Printable View
Γενικο θεμα. Με τιο παρομοιαζετε τον ανθρωπο;
εγω αυτη τη στιγμη παρομοιαζω τον ανθρωπο ως ψαρα οπου καθως μεγαλωνει ανεβαζει στροφες στο καλαμι, παιρνει πλυσιοτερο εξοπλισμο και επεκτυνει τον οριζοντα των γνωσεων του στο ψαρεμα ωστε να διαιωνισει την επιβιωση του.
δηλαδη εναν εργατη που κανει το παν για την επιβιωση του, οχι σαν μοναδα, αφου οι μοναδες ειναι μηδενικα στην σημερινη εποχη αλλα ως συνολο με κυριο χαρακτηριστικο την ροη της πληροφοριας και τις λιγες μοναδες που ουτως η αλλως εχουν εξασφαλισει την επιβιωση τους και κοιτανε ολους , τους πολλους, ετσι, εμας που αγωνιζομαστε γηια να μας ξημερωσει μια κελυτερη μερα.
Εγώ τον παρομοιάζω σαν πολεμιστή που κερδίζει και χάνει μάχες συνέχεια ανάλογα με τον χαρακτήρα του.
Ξεκινά δηλαδή μια πορεία όπου είναι σε πόλεμο πρώτα με τον εαυτό του και μετά με τους άλλους και συνεχίζοντας την πορεία του προς το τέλος αναπτύσεται ή γονατίζει, δυναμώνει ή παραιτείται περιμένοντας τον εχθρό να του κόψει το δρόμο νωρίτερα.
Ο εχθρός έχει πολλά πρόσωπα και πολλές διαστάσεις, ανάλογα με τον πολεμιστή και το πεδίο μάχης του....
Αυτο που εγραψες μου θυμιζει ενα βιβλιο <<ο πολεμιστης του φωτος>> νομιζω ετσι το λενε,ειναι μικρο.
ελπίζω να μην το έχει γράψει έλληνας συγγραφέας και βρω πάλι τον μπελά μου....:ρQuote:
Originally Posted by ανεμος
οχι ειναι του κοελιο δες εδω
http://www.greekbooks.gr/books/logot...-fotos.product
εξαρταται για ποιον ανθρωπο μιλας...
προσωπικη μου πεποιθηση ειναι οτι ο ανθρωπος γενικα γεννηθηκε αγωνιστης, αγωνιστης στον αγωνα της ζωης, αγωνιστης στη μαχη της επιβιωσης, καθως και κατακτητης ειναι το ανωτερο εμβιο ον που υπαρχει στη γη.
αν μιλας για μενα, θα σου πω, πως ειμαι εντελως χαμενος σε ενα κυκεωνα μαυρων σκεψεων, παγιδευμενος στην σκοτεινη πλευρα της ζωης...
Τον παρομοιάζω με κάποιον που βλέπει προς τα πάνω. Όταν αρχίζει να χαμηλώνει το βλέμα αρχίζουν τα προβλήματα...
Quote:
Originally Posted by ανεμος
το είδα...πρέπει να είναι πολύ ενδιαφέρον....:)
ναι ειναι πολυ εμψυχωτικο δινει κουραγιο
το αρθρο ειναι μια καλη διαφημηση. γιατι δηλαδη ο δρομος ειναι μονο κολακειες και πειρασμους? δεν υπαρχει τιποτα αλλο? δεν νομιζω. ο δρομος της ζωης που οδηγει στο αγνωστο εχει πολλες ανακαλυψεις στη πορεια του δρομου. στις ερωτησεις νομιζω πως δεν χρειαζεται καν απαντηση. η απαντηση εχει δοθει. μοιραζομαστε , αν το θελουμε, οχι μονο ονειρα αλλα και την ιδια την ψυχη μας αν πιστεψουμε εστω και για λιγο οτι αξιζει. ο καθε ανθρωπος ειναι γυμνος μπροστα στο φως. μοιραζεται, δινει, δενεται. στο σκοταδι κρυβει απλως το προσβωπο του.Quote:
Originally Posted by ανεμος
Φιλε σελειε δεν ξερω αν ειναι το ανωτερο αλλα σιγουρα ειναι το μοναδικο που συνειδειτοποει την υπαρξη του που σημαινει οτι γνωριζει οτι θα φθινει και οτι θα οδηγηθει στο αναποφευκτο.Νομιζω οτι ως επισης απο κει ξεκινουν ολα μεσα μας και ο αγωνας μας ειναι να απαλυνουμε τον πονο και την αγωνια της υπαρξης μας σ ενα αβεβαιο κοσμο.....
οποιος εφτιαξε τον ανθρωπο δεν τον εκανε θνητο τυχαια.Quote:
Originally Posted by ανεμος
ναι <<οποιος>> μπορει και κανενας φιλε μου δεν ξερουμε και δεν θα μαθουμε τουλαχιστον σ αυτη την ζωη αν υπαρχει αλλη..
ο ανθρωπος προηλθε απο την θαλασσα, ηπηρξε σαν ενας θαλασσιος μικροοργανισμος, ο οποιος οργανισμος εξεληχθηκε με την παροδο των αιωνων, και συνεχιζει να εξελισεται......
ναι αυτη ειναι η επικρατουσα θεωρια. δεν εξηγει πολλα πραγματα ομως. μπορει αυτα τα μικροβια να προηλθαν απο μετεωριτη για παραδειγμα και ετσι να εξελιχθηκε η ζωη στη γη.Quote:
Originally Posted by seleios
εξηγει αυτα που απασχολησαν περισοτερο την σκεψη του...
οκ. και τωρα παρουσιαζω τη νεα μου υπογραφη. καπως ετσι παρομοιωνω τον ανθρωπο τωρα.
