Δερματιλομανια (ψυχαναγκαστικο πειραγμα του δερματος)

Ειμαι 28 ετων και τα τελευταια 13 χρονια πασχω απο δερματιλομανια (ψυχαναγκαστικο πειραγμα του δερματος). Θελω να επικοινωνησω με ατομα στην Ελλαδα που αντιμετωπιζουν το ιδιο προβλημα, για ανταλλαγη εμπειριων και αποψεων. Δυστυχως στη χωρα μας η συγκεκριμενη παθηση αγνοειται και απο τους ιδιους τους ψυχιατρους, οι οποιοι μαλλον την αντιμετωπιζουν μεσα στα πλαισια της ιδεοψυχαναγκαστικης διαταραχης, παρα σαν κατι το συγκεκριμενο, τη στιγμη που στο εξωτερικο υπαρχουν ομαδες θεραπειας και υποστηριξης για τους πασχοντες. Οσοι ενδιαφερονται ας ψαξουν σε μια μηχανη αναζητησης γραφοντας τις λεξεις "compulsive skin picking".

θα μας πεις λίγο περισσότερα για την ασθένεια αυτή Τάσο?
πχ ποια είναι τα συμπτώματα?
οι γιατροί τι σου είπαν? σου έδωσαν φαρμακευτική αγωγή?

Προφανώς σε έχει περιορίσει πολυ στη ζωή σου αυτή η ασθένεια.Μάλλον προκειται για ψυχαναγκασμό. Φαρμακα όμως για ψυχαναγκσμούς νομίζω ότι υπάρχουν...
Καλή δύναμη.

Τάσο,
η δερματιλομανία είναι μόνο το σύμπτωμα, η έκφραση μιας βαθύτερης ψυχολογικής κατάστασης. Ο εαυτός σου, προσπαθεί να δώσει μια λύση σε κάτι που δυσλειτουργεί, μόνο που διάλεξε περίεργο τρόπο να το κάνει.

Το ladosse σαφέστατα και δεν είναι λύση σε αυτό που αντιμετωπίζεις. Θα είναι πολύ βοηθητικό για σένα να μπεις σε μια ψυχοθεραπευτική διαδικασία και πίστεψε με, δεν είναι μόνο η γνωσιακή θεραπεία αυτή που μπορεί να σε βοηθήσει.

Επιπλέον, η Ελλάδα δεν υστερεί σε καλούς ψυχολόγους, απεναντίας τα τελευταία χρόνια υπάρχουν πολλοί ιδιαίτερα αξιόλογοι θεραπευτές/ψυχολόγοι. Πολλοί έλληνες ψυχολόγοι έχουν φοιτήσει σε αξιόλογα πανεπιστήμια του εξωτερικού, αλλά ακόμη και αυτό το πανεπιστήμιο κρήτης, στον τομέα της ψυχολογίας, θεωρείται από τα καλύτερα στην Ευρώπη.

Τάσο, είναι σημαντικό που αναγνωρίζεις ότι η ακμή δεν είναι το αίτιο αλλά η αφορμή για να εκδηλωθεί μια ψυχική κατάσταση.
Σου εύχομαι να φας την ουρά, το γρηγορότερο δυνατό!
Καλή πορεία να έχεις...

τασο νομιζω εχουμε το ιδιο προβλημα αν εννοεις οτι ξεφλουδιζεις το δερμα σου. νομιζω οτι αυτο το προβλημα ειναι ενας τροπος αυτοτραυματισμου οπως η τριχοτιλομανια.

