Πρόσφατα κάτοικος εξωτερικού, αγχώδης κατάθλιψη, νοσοφοβία, μοναξιά

Το Σεπτέμβριο βρέθηκα στο εξωτερικό για διδακτορικό. Έχω στην πλάτη μου 5 χρόνια ψυχοθεραπείας την οποία όμως διέκοψα το 2008 και έχω αρκεστεί στο να παίρνω Ladose. Είναι η πρώτη φορά που μένω μόνος μου και στην αρχή το είδα ως απελευθέρωση και είχα μάλιστα και υφάκι τύπου "επιτέλους έχω την ησυχία μου".
Πίσω στην Ελλαδα έχω σχέση με ένα παιδί. Καθότι οι γκέι σχέσεις δεν διαφέρουν αξιοσημείωτα από τις ετεροφυλικές, θα πω απλά ότι μου λείπει και δεν του το έδειχνα, αντιθέτως τον σνόμπαρα και το έπαιζα άνετος.
Τον τελευταίο καιρό μαζεύτηκε πολλή δουλειά (τα πάω περίφημα σ' αυτό), ταλαιπωρήθηκα και με το θέμα του στρατού και την τελευταία εβδομάδα εμφάνισα κολίτιδα. Ως απίστευτα νοσοφοβικός, αμέσως άρχισα να σκέφτομαι ότι έχω έιτζ ή καρκίνο ή ηπατίτιδα και ότι θα γυρίσω στην Ελλάδα ως "κακομοιρος" που θα πέσει στην ανάγκη των γονιών μου. Ο γιατρός εδώ με καθησύχασε και μου είπε σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου. Όχι ότι με ηρεμεί και ιδιαίτερα αυτό. Απλώς όταν γυρνάω το βράδυ στο σπίτι στριφογυρίζω στο κρεβάτι, θερμομετρούμαι κάθε λίγο και λιγάκι και μόνο αν ακούω ραδιόφωνο ή βλέπω καμια new age μαλακία στο διαδίκτυο κάπως ηρεμώ και αποκοιμιέμαι. Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι ότι δεν θα τα καταφέρω εδώ και ότι θα γυρίσω κλινήρης πίσω στην Ελλάδα, ταπεινωμένος, άρρωστος και ότι όλα τα όνειρα έλαβαν τέλος.
Δεν θα σας κουράσω παραπάνω. Απλά νιώθω πολύ μόνος.

καλησπερα,δεν εισαι μονος ολοι σε αυτο το φορουμ εχουμε την ιστορια μας...μπορεις να γραφεις εδω και να ξελεφρωνεις.αφου ο γιατρος σε διαβεβαιωσε οτι δεν συμβαινει κατι πιστευω οτι φοβασαι μην ειναι κατι πιο σοβαρο λογω ανασφαλειας...

Έχεις δίκιο...απλώς πέρασα μια δύσκολη ημέρα σήμερα...ευτυχώς βρήκα δωρεάν υπηρεσία ψυχοθεραπείας στο πανεπιστήμιο..πρέπει να ξαναρχίσω να τα συζητάω γιατί όσο είχα τη σχέση μου στην Ελλάδα αισθανόμουν ασφαλής...αλλά αυτά είναι φρεναπάτες...πάντως με ανακουφίζει όταν περπατάω μεγάλες αποστάσεις

καλημερα τριανταφυλλε χιρομαι που θα ξαναρχισεις ψυχοθεραπεια αφου σε βοηθαει...και εμενα με βοηθαει πολυ...σου επεσας πολλα μαζι και απλα πρεπει να τα βαλεις σε ταξη

Να σαι καλά! Σήμερα πήγα νοσοκομείο να κάνω γενικές αίματος και δεν μου βρήκαν τίποτε..βέβαια η αναμονή στο θάλαμο επί 2 ώρες με σκότωσε...και επίσης μου είπαν να αλλάξω τη θεραπεία με Λαντόζ με κάτι άλλο

Εγω λεω να αρχισεις να απολαμβανεις τη ζωη σε μια ξενη χωρα, να διασκεδασεις, και προπαντως να στρωθεις στο διαβασμα ερευνα ή ο,τι κανεις. Κι ασε τις αρρωστειες δεν χωρανε στη ζωη ειναι πολυ μικρη για να σκαμε και να αγχωνομαστε αντι να χαιρομαστε.

