Δεν εχω ζωη...δεν εχω τιποτα.

Καλησπερα. Κατα συμπτωση σημερα κλεινω τα 20, μα οπως παντα το αντιμετωπιζω σαν μια απλη καθημερινη, συνηθισμενη μερα. Απο μικρο κοριτσι ακομα δεν ειχα πολλα ενδιαφεροντα, δεν ειχα φιλους, ημουν παντα μοναχικη και περασα πολυ ταραγμενη εφηβεια. Ημουν μελαγχολικη, ειχα τασεις καταθλιψης και απομονωσης μα ειχα πεισει τον εαυτο μου πως ετσι ειναι η προσωπικοτητα μου και πρεπει να ζησω με αυτη.Για διατημα περιπου 2 χρονων (απο 17 μεχρι 18μισο) ειχα κανει επιτελους μερικους φιλους και περνουσα ομορφα για πρωτη φορα.δε μελετουσα ποτε για το σχολειο, ημουν εξυπνη μα απιστευτα τεμπελα, με αποτελεσμα να αποτυχω στις πανελληνιες (δε πηρα ουτε απολητηριο!) και να αναγκαστω να ξαναδωσω. Δε θελω να σας κουρασω αλλο. Απο κεινο το διατημα δε μου εχει μεινει τιποτα. Ολοι οι φιλοι μου περασαν σε μακρυνες σχολες και δεν εχω επαφη με κανεναν τους εδω και παρα πολυ καιρο. Προσπαθησα να ξεπερασω το γεγονος και να κανω καινουριες παρεες. Γραφτηκα σε καποια σχολη μα τιποτα. Εδω και αρκετους ατελειωτους μηνες η μοναξια ειναι η μοναδικη μου συντροφια. Δεν εχω κανενα ενδιαφερον, δεν εχω δουλεια, νιωθω αδυναμη ακομα και να παω μια βολτα μονη μου, να περπατησω. Αυτο που νιωθω ειναι κατι παραπανω απο θλιψη και δεν εχει απαραιτητα να κανει με το οτι εχασα ολους τους παιδικους μου φιλους. Εχει να κανει με την ανικανοτητα μου να ζησω τη ζωη ενος ενηλικα πλεον. Βρισκομαι σε μια διαρκη αδρανεια καθ'ολη τη διαρκεια της μερας παρατηρωντας τους γυρω μου να χτιζουν τη ζωη τους και να δημιουργουν. Δεν εχω το παραμικρο εφοδιο, την παραμικρη ενδειξη οτι μπορω να προχωρησω.Ολη μου η καθημερινοτητα ειναι αδεια και σιωπηλη, λες και καθομαι συνεχως σε ενα παραθυρο και χαζευω τους περαστικους που αγωνιζονται για τη ζωη τους, χωρις να μπορω να αγωνιστω κ εγω για τη δικη μου...Το μονο που νιωθω ειναι απελπισια. Τιποτα αλλο. Ειμαι πεπεισμενη πως πασχω απο καταθλιψη, μια εθιστικη καταθλιψη..Και δεν εχω κανενα στοιχειο για το πως θα την "ξεφορτωθω"...

Καλησπερα και σε σενα.Δεν μπορει καποιο ενδιαφερον θα εχεις πρεπει να βγαινεις.Δεν νομιζω οτι εισαι ανικανη απλα ετσι σκεφτεσαι και στο τελος θα καταντησεις σε απογνωση.Να σου πω και εγω την αληθεια ουτε και εγω ειχα πολλους φιλους εχω ομως την οικογενεια μου.Ευχομαι να γινεις καλα και να σταθεις ξανα στα ποδια σου

Εχεις και γενεθλια δηλαδη ε?να ζησεις κοπελα μου,πολυχρονη στο ευχομαι μεσα απο την καρδια μου.

Quote:

---

Originally posted by WeakbutPowerfull
Καλησπερα και σε σενα.Δεν μπορει καποιο ενδιαφερον θα εχεις πρεπει να βγαινεις.Δεν νομιζω οτι εισαι ανικανη απλα ετσι σκεφτεσαι και στο τελος θα καταντησεις σε απογνωση.Να σου πω και εγω την αληθεια ουτε και εγω ειχα πολλους φιλους εχω ομως την οικογενεια μου.Ευχομαι να γινεις καλα και να σταθεις ξανα στα ποδια σου

