ΒΡΊΣΚΟΜΑΙ ΣΕ ΑΔΙΈΞΟΔΟ

Καλή σας μέρα και καλή χρονιά .
Θα ήθελα τη γνώμη σας στο πρόβλημα που βιώνω τώρα και ένα χρόνο και δεν ξέρω πως θα το διαχειριστώ . Είμαστε μαζί με τη σύζυγο μου 20 χρόνια , τα 10 χρόνια παντρεμένοι .Εγώ είμαι 41 χρονών και εκείνη 35 . Έχουμε ένα παιδί 6 ετών . Πριν ένα χρόνο λοιπόν η γυναικά μου πίρε το παιδί και έφυγε από το σπίτι χωρίς κανένα σημαντικό λόγω που θα την έκανε να διαλύσει την οικογένεια της ( Βία , μοιχεία απιστία κ.λ.π.) . Η δικαιολογία ήταν ότι ήθελε να πραγματοποιήσει κάποια εφηβικά της όνειρα . Η μητέρα της και ο πατέρας της άνοιξαν την αγκαλιά τους και την δέχτηκαν προκειμένου να είναι καλά και να μη πάθει κατάθλιψη .Το σοκ που περάσαμε εγώ και κυρίως το παιδί μας ήταν μεγάλο . Για να μην σας ζαλίζω περσότερο , κάνω υπομονή ένα χρόνο τώρα μήπως και συνειδητοποιήσει κάποια πράγματα αλλά το μόνο που κάνει είναι να ασχολείτε μόνο και μόνο με τη δουλειά της 18 ώρες τη μέρα 7 ημέρες την εβδομάδα και να κάνει δημόσιες σχέσεις ειδικά με ανθρώπους που δεν έχουν οικογενειακές υποχρεώσεις . Με το παιδί καθόλου με αποτέλεσμα να μην τη θέλει . Το παιδί είναι μαζί μου , στο σπίτι μας . Μιλάμε με τη γυναίκα μου και από τη συζήτηση που κάνουμε μου λέει ότι αδυνατεί να ασχολείται με την οικογένεια της , την κουράζει και ότι εγώ δεν την καταλαβαίνω . Ο στόχος της είναι να έχει πολλά λεφτά για να νιώθει ασφάλεια . Δεν ήμαστε πλούσιοι αλλά δεν στερηθήκαμε ποτέ τα απαραίτητα για να περνάει μια οικογένεια πολύ καλά . Και τη δουλειά μας και το σπίτι μας έχουμε , και τα χόμπι μας και τη διασκέδαση μας και τα ταξίδια μας . Αγάπη, έρωτας , κατανόηση συμπαράσταση και από τους δυο μας ήταν στο φουλ για 19 χρόνια . Από τη πλευρά της ώμος σταμάτησαν δυο μήνες πριν πάρει αυτή την απόφαση . Ενώ το έβλεπα έκανα ότι μπορούσα για να μην διαλύσουμε το σπίτι μας και ούτε σε κάποιον ειδικό ήθελε να πάμε . Αυτά τα λίγα για να πάρετε μια ιδέα . Και το ερώτημα μου είναι . Τι θα μπορούσα να κάνω προκειμένου να ξαναφτιάξω την οικογένεια μου . Τέτοιου είδους περιπτώσεις πως αντιμετωπίζονται .
Σας ευχαριστώ και περιμένω της συμβουλές σας .

Αρτέμης

πρέπει να γράψω 10 χαρακτήρες τουλάχιστον.

Σας στέλνω pm.

Αρτεμη...δεν θέλω να σε στεναχωρήσω, αλλα για να είναι καποιος σε οικογένεια πρέπει να το θέλει και ο άλλος..:(
Από τη στιγμή που βλέπεις πως εκείνη δεν θέλει και έχει τραβήξει το δρόμο της, ξεχνα το.
Το μόνο που κατά τη γνώμη μου πρέπει να κυνηγήσεις είναι το θέμα του παιδιού. Πείσε την να πάτε σε ένα παιδοψυχολόγο που ενδεχομενως θα της δώσει να καταλάβει τι επιπτώσεις έχει στο παιδί η συμπεριφορά της. Δυστυχώς, αν είναι έτσι όπως μας τα λες δεν έχεις και πολλές εναλλακτικές.
Έχεις ανναρωτηθεί τι την έκανε να λειτουργήσει έτσι μετά απο τόσα χρόνια? Για το θέμα της κατάθλιψης που όπως λέει αντιμετώπισε, πιστέύεις πως έχεις καποια ευθύνη?

Αρτέμη πιστεύω ότι τίποτα δεν γίνεται 'έτσι ξαφνικά' και ότι πριν προβούμε σε μια πράξη, έχουμε ήδη λάβει τις αποφάσεις μας , ακόμα και ασυναίσθητα. Επομένως ζητάμε μια αφορμή για να αποχωρήσουμε από την σχέση .

Όσον αφορά του πώς θα προχωρήσεις, πιστεύω ότι ο καλύτερος τρόπος είναι η αυτογνωσία. Δηλαδή να δεις με περισσότερο κριτικό μάτι την δική σου συμπεριφορά, τις αιτίες, τα συναισθήματα - χωρίς να πέσεις στην παγίδα της επίρριψης ευθυνών , γνωρίζοντας ότι κάθε προσπάθεια να κατηγορήσεις την μητέρα , βαθαίνει το χάσμα που ήδη υπάρχει στην ψυχή του παιδιού (και το οποίο θα γίνει φανερό στο μέλλον).

Quote:

---

Originally Posted by Θεοφανία

Αρτεμη...δεν θέλω να σε στεναχωρήσω, αλλα για να είναι καποιος σε οικογένεια πρέπει να το θέλει και ο άλλος..:(
Από τη στιγμή που βλέπεις πως εκείνη δεν θέλει και έχει τραβήξει το δρόμο της, ξεχνα το.
Το μόνο που κατά τη γνώμη μου πρέπει να κυνηγήσεις είναι το θέμα του παιδιού. Πείσε την να πάτε σε ένα παιδοψυχολόγο που ενδεχομενως θα της δώσει να καταλάβει τι επιπτώσεις έχει στο παιδί η συμπεριφορά της. Δυστυχώς, αν είναι έτσι όπως μας τα λες δεν έχεις και πολλές εναλλακτικές.
Έχεις ανναρωτηθεί τι την έκανε να λειτουργήσει έτσι μετά απο τόσα χρόνια? Για το θέμα της κατάθλιψης που όπως λέει αντιμετώπισε, πιστέύεις πως έχεις καποια ευθύνη?

