Η εμπειρία μου μέσα στο ψυχιατρίο
Κουρασμένος από τις συγκυρίες, βάσανα της ζωής και αδύναμος να απαντήσω και να πώ όχι είπα ναί.
Έβαλα για υπογραφή ένα σταυρό και μου είπαν γεμάτοι καλοσύνη να βάλω υπογραφή, και το έκανα.
Έφυγαν οι δικοί μου άνθρωποι και μου είπαν αυτό είναι το δικό σου κρεβάτι.
Ξάπλωσε γύρνα κόλο , μπράβο καλό παιδί.
Ένα άσπρο , λευκό κήμα με διαπέρασε , δε μπορώ να δώ απο εκεί και πέρα , μόνο άσπροι νοσοκόμοι άσπροι γιατροί άσπροι τοίχη άσπρα σεντόνια ασπρα πρόσωπα. Είμουνα μέσα , μέσα σε ένα άσπρο σύννεφο χωρίς να ξέρω τι είμαι τι κάνω , τίποτα απολύτος το απόλυτο άσπρο γλιώδες περιβάλλον μέσα έξω.
Αυτή η κατάσταση κράτησε 3 μέρες , άσπρο φώς απο το κόλο όποτε έπρεπε.
Αν είσαι υσχηρός μπορείς να το παλέψεις όταν στο κόψουν αλλιώς θα περάσεις όλλη σου τη ζωή μέσα σε ψυχιατρία.
Εγώ δεν είμουν πολύ υσχηρός , στα μέσα περίπου.
Άρχισα απο την αρχή να μαθαίνω και πάλι που είμαι ποιος είμαι ποιο είναι οι συγκενής μου . Και όχι μόνο αυτό αλλά και πόσο βρήσιμο τους έριξα αυτές τις τρείς μέρες και πώς έτρεχα να το σκάσω και πώς έτρωγα ηρεμιστικές μπουνιες μέχρι να με σείρουν πάλι στο άσπρο κρεβάτι.
Τις επόμενες 2 μέρες έτρεχα στην αυλή και αυτό με βοηθούσε να ξεφύγω από το λευκό που βοίονα. Έτρεχα και περπατούσα όσο μπορούσα έτσι ένιωθα καλά. Και στο τέλος έμεινε μόνο η ανάμνηση, υσχηρή μέν αλλά περασμένη.
Άρχισα να γνωρίζω το ψυχιατρίο , προσπαθούσα να αποδράσω ήρεμα χωρίς να με πάρουν χαμπάρι για πολλη καιρό μετά, 5-6 μέρες . Αλλά τελικά είδα ότι δεν υπάρχει τρόπος διαφηγής.
Εμπειστέυτικα κάποιον τη μαμά μου και της τα έλεγα όλα , δηλαδί ότι πιστευα για το ότι ήταν αλήθεια . Ευτυχώς είχα εμπειρία και στους γιατρούς έλεγα ότι ήμουν καλά και λίγα λόγια με σοβαρότητα. Αυτή τη τεχνική μου την είχε μάθει παλιότερα ένας ενναλακτηκός ψυχίατρος.*(1παραπομπή) Ακούς φωνές ΟΧΙ γιατρέ Βλέπεις παρεσθήσεις ΟΧΙ γιατρε. Ποτέ δεν τους είπα τίποτα. Απολύτος τίποτα και μου έδειναν ότι ποιο ελαφρή μπορούσαν να μου δώσουν.
Μετα τις 15 μέρες επανήλθα , ήξερα ποιος ήμουν τι έκανα πώς το έκανα , είχα αποκτείσει πάλι τη κλεμένη μου αντίληψη. Αλλά δεν είχα βρεί ακόμα την αίσθηση του σώμματος. Κηνόμουν (σαν) μαστουρομένος ευτυχώς όμως ο εκλειπτικός εγκέφαλος αποκτά ανοχή και έτσι με το καλό στο μήνα πάνω τα φάρμακα ´δε μου κλάναν τίποτα´.
Τότε ήμουνα καλά , όλοι ήτανε χαρούμενη που αντέδρασα καλά στη θεραπεία. Μου έδωσαν και άδεια να ΒΓΩ έφαγα τις φρήκες μου έξω τη πρώτη φορά. Τη δευτερη ήταν καλύτερα τη τρίτη στον 1,5 μήνα πήγα στη θάλλασα αρχές απρηλίου έκανα το καλύτερο μπάνιο μέσα στο νερό απο κρίσταλο. Γύρησα τόσο φυσιολογικός πίσω που την άλλη μέρα με βγάλανε.
Αφού βγήκα απο τη πρώτη μέρα έκρηβα και έυτινα τα φάρμακα και όλλα είναι αισίος καλά εδώ και μήνες :P
1* Μου είχε πεί αυτός ο ενναλακτικός ψυχίατρος,μετά απο μια μακρά πραγματικά ουσιαστική συζήτηση, την κλασική ατάκα :D Ακούς φωνές ; Συνεπαρμένος απο τη συζήτιση του είπα ναι. Α λέει τότε θα σου γράψω ένα φάρμακο Χαχαχαχα Μου λέει ούτε θα στο γράψω κάνει 1,2 ευρο . Πήγα το πείρα ΘΕΕ ΜΟΥ 12 ώρες όλλο το σώμα μου όλοι οι μύς μου ήταν τεντομένη αγγίλοση σπασμοδική σε όλο μου το σώμα για 12 ώρες ασταμάτητα. Τελικά διάβασα ότι αυτό το φάρμακο ήταν το πρώτο που βγάλανε για τους τρελούς τότε. Όταν τέλειωσε η εμπειρία μου αυτή είχα στο μυαλό μου την ερώτηση. Ακούς φωνές άρα .... μετά άντε να ξαναπαντήσω σε ψυχιάτρο ότι ακούο φωνές. Μου έδωσε ένα μεγάλο μάθημα αυτός ο ψυχιάτρος που στη τελική με έσωσε απο πολλλλλλααααα
(Η λανθασμένη ορθογραφία είναι γιατί έτσι μου αρέσει να γράφω)
