Πώς μαθαίνεις να ζεις με αυτό?

Χτες είχα συνεδρία, ήμουν πολύ χάλια.. Με ταλαιπωρεί και μία ίωση την τελευταία εβδομάδα και έχω βαλτώσει πάλι.. Δεν ήξερα τί να πρωτοκάνω: να βήξω, να φυσήξω τη μύτη μου ή να κλάψω που τόσο πολύ είχα ανάγκη? Τόσο αξιοθρήνητη είχα να νιώσω καιρό. Μέσα σε όλη αυτήν την τρέλα, 2 πράγματα συγκράτησα από τον γιατρό μου. Το πρώτο ήταν ότι ίσως τελικά μου πάρει περισσότερο χρόνο από ότι είχα υπολογίσει εγώ και εκείνος να συνέλθω. Το δεύτερο ήταν ότι μου είπε ότι αντιμετωπίζω την κατάθλιψη μου σαν να είναι κάτι έξω από εμένα και όχι κομμάτι του εαυτού μου. Το βράδυ πήγα μία βόλτα με το αγόρι μου και τα συζητούσαμε.. Μου είπε ότι παρατηρώντας με 3 χρόνια τώρα, βλέπει ότι ή αγνοώ τελείως το πρόβλημα της κατάθλιψής μου, κάνω δλδ πως δεν υπάρχει, ή το αφήνω και με καταβάλλει τελείως.. Το τελικό συμπέρασμα ήταν ότι από τη στιγμή που μου παρουσιάστηκε το εν λόγω πρόβλημα, πρέπει να το συνηθίσω κατά κάποιον τρόπο και να μάθω να ζω με αυτό. Να συνεχίσω τη ζωή μου.. Σηκώθηκα σήμερα το μεσημέρι και είμαι σα χαμένη.. Πώς να το συνηθίσω? Πώς να το αποδεχτώ? Μου είναι τόσο δύσκολο να με συνηθίσω έτσι, και ας είμαι έτσι 3 χρόνια τώρα...

πόσες συνεδρίες έχεις κάνει μέχρι τώρα?

Είμαι στον 1μιση χρόνο, κάθε εβδομάδα πάω.

είναι μεγάλο το διάστημα για να βρίσκεσαι ακόμη σε αυτό το στάδιο.
το καλό είναι πως έχεις δεσμό, βγαίνεις κλπ
εργάζεσαι?
από τί ακριβώς πάσχεις?
θυμάμαι μόνο μία άσχημη σχέση με τον πατέρα σου.

Όχι, δεν εργάζομαι...Παλεύω να τελειώσω με τη σχολή μου αλλά με όλη την κατάσταση δεν έχω όρεξη για τίποτα.. Κατάθλιψη και κρίσεις πανικού.

chris σε καταλαβαινω οσο δεν παει και το ξερεις..ειμαι κ εγω σε παρα πολυ ασχημη φαση τελευταιως!με εχουν τσακισει οι πανικοι,αλλα οκ δεν το βαζουμε κατω..πρεπει να αποδεχτουμε αυτο που μας συμβαινει η μαλλον να συμφιλιωθουμε με αυτο το κομματι μας,αν το καταφερουμε αυτο,πιστευω θα παψει καποια στιγμη ο εαυτος μας να μας υπενθυμιζει την οποια κατασταση μας βασανιζει,ειτε αυτο λεγεται πανικος η οτιδηποτε!το ξερω ειναι δυσκολο,πολυ δυσκολο και εγω προσπαθω αλλα ξερεις κατι?δεν εχουμε αλλη επιλογη..
μην δινεις τετοιους χαρακτηρισμους στον εαυτο σου,απλα δεν εισαι καλα,θα περασει ομως,θα βαλεις για ακομα μια φορα τα δυνατα σου..μηπως δεν ξερουμε εμεις απο δυναμη?