---

Δεν θέλει να ακούσει για κάποιο ειδικό γιατί θεωρεί ότι κάνει το σωστό για να είναι καλά και ότι εγώ το έχω το πρόβλημα που σκέφτομαι με το συναίσθημα και όχι με τη λογική. Έχω πάει και σε ψυχολόγο και σε παιδοψυχολόγο . Αλλά μου λένε ότι πρέπει να πάμε μαζί . Δεν δέχεται με τίποτα . Έστω μια μικρή υποχώρηση για το παιδί που της το ζητάει το ίδιο το παιδί και τόσος άλλος κόσμος . Δε ξέρω , ίσος φοβάται ότι θα ακούσει αλήθειες ?

Quote:

---

Originally Posted by esoteriki_dynami

Αρτέμη πιστεύω ότι τίποτα δεν γίνεται 'έτσι ξαφνικά' και ότι πριν προβούμε σε μια πράξη, έχουμε ήδη λάβει τις αποφάσεις μας , ακόμα και ασυναίσθητα. Επομένως ζητάμε μια αφορμή για να αποχωρήσουμε από την σχέση .

Όσον αφορά του πώς θα προχωρήσεις, πιστεύω ότι ο καλύτερος τρόπος είναι η αυτογνωσία. Δηλαδή να δεις με περισσότερο κριτικό μάτι την δική σου συμπεριφορά, τις αιτίες, τα συναισθήματα - χωρίς να πέσεις στην παγίδα της επίρριψης ευθυνών , γνωρίζοντας ότι κάθε προσπάθεια να κατηγορήσεις την μητέρα , βαθαίνει το χάσμα που ήδη υπάρχει στην ψυχή του παιδιού (και το οποίο θα γίνει φανερό στο μέλλον).

---

Σίγουρα δεν φταίει μόνο ο ένας αλλά και οι δυο . Από την πλευρά μου προσπαθώ καθημερινά να επιβιώσω και να πατάω γερά στα πόδια μου χωρίς να ρίχνω ευθύνες κανενός και να κατηγορώ κανέναν . Προτεραιότητα μου είναι το παιδί που έχω φέρει στο κόσμο και που δε φταίει σε τίποτα και που προσπαθώ με νύχια και με δόντια να το μεγαλώσω σωστά . Μου εκδηλώνει καθημερινά την επιθυμία του να γίνουμε πάλι οικογένεια όπως παλιά , γιατί πραγματικά δεν είχαμε κανένα μα κανένα πρόβλημα . Πως ώμος γίνετε να προσπαθεί μόνο ο ένας . Και οι δυο δεν πρέπει?

Quote:

---

Originally Posted by ArTeMios 16

Σίγουρα δεν φταίει μόνο ο ένας αλλά και οι δυο . Από την πλευρά μου προσπαθώ καθημερινά να επιβιώσω και να πατάω γερά στα πόδια μου χωρίς να ρίχνω ευθύνες κανενός και να κατηγορώ κανέναν . Προτεραιότητα μου είναι το παιδί που έχω φέρει στο κόσμο και που δε φταίει σε τίποτα και που προσπαθώ με νύχια και με δόντια να το μεγαλώσω σωστά . Μου εκδηλώνει καθημερινά την επιθυμία του να γίνουμε πάλι οικογένεια όπως παλιά , γιατί πραγματικά δεν είχαμε κανένα μα κανένα πρόβλημα . Πως ώμος γίνετε να προσπαθεί μόνο ο ένας . Και οι δυο δεν πρέπει?

---

λιγο αντιφατικα μας τα λες αγαπητε αρτεμη...
μια μας λες οτι για να φτασετε εκει προφανως φταιτε και οι δυο ΑΡΑ ΚΑΙ ΕΣΥ, και καταληγεις λεγοντας οτι δεν ειχατε πραγματικα κανενα ΜΑ ΚΑΝΕΝΑ προβλημα... ε δεν γινεται να μην ειχατε κανενε μα κανενα προβλημα και να σηκωθηκε και να εφυγε τρεχοντας η γυναικα, εκτος αν υποστηριζεις οτι εχει το ακαταλογιστο....
προφανως ΕΣΥ δεν ειχες κανενα προβλημα, ειχε ομως η γυναικα σου και ηταν ΤΟΣΗ Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΣΑΣ, που οχι μονο δεν το καταλαβες, αλλα ακομα και τωρα που εχει φυγει, αρνεισαι να το δεχτεις και μας μιλας για ανεφελη σχεση....
απο τις ηλικιες που μας λες, προκυπτει οτι η γυναικα, που ειναι σημερα 35 χρονων, σε γνωρισε στα 15, πιθανοτατα πριν γνωρισει οποιονδηποτε αλλον αντρα, , σε παντρευτηκε στα 25 και κανατε ενα παιδι στα 29 της...
βρεθηκε απο παιδι ξαφνικα μια ωριμη γυναικα, χωρις να εχει γνωρισει κανεναν αλλο στην προσωπικη της ζωη (υποθετω) και ισως εκανε περα τις εμπειριες που ισως ειχε αναγκη να ζησει.
δεν επικροτω την σταση της αναφορικα με το παιδι, καθε αλλο.
αν ειναι οπως μας τα λες δειχνει μεγαλη ανευθυνοτητα σε σχεση με αυτο και θα πρεπει το συντομοτερο να συνελθει , να το βαλει ξανα στην ζωη της, να του συμπαραστεκεται και να κανει την οποια ζωη εχει κατα νου να κανει ΜΑΖΙ με το μεγαλωμα του παιδιου (οχι ομως απαραιτητα και μαζι με σενα..). το παιδι δεν ειναι κατι που ξεγινεται κι ουτε μπορει απλα να το ξεφορτωθει και να συνεχισει αναλαφρη....
απορω ομως, παρα τον μεγαλο κλονισμο τους γαμου σας, πως λες ακομα πραγματα οπως "το παιδι μου αναφερει καθημερινα οτι θελει να ειμαστε οικογενεια οπως παλια". το [παιδι και καθε παιδι, φυσικα και θελει την οικογενεια του ενωμενη...
αλλα το αν θα ειστε ολοι μαζι η χωριστα δεν ειναι κατι που το αποφασιζει το παιδι, αλλα το ζευγαρι....
οποτε αντι να ρωτας το παιδι σου, ρωτα καλυτερα την πρωην συζυγο σου τι ηταν ολα αυτα που της ελειπαν κι εσυ ουτε καν το καταλαβες, νομιζοντας μεχρι και σημερα οτι εισασταν και οι τρεις ευτυχισμενοι....
αυτο που πρεπει κατα προτεραιοτητα να κανετε φυσικα, ασχεττα με τις αποφασεις για τις προσωπικε σας ζωες, ειναι να ειστε και οι δυο κοντα στο παιδ σας, εστω και χωριστα ο καθενας..