---

οχι δυστυχως δεν εχω κανενα ενδιαφερον. Η μαλλον ακομα και να εχω βρισκομαι σε μια διαρκη κατασταση αδρανειας, μου ειναι σχεδον αδυνατο να σηκωθω, να παρω το θαρρος να ανοξω την πορτα να παω να γραφτω επιτελους στη σχολη χορου που τοσο πολυ το θελω..νιωθω ανυμπορη να κανω αυτα τα μικρα απλα πραγματα, δε βρισκω ποτε το θαρρος η τη δυναμη...Πριν μερικα χρονια η αδερφη μου ειχε ακριβως το ιδιο προβλημα. Ειχε ανεκαθεν μαθητικες δυσκολιες, δεν ειχε ποτε φιλους, κανεις ποτε δε τη βοηθησε, ισα ισα την χλευαζαν επειδη δεν ειναι εξυπνη και δε τα καταφερνει. Δε παραδεχτηκε ποτε οτι με ζηλευε, εγω παντα την αντιμετωπιζα σαν εναν ξενο με τον οποιο πρεπει δυστυχως να ζησω και δε δεχτηκα ποτε να τη βοηθησω καθως κι εκεινη ποτε δε ζητησε βοηθεια. Με λιγα λογια παντα την εδειχνα με το δαχτυλο ως παραδειγμα προς αποφυγη, μεχρι που στο τελος η ζωη μου εγινε οπως η δικη της. Ημουν παντα αναγκασμενη να την υπομενω, να ανεχομαι τις κρισεις υστεριες της απαντωντας με δικιες μου κρισεις, ενιωθα και νιωθω ακομα να ασφυκτιω που ειμαι διπλα της γιατι δυστυχως η ευτυχως μενουμε μαζι. Πιστευω πως οι αμετρητες δυσκολιες της ζως της με επηρεασαν σε πολυ μεγαλο βαθμο καθως εγω ημουν παντα το παιδι με \"τις δυνατοτητες\" ενω εκεινη οχι. Επρεπε να υπομενω την καπως χαμηλη νοημοσυνη της η οποια εχει αποδειχτει απο γιατρους στο παρελθον. Και ολα αυτα εχουν ισως ως αποτελεσμα την δικη μου τωρα αδιεξοδο...

Κοιταξε οι τυψεις δεν προκειται να σε βοηθησουν σε τιποτα.Το μονο που θα καταφερεις ειναι να γεμιζεις ενοχες και να μενεις πισω στη ζωη.Δεν ειναι αδιεξοδο ολα ξεπερνιονται σκεψου το σαν μια δοκιμασια

σου εστειλα U2U. επισης ευχαριστω πολυ για τα χρονια πολλα!

Νασε ρωτήσω κάτι?
Από που πηγάζει αυτή η αντιπάθεια για την αδελφή σου?

ΥΓ. Χρόνια πολλά και από μένα....:)

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Νασε ρωτήσω κάτι?
Από που πηγάζει αυτή η αντιπάθεια για την αδελφή σου?

ΥΓ. Χρόνια πολλά και από μένα....:)

---

σε ευχαριστω για τα χρονια πολλα ^^

την αντιπαθουσα ανεκαθεν. δε ξερω πως να το εξηγησω, ειναι κατι σαν αρνητικη ενεργεια που νιωθω να πηγαζει απο μεσα της...οταν πολλες φορες πχ προσπαθει να με αγκαλιασει, κατα εναν ανεξηγητο τροπο την απωθω μη μπορωντας να ενδωσω.
αυτο βεβαια ειναι κατι \"μεταφυσικο\"? ισως...
πιστευω πως η κυρια πηγη αυτης της αντιπαθειας ειναι το οτι πρωτον ειμαστε τελειως διαφορετικοι χαρακτηρες, ειναι αυτο που συμβαινει σε παρα πολλους το λεγομενο \"δε σε χωνευω βρε αδερφε!\"...δε ξερω αν γινομαι αντιληπτη...δε \"κολλησαμε\" ποτε, δε φερθηκαμε ποτε η μια στην αλλη ως αδερφες. προδιδε τις σκανταλιες μου, δε με υπερασπιστικε ποτε, αντιθετως μου εδειχνε με τον χειροτερο τροπο το ποσο πολυ θα ηθελε να βρισκεται στη θεση μου (διοτι αν και ημουν ολα αυτα που ανελυσα, υπηρξα και κοινωνικη κατα καιρους, ειχα κατακτησεις κτλ)...το οτι κλεινομουν στον εαυτο μου δε συνεβαινε τοσο συχνα στο παρελθον, ισως μονο οταν ημουν στο σπιτι. τα τελευταια 2-3 χρονια εχει φτασει στο αποκορυφωμα αυτη η συμπεφορορα μου.

Οπότε η δεισλειτουργεικότητα ξεκινάμέσα από την οικογένεια.
Ξέρεις, το να λες \"παει να με αγκαλιάσει και δεν μπορώ να ανταποκριθώ\" και μιλάς για την αδελφή σου, δεν είναι τυχαία συμπεριφορά αλλά έχει ρίζες στον τρόπο που μεγαλωσες/σε μεγαλωσαν.
Με τους γονεις σου τι σχέση έχεις?