Quote:

---

Originally Posted by chr1986

Χτες είχα συνεδρία, ήμουν πολύ χάλια.. Με ταλαιπωρεί και μία ίωση την τελευταία εβδομάδα και έχω βαλτώσει πάλι.. Δεν ήξερα τί να πρωτοκάνω: να βήξω, να φυσήξω τη μύτη μου ή να κλάψω που τόσο πολύ είχα ανάγκη? Τόσο αξιοθρήνητη είχα να νιώσω καιρό. Μέσα σε όλη αυτήν την τρέλα, 2 πράγματα συγκράτησα από τον γιατρό μου. Το πρώτο ήταν ότι ίσως τελικά μου πάρει περισσότερο χρόνο από ότι είχα υπολογίσει εγώ και εκείνος να συνέλθω. Το δεύτερο ήταν ότι μου είπε ότι αντιμετωπίζω την κατάθλιψη μου σαν να είναι κάτι έξω από εμένα και όχι κομμάτι του εαυτού μου. Το βράδυ πήγα μία βόλτα με το αγόρι μου και τα συζητούσαμε.. Μου είπε ότι παρατηρώντας με 3 χρόνια τώρα, βλέπει ότι ή αγνοώ τελείως το πρόβλημα της κατάθλιψής μου, κάνω δλδ πως δεν υπάρχει, ή το αφήνω και με καταβάλλει τελείως.. Το τελικό συμπέρασμα ήταν ότι από τη στιγμή που μου παρουσιάστηκε το εν λόγω πρόβλημα, πρέπει να το συνηθίσω κατά κάποιον τρόπο και να μάθω να ζω με αυτό. Να συνεχίσω τη ζωή μου.. Σηκώθηκα σήμερα το μεσημέρι και είμαι σα χαμένη.. Πώς να το συνηθίσω? Πώς να το αποδεχτώ? Μου είναι τόσο δύσκολο να με συνηθίσω έτσι, και ας είμαι έτσι 3 χρόνια τώρα...

---

chr1986 μπορείς να φανταστείς πως η ίωση είναι μέρος του εαυτού σου?
Κάτι τέτοιο πιστεύω ότι εννοούσε για την κατάθλιψη ο ψυχολόγος σου. Η κατάθλιψη έχει το θέμα του μπερδέματος να την νιώθουμε σαν κομμάτι του εαυτού μας.
Είναι μια ασθένεια. Δε χρειάζεται να σε συνηθίσεις έτσι αλλά να αποδεχτείς ότι πάσχεις. Όπως ακριβώς αποδέχεσαι την ίωση.
Χρειάζεται να το δεχτείς για να αντιμετωπίσεις το πρόβλημα (όπως σου επισήμανε και ο φίλος σου ή το αγνοείς ή το αφήνεις να σε καταβάλει κι αυτό γιατί δεν το έχεις μάλλον αναγνωρίσει και αντιδράσεις κατάθλιψης τις αντιμετωπίζεις σαν αντιδράσεις δικές σου).

Εσύ πίσω απ'το κλάμα, τις αρνητικές σκέψεις, τις αντιδράσεις σου και όλα τα συναφή βλέπεις τον εαυτό σου ή την ασθένεια?

κρις, ακολουθείς φαραμακευτική αγωγή?
είναι κλινική η κατάθλιψη σου από όσο κατάλαβα.

doraki μου, το ξέρω ότι με καταλαβαίνεις, τα έχουμε συζητήσει πολλές φορές... Να που πάλι στα ίδια καταλήγουμε.. Η ίδια θλίψη, η ίδια στενοχώρια..

Arsi, με μπέρδεψες λίγο.. Αν κατάλαβα καλά τί εννοείς, μάλλον εμένα βλέπω.. Νιώθω ότι μέσα σε όλο αυτό που μου συμβαίνει έχω χάσει τον εαυτό μου.. Δεν ξέρω ποιά είμαι, δεν ξέρω τί θέλω από τη ζωή μου.. Δε θυμάμαι καν τί μου άρεσε να κάνω πριν την κατάθλιψη.. Νιώθω τον εαυτό μου σαν ένα μίζερο και άβουλο πλάσμα..

arktos, ναι, κλινική. Δεν ακολουθώ τώρα κάποια αγωγή, στο παρελθόν ναι. Ο γιατρός μου δίνει την επιλογή των φαρμάκων αλλά η άποψη του είναι ότι στην παρούσα φάση τα φάρμακα θα θολώσουν την κρίση μου, θα δημιουργήσουν μία διάθεση ψευτο-ευφορίας και δε θα βγάλω τα συναισθήματα που με βασανίζουν στην ψυχοθεραπεία. Εν ολίγοις, θεωρεί ότι πρέπει να περάσω μέσα από τις υποτροπές αυτές.