τριανταφυλλε πρεπει να ηρεμησεις...η ζωη οντως ειναι ωραια οσο για τα χαπια πρεπει να τα παιρνεις οπωσδηποτε;;

Λοιπόν αγαπητές μου χθες έζησα στιγμές μεγαλείου, αφού πήγα σε δύο διαφορετικά νοσοκομεία, το ένα ο Άγιος Αυγουστίνος και το άλλο ο Άγιος Βικέντιος (μεγάλη η χάρη αμφοτέρων) με κάθησε ένας πολύ γοητευτικός ψυχίατρος, μου κράτησε ιστορικό και θα ξεκινήσω με συνεργάτη ψυχίατρο (έχουν μια ομάδα γνωσιακής ψυχοθεραπείας) που ειδικεύεται στους εμμονοληπτικούς, αγχώδεις και ευεπίφορους σε πανικό τύπους σαν και μένα...μου έδωσε και ένα μασώμενο ηρεμιστικό και μετά βγήκα να περπατήσω και μου ερχόταν να πιάσω κουβέντα με τον κόσμο...πήγα έφαγα γλυκό και χάμπουργκερ...άλλο που τώρα πάλι έχω τυμπανισμό στην κοιλιά από τις αηδίες που έφαγα...και πήγα και σινεμά όπου κάθησα μέχρι τέλους...τώρα ξύπνησα λιγάκι με ολίγον φούσκωμα αλλά δεν με έχει πιάσει πανικός...απλώς σερφάρω λίγο στο διαδίκτυο...αν δυσκολευτώ να κοιμηθώ μου έδωσε και ένα ειδικό αντικαταθλιπτικό που είναι και για τον ύπνο...αυτά τα ολίγα

τριανταφυλλε ολα καλα σημερα;;

Νομίζω ότι σήμερα έφτασα στο όριο της αξιοπρέπειάς μου...αφού φοβόμουν ότι οι εξετάσεις αίματός μου θα μπορούσαν να ερμηνευθούν και αρνητικά, ξαναπήγα για ΤΕΤΑΡΤΗ φορά σε άλλο νοσοκομείο, όπου πάλι μου είπαν ότι δεν βλέπουν κάτι...από εκεί πήγα στην εφημερεύουσα ψυχιατρική κλινική όπου μου έγραψαν αγχολυτικά και κάτι για τον ύπνο...και απόψε στις 9 το βράδυ έχω το πρώτο ραντεβού με ψυχοθεραπευτή σε ιδιωτικό ιατρείο ελπίζοντας ότι θα αρχίσω να επανέρχομαι σιγά σιγά

ευχομαι καλη αρχη και ολα να πανε τελεια:p

Να σαι καλά Πέννυ!θα το παλέψω το θεριό γιατί έχω όνειρα για τη ζωή μου

Πολλές φορές σκέφτομαι πως θα είμαι όταν τελικά καταφέρω να ζήσω μόνη μου.. Σκέφτομαι την ανεξαρτησία κτλ κτλ αλλά φοβάμαι μήπως αυτό που τελικά ονειρεύομαι τόσα χρόνια στο τέλος δε μου αρέσει και θέλω να γυρίσω πίσω πάλι.. Φαντάζεστε?? Τριαντάφυλλε, ίσως είναι το σοκ από τη μετάβασή σου σε άλλο περιβάλλον. Μπορεί να θέλεις το χρόνο σου να προσαρμοστείς.. Ήθελα να σου πω να είσαι ειλικρινής με τη σχέση σου.. Αν σου λείπει πες το, βγάλτο από μέσα σου, μην προσποιείσαι κάτι που δεν είσαι, κάτι που δε νιώθεις.. Ξέρεις πολλές φορές πέφτουμε στη παγίδα να το "παίξουμε" άνετοι, ότι είμαστε καλά και ότι δεν τρέχει τίποτα αλλά μετά γινόμαστε χειρότερα γιατί πολύ απλά δεν είμαστε ο εαυτός μας..Καλά έκανες που άρχισες ξανά ψυχοθεραπεία, πιστεύω θα βοηθήσει.. Και κάτι τελευταίο περί της μοναξιάς που ανέφερες.. Υπάρχουν στιγμές που νιώθουμε μόνοι ακόμα και αν έχουμε πολυυυυυύ κόσμο γύρω μας.. Μη το βάζεις κάτω, πολέμησε, όλοι τα ίδια περνάμε.. Καλή δύναμη!!:)