η αληθεια ειναι οτι εφτασες στον πυρηνα του συγκεκριμενου ζητηματος. οι γονεις μου ηταν και ειναι αυτο που λεμε \"τα ανθρωπακια\" που αγωνιζονται καθημερινα να φερουν το φαι στο σπιτι να το θεσω ετσι απλα...ηταν ελαχιστες οι περιπτωσεις που συζητησα μαζι τους για τα προσωπικα μου. ημουν παντα σε θεση να τα αναλυω μονη μου η τουλαχιστον ετσι πιστευα. την πιο ωριμη σχεση την ειχα και την εχω με τον πατερα μου, το πρωτυπο μου. θυμαμαι τις ατελειωτες σηζητησεις μας για καθε ειδους θεματα. ειναι για μενα ενας μικρος θεος, με τοσες γνωσεις και τοση καλοσυνη μεσα του, εχει παντα την ικανοτητα να μου ζεσταινει την ψυχη και η αληθεια ειναι οτι προσπαθω να περναω οσο το δυνατον γινεται περισσοτερες ωρες κοντα του τελευταια. οσο αφορα την αδερφη μου δυστυχως οι οικονομικες δυσκολιες δε μας επετρεψαν να τη βοηθησουμε οσο θα επρεπε και οι γονεις μου αυτομαστιγωνονται γι\'αυτο. αν και παντα καταλαβαιναν το ποσο δυσκολο μου ηταν να την \"υπομενω\" δε θα ελεγα πως μπορουσαν να κανουν κατι παραπανω για να με βοηθησουν.

Καλησπέρα και από μένα! Καταρχήν χρόνια σου πολλά! TheFlameWithin, αυτά που περιγράφεις στο πρώτο σου post μου είναι τόσο γνώριμα και πραγματικά σε νιώθω.. Για καιρό παρατηρούσα τη ζωή να τρέχει και εγώ να μένω ακίνητη και απλά να περνάει ο καιρός.. Ωστόσο, θέλω να σου πω κάποια πράγματα που μέσα στη θλίψη σου μπορεί να μην τα καταλαβαίνεις ή να μην τα παραδέχεσαι όπως έκανα και εγώ τότε. Αυτό που έγραψες ότι οι άλλοι παλεύουν για τη ζωή τους etc ok, είναι έτσι ως ένα βαθμό. Αυτό που έμαθα από όλη αυτήν την ιστορία με την κατάθλιψη είναι πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.. Τί εννοώ. Ότι δεν ξέρεις ο καθένας τι κρύβει μέσα του και τί γολγοθά περνάει, όλοι φαινομενικά δείχνουμε καλά στους άλλους αλλά μέσα μας ξέρουμε τι περνάμε.. Σίγουρα όλα τα προβλήματα δεν είναι το ίδιο σοβαρά αλλά ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάς ότι όλοι μα όλοι έχουμε προβλήματα. Ξέρεις πόσα άτομα από τη σχολή μου αντιμετώπιζαν ή αντιμετωπίζουν προβλήματα όπως τα δικά μας? Τώρα που βγαίνω σιγά σιγά από αυτό και μιλάω ανοιχτά βλέπω ότι είναι πάρα πολλοί αυτοί που δε νιώθουν καλά.. Και πραγματικά αν δεν μου μιλούσαν θα έλεγα: \"Αυτός? Αποκλείεται!!\" Ένα άλλο πράγμα που πρέπει να λάβεις σοβαρά υπόψη είναι το ότι και η αδερφή σου στο παρελθόν έχει αντιμετωπίσει παόμοια προβλήματα, γεγονός που δεν είναι καθόλου τυχαίο κατά τη γνώμη μου. Τί κατάσταση επικρατεί στο σπίτι? Υπάρχει κάποιο πρόβλημα? Τέλος θα σου συνιστούσα να επισκεφτείς κάποιον ειδικό αν δε νιώσεια καλύτερα σύντομα. Θα σε βοηθήσει να καταλάβεις τί σου συμβαίνει και να το αντιμετωπίσεις. Είσαι πολύ νέα και το οφείλεις στον εαυτό σου να γίνεις καλά και να σε προσέχεις! ;) Καλή δύναμη σου εύχομαι! :)

