Βοήθεια.

Δεν ξέρω πως λέγεται αυτό από το οποίο πάσχω, αν πραγματικά πάσχω από κάτι. Η ζωή μου είναι αφόρητη, όσο κλισέ και αν ακούγεται αυτό. Τα μοναδικά μου συναισθήματα είναι θλίψη, θυμός, αηδία για τον εαυτό μου και την πλειονότητα των άλλων ανθρώπων, άγχος, ανάγκη για απομόνωση και επιθυμία να φύγω από αυτό το τσίρκο-αρένα στο οποίο ποτέ δεν εξέφρασα την επιθυμία να ενταχθώ και στο οποίο ποτέ δεν μπόρεσα να εγκλιματιστώ. Η μεγαλύτερη ατέλεια του ανθρώπινου ειδους είναι η αδυναμία του να αυτοκαταστρέφεται όταν η ζωή του είναι αφόρητη, κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο μετά από τόσο μεγάλο διάστημα αλματώδους εξέλιξης και με την πολυπλοκότητα που έχει προσλάβει η ανθρώπινη ύπαρξη.

Καλώς ήρθες, πρώτα απ΄όλα. Μήπως μπορείς να πεις με πιο πολλά λόγια αυτό που νιώθεις? Γιατί δυσκολεύομαι να κατανοήσω πως αισθάνεσαι. Τα αναφέρεις όλα! Γίνε λίγο πιο συγκεκριμένος/η.

Καλώς σας βρήκα. Νιώθω ειλικρινή απέχθεια για τους πάντες και τα πάντα και κυρίως για την ελεεινή και άσκοπη ύπαρξή μου και θα ήθελα πραγματικά να πεθάνω. Πραγματικά απορώ με τους μονίμως χαμογελαστούς ηλίθιους που περιφέρονται συνεχώς γύρω μου, δεν μπορώ όμως να πω ότι θα ήθελα να τους μοιάσω σε ο,τιδήποτε άλλο εκτός από την ψυχική τους ηρεμία.

Αυτά τα συναισθήματα τα νιώθεις συνέχεια ή μόνο κάποιες φορές;
Πες μας κάποια πράγματα για τον εαυτό σου:
Πόσο χρονών είσαι?
Πώς είναι το κλίμα στην οικογένειά σου?
Με τί ασχολείσαι?
Δεν υπάρχει κάτι που να βρίσκεις νόημα στη ζωή σου?

Είμαι 26 χρονών και είμαι ασκούμενος δικηγόρος. Το κλίμα στην οικογένειά μου είναι δύσκολο να το περιγράψω, θα έλεγα όμως ότι δεν θα μπορούσε κανείς να το χαρακτηρίσει \"νοσηρό\". Και, όχι, δεν βρίσκω τίποτα ενδιαφέρον στη ζωή μου, τουλάχιστον όχι σε βαθμό που να αξίζει να ζει κανείς για να ασχολείται μαζί του.

Ετσι ξαφνικα σε επιασε αυτο; Δεν εγινε κατι που να σε στεναχωρεσε?

Προσπάθησες να σκεφτεις αυτά που λες απο τη θετική τους πλευρά?Θα κάνεις πολυ καλό στη ψυχολογία σου.Προσπάθησες να χαμογελάσεις έστω ακόμη κι αν είναι δύσκολο?Ή να σκεφτείς πως υπάρχουν και χειρότερα?
Κι όσο για τη κοινωνία που λες=κανεις δεν είναι όμοιος με κανενα,υπάρχουν οι καλοι και οι κακοί σε εισαγωγικά...κι άλλες φορες οι καλοι γίνονται κακοί αναλoγα με τις περιστάσεις τις ζωης τους..εσυ κοιτα με την καλη έννοια τον εαυτό σου.Βοηθας όσο κι όπου μπορείς.
Για το ότι δε βρισκεις τίποτα ενδιαφέρον,αυτο εξαρτατε απο τις προσδοκιες σου.Μπορεις να εισαι ευχαριστημενος και με μια απλή βόλτα σε μια παραλία,με το διαβασμα...με απλα πραγματα δηλαδη διχως να περιμένεις να σου συμβει κατι πολυ καλο και μεγαλεπηβολο,επισης μη συγκρινεις τη δικη σου ζωη με άλλους.Εισαι μοναδικος,,,σκεψου θετικα,χαμογελασε,ηρεμισε,� �ησε.Δυστυχως τα ασχημα της ζωης μας ειναι περισσοτερα απο τα καλα ή μάλλον τα βιώνουμε και μας φαινονται ατελειωτα....ενω οι στιγμες ευτυχιας κρατάνε λίγο.Μη ξεχνας η ευτυχια βρισκεται και σε απλα καθημερινα πραγματα.Νασαι καλά :)

Σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον, νομίζω όμως ότι δεν μπορώ να κάνω πολλά. Να΄στε καλά.

