Άγχος και Φοβία στην Εργασία

Θα φανεί σε πολλούς αστείο, αλλά έχω σοβαρό πρόβλημα (και όχι ένα δυστηχώς). Φοβάμαι να εργαστώ! Φοβάμαι και αγχώνομαι στο χώρο της εργασίας, ότι δεν θα τα καταφέρω, ότι δεν έχω τις απαιτούμενες γνώσεις, ότι δεν με ενδιαφέρει το αντικείμενο (Πληροφορικάριος ΠΕ είμαι).

Κάποιοι ίσως να με χαρακτηρίσουν τεμπέλη (όπως κάνουν οι γονείς μου - άλλο μεγάλο πρόβλημα) αλλά ειλικρινά σας λέω ότι δεν είμαι. Τελείωσα από τους πρώτους την σχολή μου, διάβαζα πολύ και μου άρεσε το αντικείμενο. Τα τελευταία χρόνια έχω χάσει βέβαια κάθε όρεξη για οτιδήποτε. Τα πρώτα χρόνια μετά την αποφοιτησή μου δούλεψα σε σοβαρούς οργανισμούς, αλλά λόγω προβλημάτων συμπεριφοράς δεν μπόρεσα να καλλιεργήσω μια μόνιμη σχέση εργασίας. Κατέληξα λοιπόν από εκεί που δούλευα για σοβαρά προτζεκτ, μέσα στο 2010 να δουλεύω σε μια εταιρεία-περίπτερο που φτιάχνει σαιτ. Εκεί με έπιανε κρυος ιδρώτας κάθε φορά που πηγαινα στο γραφείο. Έλεγα "σήμερα να δούμε πως θα την βγάλουμε". Φοβόμουν ότι κάποια στιγμη θα φανει ότι δεν γνωρίζω, ότι δεν τα καταφέρνω κλπ. Ευτυχώς σε 6 μήνες η εταιρεία έκλεισε και λυτρώθηκα από ένα μεγάλο βάσανο.

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ πιστεύω ότι δεν μπορώ να ανταπεξέλθω στο επαγγελματικό χώρο και ότι και αν κάνω θα είναι μάταιο. Δεν αντέχω στην ιδέα του καθημερινού ανταγωνισμού και στην πιθανότητα απόλυσης ανα πάσα στιγμή.

Πιστευω πως τωρα πια η αγορα εργασιας ειναι πολύ σκληρη, οποτε αν δεν εχεις τα προσοντα δεν θα σε προσλαβουν,τωρα δουλευεις?εφοσον εχεις σπουδασει και εχεις εργασιακη εμπειρια γτ δεν τα καταφερνεις?
και μενα με χαρακτηριζουν τεμπελα και ειμαι αλλα δεν θα το αντεχα να καθομαι παρολ αυτα ειμαι σε μια δουλεια χωρις απαιτησεις ιδιαιτερες στην ουσια αραζω..μπορει να ναι και στην γενικοτερη συναισθηματικη κατασταση του οτι δεν εχεις ορεξη να προσπαθησεις ουτε να εργαστεις..ειναι και το συστημα που μας ριχνει..

(πάτησα "απάντηση σε θέμα και δεν ξέρω πού πήγε η απάντησή μου).

έλεγα ότι...αφού πραγματικά πιστεύεις ότι δε μπορείς να ανταπεξέλθεις στον εργασιακό χώρο, μπορείς να επενδύσεις σε επιπλέον εκπαίδευση, εργαστήρια και εξειδίκευση.
Είναι αναμενόμενο στην αρχή να μη γνωρίζεις τα πάντα, πολλά τα μαθαίνεις και στην πράξη, μέσα από τη δουλειά. Άλλωστε, το πεδίο είναι τεράστιο, ποτέ δε θα τα ξέρεις όλα το ίδιο καλά.

Τι εννοείς προβλήματα συμπεριφοράς;;;

Καταρχας παιδια εσεις που απαντατε στον καρολο ειστε ψυχολογοι,ειδικευομενοι ή απλοι users θα ηθελα να το ηξερα αυτο

εγώ απαντώ ως φρέσκια στον εργασιακό χώρο.