Τα τελευταία χρόνια κάθε καλοκαίρι (απο τότε που άρχισα να κάνω αποτρίχωση) όταν αρχίζουν να βγαίνουν οι τρίχες μετά την πρώτη αποτρίχωση έπαιρνα το τσιμπιδάκι για τα φρύδια και τις έβγαζα μια μια με αποτέλεσμα οι γάμπες μου απο την εσωτερική πλευρά που είχα ευκολοτερη προσβαση να είναι πάντα γεμάτες εκατοντάδες μικρές πληγές.
Κάθε φορά που έβλεπε η μάνα μου τα πόδια μου άρχιζε να φωνάζει... όταν δε με έβλέπε με το τσιμπιδάκι εκεί γινόταν χαμός.. αν και συνέχιζα ακάθεκτη αφου ήμουν τόσο αποροφημένη ούτε που άκουγα τις \"γκαρίδες\" άσε που το ότι δεν με ένοιαζε η γκρίνια της όταν έκανα αυτό που έκανα ήταν απο τους σημαντικότερους λόγους που δεν υπήρχε περίπτωση να σταματήσω χεχε
Μέχρι να περάσω πανεπιστήμιο έτρωγα τα νύχια μου συνεχώς αλλά τώρα έχω σταματήσει αλλά κόβω συνεχώς τα σκληρά μέρη γύρω απο τα νύχια με το νυχοκόπτη όποτε αυτό μαλλόν έιναι χειρότερο γιατί και πάλι τα δάχτυλά μου είναι γεμάτα πληγές.
Δεν ξέρω αν είναι ψυχαναγκασμοί γιατι για τα συγκεκριμένα δεν έχω μιλήσει ποτέ στον doc αλλά σίγουρα νιώθω μια απίστευτη παρόρμηση με το που αγκίζω τα πόδια μου και αισθάνομαι τις τρίχες να αρχίσουν να προβάλλουν απο το δέρμα να κατσω με τις ώρες να τισ βγάζω σαν υπνωτισμένη ακόμα και αυτές που δεν έχουν βγει κάν έξω απο το δέρμα ανοίγωντας καινούριες πληγές
Τεσπα φέτως το έκανα μια δυο φορές μέχρι να έρ8ει το αγόρι μου εδώ για διακοπές και όταν ήρ8ε ένιωθα χάλια και δεν ήθελα να βλέπει τα πόδια μου που ήταν γεμάτα πληγές και πήρα απόφαση να μην το ξανακάνω στην αρχή του είπα όταν με βλέπει να το΄κάνω να μου λέει απλά χωρίς να με κατακρίνει ότι άρχισα να πειράζω τα πόδια μου και σταματούσα αν και ήθελα να πάω σε άλλο δωμάτιο να συνεχίσω χεχε άλλα με το που αρχίζαμε να μιλάμε και να γελάμε κλπ το ξεχνούσα αμέσως. Πέρασαν 2 μιση σχεδόν μήνες και δεν έχω πειράξει ξανά. Το ίδιο και με τα νύχία.
Τώρα βεβαια που αρχίζουν οι υποχρεώσεις και δεν μπορώ να είμαι στην ίδια πόλη με το αγόρι μου κάτι μου λέει ότι θα ξαναρχίσω αλλά μπορεί και όχι χεχε προς το παρόν πάντως δεν το σκέφτομαι κάν, αυτό που ξέρω όμως ότι θα είναι καθοριστικό για το αν θα ξαναρχίσω είναι να περάσει ο σεπτέμβριος όπου θα έχω εξεταστική γιατι έχω ΄τεράστιο πρόβλημα να διαχειρίζομαι το άγχος μου σε εξετάσεις (γιαυτό άλλοστε δεν πάω σχεδον ποτέ να δώσω μάθημα...)

Εγώ πάλι κάνω την εξής αηδία : Τώρα που είναι καλοκαίρι και τα πόδια γυμνά, ξεφλουδίζω τις φτέρνες μου μέχρι που τρέχει αίμα... κάθε φορά που πάω για πεντικιούρ, τα κορίτσια φρικάρουν!!
Ασυναίσθητα πάει το χέρι μου την ώρα που χαλαρώνω.

κι εγω αυτη την αηδία κάνω Imagine! το τι καβγας εχει πεσει με τον αντρα μου δε λεγεται αλλα δε μπορω να το κοψω σα ρομποτ παει το χερι του μονο του.... συνηθως οταν εχω αγχος αλλα το καλοκαιρι παντα μετα το μπανιο που φουσκωνει το δερμα...
φετος βρηκα τον βιολογικο μου πατερα και ανακαλυψα οτι και εκεινος κανει το ιδιο!

