Πρέπει να πάω;

Καλησπέρα!

Σας γράφω γιατί υπάρχει κάτι που με απασχολεί...βασικά πριν από λίγο το σκεφτόμουνα...ο πατέρας μιας παιδικής μου φίλης δεν είναι καλά τελευταία...τώρα θα μου πείτε τι μελετάω από τώρα αλλά εμένα με προβληματίζει γιατί όταν έρθει εκείνη η ώρα δεν ξέρω αν θα αντέξω να πάω στην κηδεία γιατί πριν από 6 περίπου μήνες έχασα τη γιαγιά μου κι είναι ακόμα όλα πολύ νωπά, δεν ξέρω, δεν αντέχω πάλι τα ίδια...θα είναι πολύ κακό αν δεν πάω; Πολύ εγωϊστικό; Θέλω να την στηρίξω αλλά φοβάμαι ότι θα κάνει κακό στην δικιά μου ψυχολογία που δεν είναι κι η καλύτερη...για παράδειγμα το βράδυ πριν από τα 6μηνα όταν έπεσα για ύπνο κι έκλεισα τα μάτια μου την έβλεπα όπως ήταν την ημέρα πριν πεθάνει που δεν ήταν σε καθόλου καλή κατάσταση κι όψη της ήταν τρομαχτική και δεν μπορούσα να ηρεμήσω...
Τί να κάνω; Εσείς τί θα κάνατε στη θέση μου; Κι αν ήσασταν στη θέση της κοπέλας κι η φίλη σας σας εξηγούσε γιατί δεν αντέχει να έρθει θα παρεξηγιόσασταν;

Errie, γεια σου :)

Έχω βρεθεί και στη θέση τη δικιά σου, αλλά και σε αυτή της φίλης σου. Αν ξανακοιτάξεις τον τίτλο του θρεντ σου και δεις τη λυπημένη φατσούλα δίπλα σε εκείνο το ''πρέπει;'' θα δώσεις και μόνη σου την απάντηση.

Αν πραγματικά πιστεύεις πως θα σου κάνει κακό, είναι, κατά την άποψή μου, καλύτερο να μην το κάνεις. Η μέρα της κηδείας είναι πραγματικά δύσκολη. Όμως είναι μια μέρα. Περνάει. Η μέρα. Όλα τα άλλα μένουν. Εκείνη την ώρα η φίλη σου θα είναι σε άσχημη κατάσταση, όμως θα έχεις μετά κάθε ευκαιρία και δυνατότητα να της συμπαρασταθείς. Θα σε χρειαστεί και μετά την κηδεία. Είναι δική σου επιλογή αν θα συμμετέχεις στο πένθος της και με ποιο τρόπο.

Στις δύσκολες στιγμές θέλουμε τους φίλους μας κοντά, κάποιες φορές ενδόμυχα το απαιτούμε κιόλας, όμως και οι φίλοι μας είναι ελεύθεροι να επιλέξουν πως θα σταθούν απέναντί μας ή δίπλα μας.

Προς το παρόν τίποτα δεν έχει συμβεί. Μην προβληματίζεσαι από τώρα. Αν και η δικιά σου ψυχολογία δεν είναι καλή τώρα, προσπάθησε να μην κάνεις τέτοιες σκέψεις οι οποίες δίνουν χώρο σε ενοχές.

Καλό σου βράδυ.

συγνωμη αν σας χαλαω την συζητηση, αλλα καταλαβα καλα???
συζηταμε αν η ερι πρεπει να παει στην κηδεια ενος ανθρωπου που δεν εχει πεθανει?????
παμε καλα?

Remedy,

αν ξαναδιαβάσεις, θα δεις πως διευκρινίζω στην Errie ''Προς το παρόν τίποτα δεν έχει συμβεί. Μην προβληματίζεσαι από τώρα.''

Η ίδια έκανε κάποιες σκέψεις που την προβληματίσανε. Δε νομίζω πως είναι κακό που τις μοιράστηκε.

Errie, γεια σου :)

Έχω βρεθεί και στη θέση τη δικιά σου, αλλά και σε αυτή της φίλης σου. Αν ξανακοιτάξεις τον τίτλο του θρεντ σου και δεις τη λυπημένη φατσούλα δίπλα σε εκείνο το ''πρέπει;'' θα δώσεις και μόνη σου την απάντηση.

Αν πραγματικά πιστεύεις πως θα σου κάνει κακό, είναι, κατά την άποψή μου, καλύτερο να μην το κάνεις. Η μέρα της κηδείας είναι πραγματικά δύσκολη. Όμως είναι μια μέρα. Περνάει. Η μέρα. Όλα τα άλλα μένουν. Εκείνη την ώρα η φίλη σου θα είναι σε άσχημη κατάσταση, όμως θα έχεις μετά κάθε ευκαιρία και δυνατότητα να της συμπαρασταθείς. Θα σε χρειαστεί και μετά την κηδεία. Είναι δική σου επιλογή αν θα συμμετέχεις στο πένθος της και με ποιο τρόπο.

Στις δύσκολες στιγμές θέλουμε τους φίλους μας κοντά, κάποιες φορές ενδόμυχα το απαιτούμε κιόλας, όμως και οι φίλοι μας είναι ελεύθεροι να επιλέξουν πως θα σταθούν απέναντί μας ή δίπλα μας.

Προς το παρόν τίποτα δεν έχει συμβεί. Μην προβληματίζεσαι από τώρα. Αν και η δικιά σου ψυχολογία δεν είναι καλή τώρα, προσπάθησε να μην κάνεις τέτοιες σκέψεις οι οποίες δίνουν χώρο σε ενοχές.


Γεια σου... :)

Έτσι ακριβώς νιώθω γι' αυτό κι η φατσούλα... :(

Όντως θα μου κάνει κακό...πολύ κιόλας...κάποιοι προφανώς δεν με καταλαβαίνουν που το σκέφτομαι από τώρα κι ας το έθιξα και στο θέμα μου λέγοντας "τι λέω τώρα", δεν ξέρουν όμως ότι πριν το γράψω αυτό συζητούσαμε ότι το τέλος δεν θα αργήσει...αλλά και να μην καταλάβουν τελικά δεν πειράζει, ξέρω πως νιώθω εγώ...μετά θα είμαι δίπλα της όπως είμαι και τώρα όταν με χρειάζεται...απλά εκείνη την μέρα δεν αντέχω να την ξαναζήσω, θα είναι πάρα πολύ για 'μενα, φοβάμαι ότι θα με κάνει χάλια για μέρες μετά, αν όχι για περισσότερο κι όχι σ' εκείνη δεν θα μπορώ να συμπαρασταθώ αλλά ούτε τον εαυτό μου να έχω στα ίσια του, είναι πάρα πολύ για 'μενα αυτό τώρα...

Εξήγησα γιατί προβληματίστηκα, επειδή πριν δεν ήταν καλά και πήγε η μητέρα μου να τον δει και συζητούσαμε μετά ότι δεν έχει και πολύ χρόνο ακόμα μάλλον...οπότε κι εγώ το σκέφτομαι, λογικό είναι...όσο για τις ενοχές έχεις μεγάλο δίκιο...δηλαδή αν κατάλαβα καλά, θεωρείς ότι πρέπει να κοιτάξω και τον εαυτό μου; Ή ίσως για να το πω καλύτερα πρώτα τον εαυτό μου;

Καλό βράδυ και σ' εσένα κι ευχαριστώ που μου απάντησες... :o

Quote:

---

Originally Posted by crazy_diamond

Remedy,

αν ξαναδιαβάσεις, θα δεις πως διευκρινίζω στην Errie ''Προς το παρόν τίποτα δεν έχει συμβεί. Μην προβληματίζεσαι από τώρα.''

Η ίδια έκανε κάποιες σκέψεις που την προβληματίσανε. Δε νομίζω πως είναι κακό που τις μοιράστηκε.

---

δεν το βρισκω κακο, ουτε καλο βεβαια...
το βρισκω δυσοιωνο ομως...δεν θελω να πω αρρωστημενο...παντως προς αυτη την κατευθυνση...

Remedy,

ναι, καταλαβαίνω πως το βλέπεις.
Όμως το ενδεχόμενο του θανάτου (έστω και μόνο ως ενδεχόμενο) μπορεί να μας προκαλέσει αμηχανία, άγχος, πανικό και πολλά άλλα. Άλλωστε ο καθένας τρέμει και αγχώνεται με πιθανότητες που μπορεί για άλλους να φαίνονται συχνά 'εκτός τόπου και χρόνου'. Γι' αυτό και συζητάμε κιόλας :)


Errie,

πρότεινα να μην ζοριστείς-πιεστείς να κάνεις κάτι που θα επιδεινώσει μια ήδη άσχημη ψυχολογία.

Εύχομαι να νιώσεις πιο ήρεμη :)

errie καλησπέρα,
νομίζω ότι σε πρώτη φάση δεν πρέπει να σκέφτεσαι αρνητικά για κάτι που ακόμα δεν έχει συμβεί, σωσε την ενεργειά σου και άσε να την ξοδεψεις όταν έρθει η ώρα, σε ότι κι αν αποφασίσεις να κάνεις.
δώσε την συμπαράσταση στην φίλη σου ,τώρα, μάλλον και τώρα σεχει ανάγκη,
αν σου συμπαραστάθηκε στην δικιά σου απώλεια ,πολύ πιθανόν να έχει την ανάγκη ανταπόδωσης αυτής,
δώσε και κάνε ότι αντέχεις , δεν υπάρχει κανένας λόγος να υπερβείς τα όριά σου,
άλλωστε σκέψου ότι όλες οι σχέσεις δοκιμάζονται στη ζωή , κι αν δεν υπάρχει κατανόηση ,πιθανόν να μην αντέξουν ,αλλά αν δεν δωθεί η ευκαιρία ποτέ δεν θα ξέρεις αν υπάρχει αληθινή φιλία.
εγώ έχω φίλους αγαπημένους που για χ λόγους δεν κλάψανε δίπλα στα φέρετρα μαζί μου, δεν λιγόστεψε την φιλία μας αυτό,
άσε δε σε πόσες κηδίες δεν έχω πάει , κάτι γίνεται πάντα και δεν προλαβαίνω ,
τυχαίο? δεν νομίζω -θεία πρόνοια , λέω ,όταν στην τελευταία που ξεκίνησα να πάω ήμουν μποτιλιαρισμένη στον κηφησό (έχεις τύχει παρασκευή μεσημέρι στο κηφισό? ούτε νεκρός δεν σε περιμένει ) .
γιαυτό μην προδιαθέτεις τον εαυτό σου , πες και στη φίλη σου για τη δυσκολία σου και άσε να διευρυνθεί η κατανόηση μεταξύ σας και ναστε δίπλα η μία στην άλλη αβασάνιστα.

Quote:

---

Originally Posted by crazy_diamond

Errie,

πρότεινα να μην ζοριστείς-πιεστείς να κάνεις κάτι που θα επιδεινώσει μια ήδη άσχημη ψυχολογία.