Έχω αναρρωτηθεί πολλές φορές γιατί βλέπω τόσο χαμογελαστούς ανθρώπους στο δρόμο. Θυμάμαι μια εποχή να περνάω από το κέντρο με ένα ανέκφραστο πόσωπο και να κοιτάω γύρω μου και να λέω μα που βρίσκουν τόση χαρά κι εγώ δε μπορώ να βρω πουθενά.Τους έβρισκα ηλίθιους όλους.Όχι πως με εκνεύριζαν, αλλά απορούσα. Αναρωτιέμαι δε βρίσκεις ενδιαφέρον σε τίποτα απολύτως? Φίλους, διασκέδαση, κοπέλες? θα ήθελα πολύ να μου πεις.

Την ίδια απορία έχω κι εγώ. Οι φίλοι μου είναι πολύ ενδιαφέροντες, εγώ δεν έχω πια όρεξη να κάνω παρέα με κανέναν. Οι κοπέλες είναι υπέροχα πλάσματα αλλά ύστερα από ένα χωρισμό που είχα δυο χρόνια πριν όλα άλλαξαν σε ότι αφορά τη σχέση μου μαζί τους. Για ένα χρόνο μετά το χωρισμό είχα παράλληλες σχέσεις με την πρώην μου και με μια άλλη κοπέλα, εξαιρετικά άτομα και οι δύο, δεν μπορώ να πω όμως ότι ένιωσα πληρότητα σε κάποια στιγμή. Πάντα κάτι μου έφταιγε.

Καλημέρα,

Θα ήθελα απλά να σου πω ότι δεν είσαι ο μόνος που σκέφτεται έτσι, ότι πάρα πολλοί από εμάς καταλαβαίνουμε πως νιώθεις γιατί έχουμε νιώσει και εμείς έτσι και έχουμε σκεφτεί τα ίδια πράγματα. Πάντως, υποθέτω ότι μπορείς να αντιληφθείς ότι αυτές οι σκέψεις δεν είναι λειτουργικές μιας και δε σε αφήνουν να είσαι χαρούμενος ή να κάνεις κάποια πράγματα. Είναι έτσι;
Θα μπορούσες ίσως να ζητήσεις τη βοήθεια ενός ειδικού για να σε βοηθήσει να βρεις μια άκρη. Σίγουρα δεν είναι εύκολο, αλλά πιστεύω ότι αξίζει να προσπαθήσεις.

Δεν βλέπω κανένα νόημα. Σ\'ευχαριστώ πάντως.

stargazer, ξεκίνησες ένα θέμα ζητώντας βοήθεια. Προφανώς καταλαβαίνεις ότι τα συναισθήματα που βιώνεις και μάλιστα σε τόσο έντονο βαθμό δεν είναι \'\'φυσιολογικά\". Κάτι μου λέει ότι ενδεχωμένως κάνεις και αυτοκτονικές σκέψεις. Σκέφτηκες ότι μπορεί να πάσχεις από καταθλιψη και αν κάνεις την κατάλληλη θεραπεία θα \"εγκλιματιστείς\" σε λίγο καιρό και θα αρχίσεις να βρίσκεις νόημα σε κάποια πράγματα?
Τα συναισθήματα που αναφέρεις τα έχω ζήσει και εγώ προσωπικά όχι όμως σε τόσο μεγάλη διάρκεια.Έρχονταν και παρέρχονταν.
Δεν μπορουσα όμως τότε να δεχθώ ότι έχω κάποιο ψυχιατρικό πρόβλημα γιατί ήμουν προκατηλημένος.
Αφού έφτασες στο σημείο να ζητήσεις από κάποιους ανθρώπους να σε βηθήσουν γιατί δεν σκέφτεσαι να ζητήσεις την βοήθεια ενός ειδικού?

