Printable View
Που λέτε να οφείλεται η κατάσταση να βλεπει κανείς τους άλλυς ως αντιπάλους;
Να νομίζει ότι βρισκεται διαρκώς σε μια κατάσταση άμυνας όπου περιμένει επίθεση ανά πάσα στιγμή και πρέπει ανά πάσα στιγμή να είναι έτοιμος να αμυνθεί ή να ανταποδόσει;
Όταν μιλά να έχει στο νου του κυρίως πως να αντιμετωπίσει τον άλλο παρά πως να τον κάνει φίλο;
Ισως σε ανασφαλεια. Και μπορει αν στο παρελθον δεν ειχε αντιδρασει οπως θα ηθελε σε συγκεκριμενες καταστασεις αυτο τωρα να του/της δημιουργει αγχος και εγρηγορση.
" Man who lives in a world of hazards is compelled to seek for security"
John Dewey, 1929, opening line of his book The Quest for Certainty
Κατά 1ον γιατί νομίζει πως ο κόσμος όλος περιστρέφεται γύρω απ'αυτόν. Σαν δλδ με το που θα ξεμυτίσει θα τον περιμένουν για επίθεση !
Θα είναι στη γωνία να τον κρίνουν, να τον παρατηρήσουν κοκ κ αυτός πρέπει να είναι άψογος!
Λες κ δεν έχει άλλη δουλειά να κάνει ο καθένας....
Και κατά 2ον δεν έχει αναγνωρίσει και αποδεχτεί τον εαυτό του.
Άραγε πως μπορεί να του επιτεθεί κάποιος ?
Χτυπώντας και καλά σε ευαίσθητα σημεία, σημεία μελανά για τον ίδιο που αμφιταλαντεύεται για το αν είναι δικά του ή όχι, κι αν τα έχει δεχτεί σαν δικά του δεν τα έχει αποδεχτεί.
Στην ουσία είναι ο ίδιος που επιτίθεται και περνάει από κόσκινο τον εαυτό του κι όχι οι απέναντι .....
και εμενα με εχει προβληματισει αυτο ΙωαννηQuote:
Originally Posted by ioannis2
το εχω συνδεσει με τον φοβο
οσο περισσοτερο αδυναμη και φοβισμενη αισθανομαι τοσο περισσοτερο αντιπαλοτητα και οχι φιλικοτητα μου βγαινειπρος τους αλλους
και αυτο που σου λεω το εχω βιωσει πολυ και εδω μεσα στο φορουμ
παλιοτερα οατν ξεκινησα να γραφω εδω
κατ αρχην δεν εγραφα καθολου
μετα πολυ αραια
και μετα πολυ διακεκομενα
και τωρα οσο και οποτε θελω
σαν συναισθημα στην αρχη επικρατουσε φοβος
μην κανω κατι λαθος μην μου την πουνε μην λεω χαζομαρες
ετσι αρχισα να αισθανομαι εσψτερικα τους συμφορουμιτες σαν αντιπαλους που εχουν λυσει τα δικα τους προβληματα
και περιμενουν στην γωνια να αρπαχτουν απο την βλακεια μου και να με χλευασουν επιτεθουν κτλ
τωρα αυτα δεν τα αισθανομαι καθολου
αντιθετα αισθανομαι πιο ελευθερη ισοτιμη με εντονα φιλικη διαθεση να νοιαζομαι και να με νοιαζονται
η να αδιαφορω και αναλογα
οποτε για μενα παιζουν πολλα
αλλα κυριως η αισθηση του εαυτου
το να εχει βαλει σε μια καποια ταξη κανεις τις σκεψεις του
και να μαθουμε
πως ουτε εμεις ειμαστε τοσο μικροι
ουτε οι αλλοι τοσο μεγαλοι οσο νομιζουμε η μας συμφερει η εχουμε μαθει να πιστευουμε
ελπιζω να βοηθησα :) :) :)
Δεν ξέρω. Εσύ θα άντεχες η θα προτιμούσες να γίνεις σύμμαχος της Αλ-Κάιντα;Quote:
Originally Posted by ioannis2
Rock,
««Και μπορει αν στο παρελθον δεν ειχε αντιδρασει οπως θα ηθελε σε συγκεκριμενες καταστασεις αυτο τωρα να του/της δημιουργει αγχος και εγρηγορση. »» Αυτή η απάντηση σου είναι μέσα.
Researcher,
««το εχω συνδεσει με τον φοβο....