Εύχομαι να νιώσεις πιο ήρεμη :)

---

Με βοηθάει λίγο αυτό που λες... :) Απόψε που μου μπήκε η ιδέα στο μυαλό δεν θα ηρεμήσω εύκολα αλλά τις επόμενες μέρες ελπίζω πως ναι...και σίγουρα βοηθάει να λέει κάποιος ότι είναι λογικό, δεκτό, δεν ξέρω πως να το πω να μην αντέχω να κάνω κάτι που πρέπει...μερικές φορές νιώθω να λυγίζω από την πίεση να κάνω πράγματα που πρέπει, το έχεις νιώσει ποτέ;

Quote:

---

Originally Posted by 3wtiko

errie καλησπέρα,
νομίζω ότι σε πρώτη φάση δεν πρέπει να σκέφτεσαι αρνητικά για κάτι που ακόμα δεν έχει συμβεί, σωσε την ενεργειά σου και άσε να την ξοδεψεις όταν έρθει η ώρα, σε ότι κι αν αποφασίσεις να κάνεις.
δώσε την συμπαράσταση στην φίλη σου ,τώρα, μάλλον και τώρα σεχει ανάγκη,
αν σου συμπαραστάθηκε στην δικιά σου απώλεια ,πολύ πιθανόν να έχει την ανάγκη ανταπόδωσης αυτής,
δώσε και κάνε ότι αντέχεις , δεν υπάρχει κανένας λόγος να υπερβείς τα όριά σου,
άλλωστε σκέψου ότι όλες οι σχέσεις δοκιμάζονται στη ζωή , κι αν δεν υπάρχει κατανόηση ,πιθανόν να μην αντέξουν ,αλλά αν δεν δωθεί η ευκαιρία ποτέ δεν θα ξέρεις αν υπάρχει αληθινή φιλία.
εγώ έχω φίλους αγαπημένους που για χ λόγους δεν κλάψανε δίπλα στα φέρετρα μαζί μου, δεν λιγόστεψε την φιλία μας αυτό,
άσε δε σε πόσες κηδίες δεν έχω πάει , κάτι γίνεται πάντα και δεν προλαβαίνω ,
τυχαίο? δεν νομίζω -θεία πρόνοια , λέω ,όταν στην τελευταία που ξεκίνησα να πάω ήμουν μποτιλιαρισμένη στον κηφησό (έχεις τύχει παρασκευή μεσημέρι στο κηφισό? ούτε νεκρός δεν σε περιμένει ) .
γιαυτό μην προδιαθέτεις τον εαυτό σου , πες και στη φίλη σου για τη δυσκολία σου και άσε να διευρυνθεί η κατανόηση μεταξύ σας και ναστε δίπλα η μία στην άλλη αβασάνιστα.

---

Καλησπέρα ξωτικό με το ωραίο όνομα... :)
Έτσι όπως τα λέτε, μάλλον έχω αγχωθεί σήμερα και πρέπει να χαλαρώσω, αυτό καταλαβαίνω...της έχω πει ότι αν χρειαστεί κάτι είμαι εδώ, αλλά είπε ότι δεν θέλει να το συζητάει και δεν επέμεινα αλλά μια πόρτα μας χωρίζει, αν θέλει κάτι αρκεί να χτυπήσει το κουδούνι...στην δική μου απώλεια απλά με άκουσε, ούτε εκείνη ήρθε στην κηδεία αλλά δεν το βλέπω σαν "μου έδωσες, σου δίνω"...άλλωστε τότε αυτή που ζήτησα πρώτη ήταν η ξαδέλφη μου που είχε ζήσει την γιαγιά κι είχαμε κοινές αναμνήσεις κι εκείνη ήρθε και συγκινήθηκα πολύ τότε γιατί την είχα ανάγκη...
Με βοηθάει πολύ το "δώσε ότι αντέχεις"...μερικές φορές έχω την τάση να πιέζω τον εαυτό μου κι έχει τύχει να υπερβώ τα όρια μου και να καταρρεύσω ψυχολογικά κατά κάποιο τρόπο...μάλλον κάτι δεν κάνω καλά, ε;
Κι η τελευταία φράση πολύ σωστή και πολύ όμορφη αλλά πώς να της το φέρω; Δεν μπορώ φυσικά τώρα να της πω "ξέρεις, όταν φύγει, εγώ δεν αντέχω να έρθω", προς Θεού! Ούτε και τότε θα είναι η κατάλληλη στιγμή, αν με περιμένει τί θα της πω; Θα την αφήσω ξεκρέμαστη; Ουφ, έχω μπερδευτεί λίγο...

errie,

δεν εχω διαβασει αναλυτικα τα πιο πανω μνμ.

κατ αρχην εμενα δε μου φαινεται καθολου παραλογο η παρανοικο το οτι σκεφτεσαι την κηδεια καποιου πριν ακομα πεθανει. υποθετω οτι θα αναφερεσαι σε περιπτωση που ο ανθρωπος θα εχει καποια ασθενεια κ θα ειναι στο τελικο σταδιο, πχ καρκινο. σε μια τετοια περιπτωση, μου φαινεται κ πολυ φυσικο το οτι σε προβληματιζει η κηδεια του κ εφοσον μαλιστα εχεις δυσκολια να αντιμετωπισεις αυτο το γεγονος.

η γνωμη μου ειναι να κανεις ο,τι αντεχεις, οπως πολυ σωστα ειπε το ξωτικο.

δεν ειναι υποχρεωτικο να πας, αν νιωθεις οτι σε πιεζει κ σε καταβαλλει τοσο πολυ.

μπορεις να το εξηγησεις αυτο με πασα ειλικρινεια στη φιλη σου.

απο την αλλη μερια ομως μου προκυπτει κ ενα αλλο ερωτημα:

γιατι σε καταβαλλει τοσο πολυ η φαντασιωση του γεγονοτος του θανατου του πατερα της φιλης σου?

εκτος απο τη φιλη σου ειχες συναισθηματικο δεσιμο κ με τον ιδιο? (δεσιμο, οχι δεσμο! :p - προς αποφυγη παραξηγησεων!)

η ειναι κατι αλλο αυτο που σε ταραζει τοσο πολυ?

σου θυμιζει τη σκεψη του θανατου ολων μας?

θα μπορουσες να κανεις μια προσπαθεια να δεις το ολο γεγονος της κηδειας με διαφορετικο τροπο, οχι τοσο δραματικο? να το αποτραγικοποιησεις λιγο?

πχ οταν τα ειχα φτιαξει με τον πρωτο γκομενο, στους 2 μηνες πεθανε εντελως ξαφνικα ο πατερας του απο εμφραγμα. εγω πηγα στην κηδεια, αλλα δεν μπορω να πω οτι ταραχτηκα κ πολυ. σχεδον καθολου θα ελεγα. για μενα ο νεκρος δεν ελεγε τπτ. τον ειχα δει μια φορα στη ζωη μου ολη κ ολη για 2 ωρες. με στεναχωρουσε βεβαια το γεγονος οτι ο φιλος μου ηταν στενοχωρεμενος. αυτο, ναι, με ταραξε. αλλα η κηδεια του νεκρου καθολου.

δεν εχω ομως κ φοβερο κολλημα με το θανατο, η τουλαχιστον ετσι νομιζω. αμα πεθανω πεθανα. just so simple!

Αν νομιζεις οτι τη μερα εκεινη δεν αντεχεις να την ζησεις ,τοτε μην το κανεις για μενα
Αλλα και δεν ξερεις απο τωρα πως θα ειναι εκεινη η μερα για σενα ,οποτε προδιαθετεις τον εαυτο σου για ολα αυτα που νομιζεις οτι θα αισθανθεις .Αυτη την κουβεντα την ειχα ακριβως πριν 1,5 βδομαδα ,και τα ιδια ερωτηματα
Κατι που μου ειπε μια φιλη ειναι : “ οτι η αγαπη που νιωθουμε για τον αλλον μας βγαζει δυναμεις δοτικοτητας ,που ουτε θα μπορουσαμε ποτε να φανταστουμε οτι τις εχουμε “ Και ολα αυτα που νομιζουμε οτι θα παθουμε μπορει καινα μην βγουν ποτε .Αλλα αν βγουν ειναι απολυτα φυσιολογικα τα συναισθηματα .
ΠΟΣΟ ΔΙΚΙΟ ΕΙΧΕ ...εγω συνεχιζω τωρα
Αισθανθηκα μεγαλη λυπη αγχος και ετοιμη να να πεσω ,αλλα με κρατησε η αγαπη για το ατομο αυτο, και πραγματικα σου μιλω μου βγηκε απιστευτη δυναμη ,και αποθεμα για στηριξη
Απορω και γω με μενα ,πιστευα οτι θα ειμαι κομματια μετα ,αλλα δεν ημουν
Παρολο που το σκεφτομουν μηνες !

Μια αλλη πλευρα μας δυνατη ,που δεν πιστευουμε οτι την εχουμε Γιατι αραγε??

Θα συμφωνήσω κι εγώ με τους παραπάνω, ότι δεν υπάρχει λόγος να πιεστείς και να κάνεις κάτι που δεν το θέλεις. Από την άλλη, θα βοηθούσε ίσως να απομυθοποιήσεις λίγο στο μυαλό σου το ζήτημα της κηδείας, τη στιγμή μάλιστα που δεν πρόκειται για κοντινό σου άνθρωπο. Μια τελετή είναι κι αυτή... μερικοί άνθρωποι που μαζεύονται για να τιμήσουν και να αποχαιρετίσουν κάποιον γνωστό τους.
Αφού σε απασχολεί τόσο το θέμα, θα μπορούσες να πας για λίγο και απλώς να μείνεις παράμερα. Να έχεις έστω μια οπτική επαφή με τη φίλη σου (θα καταλάβει ότι πήγες μόνο για εκείνην) και μετά να φύγεις αν νιώθεις άσχημα.

Δεν πρέπει τίποτε. Και εξάλλου, όπως σου ανέφεραν και άλλα μέλη παραπάνω, μπορείς να στηρίξεις τη φίλη σου και με άλλους τρόπους, πολύ πιο αποτελεσματικούς από την παρουσία σου σε μία κηδεία. Αυτό που θα απασχολούσε εμένα θα ήταν το εξής: δεν πάω γιατί θα μου θύμιζε το θάνατο της γιαγιάς μου, ή δεν πάω γιατί αρνούμαι να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα του θανάτου συνολικά ( έχω δηλαδή έναν υπαρξιακό φόβο? )
Αν τον έχω, αυτός πώς έχει εκδηλωθεί σε άλλες φάσεις της ζωής μου?
Θα πήγαινα αν είχε να κάνει με υπαρξιακό φόβο, για να δουλέψω το θέμα αυτό, με την επαφή με ό,τι με φοβίζει. Όπως έγραψε και η Νατ θα απομυθοποιούσες σταδιακά με τη στάση αυτή.
Με αυτό που έγραψες για τη γιαγιά σου, για την τρομακτική όψη, εγώ στη θέση σου θα πήγαινα και θα πάλευα να αντέξω να δω και τον νεκρό από κοντά.
Αλλά πάλι, εσύ ξέρεις τις αντοχές και τα όριά σου, εσύ αποφασίζεις.

Α και αν αισθάνεσαι τη γνώση σημαντική και βοηθητική πάνω στο ζήτημα το υπαρξιακό, αν δλδ σε κεντρίζει, τότε μελέτησε τη θεωρία των Solomon, Greenberg και Pyszczynski, τη λεγόμενη Terror Management Theory, που θα είχε πολλά να σου δώσει πάνω στην κατανόηση της υπαρξιακής αγωνίας και στους τρόπους που εφευρίσκει ο άνθρωπος για να την διαπραγματευτεί.
Νομίζω πως κι η μελέτη αυτή θα σου ήταν αποκαλυπτική.

Lou!

errie,

δεν εχω διαβασει αναλυτικα τα πιο πανω μνμ.