Χμμμμ... Δεν κατάλαβα... Σε τι δε βλέπεις κανένα νόημα? Στην αναζήτηση βοήθειας από κάποιον ειδικό?
Παρόλα αυτά δε μου απάντησες στην ερώτηση που σου έκανα αν μπορείς να καταλάβεις ότι οι σκέψεις σου δεν είναι λειτουργικές και σε εμποδίζουν από το να κάνεις κάποια πράγματα που φαντάζομαι ότι θέλεις.
Θεωρώ ότι κάποιος έχει ένα πρόβλημα από τη στιγμή που του συμβαίνει κάτι με το οποίο ο ίδιος δεν είναι ευχαριστημένος. Κάτι τέτοιο κατάλαβα ότι σου συμβαίνει, σωστά?
Συμφωνώ και με τον Μιχάλη και σου προτείνω ότι αφού απευθύνθηκες εδώ για να συζητήσεις και να μοιραστείς τις σκέψεις σου, προσπάθησε να μας δώσεις να καταλάβουμε κάτι περισσότερο για σένα και να ακούσεις αυτά που εχουμε να σου πούμε. Στο ξαναλέω, κανείς δε θα ασχολιόταν να απαντήσει, εάν δεν αναγνώριζε κάτι από τον εαυτό του στα λεγόμενά σου.

εγω απλα θα πω κατι για αυτο που ειπες stargazer οτι βλεπεις διπλα σου ατομα να γελανε και ψαχνεις να βρεις απο που πηγάζει αυτή η χαρα που έχουν.η κατασταση σου μου θυμίζει πολύ την δικια μου και επισης και εγω εχω μια απέχθεια για τους ειδικους που υπαρχουν εκει έξω.δεν μιλαω για ταπαιδια που βοηθουν εδω.απλα να πω οτι οποιος γελαει εξω δεν σημαίνει οτι ειναι χαρουμενος.παιρνω ως παραδειγμα εμένα.οποιος με βλεπει λεει το χαρουμενο παιδι ενω πραγματικα μεσα αστα να πανε.απλα μια μασκα για να καλυπτεσαι απο τους αλλους και να μην ξερουν τι εχεις.καλως σας βρηκα στο forum

καλωσ μας ηρθατε...:)
....
stargαζer.... μια ερωτιση μονο..... πιστευεισ πως σου αξιζει να εισαι ευτυχισμενοσ?...και τι θα ηταν ευτυχια για σενα φιλε μου?... σκεψου το....

Ο τίτλος του θέματος σου είναι Β Ο Η Θ Ε Ι Α.
Αλήθεια με ποιο πρόσωπο την περίμενες;;
ΤΙ περίμενες να ακούσεις;;
μπορεί όντως να μην υπάρχει εγγενές νόημα κ το πρόβλημα μας είναι η ανικανότητά μας να φτιάξουμε ένα [κ μετά να πιστέψουμε πως υπήρχε από πάντα...]
πολλοί εδώ μέσα [όπως κ ο υποφαινόμενος] θέλησαν να αυτοκτονήσουν κ ίσως να το θέλουν ακόμα αλλά για κάποιο λόγο ζουν...
σκέψου πάντως πως πριν να βιώσεις όλα αυτά τα αρνητικά/μη λειτουργικά συναισθήματα είχες βιώσει κ τη θετική σκέψη [διόρθωσέ με αν κάνω λάθος]...
δυστυχώς νόημα έτοιμο κ στο χέρι δεν έχω να σου προσφέρω...
[...]είναι 4 εποχές...η μία ακολουθεί την άλλη με πολλούς δισταγμούς κ ενδοιασμούς αλλά κ με πολλή πολλή Υ Π Ο Μ Ο Ν Η...
σε όποια εποχή κ αν πιστεύεις ότι βρίσκεσαι να είσαι σίγουρος πως θα έρθει η επόμενη...
μεταξύ μας τώρα δεν είσαι περίεργος να την γνωρίσεις;;;