Ευχαριστώ για τις πρώτες απαντήσεις. Η κατάσταση μου είναι αρκετά περίπλοκη για να την αποδόσω στο κείμενο.

Βασικά υπάρχει μια γενικότερη έλλειψη βούλησης και ενδιαφέροντος. Από την άλλη ενώ συνεχίζω να εκπαιδεύομαι δεν μπορώ να εφαρμώσω τις γνώσεις που αποκτώ ώστε να διεκδικήσω μια ανάλογη θέση.

Επίσης αφού μπορώ να εργαστώ και ως ελεύθερος επαγγελματίας, όταν το δοκίμασα δεν είχε ούτε την απόδοση ενος μισθού.

Παιδιά αισθάνομαι σαν τον άνθρωπο που πιάνει χρυσάφι και αυτό γίνεται κάρβουνο. Πιστεύω ότι ακόμα και Ιατρική να είχα σπουδάσει τώρα θα είμουν στο ίδιο σημείο και θα αντιμετώπιζα το ίδιο πρόβλημα.

Είμαι πολύ προβληματισμένος και δεν ξέρω και εγώ τι δεν παει καλά μαζί μου. Θα ήθελα να ήμουν ένας διαφορετικός άνθρωπος. Να έχω μια δουλειά και ένα μισθό χωρίς το άγχος και τις φοβίες.

Είμαι 35 χρονών.

Quote:

---

Originally Posted by karolos

Τα πρώτα χρόνια μετά την αποφοιτησή μου δούλεψα σε σοβαρούς οργανισμούς, αλλά λόγω προβλημάτων συμπεριφοράς δεν μπόρεσα να καλλιεργήσω μια μόνιμη σχέση εργασίας.

---

Προσωπική μου άποψη είναι πως εκεί πρέπει να εστιάσεις.
Σε τι προβλήματα συμπεριφοράς αναφέρεσαι?

Γενικά, πιστεύεις πως το αποτρεπτικό στοιχείο είναι η ελλειπής κατάρτισή σου ή τι...?

στο πρώτο σου ποστ αναφέρθηκες σε προβλήματα συμπεριφοράς ως λόγο να μην μπορείς να κρατήσεις τη δουλειά που είχες.
Τι προβλήματα συμπεριφοράς ήταν αυτά; και τι σχέση έχουν με την αμφιβολία για τις δυνατότητές σου να ανταπεξέλθεις στο εργασιακό περιβάλλον;

Τα προβλήματα συμπεριφοράς είχαν να κάνουν με τους προϊσταμενους μου και ορισμένους συναδελφους μου.

Για να γίνω πιο αναλυτικός υπήρξε μια περίοδος (6 χρόνια) που δούλεψα στο Πανεπιστήμιο και μετά σε ερευνητικό ίδρυμα. Εκεί λοιπόν είδα ΤΙΣ λαμογιές, και πως ορισμένοι τρώγανε καλά εις βάρος των χρηματοδοτήσεων αλλά και εις βαρος μου. Ενώ δούλευα δίπλα στον καθηγητή εκείνος φρόντισε να δώσει μια θέση εργασίας που έβγαλε στην φιλενάδα του υιού του βέβαια. Έπειτα μπήκε και ο γιος του, και εγω στο περίμενε...σε ένα άλλο καθηγητή έγραψα γύρω στο 1/3 του διδακτορικού του γιου του και όταν του ζήτησα να με συστήσει σε καμια ιδιωτική εταιρεία (που ήξερε αρκετές) μου απάντησε ότι δεν υπάρχουν θέσεις πια.

Έπειτα δούλεψα σε ένα ερευνητικό ίδρυμα, αλλά είχα ήδη αναπτύξει μια κακή γνώμη για πρόσωπα και πράγματα. Όταν άρχισα να βλέπω παρόμοιες καταστάσεις (φωτογραφικές προκυρήξεις, σπατάλη χρημάτων κλπ) άρχισα να τα λέω μπροστά στα μούτρα τους. Να τους υποτιμώ, να πηγαίνω ότι ώρα θέλω κλπ. Μόλις τελείωσε η σύμβαση μου βέβαια με διώξανε χωρίς δεύτερη σκέψη.

