ΦΟΒΙΑ ΔΕΥΣΜΕΣΗΣ

Δεσμοφοβία....το για πάντα σκοτώνει τις σχέσεις όταν αυτές αρχίζουν να γίνονται σοβαρές και να έχουν μέλλουν΄. τότε αρχίζω την αντίθετη μέτρηση για να την καταστρέψω...και τα καταφέρνω...είναι μια κατάσταση που την εζησα χρόνια χωρίς ποτέ να την καταλάβω....ευχαριστώ μια πρώην σχέση μου που μου άνοιξε τα μάτια...
η φοβία όμως είναι εκδηλη και σε πολλούς άλλους τομείς της ζωής μου με ποιό κριφούς τρόπους.
..
steven carter and julia sokol έγγραψαν αυτό το πολύ ωραίο βιβλιο για men who can't love...οι άνδρες που φοβούνται να αγαπήσουν...
έχω τα χάλια μου και έχω καταστρέψει πολλές σχέσεις μου και στενοχωρήσει πολλούς..και πάντα πίστευα ότι φταίνε οι άλλοι και αυτό το δικαιολογούσα με τα ελλατώματα των άλλων..
απαντήσεις...αν υπάρχουν
ευχαριστώ..
εμπειρία...ευπρόσδεκτη...

Εγώ δεν μπορώ να καταλάβω γιατί φοβάσαι τόσο πολύ την δέσμευση αν πραγματικά αγαπάς κάποια και θες να είσαι μαζί της?Δυστυχώς δεν έχω τέτοια εμπειρία ώστε να σου πω ειλικρινά τι μπορείς να κάνεις.Μήπως δεν σε γέμιζαν οι κοπέλες που είχες κάνει σχέση?Ή μήπως σου συνέβει κάτι στην ζωή σου και ξεσπάς με αυτό τον τρόπο?

Meteoros μου δεν νομίζω να είσαι ο μόνος στη γή!!! Ούτε εγώ είμαι fun των στενών και αποπνικτικών σχέσεων..... ʼλλωστε η ιδέα του γάμου κυριολεκτικά με πνίγει!!!!!! Όχι ότι δεν μπορώ να είμαι απόλυτα πιστή στον άνθρωπο που αγαπώ, απλώς οι κλασσικές μορφές δέσμευσης δεν με εκφράζουν καθόλου θα έλεγα. Θέλω να μοιραστώ τη ζωή μου με κάποιον που ταιριάζω απόλυτα στις ιδέες, να είναι ώριμος και σοβαρός, αλλά να μην στέκεται στα κλασσικά κοινωνικά status τύπου.....πρέπει να γίνει γάμος......να κάνεις παιδιά.....κτλ. Ακόμα και η συμβίωση μαζί του αρκεί να με αγαπά και να με νιώθει μου φτάνει!!!!

ΜΗ ΝΙΩΘΕΙΣ ΛΟΙΠΟΝ ΕΞΩΓΗΙΝΟΣ..........;)

Ναι, Όλγα μου, να μη νιώθει εξωγήινος και να νιώθει καλά γιατί υπάρχουν και τα χειρότερα...
π.χ. εγώ!

1. Πάντα κάνω σχέσεις στις οποίες \"βλέπω\" το τέλος τους... Δηλαδή, κατά κάποιο τρόπο επιλέγω τα δύσκολα κι αυτά που μάλλον θα χρειαστούν να διακοπούν κάπου.

2. Η ιδέα του γάμου μου βγάζει την εξής φοβία-όραμα. Είμαι παντρεμένη, έχω 2 παιδιά, οικογένεια πρότυπο, φιλώ τον σύζυγο που φεύγει για τη δουλειά, πάω τα παιδιά στο σχολείο κι επιστρέφοντας σπίτι... κρεμάζομαι από τον πολυέλαιο του σαλονιού (που θα είναι και δικού μου σχεδίου κι ειδική παραγγελία παρακαλώ).

3.(και καλύτερο?) Στους γάμους και στις γαμείλιες δεξιώσεις, με το ζόρι κρατιέμαι σε ένα \"αποδεκτό\" επίπεδο. Παθαίνω κρίσεις πανικού! Ο αγώνας μου είναι να μη λιποθυμήσω, τρέμω ολόκληρη, μετα βίας δε γίνομαι επιθετική όταν ακούω \"και στα δικά σου\" και γενικά έχω μια πάρα πολύ δύσκολή μέρα. Απλά χαμογελάω,αποφεύγω να ανοίξω το στόμα μου και συνέχεια επαναλαμβάνω από μέσα μου τις εξής λέξεις : ψυχραιμία και κουράγιο.

Το μόνο καλό είναι πως πλέον έχω εντοπίσει από που ξεκινούν όλα αυτά...

Μέσα στις σχέσεις εγκλωβίζομαι σε ρόλους που νομίζω ότι θα ευχαριστούσαν τους άλλους. Γίνομαι αυτό που νομίζω ότι θέλει-χρειάζεται ο άλλος. Αυτό έχει αποτέλεσμα από ένα σημείο και μετά να μου γίνεται αφόρητο. Γι\' αυτό και η προοπτική μιας δέσμευσης για μένα ισούται με αυτοκτονία.

(Έχετε δει την ταινία \"Η νύφη το \'σκασε\"? Ε, αυτή νομίζω ότι έγινε για μένα.)

Και τι κάνω... απλά προσπαθώ να αφιερώσω χρόνο στον εαυτό μου και να βρω ακριβώς τι με εκφράζει, ώστε στην επόμενη σχέση να μπω κι εγώ με δικά μου ζητούμενα τα οποία και θα τα θέσω εξ αρχής.

Ξέρω ότι φταίω σε μεγάλο βαθμό (αυτοπαγιδεύομαι) αλλά θα το στρώσω. Απλά φαντάζομαι πως αν σε μια σχέση αισθάνομαι κι εγώ καλά, δεν θα βάζω τέτοια χαζά στο μυαλό μου....

παιδια εγω εχω εδω και 3 χρονια σχεση με ενα εκπληκτικο αντρα 10 χρονια μεγαλυτερο μου.πανεμορφο και πανεξυπνο και καταλαβαινω οτι μια σωστη σχεση μπορει να μειωσει ολα αυτα που νιωθουμε.εγω απεκτησα μεγαλυτερη αισιοδοξια και αυτοπεποιηθηση...σε κανα μηνα αρραβωνιαζομαι.και ξερετε τι φοβαμαι περισσοτερο?οχι τη δεσμευση.αλλα να μη παθω εκεινη τη μερα κριση πανικου...

Φίλε meteore, θα δανειστώ λίγους αγαπημένους στίχους, για να σου πω πολύ απλά...

\"Αυτά που χάθηκαν,
αυτά που δεν ήρθαν
μην τα κλαις.
Αυτά που τα\' χες
και δεν τα\' δωσες
κλαφ\'τα.\"



Γι\' αυτό αφέσου... στη ζωή... στο μοίρασμα του πετάγματος... Τα ταξίδια μπορεί να τελειώνουν κάποτε, με καλές ή κακές αναμνήσεις, αλλά άλλο είναι να τα κάνεις κι άλλο να τα κοιτάς από μακριά... It\' s up to you...