Κατ\'αρχάς ευχαριστώ όλους όσοι αφιέρωσαν χρόνο από τη ζωή τους για να ασχοληθούν με την \"περίπτωσή¨μου και να γράψουν ένα μήνυμα. Απαντώ σε όσες ερωτήσεις θυμάμαϊ:
- Καταλαβαίνω ότι οι σκέψεις που κάνω δεν είναι \"λειτουργικές\", δεν έχω συνηθίσει όμως να αξιολογώ τις σκέψεις μου με το κριτήριο της λειτουργικότητας, τις βλέπω απλά ως σκέψεις, που με απασχολούν και με βασανίζουν. Πιθανότατα είναι λάθος τακτική, δεν ξέρω πως να την αλλάξω, δεν μπορώ να κάνω τέτοιο διαχωρισμό, νομίζω πως αν τον επιχειρήσω θα καταλήξω στο \"μαμ κακά και νάνι\"
- Δεν πιστεύω ότι μου αξίζει να είμαι ευτυχισμένος. Πιστεύω ότι δεν έχω κάνει κάτι τόσο κακό, ώστε να υποφέρω έτσι.
-Έχω σκεφτεί να δω ειδικό, ακόμα το σκέφτομαο καμια φορά, δεν πιστεύω ότι τα θέματα που με απασχολούν είναι μόνο στο μυαλό μου, ώστε να επιλυθούν με τη συζήτηση που θα κάνω με κάποιον, έστω και αν έχει ειδική κατάρτιση.
Ευχαριστώ.

Πάντως δεν έχεις να χάσεις τίποτα αν επισκευτείς έναν ειδικό. Το πολύ πολύ να χάσεις το χρόνο σου και αυτό δεν νομίζω ότι σε πολυενδιαφέρει. Γιατί λοιπόν δεν το κάνεις? Αν δεν το κάνεις για σένα κάνε το για τους ανθρώπους που σε αγαπούν.

να μπορεί να μιλάει κανείς για αγάπη, είναι κάτι πολύ δυνατό.
αυτή η λέξη έχει τελικά μια απίστευτη δύναμη!

Stargazer λες πως δεν σου αξίζει να είσαι ευτυχισμένος αλλά ούτε κ να υποφέρεις έτσι αφού δεν έχεις κάνει κάτι κακό.
Μπέρδεμα ε;
Δεν νομίζεις πως ένα τέτοιο μπέρδεμα λύνεται με τη συζήτηση;
ʼλλωστε κι εδώ συζήτηση κάνουμε...

Τυχερός όποιος μπορεί να φύγει χωρίς να σκεφτεί τίποτα.

ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ.

χμμ...το να πεθανεις ειναι το μονο ευκολο...για δοκιμασε κατι πιο δυσκολο δηλαδη να βαλεις σε μια ταξη τα ασυμαζευτα που εχεις μεσα σου.

Quote:

---

Originally posted by Stargazer
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ.

---

ama to itheles pragmatika tha to ixes kanei opos kai ego tha to ixa kanei.alla kai oi 2 den to theloume gia auto den to kanoume.opote opos leei kai o filos apokato prepei na prospathisoume na ta allaxoume

Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο ¨δεν το θέλω\" και στο \"δεν \'εχω τα κότσια να το κάνω\". Νομίζω ότι αυτό είναι αυτονόητο. Κι εγώ δεν έχω τα κότσια. Δυστυχώς.

oute ego ta exo allios den tha imoun edo.kai efoson distixos i eutixos imaste edo skkopos einai na xekolisoume apo auto pou mas kanei etsi kai na sinexisoume.auto prospatho na kano kai ego tora dioti exo ftasei oriaka i na po exo xeperasei ta oria pou antexo.

Είναι καλό που το βλέπεις έτσι και προσπαθείς, μπορεί και να τα καταφέρεις. Εγώ πάλι δεν θεωρώ ότι είμαι \"κολλημένος\" σε κάτι, απλώς υπάρχει πολύ μεγάλη απόσταση ανάμεσα σε αυτό που ζω και σε αυτό που θεωρώ ανεκτή ζωή, πολλώ μάλλον επιθυμητή ζωή. Τόσο μεγάλη απόσταση που δεν είναι μέσα στις δυνάμεις μου να τη γεφυρώσω. Επομένως δε με ενδιαφέρει να ξεκολλήσω, με ενδιαφέρει να τελειώνω. Και αποδεικνύομαι, ακόμα και σε αυτό, κατώτερος των περιστάσεων.

den ine etsi.prospatho na xefigo apo tin katastasi pou ime edo kai poli kairo kai den mporo.exo xeperasei kata poli ta oria pou antexo.apla exo ftasei mexri edo epidi apo mikros ixa mathei na ime down opote mporo na to antexo kai auto pou exo ftasei tora.xipnao me agxos pigeno douleia kai trelenome ime spiti kai den thelo na katso mesa.exo apogoiteutei apo ola den exo kefi na kano tipota exo kanei kamposes malakioules .apo tin mia niotho oti den tha katafero na sineltho pote kai den mporo allo.den xero ti akrivos antimetopizeis gia na po kai ego kati parapano gia to an linetai i oxi.exeis kai to onoma apo ena apo ta poli oraia tragoudia ton rainbow (STARGAZER).