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

λιγο αντιφατικα μας τα λες αγαπητε αρτεμη...
μια μας λες οτι για να φτασετε εκει προφανως φταιτε και οι δυο ΑΡΑ ΚΑΙ ΕΣΥ, και καταληγεις λεγοντας οτι δεν ειχατε πραγματικα κανενα ΜΑ ΚΑΝΕΝΑ προβλημα... ε δεν γινεται να μην ειχατε κανενε μα κανενα προβλημα και να σηκωθηκε και να εφυγε τρεχοντας η γυναικα, εκτος αν υποστηριζεις οτι εχει το ακαταλογιστο....
προφανως ΕΣΥ δεν ειχες κανενα προβλημα, ειχε ομως η γυναικα σου και ηταν ΤΟΣΗ Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΣΑΣ, που οχι μονο δεν το καταλαβες, αλλα ακομα και τωρα που εχει φυγει, αρνεισαι να το δεχτεις και μας μιλας για ανεφελη σχεση....
απο τις ηλικιες που μας λες, προκυπτει οτι η γυναικα, που ειναι σημερα 35 χρονων, σε γνωρισε στα 15, πιθανοτατα πριν γνωρισει οποιονδηποτε αλλον αντρα, , σε παντρευτηκε στα 25 και κανατε ενα παιδι στα 29 της...
βρεθηκε απο παιδι ξαφνικα μια ωριμη γυναικα, χωρις να εχει γνωρισει κανεναν αλλο στην προσωπικη της ζωη (υποθετω) και ισως εκανε περα τις εμπειριες που ισως ειχε αναγκη να ζησει.
δεν επικροτω την σταση της αναφορικα με το παιδι, καθε αλλο.
αν ειναι οπως μας τα λες δειχνει μεγαλη ανευθυνοτητα σε σχεση με αυτο και θα πρεπει το συντομοτερο να συνελθει , να το βαλει ξανα στην ζωη της, να του συμπαραστεκεται και να κανει την οποια ζωη εχει κατα νου να κανει ΜΑΖΙ με το μεγαλωμα του παιδιου (οχι ομως απαραιτητα και μαζι με σενα..). το παιδι δεν ειναι κατι που ξεγινεται κι ουτε μπορει απλα να το ξεφορτωθει και να συνεχισει αναλαφρη....
απορω ομως, παρα τον μεγαλο κλονισμο τους γαμου σας, πως λες ακομα πραγματα οπως "το παιδι μου αναφερει καθημερινα οτι θελει να ειμαστε οικογενεια οπως παλια". το [παιδι και καθε παιδι, φυσικα και θελει την οικογενεια του ενωμενη...
αλλα το αν θα ειστε ολοι μαζι η χωριστα δεν ειναι κατι που το αποφασιζει το παιδι, αλλα το ζευγαρι....
οποτε αντι να ρωτας το παιδι σου, ρωτα καλυτερα την πρωην συζυγο σου τι ηταν ολα αυτα που της ελειπαν κι εσυ ουτε καν το καταλαβες, νομιζοντας μεχρι και σημερα οτι εισασταν και οι τρεις ευτυχισμενοι....
αυτο που πρεπει κατα προτεραιοτητα να κανετε φυσικα, ασχεττα με τις αποφασεις για τις προσωπικε σας ζωες, ειναι να ειστε και οι δυο κοντα στο παιδ σας, εστω και χωριστα ο καθενας..

---

Έχεις απόλυτο δίκιο . Όταν λέω φταίγαμε και οι δυο εννοώ ότι όλοι κάνουμε λάθη και πάντα και οι δυο φταίνε σε έναν χωρισμό , χωρίς να αναφέρω ποιος από τους δυο μας έκανε το μεγαλύτερο .
Δεν αναφέρω πουθενά ότι έφυγε τρέχοντας και δεν υποστήριξα κάτι τέτοιο που αναφέρεις .Το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να παραδέχομαι τα λάθη μου αλλά ποτέ δεν μπορούσα να εκφράσω τη γνώμη μου . Είναι αλήθεια ότι δεν έχει γνωρίσει άλλον άντρα και είχε κάνει πέρα αυτές τις εμπειρίες . Αυτά όλα ώμος που της έλειπαν μόνο σαν ελεύθερος χωρίς οικογένεια θα μπορούσες να τα έχεις . Και σε ρωτώ , αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί πριν από αυτήν την απόφαση που είχαμε πάρει μαζί χωρίς καμία πίεση και βιασύνη ? . Όταν δυο άνθρωποι αγαπιούνται πόσα χρόνια πρέπει να κάνουν υπομονή μέχρι να προχωρήσουν .(Γάμος – οικογένεια ) Εμείς κάναμε 10 .Δεν είναι τόσο εύκολο να περάσεις τόσα πολλά με τον σύντροφο σου 20 χρόνια και μετά ο ένας από τους δυο να θυμηθεί ότι ήθελε να κάνει τόσα πολλά όταν ήταν ελεύθερος και για αυτό άντε γεια. Το τελευταίο καιρό μου έλεγε όλα αυτά που επιθυμούσε …. και τώρα μπορεί να τα πραγματοποιήσει αφού δεν έχει οικογενειακές υποχρεώσεις . Αυτό που κάνω σχεδόν ένα χρόνο που δεν ήμαστε μαζί είναι να μην την ενοχλώ και να μην την πιέζω . Επέλεξε αυτό μόνη της και έτσι την αφήνω να το δοκιμάσει . Μου έχει πει πολλές φορές ότι δεν είναι ούτε έτσι ευτυχισμένη . Τη άλλο μπορώ να κάνω . Θαύματα δεν μπορώ να κάνω και ούτε να υποσχεθώ κάτι που δεν μπορώ να το κάνω .
Σε ευχαριστώ για την βοήθεια σου .

