) και να μην ξυπνήσω θλιμμένος ή πανικοβλημένος...

Όταν δε σταμάτησα το Effexor... http://en.wikipedia.org/wiki/SSRI_discontinuation_syndrome#.22Brain_zaps.22_and _sensations και ο νοών νοείτω... Η δε ισχύς των συμπτωμάτων πολλαπλασιάστηκε...

Δεν ξέρω αν φταίνε τα φάρμακα ή η κατάστασή μου... Εγώ θεωρώ πάντως ότι μου κάνανε κακό... Που θα πάει, όμως, θα τη βρούμε όλοι μας την άκρη και να με συγχωρείτε για το μεγάλο του κειμένου μου, αλλά δεν τα έγραψα και όλα! :P

Εγώ απλά θα σου πω πως έκανα ψυχοθεραπεία για διαταραχή άγχους ΧΩΡΙΣ χάπια και πέτυχε. Ο γιατρός στην αρχή μου είχε πει το εξής: Θα είμαι ειλικρινής. Υπάρχουν δύο δρόμοι
1) Ο οικονομικός. Χάπια και μερικές συνεδρίες
2) Ο πολυέξοδος. Ψυχοθεραπεία για περίπου ένα χρόνο με ή χωρίς χάπια. Εδώ μου τόνισε πως προτιμάει να μην δινει εύκολα χάπια οπότε έτσι αρχίσαμε και έτσι τελειώσαμε. Δεν ένιωσα την ανάγκη να του τα ζητήσω ποτέ. Βέβαια μου είχε δώσει δύο Xanax έτσι σε περίπτωση ανάγκης τα οποία ακόμα τα έχω στο αυτοκίνητο.

Quote:

---

Originally posted by Nickbin
Εγώ απλά θα σου πω πως έκανα ψυχοθεραπεία για διαταραχή άγχους ΧΩΡΙΣ χάπια και πέτυχε. Ο γιατρός στην αρχή μου είχε πει το εξής: Θα είμαι ειλικρινής. Υπάρχουν δύο δρόμοι
1) Ο οικονομικός. Χάπια και μερικές συνεδρίες
2) Ο πολυέξοδος. Ψυχοθεραπεία για περίπου ένα χρόνο με ή χωρίς χάπια. Εδώ μου τόνισε πως προτιμάει να μην δινει εύκολα χάπια οπότε έτσι αρχίσαμε και έτσι τελειώσαμε. Δεν ένιωσα την ανάγκη να του τα ζητήσω ποτέ. Βέβαια μου είχε δώσει δύο Xanax έτσι σε περίπτωση ανάγκης τα οποία ακόμα τα έχω στο αυτοκίνητο.

---

Μακάρι να μου είχε δώσει και μένα αυτές τις 2 επιλογές... Είσαι πλέον καλά και τι κάνεις εδώ μέσα; Γρήγορα πίσω στη ζωή σου... χε! :)

Κοίτα, μία από τις παρενέργειες που μου άφησε το όλο θέμα είναι μία ευαισθητοποίηση σε θέματα υγείας και ψυχολογίας. Που και που, μπαίνω και διαβάζω γνώμες, απόψεις, προβλήματα.

Άλλωστε αν δεις ένα topic που άνοιξα πριν λίγη ώρα θα καταλάβεις πως το άγχος δεν με έχει εγκαταλείψει οριστικά και μάλλον δεν θα το κάνει ποτέ. :(

