ως ποτε..

ειναι η πρωτη φορα που γραφω στο φορουμ αν κ το παρακολουθω εδω κ πολυ καιρο..δεν ξερω απο που να αρχισω να λεω αυτα που αισθανομαι..ξεκινησα εδω κ 5 χρονια την ψυχαναλυση κ τα αποτελεσματα που εχω δει ειναι μονο τον τελευταιο χρονο κ αυτο γιατι η πρωτη ψυχολογος που πηγα ηταν απαραδεκτη κ με φορτωσε με τοσες ενοχες που αν δεν βρισκοταν η τωρινη ψυχολογος μου θα ειχα κλαταρει..εχω φτασει στον πυρηνα των προβληματων της υπαρξης μου κ αυτο ειναι η ανασφαλεια που νιωθω στον αποχωρισμο απο αγαπημενα προσωπα κ κυριωσ σχεσεις..δεν θυμαμαι ποτε ηταν η τελευταια φορα που εκανα σχεση με διαρκεια..εδω κ ποσα χρονια οι σχεσεις μου κρατανε το πολυ 1 με 2 μηνες κ αυτο με εχει φθειρει τοσο πολυ που ειναι αδυνατον να το αντεξω..προσφατα εχασα τον πατερα μου κ ολο αυτο το πενθος αποχωρισμου μου βγαινει πολυ εντονα καποιες φορες κ ειδικα τωρα που ξεκινησα μια ιστορια εδω κ κατι μηνες με ενα υπεροχο παιδι το οποιο απο την αρχη μου ειπε οτι δεν ξερει αν θελει να κανει σχεση..το θεμα το τελειωσα εγω πριν κατι μερες με πονο ψυχης γιατι εβλεπα πως αυτος ενω ηθελε να βρεθουμε(μενουμε σε διαφορετικες πολεις) κ να περασουμε καλα δεν μου αφηνε την παραμικρη ελπιδα οτι μπορει στο μελλον να γινει κατι μεταξυ μας..ειναι ενα ατομο που εχει αρκετουσ ψυχαναγακσμους κ φοβιες αλλα παρολα αυτα ειχαμε φοβερη επικοινωνια κ αυτο ειναι που μου λειπει περισσοτερο απο ολα..εκεινος δεν ηθελε να σταματησουμε την επικοινωνια μας αλλα εγω δεν μπορουσα να κοροιδευω τον εαυτο μου κ να μου δινω ελπιδες αδικα..κ εδω ερχομαι κ λεω..ποιοσ αντρασ στη σημερινη εποχη ειναι τοσο συνειδητοποιημενοσ που ξερει απο την αρχη οτι θελει σχεση?ολοι λιγο πολυ ξεκινανε δειλα στην αρχη κ μετα μπαινουνε σε αυτο..αρχισα να ριχνω ευθυνες στον εαυτο μου κ να λεω πως αν ημουν χαλαρη κ ειχα υπομονη μπορει να τον κερδιζα τελικα..μπορει κ οχι..ποτε δε θα μαθω ομως..το προβλημα μου ομως κ για αυτο γραφω ειναι οτι καθε φορα που ερχεται το τελος ειναι σαν να κλαιω κ ολες τισ προηγουμενες σχεσεις μου..ειτε ειναι ενας μηνας που βγαινω με καποιον ειτε περισσοτερο ο πονος ειναι ο ιδιος..κ εδω ερχομαι κ λεω οτι ενταξει ξερω πως το προβλημα μου ειναι ο αποχωρισμος κ στη συγκεκριμενη περιπτωση εγινε κ πολυ αποτομα απο την μερια του για να προφυλαξει τον εαυτο του απο το φοβο του να μπει μεσα σε κατι τετοιο απο οτι καταλαβα γιατι το νιωθω οτι με θελει αλλα φοβαται να αφεθει..
αφου ξερω πως αυτο ειναι το προβλημα μου γιατι αισθανομαι ανυμπορη να το ξεπερασω?που σταματαει η ψυχοθεραπεια κ που αρχιζει ο δικος μας εαυτος?σκεφτομαι κ λεω πως πριν ξεκινησω το οτιδηποτε εκανα λαθοι,επεφτα στο πατωμα αλλα εβρισκα τη δυναμη κ σηκωνομουν γιατι ειχα εξαντλησει καθε προσπαθεια μεσα μου.τωρα σκεφτομενη πιο σωστα δε φτανω σε αυτο το επιπεδο αλλα θελω τοσο πολυ να μην ακουσω κανενα κ να κανω το λαθος.να παρακαλεσω,να συρθω κ οταν με διωχουν να μαζεψω τα κομματια μου κ να ανεβω..καπου αναμεσα στην ψυχαναλυση κ μενα εχασα τον εαυτο μου..ευχαριστω για οσους απαντησουν...