και εγώ επιμένω και ερωτώ: πώς στο καλό το αποδέχεσαι όλο αυτό?

κανε ενα θετικο πραγμα την ημερα.. Αρχισε καπως ετσι.. Κανε μια ωραια σκεψη, ζορισου να σκεφτεις κατι που σου αρεσε παλια και να προσπαθησεις να ξανανιωσεις εκεινο το συναισθημα. Κανε ονειρα ΞΑΝΑ. Θυμισου τα παλια ονειρα σου. Κανε ενα ονειρο την ημερα. Κρατα το σε ημερολογιο. Σημειωνε οσο πιο πολλα θετικα κ ομροφα πραγματα μπορεις, στην αρχη με το ζορι! Τι σου αρεσει σε εσενα? Τα ματια σου? Τι σου αρεσει στον φιλο σου? Γραψε οοοοοοοοοοτι καλο μπορεις να σκεφτεις. Εστω και ελαχιστα καλο. και ξαναεπαναλαμβανω, κανε παλι ονειρα, σιγα σιγα θα θυμηθεις τι σου αρεσει, κ τοτε καντα!!!!! Πιστευω ότι θα δεις καποια βελτιωση, κανε αμα θες αυτο το πειραματακι.

Quote:

---

Originally Posted by chr1986

Arsi, με μπέρδεψες λίγο.. Αν κατάλαβα καλά τί εννοείς, μάλλον εμένα βλέπω.. Νιώθω ότι μέσα σε όλο αυτό που μου συμβαίνει έχω χάσει τον εαυτό μου.. Δεν ξέρω ποιά είμαι, δεν ξέρω τί θέλω από τη ζωή μου.. Δε θυμάμαι καν τί μου άρεσε να κάνω πριν την κατάθλιψη.. Νιώθω τον εαυτό μου σαν ένα μίζερο και άβουλο πλάσμα..

---

Κρις αυτό που εννοώ είναι απλά πως όλο αυτό το χάσιμο ή άλλες αντιδράσεις μπορεί να είναι σύμπτωμα της ασθένειας. Δεν είσαι εσύ. Και μιας και έπιασα την ίωση πιο πριν, όπως ακριβώς έχεις συνάχι μπορεί απ'την κατάθλιψη να έχεις πχ ατελείωτο κλάμα. Προσωπικά περνάω κρίσεις που το μυαλό μου θολώνει γεμίζοντας αρνητικές σκέψεις, χάσιμο αυτών που πριν λίγο έβλεπα σημαντικά, απαισιοδοξία, δήθεν πόνος για πράγματα που στην πραγματικότητα δε με ενοχλούν και αναγνωρίζω πως εκείνη τη στιγμή απλά ζω συμπτώματα κατάθλιψης. Τώρα γιατί και πως προέκυψε κατάθλιψη άλλο κεφάλαιο και πιστεύω πως είναι ένα σημαντικό μέρος της διαδικασίας θεραπείας της.

Με άλλα λόγια δεν είσαι ένα μίζερο και άβουλο πλάσμα, απλά έχεις κατάθλιψη. Μην προσωποποιείς τα συμπτώματα και σε χαρακτηρίζεις, αυτό εννοούσα. Ελπίζω να έγινα πιο σαφής :)

Χριστινακι,
συμφωνω με την Αρσι..δεν εισαι εσυ ολα τα ασχημα συναισθηματα...
Εχεις κανει πολλα βηματα μπροστα,στιγμες καλες και κακες ειναι η ζωη,ναι?

