ερωτικη απογοητευση

Γεια σας. Παρακολουθω τις συζητησεις σας εδω και λιγο καιρο και θελω να σας χαιρετησω ολους και να παραθεσω και την δικη μου περιπτωση.Παραθετω αρχικα το "προφιλ" μου και στη συνεχεια το προβλημα.

Ειμαι 27 ετων. Γενικα εχω προβλημα με το αγχος. Αγχωνομαι με το παραμικρο και παρα πολυ. Ολα ξεκινησαν οταν πιεστηκα πριν 4 χρονια στη σχολη μου. Εκτοτε παθαινω κρισεις αγχους οποτε συμβαινει αλλαγη στη ζωη μου. Ακομα και οταν ειναι ευχαριστη. Το μυαλο μου κολλαει στην αλλαγη, την σκεφτομαι συνεχεια, δε μπορω να κοιμηθω καλα, δε μπορω να φαω και ειμαι κακοδιαθετη.Επισης ειμαι πολυ ευαισθητη, εχω χαμηλη αυτοκετιμηση και υποβιβαζω τον εαυτο μου.

Ειχα μια σχεση 6 χρονια που τερματιστηκε περσυ. Πονεσα πολυ αλλα δεν επαθα καποιο "αμοκ" ποτε. Ειχα εναν συνεχη συναισθηματικο πονο επι μηνες που αρχισε να φθινει σιγα σιγα ωσπου γνωρισα καποιον...Στο ενδιαμεσο οι φιλες μου συμπαρασταθηκαν οσο μπορουσαν αλλα αυτο για μενα δεν ηταν αρκετο και αρχισα να ερχομαι σε συγκρουση με πολλα ατομα.
Οταν γνωρισα το παιδι νομιζα οτι θα ημουν απολυτα ευτυχισμενη μαζι του αλλα παροτι ειναι καλο παιδι με καλες προθεσεις εμενα δε μου εφτανε τιποτα και δεν ενιωθα καλα. Αρχισα να τον πιεζω να βρεθουμε γιατι ειχε πολυ βαρυ προγραμμα και δε βρισκομασταν και στο τελος δεν αντεξε...απο το πουθενα και χωρις να ξερω τιποτα μου ειπε οτι εσβησαν ολα τα συναισθηματα του για μενα...και οτι δεν ξερει αν θελει να μαστε μαζι..αλλα τοσο καιρο δεν εχει κανει καμια κινηση προσεγγισης.
Παροτι η σχεση μας ηταν πολυ συντομη, πονεσα πολυ. Επαθα αμοκ, επι μερες κλαιω, δε μπορω να δουλεψω, δε μπορω να φαω, δε μπορω να κοιμηθω. Δεν υπαρχω. Υπαρχω μονο για εκεινον. Αυτα δεν τα περασα ουτε με την μεγαλη μου σχεση οταν χωρισα. Τωρα που τον χανω ειναι σα να χανω τον κοσμο. Το ξερω οτι η αντιδραση μου ειναι υπερβολικη αλλα δε μπορω να το ελεγξω. Δε μπορω να σταματησω να κλαιω, κλαιω ακομα και στη δουλεια. Καθε μερα ειμαι και χειροτερα, δε θελω να μιλησω σε κανεναν, δε θελω να κανω τιποτα...και το παιδι παροτι του εχω πει οτι δε θα επαναλαβω τα λαθη μου, μου απανταει πως δεν εχει νοημα πλεον...αλλα οταν τον ρωταω αν εληξε οριστικα, μου απανταει πως το σκεφτεται...
Θα τρελαθω! Δεν ειναι φυσιολογικο να κανω ετσι! Αλλα καθε μερα ειμαι και πιο χαλια.

Ολη μερα νιωθω εξαντληση και τα βραδια δε μπορω να κοιμηθω...και οι βαλεριανες δεν κανουν τιποτα. Δεν ξερω μηπως εχω καταθλιπτικο επεισοδιο. Δεν ξερω αν υπαρχει και γεννετικη προδιαθεση, επασχε μελος της οικογενειας μου απο καταθλιψη. Δεν ξερω τι ειναι αυτο που νιωθω, θλιψη ή καταθλιψη? Ποναω στο στηθος, νιωθω ενα βαρος λες και καποια στιγμη θα γινει ενα παφ και θα σκασει η καρδια μου...Επι 2 χρονια νιωθω δυστυχισμενη, πρωτα ηταν τα θεματα της σχολης μου, μετα η ανεργια, μετα ο πρωτος χωρισμος, μετα προβληματα με φιλους, τωρα ο δευτερος χωρισμος...και καθε φορα αντιδρω και πιο χαλια και νιωθω και πιο χαλια. Δεν αντεχω τη ζωη μου ωρες ωρες

Προς Θεου κοπελα μου μην το ξαναπεις αυτο δεν αντεχω τη ζωη μου ωρες ωρες.Τωρα επειδη εχω περασει και εγω παρομοιες καταστασεις πιστευω οτι εχεις αποθηκευσει ηδη αρκετο αγχος και αρκετα απο τα συμπτωματα ειναι της καταθλιψης.Μην πανικοβαλεσαι αντιμετωπιζεται υπομονη και χρονο θελει.Πιστεψε με καταλαβαινουμε ολοι τον πονο σου.Ελπιζω να σου εδωσα λιγο θαρος και να μην σε παιρνει απο κατω τωρα που ειναι στην αρχη το προβλημα πρεπει να το αντιμετωπισεις.