Εξαρτάται(μου λες,εξαρτάται).:P

Καλησπέρα σας!!!Χάρηκα πάρα πολύ που βρήκα το φόρουμ αυτό κι ελπίζω να βοηθήσω από την....πολύχρονη πείρα μου(ξεκίνησα με κρίσεις πανικού που εξελίχτηκαν σε διαταραχή πανικού).Πρίν 17 χρόνια περίπου ξεκίνησα με τους πανικούς αλλά το πάλευα μόνο με συνεδρίες στον ψυχίατρο και αρνιόμουν πεισματικά τη λήψη φαρμάκων.....γιατί είχα ΚΑΙ φαρμακοφοβία.Πέρασα ότι ψυχοσωματικό σύμπτωμα υπάρχει από το πιο απλό έως το πιο σοβαρό.Το τελευταίο ήταν οι τρομακτικές τάσεις λιποθυμίας οι οποίες και μ έκαναν να αποφασίσω τη λήψη φαρμάκων.Εδώ και 2 χρόνια περίπου παίρνω Λαντόζ.Αργησαν βέβαια να με πιάσουν αλλά μετά από 3 μήνες περίπου \"έδρασαν\" και άρχισα να ζώ πραγματικά απελευθερωμένη από τον φόβο του επερχόμενου θανάτου.....Ωσπου κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού είχα κάποιες κρίσεις σε λανθάνουσα μορφή....Είχα κάτι ταχυπαλμίες που όμως χάρη στο Λαντόζ φαίνεται ότι δεν εξελίσσονταν σε πανικούς.Τον τελευταίο μήνα έχω μονίμως σχεδόν σφίξιμο-πλάκωμα στο στέρνο.Πήγα στο γιατρό μου και μου σύστησε προσωρινή αύξηση της δόσης του Λαντόζ και αν δω ότι δεν γίνεται κάτι να αλλάξουμε φάρμακο και να πάρω Εφεξόρ.Εγώ δεν θέλω να μπω στη διαδικασία αλλαγής φαρμάκου(είδα κι έπαθα να αρχίσω τα Λαντόζ) είναι τώρα για καινούργιες δοκιμές????Σκέφτομαι να προσπαθήσω να το ξεπεράσω με ίδια φάρμακα και ίσως σε περιπτώσεις δυνατών κρίσεω με λεξοτανίλ...Να σημειώσω ότι η αντιμετώπιση των τωρινών συμπτωμάτων από μέρους μου δεν έχει καμία σχέση προ Λαντόζ.Τα αντιμετωπίζω πολύ πιο άφοβα αλλά δεν παύουν να μου κάνουν:κου-κου εδώ είμαστε!!!!!
Ουφ!Είπα να δώσω έναν χαιρετισμό και έκανα ολόκληρη εισαγωγή!!!!!Θα χαρώ πολύ να ανταλάξουμε απόψεις!!!!

γεια σου μαρθα..κι εγω πασχω απο το αγχος 17 χρ.απο τα 16 μου..ειμαι 33..εχω περασει κι εγω ολα τα συμπτωματα...εδω και 2,5 χρονια παιρνω φαρμακα..εντακτ αυτο τον καιρο..με βοηθαει αρκετα..για ψυχοθεραπεια το σκεφτομαι..βοηθαει?ακουσα οτι στοιχιζει και πολυ...θελω καποια συμβουλη...ευχαριστω πολυ...

τρομερα συμπτωματα αγχους πολλα χρονια τωρα,παιρνω φαρμακα εδω και 2,5 χρονια..βοηθανε αρκετα...τελειως καλα ομοως δεν ειμαι...το σκεφτομαι για ψυχοθεραπεια...δεν ξερω αν βοηθαει πραγματικα η αν ειναι πεταμενα λεφτα,γιατι ακουσα οτι στοιχιζει και πολυ...τι να κανω δεν ξερω...το μονο που θελω ειναι να ζηςω μια φυσιολογικη ζωη με οσο γινεται λιγοτερα συμπτωματα..καποια στιγμη θελω ν σταματησω καυ τα φαρμακα..δεν ξερω αν θα τα καταφερω..το εχω δοκιμασει και χειροτερεψα...

Quote:

---

Originally posted by Nickbin
Κοίτα, μία από τις παρενέργειες που μου άφησε το όλο θέμα είναι μία ευαισθητοποίηση σε θέματα υγείας και ψυχολογίας. Που και που, μπαίνω και διαβάζω γνώμες, απόψεις, προβλήματα.