Όταν ένας άνθρωπος είναι άρρωστος δεν τον υπομένουμε, τον στηρίζουμε.Αν έχει πρόβλημα, έχεις να κάνεις με το πρόβλημα της και όχι με την ίδια. Είναι άδικο πρώτα απ όλα για σένα, γιατί μια νέα κοπέλα που αντιδρά έτσι σε ένα τέτοιο θέμα σημαίνει πως δεν έχει ολοκληρωθεί πρώτα απ όλα η ίδια σαν άνθρωπος για να δει την αλήθεια. Ίσως βέβαια όλο αυτό να είναι και αντίδραση, να σου βγαίνει δηλαδή η αρνητικότητα γιατί δεν θες να παραδεχτεις την όλη κατάσταση που σας επηρεάζει οικογενειακώς.
Κάπως έτσι λοιπόν αποφάσισες να \"νοσήσεις\" και συ. Να δημιουργήσεις εσύ η ίδια πρόβλημα στον εαυτό σου, (όχι συνειδητά), προκειμένου να τραβήξεις την προσοχή των υπόλοιπων πάνω σου.

Quote:

---

Originally posted by chr1986
Θα σε βοηθήσει να καταλάβεις τί σου συμβαίνει και να το αντιμετωπίσεις.

---

ευχαριστω για τις ευχες σου :)

εχεις απολυτο δικιο σε οτι ειπες μα δε μονοπωλησα ποτε το προβλημα μου...ισως το γεγονος οτι η καταθλιψη ειναι τοσο γνωριμη στην πλειοψηφεια των ανθρωπων, συνεβαλλε στην ενισχυση της δικιας μου περιπτωσης (γι\'αυτο και την εθεσα ως εθιστικη)...επισης πιστευω πως εχω καταλαβει πληρως το τι μου συμβαινει...αυτο που δε μπορω να κανω οπως και εσυ ειπες ειναι να το αντιμετωπισω. δε νομιζω πως μου μενει αλλη λυση απο καποιον ειδικο, αν και ομολογω πως φοβομουν παντα αυτη την καταληξη.

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Όταν ένας άνθρωπος είναι άρρωστος δεν τον υπομένουμε, τον στηρίζουμε.Αν έχει πρόβλημα, έχεις να κάνεις με το πρόβλημα της και όχι με την ίδια. Είναι άδικο πρώτα απ όλα για σένα, γιατί μια νέα κοπέλα που αντιδρά έτσι σε ένα τέτοιο θέμα σημαίνει πως δεν έχει ολοκληρωθεί πρώτα απ όλα η ίδια σαν άνθρωπος για να δει την αλήθεια. Ίσως βέβαια όλο αυτό να είναι και αντίδραση, να σου βγαίνει δηλαδή η αρνητικότητα γιατί δεν θες να παραδεχτεις την όλη κατάσταση που σας επηρεάζει οικογενειακώς.
Κάπως έτσι λοιπόν αποφάσισες να \"νοσήσεις\" και συ. Να δημιουργήσεις εσύ η ίδια πρόβλημα στον εαυτό σου, (όχι συνειδητά), προκειμένου να τραβήξεις την προσοχή των υπόλοιπων πάνω σου.

---

αυτο ειναι που συνειδητοποιω. το οτι ημουν τοσο μικρη και ανωριμη, στην ουσια μεγαλωνα με αυτη την κατασταση μα λογω ηλικιας δε μπορουσα να κανω κατι για να τη βοηθησω και ετσι απλα την παρατηρουσα \"υπομενοντας\". οταν εφτασα στο σημειο να την καταλαβω πραγματικα η απλα απαξιουσα επειδη ισως ημουν στην φαση που περνουσα ομορφα, η ισως επειδη ειχα ηδη φτασει στην φαση που ειμαι τωρα.

Εχεις δίκιο.Ήσουν και είσαι πολύ μικρή για να το διαχειριστείς.
Μήπως όμως να αρχίσεις να θέτεις κάποιες ερωτήσεις στον εαυτό σου?

Για πόσο καιρό θα κάνω πως δεν συμβαίνει τίποτα?
Έχω εγώ καμία ευθύνη γι αυτό? (Εννοείται φυσικά και ΟΧΙ)
Γιατί θυσιάζω ακόμη τα καλύτερα μου χρόνια?
Γιατί δεν αποφασίζω να αγαπήσω πραγματικά τον εαυτό μου και μέσα από αυτόν να δώσω αγάπη και στήριξη στην οικογένεια μου?
Γιατί δεν πιάνω τη ζωή απο τα μαλλιά αντί να σέρνομαι στη σκιά της?

Έχεις απαντήσεις σε αυτά?