αρση, εχει γεμισει το inbox με τα μνμ σου, ηθελα να σου στειλω ενα, θα το στειλω πιο μετα!

carrie, ευχαριστώ που ασχολήθηκες με το θέμα μου, όμορφα αυτά που έγραψες.. Όλα αυτά είμαι σε θέση να τα κάνω όταν συνέρχομαι κάπως από τις υποτροπές. Όταν όμως είμαι μέσα σε αυτές όλα μοιάζουν μάταια και ανούσια, δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τί εννοώ. Όταν μπαίνω σε αυτή τη μαυρίλα, δεν είμαι σε θέση να κάνω τίποτα, σιχαίνομαι τον εαυτό μου και κοιμάμαι ατελείωτες ώρες για να μη σκέφτομαι.. Αυτά τα πειράματα που περιφράφεις είναι βοηθητικά, μόνο όμως όταν αρχίζω να συνέρχομαι από την απόλυτη μαυρίλα...

Arsi, ναι τώρα κατάλαβα τί εννοείς. Μου είναι δύσκολο να διαχωρίσω τί είναι δικό μου και τί της κατάθλιψης.. Θα μου πάρει πολύ καιρό να γνωρίσω τον εαυτό μου και να τα διαχωρίσω, αυτό βλέπω.. Να δούμε και αν θα τα καταφέρω στο τέλος..

Φωτεινή μου τί κάνεις? :) Ναι, έτσι είναι, απλά είναι πολλές οι κακές πανάθεμά την...

chr :)

Αυτο που ηθελε να σου πει ο γιατρος σου νομιζω ειναι οτι πρεπει να αποδεχτεις τη καταθλιψη πιο φιλικα ισως στη συγκρεκριμενη φαση Και το δευτερο που ειπε ο φιλος σου πολυ χαρακτηριστικο για μενα οτι την αγνοεις
Κατι δλδ σαν την ιωση που ανεφερες Οταν εχουμε πυρετο , πρεπει να μενουμε στο κρεβατι ,να περνουμε τις ασπιρινουλες μας ,τα ζεστα μας ροφηματα κτλ
Αν τον αγνοησουμε και σηκωθουμε ,γιατι δεν εχουμε μαθει τον εαυτο μας στη αδυναμια ,υπαρχει πολυ μεγαλη περιπτωση να παθουμε χειροτερα ,Και ο χρονος αναρρωσης θα ειναι ακομα μεγαλυτερος
Ισως κανω και λαθος διορθωσε με αν καπου λεω κατι που δεν ισχυει Αλλα ισως δεν εχεις κουραρει τον εαυτο σου οπως θα επρεπε
Δεν δεχεσαι το οτι δεν μπορεις τωρα , δεν εχεις τις δυναμεις να το κανεις βρε ανθρωπε Και το γυρνας σε κατηγοριες εναντιον σου,Οτι εγω φταιω που δεν εχω τη δυναμη να το πολεμισω ,εγω φταιω που αισθανομαι ετσι οπως αισθανομαι
Δεν φταις εσυ !!
Αν μπορεσεις να δωσεις λιγο χρονο ,αλλα μαζι να αγκαλιασεις οτι αισθανεσαι με κατανοηση ,οσο μπορεις
Τοτε θα εχεις κανει ενα μεγαλο βημα Με απλα λογια συμφιλιωσου για λιγο Ναι ρε ετσι ειμαι τωρα ,αυτα νιωθω δεν πειραζει
,Μεχρι να ανακτησεις τις δυναμεις σου παλι . Και κει θα αρχισεις να διαχωριζεις τι ειναι δικο σου και τι οχι..και να ξεκαθαριζει το τοπιο για σενα :)