Άλλωστε αν δεις ένα topic που άνοιξα πριν λίγη ώρα θα καταλάβεις πως το άγχος δεν με έχει εγκαταλείψει οριστικά και μάλλον δεν θα το κάνει ποτέ. :(

---

και δε νομίζω ότι μπορεί κανείς να απαλλαχτεί από το άγχος του... Βασικά το άγχος είναι κομμάτι του μηχανισμού επιβίωσής μας, απλά εμείς κάναμε αλόγιστη χρήση του που πλέον έχουμε άγχος για το άγχος! \'Ενας φαύλος κύκλος είναι!

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Εξαρτάται(μου λες,εξαρτάται).:P

---

:P

Quote:

---

Originally posted by Μάρθα
Καλησπέρα σας!!!Χάρηκα πάρα πολύ που βρήκα το φόρουμ αυτό κι ελπίζω να βοηθήσω από την....πολύχρονη πείρα μου(ξεκίνησα με κρίσεις πανικού που εξελίχτηκαν σε διαταραχή πανικού).Πρίν 17 χρόνια περίπου ξεκίνησα με τους πανικούς αλλά το πάλευα μόνο με συνεδρίες στον ψυχίατρο και αρνιόμουν πεισματικά τη λήψη φαρμάκων.....γιατί είχα ΚΑΙ φαρμακοφοβία.Πέρασα ότι ψυχοσωματικό σύμπτωμα υπάρχει από το πιο απλό έως το πιο σοβαρό.Το τελευταίο ήταν οι τρομακτικές τάσεις λιποθυμίας οι οποίες και μ έκαναν να αποφασίσω τη λήψη φαρμάκων.Εδώ και 2 χρόνια περίπου παίρνω Λαντόζ.Αργησαν βέβαια να με πιάσουν αλλά μετά από 3 μήνες περίπου \"έδρασαν\" και άρχισα να ζώ πραγματικά απελευθερωμένη από τον φόβο του επερχόμενου θανάτου.....Ωσπου κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού είχα κάποιες κρίσεις σε λανθάνουσα μορφή....Είχα κάτι ταχυπαλμίες που όμως χάρη στο Λαντόζ φαίνεται ότι δεν εξελίσσονταν σε πανικούς.Τον τελευταίο μήνα έχω μονίμως σχεδόν σφίξιμο-πλάκωμα στο στέρνο.Πήγα στο γιατρό μου και μου σύστησε προσωρινή αύξηση της δόσης του Λαντόζ και αν δω ότι δεν γίνεται κάτι να αλλάξουμε φάρμακο και να πάρω Εφεξόρ.Εγώ δεν θέλω να μπω στη διαδικασία αλλαγής φαρμάκου(είδα κι έπαθα να αρχίσω τα Λαντόζ) είναι τώρα για καινούργιες δοκιμές????Σκέφτομαι να προσπαθήσω να το ξεπεράσω με ίδια φάρμακα και ίσως σε περιπτώσεις δυνατών κρίσεω με λεξοτανίλ...Να σημειώσω ότι η αντιμετώπιση των τωρινών συμπτωμάτων από μέρους μου δεν έχει καμία σχέση προ Λαντόζ.Τα αντιμετωπίζω πολύ πιο άφοβα αλλά δεν παύουν να μου κάνουν:κου-κου εδώ είμαστε!!!!!
Ουφ!Είπα να δώσω έναν χαιρετισμό και έκανα ολόκληρη εισαγωγή!!!!!Θα χαρώ πολύ να ανταλάξουμε απόψεις!!!!