Σ' ευχαριστώ πολύ για τις σκέψεις που μοιράζεσαι...χθες είχα την πρώτη συνεδρία και πήγε καλά..αν εξαιρέσεις νωρίς το πρωί που με πιάνει μια κρυάδα άγχους και φόβου το παλεύω...είναι η πρώτη φορά που μένω μόνος και είμαι εγώ και οι τέσσερις τοίχοι 2200 χιλ μακριά από το σπίτι...Περνάς και συ δύσκολα;

Φίλε Tριαντάφυλλε

ως ξενιτεμένο τέκνο της Ελλάδος και συμπάσχουσα, έχω να σου δώσω την εξής συμβουλή: ενεργοποιήσου. Μην αφήνεις χρόνο στον εαυτό σου να κάθεσαι στο σπίτι σου μονος, γιατί η μοναξιά σε ένα ξένο περιβάλλον (και ας είναι το "νέο δωμάτιο σου") γεμίζει τις ώρες που κανονικά θα έπρεπε να επενδυθούν για ηρεμία και ανασύνταξη δυνάμεων, με άγχος, ανασφάλεια και φόβο. Τότε είναι που μας πιάνουν και τα υπαρξιακά μας ("ποιος είμαι, τι κάνω εδώ, πως πάει η ζωή μου") και το να προσπαθείς να απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα υπό καθεστώς πανικού ή απλής πίεσης έχει μονο αρνητικές συνέπειες.

Γέμισε τη μέρα σου με ασχολίες. Ξεκινα νέα χόμπι και φρόντισε ένα από αυτά να έχει σαφή στόχο την βελτίωση σου (γυμναστήριο, MENSA, ξένες γλώσσες). Μην κάθεσαι ούτε για να διαβάσεις στο σπίτι: προτίμησε τη βιβλιοθήκη του κολεγίου σου ή ένα ήσυχο καφέ. Εκτος από το ότι θα σε κρατήσουν εκτος σπιτιού και νοσοκομείων -ώστε να μην έχεις τη δυνατότητα να τσεκάρεσαι πολλές φορες- και θα απασχολήσουν το μυαλό σου -ώστε να μην έχεις χρόνο ή ενέργεια για άλλες, βλαβερές για την ψυχολογία σου σκέψεις- είναι και ένας τέλειoς τρόπος να γνωρίσεις καινούρια άτομα... γιατί η κοινωνικότητα από μονη της μερικές φορες προσφέρει την πιο αποτελεσματική ψυχοθεραπεία.

Καλή τύχη από εμενα, kissies from NY :)

Αγαπητή ξενιτεμένη...είσαι Νέα Υόρκη; ήμουν εκεί με τον φίλο μου τον Γενάρη...μπορώ να καταλάβω τη μοναξιά σου εκεί...είναι μια χαοτικά νευρωτική πόλη...σήμερα είμαι καλύτερα έκανα και άλλες εξετάσεις και βγήκαν μια χαρά....το μόνο που μου μένει είναι το κουσούρι των εμμονικών φόβων...εσύ βρήκες παρέες εκεί; κάνεις διδακτορικό;

Περνάω δύσκολα και εγώ, η αλήθεια είναι όχι τόσο δύσκολα όσο παλιότερα, αλλά δύσκολα.. Είμαι σε μία περίοδο ανασυγκρότησης μπορώ να πω δειλά δειλά.. Δε θέλω να παίρνω θάρρος για να μην απογοητευτώ μετά για μία ακόμη φορά.. Στην παρούσα φάση προσπαθώ να κάνω αυτά που πρότεινε η DissolvedGirl. Πρεπει όμως εδώ να προσθέσω κάτι από τη δική μου εμπειρία: δεν είναι σε όλες τις περιόδους εφικτό να γεμίζεις τη μέρα σου με δραστηριότητες. Το έχω προσπαθήσει πολλές φορές, άλλες βοήθησε, άλλες ήταν καταστροφή γιατί όντας χάλια, προσπαθούσα να κάνω πράγματα μέσα στην ημέρα, δε μπορούσα και μετά γέμιζα τύψεις.. Και δώστου αυτοτιμωρία μετά.. Αυτό που θέλω να πω με λίγα λόγια είναι ότι οι δραστηριότητες είναι βοηθητικές αλλά εξαρτάται πάντα και από την περίοδο που διανύει ο καθένας μας..

ps: Τυχερή DissolvedGirl, λατρεύω τη ΝΥ!!!