καλως ηρθες....εχεις απευθυνθει σε καποιον ειδικο;;αν οχι κανε το,ειναι κριμα η ζωη σου να περναει ερημην σου...πασχω απο κρισεις πανικου,ξερω απο τι και προσπαθω να το καταπολεμησω,βλεπω οτι χρησιμοποιεις συχνα την εκφραση δεν βρισκω νοημα,κι ομως η ζωη σου ειναι γεματη νοημα και ομορφια..στο χερι σου ειναι να εχεις ποιοτητα..βοηθησε τον εαυτο σου μην τα παρατας..

elena pou ine i omorfia kai tin psaxno akoma???

Δεν είναι πουθενά, υπ-άρχει παντού όμως...

ine auto pou lene.iparxei pantou giro alla pote den erxetai sta xeria mas.

Γεια σε όλους,

μετά από πολλές μέρες ξανακοίταξα τη συζήτησή μας και είδα ότι έχει προχωρήσει.

Με στενοχωρήσαν αυτά που γράφετε, αλλά παράλληλα σας καταλαβαίνω γιατί από τα ίδια έχω περάσει και εγώ, όπως και πολλοί άλλοι.

Είναι αλήθεια ότι πάρα πολλές φορές εχω σκεφτεί ότι θα ήθελα να υπάρχει ένα κουμπί και να μπορώ απλά να το κλείσω, να σταματήσουν όλα. Γιατί βέβαια και εγώ δεν ένιωσα ποτέ ότι έχω τα κότσια να τελειώσω μόνη μου τα πράγματα. Ακόμα, βασανίζομαι από μια αφόρητη ματαιότητα, δυσκολεύομαι να βρω κάτι που να έχει νόημα,κάτι να ελπίσω σε αυτό ή να προσπαθήσω για κάτι. Και πολλή μοναξιά, σα να είμαι ο μοναδικός άνθρωπος στη γη και ας βρίσκονται γύρω μου πολλοί.

Παρόλα αυτά, κάποια στιγμή που ένιωσα λίγο καλύτερα, απευθύνθηκα σε έναν ψυχολόγο και στην αρχή πολύ διστακτικά, και συνεχώς σκεπτόμενη ότι δεν πρόκειται να έχει κανένα αποτέλεσμα. Όμως, συνέχισα να πηγαίνω και τώρα μετά από αρκετό καιρό εκεί, έχω καταλάβει πολλά σημαντικά πράγματα για μένα. Ουσιαστικά έχω βρει ποιες είναι οι βαθύτερες αιτίες για τις σκέψεις μου και αυτό ελπίζω ότι σιγά- σιγά θα κάνει τα πράγματα καλύτερα. Βέβαια θέλει πολλή προσπάθεια και κόπο, αλλά σας συνιστώ από την προσωπική μου εμπειρία να επισκεφθείτε έναν ειδικό. Πιστεύω ότι εάν έχετε λίγη υπομονή τα πράγματα μπορούν να πάνε καλύτερα.

Εύχομαι δύναμη σε όλους και συνεχίστε να γράφετε, θα χαρώ πολύ να συνεχίσουμε τη συζήτησή μας.

Φιλικά,

Δένα

Αν υπάρχει ανάμεσά μας κάποιος που έχει κάνει απόπειρα αυτοκτονίας, παρακαλώ να μου στείλει U2U. Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Ωραία, βρε... Ελάτε να κάνουμε ένα club αποπειρασθέντων αυτοκτονίας!

Πρόεδρος να φανταστώ ότι θα γίνει εκείνος με τις περισσότερες απόπειρες?

Σοβαρά τώρα...
Είναι κουτό να σκεφτεί κανείς πως υπάρχει κάποιος άνθρωπος που σε κάποια φάση της ζωής του να μην έχει σκεφτεί ή να μη σκεφτεί στο μέλλον την αυτοκτονία.

ʼλλο όμως το να φλερτάρει με την ιδέα κάποια στιγμή κι άλλο το να την υλοποιήσει. Κι αυτό το φλέρτ με την ιδέα δεν είναι τίποτα άλλο από τη στιγμή αδυναμίας που έχουμε σαν άνθρωποι...