κατ αρχην εμενα δε μου φαινεται καθολου παραλογο η παρανοικο το οτι σκεφτεσαι την κηδεια καποιου πριν ακομα πεθανει. υποθετω οτι θα αναφερεσαι σε περιπτωση που ο ανθρωπος θα εχει καποια ασθενεια κ θα ειναι στο τελικο σταδιο, πχ καρκινο. σε μια τετοια περιπτωση, μου φαινεται κ πολυ φυσικο το οτι σε προβληματιζει η κηδεια του κ εφοσον μαλιστα εχεις δυσκολια να αντιμετωπισεις αυτο το γεγονος.
Αχ, χαίρομαι που το λες αυτό γιατί ομολογώ ότι στεναχωρέθηκα με το σχόλιο ότι αυτό που σκέφτομαι και νιώθω είναι από δυσοίωνο έως αρρωστημένο...λες και θέλω να τον πεθάνω μια ώρα αρχύτερα τον άνθρωπο, προς Θεού! Ναι, όντως αυτό που είπες συμβαίνει, έχει καρκίνο και το τέλος είναι κοντά...κι όπως είπα χθες πήρε τηλέφωνο στην μητέρα μου και σχεδόν παραληρούσε...ξέρεις φαντάζομαι ότι αυτό δεν είναι καθόλου καλό σημάδι...
η γνωμη μου ειναι να κανεις ο,τι αντεχεις, οπως πολυ σωστα ειπε το ξωτικο.

δεν ειναι υποχρεωτικο να πας, αν νιωθεις οτι σε πιεζει κ σε καταβαλλει τοσο πολυ.

μπορεις να το εξηγησεις αυτο με πασα ειλικρινεια στη φιλη σου.
Να της το εξηγήσω αλλά πώς ακριβώς; 'Εχω πελαγώσει! Τί να της πω; Να πάω και να της πω τώρα "ξέρεις, όταν πεθάνει ο πατέρας σου εγώ δεν αντέχω να έρθω στην κηδεία;" Δεν λέγονται αυτά! Ή απλά να μην πάω καθόλου χωρίς να της πω τίποτα; Είναι γαϊδουριά! Ή να της πω εκείνη την ημέρα ότι δεν θα πάω; Κι αυτό είναι γαϊδουριά! Νιώθω πολύ πιεσμένη, δεν ξέρω τι να κάνω...
απο την αλλη μερια ομως μου προκυπτει κ ενα αλλο ερωτημα:

γιατι σε καταβαλλει τοσο πολυ η φαντασιωση του γεγονοτος του θανατου του πατερα της φιλης σου?

εκτος απο τη φιλη σου ειχες συναισθηματικο δεσιμο κ με τον ιδιο? (δεσιμο, οχι δεσμο! :p - προς αποφυγη παραξηγησεων!)

η ειναι κατι αλλο αυτο που σε ταραζει τοσο πολυ?

σου θυμιζει τη σκεψη του θανατου ολων μας?
Ναι, έχω και κάποιο συναισθηματικό δέσιμο και με τον ίδιο γιατί όπως και να 'χει από μικρά παιδιά μένουμε δίπλα δίπλα, τον έχω ζήσει όλη μου τη ζωή και θα ήθελα να τον αποχαιρετήσω...και μάλιστα τις προάλλες έπεσαν δακρυγόνα έξω από το σπίτι μου κι ο άνθρωπος αν και άρρωστος, σε μαύρα χάλια ήρθε (μένουμε σε διπλανά διαμερίσματα) για να δει πως είμαι και πραγματικά δεν ξέρω τι θα έκανα αν δεν ερχόταν...είχε κατέβει κάτω γιατί είχαν πέσει μολότωφ και φοβήθηκε για το αυτοκίνητο του (μεγάλη βλακεία βέβαια για άνθρωπο με καρκίνο στους πνεύμονες) μου χτύπησε το θυροτηλέφωνο να του ανοίξω γρήγορα, το έκανα (ευτυχώς είχα συνέλθει λίγο γιατί πριν είχα πέσει κι εγώ κάτω και προσπαθούσα να αναπνεύσω γιατί όταν τα έριξε η Αστυνομία ήμουν στο μπαλκόνι) και μετά ήρθε σπίτι να δει πως είμαι κι ευτυχώς γιατί εγώ δεν έβλεπα τίποτα και δεν ήξερα τι να κάνω...στα τυφλά πήγα κι άνοιξα την πόρτα...και μου είπε να βάλω βρεγμένη πετσέτα στα μάτια μου...συγκινήθηκα που αντί να κοιτάξει να φροντίσει τον εαυτό του ήρθε σ' εμένα...
Από εκεί και πέρα ταράζομαι γιατί πρόσφατα, πριν κανένα 6μηνο έχασα τη γιαγιά μου όπως είπα νωρίτερα κι οι μνήμες είναι ακόμα νωπές και καθόλου ευχάριστες...την έβλεπα να αργολιώνει επίσης από καρκίνο, να υποφέρει από φριχτούς πόνους, να μου λέει "αν μ' αγαπάς παρακάλα να πεθάνω" κι είχε μείνει πια η σκιά του εαυτού της, καμιά σχέση με τη γυναίκα που ήξερα τόσα χρόνια που ήταν γεμάτη ζωή και πάντα αφρατούλα...είχε μείνει 40 κιλά άνθρωπος...κι αυτή είναι η τελευταία εικόνα που έχω από εκείνη στο φέρετρο...δεν είναι καλό να την θυμάμαι έτσι, δεν μου κάνει καλό και δεν θέλω να ξαναπεράσω κάτι παρόμοιο, γι' αυτό κάνω έτσι...δεν αντέχω άλλη κηδεία τώρα και μάλιστα με παρόμοιες συνθήκες!
θα μπορουσες να κανεις μια προσπαθεια να δεις το ολο γεγονος της κηδειας με διαφορετικο τροπο, οχι τοσο δραματικο? να το αποτραγικοποιησεις λιγο?
Αν έχεις κάτι να μου προτείνεις αφού διαβάσεις τα όσα λέω, ευχαρίστως να το ακούσω...εγώ δεν ξέρω πως να το δω πιο ψύχραιμα, έχω πανικοβληθεί από χθες...
πχ οταν τα ειχα φτιαξει με τον πρωτο γκομενο, στους 2 μηνες πεθανε εντελως ξαφνικα ο πατερας του απο εμφραγμα. εγω πηγα στην κηδεια, αλλα δεν μπορω να πω οτι ταραχτηκα κ πολυ. σχεδον καθολου θα ελεγα. για μενα ο νεκρος δεν ελεγε τπτ. τον ειχα δει μια φορα στη ζωη μου ολη κ ολη για 2 ωρες. με στεναχωρουσε βεβαια το γεγονος οτι ο φιλος μου ηταν στενοχωρεμενος. αυτο, ναι, με ταραξε. αλλα η κηδεια του νεκρου καθολου.

δεν εχω ομως κ φοβερο κολλημα με το θανατο, η τουλαχιστον ετσι νομιζω. αμα πεθανω πεθανα. just so simple!
Σου εξήγησα, εγώ έχω ένα άλφα δέσιμο με τον άνθρωπο αλλά πάνω απ' όλα με επηρέαζει ο πρόσφατος θάνατος της γιαγιάς μου...γι' αυτό δεν αντέχει η ψυχολογία μου να πάω στην κηδεία, να τον δω στο φέρετρο, να πλησιάσω στον τάφο και να ρίξω χώμα κι όλα τα σχετικά...ούτε καν από μακριά δεν ξέρω αν αντέχω να βλέπω...

Quote:

---

Originally Posted by soft

Αν νομιζεις οτι τη μερα εκεινη δεν αντεχεις να την ζησεις ,τοτε μην το κανεις για μενα
Αλλα και δεν ξερεις απο τωρα πως θα ειναι εκεινη η μερα για σενα ,οποτε προδιαθετεις τον εαυτο σου για ολα αυτα που νομιζεις οτι θα αισθανθεις .Αυτη την κουβεντα την ειχα ακριβως πριν 1,5 βδομαδα ,και τα ιδια ερωτηματα
Κατι που μου ειπε μια φιλη ειναι : “ οτι η αγαπη που νιωθουμε για τον αλλον μας βγαζει δυναμεις δοτικοτητας ,που ουτε θα μπορουσαμε ποτε να φανταστουμε οτι τις εχουμε “ Και ολα αυτα που νομιζουμε οτι θα παθουμε μπορει και να μην βγουν ποτε .Αλλα αν βγουν ειναι απολυτα φυσιολογικα τα συναισθηματα .
ΠΟΣΟ ΔΙΚΙΟ ΕΙΧΕ ...εγω συνεχιζω τωρα
Αισθανθηκα μεγαλη λυπη αγχος και ετοιμη να να πεσω ,αλλα με κρατησε η αγαπη για το ατομο αυτο, και πραγματικα σου μιλω μου βγηκε απιστευτη δυναμη ,και αποθεμα για στηριξη
Απορω και γω με μενα ,πιστευα οτι θα ειμαι κομματια μετα ,αλλα δεν ημουν
Παρολο που το σκεφτομουν μηνες !

Μια αλλη πλευρα μας δυνατη ,που δεν πιστευουμε οτι την εχουμε Γιατι αραγε??

---

Εννοείς δηλαδή ότι κι εσύ ένιωθες ότι δεν θα αντέξεις να παραστείς αλλά ότι τελικά όταν συνέβη από την αγάπη σου προς το άτομο που έπρεπε να στηρίξεις, βρήκες τη δύναμη να το κάνεις και μάλιστα χωρίς αρνητικές συνέπειες για 'σενα μετά;

Quote:

---

Originally Posted by Nat

Θα συμφωνήσω κι εγώ με τους παραπάνω, ότι δεν υπάρχει λόγος να πιεστείς και να κάνεις κάτι που δεν το θέλεις. Από την άλλη, θα βοηθούσε ίσως να απομυθοποιήσεις λίγο στο μυαλό σου το ζήτημα της κηδείας, τη στιγμή μάλιστα που δεν πρόκειται για κοντινό σου άνθρωπο. Μια τελετή είναι κι αυτή... μερικοί άνθρωποι που μαζεύονται για να τιμήσουν και να αποχαιρετίσουν κάποιον γνωστό τους.
Αφού σε απασχολεί τόσο το θέμα, θα μπορούσες να πας για λίγο και απλώς να μείνεις παράμερα. Να έχεις έστω μια οπτική επαφή με τη φίλη σου (θα καταλάβει ότι πήγες μόνο για εκείνην) και μετά να φύγεις αν νιώθεις άσχημα.

---

Πριν είπα ότι νιώθω πως δεν αντέχω ούτε καν παράμερα να σταθώ αλλά τώρα αυτό που είπες το "να έχεις έστω μια οπτική επαφή με τη φίλη σου (θα καταλάβει ότι πήγες μόνο για εκείνην) με συγκίνησε πολύ και αρχίζω να το σκέφτομαι...εκείνη θα την πλησιάσω κιόλας, δεν έχω πρόβλημα, θα είμαι δίπλα της, το νεκρό δεν αντέχω να δω...
Και μιας και το θίγουμε αυτό, δηλαδή δεν θα παρεξηγηθώ αν δεν κάνω τα συνηθισμένα; Να ρίξω χώμα κλπ δηλαδή; Εκείνη δεν θα με παρεξηγήσει, το ξέρω, ο υπόλοιπος κόσμος όμως; Αλλά δεν ξέρω αν αντέχω να πλησιάσω τον τάφο και να τον δω πραγματικά! Δεν θα μπορώ ούτε καν να χαιρετήσω πριν τον πάρουν φοβάμαι! Θα με κυνηγάει κι αυτή η εικόνα μετά!