χριστινα,

κατ αρχην εχεις διαπιστωσει αν τα οξεια επισοδεια καταθλιψης ερχονται ετσι ξαφνικα, η αν γινεται κατι, καποιο γεγονος που να σε χαλαει πολυ κ να ακολουθει καποιο κυμα καταθλιψης?
υπαρχουν 2 βασικοι τυποι καταθλιψης, η αντιδραστικη που ερχεται σαν αντιδραση στα γεγονοτα κ η ενδογενης που ειναι η πιο βιολογικη βερζιον.
στις ενδογενεις καταθλιψεις τα φαρμακα ειναι νομιζω απαραιτητα, στις αντιδραστικες αποτελουν λυση κ τα φαρμακα, αλλα κ η ψυχοθεραπεια.
σε καθε περιπτωση, αν εχεις παρει στο παρελθον φαρμακα κ εχεις δει οτι εσενα σε βοηθανε, πχ σου μπλοκαρουν καπως το να πεφτεις μεσα στο βουρκο, γιατι να μην παρεις? μια σκεψη κανω, οτι ο,τι βοηθαει καποιον στην πραξη γιατι να ειναι κακο?
επισης η ψυχοθεραπεια δουλευει καλυτερα οταν καποιος δεν ειναι σε κριση, αρα μετα την κριση (η σε σπανιες περιπτωσεις που καποιος παει σε ειδικο πριν την ψυχικη καταρρευση, πριν την κριση), παντως οχι μεσα στην δινη της κρισης.

χμμ, αν μιλαμε για αντιδραστικη καταθλιψη εγω θα συμφωνησω με το γιατρο σου οτι η καταθλιψη ειναι ενα κομματι (κομματι, οχι ολος) του εαυτου σου, με την εννοια οτι την προκαλεις πιθανοτατα στον εαυτο σου απο τον τροπο με τον οποιο βλεπεις, ερμηνευεις κ αντιδρας στην πραγματικοτητα κ στα γεγονοτα που σου συμβαινουν.

γινεται κατι, εσυ το βλεπεις με ενα χ τροπο δυσλειτουργικο, αρχιζει να σε παιρνει απο κατω, μετα συμβαινει κ αλλο ενα γεγονος οποτε θα σε παρει τελειως απο κατω κ μετα χανεται η καθε αντικειμενικοτητα, οταν αισθανεσαι χαλια κ δεν εχεις κεφι να κανεις τπτ, ουτε το πιο αγαπημενο σου πραγμα, κ αισθανεσαι αχρηστος για ο,τι εχεις κανει κ ενοχες κ ολα να πονανε, παλια τραυματα να ξαναανοιγουν, μια ασημαντη στραβη να φαινεται η καταστορφη κ 1002 αλλα.
(περασα κατι κρισουλες προσφατα, ετσι για να φρεσκαρω τη μνημη μου γιατι αν κ ειχα περασει ενα λουκι στα 19 ομολογω οτι μονο τα γεγονοτα θυμαμαι μεσες ακρες, τα συναισθηματα εχουν ξεχαστει- κ ευτυχως)

δωσε εμφαση στην ψυχοθεραπεια να δουλεψετε τους δυσλειτουργικους τροπους που βλεπεις τα πραγματα κ αν το δουλεψεις αυτο θα σου περασουν τα μεγαλα χαλια. τα ακραια συναισθηματα δεν ειναι κατι που το εχουμε σε αμεσο ελεγχο. πχ δεν μπορω να λεω στον εαυτο μου: τωρα θα πεταξω απο τη χαρα μου κ να πεταξω απο τη χαρα μου, τωρα θα σταματησω να αισθανομαι χαλια κ να σταματησω να αισθανομαι χαλια, κλπ. τα ελεγχουμε μεσω του τροπου που βλεπουμε τα πραγματα.

κ εγω συμφωνω με τη σοφτ να αποδεχτεις τον εαυτο σου ακομα κ ετσι, στα χαλια σου, κ αυτα μεσα στον εαυτο μας ειναι, ας τον αγαπησουμε ανευ ορων επιτελους! (να τα ακουω κ εγω). γιατι δλδ να τον αγαπαμε μονο οταν μας φερνει αυτα που του ζηταμε κ να τον μαστιγωνουμε οταν δεν μπορει?

διευκρινιση: να αποδεχτεις τον εαυτο σου λεω ακομα κ με καταθλιψη, δεν λεω να αποδεχτεις το να εχεις καταθλιψη μια ζωη!!!! ειναι μαρτυριο το ξερω!!