σαν συναισθημα στην αρχη επικρατουσε φοβος
μην κανω κατι λαθος μην μου την πουνε μην λεω χαζομαρες
το να εχει βαλει σε μια καποια ταξη κανεις τις σκεψεις του
και να μαθουμε
πως ουτε εμεις ειμαστε τοσο μικροι
ουτε οι αλλοι τοσο μεγαλοι οσο νομιζουμε η μας συμφερει η εχουμε μαθει να πιστευουμε»»
Και εσύ είσαι μέσα. Να ξέρεις ότι έχεις από πολλή καιρό την ιδαίτερη εκτίμηση μου και διαβάζω προσεκτικά τα όσα γράφεις τα οποία θεωρώ σημαντικά και λαμβάνω υπόψη όπως το απόσπασμα σου που παραθέτω εδώ. Και έξω να ξέρεις πιθανόν να παρεξηγείσαι επειδή δεν είσαι με τα κατάλληλα άτομα, με άτομα με βάθος να σε κατανοήσουν.
Όσον αφορά το θέμα, σε συνέχεια των απαντήσεων, η μη αντίδραση στο παρελθόν ήταν αποτέλεσμα φοβίας. Και φοβίας μην επαναληφθούν τα ίδια και στο σήμερα, άρα τους βλέπω ως αντιπαλους και κρατώ άμυνα και αν χρειαστεί και επίθεση. Ε δε μιλούμε και για Αλ Κάιντα όπως λέιε ο insect. Επίθεση που μπορεί να δεχτεί μπορεί να είναι λεκτική πχ εμπαιγμίος, κοροϊδία ή ακόμα περιθωριοποίηση. Αντιδραση στο σήμερα να σημαίνει εξιλέωση του παρελθόντος και λιγότερες τραυματικές εμπειρίες να ακολουθούν στο μέλλον. Και η κατάσταση αυτή ναι οδήγεσε στο να θεωρώ τον εαυτό μου μικρό και τους άλλους μεγάλους. Και η κατάσταση αυτή σε κάνει να απομωνώνεσαι, να φοβάσαι να εκφραστείς, να μένεις στην απέξω.
Λύση είναι νομίζω το να μη φοβάσαι να μιλήσεις, να λες τη γνώμη σου και να αντιδράς όταν σε προσβάλλουν. Δεν είναι καλήτεροι σου οι άλλοι. Ίσα ίσα μπορεί να δείχνεις κατώτερος επειδή φοβάσαι να εκφραστείς. Αυτό επιτυγχάνεται με τη συνεχή τριβή όταν βρίσκεσαι σε τέτοιες καταστάσεις.
Γιαννη,Quote:
Originally Posted by ioannis2
χαιρομαι πολυ που εχω την εκτιμηση σου
στα οσα γραφω καποιες φορες
και σε ευχαριστω που μου το λες
ανταποδιδω :)
Mάλλον στην ελλειψη εμπιστοσυνη στον λογο, στην σταση που φερει ο ιδιος ο ανθρωπος αυτος με την συμπεριφορα του. πχ. ο ανθρωπος που αισθανεται ενταξει μ αυτα που λεει κ κανει, με αλλα λογια αυτος που ειναι καλα με τον εαυτο του, δεν εχει αναγκη να ερθει αντιμετωπος με ολο τον κοσμο. Δεν εχει αναγκη την επιβεβαιωση οτι εχει δικιο μεσω της κοντρας. Απλα το ξερει. To δικο του δικιο που δεν χρειαζεται να συμπιπτει με του κοσμου ολοκληρου για να ναι πιο ισχυρο ή ενταξει. Ετσι δεν χρειαζεται την ευκαιρια να επιβεβαιωσει το δικιο του μεσα απο συνεχεις αντιπαλοτητες. Ποσο μαλλον να ανταποδοσει ή να επιτεθει.Quote:
Originally Posted by ioannis2
Επισης, αν εχει στο νου του πώς θα κανει καποιον αντιπαλο ή συμμαχο εμενα μου μοιαζει καπως...το ιδιο. Κ εξηγουμαι: γιατι να ξεκινησει με προοπτικη του τι θα κανει? Ειναι ενας ανθρωπος μια δεδομενη στιγμη μαζι με καποιον αλλο. Διερευνουν κ οι 2 πιθανοτητες πιθανης προσεγγισης. Μπορει να βγει κατι καλο, μπορει οχι. Μπορει κατι μέτριο ή κατι που χρειαζεται κ αλλο χρονο. Μπορει να βγει κ το απολυτο ξενερωμα...Δεν ειναι κακο, κακο ειναι να εκβιαζουμε τον εαυτο μας, να παρει αμεσα μια θεση που θελει τον δικο της χρονο.