Έχει μεγάλη σχέση πιστεύω με τη διαχείριση του άγχους.. Εμένα μου βγαίνει πάντα όταν στρεσάρομαι..

και εγω το κανω αυτο ολη μερα χαιδευω το προσωπο μου το στηθος (οχι το βυζι το στερνο) , τσιμπιεμαι και τετοια ισως κ στην πλατη χαιδευομαι κ τσιμπιεμαι με αποτελεσμα το στερνο μ να ναι γεματο κοκκινα σημαδια

Τελικα ολοι το κανουμε αυτο!

Εγω ξεφλουδιζω τα χειλη μου,οχι τοσο πολυ ωστε να βγαζω αιμα,εκει σταματαω. Οταν αφαιρουμαι με κατι με πιανει. Απλα ειναι μονιμα σκασμενα και εγω μονιμα με λιποζαν!

Επισεις εχω μια μανια με τους καθαρους πορους του δερματος... Χωρις να υπαρχει σπυρακι,και χωρις να φαινεται κατι,εγω εντοπιζω τον "βρωμικο" πορο (που εχει τιγκαρει με νεκρα κυτταρα) και το πιεζω με εξαιρετικη δεξιοτεχνια (το εχω κανει επιστημη λεμε!) και ΤΣΟΥΟΥΠ! αδειαζει και καθαριζει... Και μετα ειναι το προσωπο μου ολο τσιμπιες και κοκκινιλες! Το θεμα ειναι οτι το κανω και στο αγορι μου και στην αδερφη και μου φωναζουν!

Παντως ποτε δεν ειχα σκεφτει οτι ειναι ψυχαναγκασμοι ολα αυτα που χρηζουν βοηθειας,ουτε αυτα που περιγραφετε πιο πανω... Εκτος αν ειναι κατι υπερβολικα ακραιο. Δηλαδη η μιση Ελλαδα που τρωει τα νυχια της μεχρι να ματωσουν θελει θεραπεια?

Ε ναι ρε παιδιά, όλοι λίγο έως πολύ τα κάνουμε αυτά... Τι πάει να πει αυτό, ότι πρέπει να πάμε σε ψυχίατρο??

Εντάξει είναι ανάλογα πόσο πολύ το κάνει κάποιος. Όπως και με όλες τις διαταραχές. "Διαταραχές" γίνεται όταν παρεμβάλει στην ζωή σου σημαντικά. H τριχοτιλλομανία από όσο ξέρω είναι όταν φτάνει ο άλλος να βγάζει πολές τρίχες/μαλλιά για πολύ ώρα.


http://en.wikipedia.org/wiki/Trichotillomania



Συνήθως αυτές οι παρορμήσεις είναι όπως τα tic. Επιδεινώνονται με το άγχος. Μειώνοντας το άγχος συνήθως μειώνονται και οι παρορμήσεις και οι καταναγκασμοί.

vlack_swan

δεν εχεις παθει αυτο που λενε εδω τα παιδια,χαλαρωσε και μη σου μπαινουν ιδεες,αυτο στα χερια σου μπορει να ειναι χιλια δυο πραγματα. μπορει να ειναι μυκητιαση,μπορει ενα σωρο. Απλα να πας στο γιατρο να δεις τι παιζει.