και πως γινεται αν το καταλαβεινεις οτι το εχει καποιος να τον βοηθησεις πχ?

ΦΙΛΕ ΜΕΤΕΟΡΕ ΒΡΕΘΗΚΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΗΤΑΝ ΝΑ ΧΩΡΙΣΩ. Ο ΛΟΓΟΣ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΟΤΙ ΦΟΒΟΜΟΥΝΑ ΤΟ ΠΑΡΑΠΕΡΑ(ΓΑΜΟΣ) ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΝΟΙΩΘΑ ΠΩΣ ΕΙΧΑ ΖΗΣΕΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΟΠΩΣ ΘΑ ΗΘΕΛΑ. ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΠΟΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΓΕΝΙΚΑ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ. ΙΣΩΣ ΝΑ ΠΡΕΠΕΙΝΑ ΚΑΤΣΕΙΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΗΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ. ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΣΟΥ ΑΛΛΑ ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΠΑΙΖΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΡΟΛΟ.

Aκριβώς...Τι είναι αυτό που ζητάς απ\'τη ζωή σου...Τι τύπος είσαι; Είσαι των σχέσεων ή απλά του απο δω και απο κει; Μπορεί καμιά φορά να βρίσκεσαι σε περίοδο που προτιμάς τη σχέση για μια πιο σταθερή κατάσταση ή την άλλη φορά να θέλεις να είσαι single και να ευχαριστιέσαι με αυτό..

Εχει περάσει αυτή η αντίληψη, ότι δέσμευση ίσον δε χαίρεσαι τη ζωή σου...αλλά αυτό πιστεύω δε στέκει. Είναι στο πως αισθάνεσαι εσύ και τι θέλεις να έχεις. Και θα θελα όλοι να καταλάβουμε το ότι το να είσαι με κάποιον, δε σημαίνει φυλακή, μπορείς αν θες να κάνεις όμορφο αυτό που έχεις και να μην σε απασχολεί το θέμα δέσμευση...κάπως έτσι...

η σχεση πρεπει να ναι σχεση και οχι δεσμος γιατι οι δεσμευσεις ειναι για παιδακια εσωστρεφη με χαμηλη αυτοπεποιθηση και ανασφαλη.χαχαχα ο μαζω τα λεει...!!!αν εισαι με αυτον που θες, νομιζω οτι κανεις αυτο που θες και τη ζεις τη ζωη σου....

Το να δεσμευτούμε με έναν άνθρωπο προυποθέτει κάποιες συγκυρίες. Να είναι κατάλληλος για μας, να μας κάνει να νιώθουμε ότι μαζί του θα περάσουμε καλά δηλαδή να οραματιζόμαστε ένα μέλλον μαζί του που θα είναι ευχάριστο, να είμαστε σε φάση ηλικίας που έχουμε αρχίσει να σκεφτόμαστε την ιδέα του γάμου, να νιώθουμε έτοιμοι να κάνουμε οικογένεια, να έχουν εκπληρωθεί κάποιες αναγκαίες για τον καθένα επιδιώξεις κλπ (π.χ επαγγελματικές, οικονομικές, ερωτικές σχέσεις, διασκέδαση), και φυσικά όλα αυτά να ισχύουν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και για τον άλλο.

Οκ κι εγώ έχω μια μικρή φοβία για τη δέσμευση, αλλά μέχρι στιγμής δε μου έχει δημιουργήσει πρόβλημα γιατί πάντα σκεφτόμουν ότι θέλω να παντρευτώ μετά τα 35. Για μένα 5 είναι τα σημεία που αναγνωρίζω ότι μου δημιουργούν το πρόβλημα.
1. Έχω μια μανία για την ελευθερία μου και δεν αντέχω πίεση. Το καλό είναι ότι ξέρω να διεκδικώ την ελευθερία μου μέσα σε σχέση και οι άλλοι το δέχονται από την αρχή για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε, οπότε μέσα σε γάμο δε φαντάζομαι ότι θα μου δημιουργούσε πρόβλημα.
2. Εγκλωβίζομαι κι εγώ από την εικόνα του εαυτού μου μέσα στη σχέση. Αφού μετά χρειάζομαι αποτοξίνωση αρκετά μεγάλου διαστήματος για να αποτοξινωθώ από την αίσθηση του άλλου πάνω μου και να ξαναβρώ τον εαυτό μου. Ξέρετε τι κατάλαβα; Ότι όταν σε πίάνει η εσωτερική ανάγκη για δική σου οικογένεια επιζητάς αυτή την αίσθηση ότι δεν είσαι πια ένας και ότι υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους μπορείς να νιώθεις άνετα με τον εαυτό σου μέσα στη σχέση.
3. Ότι θέλω να έχω επιτύχει κάποια πράγματα επαγγελματικά γιατί μετά φοβάμαι ότι δε θα έχω την απαραίτητο χρόνο και την αποφασιστικότητα για να τα κάνω.
4. Ότι δε ξέρω πως θα είμαι σίγουρη για την επιλογή μου. Κι αν κάποιος άλλος είναι καλύτερος; Αν έπρεπε να νιώθω περισσότερα συναισθήματα; Αν θα ήμουν πιο ευτυχισμένη στο μέλλον με κάποιον άλλο; Θα γνώριζα κάποιον άλλο ή τελικά αυτός ήταν ο καλύτερος για μένα;
5. Η δέσμευση των παιδιών με φοβίζει περισσότερο. Το ότι θα αφιερώσω τη ζωή μου σε αυτά, ότι θα πάψω να υπάρχω ως ανεξάρτητος άνθρωπος και θα νοιάζομαι μόνο για τα θέλω των άλλων. Και για μένα γάμος ίσον παιδιά διαφορετικά μπορώ απλά να συζήσω με τον άλλο.

Δεν εχεις ερωτευτει ακομα. Οταν το παθεις δεν θα ξεκολλας...

Μπα μη το λες αυτό gramle. Ερωτεύτηκα στα 18 μου και παρέμεινα σε αυτή την κατάσταση για τουλάχιστον 3 χρόνια. Είναι το σημαντικότερο γεγονός της ζωής μου. Αλλά παρ΄όλα αυτά έλεγα ότι πρέπει να χωρίσουμε μέσα σε 2 χρόνια γιατί πρέπει να ζήσω και άλλα πράγματα και θα με κρατήσει πίσω. Τελικά χωρίσαμε στα 7 αλλά για μένα ήταν δεδομένο ότι θα χωρίζαμε κάποια στιγμή. Τι θα έκανα; Θα είχα σχέση από τα 18 μου μέχρι τα 35 μου και μετά θα παντρευόμουνα; Ήταν γελοίο. Και γενικά είμαι του στυλ ότι δε πειράζει αν πονάω και αγαπάω, θα κάνω αυτά που έχω σκεφτεί στη ζωή μου, διαφορετικά γίνομαι δυστυχισμένη. Δε μου αρκεί η αγάπη κάποιου άλλου για να ορίζομαι σαν άνθρωπος, πρέπει να είμαι ικανοποιημένη εγώ από τον εαυτό μου.

