Γεια σε ολουσ ! Ελπιζω αυτο το βραδυ να κυλησει ηρεμα για ολουσ μασ χωρισ ασχημεσ σκεψεισ και με λιγη αισιοδοξια ! Θα θελα να μαθω το εξησ: μπορει να ξεπεραστει η αγοραφοβια(που διαρκει πολλα χρονια) χωρισ φαρμακευτικη αγωγη?
Printable View
Γεια σε ολουσ ! Ελπιζω αυτο το βραδυ να κυλησει ηρεμα για ολουσ μασ χωρισ ασχημεσ σκεψεισ και με λιγη αισιοδοξια ! Θα θελα να μαθω το εξησ: μπορει να ξεπεραστει η αγοραφοβια(που διαρκει πολλα χρονια) χωρισ φαρμακευτικη αγωγη?
παλι κανεισ? οποτε ανοιγω θεμα δε μου μιλαει κανεισ :((((
νατο το γκρινιαρικο :) καλησπερα!
Πηγες σε γιατρο?
με τον αντρα σου μιλησατε ?
Καλησπερα! χαχα ειμαι οντωσ γκρινιαρα και παραπονιαρα.
με τον αντρα μου μιλησα αλλα δεν βγαλαμε ιδιαιτερα ακρη.
πηγα σε μια ψυχιατρο η διαγνωση τησ ειναι αγχωδεισ διαταραχη και ενω τησ ειπα πωσ δεν θα ηθελα να παρω φαρμακα εκεινη μου ειπε
πωσ μονο ετσι θα νιωσω καλυτερα . Τα αγορασα τα φαρμακα αλλα η αληθεια ειναι πωσ δεν τα εχω παρει ακομα γιατι φοβαμαι με αυτα
που ακουω. Σκεφτομαι μηπωσ τα καταφερω μονη μου αλλα η γιατροσ ηταν κατηγορηματικη .
σκεφτεσαι να δεις ψυχολογο?πως θα το προσπαθησεις?
Οταν λες κατηγορηματικη..τι ειπε δηλ..
ας γκρινιαξεις και εσυ βρε χαζουλι..ολοι το κανουμε!
ειπε πωσ αυτη την αγχωδη διαταραχη την εχω χρονια και καθε φορα που μου συμβαινει κατι κακο μου συμβαινει , οσο περνανε τα χρονια λεει θα γινομαι χειροτερα . Τησ ζητησα να κανουμε
μια ψυχοθεραπεια και αν δεν δουμε βελτιωση τοτε να παρω καποιο φαρμακο . Η απαντηση ηταν πωσ η ψυχοθεραπεια για μενα δεν θα εχει αποτελεσμα. Ναι σκεφτομαι να δω και εναν ψυχολογο το κακο ειναι πωσ μενω επαρχια και κοντα μου ειναι μονο η ψυχιατροσ . Γνωριζεισ κατι για τα αντικαταθληπτικα ? το sertraline μου εγραψε να παρω.
Τι αφορισμοι ειναι αυτοι απο ψυχιατρους για ατομα με αγχωδη διαταραχη οτι δεν θα βοηθησει η ψυχοθεραπεια? Ουφ Παναγιτσα μου.. Εγω ειμαι της αποψης και τα φαρμακα να παρεις και να πας για ψυχοθεραπεια.....
ξερετε κατι , τι ηταν αυτο που δε μου αρεσε . Την δευτερη μερα πηγα με το βιβλιαριο μου να γραψει τα φαρμακα γιατι την προηγουμενη δεν το ειχα παρει μαζι μου. Τη ρωτησα αν θα μπορουσαμε να μιλησουμε λιγο ειπε ναι. Τησ ειπα περα απο το αγχοσ που νιωθω αυτη τη περιοδο τησ μιλησα και για καποια προβληματα που εχω με τον αντρα μου και αυτο που μου ακυρωσε τα παντα ηταν πωσ δεν ταιριαζω καθολου με τον αντρα μου και η μονη λυση ειναι ενασ χωρισμοσ. Εφυγα σα τρελη μου ακυρωσε 11 ολοκληρα χρονια που ειμαι μαζι του , μιλησε για καθαρα εγωιστικη αγαπη χωρισ να ξερει αν μου εχει σταθει διπλα μου ολα αυτα τα χρονια σε οτι δυσκολια και να ειχα με τα πρωτα παραπονα που ειπα μιλησε για χωρισμο. το θεωρειτε σωστο αυτο?