Θα μου πείτε βέβαια "Καλά να πάθεις". Αλλά ρε παιδιά δεν μπορώ να βλέπω λαμογιές, και από ότι καταλαβαίνω επειδή παντού συμβαίνει αυτό, προκειμένου να συν-εργαστώ θα πρέπει να ξεπεράσω αυτό το κόμπλεξ που έχω.

Eγω σαν ψυχολογος που δουλευω στις επιχειρήσεις θα σου λεγα να δεις πιο ωμα την κατασταση, χωρίς δουλειά καλύπτεις τις αναγκες σου, λογικα οχι αρα πρεπει να δουλεψεις και τι πρεπει να κανεις για να κρατησεις τη θεση σου, τα στραβα ματια, να προσπαθησεις και να σαι τυπικος, το ωραριο ειναι 8-4, 9-5 κ εσυ πρεπει να εισαι εκει, σε ολες τις επιχειρησεις υπαρχει ιεραρχια σε καποιες περισσοτερο αλλες λιγοτερο και πρεπει να το βουλώνεις στις λαμογιες των ανωτερων σου. Καλώς η κακώς ετσι είναι το σύστημα και πρεπει να το δεχτεις για να επιβιωσεις στο χωρο εργασιας, εισαι στη δουλεια για 1 βασικο λόγο να βγαλεις χρήματα κ ισως να περασεις την ωρα σου, παιρνεις τα χρήματα καλύπτεις τις αναγκες σου και τελος μην σκεφτεσαι παραπάνω.

Μα αυτό προσπάθησα να κάνω στην αρχή και εισέπραξα κοροϊδία και χλευασμό. Πέραν του ότι αλλα σπούδασα και άλλα κάνω (εστω και αν το αντικείμενο εχει το ίδιο γενικό όνομα). Οι λαμογιές που έγιναν δεν είχαν σχέση με τρίτους (αυτές λίγο με ενδιέφεραν) αλλά με μένα. Εμένα κορόιδεψαν.

Πάντως η κατάσταση για μένα είναι περισσότερο περίπλοκη (δεν έχω γράψει όλα τα προβλήματα που έχω αντιμετωπίσει παρά μόνο τα επαγγελματικά). Μεγάλωσα με γονείς που είχαν περίπου τα ίδια προβλήματα. Πατέρας χωρίς φίλους και γνωριμίες, σχετικά αδιάφορος για το μέλλον μου (τα είχε αφήσει όλα στον αυτόματο πιλότο :) το μόνο που τον ενοιαζε ήταν τα λεφτά του και ο εαυτούλης του) και μια μητέρα με μια απαξιωτική ματιά για όλη την Ελληνική κοινωνία να βλαστημάει την ώρα και την στιγμή που ήρθε στην Ελλάδα. (Ζητάω συγνώμη αν έθιξα κάποιον)

Και στην μέση εγώ να γίνομαι μπαλάκι διεκδίκησης μεταξύ τους, για να επιβεβαιώσουν την κυριαρχία τους! Η μητέρα μου να λέει ότι ο μόνος λόγος που δεν χώρησε ήταν για να μην χάσω την περιουσία του πατέρα (σιγά την περιουσία δηλαδή 3 σπίτια που απλά δεν ήθελε να του τα φάνε τα ανήψια του). Με διατήρησε σε αυτό το νοσηρό περιβάλλον για να πάει κόντρα στους συγγενείς του πατέρα μου που δεν την ήθελαν για νύφη....(καμία δεν ήθελαν για την ακρίβεια γιατί ήθελαν να του φάνε τα σπίτια). Και εκείνος όντας παντρεμένος να λέει "οικογενειά μου" αναφερόμενος στα αδέρφια και τα ανήψια του!!!!

Από ένα σημείο και πέρα με πιάνουν τα... γέλια. Αγάπη τελικά βρήκα ως ενήλικας σε ξένους ανθρώπους (αλλά αργά αφού στην αρχή τους απέφευγα) και μπόρεσα να τελευταία 2 χρόνια να μαζέψω κάπως τα πράγματα.

