Γεια σας. Παρακολουθω τις συζητησεις σας εδω και λιγο καιρο και θελω να σας χαιρετησω ολους και να παραθεσω και την δικη μου περιπτωση.Παραθετω αρχικα το "προφιλ" μου και στη συνεχεια το προβλημα.
Ειμαι 27 ετων. Γενικα εχω προβλημα με το αγχος. Αγχωνομαι με το παραμικρο και παρα πολυ. Ολα ξεκινησαν οταν πιεστηκα πριν 4 χρονια στη σχολη μου. Εκτοτε παθαινω κρισεις αγχους οποτε συμβαινει αλλαγη στη ζωη μου. Ακομα και οταν ειναι ευχαριστη. Το μυαλο μου κολλαει στην αλλαγη, την σκεφτομαι συνεχεια, δε μπορω να κοιμηθω καλα, δε μπορω να φαω και ειμαι κακοδιαθετη.Επισης ειμαι πολυ ευαισθητη, εχω χαμηλη αυτοκετιμηση και υποβιβαζω τον εαυτο μου.
Ειχα μια σχεση 6 χρονια που τερματιστηκε περσυ. Πονεσα πολυ αλλα δεν επαθα καποιο "αμοκ" ποτε. Ειχα εναν συνεχη συναισθηματικο πονο επι μηνες που αρχισε να φθινει σιγα σιγα ωσπου γνωρισα καποιον...Στο ενδιαμεσο οι φιλες μου συμπαρασταθηκαν οσο μπορουσαν αλλα αυτο για μενα δεν ηταν αρκετο και αρχισα να ερχομαι σε συγκρουση με πολλα ατομα.
Οταν γνωρισα το παιδι νομιζα οτι θα ημουν απολυτα ευτυχισμενη μαζι του αλλα παροτι ειναι καλο παιδι με καλες προθεσεις εμενα δε μου εφτανε τιποτα και δεν ενιωθα καλα. Αρχισα να τον πιεζω να βρεθουμε γιατι ειχε πολυ βαρυ προγραμμα και δε βρισκομασταν και στο τελος δεν αντεξε...απο το πουθενα και χωρις να ξερω τιποτα μου ειπε οτι εσβησαν ολα τα συναισθηματα του για μενα...και οτι δεν ξερει αν θελει να μαστε μαζι..αλλα τοσο καιρο δεν εχει κανει καμια κινηση προσεγγισης.
Παροτι η σχεση μας ηταν πολυ συντομη, πονεσα πολυ. Επαθα αμοκ, επι μερες κλαιω, δε μπορω να δουλεψω, δε μπορω να φαω, δε μπορω να κοιμηθω. Δεν υπαρχω. Υπαρχω μονο για εκεινον. Αυτα δεν τα περασα ουτε με την μεγαλη μου σχεση οταν χωρισα. Τωρα που τον χανω ειναι σα να χανω τον κοσμο. Το ξερω οτι η αντιδραση μου ειναι υπερβολικη αλλα δε μπορω να το ελεγξω. Δε μπορω να σταματησω να κλαιω, κλαιω ακομα και στη δουλεια. Καθε μερα ειμαι και χειροτερα, δε θελω να μιλησω σε κανεναν, δε θελω να κανω τιποτα...και το παιδι παροτι του εχω πει οτι δε θα επαναλαβω τα λαθη μου, μου απανταει πως δεν εχει νοημα πλεον...αλλα οταν τον ρωταω αν εληξε οριστικα, μου απανταει πως το σκεφτεται...
Θα τρελαθω! Δεν ειναι φυσιολογικο να κανω ετσι! Αλλα καθε μερα ειμαι και πιο χαλια.