Quote:

---

Originally posted by egge

Επαθα αμοκ, επι μερες κλαιω, δε μπορω να δουλεψω, δε μπορω να φαω, δε μπορω να κοιμηθω. Δεν υπαρχω. Υπαρχω μονο για εκεινον. Αυτα δεν τα περασα ουτε με την μεγαλη μου σχεση οταν χωρισα. Τωρα που τον χανω ειναι σα να χανω τον κοσμο. Το ξερω οτι η αντιδραση μου ειναι υπερβολικη αλλα δε μπορω να το ελεγξω. Δε μπορω να σταματησω να κλαιω, κλαιω ακομα και στη δουλεια. Καθε μερα ειμαι και χειροτερα, δε θελω να μιλησω σε κανεναν, δε θελω να κανω τιποτα...και το παιδι παροτι του εχω πει οτι δε θα επαναλαβω τα λαθη μου, μου απανταει πως δεν εχει νοημα πλεον...αλλα οταν τον ρωταω αν εληξε οριστικα, μου απανταει πως το σκεφτεται...
Θα τρελαθω! Δεν ειναι φυσιολογικο να κανω ετσι! Αλλα καθε μερα ειμαι και πιο χαλια.

---

Το λες και μόνη σου πως δεν είναι φυσιολογικό.
Εγώ πιστεύω πως αυτή η σχέση τα φορτώθηκε όλα και το ξέσπασμα που ακολούθησε είχε να κάνει με όλα και όχι με τον χωρισμό.
Από τη στιγμή που σου λέει πως το σκέφτεται, δώστου χρόνο και αν με το καλό ξαναγυρίσει μη τα φορτώσεις όλα πάνω του.

Πρωτον σας ευχαριστω που απαντησατε. Νιωθω καλα που βρισκω ατομα που με νιωθουν!
Η σχεση αυτη (ακομα και να ξαναγυρισει που το αποκλειω!) ειναι \"καμμενη\". Ουτε εκεινος ουτε εγω ειμαστε καλα. Ειμαστε πιεσμενοι. Μαλλον γνωριστηκαμε σε λαθος χρονο...Το προβλημα μου πιο πολυ εχει να κανει με το πως ΕΓΩ αντιμετωπιζω τις καταστασεις. Με παιρνει υπερβολικα απο κατω, δεν ειναι φυσιολογικο. Δε θα πρεπε να χαλιεμαι τοσο. Κι ομως χαλιεμαι. Σα να αποζητω να υποφερω ωρες ωρες. πχ τωρα νιωθω τυψεις που χαλασε η σχεση και πιστευω οτι μου αξιζει να υποφερω. Τι ανωμαλια ειναι αυτη? Σα να μη θελω να ειμαι καλα...γι αυτο χαλασα και την σχεση μου

Quote:

---

Originally posted by egge
Πρωτον σας ευχαριστω που απαντησατε. Νιωθω καλα που βρισκω ατομα που με νιωθουν!
Η σχεση αυτη (ακομα και να ξαναγυρισει που το αποκλειω!) ειναι \"καμμενη\". Ουτε εκεινος ουτε εγω ειμαστε καλα. Ειμαστε πιεσμενοι. Μαλλον γνωριστηκαμε σε λαθος χρονο...Το προβλημα μου πιο πολυ εχει να κανει με το πως ΕΓΩ αντιμετωπιζω τις καταστασεις. Με παιρνει υπερβολικα απο κατω, δεν ειναι φυσιολογικο. Δε θα πρεπε να χαλιεμαι τοσο. Κι ομως χαλιεμαι. Σα να αποζητω να υποφερω ωρες ωρες. πχ τωρα νιωθω τυψεις που χαλασε η σχεση και πιστευω οτι μου αξιζει να υποφερω. Τι ανωμαλια ειναι αυτη? Σα να μη θελω να ειμαι καλα...γι αυτο χαλασα και την σχεση μου

---

Από αυτά που σου έγραψα παραπάνω, τι κατάλαβες?

Και το θεμα ειναι τι κανω? Πως το αντιμετωπιζω ολο αυτο? Δε μου αρεσει ο εαυτος μου, ολο παραπονιεμαι αλλα δεν κανω τιποτα γι αυτο

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία

Quote:

---

Originally posted by egge
Πρωτον σας ευχαριστω που απαντησατε. Νιωθω καλα που βρισκω ατομα που με νιωθουν!
Η σχεση αυτη (ακομα και να ξαναγυρισει που το αποκλειω!) ειναι \"καμμενη\". Ουτε εκεινος ουτε εγω ειμαστε καλα. Ειμαστε πιεσμενοι. Μαλλον γνωριστηκαμε σε λαθος χρονο...Το προβλημα μου πιο πολυ εχει να κανει με το πως ΕΓΩ αντιμετωπιζω τις καταστασεις. Με παιρνει υπερβολικα απο κατω, δεν ειναι φυσιολογικο. Δε θα πρεπε να χαλιεμαι τοσο. Κι ομως χαλιεμαι. Σα να αποζητω να υποφερω ωρες ωρες. πχ τωρα νιωθω τυψεις που χαλασε η σχεση και πιστευω οτι μου αξιζει να υποφερω. Τι ανωμαλια ειναι αυτη? Σα να μη θελω να ειμαι καλα...γι αυτο χαλασα και την σχεση μου

---

Από αυτά που σου έγραψα παραπάνω, τι κατάλαβες?