εχουν παντα δικιο σε οσα λενε οι ψυχιατροι???
Εσυ πως αισθανεσαι με τον αντρα σου κοιτα και μετα τι λενε οι αλλοι, οτι ειδικοτητα κι αν εχουν
Όχι αλλά ου μπέξεις γιατί μετά δεν έχει ξεμπλέξεις... θα πας θα σου βγάλει μια διάγνωση και μετά η κάθε σκέψη η κάθε πρόταση θα είναι αποτέλεσμα της διάγνωσης και όχι του ανθρώπου που πίστευες πως ήσουν. λέω τώρα..Quote:
Originally Posted by mary.a
κοντεψα να τρελαθω με επιασε πονοκεφαλοσ! αυτοι δεν εχουν προβληματα με τουσ συντροφουσ τουσ? χωριζουν τοσο ευκολα?
Οι ψυχιατροι??? Ουυυυυυυ!!! Τιγκα στα ψυχολογικα ειναι οι περισσοτεροι! Το εχω ξαναπει που μια φορα επεσα πανω στον διευθυντη της ψυχιατρικης ενος πολυ μεγαλου δημοσιου νοσκομειου της Αθηνας και μου ελεγε την ιστορια της ζωης του και πως μετανιωσε που αφησε την πρωτη του γυναικα και παντρευτηκε τη δευτερη, και ηθελε παλι την πρωτη πισω, και ιστοριες!! Ειδικα οι ψυχολογοι και οι ψυχιατροι ξερω οτι εχουν μεγαλα ποσοστα διαζυγιων..
Εσενα αυτη η λυση (του χωρισμου) δεν σου κανει..
Ασφαλως θα εχεις τους λογους σου.
παρολα αυτα του ειπες οτι ειδες γιατρο και οτι αντιμετωπιζεις αυτη την διαταραχη?Θα χρειαστεις την υποστηριξη του και πρεπει να στην προσφερει..
Ανεξαρτητα με το τι ειπε η ψυχιατρος(πολυ βιαστικα θα ελεγα),δεν νομιζεις οτι αυτο το συναισθημα που εχεις οτι δεν σε καταλαβαινει,πρεπει να αντιμετωπιστει?
Φαρμακα δεν ξερω τπτ,ομως οσο καιρο ειμαι στο φορουμ διαβαζω οτι αυτες οι διαταραχες αντιμετωπιζονται ΚΑΙ χωρις φαρμακα.
Οπως και να εχει ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να παρεις μια δευτερη γνωμη απο ψυχολογο :)
λολ... πολύ ενδιαφέρον αυτό που λες, .. άνθρωποι είναι και αυτοί όπως όλοιQuote:
Originally Posted by carrie
γιατι οι ψυχιατροι κατηγορουν τουσ ψυχολογουσ?
Γιατι και οι ψυχολογοι κατηγορουν τους ψυχιατρους :P Ειναι αμοιβαια τα αισθηματα!