στην 2η ερωτηση ναι εχω ευθυνη. Δε θα ξεχασω ποτε πως στους αμετρητους καυβγαδες μας την αποκαλουσα καθηστερημενη, της ευχομουν τα χειροτερα πραγματα και ολα αυτα τα εκανα χωρις ιχνος ντροπης, ετσι απλα μπροστα στα ματια της. Ειμαι σιγουρη πια πως ολα αυτα εχουν στραφει εναντιον μου.
οσο αφορα τα υπολοιπα ερωτηματα πιστεψε με τα κανω καθημερινα...δε μπορω ομως να βρω απαντηση. Ειναι λες και δεν εχω τη δυναμη, λες και χρειαζομαι ακομα να ερθει η μαμα μου να με παρει απ\'το χερακι οπως καποτε να με βγαλει στον κοσμο...μου ειναι σχεδον αδυνατο να προσαρμοστω στα καινουρια δεδομενα της ζωης μου οπως μου φαινεται τοσο αδυνατο να δρασω. Ακομα και ο συντροφος μου εχει αγανακτησει με ολη αυτη την κατασταση που δε μπορει να με βοηθησει πια. Πως θα προσφερω στην σχεση αυτη (και στην οποιαδηποτε σχεση) απ\'τη στιγμη που δε μπορω να προσφερω στον εαυτο μου τα στοιχειωδη?

Ξέρεις τι μου βγαίνει μιλώντας όλο και περισσότερο μαζί σου?
Δεν έζησες την παιδική σου ηλικία και τώρα καλείσαι να ζήσεις την ενήλικη.
Σίγουρα είναι αδικο για σένα και όλο αυτό που βιώνεις είναι η αντίδραση σου απέναντι στην ίδια τη ζωή. Ξέρεις όμως κάτι? Όταν συνειδητοποιήσεις ότι ο μόνος ανεύθυνος σε όλα αυτά είναι η αδελφή σου θα είναι τρομερό σοκ για σένα.
Δεν έχω καταλάβει ακόμη από τι πάσχει, είναι κρίμα όμως πραγματικά να ξεσπάς πάνω της. Δεν της φτάνει η δική της αδυναμία, έχει και τη δική σου απόρριψη.
Αλήθεια, δεν έχεις νιώσει άσχημα για τη συμπεριφορά σου απέναντι της? Τι σκεφτόσουν όταν έλεγες όλες αυτές τις κουβέντες? Πως ήταν επιλογή της να βυθίσει πρώτα απ όλα τον εαυτό της και μετά όλη την οικογένεια σε δυστυχία?

Ναι δεν εζησα. Βλεπω σημερα τα διαφορα παιδακια που εχουν ενα σωρο δρατηριοτητες και απορω, εγω γιατι δεν ειχα ποτε? γιατι δεν εγινα ποτε μελος καποιας ομαδας η καποιου κοινωνικου συνολου? γιατι ενω θελω να ικανοποιησω επιτελους τωρα ολα αυτα τα αποθημενα νιωθω ανικανη να το κανω? Η αδερφη μου, εχει απλως σχετικα μικροτερο IQ απο το νορμαλ...αντιμετωπιζει δυσκολιες στο να γραψει να μιλησει, μια μορφη δυσλεξιας. Δεν ειναι σε θεση να κατανοησει τα απλα πραγματα μερικες φορες και ενω αυτη η κατασταση χρηζει φροντιδας εγω προσωπικα το αντιμετωπιζα με εκνευρισμο. Ειμαι η μοναδικη που μπορει να \"μεταφρασει\" το τι θελει να πει πολλες φορες και οταν ακομα και οι γονεις μου δε καταλαβαν τι ειπε. ολα αυτα σε συνδυασμο με την απανθρωπη συμπεριφορα των συμμαθητων της και την απραξια της οικογενειας της την εκαναν να κλειστει κι εκεινη στον εαυτο της οπως εγω, και να παρουσιαζει μηδαμινα ποσοστα αυτοπεποιθησης. Με ρωτας αν εχω τυψεις...φυσικα κ εχω. δεν εχω μονο τυψεις εχω και οργη που σιγα σιγα εγινε κατανοηση. κατανοηση για τους απαισιους τροπους που μου φερθηκε κι εκεινη σε μια προσπαθεια να μου τραβηξει την προσοχη. Κατανοηση για το οτι πρεπει να την βοηθησω διοτι εκεινη δε μπορει να βοηθησει τον εαυτο της και οργη που η συγκεκριμενη της συμπεριφορα απεναντι μου ειναι το εργο μου το ιδιο. Και ενω εγω και κατ\'επεκταση ο συντροφος μου ειμαστε η μονη της παρεα, αντι να μας πλησιασει η να μας αφησει να την πλησιασουμε, μας πολεμαει σε μια ενδειξη μισους για τις όποιες στιγμες ευτυχιας εχουμε, ενω εκεινη δε καταφερε να αποκτησει ποτε.