---

καταλαβα τι μου ειπες...οτι ξεσπασα πανω του προφανως και το ολο αμοκ τωρα εχει να κανει με συσσωρευμενες καταστασεις...αλλα που θα παει αυτο? Και την επομενη φορα θα χω να ξεσπαω για ολα αυτα + 1? Σα να ναι φαυλος κυκλος. Μου δοθηκε μια ευκαιρια να περασω καλα μια φαση της ζωης μου (γιατι θεωρω τις ερωτικες σχεσεις πολυ σημαντικες καλως η κακως) και εγω τα σκατωσα.

Quote:

---

Originally posted by egge
Και το θεμα ειναι τι κανω? Πως το αντιμετωπιζω ολο αυτο? Δε μου αρεσει ο εαυτος μου, ολο παραπονιεμαι αλλα δεν κανω τιποτα γι αυτο

---

Οχι να σου αρεσει ο εαυτος σου και μην αλλαζεις για κανεναν.Εγω που αλλαξα για αλλους κοντεψα να τρελαθω απο τη στεναχωρια.Φυσικα και αντιμετωπιζεται μην κολονεις στα δυσκολα εισαι πιο δυνατη απο οσο νομιζεις.

Από τη μια λοιπόν έχεις πλήρη συνείδηση τι σου συμβαίνει και από την άλλη λες πως δεν είναι καλή εποχή για σχέση όσο σας αφορά.
Οπότε?
Χτίζεις σιγά-σιγά ευτυχισμένες στιγμές ώστε να θωρακηθείς απέναντι στη θλίψη σου.
Ξεκίνα να κάνεις πράγματα που δεν έκανες ποτέ. Βρες ενδιαφέροντα, βγες έξω.
Μη καταδικάζεις τον εαυτό σου βάζοντας του ταμπέλες, (καάθλιψη κλπ).
Περνάς μια δύσκολη περίοδο και μόνο με τη δική σου βοήθεια μπορείς να βγεις από αυτή.

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Από τη μια λοιπόν έχεις πλήρη συνείδηση τι σου συμβαίνει και από την άλλη λες πως δεν είναι καλή εποχή για σχέση όσο σας αφορά.
Οπότε?
Χτίζεις σιγά-σιγά ευτυχισμένες στιγμές ώστε να θωρακηθείς απέναντι στη θλίψη σου.
Ξεκίνα να κάνεις πράγματα που δεν έκανες ποτέ. Βρες ενδιαφέροντα, βγες έξω.
Μη καταδικάζεις τον εαυτό σου βάζοντας του ταμπέλες, (καάθλιψη κλπ).
Περνάς μια δύσκολη περίοδο και μόνο με τη δική σου βοήθεια μπορείς να βγεις από αυτή.

---

Και με το παιδι ευκαιρια για ευτυχισμενες στιγμες ηταν αλλα τα θαλασσωσα. Σα να μη θελω να ειμαι καλα...σα να αποζητω τη δυστυχια μου...πρεπει να βρω ενδιαφεροντα, δεν εχω κανενα!

Quote:

---

Originally posted by egge

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Από τη μια λοιπόν έχεις πλήρη συνείδηση τι σου συμβαίνει και από την άλλη λες πως δεν είναι καλή εποχή για σχέση όσο σας αφορά.
Οπότε?
Χτίζεις σιγά-σιγά ευτυχισμένες στιγμές ώστε να θωρακηθείς απέναντι στη θλίψη σου.
Ξεκίνα να κάνεις πράγματα που δεν έκανες ποτέ. Βρες ενδιαφέροντα, βγες έξω.
Μη καταδικάζεις τον εαυτό σου βάζοντας του ταμπέλες, (καάθλιψη κλπ).
Περνάς μια δύσκολη περίοδο και μόνο με τη δική σου βοήθεια μπορείς να βγεις από αυτή.

---

Και με το παιδι ευκαιρια για ευτυχισμενες στιγμες ηταν αλλα τα θαλασσωσα. Σα να μη θελω να ειμαι καλα...σα να αποζητω τη δυστυχια μου...πρεπει να βρω ενδιαφεροντα, δεν εχω κανενα!

---

μολις εντοπισες το προβλημα σου αγαπητη μου..ξαναδιαβασε την τελευταια σου προταση.