Quote:

---

Originally Posted by ArTeMios 16

Έχεις απόλυτο δίκιο . Όταν λέω φταίγαμε και οι δυο εννοώ ότι όλοι κάνουμε λάθη και πάντα και οι δυο φταίνε σε έναν χωρισμό , χωρίς να αναφέρω ποιος από τους δυο μας έκανε το μεγαλύτερο .
Δεν αναφέρω πουθενά ότι έφυγε τρέχοντας και δεν υποστήριξα κάτι τέτοιο που αναφέρεις .Το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να παραδέχομαι τα λάθη μου αλλά ποτέ δεν μπορούσα να εκφράσω τη γνώμη μου . Είναι αλήθεια ότι δεν έχει γνωρίσει άλλον άντρα και είχε κάνει πέρα αυτές τις εμπειρίες . Αυτά όλα ώμος που της έλειπαν μόνο σαν ελεύθερος χωρίς οικογένεια θα μπορούσες να τα έχεις . Και σε ρωτώ , αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί πριν από αυτήν την απόφαση που είχαμε πάρει μαζί χωρίς καμία πίεση και βιασύνη ? . Όταν δυο άνθρωποι αγαπιούνται πόσα χρόνια πρέπει να κάνουν υπομονή μέχρι να προχωρήσουν .(Γάμος – οικογένεια ) Εμείς κάναμε 10 .Δεν είναι τόσο εύκολο να περάσεις τόσα πολλά με τον σύντροφο σου 20 χρόνια και μετά ο ένας από τους δυο να θυμηθεί ότι ήθελε να κάνει τόσα πολλά όταν ήταν ελεύθερος και για αυτό άντε γεια. Το τελευταίο καιρό μου έλεγε όλα αυτά που επιθυμούσε …. και τώρα μπορεί να τα πραγματοποιήσει αφού δεν έχει οικογενειακές υποχρεώσεις . Αυτό που κάνω σχεδόν ένα χρόνο που δεν ήμαστε μαζί είναι να μην την ενοχλώ και να μην την πιέζω . Επέλεξε αυτό μόνη της και έτσι την αφήνω να το δοκιμάσει . Μου έχει πει πολλές φορές ότι δεν είναι ούτε έτσι ευτυχισμένη . Τη άλλο μπορώ να κάνω . Θαύματα δεν μπορώ να κάνω και ούτε να υποσχεθώ κάτι που δεν μπορώ να το κάνω .
Σε ευχαριστώ για την βοήθεια σου .

---

το "εφυγε τρεχοντας" ηταν σχημα λογου, που περιγραφει μια φυγη οπως την εξιστορεις, ξαφνικη, απο μια κατασταση χωρις (!) προβληματα.
ναι αρτέμη,
φυσικα και θα μπορουσε να ειχε σκεφτει τι ηθελε και τι δεν ηθελε καλυτερα και να μην ειχε προχωρησει σε αυτον τον γαμο, δεν το εκανε ομως!
κι απο τοτε κυλησε πολυ νερο στο αυλακι.....δεν μπορουμε να λεμε οτι 'μετα την απομακρυνση εκ του ταμειου, ουδεν λαθος αναγνωριζεται"!
παιρνουμε λαθος αποφασεις στην ζωη μας, η ακομα, ενω κανουμε επιλογες που μας καλυπτουν μια δεδομενη στιγμη, περνωντας τα χρονια, αλλαζουμε αναγκες και πρεπει να κανουμε αλλα πραγματα για να ειμαστε καλα....εαν η γυναικα σου ειτε μετανοιωσε ειτε ΑΛΛΑΞΕ, δεν μπορουμε να της αρνηθουμε το δικαιωμα της επιλογης για την απο δω και περα ζωη της...μην ξεχνας, οτι "μπλεκοντας" στην σχεση σας σχεδον παιδι, δεν ειχε μεγαλες ευκαιριες να γνωρισει τον εαυτο της και να κανει συνειδητες επιλογες για το μελλον της. μαλλον την πηγε η ζωη της και η πολυ προωρη δεσμευσης της με εναν αντρα...
οοοοολα αυτα βεβαια, καλα και καλως καμωμενα, επαναλαμβανω ομως, δεν καλυπτουν την σταση της ως προς το παιδι σας.
το παιδι δεν το εκανε στα 15, το εκαν στα 29, ωριμη γυναικα πια. δεν μπορει αν το παραταει εδω κι εκει για να κανει την ζωη της.
οφειλει να συμμαζεψει τις αντοχες της και να σταθει πλαι του.
κατα τα αλλα, νομιζω οτι πολυ καλα κανεις και δεν πιεζεις, ουτε νομιζω οτι μπορεις να κανεις κατι παραπανω σε αυτην την φαση.
ισως γνωριζοντας την ζωη εξω απο το κουκουλι της 20χρονης σχεσης σας, εκτιμησει διαφορετικα αυτο που ειχατε εσεις αλλα κι εσενα προσωπικα και θελησει να συνεχισετε αργοτερα....αν εισαι βεβαια ακομα εκει, να την περιμενεις :)

Aρτεμη γεια σου και από εμενα.
Θα ήθελα να σου κάνω κάποιες ερωτήσεις γιατί νομίζω ότι δεν έχω καταλάβει ακριβώς κάποιες λεπτομέρειες.

Μας είπες ότι η γυναικα σου αποφάσισε να πάρει το παιδί σας και να φύγει από το σπίτι. Επίσης είπες ότι το παιδί είναι μαζί σου τώρα στο σπίτι σας. Δεν έχεις αναφέρει όμως πουθενά τη λέξη διαζύγιο, και θα ήθελα να σε ρωτήσω: έχετε χωρίσει οριστικά και νομικά, ή είστε απλά σε διάσταση αλλα ακόμα παντρεμένοι;
Επίσης ανέφερες ότι ο στόχος της είναι να έχει πολλά λεφτά για να νιώθει ασφάλεια. Όσο ήσασταν μαζί, την είχες "εμποδίσει" ή ακόμα και "απαγορεύσει" κατά κάποιον τρόπο να ασχολείται όσο τη γεμίζει ή όσο απαιτεί η δουλειά της; Εάν αποφάσιζε να σας δώσει άλλη μια ευκαιρία και να γυρίσει πίσω, θα δεχόσουν να ασχολούσουν εσύ περισσότερο με το παιδί ώστε αυτή να παρέχει την πλειονότητα των προς το ζην; Σε ρωτάω αυτό το τελευταίο, γιατί ξέρω ότι μια πλειοψηφία ανδρών αισθάνονται πολύ άβολα όταν η γυναικα τους κερδίζει πιο πολλά λεφτά από τους ιδιους, και προσπαθώ να σκεφτώ αν είναι και αυτός παράγοντας του προβλήματος.

Quote:

---

Originally Posted by DissolvedGirl

Aρτεμη γεια σου και από εμενα.
Θα ήθελα να σου κάνω κάποιες ερωτήσεις γιατί νομίζω ότι δεν έχω καταλάβει ακριβώς κάποιες λεπτομέρειες.