Quote:

---

Originally posted by TheFlameWithin
στην 2η ερωτηση ναι εχω ευθυνη. Δε θα ξεχασω ποτε πως στους αμετρητους καυβγαδες μας την αποκαλουσα καθηστερημενη, της ευχομουν τα χειροτερα πραγματα και ολα αυτα τα εκανα χωρις ιχνος ντροπης, ετσι απλα μπροστα στα ματια της. Ειμαι σιγουρη πια πως ολα αυτα εχουν στραφει εναντιον μου.
οσο αφορα τα υπολοιπα ερωτηματα πιστεψε με τα κανω καθημερινα...δε μπορω ομως να βρω απαντηση. Ειναι λες και δεν εχω τη δυναμη, λες και χρειαζομαι ακομα να ερθει η μαμα μου να με παρει απ\'το χερακι οπως καποτε να με βγαλει στον κοσμο...μου ειναι σχεδον αδυνατο να προσαρμοστω στα καινουρια δεδομενα της ζωης μου οπως μου φαινεται τοσο αδυνατο να δρασω. Ακομα και ο συντροφος μου εχει αγανακτησει με ολη αυτη την κατασταση που δε μπορει να με βοηθησει πια. Πως θα προσφερω στην σχεση αυτη (και στην οποιαδηποτε σχεση) απ\'τη στιγμη που δε μπορω να προσφερω στον εαυτο μου τα στοιχειωδη?

---

Καιρος να αποκαταστησετε τη σχεση σας λοιπον και να της ζητησεις συγνωμη.Πιστεψε θα νιωσετε και οι δυο καλα

Ακόμη και αυτά όμως είναι αποτέλεσμα της δυστυχίας της και πρέπει να τα κατανοήσεις. Είναι \"φυσικό\" να νιώθει έτσι.
Το πρώτο σου βήμα λοιπόν είναι να αποδεχτείς τις χαμένες στιγμές, (με την έννοια να μη διαιωνίσεις την κατάσταση χάνοντας και άλλα χρόνια από τη ζωή σου) και να προσπαθήσεις, (στο μέτρο του δυνατού), να καταλάβεις τη φρίκη που τραβάει η αδελφή σου και να της συμπαρασταθείς.

Μίλησες για τον σύντροφο σου. Τι σόι σύντροφος είναι αυτός που και μόνο η παρουσία του δεν σου δημιουργεί ευτυχία?

Δεν εχει να κανει με μια απλη συγνωμη. Στον τελευταιο μας τσακωμο βρεθηκα να στεκομαι απο την απ\'εξω μερια των καγκελων του μπαλκονιου. Αυτο που με θλιβει περισσοτερο ειναι πως εχω φτασει σε αυτο το σημειο : δεν εχω δικαιωμα να αισθανομαι τοσο απαισια για οσα μου προκαλει διοτι το εναυσμα το εδωσα εγω.
δε μπορω να παω κοντα της και να της ζητησω μια απλη συγνωμη, δε το εννοω. Νιωθω απεραντη θλιψη για ολα αυτα μα οχι δε μπορω να νιωσω τη συγνωμη, λυπαμαι γι\'αυτο. . Δε τα επελεξα ολα αυτα...

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Ακόμη και αυτά όμως είναι αποτέλεσμα της δυστυχίας της και πρέπει να τα κατανοήσεις. Είναι \"φυσικό\" να νιώθει έτσι.
Το πρώτο σου βήμα λοιπόν είναι να αποδεχτείς τις χαμένες στιγμές, (με την έννοια να μη διαιωνίσεις την κατάσταση χάνοντας και άλλα χρόνια από τη ζωή σου) και να προσπαθήσεις, (στο μέτρο του δυνατού), να καταλάβεις τη φρίκη που τραβάει η αδελφή σου και να της συμπαρασταθείς.

Μίλησες για τον σύντροφο σου. Τι σόι σύντροφος είναι αυτός που και μόνο η παρουσία του δεν σου δημιουργεί ευτυχία?

---

μου δημιουργει ευτυχια...μα ολα αυτα που μου συμβαινουν δε με αφηνουν να τη χαρω...μαζι με μενα εχω παρασυρει και αυτον και εχω επωμιστει και αυτο το βαρος...αντι να μας κανω και τους 2 να αισθανθουμε καλυτερα, μενω απραγη, κανοντας τον να αναρωτιεται κι ενεινος το γιατι.

Κάτσε, εδώ κάνεις ένα λάθος. Η ευτυχία δίπλα στο σύντροφο μας είναι συναίσθημα. Εσύ μας περιγράφεις ότι ζεις μια κόλαση. Λες πως είσαι παρατηρητής της ζωής των άλλων. Δεν κάνεις τίποτε για τον εαυτό σου, δεν προσπαθείς, δεν έχειςδυνάμεις. Αν πραγματικά αυτό που ζούσες με αυτόν τον άνθρωπο ήταν έρωτας, να είσαι σίγουρη πως όλα αυτά που μας περιγράφεις θα σε απασχολούσαν και θα σε στεναχωρούσαν αλλά δεν θα σημάδευαν τόσο έντονα τη ζωή σου.