οταν δεν εχουμε ενδιαφεροντα-στοχους ασχολουμαστε με οτι μπορεις να φανταστεις!επιλεγουμε να στεναχωριομαστε στον υπερβολικο βαθμο για το οτιδηποτε μικρο,για να δικαιολογουμε την αχαρη ζωη μας..
το εχω ζησει αυτο :)

Και γι αυτο γατζωθηκα απο τη σχεση μου....

Χτες με παρατησε οριστικα. Δε μπορεσα να κοιμηθω το βραδυ. Μονο σπαστα 2 ωρες. Σε καποια φαση ενιωσα στον υπνο μου να παραλυω. Μ επιασε ταχυπαλμια και κρυος ιδρωτας στην πλατη. Ξυπνησα απο το λαχανιασμα μου. Δε το χω ξαναπαθει. Δε μπορουσα να σταματησω να λαχανιαζω. Λες και ετρεχα...Ζητω βοηθεια. Οι γονεις μου δεν αντεχουν να με βλεπουν ετσι. Θελουν να φυγω απο το σπιτι

Σχεδον ενα χρονο μετα ειμαι παλι στα ιδια.Ενω περασα μια περιοδο που ενιωθα ικανοποιητικα ως αρκετα καλα μπορω να πω, εκανα την ιδια περιοδο με περσυ ξανα μια σχεση. Ειπα δε θα επαναλαβω τα ιδια λαθη. Το καταφερα, αλλα ως ενα σημειο μονο. Το αποτελεσμα? Το ιδιο! Ξανα παρατημενη, ξανα κλαμμενη ξανα πληγωμενη και ξανα τα ιδια λογια. Τελικα κατι κανω εγω λαθος. Η περσυνη ηταν η χειροτερη περιοδος της ζωης μου. Δεν αντεχω τα ιδια παλι...Απο περσυ ειμαι αρκετα κιλα λιγοτερο, εχω διαταραχω ορεξης και μεσα σε ολα ειχα πριν λιγες μερες την πρωτη κριση πανικου. Συν τοις αλλοις εχω εξτρα πιεση στη δουλεια, ειμαι στα ορια της απολυσης, και νιωθω ανικανη για εργασια και ψαξιμο εργασιας. Αν δεν κανω κατι τωρα θα με χασω. πρεπει να με σωσω..βοηθεια!
Θελω να δω καποιον ειδικο ψυχολογο. Αν επιτρεπεται, βοηθηστε με, προτεινετε μου καποιον καλο ψυχολογο οχι πολυ ακριβο. Πρεπει να με σωσω

βοηθεια σας παρακαλω

καλημερα τι εγινε σε αυτη τη σχεση και τελειωσε και αυτη?
ποσο χρονων εισαι?

Δυσκολο πραγμα η μοναξια...Αλλα ετσι μαθαινεις να εκτιμας την αγαπη

ειμαι 27.Η σχεση τελειωσε γιατι του ανεφερα αρκετα νωρις καποιους προβληματισμους σχετικα με την δουλεια του και τα περιεργα ωραρια του. Μου ειπε οτι δεν επρεπε να κανω τετοιες συζητησεις τοσο νωρις και οτι να μη το ξανακανω γιατι τον απωθω ετσι. Οντως δεν ανεφερα ξανα τιποτα. Ζητησα συγνωμη και παραδεχτηκα το λαθος μου. Ανοιχτηκα, εξεφρασα τα συναισθηματα μου και μου ελεγε ποσο ομορφα ενιωθε και οτι του αρεσε που ανοιχτηκα. Αλλα απο τοτε που ειπα αυτο για την δουλεια τοτε, κλεινοταν. Εγω ανοιγομουν και αυτος κλεινοταν. Το εβλεπα και στεναχωριομουν που απο ενθουσιασμενος εγινε σχεδον ξενερωμενος. Ειχαμε μικρα καυγαδακια γιατι εισεπραττα οτι απομακρυνοταν. Εγω εκλαιγα και αυτος νευριαζε. Ο ιδιος μου ελεγε ποσο του αρεσω και να κανουμε νεα αρχη αφηνοντας πισω τα ασχημα κ κρατοντας τα καλα. Μια μερα μετα απο αυτο, ενω ελειπε εκτος αθηνων, με χωρισε λεγοντας οτι δε νιωθει τιποτα για μενα ενω εγω ενιωθα πολλα παραπανω και δεν ηταν δικαιο.Εκλαψα οταν το ακουσα και μου ειπε οτι δεν αντεχε αυτο, το οτι εκλαιγα. Ενιωθε πιεση και αυτος. Ειμαι μια αποτυχημενη. Δεν παει αλλο. Παντα με πληγωνουν, παντα με παρατανε. Και εγω χειροτερα. Δεν το αντεχω αλλο. Οχι αλλη μοναξια

Μα πως εχεις αποτυχει αφου αναγνωριζεις τα λαθη σου. Εχεις αποτυχει οταν σταματησεις να προσπαθεις για τον εαυτο σου. Οσο προσπαθεις απλα διορθωνεις τον εαυτο σου μεσα απο τα λαθη σου. Μπορεις να αλλαξεις μιας και εχεις σοβαρο κινητρο ..δεν αντεχεις την μοναξια...