Μάλλον στην ιδέα ότι κάπου υστερεί. Ή ότι απειλήται από κάτι.Quote:
Originally Posted by ioannis2
Ελάχιστοι θέλουν το κακό μας. Οι πιο πολλοί θέλουν το καλό τους. λολ
Όταν τα δύο συμπίπτουν να σηκώσεις άμυνες. Αλλιώς what's the use?
Στο βάθος είναι φοβία και ανασφάλεια, ακόμα και χαμηλή αυτοεκτιμηση με πηγες τα βιώματα του παρελθόντος. Φόβος μην επαναληφθούν τα ίδια. Έτσι η συμπεριφορά είναι συγκρατημένη, συνεσταλμενη απεναντι στους άλλους και καποτε σε άμυνα για απόκρουση καθε «επίθεσης».
ετσι εχει μαθει, οταν το περιβαλλον ηταν συνεχως αρνητικο κι ασχημο πχ δεχοταν καθημερινα επιθεση, τοτε ειναι φυσιολογικο για καποιον να νιωθει οτι θα του επιτεθουν, ακομα κι αν αλλαξει και παει καπου πιο ηρεμα. αυτο ισχυει σχεδον για ολα νομιζω.
νομιζω οτι η συνεσταλμενη συμπεριφορα δεν ειναι καθολου απαραιτητη..Quote:
Originally Posted by ioannis2
περισσοτερο το εντοπιζω σε ενα εχθρικο περιβαλλον η σε καθημερινες επιθεσεις (που λεει και το κενο), περιβαλλον με εντασεις η και βιαιο κλπ, που κανουν το ατομο να νοιωθει μονιμως ετοιμο να παλεψει για την ακεραιοτητα του
Ρεμ, όταν αισθάνεσαι πως απειλείσαι από τους άλλους, ακόμη και τις αγνότερες προθέσεις να έχουν, εσύ θα αναζητάς σημάδια που θα σου υποδεικνύουν ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ!
Όταν φοβάσαι τους άλλους, γιατί τους αισθάνεσαι απειλητικούς, τότε παντού βλέπεις εχθρούς.
Όχι, όταν βλέπεις τους άλλους ως αντιπάλους, και αυτή η ματιά σου είναι έτσι συστηματικά, φταις εσύ και όχι το εχθρικό περιβάλλον.
Και να σου πω και το άλλο, ακριβώς επειδή αυτός που βλέπει τους άλλους ως αντιπάλους, ψάχνει να βρει τις αποδείξεις της απειλητικής συμπεριφοράς πάνω τους, απωθεί τους ανθρώπους, δεν τους προσελκύει.
Είναι θέμα αυτού που το βιώνει έτσι, θέμα που έχει να κάνει με την αυτοπροστασία του, που έχει γίνει υπερβολική πια, και κλείνει τον κόσμο του, δεν τον ανοίγει.
Είναι γνώρισμα κακοποιημένων ατόμων αυτό, ατόμων που έχουν περάσει πολλά, και αυτά τα πολλά ήταν τραυματικά, τόσο, ώστε να είναι η ασφάλεια το μεγαλύτερο κυνήγι και όχι η επαφή.
Just my two cents.
δεν διαφωνω σε κατι Ηρω.
σιγουρα το να βλεπει ΤΩΡΑ παντου εχθρους, ειναι δικο του θεμα, δεν υπαρχουν και παντως, δεν υπαρχουν τοσοι οσοι νομιζει.
ΚΑΠΟΤΕ ΥΠΗΡΞΑΝ ομως. αυτο ειπα.
καποτε ζουσε σε εχθρικο περιβαλλον η δεχοταν συχνα επιθεσεις κι εμαθε να ζει σαν πολεμιστης...
ioannis2, το νευρικό σύστημα 'εκπαιδευεται' κατα τα πρωτα χρονια της ζωης μας, και κατ' επεκταση στην εφηβεια . Η εκπαιδευση γινεται κατα την αλληλεπιδραση με τους αλλους. Κυριως το στενο περιβαλλον ειναι οι γονεις επομενως η εκπαιδευση του γινεται κυριως με προτυπο τις σχεσεις με αυτους.
Εκει εγκαθιστανται αντιληψεις και η ταυτοτητα και η εικονα του ανθρωπου για το ατομο του.
