Βοηθήστε με παρακαλώ δεν ξέρω τι να κάνω..
Γεια σας,
Αρχικά ονομάζομαι Εύα και είμαι 25 χρονών.
Ανακάλυψα αυτό το site τυχαία μέσω google και είδα ότι ίσως είναι ένας τρόπος για να βρω μια λύση ή έστω μία βοήθεια για να ξεπεράσω το πρόβλημα που όπως φαίνεται εχω..
Επίσης να ζητήσω συγγνώμη αν αυτά που θα γράψω είναι κάπως μπερδεμένα ή κουραστικά αλλά έχω τόσα πολλά στο μυαλό μου που δεν μπορώ να τα βάλω εύκολα σε σειρά..
Το πρόβλημά μου είναι ότι δεν αντέχω τη μοναξιά και την απόρριψη και ταλαιπωρώ τον ευατό μου τόσο πολύ ψυχικά με αυτά που αποδέχομαι να κάνω για να κρατήσω τους άλλους ευχαριστημένους ώστε να μη με αφήσουν που φοβάμαι πως στο τέλος θα αρρωστήσω.
Είμαι ένα άτομο που πάντα ήθελα και έκανα σοβαρές σχέσεις, δεν έψαχνα ποτέ το εφήμερο γιατί απλά δε μου ταιριάζει. Έτσι τα άτομα με τα οποία ήμουν μαζί ήταν για μένα ο κόσμος μου, ή τουλάχιστον αρχικά. Σε όλες μου τις σχέσεις ήμουν κτητική αλλά για κάποιο λόγο με ανέχονταν παρόλες τις υπερβολές μου και πάντα έπαιρνα αγάπη και με είχαν βασίλισσα. Επίσης να πω ότι πάντα μέχρι τώρα εγώ ήμουν αυτή που τελείωνε τη σχέση τις πιο πολλές φορες γιατί κάποια στιγμή βαριόμουν όσο άσχημο και αν ακούγεται αυτό.
Παρόλα αυτά αυτό δε συνέβει με την τελευταία μου σχέση και ήταν η αντίδρασή μου σ'αυτό που με οδήγησε στο να καταλάβω ότι κάτι δεν πάει καλά μ'εμένα.
Θα προσπαθήσω να τα πω με συντομία όσο πιο καλά μπορώ. Ήμουν σε μία σχέση από το Δεκέμβρη του 2009. Από την αρχή τα πράγματα έδειχναν ότι αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν για πολλά αλλά εγώ από την ανάγκη μου για συντροφιά δεν έδινα σημασία σε τίποτα. Εν τω μεταξύ μόλις είχα χωρίσει και γενικά έχω πάνω από 7 χρόνια να μείνω χωρίς σχέση όχι απαραίτητα με τον ίδιο άνθρωπο, αλλά δεν είχα ανάγκη να μείνω μόνη μου.
Για αυτά που συνέβησαν μετά μάλλον μόνο τον εαυτό μου πρέπει να κατηγορώ που τα δέχτηκα. Αρχικά το ψέμα. Μου έλεγε ψέματα μέχρι για το μικρότερα πράγμα, τον καταλάβαινα αλλα πάλι τον συγχωρούσα. Μέναμε μακριά κ εγώ πάντα πήγαινα όταν μου το ζητούσε ενώ αυτός ανέβαινε στην Αθήνα για να δει τους φίλους του και δεν περνούσε καν να μου πει ένα γεια κάποια φορά μάλιστα ανακάλυψα πως είχε έρθει και δεν μου το είχε καν πει και η απάντησή του ήταν ότι δεν στο είπα γιατί δεν ήθελα να με πρείζεις που δεν βρεθήκαμε.. Είχα οικονομικά προβλήματα, το γνώριζε, και αντί να μου σταθεί το μόνο που έκανε ήταν να παραπονιέται γιατί δεν είχα χρήματα γιατί φυσικά στα πάντα πληρώναμε μισά μισά για να μην αναφέρω που με έστελνε να του ψωνίζω και μετά δεν μου έδινε τα χρήματα. Μέχρι και τα αδέρφια του με είχαν ρωτήσει τι κάνω εγώ μ'αυτόν τον άνθρωπο αλλά εγώ εκεί ζώον.. Τέλος δεν μιλούσαμε σχεδόν καθόλου, μόνο με μηνύματα που στο τέλος μου φαινόταν και φυσιολογικό..Α να μην ξεχάσω την αδιαφορία που και γι αυτό τον εαυτό μου κατηγορούσα ότι τον πίεζα πολύ και είχε μπουχτίσει. Ήταν όμως ένα άτομο που είχε κόμπλεξ και πίστευα ότι αυτό ήταν η άμυνά του, γενικά ότι έβρισκα για να τον δικαιολογώ. Βέβαια υπήρχαν και καλές στιγμές και πάντα τα άσχημα τα ξεχνούσα.