Δεν έχω τα ψυχικά αποθέματα να ανεκτώ τον κάθε ένα για 700 ευρώ το μήνα, αρκέτα ανέκτηκα 2 ανθρώπους για 30 χρόνια.

http://www.e-psychology.gr/forum/sho...�ύ-δειλή

Κάρολε αν θέλεις δες το thread μου. Αντιμετωπίχω το ίδιο πρόβλημα το οποίο με έχει εγκλωβίσει στο σπίτι. Δε ξέρω αν συμβαίνει το ίδιο και με σένα πάντως στη δική μου περίπτωση πιστεύω ότι οφείλεται στη χαμηλή αυτοεκτίμηση και στην κοινωνική φοβία. Στη δική μου περίπτωση ο τομέας που βιώνω κυρίως αυτές τις παρενέργειες είναι ο χώρος εργασίας.

Κάρολε, 700 ευρώ το μήνα, είναι καλύτερα από 0 ευρώ, έτσι δεν είναι ;)
Δύσκολα διαχωρίζεται η επαγγελματική από την προσωπική και οικογενειακή ζωή,
όμως σε παίρνει να μη δουλέψεις;
κι αν ναι, πώς θα περνάνε οι μέρες; τι θα σε γέμιζε;...

Έχεις δει πολλά και θα δεις ακόμα πολλά, δυστυχώς αν δεν κάνεις δική σου δουλειά, κανείς δε μπορεί να σου εγγυηθεί ότι όλα θα γίνονται όπως πρέπει.
Όπως ειπώθηκε, η ιεραρχία υπάρχει, και δεν είναι απαραίτητα κακό, ειδικά για κάποιον που ξεκινά τώρα.
Με την έννοια ότι μαθαίνεις τη δουλειά κι έχεις κάθε φορά την ευθύνη που αναλογεί στην εμπειρία σου.

Μου δίνεις την εντύπωση ότι μπλέκεις πολλά θέματα μαζί τα οποία πυροδοτούνται από το θέμα της δουλειάς.
Ίσως θα ΄βοηθήσει να τα βάλεις κάτω, σε μια σειρά προτεραιότητας και να δεις τι ακριβώς αντιμετωπίζεις.
Σου φταίει το επάγγελμα, η οικογένεια, ο χρόνος, οι συμβιβασμοί, σε τι βαθμό. Αυτή τη στιγμή είναι όλα μαζί και μοιάζουν βουνό.

το ξανάγραψα και πριν αλλά μάλλον σβήστηκε. Το΄ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζω κι εγώ και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό, οπότε και κατανοώ πως νιώθει ο karolos. Η δική μου άποψη είναι ότι οφείλεται στη χαμηλή αυτοεκτίμηση και την κοινωνική φοβία. Οι υπόλοιπες σκέψεις π.χ. Φοβάμαι και αγχώνομαι στο χώρο της εργασίας, ότι δεν θα τα καταφέρω, ότι δεν έχω τις απαιτούμενες γνώσεις, ότι δεν με ενδιαφέρει το αντικείμενο, Δεν έχω τα ψυχικά αποθέματα να ανεκτώ τον κάθε ένα για 700 ευρώ το μήνα, αρκέτα ανέκτηκα 2 ανθρώπους για 30 χρόνια, είναι παρενέργειες των βασικών 2 παραπάνω προβλημάτων. Το άτομο με τα προβλήματα αυτά, βάζει το μυαλό στη διαδικασία να δημιουργεί εμπόδια σε συγκεκριμένες καταστάσεις όπως η δουλειά (προφανώς γιατί ο εργασιακός χώρος είναι συνήθως από τα πιο σκληρά και απαιτητικά περιβάλλοντα, όπου υπάρχει έντονο το στοιχείο του ανταγωνισμού της κριτικής και της απόδοσης, παράμετροι οι οποίες είναι κόκκινο πανί για τα φοβικά άτομα) προκειμένου να τις αποφύγει για να ανακουφιστεί από την υπέρμετρη ψυχολογική πίεση που δέχεται περισσότερο εσωτερικά και λιγότερο εξωτερικά. Στην προσπάθεια λοιπόν να προστατέψουμε τους εαυτούς μας από την πιθανή αποτυχία να διαχειριστούμε αυτά τα αρνητικά συναισθήματα και ίσως τη μετέπειτα κατάθλιψη και θυμό προς τον εαυτό μας συχνά χτίζουμε ένα απροσπέλαστο τείχος δικαιολογιών ώστε να καταστήσουμε το φοβικό ερέθισμα απρόσιτο. Βέβαια στην πορεία, ξεκινάει ο φαύλος κύκλος, γιατί το άτομο αφού ανακουφιστεί προσωρινά από την απομάκρυνση του από το φοβικό σημείο, νιώθει ακριβώς ίσως και περισσότερο το θυμό και την κατάθλιψη που προσπάθησε να αποφύγει. Η λύση λοιπόν κατά τη γνώμη μου είναι το κόψιμο στη ρίζα του προβλήματος, το οποίο προφανώς στην προκειμένη είναι η χαμηλή αυτοεκτίμηση και ίσως η κοινωνική φοβία (αν και η γνώμη μου είναι ότι η χαμηλή αυτοεκτίμηση οδηγεί στην κοινωνική φοβία). Ως εδώ είμαι ικανή να μιλήσω γιατί αν και τρόποι επίλυσης είναι λίγο πολύ γνωστοί σε όλους, εγώ δε τους έχω εκμεταλλευτεί όσο θα πρεπε.