Αλλο αυτο. Αυτο ειναι παιδικος ερωτας, επιφανειακος.

Με έκανες και γέλασα. Δε το λέω για να σε προσβάλλω, αλλά πρώτη φορά άκουσα να χαρακτηρίζεται έτσι αυτή η σχέση και μου φάνηκε πολύ περίεργο. Και μπορεί να θεώρησες ότι εγώ ήμουν μικρή για να νιώσω κάτι τόσο βαθύ (αν και πάντα ήμουν πολλά χρόνια μπροστά από την ηλικία μου) αλλά αυτός ήταν 25 και είχε αφήσει ήδη πριν μια άλλη 7χρονη σχέση με την οποία ήταν αρραβωνιασμένος και έτοιμος να παντρευτεί. Απλά εγώ δε θα σκεφτόμουνα ποτέ το γάμο σε εκείνη την ηλικία. Ακόμα και τώρα που είμαι 29 σχεδόν 30 δε σκέφτομαι το γάμο και δε μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να παντρευτεί αν δεν περάσουν κάποια χρόνια.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι είναι θέμα συγκυριών, ποια χρονική στιγμή θα γνωρίσεις τον άλλο παίζει ρόλο, σε τι κατάσταση είστε και οι δύο κλπ. Γιατί μη μου πείτε ότι είναι δεδομένο ότι θα γνωρίσουμε τον κατάλληλο ακριβώς τη χρονική στιγμή που θέλουμε ή σκεφτείτε ο ιδανικός σύντροφος για μας να είναι παντρεμένος και πάει λέγοντας.

ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ Aphelia ΑΛΛΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΜΕΤΕΟΡΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΦΟΒΑΤΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΣΧΕΣΕΙΣ...ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΣ ΙΣΧΥΟΥΝ ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝ ΔΕΝ ΦΟΒΑΤΕ..ΕΤΣΙ ΝΟΜΙΖΩ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ.

Ίσως να εννοεί ότι φοβάται να κάνει σοβαρή σχέση αν και εγώ κατάλαβα ότι εννοεί τον γάμο. Κι εγώ φοβάμαι ότι θα φοβηθώ εκείνη τη στιγμή, γνωρίζοντας πόσο σημαντική είναι για μένα η ελευθερία, γενικά με έχω ικανή να μη παντρευτώ ποτέ αλλά δεν το αποκλείω κιόλας. Αυτή τη στιγμή με σώζει ότι το έχω σπρώξει προς το μέλλον, άρα δε με επηρεάζει άμεσα.

Ήταν απλά μια προσπάθεια αυτοανάλυσης που ίσως να προσέφερε κάτι.

ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΛΟΓΟ ΝΑ ΣΕ ΦΟΒΙΖΕΙ Η ΙΔΕΑ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ? ΑΛΛΩΣΤΕ ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΙ ΣΕ ΑΓΑΠΑΕΙ ΚΑΙ ΕΙΣΤΕ ΕΥΤΥΧΗΣΜΕΝΟΙ ΤΟΤΕ Ο ΓΑΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΥΠΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΜΙΑΣ ΣΧΕΣΕΙΣ.ΕΓΩ ΕΤΣΙ ΤΟ ΒΛΕΠΩ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ.

Μεγαλη ωριμοτητα λοιπον απο τον πρωην σου, ετων 18 κανει σοβαρη σχεση και αρραβωνιαζεται! τι να σου πω? με εκανες και μενα και γελασα.
Οι περιπτωσεις σας με τον φιλο meteoros παντως διαφερουν παρασαγκας.
Εσυ ερωτευτηκες ησουν μικρη και λογικο να φοβηθηκες την δεσμευση
Ο meteoros δεν αφηνει τον εαυτο του να ερωτευτει, να δοθει. Αν ομως του κατσει ο ερωτας και αφησει τον εαυτο του ελευθερο δεν θα θελει με τιποτα να του φυγει και να την χασει

Μα δεν ανέφερα την περίπτωσή μου για να δείξω ότι φοβήθηκα στα 18 μου (αν και η σχέση τελείωσε στα 24-25 μου). Και φυσικά θα διαφέρουν οι περιπτώσεις μου με τον meteoros. Ο λόγος που το ανέφερα είναι για να δείξω ότι για να προχωρήσει κάποιος σε δέσμευση δεν αρκεί να τον αγαπάει τον άλλο, πρέπει να ισχύουν και άλλοι παράγοντες συγχρόνως. Εγώ ας πούμε τον αγάπαγα τον άνθρωπο μου, και; Δεν είναι αρκετό. Έπρεπε να είμαι στην ανάλογη ηλικία για να θέλω κιόλας να παντρευτώ, να έχω κάνει αυτά που ήθελα ώστε να μη μου έχουν μείνει απωθημένα και με εμποδίζουν και ούτω κάθεξής. Μα ούτε καν τώρα που είμαι στα 29-30 θέλω να παντρευτώ ακόμα.
Και είμαι ερωτευμένη αυτή τη στιγμή και το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι θέλω να μείνω μαζί με τον άνθρωπό μου, να είμαστε μαζί συνέχεια. Αυτό δε σημαίνει ότι θα τον παντρευτώ. Δε θεωρώ δύσκολο να ερωτευτείς και να αγαπήσεις έναν άνθρωπο, θεωρώ δύσκολο να κάτσουν όλες μαζί οι συγκυρίες και στους δύο, να νοιώθουν έτοιμοι και οι δύο, να μην τους εμποδίζουν οι καταστάσεις και το κυριότερο να μπορούν να φανταστούν ένα μέλλον που θα είναι ευτυχισμένοι μαζί.

Κι ο meteoros δεν ανέφερε ότι δε μπορεί να ερωτευτεί αλλά ότι καταστρέφει τις σχέσεις όταν αρχίζει να διαφαίνεται ότι μπορεί να υπάρξει μέλλον, ότι θα μπορούσαν να παντρευτούν.

Συμφωνω, το ιδιο πραγμα λεμε. Απλα με διαφορετικα λογια

Quote:

---

Originally posted by meteoros
Δεσμοφοβία....το για πάντα σκοτώνει τις σχέσεις όταν αυτές αρχίζουν να γίνονται σοβαρές και να έχουν μέλλουν΄. τότε αρχίζω την αντίθετη μέτρηση για να την καταστρέψω...και τα καταφέρνω...είναι μια κατάσταση που την εζησα χρόνια χωρίς ποτέ να την καταλάβω....ευχαριστώ μια πρώην σχέση μου που μου άνοιξε τα μάτια...
η φοβία όμως είναι εκδηλη και σε πολλούς άλλους τομείς της ζωής μου με ποιό κριφούς τρόπους.
..
steven carter and julia sokol έγγραψαν αυτό το πολύ ωραίο βιβλιο για men who can\'t love...οι άνδρες που φοβούνται να αγαπήσουν...
έχω τα χάλια μου και έχω καταστρέψει πολλές σχέσεις μου και στενοχωρήσει πολλούς..και πάντα πίστευα ότι φταίνε οι άλλοι και αυτό το δικαιολογούσα με τα ελλατώματα των άλλων..
απαντήσεις...αν υπάρχουν
ευχαριστώ..
εμπειρία...ευπρόσδεκτη...