Τελικά πριν δύο μήνες μου είπε ότι ήθελε χρόνο μακριά μου να ηρεμήσει και ενώ μου ξαναζήτησε να ήμαστε μαζί γιατί του έλειπα σεξουαλικά κυρίως και δέχτηκα ήταν τόσο ψυχρός που στο τέλος μου είπε ότι δεν αισθάνεται όπως πριν, δεν θέλει άλλο να με ταλαιπωρεί και να με κοροιδεύει γιατί του φέρθηκα τέλεια και δεν μου αξίζει και τον κούρασε η απόσταση.
Περιττό να πω ότι εγώ αυτούς τους δύο μήνες τον σκεφτόμουν 24 ώρες το 24ωρο, έκλαιγα συνέχεια, περίμενα ένα μήνυμά του και πάνω από αυτά είχα την οικογένειά μου που μου έλεγε πως δεν είναι λογικό να υποφέρω για έναν άνθρωπο που με εκμεταλλευόταν τόσο φανερά. Έχοντας ακούσει όλα αυτά και ξέροντας ότι δεν μου κάνει καλό μόλις μου ζήτησε να γυρίσει φώτισαν όλα γύρω μου και πάλι δεν του είπα όχι γιατί άσχετα με το τι μου έλεγαν εγώ πίστευα πωε μάγαπούσε πραγματικά ή έτσι ήθελα να πιστεύω. Τελικά πάλι βρέθηκα να κλαίω ασταμάτητα, να υποφέρω και αυτή τη φορά έχοντας ακούσει αυτές τις λέξεις που δε βγαίνουν από το μυαλό μου ότι πια δεν αισθάνεται όπως πριν.
Καταλαβαίνω ότι έχω κάποιο πρόβλημα γιατί κανονικά όπως μου λένε και όλοι μου οι φίλοι θα έπρεπε από την αρχή ούτε καν να είχα ασχοληθεί μαζί του και να τον είχα παρατήσει και όχι να είμαι σ'αυτή την κατάσταση. Πάλι όμως πιστεύω ότι κάτι έκανα λάθος, ίσως δεν ήμουν αρκετά καλή γι αυτόν, και ενώ γενικά νοιώθω καλά με τον ευατό μου φρόντιζε πάντα να τονίζει τα ελαττώματά μου και τώρα που με άφησε κιόλας η αυτοπεποίθησή μου έχει πιάσει πάτο.
Δεν ξέρω τι να κάνω..Απελπίζομαι στη σκέψη ότι χωρίσαμε οριστικά, ελπίζω να μου στείλει πάλι μήνυμα, αν και ξέρω ότι δε θα γίνει, και πιστεύω ότι αν μου ζητούσε πάλι να ήμαστε μαζί θα του έλεγα ναι και ξέρω ότι πάλι θα υπέφερα γιατί και μαζί του υπέφερα..
Πείτε μου τη γνώμη σας σας παρακαλώ δεν ξέρω πως αλλιώς να το αντιμετωπίσω..
Ευχαριστώ γαι την υπομονή σας :)
Φιλιά