tsita,

Σκέφτηκες γιατί επέλεξες ένα άτομο με ψυχαναγκασμούς για σύντροφο και τι σε ελκύει σε αυτόν; Τι είδους επικοινωνία σε ελκύει;
Γιατί δεν ελκύεσαι ας πούμε από ανθρώπους χαρούμενους και που μένουν κοντά στην πόλη σου για να βλέπεστε και πιο πολύ;
Μήπως εν τέλλει αναζητάς στο σύντροφό σου το ρόλο του ψυχολόγου που θα ακούει τα προβλήματα και τις ανασφάλειές σου και θα σου λέει τις δικές του;

Η ερωτική σχέση προκύπτει όταν δύο άνθρωποι ΜΕ ΙΔΙΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ έρχονται σε επικοινωνία. Δεν χρειάζεται κάποιος να κερδίσει τον άλλον. Η ανάγκη οφείλει να προυπάρχει. Δηλαδή αν εσύ πεινάς, θα αναζητήσεις φαγητό. Αν θέλεις αγάπη, θα την αναζητήσεις. Αν διψάς, θα αναζητήσεις νερό. Αν θέλεις στοργή θα αναζητήσεις στοργή.

εσωτερικη δυναμη σε ευχαριστω που απαντησες..διαλεξα οπως λες ενα τετοιο συντροφο γιατι κ ο πατερας μου ειχε πολλους ψυχαναγκασμους κ δεν μου ειναι αγνωστο αυτο το στυλ ανθρωπου..μου τον θυμισε σε παρα πολλα πραγματα κ η προσφατη απωλεια του ισως να επαιξε ρολο σε αυτο..το πιο σημαντικο ομως ειναι οτι αυτο ο ανθρωπος μου εδωσε την συναισθηματικη καλυψη που αναζητουσα κ την σταματησε πολυ αποτομα..για να σε βοηθησω γνωριστηκαμε μεσω ιντερνετ κ ενω το απεφυγα για πολυ καιρο εν τελει καταφερε να με κερδισει με τον χαρακτηρα κ την επιμονη του κ βρεθηκαμε μετα πο 3 μηνες απο την αρχικη μας γνωριμια.η πολυ εντονη επικοινωνια μας κρατησε ενα μηνα αλλα οταν βρεθηκαμε ειδα οτι εκανε πισω απο φοβο..το εχω αναλυσει κ με την ψυχολογο μου κ ξερω οτι φοβαται να αφεθει..το προβλημα ομως το εστιαζω σε μενα..εκεινος μου ειπε τι θελει.εγω γιατι δεν μπορω να το δεχτω κ να προχωρησω?ειμαι ερωτευμενη μαζι του αλλα δεν μπορω να ζω με μια ψευτικη ελπιδα για αυτο κ το τελειωσα..μου λειπει ομως κ ενω εχουμε μονο 2 μερεσ να μιλησουμε σκεφτομαι μηπως εκανα λαθος που το τελειωσα κ δεν περιμενα να ξαναβρεθουμε για να δω κ εγω πως θα νιωσω..
ειναι χαρουμενος ανθρωπος αλλα συγκρατημενος..φοβαται να ζησει γιατι εχει πληγωθει πολυ στο παρελθον..προσπαθησα κ με ατομα πιο κοντα σε μενα κ στην πολη μου αλλα ματαια..αν ειχα αυτη την επιλογη εννοειται πως θα το ηθελα κ εγω αλλα καρδια ειναι αυτη κ δεν ξερεις που θα νιωσει πιο κοντα σε καποιον..
το θεμα ειναι πως δεν με αντεχω αλλο να κλαιω..εχω ισοπεδωθει..