Quote:

---

Originally Posted by RainAndWind

Δεν πρέπει τίποτε. Και εξάλλου, όπως σου ανέφεραν και άλλα μέλη παραπάνω, μπορείς να στηρίξεις τη φίλη σου και με άλλους τρόπους, πολύ πιο αποτελεσματικούς από την παρουσία σου σε μία κηδεία. Αυτό που θα απασχολούσε εμένα θα ήταν το εξής: δεν πάω γιατί θα μου θύμιζε το θάνατο της γιαγιάς μου, ή δεν πάω γιατί αρνούμαι να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα του θανάτου συνολικά ( έχω δηλαδή έναν υπαρξιακό φόβο? )
Αν τον έχω, αυτός πώς έχει εκδηλωθεί σε άλλες φάσεις της ζωής μου?
Θα πήγαινα αν είχε να κάνει με υπαρξιακό φόβο, για να δουλέψω το θέμα αυτό, με την επαφή με ό,τι με φοβίζει. Όπως έγραψε και η Νατ θα απομυθοποιούσες σταδιακά με τη στάση αυτή.
Με αυτό που έγραψες για τη γιαγιά σου, για την τρομακτική όψη, εγώ στη θέση σου θα πήγαινα και θα πάλευα να αντέξω να δω και τον νεκρό από κοντά.
Αλλά πάλι, εσύ ξέρεις τις αντοχές και τα όριά σου, εσύ αποφασίζεις.

---

Δεν πάω γιατί μου θυμίζει τον θάνατο της γιαγιάς μου...υπαρξιακό φόβο σχετικά με τον θάνατο δεν είχα ποτέ, έχω τον φυσιολογικό φόβο μήπως χάσω τα άτομα που αγαπώ...μόνο που μερικές φορές φοβάμαι ότι θα πεθάνω εγώ αλλά αυτό δεν έχει σχέση με το συγκεκριμένο θέμα...
Όχι, όχι, δεν αντέχω να το παλέψω αυτό τώρα, αν το κάνω θα καταρρεύσω! Ήδη έχω πολύ άσχημες εικόνες στο κεφάλι μου που όταν μου έρχονται φρικάρω, ανατριχιάζω, ταράζομαι...μόνο χειρότερα θα με κάνει κάτι τέτοιο!

Quote:

---

Originally Posted by RainAndWind

Α και αν αισθάνεσαι τη γνώση σημαντική και βοηθητική πάνω στο ζήτημα το υπαρξιακό, αν δλδ σε κεντρίζει, τότε μελέτησε τη θεωρία των Solomon, Greenberg και Pyszczynski, τη λεγόμενη Terror Management Theory, που θα είχε πολλά να σου δώσει πάνω στην κατανόηση της υπαρξιακής αγωνίας και στους τρόπους που εφευρίσκει ο άνθρωπος για να την διαπραγματευτεί.
Νομίζω πως κι η μελέτη αυτή θα σου ήταν αποκαλυπτική.

---

Πες μου λίγα περισσότερα πράγματα σχετικά μ' αυτήν την θεωρία, εξήγησε μου γιατί ίσως με βοήθησει...γιατί είμαι γεμάτη από αγωνίες για πολλά θέματα και κάποιες απ' αυτές μου προκαλούν όντως τρόμο...αν είναι σχετικό μ' αυτό, ναι, με ενδιαφέρει...

Καλησπέρα Έρη. Είναι μια θεωρία που ανέπτυξαν και είναι βασισμένη πάνω σε ένα βιβλίο του Becker, το Escape from Evil στη δεκαετία του εβδομήντα. O άνθρωπος είναι το μόνο πλάσμα που έχει αυτεπίγνωση, δλδ συνειδητοποίηση του ότι είναι εδώ άρα και την ανάλογη συνειδητοποίηση της θνητότητάς του, ότι κάποια στιγμή δλδ δε θα είναι εδώ. Αυτό είναι ευχή και κατάρα, καθώς του δημιουργεί συνακόλουθα μία μεγάλη αγωνία απέναντι στο θάνατο, την μη ύπαρξή του και αποτελεί τη βάση όλων των συστημάτων αξιών που ακολουθεί, των συμπεριφορών του, των κοινωνιών του, των πολιτισμών που δημιουργεί ,των θεών που λατρεύει και ένα σωρό άλλα. Αποτελεί επίσης την πλατφόρμα της σύγκρουσης αυτών των συστημάτων αξιών, που τους έχει αποδώσει αξία ακριβώς γιατί τον βοηθάνε να διαπραγματευτεί αυτή την τρομακτική απειλή για το εγώ του, καθώς μέσω της υποστήριξής τους δημιουργεί την αυταπάτη της συνέχειας.

Καταλαβαίνεις δλδ με τη θεωρία αυτή γιατί έχεις αυταπάτες, σε τι σε εξυπηρετούν, σε τι έχεις επενδύσει και γιατί το έχεις κάνει, αν μπορείς να απελευθερωθείς και σε ποιο βαθμό,
αρχίζεις να ψάχνεις τα δικά σου συστήματα αποσόβησης του υπαρξιακού τρόμου, τι σκέφτεσαι, πιστεύεις και γιατί αγωνίζεσαι στην καθημερινότητά σου.
Επίσης φιλοσοφικά ρεύματα και κινήματα τέχνης στηρίζονται σε αυτή την μεταφυσική ακινητοποίηση που επιφέρει ο τρόμος. Η υπενθύμιση πχ του memento mori , του wabi sabi ή αυτό που έχω στην υπογραφή μου αυτή τη στιγμή το mono no aware, σκοπός τους είναι το να μάθεις να θυμάσαι τη ματαιότητα αλλά και να εκτιμάς τη φθαρτότητα αντί να την αντιμάχεσαι λυσσαλέα, είναι απλές ενδείξεις στο πόσο η ματαιότητα τρομοκρατεί και μαγνητίζει ταυτόχρονα και πόσο υποσκάπτει τα θεμέλιά μας ή μπορεί ακόμη και μας κάνει σοφότερους.

Έγραψα αρκετά, ελπίζω να βρίσκεις την θεωρία αυτή τόσο ενδιαφέρουσα όσο ομολογώ πως τη βρίσκω.
Δεν είναι εύκολο να κάνει ο άνθρωπος ειρήνη μέσα του όταν πολεμά να κερδίσει το θάνατο, αλλά και μέχρι να τον αποδεχτεί περνάει τον αλίμονό του, λολ

Καλησπέρα Rain and wind... :) Όντως έγραψες αρκετά...απλά είναι λίγο δύσκολο να το καταλάβω μιας και δεν γνωρίζω τίποτα σχετικά...εξήγησε μου λίγο τι σημαίνει "υπαρξιακός τρόμος"...

Υπαρξιακός τρόμος είναι το κόψιμο των ήπατων όταν πρωτοέρχομαι σε επαφή με την αλήθεια αυτή εδώ:πως είμαι ένα θνητό πλάσμα,ένα ανθρώπινο πλάσμα με καθορισμένα χρονικά όρια,που δε γνωρίζω πότε για μένα θα λήξουν.Πως αυτή η στιγμή του τέλους μπορεί να είναι ένα λεπτό ή δεκαετίες μακριά.Πως δεν έχω τρόπο να ξεφύγω από αυτό το τέλος,ούτε εγώ,ούτε κανένας άλλος άνθρωπος γύρω μου,αγαπημένος ή μακρινός μου.Το αναπόφευκτο τούτο μπορεί να με κάνει κουρέλι ψυχικά αρχικά αλλά αν το επεξεργαστώ ίσως να καταφέρω να φιλοσοφήσω,να το αποδεχτώ και να ζω δίχως να αισθάνομαι πως με παραλύει.Να μη γίνεται το κέντρο της ύπαρξής μου η θνητότητα,αλλά ίσως μία αφορμή για να ζήσω πιο καλά,να μάθω να εκτιμώ κάθε λεπτό εδώ,τώρα,δίχως να μένω κολλημένη στο παρελθόν,να κινούμαι προς το μέλλον με ορμή,αλλά και με σύνεση.

Τα λέω καλά και φαντάζει εύκολο,έτσι δεν είναι?Όχι,δεν είναι έτσι.Το πλήγμα αυτό για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη είναι μεγάλο,ο πολιτισμός μας δε μας βοηθάει να δεχόμαστε το θάνατο ως φυσιολογικό και αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής,απαραίτητο μάλιστα,μας ανακουφίζει με την ψεύτικη ελπίδα άλλων ζωών,μας τάζει μέλια και διάφορα άλλα για μετά,για ένα μετά που δεν υπάρχει με τον τρόπο που περιγράφεται,μας ναρκώνει με ευχολόγια για παράδεισους και μας τρομοκρατεί με κολάσεις,μας κάνει να βασανιζόμαστε να πιάσουμε τα ανύπαρκτα και άπιαστα,μας πλάθει διαρκώς και δίχως να το πολυσκεφτόμαστε το γιατί το κάνει.Κι εμείς οι ίδιοι μετά πλάθουμε άλλους και τους βασανίζουμε εξίσου με τέτοιες διδαχές,με τέτοια στάνταρντς προσηλυτισμού στη φυγή.

Το μήνυμα που έχετε εισάγει είναι πολύ μικρό. Παρακαλούμε μεγαλώστε το μήνυμα σας ώστε να περιέχει τουλάχιστον 10 χαρακτήρες.

Quote:

---

Originally Posted by Errie

Να της το εξηγήσω αλλά πώς ακριβώς; 'Εχω πελαγώσει! Τί να της πω; Να πάω και να της πω τώρα "ξέρεις, όταν πεθάνει ο πατέρας σου εγώ δεν αντέχω να έρθω στην κηδεία;" Δεν λέγονται αυτά! Ή απλά να μην πάω καθόλου χωρίς να της πω τίποτα; Είναι γαϊδουριά! Ή να της πω εκείνη την ημέρα ότι δεν θα πάω; Κι αυτό είναι γαϊδουριά! Νιώθω πολύ πιεσμένη, δεν ξέρω τι να κάνω...

ισως καλυτερα να της πεις εκεινη την ημερα οτι φυσικα αγαπουσες κ εκτιμουσες το μπαμπα της κ θα ηθελες πολυ να πας, αλλα σου ειναι πολυ δυσκολο γιατι νιωθεις πολυ επηρεασμενη, λογω του οτι τον εκτιμουσες κ λογω κ της προσφατης εμπειριας με τη γιαγια σου κλπ. βλεποντας κ κανοντας κιολας, βλεπεις πως θα εισαι εκεινη την ημερα κ πραττεις. το να μην της πεις τπτ μαλλον δε μου φαινεται σωστο. το να ξεκινησεις εξηγησεις πριν το γεγονος, κ αυτο μαλλον δε χρειαζεται.

ολα αυτα με επιφυλαξη, καθως δεν ειμαι κ ειδικος.


Αν έχεις κάτι να μου προτείνεις αφού διαβάσεις τα όσα λέω, ευχαρίστως να το ακούσω...εγώ δεν ξέρω πως να το δω πιο ψύχραιμα, έχω πανικοβληθεί από χθες...

προφανως το παρ. που σου παρεθεσα ηταν πολυ ακυρο για την περιπτωση σου, υπεθεσα οτι μπορει να ηταν απλα ο μπαμπας μιας φιλης σου, με τον οποιο να ειχες πολυ τυπικη σχεση λογω της φιλιας με την κορη του. εφοσον ειναι οικογενειακος σας φιλος κ τον ξερεις χρονια, κ υπαρχει καποιο συναισθηματικο δεσιμο, δε νομιζω οτι μπορεις να κανεις κατι για να απαλλαγεις ως δια μαγειας απο το πενθος της απωλειας του. καποιο πενθος αναγκαστικα θα το περασεις, αλλα υποτιθεται οτι με τον καιρο το πενθος μειωνεται. τωρα αν εσυ βιωνεις ασχημα συναισθηματα σε τραγικο βαθμο, πραγματικα δεν ξερω τι μπορεις να κανεις.