---

γεια σου Μάρθα! βασικά αυτό στο οποίο εγώ καταλήγω μέσα από την μικρή μου εμπειρία είναι ότι το μεγαλύτερο κομμάτι της επιτυχίας της ανάρρωσης εξαρτάται από την έγκαιρη και σωστή αντιμετώπιση! όταν λέω έγκαιρη εννοώ πως μετά την πρώτη κρίση, κατάθλιψη, επισόδειο πανικού να βρεθεί ένας χριστιανός γιατρός να σου πει \"κοίτα μεγάλε/η τα έκανες σκ**ά, αλλά δεν τρέχει τίποτα, ούτε να σε σκοτώσει το άγχος μπορεί, ούτε να σου κάνει άλλο κακό... Δες τον εαυτό λίγο έξω από εσένα και θα διαπιστώσεις πως είναι η αντίδραση στις σκέψεις σου που σου κάνει κακό παρά κάτι άλλο... κουράστηκες νοητικά και αν ξεκουράσεις το μυαλουδάκι σου σε 2 βδομάδες, ένα μήνα θα είσαι οκ...\".. αντ\' αυτού σε χαπακώνουν ή σε κάνουν να πιστέψεις ότι όλο αυτό το πράγμα οφείλεται σε κάποιο παρελθοντικό σου τραύμα (που και να ισχύει δεν αλλάζει κάτι) το οποίο πρέπει πρώτα να βρεις (ένας θεός ξέρει πως και που) και μετά να διορθώσεις (πως;;;;)... η Γνωσιακή/συμπεριφορική θεραπεία είναι σαφώς καλύτερη κατ\' εμέ, ειδικότερα αν ο γιατρός έχει γνώσεις νευρολογίας και σου εξηγήσει τον ακριβή μηχανισμό του άγχους χωρίς υπερβολές!

Μάρθα, παίρνεις λαντόζ για 2 ολόκληρα χρόνια? πως αντιμετωπίζεις τις παρενέργειες? δεν σε ενοχλούν?
κι εγώ έχω πάρει λαντόζ και μετά από 6 μήνες ήθελα να το κόψω, το είχα σιχαθεί κατά κάποιο τρόπο.

Τα αντικαταθλιπτικά φαρμακα εχουν παρα πολλές παρενέργειες και για μενα πρέπει να λαμβάνονται όταν τα πράγματα απλα δεν πάνε άλλο.
Όταν έχουμε εξαντλήσει ολες τις άλλες επιλογές μας.
Προσωπικά έπαιρνα entact μαζί με xanax και η αλήθεια είναι ότι με βοήθησαν αρκετα.
Παρενεργειες? Άφθονες…Για σεξ ούτε λόγος…
Όταν τα σταμάτησα απλά επανήλθα στην πρότερη κατάσταση.
Μεσολάβησαν βέβαια και κάποιοι θάνατοι γνωστών μου ανθρώπων.

Το αν τα φάρμακα βοηθάνε τελικά είναι μια ερώτηση που πρέπει να απαντηθεί βάση στατιστικών στοιχείων. Ο καθενας μας ωστοσο δεχετε διαφορετικά την φαρμακευτική αγωγή.
Εμένα με βοήθησαν δεν μπορώ να πω. Ωστόσο εάν με βάλεις τώρα να διαλέξω θα πω όχι ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω

Παντως εμενα τα xanax με λογικη χρηση με εχουν βοηθησει παρα πολλες φορες .

Ειδικα τωρα με το αγχος που εχει γινει περισσοτερο σωματικο μολις παρω μισο xanax και αρχισουν και φευγουν σιγα σιγα τα συμπτωματα, επιβεβαιωνω για αλλη μια φορα οτι δεν εχω κατι παθολογικο π.χ καρδια που ειναι και το \"προβλημα\" μου εδω και μερικα χρονια :)

Καλησπέρα σε όλους.
Αντιμετωπίζω και εγώ χρόνιο πρόβλημα με το άγχος, και εδώ και ένα μήνα περίπου, έχο ξεκινήσει φαρμακευτική θεραπεία με Deprevix (effexor) και ένα αγχολυτικό.
Πέρα απο μία ναυτία στην αρχή και μια δυσκοιλιότητα που έχω τελευταία, δεν εχω καποια άλλη παρενέργεια. Μπορώ να πω πως με βοήθησαν πολύ, και μάλιστα όταν κάτι με αγχώσει μου περνάει εύκολα χωρίς να γίνεται κρίση πανικού. Οι ταχυκαρδίες έχουν μειωθεί και όταν με πιάνουν κρατάνε λίγο επειδή πλεόν δεν τις πολυσκέφτομαι, και οι έκτακτες συστολές, που πριν την θεραπεία ήταν αρκετές, έχουν εξαφανιστεί, άντε να κάνω μια-δύο , συνήθως καμία.