---

Ναι αλλά όταν μια μέρα ανακαλύψεις πως δεν ήταν τα ελαττώματα των άλλων τότε θα μείνεις πράγματι μετέωρος με τα δικά σου ελαττώματα....Μια αυτοαποκάλυψη που θα σου στοιχίσει....καθώς όταν ρίχνεις το βάρος στους άλλους τριγυρνάς περιχαρίς πιστεύοντας ότι παρακάτω θα βρεις τον σωστό...Όταν βλέπεις ότι όλες σου οι προσπάθειες για σχέση πήγαν στον βρόντο θα αρχίσεις πραγματικά να ανησυχείς με \"εσένα\"...Θέλει νομίζω μια ψυχοθεραπεία το θέμα...There are also women who can\'t love.....I would mostly say who are afraid to.....

Εγώ δεν βρήσκω κάτι το τραγικό ,μου φαίνεται οτι όλα είναι στο μυαλό σου. Δεν μπορείς δηλαδή να κρατήσεις μια \"σοβαρή\" σχέση χωρίς συγκατοίκηση,χωρίς γάμο?Δεν είσαι έτοιμος απλά και σεβαστό. Αν τώρα δεν μπορείς να δεθείς σε κανένα επίπεδο(να ανοιχτείς συναισθηματικά,να δώσεις και να πάρεις), τότε ίσως να πρέπει λίγο να ψάξεις το γιατί μέσα σου. Στις φιλικές σου σχέσεις πώς είσαι?

Quote:

---

Originally posted by meteoros
Δεσμοφοβία....το για πάντα σκοτώνει τις σχέσεις όταν αυτές αρχίζουν να γίνονται σοβαρές και να έχουν μέλλουν΄. τότε αρχίζω την αντίθετη μέτρηση για να την καταστρέψω...και τα καταφέρνω...είναι μια κατάσταση που την εζησα χρόνια χωρίς ποτέ να την καταλάβω....ευχαριστώ μια πρώην σχέση μου που μου άνοιξε τα μάτια...
η φοβία όμως είναι εκδηλη και σε πολλούς άλλους τομείς της ζωής μου με ποιό κριφούς τρόπους.
..
steven carter and julia sokol έγγραψαν αυτό το πολύ ωραίο βιβλιο για men who can\'t love...οι άνδρες που φοβούνται να αγαπήσουν...
έχω τα χάλια μου και έχω καταστρέψει πολλές σχέσεις μου και στενοχωρήσει πολλούς..και πάντα πίστευα ότι φταίνε οι άλλοι και αυτό το δικαιολογούσα με τα ελλατώματα των άλλων..
απαντήσεις...αν υπάρχουν
ευχαριστώ..
εμπειρία...ευπρόσδεκτη...

---

Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Αυτό που δεν πιάνω καλά είναι τι εννοείς όταν λες οτι η σχέση πάει να γίνει σοβαρή.Μια σχέση κατ εμέ είναι σοβαρή ή όχι απο την πρώτη στιγμή.Κι εγώ αντίστοιχα φοβάμαι τη λέξη δέσμευση γι αυτό και έχω γίνει πολέμιά της. Κάθε τι που δεσμεύει με ξενερώνει.Μπορείς όμως άν θέλεις να τη βγάλεις απο το λεξικό σου και τότε θα δείς οτι θα αλλάξουν τα πράγματα απο μόνα τους. Κράτα την ουσία που δεν είναι τίποτα άλλο απο το να περνας καλά με τον άνθρωπο που είσαι και μη πέφτεις στη λούμπα της εξέλιξης. Εξελισσόμαστε μόνοι μας σαν άνθρωποι και όχι μέσα απο μια σχέση.Το άν θα πάρεις πράγματα που θα σου φανούν χρήσιμα απο κάποιον είναι έτερο εκάτερο και αυτό ουδόλως πρέπει να αποτελεί συμβόλαιο χρόνου.Μπορείς επομένως να κρατάς σταθερές που αφορόύν το παρόν, να τις επεξεργάζεσαι και κυρίως να τις τηρείς εσύ πρώτα, χωρίς να βάζεις τη σχέση σου στον κίνδυνο του να \"είστε για πάντα μαζί\".Αυτό άν έρθει θάρθει απο μόνο του και με την προυπόθεση οτι το παρόν τσουλάει πρίμα. Συμφωνώ μαζί σου στο κομμάτι που φοβάσαι τη δέσμευση αλλά διαφωνώ στο ότι \"χαλάς\" τα πράγματα, γιατί μ αυτό τον τρόπο, ίσως στο μέλλον χάνεις αξιόλογους για σένα ανθρώπους.

Αχαχαχα Έρη...Μια ΣΧΕΣΗ -ΟΥ 666!!!!!- είναι σοβαρή από μόνη της και από την πρώτη στιγμή.....Τι σημαίνει σοβαρή ή μη σοβαρή σχέση;Νομίζω ότι εξαρτάται από την σοβαρή ή μη/ανώριμη ή μη/ξεκάθαρη ή μη προσέγγιση των συντελεστών της!

Έτυχε και χώρισα πριν 3 βδομάδες με μία κοπέλα που είναι ο ορισμός της \"δεσμοφοβικής\". (Ίσως κάποιοι από εσάς να θυμάστε προηγούμενα μηνύματά μου όταν ήμασταν μαζί ακόμα, όπου η συμπεριφορά της ήταν τόσο περίεργη που είχα φτάσει και στο σημείο να πιστεύω ότι μπορεί να είναι Οριακή!).

Η συμπεριφορά της είχε πολλά κοινά με αυτά που διαβάζω εδώ. Είχε δει ήδη το τέλος της σχέσης πριν καν σοβαρέψει. Έψαχνε αιτίες για να απομακρυθούμε οι οποίες ήταν αβάσιμες. Προσπαθούσε να προσάψει \"χαρακτηριστικά\" σε μένα που δεν είχαν σχέση με την πραγματικότητα κλπ κλπ.

Το παρελθόν της είχε παρόμοιες σχέσεις, κλπ κλπ. Το αποτέλεσμα όμως ήταν ότι το δικό της μπέρδεμα, μεταφέρθηκε και σε μένα και ενώ μία βδομάδα πριν χωρίσουμε, είχε πάει τη σχέση στα ύψη, για ψύλλου πήδημα βρήκε αφορμή για να φύγει. Τελικά, εγώ πληγώθηκα στο τέλος και έμεινα και με ένα τεράστιο ερωτηματικό.