Οταν ενας ανθρωπος βλεπει τους αλλους ως αντιπαλους πιθανον να εχει δεχτει αρκετη κριτικη ή/και πίεση άμεση ή έμμεση , δηλαδή παραβίαση των ορίων του ή συμπεριφορές που προσομοιάζουν σε εκμετάλευση. Έτσι περιμένει ανα πάσα στιγμη να του ξανασυμβει αυτο, και δυσκολευεται πολυ να ανοιχτει.
Κι όταν ειναι κοπελα που θα θελα να κανω σχεση μαζί της να με πιάνει ένας φόβος, ένα πάγωμα, κάτι σα να εκτοξεύεται από το 5 απότομα στο 300 και να μη μπορώ να κάνω τίποτα. Στο τέλος λόγω της κατάστασης αυτής, αντί να προσπαθώ να προσεγγίσω, να μένω μακριά, να προσπαθώ να το παίξω δείχνοντας σκληρός και απασχολημένος ώστε να μην έχω χρονο να αφιερώσω και λιγομίλητος. Μήπως είναι θέμα απειρίας και εξοικίωσης;
Προσωπικα δεν ηξερα τι να απαντησω στο θρεντ αυτο γιατι μου φανηκε λιγο ασαφες το αρχικο σου ποστ... Επροκειτο να σε ρωτησω αν μπορεις να γινεις λιγο πιο συγκεκριμενος, αλλα δεν προλαβα μιας και ολοι αρχισαν να απαντουν : )
Τωρα που γραφεις οτι προκειται για εσενα, μπορει να δωσεις καποιες λεπτομερειες? Τους βλεπεις *ολους* σαν εχθρους ας πουμε η μονο συγκεκριμενα ειδη ατομων σε συγκεκριμενα ειδη καταστασεων? Ειναι μια δυνητικη κατασταση που απειλει να εκφραστει ανα πασα στιγμη η εχεις σχηματισει καποια εικονα του κοσμου σαν σκληρου κλπ οπου πρεπει κανεις να επιβιωσει ας πουμε? Ειναι κατι που σου βγαινει μονο σαν αντιδραση η το εχεις παντα μεσα σου? Υπαρχουν και αλλα πραγματα που αισθανεσαι να σε απειλουν η μονο ανθρωποι στο κανουν αυτο? Οποτε βλεπεις καποιον σαν εχθρο μαζευεσαι, αμυνεσαι, επιτιθεσαι..?
Γιατι οπως βλεπεις απο τις αποψεις που εχουν εκφραστει ηδη υπαρχουν παρα πολλοι τροποι να αισθανεται κανεις κατι σαν κι αυτο που περιγραφει ο τιτλος...
Το έχω ξεκινήσει ως γενικό το θέμα, όμως βασικά προσανατολίζεται σε μένα. Σαν ένα είδος ενδοσκόπησης από εμένα για εμένα μέσα από τη δική σας βοήθεια. Έχω πάρει ήδη αρκετές πολύ καλες απαντήσεις που βοηθούν να ξεδιπλώσω αυτή την εσωτερική κατάσταση.
Όσον αφορά τις ερωτησεις του oboro, μάλλον ως εχθρούς βλέπω συγκεκριμένα άτομα που μου θυμίζουν άτομα με τον ίδιο ή παρόμοιο χαρακτήρα από το παρελθόν με τα οποία΄είχα πρόβλημα. Όμως στο τώρα προσπαθώ να ξεχωρίσω ότι άλλο παρελθόν και άλλο τώρα, ότι όσες ομοιότητες και να υπάρχουν δεν πρέπει να νοιωθω ότι απειλούμε από άτομα που συναντώ στο σήμερα και ότι θα πρέπει να προσπαθήσω να τους βλεπω σαν φίλους.
Ίσως είναι δυνητική κατάσταση, ένα είδος να είμαι συνέχεια σε ετοιμότητα να αντιδράσω αν μου παρουσιαστεί κάτι. Προσπαθώ να ασκηθώ σε θέμα ετοιμότητας, δηλαδή να μπορώ ανα πάσα στιγμή που κάποιος θα μου πει κάτι ή θα μου κάνει κάτι αμέσως να αντιδράσω.
