Γεια σας αισθανθηκα την αναγκη να ανοιξω και εγω σε καποιους τη καρδια μου εστω και ανωνυμα.Το μηνυμα μου ειναι καπως μεγαλο οποτε ζητω προκαταβολικα συγγνωμη για το μεγεθος και για τυχον ορθογραφικα λαθη λογω κεκτημενης ταχυτητας.
Ονομαζομαι Δημητρης και παω γ'λυκειου,η ζωη μου εως τωρα ειναι μιζερη και βαρετη.Φιλους δεν εχω,ειμαι μονος ουστιαστικα μονο καποιες φορες της εβδομαδας που θα βγουμε εξω σε κανα καφε,bar κτλπ αλλα και παλι τους νιωθω σαν γνωστους και τιποτα παραπανω.Για αυτο τα τελευταια χρονια αφιερωθηκα στο ιντερνετ σπαταλωντας αρκετες ωρες μπροστα απο το pc,το συνηθισα βλεπετε διοτι με εκανε να ξεχναω τα προβληματα μου εστω και για λιγο.Θα μου πειτε τωρα τι προβληματα μπορει να εχει ενας 17ρης?Αυτο αναρωτιεμαι και εγω,ισως οτι ειμαι ασχημος για αυτο δεν εχω και σχεση,ισως οτι ειμαι μοναχικος και δεν ανοιγομαι ευκολα,ισως οτι ειμαι ρεαλιστης και βλεπω το μελλον της χωρας δυσμενες αρα οποια μου προσπαθεια για καλυτερευση των συνθηκων θα ειναι ανουσια?Πολλα ισως πραγματικα ουτε εγω ξερω το λογο που νιωθω τοσο χαλια...Δεν εχω ορεξη ουτε με καποιο αθλημα να ασχοληθω ουτε και χομπυ.Μεχρι και στο σχολειο σκατα τα παω ρε γαμωτο,το χειροτερο ειναι οτι θελω να κανω κατι και εγω να μην ειμαι τοσο αχρηστος αλλα κατι μεσα μου με τραβαει στο πατο.
Δεν θα το κρυψω οτι εχω σκευτει και την αυτοκτονια αλλα ουτε για αυτο δεν εχω τα κοτσια.Ειναι ζωη αυτη που κανω αλλωστε?Φαινομαι εγωιστης και ηλιθιος αλλα δεν αντεχω αλλο,φυσικα και αλλοι ανθρωποι εχουν περισσοτερα προβληματα απο εμενα και τα εβγαλαν εις περας αλλα εχω δεν εχω τη ψυχολογικη δυναμη να αντεπεξελθω.
Το παραπονο μου ειναι οτι κανεις δεν στεκεται διπλα μου,ζω με την μητερα μου που δουλευεει τη μερα και ετσι την βλεπω ελαχιστα.
Σιγουρα ειμαστε υπευθυνοι των πραξεων μας και σιγουρα με την κλαψα δεν βγαινει κατι θετικο,ομως τι να κανω?Ειμαι καμμενο χαρτι που τελικα ενα βαρος ειναι που αν πεθανει σε κανεναν δεν θα λειψει...
Τωρα σκευτομαι γιατι να ποσταρω και εδω αφου τελικα στα ιδια σκατα θα παραμεινω,τι να πω η ελπιδα πεθαινει τελευταια,πεθαινει ομως.