Ανθρωποι ειναι και δεν κανουν τυχαια αυτη τη δουλεια ινσεκτ.. Αυτο που κανανε στην οικογενεια τους κανουν κι αργοτερα ως επαγγελματιες. Ειχαν μαθει μες στην οικογενεια να "θεραπευουν", να κρατουν ισορροπιες, να ειναι οι σκληροι και δυνατοι, οι ωριμοι κτλ, (συνηθως δυσκολες οικογενειες λοιπον), και εχοντας μαθει αυτο το ρολο τον συνεχιζουν κι επαγγελματικα.. Για να καταλαβεις κιολας, περα απο αυτο, αμα κανεις γκαλοπ σε μια σχολη ψυχολογιας γιατι σπουδαζετε ψυχολογια? Θα σου πουν για να λυσουμε τα θεματα μας. Τα οποια βεβαιως δε λυνονται με 4 χρονια σπουδων. Οποτε καταλαβαινεις οτι ξεκινανε ηδη επιβαρυμενοι αυτη την εκπαιδευση. Μετα, ειναι αρκετα δυσκολο και ψυχοφθορο να κανεις μια δουλεια οπου καθημερινα ακους βλεπεις και αισθανεσαι πονο αρρωστια θλιψη, και παθαινουνε και το burn out. Aνθρωποι δε λες τπτ..Quote:
Originally Posted by insect
Έτσι,, το πιστευω πως όλοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι έχουμε τις ευαισθησίες μας, πόσο μάλλον όσοι ασχολούνται με την ανθρώπινη νοηση και τα συναισθήματα.Quote:
Originally Posted by carrie
Τεσπά, σου στέλνω μια διαδυκτιακή αγκαλιά carrie . Έτσι μου 'ρθε τώρα δεν ξέρω :)
Να σαι καλα :) Eυχαριστω!
μη την ακούς.Quote:
Originally Posted by mary.a
Όσο μακρια και να είσαι βρες την άκρη να κάνεις ψυχοθεραπεία. Μερικοί γιατροί απλά ξεφορτώνονται χωρίς τύψεις ακόμη και ελαφριες περιπτώσεις μπουκώνοντας τον κόσμο με φάρμακα. Στείλε πμ στον νικος ντι μήπως ξέρει κάποιον στην περιοχή σου.
mary.a καποιες φορες το αγχος εχει μια βαση, εκδηλωνεται και φαινεται στους γυρω και καποιες δε φαινεται σε κανεναν παρα μονο σ'αυτον που το βιωνει. Για να σου εγραψε αντικαταθλιπτικα υποθετω σημαινει οτι κατι δεν παει καλα στη ζωη σου γενικοτερα και ολη αυτη η ασχημη διαθεση συνοδευεται απο αγχος. Αν ειναι κατι που δεν το ειχες παντα και που ξαφνικα προεκυψε και δε σε επηρεαζει τοσο στη ζωη σου, με την εννοια του να εισαι λειτουργικη κτλ τοτε δεν καταλαβαινω γιατι να μη μπορεις να το περασεις και χωρις χαπια. Αν το ειχες παντα, ισως βοηθουσε να τα δοκιμασεις, τα αντικαταθλιπτικα δεν εθιζουν κιολας.
Αληθεια η ζωη σου ειναι οπως τη φανταζοσουν? Νιωθεις δηλαδη γεματη? Πιστευεις οτι αν ειχες την ευκαιρια να την ξαναζησεις μεχρι τωρα θα εκανες τις ιδιες επιλογες? Στο θεμα της σχεσης ας πουμε.
Ασχετα απο τα σχολια της ψυχιατρου που θα φαινοντουσαν τελειως αντιεπαγγελματικα σε εναν τριτο, το ερωτημα ειναι τι ειναι αυτο που θα ηθελες εσυ πιο πολυ απ'ολα στη ζωη σου.