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Κάτσε, εδώ κάνεις ένα λάθος. Η ευτυχία δίπλα στο σύντροφο μας είναι συναίσθημα. Εσύ μας περιγράφεις ότι ζεις μια κόλαση. Λες πως είσαι παρατηρητής της ζωής των άλλων. Δεν κάνεις τίποτε για τον εαυτό σου, δεν προσπαθείς, δεν έχειςδυνάμεις. Αν πραγματικά αυτό που ζούσες με αυτόν τον άνθρωπο ήταν έρωτας, να είσαι σίγουρη πως όλα αυτά που μας περιγράφεις θα σε απασχολούσαν και θα σε στεναχωρούσαν αλλά δεν θα σημάδευαν τόσο έντονα τη ζωή σου.

---

ισως τοτε δε το εθεσα σωστα ναι. πιο πολυ εννοουσα οτι κοντα του ειναι σαν να αλλαζω \"καναλι\" για λιγο, ξεφευγω ισως για λιγες ωρες πριν επιστρεψω σε ολα αυτα. Το θεμα ειναι οτι ο συγεκριμενος ανθρωπος αρνειται κατηγορηματικα να δει την \"ψυχη\", την συναισθηματικη πλευρα αυτων των πραγματων. στο παρελθον εκανα πολλες λαθος επιλογες και πολλα λαθη τα οποια μου \"χτυπουσε\" με τον πιο ασχημο τροπο πολλες φορες. Θα με ρωτησεις γιατι το ανεχομαι. Πως ειναι δυνατον να ζω με εναν ανθρωπο που με κατηγορησε και με μειωσε για τα σφαλματα μου αντι να με βοηθησει να τα ξεπερασω και κατ\'επεκταση να τα βγαλει κι εκεινος απο το μυαλο του? η απαντηση ειναι πως αυτος ο ανθρωπος ειναι ο μονος που παρ\'ολα αυτα, μου προσφερει στοργη. ειναι ισως η μονη συντροφια που μου απομεινε.

Τώρα είπες ακριβώς αυτό που είχα στομυαλό μου όταν διάβασα πως έχεις \"σχέση\".
Συμβιβάζεσαι γιατί δεν έχεις και πολλές επιλογές. Γιατί όμως δεν έχεις?
Γιατί πολύ απλά νιώθεις κουρασμένη και δεν βρίσκεις τη δύναμη να ψάξεις.
θα σου δώσω δυο συμβουλές καιν εύχομαι να τις ακολουθήσεις και τις δυο.
Σε όλες τις περιοχές, (στο Δήμο), υπάρχουν κέντρα ψυχικής υγείας. Πήγαινε κλείσε ένα ραντεβού με ψυχολόγο, είναι δωρεάν.
Πήγαινε γυμναστήριο, έστω και με το ζόρι. Αν δεν έχεις την οικονομική άνεση, υπάρχουν επίσης δημοτικά γυμναστήρια που είναι σχεδόν δωρεάν.
Θα με θυμηθείς και για τα δύο αν το αποφασίσεις.
Πίεσε τον εαυτό σου,κάντο με το ζόρι. Σε λίγες μέρες θα νιώθεις άλλος άνθρωπος. Για ότι άλλο θες εδώ είμαστε.

Συμβιβασμος...την φοβομουν αυτη τη λεξη...δε θελω να την παραδεχτω....εχω φτασει να αισθανομαι παραπανω απο απλη αγαπη γι\'αυτον τον ανθρωπο, νιωθω κατανοηση για οσα περναει κ αυτος εξ\'αιτιας μου, οπως αισθανομαι κ γι\'αυτα που περναει η αδερφη μου...θελω να το προσπαθησω...ξερεις τι? δε θα γραφτω γυμναστηριο ειμαι αρκετα αδυνατη αλλωστε :p... θα γραφτω επιτελους στη σχολη χορου που τοσο πολυ το θελω ολα αυτα τα χρονια...λυπαμαι αν σας κουρασα με ολα αυτα. θελω να πιστευω πως η επομενη φορα που θα γραψω εδω θα ειναι για να σας πω οτι επιτελους τα καταφερα..

Οχι ρε παιδι μου δεν μας κουρασες.Ουτως οι αλλως ολοι εδω περα πανω κατω μοιραζονται τον πονο τους.Ξερεις τι ωραιο ειναι να σε καταλαβαινουν οι αλλοι.