Να σας πω και την άποψη μου; Κι εγώ υπήρξα σε περιόδους που φοβόμουν την οποιαδήποτε δέσμευση, κι ας ήταν η άλλη η \"κατάλληλη\" σύντροφος. Κι εμένα με τρομάζει η ιδέα του γάμου. Προτειμώ να είμαι σε μία σχέση που κρατάει χρόνια, ακόμα και να συγκατοικούμε, αλλά όχι να παντρευτούμε.

Υπάρχει όμως μία μεγάλη διαφορά. Όσο η σχέση προχωράει καλά, εγώ την απολαμβάνω και ζω το παρόν της. Δεν προσβλέπω σε κάτι σοβαρο στυλ γάμου, αλλά δε φοβάμαι να είμαι στη σχέση. Και να προσθέσω και κάτι και θα το πω θυμωμένα, λόγω του πρόσφατου συμβάντος: Ελευθερία αγαπητοί δεν είναι να αλλάζουμε ερωτικούς συντρόφους όποτε και άμα μας καυλ*** χωρίς να έχουμε ευθύνες απέναντι σε κανένα. Ελευθερία είναι να μην ελπίζουμε τίποτα αλλά και να μη φοβόμαστε τίποτα (Καζατζάκης speaking). Άρα όταν είμαστε σε μία σχέση που ξεκινάει, ελευθερία είναι να μην ελπίζουμε η σχέση να κατασταλλάξει και να γίνει σοβαρή αλλά να μην φοβόμαστε να το κάνουμε κι όλας.

Οπότε, θα σας παρακαλούσα να μην επικαλείστε την έννοια \"ελευθερία\" για πράξεις που πηγάζουν από άλλα πράγματα. Δεν μπορείτε να είστε ελεύθεροι, όταν είστε δέσμιοι του να λήγετε σχέσεις πριν καν ξεκινήσουν!

Συμφωνώ με τον ifiwasadog

Quote:

---

Originally posted by ifiwasadog
Έτυχε και χώρισα πριν 3 βδομάδες με μία κοπέλα που είναι ο ορισμός της \"δεσμοφοβικής\". (Ίσως κάποιοι από εσάς να θυμάστε προηγούμενα μηνύματά μου όταν ήμασταν μαζί ακόμα, όπου η συμπεριφορά της ήταν τόσο περίεργη που είχα φτάσει και στο σημείο να πιστεύω ότι μπορεί να είναι Οριακή!).

Η συμπεριφορά της είχε πολλά κοινά με αυτά που διαβάζω εδώ. Είχε δει ήδη το τέλος της σχέσης πριν καν σοβαρέψει. Έψαχνε αιτίες για να απομακρυθούμε οι οποίες ήταν αβάσιμες. Προσπαθούσε να προσάψει \"χαρακτηριστικά\" σε μένα που δεν είχαν σχέση με την πραγματικότητα κλπ κλπ.

Το παρελθόν της είχε παρόμοιες σχέσεις, κλπ κλπ. Το αποτέλεσμα όμως ήταν ότι το δικό της μπέρδεμα, μεταφέρθηκε και σε μένα και ενώ μία βδομάδα πριν χωρίσουμε, είχε πάει τη σχέση στα ύψη, για ψύλλου πήδημα βρήκε αφορμή για να φύγει. Τελικά, εγώ πληγώθηκα στο τέλος και έμεινα και με ένα τεράστιο ερωτηματικό.

Να σας πω και την άποψη μου; Κι εγώ υπήρξα σε περιόδους που φοβόμουν την οποιαδήποτε δέσμευση, κι ας ήταν η άλλη η \"κατάλληλη\" σύντροφος. Κι εμένα με τρομάζει η ιδέα του γάμου. Προτειμώ να είμαι σε μία σχέση που κρατάει χρόνια, ακόμα και να συγκατοικούμε, αλλά όχι να παντρευτούμε.

Υπάρχει όμως μία μεγάλη διαφορά. Όσο η σχέση προχωράει καλά, εγώ την απολαμβάνω και ζω το παρόν της. Δεν προσβλέπω σε κάτι σοβαρο στυλ γάμου, αλλά δε φοβάμαι να είμαι στη σχέση. Και να προσθέσω και κάτι και θα το πω θυμωμένα, λόγω του πρόσφατου συμβάντος: Ελευθερία αγαπητοί δεν είναι να αλλάζουμε ερωτικούς συντρόφους όποτε και άμα μας καυλ*** χωρίς να έχουμε ευθύνες απέναντι σε κανένα. Ελευθερία είναι να μην ελπίζουμε τίποτα αλλά και να μη φοβόμαστε τίποτα (Καζατζάκης speaking). Άρα όταν είμαστε σε μία σχέση που ξεκινάει, ελευθερία είναι να μην ελπίζουμε η σχέση να κατασταλλάξει και να γίνει σοβαρή αλλά να μην φοβόμαστε να το κάνουμε κι όλας.

Οπότε, θα σας παρακαλούσα να μην επικαλείστε την έννοια \"ελευθερία\" για πράξεις που πηγάζουν από άλλα πράγματα. Δεν μπορείτε να είστε ελεύθεροι, όταν είστε δέσμιοι του να λήγετε σχέσεις πριν καν ξεκινήσουν!

---

Πολύ καλό το κατηγορώ σου......Πράγματι ο ελεύθερος δεν είναι ο μόνος......Ο μόνος δεν είναι ευτυχισμένος και απαλλαγμένος από όλα.....Η φοβία είναι η χειρότερή του δέσμευση και αναρωτιέμαι πότε θα πάρω το διαζύγιό της...Πάντως σε όλα υπάρχουν δύο συντελεστές και ελπίζω να μην επιβάρρυνες την κατάσταση της κοπέλας κατηγορώντας την για την δυσπροσαρμοστικότητα ή ανικανότητά της.....Γιατί καλύτερα εσύ χωρισμένος και υγιής παρά αυτή χωρισμένη και \"προβληματική\"...

Quote:

---

Originally posted by kassi_21
...Πάντως σε όλα υπάρχουν δύο συντελεστές και ελπίζω να μην επιβάρρυνες την κατάσταση της κοπέλας κατηγορώντας την για την δυσπροσαρμοστικότητα ή ανικανότητά της.....Γιατί καλύτερα εσύ χωρισμένος και υγιής παρά αυτή χωρισμένη και \"προβληματική\"...

---

Δεν την κατηγόρησα ποτέ ευθέως στα μούτρα της για πράγματα που ήξερα ότι προβληματίζουν και την ίδια. Πάντα πρόσεχα τα λόγια μου και χωρίς ευθεία κριτική, οι προτάσεις μου ξεκινούσαν με το \"Έχω την αντίληψη ότι...\" ή \"Μου δημιουργείται η αίσθηση ότι...\" κλπ κλπ.

Σε επίπεδο επικοινωνίας, κατά κανόνα τα δικά της λόγια ήταν πιο σκληρά, δεδομένου ότι είχαν έναν τεράστιο εγωκεντρισμό και ανώριμο εγωισμό μέσα τους.