Φαίνεται πως αυτή την τάση την έχω πάντα μέσα μου ,΄ξεκίνησε από βιώματα και είναι ένα είδος φοβίας να μην επαναληφθούν παρόμοια στο σήμερα. Έχω φαίνεται ακόμα την τάση, αν και όπως γράφω πιο πάνω΄΄εχω συνηδητοποιησει ότι είναι λάθος και προσπαθώ να το αλλάξω, να βλέπω κάποια άτομα , δηλαδή ακόμα και με το που θα τους δω για πρωτη φορά, να τους βλέπω σαν άτομα για τα οποία θα πρέπει να κρατώ άμυνα, ανά πάσα στιγμή να ανταποδώσω, με τα οποία δύσκολα θα κανα φιλία.
Όλα έχουν ρίζα στο παρελθόν σε αρνητικές καταστάσεις με ανθρώπους, οι οποίες καταστάσεις και άνθρωποι δημιούργησαν φόβο και χαμηλή αυτοεκτίμηση, τα οποία έχω συνηδητοποιήσει και παλεύω στο σήμερα να τα ξεπεράσω. Για να υπάρχουν ακόμα στο νου μου τόσο έντονες τετοιες καταστάσεις φαίνεται πως έχω ακόμα πολλή δρόμο .....
ioannis2 εγω πιστευω οτι οταν πραγματικα καποιος θελει ενα αλλο ατομο , οταν του δωθει η ευκαιρια κατι θα κανει κατι θα δειξει, αν οχι τελειως ανοιχτα, σιγουρα εμμεσα.
Ειχες ποτε σου καποια σχεση μεσα στην οποια να εισαι πραγματικα ανετα? Δηλαδη μια μακροχρονια σχεση οπου ο αλλος σε δεχεται γι'αυτο που εισαι? Ή σου τονιζει σαν θετικα αυτα που εσυ νιωθεις για τον εαυτο σου σαν αρνητικα? Η γνωμη μου ειναι οτι απο εκει εξαρτωνται πολλα σ'αυτο το θεμα, οταν νιωσει κανεις εστω και μια φορα στη ζωη του την πραγματικη αποδοχη απο εναν αλλο ανθρωπο κατι αλλαζει μεσα του. Και με το να σε αποδεχτει δεν εννοω να αρεσεις σε καποια και να κανετε μια σχεση, εννοω την αποδοχη μεσα στην καθημερινοτητα, το να μη σκεφτεσαι για πολλα πραγματα τι να κανεις και τι να πεις αλλα το να εισαι χαλαρος με τον εαυτο σου.
Μια σχεση που ειχα ήταν κάτι σα συμβιβασμός. Υπήρχε σε αρκετό βαθμό αποδοχή, αλλά στο βάθος του νου μου ήταν συμβιβασμός. ΄΄Ισως και γι αυτό δεν άντεξε στο χρόνο. Αληθινή σχέση δεν είχα ποτέ.
Αποδοχή από την άλλη στην καθημερινότητα είχα αρκετές φορές από αλλα πρόσωπα είτε για το χαρακτήρα είτε για τη δουλειά μου, σαν αναγνώριση αυτό. Αλλά έννοιωσα πολλές φορές έντονα την υποτίμηση και τον εμπαιγμό και από εδώ φαίνεται να ξεκινούν όλα τα πλην που λέω ότι νοιώθω για τους άλλους.
Υπάρχει και η άλλη διάσταση που φαίνεται σε δυο τρια μηνυματα πιο πάνω, για τη δυσκολία με κοπέλες που μου αρέσουν.
Τα διαβασα αλλα αυτο που δεν καταλαβα ειναι αν εννοουσες οτι το προβλημα υπαρχει με κοπελες που απλα σου αρεσουν ή και με κοπελες τις οποιες εχεις ερωτευτει, νομιζω εχει τεραστια διαφορα το ενα με το αλλο. Το να μην εχει το θαρρος καποιος να προσεγγιζει ευκολα κοπελες που του αρεσουν απεχει πολυ απ'το να ερωτευτει καποιος μια κοπελα και παρ'οτι τον κατακλυζει ολο αυτο το συναισθημα και μπορει να εχει την ευκαιρια και να απλωνονται ολα μπροστα του να μην το επιχειρησει καν να της εκφρασει τι νιωθει.