Να παρακαλέσεις και να συρθείς?
Πολύ ενοχικό και όχι και τόσο δείγμα υγιούς συμπεριφοράς ως προς εσένα την ίδια.
Σε μεταχειρίζεσαι καιρό έτσι?

#Συμφωνώ και με τα ερωτήματα που σου τέθηκαν από τον εσωτερική_δύναμη. Μήπως η έλξη σου ήταν αναβίωση ουσιαστικά της χαμένης σχέσης με τον πατέρα?
Γιατί να κινηθεί κάποιος να κάνει σχέση με κάποιον που φοβάται να ζήσει? Μπορεί να έπαιζες μέσα σου το ρόλο του σωτήρα και την απομάκρυνσή του να την εξέλαβες ως "δεν είμαι χρήσιμη σε κανέναν" ?

Αυτό που έγραψες, το ότι όσο και σύντομη να είναι μία σχέση σου αφήνει έντονα συναισθηματικά αποτυπώματα, μάλλον δείχνει την έντονη ανάγκη να σε έχουν ανάγκη, οπότε και καταρρέεις όταν μεταφράζεις το στοπ σε μία σχέση ως προσωπική σου αδυναμία να εξυπηρετήσεις.

tsita, η ανάγκη για ένα ισχυρό πατέρα (που να δείχνει κατανόηση και να αγγίζει το βάθος της ψυχής των παιδιών του) είναι πολύ σημαντική για τα παιδιά, γιατί προσθέτει δυναμισμό και αυτοπεποίθηση. Και όταν λείπει, τα παιδιά τείνουν να θέλουν την επανάληψή της , στον/ην σύντροφό τους. Όμως μια τέτοια σχέση σε βάθος χρόνου γίνεται προβληματική γιατί κανένας σύντροφος δεν έχει τη δυνατότητα να γίνει ο πατέρας . Στην προκειμένη περίπτωση καλό θα ήταν να εστιάσεις στα συναισθήματά σου για τον πατέρα νομίζω... Αυτό το κλάμμα κάποιο μήνυμα κρύβει...

Πάντως η γνωριμία μέσω ίντερνετ αυτή καθ' εαυτή είναι περισσότερο δημοφιλής για άτομα που είναι κλειστά και συναντούν δυσκολίες στην διαπροσωπική γνωριμία. Όμως η ανάγκη για αγάπη και στοργή είναι τόσο δυνατή που ζητά την ικανοποίησή της. Στο σημείο αυτό, θεωρώ πως είναι παγίδα το να ικανοποιηθεί η ανάγκη αυτή, μέσω σχέσης από ιντερνετ. Αλλά, αντιθέτως , η ενέργεια της ανάγκης αυτής να χρησιμοποιηθεί σαν κίνητρο για αλλαγές που χρειάζονται ώστε να αυξηθεί η κοινωνικότητα και να ανακαλυφθούν ταχύτερα καποια αρνητικά συναισθήματα.