Quote:

---

Originally posted by TheFlameWithin
Συμβιβασμος...την φοβομουν αυτη τη λεξη...δε θελω να την παραδεχτω....εχω φτασει να αισθανομαι παραπανω απο απλη αγαπη γι\'αυτον τον ανθρωπο, νιωθω κατανοηση για οσα περναει κ αυτος εξ\'αιτιας μου, οπως αισθανομαι κ γι\'αυτα που περναει η αδερφη μου...θελω να το προσπαθησω...ξερεις τι? δε θα γραφτω γυμναστηριο ειμαι αρκετα αδυνατη αλλωστε :p... θα γραφτω επιτελους στη σχολη χορου που τοσο πολυ το θελω ολα αυτα τα χρονια...λυπαμαι αν σας κουρασα με ολα αυτα. θελω να πιστευω πως η επομενη φορα που θα γραψω εδω θα ειναι για να σας πω οτι επιτελους τα καταφερα..

---

Δεν κούρασες κανένα. Εμένα προσωπικά το κίνητρο μου για να μιλάμε τόση ώρα και να ανταλλάξουμε τόσα μνμ είναι πρώτα απ όλα η ηλικία σου, (στα είκοσι πρέπει να πετάς και όχι να κοιτάς σαν τις γριές απ το παράθυρο), και το γεγονός πως διακρίνω ότι είσαι θύμα σε μια κατάσταση που όμως δεν έχει θύτες και έτσι είναι ακόμη πιο δύσκολο.
Θα περιμένω να μας πεις πως γράφτηκες στη σχολή χορού και όταν θα είσαι έτοιμη θα μιλήσουμε και για τον ψυχολόγο....:)

Quote:

---

Originally posted by WeakbutPowerfull
Οχι ρε παιδι μου δεν μας κουρασες.Ουτως οι αλλως ολοι εδω περα πανω κατω μοιραζονται τον πονο τους.Ξερεις τι ωραιο ειναι να σε καταλαβαινουν οι αλλοι.

---

το διαπιστωσα με αυτη τη συζητηση...

ναι αυτο θα κανω θα επανελθω για να σας πω τις πρωτες κινησεις που εμαθα! :)

μπραβο θεοφανια μας ! οταν γραφεις, ΓΡΑΦΕΙΣ !

Quote:

---

Originally posted by TheFlameWithin

Quote:

---

Originally posted by chr1986
Θα σε βοηθήσει να καταλάβεις τί σου συμβαίνει και να το αντιμετωπίσεις.

---

ευχαριστω για τις ευχες σου :)

εχεις απολυτο δικιο σε οτι ειπες μα δε μονοπωλησα ποτε το προβλημα μου...ισως το γεγονος οτι η καταθλιψη ειναι τοσο γνωριμη στην πλειοψηφεια των ανθρωπων, συνεβαλλε στην ενισχυση της δικιας μου περιπτωσης (γι\'αυτο και την εθεσα ως εθιστικη)...επισης πιστευω πως εχω καταλαβει πληρως το τι μου συμβαινει...αυτο που δε μπορω να κανω οπως και εσυ ειπες ειναι να το αντιμετωπισω. δε νομιζω πως μου μενει αλλη λυση απο καποιον ειδικο, αν και ομολογω πως φοβομουν παντα αυτη την καταληξη.

---

Όλοι φοβόμαστε αρχικά κυρίως γιατί έχουμε δεχτεί πλύση εγκεφάλου και σκεφτόμαστε ότι οι ειδικοί θα μας γεμίσουν με φάρμακα τα οποία δήθεν δε χρειαζόμαστε και ότι μας βλέπουν απλά σαν πορτοφόλι.. Από τους δεύτερους υπάρχουν κάμποσοι αλλά αν τύχει και πέσεις σε τέτοιον πιστεύω θα το καταλάβεις από την αρχή.. Να πας TheFlameWithin, θα βοηθηθείς, αλήθεια.. Κανένας μας δε θέλει να πάει σε ψυχολόγο και μακάρι να είμαστε καλά και να μην τον χρειαζόμαστε. Όμως αφού δε νιώθουμα καλά, κάτι πρέπει να γίνει.. Και εξάλλου, ο στόχος της θεραπείας είναι αυτός: να φτάσουμε στο σημείο να μη χρειαζόμαστε τον ειδικό για να είμαστε καλά. Και κάτι τελευταίο: λέγοντας ότι και οι άλλοι έχουν προβλήματα δεν εννοούσα ότι μονοπωλείς το πρόβλημά σου αλλά το ότι όταν βρισκόμαστε σε μελαγχολία η κρίση μας είναι θολωμένη και είναι πολύ παρηγορητικό να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνη σου σε όλο αυτό, ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι με μελαγχολία. Καλή δύναμη! :)