Mary.a, δε γνωρίζω παρά ελάχιστα για την αγοραφοβία (και μάλλον τα πλέον περιγραφικά οπότε και επουσιώδη), ώστε να μπορέσω να σου είμαι βοηθητική. Και δεν το έχω περάσει ποτέ, ούτε κάποιος δικός μου ώστε να έχω τουλάχιστον βιωματικές γνώσεις. Ωστόσο αν μου επιτρέπεται ένα σχόλιο πάνω στην αντίδρασή σου όταν η ψυχίατρος σου έθιξε το θέμα της ποιότητας της σχέσης με τον άντρα σου. Η αντίδρασή σου η γεμάτη πανικό, το ότι έφυγες "σαν τρελή" όπως το περιέγραψες, το γεγονός πως επικεντρώνεσαι στην εξέταση των όσων σου είπε, σε μένα φαντάζει ως άρνηση να σκεφτείς πάνω στη σχέση αυτή, και σα να φοβάσαι καν να το αγγίξεις το θέμα. Αν θέλεις να στο κάνω λίγο πιο παραστατικό, τρέχοντας μακριά από την ψυχίατρο, έτρεξες μακριά από την πιθανότητα αυτά τα 11 χρόνια να μην έχουν μέσα τους (έστω και σε έναν μικρότερο βαθμό), όσα τους είχες αποδώσει. Τη θεώρησες απειλητική για την εικόνα του γάμου σου αυτή την αλήθεια. Κάποια στιγμή ίσως γυρίσεις στο να την ξαναεξετάσεις με λιγότερο φόβο και τότε να μπορέσεις και να τη δεις καθαρότερα. Όσο για την ψυχοθεραπεία, συμφωνώ με την carrie, ήταν αφοριστική η ψυχίατρος, αυτό δε σημαίνει πως εσένα δε μπορεί να σε βοηθήσει άσχετα από το τι πιστεύει εκείνη, για μένα να τη δοκιμάσεις για να κρίνεις εξ ιδίων κάτι που σε αφορά άμεσα.:)
Rainandwind εχεισ δικιο σε ολα οσα λεσ , μονο οτι δεν ειναι αρνηση να σκεφτω για την σχεση μου . Γνωριζω πολυ καλα πωσ δεν ειναι και η καλυτερη σχεση απο αποψη
επικοινωνιασ ειμαι απο 20 χρονων μαζι του και εκεινοσ απο τα 18 . Μεγαλωσαμε μαζι αλλα ποτε δε βρηκαμε εναν κωδικα επικοινωνιασ που θα μπορουσαμε να καταλαβουμε ο ενασ
τον αλλον χωρισ να τσακωθουμε . Ομωσ δε θα επρεπε να το παλεψω οπωσ θα παλεψω και για την ψυχη μου? Υπαρχουν σχεσεισ χωρισ προβληματα?
Όχι, δεν υπάρχουν. Αλλά υπάρχουν σχέσεις που τα μέρη τους μοιράζονται το φορτίο των προβλημάτων εξίσου, ώστε να μην λυγάνε τα πόδια κανενός κάτω από την πίεση της καθημερινότητας και όσων αυτή φέρνει μαζί της. Μαίρη, με προβλημάτισε ότι ενώ το μωρό ήταν και των δυο σας, δεν έχεις συμπαράσταση στην απώλειά του παρά μόνο το κουβαλάς μόνη σου. Καταλαβαίνω ότι λόγω της αγοραφοβίας και του άγχους σου, ίσως να μην έχεις μάθει να διεκδικείς ό,τι δικαιούσαι, ίσως μάλιστα (κάνω ένα ακροβατικό στη σκέψη μάλλον και το ξέρω) να αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη που έχεις έστω έναν σύντροφο παρόλα τα προβλήματά σου. Ίσως να σε θεωρείς -πώς να στο εξηγήσω- "λίγη" και πρέπει να αρκείσαι στα απολύτως απαραίτητα, να μη ζητάς παραπάνω, έστω κι αν αυτό σε καταπιέζει. Δεν είναι ανάγκη να είσαι λίγη εξαιτίας όσων περνάς όμως στον τομέα αυτό, ούτε να σε ονομάζεις έτσι, ούτε να σου αρνείσαι το δικαίωμα να ζητάς μία υγιέστερη σχέση σε επίπεδο επικοινωνίας, από κάποια αίσθηση ευγνωμοσύνης που είναι εκεί ο σύντροφός σου απλά. Εσύ μου φαίνεται πως δε θέλεις να είναι εκεί απλά, θέλεις να είστε ΜΑΖΙ. Κάνω λάθος στην εκτίμησή μου?