Οταν αγαπας καποιον τον αφηνεις πραγματικα ελευθερο και εαν σε αγαπαει αυτος θα ειναι μαζι σου. Μηπως δεν φθαις καθαρα εσυ και υπαρχουν αλλα θεματα? Μηπως εκανε μερες να συναντηθειται με προσχημα την δουλεια του η δεν μιλουσε στο τηλεφωνο καθολου και για αυτο εσυ του ανοιγες κουβεντα?

το θεμα ειναι και περα απο εκεινον.κανω συνεχως τα ιδια λαθη με τις σχεσεις μου.ολοι παραπονιουνται για πιεση.ναι, τον προηγουμενο τον πιεζα παρα πολυ και το εβλεπα απλα δε μπορουσα να αλλαξω.τον τελευταιο πραγματικα προσπαθησα να μην τον πιεζω...ως ενα σημειο τα καταφερα αλλα παλι ειχα καποια περιστατικα που επρεπε να χω αποφυγει.αρα απετυχα, δεν μαθαινω απο τα λαθη μου...ποσο πιο αποτυχημενη να νιωσω?θελω την βοηθεια ειδικου

νιωθει οτι κανεις τα ιδια λαθη οπως λες-αν ειναι λαθη οντως-επειδη κατι σου λειπει ή εχεις περασει δυσκολα παλιοτερα.μην αναλωνεσαι σε σχεσειςθελω να πω μη λες στον εαυτο σου΄ξερεις πρεπει να μη ειμαι μονη΄'
στη φαση που εισαι χρειαζεσαι ψυχικη ηρεμια κ αυτη θα τη βρεις μονη κ μονο μονη.οτι θες ειμαι εδω

εχεις δικιο κυκνο. σ ευχαριστω για τα λογια σου
σημερα πηρα σημαντικες αποφασεις για μενα...να γινω αυτη που πρεπει να γινω για να ειμαι καλα με τον εαυτο μου...αλλαζει ο ανθρωπος? αν θελει και αν ειναι προς το καλυτερο, εγω λεω ΝΑΙ

οκ σημερα διαγνωστηκα με καταθλιψη ηπιας μορφης
ξεκιναω την προσπαθεια!

Γεια σου Egge,

πραγματικά διαβάζοντας στα όσα γράφεις ένιωσα να ακούω τον εαυτό μου. Παρόμοιες καταστάσεις βιώνω τους τελευταίους μήνες. Εγώ επιπλέον είμαι 36 (και πάω στα 37) και συνεπώς το άγχος και ο πανικός που νιώθω μαζί με την -διαγνωσμένη πλέον- κατάθλιψη, με έχουν φέρει σε σημείο πλήρους απελπισίας και απόγνωσης. Πριν 4 μήνες περίπου έχασα και την μητέρα μου από καρκίνο και τότε έχοντας την σύντροφό μου δίπλα μου (ένα πρόσωπο που σημαίνει για μένα υπερβολικά πολλά πράγματα) δεν θρήνησα ουσιαστικά γιατί ήξερα πως εκείνη είναι δίπλα μου και είχα το στήριγμά μου.

Δυστυχώς τα πράγματα όμως δεν εξελίσσονται όπως θα θέλαμε πάντα. Αφέθηκα εντελώς στην σχέση μου. Την έβαλα πάνω από όλα και το χειρότερο, γαντζώθηκα πάνω της σαν να μην υπήρχε τίποτε άλλο. Είναι ένα λάθος που έκανα πάντα. Και με τον συγκεκριμένο άνθρωπο για δεύτερη φορά αφού είχαμε σχέση πριν πολλά χρόνια (7). Και ενώ χωρίσαμε για ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς καμία επικοινωνία και χωρίς καμία ελπίδα (από την πλευρά μου) για επανασύνδεση, εκείνη επέστρεψε ξαφνικά ζητώντας να είμαστε μαζί και πάλι. Αυτό ήρθε σχεδόν ταυτόχρονα (με 2-3 εβδομάδες διαφορά) με το κακό νέο του καρκίνου της μητέρας μου. Τότε πίστεψα πως τελικά υπάρχει Θεός και πως όλα γίνονται με βάση ένα σχέδιο στη ζωή μας που ενδεχομένως να είναι αυτό που λέμε "μοίρα".

