Δεν εχω ιδεα τι τιλος ταιριαζει εδω...
Καλησπερα σε ολους!
Μολις πριν απο λιγο βρηκα το φορουμ σας κανοντας μια συντομη αναζητηση. Με ωθησε στο να ψαξω το οτι νιωθω απιστευτα θυμωμενη και στεναχωρημενη...
Ας παρω τα πραγματα απο την αρχη. Ειμαι 17 χρονων κοπελα, ζω στην Αθηνα με τους γονεις μου και με την μια μου αδερφη. Αρχιζω να ανησυχω για εμενα... Θυμωνω πολυ ευκολα, εχω κατασροφικες τασεις(σπαω αντικειμενα κτλ.)και εδω και ενω περιπου χρονο οταν νιωθω εντονο θυμο, δαγκωνω το σημειο του χεριου μου λιγο πιο πανω απο τον καρμο με αποτελεσματα να αφηνω σημαδια απο τα δοντια μου και να μελανιαζω... Κρυβω το σημειο οσο καλυτερα μπορω καθως ντρεπομαι πολυ για αυτο που κανω και αμεσως αφου δαγκωθω ή σπασω κατι νιωθω μετανιωμενη... Οι αιτιες που τα κανω ολα αυτα; Συνηθως το αγχος, η καταπιεση των γονιων μου και οι υψηλες προσδοκιες που εχουν για μενα.
Βεβαια ο πιο συχνος λογος που τσακωνομαι με την μανα μου ειναι το θεμα της ελευθεριας. Με τον πατερα μου σπανια συγκρουομαι καθως αδιαφορει...
Ειναι απιστευτα καλοι ανθρωποι που με αγαπανε με ολη τους την ψυχη αλλα πολυ αυταρχικοι και καταπιεστικοι...
Παραδειγμα; Δεν με αφηνουν να πηγαινω για καφε. Θα με αφησουν μονο σε ενα κοντινο καφε και το πολυ μεχρι τις 10.30. Το ιδιο ισχυει για την ωρα και οταν παω σε καποιο σπιτι... Βεβαια οταν παω σε καποιο παρτυ και τετοια ερχεται παντα ο πατερας μου να φερει πισω καπου στις 12. Θα ηθελα απο αυτους πιο πολυ εμπιστοσυνη. Φετος καταφερα λιγο να κυκλοφορω στο κεντρο και τετοια καθως παω εκει φροντηστηριο..
Νιωθω φυλακισμενη!!!!
Η αδερφη μου (μεγαλυτερη κατα 10 χρονια) δεν με καταλαβαινει καθολου. Μεγαλωσε και αυτη με τον ιδιο καταπιεστικο τροπο και της φαινεται το σωστο.
Ειναι πραγματικα πολυ καλο κοριτσι που υπακουω και μιλαω ωριμα. Αλλα δεν ξερω τι να κανω.
Επιπλεον με πιεζουν πολυ με το θεμα των σπουδων. Η σχολη που θελω(πραγματικα ΘΕΛΩ) και αρεσει και σε αυτους εχει πολυ υψηλες βασεις και φοβαμαι οτι δεν θα τα καταφερω. Ειμαι μια μετρια μαθητρια του 15 που ουσιαστικα μεχρι φετος(παω 2α λυκειου)δεν ειχε προσπαθησει να ασχοληθει. Θελω οποσδηποτε να περασω εκτος αθηνας για να ειμαι μακρυα απο τους ''κανονες'' τους. Ειναι φυσιολογικο αυτο;;;
Αλλο ενα προβλημα ειναι η συμπεριφορα της μητερας μου. Ειναι ο πιο γκρινιαρης ανθρωπος που εχω γνωρισει. Θελω ολοκληρους τομους για να σας περιγραψωτ ην ψυχοσυνθεση της!