Το αρέσει μια κοπέλα είναι κάποια σκαλοπάτια πιο κάτω από να ερωτευτείς μια κοπέλα. Σίγουρα κάποιος που είναι ερωτευμένος με μια κοπέλα θα πρέπει να κάνει κάτι για να της δείξει τα αισθήματα του, έστω μια κουβέντα. έστω να προσπαθήσει σιγά σιγα να της μιλά. Το πρόβλημα είναι να νοιώθεις ερωτευμένος μαζί της ή έστω να σου αρεσει, αλλά να φοβάσαι, να κομπλάρεις να της το δείξεις ή να σκέφτεσαι οτι ο τρόπος με τον οποίο θα την προσεγγίσεις θα την απωθήσει, και έτσι όλο το συναίσθημα να υπάρχει απλά στο κεφάλι. Ή σε όλο αυτό τον κυκεώνα να εμφανίζεται ως αδιάφορος ή φίλος ή βιαστικός από το φόβο να επιχειρήσει να εκφραστεί. Και αυτό να συμβαίνει ακόμα και όταν εμφανίζονται ευκαιρίες μπροστά του.
Γιάννη, καλημέρα. Διαβάζεις ποτέ το τι θέλει ο άλλος απέναντί σου, από τα μηνύματα που σου δίνει με το κορμί του ολόκληρο? Έχεις δοκιμάσει να αναζητήσεις τα μηνύματα αυτά? Τι σου λένε τα μάτια της, τα χείλη, τα χέρια της?
Η επιθυμία εκδηλώνεται όχι με τα λόγια αρχικά, τα λόγια έπονται και μπορεί και να μη χρειαστούν καν κάποιες φορές. Αν ο χορός των σωμάτων είναι εναρμονισμένος και ελεύθερος, οι λέξεις είναι σχεδόν περιττές. Η πρόσκληση είναι σωματική, το άλλο κορμί μπορεί να "ουρλιάζει" σε θέλω, κι εσύ να μην το πιάνεις το ουρλιαχτό του, να περιμένεις αέναα να φτάσει στο λεκτικό πεδίο η πρόσκληση, το έλα κοντύτερα γιατί σε γουστάρω.
Σε ένα κλαμπ, που η μουσική είναι εκκωφαντική, και οι λέξεις δεν κάνουν τίποτε, τα σήματα από τα κορμιά είναι που οδηγούν τα ζευγαράκια στις τουαλέτες. Η συνεννόηση δεν είναι λεκτική, είναι νοήματα, νεύματα, στάση κορμιού, καρφώματα δήθεν αδιάφορα, αλλά να η ματιά να ξαναγυρνάει και να τσεκάρει, και ξανά και ξανά. Όταν το θηλυκό δε θέλει, ή το αρσενικό, δεν στέλνει μηνύματα αποδοχής, αλλά απόρριψης, υπάρχουν και αυτά.
Αν ήσουν σε ένα μπαράκι, με εκκωφαντική μουσική, θα διάβαζες ποιες γυναίκες εκεί μέσα σε γουστάρουν?
Δε θα διάβαζα εύκολα στο κλαπ ποιες γουσταρουν, κάποιες φορές είδα κάτι αλλά δε μου άρεσαν.
Το πρόβλημα είναι στην καθημερινότητα, όταν καταλαβαίνω οτι κάποια με γουστάρει, που το δείχνει με το βλέμμα, με κάποια λόγια, τι κάνω εκεί; ποιο είναι το πρώτο βήμα για μένα, η πρώτη κίνηση και πως το προχωρώ απ εκεί και περα. Και είμαι μου πειτε είναι το να της πω πάμε για καφέ, από την πρώτη στιγμή. Από την αλλη, ενα βιβλίο για την έλξη που παρείγγειλα λέτε να βοηθά;
Η πρώτη κίνηση είναι αυτή που φοβάσαι να κάνεις. Δηλαδή η δίχως πέπλα και περιττές ευγένειες. Δεν πάσχεις από ευγένεια, η τόλμη να δείξεις αυτό που θες στο φόβο της άρνησης είναι που σε μπλοκάρει. Και χυλόπιτα να φας, δεν υπάρχει γυναίκα που δε θα κολακευτεί από μία προσέγγιση ενός αρσενικού που τη γουστάρει, οπότε και να αρνηθεί, εσύ θα ξέρεις πως για τους δικούς της λόγους δεν μπορεί/δε θέλει το παραπέρα, αλλά δε θα σου μένουν οι εσωτερικές κριτικές για δειλία, θα σου μένει το μπράβο, κυνήγησες αυτό που επιθυμούσες. Και στις δύο περιπτώσεις, και της άρνησης, και της αποδοχής, θα έχεις κερδίσει κάτι, ενώ με την αδράνεια σου μένει και η αμφιβολία για σένα, και η αμφιβολία για τα δικά της θέλω.