Θα ηθελα να εκθεσω στα γρηγορα καποιο παραπλησιο προβλημα που ειχα κ γω κ τελικα μου φαινεται πως το ξεπερασα.... Μπορει να σε βοηθησει....
Παντα μου αρεσε το επαγγελμα μου, αλλα στην πρωτη μου δουλεια καποιος στο περιβαλλον εργασιας εκανε "την μεγιστη προσπαθεια" για να με αποθαρρυνει, να με μειωσει κ να μου αποδειξει πως δεν ξερω τι μου γινεται....(μαλλον με θεωρουσε μελλοντικη απειλη). Κ ως ενα σημειο τα καταφερε - μου το περασε γιατι φοβομουν να παω στη δουλεια, σε σημειο που με επιανε τρεμουλα... Κ φυσικα με απολυσανε...αλλα μου αξιζε γιατι εβγαζα φοβερπ φοβο κ ανασφαλεια κ εκανα πολλα λαθη.Τι χαστουκι ηταν αυτο!!!!!! Μετα απο καποιο διαστημα βρηκα αλλη δουλεια, αλλα σε αυτην επεσα με τα μουτρα! Υποσχεθηκα στον εαυτο μου οτι εμενα δεν θα με ξανααπολυσει κανεις... Θα φευγω εγω οποτε θελω. Κ τα καταφερα! Κ λεω οτι τα καταφερα γιατι με τοποθετησαν πολυ γρηγορα σε υπευθυνη θεση κ σε αλλη κ σε αλλη...Τελος παντων!
Εκει που θελω να καταληξω ειναι οτι προσπαθησα παρα πολυ κ ηθελα να γινω καλυτερη κ καλυτερη... Κ υπηρχε μαλλον καποιο κομματι μεσα μου που ποτε δεν πιστεψε οτι ειμαι αχρηστη...
Δεν σταματησα ομως να δουλευω! Πρεπει να προσπαθησεις να κοιταξεις το προβλημα σου καταματα, χωρις καμμια δικαιολογια. Μην το βαζεις κατω. Μου φαινεται οτι η tita δικαιο...

Quote:

---

Originally Posted by karolos

Πάντως η κατάσταση για μένα είναι περισσότερο περίπλοκη (δεν έχω γράψει όλα τα προβλήματα που έχω αντιμετωπίσει παρά μόνο τα επαγγελματικά). Μεγάλωσα με γονείς που είχαν περίπου τα ίδια προβλήματα. Πατέρας χωρίς φίλους και γνωριμίες, σχετικά αδιάφορος για το μέλλον μου (τα είχε αφήσει όλα στον αυτόματο πιλότο :) το μόνο που τον ενοιαζε ήταν τα λεφτά του και ο εαυτούλης του) και μια μητέρα με μια απαξιωτική ματιά για όλη την Ελληνική κοινωνία να βλαστημάει την ώρα και την στιγμή που ήρθε στην Ελλάδα. (Ζητάω συγνώμη αν έθιξα κάποιον)