ο φιλος σου σου ειπε οτι η το ξεχνας το προβλημα η βουλιαζεις τελειως μεσα σε αυτο. μηπως εχεις τασεις να εισαι ασπρο/μαυρο σε ο,τι κανεις? πχ θελω να κανω κατι: η θα το κανω τελεια η δεν το κανω καθολου. σε τετοιες περιπτωσεις καταληγουμε αγκαλια με το καθολου, γιατι ολο κ καποιο προβλημα θα προκυψει να σαμποταρει το ολο, το τελειο. η ζωη δεν ειναι παραδεισος, εχει 1002 εμποδια.

δε δοκιμαζεις να κανεις κατι ψιλομετρια? οσο μπορεις. οχι παραπανω απο οσο μπορεις. μην πιεσεις τον εαυτο σου για παραπανω, ομως να ξεκινησεις κατι, να αποφυγεις το τπτ. λες οτι θελεις να τελειωσεις τη σχολη σου. θα σου προτεινα να πιασεις ενα μαθημα κ να βαλεις στοχο να παρεις 5!!!! πως σου φαινεται αυτο?

ευχομαι καλη συνεχεια! :)

soft, Lou!, καταλαβαίνω αυτό που λέτε περί αποδοχής του εαυτού μας.. Μου φαίνεται ότι αυτό είναι το παν τελικά.. Δύσκολο όμως να το πετύχει κανείς, δε νομίζετε? Φάρμακα είχα πάρει όταν σκεφτόμουν να κάνω κακό στον εαυτό μου.. Δε μπορώ να πω ότι με έκαναν χαρούμενη, ίσως πιο απαθή σε όλα όσα συνέβαιναν γύρω μου.. Η άποψη του γιατρού μου είναι ότι μέσα στην κρίση θα ξεστομίσω αυτά που με απασχολούν, πράγματα που εάν είμαι πιο καλά ή πιο ήρεμη πολλές φορές δεν τα λέω στο γιατρό μου.. Lou!, όντως είμαι τελειομανής και αυτό βλέπω με τον καιρό ότι με κρατάει πίσω.. Το μέτριο με τρομάζει, με ενοχλεί πάρα πολύ, δεν ξέρω γιατί.. Κάτι άλλο που έχω παρατηρήσει σχετικά με τη σχολή - πρέπει να το έχω αναφέρει ξανά κάποια στιγμή - είναι ότι φοβάμαι πολύ να ρισκάρω πια.. Παλιότερα, ενώ είχα άγχος έλεγα μέσα μου "πάω να δώσω και ότι γίνει". Πλέον δεν το κάνω αυτό, δεν πηγαίνω καθόλου..:(

Quote:

---

Originally Posted by chr1986

carrie, ευχαριστώ που ασχολήθηκες με το θέμα μου, όμορφα αυτά που έγραψες.. Όλα αυτά είμαι σε θέση να τα κάνω όταν συνέρχομαι κάπως από τις υποτροπές. Όταν όμως είμαι μέσα σε αυτές όλα μοιάζουν μάταια και ανούσια, δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τί εννοώ. Όταν μπαίνω σε αυτή τη μαυρίλα, δεν είμαι σε θέση να κάνω τίποτα, σιχαίνομαι τον εαυτό μου και κοιμάμαι ατελείωτες ώρες για να μη σκέφτομαι.. Αυτά τα πειράματα που περιφράφεις είναι βοηθητικά, μόνο όμως όταν αρχίζω να συνέρχομαι από την απόλυτη μαυρίλα...

Arsi, ναι τώρα κατάλαβα τί εννοείς. Μου είναι δύσκολο να διαχωρίσω τί είναι δικό μου και τί της κατάθλιψης.. Θα μου πάρει πολύ καιρό να γνωρίσω τον εαυτό μου και να τα διαχωρίσω, αυτό βλέπω.. Να δούμε και αν θα τα καταφέρω στο τέλος..

Φωτεινή μου τί κάνεις? :) Ναι, έτσι είναι, απλά είναι πολλές οι κακές πανάθεμά την...