παντα ειχα προβληματα με τη διαθεση μου αλλα τελευταια ειμαι χειροτερα . Ξερετε τι θα θελα να καταφερω τωρα? Ποιοσ ειναι ο στοχοσ μου? Να καταφερω να μπω στο μετρο και να παω στην Ομονοια μονη μου να σταθω εκει να κοιταξω τουσ γυρω μου και να μην νιωθω φοβο!!!!!!! Να κανω πραγματα απλα καθημερινα που εκανα οταν ημουν μικροτερη χωρισ να εχω καποιον δικο μου διπλα μου. Αφηνω πισω την σχεση μου για λιγο γιατι πρεπει να κοιταξω λιγο τον εαυτο μου , την επικοινωνια με τον αντρα μου ισωσ καποτε να την βρω αλλα τον εαυτο μου βλεπω ενα βουνο μπροστα μου. Συγγνωμη αν τα λεω λιγο μπερδεμενα ειναι η συνθεση του μυαλο μου ετσι . Μπερδεμενη! Αυτη τη περιοδο δεν εχω καποια φιλη να μιλησω γιατι σταδιακα ξεκοψα με ολουσ οσουσ εκανα παρεα. Δεν ψαχνω για φιλουσ αλλα ισωσ εδω μεσα υπαρχουν ανθρωποι που νιωθω οπωσ εγω και ισωσ να μου ελεγαν μια συμβουλη κατι εστω που να βοηθουσε . Πριν γραφτω εδω πιστευα ειδικα στο θεμα τησ αγοραφοβιασ πωσ ημουν μονο εγω αλλα δεν ειμαι μονη μου τελικα.
οχι δεν κανεισ λαθοσ ! Στο θεμα του παιδιου δεν ειδα κατανοηση και ενδιαφερον απο κανενα . Ενα τηλεφωνο απο αγαπημενα ξαδερφια τιποτα και οταν λυγιζα και εκλεγα ολοι ελεγαν θα
κανεισ αλλο. Ομωσ εγω αγαπησα αυτο που ενιωθα στη κοιλια μου για τοσουσ μηνεσ , βλεπαμε μαζι παιδικα . Εβλεπα συχνα παιδικεσ ταινιεσ μηπωσ και εκεινη μεσα απο τα ματια μου και απο την ψυχη μου " εβλεπε " και ενιωθε οπωσ ενα μικρο παιδακι οταν βλεπει παιδικα. Ηθελα να πενθισω για την ψυχουλα του αλλα επρεπε να κρυβομαι να λεω ναι θα κανω αλλο .
Μαίρη μου, στο εύχομαι ολόκαρδα! Να μη φοβάσαι πια. Αλλά έστω και με το φόβο, γιατί η ύπαρξή του να είναι αντιθετική ως προς τον κοιτάξετε και τη σχέση σας λιγάκι? Μπορεί και να μειωθούν οι φόβοι σου αν το συζητήσετε και βρείτε μία άκρη. Ένα ένα δηλαδή να τα βάζεις στη σειρά τους, δεν είναι λίγα όσα περνάς, έχεις φορτίο, αλλά ακριβώς γι αυτό χρειάζεται κι ο άνθρωπός σου να σε στηρίξει και όσο δεν του το ζητάς καθαρά, μπορεί να μην το αντιλαμβάνεται πως υποφέρεις τόσο και είσαι μπερδεμένη. Μη ζητάς συγγνώμη, σιγά, λες κι είσαι η μόνη που μπερδεύτηκες ποτέ! Θα τα ξεμπλέξεις, θέλεις λίγη βοήθεια και εδώ είμαστε να το συζητήσουμε. Μη φοβάσαι κοπέλα μου, θα το ξεπεράσεις, δεν είναι καταδίκη καθετί ψυχολογικό, μπορείς να πάρεις ό,τι χρειάζεσαι από όποια πηγή σου δίνεται για να νιώσεις πιο δυνατή και να ξεμπερδευτείς λίγο λίγο.:)
Σ ευχαριστω πολυ Rainandwind και εσυ να εχεισ παντα την υγεια σου!
μαιρη πρεπει να κανεις μικρα μικρα βηματακια, τη μια μερα μπαινεις στο μετρο κανεις μια βολτα και βγαινεις, την αλλη παιρνεις ενα κουλουρι και καθεσαι και το τρως περιμενοντας στην πλατφορμα του μετρο, την τριτη μπαινεις μεσα και ακτεβαινεις στην επομενη σταση κτλ κτλ κτλ.