---

Quote:

---

Originally Posted by RainAndWind

Υπαρξιακός τρόμος είναι το κόψιμο των ήπατων όταν πρωτοέρχομαι σε επαφή με την αλήθεια αυτή εδώ:πως είμαι ένα θνητό πλάσμα,ένα ανθρώπινο πλάσμα με καθορισμένα χρονικά όρια,που δε γνωρίζω πότε για μένα θα λήξουν.Πως αυτή η στιγμή του τέλους μπορεί να είναι ένα λεπτό ή δεκαετίες μακριά.Πως δεν έχω τρόπο να ξεφύγω από αυτό το τέλος,ούτε εγώ,ούτε κανένας άλλος άνθρωπος γύρω μου,αγαπημένος ή μακρινός μου.Το αναπόφευκτο τούτο μπορεί να με κάνει κουρέλι ψυχικά αρχικά αλλά αν το επεξεργαστώ ίσως να καταφέρω να φιλοσοφήσω,να το αποδεχτώ και να ζω δίχως να αισθάνομαι πως με παραλύει.Να μη γίνεται το κέντρο της ύπαρξής μου η θνητότητα,αλλά ίσως μία αφορμή για να ζήσω πιο καλά,να μάθω να εκτιμώ κάθε λεπτό εδώ,τώρα,δίχως να μένω κολλημένη στο παρελθόν,να κινούμαι προς το μέλλον με ορμή,αλλά και με σύνεση.

Τα λέω καλά και φαντάζει εύκολο,έτσι δεν είναι?Όχι,δεν είναι έτσι.Το πλήγμα αυτό για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη είναι μεγάλο,ο πολιτισμός μας δε μας βοηθάει να δεχόμαστε το θάνατο ως φυσιολογικό και αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής,απαραίτητο μάλιστα,μας ανακουφίζει με την ψεύτικη ελπίδα άλλων ζωών,μας τάζει μέλια και διάφορα άλλα για μετά,για ένα μετά που δεν υπάρχει με τον τρόπο που περιγράφεται,μας ναρκώνει με ευχολόγια για παράδεισους και μας τρομοκρατεί με κολάσεις,μας κάνει να βασανιζόμαστε να πιάσουμε τα ανύπαρκτα και άπιαστα,μας πλάθει διαρκώς και δίχως να το πολυσκεφτόμαστε το γιατί το κάνει.Κι εμείς οι ίδιοι μετά πλάθουμε άλλους και τους βασανίζουμε εξίσου με τέτοιες διδαχές,με τέτοια στάνταρντς προσηλυτισμού στη φυγή.

---

Όχι, εντάξει, ευτυχώς δεν φοβάμαι τον θάνατο σε τέτοιο βαθμό που να αγωνιώ χωρίς να υπάρχει λόγος...όσο για το μετά, εγώ πιστεύω ότι η ψυχή δεν πεθαίνει, ότι δεν τελειώνουν όλα με το θάνατο, κάποιο μέρος υπάρχει που πηγαίνουμε μετά...άρα ναι, πιστεύω στον Παράδεισο και με παρηγορεί η σκέψη ότι αυτοί που αγαπάω όσο και να μου λείπουν είναι κάπου που είναι καλά, ευτυχισμένοι, δεν υποφέρουν πια κι ότι από εκεί με βλέπουν και με προστατεύουν, είναι κοντά μου κατά κάποιο τρόπο... :)

Quote:

---

Originally Posted by Lou!..

ισως καλυτερα να της πεις εκεινη την ημερα οτι φυσικα αγαπουσες κ εκτιμουσες το μπαμπα της κ θα ηθελες πολυ να πας, αλλα σου ειναι πολυ δυσκολο γιατι νιωθεις πολυ επηρεασμενη, λογω του οτι τον εκτιμουσες κ λογω κ της προσφατης εμπειριας με τη γιαγια σου κλπ. βλεποντας κ κανοντας κιολας, βλεπεις πως θα εισαι εκεινη την ημερα κ πραττεις. το να μην της πεις τπτ μαλλον δε μου φαινεται σωστο. το να ξεκινησεις εξηγησεις πριν το γεγονος, κ αυτο μαλλον δε χρειαζεται.

ολα αυτα με επιφυλαξη, καθως δεν ειμαι κ ειδικος.

προφανως το παρ. που σου παρεθεσα ηταν πολυ ακυρο για την περιπτωση σου, υπεθεσα οτι μπορει να ηταν απλα ο μπαμπας μιας φιλης σου, με τον οποιο να ειχες πολυ τυπικη σχεση λογω της φιλιας με την κορη του. εφοσον ειναι οικογενειακος σας φιλος κ τον ξερεις χρονια, κ υπαρχει καποιο συναισθηματικο δεσιμο, δε νομιζω οτι μπορεις να κανεις κατι για να απαλλαγεις ως δια μαγειας απο το πενθος της απωλειας του. καποιο πενθος αναγκαστικα θα το περασεις, αλλα υποτιθεται οτι με τον καιρο το πενθος μειωνεται. τωρα αν εσυ βιωνεις ασχημα συναισθηματα σε τραγικο βαθμο, πραγματικα δεν ξερω τι μπορεις να κανεις.

---

Αυτό ακριβώς σκεφτόμουν κι εγώ...ότι το να της πω "ξέρεις όταν πεθάνει ο πατέρας σου εγώ δεν μπορώ να έρθω γι' αυτό και γι' αυτό το λόγο" είναι τρομερά σκληρό, αναίσθητο έως και τρελό! Και το να μην της πω απολύτως τίποτα και να μην εμφανιστώ μεγάλη γαϊδουριά! Άρα μου μένει μόνο αυτό που μου προτείνεις, να της μιλήσω μαλακά εκείνη τη μέρα...με ανακουφίζεις αυτή τη στιγμή που με επιβεβαιώνεις σ' αυτά που σκέφτομαι, νιώθω να μου φεύγει ένα βάρος... :)
Κοίτα, ναι, σίγουρα έχουμε κάποιο συναισθηματικό δέσιμο αλλά πιστεύω ότι δεν θα με πονέσει πολύ, δεν θα ξαναπεράσω δηλαδή το πένθος που πέρασα και περνάω με τη γιαγιά μου...αυτό που δεν αντέχω είναι το να παραστώ στην κηδεία και να ζήσω ξανά την όλη ατμόσφαιρα, την ίδια διαδικασία γιατί θα μου ξυπνήσει πολύ οδυνηρές μνήμες...αυτό με απασχολεί κυρίως...ναι, τον εκτιμώ και τον αγαπώ ως ένα σημείο αυτόν τον άνθρωπο αλλά δεν θα με στοιχειώσει κιόλας αυτή η απώλεια κι ευτυχώς γιατί αν ένιωθα τόσο έντονο πόνο για δεύτερη φορά σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα δεν θα το άντεχα...
Σ' ευχαριστώ πολύ για όσα είπες, με έκανες να νιώσω καλύτερα...
Όλους σας ευχαριστώ βασικά, αλλά το ότι η Λου μου βρήκε το πότε πρέπει να εξηγήσω στη φίλη μου με ξαλάφρωσε όπως είπα κι αυτό είναι πολύ σημαντικό...

Quote:

---

Originally Posted by Errie

Πριν είπα ότι νιώθω πως δεν αντέχω ούτε καν παράμερα να σταθώ αλλά τώρα αυτό που είπες το "να έχεις έστω μια οπτική επαφή με τη φίλη σου (θα καταλάβει ότι πήγες μόνο για εκείνην) με συγκίνησε πολύ και αρχίζω να το σκέφτομαι...εκείνη θα την πλησιάσω κιόλας, δεν έχω πρόβλημα, θα είμαι δίπλα της, το νεκρό δεν αντέχω να δω...
Και μιας και το θίγουμε αυτό, δηλαδή δεν θα παρεξηγηθώ αν δεν κάνω τα συνηθισμένα; Να ρίξω χώμα κλπ δηλαδή; Εκείνη δεν θα με παρεξηγήσει, το ξέρω, ο υπόλοιπος κόσμος όμως; Αλλά δεν ξέρω αν αντέχω να πλησιάσω τον τάφο και να τον δω πραγματικά! Δεν θα μπορώ ούτε καν να χαιρετήσω πριν τον πάρουν φοβάμαι! Θα με κυνηγάει κι αυτή η εικόνα μετά!

---

κοιτα ο καθε ανθρωπος δεν ξερω πως σκεφτεται κ τι καθεται να προσεξει κ να κατακρινει, ειδικα στα χωρια κ τις επαρχιες.

ομως το ζητημα ειναι να κανεις αυτο που θελεις κ μπορεις, χωρις να επηρεαζεσαι τοσο πολυ απο τη γνωμη των αλλων.

νομιζω οτι οταν παει καποιος σε μια κηδεια δεν ειναι υποχρεωμενος να κοιταξει το νεκρο στο φερετρο, ουτε να ριξει χωμα.

εγω τουλαχιστον εχω παει σε δυο κηδειες, κ δεν εκανα τπτ απο τα δυο σε καμια απο αυτες. ουτε το φερετρο πλησιασα, ουτε χωμα εριξα. απλα εκατσα σε μια θεση στην εκκλησια οσο ψαλλανε τη νεκρωσιμη ακολουθια (η οπως αλλιως λεγεται) κ μετα ακολουθησα το μπουλουκι μεχρι το σημειο ταφης, κ δε θυμαμαι να ημουν πρωτη σειρα. τωρα το αν καποιος με σχολιασε, ουτε μου περασε απο το μυαλο, ουτε ηρθε καποιος να μου κανει παρατηρηση! ουτε ξερω ουτε κ με αφορα! στα @@ μου! :cool:

στη μια μαλιστα κηδεια που ηταν της θειας μου, φορουσα μαυρο παντελονι κ πρασινο μπλουζακι! γιατι μου την εσπαγε το κοινωνικο πρωτοκολλο! :cool:

με λιγα λογια το πως αισθανεσαι καθοριζεται πρωτιστως απο το ποσο επιτρεπεις στις ξενες γνωμες να σε επηρεαζουν ψυχικα κ δευτερευοντως απο το αν πραγματι καποιοι θα σε κουτσομπολεψουν η οχι.

Quote:

---

Originally Posted by Lou!..

κοιτα ο καθε ανθρωπος δεν ξερω πως σκεφτεται κ τι καθεται να προσεξει κ να κατακρινει, ειδικα στα χωρια κ τις επαρχιες.

ομως το ζητημα ειναι να κανεις αυτο που θελεις κ μπορεις, χωρις να επηρεαζεσαι τοσο πολυ απο τη γνωμη των αλλων.

νομιζω οτι οταν παει καποιος σε μια κηδεια δεν ειναι υποχρεωμενος να κοιταξει το νεκρο στο φερετρο, ουτε να ριξει χωμα.

εγω τουλαχιστον εχω παει σε δυο κηδειες, κ δεν εκανα τπτ απο τα δυο σε καμια απο αυτες. ουτε το φερετρο πλησιασα, ουτε χωμα εριξα. απλα εκατσα σε μια θεση στην εκκλησια οσο ψαλλανε τη νεκρωσιμη ακολουθια (η οπως αλλιως λεγεται) κ μετα ακολουθησα το μπουλουκι μεχρι το σημειο ταφης, κ δε θυμαμαι να ημουν πρωτη σειρα. τωρα το αν καποιος με σχολιασε, ουτε μου περασε απο το μυαλο, ουτε ηρθε καποιος να μου κανει παρατηρηση! ουτε ξερω ουτε κ με αφορα! στα @@ μου! :cool:

στη μια μαλιστα κηδεια που ηταν της θειας μου, φορουσα μαυρο παντελονι κ πρασινο μπλουζακι! γιατι μου την εσπαγε το κοινωνικο πρωτοκολλο! :cool:

με λιγα λογια το πως αισθανεσαι καθοριζεται πρωτιστως απο το ποσο επιτρεπεις στις ξενες γνωμες να σε επηρεαζουν ψυχικα κ δευτερευοντως απο το αν πραγματι καποιοι θα σε κουτσομπολεψουν η οχι.