---

για να ξεχωρίσεις τί οφείλεται στην κατάθλιψη κ τί είναι του χαρακτήρα σου είναι κ χρονοβόρο αλλά κ δύσκολο.
μν πιέζεις τον ευατό σου.
μόνο κακό θα του κάνεις έτσι.
αν δν μπορείς να κάνεις πράγματα μν κάνεις.
κάνε μόνο αυτά που σε ευχαριστούν.
να τ απολαμβάνεις όμως!
θα νοιώσεις καλύτερα σύντομα.
αν δεις πως δν τραβάει να ζητήσεις να σου δώσουν φάρμακα.
δν περνούν οι γιατροί την κατάθλιψη αλλά εσύ.

Η κατάθλιψή σου δεν είσαι εσύ.
Η κατάθλιψή σου δεν είσαι εσύ.
Η κατάθλιψή σου δεν είσαι εσύ.
Επανέλαβε μέχρι να το εμπεδώσεις.:P

Η κατάθλιψή μου δεν είμαι εγώ!
Η κατάθλιψή μου δεν είμαι εγώ!
Η κατάθλιψή μου δεν είμαι εγώ!
Η κατάθλιψή μου δεν είμαι εγώ!
Η κατάθλιψή μου δεν είμαι εγώ!
Η κατάθλιψή μου δεν είμαι εγώ!
..
..
..Η κατάθλιψή μου δεν είμαι εγώ!

καλά τα πάω? :p

Εγω θα ελεγα Αριστα...:),συνεχισε τις επαναληψεις!

Χριστινακι ,ξερεις τι σημαινει για μενα η καταθλιψη?ΜΟΝΑΞΙΑ!
Μεσα μου ομως..να μην μοιραζομαι τις σκεψεις μου,να μην μοιραζομαι ΤΙΠΟΤΑ..
Αν δεν καταφερνεις να μιλησεις στην ψυχολογο σου,ειναι γιατι δεν το κανεις σε κανεναν?η δεν την εμπιστευεσαι?
Πρεπει να δεις οτι αν αρχισεις να εκφραζεσαι,στην αρχη οι σκεψεις δεν θα εχουν ταξη,θα ειναι μπερδεμενα,αλλα και μονο η ασκηση του να ακους τον εαυτο σου να μιλαει,προσφερει πολλα!!
Μακια!

Καλημερα
Οταν ειδα τον τιτλο του ποστ σου σκεφτηκα το εξης αντι για <<πως μαθαινεις να ζεις με αυτο?>>,<<Πως μαθαινω να ζω με μενα?με τα καλα και τα κακα μου?>>.Για μενα αυτη ειναι η ερωτηση που χρεαιαζεται να κανεις σ εσενα,στο πρωτο ενικο προσωπο.Εχω ξαναγραψει οτι η καταθλιψη υπάρχει για να μας πει κατι που δεν μπορουμε να δουμε σε εμας η οταν δεν ακουμε τον εαυτο μας δλδ λειτουργει σαν ενας μηχανισμος προειδοποιησης περιπου.Για μενα ειναι ωφελιμος και απαραιτητος γιατι μοιαζει να ειναι η τελευταια γραμμη αμυνας οταν δεν βιωνουμε αλλα μονο σκεφτομαστε.Δυστυχως οπως περιεγραψες το μυαλο μας ειναι αυτο που αντιστεκεται στο να βιωσουμε,παραγοντας αρνητικες σκεψεις και λειτουργει σαν κατασταλτικος μηχανισμος,γιατι με το μυαλο προσπαθουμε να ελεγξουμε τα συναισθηματα μας επειδη ισως ειναι πολυ δυνατα η βαρια.
Και επειδη καπου εγραψες για ρισκο.Μπορεις να ρισκαρεις ξεκινωντας με το να δειχνεις περισσοτερη εμπιστοσυνη στον ειδικο σου,κατι ξερει αυτος!
Να προσπαθησεις να αφεθεις στην καταθλιψη οχι με το να καθεσαι σπιτι και να κοιμασαι πολλες ωρες η να σκεφτεσαι συνεχεια,αλλα με το να αποδεχτεις πολυ απλα οτι <<ναι εχω καταθλιψη και ειναι ενταξει>> και κανοντας πραγματα που θα σου δωσουν χωρο μεσα σου,οπως καθαρισε το σπιτι σου,αγορασε ενα φυτο λουλουδι(αυτο ειναι πολυ σημαντικο γιατι αν φροντιζεις το λουλουδι αυριο θα φροντιζεις και εσενα),αγορασε και βαλε ποστερ,καδρα στο χωρο σου,αλλαξε λοοκ στην εμφανιση σου,μαγειρεψε ενα ωραιο φαγητο στο φιλο σουκ.α πραγματα απλα που θα σε βοηθησουν να μαθεις να αγαπας τον εαυτο σου!!!!!!!!!!!!!!
Ετσι δεν πολεμας την καταθλιψη αλλα αντιθετα την αγκαλιαζεις με αγαπη και καποια στιγμη θα φυγει γιατι πολυ απλα δεν θα υπαρχει λογος να ειναι εκει......Γιατι ολο το ζουμι εκει να μαθαινουμε να αγαπαμε τον εαυτο μας στα ευκολα αλλα και στα δυσκολα αντι να αυτομαστιγωνομαστε να αγαπαμε τον εαυτο μας οπως ειμαστε και οχι για αυτο που θα θελαμε να ειμαστε,ειναι πολυ δυσκολο αλλα σιγουρα αξιζει,ειμαι σιγουρος για αυτο!!
Εγω καπως ετσι μαθαινω να ζω με εμενα εχοντας η δεν εχοντας καταθλιψη.................και μαθαινω ακομα και για πολυ καιρο ακομα........................
Εγω καπως ετσι προσπαθω να ζω με εμενα οταν βιωνω καταθλιψη η οταν η παθολογια μου δεν με αφηνει να ζω.........................