Ακούω συνέχεια να λέτε \"δεν έχω τα κότσια να την κάνω\". Βλακείες. Η απόπειρα είναι ακριβώς το αντίθετο. Σημαίνει δεν έχω τα κότσια να παλέψω, να ζήσω. Είναι καθαρά μια στάση δειλίας.

Ξεκολλήστε!!!
Πάτε να δείτε ένα γιατρό!

Όχι, η κουβέντα μόνο δεν κάνει τίποτα... Απλά καταλάβαιτε πως ο ψυχίατρος δεν είναι ένας σοφός άνθρωπος ή κάτι τέτοιο. Είναι ένα μέσο για να βάλουμε τις σκέψεις μας σε μια σειρά και το καταφέρνει κυρίως γιατί \"καταπολεμά\" τα οργανικά αίτια της μιζέρια μας.

Αν είχαμε ένα επίμονο κρύωμα, θα πηγαίναμε σε γιατρό για να μας κάνει καλά και να μην έχουμε το βήχα ή τον πυρετό μόνιμο σύντροφο. Οι ίδιοι όμως προτιμάμε να \"πετάμε\" τις μέρες μας κάνοντας ένα σωρό νοσηρές σκέψεις...

Πού είναι η ομορφιά? Ιδέα δεν έχω... Ακόμα το παλεύω, αλλά σήμερα... μετά από 10 χρόνια αρχίζω να ξεκολλώ από την \"άρρωστη\" διάθεσή μου που πια την έβλεπα σα φυσιολογική.

Αν μπορώ εγώ, τότε πιστέψτέ με, όλοι μπορούν!

συμφωνω κι επαυξανω με την Αγγελικη..αν αγαπητε/η stargazer καταλάβαιναν ή συνειδητοποιουσαν τα ατομα που αυτοκτονουν ποσο πονο,πικρα ,θλιψη αφηνουν στους ανθρωπους που μενουν πισω-ειμαι κι εγω ενας απ΄αυτους που εμεινα πισω- σιγουρα δεν θα το εκαναν..θα ηθελες να εισαι στην θεση που εισαι τωρα?όχι πιστευω απ΄αυτα που γραφεις..θα ηθελες να φερεις αλλους στη θεση σου?πιστευω πως οχι..άρα γιατι δεν ζητας βοηθεια απο ειδικους ώστε και συ να φυγεις έστω σιγα -σιγα απ΄αυτην την θεση και αλλους να μην οδηγησεις εκει?σου μιλαω με πολυ πονο ψυχης..αυτοκτονεις και?που πας?ποιος σου ταζει οτι αν φυγεις θα ειναι καλυτερα κι οτι οπου πας θα σου δωσουν την δυνατοτητα που εχεις εδω να παλεψεις και να βοηθηθεις?τόσα ατομα ενδιαφερονται και σου απαντουν κι ειναι κοντα σου..για την αντιπερα οχθη τι ξερεις????ξεκινα ,να παρεις την ζωη στα χερια σου με ανθρωπους που γνωριζουν περισσοτερα απο μας και θα σε βοηθησουν,με ανθρωπους που σ΄αγαπουν ή που θα σ΄αγαπησουν στο μελλον..ανοιξε το παραθυρο να μπει φως..μπες σε μια εκκλησια,κανε βολτα σ΄ένα παρκο,μιλησε σ΄ενα μωρό,σ΄ένα παιδι,χαιδεψε ενα σκυλακι,μ ι λ η σ ε...κανεις μας ισως δεν εχει την ζωη που θαθελε..ολοι παλευουν..και μην βλεπεις τα εξωτερικα..κανεις δεν ξερει τι κρυβουν οι ψυχες..η ζωη που ζουμε εχει σημασια αν το καθε της λεπτο το περναμε με αγαπη και ομορφες σκεψεις..να βαζεις διλεπτα μετα πενταλεπτα κλπ θετικων σκεψεων,να απασχολεις τα χερια σου και το νου με οποιαδηποτε εργασια..υπαρχουν πολλοι ανθρωποι γυρω μας
που ειναι σε πιο ασχημη θεση απο μας και μας εχουν αναγκη..ξεκινα απ΄την αρχη..άλλα βηματα με νεες ομορφες σκεψεις...σιγα-σιγα θα βγεις στο ξεφωτο..κι υπαρχουν ανθρωποι ετοιμοι να σου σταθουν..ειναι μικρη απο μονη της η ζωη για να την μικρυνουμε εμεις περισσοτερο ,απλα να την χαρουμε με ενα μικρο λουλουδι,μένα στιχο,μ΄ενα αισιοδοξο τραγουδι..και να δινουμε το χερι σ΄οσους χρειαζονται κατι απο μας ..ολοι χρειαζομαστε τους αλλους ,άλλοι περισσοτερο αλλοι λιγοτερο,ετσι θα βαδισουμεμε με λευκη και φωτεινη την καρδια μας κι οχι μαυρη ...χαμογελα..να χαμογελας στον εαυτο σου εστω με το ζορι στην αρχη και μετα στους αλους.
ολοι εχουμε αναγκη ενα χαμογελο...μπορει ν΄αλλαξεις την μερα καποιου μ΄ενα χαμογελο.αυτο και μονο ειναι αιτια ζωης..απλα πραγματα..δεν χρειαζονται πολλα για την χαρα..εμεις ισως ζηταμε πολλα και χανομαστε στο τελος..ξεκινα..καθε μερα μια νεα αρχη..πολεμαω πολυ κι εγω
καθε μερα με πολυ πονο..ξημερωνει ομως η μερα και ξερω οτι θα δω τον ηλιο και θ΄ακουσω το καναρινι να τραγουδα..απ΄την αλλη μερια δεν ξερω τι με περιμενει...μ΄αρεσει εδω ο ηλιος κι η θαλασσα και το κυκλοφοριακο κι η ρυπανση..δεν φευγω γιατι εχω παρει πολυ πονο και δεν θελω να δωσω κιεγω τοσο..γιατι μαθαινω να πολεμω και να μην φευγω αν χαθει μια μαχη ..αλλα σηκωνομαι
και παλι απ΄την αρχη..δεν φευγω γιατι μ΄αγαπουν ,δεν φευγω γιατι αγαπώ...