Μπορώ να πω πως για την δικιά μου περίπτωση, μεχρι στιγμής τα φάρμακα με βοήθησαν πολύ.

καλησπερα. καποιος, καποια δεν ειμαι σιγουρος μου ειχε πει κατι παρα πολυ ωραιο και το οποιο ανακαλω και αναδιασκευαζω με δικα μου λογια. τα φαρμακα ειναι ενας γυψος. αν δεν γυμνασεις το ποδι ομως αυτο θα ξανασπασει.

Το πόδι δεν σπάει εύκολα, ακόμα και αν είναι αγυμναστο.
Το άγχος μπορεί να ωφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Στον τρόπο σκέψης και στην ευαισθησία του κάθε ατόμου, σε δίαφορες χημικές ανισσοροπιες του σώματος, μπορεί να είναι ακόμα και κληρονομικό.
Για αυτό ακριβώς τον λόγο πολλούς μπορεί να τους βοηθήσει ένας ψυχολόγος με μια ψυχοθεραπεία, ενώ σε άλλους να μην κάνει απολυτως τίποτα και να καταφύγουν σε ψυχίατρο και σε κάποια φαρμακευτική αγωγή.
Δεν είμαι υπέρ των φαρμάκων, μάλιστα είμαι κατά, αλλά αν σε ταλαιπωρεί κατι και σου χαλάει την ποιότητα ζωής, και δεις ότι τα φάρμακα σε βοηθάνε τότε καλό είναι να τα πάρεις.

Προσωπικά ξέρω αρκετές περιπτώσεις ανθρώπων που έγιναν καλα, με την βοήθεια ψυχολόγου, όπως και μιας καλής φίλης που έπασχε απο βαριά αγχώδη διαταραχή και με τα φάρμακα έγινε μια χαρά. Τα έχει κόψει εδώ και 6 χρόνια και δεν έχει κανένα πρόβλημα. Μάλιστα αυτη μου έβαλε την ιδέα να δω και εγώ κάποιον ψυχίατρο.

Η κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή, οπότε καλο είνα να μην τα βάζουμε όλα στο ίδιο καζάνι.

ναι spiral, δεν ανηκουν ολοι στο ιδιο κλουβι. κι εγω πιστευω πως δεν υπαρχουν απολυτες απαντησεις οπως και δεν υπαρχουν απολυτες ερωτησεις. με το πιο πανω μηνυμα εννουσα πως χρειαζεται και λιγη προσπαθεια , συνειδητοποιηση για να ορθοποδησεις. σαφως και δεν γενιομαστε ολοι με το ιδιο dna. αλλοι γεννονται με πολυ χειροτερα προβληματα και σε αλλες χωρες και να λεμε παλι καλα αν μπορουμε να αναπνεουμε, να εχουμε λιγο φαι και να εχουμε και λιγες καλες στιγμες. να μιλας παντως κανει καλο μην τα κρατας μεσα σου ακομα και αν δεν υπαρχει το μαγικο χαπι ουτε η μαγικη θεραπεια stay in touch με το περιβαλλον.