Ναι, ανεμος έχεις δίκιο σε αυτό που λες. Σκεφτόμενη αυτά που έγραψες, είδα ότι όταν νιώθω χάλια και μέσα στην απελπισία μου έχω όρεξη να κάνω κάποια πράγματα πχ να πάω μία βόλτα ή να πάρω κάποια φίλη τηλ. επειδή πρέπει να κάνω άλλα πράγματα πχ να διαβάζω δεν τα κάνω και στο τέλος δεν κάνω τίποτα και βουλιάζω ακόμα πιο πολύ! :( Σαν να λέω ότι αν δεν κάνεις αυτό ποπυ πρέπει, τότε μην κάνεις τίποτα...:(

Διαβαζοντας ξανα αυτο που εγραψα εγω και την απαντηση σου απλα σκεφτομαι για μια ακομα φορα τι τρικλοποδιες βαζει το μυαλο μας και δεν μας αφηνει να ζουμε.......

Μετα από τοσο καιρο κατι άλλο συμβαίνει και δεν ειδες καμια βελτιωση από τον ψυχολογο…
Μια αλλαγη θα πρεπει να την εχεις ηδη σκεφτεί
Εγω το εκανα στο μηνα…

Quote:

---

Originally Posted by chr1986

Η άποψη του γιατρού μου είναι ότι μέσα στην κρίση θα ξεστομίσω αυτά που με απασχολούν, πράγματα που εάν είμαι πιο καλά ή πιο ήρεμη πολλές φορές δεν τα λέω στο γιατρό μου..

---

Chr1986,

καμια φορα - κρινοντας ισως απο την δικη μου εμπειρια- στην ομιχλη της δικης μας καταθλιψης μπορουμε να διακρινουμε αυτα που οντως μας απασχολουν κ σε κατασταση "ηρεμιας" δεν εχουμε την αναλογη ευαισθησια για να τα νιωσουμε ή να τα αφουγκραστουμε. Οποτε ναι, ο γιατρος σου μπορει να χει δικιο πανω σ αυτο.Μοιαζει να εμπιστευεται την καταθλιψη σου. Ισως θα πρεπε να την εμπιστευτεις κι εσυ παραπανω. Για να ναι μεσα σου, καποιο λογο θα χει. Νομιζω πώς μολις της δωσεις την απαραιτητη προσοχη θα φυγει. Κ προσοχη χωρις αποδοχη της καταστασης, δεν νομιζω πώς υπάρχει.