Θα ήθελα πάρα πολύ να έχω ένα καλό πάτημα για να της καταλογίζω αντικειμενικές κατηγορίες, αλλά αυτό δεν είναι δυνατόν. Και εγώ έχω πληγώσει στο παρελθόν, και εγώ έχω φερεί τελείως εγωκεντρικά και εγωιστικά, πετώντας \"κορώνες\" που τον άλλο τον έστελναν στο διάολο για μήνες. Μετά από τη συμπεριφορά μου μάθαινα τι δεν έπρεπε ποτέ να ξανακάνω και συνεχώς το δουλεύω όσο μεγαλώνω.

Υπάρχει μία φράση κλειδί σε άτομα που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν \"δεσμοφοβικά\". Τη χρησιμοποιούσα κι εγώ όταν ήμουν σε τέτοια περίοδο, οπότε ξέρω για ποιους λόγους την έλεγα:

\"Εσύ είσαι τέλειος, ο ιδανικός μου σύντροφος, είμαι πολύ τυχερός/ή που σε γνώρισα, με καταλαβαίνεις, με νοιώθεις, με αγαπάς, αλλά εγώ έχω το πρόβλημα\"

Ε η απάντηση σε αυτό είναι πολύ απλή: Να κάτσεις και να λύσεις το πρόβλημά σου! Τί δικαιολογία είναι αυτή; Και δεν το λέω με αυστηρό τόνο ούτε επιθετικά. Απλά δεν είναι δυνατόν να αποφεύγουμε συνεχώς τις ευθύνες μας λέγοντας ότι οκ εσύ είσαι τέλειος αλλά εγώ έχω πρόβλημα. Και είναι καθαρά αποποίηση ευθυνών γιατί άμα ήταν ειλικρινές, ο άλλος θα έκανε κάτι για αυτό και θα έδειχνε απέναντί σου την εμπιστοσύνη που επικαλείται ότι του παρέχεις.

Ξέρεις το αν θα το λύσει ή όχι είναι κάτι που θα βοηθήσει την ίδια και όχι για να είσαι εσύ χαρούμενος και είναι εκεί που ποντάρουν και οι ψυχοθεραπείες...Στο ότι ο άλλος δεν αισθάνεται υποχρεωμένος να αλλάξει για τον άλλο αλλά για το καλό του εαυτού του...Ας πούμε πως είναι λοιπόν λιγότερο μεροληπτικές στην προσέγγισή τους στον άνθρωπο.......Η σχέση είχε αρκετά προβλήματα όπως λες...Εσύ προχώρα και βρες κάτι άλλο....Η φοβία δέσμευσης δεν φεύγει από την μια μέρα στην άλλη επειδή εσύ της έδειξες ένα καλό πρόσωπο.....Θέλει χρόνο.....Δεν μου είναι καθόλου συμπαθή τα άτομα τα οποία γυρνάνε και ρίχνουν τις ευθύνες στην σύντροφό τους....Και μένει και ένα τελευταίο ερώτημα.....Εσύ γιατί δεν κατάφερες να της προσδώσεις την ασφάλεια που χρειαζόταν στην σχέση;;;;

Quote:

---

Originally posted by kassi_21
....Και μένει και ένα τελευταίο ερώτημα.....Εσύ γιατί δεν κατάφερες να της προσδώσεις την ασφάλεια που χρειαζόταν στην σχέση;;;;

---

2-3 μέρες πριν χωρίσουμε είχε πει χαρακτηριστικά ότι είμαι ο καλύτερος σύντροφος που είχε ποτέ ακριβώς επειδή δείχνω κατανόηση, την ανέχομαι και κυρίως επειδή αισθάνεται ασφάλεια!

Και η ασφάλεια αυτή σε καμία περίπτωση δεν ήταν αποπνικτική. Το ρεζουμέ είναι ότι τα ζόρια που τράβαγε η ίδια, απλά τα έτρωγε και μόνη της χωρίς να τα επικοινωνεί στη σχέση. Έτσι τη μία μέρα μπορεί να ήταν χαλαρά και όμορφα, και την άλλη να έλεγε αψυχολόγητα πράγματα, που φυσικά πλήγωναν εμένα, χωρίς να το καταλαβαίνει. Έτσι θέλω να πιστεύω δηλαδη. Γιατί αν αυτά που πέταγε, τα έλεγε συνειδητά, τότε όντως έχει σοβαρό πρόβλημα.

Δε νομίζω ότι ένας δεσμοφοβικός, φοβάται τη δέσμευση επειδή δε νοιώθει ασφάλεια. Φοβάται τη δέσμευση επειδή τη θεωρεί σαν κάτι εξαναγκαστικό που πιέζει τον ίδιο άσχετα άμα σε κάποιες περιπτώσεις ισχύει και σε άλλες όχι.

Από τη στιγμή που μετά από λίγο καιρό μέσα στη σχέση, ο άλλος βλέπει ήδη το τέλος της (χωρίς προφάσεις) μέσα στο μυαλό του και συνεχώς όλα περιστρέφονται γύρω από το τέλος της σχέσης, δεν έχει σημασία το τί προσφέρω εγώ.

Quote:

---

Originally posted by ifiwasadog

Quote:

---

Originally posted by kassi_21
....Και μένει και ένα τελευταίο ερώτημα.....Εσύ γιατί δεν κατάφερες να της προσδώσεις την ασφάλεια που χρειαζόταν στην σχέση;;;;

---

2-3 μέρες πριν χωρίσουμε είχε πει χαρακτηριστικά ότι είμαι ο καλύτερος σύντροφος που είχε ποτέ ακριβώς επειδή δείχνω κατανόηση, την ανέχομαι και κυρίως επειδή αισθάνεται ασφάλεια!

Και η ασφάλεια αυτή σε καμία περίπτωση δεν ήταν αποπνικτική. Το ρεζουμέ είναι ότι τα ζόρια που τράβαγε η ίδια, απλά τα έτρωγε και μόνη της χωρίς να τα επικοινωνεί στη σχέση. Έτσι τη μία μέρα μπορεί να ήταν χαλαρά και όμορφα, και την άλλη να έλεγε αψυχολόγητα πράγματα, που φυσικά πλήγωναν εμένα, χωρίς να το καταλαβαίνει. Έτσι θέλω να πιστεύω δηλαδη. Γιατί αν αυτά που πέταγε, τα έλεγε συνειδητά, τότε όντως έχει σοβαρό πρόβλημα.

Δε νομίζω ότι ένας δεσμοφοβικός, φοβάται τη δέσμευση επειδή δε νοιώθει ασφάλεια. Φοβάται τη δέσμευση επειδή τη θεωρεί σαν κάτι εξαναγκαστικό που πιέζει τον ίδιο άσχετα άμα σε κάποιες περιπτώσεις ισχύει και σε άλλες όχι.

Από τη στιγμή που μετά από λίγο καιρό μέσα στη σχέση, ο άλλος βλέπει ήδη το τέλος της (χωρίς προφάσεις) μέσα στο μυαλό του και συνεχώς όλα περιστρέφονται γύρω από το τέλος της σχέσης, δεν έχει σημασία το τί προσφέρω εγώ.