Μας είπες ότι η γυναικα σου αποφάσισε να πάρει το παιδί σας και να φύγει από το σπίτι. Επίσης είπες ότι το παιδί είναι μαζί σου τώρα στο σπίτι σας. Δεν έχεις αναφέρει όμως πουθενά τη λέξη διαζύγιο, και θα ήθελα να σε ρωτήσω: έχετε χωρίσει οριστικά και νομικά, ή είστε απλά σε διάσταση αλλα ακόμα παντρεμένοι;
Επίσης ανέφερες ότι ο στόχος της είναι να έχει πολλά λεφτά για να νιώθει ασφάλεια. Όσο ήσασταν μαζί, την είχες "εμποδίσει" ή ακόμα και "απαγορεύσει" κατά κάποιον τρόπο να ασχολείται όσο τη γεμίζει ή όσο απαιτεί η δουλειά της; Εάν αποφάσιζε να σας δώσει άλλη μια ευκαιρία και να γυρίσει πίσω, θα δεχόσουν να ασχολούσουν εσύ περισσότερο με το παιδί ώστε αυτή να παρέχει την πλειονότητα των προς το ζην; Σε ρωτάω αυτό το τελευταίο, γιατί ξέρω ότι μια πλειοψηφία ανδρών αισθάνονται πολύ άβολα όταν η γυναικα τους κερδίζει πιο πολλά λεφτά από τους ιδιους, και προσπαθώ να σκεφτώ αν είναι και αυτός παράγοντας του προβλήματος.

---

Όταν έφυγε πήρε και το παιδί μαζί της γιατί σε έναν χωρισμό το παιδί πρέπει να είναι με την μητέρα . Μετά από λίγο καιρό ώμος (1 μήνα περίπου)το παιδί άρχισε να συμπεριφέρεται παράξενα γιατί μεγάλωνε με τη γιαγιά και όχι με τη μαμά ή το μπαμπά . Μετά από κάποιες επισκέψεις σε ειδικούς μου έδωσαν να καταλάβω ότι στο παιδί δεν αρκεί να έχει μόνο παιχνίδια ρούχα και καλό περιβάλλον , αλλά και τους γονείς του , κάτι που πολλοί δεν το καταλαβαίνουν . Έτσι σιγά σιγά κάνοντας τη δικιά του επανάσταση είναι πέντε από τις επτά μέρες μαζί μου , κάποιες φορές επτά στις επτά . Για διαζύγιο δεν έχει γίνει κουβέντα .’Ήμαστε σε διάσταση . Για τη δουλειά τώρα ξέρουμε όλοι ότι σήμερα δουλεύουν και οι δύο σε ένα σπίτι . Μ΄ άρεσε και της άρεσε που δούλευε και δεν με ενδιέφερε αν έβγαζε περισσότερα χρήματα από μένα αν και αυτό δεν είχε γίνει ποτέ λόγω των επαγγελμάτων μας . Δεν υπήρχε τέτοιος ανταγωνισμός από καμία πλευρά . Εκεί που διαφωνούσα ήταν ότι αφού στην εργασία της είχε τις ίδιες απολαβές και με λιγότερες ώρες από το 12ωρο , οπού θα είχε και τον χρόνο να ασχοληθεί και με εμάς . Θα δεχόμουν να ξαναγύριζε γιατί αγάπη υπάρχει και από τις δυο πλευρές . Το αν θα ασχολούμαι περισσότερο εγώ με το παιδί ή το σπίτι δεν τίθεται θέμα ούτε και ποιος από τους δυο μας θα φέρνει περισσότερα χρήματα .Η ουσία είναι ώμος ότι σε μια οικογένεια θα πρέπει να υπάρχουν και οι δυο και όχι μόνο ο ένας . Και όταν λέω να υπάρχουν δεν εννοώ ο καθένας και επάνω του .
Πιστεύω να σε κάλυψα .

Αρτέμη καλημέρα, θα εστιάσω καταρχήν στο θέμα του παιδιού. Αφού κατά τ' άλλα όπως ήδη γράφτηκε, ο καθένας μας έχει δικαίωμα να αναθεωρεί τις επιλογές του, να αλλάζει σύντροφο ή συνθήκες ζωής, να δυσκολεύεται να πάρει μια οριστική απόφαση για τα προσωπικά του.

Ως προς το παιδί όμως, φυσικά και έχεις δίκιο ότι χρειάζεται τους γονείς του. Αλλά πάνω απ' όλα χρειάζεται σταθερές και ξεκάθαρες καταστάσεις. Έτσι όπως το περιγράφεις, μοιάζει να είναι σε μια κατάσταση αβέβαιη. Η παράξενη συμπεριφορά όταν αλλάζουν τα πρόσωπα και οι συνθήκες γύρω του είναι αναμενόμενη, όμως τι είδους εξηγήσεις του έχετε εσείς δώσει για αυτή την αλλαγή?

Επίσης, ένα παιδί έξι χρονών, δεν μπορεί να ζει όπου θέλει όποτε και όσο θέλει. Μια τέτοια απόφαση την παίρνουν οι (ώριμοι και υπεύθυνοι) ενήλικοι γύρω του, με άξονα πρώτα το καλύτερο για το ίδιο το παιδί, στο πλαίσιο των εφικτών λύσεων. Νομίζω ότι κι εσύ και η σύζυγος μένετε άθελά σας στην επιφάνεια, ίσως λόγω έλλειψης ουσιαστικής ενημέρωσης και λόγω δικών σας συναισθηματικών αναγκών. Αυτή τη στιγμή, φαίνεται να επιτρέπετε στο παιδί να επαναλαμβάνει απλά το δικό σας μοντέλο (δεν νιώθω καλά στο σπίτι που είμαι, άρα σηκώνομαι και φεύγω, το κρατάω όμως δίπορτο).

Δεν λέω ότι θα έπρεπε να μένει σε ένα χώρο ή με ανθρώπους που δεν νιώθει καλά. Αλλά ότι το σπίτι που ζει και οι σχέσεις του με τους γονείς (καθώς και μεταξύ των γονέων) χρειάζεται να είναι σαφείς και οριοθετημένες από τους γονείς.