Ημουν 19 χρονων και ενιωθα ενα τιποτα. Η μητερα μου απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου εβγαζε πανω μου τα απωθημενα της, με καθε τροπο που μπορεις να φανταστεις. Κι ετρωγα το ξυλο της αρκουδας. Ο πατερας μου απων. Μονιμη κουβεντα του, να κανω υπομονη, και καποτε θα φυγω απο το σπιτι. Μαλλον τη φοβοταν κι εκεινος... Στα 19 μου πηρα οτι φαρμακο υπηρχε στο σπιτι και το καταπια. Με εσωσε ο αδελφος μου. Στο νοσοκομειο πηρα μια πολυ σημαντικη αποφαση. Δε θα ξαναγυρνουσα σπιτι μου. Με στηριξαν ολοι οι συγγενεις, εκτος απο τη μητερα μου. Οταν πηγα να παρω καποια πραγματα μου, με κυνηγησε με ενα ψαλιδι, για να μου κοψει τα μαλλια και να ντρεπομαι να βγω απο το σπιτι. Τη μαζεψε ο θειος μου.
Πηγα κι εμεινα με το συντροφο μου. Μου πηρε χρονια να βρω τον εαυτο μου, και επι μια δεκαετια δεν πατησα στο πατρικο μου. Ολα αυτα που περασα με εκαναν σκληρη και αδιαφορη για τον κοσμο γυρω μου.
Περασαν πολλα χρονια απο τοτε. Εζησα πολλες καταστασεις,καλες και κακες, περασα και καποια χρονια της ζωης μου με καταθλιψη. Σ ολην αυτην την πορεια, αυτο που με κρατησε ηταν η αγαπη που λαμβανα απο γυρω μου. Ανθρωποι που με στηριζαν. Σκεφτηκα κι αλλες φορες να τερματισω τη ζωη μου, γιατι ενιωθα ενοχη που τους βαραινα με τη φροντιδα και την ανησυχια μου. Δεν το εκανα γιατι εβλεπα την ειλικρινεια στις πραξεις και τις προθεσεις τους. Εβλεπαν την αναγκη μου και μου προσφεραν την αγαπη τους αμεριστα, χωρις ορους.
Εδω που βρισκομαι τωρα, εχοντας περασει ουκ ολιγα βασανα στη ζωη μου (δεχομενη πως για τα περισσοτερα απο αυτα, εγω δεν εφερα καμμια ευθυνη) καταλαβαινω οτι ηταν ευλογια η διασωση μου τοτε. Ισως το σπιτι μου να ηταν ενα εφιαλτικο μερος για μενα, αλλα εξω απο αυτο βρηκα ολη την αγαπη, τη συμπονοια, την κατανοηση, και τη συμπαρασταση που ειχα αναγκη. Αυτο που ειχε σημασια ομως οτι πηρα το ρισκο να αφεθω σε αυτην, οσο κι αν στην αρχη αρνιομουν τα παντα. Βλεπεις, νομιζα οτι δεν αξιζα να με αγαπαει κανεις, αφου δεν μπορουσε να με αγαπησει η ιδια η μητερα μου.
Αυτο νομιζω πως πρεπει να κανεις κι εσυ. Μπορει να εισαι αρνητικος προς το παρον, και ειναι κατανοητο αυτο. Ομως ειμαι σιγουρη πως υπαρχουν γυρω σου ανθρωποι πραγματικοι, με σαρκα και οστα, κι οχι απλα μερικες γραμμες συμπαραστασης σε εναν δικτυακο τοπο, που εχουν αντιληφθει την κατασταση σου και θελουν να σε βοηθησουν, να σε ακουσουν, να σε αγκαλιασουν... και να σε παρηγορησουν. Αφησε τους. Στην αρχη θα σου φαινεται ασκοπο, το καταλαβαινω. Οσο πιο αληθινα ομως ειναι τα αισθηματα, τοσο περισσοτερο θα σε επηρεασουν, και θα σε βοηθησουν να εκφραστεις, να κλαψεις να χτυπηθεις, να πονεσεις ισως, αλλα πανω απο ολα να απαλλαγεις. Γιατι θα εχεις εκτονωθει.