---

Λοιπόν εφ\'όσον η κοπέλα αυτό το έκανε και σε άλλες σχέσεις της,ναι,θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κάπως προβληματική η θέση της.Αν όντως οριακή δεν πρέπει να ξεχνάμε την κυκλοθυμία που μας δέρνει και ότι στο μυαλό μας αυτός που σήμερα είναι καλός και κατάλληλος αύριο είναι κακός,θέλει το κακό μας,ειναι αρνητικός κ.τ.λ......Για ποιό λόγο τελικά χωρίσατε;;;;;

Quote:

---

Originally posted by kassi_21
Αν όντως οριακή δεν πρέπει να ξεχνάμε την κυκλοθυμία που μας δέρνει και ότι στο μυαλό μας αυτός που σήμερα είναι καλός και κατάλληλος αύριο είναι κακός,θέλει το κακό μας,ειναι αρνητικός κ.τ.λ.

---

Να θυμήσω εδω οτι αυτο το γνωρισμα μπορει να χαρακτηριζει (απο τα οσα λετε, το συμπεραινω) τους οριακους, αλλά δεν εχουν κ τα αποκλειστικά δικαιωματα!

Quote:

---

Originally posted by ifiwasadog
Δε νομίζω ότι ένας δεσμοφοβικός, φοβάται τη δέσμευση επειδή δε νοιώθει ασφάλεια. Φοβάται τη δέσμευση επειδή τη θεωρεί σαν κάτι εξαναγκαστικό που πιέζει τον ίδιο άσχετα άμα σε κάποιες περιπτώσεις ισχύει και σε άλλες όχι.

---

Προσωπικα μιλωντας, εχεις αδικο. Φοβαμαι κατι επειδη φοβαμαι να αντικρυσω τις τυχον αλλαγες, επειδη λ.χ. θεωρω πως αδυνατω να ανταποκριθω.

Το παραδειγμα που αναφερεις ειναι συμπτωμα που πιθανως προκυπτει απο τη δεσμοφοβια. Αυτο νομιζω εννοει η Κασι.

@kassi_21

Ο λόγος που χωρίσαμε, ήταν μία ασήμαντη αφορμή για καυγά, ο οποίος καυγάς με τη σειρά του απεδείχθει εξίσου ασήμαντος. Το σημαντικό είναι ότι στάθηκε αφορμή για αυτή να απομακρυνθεί απότομα και να έχει μία απαράδεκτη συμπεριφορά που με ώθησε να το λήξω. Το πακέτο συμπληρώθηκε με ένα sms που έστειλε μετά από ένα μήνα και έλεγε ότι τελικά απλά ήθελε να μείνει μόνη... πράγμα το οποίο σέβομαι και κατανοώ μεν, αλλά δεν μπορώ και να δεχτώ ντε φάκτο δεδομένου ότι 1-2 μέρες πριν το χωρισμό είχε πει και \"τελικά απλά θέλω να είμαι μαζί σου\". Επίσης δε μπορώ να δεχτώ ότι δεν έκανε καμία αναφορά στην απαράδεκτη συμπεριφορά της, άσχετα άμα και οι δύο την καταλαβαίνουμε.

@Sofia
Συμφωνώ ότι αυτό δεν είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό των Οριακών. Άλλωστε όλοι μας λίγο πολύ έχουμε οριακές αντιδράσεις ανά καιρούς.

@kanenas
Σύμφωνοι όσον αφορα τη φοβία αντίκρουσης τυχόντων αλλαγών. Όταν όμως αυτά στα οποία πρέπει να ανταποκριθείς δεν είναι κάτι δραματικό, ούτε επιφέρουν σημαντικές αλλαγές στη ζωή σου, τότε μάλλον απλά πνίγεσαι σε μία κουταλιά νερό.

εγώ θα έλεγα οτι ενας δεσμοφοβικος φοβάται να πάρει τις ευθύνες των επιλογών του...επίσης καμ ια φορά το γιατί και το πως, δεν ξέρω πόση ανακουφιση μπορουν να σου προσφέρουν. το να θυμώνεις με την όλη κατάσταση μου φαινεται πολύ λογικο....

Quote:

---

Originally posted by ifiwasadog
@kanenas
Σύμφωνοι όσον αφορα τη φοβία αντίκρουσης τυχόντων αλλαγών. Όταν όμως αυτά στα οποία πρέπει να ανταποκριθείς δεν είναι κάτι δραματικό, ούτε επιφέρουν σημαντικές αλλαγές στη ζωή σου, τότε μάλλον απλά πνίγεσαι σε μία κουταλιά νερό.

---

Θα διαφωνησω. Εσυ μπορει να το βλεπεις ασημαντο. Για την αλλη ομως, η επισημοποιηση της σχεσης (δεν ενοο με παπα κ κουμπαρα), προξενει τεραστιο αγχος, το οποιο αν δεν ξεπεραστει, καποτε θα βγει στην επιφανεια, καταστρεφοντας τελικα τη σχεση.

εξαιρετικο παραδειγμα υπαρχει στο υπογειο του ντοστογιεφσκι.

τα ανωτερω ισχυουν για την περιπτωση που καποια φοβαται τη δεσμευση. το να σηκωθει κ να φυγει επειδη τελικα αποφασισε οτι δεν γουσταρει, ειναι αλλη ιστορια.