Δεν μπορώ να καταλάβω πως ένας άνθρωπος θεωρεί ότι έχει κλίσει τον κύκλο του κάνοντας οικογένεια και θεωρεί εντελώς φυσιολογικό να αλλάζει τη ζωή του εντελώς και να κοιτάζει πρώτα τον εαυτό του και μετά το παιδί του . Η λογική η δικιά της είναι ότι πρέπει να είναι πρώτα εκείνη καλά για να μπορεί να είναι και το παιδί της καλά , και σε αυτό συμφωνεί και η οικογένεια της . Στο τέλος εγώ είμαι ο παράλογος που κοιτάω μόνο το παιδί μου να περνάει καλά και στεναχωριέμαι όποτε το νιώθω παρκαρισμένο σε ένα περιβάλλον που δεν του αρέσει , που νιώθει φιλοξενούμενο και χωρίς το πατέρα του . [Έλα μωρέ …..παιδί είναι τίποτα δε παθαίνει….ούτε στο δρόμο είναι ούτε νηστικό είναι του κάνουμε όλα τα χατίρια του και έχει ότι μας ζητήσει’]. Λογική είναι αυτή ? Και ψάχνω εγώ μετά να βρω το φάρμακο για να αποβάλω από πάνω μου το πατρικό φίλτρο για να μην είμαι κολλημένος με το παιδί μου . ΕΛΕΟΣ .

Quote:

---

Originally Posted by ArTeMios 16

Δεν μπορώ να καταλάβω πως ένας άνθρωπος θεωρεί ότι έχει κλίσει τον κύκλο του κάνοντας οικογένεια και θεωρεί εντελώς φυσιολογικό να αλλάζει τη ζωή του εντελώς και να κοιτάζει πρώτα τον εαυτό του και μετά το παιδί του . Η λογική η δικιά της είναι ότι πρέπει να είναι πρώτα εκείνη καλά για να μπορεί να είναι και το παιδί της καλά , και σε αυτό συμφωνεί και η οικογένεια της . Στο τέλος εγώ είμαι ο παράλογος που κοιτάω μόνο το παιδί μου να περνάει καλά και στεναχωριέμαι όποτε το νιώθω παρκαρισμένο σε ένα περιβάλλον που δεν του αρέσει , που νιώθει φιλοξενούμενο και χωρίς το πατέρα του . [Έλα μωρέ …..παιδί είναι τίποτα δε παθαίνει….ούτε στο δρόμο είναι ούτε νηστικό είναι του κάνουμε όλα τα χατίρια του και έχει ότι μας ζητήσει’]. Λογική είναι αυτή ? Και ψάχνω εγώ μετά να βρω το φάρμακο για να αποβάλω από πάνω μου το πατρικό φίλτρο για να μην είμαι κολλημένος με το παιδί μου . ΕΛΕΟΣ .

---

μα εχει δικιο αν λεει οτι πρεπει να ειναι εκεινη καλα για να ειναι και το παιδι της.
μια γυναικα δυστυχισμενη που ζει μια ζωη που δεν θελει μαζι με εναν ανθρωπο που δεν θελει πλεον, δεν μπορει ουτε στο παιδι της να προσφερει ουτε στον εαυτο της και ειναι και ενα κακιστο παραδειγμα συμβιβασμου και δειλιας για το παιδι της,που θα καταλαβει οτι η μανα του, ζει μια ζωη που δεν θελει.
αν η αποφαση της γυναικας σου ειναι να μην ειστε μαζι και ειναι οριστικη, αναγκαστικα το παιδι θα ειναι η μαζι της η μαζι σου. και με τους δυο μαζι, δεν γινεται! γινεται?
λες οτι του λειπει ο πατερας του.
αν ζουσε με τον πατερα του, δεν θα του ελειπε η μητερα του?

Αρτέμη, πάνε δυο μήνες από τότε που είχες πρωτογράψει. Είναι ακριβώς η ίδια κατάσταση σήμερα?
Αυτό που λέει η γυναίκα σου και οι γονείς της, είναι γενικά σωστό. Δηλαδή, πρώτα χρειάζεται να είμαστε καλά εμείς σαν άτομα, μετά να έχουμε μια καλή σχέση σαν ζευγάρι και μετά να είμαστε γονείς. Όμως, από τη στιγμή που γίνεται κανείς γονιός, δεν έχει την πολυτέλεια να γυρίσει το χρόνο πίσω και να φέρεται όπως ακριβώς ένας άνθρωπος που δεν έχει παιδιά. Γιατί τα παιδιά υπάρχουν κι έχουν διαφορετικές ανάγκες από αυτές των ‘μεγάλων’, κι επίσης έχουν σίγουρα προτεραιότητα.

ΑΛΛΑ: αυτό Αρτέμη μου δεν σημαίνει πως η γυναίκα σου θα έπρεπε να μείνει μαζί σου ή πώς κακώς ασχολείται με τον εαυτό της. Το λάθος στην όλη ιστορία είναι αυτό που σου έγραψα και πριν δυο μήνες: ότι αφήνετε το παιδί μετέωρο και ακάλυπτο. Και φυσικά είναι λάθος να σκέφτεται κανείς ‘του κάνω όλα τα χατίρια, τι άλλο μπορεί να θέλει’? Φυσικά και θέλει πολλά ακόμα, πρώτα απ’ όλα σταθερότητα, ξεκάθαρες καταστάσεις και μια καλή συναισθηματική σχέση και με τους δύο γονείς.

Για να φτάσετε όμως στο θέμα του παιδιού, χρειάζεται πρώτα να κοιτάξετε λίγο το πώς σκέφτεται ο καθένας από τους δυο σας. Σε εσένα, θα έλεγα να προσπαθήσεις να καταλάβεις, πως η δημιουργία οικογένειας δεν σημαίνει πως πρέπει να μένουμε για πάντα μαζί και να κάνουμε πάντα τα ίδια πράγματα, αν δεν νιώθουμε πια καλά με αυτά. Αυτό που φαίνεται να έχει κλείσει, είναι ο κύκλος της σχέσης που είχατε μέχρι σήμερα, και αυτό χρειάζεται να το αποδεχτείς. Δέξου όσα θεωρεί αναγκαία η γυναίκα σου για τον εαυτό της. Καταλαβαίνω ότι ίσως τα θεωρείς παράλογα και ότι θα ήθελες να ήσασταν όπως πριν, όμως για εκείνη είναι λογικά και ζητούσε μια αλλαγή. Προσπάθησε λίγο να το δεις μέσα από τα δικά της τα μάτια.
Αν δεν μπορείτε να καταλάβετε ο ένας τον άλλον, ούτε μαζί ούτε χώρια θα μπορέσετε να είστε καλά.