αναγνωριζω ποσο σημαντικη ειναι η σχεση κορης κ πατερα κ ευτυχως που προλαβα να κατανοησω κ να δεχτω την σχεση μου με τον πατερα μου γιατι αν δεν το εκανα τωρα που εφυγε θα ειχα φοβερες τυψεις.παρολα αυτα ισως οντως να ψαχνω αυτα που δεν πηρα απο τουσ γονεις μου στον εκαστωτε συντροφο μου κ αυτο ομως επειδη το αντιλαμβανομαι κ νιωθω ανυμπορη να αντιδρασω μου προκαλει να απαιτω απο τους αλλους να μου δινουν αυτα που θα με κανουν εμενα να νιωσω ασφαλεια κ οταν δεν τα δινουν να καταρακωνομαι κ σαν αυτοεπικαλουμενη προφητεια να κανω κινησεις που τελικα διωχνουν τους αλλους απο κοντα μου.αυτο το ειχα κ με τουσ φιλουσ μου αλλα το κομματι αυτο το αλλαξα τελειως.μονο στις διαπροσωπικες σχεσεις εχω το προβλημα αυτο αλλα κ που το αναγνωριζω νιωθω οτι δε μπορω να κανω τιποτα για να το διωρθωσω..ειμαι παρα πολυ κοινωνικη κ δεν ειχα προβλημα να γνωρισω καποιον απλα δεν ετυχα περιπτωσεισ που να θελω να συνεχισω να βγαινω μαζι τουσ οι αυτοι με μενα..στην περιπτωση ομως που ζω τωρα απο την μια το τελειωσα γιατι δεν μου εδινε αυτα που ηθελα αλλα απο την αλλη ηταν πολυ νωρις για να απαιτω κ τωρα νιωθω τυψεις που το τελειωσα..θελω να του τα πω ολα αυτα κ ομως φοβαμαι οτι πλεον θα εχει ξενερωσει κ δε θα θελει να με ξαναδει..σκεφτομαι κ αυτα που μου λεει η ψυχολογος μου κ παραλληλα λεω οτι μαλλον δεν πρεπει να κανω κινηση ξανα γιατι θα πληγωθω..ενας φαυλος κυκλος η ζωη μου κ οι σκεψεις μου κ εχω χασει το νοημα..θελω αλλα φοβαμαι τελικα ποιο θα ειναι το χειροτερο..να εχω φυγει ξεροντας οτι διεκδικησα αυτα που ηθελα εστω κ νωρις κ δεν τα πηρα κ να εχω ησυχη την συνειδηση μου η να δοκιμασω να δειξω αυτα που νιωθω περα απο ψυχολογουσ κ να δεχτω κ το κοστος τησ απορριψης αν ισχυσει αυτο?βοηθεια...

tsita,
το ερώτημα σου είναι στην ουσία "Να κάνω κάτι ή να μην το κάνω επειδή μπορεί να αποτύχει και να πληγωθώ;". Το δίλημμα αυτό θα υπήρχε (όχι μόνο τώρα αλλά και γενικά στη ζωή) αν εμείς οι άνθρωποι σκεφτόμασταν λιγότερο προτού κάνουμε μια κίνηση όσο λάθος και αν αυτή φαίνεται;

Εδώ να σημειώσω την άποψή μου πως ο άνθρωπος ωριμάζει ακριβώς τις στιγμές που απαντά 'ΝΑΙ' στο δίλημμα "Να το κάνω ή μήπως να μην το κάνω επειδή ίσως αποτύχει και πληγωθώ;". Τότε ωριμάζει, τότε μεγαλώνει, γιατί και λάθος να κάνει , θα έχει την ικανοποίηση ότι ο ίδιος έχει τον έλεγχο της ζωής του.