---

Λοιπόν...αν αποφασίσω τελικά να πάω, αν δω πως αντέχω αυτό θα κάνω κι αν με παρεξηγήσουν οι συγγενείς της, με παρεξήγησαν!
Όσο για τα μαύρα, εγώ στη γιαγιά και στον παππού τα φόρεσα και στην κηδεία, και στα 40 και στα 6μηνα...αλλά 40 μέρες συνεχόμενα αρνούμαι να τα φορέσω...και δεν ξέρω αν θα το κάνω και ποτέ!
Από σήμερα σκέφτομαι ότι μόλις μπορέσω θα πάω να τον δω στο νοσοκομείο τουλάχιστον...χθες έκανε εισαγωγή...δεν μου αρέσουν τα νοσοκομεία αλλά πιο εύκολο είναι...

errie μπραβο σου, σε διάβασα και μου φαίνεσαι ένα φωτεινό και δυνατό πλάσμα , είμαι σίγουρη ότι θα πράξεις το καλύτερο για όλους σας, σιγά σιγα έτσι όπως παρουσιάζονται τα πράγματα προσπαθείς να τα διαχειριστείς χωρίς να κοιτάς μόνο τον εαυτούλη σου!
τον εαυτό σου όμως να τον φροντίζεις γιατί αυτός είναι η πηγή οποιασδήποτε ενέργειας θα χρειαστείς.
στην δεδομένη στιγμη σου παρουσιάζεται μπροστά σου ο Θάνατος , μαυτή την μορφή που σου δίνεται (γιαγιά , πατέρας φίλης )
χωρίς να κλείνεις τα μάτια σου ,οφείλης να κάνεις κι εσύ την αναζήτησή σου σαυτό το μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή του ανθρώπου,
η θνητότητά μας δεν διαχειρίζεται τόσο εύκολα , αφου αναζητήσεις κάτι θα βρείς που θα ταιριάζει σε σένα ,
να ησυχάσεις το μέσα σου να μην θλίβεται τόσο στην απώλεια.
θα σου μοιραστώ μια αποψη που με καθησυχάζει την ώρα του αποχωρισμού των νεκρών,
σκέφτομαι θετικά για όποια εξέλιξη μπορει να έχει ο νεκρός , φωτεινό δρόμο σαυτό το αγνωστο ταξίδι,
οφείλω να ναι σεμνη η στάση μου την ώρα εκείνη, να μαι ήσυχη μέσα στη θλιψη μου και με καμιά αρνητική προσδοκία να αφήσω με αγάπη να συντελεστεί ο δρόμος του,
μπορεί η αθανασία να εμφανίζεται με το να γεννάμαι παιδιά , μπορεί με την μετενσάρκωση ή την μετεμψύχωση ,μπορεί με την μνήμη
με ότι κι αν συντελείται καλό είναι να αποδεχόμαστε την αρχή και το τέλος κάθε ζωής με αγάπη ,με γαλήνη με βαθειά κατανόηση για την δημιουργία.
πολλές καλημέρες!!

Quote:

---

Originally Posted by 3wtiko

errie μπραβο σου, σε διάβασα και μου φαίνεσαι ένα φωτεινό και δυνατό πλάσμα , είμαι σίγουρη ότι θα πράξεις το καλύτερο για όλους σας, σιγά σιγα έτσι όπως παρουσιάζονται τα πράγματα προσπαθείς να τα διαχειριστείς χωρίς να κοιτάς μόνο τον εαυτούλη σου!
τον εαυτό σου όμως να τον φροντίζεις γιατί αυτός είναι η πηγή οποιασδήποτε ενέργειας θα χρειαστείς.
στην δεδομένη στιγμη σου παρουσιάζεται μπροστά σου ο Θάνατος , μαυτή την μορφή που σου δίνεται (γιαγιά , πατέρας φίλης )
χωρίς να κλείνεις τα μάτια σου ,οφείλης να κάνεις κι εσύ την αναζήτησή σου σαυτό το μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή του ανθρώπου,
η θνητότητά μας δεν διαχειρίζεται τόσο εύκολα , αφου αναζητήσεις κάτι θα βρείς που θα ταιριάζει σε σένα ,
να ησυχάσεις το μέσα σου να μην θλίβεται τόσο στην απώλεια.
θα σου μοιραστώ μια αποψη που με καθησυχάζει την ώρα του αποχωρισμού των νεκρών,
σκέφτομαι θετικά για όποια εξέλιξη μπορει να έχει ο νεκρός , φωτεινό δρόμο σαυτό το αγνωστο ταξίδι,
οφείλω να ναι σεμνη η στάση μου την ώρα εκείνη, να μαι ήσυχη μέσα στη θλιψη μου και με καμιά αρνητική προσδοκία να αφήσω με αγάπη να συντελεστεί ο δρόμος του,
μπορεί η αθανασία να εμφανίζεται με το να γεννάμαι παιδιά , μπορεί με την μετενσάρκωση ή την μετεμψύχωση ,μπορεί με την μνήμη
με ότι κι αν συντελείται καλό είναι να αποδεχόμαστε την αρχή και το τέλος κάθε ζωής με αγάπη ,με γαλήνη με βαθειά κατανόηση για την δημιουργία.
πολλές καλημέρες!!

---

Σ' ευχαριστώ... :o Για το φωτεινό δεν ξέρω, δυνατή πάντως δεν είμαι σίγουρα...ξέρεις το τραγούδι που λέει "και φοβάμαι Θεε μου, δείχνω μα δεν είμαι δυνατή;" http://www.youtube.com/watch?v=y6pN6x2GhUE
Ναι, όντως, σιγά σιγά όσο ακούω, σκέφτομαι κι επεξεργάζομαι βρίσκω λύσεις, έχει αρχίσει να περνάει ο πανικός που μου είχε παγώσει το μυαλό, μάλλον χρειαζόμουν ν' ακούσω γνώμες άλλων και λίγο σπρώξιμο...
Θα επιμείνω όμως σε κάτι που είχα ρωτήσει, όχι ειδικά γι' αυτήν την περίπτωση αλλά γενικά, υπάρχει σοβαρός λόγος που ρωτάω...πόσο σωστό είναι να παραμερίζουμε εντελώς τον εαυτό μας για χάρη κάποιου άλλου; Να υποφέρουμε αλλά να μας το επιβάλλουμε;
Όσον αφορά το θάνατο, το μόνο που με παρηγορεί για τη γιαγιά μου είναι ότι τώρα δεν υποφέρει πια, για εκείνη ήταν καλύτερα που έφυγε αλλά δεν μου αρκεί αυτό για να μην υποφέρω εγώ, μου λείπει...

καλημέρα ερρι
ίσως και να καταλαβαίνω το ότι αρνείσαι ότι είσαι φωτεινή και δυνατή,
πιθανόν ,ίσως ,είναι πολύ πιθανόν και να κάνω λάθος ,
αν και ιδεολογικά είμαι της άποψης ότι δεν υπάρχει πλάσμα που μόνο αρνητικά να έχει ,παρά το κάθε πλάσμα έχει πολλά θετικά στοιχεία που για κάποιους λόγους (?) τα παραβλέπουμε.
η δοτικότητα σου όμως ,η ευαισθησία σου , η αναζήτηση να βρεις τρόπους να ζήσεις αυτην την κατάσταση χωρίς να βλαψεις τον εαυτό σου και τους άλλους είναι σαφώς φωτεινές ενδείξεις ,ελπίζω να συμφωνήσεις σαυτό?
όσο για την δυναμή σου ,νομίζω ότι φανερώνει μεγάλη δύναμη το να λές : δεν τα αντέχω όλα , δεν μπορώ να τα κάνω όλα ,
το να παραδέχεσαι την αδυναμία σου (και πόσο μάλλον μπροστά στον πόνο της απώλειας)
είναι σημάδι Δύναμης!
ρωτάς : πόσο σωστό είναι να παραμερίζουμε τον εαυτό μας Εντελώς για χάρη κάποιου άλλου ?
νομίζω ότι δεν υπάρχει σωστό και λάθος ,
αν υπήρχαν παγιωμένες απόψεις , τότε θα είχαμε και το χρυσό βιβλιο με τους κανόνες,
εντελώς προσωπική μου άποψη ,είναι να μην πιεστείς παραπάνω απο όσο αντέχεις ,
θα ζυγίσεις μόνη σου τα πράγματα,
να μην παραμερίζεις τον εαυτό σου
, δίνεις ότι έχεις ,ότι δεν έχεις πως θα το δώσεις?
το να υπερβείς ,εν ονόματι της φιλίας ,των κοινωνικών στερεότυπων τα όρια του εαυτού σου, δεν σου εξασφαλίζει κανείς ότι θα βγείς σώα ,μπορεί να διαταράξεις την ισορροπία σου.
αυτό επίσης που για μένα φαίνεται ευκολο για σένα μπορει να ναι δύσκολο και αντίστροφα ,γι αυτό και επιμένω ότι δικιά σου θα ναι η απόφαση.
σε γεγονότα όπως η αρρώστεια και ο θάνατος δεν έχουμε επιλογη , έχουμε όμως επιλογή σεβόμενοι τον εαυτό μας Πρώτα να το αντιμετωπίσουμε με τις λιγότερες αρνητικές επιπτώσεις.
τα συναισθηματά σου για τους τεθνεώτες σου δεν θα μπορείς να τα αποφύγεις, όλα ταλλα μπορείς.
έχεις πρωτεύον χρέος να προστατέψεις τον εαυτό σου, δεν είναι εγωιστικό, ο εαυτός σου ειναι ο ναός σου και τον χρειάζεσαι για πάντα.
απενοχοποιήσου απο την δυσαρέσκεια που μπορεί να εκδηλώσουν οι άλλοι στην δυσκολία σου,
εσύ πρέπει να νιώθεις καλά με τον εαυτό σου.
σου εύχομαι να κρατας την δυναμή σου και απ όλα αυτά να χεις και ευχάριστα συναισθήματα να βιώσεις που θα αυξήσουν την δυναμή σου!

My rep point στο τόσο εμψυχωτικό και ωραία σταθμισμένο μήνυμα του Ξωτικού! Καλημέρα Έρη,ελπίζω να σε βοήθησαν τα μηνύματα των μελών να ξεμπλοκάρεις,να αποενοχοποιηθείς, να μετρήσεις τις δυνάμεις σου και να πράξεις ανάλογα. Το ξωτικό έχει δίκιο,σκέφτηκα πως για να βοηθήσει κανείς,πρέπει πρώτα να εξασφαλίσει πως αντέχει να το κάνει,αλλιώς ούτε αποτελεσματικά θα το κάνει, ούτε κάτι θετικό θα βγει από τη διαδικασία. Το πιθανότερο είναι η σύγκρουση ανάμεσα στο "πρέπει"να βοηθήσω και στο "μα δεν το μπορώ" να σου δημιουργήσει εσένα θέμα καθώς και οι προσωπικές σου εμπειρίες με την απώλεια είναι ακόμη νωπές. Ίσως αν ήταν σε άλλη χρονική στιγμή να αισθανόσουν καταλληλότερα "εξοπλισμένη" να συμπαρασταθείς. Η φίλη σου πιστεύω πως μία τέτοια ντόμπρα εξήγηση και άνοιγμά σου θα το εκτιμούσε, πολύ περισσότερο από μία κοπιαστική ψυχικά -όπως περιέγραψες- παρουσία σε μία τελετή. Και έτσι θα κρατήσεις δυνάμεις και για το μετά, που θα σε χρειάζεται προφανώς και πιο πολύ. Γιατί το διάστημα το μετά την απώλεια θα είναι και για κείνη το πλέον απαιτητικό.