Ναι και για να είσαι καλά θα πρέπει να πετάξεις όλες της ευθύνες που έχεις σαν γονέας και να να ασχολήσε μόνο με τα θέλω τα δικά σου ? και τα θέλω του παιδιού ? ο παππούς και η γιαγιά ? δυο γέροι άνθρωποι να τρέχουν και δε φτάνουν για να νιώθει το παιδί τους καλά ? Σίγουρα νιώθεις καλύτερα όταν το 90% του χρόνου σου ασχολήσε με τη πάρτη σου και προσφέρεις μόνο για τον εαυτό σου. Σίγουρα του λείπει η μητέρα του αλλά όταν τη χιάζετε και εκείνη είναι αλλού για να νιώθει καλά ? Και όταν λέω αλλού εννοώ με φίλους – φίλες που δεν έχουν οικογενειακές υποχρεώσεις και το παιδί ?με τον παππού και τη γιαγιά , και να κλαίει το παιδί και να θέλει να φύγει . Δεν μπορείς να βάλεις τον άλλον να σε αγαπάει με το ζόρι και να ζει και μαζί σου . Αλλά αν θες να αλλάξεις τρόπο ζωής και να ξαναγίνεις 20 στο καλό . Μη πάρεις ώμος και άλλους στο λαιμό σου .Μετάνιωσες για τη ζωή που διάλεξες να κάνεις , την οικογένεια σου , θέλεις να κάνεις τη ζωή σου ? τα ξενύχτια σου τα ταξίδια σου για να νιώθεις καλά ? ο.κ. . Δικαίωμα σου , αλλά , μην στερείς τις χαρές και τα όνειρα του πατέρα που θέλει να ζήσει με το παιδί του . ΛΑΘΟΣ ?

Quote:

---

Originally Posted by ArTeMios 16

. Δικαίωμα σου , αλλά , μην στερείς τις χαρές και τα όνειρα του πατέρα που θέλει να ζήσει με το παιδί του . ΛΑΘΟΣ ?

---

το κομματι αυτο της απαντησης σου, δειχνει ακριβως το οτι στην πραγματικοτητα δεν μπορεις να δεχτεις τον χωρισμο σας στην ζωη σου και την επιλογη της γυναικας σου σχετικα με αυτο.
εφοσον υπαρχει ενας χωρισμος, ο ενας απο τους δυο θα το στερηθει το παιδι, με την μορφη που το ειχε μεχρι τοτε...
αν δεν το στερηθει ο πατερας, θα το στερηθει η μητερα..
δεν εχεις εσυ μεγαλυτερο δικαιωμα στην χαρα του παιδιου σου απ οτι η γυναικα σου, οποτε δεν μπορεις να το θετεις σαν δικη σου τιμωρια απο αυτην.
"δεν μπορει να μου στερει το παιδι μου", δεν στο στερει εκεινη, ο χωρισμος σας στο στερει και ο χωρισμος εγινε γιατι δεν ειστε πια καλα μαζι, οχι για να τιμωρηθεις εσυ....
περα απο το "εσυ η αυτη" στην στερηση του παιδιου, το παιδι πρεπει να ειναι με αυτον που χρειαζεται περισσοτερο. το ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΕΞΙΣΟΥ εχει τελειωσει. πρεπει να το καταλαβεις αυτο.

εγω δεν ειμαι απο τους ανθρωπους που πιστευουν οτι το παιδι ειναι καλυτερα με την μανα, με τα ματια κλειστα.
μπορει πραγματι το παιδι να ειναι καλυτερα με τον πατερα του.
αυτο ομως δυστυχως πρεπει και παλι μαζι να το αποφασισετε...δεν μπορεις να το αποφασισεις μονος σου...
αν η μανα συμφωνει, ναι, γιατι να μην το εχεις εσυ μαζι σου το παιδι?
αν δεν συμφωνει ομως, οπως ξερεις ο νομος ειναι με το μερος της...
ολα αυτα, χωρις να παρουμε καθολου υποψη και την δικη της αποψη, την οποια δεν εχουμε εδω, γιατι αυτο που εσυ παρουσιαζεις μεσα στην δυσαρεσκεια σου σαν "παρκαρισμα" του παιδιου, μπορει η ιδια να το παρουσιαζε σαν μια υγιη και ουσιαστικη σχεση με το παιδι.....
εδω που τα λεμε, αν η μανα οντως αδιαφορουσε για το παιδι της και το ειχε 'παρκαρει", θα της ηταν και βαρος. τοτε γιατι να μην ηθελε να το δωσει σε εσενα που θα το ηθελες μετα χαρας? κατι δεν κολλαει εδω... μηπως δεν αδιαφορει οσο μας λες?
το οτι βγαινει και με φιλους κι οχι μονο για τα απαραιτητα της δουλειας της, εγω το θεωρω αυτονοητο, δεν μπορω να καταλαβω γιατι το παρουσιαζεις με τοσο ακραιο τροπο!!!
βεβαια το να καταναλωνει το 90% του χρονου της αλλου κι οχι στο παιδι της ειναι πολυ απογοητευτικο αν ειναι αληθεια.
ειναι ομως, η ειναι μια δικη σου υπερβολη μεσα στην δυσαρεσκεια σου?

και να σου πω και κατι για τους "δυστυχεις γερους".
οι παπουδες που ξερω εγω να βοηθανε στο μεγαλωμα των εγγονων τους ειναι πολυ ευτυχεις, τα αγαπανε πολυ και νοιωθουν και οι ιδιοι δημιουργικοι με εναν τετοιο ρολο στα γεραματα τους.
τα εγγονια επισης, αν εχουν ειδικα τους γονεις τους εν ζωη και δεν ειναι ορφανα η πραγματικα "παρκαρισμενα" μονιμως οπως κι εσυ μας το παρουσιαζεις, ειναι επισης ευτυχη με μια κοντινη σχεση με τους παππουδες και τους αγαπουν πολυ.
εσυ ομως μας παρουσιαζεις και τους παππουδες σαν δυστυχεις και το παιδακι σαν φυλακισμενο κι απελπισμενο.
εισαι σιγουρος οτι ειναι ετσι τα πραγματα, η μιλαει παλι η δυσαρεσκεια σου απο το οτι εμεινες χωρις τον γαμο σου και χωρις το παιδι μεσα στο σπιτι σου?