Αν και θα έπρεπε να είμαι πολύ χαρούμενος έως και ευτυχισμένος για την επίστροφή σε μένα ενός τόσο σημαντικού προσώπου, εντούτοις ένιωθα μεγάλο άγχος, πανικό και πολλά ερωτηματικά. Γιατί ????? Αυτή ήταν η μόνη λέξη και ταυτόχρονα ερώτημα που κυριαρχούσε στην σκέψη μου. Αν και πήρα μια απάντηση πάνω σε αυτό από την ίδια ότι η σχέση μας κι εγώ ο ίδιος, είμαστε τόσο σημαντικοί που αξίζαμε μια δεύτερη ευκαιρία, ωστόσο αυτό δεν μου αρκούσε και μέχρι και τώρα που το σκέφτομαι, δεν μου αρκεί. Είναι ίσως γιατί μου πήρε πάνω από 2.5 χρόνια για να ξεπεράσω την θλίψη και τον πόνο που μου προκάλεσε αυτός ο χωρισμός. Είναι ίσως γιατί εγώ πάλευα ολομόναχος ενώ για εκείνη ήταν πάντα εύκολο να έχει συμπαράσταση και βοήθεια και σίγουρα ποιο εύκολο να κάνει σχέσεις. Είναι ίσως γιατί εγώ ήμουν μόνος τα τελευταία 4 χρόνια έχοντας πια χάσει κάθε ελπίδα ότι θα μπορούσα να βρώ έναν σύντροφο. Είναι ίσως γιατί κατά βάθος ζηλεύω που εκείνη είχε τα πάντα όλα αυτά τα χρόνια. Έζησε την ζωή της όπως ήθελε και όσο ήθελε χωρίς να σκεφτεί ούτε μια φορά τον πόνο και την θλίψη μου. Και ξαφνικά...επέστρεψε γιατί "δεν ήμουν ένας τυχαίος άνθρωπος στη ζωή της".

Ο λόγος που έφυγε την πρώτη φορά ήταν γιατί ήμουν πολύ πιεστικός και ζηλιάρης. Αλλά τότε εκείνη σπούδαζε στο εξωτερικό και οι φορές που μπορούσαμε να είμαστε μαζί ήταν το πολύ μερικές μέρες κάθε περίπου 3 μήνες. Τότε έφυγε γιατί την πίεζα πολύ με τις απαιτήσεις μου και φοβήθηκε πως αυτό θα κατέστρεφε τις σπουδές της που εκείνο τον καιρό σχεδόν είχαν ολοκληρωθεί και ήταν ένα βήμα πριν το πτυχίο. Είχα πολλές εκρήξεις θυμού γιατί έδειχνε να μην ενδιαφέρετε για την σχέση τόσο όσο για τις σπουδές. Σπουδές που ούτως ή άλλος, έκανε απλά για να μπορεί να έχει ένα πτυχίο και όχι γιατί θα εξασκούσε και το επάγγελμα του πτυχίου της. Αυτό είναι λίγο μπερδεμένο και δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Σημασία έχει πως η σχέση ήταν μόνιμα σε δεύτερη μοίρα (ίσως και σε τρίτη). Έμεινε τελικά στο εξωτερικό όπου έκανε την πρακτική της και εργάστηκε όλα αυτά τα χρόνια. Και τελικά επέστρεψε σε πιο μόνιμη βάση, μερικούς μήνες πριν εμφανιστεί και πάλι στη ζωή μου.

Τώρα που τα γράφω όλα αυτά έχω να την δώ και να βρεθούμε σαν ζευγάρι πάνω από 2 εβδομάδες. Οι εντάσεις τον τελευταίο καιρό ήταν μόνιμες και οι παρεξηγήσεις και οι τσακωμοί. Εκείνη είχε αποφασίσει να αφήσει όλη την κοινωνική της ζωή και τις εξόδους της μέχρι τις πρωινές ώρες (κάτι που πάντα με ενοχλούσε) και να αφιερωθεί για περίπου 3 μήνες στη σχέση μας και σε μένα που είχα να αντιμετωπίσω τον θάνατο της μητέρας μου.Όταν μου είπε οτι θέλει να επιστρέψει και πάλι στους "φυσιολογικούς" ρυθμούς ζωής (της) και να βγαίνει με τους φίλους της, εγώ απάντησα πως μπορεί αλλά θα επιθμούσα να σκεφτεί λίγο ότι οι έξοδοι μέχρι πρωίας δεν είναι κάτι που μου αρέσει. Ίσως να έπρεπε να αυτοπεριορίσει κάπως τις ώρες που επιστρέφει σπίτι. Εκείνη αμέσως αντέδρασε και είπε πως την καταπιέζω, πως είμαι αχάριστος και πως δεν μπορεί να έχει όρια στις ώρες που θα γυρνά σπίτι. Έπειτα έγιναν και άλλες "αλλαγές" σε πράγματα που θεωρούσα δεδομένα (πράγματα που θα κάναμε μαζί) και έτσι οι εκρήξεις θυμού και αγανάκτησης που είχα (πάντα αντιδρώ άσχημα όταν μου τραβάνε το χαλί κάτω από τα πόδια μου) επέστρεψαν. Θέλω να σημειώσω πως δεν γίνομαι βίαιος σε καμία περίπτωση. Ποτέ δεν έχω σκεφτεί καν να χειροδικήσω όχι στην σύντροφό μου αλλά σε κανέναν (έστω και αν το άξιζε). Απλά γίνομαι έξαλλος και φωνάζω και ακόμα και αν έχω δίκαιο, τότε το χάνω. Δεν ξέρω τι θα απογίνει η σχέση μου. Εγώ προσπαθώντας να αντιμετωπίσω την κατάθλιψή μου και μόνο στην σκέψη της απώλειας, και επίσης τις κρίσεις πανικού και άγχους, κατέφυγα σε φάρμακα και σε ψυχοθεραπεία. Εκείνη ενώ είχε δηλώσει πως θέλει να τελειώσει αυτή η σχέση τώρα κρατά κάποια απόσταση και τηρεί στάση αναμονής. Σύμφωνα με τα λεγόμενα της, θέλει να ισορροπήσει και πάλι συναισθηματικά ώστε να μπορέσει να συνεχίσει στην σχέση. Αυτό απαιτεί την ύπαρξη απόστασης από εμένα. Εγώ πάλι πρέπει να προσπαθήσω να σταθώ στα πόδια μου (και όχι στην πλάτη της) ώστε να γίνομαι λιγότερο φορτικός. Αλλά κυρίως πρέπει να λύσω δομικά προβλήματα της ψυχοσύνθεσης μου ώστε να μπορώ ως ανεξάρτητη μονάδα, να ισορροπώ δίχως εξωτερικές βοήθειες. Κυρίως πρέπει να αποκτήσω αυτο-εκτίμηση και επίγνωση της πραγματικής αξίας και υπόστασης μου. Αυτό νομίζω πως θα με βοηθήσει να είμαι πιο δημιουργικός και ανεξάρτητος συναισθηματικά. Και τελικά θα ελαττώσει τα προβλήματα της προσωπικότητας μου. Ελπίζω να τα έχω σκεφτεί καλά, και να με έχουν συμβουλεύσει σωστά και αντικειμενικά (μέσα στους συμβούλους μου, βρίσκεται και η ίδια η σύντροφός μου).