Καλημέρα ξωτικό! :)

Quote:

---

Originally Posted by 3wtiko

καλημέρα ερρι

ίσως και να καταλαβαίνω το ότι αρνείσαι ότι είσαι φωτεινή και δυνατή,
πιθανόν ,ίσως ,είναι πολύ πιθανόν και να κάνω λάθος ,
αν και ιδεολογικά είμαι της άποψης ότι δεν υπάρχει πλάσμα που μόνο αρνητικά να έχει ,παρά το κάθε πλάσμα έχει πολλά θετικά στοιχεία που για κάποιους λόγους (?) τα παραβλέπουμε. Αν αυτό ισχύει για 'μενα είναι επειδή γενικά ακούω αρκετά αρνητικά πράγματα για 'μενα και κυρίως τον τελευταίο καιρό και μου έχουν τσακίσει την αυτοπεποίθηση...
η δοτικότητα σου όμως ,η ευαισθησία σου , η αναζήτηση να βρεις τρόπους να ζήσεις αυτην την κατάσταση χωρίς να βλαψεις τον εαυτό σου και τους άλλους είναι σαφώς φωτεινές ενδείξεις ,ελπίζω να συμφωνήσεις σαυτό? Νομίζω πως ναι :) ...όσο μπορώ να καταλάβω τόσο νωρίς το πρωϊ μάλλον εννοείς επειδή θέλω να βοηθήσω αν με χρειαστεί, ε;
όσο για την δυναμή σου ,νομίζω ότι φανερώνει μεγάλη δύναμη το να λές : δεν τα αντέχω όλα , δεν μπορώ να τα κάνω όλα ,
το να παραδέχεσαι την αδυναμία σου (και πόσο μάλλον μπροστά στον πόνο της απώλειας)
είναι σημάδι Δύναμης! Αυτό εξήγησε το μου, σε παρακαλώ γιατί για 'μενα δύναμη θα σήμαινε ότι δεν κωλώνω μπροστά σε τίποτα και το ότι να παραδέχομαι ότι δεν μπορώ και δεν αντέχω κάτι με υποτιμά...αν θεωρείς το βλέπω λάθος πες το μου ελεύθερα κι εξήγησε το μου, ίσως με βοήθησει...
ρωτάς : πόσο σωστό είναι να παραμερίζουμε τον εαυτό μας Εντελώς για χάρη κάποιου άλλου ?
νομίζω ότι δεν υπάρχει σωστό και λάθος ,
αν υπήρχαν παγιωμένες απόψεις , τότε θα είχαμε και το χρυσό βιβλιο με τους κανόνες,
εντελώς προσωπική μου άποψη ,είναι να μην πιεστείς παραπάνω απο όσο αντέχεις ,
θα ζυγίσεις μόνη σου τα πράγματα,
να μην παραμερίζεις τον εαυτό σου
, δίνεις ότι έχεις ,ότι δεν έχεις πως θα το δώσεις?
το να υπερβείς ,εν ονόματι της φιλίας ,των κοινωνικών στερεότυπων τα όρια του εαυτού σου, δεν σου εξασφαλίζει κανείς ότι θα βγείς σώα ,μπορεί να διαταράξεις την ισορροπία σου. Αυτό ακριβώς φοβάμαι κι ήδη τον τελευταίο καιρό με το ζόρι κρατάω μια (σχετική) ισορροπία γι' αυτό κι αποφάσισα τελικά να πάω μεν (γιατί ο άνθρωπος πέθανε χθες, τον κηδεύουμε σήμερα στις 10 αλλά όπως που είπατε θα σταθώ από μακριά...μου λέγατε ότι δεν ξέρω πως θα νιώθω όταν θα ερχόταν η ώρα...τελικά νιώθω την ανάγκη να πάω απλά δεν θα πολυπλησιάσω το φέρετρο, θα μείνω σε μια γωνίτσα...κι η ψυχίατρος μου όταν της το είπα χθες η πρώτη της κουβέντα ήταν "θ' αντέξεις;" και καταλήξαμε σ' αυτή τη λύση...ίσως αν τον είχα προλάβει ζωντανό στο νοσοκομείο, ή έστω αν τον είχαμε ξενυχτήσει στο σπίτι να μην πήγαινα, να ένιωθα ότι είχα πει "αντίο", τώρα όμως δεν νιώθω έτσι, μου έχει μείνει ένα κενό...οπότε θέλω να κάνω αυτό, να πάω...πάντως χθες που μου είπανε ότι το τέλος ήταν κοντά είπα στην κόρη του στο τηλέφωνο "πες του ότι η Έρη είμαι ότι σας ευχαριστεί πολύ που τη βοήθησατε τότε με τα δακρυγόνα ενώ εσείς ήσασταν άρρωστος κι ότι θα το θυμάται πάντα κι ότι συγκινήθηκε" και μου λέει μία "σταμάτα ρε συ" κι άρχισε να κλαίει...συγκινήθηκα γαμώτο πολύ! Ήθελα εγώ η ίδια να του το πω αλλά δεν γινόταν...(ελπίζω ότι θυμάστε την φάση με τα δακρυγόνα, αν όχι ρωτήστε με). Πιστεύετε ότι φτάνει που έστειλα μήνυμα; Αυτή την ερώτηση έχω για αρχή τώρα πια...
αυτό επίσης που για μένα φαίνεται ευκολο για σένα μπορει να ναι δύσκολο και αντίστροφα ,γι αυτό και επιμένω ότι δικιά σου θα ναι η απόφαση. Συμφωνώ απόλυτα σ' αυτό...
σε γεγονότα όπως η αρρώστεια και ο θάνατος δεν έχουμε επιλογη , έχουμε όμως επιλογή σεβόμενοι τον εαυτό μας Πρώτα να το αντιμετωπίσουμε με τις λιγότερες αρνητικές επιπτώσεις. Μιλάς πολύ σωστά τελικά...
τα συναισθηματά σου για τους τεθνεώτες σου δεν θα μπορείς να τα αποφύγεις, όλα ταλλα μπορείς.
έχεις πρωτεύον χρέος να προστατέψεις τον εαυτό σου, δεν είναι εγωιστικό, ο εαυτός σου ειναι ο ναός σου και τον χρειάζεσαι για πάντα.
απενοχοποιήσου απο την δυσαρέσκεια που μπορεί να εκδηλώσουν οι άλλοι στην δυσκολία σου,
εσύ πρέπει να νιώθεις καλά με τον εαυτό σου. Μου έχουν πει πολλές φορές ότι είμαι ενοχική βασικά...
σου εύχομαι να κρατας την δυναμή σου και απ όλα αυτά να χεις και ευχάριστα συναισθήματα να βιώσεις που θα αυξήσουν την δυναμή σου!
Σ' ευχαριστώ πολύ! Αν δεν σας πειράζει να τη συνεχίσουμε τη συζήτηση ακόμα και τώρα που έχει πια "φύγει" κι εγώ πήρα την απόφαση μου, καλό θα μου κάνει γιατί δεν παύω να νιώθω συναισθήματα πένθους...ευχαριστώ!

---

Καλημέρα Rainandwind! :)

Quote:

---

Originally Posted by RainAndWind

My rep point στο τόσο εμψυχωτικό και ωραία σταθμισμένο μήνυμα του Ξωτικού! Καλημέρα Έρη,ελπίζω να σε βοήθησαν τα μηνύματα των μελών να ξεμπλοκάρεις,να αποενοχοποιηθείς, να μετρήσεις τις δυνάμεις σου και να πράξεις ανάλογα.
Ναι, όντως με βοήθησαν γιατί όταν τόσα άτομα σου λένε ότι δεν είναι κακό να μην αντέχεις να κάνεις κάτι, ότι επιτρέπεται, ότι επιτρέπεται να έχεις κάποια αδυναμία, ότι πρέπει να φροντίσεις τον εαυτό σου, δεν μπορεί, κάποια αλήθεια θα υπάρχει σ' αυτό...ίσως απλά να χρειαζόμουν μια επιβεβαίωση ότι δεν είναι κακό να προσπαθώ να με φροντίσω...και γενικά την έχω αυτή την ανάγκη της επιβεβαίωσης...
Το ξωτικό έχει δίκιο,σκέφτηκα πως για να βοηθήσει κανείς,πρέπει πρώτα να εξασφαλίσει πως αντέχει να το κάνει,αλλιώς ούτε αποτελεσματικά θα το κάνει, ούτε κάτι θετικό θα βγει από τη διαδικασία. Πολύ σωστή σκέψη...τώρα που ίσως δεν έχω πια την αγωνία και το άγχος γιατί όλα έχουν τελειώσει νομίζω πως σκέφτομαι λίγο πιο ψύχραιμα...Το πιθανότερο είναι η σύγκρουση ανάμεσα στο "πρέπει"να βοηθήσω και στο "μα δεν το μπορώ" να σου δημιουργήσει εσένα θέμα καθώς και οι προσωπικές σου εμπειρίες με την απώλεια είναι ακόμη νωπές. Ίσως αν ήταν σε άλλη χρονική στιγμή να αισθανόσουν καταλληλότερα "εξοπλισμένη" να συμπαρασταθείς. Αυτό! Σίγουρα αν τελικά ένιωθα πως δεν αντέχω και το έκανα με το ζόρι θα μου δημιουργούσε θέμα και πρόβλημα, θα έσπαγα...όπως και σήμερα αν τελικά (λέμε τώρα, δεν θα το κάνω) πιέσω τον εαυτό μου ενώ νιώθω πως δεν μπορώ να πλησιάσω το φέρετρο κλπ θα μου κάνει κακό...αν νιώσω την ανάγκη και μπορέσω τότε αλλάζει, έχει καλώς...και ναι, αυτή η αντίδραση οφείλεται στην πρόσφατη απώλεια, στις συνθήκες που δεν ήταν καθόλου καλές γιατί ούτε είχα ξαναδεί ποτέ κάποιον σε τόσο άσχημη κατάσταση, ούτε είχα εμπλακεί ποτέ τόσο πολύ στο πριν και στο μετά όπως με τη γιαγιά...αν ήταν άλλη χρονική στιγμή που θα είχαν απαλύνει κάπως οι μνήμες δεν θα ένιωθα τόσο άσχημα και φορτισμένη...Η φίλη σου πιστεύω πως μία τέτοια ντόμπρα εξήγηση και άνοιγμά σου θα το εκτιμούσε, πολύ περισσότερο από μία κοπιαστική ψυχικά -όπως περιέγραψες- παρουσία σε μία τελετή. Και έτσι θα κρατήσεις δυνάμεις και για το μετά, που θα σε χρειάζεται προφανώς και πιο πολύ. Γιατί το διάστημα το μετά την απώλεια θα είναι και για κείνη το πλέον απαιτητικό. Τώρα δεν θα το μάθω το πως θα αντιδρούσε αλλά δεν έχει σημασία για την ώρα...χθες πάντως που την είδα ήταν ήρεμη και δεν ήταν μόνη της οπότε κι εγώ δεν έμεινα πολύ γιατί ήμουν κι εξαντλημένη, το προηγούμενο βράδυ δεν είχα κοιμηθεί καθόλου (εσείς θα μπορούσατε αν ως τις 12 τα μεσάνυχτα π.χ. ακούγατε να μιλάνε για να κανονιστούν μνήματα και φέρετρα; Εγώ φρίκαρα βραδιάτικα και μετά ήμουν στην τσίτα γιατί κάθε φορά που χτυπούσε το τηλέφωνο σκεφτόμουν "αυτό ήταν, τελείωσε" και μετά της είχαμε πει να μας πάρει ότι ώρα θέλει κι όλο ενδόμυχα περίμενα τηλέφωνο οπότε ύπνος πάπαλα! Δεν πήρε όμως όταν έγινε, το πρωϊ το έμαθα...και μετά από τις 8 το πρωϊ μαζεύτηκα αργά το απόγευμα σπίτι οπότε τέζα...από τις 10 η ώρα κοιμήθηκα να φανταστείτε...για την ώρα τι να πω, απλά καλό μου κουράγιο γιατί αυτή τη στιγμή που πρέπει σιγά σιγά ν' αρχίσω να ετοιμάζομαι νιώθω άγχος...
Σας ευχαριστώ όλους που ασχοληθήκατε! :)