εχεις απολυτο δικιο..αυτο ειναι το προβλημα μου απο την στιγμη που εβαλα την ψυχοθεραπεια στη ζωη μου..ναι μεν κατανοησα καποια βαθυτερα κομματια του εαυτου μου κ τα βελτιωσα αλλα μαζι με αυτο το καλο αρχισα να νιωθω οτι πρεπει πρωτα να μιλησω με την ψυχολογο μου πριν παρω καποια αποφαση γιατι αυτη θα με καθοδηγησει σωστα για να μην πληγωθω.ετσι ομως εχω χασει τον αυθορμητισμο μου,το να κανω λαθη κ να τα χρεωνομαι κ παντα φτανω σε κατι που θελω να κανω αλλα ο φοβος με κραταει πολλεσ φορες κ δεν το κανω οπωσ στην συγκεκριμενη περιπτωση.ξερω οτι απαιτησα με τον τροπο μου κατι παραπανω ενω το αλλο ατομο ηταν ξεκαθαρο απο την αρχη στο τι μπορει να δωσει κ τωρα εφυγα γιατι δεν μου εδωσε τελικα αυτο που ηθελα αλλα αναγνωριζοντασ οτι ηταν πολυ νωρισ τελικα για να απαιτω θελω να τον ξαναβαλω στη ζωη μου.απλα φοβαμαι οτι αν γυρισει θα πρεπει να δεχτω τα παντα αρνητικα κ θετικα κ να μη γκρινιαξω για τιποτα πλεον.κοντευω να τρελαθω με τον εαυτο μου..ουφφ..

εχετε κανει ψυχαναλυση ποτε?αν ναι ποτε σταματησατε αν σταματησατε?ειναι ενα ζητημα που με παιδευει πολυ τον τελευταιο καιρο κ με ολα οσα εχω πει πιο πανω...

Προσωπικά έχω κάνει 2.5 χρόνια. Σταμάτησα όταν δεν ένιωθα την ανάγκη να συνεχίσω.

Προτού κάνει κάποιος πρέπει να νιώθει βέβαιος για την επιλογή του. Αν υπάρχουν αμφιβολίες , τότε σημαίνει ότι θα υπάρχει αντίσταση. Όταν υπάρχει αντίσταση,
τότε μάλλον η προσπάθεια δε θα φέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα (ή θα τα φέρει σε πολλαπλάσιο χρόνο...).

δεν ειναι οτι δεν νιωθω βεβαιη για την επιλογη μου απλα νιωθω οτι εχω φτασει σε ενα αδιεξοδο του ιδιου μου του εαυτου κ αναπολω το παρελθον γιατι εκει λειτουργουσα αυθορμητα ενω τωρα αναλυω τα παντα μεχρι τελικης πτωσεως πριν κανω κατι κ αυτο με εχει φθειρει τοσο πολυ που δεν ξερω πως να το αλλαξω.θελω να νιωσω ελευθερη να κανω οποια επιλογη θελω χωρις να σκεφτομαι πρεπει κ μη κ ας κανω λαθος.με την ψυχοθεραπεια εχω αρχισει να αισθανομαι οτι στερω απο τον εαυτο μου την ελευθερια αποφασεων γιατι ολα τα βαζω κατω απο ενα πρισμα λογικης κ στο τελος χανω την ουσια..αυτο εχω παθει τωρα..εχω εγκλωβιστει στον λαβυρινθο του μυαλου μου κ προσπαθω να βγω απο εκει για να νιωσω ελευθερη..

Αν η ψυχοθεραπεία δεν σε βοηθά, τότε καλύτερο θα ήταν να κάνεις μια παύση, να προχωρήσεις μόνη και να βγάλεις τα συμπεράσματά σου.