και εγω 8α προσ8εσω κατι ακομα.πολλες φορες μου περνανε σκεψεις παραξενες απο το μιαλο.αλλα ενας αλλος λογος που δεν θελω να φυγω ειναι α.οτι δεν 8ελω να στεναχωρησω κανεναν και δευτερο 8ελω να ειμαι εδω να βοη8αω οσο μπορω τους αλλους.ναι πολλες φορες δεν με νιαζει για μενα και πολλες φορες η μεγαλυτερη μου χαρα ειναι οταν εχω καταφερει και εχω δωσει ενα χαμογελο.ισως λεω η ζωη μου ειναι να βοη8ω αλλα μεσα απο αυτο γινομται και εγω καλυτερα.

Stargazer άκου!

Από όλες αυτές τις ανοησίες που διαβάζω ότι σου λένε οι άλλοι και που δείχνουν ΑΓΝΟΙΑ και ημιμάθεια, δηλαδή \"κάνε θετικές σκέψεις\" και \"να είσαι πιο αισιόδοξος\" κλπ. Ένα έχω να σου πώ: Έχει αποδειχτεί ότι το πώς αισθανόμαστε και το τί σκεφτόμαστε είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα της απρόσκοπτης ή όχι λειτουργίας των νευρωνικών συνάψεων στον εγκέφαλό μας. ΌΧΙ δεν μπορούμε να καθορίσουμε απόλυτα τις σκέψεις μας ή τα συναισθήματά μας γιατί αυτά τα παράγει αυτοματικά σε μεγάλο βαθμό ο εγκέφαλος. Αν η χημεία του είναι σωστή, τότε και οι σκέψεις είναι ισορροπημένες. Αν δεν είναι σωστή κάνεις παράλογες σκέψεις και νιώθεις αδικαιολόγητα συναισθήματα.
Οι ψυχολόγοι μέχρι τώρα υιοθετούν την μονόπλευρη (εγκληματική κατά την γνώμη και την εμπειρία μου) προσέγγιση \"Πίστεψέ το και θα γίνεις!\". Και είναι εγκληματικό γιατί αυτή η δήλωση υπονοεί φυσικά ότι \"Είσαι έτσι όπως είσαι τώρα, επειδή το πιστεύεις\". Η ψυχιατρική προσέγγιση είναι κατά τη γνώμη μου πιο σωστή και υπεύθυνη΄, δηλαδή \"Δεν φταίς εξ\'ολοκλήρου εσύ, αλλά η βιοχημεία του μυαλού σου. Ας την βελτιώσουμε με κάποιο φάρμακο λοιπόν για να σου επιτρέψει το μυαλό σου μετά να κάνεις και τις πολυπόθητες \"θετικές\" σκέψεις.