αυτεσ τισ μερεσ καταφερα να μεινω μονη μου στο σπιτι το μεσημερι οταν γυρισα απο τη δουλεια. ειναι και αυτο ενα βηματακι για εμενα γιατι απο τοτε που γεννησα δεν εχω κατσει ουτε λεπτο μονη μου. Εβαλα το σκυλακι μου μεσα στο σπιτι και κατσαμε μαζι προσπαθησα να μην σκεφτομαι Τιποτα . Κατι ειναι και αυτο μετα απο τοσο καιρο που δεν ειμαι αυτονομη ! Ευχαριστω παρα πολυ για την παρεα και κυριωσ για τα λογια σασ εκλαψα λιγακι και ανακουφιστηκα ! Μου εφυγε ενα μικρο βαροσ . χιλια ευχαριστω!
το μετρο για μενα ειναι μεγαλοοοοοο βημα αν τα καταφερω μια μερα και μπω τοτε θα ειμαι καλα . εχω να μπω σε μεσα μαζικησ μεταφορασ πολλα χρονια απο τοτε που εφυγα απο την Αθηνα .
κατι τελευταιο γιατι δε θελω να σασ κουραζω. Τελικα τι να κανω με τα αντικαταθλιπτικα ? Η γιατροσ ειπε πωσ θα τα παρω για 3 μηνεσ και μετα θα ειμαι καλα! Ειναι αληθεια αυτο η' το λεει για να μην τρομοκρατηθω στην ιδεα οτι θα τα χρειαστω παραπανω? Αν καποια στιγμη θελω να μεινω εγκυοσ τι γινετε τοτε? Επισησ γιατι μου ειπε οτι η δοση θα αυξηθει σταδιακα ( ειπε οτι θα παρω μισο χαπακι για 2 εβδομαδεσ και μετα ολοκληρο)????
Επειδη καθε χαπι λειτουργει διαφορετικα στον καθενα, δε μπορει καποιος να σου πει με σιγουρια. Εγω αυτο που εχω να σου πω μετα κι απο τα τελευταια μηνυματα σου ειναι να τα δοκιμασεις. Το προβλημα μπορει να μη σου το λυσουν ισως οριστικα αλλα θα σε βαλουν σε ενα δρομο, θα σε κανουν να πατησεις στα ποδια σου σε καποιο βαθμο, να μπορεις να βγεις εξω για μια βολτα χωρις να ανησυχεις μηπως σου συμβει κατι. Και αν μπεις σ'αυτο το δρομο, ισως καταφερεις να πετυχεις και εκεινες τις αλλαγες στη ζωη σου που θα σε κανουν να νιωσεις ευτυχισμενη διχως φοβους. Θα βγεις εξω, ισως γνωρισεις καινουριους ανθρωπους, ισως βρεις καινουριες ασχολιες. Αργοτερα και μακροπροθεσμα αυτα ειναι αναμεσα στα πραγματα τα οποια ουσιαστικα γεμιζουν τη ζωη ενος ανθρωπου και τον κανουν να αισθανεται πληρης.
Ξερεις συνηθως οι μακροχρονιες σχεσεις προσφερουν μια ασφαλεια. Τις στιγμες εκεινες ομως που αντιμετωπιζει καποιος προβλημα με κρισεις πανικου/ αγοραφοβια κτλ αυτο που πρεπει να πετυχει ειναι να βασιστει στον εαυτο του. Δηλαδη ειναι περιπτωσεις που η ασφαλεια μπορει να σε αποτρεψει υποσυνειδητα απο το να παιρνεις ρισκα που ισως θα επαιρνες σε αλλη περιπτωση. Σιγουρα στην αρχη της σχεσης θα ησουν αυτονομη και καποια στιγμη αργοτερα προεκυψε η αγοραφοβια. Και καταλαβαινω ποσο πολυ θελεις να ξαναγινεις ο εαυτος σου. Γι'αυτο σου λεω οτι αφου εχεις την ευκαιρια να δοκιμασεις καποιες λυσεις προσπαθησε το, δε νομιζω οτι θα βγεις χαμενη απο αυτη την προσπαθεια.