αυτο που με μπλοκαρει ειναι τελικα οταν φτανεις στην ριζα των προβληματων σου μετα πως τα αντιμετωπιζεις?ποιος ειναι ο σωστος τροπος σκεψης?υπαρχει σωστος κ λαθος η ειναι θεμα μονο επιλογων?σαυτο το σημειο νιωθω να εχω μπλοκαρει πολυ..σαν να πηγαινω αντιθετα στα θελω μου γιατι ετσι ειναι το σωστο κ αυτο με τρελαινει!να προσπαθω να προφυλαξω τον εαυτο μου χωρις ομως ουσιαστικα να ωριμαζω οπως πολυ σωστα ειπες πιο πανω απο τις λαθος επιλογες μου..ξαφνικα μου βγηκε το παιδι που πρεπει να κανει σωστες κινησεις κ επιλογες αλλα αυτο του στοιχιζει σε αλλα πραγματα..ξεχναει να ζει κ με τα λαθη του..αν ειχα την επιλογη παντως να διαλεξω μια ζωη χωρις ψυχοθεραπεια θα το προτιμουσα..κ η πολυ αναλυση τελικα δεν νομιζω οτι κανει καλο..

βασικα υπαρχουν ψυχοθεραπεις και ψυχοθεραπειες

εμενα πχ στην ψυχοθεραπεια μου καμια πιεση


η ψυχοθεραπευτρια μου ειναι αυθεντικη ειλικρινης και ευχαριστη

με αποδεχεται και μου λεει και την γνωμη της

ξεκαθαριζουμε καποια πραγματα

φανερωνω τις δυσκολιες μου απο οπου και αν προερχονται

στο τωρα η στο τοτε

εκφραζω τα συναισθηματα μου και αυτο το ανοιγμα με βοηθα

δεν εχει σχεση με αντιστασεις και τετοια

εγω το καταλαβαινω

πως ανοιγεις την καρδια σου σε ενα προσωπο που ειναι εκει με διαθεση να σε ακουσει να σε καταλαβει αλλα και να ειναι ειλικρινης μαζι σου χωρις να ειναι κατευθυντικος

και χωρις να ξερει καλυτερα απο ενα για τη ζωη μου

απλα απλωνω τον τραχανα απλωνω τις επιλογες και τους φοβους μου

και αγαπω ολο και περισσοτερο τον εαυτο μου

και αποδεχομαι κομματια που παλαιοτερα ηθελα να κατστρεψω η να πεταξω

ελπιζω να βοηθησα και να εγινα κατανοητη

ψυχαναλυτικη ψυχοθεραπεια δεν εχω κανει

αλλα γενικα την θεωρω λιγο κουραστικη καθως δεν εχει τοσο ενεργη συμμετοχη του θεραπευτη αλλα και παλι σιγουρα εξαρταται την περιπτωση

Tsita, η ψυχοθεραπεία δεν μαθαίνει τον άνθρωπο να κάνει πολύ ανάλυση. Τον μαθαίνει να δρα αυθόρμητα χωρίς ανάλυση και να βουτάει στη ζωή χωρίς δεύτερη σκέψη, φόβο και να παίρνει ρίσκο. Τον μαθαίνει να ακούει τα συναισθήματά του και αυτόματα να δρα. Αυτό θα τον κάνει ευτυχισμένο. Λάθη θα κάνει σίγουρα. Το πρόβλημα προκύπτει όταν φοβάται να κάνει λάθη, όταν νιώθει ενοχές, όταν δε θέλει να απογοητεύσει άλλους που του έχουν διδάξει τον 'σωστό' δρόμο κτλ.

Αν υπάρχει σωστός δρόμος, τότε αυτός ειναι ο δρόμος που υποδεικνύουν τα συναισθήματά μας. Το θέμα είναι όταν δεν μπορούμε να καταλάβουμε ακριβώς τι λένε τα συναισθήματά μας και αυτό συμβαίνει όταν αυτά περιπλέκονται με υποσυνείδητα συναισθήματα όπως τα παραπάνω (φόβο αποτυχίας, φόβος επανάληψης του ίδιου λάθους, κτλ). Στην περίπτωση αυτή θα ήταν χρήσιμο να μπει ένα μικροσκόπιο και να ανιχνεύσει αυτά τα 'κατακάθια' του υποσυνειδητου που απαγορεύουν την αυθόρμητη δράση και την κωλυσιεργούν.