ημαστε μια... σκεψη.. μια ιδεα ισως.. η ζωη αλλωστε ειναι στο μυαλο.. απο μια ιδεα ημαστε στη ζωη
seleios,Quote:
Originally Posted by seleios
μου άρεσε αυτή η σκέψη :) Από τη θάλασσα, την αρχαία μήτρα..
λολ, ειναι αστειο. αυτο το ειχε γραψει ενας αλλος χρηστης παλια εδω μεσα και δεν επιφωνηθηκε απο κανεναν. τεσπα, εμενα μου θυμιζει ενα παλιο βιντεοπαιχνιδι οπου δειχνει ενα ψαρι να εξελισετε σε εναν ανθρωπο με την βοηθεια της μητερας φυσης. Evo λεγεται το παιχνιδι. Τα πρωτειοα λοιπον εκει που αξιζει. σε οσους εφτιαξαν αυτο το ομορφο παιχνιδι. credti οπως λενε και στα αγγλικα where is should be given.Quote:
Originally Posted by crazy_diamond
insect,
ίσως επειδή αγαπάω πολύ τη θάλασσα.
Μου άρεσε όμως και η εικόνα του ψαρά :) Άλλωστε δεν χρειάζονται φωτόσπαθα των τζένταϊ ούτε και πολλά άλλα εφέ για να την παλέψει ο άνθρωπος..
Θυμήθηκα και μια άλλη ενδιαφέρουσα παρομοίωση:
''Ο άνθρωπος είναι σαν το κλάσμα.
Ο αριθμητής είναι αυτό που είναι στην πραγματικότητα,
ενώ ο παρονομαστής είναι αυτό που νομίζει για τον εαυτό του. Όσο μεγαλύτερος ο παρονομαστής τόσο μικρότερο και το κλάσμα.''
Τολστόι, Λέων Νικολάγεβιτς
Δεν αντιλέγω. απλά ήθελα να δώσω τα εύσημα σε ένα παιχνίδι για μια παλιά αγαπημένη κονσόλα. Ο πλήρες τίτλος είναι EVO - The Search For Eden (η Αναζήτηση για την Εδέμ). Τώρα που το σκέφτομια θα την κάνω με αλαφρά και θα παίξω κανα παιχνίδι στο πισι να αποβλακωθώ λιγάκι. Δεν χρειάζεται να είναι όλη την ώρα όλα τα αλαρμ αναμένα..!
Και βέβαια (δεν το λεω για σένα) να υποθέσω πως όσο θράσσος είχα κάποτε άλλο τόσο μετανιώνω που υπάρχει θράσσος χωρίς λόγο. Νεύρα χωρίς λόγο, νεολαία χωρίς αιτία πολέμου αλλά πολεμοχα΄ρης; παραταύτα. Μια μουτζα θα δώσω εκεί που πρέπει και θα καληνυχτίσω καπου εδώ.
ο ανθρωπος ειναι..ΑΝΘΡΩΠΟΦΑΓΟΣ!!!δεν μπορω να τον παρομοιασω με κατι αλλο περα απο κανιβαλο!
λολ, ξερεις τι γινεται. αν δηλωσεις χριστιανος και πεις πως οι ανθρωποι ειναι κανιβαλοι τοτε ολα ειναι οκ. αν δηλωσεις μωαμεθανος και πεις οτι οι ανθρωποι ειναι καλοι τοτε δεν σε πιστευουν. σωστα?Quote:
Originally Posted by dora-agxos
Εκεί όπου σκεφτόμουν τι είναι άραγε ο άνθρωπος, αποφάσισα ότι άνδρες και γυναίκες είναι σαφώς διαφορετικά είδη, οποτε είπα να περιοριστώ στο είδος μου.
Και έγραψα το παρακάτω μαργαριτάρι με χιουμοριστικές φυσικά τάσεις, το οποιο έχει το ελεύθερο οποια φεμινίστρια στερείται ικανοποίησης να μου πετάξει στο κεφάλι ως ένδειξη διαμαρτυρίας.
Υπαρξιακό σε Λα Μείζονα
Τι'ναι τάχα η γυναίκα;
Λάβα, ηλιαχτίδα, κούκλα;
Θάλασσα; Eρημος, Mέκκα;
Μην παράδεισος; Πανούκλα;
'Η πληρώνεις με το χρόνο
η βασίλισσα σε θρόνο.
Άνθρωπος δεν είναι μονο.
Φύγε αν θέλεις μακρυά της.
Μείνε (αντέχεις;) στο πλευρό της.
Παίδευε την σαν χωριάτης.
Παίνευε την σαν ιππότης.
Κόψε το λαιμό σου, σφάξου, τούτο μονο μη ξεχάνεις:
μην ανθρώπινες κουβέντες, μην μαζί της λόγια χάνεις...
Αυτό κι εγώ, παρόμοια με τον ίνσεκτ. Έτσι τον φαντάζομαι τον άνθρωπο. Σαν τον Σαντιάγο από το Γέρος και η Θάλασσα. Σκληρό από ανάγκη αλλά με πολλά ευάλωτα φορτία, σε μία μάχη με τη φύση που τον συγκλονίζει σαν βίωμα, σαν ένα πλάσμα που παλεύει την αναδουλειά ξαπλώνοντας κάθε βράδυ στο μοναχικό του κρεβάτι. Στο τέρμα του δρόμου της ξεχωριστής ευκαιρίας, χάνοντας το ψάρι του από τον μάκο -που πλήρωσε με την κομμένη του παλάμη-, δέχεται την ήττα με την κουρασμένη σοφία που κληροδοτεί ο χρόνος. Υπομονή. Το μεγάλο μάθημα.