Παιδιά θα θελα πάρα πολύ να απαντήσω ξεχωριστά στον καθένα...αλλά λόγω απειρίας στο φόρουμ θα μου πάρει λίγο καιρό να ανακαλύψω τις άμεσες παραθέσεις κλπ!Λοιπόν για την ερώτηση αν από το Λαντόζ νοιώθω κάποιες παρενέργειες τώρα,όχι.Τον πρώτο μήνα είχα κάποιες(τρέμουλο σαν κρυάδες,κάποιες ζαλάδες,διάροια και λίγο ναυτία) οι οποίες όμως μπορεί να μην ήταν από αυτό καθ αυτό το φάρμακο γιατί όπως σας είπα είχα και φαρμακοφοβία οπότε με τόση ένταση μπορεί οι παρενέργειες να ήταν και στο μυαλό μου.Μεγάλη βοήθεια σ όλα αυτά βέβαια είχα από τον γιατρό μου ο οποίος ,ας είναι καλά ,με παρακολουθούσε στενά και είχαμε σχεδόν καθημερινή επικοινωνία.Μου εξηγούσε το κάθε τί και μου δινε κουράγιο να συνεχίσω λέγοντάς μου να παίρνω παράλληλα λεξοτανίλ μέχρι που θα δω ότι θα φτάσει μέρα που δεν θα τα χρειάζομαι καθόλου(τα λεξοτανίλ) όπως κι έγινε.Περνώντας ο καιρός και αφού με έπιανε το Λαντόζ αισθανόμουν μια χαρά.Οσο για το τελευταίο που σας ανέφερα το σφίξιμο στο στήθος αφού μιλήσαμε εχτές για λίγο στο τηλέφωνο μου είπε πως το ότι έχω μεν το σύμπτωμα αλλά δεν το φοβάμαι είναι κατάκτηση!!!!Ετσι έχει μάθει ο οργανισμός σου να εκφράζεται μου είπε,σωματοποιώντας το άγχος,έτσι θα εκφράζεται.Σημασία έχει να μην φοβόμαστε αυτές τις αντιδράσεις και να μην νομίζουμε ότι είναι κάτι κακό και επικίνδυνο.Το Λαντόζ με βοηθάει πολύ σ αυτό αλλά με βοηθάει πολύ και η επαφή με τον γιατρό μου ο οποίος μου εξηγεί με υπομονή όλους τους μηχανισμούς που κάνουν τα ψυχικά συμπτώματα σωματικά.Θα θελα πολύ να υπήρχε τσάτ εδώ για να έχουμε πιο άμεση επικοινωνία...Αλήθεια υπάρχει???Ευχαριστώ όλους όσους αναφέρθηκαν σε μένα και ελπίζω να τα λέμε συχνά.

καλησπερα..πολυ αγχος και συμτωματα πολλα χρονια τωρα..τα χαπια βοηθανε καπως αλλα μεχρι ενα σημειο..το σκεφτομαι πολυ σοβαρα για ψυχαναλυση..δε μπορω να εχω μια φυσιολογικη ζωη?ζηταω πολλα?

το παιδι δε μιλαει για τισ παρενεργειεσ τισ απλεσ που περνωντασ ο καιροσ φευγουν μιλαει για μονιμεσ παρενεργειεσ που μετα την διακοπη του φαρμακου δε φευγουν κι εμφανωσ εχουν κανει ζημια στον εγκεφαλο τετοιεσ εχουμε παθει εγω κι ο downard spiral καπωσ ετσι που εχει παθει tardive dyskinesia υπαρχουν κι αλλοι με μικροτερα προβληματα που απλα δεν τα λενε νομιζουν οτι ειναι τισ αρρωστιασ η οτιδηποτε αλλο βαριεμαι να τα λεω τωρα τα χω πει τοσεσ φορεσ υπαρχουν βιντεο στο γιου τουμπ που λενε για τουσ θανατουσ και τισ μονιμεσ παρενεργειεσ των ψυχοφαρμακων

Έπαιρνα Entact σε πολύ μικρή ποσότητα για δύο χρόνια, για να καταπολεμήσω την κόπωση. Μετά τη διακοπή του (την οποία έκανα πολύ αργά και σταδιακά), υπέφερα με πονοκεφάλους. Από τότε που τα έκοψα έχω πάθει κρίσεις πανικού (που δεν είχα πάθει ποτέ πριν αρχίσω να τα παίρνω) και γενικά το νευρικό μου σύστημα έχει γίνει υπερευαίσθητο, ανταπεξέρχεται πολύ δύσκολα σε καταστάσεις στρες.