---

Αυτό εξήγησε το μου, σε παρακαλώ γιατί για 'μενα δύναμη θα σήμαινε ότι δεν κωλώνω μπροστά σε τίποτα και το ότι να παραδέχομαι ότι δεν μπορώ και δεν αντέχω κάτι με υποτιμά...αν θεωρείς το βλέπω λάθος πες το μου ελεύθερα κι εξήγησε το μου, ίσως με βοήθησει



ΈΙΣΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΗ , έτσι αντιλαμβάνομαι ,αλλά θες να γίνεις πιο δυνατή? κι άλλο?
να μην σε αγγίζει τίποτα ,να μην σε πληγώνει τίποτα?
ποιός δεν θα τόθελε αυτό?
και πρώτη εγώ καταθέτω ότι ναι! θαθελα ναμαι τόσο δυνατή πουνα μη με λυγίζει τίποτα.
κατα πόσον είναι αυτό όμως εφικτό ?
πάντα θα υπάρχουν οι προκλήσεις να δοκιμάζομαι ,και όσο πιο σκληρή θα γίνομαι τόσο πιο σκληρά θα χτυπιέμαι,
κάνω έναν ελιγμό σαυτό,
αφήνω να είμαι λίγο ελαστική και να μην φτάνω στα άκρα την αντοχή μου ,
αυτό μου δίνει την ευκαιρία να μην σπάσω σα γυαλί ,αλλά σα πλαστελίνη να αποροφώ τους κραδασμούς
να κρατώ την ευαισθησία μου προφυλαγμένη και οχι φυλακισμένη ,
κι όλο αυτό γιατί σα κυμματοθραυστης ήθελα να στέκομαι μπροστά σε όλα ,
και ίσως η ιδιότητες του σκληρού υλικου του κυμματοθραύστη να μου εξασφάλιζε να έχω επάρκεια άμυνας ,αλλά μου απαγόρευε
να απολαμβάνω τον ερχομό της αγάπης ,δεν έβρισκε μαλακωσιά να κάτσει μαζί μου.
γι αυτό λέω δεν είναι κακό να επιθουμούμαι την δύναμη αλλά να διαλέξουμε ένα καλύτερο τρόπο για να την εξασφαλήσουμε ,
ο στίχος : είμαι καλάμι γέρνω δεν σπάω ,
είναι νομίζω ότι καλύτερο μπορεί να διαλέξει κάποιος ,γιατί και παραδέχεσαι την αδυναμία σου αλλά και δεν σε καταλύει αυτή.
errie ευχομαι καλό ταξίδι στον ανθρωπό σου,
επίσης θα θελα να σου πώ ότι όλα αυτά τα διαδικαστικά που σε φρικάρουν ,τα χω ζήσει ,δυστυχώς δεν είναι ευχάριστα ,όμως ο μόνος λόγος που υπάρχουν (σχεδόν σε όλες τις παραδόσεις), είναι για να ασχολούνται μαυτά οι επιζώντες και να τους δίνεται η ευκαιρία να πέρνουν απόσταση απο τον πόνο του πένθους ,ο οποίος είναι μεγάλος και μπορεί να καταπιεί την ζωή.
καλή σου μέρα!

Υ.Γ ποιός σου έδωσε τον ΄ρόλο του δυνατου? τον έπέλεξες μόνη σου?
ποιός κρίνει αν είσαι δυνατή?
είναι πράγματι υποτιμητικό να κολώνουμε?

Quote:

---

Originally Posted by 3wtiko

Αυτό εξήγησε το μου, σε παρακαλώ γιατί για 'μενα δύναμη θα σήμαινε ότι δεν κωλώνω μπροστά σε τίποτα και το ότι να παραδέχομαι ότι δεν μπορώ και δεν αντέχω κάτι με υποτιμά...αν θεωρείς το βλέπω λάθος πες το μου ελεύθερα κι εξήγησε το μου, ίσως με βοήθησει



ΈΙΣΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΗ , έτσι αντιλαμβάνομαι ,αλλά θες να γίνεις πιο δυνατή? κι άλλο?
να μην σε αγγίζει τίποτα ,να μην σε πληγώνει τίποτα?
ποιός δεν θα τόθελε αυτό?
και πρώτη εγώ καταθέτω ότι ναι! θαθελα ναμαι τόσο δυνατή πουνα μη με λυγίζει τίποτα.
κατα πόσον είναι αυτό όμως εφικτό ?
πάντα θα υπάρχουν οι προκλήσεις να δοκιμάζομαι ,και όσο πιο σκληρή θα γίνομαι τόσο πιο σκληρά θα χτυπιέμαι,
κάνω έναν ελιγμό σαυτό,
αφήνω να είμαι λίγο ελαστική και να μην φτάνω στα άκρα την αντοχή μου ,
αυτό μου δίνει την ευκαιρία να μην σπάσω σα γυαλί ,αλλά σα πλαστελίνη να αποροφώ τους κραδασμούς
να κρατώ την ευαισθησία μου προφυλαγμένη και οχι φυλακισμένη ,
κι όλο αυτό γιατί σα κυμματοθραυστης ήθελα να στέκομαι μπροστά σε όλα ,
και ίσως η ιδιότητες του σκληρού υλικου του κυμματοθραύστη να μου εξασφάλιζε να έχω επάρκεια άμυνας ,αλλά μου απαγόρευε
να απολαμβάνω τον ερχομό της αγάπης ,δεν έβρισκε μαλακωσιά να κάτσει μαζί μου.
γι αυτό λέω δεν είναι κακό να επιθουμούμαι την δύναμη αλλά να διαλέξουμε ένα καλύτερο τρόπο για να την εξασφαλήσουμε ,
ο στίχος : είμαι καλάμι γέρνω δεν σπάω ,
είναι νομίζω ότι καλύτερο μπορεί να διαλέξει κάποιος ,γιατί και παραδέχεσαι την αδυναμία σου αλλά και δεν σε καταλύει αυτή.
errie ευχομαι καλό ταξίδι στον ανθρωπό σου,
επίσης θα θελα να σου πώ ότι όλα αυτά τα διαδικαστικά που σε φρικάρουν ,τα χω ζήσει ,δυστυχώς δεν είναι ευχάριστα ,όμως ο μόνος λόγος που υπάρχουν (σχεδόν σε όλες τις παραδόσεις), είναι για να ασχολούνται μαυτά οι επιζώντες και να τους δίνεται η ευκαιρία να πέρνουν απόσταση απο τον πόνο του πένθους ,ο οποίος είναι μεγάλος και μπορεί να καταπιεί την ζωή.
καλή σου μέρα!

Υ.Γ ποιός σου έδωσε τον ΄ρόλο του δυνατου? τον έπέλεξες μόνη σου?
ποιός κρίνει αν είσαι δυνατή?
είναι πράγματι υποτιμητικό να κολώνουμε?

---

Καλησπέρα ξωτικό...
Ευχαριστώ για την ευχή, όλα πια έχουν πάρει το δρόμο τους...αυτή τη στιγμή όμως θα ήθελα να είμαι εγώ στη θέση του...
Λόγω κούρασης κυρίως αυτή τη στιγμή γιατί έχω κοιμηθεί ελάχιστα, δεν είμαι σε θέση να κατανοήσω απόλυτα τώρα τα όσα λες αλλά πραγματικά θα πω το ίδιο: δεν νιώθω καθόλου δυνατή και ψάχνω απεγνωσμένα κάποιον για να στηριχτώ...και νιώθω τρομερή απογοήτευση τώρα που νιώθω πως δεν υπάρχει κανείς...
Ξέρω ότι επαναλαμβάνομαι περί αδυναμίας αλλά πραγματικά αυτή τη στιγμή έτσι νιώθω...σόρρυ, φαίνεται σαν να μην λαμβάνω τίποτα υπόψη αλλά δεν είναι έτσι, απλά νιώθω διαλυμένη... :(

καλημέρα!!!
ξεκουράσου!
όπως τα δέντρα το χειμώνα,
θαρθει η άνοιξη και πάλι!!

Μόνο στην άλλη ζωή θα ξεκουραστώ εγώ...

errie ,
καλημερουδια!!
έχεις απόλυτο δίκιο ,να αισθάνεσαι όπως λες,
αλλά , με δεδομένο ότι μόνο ,αυτή τη ζωή (την τωρινή) που σου χει δωθεί έχεις ,
μην επιθυμείς κάτι άλλο ,το οποίο δεν το ξέρεις ,
το πεδίο που καλείσαι και έχεις μια κάποια επιλογή δράσης είναι εδώ ,σαυτή την στιγμή του τώρα,
ούτε στο αύριο ούτε στο χθές,
πάρε μια ανάσα,
είμαι σίγουρη ότι μέσα σου έχεις όλο τον κόσμο και ότι χρειάζεσαι για να τον ανακαλύψεις,
αφουγκράσου τον εαυτό σου ,
τα γεγονότα που σου ρθαν τώρα (και δεν είναι ελαφριά)
δεν ήρθαν για να επιθυμήσεις το θάνατο,
αλλά να αξιοποιήσεις την ζωή που σου δώθηκε.
βάλε στο νου σου θετικές σκέψεις ,
μην παρασύρεσαι απο άλλες που το μόνο που μπορεί να προσφέρουν είναι αναπαραγωγή σκοτεινών και επίπονων επιθυμιών.
δες γύρω σου στη φύση πως τα πλάσματα με μακαριότητα κάνουν τον κύκλο τους ,
με αποδοχή και κατανόηση για τον ρόλο τους στην δημιουργία.
άσε τον πόνο να φύγει όπως ήρθε,
μην τον αφήνεις να βολεύεται και να απλώνεται ,
πιθανόν δεν σε απογοητεύει μόνο η απώλεια της ζωής των δυό ανθρώπων που πρόσφατα έχασες,
αυτό είναι ας πουμε η αφορμή να χαθείς στην ομίχλη,
μην φοβάσαι να δεις κάτω απο την επιφάνεια,
αν πρέπει να φοβάται κάποιος είναι το σκοτάδι και συ είσαι αυτόφωτη ,αυτό να φοβάται το φως σου.

μην παρασύρεσαι απο άλλες που το μόνο που μπορεί να προσφέρουν είναι αναπαραγωγή σκοτεινών και επίπονων επιθυμιών.
Τί εννοείς μ' αυτό;
πιθανόν δεν σε απογοητεύει μόνο η απώλεια της ζωής των δυό ανθρώπων που πρόσφατα έχασες, Ναι, όντως, δεν με απογοητεύει μόνο αυτό, είναι κι άλλοι οι λόγοι που δεν τη θέλω αυτή τη ζωή...
αυτό είναι ας πουμε η αφορμή να χαθείς στην ομίχλη,μην φοβάσαι να δεις κάτω απο την επιφάνεια,αν πρέπει να φοβάται κάποιος είναι το σκοτάδι και συ είσαι αυτόφωτη ,αυτό να φοβάται το φως σου.
Το σκοτάδι το τρέμω, ποτέ δεν κοιμάμαι με σβηστό φως εκτός κι αν κοιμάται κάποιος που εμπιστεύομαι μαζί μου...