ναι ισωσ αν ημουν εντελωσ μονη να ειχα στηριχτει περισσοτερο στον εαυτο μου γιατι δεν θα ειχα και αλλη επιλογη. Τωρα αυτο που κανω ειναι να ειμαι η ' με τον αντρα μου οταν δεν δουλευει η' με την μητερα μου. Ντρεπομαι που το λεω δε περιμενα ποτε απο το εαυτο μου στα 30 μου να καταληξω ετσι. Να υπαρχουν ουσιαστικα προβληματα γΥρω μασ ανθρωποι αρρωστοι παιδακια που κακοποιουντε και εγω να φοβαμαι ειναι ΝΤΡΟΠΗ!
Δεν ειναι ντροπη mary, δυστυχως ισως ετσι να φαινεται σε πολλους αλλα για καποιον που το βιωνει μοιαζει κατι το τεραστιο.
Για να μετριασεις το ποσο εξαρτασαι πχ απο τη μητερα σου και τον αντρα σου πρεπει να διευρυνεις τον κυκλο σου, να μοιρασεις λιγο το τι κανεις και με ποιους, να αντλησεις ευχαριστηση και απο αλλα πραγματα. Δεν ειναι τυχαιο οτι πολλα ατομα που περνανε καλα και μονα τους διχως σχεση, νιωθουν σχετικα γεματοι στους υπολοιπους τομεις.
Μια ζυγαρια ειναι η ζωη, πρεπει να εχεις λιγο απ'ολα για να εισαι ευτυχισμενος.
Το θεμα με την εγκυμοσυνη θα προτεινα να το αφησεις στην ακρη για λιγο και να κοιταξεις πρωτα απ'ολα τις δικες σου αναγκες, αυτες νομιζω πρεπει να καλυψεις πρωτα. Ολα ερχονται καποια στιγμη, απλα θελουν τον χρονο τους.
εχεισ δικιο δεν μπορουμε να φερουμε στον κοσμο ενα παιδι και να μην εχουμε δυναμη εμεισ μεσα μασ . Τι μανα θα ημουν με τετοιεσ φοβιεσ? Αχρηστη. Το κακο ειναι πωσ ειμαι σε φαση που δε ξερω ακριβωσ τι θα με ευχαριστουσε τωρα. Ισωσ ενασ αλλοσ εαυτοσ χαλαροσ να ζει ομορφεσ στιγμεσ χωρισ φοβο. Μονο με τον σκυλο μου νιωθω ομορφα ηρεμη αλλα και παλι αυτο δεν ειναι φυσιολογικο! Πριν παω στην ψυχιατρο καταλαβαινα πωσ εχω προβλημα αλλα απο την στιγμη που πηγα νιωθω πολυ περιεργα ολα γυριζουν γυρω απο το προβλημα μου . Πριν παω υπαρχαν στιγμεσ που ξεχνουσα οτι εχω προβλημα , τωρα ομωσ το σκεφτομαι συνεχεια. Αυτο ειναι καλο?
Μπραβο σου! :) Φυσικα κ ειναι σημαντικο το να κανεις κατι που πριν λιγο σου φανταζε αδυνατο!Quote:
Originally Posted by mary.a
Μary.a,Quote:
Originally Posted by mary.a
σιγουρα δεν ειμαστε μονο εν δυναμει γονεις, αλλα πανω απο ολα ανθρωποι. Κ σαν ανθρωποι δικαιουμαστε να εχουμε κ φοβιες ή τελος παντων, καποιο λογο εχουν που εμφανιζονται. Υποθετω πώς αν ενα παιδι ειχε φοβιες και μας το ελεγε, θα το αγκαλιαζαμε και θα του λεγαμε οτι θα περασει, προσπαθωντας να ακουσουμε με τι φοβαται, παρα θα του λεγαμε "δεν επιτρεπεται να εχεις φοβιες". Το δευτερο ακουγεται σαν μια φοβια ακομα, δεν νομιζεις? Οποτε μην φορτωνεις τον εαυτο σου περισσοτερο μια εναν ακομα "εκβιασμο".