Αν και βλεπω οτι εχετε αφησει το συγκεκριμενο θεμα, καμποσο καιρο στο συρταρι, νιωθω οτι με εκφραζει απολυτα, για αυτο και ειπα να το ξαναφερω λιγο στην επιφανεια..
Χτες βιωσα μια παρομοια κατασταση, ουσα εγω στη θεση αυτου που κατακεραυνωθηκε!!
Με τον φιλο μου, ειμαστε (ημασταν) μαζι, 2 χρονια.
Μια σχεση, αρκετα δυσκολη, με μια προδοσια (απο μερους του) να σκιαζει την ατμοσφαιρια και μια 15ετη διαφορα ηλικιας (εγω 21 , αυτος 36) να ξεφυτρωνει και να δημιουργει μικροπροβληματα ανα πασα στιγμη.
Δε θα αναλωθω τοσο στα της ιστοριας, και γενικοτερα του πως ηταν η σχεση γιατι φοβαμαι οτι θα ξεχαστω και θα γραψω τοσα, ωστε κανεις δε θα αντεξει να τα διαβασει! ;)
Το τελευταιο τριμηνο, ζουσαμε πραγματικα καλα.
Μιας και εγω ειμαι φοιτητρια στην Αθηνα και οι γονεις μου ζουν σε ενα πανεμορφο Αιγαιοπελαγιτικο νησι μονιμα, ειχα την ευκαιρια και την απεριοριστη ελευθερια, απο την αρχη κιολας της σχεσης μας, να περναω σχεδον ολα μου τα βραδια..μαζι του!
Περνωντας οι μηνες και οι εβδομαδες και καθως ερχομασταν ολο και πιο κοντα, ηταν πλεον δεδομενο, πως εγω ναι μεν εχω το σπιτι μου, αλλα το βραδυ θα κατεληγα στο δικο του! Ειχα αρχισει σιγα σιγα να συμβαλλω ακομα και σε εξοδα του διαμερισματος του και γενικοτερα να ζουμε ουσιαστικα μαζι , ουσα εκλιππομενη απλως η ταμπελα της \'συμβιωσης!\'.
Τους τελευταιους μηνες ενιωθα μια πικρα και ενα θυμο απεναντι του, που ηταν εκδηλος σε ολες μου τις εκφανσεις. Ισως μου βγηκε τωρα η \'τρελα\' για το περσινο του παραστρατημα (το οποιο και ποτε δε παραδεχτηκε), ισως απλα δεν ηθελα να συνεχιζω να ζω σαν 40χρονη διπλα του, ξεχνωντας πως ειμαι μολις 21 ετων! Σιγουρα δεν ηθελα να τον αφησω, απλα ισως ηθελα υποσεινηδητα (και μισοσεινηδητα) να τον ταρακουνησω λιγο!!
Εκεινος ανθρωπος της τεχνης (με την ματαιοδοξια που την συνεπαγεται), αρκετα γοητευτικος (κατι το οποιο γνωριζει) και σχεδον καθολου εκδηλωτικος (ενα σαγαπω το μηνα; και πολυ λεω!) εχει στο βιογραφικο του 3 μακροχρονιες σχεσεις, πριν απο εμενα!
Μια 6χρονη, μια 7χρονη, και μια 2χρονη στα ενδιαμεσα.
Δεχτηκα γρηγορα τους ισχυρισμους του, οτι ολες αυτες οι σχεσεις, απλα δε τραβαγαν.. και αργησα καμποσο να αναρωτηθω, το γιατι.
Ο Φοβος δεσμευσης που ειχε (και που υποθετω για παντα θα εχει), ηταν εκδηλος ακομα και σε στιγμες ασημαντες η\' εστω προσπερασιμες. Ειχα αρχισει να παρατηρω, οτι παροτι ειμασταν μαζι ηδη ενα χρονο και περνωντας το μεγαλυτερο μερος της ημερας συντροφια, σπανια μιλουσε με το ρημα \'εμεις\' , ακομα και οταν ηξερε οτι εκει διπλα θα ημουν και εγω.
Το \'εγω\' του κυριαρχουσε! Και εγω η ανοητη τοτε, απλως θαμπονωμουν! Το θεωρουσα εως και γοητευτικο!
Καπως ετσι λοιπον, απο μια ασημαντη στιγμη, ξεκινησε και η χτεσινοβραδυνη πλακιτσα , που τελικα μαλλον σωτηρια ηταν για εμενα!!
Τον ρωτησα χαριτωμενα και καπως πιο ναζιαρικα απο το επιτρεπτο (οι γυναικες καταλαβενετε υποθετω), ενω ημασταν ξαπλωμενοι αγκαλια και μολις ειχαμε απολαυσει το τσιζκεικ που του εφτιαξα (γιατι πρεπει να αποδειξω οτι ασχετως ηλικιας, ειμαι και μια καλη νοικοκυρα... μη χε..).. χμμμ τον ρωτησα λοιπον..:
- Εμεις μωρο μου, ποτε θα παρουμε ενα δικο μας σπιτακι να μεινουμε μαζι;
- Μα καλα, δε φτανει που εχω εσενα εδω , θα εχω και ολα σου τα πραγματα (γελια!!!!) Αλλωστε εγω ειμαι εργενης!!
Χωρις να πολυθυμαμαι, τι ακριβως ειπα, συνεχισα την κουβεντα στο ιδιο κλιμα, αστειευομενη!! (ειλικρινα)
Αλλωστε ειμαι μολις στο τεταρτο ετος της σχολης μου, εχω αρνηθει απο τα εφηβικα μου κιολας χρονια το μοντελο της κλασικης νοικοκυρας και πραγματικα απορησα που μπορει και να...τσιμπησε στην πλακιτσα μου!!
Και ομως τσιμπησε!!!
Και αρχισε ξαφνικα, να αλλαζει εκφραση, χρωματα, θεση στο κρεβατι, να κλεινει παραθυρα και να κουναει νευρικα το δεξι γονατο!!
Τσιριζε σχεδον σαν υστερικος :
-Δε θα μου το ξαναπεις αυτο!! Με ακους; Δε θα μου ξαναπεις για συμβιωσεις και για κοινο μελλον και κουραφεξαλα. Η φιλη σου η Ναντια σου βαλε ιδεες ; Αυτα λεγατε το πρωι στον καφε ;
Τον κοιτουσα κυριολεκτικα αποχαυνωμενη! Απο τη μια ηθελα να γελασω, απο την αλλη να βροντηξω τη πορτα και να σηκωθω να φυγω απο εκει μεσα. Ξαφνικα αυτο το σπιτι διολου φιλοξενο δεν εδειχνε!!
Εβλεπα , οτι το συνεχιζε, λες και ειχε κολλησει η γλωσσα του, στα ιδια ακριβως λογια.
Και καποια στιγμη, αποφασιζω να μιλησω (εχοντας κι εγω αφησει για τα καλα την πλακα αρκετα πισω μου), ωστε και ρωτησα:
-Και εγω ; Μετα απο δυο χρονια σχεση, τι ειμαι εγω ;
Συνεχισε το βιολι του, πηρα το υγρο για τους φακους (ηξερα οτι θα το χρειαστω) και οτι αλλο βρηκα εκει περα προχειρο και εφυγα.
Τηλεφωνησα στον κολλητο μου και κατεβηκαμε Ψυρρη να ξεγελασω για λιγο τον πονο και τα νευρα μου.
Το πρωι εβαλα το κινητο αθορυβο και πλαγιασα στο φοιτητικο μου κρεβατακι! (Στα 2 χρονια, η 5η φορα!).
Οταν σηκωθηκα κατα τις 3, ειδα οτι μου ειχε στειλει μηνυμα στη 1 ανακοινωνοντας μου, οτι θα πανε με την παρεα μας για εκδρομη (με εμμεσο τροπο με καλουσε υποθετω, αλλα ουτε αυτο δε βρηκε το θαρρος να κανει), και μια ωρα αργοτερα μου ειχε τηλεφωνησει κιολας. Αλλα εγω κοιμομουν και δεν απαντησα..
Εδω και 3 ωρες εχω ξυπνησει. Δεν εχω ανταποδοσει ακομα τις κλησεις.. και δε νομιζω να το κανω.

Pastel καλώς ήρθες!

Αναρωτιέμαι διαβαζοντας τα οσα ειπες με ποιον εισαι θυμωμενη περισσοτερο τελικα? Με τον αγαπημενο σου ή με σενα?

Quote:

---

Originally posted by Sofia
Pastel καλώς ήρθες!

Αναρωτιέμαι διαβαζοντας τα οσα ειπες με ποιον εισαι θυμωμενη περισσοτερο τελικα? Με τον αγαπημενο σου ή με σενα?

---

Mε προβληματισες!!
Για αρχη , λεω να προσπαθησω να πεισω τον εαυτο μου , οτι ειμαι με εκεινον... και βλεπουμε!;)