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

το κομματι αυτο της απαντησης σου, δειχνει ακριβως το οτι στην πραγματικοτητα δεν μπορεις να δεχτεις τον χωρισμο σας στην ζωη σου και την επιλογη της γυναικας σου σχετικα με αυτο.
εφοσον υπαρχει ενας χωρισμος, ο ενας απο τους δυο θα το στερηθει το παιδι, με την μορφη που το ειχε μεχρι τοτε...
αν δεν το στερηθει ο πατερας, θα το στερηθει η μητερα..
δεν εχεις εσυ μεγαλυτερο δικαιωμα στην χαρα του παιδιου σου απ οτι η γυναικα σου, οποτε δεν μπορεις να το θετεις σαν δικη σου τιμωρια απο αυτην.
"δεν μπορει να μου στερει το παιδι μου", δεν στο στερει εκεινη, ο χωρισμος σας στο στερει και ο χωρισμος εγινε γιατι δεν ειστε πια καλα μαζι, οχι για να τιμωρηθεις εσυ....
περα απο το "εσυ η αυτη" στην στερηση του παιδιου, το παιδι πρεπει να ειναι με αυτον που χρειαζεται περισσοτερο. το ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΕΞΙΣΟΥ εχει τελειωσει. πρεπει να το καταλαβεις αυτο.

εγω δεν ειμαι απο τους ανθρωπους που πιστευουν οτι το παιδι ειναι καλυτερα με την μανα, με τα ματια κλειστα.
μπορει πραγματι το παιδι να ειναι καλυτερα με τον πατερα του.
αυτο ομως δυστυχως πρεπει και παλι μαζι να το αποφασισετε...δεν μπορεις να το αποφασισεις μονος σου...
αν η μανα συμφωνει, ναι, γιατι να μην το εχεις εσυ μαζι σου το παιδι?
αν δεν συμφωνει ομως, οπως ξερεις ο νομος ειναι με το μερος της...
ολα αυτα, χωρις να παρουμε καθολου υποψη και την δικη της αποψη, την οποια δεν εχουμε εδω, γιατι αυτο που εσυ παρουσιαζεις μεσα στην δυσαρεσκεια σου σαν "παρκαρισμα" του παιδιου, μπορει η ιδια να το παρουσιαζε σαν μια υγιη και ουσιαστικη σχεση με το παιδι.....
εδω που τα λεμε, αν η μανα οντως αδιαφορουσε για το παιδι της και το ειχε 'παρκαρει", θα της ηταν και βαρος. τοτε γιατι να μην ηθελε να το δωσει σε εσενα που θα το ηθελες μετα χαρας? κατι δεν κολλαει εδω... μηπως δεν αδιαφορει οσο μας λες?
το οτι βγαινει και με φιλους κι οχι μονο για τα απαραιτητα της δουλειας της, εγω το θεωρω αυτονοητο, δεν μπορω να καταλαβω γιατι το παρουσιαζεις με τοσο ακραιο τροπο!!!
βεβαια το να καταναλωνει το 90% του χρονου της αλλου κι οχι στο παιδι της ειναι πολυ απογοητευτικο αν ειναι αληθεια.
ειναι ομως, η ειναι μια δικη σου υπερβολη μεσα στην δυσαρεσκεια σου?

και να σου πω και κατι για τους "δυστυχεις γερους".
οι παπουδες που ξερω εγω να βοηθανε στο μεγαλωμα των εγγονων τους ειναι πολυ ευτυχεις, τα αγαπανε πολυ και νοιωθουν και οι ιδιοι δημιουργικοι με εναν τετοιο ρολο στα γεραματα τους.
τα εγγονια επισης, αν εχουν ειδικα τους γονεις τους εν ζωη και δεν ειναι ορφανα η πραγματικα "παρκαρισμενα" μονιμως οπως κι εσυ μας το παρουσιαζεις, ειναι επισης ευτυχη με μια κοντινη σχεση με τους παππουδες και τους αγαπουν πολυ.
εσυ ομως μας παρουσιαζεις και τους παππουδες σαν δυστυχεις και το παιδακι σαν φυλακισμενο κι απελπισμενο.
εισαι σιγουρος οτι ειναι ετσι τα πραγματα, η μιλαει παλι η δυσαρεσκεια σου απο το οτι εμεινες χωρις τον γαμο σου και χωρις το παιδι μεσα στο σπιτι σου?

---

Τον χωρισμό μου με τη γυναίκα μου τον έχω δεχτεί , έχω πάρει τις αποφάσεις μου , η αλήθεια είναι ότι δεν είναι και τόσο εύκολο να ξεπεράσεις όλα αυτά που έζησες με τον άνθρωπο σου 20 χρόνια . Καλός ή κακός ήρθαν έτσι τα πράγματα .Σε ένα χωρισμό φταίνε και οι δυο , σίγουρα και οι δυο , ο καθένας για τους δικούς του λόγους και δεν υφίσταστε γάμος – οικογένεια αν δεν το θέλουν και οι δύο . Αλλά έχουν και οι δυο υποχρέωση να κάνουν κάποιες προσπάθειες και υποχωρήσεις όταν υπάρχουν παιδιά. Αλλά και οι δύο .Τιμωρία είναι όταν έχεις όνειρα και δεν σε αφήνουν να τα πραγματοποιήσεις .Θεωρώ τιμωρία για μένα , όταν ένα παιδί περνάει κάπου καλά και αναγκάζετε να φύγει . Και πως κρίνεις ποιόν έχει περισσότερο ανάγκη ένα παιδί ? Όσο ανάγκη έχει τον έναν έχει και τον άλλο .Όσο για τους παππούδες , συμφωνώ , τα αγαπάνε και τα τρία τους εγγόνια αλλά νομίζω ότι έχουν κάθε δικαίωμα και αυτοί να ηρεμούν , να ξεκουράζονται και όχι να έχουν αναλάβει την ανατροφή τούς . Άλως ο ρόλος του παππού και άλως του γονέα . Άλλο βοηθάω και άλλο αναλαμβάνω .Τώρα και αρκετό καιρό έχει αλλάξει εργασία και δουλεύει 4ωρο για να έχει περισσότερο χρόνο με το παιδί . Αλλά και πάλι τον περισσότερο χρόνο ασχολείται με τα θέλω της. Αν ήμουν και εγώ αυτής της άποψης ότι πρέπει να μένω μακριά από τα προβλήματα για να νιώθω καλά τότε πώς θα ήταν τα πράγματα ? Δεν με ενοχλεί το ότι έμεινα χωρίς τον γάμο μου, με ενοχλεί που δε βλέπω συχνά το παιδί μου ,και το παιδί μου δεν είναι αντικείμενο που λείπει από το σπίτι μου . Είναι η ζωή μου και θέλω να είναι ευτυχισμένο και να περνάει καλά .
Σε ευχαριστώ για την βοήθεια .