Εγω δεν βρισκω μη φυσιολογικο το οτι νιωθεις ηρεμη μονο με τον σκυλο σου. Ουτε το οτι τωρα σκεφτεσαι το προβλημα σου συνεχεια. Ισως να οφειλεται στο γεγονος οτι τωρα ερχεσαι πιο πολυ σε επαφη με το προβλημα σου κ το κοιττας περισσοτερο καταματα σε σχεση με το παρελθον. Σιγα σιγα θα παρει το προβλημα σου, πιο "κανονικες" διαστασεις. Τωρα μαλλον γνωριζεστε καλυτερα...:)
Σε οτι αφορα το αρχικο σου ερωτημα, αν η αγοραφοβια ξεπερνιεται χωρις φαρμακα, φυσικα και ναι...πολλα μελη εδω μεσα τα χουν καταφερει ετσι. Αλλα απο την αλλη η καθε περιπτωση ειναι ξεχωριστη. Παρολα αυτα, δεν καταλαβαινω πως η ψυχιατρος σου ειναι τοσο κατηγορηματικη.
mary,
συμφωνώ με πολλά από τα μέλη και με αυτά που σου έγραψαν και νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό που αποφάσισες να ασχοληθείς με τον εαυτό σου στη φάση αυτή. Nαι, να δοκιμάσεις και ψυχοθεραπεία και τη φαρμακευτική αγωγή που σου πρότεινε η ψυχίατρος σου. Δώσε στον εαυτό σου την ευκαιρία να νιώσει καλύτερα γιατί εσύ είσαι η πρώτη που πρέπει να το θελήσει αυτό πραγματικά και να το επιδιώξει για να υπάρξει ουσιαστικά μια αλλαγή στη ζωή σου.
Πιστεύω ότι δεν είναι ντροπή να φοβάσαι, δεν είναι άχρηστη μια μάνα που έχει φόβίες, και είναι όμορφο και φυσιολογικό να νιώθεις ήρεμη παρέα με το σκύλο σου.
Μη βασανίζεις τον εαυτό σου με τέτοιες σκέψεις, αλλά σκέψου ότι έκανες ένα πολύ σημαντικό βήμα αποφασίζοντας να αντιμετωπίσεις όλα αυτά που σε δυσκολεύουν και σε εμποδίζουν να ζήσεις έτσι όπως εσύ επιθυμείς.
Από αυτά που έχω βιώσει θέλω να σου πω ότι μπορείς να αντιμετωπίσεις την αγοραφοβία σου και ναι με μικρά και σταθερά βήματα θα μπορείς να βγεις έξω μόνη σου, να κυκλοφορήσεις, να ανέβεις στα μέσα μαζικής μεταφοράς :) Φαίνεται τώρα βουνό, αλλά παραμένει βουνό μόνο αν στέκεσαι ακίνητη και το κοιτάς. Όσο κάνεις βήματα, με το δικό σου ρυθμό, η θέα συνεχώς θα αλλάζει.
Λυπάμαι και για την απώλειά του μωρού σου και που δεν είχες συμπαράσταση από το περιβάλλον σου, αλλά σου λέω κι αυτό από προσωπικό βίωμα,
πένθησε το μωράκι σου και μη ντρέπεσαι ή μη διστάζεις να εκδηλώσεις τον πόνο που έχεις μέσα σου. Δεν είναι το θέμα να κάνεις άλλο μωράκι για να κουκουλώσεις την απώλεια, ή να αντικαταστήσεις αυτό που ήδη είχες αγαπήσει και χάθηκε νωρίς. Πολλοί από ''έξω'' μπορεί να το δουν με αυτό τον τρόπο.
Εσύ όμως αν θέλεις, όπως έγραψες, να πενθήσεις το μωρό σου να το κάνεις. Τα πένθη μας πρέπει να τα βιώνουμε για να ελευθερώσουμε τον πόνο από μέσα μας και να απελευθερωθούμε..
Μια ζεστή σκέψη από μένα και χαμόγελο :)