Καλησπέρα παιδιά.Παίρνω σεροξάτ εδώ και 20 μέρες.Τις πρώτες μέρες ήμουν λίγο καλύτερα,αλλά μετά ξανάπεσα.Μήπως ξέρετε πόσο καιρός χρειάζεται για να φανεί η δράση τους;Ευχαριστώ πολύ

καλημερα σε ολους.
φιλε racer εμενα το seroxat μου βγαζει εντονα συμπτωματα σε 10 μερες και μετα υποχωρουν ολα τα συμπτωματα.
το θεμα ειναι αν θα την βγαλουμε με φαρμακα.
προσωπικα πηρα αναποδες πριν 2 μηνες και αποφασισα να κοψω το seroxat ενω εκανα 3 μηνες θεραπεια.(οπως επρεπε , με σταδιακη μειωση)
γιατι;
πρωτον : για sex ουτε κουβεντα, δευτερον : ηταν η δευτερη φορα που ξεκινησα θεραπεια με seroxat
τριτον: μου εριξε τα αιμοπεταλια και χεστηκα απο το φοβο μου μεχρι να βρω οτι φταιει το χαπι.
κι ετσι τα σταματησα. οσο ημουν καλα βεβαια. τωρα που αρχισαν παλι οι ψιλο-κρισεις ;
πριν αρχισουν ξεκινησα να πηγαινω σε εναν ομοιοπαθητικο.εδω και 1 μηνα κανω βελονισμο
γενικως αποφασισα να την ψαξω και λιγο εναλλακτικα. δεν ξερω αν θα εχει αποτελεσμα
και οι 2 πιστευουν στην ενδυναμωση του οργανισμου πνευματικα και σωματικα.
θα προσπαθησω να την παλεψω. δεν παει αλλο. τερμα τα φαρμακα.

αν καποιος εχει αποψη για την ομοιοπαθητικη ας γραψει κατι

Το συμπέρασμα σας παιδιά τί είναι;
τελικά βοηθάνε ή όχι;

σε κάποιον που κάνει πνευματική εργασία ή θέλει να είναι κοινωνικός και να συζητά με επιχειρήματα βοηθούν ή θά κάνουν ζημιά;

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Το συμπέρασμα σας παιδιά τί είναι;
τελικά βοηθάνε ή όχι;

σε κάποιον που κάνει πνευματική εργασία ή θέλει να είναι κοινωνικός και να συζητά με επιχειρήματα βοηθούν ή θά κάνουν ζημιά;

---

ιωαννη, πολυ γενικη ερωτηση. ετσι γενικα απο στατιστικες η απαντηση ειναι θετικη σε γενικες γραμμες για αντιψυχωσικα κ για τα αντικαταθλιπτικα σε βαριες καταθλιψεις, ενω για ηπιες καταθλιψεις εχουν εμφανιστει κ ερευνες που λενε οτι δεν βρισκουν στατιστικα σημαντικη διαφορα. (as far as I know).

αν θελεις να μαθεις για εσενα, ο μονος τροπος ειναι να... δοκιμασεις καποιο φαρμακο! :cool:

Lou!..

Δε δοκίμασα κανένα φάρκακο, παρά το ότι ένας ψυχολόγος που πήγα πριν ένα χρόνο μου σύστησε να ξεκινήσω φάρμακα παράλληλα με ψυχοθεραπεία. Μιλώ για σχετικά ήπιες καταστάσεις.Μόνο η σκέψη να ξεκινούσα κάτι τέτοιο μου προκαλεί λύπη, εκτός του ότι τα θεωρώ ως φυγή και μέσο ηρεμίας και τίποτε άλλο. Φοβάμαι ότι κάποιος που τα παίρνει δε θα μπορεί να αντεπεξέλθει σε πνευματική εργασία, θα μιλά με τους άλλους σα μηχανικά, ένα είδος αποβλάκωσης με απλανές ύφος.

Έχουν κάνει θαύματα; Σε συνδυασμό με τη ψυχοθεραπεία έχουν αλλάξει το χαρακτήρα κάποιου;

Ή συμφωνείται τελικά με τα όσα πιστεύω;

Μόνο σε κάποιες στιγμές έντονες, που έπρεπε να κάνω κάτι που είχε ρίσκο ή έντονου άγχους ή αγωνίας έννοιωσα ότι τα είχα ανάγκη, για να ηρεμήσω και ίσως να με βοηθήσουν να κάνω αυτό που φοβόμουν.
Δεν ξέρω και σε ποιο βαθμό αν όλα αυτά οφείλονται και σε οργανικά αίτια πχ ορμόνες κλπ......