PETRAN
εχεις δικιο,οταν επηρεαζει σημαντικα την ζωη καποιου τοτε ειναι προβλημα,αλλα δεν ειμαι σιγουρη κατα ποσο επηρεαστηκε καποιος οταν ακουσε για Δερματιλομανια,και ενα συνηθειο που ειχε να το "μεγαλοποιησε" και να το ενοχοποιησε καπως. Δεν αναφερομαι σε καποιον προσωπικα αλλα δε θελω και να ενθαρυνω αθελα μου λαθος σκεψεις σε καποιον. Γιατι ολα αυτα που διαβασα πανω ξερω πολυ κοσμο που τα κανει αλλα δεν σκεφτηκαν ποτε κανεις,ουτε εγω οτι θελουν θεραπεια...

kater1na
κουκλα μου,δεν νομιζω να εχεις κατι,απλα εχεις μαθει απο μικρη να φροντιζεις λαθος το σωμα σου. Κι αν μαθεις κατι απο μικρη απλα δυσκολα το αποχωριζεσαι. Το τσιμπιδακι ειναι ενας ευκολος και αποτελεσματικος οσο το κερι τροπος για να βγαλεις τις τριχουλες σου,και απλα το συνηθησες. Κι εγω αν δω τριχα στα ποδια μου τρεχω και ξυριζομαι κατευθειαν,και φυσικα ουτε το ξυραφακι κανει καλο,ολο ερεθισμενα ειναι τα ποδια μου. Θα μπορουσα καλλιστα να εχω συνηθισει κι εγω με το τσιμπιδακι,μιας κι ειναι ακομα πιο ευκολο,εκει που καθεσαι να βγαζεις μια μια τις τριχουλες. Και αφου ειναι τοσο ευκολο,και οι καταραμενες τριχες τοσο μισητες,μπορω πολυ ανετα να καταλαβω πως οταν καποια παει να βγει εμφανιζεσαι εσυ και της κοβεις τη φορα,χαχαχα. Δε νομιζω οτι ειναι ψυχαναγασμος,απλα κακο συνηθειο,σιγουρα θα στην εχει πει και καμια μανα η καμια φιλη και επηρεαστηκες. Κανε τον κοπο να πας σε εναν αισθητικο να του πεις το προβλημα σου και θα σε βοηθησει με καποιον τροπο,δεν ειναι αναγκη να πας σε ψυχιατρο! Ασε που αν πας σε ψυχιατρο και του περιγραψεις τοσο καταστροφικα αυτο που κανεις,και σε δει και απελπισμενη και τετοια ολο και κατι θα σου βρει!

Γειά σας φίλοι μου. Μένω έκπληκτη αυτή τη στιγμή μαθαίνοντας ότι είμαι και εγώ πάθουσα της δερματιλομανίας. Δεν ξέρω που αλλού να με κατατάσσω. Απο μικρή ηλικία, δεν θυμάμαι -δημοτικό μάλλον κάπου 12, 13- πείραζα τα χείλη μου. Και δεν εννοώ να τα δαγκώνω. Τα τραβάω μέχρι να ματώσουν. Με τα δάχτυλα, τα νύχια. Όποτε μπορώ όπου μπορώ. Δεν μπορώ με τίποτα να το σταματήσω. Ο σύντροφός μου, οι γονείς μου μου φωνάζουν να σταματήσω και συνεχίζω να το κάνω κρυφά. Και όταν με ρωτάνε τι πάθανε τα χείλη σου, λέω σκάσανε.. και ντρέπομαι γιατί ξέρουν ότι είναι απο το τράβηγμα της πέτσας των χειλιών.. Τώρα είμαι 28 και συνεχίζω δυναμικά.. χα χα.. Δεν μπορώ να το σταματήσω είναι πραγματικά εθισμός, σαν να πηγαίνει το χέρι μόνο του. Δοκίμασα κομπολόι, μπαλάκι, παίζω παιχνίδια στο κινητό όταν είμαι έξω.. αλλά δεν σταματάει.. Γενικά νιώθω μέσα μου αγχωμένη αλλά όχι σοβαρά.. δηλαδή όχι σε μεγάλο βαθμό. Σκέφτομαι καθαρά, γελάω, είμαι κοινωνική κτλπ.. αλλά μέσα μου έχω ένα αγχος όπως όλοι μας.. απλώς το αναφέρω γιατί δεν ξέρω εαν έχει σχέση..
Θα ήθελα και εγώ να επικοινωνήσω με κάποιον που κάνει το ίδιο με τα χείλη του.. η κάτι παρόμοιο.