Στα γράφω όλα αυτά γιατί είμαι όπως σου είπα σε μια πολύ παρόμοια κατάσταση. Στα γράφω όμως γιατί θέλω να καταλάβεις πως τα πράγματα δεν είναι ποτέ τόσο απλά. Ποτέ δεν φταις μόνο εσύ ή μόνο οι άλλοι. Η συμπεριφορά μας έχει ρίζες σε μηχανισμούς και συμπεριφορικά πρότυπα που έχουν εδραιωθεί μέσα μας από της παιδική μας ηλικία. Αν μπορούσα να μιλήσω για μένα, πολλά θα γίνονταν κατανοητά και ως ένα μέτρο, θα δικαιολογούσαν τα αδύνατα σημεία της προσωπικότητάς μου. Όμως ποτέ δεν αποτελούν άλλοθι και ποτέ δεν επαναπαυόμαστε σε αυτά. Και η σύντροφός μου έχει πολλά προβλήματα στην συμπεριφορά της. Η άμυνες της είναι πρωτόγονες όταν νιώθει πως απειλείται. Προτιμά να οχυρωθεί σε αυτό που εκείνη θεωρεί "ελευθερία" και να γκρεμίσει τα πάντα συμπεριλαμβανομένων των ονείρων, σχεδίων, της ζωής τελικά, του συντρόφου της και της ίδιας. Δεν αμύνεται απλά, αλλά επιτίθεται με σκληρότητα και απάθεια. Σχεδόν με απανθρωπιά. Αλλά σε αυτό πρέπει μόνη της να βρεί την τόλμη και την παρρησία να το αποδεχτεί και να ζητήσει την ανάλογη βοήθεια.

Εγω όπως και εσύ είπες, έχω ξεκινήσει την προσπάθεια. Ελπίζω να πετύχω όχι πλέον τόσο για την σχέση μου, αλλά κυρίως για μένα.

Στην τελική....είναι μάταιο να προσπαθείς να αλλάξεις τους άλλους έστω και αν σε αυτούς εντοπίζεις πραγματικά προβλήματα και θες ειλικρινά να τους βοηθήσεις. Αυτό που μπορείς να κάνεις σίγουρα είναι να προσπαθήσεις να αλλάξεις τον εαυτό σου. Και το καλύτερο με αυτό είναι πως έχεις πολλές πιθανότητες να το πετύχεις.

Καλή δύναμη.

τι βλακειες ειναι αυτες!
γατζωνεστε απο ατομα λετε παραμυθια στον εαυτο σας κ ταλαιπωρειστε αδικα!ετζ το θεμα δεν ειναι ο πρωην προφανως αλλα η μοναξια κ η μοναξια εχει συνεπεια την καταθλιψη κ λογικο!εγω λεω να βγεις στο κυνηγι κ να μην καθεσαι να κλαις αν εισαι εστω κ λιγο ομορφη και καπατσα θα βρεις ευκολα καποιον να περασεις καλα κ γιατι οχι να μπεις σ μια σχεση κ μαθε απτα λαθη σου μην πιεζεις πολυ καταστασεις ας τις να κυλησουν μονες τους..

Elf σε ευχαριστω πολυ για το μηνυμα σου.Ηταν πολυ καλο που ανοιχτηκες ετσι. Καλη μας τυχη, το θεμα ειναι οπως λες να βρουμε ισορροπια μεσα μας.
Elirene σιγουρα παιζει ρολο η μοναξια και σιγουρα εχει συνεπεια την καταθλιψη. Προσωπικα δεν εχω ορεξη να βγω στο κυνηγι οπως λες...το εκανα συνεχεια περσυ και συνεχως γνωριζα ακαταλληλα ατομα ή αυτα που φαινοντουσαν καταλληλα και προχωρησαμε σε σχεση κατεληξε σε φιασκο. Εχω απογοητευτει με το θεμα σχεση. Δεν με ενδιαφερει και τοσο να "περασω καλα". Θελω να αραξω με καποιον, να μη φοβαται να δωσει, να μη φοβαμαι να δωσω. Θελω κατι πιο ουσιαστικο. Οσο για τις καταστασεις, ναι, επειδη ειμαι αγχωδης τις πιεζω και θελω να το διορθωσω.