---

Με το ' περίπου τα ίδια προβλήματα ' εννοείς πως έχεις κι εσύ τα στοιχεία που αναφέρεις για τους γονείς σου?
Γιατί αν είναι έτσι φυσικό δεν είναι να έχεις δυσκολίες στο εργασιακό περιβάλλον εαν έχεις προβλήματα κοινωνικοποίησης (επειδή αναφέρεις πατέρα χωρίς φίλους και γνωριμίες) και προπάντων αποδοχής και προσαρμογής αν έχεις υιοθετήσει την απαξιωτική ματιά της μητέρας?
Μέχρι τώρα πάντως στα γραπτά σου προσωπικά βλέπω έντονα το 2ο...
Μάλλον μια αντίφαση θα έλεγα καλύτερα. Απ'τη μια απαξίωση κι απ'την άλλη άγχος επάρκειας.

Μου άρεσε πολύ και το ποστ της Τίτας (δε μου επιτρέπεται να σου δώσω ρεπ όμως... γκρρρ) αλλά και να συμπληρώσω πως επίσης μπορεί καταβάθος να ακολουθείς γονεικά πρότυπα ή πεποιθήσεις που σου έχουν περαστεί με αποτέλεσμα να σκαλώνεις.
Το ότι παντού γίνονται λαμογιές σαφώς και είναι δικαιολογία γιατί 1ον γενικοποιείς χωρίς να γνωρίζεις (καλά όσων αφορά τα πανεπιστήμια και την έρευνα ... βρήκες κι εσύ κλίκα!... κι εγώ τα έζησα αυτά ώσπου τα παράτησα για μεταπτυχιακό -διδακτορικό μιλάω, αλλά δεν το μετάνιωσα γιατί δε γούσταρα να μπω σε κείνο το σύστημα) και κατά 2ον υπάρχουν εργασίες που μπορείς να δουλέψεις ανεξάρτητα σαν πληροφορικάριος έτσι δεν είναι? Να ανοίξεις μια δική σου επιχείρηση, ακόμα και με την εκπαίδευση να ασχοληθείς.. κα . Ότι δε σου κάνει δεν το επιλέγεις και προσπαθείς να στοχεύσεις σε κάτι που σου ταιριάζει.
Το έχεις εντοπίσει καθόλου?

Απ'το να συνεχίσεις να εκπαιδεύεσαι (καλό βέβαια) μήπως πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσεις ΕΣΥ με τι θες να ασχοληθείς, τι σου ταιριάζει, με ποιο τρόπο θα επιβιώσεις (γιατί κακά τα ψέματα μπορεί οι επιθυμίες μας να είναι μακριά απ'το να μας προσφέρουν έναν αμεσο τρόπο επιβίωσης- απαραίτητος ) και να κάνεις πιο στοχευμένες κινήσεις ?

Ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας. Νομίζω ότι οι tita1977 και Arsi είναι πιο κοντά στην ουσία του προβλήματος. Το να κλείσω τα μάτια και να πω έτσι πρέπει να γίνει και να το κάνω απλά δεν παίζει. Το προσπάθησα και δεν δούλεψε.

Arsi σωστά λες ότι έχω στοιχεία των χαρακτήρων των γονιών μου όπως κοινωνική φοβία άλλα όχι απαξιωτική στάση. Αυτό που ακούγεται ως γενίκευση πχ "όλοι λαμόγια είναι" είναι περισσότερο από αίσθημα απογοήτευσης. Το θέμα των γενικεύσεων το βλέπουμε κάθε μέρα δίπλα μας. Δεν μπορώ να αναφέρομαι στο 5~10% που διαφέρει. Στατιστικά περισσότερες πιθανότητες έχω να συνεργαστώ με το 90~95%. Και σίγουρα δεν έχω κακή προδιάθεση αλλά επιφύλαξη.