Καταρχην. ας αρκεστω στο οτι εχει σιγουρα καποιο ψυχολογικο προβλημα αν και αρνηται να παει σε ψυχολογο. Φωναζει, θυμωνη και γκρινιαζει για το παραμικρο! Οταν αρχιζει να φωναζει, σταματα μετα απο κανα 2ωρο την μουρμουρα και ολη την υπολοιπη μερα θα ειναι συννεφιασμενη. Τσακωνεται με τον αντρα της και ξεσπα σε εμας... Οτροπος που μιλα και φωναζει με πληγωνει παρα πολυ. Εχω στο μυαλο μου πολλες σκηνες που με βριζει, που με καταριεται και παρακαλαει να πεθανει... Εγω αντιθετα με τοσα που ακουω μπορει να της ανττιμιλαω αλλα ποτε δεν την εχω βρισει. Νιωθω αδικημενη... Τα αλλα 2 ου αδερφια ειναι τα παραδειγματα προς μιμηση και εγω το μαυρο προβατο καθως διαβαζω λιγοτερο. Επισης κριτικαρουν τα παντα σε μενα. Τον τροπο που θα ντυθω- το γιατι ακουω μεταλ και ροκ, το γιατι μου αρεσουν τα πιρσινγκς, γιατι δεν πιστευω στον Θεο, ΤΑ ΠΑΝΤΑ!
Κατι αλλο που με προβληματιζει ειναι το οτι ειναι σχετικα αδυνατη στα κιλα μου. Οσο μεγαλωνω τοσο πιο λεπτη γινομαι χωρις να το επιδιωκω.. Το αντιθετω μαλιστα θελω να παχυνω... Ειναι 50 κιλα με υψος 1.64... Δεν εχω πολυ ορεξη τωρα τελευταια και φοβαμαι την παθω καμια ανορεξια.
Σημερα ξυπνησα με την 3ηρη μουρμουρα της μανας μου καθως χτες τσακωθηκε με τον πατερα μου για τα σογια τους. Δεν μπορουσα ουτε ειχα τα κουραγια να διαβασω και αργοτερα ενιωσα την αναγκη να βγω. Κανονισε η αδερφη μου να παει σινεμα με 2 φιλες της και μου ειπε να παω και εγω αμα ηθελα. Εγω ομως δεν αντεχω τις κωμωδιες οποτε διαλεξα μια αλλη ταινια να παω να δω. Το προβλημα που τελικα δεν πηγα ηταν οτι δεν με αφηνε η μανα μου να μπω σε ξεχωριστη αιθουσα απο την αδερφη μου... Εμενα με ρωταει κανεις ομως αν εχω ορεξη να βλεπω τις μαλακιες τους και να ακουω που θα λενε για τα γκομενικα τους;
Ετσι τσακωθηκα και με την αδερφη μου που συμφωνουσε και με την μανα μου και κλειστικα στο δωματιο. Εσπασα μια καρεκλα και εκλαιγα απο ττις 7 εως τωρα που ξεκινησα να γραφω. Νιωθω τοσο μονη μου...
Με το θεμα φιλιας τα παω μια χαρα. Παραδοξως ειμαι ενα πολυ κοινωνικο ατομο που περιτριγυριζεται απο 8 στενους φιλους και γενικα πολλα αλλα ατομα που κανω παρεα. Ποτε δεν ειχα τετοιο προβλημα. Το μονο που μου γ@μαει την ψυχολογια ειναι η οικογενεια μου και η μειωμενη μου ελευθερια.
Επισης θελω να προσθεσω οτι δεν εχω κανει ποτε μου σχεση... Ειμαι μια ομορφη κοπελα αλλα δεν ταιριαζω σε αυτο τον τομεα με κανενα αγορι της ηλικιας μου. Ενα ατομο ειχα ερωτευτει πολυ που ακομα νιωθω πραγματα που ηταν στα 23 του και ταιριαζαμε σε ολα. Αλλα τωρα ειναι πολυ μακρια απο εδω και δεν εχουμε επικοινωνια.
Συγνωμη για το τεραστιο ποστ μου αλλα το γραψιμο με βοηθα αφανταστα.
Ως διοδο σε ολα αυτα εχω βρει την μουσικη και την ζωγραφικη.
Πως σας φαινονται ολα αυτα; Ειμαι εγω ετσι και τα βλεπω ολα μαυρα; Χρειαζομαι βοηθεια;