πρέπει να αναφερθεί ότι σήμερα οι ανθρώπινες σχέσεις γενικά είναι πολύ πολύπλοκες και επίσης ότι είναι φοβερά δύσκολο να βρει κανείς έναν σύντροφο με τον οποίο θα ταιριάζει σαν γάντι, παλιά είχαμε λίγο- πολύ όλοι την ίδια κουλτούρα, σήμερα ο καθένας μεγαλώνει διαφορετικά, ατομικά, παλιά ξέραμε τι είναι σωστό, τι λάθος, σήμερα ο καθένας έχει το δικό του σωστό και λάθος, δύσκολα βρίσκεταιο ένας κοινός παρονομαστής.

και κάτι ακόμα, κάποτε ο καθένας μας είχε μια κοσμοθεωρία, σήμερα ο καθένας νιώθει πως είναι μια κοσμοθεωρία.

Και γι αυτους τους λογους απογοητευομαι τοσο...Γενικα ο κοσμος πλεον εχει τον χωρισμο καραμελα...δε το προσπαθει ΚΑΘΟΛΟΥ! Ε δε γινεται ετσι...χρειαζονται και συμβιβασμοι και αμοιβαιες υποχωρησεις και προσπαθεια και πολλη κουβεντα...ποιος τα κανει αυτα πλεον? Νιωθω πως μονο εγω τα κανω

Θα βρεθεί και για σένα ο σωστός άνθρωπος, είναι θέμα χρόνου. Μην πιέζεις μόνο τον εαυτό σου. Μια θεία του άνδρα μου βρήκε στα 65 της τον άνδρα της ζωής της, ο οποίος ήτανε 18 χρόνια νεότερος της και παντρεμένος με παιδιά και υποχρεώσεις. Σήμερα, αυτή είναι πάνω από 80, ζούνε ήδη 15 χρόνια μαζί.
Ξέρω, ακούγεται παράδοξο. Να θυμάσαι πάντα το ποίημα, δεν θυμάμαι αν ήτανε του Βάρναλη, αν είναι να έρθει, θε νάρθει, δίχως να νιώσεις από που...

Εχω περασει κατι παρομοιο και ειχα πληγωθει παρα πολυ.Ειχα λογοδοθει με ενα παιδι και ενω του εξηγησα οτι ειχα περασει πολλες δυσκολιες απο μικρη και οτι καποιες φορες με επιανε καταθλιψη μολις εγινε κατι και διαφωνησαμε με αποτελεσμα να με παρει απο κατω με διελυσε λεγοντας μου οτι ειμαι ενα αβουλο ον και δεν μπορω να παρω μια αποφαση και να την στηριξω.Εκλαιγα για μερες στην αρχη αλλα μετα πεισμωσα και επιασα δουλεια αρχισα να περιποιουμε και τοτε ενιωθα πολυ καλυτερα.Λιγο αργοτερα ενα πολυ κοντινο μου προσωπο εμαθα οτι κανει χρηση ηρωινης και περασαμε μαζι ολες τις φασεις απεξαρτησης και τραγικα πραγματα ,αποπειρες και εντονες τασεις φυγης.Τοτε ξαναπεφτω σε καταθλιψη καθως εβλεπα και αλλα ασχημα πραγματα να συμβαινουν γυρω μου στη δουλεια και στο σπιτι ενιωθα ρακος και
ενιωθα εντελως αβοηθητη.Πηγα σε μια γιατρο και μου συστησε ελαφρυ αντικαταθλιπτικο αλλα δεν βοηθησε.Τωρα μετα απο 4 χρονια βρηκα επιτελους καλη θεραπεια και μπορω να ζω φυσιολογικα.Παντως μεσα στα πολλα χτυπηματα της ζωης καταλαβα οτι οσο πατο και αν φτασω παντα θα γινεται κατι και θα σηκωνομαι.Ισως να αργησα να καταλαβω οτι το πιο σημαντικο ειναι να φροντιζω πρωτα να νιωθω εγω καλα και μετα να προσπαθησω να λυσω τα προβληματα μου.Οταν δεν εχεις δυναμεις δεν εχει νοημα να απολογηθεις γιατι δεν φταις εσυ,και οσο και αν θελεις καποιον ακομα και να μην μπορεις να τον ξεχασεις οφειλεις να αποδειξεις οτι αυτος εχασε στην τελικη που δεν εκτιμησε τα καλα στοιχεια που εχεις και υπηρξε ανωριμος στο να σε στηριξει σε μια δυσκολη στιγμη σου.Ευχομαι να γινει καλα η καρδουλα σου συντομα
και να βρεις καποιον που αξιζει να σκεκεται διπλα σου!