Αυτό που θέλω είναι αφενος να εντοπίσω τα στοιχεία του χαρακτήρα μου που δεν μου επιτρέπουν να συνεργαστω με άλλους ανθρώπους (ακόμα και όταν δούλευα προτιμούσα να κάνω τις δουλειές μόνος μου) και να διορθωθώ
και αφετέρου να εντοπίσω τους λόγους ελλειματικής προσοχής που βιώνω τα τελευταία 3 χρόνια. Είχα ένα κατάλογο από δεκάδες πράγματα (προγράμματα-ιστοσελίδες) που θα μπορούσα να έχω φτιάξει και να έχω βγάλει και πολλά χρήματα ενδεχομένως, και τελικά δεν έκανα ούτε ένα.

Βιώνω κατάθλιψη?

ΥΓ. Σαν παιδί ήμουν πολύ άτακτος και δεν καθόμουν στην θέση μου για πολλά λεπτά. Μήπως ήμουν από τα παιδιά με σύνδρομο ελλειματικής προσοχής και μήπως αυτό σχετίζεται με την έλειψη ενδιαφέροντος που βιώνω τώρα?

Φίλε μου από όσα γραφεις, από τις περίπτες θέσεις εργασίας στις οποίες πέρασες φαίνεται ότι είσαι ένας ικανότατος καταρτισμένος επιστήμονας του κλάδου σου ο οποίος εντούτοις υποτιμά τα προσόντα και τον εαυτό του. Επαγγελματικά όπως σου λέω τα πας τέλεια, το παραδέχεσαι και έμμεσα από αυτά που γράφεις.
Το πρόβλημα ίσως είναι χαμηλής αυτοεκτίμησης, φοβίας και ίσως δυσκολίας στις διαπροσωπικές σχέσεις. Ίσως στο να ξεπεράσεις αυτά θα πρεπε να επικεντρωθείς ώστε να μπορεις να αξιοποιήσεις τα προσόντα σου.

Κάρολε γνώμη μου είναι μην πας τόσο πίσω... στην περίπτωση της ελλειματικής προσοχής σαν παιδί, άσε που αυτό θα σε επηρέαζε ως τώρα για παράδειγμα στις σπουδές κι όχι συγκεκριμένα στο να οργανώσεις τα επαγγελματικά σου βήματα.

Όσο για την απαξιωτική σου στάση μπορεί να κάνω λάθος (και δεν ήταν μόνο το θέμα της 'λαμογιάς' ) αλλά μου δόθηκε αυτή η εντύπωση γενικότερα διαβάζοντάς σε (παρόλο που δε φαίνεται άμεσα). Μια αντίφαση.
Αν τώρα πιστεύεις πως έχεις κοινωνική φοβία σίγουρα πρέπει να κάνεις κάτι γι'αυτό γιατί σου βάζει στοπ σε πολλούς τομείς της ζωής σου και φυσικά και στον επαγγελματικό. Να ένα θέμα δλδ που πρέπει να αντιμετωπίσεις.

Για τα υπόλοιπα πιστεύω πως δεν κάνεις στοχευμένες κινήσεις. Γράφεις πως είχες φτιάξει έναν κατάλογο με διάφορα που θα μπορούσες να φτιάξεις και δεν έκανες τπτ. Που κολάει εδώ η ελλειματική προσοχή? Μήπως κολάς στο 1ο βήμα και δεν περνάς στο επόμενο? για τον α β λόγο ?

Πέρα απ'το τι έφτιαξες όμως.
Έχεις αποφασίσει με τι θες να ασχοληθείς? Τι σου ταιριάζει? Πως θα βγάλεις χρήματα? Έχεις σκεφτεί τα συγκεκριμένα βήματα που πρέπει να κάνεις για να τα πετύχεις?

Ρωτάς αν έχεις κατάθλιψη...
Εφόσον βιώνεις μια κατάσταση τόσο επώδυνη γιατί δεν αναζητάς απάντηση από κάποιον που σίγουρα μπορεί να σου δώσει? Έναν ειδικό δλδ.

Τώρα σε τι φάση είσαι? Πως το προσπαθείς και τι? Γενικότερα η ζωή σου πως είναι ?(αν θες απαντάς)