Kάθε άνθρωπος έχει την δυναμική για να γίνει ευτυχισμένος (ικανοποιωντας τα ενστικτα του , τα οποια παραγουν παμπολλα συναισθηματα και ετσι γινονται αντιληπτα). Η ψυχοθεραπεία δεν κάνει κάποιον ευτυχισμένο: απλά αφαιρεί τα εμπόδια (αντιλήψεις) που εμποδίζουν την φυσιολογική του εξέλιξη προς την κατευθυνση αυτη.

researcher εχω φτασει στο σημειο να θεωρω πως πλεον κουραστηκα απο τις αναλυσεις γιατι ουσιαστικα νιωθω πως ειναι μια πατεριτσα κ ενα στηριγμα για να παρω τις αποφασεις μου μετα.ξαναλεω πως η προηγουμενη ψυχολογος που ειχα ηταν χειριστικη κ ναρκισσος κ μεχρι κ ο συνεργατης της το ελεγε αυτο με αποτελεσμα να χασω τον εαυτο μου πληρως.η τωρινη μου ψυχολογος με εχει βοηθησει παρα πολυ αλλα ειναι σε αυτο το σταδιο που νιωθω οτι θελω να λειτουργω μονη μου χωρις βοηθεια απο κανενα αλλα απο την αλλη φοβαμαι να το κανω μηπως κ καταληξω να κανω χειροτερα λαθη..μπρος γκρεμος κ πισω ρεμα..απλα αυτο που με βασανιζει περισσοτερο απο ολα ειναι οτι υπεραναλυω τα παντα,παιρνω χιλιαδες γνωμες μεχρι να κανω αυτο που θελω κ αφου φυσικα εχω μπερδεψει τον εαυτο μου τοσο πολυ χανοντας το νοημα..ας κανω κ λαθος τι θα γινει..εκει ειναι που βγαινουν αλλα μετα..αγχος απορριψης,φοβιες,στρες,κατ� �θλιψη κ λεω οτι αμα ακολουθησω την συμβουλη της ψυχολογου μου που καταλαβαινει κατι παραπανω απο μενα θα σωθω..ειναι ομως ετσι?για το λογο αυτο ρωτησα που σταματαει τελικα η αναλυση κ που αρχιζει ο δικος μας εαυτος?

Αν υπάρχει σωστός δρόμος, τότε αυτός ειναι ο δρόμος που υποδεικνύουν τα συναισθήματά μας. Το θέμα είναι όταν δεν μπορούμε να καταλάβουμε ακριβώς τι λένε τα συναισθήματά μας και αυτό συμβαίνει όταν αυτά περιπλέκονται με υποσυνείδητα συναισθήματα όπως τα παραπάνω (φόβο αποτυχίας, φόβος επανάληψης του ίδιου λάθους, κτλ). Στην περίπτωση αυτή θα ήταν χρήσιμο να μπει ένα μικροσκόπιο και να ανιχνεύσει αυτά τα 'κατακάθια' του υποσυνειδητου που απαγορεύουν την αυθόρμητη δράση και την κωλυσιεργούν
με αυτα που εγραψες παραπανω με εχεις προβληματισει τοσο πολυ που πραγματικα τα σκεφτομαι συνεχεια..ειναι η πρωτη φορα που αντιλαμβανομαι οτι τελικα εχω χασει την επαφη με τα συναισθηματα μου γιατι φοβαμαι οτι αυτα δεν μου βγαινουν αβιαστα κ κολλανε παντα σε φοβιες του παρελθοντος για αυτο κ φοβαμαι να κανω την οποιαδηποτε κινηση.φοβαμαι το κοστος κ ο φοβος αυτος με εβοδιζει να κινηθω αυθορμητα..πως ομως μπορω να το ψαξω αυτο το κομματι μου κ να δω που κολλαω... εδω εχω μπλοκαρει..